Το θαύμα της Παναγίας πάνω στα τζάμια

http://o-nekros.blogspot.gr/2012/11/blog-post_6.html

Ντίνου Χριστιανόπουλου    

Αγία Σοφία Θεσσαλονίκης

..... Ἀλλὰ τὸ ἐκπληκτικότερο εἶναι ὅτι μαζὶ μὲ τὸ σπίτι μας βομβαρδίστηκε καὶ ἡ ἴδια ἡ Ἁγία Σοφία. Ἴσως οἱ Ἰταλοὶ εἶχαν ἕνα σατανικὸ σχέδιο: νὰ βομβαρδίσουν τὰ μνημεῖα μας. Καὶ ἄρχισαν ἀπὸ τὴν Ἁγια-Σοφιὰ καὶ τὴν Παναγία Χαλκέων. Γιατὶ δὲν μπορῶ νὰ διανοηθῶ τί ἄλλο ἤθελαν νὰ βομβαρδίσουν σὲ κείνη τὴν περιοχή. Καὶ φαίνεται ὅτι τὰ κατάφεραν ἀρκετὰ καλὰ γιατὶ δύο ἢ τρεῖς βόμβες ἔπεσαν πάνω στὸν τροῦλο τῆς Ἁγίας Σοφίας. Τὸ πράγμα ἦταν τρομερό. Γιατί, ὅπως ξέρετε, ὁ τροῦλος ἔχει ἕνα ἀπὸ τὰ ὡραιότερα ψηφιδωτὰ ὅλου τοῦ κόσμου. Εἶναι ἡ Ἀνάληψη τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστὸς ἀνεβαίνει στοὺς οὐρανούς, ἀπὸ κάτω τὸν βλέπουν ὄρθιοι οἱ Δώδεκα Ἀπόστολοι καὶ μαζί τους ἡ Παναγία. Εἶναι καὶ δύο ἄγγελοι. Ἕνα τεράστιο ψηφιδωτὸ ἀνεκτίμητης τέχνης, ποὺ καλύπτει ὅλο τὸν τροῦλο καὶ ποὺ ἔγινε πιθανῶς περὶ τὸ 885 μ.Χ. Λοιπὸν καταλαβαίνετε τί τρομερὸ πράγμα ἦταν νὰ βομβαρδιστεῖ ὁ τροῦλος μ΄ αὐτὸ τὸ ἀριστούργημα. Ἀλλὰ ὅσο καὶ τρομερὸ νὰ ἦταν, ὅσο καὶ σατανικὰ νὰ σκέφτηκαν οἱ Ἰταλοί, ἡ Παναγία φαίνεται πὼς ἔβαλε τὸ χέρι της. 

Καί, ὢ τοῦ θαύματος, οἱ τρεῖς βομβίτσες γλύστρισαν κι ἔπεσαν στὴ βόρεια αὐλὴ τῆς ἐκκλησίας, δηλαδὴ στὸ τμῆμα τῆς αὐλῆς ποὺ ἦταν πολὺ κοντὰ πρὸς τὸ σπίτι μας. Καὶ πέφτοντας στὸ χῶμα δὲν ἔκαναν κανένα κακό. Παρ΄ ὅλα αὐτά, πρόλαβε μία βόμβα καὶ γκρέμισε ἕνα μικρὸ τοιχάκι τοῦ τρούλου. Ὁ τρούλος στηρίζεται σὲ τέσσερα μικρὰ τοιχία, ἀπὸ τὰ ὁποῖα τὸ ἕνα, τὸ βορειοδυτικό, ἡ βόμβα τὸ κατέστρεψε καὶ ταυτόχρονα ἔπεσαν μερικὲς ψηφίδες, εὐτυχῶς ὄχι ὁλόκληρο τὸ τμῆμα τοῦ ψηφιδωτοῦ. Αὐτὴ ἦταν ἡ μοναδικὴ καταστροφή. Ὑπάρχουν ἀκόμα φωτογραφίες μὲ τὸ κατεστραμμένο αὐτὸ τοιχίο καὶ εἶναι συγκινητικό ὅτι ὁ ἔφορος ἀρχαιοτήτων Χαράλαμπος Μακαρόνας, ἑφτὰ μῆνες μετὰ τὸν βομβαρδισμό, μὲ πενιχρὰ μέσα καὶ ἀγριες κατοχικὲς πεῖνες, κατάφερε νὰ χτίσει τὸ τοιχίο καὶ νὰ ἀποκαταστήσει ἐντελῶς τὴν βλάβη στὸν τρούλο. Ὁ λαός, πάντως, ἤξερε ἕνα πράγμα: ἡ Παναγία εἶχε κάνει τὸ θαῦμα της. Καὶ πήγαιναν ὅλοι στὸ μέρος ποὺ ἔπεσαν οἱ βόμβες καὶ προσκυνοῦσαν.

Ὡστόσο, τὸ γεγονὸς αὐτὸ πολὺ γρήγορα ἐπισκιάστηκε ἀπὸ ἔναν ἄλλο κύκλο θαυμάτων, ποὺ ἦταν ἀπείρως πιὸ ἐντυπωσιακός. Ξαφνικά, ἐμφανίστηκαν σὲ καμιὰ δεκαριὰ σημεῖα, στὸ κέντρο τῆς πόλης (Θεσσαλονίκης), εἰκόνες τῆς Παναγίας στὰ τζάμια διαφόρων μαγαζιῶν. Στὴν ἀρχὴ μᾶς τὸ λέγαν καὶ δὲν τὸ πιστεύαμε. Οἱ Παναγίες ποὺ ἐμφανίστηκαν στὰ τζάμια δὲν ἦταν ζωγραφισμένες, ἀλλὰ ἀχειροποίητες. Ἡ εἰκόνα σχηματιζόταν στὸ ἐσωτερικὸ τοῦ τζαμιοῦ, μέσα δηλαδὴ στὴν ὕλη τοῦ γυαλιοῦ, δὲν ἦταν οὔτε ἀπὸ τὴν ἔξω μεριὰ οὔτε ἀπὸ τὴν μέσα. Καὶ ἦταν καὶ χρωματισμένη, ἀλλὰ μὲ ἄυλα καὶ ἀνεξίτηλα χρώματα. 

Στὴν ἀρχὴ μερικοὶ δύσπιστοι ἔλεγαν ὅτι ἦταν ἡ ἰδέα μας, ὅτι αὐτὰ ἦταν ὑστερίες τοῦ πλήθους. Ἄλλοι πάλι ἔλεγαν ὅτι διάφοροι ἔξυπνοι τὸ σοφίστηκαν αὐτό, κυρίως καντηλανάφτες, γιὰ νὰ πηγαίνει ὁ λαὸς νὰ προσκυνάει καὶ νὰ ἀγοράζει κεριά. Πάντως κάποιοι εἶχαν φέρει μανουάλια καὶ μποροῦσες νὰ ἀνάψεις ἐκεῖ μπροστὰ στὴ βιτρίνα τοῦ μαγαζιοῦ, ὅπου εἶχε ἐμφανιστεῖ ἡ Παναγία, ἕνα κερί. Αὐτὸ διαδίδονταν γιὰ διάφορα σημεῖα τῆς πόλεως. Καὶ μιὰ μέρα, Ἁγίας Σοφίας καὶ Ἐγνατία σχεδὸν στὴ γωνία, λίγο παρακάτω ἀπὸ τὸ ξενοδοχεῖο «Κασσάνδρα», σ΄ἕνα κουρεῖο, ὅπου πολλὰ χρόνια ἀργότερα πήγαινα καὶ κουρευόμουνα κι ἐγώ, ἐμφανίστηκε στὴν τζαμαρία του μιὰ ζωγραφιὰ τῆς Παναγίας. 

Ἦταν τόσο καθαρή, τόσο βυζαντινὴ καὶ τόσο ἀνεξίτηλη, ποὺ δέν σοῦ ἐπέτρεπε τὴν παραμικρὴ ἀμφιβολία. Μπορεῖ οἱ διάφοροι νὰ εἶχαν τὶς ἀπιστίες τους, ἀλλὰ ὁ κόσμος στεκόταν μὲ τὶς ὥρες στὴν οὐρά (ποὺ ἔφτανε ἀπὸ τὸ κουρεῖο μέχρι τὴν Ἁγια-Σοφιά) γιὰ νὰ προσκυνήσει. 

Φωτο από εδώ

Κάποτε πῆγα κι ἐγὼ καὶ ἔτσι ἀξιώθηκα νὰ δῶ τὴν Παναγία ἀπὸ κοντά. Ἔπιανες τὸ τζάμι καὶ δὲν ἔπιανες τὶποτα. Ἀλλὰ ἡ εἰκόνα ὑπῆρχε. Δὲν κάλυπτε ὅλη τὴν ἐπιφάνεια τοῦ τζαμιοῦ, ἀλλὰ μόνο τὸ κέντρο του. Θὰ ἔλεγες πὼς ἦταν σὰν βιτρώ, ἀλλὰ δὲν ἦταν οὔτε βιτρώ. Τὰ χρώματα ἦταν πολὺ ἄυλα καὶ ἀχνά. Ὁ κόσμος προσκυνοῦσε καὶ ἀσπάζονταν τὴν ἀχειροποίητη εἰκόνα στὸ τζάμι, μερικοὶ ἄναβαν καὶ κάνα κερὶ ποὺ ἔφερναν μαζί τους ἀλλὰ κανεὶς δὲν ἔδινε λεφτά. Καὶ ἄλλωστε ποῦ νὰ τὰ δώσει καὶ γιατί; Ἦταν πραγματικὰ μιὰ ἀπὸ τὶς συγκινητικότερες στιγμὲς τοῦ ἑλληνοϊταλικοῦ πολέμου. Γιατὶ διαβάζαμε στὶς ἐφημερίδες ὅτι καὶ οἱ πολεμιστὲς στὸ μέτωπο ἔβλεπαν τὴν Παναγία νὰ διαγράφεται στὸν ὁρίζοντα καὶ νὰ τοὺς κατευθύνει. 

Ἀκόμη καὶ τὸ θαῦμα τοῦ τρούλου τῆς Ἁγίας Σοφίας ἦταν λιγότερο ἐντυπωσιακό, ἀλλὰ τὸ θαῦμα τῆς Παναγίας πάνω στὰ τζάμια ἦταν κάτι ἀπερίγραπτο. Καὶ ἐπειδὴ καθόμασταν πολύ κοντὰ στὸ κουρεῖο (δυὸ τετράγωνα μᾶς χώριζαν ὅλο κι ὅλο), τὸ μικρὸ ἐκκλησάκι μὲ τὸν βυζαντινὸ τοῖχο γέμιζε κάθε ἀπόγευμα ἀπὸ γυναῖκες, ἀκόμη καὶ νέες, ποὺ ἔλεγαν τὸν Ἀκάθιστο Ὕμνο. Ἂν θυμοῦμαι καλά, οἱ ἀχειροποίητες αὐτὲς εἰκόνες τῆς Παναγίας ἔμειναν ἕνα μήνα καὶ μετὰ χάθηκαν ἀκριβῶς ὅπως ἦρθαν. Τότε πολλοὶ διέδωσαν ὅτι ἡ ἐξαφάνιση τῶν εἰκόνων ἦταν κακὸ σημάδι καὶ πὼς θὰ χάναμε ὅπου νά΄ταν τὸν πόλεμο στὴν Ἀλβανία.

ΝΤΙΝΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΥ

Θεσσαλονίκη οὗ μ΄ἐθέσπισεν

(σσ 63-65)

Αὐτοβιογραφικὰ κείμενα

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΑΝΟΣ

Γέροντα, πώς μπορεί κανείς νά βλέπη τόν εαυτό του πάντοτε αμαρτωλό;

Γέροντα, πώς μπορεί κανείς νά βλέπη τόν εαυτό του πάντοτε αμαρτωλό;
- Όταν τόν έξετάζη προσεκτικά. Όσο πιο προσεκτικά τόν έξετάζη, τόσο πιο αμαρτωλό τό βλέπει.
- Κάποιος πού έχει πολλές φροντίδες, πώς θά βοηθηθή νά κάνη αυτήν τήν εργασία

;
- Καλά είναι μέσα στήν ήμερα νά λέη λίγο τήν ευχή καί νά έχη καί κάποια ώρα περισυλλογής.
Βλέπετε, ό μπακάλης κάθε βράδυ μετράει τά χρήματα του. Αν δέν πα ρακολουθούσε τί κερδίζει καί τί χρωστάει, θά χρεωκοπούσε καί θά έμπαινε στήν φυλακή

Γεροντας Παισιος

 

HΛΙΑΣ ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ   6 ΝΟΕ  2012

Ο Άγιος Πέτρος ο Αθωνίτης και ο άγγελος

Ο Άγιος Πέτρος ο Αθωνίτης και ο άγγελος…

Ο Σατανάς εμφανίζεται στον Άγιο Πέτρο τον Αθωνίτη μετασχηματισμένος σε άγγελο φωτός

Η πιο πάνω φωτογραφία παρουσιάζει ένα περιστατικο απο τη ζωή του οσίου Πέτρου του Αθωνίτου, του πρώτου οικηστού τ

ου όρους Άθω.
Τον βίο του οσίου Πέτρου τον έγραφε ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο οποίος σημειώνει και το περιστατικό αυτό. Έτσι, σύμφωνα με τον άγιο βιογράφο του, όταν ο διάβολος, ο αιώνιος εχθρός του αγαθού και εμπνευστής του κακού, είδε ότι δεν κατάφερε να τον αποτρέψει απο την ενάρετη ασκητική ζωή του, ούτε και να τον ρίξει σε αμέλεια, χρησιμοποίησε το φοβερότερο όπλο που του έμεινε, την «εκ δεξιών» εξαπάτηση.Πήρε ο διάβολος μορφή φωτεινού αγγέλου και παρουσιάσθηκε στην ασκητική σπηλιά του οσίου. Γέμισε ξαφνικά φως η σπηλιά, φως όμως δαιμονικό. Του μίλησε ως άγγελος και τον προέτρεψε να εγκαταλείψει τη σπηλιά και να γυρίσει στον κόσμο για να σώσει τους ανθρώπους. Μάλιστα έκανε και ένα εντυπωσιακό θαύμα για να πεισθεί ο όσιος οτι ο εμφανιζόμενος είναι όντως άγγελος και όχι διάβολος. Ο όσιος όμως αντιλήφθηκε τον δολομήτη σατανά και διά της ταπεινώσεώς του τον εξεδίωξε. «Είμαι ανάξιος να αντικρύσω άγγελο», είπε και έκανε τον διάβολο με την αγγελική μορφή να εξαφανισθεί.
Πόση επιφύλαξη, προσοχή και ταπείνωση επιβάλλεται να έχουμε εμείς, για να μπορέσουμε να γλυτώσουμε από την πλάνη, όταν και οι άγιοι, πού είχαν διάκριση, έπρεπε να προσέχουν πολύ για να μην εξαπατηθούν!

Πηγή: Γεροντικό Ονείρων και Οραμάτων Διδαχές και Παραδείγματα, Έκδοσις Ιερού Κοινοβίου Οσίου Νικοδήμου, 1997 Πεντάλοφος Γουμενίσσης

 

 

ΗΛΙΑΣ ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ   6 ΝΟΕ 2012 

ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΙ Η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης

Εκδήλωση του Τομέα Επιστημόνων του Συλλόγου Ορθοδ. Ιεραποστολικής Δράσεως "Ο Μέγας Βασίλειος".

- Γέροντα, οι Άγιοι πότε βοηθούν;

- Γέροντα, οι Άγιοι πότε βοηθούν;

– Όποτε χρειάζεται νά βοηθήσουν, όχι όποτε νομίζουμε εμείς ότι χρειάζεται νά βοηθήσουν. Βοηθούν δηλαδή, όταν αυτό μάς ώφελή. Κατάλαβες; Ένα παιδί π.χ. ζητάει άπό τόν πατέρα του μοτοσακό, άλλα ό πατέρ

ας του δέν τού παίρνει. Τό παιδί τού λέει: «Τό θέλω τό μοτοσακό, γιατί κουράζομαι νά πηγαίνω με τά πόδια, παιδεύομαι». Ό πα­τέρας του όμως δέν τού παίρνει μοτοσακό, γιατί φοβάται μή σκοτωθή. «Θά σου πάρω αργότερα αυτοκίνητο», τού λέει. Βάζει λοιπόν χρήματα στην Τράπεζα καί, όταν μα­ζευτούν, θά τού πάρη αυτοκίνητο. Έτσι καί οί Άγιοι ξέ­ρουν πότε πρέπει νά μάς βοηθήσουν.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ

Ηλιας   Χαιντουτης  5 Νοε 2012   

Τέτοια κληρονομικά που μας έχει αφήσει ο Χριστός δεν έχουμε δικαίωμα να την εξαφανίσουμε στις μέρες μας. Θα δώσουμε λόγο στον Θεό.

Να αφήσουμε μια καλή παράδοση.
Άγιος Γέρων Παΐσιος ο Αγιορείτης

- Πώς μερικά μέρη, Γέροντα, έχουν καλούς ανθρώπους;

- Υπάρχουν καλοί άνθρωποι, άφησαν μια καλή σειρά και τώρα συνεχίζεται μια καλή παράδοση. Δεν είναι ότι το χώμα βγάζει κ

αλούς ανθρώπους! Όταν ένας τόπος έχη καλή παράδοση ή κακή παράδοση, αυτό συνεχίζεται. Εκεί στην Ήπειρο ήταν κάποιο χωριό, κοντά στα αλβανικά σύνορα, που οι κάτοικοί του πήγαιναν στον Εσπερινό, στην Θεία Λειτουργία, όποτε είχε, ακόμη και στο Απόδειπνο. Και –πώς να πη κανείς;- ζούσαν τον Παράδεισο και από αυτήν την ζωή, θα πάνε και στον Παράδεισο στην άλλη ζωή. Αυτοί βοήθησαν τον εαυτό τους, βοήθησαν και την άλλη γενιά, και δημιούργησαν μια καλή συνέχεια. Και όταν οι απόγονοί βρεθούν σε μια παράδοση καλή, συνεχίζεται μια παράδοση καλή. Στο διπλανό ακριβώς χωριό όλοι έκλεβαν. Έναν παπά έβγαλε το χωριό αυτό, και αυτός έκλεβε εικόνες από την Εκκλησία! Όχι ότι σ’ αυτό το χωριό ήταν το χώμα τέτοιο, αλλά οι άνθρωποι εκεί είχαν αυτήν την κακή συνήθεια. Άφησαν έτσι μια κακή σειρά, και αυτή η παράδοση η κακή συνεχίζεται. Θέλει πολλή δουλειά, για να έρθη εκεί μια καλή παράδοση. Και βλέπεις, όταν κάποιος είναι κακός, προσπαθούν να αποδείξουν όλοι πως δεν είναι από τον τόπο τους· ψάχνουν για την καταγωγή του. Όταν είναι κάποιος άγιος, κοιτάνε ποιος θα προλάβη να τον κάνη δικό του! Σαν τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό· ενώ είναι Στερεοελλαδίτης, τον έβαλαν στους Ηπειρώτες Αγίους, επειδή ο πατέρας του ήταν από τα Γραμμενοχώρια της Ηπείρου· ήθελε-δεν ήθελε ο Άγιος!
Γνώρισα έναν οικογενειάρχη που, όταν μιλούσε, κουνούσε το δάκτυλό του συνέχεια και νευρικά. ΜετΓά και τα παιδιά του, όταν μιλούσαν, κουνούσαν και εκείνα το δάκτυλό τους! Γιατί τα παιδιά παίρνουν όλες τις συνήθειες του πατέρα. Τις αντιγράφουν ακριβώς. Ο σκοπός όμως είναι να παίρνη κανείς μόνον το καλό, γιατί διαφορετικά θα διαιωνίζεται το κακό. Θυμάμαι έναν που πήγε σε ένα ιδιόρρυθμο Μοναστήρι, αλλά δεν αναπαυόταν. Του λέει ο Γέροντάς του: «Κάθησε, τέκνον μου, θα αλλάξουν τα πράγματα». Και το «τέκνον» του του λέει: «Γέροντα, πώς θ’ αλλάξουν τα πράγματα; Ο υποτακτικός του Γερο-τάδε είναι ακριβώς όπως ο Γερο-τάδε. Ο υποτακτικός του τάδε είναι ακριβώς όπως εκείνος. Οπότε πώς θ’ αλλάξουν τα πράγματα;» Όταν υπάρχη ένα παλιό κακό σε ένα Μοναστήρι ή σε μια συνοδία και οι υποτακτικοί δεν έχουν την καλή ανησυχία και αντιγράφουν ό,τι βρουν, τότε διαιωνίζεται μια κατάσταση κακή. Ενώ, όταν υπάρχη η καλή ανησυχία στους υποτακτικούς, τότε μπορεί να αλλάξη μια κακή κατάσταση και να γίνη καλή. Έτσι μπορεί να διαιωνισθή και το καλό και το κακό.

Αυτό που έχω καταλάβει, είναι ότι όλα αυτά που έχουμε τώρα, είτε Πατερικά είτε Τυπικά, είναι κουκολόι· δηλαδή σαν μερικά απομεινάρια που μένουν μετά τον τρύγο. Γι’ αυτό πρέπει να προσέξουμε να κρατηθή λίγη μαγιά. Έχουμε χρέος σαν Χριστιανοί και δεν έχουμε δικαίωμα να αφήσουμε μια κακή παράδοση.

Πριν από λίγα χρόνια (6) μαζεύτηκαν στην Γενεύη θεολόγοι, καθηγητές Πανεπιστημίου κ.λπ. και έκαναν Προσύνοδο. Είπαν να καταργήσουν την νηστεία των Χριστουγέννων και των Αγίων Αποστόλων και από την νηστεία της Μεγάλης Σαρακοστής να κόψουν κανα-δυό εβδομάδες, αφού ο κόσμος δεν τις κρατάει. Πήγαν και καθηγητές από ’δω. Τόσο πολύ αγανάκτησα, όταν ήρθαν και μου το είπαν, που έβαλα τις φωνές: «Δεν καταλαβαίνετε τι κάνετε; Αν ένας είναι άρρωστος, δικαιούται να φάη· δεν έχει κανόνα. Αν ένας δεν είναι άρρωστος, αλλά από αδυναμία έφαγε, να πη: «Θεέ μου, να με συγχωρέσης», να ταπεινωθή, να πη ένα «ήμαρτον». Δεν θα τον κρεμάση ο Χριστός. Αν όμως δεν είναι άρρωστος, τότε να κρατήση την νηστεία. Ο αδιάφορος πάλι τρώει και δεν τον νοιάζει. Οπότε το πράγμα πάει κανονικά. Αν οι περισσότεροι δεν κρατούν τις νηστείες, και μάλιστα χωρίς σοβαρό λόγο, και πάμε να αναπαύσουμε τους περισσότερους και να τις καταργήσουμε, πού να ξέρουμε πώς θα είναι η άλλη γενιά; Μπορεί να είναι πιο καλή και να μπορή να κρατήση τέτοια ακρίβεια! Με ποιο δικαίωμα να τα καταργήσουμε όλα αυτά, αφού το πράγμα είναι απλό;» Οι Δυτικοί έχουν μια ώρα νηστεία πριν από την Θεία Κοινωνία. Θα πάμε κι εμείς με αυτό το πνεύμα; Να ευλογούμε τις αδυναμίες μας, τις πτώσεις μας; Δεν έχουμε δικαίωμα για τις αδυναμίες μας να κάνουμε έναν Χριστιανισμό στα μέτρα μας. Και λίγοι να είναι που μπορούν, πρέπει γι’ αυτούς να κρατηθή η τάξη. Ο άρρωστος, αν βρίσκεται σε ξένο περιβάλλον, να φάη χωρίς να τον δουν οι άλλοι, και σκανδαλισθούν. Ας πάρη λ.χ. το γιαούρτι να το φάη στο σπίτι του. Μου είπε ένας: «Αυτό είναι υποκρισία». «Γιατί δεν πας, του λέω, να αμαρτήσης στην πλατεία, για να είσαι πιο ειλικρινής;» Πώς τους τα παρουσιάζει ο διάβολος! Κάνουμε μια Ορθοδοξία δική μας και ερμηνεύουμε έτσι και τα Πατερικά και το Ευαγγέλιο! Στην εποχή μας που υπάρχουν τόσοι μορφωμένοι έπρεπε να λάμπη η Ορθοδοξία. Εδώ ένας Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης τι έκανε! πόσους λόγους έγραψε, πόσα βιβλία, όλα τα Συναξάρια· όλες τις βιβλιοθήκες απ’ έξω τις ήξερε! Ούτε φωτοτυπικό είχε ούτε κομπιούτερ!
Όσο μπορεί κανείς να γίνη σωστός Χριστιανός. Τότε θα έχη πνευματικό αισθητήριο. Λίγο-πολύ θα πονάη και την Ορθοδοξία και την Πατρίδα του και θα αισθάνεται και την υποχρέωση που έχει ως Έλληνας. Οπότε από εκεί και πέρα, αν μάθη κάτι, ενδιαφέρεται, ανησυχεί, προσεύχεται. Αλλά αν πρέπη να του λένε: «Τώρα να ενδιαφερθής γι’ αυτό, ύστερα να ενδιαφερθής για εκείνο», θα είναι σαν μια τετράγωνη ρόδα που θέλει συνέχεια σπρώξιμο, για να προχωρήση. Σκοπός είναι να σπρώχνεται από μέσα ο άνθρωπος. Τότε θα κυλάη όμορφα σαν στρόγγυλη ρόδα. Και αν γίνη σωστός Χριστιανός κανείς, σπρώχνεται από μέσα και μετά τον πληροφορεί ο Θεός πιο πολύ και από αυτόν που διαβάζει, και για περισσότερα πράγματα. Γνωρίζει όχι μόνον αυτά που γράφουν, αλλά και αυτά που σκέφτονται να γράψουν. Καταλάβατε; Έρχεται ο θείος φωτισμός και όλες οι ενέργειές του είναι φωτισμένες.

Τέτοια κληρονομικά που μας έχει αφήσει ο Χριστός δεν έχουμε δικαίωμα να την εξαφανίσουμε στις μέρες μας. Θα δώσουμε λόγο στον Θεό. Εμείς, το μικρό αυτό έθνος, πιστέψαμε στον Μεσσία, μας δόθηκε η ευλογία να διαφωτίσουμε όλον τον κόσμο. Η Παλαιά Διαθήκη μεταφράσθηκε στην ελληνική γλώσσα εκατό χρόνια πριν από την έλευση του Χριστού. Οι πρώτοι Χριστιανοί τι τράβηξαν! κινδύνευε συνέχεια η ζωή τους. Τώρα τι αδιαφορία υπάρχει!… Ενώ ανώδυνα σήμερα, χωρίς να κινδυνεύη η ζωή μας, μπορούμε να διαφωτίσουμε τα έθνη, να γινώμαστε πιο αδιάφοροι; Αν σήμερα έχουμε λιγάκι ειρήνη, ξέρεις τι έχουν τραβήξει οι παλιοί; Ξέρεις πόσοι θυσιάσθηκαν; Τώρα τίποτε δεν θα είχαμε, αν δεν θυσιάζονταν εκείνοι. Και κάνω μια σύγκριση· πώς τότε, ενώ κινδύνευε η ζωή τους, κρατούσαν την πίστη τους, και πώς τώρα, χωρίς καμμιά πίεση, όλα τα ισοπεδώνουν! Όσοι δεν έχουν χάσει την εθνική τους ελευθερία, δεν καταλαβαίνουν. Τους λέω: «Ο Θεός να φυλάξη να μην έρθουν οι βάρβαροι και μας ατιμάσουν!» και μου λένε: «Και τι θα πάθουμε;» Ακούς κουβέντα; Άντε να λείψετε, χαμένοι άνθρωποι! Τέτοιοι είναι οι άνθρωποι σήμερα. Δωσ’ τους χρήματα, αυτοκίνητα, και δεν νοιάζονται ούτε για την πίστη ούτε για την τιμή ούτε για την ελευθερία.

Την Ορθοδοξία μας σαν Έλληνες την οφείλουμε στον Χριστό και τους αγίους Μάρτυρες και Πατέρες της Εκκλησίας μας· και την ελευθερία μας την οφείλουμε στους ήρωες της Πατρίδας μας, που έχυσαν το αίμα τους για μας. Αυτήν την αγία κληρονομιά οφείλουμε να την τιμήσουμε και να την διατηρήσουμε και όχι να την εξαφανίσουμε στις μέρες μας. Είναι κρίμα να χαθή ένα τέτοιο έθνος! Και βλέπουμε τώρα, όπως πριν αρχίση ένας πόλεμος στέλνουν ατομικές προσκλήσεις, έτσι και ο Θεός με ατομικές προσκλήσεις μαζεύει ανθρώπους, για να κρατηθή κάτι και να σωθή το πλάσμα Του. Δεν θα αφήση ο Θεός, αλλά πρέπει και εμείς να κάνουμε ό,τι μπορούμε ανθρωπίνως και για ό,τι δεν μπορούμε να κάνουμε ανθρωπίνως, να κάνουμε προσευχή να βοηθήση ο Θεός.

6) Ειπώθηκε το 1992.

(ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ – ΛΟΓΟΙ Α΄ – ΜΕ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ)

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  5 ΝΟΕ 2012

 Τέτοια κληρονομικά που μας έχει αφήσει ο Χριστός δεν έχουμε δικαίωμα να την εξαφανίσουμε στις μέρες μας. Θα δώσουμε λόγο στον Θεό.

ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΣΟΥ ΕΥΧΗ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΑΓΙΕ ΓΕΡΟΝΤΑ  ΠΑΙΣΙΕ ΒΟΗΘΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ !!!!!

Όταν ένας τόπος έχη καλή παράδοση ή κακή παράδοση, αυτό συνεχίζεται

Πώς μερικά μέρη, Γέροντα, έχουν καλούς ανθρώπους;

- Υπάρχουν καλοί άνθρωποι, άφησαν μια καλή σειρά και τώρα
αλούς ανθρώπους! Όταν ένας τόπος έχη καλή παράδοση ή κακή παράδοση, αυτό συνεχίζεται. Εκεί στην Ήπειρο ήταν κάποιο χωριό, κοντά σ

τα αλβανικά σύνορα, που οι κάτοικοί του πήγαιναν στον Εσπερινό, στην Θεία Λειτουργία, όποτε είχε, ακόμη και στο Απόδειπνο. Και –πώς να πη κανείς;- ζούσαν τον Παράδεισο και από αυτήν την ζωή, θα πάνε και στον Παράδεισο στην άλλη ζωή. Αυτοί βοήθησαν τον εαυτό τους, βοήθησαν και την άλλη γενιά, και δημιούργησαν μια καλή συνέχεια. Και όταν οι απόγονοί βρεθούν σε μια παράδοση καλή, συνεχίζεται μια παράδοση καλή. Στο διπλανό ακριβώς χωριό όλοι έκλεβαν. Έναν παπά έβγαλε το χωριό αυτό, και αυτός έκλεβε εικόνες από την Εκκλησία! Όχι ότι σ’ αυτό το χωριό ήταν το χώμα τέτοιο, αλλά οι άνθρωποι εκεί είχαν αυτήν την κακή συνήθεια. Άφησαν έτσι μια κακή σειρά, και αυτή η παράδοση η κακή συνεχίζεται. Θέλει πολλή δουλειά, για να έρθη εκεί μια καλή παράδοση. Και βλέπεις, όταν κάποιος είναι κακός, προσπαθούν να αποδείξουν όλοι πως δεν είναι από τον τόπο τους· ψάχνουν για την καταγωγή του. Όταν είναι κάποιος άγιος, κοιτάνε ποιος θα προλάβη να τον κάνη δικό του!
Σαν τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό· ενώ είναι Στερεοελλαδίτης, τον έβαλαν στους Ηπειρώτες Αγίους, επειδή ο πατέρας του ήταν από τα Γραμμενοχώρια της Ηπείρου· ήθελε-δεν ήθελε ο Άγιος!
.

(ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ – ΛΟΓΟΙ Α΄ – ΜΕ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ)

 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ   5 ΝΟΕ 2012

Όταν κάτι δεν είναι πνευματικό, καθαρό, δεν μπορεί να υπάρχει αληθινή χαρά και ειρήνη στην καρδιά

Γέροντα, όταν λέει ό Απόστολος Παύλος «Ό καρ­πός τον Πνεύματος εστίν αγάπη, χαρά», εννοεί ότι ή χαρά είναι τεκμήριο σωστής ζωής;

- Ναι, γιατί υπάρχει κοσμική χαρά και θεϊκή χαρά. Όταν κάτι δεν είναι πνευματικό, καθαρό, δεν μπορεί να υπάρχει αληθινή χαρά και ειρήνη στην καρδιά. Ή χαρά πού αισθάνεται ένας πνευματικός άνθρωπος δεν είναι ή κο­σμική χαρά πού επιζητούν πολλοί σήμερα. Να μην τα μπλέκουμε τα πράγματα. Οι Άγιοι είχαν τέτοιου είδους χαρά πού ζητάμε εμείς; Ή Παναγία είχε τέτοια χαρά; Ό Χριστός γελούσε; Ποιος Άγιος πέρασε από αυτήν την ζωή χωρίς πόνο; Ποιος Άγιος είχε τέτοια χαρά πού επι­διώκουν πολλοί Χριστιανοί της εποχής μας, πού δεν θέ­λουν να ακούσουν τίποτε δυσάρεστο, για να μη στενο­χωρηθούν, να μη χάσουν την ηρεμία τους; Αν θέλω να μη στενοχωρηθώ, για να είμαι χαρούμενος, να μη χαλά­σω την ησυχία μου, για να είμαι πράος, τότε είμαι αδιά­φορος! Άλλο πραότητα πνευματική και άλλο πραότητα από αδιαφορία. Λένε μερικοί: «Πρέπει να είμαι χαρούμενος, γιατί είμαι Χριστιανός. Να είμαι ήρεμος, γιατί είμαι Χριστιανός». Αυτοί δεν είναι Χριστιανοί. Το κα­ταλάβατε; Αυτό είναι αδιαφορία, είναι κοσμική χαρά. Όποιος έχει αυτά τα κοσμικά στοιχεία, δεν είναι πνευ­ματικός άνθρωπος. Ό πνευματικός άνθρωπος είναι όλος ένας πόνος. Πονάει δηλαδή για καταστάσεις, για ανθρώ­πους, αλλά ανταμείβεται γι’ αυτόν τον πόνο με θεία πα­ρηγοριά. Νιώθει πόνο, αλλά νιώθει μέσα του θεία παρη­γοριά, γιατί κάνει ρίψεις με ευλογίες ό Θεός από τον Πα­ράδεισο στην ψυχή και αγάλλεται ό άνθρωπος από την θεϊκή αγάπη. Αυτή είναι ή χαρά, ή πνευματική χαρά, πού δεν εκφράζεται και πλημμυρίζει την καρδιά.

(ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ – ΛΟΓΟΙ Β’ – ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ)

 

ΗΛΙΑΣ ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  5 ΝΟΕ 2012 

Η δοξολογία αγιάζει τα πάντα

Μου έλεγε κάποιος επίσκοπος ότι σε έναν ναό, την ώρα που ο διάκος διάβαζε το Ευαγγέλιο της θεραπείας των δαιμονισμένων των Γεργεσηνών, ένας άνθρωπος πολύ απλός στεκόταν πίσω από το δεσποτικό και έλεγε συνέχεια «δόξα σοι ο Θεός». Αρχίζει ο

διάκος : «Τω καιρώ εκείνω ελθόντι τω Ιησού εις την χώραν των Γεργεσηνών, «δόξα σοι ο θεός» λέει εκείνος, «υπήντησαν αυτώ δύο δαιμονιζόμενοι», «δόξα σοι ο Θεός» ∙ «χαλεποί λίαν», «δόξα σοι ο Θεός »∙ «και ιδού ώρμησε πάσα η αγέλη των χοίρων …εις την θάλασσαν», «δόξα σοι ο Θεός». «Κατάλαβα, μου είπε ύστερα ο επίσκοπος ,ότι είχε δίκαιο αυτός ο απλός άνθρωπος που έλεγε «δόξα σοι ο Θεός» γιατί το «δόξα σοι ο Θεός» ρίχνει τους δαίμονες στην θάλασσα» . Και εσείς πάντα να λέτε «δόξα σοι ο Θεός, δόξα σοι ο Θεός», μέχρι να ορμήσει η αγέλη στην θάλασσα…
Η δοξολογία αγιάζει τα πάντα. Με την δοξολογία διαλύεται ο άνθρωπος από ευγνωμοσύνη ,παλαβώνει με την καλή έννοια, πανηγυρίζει τα πάντα. Και όταν ο άνθρωπος ευχαριστή τον Θεό ακόμη και για τα λίγα, έρχεται μετά τόσο πλούσια η ευλογία του Θεού, που δεν μπορεί να την αντέξη∙ και τότε ο διάβολος δεν μπορεί πια να σταθή και φεύγει.


Από το βιβλίο: «ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ»

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ  ΛΟΓΟΙ Ε΄

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  5 ΝΟΕ 2012

Ο άνθρωπος πρώτα είχε επικοινωνία με τον Θεό Γεροντας Παισιος

Ο άνθρωπος πρώτα είχε επικοινωνία με τον Θεό. Μετά όμως, όταν απομακρύνθηκε από την Χάρη του Θεού, ήταν σαν έναν που ζούσε μέσα σε παλάτι και ύστερα βρέθηκε για πάντα έξω από το παλάτι και το έβλεπε από μακριά και έκλαιγε. Όπως το παιδάκι,

όταν απομακρυνθή από την μάνα του, υποφέρει, έτσι και ο άνθρωπος, όταν απομακρυνθή από τον Θεό, υποφέρει, βασανίζεται. Η απομάκρυνση του ανθρώπου από τον Θεό είναι κόλαση. Ο διάβολος κατόρθωσε να απομακρύνη τους ανθρώπους τόσο πολύ από τον Θεό, ώστε να φθάσουν στο σημείο να λατρεύουν τα αγάλματα και να θυσιάζουν τα παιδιά τους στα αγάλματα. Φοβερό! Και που τους βρίσκουν τόσους θεούς οι δαίμονες! Θεός Χαμώς !… Μόνον το όνομά του να ακούσης, φθάνει! Ο πιο βασανισμένος όμως είναι ο διάβολος, γιατί είναι ο πιο απομακρυσμένος από τον Θεό, από την αγάπη. Αλλά, αν φύγη η αγάπη, μετά είναι κόλαση. Αντίθετο της αγάπης τι είναι; Η κακία, κακία ίσον βάσανο.

(ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ – ΛΟΓΟΙ Α΄ – ΜΕ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ)

Η ΛΙΑΣ   ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ   4 ΝΟΕ 2012  

Ενας πού δεν αγα­πάει τον Θεό, την οικογένεια του, δεν αγαπάει τίποτε· και φυσικά δεν αγαπάει ούτε την πατρίδα του,

Ένας πού δεν αγα­πάει τον Θεό, την οικογένεια του, δεν αγαπάει τίποτε· και φυσικά δεν αγαπάει ούτε την πατρίδα του, γιατί και ή πα­τρίδα είναι μία μεγάλη οικογένεια. Θέλω να πω, όλα από εκεί ξεκινάνε. Δεν πιστεύει ό άνθρωπος στον Θεό, και μετά ούτε γονείς ούτε οικογένεια ούτε χωριό ούτε πατρίδα υπο­λογίζει. Και αυτά είναι πού πάνε τώρα να διαλύσουν, γι’ αυτό δημιουργούν μία κατάσταση ρεμπελιό.

(ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ – ΛΟΓΟΙ B΄ – ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ)

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  4 ΟΚΤ 2012 

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ, ΛΕΩΝ ΤΟΛΣΤΟΪ...

Λέων Νικολάγιεβιτς Τολστόι, 1828-1910

Οι τρεις ερωτήσεις

Κάποτε, λέει, ήταν ένας βασιλιάς που σκέφθηκε πως θα μπορούσε- αν ήξερε το σωστό χρόνο για ν’ αρχίσει το κάθε τι, αν ήξερε ποιους ανθρώπους ν’ ακούει και ποιους ν’ αποφεύγει και, πάνω απ’ όλα, αν ήξερε πάντα ποιο ήταν το πιο σπουδαίο πράγμα να κάνει- να μην αποτύχαινε σ’ οτιδήποτε κι αν αναλάμβανε.

Και μιας και του πέρασε απ’ το μυαλό αυτή η σκέψη, έβγαλε διάτα σ’ όλο του το βασίλειο πως θα έδινε αμοιβή μεγάλη σ’ όποιον τον μάθαινε ποιος θα ήταν ο σωστός χρόνος για κάθε πράξη και ποιοι οι πιο αναγκαίοι άνθρωποι και πώς θα ήξερε ποιο θα ήταν το σπουδαιότερο πράγμα να κάνει.

Ήρθαν, λοιπόν, σοφοί πολλοί στο βασιλιά αλλά ο καθένας απάντησε στις ερωτήσεις του διαφορετικά…μερικοί είπαν πως για να ξέρεις το σωστό χρόνο για κάθε πράξη πρέπει να κατασκευάσεις…έναν πίνακα με τις μέρες, τους μήνες και τα χρόνια και να ζεις με βάση τον πίνακα αυτό, ποτέ μη παραβαίνοντας τίποτα…Άλλοι ισχυρίστηκαν ότι ήταν αδύνατο να αποφασίζεις από τα πριν για κάθε πράξη…Άλλοι πάλι είπαν ότι όσο κι αν προσπαθούσε ο βασιλιάς να είναι ενήμερος για το καθετί, είναι πραγματικά αδύνατο για τον οποιονδήποτε ν’ αποφασίζει ποια είναι η σωστή στιγμή για κάθε πράξη αλλά, μάλλον θα έπρεπε να έχει ένα συμβούλιο σοφών…

Τότε όμως έφεραν ορισμένες αντιρρήσεις άλλοι, λέγοντας…πως μόνο οι μάγοι το ξέρουν, οπότε, για να μάθει κανείς τη σωστή ώρα για κάθε πράξη, πρέπει να συμβουλεύεται μάγους.

Το ίδιο διαφορετικές ήταν και οι απαντήσεις στη δεύτερη ερώτηση ποιους ανθρώπους να ακούει και ποιους ν’ αποφεύγει…

Στην τρίτη ερώτηση σχετικά με το τι είναι η πιο σπουδαία απασχόληση, μερικοί απάντησαν ότι το πιο σπουδαίο πράγμα στον κόσμο είναι η επιστήμη. Άλλοι είπαν η πολεμική τέχνη και άλλοι πάλι ότι είναι η θρησκευτική λατρεία.

Μιας και οι απαντήσεις ήταν όλες διαφορετικές, ο βασιλιάς δε συμφώνησε με καμιά και δεν έδωσε την αμοιβή σε κανέναν. Αλλά επειδή, ωστόσο, ήθελε να βρει τις σωστές απαντήσεις στις ερωτήσεις του, αποφάσισε να συμβουλευτεί έναν ερημίτη πασίγνωστο για τη σοφία του.

Ο ερημίτης ζούσε σ’ ένα δάσος που ποτέ δεν εγκατέλειπε και δε δεχόταν κανέναν άλλο, παρά κοινούς θνητούς. Έτσι, ο βασιλιάς φόρεσε ρούχα απλά και πριν φτάσει στη σπηλιά του ερημίτη, κατέβηκε απ’ το άλογό του και…συνέχισε το δρόμο μόνος του.

Όταν πλησίασε ο βασιλιάς, ο ερημίτης έσκαβε μπροστά στο καλύβι του…Ο ερημίτης φαινόταν αδύνατος στην υγεία του και, κάθε φορά που έχωνε το φτυάρι του στο έδαφος και έβγαζε λίγο χώμα, ανέπνεε βαριά.

Ο βασιλιάς τον πλησίασε και του είπε:

«Ήρθα σε σένα, σοφέ ερημίτη, να σου ζητήσω να μου απαντήσεις σε τρεις ερωτήσεις…»

Ο ερημίτης άκουσε τις ερωτήσεις αλλά δεν απάντησε τίποτα. Έφτυσε το χέρι του και ξανάρχισε το σκάψιμο.

«Είσαι κουρασμένος», είπε ο βασιλιάς. «Δώσ’ μου εμένα το φτυάρι να σου κάνω λίγη δουλειά»…

Αφού έσκαψε αρκετά ο βασιλιάς σταμάτησε και επανέλαβε τις ερωτήσεις του. Ο ερημίτης πάλι δεν του έδωσε καμιά απάντηση…άπλωσε το χέρι του να πάρει το φτυάρι και είπε:

«Τώρα ξεκουράσου εσύ λίγο και άσε με εμένα να δουλέψω λίγο». Αλλά ο βασιλιάς δεν του έδωσε το φτυάρι και συνέχισε να σκάβει. Πέρασε μια ώρα κι άλλη μια. Ο ήλιος άρχισε να δύει πίσω απ’ τα δέντρα και ο βασιλιάς, τελικά, έχωσε το φτυάρι στο χώμα και είπε:

«Ήρθα σε σένα, σοφέ μου άνθρωπε, για μια απάντηση στα ερωτήματά μου. Αν δεν μπορείς να μου δώσεις καμιά, πες μου το για να γυρίσω σπίτι μου».

«Κάποιος έρχεται τρέχοντας», είπε ο ερημίτης, «για να δούμε ποιος είναι».

Ο γενειοφόρος άντρας που ήρθε κρατούσε με τα χέρια το στομάχι του και αίμα έτρεχε από κάτω τους…Ο βασιλιάς έπλυνε όσο πιο καλά μπορούσε την πληγή του, την έδεσε με το μαντήλι και με μια πετσέτα που του έφερε ο ερημίτης. Αλλά το αίμα δεν σταματούσε να τρέχει και ο βασιλιάς άρχισε να την πλένει και να την ξεπλένει και να βγάζει κάθε τόσο το μαντήλι βουτηγμένο στο αίμα της πληγής. Όταν κάποτε σταμάτησε το αίμα να τρέχει ο άντρας…ζήτησε κάτι να πιεί. Ο βασιλιάς έφερε φρέσκο νερό και του έδωσε. Ωστόσο ο ήλιος είχε δύσει και είχε αρχίσει να κάνει κρύο…

Αλλά ο βασιλιάς είχε τόσο κουραστεί από το περπάτημα και από τη δουλειά που είχε κάνει, ώστε σύρθηκε μέχρι το κατώφλι και αποκοιμήθηκε…όλη τη σύντομη καλοκαιριάτικη νύχτα. Όταν ξύπνησε το πρωί, ο παράξενος γενειοφόρος τον κοιτούσε εντατικά με μάτια που έλαμπαν.

«Συγχώρεσέ με…», είπε ο άντρας με τη γενειάδα.

«Δεν σε ξέρω και δεν υπάρχει κανένας λόγος να σε συγχωρέσω», είπε ο βασιλιάς.

«Δεν με ξέρεις εσύ αλλά εγώ σε ξέρω. Είμαι εκείνος ο εχθρός σου που ορκίστηκε να σε εκδικηθεί, γιατι εκτέλεσες τον αδελφό του και σφετερίστηκες την περιουσία του. Ήξερα πως είχες πάει μόνος να δεις τον ερημίτη και αποφάσισα να σε σκοτώσω καθώς θα γύριζες πίσω…αλλά οι σωματοφύλακες σου με αναγνώρισαν και με πλήγωσαν. Τους ξέφυγα αλλά θα είχα πεθάνει αν δεν είχες περιποιηθεί τις πληγές μου. Πρώτα ήθελα να σε σκοτώσω αλλά εσύ μου έσωσες τη ζωή…Συγχώρα με».

Ο βασιλιάς χάρηκε που έκανε ειρήνη με τον εχθρό του…και είπε πως θα έστελνε τους υπηρέτες του και το γιατρό του να τον περιποιηθεί και υποσχέθηκε να του ξαναδώσει την περιουσία του.

Αφού χαιρέτησε τον πληγωμένο που ξεκίνησε για την πατρίδα του, ο βασιλιάς βγήκε στην αυλόπορτα και έψαξε για τον ερημίτη. Πριν φύγει, θέλησε να τον παρακαλέσει ακόμα μια φορά ν’ απαντήσει στις ερωτήσεις που του είχε υποβάλει. Ο ερημίτης ήταν έξω γονατισμένος και έσπερνε σπόρους στις πρασιές που είχανε σκάψει την προηγούμενη μέρα.

Ο βασιλιάς τον πλησίασε και του είπε:

«Για τελευταία φορά, σε ικετεύω ν’ απαντήσεις στις ερωτήσεις μου, σαν σοφός που είσαι».

«Μα ήδη σου έχει δοθεί απάντηση!» είπε ο ερημίτης ακόμα γονατισμένος στ’ αδύναμα πόδια του, κοιτάζοντας το βασιλιά που στεκόταν μπροστά του.

«Ποιος έδωσε απάντηση; Τι θες να πεις;» ρώτησε ο βασιλιάς.

«Δε βλέπεις;» απάντησε ο ερημίτης. «Αν δεν είχες λυπηθεί χθες την ανημπόρια μου και δεν είχες σκάψει εκείνες τις πρασιές αλλά είχες τραβήξει το δρόμο σου, αυτός ο άνθρωπος θα σου είχε επιτεθεί και θα το είχες μετανιώσει που δεν έμεινες μαζί μου. Έτσι, η πιο σπουδαία ώρα ήταν όταν έσκαβες τις πρασιές. κι εγώ πάλι ήμουνα ο πιο σπουδαίος άνθρωπος. και το να μου κάνεις καλό ήταν η πιο σπουδαία σου ασχολία. Μετά, όταν εκείνος ο άνθρωπος μας είδε και έτρεξε προς τα μας, η πιο σπουδαία ώρα ήταν όταν το φρόντιζες, γιατί αν δεν είχες δέσει τις πληγές του, θα είχε πεθάνει χωρίς να συνάψει ειρήνη μαζί σου. Έτσι, αυτός ήταν ο πιο σπουδαίος άνθρωπος και αυτό που έκανες για κείνον ήταν η πιο σπουδαία σου ασχολία.

Θυμήσου, λοιπόν: υπάρχει μόνο ένας χρόνος που είναι σπουδαίος. Το τώρα, γιατί μόνο τότε έχουμε οποιαδήποτε δύναμη. Ο πιο αναγκαίος άνθρωπος στον κόσμο είναι αυτός με τον οποίο βρίσκεσαι, γιατί κανένας μας δεν ξέρει αν θα έχεις ποτέ σου πάρε δώσε με κανέναν άλλο. Και η πιο σπουδαία δουλειά που έχεις είναι να του κάνεις το καλό, επειδή γι’ αυτό και μόνο το σκοπό ήρθε ο άνθρωπος σ’ αυτή τη ζήση».

Μετάφραση, Φώντας Κονδύλης-Ανδρέας Αγγελάκης

____________

σημείωση: για λόγους χώρου, παραλείφθηκαν μικρά δευτερεύοντα αποσπάσματα και έγιναν ελάχιστες ανεπαίσθητες αλλαγές.

Αντιγραφή απο της σελίδα: http://idrymapoiisis.blogspot.gr/2011/01/blog-post.html