Εις επίγνωσιν αληθείας-μικρά αποσπάσματα

Το τραγικότερο όλου του θέματος είναι η δεύτερη κατηγορία των χριστιανών όλοι αυτοί που είναι κοντά στην Εκκλησία και βιώνουν την Θεία Κοινωνία σαν μία επιβράβευση  ή σαν μία τιμωρία. Η σχέση τους με τη Θεία Κοινωνία είναι σχέση καταναγκαστική. Κοινωνούν κατά αραιά διαστήματα λέγοντας ότι  δεν είναι άξιοι και ζώντας και επιβάλλοντας μία συνεχή αποχή. Στο βάθος –βάθος η αμέλεια και η πνευματική δυσκαμψία να μπουν στην προσπάθεια της προετοιμασίας, που τους αγχώνει και τους καταπιέζει καταναγκαστικά, διότι πρέπει να κάνουν κάποιες συγκεκριμένες πράξεις που τους έχουν επιβληθεί από τον πνευματικό τους. Εδώ βλέπουμε πως και οι πνευματικοί –ιερείς με μία αδιακρισία απομακρύνουν τους πιστούς από την συνεχή Θεία Κοινωνία.

Χαρακτηριστικά, για να κοινωνήσει το αντρόγυνο τους επιβάλλουν την εγκράτεια τέσσερις μέρες  πριν και δύο μετά, πράγμα που σημαίνει ότι μόνο σπάνια μπορούν να κοινωνήσουν, κι αυτό με πολύ κόπο μία γυναίκα, αν ο σύζυγός της δεν έχει σχέση με την Θεό. Απορεί κανείς που έχουν βρει τις παραδόσεις αυτές και τις επιβάλλουν. Και το χειρότερο είναι ότι τέτοιες διδασκαλίες εγγίζουν την αίρεση του γνωστικισμού, που βλάσφημα θεωρεί το σώμα εχθρικό και την κάθε ερωτική σχέση του αντρογύνου ως αμαρτία. Το τραγικό είναι ότι ενώ το Ιερό Μυστήριο του Γάμου ευλογεί αυτή την ένωση της ψυχής και του σώματος, αντιθέτως, με το Μυστήριο της Εξομολογήσεως διδάσκεται η εχθρότητα στο σώμα και στην ηδονή που ευλογήθηκε από τον Θεό για να ενώνονται τα αντρόγυνα σε μια αγάπη άρρηκτη και να δρέπουν τον καρπό της, την τεκνογονία. Υπάρχει μια σύγχυση μέσα στην σκέψη των χριστιανών, την οποία ούτε και οι ιερείς την ξεκαθαρίζουν. Αμαρτία δεν είναι η ένωση του αντρογύνου, αλλά η αποφυγή της τεκνογονίας και τα παρά φύση αμαρτήματα που είναι έλλειψη πίστεως και βλασφημία  της φύσεως. Αντί να σώσουμε το αληθινό νόημα της αγάπης που ολοκληρώνεται μέσα στο Γάμο με την σαρκική τους ένωση , με έναν καταναγκαστικό και ενοχικό τρόπο τους μεταδίδουμε τον φόβο και την απόσταση από το σώμα τους με την αγαπητική του ένωση. Σήμερα πιο πολύ ασχολούνται με την ένωση του αντρογύνου ,με την σάρκα δηλαδή , παρά με την αγάπη και την ένωση τους με τον Θεό και την Κοινωνία μαζί Του.

Επιβάλλεται η νηστεία του Σαββάτου για την Θεία Κοινωνία της Κυριακής, καθώς και η κατά αραιά διαστήματα μετοχή στο Μυστήριο, για να μην εξοικειωθούν με τα Άγια. Η νηστεία γίνεται το κέντρο όλου του πνευματικού αγώνος με έναν φοβικό τρόπο που, αν κάποιος δεν την κάνει, είναι ανάξιος να κοινωνήσει. Ποιο πολύ νοιάζεται ο χριστιανός για το πόσο και πως θα νηστέψει και να είναι απόλυτος και ακριβής παρά για την χαρά της κοινωνίας του στο Μυστήριο. Με πόση αγωνία καταναγκαστικά ρωτάνε πολλοί χριστιανοί « κάνει να κοινωνήσω που δεν έκανα αλάδωτο χθες;…» ή και με καύχημα να προσέρχονται στην Θεία Κοινωνία και να διακηρύττουν» εγώ νήστεψα τρείς μέρες με λάδι και τρείς αλάδωτο»… Χαρά τους είναι που νήστεψαν και η ημέρα της Θείας Κοινωνίας είναι η λυτρωτική απαλλαγή τους από την νηστεία, είναι η ημέρα που τότε μπορούν να πέφτουν με τα μούτρα στο φαγητό, λες και η Θεία Κοινωνία είναι το πάρεργο και το έναυσμα για το φαγοπότι. Σαν που , μετά την Θεία Λειτουργία της Ανάστασης, τρέχουν με πανικό , για να φάγουν την μαγειρίτσα και να ησυχάσουν από τον κλοιό της νηστείας, με τραγικό κατάντημα τον μαρασμό και την παράδοσή τους στην πνευματική αμέλεια και στη λαιμαργία. Κατάφερε η νηστεία να γίνει το κέντρο της πνευματική ζωής και όχι η Θεία Κοινωνία που είναι η χαρά  της ένωσης με τον Θεό. Φόβος και τρόμος επιπίπτει στον πιστό που στην ώρα της Θείας Λειτουργίας συγκλονίζεται με δάκρυα και ακατάσχετο πόθο για να κοινωνήσει και καταναγκαστικά απομακρύνεται φοβούμενος και πεινασμένος από Θεό, επειδή τον κυνηγούν οι καταναγκαστικές σκέψεις , πως δεν νήστεψε την προηγούμενη ημέρα ή επειδή ο πνευματικός του έχει βάλει όρια και μέσα στο κλουβί του καθωσπρεπισμού να κοινωνά κάθε μήνα ή κάθε δεκαπέντε. Τη μία Κυριακή δικαιούται  και την άλλη δε δικαιούται ,σαν να δίνεται ο Χριστός με δόσεις και με το σταγονόμετρο, για να μη χάσουν οι πιστοί την ευλάβεια και σαν ο Θεός να είναι πατέρας μία φορά τον μήνα ή μόνο δύο και σαν να γίνεται η Θεία Λειτουργία και  η Θυσία του Χριστού μόνο για λίγους.

Οι εξομολογήσεις έχουν καταντήσει σε μία κατάσταση περιπτωσιολογίας αμαρτιών και σε έναν κανονισμός να μην αμαρτάνει ο άνθρωπος παρά σε μια διδασκαλία για τον Θείο έρωτα και πως κατακτάται. Αμαρτία μεγάλη για τους πολλούς είναι αν είδαν και σκέφτηκαν πορνικά ή μοιχικά ή και αν ενώθηκαν σαν αντρόγυνο Τετάρτη ή Παρασκευή , αν είχε το καταμήνιο η γυναίκα και φίλησε τις εικόνες ή κατέλυσε την νηστεία της Παρασκευής και κανένας μα κανένας δεν νιώθει την μεγάλη αμαρτία της περιφρόνησης του Θεού που επιτελείται συστηματικά και κατ εξακολούθηση  κάθε Κυριακή στην Θεία Λειτουργία για το να απομακρύνεται από την Θεία Κοινωνία ακούγοντας το «προσέλθετε». Αυτήν την μεγάλη αμαρτία των συγχρόνων χριστιανών κανείς δεν την αντιλαμβάνεται και το χειρότερο είναι ότι ούτε και οι πνευματικό ασχολούνται….

Μέσα στις ψυχές των χριστιανών δημιουργείται μία καταναγκαστική ενοχική σχέση με τον ‘θεό και απομάκρυνση από την Θεία Κοινωνία. Όταν αμαρτάνουν νιώθουν ότι πρέπει να πληρώσουν το τίμημα με τιμωρία αποχής από την Θεία Κοινωνία. Για μικροπταίσματα στις διαπροσωπικές σχέσεις των αυτοτιμωρούνται και απέχουν από το Μυστήριο. Θεωρούν ότι η αποχή τους αυτή είναι μία ευλάβεια, ενώ είναι μόνο επιζήμιος ευλάβεια.  Και λέγει  ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας ότι αυτή η συμπεριφορά και η αυτοτιμωρία , λόγω δήθεν ευλαβείας είναι μόνο «βρόχος και παγίδα». Πέφτει δηλαδή μόνος του βάζει θηλιά στον λαιμό του και κρεμιέται και αυτοκτονεί σαν τον Ιούδα. Είναι η ύπουλη και εγωιστική απομάκρυνση από τον θεό με το πρόσχημα της ευλάβειας….

Βέβαια η χρήση του επιτιμίου της ακοινωνησίας, όντως είναι ένας τρόπος παιδαγωγίας για να ωθηθεί ο αμετανόητος στην ολόκληρη μετάνοια. Και το επιτίμιο αυτό ανήκει σε αμαρτήματα που αποκόπτουν τον άνθρωπο από τον Θεό , αμαρτήματα που απ’ την ενέργεια τους είναι σαν να κόβεις το ηλεκτρικό ρεύμα και να βυθίζεται το σπίτι σου στο σκοτάδι. Τα αμαρτήματα αυτά, όπως περιγράφονται στην Αγία Γραφή , είναι η μοιχεία, η πορνεία, τα ανώμαλα πάθη, η έκτρωση , η αποφυγή της τεκνογονίας , η αίρεση και η βλασφημία του Αγίου Πνεύματος καθώς και η έλλειψη της αγάπης και της συγχωρητικότητος. Μελετώντας την Αγία Γραφή οι άνθρωποι που για πρώτη φορά  έπεσαν σ’ αυτά τιμωρήθηκαν με σωματικό θάνατο. Κι αυτό συνέβη για να δείξει  στις επερχόμενες γενεές ότι εκείνος που τα επιτελεί ζει μέσα του έναν πνευματικό θάνατο, μία αποκοπή από τον Θεό , ότι δεν ζει , αλλά είναι νεκρός. Όταν ο άνθρωπος με την μετάνοια του  λάβει την συγχώρεση από τον πνευματικό του, πλέον έχει συνδεθεί με τον Θεό και επέστρεψε στο σπίτι του Πατέρα του. Για ποιο πράγμα να τιμωρηθεί και για ποιο νόμο να πληρώσει το τίμημά του;  Ο κανόνας έγινε για να  βλέπουμε την αμαρτία και η τιμωρία δεν εξιλεώνει τον άνθρωπο από τις ενοχές παρά μόνο το Αίμα του Ιησού Χριστού το οποίο  πίνει στην Αγία Τράπεζα από την σταυρική Του Θυσία.  Η κάθε Θεία Λειτουργία είναι η συνέχεια της πρώτης Θυσίας στον Σταυρό. Επιπλέον ,η πρώτη εξομολόγηση  και μετάνοια του αμαρτωλού ολοκληρώνεται σαν μυστήριο σωτηρίας και λύτρωσης με την άμεση Θεία Κοινωνία. Αν σκεφτούμε ότι παλαιά όλα τα Ιερά Μυστήρια τελούνταν μέσα στην Θεία Λειτουργία ωα αναπόσπαστο μέρος της και τελείωναν με την Θεία Κοινωνία, άρα και η Εξομολόγηση επιστεγάζεται και επισφραγίζεται τέλος με την Θεία Μετάληψη. Πόσο τραγικό είναι στην ψυχή ενός αμαρτωλού που συντετριμμένος και μέσα στα δάκρυα του ομολογεί  στο Μυστήριο της Εξομολογήσεως τις αμαρτίες του και το επόμενο που εισπράττει δεν είναι η αγκάλη του Χριστού με την Θείας κοινωνία , άλλα η τιμωρητική σπάθη της ακοινωνησίας για τρία ή δύο  Χρόνια!...

Σ’ έναν χριστιανό , που έχει μεγάλη ιδέα για την αγιοσύνη του προσώπου του, πιστου εύκολη είναι η τιμωρία παρά η μετάνοια και η συμφιλίωση , διότι ο εγωισμός του ζητά την αυτοδικαίωση και τον σέρνει στην απελπισία  του εαυτού του. Και τελικά , ο διάβολος δεν χαίρεται τόσο με την πτώση, όσο με την φυγή του από την πηγή της ζωής, την Θεία Κοινωνία. Ο στόχος του πονηρού είναι μονόδρομος, η απομόνωση  και η απομάκρυνση από τον Χριστό .Με την Θεία Κοινωνία ο Χριστός μας γίνεται ο ένοικός μας και η οικία μας. Τι πιο μεγάλη επιτυχία να τραβά τον άνθρωπο μακριά από την ένωση αυτή με τον Θεό. Εδώ βρίσκεται η πονηρία του, διότι τους μόνους που δεν αντέχει και φοβάται είναι οι κοινωνούντες, όπως λέγει ο Ιερός Χρυσόστομος: «Ως λέοντες τοίνυν πύρ πνέοντες ούτως από την τραπέζης αναχωρώμεν εκείνης, φοβερού τω διαβόλω γινόμενοί»…

Στο θέμα της τεκνογονίας που, κατ’εξοχήν , είναι πράξη  πίστεως και υπακοής στο θέλημα του Θεού , μπαίνουν πολλές αλλοιώσεις. Στην Αγία Γραφή η αποφυγή της τεκνογονίας είναι θανάσιμο αμάρτημα που αποκόπτει τον Άνθρωπο από τον Θεό. Είναι το αμάρτημα του Αυνάν που ο Θεός τον τιμώρησε με θάνατο, καθώς  ήταν ο πρώτος που σκέφτηκε και εφήρμοσε την αποφυγή της τεκνογονίας. Ο άνθρωπος φοβάται, ολιγοπιστεί, προγραμματίζει την ζωή του. Όμως η πίστη έχει άλλη αίσθηση και πρακτική. Οπιστός αφήνεται στα χέρια του Θεού σαν το παιδί στον πατέρα του. Εκείνος φροντίζει γι’αυτόν. Πιστεύει  τα παιδιά δεν τα γεννά ο ίδιος  αλλά είναι δώρα Θεού. Η τεκνογονία είναι καρπός επίσκεψης Θεού και όχι μιας απλής συνεύρεσης του αντρογύνου, πάντοτε βάζει τον Θεό μπροστά .Ποιο άραγε είναι το θέλημα του Θεού; Πόσα παιδιά θέλει να στείλει ο Κύριος; Ασφαλώς , ο εγωισμός μπορεί να εισχρήσει και απο τις δύο πλευρές. Ο πιστός δεν λέγει ποτέ ότι θα κάνει πολλά παιδιά και ούτε όμως λέγει πως θα αποφύγει την τεκνογονία. Αφήνεται στον προγραμματισμό του Θεού. Κι όμως , σαν θέλημα Θεού προβάλλονται κοσμικές απόψεις και πολλές φορές και από πνευματικούς. Προτείνουν την αποφυγή ή την ανέχονται ή και την αμνηστεύουν για να βολέψουν τους ανθρώπους.  Μόνιμα προβάλλονται λόγοι οικονομικοί και ασθένειας και αδυναμίας για να υποσκελίσουν δικαιολογημένοι το θέλημα του Θεού. Το τραγικό  όμως είναι ότι και αμαρτάνουν και αμνηστεύονται. Το τραγικότερο  που οι ιερείς τους το επιβεβαιώνουν και τους κρατούν σε μια νωχελική  σχέση με τον Θεό. Δεν τους εμφυσούν την τόλμη και την γενναιότητα, ώστε με χαρά και δύναμη να ξεπερνούν την αυτολύπησή τους και να αφήνονται άδολα στον Θεό που τους αγαπά και ξέρει πόσο μπορούν και αντέχουν ,και δίνει την χαρά μετά από την υπομονή τους.  Η στάση του διδασκάλου για κάθε αλήθεια του Ευαγγελίου είναι η ακρίβεια και η παράθεση της απλά με τον λόγο.  Η στάση τους μπροστά σε έναν πεπτωκότα αδελφό  είναι επιεικής και συμπαθής και λίαν οικονομική στην αλήθεια η ακρίβεια  και στην πρώτη η οικονομία….

Ο Ιερός Χρυσόστομος συμβουλεύοντας ιδιαίτερα τους ιερείς έλεγε πως πρέπει να φυλάγονται γενικά από την κενοδοξία, αλλά κυρίως από μία ειδική κατηγορία της, από το να αρέσουν δηλ. στις γυναίκες. Ο έπαινος των γυναικών για τους ιερωμένους ήταν και είναι η άμεση και έμμεση παγίδα του πονηρού. Ένας άγιος ασκητής βρισκόμενος μπροστά σε επίσκεψη του Επισκόπου , ο οποίος έφερε μαζί του και μία γυναίκα της αυτοκρατορικής αυλής της Κωνσταντινουπόλεως, κινήθηκε με ακρότητα και σαλότητα. Δεν γύρισε ούτε να τη δει πρόσωπο με πρόσωπο , λέγοντας της να φύγει  αμέσως και να αρκεστεί  στον πνευματικό της. Της έλεγε ότι δεν θέλει ούτε να την θυμάται και ούτε καν να προσευχηθεί γι’ αυτήν, να μην ξαναέρθει , και μην τολμήσει να κατεβάσει πλοία ολόκληρα με γυναίκες από την Πόλη για να τον δουν και να τον ακούσουν , μια και είναι ο ποιο αμαρτωλός και αδαής όλων . Σκληρή όντως η συμπεριφορά του, αλλά αγία όμως, για να φυλάξει την σιωπή των λογισμών και την ταπείνωση μέσα στην καρδιά του. Κράτησε και την καρδιά της γυναικός σε μια αληθινή επίγνωση της πίστεως και της ασφάλειάς στην στον Θεό και στον πνευματικό της και όχι στα πνευματικά της σεργιάνια και στις ιερές αποδημίες και τον θρησκευτικό τουρισμό , ψάχνοντας γέροντες προορατικούς , για να της πουν το μέλλον και να καλύψει την ενοχικότητά της με ψευτοδωρεές κα εκμισθώσεις προσευχών , για να ξεφύγει από την  δική της ευθυνοκεντρική πνευματική ζωή. Η στάση του ασκητού ήταν μια σαλότητα και σκληρότηα, αλλά έφερε λύτρωση αληθινή.