Ό Θεός συχνά επιτρέπει νά γίνη αυτό πού είναι γιά τό συµφέρον τών πολλών. ∆έν κάνει ποτέ ένα καλό µόνο του, άλλα τρία-τέσσερα καλά µαζί

Αγάπησα τήν έρηµο τών Κατουνακίων καί προσευχόµουν καίετοιµαζόµουν νά πάω εκεί.
Ήθελα νά άσκητέψω κοντά στον Γερο-Πέτρο έναν πολύ πνευµατικό Πατέρα. Μου συνέβη όµως ένα γεγονός πού µε ανάγκασε νά πάω στην Κόνιτσα καί όχι στά Κατουνάκια. Έν

α βράδυ µετά το Απόδειπνο είχαάποσυρθή στό κελλί µου καί προσευχόµουν ως αργά. Κατά τις ένδεκα τήν νύχτα ξάπλωσα νά ησυχάσω λίγο.
Μιά µιση ή ώρα ξύπνησα µε το σήµαντρο της µονής πού µας καλούσε στον Ναό. 'Έκανα νά σηκωθώ, αλλά ήταν αδύνατο. Μιά αόρατη δύναµη µέ κρατούσε ακίνητο. Κατάλαβα ότι κάτι συµβαίνει. Έµεινα καθηλωµένος στο κρεββάτι µέχρι τις δώδεκα τό µεσηµέρι. Μπορούσα να προσεύχωµαι, νά σκέφτωµαι, άλλα δεν µπορούσα νά κινηθώ καθόλου. Ένώ βρισκόµουν σ' αυτήν τήν κατάσταση, είδα σάν σέ τηλεόραση άπό τήν µιά µεριά τά Κατουνάκια και άπό τήν άλλη τήν Μονή Στοµίου στην Κόνιτσα. Έγώ µε λαχτάρα γύρισα τά µάτια µου προς τά Κατουνάκια. Μιά φωνή τότε - ήταν της Παναγίας - µοϋ είπε καθαρά:
«∆εν θά πάς στά Κατουνάκια· θά πάς στην ΜονήΣτοµίου». «Παναγία µου, έγώ έρηµο Σοϋ ζητούσα και Έσύ µε στέλνεις στον κόσµο;», είπα.
Ακουσα ξανά τήν ϊδια φωνή νά µοΰ λέη αυστηρά: «Θά πάς νά συνάντησης τό τάδε πρόσωπο, τό όποιο θά σέ βοηθήση πολύ». Αµέσως λύθηκαάπό εκείνο τό αόρατο δέσιµο και πληµµύρισε ή καρδιά µου άπό τήν θεία Χάρη
Μετά πήγα και τό είπα στον Πνευµατικό. «Αυτό είναι τό θέληµα τοϋ Θεού, µούείπε ό Πνευµατικός. Μήν κάνης όµως λόγο γιά τό γεγονός. Πές πώς γιά λόγους υγείας -έβγαζα αίµα εκείνη τήν εποχή - θά χρειασθή νά βγής άπό τό Όρος καιπήγαινε». Άλλο ήθελα έγώ, άλλα ό Θεός είχε τό σχέδιο Του. Σκέφθηκα ότι ήταν θέληµα Θεού νά ανακαινίσω αυτό τό µοναστήρι, και έτσι θά εκπληρωνόταν κα ιένα τάµα πού είχα κάνει στην Παναγία, όταν υπηρετούσα στον στρατό, τότε µέτον πόλεµο.
«Παναγία µου, είχα πει τότε, βοήθησε µε νά γίνω καλόγερος και θά δουλέψω τρία χρόνια νά Σοϋ φτιάξω πάλι τό καµένο Σου µοναστήρι».
Όπως αποδείχθηκε όµως έκ των υστέρων, ό κύριος λόγος πού ή Παναγία µέ έστειλεέκει ήταν, γιά νά βοηθηθούν οι ογδόντα οικογένειες πού είχαν γίνει προ-τεσταντικές νά επιστρέψουν στην Όρθοδοξία.
Ό Θεός συχνά επιτρέπει νά γίνη αυτό πού είναι γιά τό συµφέρον τών πολλών. ∆έν κάνει ποτέ ένα καλό µόνο του, άλλα τρία-τέσσερα καλά µαζί. Ούτε ποτέ επιτρέπει νά γίνη ένα κακό, έάν δέν βγουν άπό αυτό πολλά καλά. Όλα τά αξιοποιεί γιά όφελος µας, και τά στραβά και τά επικίνδυνα.

Γεροντας Παισιος

 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  12 ΝΟΕ 2012

Ευλογίες της θαυµαστής πρόνοιας τοΰ Θεοΰ-Γερ Παισιου !

Ευλογίες της θαυµαστής πρόνοιας τοΰ Θεοΰ-

Μερικές φορές, Γέροντα, έχω µιά επιθυµία, καί ό Θεός µοϋ τήν εκπληρώνει, χωρίς νά Τοΰ τό ζητήσω. Πώς γίνεται αυτό;
Οικονοµάει ό Θεός. Βλέπει τις ανάγκες, τις επιθυµίες µας, καί, όταν κάτι είναι  για τό καλό µας, µάς τό δίνει. Όταν κανείς χρειάζεται σέ κάτι βοήθεια, ό Χριστόςκαι ή Παναγία βοηθούν. Ρωτούσαν τονΓέροντα Φιλάρετο

«Τί θέλεις, Γέροντα,να σέ οικονοµήσουµε;». «Ό,τι θέλω ή Παναγία θα το στείλη», απαντούσε εκείνος.Και έτσι γινόταν. Όταν έµπιστευώµαστε τον εαυτό µας στον Θεό, ό Καλός Θεός µας παρακολουθεί και µας οικονοµάει. Σαν καλός οικονόµος δίνει στον καθέναµας ο,τι του χρειάζεται και µας φροντίζει ακόµη και σέ λεπτοµέρειες για τιςυλικές ανάγκες µας. Και για να καταλάβουµε τήν φροντίδα Του, τήν πρόνοιαΤου, µας δίνει ακριβώς ο,τι µας χρειάζεται. Νά µήν περιµένης όµως πρώτα νασου δώση ό Θεός, αλλά εσύ νά δώσης όλο τον εαυτό σου στον Θεό. Γιατί, εάνζητάς συνέχεια από τον Θεό και δέν άφήνης τον εαυτό σου µε εµπιστοσύνη στονΘεό, αυτό δείχνει ότι έχεις δικό σου σπίτι και αποξενώνεσαι άπό τίς αιώνιεςουράνιες Μονές. Όσοι άνθρωποι τά δίνουν όλα στον Θεό και δίνονταιολόκληροι σ' Αυτόν, στεγάζονται κάτω άπό τον µεγάλο τροϋλλο τοΰ Θεοΰ καιπροστατεύονται άπό τήν θεία Του πρόνοια. Ή εµπιστοσύνη στον Θεό είναι µιάσυνεχής µυστική προσευχή, πού φέρνει αθόρυβα τίς δυνάµεις τού Θεού εκεί πούχρειάζονται και τήν ώρα πού χρειάζονται, και τότε τά φιλότιµα παιδιά Του Τον δοξολογούν συνέχεια µέ πολλή ευγνωµοσύνη.
Ό Παπά-Τύχων, όταν είχε πάει στο Καλύβι τού Τιµίου Σταυρού, δέν είχεΝαό, αν και τού ήταν απαραίτητος. Ούτε χρήµατα εϊχε γιά νά φτιάξη, παράµόνο µεγάλη πίστη στον Θεό. Μιά µέρα προσευχήθηκε και ξεκίνησε γιά τίςΚαρυές, µέ τήν πίστη ότι ό Θεός θά τού οικονοµούσε τά χρήµατα πούχρειαζόταν, γιά νά φτιάξη τον Ναό.
Πριν φθάση ακόµη στις Καρυές, τόν φώναξε από µακριά ό δίκαιος της Σκήτης τοϋ Προφήτη Ηλία. Όταν πλησίασε ό Παπα-Τύχων, ό δίκαιος του είπε: «Κάποιος καλός Χριστιανός από τήν Αµερική µοϋέστειλε αυτά τα δολλάρια, γιά νά τά δώσω σε κανέναν ασκητή πού δεν έχειΝαό. Έσύ δεν έχεις Ναό· πάρ' τα καί φτιάξε». ∆άκρυσε ό Παπα-Τύχων άπόσυγκίνηση και ευγνωµοσύνη στον Καλό Θεό πού, σαν καρδιογνώστης πού είναι,είχε φροντίσει γιά τον Ναό, πριν ακόµη εκείνος Τον παρακάλεση, ώστε νά τοϋέχη έτοιµα τά χρήµατα, όταν θά τοϋ τά ζητούσε
Όταν κανείς αφήνεται στον Θεό, ό Θεός δεν τον αφήνει. Καί πράγµατι, ανχρειασθής αύριο στις δέκα ή ώρα κάτι, όταν δεν είναι παράλογο καί είναιανάγκη πραγµατική, εννιά καί σαράντα πέντε λεπτά ή εννιά καί µισή θά το έχηέτοιµο ό Θεός, γιά νά σοϋ το δώση. Π.χ. σοϋ χρειάζεται ένα κύπελλο στις εννιά ήώρα. Στις εννιά παρά πέντε σοϋ έρχεται το κύπελλο. Σοϋ χρειάζονται πεντα-κόσιες δραχµές. Τήν ώρα πού τις θέλεις έρχονται ακριβώς πεντακόσιες δραχµέςο ούτε πεντακόσιες δέκα ούτε τετρακόσιες ενενήντα. Έχω παρατηρήσει ότι, ανµοϋ χρειασθή λ.χ. κάτι αύριο, ό Θεός το έχει προνοήσει άπό σήµερα· πριν δηλαδήτο σκεφθώ εγώ, το έχει σκεφθή ό Θεός πιο νωρίς καί το παρουσιάζει τήν ώραπού το χρειάζοµαι. Γιατί άπό εκεί πού έρχεται, γιά νά φθάση σ' έµενα ακριβώςτήν ώρα πού τό χρειάζοµαι, βλέπω πόσος χρόνος απαιτείται. Άρα ό Θεός τόφρόντισε νωρίτερα. Όταν άπό φιλότιµο κάνουµε τον Θεό νά χαίρεται µε τήν ζωή µας, τότεΕκείνος δίνει άφθονες τις ευλογίες Του στά φιλότιµα παιδιά Του, τήν ώρα πούτις χρειάζονται. Όλη ή ζωή µετά περνάει µε ευλογίες της θείας πρόνοιας.Μπορώ ώρες νά σας λέω παραδείγµατα από την θαυµαστή πρόνοια του Θεοΰ. Όταν ήµουν στον πόλεµο, στις επιχειρήσεις, είχα ένα Ευαγγέλιο και τοέδωσα σε κάποιον. Μετά έλεγα: «Αχ, νά είχα ένα Ευαγγέλιο, πόσο θα µεβοηθούσε!». Τα Χριστούγεννα µας είχαν στείλει πάνω στο βουνό διακόσιαδέµατα από το Μεσολόγγι. Άπό τά διακόσια δέµατα, µόνο στο δικό µου δέµαυπήρχε ένα Ευαγγέλιο! Ήταν παλιό Ευαγγέλιο, είχε και χάρτη της Παλαιστίνης.Στο δέµα υπήρχε και ένα σηµείωµα πού έγραφε
«Άν χρειάζεσαι και άλλα βιβλία,γράψε µας νά σοϋ στείλουµε..>>


ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ  ΛΟΓΟΙ  Β  ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΣΟΥ ΕΥΧΗ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ  ΠΑΠΑ ΤΥΧΩΝ ΚΑΙ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΑΙΣΙΟ  

 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  12 ΝΟΕ  2012

Προσευχή με το Ψαλτήρι

Θέλει πολλή προσοχή σήμερα. Η μονή λύση η προσευχή είναι∙ αλλιώς δε γίνεται. Πάντως το Ψαλτήρι πολύ βοηθάει. Είναι κεραυνός για τον διάβολο. Πόση παρηγοριά βρίσκω με το Ψαλτήρι! Το χώρισα σε τρία μέρη . Κάθε μέρα διαβάζω και ένα μέρος. Σε τρεις μέρες το τελειώνω και μετά το αρχίζω πάλι από την αρχή. Διαβάζω την περίπτωση του Ψαλμού και κάνω καρδιακή προσευχή για την περίπτωση αυτήν και για όσους πάσχουν σωματικά και ψυχικά. Μετά διαβάζω τον Ψαλμό και στο τέλος κάθε Ψαλμού λέω: «Ο Θεός , ανάπαυσον τους κοιμηθέντας δούλους σου». Αυτήν την μιάμιση ώρα που διαβάζω το Ψαλτήρι την βλέπω σαν την πιο θετική βοήθεια προς τον κόσμο. Τον χειμώνα που υπέφερα πολύ από την κήλη, όρθιος το διάβαζα. Από τα μάτια μου έτρεχαν δάκρυα από τους ανυπόφορους πόνους. Με το ένα χέρι συμμάζευα την κήλη και με το άλλο κρατούσα το Ψαλτήρι. Χτυπούσα τον διάβολο με το πυροβόλο. Την ημέρα τον χτυπούσα με το Ψαλτήρι, το βράδυ με την ευχή. Λύσσαξε ο διάβολος. Αυτό το σακάτεμα με την κήλη ήταν δαιμονικό χτύπημα. Αλλά και ο Θεός το παραχώρησε , για να δη τι θα κάνω.

- Γέροντα, δυσκολεύομαι να διαβάζω όρθια το Ψαλτήρι, χωρίς να στηρίζωμαι κάπου.
- Θα κάνω και για σας «υποστυλώματα» για τον «ναό του Αγίου Πνεύματος» της καθεμιάς ∙ θα κάνω και για σας ακουμπιστήρια. Επάνω σε ένα ξύλο καρφώνω ένα οριζόντιο σανίδι σε σχήμα ταυ. Σ’ αυτό ακουμπώ και διαβάζω το Ψαλτήρι. Έχω ένα ακουμπιστήρι μέσα στο κελλί και ένα έξω.
- Γέροντα, μερικές φορές όταν είμαι κουρασμένη διαβάζω το Ψαλτήρι, αν και από την κούραση δεν καταλαβαίνω τίποτε, βιάζω τον εαυτό μου να σταθώ όρθια και νιώθω ότι αυτό με βοηθάει. Μου λέει όμως ο λογισμός ότι αυτή η προσευχή δεν έχει αξία.
- Μπορεί να μην καταλαβαίνης τι διαβάζεις, αλλά έχει αξία, γιατί, παρόλο που είσαι κουρασμένη, βιάζεις όμως τον εαυτό σου και στέκεσαι μπροστά στον Χριστό. Να μην ξεχνάς ότι και ο κόπος συμπεριλαμβάνεται στην προσευχή.


Από το βιβλίο: « ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ
ζ΄
ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ»
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Ο άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων , Αρχιεπίσκοπος Αλεξάνδρειας

12 Νοεμβρίου
Ο άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων , Αρχιεπίσκοπος Αλεξάνδρειας

Ο Ιωάννης γεννήθηκε στο νησί της Κύπρου. Ο πατέρας του ήταν έπαρχος, ο επιφανής Επιφάνιος. Ο Ιωάννης ανατράφηκε παιδιόθεν ως αληθινός χριστιανός και παρά τη θέλησή του, εξαιτίας της επιμονής των γονέων του, νυμφεύθηκε και απέκτησε παιδιά. Κατά Θεία Πρόνοια, τόσο ης σύζυγος, όσο και τα παιδιά του έφυγαν σύντομα απ’ αυτόν τον κόσμο. Ο Ιωάννης άρχισε σύντομα να γίνεται γνωστός για τη μεγάλη ευσπλαχνία και θεοσέβειά του, με αποτέλεσμα επί βασιλείας του Ηρακλείου να εκλεγεί πατριάρχης Αλεξάνδρειας ( 610 ) . Επί μια δεκαετία κυβέρνησε ασφαλώς, ως αληθινός ποιμένας, την Εκκλησία της Αλεξανδρείας, διασφαλίζοντάς την από κινδύνους ειδωλολατρών και αιρετικών. Μιλώντας κάποτε στο ποίμνιό του ο ενάρετος άγιος Ιωάννης ,είπε: « Εάν επιθυμείτε να είστε ευγενείς, μην αναζητείτε την ευγένεια στο αίμα αλλά στις αρετές, διότι αυτή είναι η αληθινή ευγένεια!».
Όλοι οι άγιοι διακρίνονταν για το έλεός τους, αλλά ο άγιος πατριάρχης Αλεξανδρείας ήταν απολύτως αφιερωμένος στη θαυμάσια αρετή της ελεημοσύνης. Εξ ου και επονομάστηκε «ο Ελεήμων». Κάποτε, ενώ τελούσε τη Θεία Λειτουργία, αναλογίστηκε τα λόγια του Χριστού: Εάν ουν προσφέρης το δώρον σου επί το θυσια¬στήριον κακεί μνησθής ότι ο αδελφός σου έχει τι κατά σου, άφες εκεί το δώρον σου έμπροσθεν του θυσιαστη¬ρίου, και ύπαγε πρώτον διαλλάγηθι τω αδελφώ σου, και τότε ελθών πρόσφερε το δώρον σου. ( Ματθ. 5, 23-24 ) . Τότε λοιπόν θυμήθηκε ότι κάποιος κληρικός , στην εκκλησία αυτή, είχε μία πικρία εναντίον του. Αμέσως άφησε τα Τίμια Δώρα, πλησίασε τον ιερέα και έπεσε στα πόδια του, ικετεύοντας για τη συγχώρεσή του. Μόνον αφού είχε συμφιλιωθεί πάλι με αυτόν τον άνθρωπο, επέστρεψε στην αγία Τράπεζα.
Κάποια άλλη φορά, ενώ βρισκόταν καθ’ οδόν προς την Εκκλησία των αγίων Αναργύρων Κύρου και Ιωάννου, συνάντησε μια χήρα ενδεή και ταλαίπωρη, η οποία άρχισε να του αφηγείται αναλυτικά την κακοπάθειά της. Οι συνοδοί του πατριάρχη βαρέθηκαν ν’ ακούν τα εκτενή παράπονα της γυναίκας και τον προέτρεπαν να σπεύσει στην Εκκλησία για την Ακολουθία, λέγοντάς του ότι μπορούσε και αργότερα ν’ ακούσει την ιστορία της γυναίκας. όμως ο Ιωάννης είπε:
«Και πώς θα ακούσει ο Θεός εμένα, εάν δεν ακούσω εγώ εκείνη;». Δεν έφυγε ο άγιος, μέχρι που η αναξιοπαθούσα διηγήθηκε ως το τέλος την ιστορία της.
Όταν οι Πέρσες επιτέθηκαν στην Αίγυπτο, ο πατριάρχης Ιωάννης επιβιβάσθηκε σ’ ένα καράβι για να διαφύγει τον κίνδυνο. Ενώ έπλεαν, έπεσε άρρωστος και, μόλις έφτασαν στην Κύπρο, αναπαύθηκε, το έτος 620, στη γενέτειρα πόλη του (σ.τ.μ. Αμαθούντα Κύπρου), όπου και ετάφη. Μετά την εκδημία του στην Άφθαρτη Βασιλεία του Κυρίου, τελέστηκε η ανακομιδή των θαυματουργών και χαριτόβρυτων λειψάνων του στην Κωνσταντινούπολη , μετά στη Βουδαπέστη και τέλος στο Πρέσμπουργκ.

Από το βιβλίο: «Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Πνευματικό ημερολόγιο
Ο Πρόλογος της Αχρίδος
Βίοι Αγίων, Ύμνοι, Στοχασμοί και Ομιλίες για κάθε ημέρα του χρόνου.
Νοέμβριος»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

Ὁ ἄνθρωπος, ἐφόσον ζεῖ, πρέπει πάντοτε νὰ ἀγωνίζεται. Καὶ ὁ πρῶτος ἀγώνας εἶναι νὰ νικήσει τὸν ἑαυτό του.

Ὁ ἄνθρωπος, ἐφόσον ζεῖ, πρέπει πάντοτε νὰ ἀγωνίζεται.
Καὶ ὁ πρῶτος ἀγώνας εἶναι νὰ νικήσει τὸν ἑαυτό του. Ὁ πρῶτος καὶ ὁ κυριότερος ἐχθρὸς τοῦ ἀνθρώπου δὲν εἶναι ὁ διάβολος, ὄχι. Εἶναι ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος εἰς τὸν ἑαυτό του ἐπίβουλος. Καὶ το

ῦτο διότι δὲν ἀκούει τὸν ἄλλον, ἀκούει τί τὸν λέει ὁ λογισμός του. Ἐνῶ ἔχουμε τόσους ἁγίους Πατέρες νὰ τοὺς μιμηθοῦμε διαβάζοντας τὰ συγγράματά τους, ἐντούτοις ὅμως τὸ ἐγὼ μᾶς κυριεύει πολλὲς φορές. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος νικήσει τὸν ἑαυτό του, εἶναι ὁ μεγαλύτερος μεγαλομάρτυρας καὶ τροπαιοφόρος καὶ νικηφόρος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ

ΓΕΡΩΝ ΕΦΡΑΙΜ ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ

 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗ Σ 12  ΝΟΕ  2012

:«Στον στρατό, γιά την πατρίδα ταλαιπωρήθηκα τόσο, γιά τον Χριστό τί κάνω;»

Αν τό 100% άπό οσα έκανα στον στρατό τό έκανα γιά τον Χριστό, τώρα θά έκανα θαύµατα! Γι' αυτό µετά στην καλογερική έλεγα:«Στον στρατό, γιά την πατρίδα ταλαιπωρήθηκα τόσο, γιά τον Χριστό τί κάνω;».∆ηλαδή µπροστά στην ταλαιπωρία πού πέρασα στον στρατό, στην καλογερική αισθανόµουν σάν νά ήµουν βασιλόπουλο - άσχετα αν είχα ή δεν είχα παξιµάδι.Γιατί στις επιχειρήσεις ξέρεις τί νηστεία κάναµε; Τρώγαµε σπυρωτό χιόνι. Οί άλλοι έτρεχαν, έβρισκαν και κάτι νά φάνε. Έγώ µέ τον ασύρµατο δεν µπορούσα νάµετακινηθώ. Μιά φορά δεκατρείς µέρες ήµασταν νηστικοί. Μόνο µιά κουραµάνακαι µισή ρέγγα µάς είχαν µοιράσει. Νερό έπινα άπό τις πατηµασιές τών ζώων. Και δεν ήταν και καθαρό βρόχινο άλλα λασπωµένο. Είχα πιει µιά... πορτοκαλλάδα µιά φορά! Είχα σκάσει γιά νερό. Είδα µιά πατηµασιά ζώου γεµάτη κίτρινο νερό, ήπια-ήπια... Όποτε µετά στην καλογερική, ακόµη και ζούδια νά είχε τό νερό, µοϋφαινόταν µεγάλη ευλογία. Έµοιαζε τουλάχιστον µέ νερό.....

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ ΛΟΓΟΙ Β

 

ΗΛΙΑΣ ΧΑΙΝΤΟΥΗΣ  12 ΝΟΕ 2012

Έχει γραφή ότι, όταν κυκλοφορήση ή παράσταση µέ το φίδι νά τρώη τήν ουρά του, θά σηµαίνη ότι οι Εβραίοι θά έχουν καταλάβει όλον τον κόσµο

Γέροντα, και οι σούστες πού ράβουν στά ροϋχα πουλιούνται πάνω σε κάτι χαρτιά πού έχουν τον αριθµό 666.- Βρε τον διάβολο! Στις πιστωτικές κάρτες το έχουν βάλει από καιρό. Τώρα και στις σούστες! Πολλοί το 666 το βάζουν σάν φίρµα, γιά νά προτιµούν τα δικάτους προϊόντα. Ό ένας νά ύποστηρίζη τον άλλο. ∆ηλαδή το 666 νά παίρνη το666. Έχει γραφή ότι, όταν κυκλοφορήση ή παράσταση µέ το φίδι νά τρώη τήν ουρά του, θά σηµαίνη ότι οι Εβραίοι θά έχουν καταλάβει όλον τον κόσµο. Τώρα το έχουν βάλει σέ µερικά χαρτονοµίσµατα. Το 666, τί Κίνα, τί Ινδία έχει πιάσει!- Πώς ξέρουν καί βάζουν αυτόν τον αριθµό, Γέροντα;

Ερµηνεία εις τήν Άποκάλυψιν τοϋ Αγίου Αποστόλου καί Εύαγγελιστοϋ Ιωάννου του Θεολόγου,
- 'Ήξερε ό Ευαγγελιστής Ιωάννης τί θά κάνη ό διάβολος, όπως καί οι Προφήτες προφήτευσαν ότι θά πωλήσουν τον Χριστό γιά
«τριάκοντα αργύρια»

οτι θάΤον ποτίσουν ξίδι

, θά διαµερίσουν τά ίµάτιά Του

. Πριν άπό δύο χιλιάδες χρόνια έγραψε στην Αποκάλυψη ότι οι άνθρωποι θά σφραγίζωνται µέ τοναριθµό 666.
«Ό έχων νουν ψηφισάτω τον αριθµόν τον θηρίου- αριθµός γαρ ανθρώπου εστί- καί ό αριθµός αύτου χξς΄»
ο 666 γιά τους Εβραίους είναι σύµ-βολο οικονοµίας. Οι Εβραίοι, όπως αναφέρεται στην Παλαιά ∆ιαθήκη, επέβαλαν µιά συγκεκριµένη φορολογία στά έθνη πού υποδούλωσαν µέ διάφορους πολέµους. Ή ετήσια φορολογία ήταν 666 τάλαντα χρυσού
Τώρα, γιά νά υποτάξουν όλον τόν κόσµο, βάζουν πάλι αυτόν τόν παλιό φορολογικό αριθµό, πού συνδέεται µέ τό ένδοξο παρελθόν τους. Γι' αυτό δεν θέλουν νά τον αντικαταστήσουν µέ άλλον αριθµό. Το 666 δηλαδή είναι το σύµβολο του µαµωνά. Τό πήραν από τά σταθµάτου χρυσού - δεν ήξεραν αυτό πού αναφέρει ό Άγιος Ιωάννης στην Αποκάλυψη -,άλλα δέν παύει νά είναι µαµωνάς. Τό Ευαγγέλιο όµως λέει «ή Χριστό ή µαµωνά».

«Ου δύνασθε Θεω δουλεύειν καί µαµωνά»

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ ΛΟΓΟΙ Β

 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ   11 ΝΟΕ 2012

ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Ή Θεία Λειτουργία δεν είναι θέαμα η ακρόαμα, είναι το έργο του Θεού με συνεργό τον λαό Του, που τελείται "υπέρ της του κόσμου σωτηρίας".
Για αυτό ή Εκκλησία μας καλεί να συμμετέχουμε σ'αυτήν όχι σαν θεατές, αλλά ως συλλειτουργοί.
Πρός την πραγμάτωση της κλήσεως αυτής, το παρακάτω βίντεο μας αποκαλύπτει όλο το μεγαλείο ορατό και αόρατο που τελείται κατά την διάρκεια εκάστης Θείας Λειτουργίας, έτσι ώστε να γίνει κατανοητό στον καθένα μας, κάθε μέρος της.

ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ ΡΩΣΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ - ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΑΪΣΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ!

Τη Δευτέρα 5 Νοεμβρίου πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία στη Μόσχα η πρεμιέρα της ρωσικής ταινίας του Γέροντος Παϊσίου. Η επιτυχία της ταινίας ήταν τόση που οι διοργανωτές αναγκάστηκαν να την προβάλουν τρεις φορές και ο κόσμος περίμενε υπομονετικά τη σειρά του να τη δει. Ευχαριστούμε το κινηματογραφικό στούντιο ΠΟΚΡΟΒ και ιδιαίτερα τον π. Κυπριανό Γιασένκο για την ευγενή παραχώρηση της άδειας τοποθέτησης της ελληνικής έκδοσης της ταινίας στο κανάλι μας:



Αντιγραφή απο : http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/2012/11/blog-post_9072.html

φαίνεται ότι ή ελεηµοσύνη αυτών τών ανθρώπων γίνεται, γιά νά τους επαινέσουν

Μερικοί άνθρωποι πάλι, ένώ δίνουν πεντακόσιες ή χίλιες δραχµές σέ ένανφτωχό, κάνουν έβραίικα παζάρια γιά πέντε ή δέκα δραχµές στον φτωχό εργάτηπού τους δούλεψε.
∆έν µπορώ νά καταλάβω: Καλά, δίνεις πε-ντακοσάρικο καί χιλιάρικο σ' εκείνον πο

ύ δέν ξέρεις καί αυτόν πού έχεις κοντά σου καί σέ βοηθάει τον αφήνεις νά πεινά; Αυτόν πρώτα έχεις υποχρέωση νά άγαπήσης καίνά βοηθήσης. Άλλα φαίνεται ότι ή ελεηµοσύνη αυτών τών ανθρώπων γίνεται, γιά νά τους επαινέσουν. Ή άλλον µπορεί νά τον πάνε ακόµη καί στο δικαστήριο γιάχίλιες δραχµές, γιατί ξεκινάνε άπό µιά κοσµική λογική, δήθεν νά µήν τους
θεωρήσουν κορόιδα.
Μιά θρησκευόµενη γυαίκα µοϋ διηγήθηκε
ένα περιστατικό. Ήθελε να άγοράση ένα φορτίο ξύλα από µια γιαγιά, ή οποία έκανε τρεις ώρες δρόµο, για νά τα φέρη από το δάσος στο χωριό. Εκείνη τήν φορά µάλιστα είχε κάνει και µισή ώρα επιπλέον, δηλαδή τρεισήµισι ώρες, γιατί έκανετον κύκλο της στρατώνας, µήν τήν πιάση το ∆ασαρχείο. «Πόσο κάνουν;», τήν ρωτάει ή κυρία. «∆εκαπέντε δραχµές», λέει ή γιαγιά. «Όχι, είναι πολλά, της λέει,έντεκα δραχµές τα παίρνω». «Έτσι, για νά µή µας παίρνουν γιά κουτούς, µού λέει, εµάς τους πνευµατικούς ανθρώπους...».
Της έκανα µετά ένα ξεσκόνισµα.
∆ύο ζώα είχε ή γιαγιά και είχε χάσει δύο µέρες, γιά νά κερδίση είκοσι δύοδραχµές. Αντί νά της έδινε και ένα εικοσάρικο παραπάνω, της έκανε έβραίικα παζάρια

Γεροντας Παισιος ΛΟΓΟΙ Β

 

ΗΛΙΑΣ ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  11 ΝΟΕ  2012  

Τό Άγιο Πνεύµα είναι ένα και έχει πολλά χαρίσµατα. ∆εν είναι άλλο εδώ και άλλο έκει.

Νά αποκτήσουµε αισθητήριο πνευµατικό

Τό Άγιο Πνεύµα είναι ένα και έχει πολλά χαρίσµατα. ∆εν είναι άλλο εδώ και άλλο έκει. ∆έν είναι πνεύµα συγχύσεως, άλλα αγάπης, ειρήνης... Όταν οί πνευµατικοί άνθρωποι χτυπιούνται, αυτό σηµαίνει ότι βρίσ

κονται ύπό τήν επίδραση πολλών άλλων πνευµάτων, πού δέν έχουν καµµιά σχέση µέ τό ένα Άγιο Πνεύµα. Παλιά τό Άγιο Πνεύµα φώτιζε, υπαγόρευε. Μεγάλη υπόθεση!Σήµερα δέν βρίσκει προϋποθέσεις, γιά νά κατεβή. Ή βαβυλώνια στην Παλαιά ∆ιαθήκη ήταν αθώα. Ζητούσες λ.χ. λάσπη και σού έφερναν άχυρα. Τώρα έχουµε βαβυλώνια µέ πάθη. Ζητάς λάσπη και σού ρίχνουν τούβλο στό κεφάλι
. Αν όµω ό άνθρωπος βγάζη τόν εαυτό του άπό κάθε ενέργεια του και κόβη τό θέληµατου, τότε δουλεύει σωστά, και τότε θά εχη οπωσδήποτε θειο φωτισµό καί θά ύπάρχη πνεΰµα συνεννοήσεως. Γιατί, όταν βγάζη την δική του ιδέα, έρχονται θείες ιδέες.

Γεροντας Παισιος λογοι Β

 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  11 ΝΟΕ  2012 

Εις επίγνωσιν αληθείας-μικρά αποσπάσματα

Το τραγικότερο όλου του θέματος είναι η δεύτερη κατηγορία των χριστιανών όλοι αυτοί που είναι κοντά στην Εκκλησία και βιώνουν την Θεία Κοινωνία σαν μία επιβράβευση  ή σαν μία τιμωρία. Η σχέση τους με τη Θεία Κοινωνία είναι σχέση καταναγκαστική. Κοινωνούν κατά αραιά διαστήματα λέγοντας ότι  δεν είναι άξιοι και ζώντας και επιβάλλοντας μία συνεχή αποχή. Στο βάθος –βάθος η αμέλεια και η πνευματική δυσκαμψία να μπουν στην προσπάθεια της προετοιμασίας, που τους αγχώνει και τους καταπιέζει καταναγκαστικά, διότι πρέπει να κάνουν κάποιες συγκεκριμένες πράξεις που τους έχουν επιβληθεί από τον πνευματικό τους. Εδώ βλέπουμε πως και οι πνευματικοί –ιερείς με μία αδιακρισία απομακρύνουν τους πιστούς από την συνεχή Θεία Κοινωνία.

Χαρακτηριστικά, για να κοινωνήσει το αντρόγυνο τους επιβάλλουν την εγκράτεια τέσσερις μέρες  πριν και δύο μετά, πράγμα που σημαίνει ότι μόνο σπάνια μπορούν να κοινωνήσουν, κι αυτό με πολύ κόπο μία γυναίκα, αν ο σύζυγός της δεν έχει σχέση με την Θεό. Απορεί κανείς που έχουν βρει τις παραδόσεις αυτές και τις επιβάλλουν. Και το χειρότερο είναι ότι τέτοιες διδασκαλίες εγγίζουν την αίρεση του γνωστικισμού, που βλάσφημα θεωρεί το σώμα εχθρικό και την κάθε ερωτική σχέση του αντρογύνου ως αμαρτία. Το τραγικό είναι ότι ενώ το Ιερό Μυστήριο του Γάμου ευλογεί αυτή την ένωση της ψυχής και του σώματος, αντιθέτως, με το Μυστήριο της Εξομολογήσεως διδάσκεται η εχθρότητα στο σώμα και στην ηδονή που ευλογήθηκε από τον Θεό για να ενώνονται τα αντρόγυνα σε μια αγάπη άρρηκτη και να δρέπουν τον καρπό της, την τεκνογονία. Υπάρχει μια σύγχυση μέσα στην σκέψη των χριστιανών, την οποία ούτε και οι ιερείς την ξεκαθαρίζουν. Αμαρτία δεν είναι η ένωση του αντρογύνου, αλλά η αποφυγή της τεκνογονίας και τα παρά φύση αμαρτήματα που είναι έλλειψη πίστεως και βλασφημία  της φύσεως. Αντί να σώσουμε το αληθινό νόημα της αγάπης που ολοκληρώνεται μέσα στο Γάμο με την σαρκική τους ένωση , με έναν καταναγκαστικό και ενοχικό τρόπο τους μεταδίδουμε τον φόβο και την απόσταση από το σώμα τους με την αγαπητική του ένωση. Σήμερα πιο πολύ ασχολούνται με την ένωση του αντρογύνου ,με την σάρκα δηλαδή , παρά με την αγάπη και την ένωση τους με τον Θεό και την Κοινωνία μαζί Του.

Επιβάλλεται η νηστεία του Σαββάτου για την Θεία Κοινωνία της Κυριακής, καθώς και η κατά αραιά διαστήματα μετοχή στο Μυστήριο, για να μην εξοικειωθούν με τα Άγια. Η νηστεία γίνεται το κέντρο όλου του πνευματικού αγώνος με έναν φοβικό τρόπο που, αν κάποιος δεν την κάνει, είναι ανάξιος να κοινωνήσει. Ποιο πολύ νοιάζεται ο χριστιανός για το πόσο και πως θα νηστέψει και να είναι απόλυτος και ακριβής παρά για την χαρά της κοινωνίας του στο Μυστήριο. Με πόση αγωνία καταναγκαστικά ρωτάνε πολλοί χριστιανοί « κάνει να κοινωνήσω που δεν έκανα αλάδωτο χθες;…» ή και με καύχημα να προσέρχονται στην Θεία Κοινωνία και να διακηρύττουν» εγώ νήστεψα τρείς μέρες με λάδι και τρείς αλάδωτο»… Χαρά τους είναι που νήστεψαν και η ημέρα της Θείας Κοινωνίας είναι η λυτρωτική απαλλαγή τους από την νηστεία, είναι η ημέρα που τότε μπορούν να πέφτουν με τα μούτρα στο φαγητό, λες και η Θεία Κοινωνία είναι το πάρεργο και το έναυσμα για το φαγοπότι. Σαν που , μετά την Θεία Λειτουργία της Ανάστασης, τρέχουν με πανικό , για να φάγουν την μαγειρίτσα και να ησυχάσουν από τον κλοιό της νηστείας, με τραγικό κατάντημα τον μαρασμό και την παράδοσή τους στην πνευματική αμέλεια και στη λαιμαργία. Κατάφερε η νηστεία να γίνει το κέντρο της πνευματική ζωής και όχι η Θεία Κοινωνία που είναι η χαρά  της ένωσης με τον Θεό. Φόβος και τρόμος επιπίπτει στον πιστό που στην ώρα της Θείας Λειτουργίας συγκλονίζεται με δάκρυα και ακατάσχετο πόθο για να κοινωνήσει και καταναγκαστικά απομακρύνεται φοβούμενος και πεινασμένος από Θεό, επειδή τον κυνηγούν οι καταναγκαστικές σκέψεις , πως δεν νήστεψε την προηγούμενη ημέρα ή επειδή ο πνευματικός του έχει βάλει όρια και μέσα στο κλουβί του καθωσπρεπισμού να κοινωνά κάθε μήνα ή κάθε δεκαπέντε. Τη μία Κυριακή δικαιούται  και την άλλη δε δικαιούται ,σαν να δίνεται ο Χριστός με δόσεις και με το σταγονόμετρο, για να μη χάσουν οι πιστοί την ευλάβεια και σαν ο Θεός να είναι πατέρας μία φορά τον μήνα ή μόνο δύο και σαν να γίνεται η Θεία Λειτουργία και  η Θυσία του Χριστού μόνο για λίγους.

Οι εξομολογήσεις έχουν καταντήσει σε μία κατάσταση περιπτωσιολογίας αμαρτιών και σε έναν κανονισμός να μην αμαρτάνει ο άνθρωπος παρά σε μια διδασκαλία για τον Θείο έρωτα και πως κατακτάται. Αμαρτία μεγάλη για τους πολλούς είναι αν είδαν και σκέφτηκαν πορνικά ή μοιχικά ή και αν ενώθηκαν σαν αντρόγυνο Τετάρτη ή Παρασκευή , αν είχε το καταμήνιο η γυναίκα και φίλησε τις εικόνες ή κατέλυσε την νηστεία της Παρασκευής και κανένας μα κανένας δεν νιώθει την μεγάλη αμαρτία της περιφρόνησης του Θεού που επιτελείται συστηματικά και κατ εξακολούθηση  κάθε Κυριακή στην Θεία Λειτουργία για το να απομακρύνεται από την Θεία Κοινωνία ακούγοντας το «προσέλθετε». Αυτήν την μεγάλη αμαρτία των συγχρόνων χριστιανών κανείς δεν την αντιλαμβάνεται και το χειρότερο είναι ότι ούτε και οι πνευματικό ασχολούνται….

Μέσα στις ψυχές των χριστιανών δημιουργείται μία καταναγκαστική ενοχική σχέση με τον ‘θεό και απομάκρυνση από την Θεία Κοινωνία. Όταν αμαρτάνουν νιώθουν ότι πρέπει να πληρώσουν το τίμημα με τιμωρία αποχής από την Θεία Κοινωνία. Για μικροπταίσματα στις διαπροσωπικές σχέσεις των αυτοτιμωρούνται και απέχουν από το Μυστήριο. Θεωρούν ότι η αποχή τους αυτή είναι μία ευλάβεια, ενώ είναι μόνο επιζήμιος ευλάβεια.  Και λέγει  ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας ότι αυτή η συμπεριφορά και η αυτοτιμωρία , λόγω δήθεν ευλαβείας είναι μόνο «βρόχος και παγίδα». Πέφτει δηλαδή μόνος του βάζει θηλιά στον λαιμό του και κρεμιέται και αυτοκτονεί σαν τον Ιούδα. Είναι η ύπουλη και εγωιστική απομάκρυνση από τον θεό με το πρόσχημα της ευλάβειας….

Βέβαια η χρήση του επιτιμίου της ακοινωνησίας, όντως είναι ένας τρόπος παιδαγωγίας για να ωθηθεί ο αμετανόητος στην ολόκληρη μετάνοια. Και το επιτίμιο αυτό ανήκει σε αμαρτήματα που αποκόπτουν τον άνθρωπο από τον Θεό , αμαρτήματα που απ’ την ενέργεια τους είναι σαν να κόβεις το ηλεκτρικό ρεύμα και να βυθίζεται το σπίτι σου στο σκοτάδι. Τα αμαρτήματα αυτά, όπως περιγράφονται στην Αγία Γραφή , είναι η μοιχεία, η πορνεία, τα ανώμαλα πάθη, η έκτρωση , η αποφυγή της τεκνογονίας , η αίρεση και η βλασφημία του Αγίου Πνεύματος καθώς και η έλλειψη της αγάπης και της συγχωρητικότητος. Μελετώντας την Αγία Γραφή οι άνθρωποι που για πρώτη φορά  έπεσαν σ’ αυτά τιμωρήθηκαν με σωματικό θάνατο. Κι αυτό συνέβη για να δείξει  στις επερχόμενες γενεές ότι εκείνος που τα επιτελεί ζει μέσα του έναν πνευματικό θάνατο, μία αποκοπή από τον Θεό , ότι δεν ζει , αλλά είναι νεκρός. Όταν ο άνθρωπος με την μετάνοια του  λάβει την συγχώρεση από τον πνευματικό του, πλέον έχει συνδεθεί με τον Θεό και επέστρεψε στο σπίτι του Πατέρα του. Για ποιο πράγμα να τιμωρηθεί και για ποιο νόμο να πληρώσει το τίμημά του;  Ο κανόνας έγινε για να  βλέπουμε την αμαρτία και η τιμωρία δεν εξιλεώνει τον άνθρωπο από τις ενοχές παρά μόνο το Αίμα του Ιησού Χριστού το οποίο  πίνει στην Αγία Τράπεζα από την σταυρική Του Θυσία.  Η κάθε Θεία Λειτουργία είναι η συνέχεια της πρώτης Θυσίας στον Σταυρό. Επιπλέον ,η πρώτη εξομολόγηση  και μετάνοια του αμαρτωλού ολοκληρώνεται σαν μυστήριο σωτηρίας και λύτρωσης με την άμεση Θεία Κοινωνία. Αν σκεφτούμε ότι παλαιά όλα τα Ιερά Μυστήρια τελούνταν μέσα στην Θεία Λειτουργία ωα αναπόσπαστο μέρος της και τελείωναν με την Θεία Κοινωνία, άρα και η Εξομολόγηση επιστεγάζεται και επισφραγίζεται τέλος με την Θεία Μετάληψη. Πόσο τραγικό είναι στην ψυχή ενός αμαρτωλού που συντετριμμένος και μέσα στα δάκρυα του ομολογεί  στο Μυστήριο της Εξομολογήσεως τις αμαρτίες του και το επόμενο που εισπράττει δεν είναι η αγκάλη του Χριστού με την Θείας κοινωνία , άλλα η τιμωρητική σπάθη της ακοινωνησίας για τρία ή δύο  Χρόνια!...

Σ’ έναν χριστιανό , που έχει μεγάλη ιδέα για την αγιοσύνη του προσώπου του, πιστου εύκολη είναι η τιμωρία παρά η μετάνοια και η συμφιλίωση , διότι ο εγωισμός του ζητά την αυτοδικαίωση και τον σέρνει στην απελπισία  του εαυτού του. Και τελικά , ο διάβολος δεν χαίρεται τόσο με την πτώση, όσο με την φυγή του από την πηγή της ζωής, την Θεία Κοινωνία. Ο στόχος του πονηρού είναι μονόδρομος, η απομόνωση  και η απομάκρυνση από τον Χριστό .Με την Θεία Κοινωνία ο Χριστός μας γίνεται ο ένοικός μας και η οικία μας. Τι πιο μεγάλη επιτυχία να τραβά τον άνθρωπο μακριά από την ένωση αυτή με τον Θεό. Εδώ βρίσκεται η πονηρία του, διότι τους μόνους που δεν αντέχει και φοβάται είναι οι κοινωνούντες, όπως λέγει ο Ιερός Χρυσόστομος: «Ως λέοντες τοίνυν πύρ πνέοντες ούτως από την τραπέζης αναχωρώμεν εκείνης, φοβερού τω διαβόλω γινόμενοί»…

Στο θέμα της τεκνογονίας που, κατ’εξοχήν , είναι πράξη  πίστεως και υπακοής στο θέλημα του Θεού , μπαίνουν πολλές αλλοιώσεις. Στην Αγία Γραφή η αποφυγή της τεκνογονίας είναι θανάσιμο αμάρτημα που αποκόπτει τον Άνθρωπο από τον Θεό. Είναι το αμάρτημα του Αυνάν που ο Θεός τον τιμώρησε με θάνατο, καθώς  ήταν ο πρώτος που σκέφτηκε και εφήρμοσε την αποφυγή της τεκνογονίας. Ο άνθρωπος φοβάται, ολιγοπιστεί, προγραμματίζει την ζωή του. Όμως η πίστη έχει άλλη αίσθηση και πρακτική. Οπιστός αφήνεται στα χέρια του Θεού σαν το παιδί στον πατέρα του. Εκείνος φροντίζει γι’αυτόν. Πιστεύει  τα παιδιά δεν τα γεννά ο ίδιος  αλλά είναι δώρα Θεού. Η τεκνογονία είναι καρπός επίσκεψης Θεού και όχι μιας απλής συνεύρεσης του αντρογύνου, πάντοτε βάζει τον Θεό μπροστά .Ποιο άραγε είναι το θέλημα του Θεού; Πόσα παιδιά θέλει να στείλει ο Κύριος; Ασφαλώς , ο εγωισμός μπορεί να εισχρήσει και απο τις δύο πλευρές. Ο πιστός δεν λέγει ποτέ ότι θα κάνει πολλά παιδιά και ούτε όμως λέγει πως θα αποφύγει την τεκνογονία. Αφήνεται στον προγραμματισμό του Θεού. Κι όμως , σαν θέλημα Θεού προβάλλονται κοσμικές απόψεις και πολλές φορές και από πνευματικούς. Προτείνουν την αποφυγή ή την ανέχονται ή και την αμνηστεύουν για να βολέψουν τους ανθρώπους.  Μόνιμα προβάλλονται λόγοι οικονομικοί και ασθένειας και αδυναμίας για να υποσκελίσουν δικαιολογημένοι το θέλημα του Θεού. Το τραγικό  όμως είναι ότι και αμαρτάνουν και αμνηστεύονται. Το τραγικότερο  που οι ιερείς τους το επιβεβαιώνουν και τους κρατούν σε μια νωχελική  σχέση με τον Θεό. Δεν τους εμφυσούν την τόλμη και την γενναιότητα, ώστε με χαρά και δύναμη να ξεπερνούν την αυτολύπησή τους και να αφήνονται άδολα στον Θεό που τους αγαπά και ξέρει πόσο μπορούν και αντέχουν ,και δίνει την χαρά μετά από την υπομονή τους.  Η στάση του διδασκάλου για κάθε αλήθεια του Ευαγγελίου είναι η ακρίβεια και η παράθεση της απλά με τον λόγο.  Η στάση τους μπροστά σε έναν πεπτωκότα αδελφό  είναι επιεικής και συμπαθής και λίαν οικονομική στην αλήθεια η ακρίβεια  και στην πρώτη η οικονομία….

Ο Ιερός Χρυσόστομος συμβουλεύοντας ιδιαίτερα τους ιερείς έλεγε πως πρέπει να φυλάγονται γενικά από την κενοδοξία, αλλά κυρίως από μία ειδική κατηγορία της, από το να αρέσουν δηλ. στις γυναίκες. Ο έπαινος των γυναικών για τους ιερωμένους ήταν και είναι η άμεση και έμμεση παγίδα του πονηρού. Ένας άγιος ασκητής βρισκόμενος μπροστά σε επίσκεψη του Επισκόπου , ο οποίος έφερε μαζί του και μία γυναίκα της αυτοκρατορικής αυλής της Κωνσταντινουπόλεως, κινήθηκε με ακρότητα και σαλότητα. Δεν γύρισε ούτε να τη δει πρόσωπο με πρόσωπο , λέγοντας της να φύγει  αμέσως και να αρκεστεί  στον πνευματικό της. Της έλεγε ότι δεν θέλει ούτε να την θυμάται και ούτε καν να προσευχηθεί γι’ αυτήν, να μην ξαναέρθει , και μην τολμήσει να κατεβάσει πλοία ολόκληρα με γυναίκες από την Πόλη για να τον δουν και να τον ακούσουν , μια και είναι ο ποιο αμαρτωλός και αδαής όλων . Σκληρή όντως η συμπεριφορά του, αλλά αγία όμως, για να φυλάξει την σιωπή των λογισμών και την ταπείνωση μέσα στην καρδιά του. Κράτησε και την καρδιά της γυναικός σε μια αληθινή επίγνωση της πίστεως και της ασφάλειάς στην στον Θεό και στον πνευματικό της και όχι στα πνευματικά της σεργιάνια και στις ιερές αποδημίες και τον θρησκευτικό τουρισμό , ψάχνοντας γέροντες προορατικούς , για να της πουν το μέλλον και να καλύψει την ενοχικότητά της με ψευτοδωρεές κα εκμισθώσεις προσευχών , για να ξεφύγει από την  δική της ευθυνοκεντρική πνευματική ζωή. Η στάση του ασκητού ήταν μια σαλότητα και σκληρότηα, αλλά έφερε λύτρωση αληθινή.