Eγγράφη εἰς τό Ἁγιολόγιον τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας ὁ ἅγιος Βλάσιος ὁ ἐν Σκλαβαίνοις.

Ἅγιος Βλάσιος ὁ ἐν Σκλαβαίνοις. Αὐτοῦ ταῖς πρεσβείαις, Κύριε Ἰησοῦ, σῶσον ἡμᾶς καί τόν κόσμον σου ἅπαντα. Ἅγια καί πάνσεπτος Ἱερά Σύνοδος τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως.

«ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ
Συνῆλθεν, ὑπό τήν προεδρείαν τῆς Α. Θ. Παναγιότητος, ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος εἰς τάς τακτικάς αὐτῆς συνεδρίας, ἀπό τῆς Δευτέρας 29ης Αὐγούστου μέχρι καί τῆς Τετάρτης 31ης Αὐγούστου 2016.
Κατά τάς συνεδρίας ταύτας, ἐξητάσθησαν ἅπαντα τά ἐν τῇ ἡμερησίᾳ διατάξει ἀναγεγραμμένα θέματα, ἐφ ὧν καί ἐλήφθησαν αἱ προσήκουσαι ἀποφάσεις, ἀνεγράφη δ’ εἰς τό Ἁγιολόγιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὁ Ἱερομάρτυς Βλάσιος, ὁ μαρτυρήσας ἐν Σκλαβαίνοις Βονίτσης Ἀκαρνανίας, τῆς μνήμης αὐτοῦ ἀγομένης τῇ 7ῃ Ἰουλίου ἑκάστου ἔτους.
Ἐν τέλει τῆς τελευταίας συνεδρίας ἀντηλλάγησαν μεταξύ τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Γέροντος Περγάμου κυρίου Ἰωάννου, ἐκ μέρους τῶν ἀποχωρούντων ἕξ μελῶν τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, καί τῆς Α. Θ. Παναγιότητος προσφωνήσεις καί ἀντιφωνήσεις ἐπί τῇ λήξει τῆς παρούσης συνοδικῆς περιόδου.
Ἐκ τοῦ Γραφείου».

Ἡ θεσμική τε καί ἐπίσημος ἁγιοκατάταξις προσώπου τινός, ἐν Χριστῷ καί κατά Χριστόν ἀθλήσαντος, ἐστί θέμα διαχειρίσεως

τῆς Ἐκκλησίας, οὐκοῦν τῆς Κεντρικῆς Διοικήσεως, τοὐτέστιν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, διότι τό Πατριαρχεῖον ἔχει τόν θεσμικόν ρόλον, ἵνα προχωρήσῃ εἰς τήν ἁγιοκατάταξιν, ὅταν ἐκείνο κρίνῃ.

Ὅταν δηλαδή τό Πνεῦμα τό Ἅγιον λειτουργήσῃ καί εἰς τάς ψυχάς τοῦ Χριστεπωνύμου πληρώματος τῆς ἐκκλησαστικῆς συνειδήσεως ὅτι πρέπει νά γίνῃ. Οὕτω τήν 28ην Αὐγούστου 2016 ἔγινεν ἐν εὐαρεσκείᾳ καί ἰδίᾳ ἑκούσιᾳ Πατριαρχικῇ θελήσει, ὡς γιγνωσκούσῃ ἀνά τόν κόσμον εὐεργεσίας καί θαύματά αὐτοῦ, καί διά τόν Ἅγιον Βλάσιον τοῦ ἐν Σκλαβαίνοις.

Ἠμεῖς ἀσφαλῶς, ὡς πιστοί, ἐγνωρίζαμεν ὅτι ἰσχύει ἡ ἁγιότης του. Ὅτι ἔγινε ἐν εὐαρεσκείᾳ τέ καί οὐσιαστικότητι καί τυπικότητι, ἦτο μεγίστη του Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου ἡμῶν καί τῆς περί Αὐτόν Ἱερᾶς Συνόδου Εὐλογίᾳ. Εὐλογία καί πνευματική ἱκανοποίησις. Ἦτο οὐσιαστικῶς ἡ ἐπισημοποίησις ὅτι ἀπερισπάστως δυνάμεθα νά χρησιμοποιῶμεν τήν λέξη ἅγιος, ἥτινα καί ὀλίγον ἀτυπως, ἁγίῳ ζήλῳ πυρπολούμενοι, οὕτως ἤ ἄλλως ἐλέγομεν.

Καί ὄντως ἡ ἁγιοκατάταξις τοῦ νεοφανοῦς ἱερομάρτυρος Βλασίου τοῦ Ἀκαρνᾶνος, ἀποτελεῖ ἕν εἰσέτι ἄσειστον ἕδρασμα διά τήν ἐν Χριστῷ ζωήν ἡμῶν, ἥτις σήμερον κινδυνεύει καί ἤδη ἀτονεῖ εἰς τά ὅρια τῆς ὑλικῆς εὐχερείας καί εὐμαρείας, τά ὁποία εἶναι τά ὅρια ἀντοχῆς ἡμῶν περί τά πνευματικά. Καί εἶναι γεγονός ὅτι, ἐν τοῖς καιροῖς τῶν δυσχερειῶν συσπειρωνόμεθα εἰς τό καθ’ ὅ προοριζόμεθα.

Καί πράγματι ἡ εὐχέρεια καί ἡ εὐζωΐα, πού ἡ Δύση ἔχει ἀπολαύσει εἰς μέγαν βαθμόν, ἐνίοτε εἰς τήν σύγχρονον ἱστορίαν διά πρώτην φοράν πράττει τό κακόν. Ὑπονόμευσεν ὅλην τήν πνευματικότητα καί ὅλην τήν ἐσωτερικότητα, τήν ὁποιαν εἶχαν δημιουργήσει οἱ πολιτισμοί τῆς δυσχερείας.

Διότι εἰς αὐτόν τόν πεπερασμένον κόσμον τά πάντα ἔχουν τό ἀντίρροπον αὐτῶν. Ἡ ὑλική δυσχέρεια ἀντιζυγίζεται μετά πνευματικῆς εὐτυχίας. Ἡ ὑλική εὐτυχία ἀντιρροπεῖται μετά πνευματικῆς δυστυχίας. Ἡ δυσχέρεια τοῦ Ἰσραήλ ἐδημιούργησε τήν Παλαιάν Διαθήκην, τόν Λόγο τοῦ Θεοῦ. Ἡ εὐχέρεια τῆς Δύσεως προετοιμάζει τόν Λόγον τοῦ Ἀντιχρίστου, ὅστις καί μᾶλλον ἀρχίζει ἐξαγγέλλεται, ἔστω καί δειλῶς, ὑπό τῶν φερεφώνων τῆς Λέσχης τῶν τρωκτικῶν τοῦ ξύλου τῆς Ζωῆς.

Ἡμεῖς ὅμως οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί πρέπει νά ἀγωνιζώμεθα τόν ἀγῶνα τόν καλόν καί ἔχομεν ἀρωγούς εἰς τάς δυσκολίας τούς θαυματουργούς Ἁγίους μας, ἔνθα διά τῶν σημείων καί διά τῶν θαυμάτων, πείθωσιν διά τήν νίκην, διά τό θαῦμαν.

Θαύματα δέ γίνονται διά τῆς ἐπικλήσεως τοῦ ὀνόματος τῶν Ἁγίων, καί τά θαύματα ὄντως εἶναι τό ἀποτέλεσμα. Ὅ,τι προηγεῖται καί πρέπει νά ὑπάρχῃ εἶναι ἡ ἁγιοπνευματική παρουσία. Ἐν τῷ πλαισίῳ τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν ὁμιλῶμεν περί πνευματικότητος, δέν ἐννοοῦμεν αὐτό, ὅπερ νομίζει ὁ κόσμος εὐρύτερον. Ὁ κόσμος ἐκλαμβάνει ὡς πνευματικότητα καί τήν διανόησιν. Ὅ,τι δηλαδή δέν εἶναι ἔργον χειρῶν, ἀλλά ἔργον τῆς διανοίας τοῦ ἀνθρώπου, θεωρεῖται ὑπό τοῦ κόσμου ὡς πνευματικόν.

Ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ὅταν ὁμιλῶμεν περί πνευματικοῦ ἀνθρώπου, ἐννοοῦμεν αὐτόν, ὅστις ἔχει ἐνεργόν αὐτοῦ τό Πνεῦμα τό Ἅγιον. Ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, μέσῳ τῆς πνευματικῆς ἡμῶν ἀσκήσεως, ἡ ὁποία συνίσταται εἰς τάς ἐντολάς τοῦ Θεοῦ καί καταγράφεται εἰς τό Ἱερόν Εὐαγγέλιον, μετέχοντες εἰς τά Μυστήρια αὐτῆς τά ὁποῖα ἐνεργοποιοῦν τήν ὑπάρχουσαν ἐντός ἡμῶν θεότητα. Καί οἱ Ἅγιοι αὐτό ἔκαναν..., ἐνεργοποίησαν τήν ἁγιότητα αὐτῶν.

Αὐτό ἔδιδε καί δίδει εἰς αὐτούς τήν δυνατότητα ἐν σχέσει πρός τήν διάθεσιν τοῦ ἄλλου, τόν ὁποῖον ἤκουον καί ἀκούουν προσευχόμενον, διά τῆς ἀγάπης ἥν εἶχον πρός τούς ἀκροατάς αὐτῶν, νά θεραπεύουν. Γεγονός εἶναι ὅτι πολλοί ἀμφισβητοῦν τό θαῦμα, ὅπως ἐμφανίζεται ὑπό τῆν Ἐκκλησίας. Μήπως τό θαῦμα προέρχεται ἐκ τῆς ἐσωτερικῆς δυνάμεως ἑκάστου; Ὄχι! Δέν ἔχει ἔτσι τό πράγμα. Ἡ ἐσωτερική δύναμις εἶναι ἡ προαίρεσις τοῦ ἀκροατοῦ. Ἡ διάθεσις νά δεχθῇ μέ ταπεινό φρόνημα. Ἡ θεραπεία ἤρχετο καί θά ἔρχεται, ἐπειδή εἶναι ζωντανός καί θά παραμένει εἰς τούς αἰῶνας φορεύς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Οἱ Ἅγιοι ἠγάπων ἀπό καρδίας τούς ἀνθρώπους καί τούς κακῶς ἔχοντας.

Τό Οἰκουμενικόν τῆς Κωνσταντινουπόλεως Πατριαρχεῖον ἀποτελεῖ, ὡς γνησία Μήτηρ Ἐκκλησία, τήν κατ’ ἐξοχήν ἀπαρχήν τῆς ἑνότητος ἁπάντων τῶν κατά τόπους Αὐτοκεφάλων καί Αὐτονόμων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν εἰς τήν ὀρθήν πίστιν καί εἰς τήν κανονικήν τάξιν. Λόγῳ δέ τῆς οἰκουμενικῆς ἀποστολῆς καί τῆς μακραιώνου διακονίας αὐτοῦ εἰς τήν ὀρθοτόμησιν τῆς θείας Ἀληθείας, τήν οἰκουμενικήν μαρτυρίαν, τήν περιφρούρησιν καί τήν διάδοσιν τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καί εἰσέτι ὡς πρωταρχικόν κύτταρον τῆς καθόλης ἐν Κυρίῳ Ἰησοῦ Χριστῷ ἀναφορᾶς ἁπάντων τῶν πιστευόντων εἰς τό Ἅγιον ὄνομα Αὑτοῦ, ἀποτελεῖ τό πρῶτον τῇ τάξει ἐκ τῶν τεσσάρων πρεσβυγενῶν Πατριαρχείων τῆς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Ἔστι δέ βαρεῖα ἡ ἀποστολή τούτου εἰς τόν κόσμον, οὐχί μόνον ὡς προπυργίου τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλά καί διά λόγους ἱστορικούς τε καί θεολογικούς. Ὡς Πρωτόθρονον μεταξύ τῶν Αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἐπιβάλλεται ὅπως διαδραματίσῃ- ὡς ἀνέκαθεν ἄλλωστε ἔπραττεν- εἰδικῶς ὅμως ἐν τῇ τεταραγμένη ταύτῃ ἡμέρᾳ, ἐπιβάλλεται ὅπως προτάξῃ τήν πανοικουμενικήν τε καί κοσμοϊστορικήν ἀποστολήν Αὑτοῦ ἐντός τοῦ κόσμου τούτου, κύπτον ἀγαπητικῶς εἰς τόν ταλανιζόμενον σύγχρονον ἄνθρωπον καί δή κάι ὅλως διακονικῶς, γεφυροῦν χάσματα κυρίως μεταξύ Ἀνατολῆς καί Δύσεως καί δίδον συνέχειαν εἰς τήν συντήρησιν τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου μεταξύ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν καί τῶν ἑτέρων δογμάτων. Καί ὄντως τοῦτο ποιεῖ ἐν τῷ ἀκεραίῳ καί δή πολεμούμενον ἐνίοτε καί ἀνιέρως πιστόν εἰς τό τοῦ Κυρίου ρῆμα: «Μία ποίμνη, εἷς Ποιμήν», ὀρθοτομοῦν ἐπί τῷ Γνώμωνι τῆς τοῦ Χριστοῦ Οἰκουμενικότητος καί τοῦ ἀνά τή Ὑδρογείω μηνύματος ἐν τῇ ἀνύδρῳ ταύτῃ γενεᾷ, τῆς Πανοικουμενικομενικότητος τοῦ Εὐαγγελίου.

 Και πάλιν ποιεῖ ἀπολύτως δή Χριστοκεντρικῶς ὑπό τήν ἐμπνευσμένην Σεπτοτάτην καί Θείῳ Πνεύματι ἔμπλεων Ὁσιακήν Προσωπικότητα τῆς Θειοτάτης Παναγιότητος τε καί Οἰκουμενικότητος τοῦ Πατρός συμπάσης τῆς Ὀρθοδοξίας Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου ἡμῶν κ. κ. Βαρθολομαίου.

Καί εἶναι ὁ Πατριάρχης, ὅστις ἐποίησεν γνωστήν ἀνά τά πέρατα τῆς Οἰκουμένης- τήν σημασίαν τοῦ Φαναρῖου καί διεθνοποίησε τήν οὖσαν ἐκ τῶν οὐκ ἄνευ σωτηριώδη ἐν Χριστῷ παρουσίαν ἀνά τούς αἰῶνας τοῦ Οἰκουμενικοῦ της Κωνσταντινουπόλεως Πατριαρχείου. Εἶναι Ἐκεῖνος, ὅστις ἀνέδειξεν ὡς νέος Λεωνίδας Χριστιανός φυλάττων Θρησκευτικάς Θερμοπύλας- τά προβλήματα τῆς ὁμογενείας τῆς Πόλεως καί τοῦ Ἑλληνισμοῦ σύμπαντος, τήν πορείαν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τόν σύγχρονον ἄνθρωπον. Εἶναι Ἐκεῖνος, ὅστις ἀτερμόνως ἀγωνίζεται ἐν μέσῳ δή ἐχθρικῶν καί πολλῶ πλείστων φιλίων πυρῶν, ἵνα ἐπανενωθῇ ὁ ἐσχισμένος ἀπό τοῦ 1054 Ἄρραφος Χιτών τοῦ Κυρίου.

Καί ἀσφαλῶς ὁ γράφων ταῦτα, μηδαμινός τε καί ἐλάχιστος ἐργάτης, μᾶλλον ἀνύπαρκτος, ἐν τῷ Κυριακῷ Ἀμπελῶνι, ἱερεύς τῆς Ἱερᾶς τῶν Πατρῶν Μητροπόλεως Χαράλαμπος Ντελῆς Πανουτσακόπουλος, πέραν τοῦ ὅτι λατρεύει τήν Αὐτοῦ Θειοτάτην Παναγιότητα, ἐπιθυμῶ ὅπως εὐχαριστήσω ἀπολύτως ταπεινως, ἐκ πυρῆνος τηκομένης ἐν Χριστῷ καρδίας Ἐκεῖνον, καί τήν περί Αὐτόν πανίερον Σύνοδον, ἐπί τῇ καί θεσμικῇ ἀναγνωρίσει καί ἁγιοκατατάξει τε καί ἀναγραφῇ ἐν τῷ Ἁγιολογίῳ τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας (28-31 Αὐγούστου 2016) τοῦ ἱερομάρτυρος Βλασίου τοῦ ἐν Σκλαβαίνοις, διδούς σάρκα καί ὀστᾶ εἰς τήν ἔκφρασιν τῆς συλλογικῆς συνειδήσεως τοῦ Χριστεπωνύμου πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας.

Εὐχαριστήριον ᾤδήν Σοί προσῴδωμεν, Θειότατε Πάτερ ἡμῶν, φιλοῦντες τε καί κατασπαζόμενοι ἅπαντες ἡμεῖς οἱ ἐν Πάτραις οἰκοῦντες τήν Σεπτοτάτην καί Ἁγιωτάτην Ὑμετέραν δεξιάν, ἐπικαλούμενοι συνάμα τήν Ὑμετέραν Πατριαρχικήν εὐχήν.

«Συναξάριον Ἱερομάρτυρος Βλασίου Ἀκαρνᾶνος.

Τῇ ια' τοῦ αὐτοῦ μηνός, μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Βλασίου τοῦ Ἀκαρνᾶνος, τοῦ ἐν Σκλαβαίνοις τῆς Ἀκαρνανίας, ἀσκήσαντος καὶ ἀθλήσαντος ἐν ἔτει 1005, τοῦ νεοφανοῦς καίθαυματουργοῦ, καὶ τῶν σὺν αὐτῷ δύο Ἱερομονάχων καί τριῶν Μοναχῶν.
Βαρβάρων χερσίν, ὦ Βλάσιε ἐκτάνθης,
Καὶ χεῖρες Θεοῦ, ἐτίμησάν σε Πάτερ.
Ὀστέα γῆθεν Βλασίοιο φαάνθησαν ἄρτι ξένως.
Τά κατά τόν μακάριον τοῦτο Ἱερομάρτυρα ἦσαν ἡμῖν τέως παντάπασιν ἄγνωστα καί ἀφανῆ, ἀλλά θείᾳ νεύσει ἐπιφανεὶς οὗτος, ἐν ἔτει 1923ῳ, γεροντίσσῃ τινί ἐκ τῶν σφόδρα εὐλαβῶν, ἧς ἡ κλῆσις Εὐφροσύνη, τοὐπίκλην Κατσαρᾶ, ζώσῃ ἐν τῷ χωρίῳ Σκλάβαινα τῆς Ἀκαρνανίας, ἐφανέρωσεν αὐτῇ τά τοῦ βίου αὐτοῦ, ὑποδείξας πού ἔκειτο ὁ τάφος, ὅν ἀνορύξαντες, εὗρον τά τίμια αὐτοῦ λείψανα, πλήρη οὐρανίου εὐωδίας καί χάριτος.
Ταύτῃ τῇ μακαρίᾳ γυναικὶ Εὐφροσύνῃ, χήρᾳ οὔσῃ, καί λατρευούσῃ τῷ Θεῷ νηστείαις καὶ δεήσεσι νύκτα καί ἡμέραν, ὡράθη ἐπαλλήλοις θεωρίαις καί ὄψεσι, καί καθ’ ὕπαρ καί ἐν ὀνείροις, καί πλειστάκις ὀφθαλμοφανῶς πρόσωπον πρός πρόσωπον, λάμπων ὑπέρ τόν ἥλιον, ᾗ καί οἰκείως ὡμίλει καὶ ἐλάλει, ἀποκαλύπτων αὐτῇ τὰ πρακτέα, ἔσθ’ ὅτε συμπορευόμενος αὐτῇ καί συμβαδίζων ἐν τῇ ὁδῷ, ὡς διεξοδικῶς ἐν ἱδιαιτέρᾳ δέλτῳ περί αὐτῶν ἱστορεῖται.
Ἐν ἔτει δὲ 1978ῳ ὡράθη εὐλαβεῖ τινι Γέροντι, μοναχῷ καὶ πρεσβυτέρῳ, οὗ ἡ κλῆσις Ἀρσένιος, δεομένῳ περὶ τούτου, ᾧ καὶ εἶπεν, ὅτι τυγχάνει Ἀκαρνάν. Διετέλεσεν ἡγούμενος εἰς τὸ ἐκεῖσε Μοναστήριον τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου, ᾧ ἐπιδραμόντες βάρβαροι Ἀγαρηνοὶ Αἰγύπτιοι πειραταί, σκληρῶς βασανίσαντες ἀπέκτειναν αὐτόν μετά δύο Ἱερομονάχων καί τριῶν Μοναχῶν, ἐν ἡμέρᾳ Κυριακῇ, τῇ ΙΘ΄ τοῦ μηνός Δεκεμβρίου. Ἔτι δέ ὅτι οἱ εὐσεβεῖς συμφυλέται αὐτοῦ συνέχεον αὐτόν μετά τοῦ Ἁγίου Βλασίου ἐπισκόπου Σεβαστείας, μεθ’ οὗ καί ἦγουν τήν ἑαυτοῦ μνήμην τῇ ΙΑ΄ Φεβρουαρίου.
Ἐν τῷ τάφῳ τοῦ Ἁγίου εὑρέθη πλάξ, ἐν ᾗ ἀναγράφεται τό ἔτος 1006. Ἐκ τούτου τεκμαίρεται ὅτι πάντα ταῦτα ἐγένοντο περὶ τὰς ἀρχά τοῦ ΙΑ΄ αἰῶνος. Ἐν τῷ τάφῳ εὑρέθησαν εἷς σιδηροῦς Σταυρός καὶ πέντε σιδηροί ἥλοι, οὓς ἐνέπηξαν οἱ βάρβαροι ἐν τῷ στήθει τοῦ Ἁγίου.
Ὤφθη δέ ὁ Ἅγιος, ἐνδεδυμένος τὴν ἱερατικὴν στολήν, καθότι ἧν ἱερεὺς καί μοναχός, φέρων ἐπὶ τῆς κεφαλῆς κάλυμμα μοναχικόν μετά κουκουλίου καί ἁπλοῦν ἐπιστήθιον Σταυρόν, καί ἧν ἐκτεινόμενος εἰς ὕψος τῷ μεγέθει τοῦ σώματος, ἀσκητικός, λιπόσαρκος, στυγνός τῇ ὄψει, γλυκύς τῇ θέᾳ, ἔχων τόν πώγωνα ὀξύν, καθιέμενον ἄχρι τοῦ στέρνους.
Ἀργότερον, ἐνεφάνη καί εἰς τόν γέροντα Παΐσιον τὸν Ἁγιορείτην».

Ἀπολυτίκιον, Κοντάκιον καί Μεγαλυνάριον εἰς τήν εὕρεσιν τῶν Τιμίων Λειψάνων τοῦ Ἁγίου Βλασίου τοῦ ἐν Σκλαβαίνοις καί τῶν σύν αὐτῷ μαρτυρησάντων μετά, τιμωμένην κατά τήν 7ην Ἰουλίου.
 Ποιήματα Καθηγουμένης Ἰσιδώρας Μοναχῆς, τῆς Ἁγιεροθεϊτίσσης, ἐκ τοῦ ἱστορικοῦ βιβλίου τοῦ πανοσιολ. ἀρχιμανδρ. Νεκταρίου Ν. Πέττα, δρος Φιλοσοφίας, ὑπό τόν τίτλο: Ὁ Ἅγιος Βλάσιος ὁ ἐν Σκλαβαίνοις καί οἱ σύν αὐτῷ πέντε Ὁσιομάρτυρες, 2011.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Ἐν Σκλαβαίνοις ποιοῦντες, ἑορτήν μεγαλύνωμεν, ὕμνους Ἀκαρνᾶνος Βλασίου, τῶν λειψάνων τήν εὕρεσιν∙ Ὁσίων τε τῶν Πέντε σύν αὐτῷ, τῶν Παίδων καί τοῦ πλήθους Λαϊκῶν, οὕς τό ξίφος ὠμοτάτων Ἀγαρηνῶν, ὡς στάχυας ἀπέτεμεν. Χαίρετε στρατιῶται τοῦ Χριστοῦ, χαίρετε στῦλοι πίστεως∙ χαίρετε οἱ προέχοντες πιστοῖς, τήν χάριν τῶν ἰάσεων.

Κοντάκιον. Ἦχος δ΄. Ἐπεφάνης σήμερον.
Ἀκαρνάν ὁ Βλάσιος, ἐν τοῖς Σκλαβαίνοις, καί οἱ Πέντε Ὅσιοι, πλῆθος Μαρτύρων τε ὁμοῦ, ξίφει τμηθέντες προτρέπουσι∙ τούτων τιμῆσαι, λειψάνων τήν εὕρεσιν.

Μεγαλυνάριον.
Σέβω σου τά λείψανα τά σεπτά, τά ἐν τοῖς Σκλαβαίνοις εὑρεθέντα ὦ Ἀκαρνάν, Βλάσιε, καί Πέντε Ὁσίων καί τοῦ πλήθους, πολλῶν σου συμμαρτύρων οὕς πρέσβεις κέκτημαι».

Ὑστερόγραφον.
Ἐν  κατακλεῖδι  ἐπιθυμίᾳ μεγάλη ἐπιθυμήσαμεν καί ἐπεκφράζομεν ἐνταῦθα, πολλοί ἐν Πάτραις οἰκοῦντες σεμνυνόμενοι καί πιστεύοντες εἰς τόν Ἅγιον ἐν Σκλαβαίνοις Βλάσιον, ἵνα ὁμολογήσωμεν τήν ἄρρητον συγκίνησιν καί ἱκανοποίησιν ἡμῶν, ἥτινα ἀπηλαύσαμεν ἀναγιγνώσκοντες τήν πληρεστάτην, Ὀρθοτόμον τε καί Ὀρθόδοξον συνέτευξιν, ζῶσαν μαρτυρίαν: «Περί Ἁγίων καί Ἁγιότητος Θεολογίαν», εἰς τό  WE τοῦ NEWS 247 ( http://news247.gr/eidiseis/weekend-edition/pws-kai-giati-egine-agios-o-paisios.3251068.html ), τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σμύρνης κ.κ. Βαρθολομαίου, εὐχαριστοῦντες καί αἰτούμενοι συνάμα τήν ἀρχιερατικήν αὐτοῦ εὐχήν.
Ἀποτελεῖ ὡσαύτως δι’ ἡμᾶς τούς ἐν Πάτραις  προσκαρτεροῦσιν, καί μένοντας εἰς τά καθ’ Ὑμᾶς, ὅπως ἐκ μέσης καρδίας  ἐν Χριστῷ καί ἁγίω Βλασίῳ, εὐλαβῶς παλλομένης, ἵνα εὐχαριστήσωμεν τόν Πανιερώτατον Μητροπολίτην Προικοννήσουτόν Πανιερώτατον Μητροπολίτην Προικοννήσου κ.κ. Ἰωσήφ διά τόν ἀγῶνα του καί τήν ἀμέριστον προσφορά Αὐτοῦ ἐν τῷ Κυριακῷ Ἀμπελῶνι πάντων ἕνεκεν.
Τόν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Αἰτωλοακαρνανίας κ.κ. Κοσμᾶν διά τό φιλάγιον αὐτοῦ φρόνημα καί διά τήν ἐντολήν, ἥτινα λίαν εὐλογητικῶς ἔδωκεν.
Εἰς  τόν πανοσιολογιώτατον ἀρχιμανδρίτην καί διδάκτορα τοῦ Πανεπιστημίου Ἰωαννίνων π. Νεκτάριον Πέτταν, ὁ ὁποῖος εἶχε γράψει μονογραφίαν περί τοῦ βίου καί τοῦ μαρτυρίου, ἐκφράζομεν τήν ὀφειλόμενην τιμήν, διά τόν ἅγιον Βλάσιον τόν ἐν Σκλαβαίνοις, ὅστις π. Νεκτάριος τῇ εὐλογίᾳ τοῦ Σεβασμιωτάτου ἔφερεν εἰς αὐτήν αἴσιον πέρας. Ἡ μονογραφία φέρει τίτλον: «Ὁ ἅγιος Βλάσιος ὁ ἐν Σκλαβαίνοις καί οἱ σύν αὐτῷ πέντε Ὁσιομάρτυρες» (ἐκδ. Ἰνστιτούτου «Χριστοφόρος Παπουλᾶκος» 2011ISBN: 978-960-93-3540-9, Σελίδες: 104, Σχήμα: 17x24).
Σημειωτέον δ’ ὅτι οὐδέν δέν γίνεται τυχαίως, ἀλλά τά πάντα γίνονται εὐδοκίᾳ καί χάριτι Θεοῦ. Ὁ π. Νεκτάριος ἐστι τέκνον εὐλογημένον τοῦ π. Νικολάου Πέττα (γνωστότερου ὡς σημειοφόρου Πατρο-Νικόλα), τοῦ καί ποιοῦντος θαύματα, καθ’ ὁμολογίαν,  καί δή μετά παρρησίας πλείστων αὐτοῦ πνευματικῶν καί μή τέκνων καί ἀσφαλῶς καί παρ’ ἐμοῦ τοῦ ἀναξίου, ὅστις ὡς πνευματικός αὐτοῦ παῖς, χάριτι  Κυρίου καί πρεσβείαις σημειοφόρου προστάτου μου π. Νικολάου, ἔτυχον πλείστων σημείων καί θαυμαστής Αὐτοῦ ἀρωγῆς, εἰς δυσκόλους τῆς ζωῆς μου καμπᾶς.
Ὁ δέ μέγας τῶν Πατρῶν πνευματικός π. Νικόλαος μετά τῆς ἀθληφόρου αὐτοῦ πρεσβυτέρας Ἀνθῆς, πάλαι καί ἐν παρελθόντι χρόνῳ, ἐκ τοῦ ὑστερήματος αὐτῶν (ἦσαν γάρ πτωχοί), εἶχον  δωρήσει περίτεχνον  λάρνακα καί λειψανοθήκην διά τόν ἅγιον Βλάσιον καί τοῦ συνάθλους ὁσιομάρτυρας Πατέρες.

Φωτό: «Ι. ΛΑΡΝΑΚΑ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΩΝ ΕΝ  ΣΚΛΑΒΑΙΝΟΙΣ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΑΣΚΗΣΑΝΤΩΝ ΚΑΙ ΑΘΛΗΣΑΝΤΩΝ / ΕΓΕΝΕΤΟ ΔΙΑ ΣΥΝΔΡΟΜΗΣ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΑΣ ΑΝΘΗΣ  ΠΕΤΤΑ».
Ταῖς τοῦ ἁγίου Βλασίου τοῦ ἐν Σκλαβαίνοις πρεσβείαις, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησον καί σῶσον ἡμᾶς.

Δευτέρα, 19 Σεπτεμβρίου 2016.
Ἀναρτήθηκε ἀπό: http://agiosdimitriosromanou.blogspot.gr