ΠΡΟΣΩΠΑ ΠΟΥ ΕΔΕΙΞΑΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΚΑΙ ΣΩΘΗΚΑΝ

α) Απ. Παύλος

Τί ήταν ο Απ. Παύλος πριν γνωρίσει στη Δαμασκό το Χριστό; Βλάσφημος, διώκτης, υβριστής του Χριστού, άγριος άνθρωπος. Επειδή όμως έδειξε προθυμία, ελπίδα στο Θεό, επειδή δεν κυριεύθηκε από απόγνωση, λύπη αφόρητη, απελπισία, σηκώθηκε από την πτώση του και έγινε ισάγγελος άνθρωπος, Απόστολος του Θεού, ο πρώτος μετά Χριστόν!

β) Ο ληστής στο σταυρό.

Οι Εβραίοι για να γελοιοποιήσουν το Χριστό, σταύρωσαν δεξιά και αριστερά τους δύο κακούργους, δύο ληστές.

Ο ένας ληστής παρασύρθηκε από τον όχλο που λοιδορούσε το Χριστό και άρχισε και αυτός ειρωνείες.

-     Αν είσαι συ ο Χριστός, κατέβα από το σταυρό, σώσε τον εαυτό σου και εμάς!

Ο άλλος, όταν είδε τ’ ανεξήγητα φυσικά φαινόμενα, την ανεξήγητη πραότητα , ανεξικακία, όταν  άκουσε: «Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς∙ οὐ γάρ οἴδασι τί ποιοῦσι», συγκλονίστηκε, έγινε σεισμός μετάνοιας και πίστεως μέσα του. Μετάνιωσε για τα έργα του, πίστεψε ότι έχει μπροστά του κάποιον αναμάρτητο, πανίσχυρο, κραταιό και δυνατό Θεό!

-     Κανένας άνθρωπος , συλλογίστηκε ο ληστής, δεν έχει τόση ψυχική δύναμη ώστε να συγχωρεί πανεύκολα, ήρεμα, τους σταυρωτές Του. Άρα, είναι υπερφυσικός, υπεράνθρωπος , Θεός.

Στρέφεται με θυμό προς τον …συνάδελφό του κακούργο και του λέει:

-     Καλά, εσύ δεν φοβάσαι καθόλου το Θεό; Εμείς τώρα παθαίνουμε άξια με τα έργα μας. Αυτός όμως ο άνθρωπος δεν έκαμε τίποτα κακό.

Συγκλονίζεται ο ληστής. Δάκρυα κυλούν στα μάγουλά του. Στρέφεται μ’ ελπίδα στο Χριστό.

«Αυτός είναι Θεός, συγχωρεί όλες τις αμαρτίες , ας συγχωρήσει και μένα τον αμαρτωλό».

-     Ω!  Κύριε,  μνήσθητι μου ἐν τῇ Βασιλείᾳ σου.

Ο Χριστός δεν ωμιλούσε καθόλου. Τότε όμως άνοιξε διάπλατα τα μάτια του και του λέγει ήρεμα:

-      Αληθῶς σοι λέγω, σήμερον μετ' ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῷ παραδείσῳ.

Πρώτος που μπήκε στον Παράδεισο υπήρξε ένας ληστής , ένας δολοφόνος, ένας φονιάς.

Αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος α) μπορεί να μετανοήσει έστω και την τελευταία στιγμή, β) δεν φταίει ο τόπος για το κατρακύλισμα ή τη μετάνοια, αλλά ο τρόπος, η προαίρεση!

Άγγελοι κατρακυλούν από τον ουρανό, οι πρωτόπλαστοι αμαρτάνουν μέσα στον παράδεισο!

Ο π. Πορφύριος συχνά έλεγε «Και στην Ομόνοια μπορεί κανείς να γίνει άγιος».

γ) Ο τελώνης στην παραβολή του Φαρισαίου

Ο Φαρισαίος υπερηφανεύεται αλαζονικά, κατακρίνει όλο τον κόσμο, ακόμη και τον ταλαίπωρο τον Τελώνη, που κλαίει παράμερα σε κάποια ήσυχη γωνιά του ναού.

Ο Τελώνης αποδέχεται την κατάκριση, χτυπά το στήθος του, μετανοεί, δεν απελπίζεται για την σωτηρία του, ελπίζει, πιστεύει, ταπεινοφρονεί, επιμένει, κλαίει, οδύρεται, επιστρέφει «δεδικαιωμένος» στο σπίτι του, ξεπερνά τον Φαρισαίο!

δ) Ολόκληρη πόλη η Νινευί!

Η απόφαση του Θεού τους ωδηγούσε σίγουρα στην απελπισία, γιατί ο Ιωνάς δεν είπε «αν μετανοήσετε θα σωθείτε», αλλ’ απλά τους προειδοποίησε «ακόμη τρεις ημέρες και η Νινευί θα καταστραφεί».

Ο Θεός απειλεί ρητά, κατηγορηματικά, τελεσίδικα, ο προφήτης φωνάζει , διαμαρτύρεται, επιβεβαιώνει ότι η καταστροφή δεν επιδέχεται αναβολή ή περιορισμό.

Κανονικά οι Νινευίτες έπρεπε ν’ απελπιστούν, να τα βάψουν μαύρα. Αυτοί όμως δεν κυριεύονται από απόγνωση , ούτε παρατούν τις καλές ελπίδες. Η σωτηρία της Νινευί, η συγχώρηση της πόλεως χόλωσε τον προφήτη Ιωνά , φανέρωσε όμως την άκρα φιλανθρωπία του Θεού, γιατί συμφιλιώθηκε μαζί της, όταν ειλικρινά μετενόησαν».

[ Γι’ αυτό ακριβώς δεν πρέπει να απελπίζεσαι καθόλου, αν μετανοείς! Το πιο ισχυρό όπλο του διαβόλου είναι η απόγνωση, η απελπισία.

·      Τα πονηρά πνεύματα χαίρονται, όταν οι άνθρωποι αμαρτάνουν, όταν όμως απελπίζονται, χορεύουν, χοροπηδούν, γελούν, ευφραίνονται!

·      Η απελπισία του ανθρώπου είναι άφατη ευφροσύνη του διαβόλου! ]

Από το βιβλίο: «ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΑΠΟ ΚΟΥΚΟΥΣΟΝ

ΜΕΤΑΝΟΙΑ- ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΙΕΡΟΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΝ»

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΒΓΟΝΤΖΑΣ

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΩΦΕΛΙΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗΝ»

ΤΕΥΧΟΣ 10ΟΝ

Αθήνα

Η υπερπροστασία βλάπτει σοβαρά το παιδί!

Η αγάπη θεωρείται η κύρια πηγή έμπνευσης τόσο στην ανατροφή των παιδιών μας , όσο και στη ζωή μας εν γένει. Η αγάπη μάλιστα, σχεδόν πάντοτε, ταυτίζεται με την έννοια της προσφοράς και της θυσίας, που δεν αφήνει περιθώριο στον άλλο να είναι δυσαρεστημένος και απογοητευμένος, που δεν του δίδει το δικαίωμα να αισθανθεί περιφρονημένος, αλλά και να νομίζει ότι κάτι του λείπει από την ζωή του. Έτσι είμαστε ως γονείς πάντοτε πρόθυμοι να ικανοποιήσουμε κάθε επιθυμία των παιδιών μας, εργαζόμαστε σκληρά για να μπορέσουμε να τους προσφέρουμε ένα καλύτερο μέλλον και κάνουμε ό,τι μπορούμε ώστε αυτά να μην αισθάνονται μειονεκτικά έναντι των συνομιλήκων τους, τόσο σε ό,τι αφορά στις δυνατότητες για μόρφωση, αλλά και στο ντύσιμο, στην διασκέδαση, στα καταναλωτικά αγαθά. Όλα αυτά τα θεωρούμε αγάπη και μόνο αγάπη, κι έτσι αισθανόμαστε γονεϊκά επαρκείς, από την στιγμή που δεν υπάρχει καθήκον έναντι των παιδιών μας που να μην έχουμε εκπληρώσει.
Η γονεϊκή μας επάρκεια, όμως, κρίνεται από τον τρόπο καθοδήγησης των παιδιών μας σε κάποιες στιγμές της οικογενειακής καθημερινότητας. Από εκεί ξεκινούν προβληματισμοί κατά πόσον έχουμε εντρυφήσει στην αληθινή αγάπη και όχι σε εξιδανικευμένες μορφές της που συνήθως οδηγούν την ανατροφή στην αποτυχία. Γιατί η αληθινή αγάπη εμπεριέχει στοιχεία όπως η υπευθυνότητα, η άσκηση, η ανοχή και ο προβληματισμός, που δεν μπορούν να απουσιάζουν από τον τρόπο ανατροφής. Τα στοιχεία αυτά καλλιεργούν την προσωπικότητα του παιδιού και της προσδίδουν την διάσταση της ελευθερίας, που κρύβεται σ’ αυτά.
Για παράδειγμα, η υπευθυνότητα στην ζωή των παιδιών μας φαίνεται από το αν ενθαρρύνονται από το οικογενειακό πρόγραμμα να συνεισφέρουν στην καλή λειτουργία του σπιτιού, τόσο σε ό,τι αφορά στον εαυτό τους, όσο και στο σύνολο.
Απλές δουλειές, όπως το να στρώνουν το κρεβάτι τους και να τακτοποιούν το δωμάτιό τους και τα προσωπικά τους είδη, να συμβάλλουν στο στρώσιμο και στο μάζεμα του τραπεζιού ή να βοηθούν στην καθαριότητα του σπιτιού και να κάνουν εξωτερικές εργασίες (όπως να αγοράζουν τρόφιμα που χρειάζεται η οικογένεια), δίνουν στα παιδιά την αίσθηση ότι, στο μέτρο των δυνατοτήτων τους, και η δική τους προσφορά οδηγεί στην καλή λειτουργία του σπιτιού.
Η υπευθυνότητα όμως έχει να κάνει και με την πρόοδο του παιδιού. Από τα πρώτα σχολικά βήματα στόχος των γονέων θα πρέπει να είναι το παιδί να διαβάζει μόνο του και να προοδεύει στις σχολικές και εξωσχολικές υποχρεώσεις του με κριτήριο τον προσωπικό του κόπο. Αν οι γονείς διαβάζουν το παιδί, ή ακόμα χειρότερα, διαβάζουν οι ίδιοι για λογαριασμό του παιδιού, του κάνουν τις εργασίες του ή στέκονται με το βιβλίο για να τους πει το παιδί το μάθημα, τότε μπορεί να το βοηθήσουν πρόσκαιρα, αλλά στην ουσία, καλλιεργούν μια στάση εξάρτησης και ανελευθερίας του παιδιού , το οποίο δεν μπορεί από μόνο του να προχωρήσει. Παράλληλα, οι γονείς μπορούν ναν διδάξουν στο παιδί τρόπους και στάσεις συμπεριφοράς και αγωγής στον δρόμο, στις ενθαρρύνοντας βαθμιαία το παιδί από μόνο του να γνωρίζει πώς θα μπορέσει, όντας ανεξάρτητο, και να αξιοποιεί το χρόνο του, αλλά και να στέκεται στα πόδια του.
Η υπερπροστατευτικότητα των γονέων δεν ωφελεί. Αντίθετα, γίνεται βαρίδι για το παιδί, το οποίο την αισθάνεται ως έλλειψη εμπιστοσύνης και ή θα αναπτύξει χαμηλή αυτοεκτίμηση, που σημαίνει φόβο για τη ζωή και προσκόλληση στο σπίτι, ή, κάποια στιγμή, θα ανεξαρτητοποιηθεί με οργή έναντι των γονέων του, με συνέπειες αρνητικές. Η καλλιέργεια της υπευθυνότητας και καθιστά το παιδί συνειδητή προσωπικότητα και του μαθαίνει ότι με τον κόπο του θα μπορέσει να λειτουργήσει συλλογικά.
Η υπευθυνότητα είναι στοιχείο της πνευματικής ζωής του ανθρώπου. Η Εκκλησία δεν θέλει τους πιστούς άβουλους οπαδούς , αλλά προσωπικότητες που αναλαμβάνουν την ευθύνη τόσο για τη ζωή τους, όσο και για τη σχέση τους με τον Θεό, τον πλησίον, τον κόσμο. Αν θέλουμε να μιλούμε για γνήσια αγάπη τόσο στη ζωή μας , όσο και στην οικογένεια, αλλά και το κοινωνικό σύνολο, χρειάζεται να την συνδυάσουμε με την ελευθερία της ευθύνης για την ζωή, τόσο την εδώ όσο και την αιώνια. Γιατί, τελικά, ο γονέας που πιστεύει στον Χριστό, αφού κάνει αυτό που μπορεί για τα παιδιά του, κι αυτή είναι η θυσία, αφήνει τον Κύριο να φωτίσει και να στηρίξει τις προσπάθειές τους. Κι εκείνος, παραμένει πιστός σύμβουλός τους και έτοιμος να χαρεί με την χαρά τους και να συμπαρασταθεί στην λύπη τους.
Όχι όμως να ζήσει για λογαριασμό τους!

Πηγή: « η αγάπη είναι απλή
μα θέλει κόπο»
Δρόμοι για την σύγχρονη οικογένεια…
Πρωτοπρεσβυτέρου Θεμιστοκλή Μουρτζανού
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ

ΑΘΗΝΑ 2012

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 29-09-2013

ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ

Κεφ. στ΄ ( 6 )

Στιχ. 31-36

 31 καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως. 

32 καὶ εἰ ἀγαπᾶτε τοὺς ἀγαπῶντας ὑμᾶς, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; καὶ γὰρ οἱ ἁμαρτωλοὶ τοὺς ἀγαπῶντας αὐτοὺς ἀγαπῶσι.
33 καὶ ἐὰν ἀγαθοποιῆτε τοὺς ἀγαθοποιοῦντας ὑμᾶς, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; καὶ γὰρ οἱ ἁμαρτωλοὶ τὸ αὐτὸ ποιοῦσι.
34 καὶ ἐὰν δανείζητε παρ᾿ ὧν ἐλπίζετε ἀπολαβεῖν, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; καὶ γὰρ ἁμαρτωλοὶ ἁμαρτωλοῖς δανείζουσιν ἵνα ἀπολάβωσι τὰ ἴσα.
35 πλὴν ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν καὶ ἀγαθοποιεῖτε καὶ δανείζετε μηδὲν ἀπελπίζοντες, καὶ ἔσται ὁ μισθὸς ὑμῶν πολύς, καὶ ἔσεσθε υἱοὶ ὑψίστου, ὅτι αὐτὸς χρηστός ἐστιν ἐπὶ τοὺς ἀχαρίστους καὶ πονηρούς. 

36 Γίνεσθε οὖν οἰκτίρμονες, καθὼς καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστί.

Σύντομη ερμηνεία

31 Και με λίγες λέξεις, όπως θέλετε να σας συμπεριφέρονται και να σας κάνουν οι άνθρωποι, έτσι ακριβώς να συμπεριφέρεσθε κι εσείς σ’ αυτούς και να τους κάνετε τα ίδια.

32 Διότι εάν αγαπάτε μόνον εκείνους που σας αγαπούν, ποιά εύνοια και ποιά αμοιβή σας ανήκει από τον Θεό; Καμία. Διότι και οι αμαρτωλοί αγαπούν εκείνους που τους αγαπούν.

33 Κι αν κάνετε το καλό σ’ εκείνους που σας ευεργετούν, ποιά εύνοια και ποιά αμοιβή σας ανήκει από τον Θεό; Καμία. Διότι και οι αμαρτωλοί το ίδιο κάνουν.

34 Κι αν δανείζετε σ’ εκείνους από τους οποίους ελπίζετε να πάρετε πίσω αυτά που δανείσατε, ποιά χάρη και ανταπόδοση από τον Θεό σας ανήκει; Καμία. Διότι και οι αμαρτωλοί δανείζουν σε άλλους αμαρτωλούς για να πάρουν πίσω ολόκληρο το ποσό που δάνεισαν ή και σε ώρα ανάγκης να πάρουν κι αυτοί ίσα οφέλη και δάνεια από εκείνους στους οποίους δάνεισαν.

35 Εσείς όμως να αγαπάτε τους εχθρούς σας και να τους ευεργετείτε και να τους δανείζετε χωρίς να ελπίζετε σε καμία ανταπόδοση απ’ αυτούς. Και θα είναι πολύς ο μισθός σας και μεγάλη η ανταμοιβή σας από τον Θεό. Και θα είστε στη βασιλεία των ουρανών κατά χάρην παιδιά του υψίστου Θεού, με τον οποίο θα μοιάζετε πνευματικώς. Διότι κι αυτός είναι ευεργετικός και ωφέλιμος στους ανθρώπους που δείχνουν αχαριστία στις τόσες ευεργεσίες του και που δεν έχουν καλή διάθεση και προαίρεση αλλά είναι πονηροί.

36 Να γίνεστε λοιπόν σπλαχνικοί προς τον συνάνθρωπό σας και συμπονετικοί στις δυστυχίες του και στις ανάγκες του, όπως ο ουράνιος Πατέρας σας είναι σπλαχνικός σε όλους.

Πηγή: «Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ

ΜΕ ΣΥΝΤΟΜΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ»

+ΠΑΝ. Ν . ΤΡΕΜΠΕΛΑ

ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ «Ο ΣΩΤΗΡ»

Ελεημοσύνη και Θεία Κοινωνία

Γιατί πώς δεν κοινωνεί ανάξια αυτός που παραμελεί εκείνον που πεινά; Αυτός που καταντροπιάζει εκτός του ότι παραμελεί; Γιατί, εάν το να μη ελεή κανείς τους φτωχούς αρκεί για να εκβάλλη από την βασιλεία του Θεού, ακόμη και αν είναι παρθένος κανείς, το να μην δίνη σ’ αυτούς πλουσιοπάροχα (γιατί και οι πέντε παρθένες είχαν λάδι, αλλά δεν είχαν πολύ ) το να κάνη κανείς τόσα άτοπα επί πλέον, σκέψου πόσο μεγάλο κακό είναι.

Ποια άτοπα; θα πη κάποιος. Τί λες, ποιά άτοπα; Έγινες μέτοχος σε τέτοια τράπεζα και ενώ έπρεπε να είσαι πιο ήμερος από όλους και ίσος προς τους αγγέλους, έγινες πιο σκληρός από όλους∙ γεύθηκες δεσποτικό αίμα και ούτε έτσι αναγνωρίζεις τον αδελφό∙ και ποιάς συγνώμης θ’ αξιωθής; Αλλά και αν δεν τον γνώριζες πριν από αυτό, από την τράπεζα έπρεπε να τον γνωρίσης και να ενδιαφερθής γι’ αυτόν∙ τώρα όμως και την τράπεζα υποτιμάς, θεωρώντας ανάξιο των δικών σου φαγητών αυτόν που καταξιώθηκε να μετέχη σ΄εκείνην.

Δεν άκουσες πόσα έπαθε εκείνος που απαιτούσε τα εκατό δηνάρια; Πώς δηλαδή, ενώ του χαρίσθηκε το χρέος, με την συμπεριφορά του έκανε άκυρη την δωρεά; Δεν αντιλαμβάνεσαι ποιός ήσουν και ποιός έγινες; Δεν θυμίζεις στον εαυτό σου, ότι, από αυτόν που είναι φτωχός σε χρήματα, είσαι πολύ φτωχότερος σε κατορθώματα ,γιατί είσαι γεμάτος από αμέτρητες αμαρτίες; Αλλ’ όμως από όλα εκείνα σε απάλλαξε ο Θεός και σε κατέστησε άξιο τέτοιας τραπέζης∙ εσύ όμως ούτε έτσι γίνεσαι φιλανθρωπότερος. Λοιπόν τίποτε άλλο δεν απομένει παρά το να παραδοθής και συ στους βασανιστές.

Αυτούς τους λόγους ας ακούσουμε και μεις  όλοι, όσοι εδώ μαζί με πτωχούς προσερχόμαστε στην ιερή αυτή τράπεζα, όταν όμως εξερχώμαστε, δεν θέλουμε ούτε να τους δούμε, αλλά και μεθούμε και περιφρονούμε όσους πεινούνε∙ γι’ αυτά κατηγορούνταν τότε και οι Κορίνθιοι. Και πότε γίνεται αυτό; θα πη κάποιος. Πάντοτε, αλλά κυρίως στις εορτές, οπότε δεν έπρεπε να συμβαίνη περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Γιατί τότε μετά την θεία κοινωνία ακολουθεί μέθη και παραμέλησις των πτωχών. Και ενώ έχεις μεταλάβει του αίματος και είναι για σένα καιρός νηστείας και προσευχής, εσύ μεθάς και ξεφαντώνης. Και όταν μεν τύχη να γευθής κάτι εύγευστο, προφυλάσσεις τον εαυτό σου, ώστε να μη βλάψης την γεύσι του προηγούμενου με κάποιο φαγητό όχι εύγευστο∙ εδώ όμως ενώ έχεις τραφεί με άγιο Πνεύμα , μετά από αυτό παραδίνεσαι σε σατανική απόλαυσι.

Σκάψου, όταν οι  απόστολοι μετέλαβαν στο ιερό εκείνο δείπνο, τί έκαναν;  Δεν τράπηκαν σε προσευχές και υμνωδίες; Δεν παραδόθηκαν σε ιερές αγρυπνίες και στην μεγάλη εκείνη και γεμάτη από σοφία διδασκαλία; Γιατί τα μεγάλα και παράδοξα τότε δίδασκε και παρήγγελε σ’ αυτούς, όταν έφυγε ο Ιούδας, για να φέρη αυτούς που επρόκειτο να τον σταυρώσουν. Δεν άκουσες πως και οι τρεις χιλιάδες πιστοί που μετείχαν στην κοινωνία επέμεναν συνέχεια σε προσευχή και την διδασκαλία, κι όχι σε μέθες και ξεφαντώματα; Ενώ εσύ πριν μεταλάβης, νηστεύεις, για να φανείς οπωσδήποτε άξιος της κοινωνίας, όταν όμως μεταλάβης, ενώ πρέπει να εντείνης την προσπάθεια, για να μείνεις καθαρός, καταστρέφεις τα πάντα. Και όμως δεν είναι το ίδιο να παραμένης καθαρός πριν και μετά την θεία Κοινωνία.

Διότι πρέπει βέβαια και πριν και μετά να διατηρήσαι καθαρός∙ κυρίως όμως όταν υποδεχθής τον νυμφίο∙ πριν μεν από αυτό για να αξιωθής να μεταλάβης, μετά όμως την μετάληψι, για να μη φανής ανάξιος αυτών που έλαβες.

Τί λοιπόν; Πρέπει να νηστεύουμε μετά την Θεία Μετάληψι; Δεν λέγω αυτό, ούτε αναγκάζω. Βέβαια καλό είναι αυτό, όμως δεν σας βιάζω σ’ αυτό, αλλά συμβουλεύω να μη παραδίδεσθε με απληστία σε απόλαυσι. Γιατί εάν ποτέ δεν πρέπει να παραδινώμαστε σε απολαύσεις, και αυτό το δήλωσε ο Παύλος, όταν είπε ότι , «Εκείνη όμως που ζει σε απολαύσεις έχει πεθάνει, αν και βρίσκεται στην ζωή» ( Α΄ Τιμ. 5, 6 ) , πολύ περισσότερο θα πεθάνη τότε. Εάν λοιπόν, η απόλαυσις στην γυναίκα είναι θάνατος, πολύ περισσότερο στον άνδρα∙ και εάν αυτό καταστρέφη σε άλλον καιρό, πολύ περισσότερο  μετά την κοινωνία των μυστηρίων. Εσύ όμως, ενώ έλαβες άρτο ζωής, πράττεις έργο θανάτου και δεν φρίττεις; Δεν γνωρίζεις πόσα κακά εισέρχονται στον άνθρωπο από την απόλαυσι; Γέλοιο παράκαιρο, λόγοι άτακτοι, αστειότητα γεμάτη από την καταστροφή, φλυαρία ανόητη και τα άλλα που δεν είναι καλό ούτε και να τα αναφέρουμε. Και αυτά τα κάνεις, ενώ έχεις απολαύσει την τράπεζα του Χριστού, κατά την ημέρα  εκείνη που αξιώθηκες να αγγίσης με την γλώσσα σου τις σάρκες Του.

ΤΊ να κάνω, λοιπόν, για να μη γίνωνται αυτά; Συλλογίσου την δεξιά σου, την γλώσσα, τα χείλη, τα οποία έγιναν πρόθυρα ,για να έλθη μέσα σου ο Χριστός. Σκέψου την ώρα που προσέρχεσαι και, ενώ έχεις παραθέσει τράπεζα υλική, ύψωσε τον νου σε εκείνην την τράπεζα, στο κυριακό δείπνο, στην αγρυπνία των μαθητών την ιερή εκείνη νύκτα.

Μάλλον δε, ΕΆΝ κανείς εξετάση με ακρίβεια, και η παρούσα ζωή είναι νύκτα. Ας αγρυπνούμε λοιπόν μαζί με τον Δεσπότη, ας οδηγηθούμε σε κατάνυξι μαζί με τους μαθητές. Είναι καιρός για προσευχές, όχι για μέθη, πάντοτε βέβαια, περισσότερο όμως κατά την εορτή. Γιατί η εορτή γι’ αυτό γίνεται, όχι για ν’ ασχημονούμε, όχι για να συγκεντρώνουμε αμαρτήματα, αλλά για να εξαλείφουμε και αυτά που υπάρχουν.

Και γνωρίζω βέβαια ότι άδικα τα λέω αυτά, αλλά δεν θα παύσω να τα λέω. Γιατί, και αν δεν υπακούσετε όλοι, οπωσδήποτε όμως ούτε θα παρακούσετε όλοι, μάλλον όμως, και αν όλοι παρακούσετε, για μένα βέβαια θα είναι μεγαλύτερος ο μισθός, για σας όμως μεγαλύτερη η αμαρτία.

Για να μη γίνη λοιπόν μεγαλύτερη η αμαρτία, γι’ αυτό δεν θα παύσω να σας τα λέω∙ ίσως, λοιπόν, ίσως στην συνέχεια να σας προσβάλω. Γι’ αυτό παρακαλώ, για να μην κάνουμε  αυτά να μας κρίνουν, ας βρέξουμε τον Χριστό, ας τον ποτίσουμε , ας τον ντύσουμε. Αυτά είναι άξια εκείνης της τραπέζης. Άκουσες ύμνους ιερούς, είδες γάμο πνευματικό; απόλαυσες βασιλική τράπεζα; γέμισες από άγιο Πνεύμα; συνέψαλες με τα Σεραφείμ; έγινες κοινωνός των ουρανίων δυνάμεων; Μη απορρίψης τόση χαρά, μη διασκορπίσης τον θησαυρό, μην ανοίξης την θύρα στη μέθη, την μητέρα της θλίψεως την χαρά του διαβόλου, που γεννά αμέτρητα κακά. Γιατί και ο ύπνος, που προέρχεται από εδώ, είναι όμοιος με τον θάνατο, και οι κεφαλόπονοι και οι νόσοι και η λησμοσύνη, και είναι εικόνα νεκρότητος. Άλλωστε , ενώ δεν θα ήθελες να συναντήσης μεθυσμένος κάποιον φίλο, τολμάς, πες μου, τη στιγμή που έχεις μέσα τον Χριστό, να παραδοθής σε τόση μέθη; Αλλ’ αγαπάς την απόλαυσι; Λοιπόν, γι’ αυτό σταμάτησε να μεθάς. Διότι και εγώ θέλω ν’ απολαμβάνης , αλλά την αληθινή απόλαυσι, η οποία ποτέ δεν μαραίνεται. Ποια είναι λοιπόν η αληθινή απόλαυσις, η οποία και ανθεί αιώνια; Κάλεσε για γεύμα τον Χριστό, δώσε σ’ Αυτόν από τα δικά σου, μάλλον δε από τα δικά Του∙ αυτό δίνει την απέραντη και συνεχώς ακμαία ηδονή. Ενώ τα αισθητά δεν είναι τέτοια αλλά, μόλις εμφανισθούν , εξαφανίζονται και αυτός που απόλαυσε δεν θα είναι καθόλου καλύτερα από αυτόν που δεν απόλαυσε, μάλλον δε και χειρότερα θα είναι. Διότι, ο μεν ένας κάθεται σαν να βρίσκεται σε λιμάνι, ενώ ο άλλος , αφού δεχθή κάποιον ορμητικό χείμαρρο και πολιορκία από νόσους, δεν μπορεί ούτε να υποφέρη αυτήν την ζάλη. Για να μην γίνουν λοιπόν αυτά, ας φροντίζουμε να υπάρχη το μέτρο σε όλα. Διότι έτσι θα διατηρήσουμε και την υγεία του σώματος και την ψυχή θα έχουμε σε ασφάλεια και από τα παρόντα θα απαλλαγούμε, από τα οποία αφού απαλλαγούμε όλοι, είθε να επιτύχουμε την βασιλεία, με την χάρι και φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, στον Οποίον ανήκει η δόξα στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

(Εις την Α΄ προς Κορινθίους , ΚΖ΄, ΕΠΕ, 18 Α, 202-210.

PG 61, 230- 232 )

Πηγή: «ΜΕΤΑΝΟΙΑ , ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΙΣ, ΝΗΣΤΕΙΑ, ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ»

ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

Χρυσοστομικός Άμβων

ΣΤ΄»

2^η Έκδοσις                       

( Επηυξημένη και βελτιωμένη)

Έκδοσις: Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου

Νέα Σκήτη Αγ. Όρους

2008

Η Θεϊκή σφραγίδα του Χριστού

Τα παλιά χρόνια οι βασιλείς κυνηγούσαν μέσα στα μεγάλα δάση. Όσα ελάφια τα είχαν εξημερώσει και ανήκαν στον Βασιλέα, για να μην κινδυνεύουν να τα σκοτώσουν άλλοι κυνηγοί, τους έκαναν το εξής: Στο μέτωπο τους έβαζαν μια στρογγυλή πινακίδα, η οποία έγραφε: “Εγώ ειμί του Βασιλέως!”. Κανείς δεν τολμούσε να τα πειράξει.

Έτσι και η Θεϊκή σφραγίδα του Χριστού που πήραμε στο Βάπτισμά μας δια του αγίου Χρίσματος είναι η ιερή καύχηση και ασφάλειά μας.

Αυτή είθε με την φώτιση του Θεού να μην την αμαυρώνει η αμαρτία, γιατί είναι σωτήρια. Αλλά και ο ανθρωποκτόνος σατανάς αυτήν θέλει να εξαλείψει με τα σφραγίσματα που ετοιμάζει, δήθεν για να επιτευχθεί άνετος τρόπος οικονομικών συναλλαγών. Θεός φυλάξοι!

Η Αγία Γραφή με την Αποκάλυψη του Ευαγγελιστού Ιωάννου μας προειδοποιεί. Αν κάποιος δεχθεί την σφραγίδα του αντιχρίστου, ο αιώνιος θάνατος της ψυχής του θα είναι βέβαιος!

Και όταν έρθει η ευλογημένη ώρα να φύγει η ψυχούλα ενός ανθρώπου για τον Ουρανό, πρέπει να πυκνώνει η Θεία Κοινωνία, αφού βέβαια προηγείται η ιερά Εξομολόγηση, για να λάμπει η σφραγίδα του Σωτήρος Χριστού επάνω της. Τότε δεν θα μπορεί να την πειράξει ή να την εμποδίσει κανένα πονηρό πνεύμα στην πορεία της προς την Βασιλεία του Θεού.

Η μυστηριακή όμως ζωή πρέπει να είναι τρόπος ζωής , διότι είναι η θεραπευτική αγωγή επί της ανθρώπινης ψυχής, του Σωτήρος Χριστού. Δεν είναι ούτε έθιμο ούτε μια καλή συνήθεια. Είναι ΑΝΑΓΚΗ. Από την βρεφική ηλικία μέχρι το τέλος. Είναι ο μοναδικός δρόμος της σωτηρίας, τον οποίο άνοιξε η Θυσία του Χριστού μας .

Από το βιβλίο: «ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Ουράνια μηνύματα

Θαυμαστά γεγονότα»

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑΣ

ΔΩΡΙΔΑ 2009

Μην περιφρονείς την απειλή

Μεγάλο κακό είναι να περιφρονής την απειλή. Αυτός που περιφρονεί την απειλή, γρήγορα θα το καταλάβη αυτό από την πείρα των πραγμάτων. Τίποτε δεν είναι τόσο χρήσιμο, όσο το να μιλή κανείς για την γέεννα∙  κάνεις τις ψυχές μας καθαρότερες από κάθε άργυρο. Διότι άκουγε τον προφήτη που λέει∙ «Οι εντολές σου πάντοτε βρίσκονται μπροστά μου» ( Ψαλμ. 17, 23 ) . Και ο Χριστός συνέχεια γι’ αυτήν ομιλεί. Διότι, αν και στενοχωρή τον ακροατή, όμως τον ωφελεί πάρα πολύ.

Τέτοια πράγματα είναι όλα, όσα ωφελούν. Και μην απορήσης. Διότι και τα φάρμακα και τα φαγητά πρώτα λυπούν τον ασθενή και μετά φέρνουν την ωφέλεια. Εάν δεν ανεχώμαστε το βάρος των λόγων, είναι ολοφάνερο, ότι δεν θα ανεχθούμε την θλίψι που προκαλούν τα πράγματα. Εάν κάποιος δεν ανέχεται τους λόγους για την γέεννα, είναι ολοφάνερο ότι, αν έλθη διωγμός, κανένας δεν θα μπορέση να αντισταθή στην φωτιά και στο σίδηρο. Ας γυμνάσουμε την ακοή μας, ώστε να μη δείχνουμε δειλία. Γιατί από αυτό θα φθάσουμε και στα πράγματα. Αν συνηθίσουμε να ακούμε φοβερά, θα συνηθίσουμε να υπομένουμε και φοβερά∙ εάν όμως είμαστε έτσι παραλυμένοι, ώστε ούτε λόγια να υποφέρουμε, πότε θα αντισταθούμε στα πράγματα ; Βλέπεις πώς περιφρονεί ο μακάριος Παύλος όλα τα επίγεια και τους αλλεπάλληλους κινδύνους; Γιατί; Διότι είχε ασκηθή να περιφρονή και την γέεννα γι’ αυτά που ήταν αρεστά στον Θεό. Εκείνος ούτε το να υποστή την γέεννα δεν το θεωρούσε τίποτε το σπουδαίο μπροστά στον πόθο για τον Χριστό, ενώ εμείς, μολονότι πρόκειται για το συμφέρον μας, ούτε τους λόγους γι’ αυτήν ανεχόμαστε.

Τώρα λοιπόν, αφού ακούσατε λίγα, απέρχεσθε∙ σαν παρακαλώ  όμως, εάν υπάρχη λίγη αγάπη μέσα σας, να στρέφωνται τα λόγια σας πάντα γύρω από αυτά τα θέματα . Δεν θα μπορέσουν να βλάψουν σε τίποτε, και εάν ακόμα δεν ωφελήσουν∙ οπωσδήποτε όμως θα ωφελήσουν, διότι η ψυχή διαμορφώνεται ανάλογα με τις συζητήσεις.

( Εις Β΄ Θεσσαλ. Β΄, ΕΠΕ 23, 34-38. PG 62, 476-477 ) .

Πηγή: «ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΙΚΟΣ ΑΜΒΩΝ Θ΄

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΙ Η ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ»

ΑΓΙΟΝ ΌΡΟΣ

Υπό Βενεδίκτου Ιερομονάχου

Αγιορείτου

ΕΚΔΟΣΙΣ

ΣΥΝΟΔΙΑ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ

ΙΕΡΑ ΚΑΛΥΒΗ «ΑΓΙΟΣ ΣΥΡΙΔΩΝ Α΄»

ΙΕΡΑ ΝΕΑ ΣΚΗΤΗ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ

2013

ΕΥΧΗ , ΝΗΨΙΣ ΚΑΙ ΗΣΥΧΙΑ

Κάποιος ιερομόναχος αυτοαποκαλούμενος “απελπισμένος” , στο βιβλίο “Νηπτική θεωρία” , διηγείται δήθεν για κάποιον άλλο, στην πραγματικότητα όμως για τον εαυτό του , ότι ήρθε, την ώρα που προσηύχετο με την Ευχούλα, με το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», σε έκστασι… και είδε ένα άπειρο πλήθος δαιμόνων-σαν την άμμο της θαλάσσης, - τόσοι πολλοί ήσαν- να του επιτίθενται γεμάτοι λύσσα.

Οι διαθέσεις τους ήσαν φονικές. Απ’ όλα τα μέρη , αγριεμένοι φοβερά, ωρμούσαν εναντίον του για να τον κατασπαράξουν…

Συνήλθε και έντρομος έτρεξε στην Εκκλησία.

-     Πού θα καταφύγω; Αναρωτήθηκε με τον λογισμό του. Πού αλλού, παρά στον φρικτό Γολγοθά, στην αγία Τράπεζα, όπου καθημερινά με δάκρυα και με συντριβή ιερουργώ τα πανάχραντα Μυστήρια, θα πέσω εκεί στα πόδια του Χριστού και της Παναγίας Μητρός Του.

Έχοντας αυτά στον νου και στον λογισμό του, τρέχοντας έφθασε στον ναό. Μπαίνοντας μέσα είδε τον Κύριο και την Θεοτόκο στις εικόνες του Τέμπλου σαν ζωντανούς και με βασιλική Δόξα. Το θείο Πρόσωπο του Κυρίου είχε μια ανέκφραστη ωραιότητα και άστραφτε πιο πολύ και από τον ήλιο, ενώ όλο το εκκλησάκι ήτο λουσμένο από την θεϊκή Του ακτινοβολία.

Ο ιερεύς εκείνος και ασκητής, δεν μπόρεσε να ξανακοιτάξη το πρόσωπο της τρισηλίου Δόξης του Κυρίου! Μόνο προσκύνησε…, άγγιξε ή δεν άγγιξε το προτεινόμενο χέρι του Κυρίου για ασπασμό.

Με φόβο πλησίασε την εικόνα της Παναγίας, ασπάσθηκε το Παρθενικό Της χέρι επάνω στην εικόνα και τόλμησε να την κοιτάξη στο πρόσωπο. Στην αγία Της αγκαλιά είδε το Θείο Βρέφος καθισμένο σε θρόνο Χερουβικό… και ήτο τόσο ταιριαστό το θεϊκό αυτό σύμπλεγμα, όσο η ομορφιά και η ευωδία σ’ έναν πάλλευκο κρίνο ή σ’ ένα μπουκέτο από μυρωμένα τριαντάφυλλα… ομορφιά, ευωδία!!!

Η Θεοτόκος κοίταζε τον ιερέα με άπειρη γλυκύτητα και με τόση πραότητα, ώστε εκείνος πήρε θάρρος και ρώτησε:

-     Παναγία μου! γλυκειά μου Παναγία και Μητέρα του Ιησού μου, πώς θα γλυτώσω από τους δαίμονες που με κυνηγούν;

-     Με το Όνομα του Υιού μου και με το όνομα το δικό μου θα νικάς , θα εξολοθρεύης τους δαίμονες, απάντησε η Θεοτόκος. «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με»,

«Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς»,

«Υπεραγία Θεοτόκε, βοήθει μοι».

-     Και εδώ, μέσα στον ναό και στο κελλάκι και έξω, εργαζόμενος και ησυχάζων, παντού και πάντοτε, με το Όνομα του Υιού μου και το όνομα το δικό μου να επικαλήσαι, συνέχισε η Θεοτόκος.

Ο ιερομόναχος έκανε μία στρωτή μετάνοια , βγήκε έξω από το  εκκλησάκι και φώναξε με όλη του την δύναμι:
-  «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με»!

-     «Θεοτόκε Παρθένε, χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία»!

Αμέσως οι ανίσχυροι, οι αδύνατοι, οι δειλοί δαίμονες εξαφανίσθηκαν όλοι από μπροστά του σαν αστραπή.

Από την βιωματική αυτή εμπειρία βγαίνει το συμπέρασμα ότι κι εμείς οι απλοί αγωνιζόμενοι μέσα στον κόσμο πιστοί χριστιανοί, κληρικοί και λαϊκοί, μ’ αυτό το πανίσχυρο Όνομα, μπορούμε να τον επικαλούμεθα συνεχώς, και με την παντοδυναμία του Ονόματός Του καταισχύνουμε τους δαίμονες.

Ναι χριστιανοί μου, με το παμπόθητο και γλυκύτατο Όνομα Του θα Τον φωνάζουμε μ’ όλη μας την καρδιά, μέρα, νύχτα, για να ελκύσουμε το έλεός Του, δηλαδή με την Ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Αυτό συνέστησε η Υπεραγία Θεοτόκος. Αυτό μας συνιστά η Αγία Γραφή . Αυτό μας διδάσκουν όλοι οι Νηπτικοί και θεοφόροι Πατέρες της Εκκλησίας μας μέχρι των ημερών μας. Και αυτό μας καταμαρτυρείται από την ιστορική εμπειρία των Αγιορειτών Πατέρων και Γερόντων εδώ και 1000 χρόνια.

Να λέμε την Ευχή είτε προφορικά είτε νοερά με την βεβαιότητα και την  πίστι ότι ο Κύριος είναι μπροστά μας και είμεθα ενώπιόν Του…

…. Η Χαναναία Τον είχε μπροστά της και φώναζε: «ἐλέησόν με, Κύριε, υἱὲ Δαυῒδ· ἡ θυγάτηρ μου κακῶς δαιμονίζεται.». Έτσι κι εμείς, Τον έχουμε μπροστά μας και Τον φωνάζουμε: «Ελέησόν με τον αμαρτωλό, διότι εγώ έχω μέσα μου τους δαίμονες των παθών. Εγώ έχω μέσα μου το σκοτάδι της αμαρτίας. Εγώ κυριαρχούμαι από τα πάθη και υποφέρουν όλοι γύρω μου. Εγώ φταίω για όλα. Χριστέ μου, ελέησέ με. Αν ελεήσης εμένα, ελεείς και τον σύντροφο της ζωής μου. Ελεείς και τα παιδιά μου . Ελεείς τους γονείς μου. Ελεείς τα αδέλφια μου και τον κάθε πλησίον. Ελέησόν με , Κύριε, γιατί ελεώντας εμένα ελεείς και τους κληρικούς της Εκκλησίας Σου».

Ελέησόν με, Κύριε, διότι δεν έχω ούτε αληθινή μετάνοια ούτε και συντριβή ούτε δάκρυα παρακλητικά.

Δεν έχω ταπείνωσι…, ελέησόν με.

Δεν έχω πίστι…, ελέησόν με.

Δεν έχω υπομονή…, ελέησόν με.

Δεν πενθώ για τις αμαρτίες μου… ελέησόν με…

(συνεχίζεται)

Πηγή: Από το βιβλίο: “Η «ΕΥΧΗ» ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ”

ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ

ΣΤΕΦΑΝΟΥ Κ. ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

ΠΕΙΡΑΙΑΣ 2007