"ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΘΑΥΜΑΣΑΝ ΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ"

   Η έντονη χαρά και ο ενθουσιασμός υπήρξαν τα κυρίαρχα συναισθήματα που επικράτησαν στην πρώτη, για την εφετινή κατηχητική περίοδο, μικρή εκδρομική εξόρμηση των μελών της Ενοριακής Νεανικής Ομάδας Ποταμού (Ε.Ν.Ο.Π.) της ακριτικής Κέρκυρας, την Κυριακή 18 Νοεμβρίου ε.ε.

    Τα νεαρά μέλη της Ομάδας συνοδεία του υπευθύνου Ιερέως και της κατηχήτριας, πρεσβυτέρας Χριστιάννας Γκισδάκη, είχαν την ευκαιρία, μετά την Θεία Λειτουργία, να επισκεφθούν και να ξεναγηθούν στο μοναδικό στο νησί και καλύτερο στην Ευρώπη Μουσείο Θαλάσσης, που βρίσκεται στο άλλοτε ταπεινό και σήμερα κοσμοπολίτικο ψαροχώρι των Μπενιτσών.

    Πρόκειται για μία ιδιωτική πρωτοβουλία του Κερκυραίου δύτη και συλλέκτη Ναπολ. Σαγιά.

    Τα παιδιά έμειναν πραγματικά έκθαμβα με τα 10.000 και πλέον εκθέματα, που αποτελούν ευρύματα του μαγικού κόσμου του βυθού της Μεσογείου αλλά και των τροπικών νερών του Ινδικού και του Ειρηνικού ωκεανού.

    Κοχύλια, όστρακα, απολιθώματα θαλάσσιων οργανισμών, σφουγγάρια, κοράλια, ταριχευμένα ψάρια, αστακοί, καβούρια, καρχαρίες και σιαγόνες καρχαριών, αχινοί αλλά και φίδια, σκορπιοί και χελώνες καθώς και δεκάδες άλλα είδη του ζωικού βασιλείου τράβηξαν την προσοχή και το ενδιαφέρον των νεαρών επισκεπτών του Μουσείου, που θαύμασαν πραγματικά τα δημιουργήματα του Θεού.

    Γεμάτα ενθουσιασμό για την αναπάντεχη αυτή έκπληξη που τους επεφύλαξε η τοπική Εκκλησία, επιβιβάστηκαν στο λεωφορείο με προορισμό σύγχρονο ταχυφαγείο της κεντρικής πλατείας του νησιού.

    Αξίζει να σημειωθεί οτι στην όμορφη αυτή εκδήλωση συμμετείχαν και μερικά από τα παιδιά που διαβιούν στο Ορφανοτροφείο του νησιού. Τα πονεμένα αυτά παιδιά, εδώ και ένα χρόνο, έχουν καταστεί οι καλύτεροι φίλοι και οι μόνιμοι ακόλουθοι των μελών της Ε.Ν.Ο.Π. σέ όλες σχεδόν της εκδηλώσεις τους.

 

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΕΤΡΑΚΗΣ

 

Τὸ γράμμα τοῦ γέροντα Παΐσιου στὴν μητέρα του Σὲ ἡλικία εἴκοσι ἔξι (26) χρονῶν ὁ τότε Αρσενιος Ἐζνεπίδης

Τὸ γράμμα τοῦ γέροντα Παΐσιου στὴν μητέρα του
Σὲ ἡλικία εἴκοσι ἔξι (26) χρονῶν ὁ τότε Αρσενιος Ἐζνεπίδης (τὸ κατὰ κόσμον ὄνομα τοῦ Γέροντα Παϊσίου) ἐγκαταλείπει τὴν κοσμικὴ ζωὴ καὶ καταφεύγει στὸ Ἅγιον Ὅρος νὰ βρεῖ τὴν ἐπαφὴ ποὺ ἔψαχνε ἀπὸ

μικρὸς μὲ τὸν Θεό. Τὸ ὄνομα Παϊσιος το πῆρε στην Ιερὰ Μονὴ Φιλοθέου, ὅταν ἔλαβε καὶ τὸ μοναχικὸ σχῆμα. Ἀπὸ ἐκεῖ ἔστειλε μία φωτογραφία στὴν πολυαγαπημένη μητέρα του Ευλαμπία. Στὸ πίσω μέρος τῆς εἶχε γράψει ἕνα λυρικὸ ποίημα ἀποχαιρετισμοῦ. Τὸ ἀποχαιρετιστήριο αὐτὸ λυρικὸ ποίημα ἔγραφε τὰ ἑξῆς:

Μαννούλα μου σὲ χαιρετῶ ἐγὼ πάω νὰ μονάσω,

φεύγω τὴν μάταιαν ζωήν, τὸν πλάνον, νὰ γελάσω.

Στὴν μοναξιὰν στὴν ἔρημον τὰ νιάτα νὰ περάσω,

Δία τὴν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ, ὅλα θὰ τὰ θυσιάσω.

________

Ὅλα του κόσμου τὰ ἀγαθά, σὰν σκύβαλλα θὰ ἀφήσω,

Νὰ ἐκτελέσω τὴν πρώτην ἐντολήν, τὸν Θεὸν νὰ ἀγαπήσω,

Μὲ τὸν Σταυρὸν στὸν Γολγοθᾶν, τὸν Ἰησοῦν ν’ ἀκολουθήσω,

Καὶ εἰς ἄνω Ἱερουσαλήμ, εὔχομαι νὰ σὲ συναντήσ ω.

________

Φεύγω ἀπ’ τὴν…
μεγάλην σου στοργήν, μαννούλα νὰ μπορέσω,

Δία νὰ ἤμεθα αἰώνια μαζί, τὸν Ἰησοῦν, θὰ παρακαλέσω.

Δὶ’ αὐτὸ μικρὸς ἐθέλησα τὰ μαῦρα, διὰ νὰ φορέσω,

Νὰ ἀφιερώθω εἰς τὸν Χριστόν, τοῦ Θεοῦ νὰ ἀρέ σω.
_______
Καὶ διὰ μητέρα εἰς τὸ ἑξῆς, θὰ ἔχω τὴν Παναγίαν,
Νὰ μὲ φυλάξη ἀβλαβῆ, ἀπ’ τοῦ ἐχθροῦ, τὴν πανουργίαν.

Μάννα μου μὲ κατάνυξιν, στὴν ἔρημον ἐδῶ στὴν ἡσυχίαν,

Θὰ εὔχομαι πάντα διὰ ἐσέ, καὶ δὶ ὅλην τὴν πολιτείαν.

________

Ἄγ. Ὅρος 3-5-1957!

“Ἀφιεροῦται στὴν σεβαστήν μου Μητέραν” Παΐσιος

                                                                               
ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΣΟΥ ΕΥΧΗ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ !!!!!ΑΓΙΕ  ΓΕΡΟΝΤΑ  ΝΑ ΕΥΧΕΣΑΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΑΣ !!

 ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  21 ΝΟΕ 2012!

Έάν δέν κάνη καλό τον εαυτό του, δέν µπορεί να πή ότι τό ενδιαφέρον του για τό κοινό καλό είναι καθαρό

Εάν ασχοληθούµε µέ τήν διόρθωση του εαυτού µας και στραφούµε πιο πολύ στην «εσωτερική» δράση παρά στην εξωτερική, δίνοντας τά πρωτεία στην θεία βοήθεια, θά βοηθήσουµε τους άλλους περισσότερο καί θετικώτερα.Επιπλέον θά έχουµε καί τήν εσωτε

ρική µας γαλήνη, ή οποία θά βοηθάη αθόρυβα τις ψυχές πού θά συναντάµε, γιατί ή εσωτερική. πνευµατική κατάσταση προδίδει τήν αρετή τής ψυχής καί αλλοιώνει ψυχές. Όταν επιδίδεται κανείς στην εξωτερική δράση, πριν φθάση στην λαµπικαρισµένη εσωτερική πνευµατική κατάσταση, µπορεί νά κάνη κάποιον πνευµατικό αγώνα, άλλα έχει στενοχώρια,άγχος, έλλειψη εµπιστοσύνης στον Θεό, και συχνά χάνει τήν ηρεµία του. Έάν δέν κάνη καλό τον εαυτό του, δέν µπορεί να πή ότι τό ενδιαφέρον του για τό κοινό καλό είναι καθαρό. Όταν έλευθερωθή από τόν παλαιό του άνθρωπο και από καθετί κοσµικό, έχει πλέον τήν θεία Χάρη, οπότε και ό ϊδιος αναπαύεται, αλλά και κάθε είδους άνθρωπο αναπαύει. Αν όµως δέν έχη Χάρη Θεοϋ, δέν µπορεί ούτε στον εαυτό του νά έπιβληθή ούτε τους άλλους νά βοηθήση, γιά νά φέρη θείο αποτέλεσµα. Πρέπει νά βουτηχθή στην Χάρη καί ύστερα νά χρησιµοποιηθούν οι αγιασµένες πλέον δυνάµεις του γιά τήν σωτηρία των άλλων


ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ

 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ   2Ι  ΝΟΕ  2012   

Μπαίνουν µερικές αρρώστιες ευρωπαϊκές και προχωρούν όλο προς το χειρότερο.

Μπαίνουν µερικές αρρώστιες ευρωπαϊκές και προχωρούν όλο προς το χειρότερο. Μου είπε ένας Κύπριος οικογενειάρχης πού µένει στην Αγγλία:«Κινδυνεύουµε πνευµατικά. Πρέπει να φύγω από την Αγγλία οικογενειακώς»
.Βλέπεις εκεί ό πατέρας να παίρνει

την κόρη, ή µάνα τον γιό. Όλους τους στεφανώνουν, όλους τους ευλογούν.
Κάτι πράγµατα..., ντρέποµαι να τα πω.Και εµείς κοιµόµαστε µε τα τσαρούχια. ∆εν λέω να πάρουµε πλακάτ, αλλά να στρέψουµε την προσοχή µας στον µεγάλο κίνδυνο πού περιµένουµε και να υψώνουµε τα χέρια στον Θεό. Να κοιτάξουµε πώς να αµυνθούµε κατά τού κακού. Χρειάζεται να κρατάµε λίγο φρένο, γιατί όλα πάνε να τα ισοπεδώσουν.Τώρα είναι να λέει κανείς το ψαλµικό:
«Θοϋ τους άρχοντας αυτών ως τονΏρήβ και Ζήβ καί Ζεβεέ καί Σαλµανά..., οϊτινες είπαν κληρονοµήσωµεν έαυτοϊςτό άγιαστήρων τού Θεού»

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΗΣΗ !

 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΤΗΣ  21  ΝΟΕ 2012 

«Ἀπολαύοντες πάναγνε, τῶν σῶν δωρημάτων εὐχαριστήριον, ἀναμέλπομεν ἐφύμνιον»

Όλη η ζωή μας, αγαπητοί μου αδελφοί βρίσκεται συχνά-πυκνά , μέσα σε διάφορα προβλήματα, ο άνθρωπος ξεχνάει κάτι που θα πρέπει να είναι απαραίτητο και πρωταρχικό μέλημα στη ζωή του. Ξεχνάει να ευχαριστήσει την Υπεραγία Θεοτόκο και τους αγίους της εκκλησίας μας, όπως πολύ περισσότερο τον Κύριό μας, Ιησού Χριστό τον οποίο συνεχώς παρακαλούμε συνήθως στις δύσκολες στιγμές της ζωής μας.
Εάν μετρήσουμε τον χρόνο που χρησιμοποιούμε για να παρακαλέσουμε τον Θεό και τον χρόνο που χρησιμοποιούμε για να ευχαριστήσουμε Αυτόν και τους αγίους, θα δούμε ότι είναι δυσανάλογος. Ας πούμε το 98 τοις εκατό, το χρησιμοποιούμε για να λέμε : «Θεέ μου Σε παρακαλώ, δος μου το ένα, δος μου το άλλο, γλύτωσέ με από τον ένα κίνδυνο, ή από τον άλλο…» και συνεχώς γινόμεθα ζητιάνοι, ξεχνάμε όμως να Τον ευχαριστήσουμε.
Αλλά για να Τον ευχαριστήσουμε, πρέπει απαραίτητα να ερευνήσουμε και να δούμε ποιες είναι οι δωρεές Του. Εάν δεν ανακαλύψουμε τις δωρεές Του, είναι δύσκολο να ξεσπάσουμε σε μία ευχαριστία προς τον Θεό και τους αγίους μας.
Πολλά μέσα στη ζωή μας τα θεωρούμε τελείως φυσιολογικά, γι’ αυτό ούτε καν Τον έχουμε ευχαριστήσει. Ας πούμε το ότι βλέπουμε, το ότι έχουμε τα μάτια μας με υγεία και μπορούμε να απολαμβάνουμε την ωραιότητα των δημιουργημάτων , μπορούμε να γνωρίζουμε τους γονείς μας, τ’ αδέλφια μας, τα παιδιά μας, τους φίλους μας, τους γνωστούς, τους συγγενείς, τους γείτονες και όλους τους ανθρώπους. Το ότι μπορούμε να απολαμβάνουμε αυτό το θαυμαστό θέαμα, τον έναστρο ουρανό, αυτό το πράγμα το θεωρούμε τελείως φυσικό και δεν έχουμε ευχαριστήσει μια φορά τον Θεό γιατί μας έδωσε το φως, τα μάτια μας και όλες τις αισθήσεις μας.
Θα καταλάβουμε τι σημαίνει αυτό, το να έχουμε δηλαδή την δωρεά των οφθαλμών, όταν μεταφερθούμε σε μία Σχολή τυφλών. Όταν αυτοί οι άνθρωποι , άλλοι εκ γενετής και άλλοι κατά την διαδρομή της ζωής τους έχασαν το πολυτιμώτατο αυτό αγαθό. Και τι δεν θα έδιναν αυτοί οι άνθρωποι για να αποκτήσουν το φως τους;
Έτυχε πολλές φορές να βρεθώ ανάμεσά τους και να βλέπω αυτή την αγωνία που έχουν μέσα τους και να λένε: «Να μπορούσα να κάνω εκείνο, να μπορούσα να κάνω το άλλο, να αποκτήσω το φως μου. Δεν θέλω πολύ, έστω λίγο κι από το ένα μάτι να βλέπω».
Αυτό το πράγμα σημαίνει ότι ζούμε σ’ έναν απέραντο κήπο δωρεών του Θεού, μόνο με την δωρεά των οφθαλμών.
Ας πούμε τώρα για την ακοή. Πόσες φορές ευχαριστήσαμε τον Θεό γιατί μας έδωσε αυτό το πολύτιμο δώρο της ακοής και το δώρο της ομιλίας; Να μπορούμε να ακούμε, να συνεννοούμεθα, να μπορούμε να απολαμβάνουμε τις ωραίες μελωδίες, τα πουλιά που κελαηδούν, να μπορούμε να ακούμε τις ωραίες ψαλμωδίες και να μπορούμε να λέμε ό,τι έχουμε στην καρδιά μας, να προσευχόμεθα, να μπορούμε να λέμε μεγαλοφώνως, «Θεέ μου, Σ’ ευχαριστώ, Σε παρακαλώ», να μπορούμε να εκφράζουμε τον πόνο μας, να μπορούμε να εκφράζουμε την λύπη μας, τις αμαρτίες μας. Πόσες φορές ευχαριστήσαμε τον Θεό γιατί μας έδωσε την γλώσσα και τ’ αυτιά να μιλάμε και ν’ ακούμε;
…Ας πάμε σ’ ένα Ψυχιατρείο για να δούμε εκεί τι σημαίνει να έχω το μυαλό μου. Πόσες φορές ευχαριστήσαμε τον Θεό γιατί μας έδωσε το μυαλό, το νου;
Το ότι μπορούμε και περπατάμε και βγαίνουμε έξω από το σπίτι μας και αλλάζουμε παραστάσεις και τρέχουμε στην εργασία μας και κάνουμε τα ψώνια μας, τι ότι μπορούμε να πηγαίνουμε στην εκκλησία, να προσευχόμεθα. Για να επισκεφθούμε ένα Άσυλο ανιάτων για να δούμε τι σημαίνει να μπορώ να περπατώ, έστω κι αν έχω κάποιες ασθένειες, μικρές η μεγάλες, όμως μπορώ να βγαίνω έξω και να «ξεδίνω», όπως λένε μερικοί. Όταν επισκεφθούμε ένα Άσυλο ανιάτων θα δούμε εκεί καρφωμένους στο κρεβάτι του πόνου, χωρίς ελπίδα θεραπείας, από ανίατες ασθένειες τόσους ανθρώπους. Πόσες φορές ευχαριστήσαμε τον Θεό για το ότι μπορούμε και περπατάμε; Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου που μου έδωσες τα πόδια με υγεία και μπορώ και περπατάω.
Πόσες φορές ευχαριστήσαμε τον Θεό για την ψυχή την αθάνατη που μας χαρίζει; …
…Όταν ο άνθρωπος έχει αυτήν την συναίσθηση , καταλαβαίνει ότι έσφαλλε κάπου και μετανοεί, αυτό το πράγμα είναι σωτήριο για την ψυχή του. Η μετάνοια είναι δώρο Θεού, δεν μπορούν όλοι να μετανοήσουν και υπάρχει περίπτωση που εάν επιμένει κάποιος στα πάθη και τις αδυναμίες του να μην μπορεί να μετανοήσει ποτέ. Πόσες φορές ευχαριστήσαμε τον Θεό που μας έδωσε πνεύμα μετανοίας; Πόσες φορές ευχαριστήσαμε τον Θεό που μας έδωσε το Σώμα Του και μας το δίνει κάθε τόσο και το Αίμα Του, όταν λέει ο ιερέας, «μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης προσέλθετε;». Τον ευχαριστήσαμε με την καρδιά μας για το ότι προσφέρεται ο ίδιος με κάθε τρόπο και ιδιαίτερα με τη σταυρική του θυσία;
Πόσες φορές Τον ευχαριστήσαμε γιατί μας έδωσε το δώρο της προσευχής; Πάμε σ’ έναν άνθρωπο, εδώ σ’ αυτόν τον κόσμο τον μάταιο, που έχει κάποια θέση, είτε είναι Δήμαρχος, είτε είναι Υπουργός, είτε είναι Πρωθυπουργός, είτε πρόεδρος της Δημοκρατίας και θέλουμε να τον δούμε. Πάμε την πρώτη μέρα και μας λένε αύριο, πάμε την άλλη μέρα και μας λένε μεθαύριο και πέρασε από τον ιδιαίτερο του ιδιαιτέρου για να μιλήσεις σ’ έναν άνθρωπο χοϊκό, ο οποίος δεν έχει καμμία αξία πολλές φορές από απόψεως πνευματικής και μας προσφέρεται ο ίδιος ο Θεός και μας λέει: Μπορείτε κάθε στιγμή να μου μιλάτε, «αἰτεῖτε, καὶ δοθήσεται ὑμῖν, ζητεῖτε, καὶ εὑρήσετε, κρούετε, καὶ ἀνοιγήσεται ὑμῖν· πᾶς γὰρ ὁ αἰτῶν λαμβάνει καὶ ὁ ζητῶν εὑρίσκει καὶ τῷ κρούοντι ἀνοιγήσεται». Αρκεί να το ζητήσετε με πίστη «όσα εάν αιτήσετε εν τη προσευχή πιστεύοντες, λήψεσθε». Πόσες φορές ευχαριστήσαμε τον Θεό γι’ αυτό το ουράνιο δώρο της προσευχής , που είναι η γαλήνη της ψυχής, που εκφράζουμε τον πόνο μας, Τα δάκρυά μας στον θεό Τον ευχαριστούμε ή μόνο Τον παρακαλούμε;
Πόσες φορές τώρα ευχαριστήσαμε την Παναγία μας, τους αγίους μας, όταν τους παρακαλούμε για πολλά και διάφορα; Μόλις μας δοθεί το δώρο, ξεσπάμε σε μία προσωρινή, θα λέγαμε χαρά, ευχαρίστηση μάλλον, γιατί η χαρά αναβλύζει από μέσα και είναι αποτέλεσμα της συνδέσεως με τον αρχηγό της χαράς, τον Ιησού Χριστό και ξεχνάμε να Τον ευχαριστήσουμε. Μία ευχαρίστηση θα είναι της στιγμής, όπως είναι τα βεγγαλικά αυτά στην Έκθεση που τα πετάνε κάθε χρόνο και λέμε, α, και μετά μένει ένα μαύρο σύννεφο. Δεν σκεφτόμαστε ότι ο θεός μνας χάρισε όλα αυτά που ζητήσαμε, ενώ πριν με δάκρυα, με πόνο, παρακαλούσαμε, κάναμε μετάνοιες ,φτιάχναμε προσευχές παρακλήσεις, δεήσεις και μόλις αποκτήσαμε αυτό που ζητούσαμε, ξεχάσαμε το Θεό, ενώ θα έπρεπε να τον ευχαριστήσουμε με όλη την ψυχή μας όχι μόνο με λόγια αλλά με όλη την ζωή μας.
Πόσες φορές κάναμε προσευχή μόνο με ευχαριστία; Να πούμε σήμερα θα ξεχάσω όλα τα προβλήματα , τα γνωρίζει ο Θεός , σήμερα θα ασχοληθώ με την ευχαριστία. Θα Τον ευχαριστήσω, για όλες τις πνευματικές και υλικές δωρεές.
Κι αυτά που σας ανέφερα τώρα είναι μερικά πρόχειρα κι ελάχιστα, από τα άπειρα δώρα του Θεού, τόσο τα υλικά, όσο και τα πνευματικά. Αν καθίσει κανείς και σκεφθεί, θα διαπιστώσει ότι από το πιο μικρό έως το πιο μεγάλο αγαθό προέρχονται από τον Θεό. Ούτε μία τρίχα της κεφαλής δεν μπορεί να πέσει, εάν δεν το θέλει ο Θεός, έτσι μας λέει η αγία Γραφή˙ και μετά εμείς κομπάζουμε όταν αποκτήσουμε κάτι ή όταν προσπαθήσουμε και επιτύχουμε κάτι πάλι με τη χάρη του Θεού, λέμε: Εγώ έκανα αυτό το πράγμα με μεγάλη έπαρση και εγωισμό.
Φαντάζεστε πόσο ψεύτικοι, πόσο υποκριτές είμαστε, πόσο αχάριστοι είμαστε; Την αχαριστία την στηλίτευσε ο ίδιος ο Χριστός μας , όταν θεράπευσε τους δέκα λεπρούς: «Οὐχὶ οἱ δέκα ἐκαθαρίσθησαν; Οἱ δὲ ἐννέα ποῦ;». Στηλίτευσε ακόμη την αχαριστία των Ιουδαίων όταν τους είπε: «Λαός μου, τί ἐποίησά σοι, καί τί μοι ἀνταπέδωκας; Ἀντί τοῦ μάννα χολήν∙ ἀντί τοῦ ὕδατος ὄξος· ἀντί τοῦ ἀγαπᾶν με σταυρῷ με προσηλώσατε;».
Βλέπετε, λοιπόν, ότι η αχαριστία μας πολλές φορές είναι εκείνη που αφαιρεί την χαρά από μέσα μας. Εάν είμαστε ευγνώμονες τότε έχουμε χαρά. Το δοχείο της χάριτος ανοίγει και προσφέρεται η χάρι του Θεού στον άνθρωπο, που αναγνωρίζει τις ευεργεσίες και ευχαριστεί τον Θεόν από καρδίας.
Γι’ αυτό θα πρέπει κάθε στιγμή να πλημμυρίζει την ψυχή μας η ευγνωμοσύνη πρωτίστως στον εν Τριάδι Θεόν και εν συνεχεία στην Υπεραγία Θεοτόκο προς την οποίαν απευθυνόμενοι συνεχώς να της λέμε εγκαρδίως:
«Ἀπολαύοντες πάναγνε, τῶν σῶν δωρημάτων εὐχαριστήριον, ἀναμέλπομεν ἐφύμνιον».


Από το βιβλίο: «Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
+Πρωτοπρεσβύτερος π. Θωμάς Παπαδόπουλος
Ομιλίες στους Χαιρετισμούς-στις Παρακλήσεις και στους βασικούς σταθμούς της επί γης ζωής της Υπεραγίας Θεοτόκου»
Τόμος 5ος
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1996

Γέροντα, πέστε μας για τον Άγιο Ιωακείμ και την Αγία Άννα, τους Θεοπάτορες

Αγ. Ιωακείμ και Άννα – γέροντος Παΐσίου
- Γέροντα, πέστε μας για τον Άγιο Ιωακείμ και την Αγία Άννα, τους Θεοπάτορες. Κάποτε κάτι αρχίσατε να μας λέτε.
- Από μικρός είχα σε μεγάλη ευλάβεια τους Αγίους Θεοπάτορες. Μάλιστα είχα πει σε κάποιο

ν ότι, όταν με κάνουν καλόγερο, θα ήθελα να μου δώσουν το όνομα Ιωακείμ. Πόσα οφείλουμε σ’ αυτούς! Οι Άγιοι Ιωακείμ και Άννα είναι το απαθέστερο (δηλαδή χωρίς διαβλητά πάθη). ανδρόγυνο που υπήρξε ποτέ. Δεν είχαν καθόλου σαρκικό φρόνημα.

Ο Θεός έτσι έπλασε τον άνθρωπο και έτσι ήθελε να γεννιούνται οι άνθρωποι, απαθώς. Άλλα μετά την πτώση μπήκε το πάθος στην σχέση ανάμεσα στον άνδρα και στην γυναίκα. Μόλις βρέθηκε ένα απαθές ανδρόγυνο, όπως έπλασε ο Θεός τον άνθρωπο και όπως ήθελε να γεννιούνται οι άνθρωποι, γεννήθηκε η Παναγία, αυτό το αγνό πλάσμα, και στην συνέχεια σαρκώθηκε ό Χριστός. Μου λέει ο λογισμός ότι θα κατέβαινε και νωρίτερα ό Χριστός στην γη, αν υπήρχε ένα αγνό ζευγάρι, όπως ήταν οι Άγιοι Ιωακείμ και Άννα.

Οι Ρωμαιοκαθολικοί φθάνουν στην πλάνη και πιστεύουν, δήθεν από ευλάβεια, ότι η Παναγία γεννήθηκε χωρίς να έχει το προπατορικό αμάρτημα. Ενώ η Παναγία δεν ήταν απαλλαγμένη από το προπατορικό αμάρτημα, αλλά γεννήθηκε όπως ήθελε ό Θεός να γεννιούνται οι άνθρωποι μετά την δημιουργία. Ήταν πάναγνη <1>, γιατί η σύλληψη Της έγινε χωρίς ηδονή. Οι Άγιοι Θεοπάτορες, μετά από θερμή προσευχή στον Θεό να τους χαρίσει παιδί, συνήλθαν όχι από σαρκική επιθυμία, αλλά από υπακοή στον Θεό. Αυτό το γεγονός το είχα ζήσει στο Σινά <2>.

Υποσημειώσεις:
1 Η Θεοτόκος γεννήθηκε κατά φυσικό τρόπο και όχι παρθενικώς. «Ήταν πάναγνη», γιατί, όπως γράφει και ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός στον Λόγο του «Εις το Γενέσιον της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας», συνελήφθη«σωφρόνως»(βλ. PG 96,669A), αλλά και αύξησε με τον αγώνα της την αγιότητα που έλαβε από τους γονείς της, αποκρούοντας πάντα λογισμόν περιττόν και ψυχοβλαβή πριν γεύσασθαι» (αυτόθι 676Β).
2 Ο Γέροντας ασκήτεψε στο Σινά, στο ασκητήριο των Αγίων Επιστήμης και Γαλακτίωνος, από το 1962 μέχρι το 1964. Το γεγονός αυτό δεν μας το απεκάλυψε.

Πηγή: Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου Λόγοι Δ΄: Οικογενειακή Ζωή, Ιερόν Ησυχαστήριον “Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος”, Σουρωτή Θεσσαλονίκης, 2007 (σελ. 61-62).

 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  20 ΝΟΕ 2012  

Αγιορείτικη ολονυκτία αγρυπνία των Εισοδίων της Θεοτόκου

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

ΙΕΡΟΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΣ ΝΑΟΣ ΠΡΟΦΗΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

 

Την Τετάρτη ξημερώματα 21 Νοεμβρίου, από τις 1.00 πμ. έως τις 9.00 πμ. θα πραγματοποιηθεί μεγάλη ολονύκτια αγρυπνία για την Θεομητορική Εορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου. Στην Ενορία μας τελείται κατά το Αγιορείτικο τυπικό. Περιλαμβάνει ολόκληρη τη διάταξη του Τυπικού της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας που βρίσκεται ανατυπωμένη εν πολλοίς, στα Δίπτυχα της Εκκλησίας της Ελλάδος. 

Αναλυτικά περιλαμβάνει:

• 1.00-1.30 πμ. Μικρό Απόδειπνο με τους Χαιρετισμούς.
• 1.30-3.30 πμ. Μέγας Εσπερινός μετά Λιτής και Αρτοκλασίας.
• 3.30-3.45 πμ. Λόγος εις την Εορτήν εκ του Συναξαρίου.
• 3.45-7.10 πμ. Όρθρος μετά πολυελαίων και χρίσις ελαίου.
• 7.10-7.40 πμ. Ανάγνωση των τριών ωρών (Α΄, Γ΄, Στ΄).
• 7.40-9.00 πμ. Θεία Λειτουργία μετά θείου Κηρύγματος και  κολλύβων της Παναγίας. 

 

Εκ του Ιερού Ναού

 http://katanixis.blogspot.gr/2012/11/blog-post_8596.html?spref=fb

Στη σκιά του Άθωνα…

Η θάλασσα έβγαλε απ’ τα σπλάχνα της τον ήλιο χωρίς να σαλέψει κι αυτός έστεψε με τις αχτίδες του τα γαλανά νερά κι όλη την πλάση. Mιά σταγόνα ιδρώτας κύλισε απ’ τό μέτωπο και πότισε τού μοναστηριού τα κήπια. Και εγένετο φως και ημέρα! Όλα τριγύρω ντύθηκαν χρώματα και χαρά, γέμισαν χρηστότητα. Τα ηλιοτρόπια στράφηκαν κι αυτά προς τον ήλιο, δεν θα μπορούσαν να μείνουν ασυγκίνητα από το θέαμα. Ακίνητος φάνηκε να μένει από όλο αυτό το πανηγύρι το βουνό, ο Άθωνας. Ακίνητος δέχτηκε τα παιχνίδια του ήλιου. Θαρρείς, ότι τα είχε ζήσει και τα είχε χαρεί όλα σ’ αυτή τη ζωή. Εκατομμύρια ανατολές, χιλιάδες ανθρώπους να πενθούν μα και να χαίρονται, να υπομένουν και να απελπίζονται.

Ο παπά-Βαρθολομαίος από μικρό παιδί στο περιβόλι της Παναγίας, κηπουρός στους κήπους της, θύτης στη θυσία του Γιου της. Σαν βλέπει επισκέπτη στο γηροκομείο το πρόσωπό του λάμπει, αφήνει για λίγο το βιβλίο στα πόδια. Αρχίζει ιστορίες με των προγόνων του τα κατορθώματα, τα δικά του μεγαλεία. Ξάφνου το πρόσωπό του σκοτεινιάζει. Τα γαλανά του μάτια κρύβονται κάτω από τα μεγάλα εκφραστικά του φρύδια. Τον διακατέχει απορία. Και τώρα; Αναρωτιέται δείχνοντας το αποκαμωμένο γέρικό του σώμα. Το πρόσωπο γέμισε παράπονο και θλίψη. Σε λίγο τα χέρια στηρίζονται στην καρέκλα, τα γαλανά μάτια κοιτάζουν τον ουρανό κι ύστερα διαπερνούν τα δικά μου και με γενναία φωνή αποκρίνεται: έτσι μας θέλει ο Θεός. Κι όσο γενναία κι αν ήταν η απάντηση, ωστόσο αδύνατη να δώσει λύσεις να ανακουφίσει τον πόνο. (Έστιν δε πίστις ελπιζομένων υπόστασις, πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων) Τα εκφραστικά μάτια κούρνιασαν κάτω από τα μεγάλα φρύδια, ταξίδεψαν πάλι στις σελίδες του βιβλίου. Αυτό σήμανε και το τέλος του διαλόγου. Αύριο πάλι η ίδια ιστορία…

Όταν ήρθε η σιδερένια ξυλόσομπα στο Άγιον Όρος οι μοναχοί την ονομάτισαν, όπως κάποτε ο Αδάμ τα κτήνη, μασίνα. Πηγαίνοντας για ξύλα ανάμεσα στα κούτσουρα το θαύμα της ζωής. Έξι ανήμπορα ζευγάρια μάτια, μπόρεσαν να πουν, όσα προσπάθησαν όλοι οι σοφοί της γης μαζί. Σε λίγο γέμισε την ατμόσφαιρα η μυρωδιά του καμένου ξύλου, σήκωσε και το ψιλόβροχο τα αρώματα της γης.

Ο ήλιος έγνω την δύσιν του, ήρθε το σκοτάδι και έγινε νύκτα. Το δάσος άρχισε να ησυχάζει. Τα τιτιβίσματα των πουλιών σώπασαν. Τα κτήνη ξεθάρεψαν στη σιγαλιά και άρχισαν ξεφωνητά. Τα αγριογούρουνα βρήκαν ευκαιρία να σκάψουν τα καλντερίμια για ρίζες και βολβούς. Τέλος έμειναν να τα λένε το τριζόνι με τον τζίτζικα. Και μέσα στο έρεβος τα σήμαντρα, οι καμπάνες και τα τάλαντα δονούν τον τόπο. Οι πολυέλαιοι, τα εισοδικά, τα μανουάλια και τα γεντέκια φωτοβολούν τα άγρυπνα βλέμματα των Αγίων. Παράδοξα ποιεί θείω έρωτι κινούμενος ο άνθρωπος…

Ατενίζοντας τον Χριστό του Πανσέληνου και του Θεοφάνη ταξίδι στον χρόνο. Ο Χριστός βασιλιάς, ο Χριστός ραγιάς, φτωχός μα και πλούσιος, ξένος, αν και μας παραφυλάει στη γωνία και θα μας την βγει στη στροφή, πονεμένος αλλά και Αναστάς… τα πάντα εν πάσι.

Γιώργος Ντ.

http://trelogiannis.blogspot.gr

 http://agioritikesmnimes.blogspot.gr/2012/11/2254.html

Εισόδια της Θεοτόκου

Απολυτίκιον Εισοδ. Θεοτόκου - 21 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

Σήμερον τῆς εὐδοκίας Θεοῦ τὸ προοίμιον,
καὶ τῆς τῶν ἀνθρώπων σωτηρίας ἡ προκήρυξις.
Ἐν ναῷ τοῦ Θεοῦ, τρανῶς ἡ Παρθένος δείκνυται,
καὶ τὸν Χριστὸν τοῖς πᾶσι προκαταγγέλεται.
Αὐτῇ καὶ ἡμεῖς μεγαλοφώνως βοήσωμεν·
Χαῖρε τῆς οἰκονομίας τοῦ Κτίστου ἡ ἐκπλήρωσις.

Τα Εισόδια της Θεοτόκου. Τι, ακριβώς, γιορτάζουμε στις 21 Νοεμβρίου

Τα Εισόδια της Θεοτόκου. Τι, ακριβώς, γιορτάζουμε στις 21 Νοεμβρίου
με λίγα λόγια
Oι γιορτές της Παναγίας
Στις 8 Σεπτεμβρίου γιορτάζουμε τη γέννηση της Θεοτόκου,

Στις 21 Νοεμβρίου τα Εισόδια της Θεοτόκου στο ναό,

στις 25 Μαρτίου είναι η γιορτή του Ευαγγελισμού

και στις 15 Αυγούστου γιορτάζουμε την Κοίμηση της.

Στις 21 Νοεμβρίου γιορτάζουμε τα Εισόδια της Θεοτόκου. Πατέρας της Παναγιάς μας ήταν ο Ιωακείμ και μητέρα της η Άννα. Μέχρι τα βαθιά τους γεράματα δεν είχαν αποκτήσει παιδί. Υποσχέθηκαν λοιπόν, στο Θεό, πως αν τους χαρίσει ένα παιδάκι, μόλις γίνει τριών ετών θα το αφιερώσουν στο ναό Του.
Το κοριτσάκι που απέκτησαν οι ευσεβείς αυτοί άνθρωποι το ονόμασαν Μαρία. Όταν έγινε τριών ετών, οι γονείς της την οδήγησαν στην εκκλησία. Αυτή η είσοδος της Μαρίας στο ναό ονομάστηκε «Εισόδια της Θεοτόκου». Την υποδέχτηκε ο Αρχιερέας Ζαχαρίας, ο οποίος την οδήγησε στο ιερό του Ναού, στα Άγια των Αγίων. Δώδεκα χρόνια έμεινε η Παναγία μας στο ναό.
Αναλυτικά
ΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ
Στις 21 Νοεμβρίου η Ορθόδοξος Χριστιανική Εκκλησία μας γιορτάζει τα Εισόδια της Θεοτόκου.
Όλοι γνωρίζομε το συμπαθέστατο βιβλικό ζευγάρι του Ιωακείμ και της Άννας. Ζευγάρι πιστό στον ένα και αληθινό Θεό των πατέρων τους. Ήταν και οι δύο τους άνθρωποι καλόγνωμοι καί ειρηνικοί και η συμβίωσή τους κυλούσε ήρεμα.
Ωστόσο μια μελαγχολία βάραινε τις ψυχές τους. Και στων δύο τις καρδιές φώλιαζε η ίδια λαχτάρα. Να γίνουν γονείς, να αποκτήσουν έστω καί ένα παιδί” Η Άννα με τις θερμές προσευχές που καθημερινά έστελνε στον Θεό της, είχε τάξει να προσφέρει, να αφιερώσει το παιδί που θα της χάριζε ο Κύριος στην υπηρεσία την δική του. Είχε διαβάσει η Άννα στα ιερά γράμματα (Παλ. Διαθήκη) για μια άλλη Άννα την γυναίκα του Ελκανά που πριν εκατοντάδες χρόνια είχε και αυτή τον ίδιο καημό, νά αποκτήσει ένα παιδί. Ό Κύριος των Δυνάμεων είχε εισακούσει τότε την θερμή προσευχή της Άννας του Ελκανά και της χάρισε ένα αγοράκι. Όλοι ξέρουμε τον μεγάλο προφήτη Σαμουήλ, το ευλογημένο παιδί της προσευχής. Αυτά σκεφτόταν η Άννα του Ιωακείμ με τη μεγάλη πίστη της στον Θεό και ήλπιζε. Μήπως λιγόστεψε η δύναμις του Κυρίου της; Μήπως εμίκρυνε το παντοδύναμο χέρι του; (Αρ.ια:23 Ησ:νθ:1). Καί έτσι μ’ όλο που τα χρόνια κυλούσαν αφήνοντας πάνω στην Άννα τ’ αχνάρια τους, εκείνη δεν έπαψε να προσεύχεται θερμά και να περιμένει το θαύμα.
Μα το πότε θα γίνει το θαύμα που ο καθένας μας περιμένει, μόνον ο Θεός το γνωρίζει, Εκείνος ξέρει την κατάλληλη στιγμή και όχι εμείς οι ανυπόμονοι.
Ο κόσμος πλήγωνε το αγαπημένο ζευγάρι και δεν το άφηναν ούτε θυσίες να προσφέρει στον Θεό, γιατί τότε επικρατούσε η γνώμη ότι οι άνθρωποι που δεν γεννούσαν παιδιά δεν είχανε το δικαίωμα της προσφοράς θυσιών.
Μα να, το πλήρωμα του χρόνου φθάνει σε μιά εποχή που οι ανθρώπινες ελπίδες έχουνε σβύσει. Και η Άννα γέννησε την μονάκριβη στον κόσμο θυγατέρα της, όταν το κεφάλι της ήταν άσπρο από τα γερατειά καί τα όργανά της νεκρωμένα λόγω της ηλικίας, γέννησε την κόρη της, την μικρή Μαρία, την εκλεκτή του Θεού. Στις 8 Σεπτεμβρίου γιορτάζουμε την γέννηση της μικρής Παναγίτσας μας.
Χαρά γέμισε το σπιτικό και τις ψυχές του πιστού ζευγαριού. Στήν δύση της ζωής τους ανέτειλε και γι’ αυτούς ο ήλιος της χαράς!!
Μα μέσα στη χαρά τους δεν ξεχάσανε το μεγάλο τους τάμα, “να αφιερώσουν τήν κόρη τους στον Ναό, στην υπηρεσία του Θεού”.
Τα πρώτα χρόνια της ζωής της Μαρίας πέρασαν γρήγορα για την Άννα και έφθασε η ώρα της εκπληρώσεως του τάματός της. Αυτή την όμορφη επέτειο γιορτάζομε στις 21 Νοεμβρίου. Χαρούμενο καί βαθειά συγκινημένο το γερασμένο ζευγάρι, περιτριγυρισμένο από φίλους, συγγενείς και κοπέλες γιορτινά ντυμένες με άσπρες λαμπάδες στα χέρια, προχωρεί το δρόμο που φέρνει στον Ναό. Η μικρή Μαρία ντυμένη στα άσπρα, ανάμεσα στον πατέρα και την μητέρα της, προχωρεί χαρούμενη στην αφιέρωση. Προχωρεί σαν να μαντεύει τον ευλογημένο προορισμό της.
Η εκκλησία μας με ωραιότατα τροπάρια λαμπρύνει την γιορτή αυτή:
Απολυτίκιον: Σήμερον της ευδοκίας Θεού το προοίμιον και της των ανθρώπων σωτηρίας η προκήρυξις` εν ναώ του Θεού τρανώς η παρθένος δείκνυται και τον Χριστόν τοις πάσιν προκαταγγέλλεται. Αυτή και ημείς μεγαλοφώνως βοήσωμεν` χαίρε της οικονομίας του κτίστου η εκπλήρωσις.
Κοντάκιον: Ο καθαρώτατος ναός του Σωτήρος η πολυτίμητος παστάς και παρθένος το ιερόν θησαύρισμα της δόξης του Θεού, σήμερον εισάγεται εν τω οίκω Κυρίου, την χάριν συνεισάγουσα την εν πνεύματι θείω ην ανυμνούσιν άγγελοι Θεού. Αύτη υπάρχει σκηνή επουράνιος.
Έτσι η Μαρία ταμένη από την μητέρα της, αφιερώθηκε και αφοσιώθηκε στον Θεό, ο οποίος την αντάμειψε όσο καμιά άλλη γυναίκα στον κόσμο. Μέσα στα αγνά σπλάχνα της εσκήνωσε ο Ίδιος ο Θεός. Έγινε μάνα Θεού και έμεινε η αειπάρθενος μητέρα εις τους αιώνας. Γιατί όταν ο άγγελος Γαβριήλ της έφερε τό θείον μήνυμα, έσκυψε το κεφάλι ταπεινά και είπε: « Ιδού η δούλη Κυρίου γένοιτό μοι κοιτά τό ρήμα σου». Τελεία υποταγή, Και ήξερε πώς αυτό που ζητούσε απ’ αυτήν ο Κύριος, δηλαδή το να βρεθεί η μνηστευμένη Μαρία έγκυος, τιμωρείτο με λιθοβολισμό. Το ήξερε και όμως έσκυψε το κεφάλι της μπροστά στο θέλημα του Θεού με πλήρη υποταγή και εμπιστοσύνη.
Εμείς όλοι που αγοραστήκαμε (Α’ Κορ. στ: 20, ζ:23, Γαλ. γ΄13, Εβρ, θ:12, Α’ Πέτρ. α:18, 19, Αποκ. ε:9) από τον Χριστό, με τίμημα το άγιον αίμα Του τί κάνουμε; Του ανήκουμε στ’ αληθινά; Αυτό θα το ψάξουμε μέσα μας. Θα το ψάξουμε στον τρόπο της ζωής μας. Αφήσαμε το τιμόνι του πλοίου μας, που είναι η ίδια η ζωή μας, με εμπιστοσύνη στα χέρια του μεγάλου και αλάθητου καραβοκύρη μας; Δεχόμαστε τίς φουρτούνες και τις μπόρες (αρρώστιες, θάνατοι, αντιξοότητες) με υποταγή λέγοντας: “Γεννηθήτω το θέλημά σου Κύριε”, όπως δεχόμαστε τις μπουνάτσες και το πρίμο αγέρι (τις καθημερινές ευλογίες);
Αν τώρα μετά το ψάξιμο που θα κάνουμε, βρούμε πως τις χαρές και τις ευλογίες τις δεχόμαστε υμνούντες τον Κύριο, τις δε δοκιμασίες αγανακτούντες καί ζητούντες τον λόγον απ’ αυτόν, τότε δεν μπορούμε να νοιώθουμε σαν παιδιά δικά του, αφού δεν του δινόμαστε ολοκληρωτικά.
Εύχομαι η λαμπρή γιορτή των Εισοδίων να σταθεί η αφορμή και η ευκαιρία για την αυτοκριτική και τον αυτοέλεγχό μας. Έτσι θα διαπιστώσουμε αν έχουμε ή όχι αφιερωθεί ολοκληρωτικά στον Κύριο. Αν “ναι” ας συνεχίσουμε τον όμορφο αγώνα μακάριοι.
Αν “όχι”, ας αρχίσουμε αυτόν τον αγώνα όσο είναι ακόμα καιρός.
www.gonia.gr.

24grammata.com/ θρησκεία

 

ΗΛΙΑΣ ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  20  ΝΟΕ 2012 

Προετοιμασία για τα άχραντα Μυστήρια. Ο τελωνισμός των ψυχών.

ΠΩΣ θα χρησιμοποιήσεις τη γνώση που απέκτησες για τον εαυτό σου;

Πρώτα απ’ όλα πρέπει να καταδικάσεις τον εαυτό σου για όλα του τα ελαττώματα , δίχως προφάσεις και δικαιολογίες. Στον εσπερινό, σ’ ένα από τους πρώτους στίχους μετά το «Κύριε εκέκραξα..», αναφέρεται: «Μή ἐκκλίνης τήν καρδίαν μου εἰς λόγους πονηρίας, τοῦ προφασίζεσθαι προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις». Αυτός ο στίχος υποδεικνύει στους χριστιανούς , να προσεύχονται , ώστε ο Θεός να μην επιτρέψει την εκτροπή της καρδιάς τους σε λόγια πονηρά και, συνακόλουθα, στην επινόηση προφάσεων για αμαρτίες. Μην περιμένεις μετάνοια από έναν  άνθρωπο που επινοεί τέτοιες προφάσεις. Και όποιος δεν έχει μετάνοια, δεν μπορεί να διορθωθεί. Το βασικό, συνεπώς, είναι να καταδικάσεις τον εαυτό σου χωρίς επιείκεια, να πεις μέσα σου με ειλικρίνεια: «Είναι πέρα για πέρα ένοχη».

Στη συναίσθηση και παραδοχή της ενοχής πρόσθεσε το φόβο της μελλοντικής Κρίσεως. Αν κρίνεσαι ένοχη από τη συνείδησή σου, τότε θα καταδικαστείς και από τον Κριτή. Και αν καταδικαστείς, θα υποστείς την ανάλογη τιμωρία, την τιμωρία που ήδη κρέμεται πάνω απ’ το κεφάλι σου, αφού η άγνωστη ώρα του θανάτου σου ίσως να βρίσκεται πολύ κοντά.

Πώς τότε πρέπει να είναι κανείς; Αν δεν υπήρχε η θεία χάρη, δεν θα ξέραμε πώς πρέπει να είμαστε. Ο φιλεύσπλαχνος Θεός μας δίνει την ελπίδα της συγχωρήσεως , αν μετανοήσουμε με συντριβή και αν πάρουμε σταθερή απόφαση να μην επαναλάβουμε παλιές αμαρτίες, που Τον λυπούν. Αυτή είναι η ουσία της μετάνοιας.

Μην είσαι μόνο μια ψυχρή αναζητήτρια των σφαλμάτων και ελαττωμάτων σου ˙ να πενθείς γι’ αυτά με ειλικρινή μετάνοια. Το πένθος γεννάει την ταπεινή απόφαση της απαλλαγής από τα ελαττώματα, ενώ η ψυχρή γνώση των ελαττωμάτων , μολονότι συνοδεύεται από την προσοχή, oδηγεί στην υπερηφάνεια, από την οποία είθε να μας λυτρώσει ο Κύριος!

Αφού πάρεις την απόφαση να απαλλαγείς από τα ελαττώματά σου, είναι έπειτα αναγκαίο να σχεδιάσεις το πώς θα πραγματοποιήσεις την απόφασή σου με επιτυχία, έτσι ώστε ν’ αρχίσεις δίχως καθυστέρηση τη θεραπεία της ψυχής σου. Ας υποθέσουμε , π.χ., ότι θυμώνεις με κάτι. Πρώτα-πρώτα προσπάθησε να μην αυξήσεις το θυμό σου. Ύστερα βρες τον καλύτερο τρόπο διορθώσεώς σου, ώστε να μη θυμώνεις καθόλου. Και κάθε φορά που από αδυναμία θα θυμώνεις, να παίρνεις νέα απόφαση και να συνεχίζεις την προσπάθειά σου για την τέλεια απαλλαγή από το θυμό. Το ίδιο να κάνεις με κάθε ελάττωμα, με κάθε πάθος. Σκέψου, μάλιστα, και αποφάσισε από πριν, πώς θ’ αντιδράς σε κάθε συγκεκριμένη περίσταση, ώστε να μην επαναλαμβάνεις το ίδιο σφάλμα. Ένας καλός πρακτικός τρόπος, για να το πετύχεις, είναι τούτος: Μόλις αντιλαμβάνεσαι ότι έχεις κάποιο ελάττωμα να το καταγράφεις. Και στη συνέχεια να καταστρώνεις ένα σχέδιο ,για το πώς σκοπεύεις να το διορθώσεις. Σ’ αυτή την καταγραφή, θα βασιστεί η πρώτη γενική Εξομολόγησή σου. Κάνε αυτό τον κόπο για τον Κύριο. Θα δεις τι αυτοέλεγχο θ’ αποκτήσεις, πόσο δυναμικά θ’ αρχίσεις να συγκρατείς και να κυβερνάς τον εαυτό σου.

Στο πένθος για τα σφάλματά μας και στην απόφαση αποφυγής τους στο μέλλον πρέπει να προσθέσουμε και την εκτενή προσευχή στον Κύριο, για να μας στείλει τη βοήθειά Του στον αγώνα μας εναντίον των παθών και της αμαρτίας. Όλοι οι χριστιανοί οφείλουμε να πιστεύουμε ακράδαντα ότι οι αμαρτίες για τις οποίες πενθούμε και τις οποίες εξομολογούμαστε με ειλικρινή μετάνοια, μας συγχωρούνται με τη χάρη του Κυρίου, που πέθανε πάνω στον Σταυρό ακριβώς για να μας σώσει από την αμαρτία. Οφείλουμε ακόμα να πιστεύουμε ότι μας παρέχεται η θεία ευλογία και ενίσχυση για την αποφυγή της αμαρτίας. Η ευλογία αυτή δίνεται σ’ όποιον , πρώτον, παίρνει ισχυρή απόφαση αποφυγής της αμαρτίας και, δεύτερον, έχει ακλόνητη πίστη στον Χριστό ως Σωτήρα.

Ύστερ’ από όλα αυτά, θα είσαι έτοιμη για την Εξομολόγηση. Και μετά την Εξομολόγηση , έχοντας λάβει την άφεση των αμαρτιών σου, θα είσαι έτοιμη για τη θεία Μετάληψη. Όταν είσαι ειλικρινά μετανοημένη για τα σφάλματά σου και ειλικρινά αποφασισμένη να τα επανορθώσεις, τότε ο Κύριος μπαίνει μέσα σου με τα άχραντα Μυστήριά Του και ενώνεται μαζί σου, κι εσύ μ’ Αυτόν. Ω μεγάλη και ανέκφραστη χάρη του πανάγαθου Θεού!

Σου συνιστώ να διαβάσεις από το Συναξαριστή του Μαρτίου πώς η μακαρία Θεοδώρα πέρασε από τα εναέρια τελώνια μετά την αποβίωσή της. Η σχετική διήγηση περιέχεται στο βίο του οσίου Βασιλείου του Νέου (26 Μαρτίου) , όπου έζησε από τα τέλη του 9^ου ως τα  μέσα του 10^ου αι. Ασκήτεψε σε μιαν ορεινή και απρόσιτη περιοχή της Μικράς Ασίας, όχι μακριά από την Κωνσταντινούπολη , όταν συνελήφθη από βασιλικούς αξιωματούχους σαν κατάσκοπος. Ύστερ’ από φοβερά βασανιστήρια, οι δήμιοί του τον έριξαν στη θάλασσα. Σώθηκε θαυματουργικά από τον Θεό και ήρθε κρυφά στη Βασιλεύουσα, όπου ένας καλός άνθρωπος , ο Ιωάννης, τον δέχτηκε στο σπίτι του. Μετά το θάνατό του Ιωάννη ο όσιος φιλοξενήθηκε από άλλον Κωνσταντίνο, ο οποίος είχε μιαν ευλαβέστατη υπηρέτρια, την ηλικιωμένη Θεοδώρα. Όταν η Θεοδώρα πέθανε, ο μαθητής του οσίου Βασιλείου και μετέπειτα βιογράφος του Γρηγόριος ήθελε να μάθει αν σώθηκε. Πολλές φορές ρώτησε γι’ αυτό τον όσιο. Κι εκείνος μια μέρα του υποσχέθηκε ότι θα έβλεπε τη Θεοδώρα. Πραγματικά, την ίσια νύχτα ο Γρηγόριος την είδε στον ύπνο του. Βρισκόταν σ’ έναν τόπο λαμπρό και εξαίσιο, που είχε ετοιμαστεί για το Βασίλειο. Ο Γρηγόριος τη ρώτησε πώς είχε χωριστεί το σώμα της και πώς είχε φτάσει σ’ εκείνον τον ευλογημένο τόπο. Η Θεοδώρα του διηγήθηκε πώς είχε πεθάνει και περάσει από τα εναέρια τελώνια. Αυτή, λοιπόν, τη διήγηση σου συνιστώ να μελετήσεις με μεγάλη προσοχή. Είναι πολύ διδακτική και ωφέλιμη. Θα σε οδηγήσει στην αυτογνωσία και θα αναζωογονήσει μέσα σου την πίστη στη δύναμη της μετάνοιας και της Εξομολογήσεως. Ώσπου, όμως, να βρεις το βιβλίο, θα σου μεταφέρω εδώ ελεύθερα και συνοπτικά την ιστορία.

Η μακαρία Θεοδώρα πέρασε από είκοσι τελώνια. Πρώτο είναι το τελώνιο των αμαρτημάτων γλώσσας- ματαιολογίας, φλυαρίας, χυδαιολογίας, σκανδαλολογίας, βλασφημίας, κοροϊδίας, άσεμνων τραγουδιών, άκαιρου και υπέρμετρου γέλιου. Και το δεύτερο τελώνιο σχετίζεται με τη γλώσσα. Είναι το τελώνιο του ψεύδους σε κάθε μορφή του- ψευδομαρτυρίας, ψευδορκίας,  αθετήσεως υποσχέσεων, ανειλικρινούς εξομολογήσεως, μάταιης ή καταχρηστικής χρήσεως του ονόματος του Θεού και άλλων παρόμοιων. Το τρίτο είναι το τελώνιο της κατακρίσεως και της καταλαλιάς, της συκοφαντίας και του διασυρμού, του κουτσομπολιού και του στιγματισμού των αδυναμιών και των ελαττωμάτων του πλησίον. Το τέταρτο είναι της ακρασίας και ασωτίας, της γαστριμαργίας, της φιληδονίας , των ξεφαντωμάτων, της μέθης, της αθετήσεως των νηστειών. Το πέμπτο είναι της οκνηρίας και της ραθυμίας. Απ’ αυτό αρπάζονται οι τεμπέληδες και οι αργόμισθοι, όσοι δεν εκκλησιάζονται τις Κυριακές και τις εορτές, όσοι δεν προσεύχονται και όσοι, γενικά, αδιαφορούν για τη σωτηρία τους. Το έκτο τελώνιο είναι της κλοπής και της αρπαγής. Το έβδομο είναι της φιλαργυρίας και της τσιγκουνιάς. Το όγδοο είναι της τοκογλυφίας και κάθε λογής εκμεταλλεύσεως του πλησίον. Το ένατο είναι της αδικίας. Απ’ αυτό αρπάζονται οι δικαστές που δεν κρίνουν δίκαια, οι εργοδότες που δεν πληρώνουν όσο πρέπει τους εργάτες τους και οι έμποροι που δεν είναι τίμιοι στις συναλλαγές τους. Το δέκατο τελώνιο είναι του φθόνου και του μίσους. Το ενδέκατο είναι της υπερηφάνειας, της ματαιοδοξίας, της αλαζονείας, της υπεροψίας, του κομπασμού, της ανυπακοής   στις αρχές , της ασέβειας προς τους γονείς. Το δωδέκατο είναι του θυμού και της οργής. Το δέκατο τρίτο είναι της μνησικακίας  και της εκδικητικότητας . Το δέκατο τέταρτο είναι του φόνου, του τραυματισμού και της χειροδικίας. Το δέκατο πέμπτο είναι της μαγείας, της γοητείας ,της φαρμακείας, της μαγγανείας και της επικλήσεως των δαιμόνων. Το δέκατο έκτο, το δέκατο έβδομο και το δέκατο όγδοο είναι των διαφόρων σαρκικών αμαρτημάτων. Το δέκατο ένατο  είναι τη αιρέσεως , της πλάνης, της απιστίας, της βεβηλώσεως των ιερών και των οσίων. Το εικοστό είναι της ασπλαχνίας, της αναισθησίας και της σκληροκαρδίας.

Η Θεοδώρα συνάντησε και αντιμετώπισε ό,τι κάθε ψυχή αντιμετωπίζει μετά την έξοδό της από το σώμα. Ο απόστολος Παύλος αποκάλεσε τους δαίμονες «εξουσία του αέρα» (εφ. 2:2 ) , γιατί βρίσκονται ανάμεσα στον ουρανό και τη γη. Θα άφηναν, λοιπόν, μοχθηροί και μισάνθρωποι καθώς είναι, να περάσει ανεμπόδιστα μια ψυχή, που ανεβαίνει προς το Θρόνο του Θεού; Δεν θα έκαναν , όπως και κάνουν, τα πάντα για να την αρπάξουν ή τουλάχιστο να την τρομοκρατήσουν; Πώς θα γλυτώσει, αλήθεια, πώς θα γλυτώσουμε όλοι απ’ αυτούς; Υπάρχει τρόπος; Ναι! Τα δάκρυα της μετάνοιας και τα έργα της μετάνοιας , ιδιαίτερα η ελεημοσύνη, ξεπλένουν όλες τις αμαρτίες . Η μακαρία Θεοδώρα είδε πολλές φορές τους δαίμονες να φέρνουν ειλητάρια , όπου ήταν γραμμένες οι αμαρτίες της˙  όταν όμως , ξετύλιγαν τα ειλητάρια, για να τις φανερώσουν ,δεν έβρισκαν τίποτα γραμμένο. Γεμάτη απορία, ρώτησε τους αγγέλους  που τη συνόδευαν ,τί σήμαινε αυτό. Κι εκείνοι της εξήγησαν , πως οι αμαρτίες εξαλείφονται , όταν κάποιος ειλικρινά μετανοεί, προσεύχεται , νηστεύει και κάνει αγαθοεργίες.

Μην επιθυμείς την κοσμική σοφία. Κλείσε στην καρδιά σου τούτη τη διήγηση και καταπιάσου με τη διόρθωσή σου σύμφωνα μ’ όσα διδάσκει.

Από το βιβλίο: «ΟΣΙΟΥ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥ
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
γράμματα σε μια ψυχή»
ΕΚΔΟΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΙΙΚΗΣ 2000