Παράκληση σε εκείνους που ήταν πλούσιοι και πτώχευσαν

Φτάνουν όσα γράψαμε παραπάνω να παρηγορηθεί κάθε φτωχός να μη γογγύζει στην ανάγκη του. Όμως επειδή είναι κάποιοι που θλίβονται περισσότερο, γιατί ήταν πλούσιοι πρωτύτερα, έπειτα ήλθαν σε έσχατη φτώχεια , και ενθυμούμενοι την αυτάρκεια που είχαν παραπονιούνται και κλαίνε θα γράψουμε κάτι στο παρόν κεφάλαιο για παρηγοριά τους και παράκληση.

Όποιος είναι σε αυτόν τον αριθμό ας μην θυμάται τις αιτίες της δυστυχίας του, πως του ήλθαν , ότι αυτό του δίνει μεγαλύτερη θλίψη και αγανάκτηση, αλλά ας στοχάζεται το πλήθος των αμαρτημάτων του και να ευχαριστεί τον Κύριο την λίγη παίδευση που του έδωσε εδώ πρόσκαιρα για να μη τον κολάσει αιώνια. Πες μου Χριστιανέ, που θλίβεσαι και έχεις τόση λύπη πως στερήθηκες τον πλούτο. Τα χρήματα , τα χωράφια σπίτια και άλλα όμοια, που ζημιώθηκες ποιος σου τα έδωσε; που τα βρήκες; πως τα απόκτησες; Δεν ήξερες ότι όταν ήλθες σε αυτόν τον κόσμο δεν είχες τίποτα από αυτά, ούτε καν ένα κομμάτι παλιόρουχο, να σκεπάσεις την ντροπή σου; και αυτά όλο που απέκτησες σου τα έδωσε δανεικά ο πανάγαθος , να τα εξουσιάζεις και να τα χαίρεσαι έως να του φανεί να τα πάρει.

Αλλά γιατί θλίβεσαι και σου κακοφαίνεται να δώσεις το δάνειο; γιατί δεν μιμήσαι τον Ιώβ τον πολύαθλο, τον Ευστάθιο τον Πλακίδα, και άλλους ενάρετους δούλους του Ποιητού, που ζημιώθηκαν περισσότερο απο σένα χίλιες φορές, και δεν αγανάκτησαν ούτε είπαν άπρεπο λόγο; αλλά γνωρίζοντας ότι ο Θεός τους τον χάρισε, έλεγαν με ευχαριστία. Ο Κύριος τα έδωσε ο Κύριος τα πήρε. Όπως άρεσε τον Κύριο έτσι και έγινε. Ας είναι το όνομα του ευλογημένο.

Πες μου εσύ που δεν έχεις γνώση αν κάποιος Άρχοντας έδινε δανεικά χρήματα αμπελώνες χωράφια και άλλα έσοδα να τρώει και να ωφελείται έως ότου να του πάρει πάλι πίσω μετά από λίγα χρόνια ο Άρχοντας το δάνειο, ήταν σωστό να γογγύζει κατά του πλούσιου πως τον αδίκησε ή μάλλον να τον ευχάριστα όπου τον άφησε τόσο καιρό και χαιρόσουν; Αχάριστε άνθρωπε όταν σου δίνει πλούτο ο Κύριος και αυξάνουν τα πράγματα σου , τον ευλογείς και τον ευχαριστείς και όταν ψοφήσουν τα ζώα σου ή τσακιστείς στην θάλασσα ή πεθάνει ο συγγενής και φίλος σου ή σου έλθουν άλλες ζημιές διαφορετικές, παραπονιέσαι κατά του Θεού και τον ατιμάζεις άθλιε;Όταν σου δίνει το πράγμα, τον γνωρίζεις για Αφέντη και Κύριο και όταν το πάρει, γογγύζεις και τον κατακρίνεις; και μάλιστα όταν το κάνει για καλό σου, και σου στερεί το πράγμα, όταν δει ότι είναι η αιτία της απώλειας σου. Καθώς ο σωματικός γιατρός, όταν γνωρίσει , πως ένας άνθρωπος έχει περισσότερο αίμα, και κινδυνεύει από την υπερβολή να τον πνίξει και να τον φέρει σε θάνατον, τον φλεβοτομεί και του βγάζει το κακό αίμα, και το ρίπτει. Έτσι και ο Θεός ο πάνσοφος ιατρός γνωρίζοντας ότι το πράγμα που είχες, μπορούσε να σε θανατώσει στην ψυχή , από την πολλή αγάπη και προσπάθεια που είχες γι' αυτό, σου το πήρε και το έβγαλε ως το κακό αίμα, που σε έβλαπτε. Γιαυτό ευχαρίστησε την πρόνοια και σοφία του στην ευσπλαχνία και ευεργεσία ,που σου έκανε.

Διαβάζεται στις ιστορίες των Ρωμαίων για ένα Φιλόσοφο Έλληνα , ότι γνωρίζοντας ως φρόνιμος την ζημιά που του έδινε ο πλούτος του και τα υπάρχοντα τα μάζεψε όλα και τα έριχνε στην θάλασσα, λέγοντας. Καλύτερα να σας πνίξω εγώ, παρά εσείς να πνίξετε εμένα. Εάν λοιπόν ο Έλληνας έκανε έτσι , δια να μην έχει φροντίδα και μέριμνα στην φιλοσοφία του πόσο πρέπει να κάνεις εσύ Χριστιανέ, που γνωρίζεις πόση ζημιά σου δίνει ο πλούτος στην αρετή, και πόσο μακαρίζει ο δεσπότης του φτωχούς. Και επειδή δεν είχες τέτοια θερμότητα να δώσεις τον πλούτο σου ελεημοσύνη στους φτωχούς με τα χέρια σου, ευχαρίστησε τον Θεό, που σου πήρε τον κόπο και έκανε όσο έπρεπε να πράξεις εσύ και πήρε εκείνο που σε έβλαπτε, και σου στέρησε από τα πρόσκαιρα αγαθά για να κληρονομήσεις τα Ουράνια. Κατάλαβε ακόμη ότι σε αυτόν τον κόσμο είμαστε περαστικοί και περπατούμε σαν δρομείς να φτάσουμε στην Πατρίδα μας την Ουράνια, και όσο είμαστε φορτωμένοι με βαριά πράγματα, τόσο δυσκολότερα περπατούμε τον δρόμο μας. Και αν βρίσκαμε κάποιον να μας σηκώσει ένα μέρος από το φορτίο μας , θα τον ευχαριστούσαμε στην καλοσύνη που μας έκανε. Λοιπόν μη παραπονιέσαι του Δεσπότη Χριστού , που σε πήρε το βάρος , για να φθάσεις ταχύτερα στην Πατρίδα σου, στερημένος από την περιουσία σου , και ευχαρίστησε τον περισσότερο τον ευεργέτη σου.

Να ξέρεις και αυτό , ότι αντί των επίγειων πραγμάτων που έχασες τα οποία με κάθε τρόπο θα τα άφηνες εδώ μετά τον θάνατον , σου είναι ετοιμασμένα άλλα αγαθά τελειότερα και αξιότερα από αυτά που μπορείς να επιθυμήσεις , τα οποία θα κληρονομήσεις εάν λάβεις λίγη υπομονή να ευχαριστείς το Θεό στην φτώχεια σου. Αν όμως γογγύζεις και βλασφημάς κάνεις μεγαλύτερη ζημιά, ότι αφού έχασες αυτά τα πρόσκαιρα αγαθά στερείσαι και τα αιώνια και ζημιώνεσαι τον Ουράνιο εκείνο και πολύτιμο Μαργαρίτη του Ματθαίου στο Κεφ. ιγ΄, που έδωσε ο φρόνιμος έμπορος εκείνος όσα και αν είχε και τον αγόρασε. Ω και να ήξεραν αυτοί που είναι θλιμμένοι την αξία του τίμιου αυτού Μαργαριταριού , δηλαδή της φτώχειας, ότι δεν χρειάζονται λόγους παρηγοριάς γι' αυτήν , αλλά μάλλον θα έπρεπε να χαίρονται , γνωρίζοντας τον μεγάλο θησαυρό που έχουν. Γιατί παραπονιέσαι Χριστιανέ, και γογγύζεις στην πτώχεια σου που αυτή είναι μια κληρονομιά χωρίς κρίση και εναντιότητα; μια ειρηνική κατάσταση που δεν φθονείται από κανένα, μια ατάραχη ελευθερία, άφοβη και αμέριμνη; Εάν η φτώχεια μας κάνει να απολαύσουμε μέγα πλούτο , πλησμονή και αυτάρκεια, γιατί να μη την ποθούμε περισσότερο από τους πρόσκαιρους θησαυρούς; ο Χριστός λέγει, Μακάριοι όσοι πεινούν εδώ πρόσκαιρα, ότι θα χορτάσουν αιώνια. Και πάλι αλλού Ουαί σε εσάς που είστε εμπεπλησμένοι , και χορτάτοι ότι θα πεινάσετε αιώνια. Ποιος λοιπόν να μη προτιμήσει το παντοτινό αγαθό και το Ουράνιο; Εάν λοιπόν θέλεις να έχεις Χριστιανέ , υπομονή στις θλίψεις σου ερεύνησε επιμελώς την ανάπαυση και τη ζημιά τόσο του πλούτου που στερείσαι όσο και της φτώχειας που έχεις, και θα γνωρίσεις ότι μπορεί οι περισσότεροι άνθρωποι να μισούν τη φτώχεια ως σαρκικοί και αμόρφωτοι, όμως αυτήν έπρεπε να τιμούν όλοι περισσότερο παρά τον μάταιο πλούτο , που καμιά ωφέλεια δεν τους δίνει αλλά μάλλον αιώνια κόλαση. 

ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΣΩΤΗΡΙΑ

Κεφάλαιο ΚΖ

Αγάπιος Μοναχός ο Κρής.
Έτος 1641