Η διαφορούλα

Ένας κομμουνιστής είπε  κάποτε στον π.Ιωήλ Γιαννακόπουλο:
-Και ο Χριστιανισμός, πάτερ μου, Κομμουνισμός είναι.Στον κοινωνικό τομέα δεν υπάρχει καμία διαφορά. Και οι δυο θέλουν ισότητα, αδελφοσύνη , κοινωνική δικαιοσύνη.
-Υπάρχει όμως μια διαφορούλα, απάντησε ο π.Ιωήλ.
-Ποια διαφορούλα;
-Ο Χριστιανισμός λέει στον οπαδό του: γιατί να έχεις εσύ , και να μην έχει αυτό; Λοιπόν , δώσε του! Ο Κομμουνισμός λέει στον οπαδό του.Γιατί να έχει αυτός ,και να μην έχεις εσύ; Λοιπόν πάρε του! Κατάλαβες τη διαφορά;

Πιστεύεις;

Κάποτε ο π. Ιωήλ Γιαννακόπουλος ταξίδευε σιδηροδρομικώς, σ' ένα επαρχιακό σταθμό άκουσε ότι στον ναό του γειτονικού χωριού συνέβη θαύμα: Μια εικόνα δάκρυσε! Αμέσως όλοι οι επιβάτες άδειασαν το τραίνο και έτρεξαν να δουν το θαύμα. Όλοι, εκτός από τον π.Ιωήλ, που συνέχισε να μελετά κάποιο βιβλίο.
Όταν συγκινημένοι οι επιβάτες επέστρεψαν , εκείνος που καθόταν ακριβώς απέναντί του, δεν κρατήθηκε και αγανακτισμένος από την απάθεια του , είπε:
-Εσύ , παππούλη, φαίνεται ότι δεν πιστεύεις.
-Εγώ πιστεύω, απάντησε εκείνος , και γι' αυτό δεν μου κάνουν εντύπωση τα θαύματα. Εσύ δεν πιστεύεις! Και πήγες να δεις το θαύμα για να πιστέψεις. Έτσι δεν είναι; Για πες μου λοιπόν , τώρα πίστεψες.

Μια βραδιά στο χοιροστάσιο

Ο επιφανέστατος μητροπολίτης Ρουμανίας κατά τον ΙΘ΄αιώνα ήταν ο Γρηγόριος Μικουλέσκυ ( 1765-1834). 

Ενώ ζούσε ασκητικά στο μοναστήρι του Νεάμτς, δέχτηκε στις αρχές του 1823 στο κελλί του μια ομάδα επισήμων που του ανήγγειλαν:

-Ο ηγεμόνας της χώρας θέλει να σε κάνει μητροπολίτη και σε προσκαλεί να έρθεις στην πρωτεύουσα.

-Αφού η μεγαλοπρέπεια του με προσκαλεί , θα έρθω, απάντησε ο ασκητής. Για να ποιμάνω όμως το ποίμνιο του Χριστού , είμαι εντελώς ανάξιος. Και μόνο η σκέψη με τρομάζει.

Έτσι μετά δύο ημέρες ξεκίνησαν για το Βουκουρέστι.

Όταν πέρασε από το χωριό Τουνάρι, ο ιερέας τον είδε κακοντυμένο και τον έκλεισε στο χοιροστάσιο του νομίζοντας ότι ήταν κανένας αλήτης , ψευτοκαλόγερος. 

Την άλλη μέρα ένας υπηρέτης τον ελευθέρωσε στα κρυφά.

Μετά από λίγο καιρό ο ιερέας τον είδε μητροπολίτη Ρουμανίας και τάχασε. Ο ανεξίκακος όμως ιεράρχης του είπε χαμογελαστός:

-Μη λυπάσαι, πάτερ, γιατί οι χοίροι της αγιότητός σου μου φέρθηκαν καλά εκείνη τη νύχτα!

(Ρουμανικό Γεροντικό)

Η ρουμάνα χωρική.

Ένα χειμωνιάτικο πρωϊνό ο περίφημος ρουμάνος ασκητής Κλεόπας Ιλιέ βρισκόταν στο ιερό ενός μοναστηριακού ναού και διάβαζε γονατιστός την ακολουθία της θείας μεταλήψεως. Μετά από λίγη ώρα μπήκε στην εκκλησία για να προσευχηθεί μια γυναίκα που είχε έρθει στο μοναστήρι από το βράδυ.

"Προσκύνησε όλες τιςεικόνες και έκανε παντού μετάνοιες, διηγείται ο π.Κλέοπας. Δεν γνώριζε ότι κάποιος ήταν μέσα στην εκκλησία. Την παρατηρούσε συνεχώς από την Ωραία Πύλη. Εκείνη , αφού προσκύνησε τις εικόνες , γονάτισε στο μέσον της εκκλησίας ύψωσε τα χέρια της και έλεγε από την καρδία της αυτά τα λόγια:

-Κύριε, μη με εγκαταλείπεις! Κύριε , μη με εγκαταλείπεις!

Είδα τότε ένα λαμπρό κίτρινο φως γύρω της και τρόμαξα! Η γυναίκα έπεσε με το πρόσωπο στη γη και προσευχόταν σιωπηλά. H φωτεινή νεφέλη που την περιέλουζε, μεγάλωνε περισσότερο και μετά σιγά -σιγά εξαφανίστηκε. Αφού έσβησε το θείο φως, σηκώθηκε στο πόδια της  και βγήκε έξω από την εκκλησία. Ήταν μια απλή γυναίκα από τα γειτονικά χωριά μας.

Ιδού λοιπόν, ποιος έχει το δώρο της προσευχής! Να που οι λαϊκοί ξεπερνούν καμιά φορά τους μοναχούς! Εγώ έκανα μετά προσκομιδή και από την μεγάλη μου συγκίνηση άρχισα να κλαίω και έτρεμα με τα χαρτιά μνημονεύσεως στο χέρι. Μόνον ο Θεός γνωρίζει πόσοι υπάρχουν εκλεκτοί σ' αυτόν τον κόσμο!

(διάλογοι με ρουμάνους πατέρες)

Η Θεία Λειτουργία.(+Διονυσίου, Μητροπ. Σερβίων και Κοζάνης)

 

http://fdathanasiou.wordpress.com

Επάνω στη γη κάθε μέρα γίνεται ένα έργο· είναι το πιο μεγάλο, το πιο σπουδαίο και το πιο ιερό έργο, που μπορούν να κάνουν οι άνθρωποι. Είναι η θεία Λειτουργία, η συνέχιση του μυστικού δείπνου που έκανε ο Ιησούς Χριστός με τους μαθητές του. Οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν πολλά και μεγάλα έργα, μα τίποτε περισσότερο και πιο σπουδαίο από τη θεία Λειτουργία. Αυτό είναι ένα μοναδικό προνόμιο, που έδωσε ο Θεός στους ανθρώπους, γιατί ούτε οι Άγγελοι μπορούν να τελέσουν τη θεία Λειτουργία. Στη θεία Λειτουργία οι Άγγελοι συνεργάζονται με τους ανθρώπους, καθώς το ακούμε στο τροπάριο του άγιου Σπυρίδωνα· «και εν τω μέλπειν τας αγίας σου ευχάς, αγγέλους έσχες συλλειτουργούντας σοι», κι όταν έκανες τη θεία Λειτουργία, οι άγγελοι συλλειτουρ­γούσαν μαζί σου. Πραγματικά σ’ αυτό που με τα χέρια του ιερέα γίνεται επάνω στην αγία Τράπεζα, καθώς γράφει ο απόστολος Πέτρος, «επιθυμούσιν άγγελοι παρακύψαι», οι άγγελοι επιθυμούν να σκύψουν και να δουν.
Λειτουργία θα πει δημόσιο έργο, έργο δηλαδή για το λαό, το λαό του Θεού. Η Εκκλησία προσεύχεται για όλο τον κόσμο, αλλά τελεί τη θεία λειτουργία μόνο για τους πιστούς, «Υπέρ των ευσεβών και ορθοδόξων χριστιανών». Η Εκκλησία είναι ο λαός του Θεού, και επομένως η θεία Λειτουργία, σαν δημόσιο έργο, γίνεται για το λαό του Θεού από τον ίδιο το λαό. Γιατί δεν λειτουργούν μόνοι τους ούτε μυστικά οι ιερείς της Εκκλησίας, αλλά κάθε φορά ο λαός του Θεού με τους ιερείς του τελούν τη θεία Λειτουργία. Όταν λέμε λαός του Θεού, δεν εννοούμε χωριστά τους λαϊκούς από τους κληρικούς, αλλά και τους λαϊκούς και τους κληρικούς· όλοι μαζί και λαϊκοί και κληρικοί είμαστε ο λαός του Θεού.
Δεν είναι εύκολο να πούμε τι είναι η Εκκλησία, το καταλαβαίνομε όμως και το ζούμε αυτό το πράγμα, όταν τελούμε τη θεία Λειτουργία. Όταν είμαστε μέσα στο ναό και γίνεται η θεία Λειτουργία, εμείς δεν παρακολουθούμε απλώς σαν θεατές ό,τι γίνεται, αλλά είμαστε εμείς όλοι που λειτουργούμε. Εμείς είμαστε ο λαός του Θεού, κι εμείς τελούμε τη θεία λειτουργία, με τους λειτουργούς της Εκκλησίας, που με τη χειροτονία έχουν τη χάρη της ιερωσύνης. Γι’ αυτό όλες οι ευχές κι όλοι οι ύμνοι της θείας Λειτουργίας είναι γραμμένοι έτσι, που να φαίνεται πως δεν λειτουργεί μόνος ο ιερέας, αλλά όλοι οι χριστιανοί που είναι μέσα στο ναό. «Του Κυρίου δεηθώμεν» λέει ο διάκονος και «Πρόσχωμεν», και το λέει για όλο το λαό, γιατί όλοι είμαστε η Εκκλησία κι όλοι μαζί τελούμε θεία Λειτουργία.
Κάθε φορά που μαζευόμαστε στο ναό λέμε πως έχομε σύναξη, και σύναξη θα πει, όχι ότι πάμε στην Εκκλησία, αλλά ότι συναζόμαστε για να γίνωμε η Εκκλησία· η σύναξή μας αυτή δείχνει πως είμαστε η Εκκλησία. Μα ακόμα πολύ περισσότερο είμαστε η Εκκλησία, όχι μόνο όταν συναζόμαστε, αλλά όταν μαζί με τον ιερέα τελούμε τη θεία Λειτουργία. Στη θεία Λειτουργία φαίνεται τι είναι η Εκκλησία. Η λειτουργική σύναξη είναι η Εκκλησία. Η θεία Λειτουργία είναι το κέντρο όλων των ιερών Ακολουθιών, που γίνονται από την Εκκλησία μέσα στο ναό. Πάντα με την παρουσία μεταξύ μας του ιερέα, γιατί χωρίς ιερέα και χωρίς θεία Λειτουργία δεν είμαστε Εκκλησία, αλλά μια απλή συγκέντρωση, σαν εκείνες που κάνουν τα σωματεία και οι σύλλογοι. Εκκλησία θα πει ο λαός, ο ιερέας και, η αγία Τράπεζα, δηλαδή η θεία Λειτουργία. Η θεία Λειτουργία δεν είναι βέβαια κάτι που το σκέφτηκαν οι άνθρωποι, αλλά είναι το μεγάλο και θειότατο Μυστήριο, που το ίδρυσε και το σύστησε ο Ιησούς Χριστός. Για να το πούμε καλύτερα, ο Ιησούς Χριστές ίδρυσε το Μυστήριο της θείας Ευχαριστίας και η Εκκλησία τελεί τη θεία Λειτουργία, συνεχίζοντας το μεγάλο και θειότατο Μυστήριο. Γι’ αυτό η θεία Λειτουργία λέγεται και θεία Ευχαριστία κι είναι το ίδιο πράγμα, η ιερή δηλαδή και άγια τελετή της Εκκλησίας, στην οποία συνεχίζεται αναίμακτα η θυσία του Ιησού Χριστού.
Η θεία Λειτουργία ή η θεία Ευχαριστία είναι η ίδια θυσία που έκανε ο Ιησούς Χριστός, προσφέροντας ο ίδιος τον εαυτό του για τη σωτηρία του κόσμου. Το βράδυ στο μυστικό δείπνο, έκοψε το ψωμί, έδωσε στους μαθητές του και τους είπε· «Λάβετε φάγετε· τούτο έστι το σώμα μου…» Ευλόγησε ύστερα το ποτήριο, έδωσε στους μαθητές του και τους είπε· «Πίετε εξ αυτού πάντες·τούτο έστι το αίμα μου…». Και τις δύο φορές είπε καθαρά και εννοούσε κυριολεκτικά αυτό που έλεγε· «αυτό είναι το σώμα μου» και «αυτό είναι, το αίμα μου». Αλλά δεν τους βεβαίωσε μόνο γι’ αυτό, αλλά και τους έδωσε εντολή και τους είπε·«Τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν», αυτό να κάνετε, για να με θυμάστε. Έτσι λοιπόν η Εκκλησία τώρα, με την εντολή του Ιησού Χριστού, τελεί τη θεία Λειτουργία και συνεχίζει την ίδια θυσία και το Μυστήριο της θείας Ευχαριστίας.
Μέσα στα λόγια του Ιησού Χριστού προς τους μαθητές του είναι και η συνέχιση της θυσίας και η κοινωνία από το σώμα και το αίμα του. Η Λειτουργία δηλαδή και η θεία Ευχαριστία δεν είναι μόνο θυσία και ανάμνηση του μυστικού δείπνου, αλλά και η κοινωνία των πιστών. Η Εκκλησία τελεί τη θεία Λειτουργία και συνεχίζει τη θυσία του Ιησού Χριστού, για να κοινωνήσουμε το σώμα και το αίμα του. Όταν λέμε θυσία του Ιησού Χρίστου, εννοούμε το σταυρικό του θάνατο, αλλά και την ύστερα από τρεις ημέρες ανάστασή του. Κι όταν τελούμε τη θεία Λειτουργία, καθώς το λέει σε μια ευχή ο λειτουργός ιερέας, «τον θάνατον αυτού καταγγελλόμεν, την ανάστασιν αυτού ομολογούμεν». Όταν ο Ιησούς Χριστός στο μυστικό δείπνο σύστησε το μυστήριο της θείας Ευχαριστίας, μιλούσε για το θάνατο και την ανάστασή του. Για το άγιο σώμα του, που θα πέθαι­νε στο σταυρό και για το τίμιο αίμα του, που θα έρρεε από την πλευρά του. Για το σώμα του, που έλαβε κατά την ενανθρώπησή του και που σε τρεις μέρες θα ανασταινότανε άφθαρτο και αθάνατο, αυτό που στο θείο μυστήριο μεταδίδεται τώρα «εις βρώσιν τοις πιστοίς, εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν  την αιώνιον».
Όλα όσα γίνονται στη θεία Λειτουργία δεν τα χωράει το μυαλό μας, γι’ αυτό πρέπει να έχουμε πίστη για να τα ζούμε μέσα μας. Είναι πάντα πολύ περισσότερο ένα πράγμα να το ζούμε μέσα μας παρά μόνο να το καταλαβαίνουμε στεγνά με το μυαλό μας. Και η θεία Λειτουργία δεν είναι μια νεκρή, αλλά ζωντανή πράξη της Εκκλησίας, που τόσο καλύτερα την καταλαβαίνομε, όσο πιο ζωντανά μετέχουμε σ’ αυτήν. Όχι όταν παρακολουθούμε σαν θεατές όσα γίνονται μέσα στο ναό, αλλά όταν είμαστε εμείς οι ίδιοι που ζωντανά τελούμε τη θεία Λειτουργία. Θα το επαναλάβουμε και θα το ξαναπούμε, αυτό που είναι βασική αλήθεια και θεία πραγματικότητα· δεν είναι δηλαδή η Εκκλησία κάτι ξένο κι έξω από μας, που λειτουργεί κι εμείς πηγαίνουμε στη θεία Λειτουργία, μα εμείς συναγμένοι είμαστε η Εκκλησία, που κάθε φορά τελούμε τη θεία Λειτουργία.
(+Διονυσίου, Μητροπ. Σερβίων και Κοζάνης, «Η Θεία Λειτουργία», εκδ. Αποστ. Διακονίας)

Στηρίζει τον Εφραίμ η Εκκλησία της Ελλάδος

http://news.in.gr/greece/article/?aid=1231145602

Αθήνα

Στο πλευρό του προφυλακισμένου για την υπόθεση Βατοπαιδίου, ηγούμενου Εφραίμ, τάσσεται με ανακοίνωσή της η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος. Ο  Αρχιεπίσκοπός Ιερώνυμος θα επισκεφθεί τις επόμενες ημέρες τον Εφραίμ στις φυλακές Κορυδαλλού.

Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος (ΔΙΣ), αναφερόμενη στην προφυλάκισή του τις ημέρες των Χριστουγέννων, του κάνει λόγο για «παραβίαση των ιερών θεσμίων και μη τήρηση των εκ του αυτοδιοικήτου του Αγίου Όρους απορρεόντων καταστατικών όρων».

«Το γεγονός τούτο, το οποίο έχει καίρια πλήξει το κύρος της Εκκλησίας μας και δικαιολογημένως έχει βαθύτατα λυπήσει το ορθόδοξο χριστεπώνυμο πλήρωμα της Ελλάδος και πέραν των ορίων αυτής, ταυτοχρόνως έχει προκαλέσει και σοβαρό προβληματισμό και αυστηρά κριτική διακεκριμένων επιστημόνων του νομικού κόσμου» αναφέρεται στην ανακοίνωση της ΔΙΣ, που συνεδρίασε την Πέμπτη.

Η Εκκλησία εκφράζει «την συμπάθεια απάντων των μελών Αυτής προς τον δοκιμαζόμενο καθηγούμενο, εκφράζουσα άμα και την ευχή και την ελπίδα όπως σύντομα επανεξετασθεί ψυχραιμότερα το ενδεχόμενο αποφυλακίσεώς του».

Ως έμπρακτη μάλιστα έκφραση της στήριξης της προς τον ηγούμενο Εφραίμ, ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος θα τον επισθεφθεί στις φυλακές Κορυδαλλού.

Newsroom ΔΟΛ

Μην απελπίζεσαι

Το ότι ο πόνος και η θλίψη είναι κάτι το οποίο συναντάει κανείς σε κάθε βήμα στην ανθρώπινη ζωή, είναι μία πραγματικότητα, την οποία δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει. Εάν ρωτήσεις αυτούς που συναντάς στο δρόμο δίπλα σου, από τους δέκα που θα απευθυνθείς , χωρίς υπερβολή οι επτά περίπου θα σου πουν ότι αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα. Απλώς ποικίλλει η μορφή του προβλήματος κάθε ανθρώπου. Ποικίλλει ο βαθμός του πόνου, ο βαθμός της θλίψης και η μορφή του πειρασμού που αντιμετωπίζει κάθε άνθρωπος.

Τον ένα τον δέρνει η φτώχεια και η ανέχεια , ο άλλος αντιμετωπίζει κάποια αρρώστια που τον ταλαιπωρεί, ένα τρίτος πιέζεται ψυχικά, διότι δεν πέτυχε στο γάμο του και έχει μεγάλα προβλήματα στο  συζυγικό του βίο, ένας τέταρτος έχει το σπίτι του αναστατωμένο από την ανταρσία της θυγατέρας του, που τον έχει πικράνει πάρα πολύ. Κάποιος άλλος κλαίει, γιατί πρόσφατα συνόδευσε στον τάφο προσφιλές και αγαπημένο του πρόσωπο.

Πόνος, πόνος, πόνος πολύς. Δύσκολα θα βρεις κάποιον χωρίς αναστεναγμό, χωρίς θλίψη και δοκιμασία στη ζωή. Και δεν είναι μονάχα ο πόνος ο σωματικός. Αβάσταχτος πολλές φορές είναι ο ψυχικός πόνος. Είναι πολύ συχνότερος από τον σωματικό πόνο.

Οι άνθρωποι που μας περιβάλλουν είναι πάρα πολλές φορές οι συνεργοί στον πόνο και το πρόβλημά μας. Η πλήρης συνεννόηση με το συνάνθρωπο δεν είναι πάντοτε πολύ εύκολη. Οι παρεξηγήσεις είναι πολύ συχνές. Παραλείψεις και σφάλματα και από εμάς τους ίδιους , αλλά και λάθη και ενέργειες όχι καλές από κάποιο φίλο, από κάποιο συνέταιρο, κάποτε και από μέλη της ίδιας μας της οικογένειας. Η αρμονία των σχέσεων μας με τον συνάνθρωπο, που δημιουργεί γαλήνη και χαρά είναι ακριβό αγαθό. Μιλάμε όλοι για αγάπη, αλλά πολλές φορές την αγάπη την εκφράζουμε όπως εμείς νομίζουμε και όπως μας συμφέρει. Η αγάπη είναι φάρμακο ζωής, αλλά δεν περισσεύει πολλές φορές στην ανθρώπινη κοινωνία. Πράξεις αγάπης μεμονωμένες αφθονούν. Αλλά βίωση της αγάπης χωρίς καθόλου ιδιοτέλεια, χωρίς πλήρη συνταύτιση με το «εγώ» το προσωπικό μας, δεν είναι πολύ συχνή.

Οι αιχμές και τα βέλη του ενός προς τον άλλο δεν είναι σπάνια. Το πλήγμα της ψυχής από ένα διπλανό κεντρί είναι πολλές φορές συχνό φαινόμενο. Το δηλητήριο της συκοφαντίας δεν σπανίζει . Ενώ το μίσος και η εκδικητικότητα στη σχέση των ανθρώπων δεν είναι πράγματα ανύπαρκτα. Το ατομικό συμφέρον πρυτανεύει. Και τα ανθρώπινα πάθη κυριαρχούν περισσότερο στη ζωή.

Μέσα σ’ αυτήν την κοινωνία ζούμε. Γι’ αυτό και η θλίψη και ο πόνος ο ψυχικός από την συμπεριφορά του άλλου δεν είναι σπάνιο φαινόμενο.

Όμως πρέπει να προχωρούμε στο δρόμο ζωής. Πρέπει να έχουμε το κεφάλι πάντοτε ψηλά. Πρέπει ν’ απολαμβάνουμε την ζωή σαν δώρο Θεού, παρ’  όλες τις δυσχέρειες και τα προβλήματα του βίου. Το να καμφθούμε και να ολιγοψυχήσουμε δεν είναι καθόλου σωστό, πολύ περισσότερο δεν είναι ίδιον πιστού ανθρώπου, που ξέρει τον προορισμό του ανθρώπου στη ζωή, που πιστεύει ακράδαντα στον Θεό της αγάπης και γνωρίζει να προσεύχεται και να εμπιστεύεται τον εαυτό του στη θεία Του Πρόνοια.

«Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε˙ αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον» ( Ιω. ιστ΄,33 ) . Το είπε καθαρά ο Αρχηγός της πίστεώς μας, ο ενανθρωπήσας Σωτήρας μας. Δεν μας υπεσχέθη άνθη και λουλούδια στην πορεία της ζωής που ο Ίδιος μας υπέδειξε, στην πορεία της πνευματικής και σωστής εν Χριστώ ζωής. Μας το προείπε, ότι ο δρόμος είναι δύσβατος και ανηφορικός. Όμως μας υπεσχέθη αιώνιο στεφάνι δόξης. Εκείνος, ο Νικητής του πόνου και του θανάτου, θα είναι πάντα δίπλα μας και κοντά μας. Αυτός είναι ο μεγάλος Νικητής. «Θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον». Δεν είμεθα μόνοι στην παλαίστρα της ζωής. Έχουμε δίπλα μας τον Κύριο. Αρκεί να μάθουμε να στηριζόμεθα εξ ολοκλήρου στην αγάπη Του…

… Αδελφέ μου, που διαβάζεις τις γραμμές τούτες, περνάς τις στιγμές αυτές κάποια θλίψη στη ζωή σου; Έχεις μια μεγάλη δοκιμασία που σε κάνει να υποφέρεις; Έχεις προβλήματα δυσεπίλυτα; Είσαι καθηλωμένος στο κρεβάτι του πόνου; Μην απελπίζεσαι, σε παρακαλώ, μη βάζεις το κεφάλι κάτω, μη χάνεις το ηθικό σου. Στηρίξου στον Κύριο και μην απελπίζεσαι. Η ελπίδα είναι δύναμη ζωής, η ελπίδα είναι πηγή δυνάμεως. Η ελπίδα είναι βάλσαμο παρηγοριάς. Έχε πάντα την ελπίδα σου στον Θεό, γέμισε την ψυχή σου με ελπίδα και θάρρος. Προσευχήσου δυνατά στον Θεό. Νιώσε στην ψυχή σου ζωντανά  την παρουσία του Θεού και μη φοβάσαι. Θα νικήσεις!

Από το βιβλίο : « Για σένα που πονάς»

Μητροπολίτου πρ. Πειραιώς

Καλλινίκου Καρούσου

Εκδόσεις Χρυσοπηγή

Αθήναι 2011

Ο Γέρων Παΐσιος δεν έχει ανάγκη από τους δικούς μας επαίνους η την δική μας παρουσίαση

Ο ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ
Αρχιμανδρίτη Γεωργίου
Ο Γέρων Παΐσιος δεν έχει ανάγκη από τους δικούς μας επαίνους η την δική μας παρουσίαση. Με την Χριστομίμητο αγάπη του ανέπαυσε τον Θεόν και τους ανθρώπους και γι' αυτό πολύς είναι ο έπαινος του στην Εκκλησία του Θεού.
Είχε το σπάνιο χάρισμα να αναπαύει ανθρώπους κάθε κατηγορίας, κάθε μορφώσεως και κάθε πνευματικής καταστάσεως. Ενθυμούμαι την περίπτωση ενός ψυχίατρου - ψυχαναλυτού πού πέρασε από την Μονή μας μετά την συνάντηση του με τον Γέροντα. Όχι μόνο είχε αναπαυθεί, αλλά και μου είπε ότι όσα του είπε ό Γέροντας, ήταν ή τελευταία λέξη της ψυχιατρικής. Είναι γνωστό ότι ό π. Παΐσιος δεν διάβαζε αλλά βιβλία εκτός από το Ευαγγέλιο και τον Αββά Ισαάκ τον Σύρο.
Για να αναπαύσει μία ψυχή δεν εφείδετο χρόνου και κόπου. Κάποτε είχα την απορία πώς μπόρεσε να θεραπεύσει ένα νέο με σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα. Από σεβασμό δεν τον ερωτούσα. Μετά από χρόνια απήντησε στην απορία μου ως εξής: «Όταν κάποιος έχει ένα πρόβλημα, πρέπει να τον ακούς με προσοχή και όση ώρα σου ομιλεί να μη δείξεις ότι κουράστηκες, γιατί τα έχασε όλα. Να, εγώ τον τάδε νέο μία ημέρα τον άκουγα ακίνητος επί εννέα ώρες. Γι' αυτό έπαθαν τα έντερα μου». Δεν ήταν ή μόνη περίπτωση πού ή θυσιαστική αγάπη του π. Παϊσίου θαυματούργησε.

Ανακοινωθέν του Οικουμενικού Πατριαρχείου για Εφραίμ

http://www.romfea.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=10569:2012-01-10-16-19-21&catid=13

Τη λύπη της για την εξέλιξη της υπόθεσης Βατοπαιδίου, εξέφρασε πριν από λίγο η Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Το Οικουμενικό Πατριαρχείο στο ανακοινωθέν αναφέρει, μεταξύ άλλων, ότι σέβεται την Δικαιοσύνη αποφεύγοντας την οποιαδήποτε ανάμειξη στην υποθεση, διότι δεν γνωρίζει, όπως τονίζει, το περιεχόμενο της δικογραφίας.
Μητροπολίτης του Οικουμενικού Πατριαρχείου, σχολιάζοντας το ανακοινωθέν έκανε λόγο για έμμεση αλλά διακριτική στήριξη του ηγουμένου Εφραίμ από τον Οικουμενικό Θρόνο.
ΤΟ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ ΕΧΕΙ ΩΣ ΕΞΗΣ:
Συνήλθε, σήμερον, 10 Ιανουαρίου 2012, υπό την προεδρείαν της Α.Θ.Παναγιότητος, του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, η Αγία και Ιερά Σύνοδος εις τακτικήν συνεδρίαν αυτής, κατά την οποίαν, μεταξύ άλλων, συνεζήτησε και το ανακύψαν θέμα της προφυλακίσεως του Καθηγουμένου της Ι. Μονής Βατοπαιδίου Εφραίμ.
Επί του θέματος τούτου ανακοινούνται τα εξής:
1. Η Α.Θ.Παναγιότης και η περί Αυτήν Αγία και Ιερά Σύνοδος εκφράζουν την λύπην αυτών δια την ουτωσί διαμορφωθείσαν κατάστασιν ως προς την εν λόγω υπόθεσιν.
2. Το Οικουμενικόν Πατριαρχείον, κατά παγίαν τακτικήν αυτού, σεβόμενον την ανεξαρτησίαν της Δικαιοσύνης, αποφεύγει πάντοτε πάσαν ανάμειξιν εις εκκρεμούσας δικαστικάς υποθέσεις, δοθέντος, άλλωστε, ότι αγνοεί το περιεχόμενον της σχετικής δικογραφίας.
3. Το Οικουμενικόν Πατριαρχείον, εξ αφορμής γενομένων δηλώσεων εκ μέρους αδελφής Ορθοδόξου Εκκλησίας επί του ως άνω θέματος, υπενθυμίζει ότι το Άγιον Όρος, κανονικόν έδαφος αυτού, αποτελείται μέν από Ορθοδόξους μοναχούς διαφόρων εθνοτήτων, τούτο όμως ουδόλως προσδίδει εις αυτό πανορθόδοξον χαρακτήρα επιτρέποντα την οιασδήποτε μορφής επέμβασιν εις αυτό άλλων Αυτοκεφάλων Εκκλησιών.

Εν τοις Πατριαρχείοις, τη 10η Ιανουαρίου 2012
Εκ της Αρχιγραμματείας της Αγίας και Ιεράς Συνόδου

ΒΑΠΤΙΣΗ ΚΑΙ ΞΕΡΙΖΩΜΟΣ{Γ.Παισιος }

Στα Φάρασα λοιπόν της αγιοτόκου Καππαδοκίας,στις 25 Ιουλίου του 1924,ανήμερα της αγίας Άννης γεννήθηκε ο Γέροντας.
Στη βάπτιση οι γονείς του ήθελαν να τον ονομάσουν Χρήστο,στο όνομα του παππού.Ο όσιος Αρσένιος όμως είπε στη γιαγιά του: ''Ε.Χατζη-Άννα(Προσφώνηση που δείχνει σεβασμό και αγάπη.Σημαίνει:Μητέρα προσκυνήτρια),τόσα παιδιά σου βάπτισα!Δεν θα δώσεις και σε ένα το όνομ.ά μου;''.Και στους γονείς είπε: ''Καλά,εσείς θέλετε να αφήσετε άνθρωπο στο πόδι του παππού,εγώ δεν θέλω να αφήσω καλόγηρο στο πόδι μου;''.Και γυρίζοντας στη νουνά(Ανάδοχος του ήταν η Αναστασία,σύζυγος του Προδρόμου Κορτσινόγλου,του ψάλτη του οσίου Αρσενίου) της λέγει: ''Αρσένιο να πεις''.Του έδωσε δηλαδή το όνομά του και την ευχή του,και προείδε ότι θα γίνει καλόγηρος,όπως και έγινε.
Το έτος που γεννήθηκε ο Γέροντας έγινε η ανταλλαγή των πληθυσμών και ξερριζώθηκε ο Ελληνισμός της Μικράς Ασίας από τις πατρογονικές του εστίες.Πήρε και η οικογένεια του Γέροντα μαζί με τους άλλους Φαρασιώτες και τον όσιο Αρσένιο τον δρόμο της πικρής προσφυγιάς.Στο καράβι μέσα στον συνωστισμό κάποιος πάτησε το βρέφος(Αρσένιο) που κινδύνεψε να πεθάνει.Αλλά ο Θεός κράτησε στη ζωή τον εκλεκτό Του,γιατί έμελλε να γίνει χειραγωγός πολλών ψυχών στη βασιλεία των Ουρανών.Ο Γέροντας βέβαια από ταπείνωση έλεγε αργότερα: ''Αν είχα πεθάνει τότε,που είχα την χάρι του Βαπτίσματος,θα με έρριχναν στη θάλασσα να με φάνε τα ψάρια,και τουλάχιστον θα μου έλεγε ''ευχαριστώ'' κανένα ψαράκι,και θα πήγαινα στον Παράδεισο''.(Ήθελε δηλαδή να πει ότι τώρα που έζησε δεν έκανε τίποτα).
Έμειναν για λίγο στον Πειραιά.Έπειτα μεταφέρθηκαν στο κάστρο της Κέρκυρας,όπου εκοιμήθη και ετάφη ο όσιος Αρσένιος,σύμφωνα με την πρόρησή του: ''Εγώ θα ζήσω σαράντα ημέρες στην Ελλάδα και θα πεθάνω σε ένα νησί''.Μετακόμισαν στη συνέχεια σε χωριό της Ηγουμενίτσας και τελικά εγκατστάθηκαν στην Κόνιτσα.
Τον νεοφώτιστο Αρσένιο,βρέφος σαράντα ημερών,οι γονείς του τον έφεραν στην μητέρα Ελλάδα,άγνωστο τότε ανάμεσα στα πλήθη των προσφύγων.Αυτόν που μετά από χρόνια θα γινόταν γνωστός σε όλο τον κόσμο και θα οδηγούσε πλήθη ανθρώπων στη θεογνωσία.Από τις πρώτες ημέρες γνώρισε τον πόνο και τα βάσανα των ανθρώπων.Αργότερα,ο ίδιος θα γινόταν λιμάνι παρηγοριάς σε χιλιάδες βασανισμένες ψυχές
 ΒΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΙΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
       ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ 11 ΙΑΝ  2012

Απλότητα

• ·        Δόξαζε τον Θεό για όλα, ευχαριστώντας Τον όχι μόνο για τις δωρεές Του, μα και για τις ποινές Του∙ τόσο για τα χρόνια της δυστυχίας όσο και για τις ώρες της ευτυχίας…

Ο πόθος σου να  κάνεις προσευχές για τον άρρωστο κύριό σου είναι θεάρεστος. Αλλά οι φόβοι και οι ενδοιασμοί σου, για το αν τις κάνεις όπως πρέπει, είναι υπερβολικοί και αβάσιμοι. Να προσεύχεσαι απλά: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησε τον κύριό μου και την οικογένειά του. Αξίωσέ τον να γυρίσει στο σπίτι γερός, υγιής και ειρηνικός».

Πρόσεξε όμως, να προσεύχεσαι ταπεινά. Πολύ ταπεινά. Αν έχεις υπερήφανη εντύπωση ότι η προσευχή σου είναι ευάρεστη στον Κύριο, και ότι Εκείνος οφείλει γι’ αυτό να εκπληρώσει το αίτημά σου, τότε, σε βεβαιώνω , δεν θα εισακουσθείς.

• ·        Στην διάρκεια της κοινής θείας λατρείας, δεν είναι σωστό να κάνει κανείς να τραβάει την προσοχή των άλλων, κάνοντας πολυάριθμες μετάνοιες ή άκαιρα και επιδεικτικά σταυροκοπήματα. Το σημείο του σταυρού και οι μετάνοιες πρέπει να γίνονται μόνο στα σημεία εκείνα της ακολουθίας που χρειάζεται. Τότε, εξάλλου, οι περισσότεροι από τους πιστούς που συμπροσεύχονται θα κάνουν το ίδιο, κι έτσι κανείς δε θα δώσει ιδιαίτερη προσοχή σε σένα.

Σαν γενικό κανόνα πάντως στο θέμα αυτό, σου συνιστώ να ασκείς ένα διακριτικό αυτοέλεγχο στην εξωτερίκευση της ευλάβειας και της κατανύξεώς σου, κάθε φορά που βρίσκεσαι σε δημόσιο λατρευτικό χώρο. Και τον αγώνα σου αυτό για αυτοσυγκράτηση ο Θεός θα τον δεχτεί σαν μια θυσία ταπεινώσεως.

Από το βιβλίο: «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ

Στάρετς Μακαρίου»

ΕΚΔΟΣΗ ΣΤ΄

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ

ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 1996

ΠΡΟΣΕΥΧΕΤΑΙ ΕΝ ΜΕΣΩ ΣΦΑΙΡΩΝ{Γ . Παισιος }

       Μια μέρα», συνεχίζει ο κ.Παντελής, «ήμασταν πάνω... σε ένα ύψωμα που λεγόταν ‘’Φονιάς’’. Μας είχαν αποκλείσει οι αντάρτες και δεν μπορούσαμε να φύγουμε από πουθενά, γιατί δεν υπήρχε διέξοδος. Ο Αρσένιος ήταν όρθιος. Οι σφαίρες έπεφταν και σφύριζαν. Εγώ τον έπιανα από το χιτώνιο και τον τραβούσα να πέσει κάτω. Αυτός τίποτε. Κοίταζε ψηλά και είχε τα χέρια του έτσι, σταυρωμένα. ‘Ε, φαίνεται μας λυπήθηκε ο Μεγαλοδύναμος, και κάποια στιγμή ήρθαν τα αεροπλάνα και άνοιξαν δρόμο. Όταν φεύγαμε, του λέω:
- Καλά, Χριστιανέ μου, γιατί δεν έπεφτες κάτω;
- Προσευχόμουν.
- Προσευχόσουν; ρώτησα με μεγάλη απορία».
Τι δύναμη είχε η προσευχή του και πόσο μεγάλη ήταν η πίστη του, ώστε να αψηφά τις σφαίρες! Το πιθανότερο ήταν να παρακαλούσε τον Θεό να σωθούν οι άλλοι και ας σκοτωθεί ο ίδιος. Γι’ αυτό στεκόταν όρθιος και ακάλυπτος. Και ο δίκαιος Θεός, βλέποντας την αυτοθυσία του, τον έσωσε μαζί με τους άλλους.
ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ

Από: ηλιας χαιντουτης10 ΙΑΝ 2012