Κι όμως το Αγιο Ορος απέκτησε δικό του app: Γιορτές και νηστείες με ένα κλικ

ΓΙΟΡΤΕΣ ΚΑΙ ΝΗΣΤΙΕΣ ΜΕ ΕΝΑ ΚΛΙΚ

Ημερομηνίες εορτών, πληροφορίες για μοναστήρια, ακόμη κι  υπενθύμιση για τις νηστείες, παρέχονται δωρεάν σε μοναχούς και κοσμικούς επισκέπτες μέσω της εφαρμογής smartphone.
Τη δική του εφαρμογή για smartphone απέκτησε το ...Αγιο Oρος! O χρήστης μπορεί να «κατεβάσει» δωρεάν την εφαρμογή και να έχει στο κινητό του πληροφορίες για το παλαιό (που ισχύει στην Αθωνική Πολιτεία) και το νέο ημερολόγιο, με ταυτόχρονη παρουσίαση των εορτών τους, τις νηστείες που ισχύουν κάθε μέρα, τους βίους όλων των αγίων, τον λεπτομερή τηλεφωνικό κατάλογο επικοινωνίας με το Αγιο Ορος, τις αγιορείτικες πανηγύρεις όλων των ιερών σκηνωμάτων και τα ψυχωφελή γνωμικά από τη σοφία των Πατέρων.
Μάλιστα, αν κάποιος το επιθυμεί, μπορεί να λαμβάνει καθημερινή ειδοποίηση στο κινητό του, την ώρα που θα ορίσει, για τη γιορτή και τη νηστεία της ημέρας.
Την εφαρμογή δημιούργησε η εταιρία ASTΑΕ, με έδρα τη Θεσσαλονίκη, θέλοντας να διευκολύνει τους 300.000 επισκέπτες που δέχεται κάθε χρόνο το Αγιον Ορος, αλλά και ευρύτερα τους πιστούς. Τα στοιχεία παραχώρησαν ευγενικά οι πατέρες της Ιεράς Μονής Παντοκράτορα του Αγίου Ορους, υπό τον όρο να διατεθούν δωρεάν.
Ο διευθυντής της AST Γιάννης Θεοδωράκης, δήλωσε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ότι η ιδέα για την εφαρμογή προέκυψε όταν ο ίδιος και τα στελέχη της εταιρίας, οι οποίοι επισκέπτονται συχνά την Αθωνική Πολιτεία, διαπίστωσαν ότι το μέρος στερείται πληροφορίας για τον επισκέπτη, για παράδειγμα δεν ξέρει πού να απευθυνθεί για να νοικιάσει αυτοκίνητο, ή το τηλέφωνο της Μονής που θέλει να επισκεφθεί.
Σκέψη της εταιρίας είναι να παρέχει τις πληροφορίες της εφαρμογής και στις σλαβικές γλώσσες για τους αλλοδαπούς επισκέπτες του Αγίου Όρους.
Η εφαρμογή είναι διαθέσιμη στο App Store για iPhone και στο Google Play για συσκευή Android.
(ΑΠΕ-ΜΠΕ)

Πηγή: Κι όμως το Αγιο Ορος απέκτησε δικό του app: Γιορτές και νηστείες με ένα κλικ | iefimerida.gr http://www.iefimerida.gr/news/191537/ki-omos-agio-oros-apektise-diko-toy-app-giortes-kai-nisteies-me-ena-klik#ixzz3RjVYzPMj

῎Ετι δεόμεθα ὑπέρ μακαρίας μνήμης καί αἰωνίου ἀναπαύσεως πάντων τῶν ἐπ’ ἐλπίδι ἀναστάσεως ζωῆς αἰωνίου κεκοιμημένων εὐσεβῶς ὀρθοδόξων χριστιανῶν, βασιλέων, πατριαρχῶν, ἀρχιερέων, ἱερέων, ἱερομονάχων, ἱεροδιακόνων, μοναχῶν, πατέρων, προπατόρων, πάππων, προπάππων, γονέων, συζύγων, τέκνων, ἀδελφῶν καί συγγενῶν ἡμῶν ἐκ τῶν ἀπ’ ἀρχῆς καί μέχρι τῶν ἐσχάτων, καί ὑπέρ τοῦ συγχωρηθῆναι αὐτοῖς πᾶν πλημμέλημα ἑκούσιόν τε καί ἀκούσιον.

Προσευχή για το άγχος

Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος . Αμήν.
Άγιος ο Θεός, Άγιος Ισχυρός, Άγιος Αθάνατος ελέησον ημάς. (τρεις φορές)
Παναγία τριάς, ελέησον ημάς. Κύριε ιλάσθητι ταίς αμαρτίαις ημών. Δέσποτα, συγχώρισον τας ανομίας ημίν. Άγιε, επισκεψε και ίασαι τας ασθενείας ημών, ένεκεν του ονόματός σου.
Κύριε ελέησον, Κύριε ελέησον, Κύριε ελέησον.
Πάτερ ημών, ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά Σου, ελθέτω η βασιλεία Σου, γεννηθήτω το θέλημά Σου ως εν ουρανό και επί της γης. Τον άρτον ημών τον επιούσιον δος ημίν σήμερον, και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών, και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού. Δι’ ευχών των αγίων πατέρων ημών, Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός, ελέησον και σώσον ημάς. Αμήν.
Θεοτόκε Παρθένε, χαίρε κεχαριτωμένη Μαρία, ο Κύριος μετά Σου. Ευλογημένη Συ εν γυναιξί, και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας Σου, ότι Σωτήρα έτεκες, των ψυχών ημών. Βαπτιστά του Χριστού, πάντων ημών μνήσθητι, ίνα ρυσθώμεν των ανομιών ημών, σοι γαρ εδόθη χάρις, πρεσβεύειν υπέρ ημών. Βίον ένθεον, καλώς ανύσας, σκεύος τίμιόν του Παρακλήτου, ανεδείχθης θεοφόρε Αρσένιε, και των θαυμάτων την χάριν δεξάμενος, πάσι παρέχεις ταχείαν βοήθειαν, πάτερ Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι, ημίν το μέγα έλεος.
Δεύτε προσκυνήσομεν και προσπέσωμεν τω Βασιλεί ημών Θεώ.
Δεύτε προσκυνήσομεν και προσπέσωμεν Χριστό τω Βασιλεί ημών Θεώ.
Δεύτε προσκυνήσομεν και προσπέσωμεν Αυτώ Χριστώ τω Βασιλεί και Θεώ ημών.
Ψαλμός 128
Πλεονάκις επολέμησαν με εκ νεότητός μου, ειπάτω δη Ισραήλ πλεονάκις επολέμησαν με εκ νεότητός μου, και γαρ ουκ ηδυνήθησαν μοί. Επί τον νώτον μου ετέκταινον οι αμαρτωλοί, εμάκρυναν την ανομίαν αυτών. Κύριος δίκαιος συνέκοψεν αυχένας αμαρτωλών. Αισχυνθήτωσαν και αποστραφήτωσαν εις τα οπίσω πάντες οι μισούντες Σιών. Γενηθήτωσαν ωσεί χόρτος δωμάτων, ος προ του εκσπασθήναι εξηράνθη ου ουκ επλήρωσε την χείρα αυτού ο θερίζων και τον κόλπον αυτού ο τα δράγματα συλλέγων, και ουκ είπαν οι παράγοντες ευλογία Κυρίου εφ’ υμάς, ευλογήκαμεν υμάς εν ονόματι Κυρίου.
Ευαγγέλιον
Κατά Λουκά, Κεφάλαιο 12/22-28
Είπε δε προς τους μαθητάς αυτού διά τούτο λέγω υμίν, μη μεριμνάτε τη ψυχή υμών τι φάγητε, μηδέ τω σώματι υμών τι ενδύσησθε. ουχί η ψυχή πλείόν εστι της τροφής και το σώμα του ενδύματος;
Kατανοήσατε τους κόρακας, ότι ου σπείρουσιν ουδέ θερίζουσιν, οις ουκ έστι ταμείον ουδέ αποθήκη, και ο Θεός τρέφει αυτούς• πόσω μάλλον υμείς διαφέρετε των πετεινών; τις δε εξ υμών μεριμνών δύναται προσθείναι επί την ηλικίαν αυτού πήχυν ένα; ει ούν ούτε ελάχιστον δύνασθε, τι περί των λοιπών μεριμνάτε; κατανοήσατε τα κρίνα πως αυξάνει• ου κοπιά ουδέ νήθει• λέγω δε υμίν, ουδέ Σολομών εν πάση τη δόξη αυτού περιεβάλετο ως εν τούτων. ει δε τον χόρτον του αγρού, σήμερον όντα και αύριον εις κλίβανον βαλλόμενον, ο Θεός ούτως αμφιέννυσι, πόσω μάλλον υμάς, ολιγόπιστοι;
Κομβοσχοίνι: Το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με» & «Άγιε Αρσένιε, πρέσβευε υπέρ ημών»
Δι’ ευχών των αγίων πατέρων ημών, Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός, ελέησον και σώσον ημάς. Αμήν.
Τού Αγίου Αρσενίου του Καππαδόκη
πηγη http://perivolipanagias.blogspot.gr/

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ – 15 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2015

Ιερά Μητόπολις Σερβίων και Κοζάνης

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ

Μτθ. κε΄ 31-46

Σήμερα, ἀγαπητοί ἀδελφοί, εἶναι ἡ τρίτη Κυριακή τοῦ Τριωδίου. Τήν πρώτη Κυριακή εἴδαμε τό Θεό νά ἀκούει τήν προσευχή τοῦ ταπεινοῦ τελώνη καί νά τόν ἀνυψώνει. Τή δεύτερη εἴδαμε τό Θεό νά δέχεται τή μετάνοια τοῦ Ἀσώτου. Εἴδαμε ἕνα Θεό φιλάνθρωπο καί ἀγαθό. Σήμερα, Κυριακή τῆς Ἀπόκρεω ὁρίστηκε νά θυμόμαστε τήν κρίση τοῦ Θεοῦ, πού θά γίνει ὅταν θά ’ρθει ὁ Χριστός στή Δευτέρα Παρουσία. Γιατί πρέπει νά ξέρουμε ὅτι ὁ Θεός δέν εἶναι μόνο φιλάνθρωπος ἀλλά καί δίκαιος. Δέν εἶναι μόνο πατέρας ἀλλά καί κριτής. Καί εἶναι ἡ Ἁγία Γραφή, Παλαιά καί Καινή Διαθήκη, πού μᾶς μιλάει καθαρά γιά τή μεγάλη καί ἐπιφανῆ ἡμέρα, πού ὁ Θεός θά κρίνει τόν κόσμο, δηλαδή γιά τή Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου. Εἶναι πάλι καί οἱ Πατέρες τῆς ἐκκλησίας πού δογμάτισαν στό Σύμβολο τῆς Πίστεως κι ἐμεῖς ὁμολογοῦμε μέ βεβαιότητα τήν πραγματικότητα τῆς Κρίσεως, «καί πάλιν ἐρχόμενον μετά δόξης κρίναι ζώντας καί νεκρούς, οὗ τῆς Βασιλείας οὐκ ἔσται τέλος». Ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς Χριστός, μέ τόν ἀδιάψευστο λόγο Του, μιλᾶ καθαρά στήν εὐαγγελική περικοπή, πού ἀκούσαμε, γιά τό γεγονός τῆς μέλλουσας κρίσης: «ὅταν θά ’ρθεῖ ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου μέσα στή δόξα του καί μαζί του ὅλοι οἱ ἅγιοι ἄγγελοι, τότε θά καθίσει στόν ἔνδοξο θρόνο του. Καί θά συναχθοῦν μπροστά του ὅλα τά ἔθνη καί θά ξεχωρίσει τούς ἀνθρώπους τόν ἕναν ἀπό τόν ἄλλον, καθώς ξεχωρίζει ὁ τσοπάνης τά πρόβατα ἀπό τά κατσίκια, καί θά βάλει τά πρόβατα ἀπό τά δεξιά του καί τά κατσίκια ἀπό τά ἀριστερά του».

Ἄν τήν πρώτη φορά ὁ Χριστός ἦλθε ταπεινός στή γῆ «ἵνα σώση τόν κόσμον» τώρα θά ἔλθει «ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ ἵνα κρίνη τόν κόσμον». Ὁ κριτής, λοιπόν, Χριστός παρουσιάζεται ὡς βασιλιάς, πού θά ἔλθει μέ δόξα καί συνοδεία ἀγγέλων γιά νά καθίσει σέ θρόνο. Κι ὁ θρόνος συμβολίζει τήν ἐξουσία του, ἀφοῦ εἶναι Θεός καί νίκησε τό θάνατο. Γι’ αὐτό ἔχει ἐξουσία καί θά κρίνει ζωντανούς καί κεκοιμημένους.

Στήν παραβολή τονίζεται ἀκόμη ὅτι ὁ Χριστός θά κρίνει ὅλα τά ἔθνη, ὅλους τους ἀνθρώπους, χριστιανούς καί μή, πιστούς καί ἄπιστους, δίκαιους καί ἁμαρτωλούς, πλούσιους καί πένητες, δούλους καί ἐλεύθερους. Καί γι’ αὐτό ἔμειναν μακριά ἀπό τό εὐαγγέλιό του, ὅλοι θά βρεθοῦν μπροστά του, γιατί «ἔρχεται κριτής, ὁ μέλλων κρῖναι πάσαν τήν οἰκουμένην».

Ἡ βάση τῆς κρίσεως, τώρα, τό κριτήριο θά εἶναι ἡ ΑΓΑΠΗ. Ἡ στάση μας, δηλαδή, ἀπέναντι στούς συνανθρώπους μας. Νά πῶς τό λέει τό εὐαγγέλιο: «θά πεῖ ὁ Χριστός σ’ ἐκείνους πού θά βρεθοῦν στά δεξιά του: ἐλᾶτε εὐλογημένοι ἀπό τόν πατέρα μου νά κληρονομήσετε τή Βασιλεία…. Γιατί πείνασα καί μοῦ δώσατε ψωμί, δίψασα καί μοῦ δώσατε νερό, ξένος ἤμουν καί μέ μαζέψατε, γυμνός καί μέ ντύσατε, ἀρρώστησα καί μέ ἐπισκεφτήκατε, φυλακισμένος καί ἤρθατε νά μέ δεῖτε».

Τά ἀντίθετα θά πεῖ καί σ’ ἐκείνους πού θά βρεθοῦν στά ἀριστερά του: «πηγαίνετε οἱ καταραμένοι στό αἰώνιο πῦρ…. γιατί πείνασα καί δέ μοῦ δώσατε νά φάω, δίψασα καί δέ μοῦ δώσατε νά πιῶ, ξένος ἤμουν καί δέ μέ πήρατε σπίτι σας, γυμνός καί δέ μέ ντύσατε, ἄρρωστος καί στή φυλακή καί δέν ἤρθατε νά μέ δεῖτε».

Πολύ ἁπλά πράγματα, ὅπως φαίνεται, θά ζητήσει ὁ δίκαιος κριτής ἀπό τούς ἀνθρώπους, ἕνα κομμάτι ψωμί, ἕνα ποτήρι νερό, ἕνα ροῦχο, μία φιλοξενία, μία ἐπίσκεψη στόν ἄρρωστο καί τό φυλακισμένο. Σ’ αὐτά περιορίζεται ὁ κριτής γιά νά μήν πεῖ κανείς πώς ἤθελε νά ἀγαπᾶ καί δέν μποροῦσε, γιατί ἦταν φτωχός. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος γράφει: «μήν τεντώνεις τά χέρια σου στόν οὐρανό, ἀλλά στά χέρια τῶν φτωχῶν. Ἄν ἐκτείνεις τά χέρια σου στά χέρια τῶν φτωχῶν ἔπιασες τήν κορυφή τοῦ οὐρανοῦ». Ἡ σωτηρία μας, συνεπῶς, περνάει μέσα ἀπό τό ἐνδιαφέρον μας, τήν ἀγάπη μας, τό δόσιμό μας πρός τό διπλανό μας. Καί πρέπει νά γνωρίζουμε, σύμφωνα μέ τό εὐαγγελικό κείμενο, ὅτι ἡ χριστιανική ἀγάπη εἶναι νά μπορῶ νά βλέπω τόν ἴδιο τό Χριστό στό πρόσωπο τοῦ κάθε ἀνθρώπου, ὁποιοσδήποτε κι ἄν εἶναι αὐτός˙ «ἐφόσον ἐποιήσατε ἐνί τούτων τῶν ἐλαχίστων, ἐμοί ἐποιήσατε». Στά προβλήματα τοῦ ἀδελφοῦ βλέπουμε τόν ἴδιο τό Χριστό, γιατί ὁ ἴδιος πῆρε πάνω του τά παθήματά μας˙ «Αὐτός πῆρε τίς ἀσθένειές μας καί βάσταξε τίς ἀρρώστιες μας». Ὅποιος ὑπηρετεῖ, λοιπόν, τούς ἄλλους, ὑπηρετεῖ τό Χριστό, μοιάζει μέ τό Χριστό. Συμμετέχει στίς θλίψεις τῶν ἀδελφῶν του Χριστοῦ καί στά προβλήματά τους. Ἀντίθετα, κάθε φορά πού ἀρνούμαστε τήν ἀγάπη γιά τόν ἐμπερίστατο ἀδελφό, ἀρνούμαστε τόν ἴδιο τό Θεό. Γι’ αὐτό, ἄν ἀδιαφορήσουμε καί δέν ἀγαπήσουμε τόν συνάνθρωπο, τότε θά κριθοῦμε ἀπό τόν Υἱό τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ ἀγάπη λοιπόν, γίνεται τό διαχρονικό μέτρο τοῦ Θεοῦ πού θά μᾶς κρίνει.

Πολλές φορές, ἀγαπητοί ἀδελφοί, τό νόημα τῆς παραβολῆς διαστρεβλώνεται, ὅταν οἱ ἄνθρωποι τό ἀντιλαμβάνονται μ’ ἕναν τρόπο πού πανικοβάλλει καί τρομοκρατεῖ μέ ἀπειλές, καταδίκες καί τιμωρίες. Ὅμως, ὁ Θεός δέν τιμωρεῖ, ἀλλά ὁ ἄνθρωπος αὐτοτιμωρεῖται μέ τίς ἐπιλογές του καί τίς συμπεριφορές του. Ὁ Χριστός ἀποδέχεται τή δική μας ἀπόφαση. Ἀπό τή δική μας τοποθέτηση ἐξαρτᾶται ἡ κρίση του. Εἶναι φοβερό βέβαια γιά τόν καθένα μόνο νά τό σκεφθεῖ, ὅτι μπορεῖ νά βρεθεῖ μακριά ἀπό τό Θεό ἐκείνη τήν ὥρα τῆς κρίσης. Γιατί οἱ μή μετανοήσαντες θά ζοῦν αἰώνια τήν ἀπουσία τοῦ Θεοῦ. Ἀφοῦ θά στεροῦνται τό Θεό, πού εἶναι τό φῶς, θά ζοῦν στό σκοτάδι καί θά ὑποφέρουν αἰώνια. Ἀντίθετα οἱ δίκαιοι θά ἀπολαμβάνουν τή δόξα, τή χαρά, τή λαμπρότητα, ὅλα ἐκεῖνα τά ἀγαθά τῆς αἰώνιας ζωῆς, τά ὁποία, ὅμως, γράφει ὁ Ἀπ. Παῦλος: «ὀφθαλμός οὐκ εἶδε καί οὖς οὐκ ἤκουσε καί ἐπί καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη, ἅ ἠτοίμασεν ὁ Θεός τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν» (Α΄ Κοριν. β,9).

Γιά νά ἀξιωθοῦμε, λοιπόν, αὐτῶν τῶν ἀγαθῶν εἶναι καιρός, ὅσο ὁ Θεός μᾶς χαρίζει ἡμέρες ζωῆς, ὡς γνήσιοι ὀρθόδοξοι χριστιανοί νά κάνουμε πράξη τήν ἀγάπη, νά τήν ἐκφράζουμε καθημερινά, νά τήν ἀκτινοβολοῦμε, νά τήν κάνουμε μήνυμα καί ἐλπίδα. Ἔτσι μόνο θά ζοῦμε μέ τήν ἐλπίδα πώς τήν ὥρα τῆς κρίσεως θ’ ἀκούσουμε μαζί μέ τούς δίκαιους τό «Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου κληρονομήσατε τήν ἠτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν» Ἀμήν.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Προσευχητάριον ὑπέρ τῶν κεκοιμημένων

11. Εὐχή εἰς κεκοιμημένους

Δέσποτα Κύριε ὁ Θεός, ὁ τῇ σοφίᾳ Σου κατασκευάσας αὐτόν καί θέμενος ἐν αὐτῷ πνοήν ζωῆς, καί εἰσαγαγών εἰς τόν κόσμον τοῦτον πολιτεύεσθαι ἐπ’ ἐλπίδι ζωῆς αἰωνίου, ἁμαρτήσαντα δὲ αὐτόν, θανάτου ἐπαγαγών καί διαλύσας, καί ἀποστρέφων, τήν δέ ψυχήν εἰς ἑαυτόν προσκαλούμενος· Αὐτός ἀνάπαυσον τήν ψυχήν τοῦ δούλου Σου (τοῦδε), ἐν τόπῳ φωτεινῷ, ἐν τόπῳ ἀναψύξεως, ἔνθα ἐπισκοπεῖ τὸ φῶς τοῦ προσώπου Σου Κύριε, ἐν κόλποις Ἀβραάμ καί Ἰσαάκ καί Ἰακώβ, μετά πάντων τῶν ἁγίων· καί εἴτι ἐπλημμέλησεν εἰς Σέ, ἐν πράξει ἤ λόγῳ ἤ κατά διάνοιαν, Αὐτός ὡς ἀγαθός καί φιλάνθρωπος Θεός, ἄνες, ἄφες, συγχώρησον, παριδών αὐτοῦ τε καί ἡμῶν τά ἀνομήματα· ἡμῶν δέ τά τέλη τῆς ζωῆς ἀνώδυνα καί ἀκαταίσχυντα καταξίωσον, ὅτε θέλεις καί ὅτε βούλῃ, μόνον ἄνευ αἰσχύνης καί παραπτωμάτων.

Σύ γάρ εἶ ἡ ἀνάστασις τοῦ Σοῦ δούλου καί Σοί τήν δόξαν ἀναπέμπομεν, τῷ Πατρί καί τῷ Υἱῷ καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.


12. Εὐχή εἰς κεκοιμημένους

Δέσποτα Κύριε ὁ Θεός, ὁ τῇ σοφίᾳ Σου κατασκευάσας αὐτόν καί θέμενος ἐν αὐτῷ πνοήν ζωῆς, καί εἰσαγαγών εἰς τόν κόσμον τοῦτον πολιτεύεσθαι ἐπ’ ἐλπίδι ζωῆς αἰωνίου, ἁμαρτήσαντα δέ αὐτόν, θανάτου ἐπαγαγών καί διαλύσας, καί τόν μέν ἐκ γῆς εἰς γῆν ἀναλύων, τήν δέ ψυχήν πρός ἑαυτόν προσκαλούμενος· Αὐτός Δέσποτα φιλάνθρωπε πρόσδεξαι τό πνεῦμα τοῦ δούλου Σου (τοῦδε), καί προσαγόμενον πρός τόν ἅγιον θρόνον Σου, πάσης τιμῆς καί ἀνέσεως ἀξίωσον, φυλάσσων εἰς ἀνάστασιν, καί εἴτι ὡς ἄνθρωπος σαρκί ζῶν, λόγῳ ἤ ἔργῳ ἤ ἐν διανοίᾳ ἥμαρτεν, Αὐτός ὡς ἀγαθός καί ἐλεήμων Θεός, ἄνες, ἄφες, συγχώρησον, παριδών αὐτοῦ καί ἡμῶν τά παραπτώματα.

Σύ γάρ εἶ ὁ Θεός οἰκτιρμῶν καί σοί πρέπει πᾶσα δόξα, τιμή καί προσκύνησις, τῷ Πατρί καί τῷ Υἱῷ καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.


13. Εὐχή εἰς κεκοιμημένους

Ὁ Θεὸς τῶν πνευμάτων καί πάσης σαρκός, ὁ τῶν ὁρωμένων καὶ τῶν ἀοράτων ποιητής, ὁ κατά τήν ἀπόρρητόν Σου βουλήν ἑνώσας ψυχήν καί σῶμα, καί πάλιν κατά τό θέλημα τῆς Σῆς ἀγαθότητος διαλύων τό πλάσμα Σου, ὅ ἐποίησας, καί τόν μέν χοῦν, τῷ χοΐ ἀναλύων, τό δέ πνεῦμα πρός Αὐτόν προσκαλούμενος, καί κατατάσσων μοναῖς μέχρι τῆς ἀναστάσεως καί ἀποκαλύψεως τοῦ μονογενοῦς Σου Υἱοῦ· Αὐτός, Δέσποτα, ἀντιλαβοῦ τῆς ψυχῆς τοῦ δούλου Σου καί ἀναγαγών αὐτήν ἐκ τοῦ κοσμικοῦ σκότους καί τῆς ἐξουσίας τῶν ἀντικειμένων δυνάμεων ρυσάμενος· κατάταξον ἐν χώρῳ φωτεινῷ, ἐν χώρᾳ ζώντων, ὅθεν ἀπέδρα ὀδύνη, λύπη καί στεναγμός· συγχώρησαι αὐτῷ τά ἁμαρτήματα, συγγνώμην παρασχών τοῖς ἀνθρωπίνοις πλημμελήμασιν, ἐν δέ τῇ χάριτί Σου διαφυλάξας· μνήσθητι καί τῶν συνεληλυθότων τιμῆσαι τό ὁμοιοπαθές, καί λογῆσαι αὐτοῖς τόν κόπον καί τήν σπουδήν εἰς ἔργον δικαιοσύνης καί τῶν πενθούντων καί ἀδημονούντων μνήσθητι Κύριε, καί παρεκάλεσον αὐτῶν τήν καρδίαν, καί παραμυθησάμενος, ἐλέησον αὐτούς καί ἡμᾶς καί σῶσον ἐν τῇ ἐνδόξῳ Σου βασιλείᾳ.

Ὅτι πρέπει Σοί πᾶσα δόξα, τιμή καί κράτος καί μεγαλοπρέπεια, τῷ Πατρί καί τῷ Υἱῷ καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.


14. Εὐχή εἰς κεκοιμημένους

Ὁ Θεός τῶν πνευμάτων καί πάσης σαρκός, ὁ Κύριος τῶν κυριευόντων, ὁ Θεός τῆς παρακλήσεως, ὁ τόν θάνατον καταργήσας, ὁ τόν διάβολον καταπατήσας καί ζωήν χαρισάμενος τῷ γένει τῶν ἀνθρώπων, ὁ Θεός τῶν πνευμάτων ἡμῶν, ὁ Θεός τῶν ἁγίων, ἡ ἀνάπαυσις τῶν θλιβομένων, ἀνάπαυσον τήν ψυχήν τοῦ δούλου Σου, ἐν τόπῳ φωτεινῷ, ἐν τόπῳ ἀναψύξεως, ὅθεν ἀπέδρα ὀδύνη, λύπη καί στεναγμός· καί παράσχου αὐτῷ εἰς κόλπους Ἀβραάμ καί πάντων τῶν Ἁγίων καταζῆναι· καί τοῖς πενθοῦσιν χάρισαι παραμύθιον, τῶν θλιβομένων ὁ Σωτήρ, τῶν ὀλιγοψύχων ἡ παραμυθία· φύλαξον δέ ἡμᾶς, ἐν τῷ αἰῶνι τούτῳ καί ἐν τῷ μέλλοντι.

Οἰκτιρμοῖς καί φιλανθρωπίᾳ τοῦ μονογενοῦς Σου Υἱοῦ, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.


15. Εὐχή ἑτέρα εἰς κεκοιμημένους

Θεέ Παντοκράτορ, Παντέφορε, Πανδερκέστατε· οὗ ἐν χειρί πᾶσα ἐξουσία, καί πᾶσα πνοή· ἀνάπαυσον τόν δοῦλόν Σου (δεῖνα), ἐν τόπῳ φωτεινῷ, ἔνθα ἐπισκοπεῖ τό φῶς τοῦ προσώπου Σου· καί ἐν τῇ κοινῇ ἀναστάσει ἐν νεφέλαις ἀέρων καταξίωσον ἀπαντῆσαί Σοι μετά πάντων τῶν Ἁγίων Σου· ᾄδοντα χαρμόσυνα καί μεγαλύνοντα τήν Σήν ἄφατον ἀγαθότητα.

Ὅτι πρέπει Σοί πᾶσα δόξα, τιμή καί προσκύνησις, τῷ Πατρί καί τῷ Υἱῷ καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.


16. Εὐχή ἄλλη εἰς κεκοιμημένους

Ὁ Θεός ὁ δυνατός, ὁ τῇ σοφίᾳ Σου κατασκευάσας τόν ἄνθρωπον, ὁ ἐκ διαφόρων καί ἐναντίων οὐσιῶν ἕν ζῶον λογικόν ὑποδείξας· ὁ συνάψας καί ἑνώσας τόν νοῦν τῷ χοΐ, τήν ἀόρατον ψυχήν τῇ ὁρωμένῃ σαρκί, διαστήσας δέ αὐτήν καί διακρίνας καί μετά τήν παράβασιν τῇ ἀνυπερβλήτῳ Σου περί ἡμᾶς ἀγάπῃ, ἵνα μή ἀθάνατον Δέσποτα, προσέταξας τόν χοῦν τοῦτον ἐπιστρέψαι εἰς τήν γῆν, καί τήν νοεράν ψυχήν ἀναλῦσαι πρός Σέ· μνήσθητι τοῦ δούλου Σου (τοῦδε)· καί εἴτι ἐν λόγῳ ἤ ἔργῳ ἥμαρτεν, εἴτε ἄκων ἤ ἑκών παρέβη, συγχώρησον αὐτοῦ, καί μέ ἐκζητήσῃς καί μηδέ εἰσέλθῃς εἰς κρίσιν μετά τοῦ δούλου Σου. Τίς γάρ ἐστίν, ὅς ζήσεται καί οὐχ ἁμαρτήσει; Ἵλεως γενοῦ, ὡς ἀγαθός, καί ἀνάπαυσον τό πνεῦμα αὐτοῦ εἰς κόλπους Ἀβραάμ καί Ἰσαάκ καί Ἰακώβ, ὅθεν ἀπέδρα πᾶσα ὀδύνη καί λύπη καί στεναγμός, θησαυρίζων καί αὐτῷ τήν ἀγαθήν ἐλπίδα τῆς μετά τῶν Ἁγίων ἀναστάσεως. Παρακάλεσον δέ καί παραμύθησαι ὡς φιλάνθρωπος τούς πενθοῦντας, καί τό βαρύ τῆς ἀθυμίας φορτίον ἀπό τῆς διανοίας αὐτῶν ἀνακούφισον, ἵνα εὐχαριστοῦντες δοξάσωσιν τόν μόνον ζῶντα καί αἰώνιον Θεόν.

Ὅτι Αὐτός εἶ ἡ ζωή καί ἡ ἀνάπαυσις τῶν κεκοιμημένων καί Σοί τήν δόξαν ἀναπέμπομεν, τῷ Πατρί καί τῷ Υἱῷ καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.


17. Εὐχή ἄλλη εἰς κεκοιμημένους

Ὁ Θεός ἡμῶν, ὁ Θεός τοῦ σώζειν, ὁ δημιουργός ζώντων καί νεκρῶν· ὁ ἐκ μή ὄντων εἰς τό εἶναι παραγαγών, ὁ ἐκ γῆς πλάσας τόν ἄνθρωπον καί εἰς γῆν ἁμαρτίας ἕνεκα ἐπιστρέψας· διά δέ τήν Σήν φιλανθρωπίαν ἀνακαλούμενος εἰς ζωήν, ἀνάπαυσον τήν ψυχήν τοῦ δούλου Σου (δεῖνα), Δέσποτα, ἐν ἐλέει καί οἰκτιρμοῖς, ἐν χώρᾳ φωτός, ἐν τόπῳ ἀναπαύσεως, ἐν κόλποις Ἀβραάμ καί Ἰσαάκ καί Ἰακώβ, μετά πάντων τῶν ἁγίων τῶν ἀπ’ αἰῶνός Σοι εὐαρεστησάντων.

Ὅτι Σύ εἶ ἡ ἀνάστασις τῶν κεκοιμημένων, καί Σοί τήν δόξαν ἀναπέμπομεν, τῷ Πατρί καί τῷ Υἱῷ καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.


18. Εὐχή ἄλλη εἰς κεκοιμημένους

Ὁ Θεός ὁ διδούς πάσῃ σαρκί, καί πάλιν ἀναλαμβάνων τάς ψυχάς τάς ἐπιστρεφούσας ἐπί Σέ, καί κατοικίζων ἐν μοναῖς, αἷς ἡτοίμασας· πρόσδεξαι τό πνεῦμα τοῦ δούλου Σου, κατατάσσων ἐν ἀνέσει, καί κατασκηνῶν εἰς τόπον χλόης καί ἀναπαύσεως, διδούς ἁμαρτημάτων συγχώρησιν πάσης τῆς ἐν τῷ βίῳ κακίας συγγνώμην, ὅτι φιλάνθρωπος εἶ καί ἀγαθός, εἰδώς συγχωρεῖν πλημμελήματα, καί ὑπερβαίνων τά ἁμαρτήματα· τήν ψυχήν αὐτοῦ ἐκεῖ ἀνάπαυσον, ἡμᾶς δέ ἐνταῦθα εἰρήνευσον καί διαφύλαξον, καί τοῖς συνελθοῦσιν λόγησαι τόν κάματον εἰς δικαιοσύνην.

Ὅτι ἐλεήμων καί φιλάνθρωπος Θεός ὑπάρχεις, καί Σοί τήν δόξαν ἀναπέμπομεν, τῷ Πατρί καί τῷ Υἱῷ καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.


19. Εὐχή ἄλλη εἰς κεκοιμημένους

Ὁ ὤν καί προών καί διαμένων εἰς τούς αἰῶνας Κύριε, ὁ ὑπό πάσης κτίσεως νοητῆς δοξαζόμενος, ὁ εὐδοκήσας παρά τῆς ἀνθρωπίνης εὐτελείας εὐχάς καί θυμιάματα προσφέρεσθαί σου τῷ παναγίῳ ὀνόματι· μνήσθητι ὁ Θεός ἡμῶν, καί λύτρωσαι αὐτόν τῆς δυσώσους ἁμαρτίας, εὐωδίᾳ τῆς σῆς ἀγαθότητος, καί ἐλέους καί φιλανθρωπίας ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως καταξιώσας.

Σόν γάρ ἐστί τό κράτος, καί ἡ Βασιλεία ἡ ἀτελεύτητος, τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.


20. Εὐχή ἄλλη ἐπί τελευτήσαντος

Ὁ Θεός ὁ διδούς πάσῃ σαρκί καί πάλιν ἀναλαμβάνων ἀπό κόσμου τάς ψυχάς τάς ἐπιστρεφούσας ἐπί Σέ καί κατοικίζων ἐν μοναῖς αἷς ἡτοίμασας· πρόσδεξαι τό πνεῦμα τοῦ δούλου Σου, κατατάσσων ἐν ἀνέσει, καί κατασκηνῶν εἰς τόπον χλόης καί ἀναπαύσεως, διδούς ἁμαρτημάτων συγχώρησιν, πλημμελημάτων ἄφεσιν, πάσης τῆς ἐν τῷ βίῳ κακίας συγγνώμην, ὅτι φιλάνθρωπος εἶ καί ἀγαθός, εἰδώς συγχωρεῖν πλημμελήματα, καί ὑπερβαίνοντα ἁμαρτήματα τήν ψυχήν αὐτοῦ ἐκεῖ ἀνάπαυσον, ἡμᾶς δέ ἐνταῦθα εἰρήνευσον καί διαφύλαξον, καί τοῖς συνελθοῦσιν τόν κάματον εἰς δικαιοσύνην δώρησαι.

Ὅτι ἐλεήμων καί φιλάνθρωπος Θεός ὑπάρχεις, καί σύ τήν δόξαν ἀναπέμπομεν, τῷ Πατρί καί τῷ Υἱῷ καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

 Ἀρχιμ. Παῦλος Κ. Ντανᾶς, Εὐχὲς ὑπέρ ἀναπαύσεως κεκοιμημένων



Προσευχητάριον ὑπέρ τῶν κεκοιμημένων
Ἀρχιμανδρίτου Παύλου Κ. Ντανᾶ

Ἐκδόσεις «Ἄθως»
Ἀθήνα 2005

Sourse : http://arxontarikion.wordpress.com/

Δίπτυχα των κεκοιμημένων

Ποίημα Γέροντος Νείλου. Πρόσεχε ακριβώς τα λεγόμενα

Μνήσθητι, Κύριε, των ψυχών των κεκοιμημένων δούλων σου, των γεννηθέντων εκ των δια χειρός Θεού πλασθέντων ανθρώπων, του εκ γης προπάτορας ημών Αδάμ και της συζύγου αυτού προμήτορος ημών Εύας και γνωρισάντων σε, τον Ποιητήν και Δημιουργόν των απάντων ως αληθινό Θεό, και εν τω βίω αυτών πίστη δουλευσάντων σοι υπό τον νόμον και προ του νόμου κατά το θέλημα σου και δοξασάντων σου το μεγαλοπρεπές όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, Τριάδα ομοούσιων και αδιαίρετων, και πάντων των απ' αιώνος εν ευσέβεια τεθνεώτων.

Μνήσθητι, Κύριε, των ορθοδόξων Βασιλέων και Βασιλισσών και των ευσεβών τέκνων αυτών.

Μνήσθητι, Κύριε, των ψυχών των παναγιότατων Οικουμενικών Πατριαρχών των ορθοδόξων.

Μνήσθητι Κύριε, των ψυχών των πιστότατων και ευσεβών Μεγάλων Ηγεμόνων και Ηγεμονίδων και των τέκνων αυτών και πάντων των ορθοδόξων συγγενών αυτών.

Μνήσθητι, Κύριε, των πανιερωτάτων μητροπολιτών και πάντων των θεοφιλέστατων αρχιεπισκόπων και επισκόπων.

Μνήσθητι, Κύριε, των εκκλησιαστικών σου λειτουργών, αρχιμανδριτών και ηγουμένων και ιερομόναχων, και των μεγαλόσχημων και πάντων των μοναχών.

Μνήσθητι, Κύριε, των μεγαλόσχημων μοναστριών και των μοναζουσών και των μελανειμονουσών.

Μνήσθητι, Κύριε, των ψυχών των αρχιερέων και των Ιερομόναχων, και των διακόνων, των εν ευσέβεια βιωσάντων, και πάντων των κληρικών της αγίας Εκκλησίας.

Μνήσθητι, Κύριε, των ψυχών των υπέρ της αγίας Εκκλησίας αγωνισαμένων και υπέρ της ορθοδόξου χριστιανικής πίστεως τα αίματα αυτών ακχεάντων και υπέρ όλου του κόσμου την ζωήν αυτών θεμένων.

Μνήσθητι, Κύριε, των ψυχών παντός του γένους των ορθοδόξων, των εν πολέμοις φονευθέντων και εν μάχαις τραυματισθέντων νεκρών, και των εν πόλεσι και χωρίοις πυρί κατακαέντων και εν όπλω και μαχαίρα αναιρεθέντων και παντοίος απολεσθέντων δια χειρών των άθεων, και των δι' εμφυλίου πολέμου εν ευσέβεια βίαιων θάνατον λαβόντων.

Μνήσθητι, Κύριε, των ψυχών των εν οδοίς και πλατιές υπό των Τατάρων και αλλοεθνών φονευθέντων, και των υπό ληστών και εν πάση βία βιαίως αποθανόντων.

Μνήσθητι, Κύριε, των ψυχών των εν δεσμοίς και φυλακές κατακλεισθέντων κεκοιμημένων.

Μνήσθητι, Κύριε, των ψυχών των εν δριμύς και τέλμα και λόχμες πλανηθέντων και των εις φρέατα και λάκκους πεσόντων νεκρών.

Μνήσθητι, Κύριε, των ψυχών των υπό θηρίων και ερπετών διασχισθέντων και τοις κερασί διατρηθέντων και υπό των όρνέων καταβρωθέντων τεθνεώτων.

Μνήσθητι, Κύριε, των ψυχών των εν τω βυθώ της θαλάσσης καταποντισθέντων και υπό των ιχθύων διαμελισθέντων ορθοδόξων νεκρών.

Μνήσθητι, Κύριε, των ψυχών των εν πείνα και δίψα και γυμνότητα τελευτησάντων.

Μνήσθητι, Κύριε, των ψυχών των εκουσίως και ακουσίως εκ του κόσμου τούτου μεταστάντων και παντοίως αιφνίδιο θάνατον λαβόντων ορθοδόξων.

Μνήσθητι, Κύριε, των ψυχών πάντων των ορθοδόξων, των ανά την ύπ' ούρανόν και κατά πάσας τάς επτά χιλιετηρίδας επί γης ευσεβώς βιωσάντων και των ανά την υφήλιο και ανά πάντα τα πέρατα της οικουμένης παντοίες θλίψεσι και ανάγκαις και νόσοις βιαίως κρατηθέντων και αποθανόντων ορθοδόξων απάντων, γερόντων και νεανίδων πλουσίων και πενήτων, ελευθέρων και δούλων, άρρενος και γυναικείου φύλου.

Πάσας τας εν ευσέβεια βιώσασας γενεάς και γενεάς των προς σε μεταστάντων Άναπαυσον, Κύριε, τους ενθάδε κείμενους, τους απανταχού και εν παντί τόπο της δεσποτείας σου ορθοδόξους, ότι ευλογητός ει εις τους αιώνας. Αμήν.

Η απελευθέρωση από τη δυναστεία των παθών μέσα στη Φυλακή

10 Φεβρουαρίου 2015

[Προηγούμενη δημοσίευση: http://www.pemptousia.gr/?p=89578]

Η υπερηφάνεια

Φοβερό κακό. Κι έχει σαν καρπό της το πείσμα. Πότε καταλαβαίνουμε ότι ένας άνθρωπος έχει υπερηφάνεια; Όταν επιμένει στη γνώμη του. Ο ταπεινός άνθρωπος συμφωνεί με τον άλλον. Ο υπερήφανος διαφωνεί με όλους. Τον πιάνει ένα πείσμα, πείσμα καλογερικό, πείσμα κρητικό, πείσμα μακεδονικό, πείσμα ελληνικό. Και μέσα σ’ αυτό το πείσμα, είναι ικανός να κάνει ό,τι πιο καταστροφικό για τη ζωή του. Πολλοί παίρνουν το δρόμο για τή Φυλακή εξαιτίας της υπερηφάνειας και του θυμού. Αυτά τα δυο μαζί καταργούν τη λογική. Κλείνουν τα μάτια, για να μη βλέπουν το κακό που προξενεί ο άνθρωπος, και ο χειμώνας έρχεται βαρύς στην ψυχή την υπερήφανη και τη θυμώδη. Αν όμως είμαστε άνθρωποι με πραότητα και ταπείνωση, ο ένας δέχεται τη γνώμη του άλλου, έστω κι αν διαφωνεί στο βάθος. Αλλά για χάρη Της ηρεμίας συμφωνεί. Αυτό είναι άνοιξη. Γαλήνη. Ειρήνη. Ομορφιά. Λέμε: Διαφωνήσαμε οι δυο, ο Κώστας με το Γιώργο, αλλά χωρίσαμε αγαπημένοι. Δικαίωμά μας βέβαια είναι να μή συμφωνούμε κάποιος φορές, γιατί έχουμε διαφορετική γνώμη για ένα θέμα. Ναι. Ας διαφωνούμε. Να είμαστε όμως πάντα αγαπημένοι. Άχ, αν δεν είχαμε υπερηφάνεια, αν δεν είχαμε αυτό το πείσμα που κάνει τη ζωή μας άνω-κάτω, πόσο γλυκά θά ζούσαμε με όλους! Ανοιξιάτικη θα ήταν πάντα η ζωή μας. Παραδεισένια. «Ευωδία Χριστού» (B΄ Κορ. 2, 15) πραγματικά.

 

Η βλασφημία

Είναι χαρακτηριστικό κυρίως των ανδρών. Εμείς δε οι Έλληνες έχουμε ρεκόρ στη βλασφημία. Βλασφημούμε τον ίδιο το Θεό που μας δίνει τον ήλιο, τη βροχή, τον αέρα. Την ομορφιά της άνοιξης και των άλλων εποχών. Αυτόν τολμούμε και βλασφημούμε, αντί να είμαστε ευγνώμονες για τις τόσες δωρεές του. Αλλά δυστυχώς υβρίζουμε όχι μόνον το Θεό, αλλά και το συνάνθρωπό μας, που είναι εικόνα του Θεού και αδελφός μας εν Χριστώ Ιησού. Γιατί, λοιπόν, να κακολογούμε; Μιά καλή κουβέντα, μια καλημέρα, ένα «Χριστός Ανέστη», είναι καλύτερα από κάθε κακό λόγο. Αυτά ταιριάζουν στα χείλη του χριστιανού, που θέλει να ζεί με συνέπεια στη ζωή του, στα ίχνη του Χριστού και να είναι ένα καλό παράδειγμα για όλους.

Αυτά τα τρία πάθη ήθελα να υπογραμμίσω στην αγάπη σας. Το θυμό. Την υπερηφάνεια. Και τη βλασφημία.

Αν αυτά τα κόψουμε κι αναστηθούμε σάν από τον τάφο, η ζωή θα είναι ωραία και μέσα στη φυλακή. Γιατί η ψυχή θά είναι ελεύθερη από τα πάθη. Το σώμα φυλακίζεται. Η ψυχή όμως παραμένει ελεύθερη, δεν έχει τα δεσμά των παθών. Η αληθινή ελευθερία δεν είναι η ελευθερία του σώματος, αλλά η ελευθερία της ψυχής. Μέσα μας είναι η ελευθερία. Δεν είναι έξω. Πολλοί ελεύθεροι ως προς το σώμα είναι πιο δυστυχισμένοι από τους φυλακισμένους, όταν κυριαρχούν τα πάθη μέσα τους. Σας ερωτώ: Ένας θυμώδης μπορεί να φάει γλυκό ψωμί; Ένας πεισματαρης μπορεί να χαρεί τη ζωή του; Ένας βλάσφημος που τολμά να υβρίσει το Θεό της αγάπης και της μακροθυμίας, μπορεί να ζεί ελεύθερα, ήρεμα, γλυκά; Είναι ευτυχισμένος; Όχι, δεν είναι. Γιατί δέν είναι ελεύθερος ψυχικά. Είναι σκλάβος των παθών του. Των αδυναμιών του.

Κι εγώ ήρθα σήμερα να σας μιλήσω για τη λευτεριά της ψυχής. Κλείνουμε πόρτες, παράθυρα και περιορίζουμε το σώμα. Την ψυχή όμως δεν τη φυλακίζουμε. Αυτή παραμένει ελεύθερη, όταν δεν έχει πάθη. Και ο ελεύθερος φυλακισμένος μπορεί να σκέπτεται με αγάπη και χαρά την οικογένεια του. Τους συγγενείς και τους φίλους του. Παίρνει και γράφει ένα γράμμα και λέει: «Σεβαστοί μου γονείς, αγαπητά μου παιδιά, και μόνο που σας σκέπτομαι, νιώθω ελεύθερος. Νιώθω χαρούμενος κι ας είμαι στη φυλακή. Κάνω κουράγιο. Κάνω υπομονή, για να γυρίσω κοντά σας. Όχι όμως ίδιος. Καλύτερος τώρα. Χωρίς τα παλιά εκείνα λάθη που με έφεραν στη φυλακή. Γιατί η φυλακή έγινε για μένα ευλογία από το Θεό. Άλλαξα. Αρνήθηκα τό παρελθόν. Και τώρα χαίρομαι πολύ. Γιατί είμαι ελεύθερος μέσα στη Φυλακή. Ελεύθερος ψυχικά. Και ευχαριστώ το Θεό γι’ αυτό».

 

Αγαπητοί μου κρατούμενοι,

άγαπητοί μου αδελφοί καί αδελφοί του Χριστού,

Η ζωή είναι όμορφη και αξίζει να τη ζεί κανείς, αν η ψυχή του είναι ελεύθερη. Ελεύθερη από κάθε πάθος, που γίνεται αλυσίδα βαριά και πνίγει τα αισθήματα της ψυχής. Να θυμάστε, σας παρακαλώ, αυτά τα απλά μου λόγια. Να τα θυμάστε και να αγωνίζεστε. Να τα θυμάστε και να κάνετε υπομονή. Να έχετε αντοχή και δύναμη, μέχρι την ημέρα που θα βγείτε από τη φυλακή αυτή και ποτέ-ποτέ-ποτέ ξανά τα ίδια λάθη. Μήν ξαναπατήσετε ποτέ στη φυλακή.

Εύχομαι από τα βάθη της καρδιάς μου ολοι να ζούμε ελεύθεροι. Ελεύθεροι σωματικά. Ελεύθεροι και ψυχικά, για να τραγουδούμε την ομορφιά της ζωής, έστω και φτωχοί, έστω και τυφλοί, έστω και παράλυτοι. Η ομορφιά βιώνεται μέσα μας. Και πάνω από όλα, να ψάλλουμε με ευγνωμοσύνη τον ύμνο της αγάπης της Παναγίας μας προς τον Υιό και Θεό της: «Ω γλυκύ μου έαρ… »! Ω γλυκιά μου άνοιξη! Ώ Χριστέ μου, πόσο σ’ ευχαριστώ που Σε γνώρισα! Πόσο σε αγαπώ! Μαζί Σου είμαι ελεύθερος. Μαζί Σου θέλω να συνεχίσω να ζώ. Θέλω να υπάρχω.

Καλό κουράγιο, αδελφοί! Καλή υπομονή!

Πηγή:  Τριμηνιαίο ορθόδοξο χριστιανικό περιοδικό, Παλμοί, έτος 50^ο, Ιούλιος – Σεπτέμβριος 2014

Οι σύγχρονοι Άγιοι ως κανόνας μη αποτείχισης

Κώστας Νούσης - Θεολόγος - Φιλόλογος
12 Φεβρουαρίου 2015

Αποτείχιση ορίζεται η εκούσια απομάκρυνση από τα όρια της επίσημης Εκκλησίας εξαιτίας δογματικών ή κανονικών αποκλίσεων του ανώτερου, προπαντός, ιερατείου της. Στο όνομα της αποτείχισης,[1] ωστόσο, κανονικού μέτρου εξάπαντος προληπτικού και θεραπευτικού της προάσπισης της πίστεως έναντι των οιωνδήποτε αιρετικών παρεκκλίσεων, παρατηρείται τελευταία μια νεοαιρετική ομώνυμη εκκλησιολογική τάση και στάση, σύμφωνα με την οποία και στο όνομα τού δήθεν γενικού οικουμενιστικού μαγαρισμού των Ορθοδόξων Επισκόπων ιερείς, μοναχοί και λαϊκοί αποκόπτουν εαυτούς από το σωτήριο Σώμα του Κυρίου, την Εκκλησία. Και αυτό δεν μπορεί παρά να συνιστά πλάνη.

Οι σημερινοί αποτειχισθέντες, διακατεχόμενοι από το γνωστό σύνδρομο της κολοβής αλεπούς, θέλουν, ομοτρόπως με την αισώπεια πρωταγωνίστρια, να παρασύρουν και άλλους στην πλάνη τους, την οποία φυσικά και βαπτίζουν ορθοδοξία γνήσια, όπως προ αιώνος έγινε με το έτερο μεγάλο Σχίσμα των Παλαιοεορτολογιτών. Στην έκνομη εκ πνευματικής επόψεως προσπάθειά τους, χρησιμοποιούν και τα σύγχρονα όπλα της τεχνολογίας, ασκούντες την προπαγανδιστική τους τακτική μέσα από δικά τους sites, στρατευμένα στον «αγώνα» κατά της παναίρεσης του Οικουμενισμού, όπως φυσικά τη φαντασιώνονται εκείνοι εξαπλούμενη σε παγκόσμιο επίπεδο.

Αφορμή του παρόντος αποτέλεσε ένα άρθρο[2] δια του οποίου ο συντάκτης του προσπάθησε να αναιρέσει το κύριο και καίριο ακανθώδες επιχείρημα σε βάρος των αποσχισθέντων αδερφών: τη μη αποτείχιση εκ των κόλπων της επίσημης και Κανονικής Ορθόδοξης Εκκλησίας των σύγχρονων Αγίων και ηγιασμένων χαρισματούχων Γερόντων. Όταν γράφαμε προ καιρού[3] για τη στάση τους αυτήν αναφερόμενοι ως εις παραδειγματικό εκκλησιολογικό άξονα, επί του οποίου δύνανται απλανώς να βαδίζουν οι χριστιανοί των εσχάτων, το βασικό αντεπιχείρημα των αποτειχισθέντων ήταν πως δεν πρόκειται για Αγίους, αλλά απλά και μόνο για γέροντες, ει και χαρισματικούς. Σήμερα που δύο εξ αυτών αγιοκατετάγησαν επίσημα (Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης και Παΐσιος Αγιορείτης) τολμάνε – φευ – ακραίοι εξ αυτών να προβαίνουν σε βλάσφημες δηλώσεις περί ενός δήθεν οικουμενιστικού σχεδίου αγιοποίησης ανθρώπων, που υποστηρίζουν έμμεσα το οικουμενιστικό οικοδόμημα της εποχής. Τα αυτά, άραγε, δεν κάνουν εδώ και χρόνια και οι Παλαιοημερολογίτες αναφερόμενοι στην Εκκλησία των νεοημερολογιτών; Σε όλες δε τις περιπτώσεις τούτες είναι είτε υποδόρια είτε προφανής η διολίσθηση στο αμάρτημα της βλασφημίας του Αγίου Πνεύματος (Μαρκ. 3:20-30, Λουκ. 12:10).

Η αλήθεια είναι ότι το υπό εξέτασιν άρθρο είναι πιο προσεχτικό και, ενώ πάει να υποπέσει στο ως άνω σοβαρότατο αμάρτημα, κάπως το σώζει και παραδέχεται την αγιότητα των ανδρών. Το βασικό του επιχειρηματολογικό, εντούτοις, οικοδόμημα ερείδεται επί αυτών ακριβώς των σύγχρονων αγίων, ήτοι περί της αποδόμησης του κύρους και της αμφισβήτησης της ορθότητος των πεπραγμένων και λεγομένων τους. Προσπαθεί να μας πείσει ότι όλοι αυτοί οι γεροντάδες – ένιοι εξ αυτών, σημειωτέον, και Άγιοι πλέον – δεν ακολούθησαν τη διαχρονική παράδοση της Εκκλησίας, που κατ’ αυτόν είναι η υποχρεωτική αποτείχιση στις περιπτώσεις των αιρέσεων.

Το άρθρο, αν και δομημένο σε (θεο)λογικές βάσεις ως προς το φαίνεσθαι τουλάχιστον, έχει, ωστόσο, εγγενώς πολλά προβλήματα. Για παράδειγμα, δεν μας ξεκαθαρίζει το αν παραδέχεται πως οι σύγχρονοι γέροντες είναι απλοί χαρισματούχοι ή και Άγιοι (οι δύο είπαμε ήδη αναγνωρίστηκαν και επίσημα και έπεται η συνέχεια). Επίσης συγχέει την έννοια της Παράδοσης, την οποία αποδίδει γενικά και αόριστα στην Εκκλησία, από την οποία εν προκειμένω εμμέσως πλην σαφώς εξαιρεί τους γέροντες και Αγίους, οι οποίοι, κατ’ αυτόν, δεν είναι αλάθητοι. Να παρενθέσουμε εδώ ότι δεν δίνεται καμιά επαρκής επεξήγηση επί της παραδοχής των παλαιοτέρων Αγίων, η οποία, ως και επί των συγχρόνων, δεν είναι τίποτε περισσότερο από καθαρό θέμα πίστης…

Φυσικά και δεν έχουμε καμιά πρόθεση ούτε να απαντήσουμε διεξοδικά ούτε να αποδομήσουμε τα επιχειρήματα του γράφοντος. Αυτό που θέλουμε να καταδειχθεί είναι μια προφανής αλήθεια, την οποία τεχνηέντως παρακάμπτει εκείνος: πως δεν πρόκειται για μεμονωμένες απόψεις ενίων γερόντων, αλλά για ένα άτυπο consensus partum, στο οποίο ακριβώς εδράζεται και η Ορθόδοξη Πατερική Παράδοση.

Οι σύγχρονοι Γέροντες και Άγιοι εξάπαντος δεν πρέπει να συγκρίνονται με τους αρχαιότερους με βάση την παλαιότητα (!), καθώς έτσι αδιοράτως ακυρούται η διαχρονικότητα της δύναμης της Εκκλησίας να παράγει Αγίους. Έπειτα, αναφορικά με το εν λόγω άρθρο έχουμε να κάνουμε τρεις ακόμη ενδεικτικές παρατηρήσεις. Πρώτον, ότι αναφέρεται στη διαχρονική αποτειχιστική πρακτική της Εκκλησίας, χωρίς να αναφέρει παραδείγματα, πλην ενός επουσιώδους περιστατικού αντίδρασης σε παρεξήγηση εκλατίνισης ιερέως τινος. Δεύτερον, πως για τους γεροντάδες που αναφέρει ότι δεν αποτειχίστηκαν, δεν είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα και προβάλλει τη μισή αλήθεια. Ενδεικτικά και μόνον, ο π. Ιερώνυμος Αιγίνης είχε πολλές επαφές με άτομα του νέου εορτολογίου και δεν αμφισβήτησε ποτέ τη σωτηριολογική δύναμη της Εκκλησίας μας, παρά το γεγονός ότι εορτολογικά επέστρεψε στο «πάτριο» εορτολόγιο μάλλον για προσωπικούς λόγους. Τρίτο και τελευταίο, μιλάει για το υποχρεωτικό της αποτείχισης με βάση μια «εντολή» του οσίου Παϊσίου σε αγιορείτικη μονή να αποτειχιστεί, χωρίς να μας εξηγεί γιατί ο ίδιος ο όσιος τελικά εκοιμήθη σε κοινωνία με την «αίρεση»! Και ο μακρύς κατάλογος των αυτοαναιρέσεών του θα μας φάει πολύ χρόνο…

Όλοι όσοι προσπαθούν να αμφισβητήσουν παντοιοτρόπως τους σύγχρονους γεροντάδες (ακόμη και για πιθανότητα φοβιών τους, έγραψε!) δεν μπορούν να μας εξηγήσουν για ποιον λόγο υπάρχει περίπτωση να πλανήθηκαν εκείνοι (και καλά δεν είχαν πληροφόρηση καλή, αναφέρει, λες και τους έλειπε η θεία τοιαύτη, την οποία συνεπαγωγικά διεκδικεί ο κύριος δι’ εαυτόν) και όχι οι σημερινοί αποτειχισθέντες, οι αυτόκλητοι «φορείς» της Παράδοσης, ώστε να ακολουθούμε το πεπλανημένο παράδειγμα των τελευταίων.

Είναι αληθές ότι ακόμη και η στάση των όποιων γερόντων και Αγίων κρίνεται από την Ορθόδοξη Παράδοση, τη βιβλική και πατερική και ασκητική και ευχαριστιακή. Από το σύνολο σώμα της Εκκλησίας και δη από τον λαό του Θεού. Δεν ειδωλοποιούμε τη στάση του α ή β γέροντα, αλλά και δεν μπορούμε να παρακάμψουμε έτσι απλά και ελαφρά τη καρδία την προκείμενη σύμφωνη εκκλησιολογική στάση τους, γνωρίζοντες σαφέστατα την κοινωνία τους με τον Θεό και το πνευματικό ύψος στο οποίο είχαν φτάσει.[4] Δεν θα πρέπει, επίσης, να ξεχνάμε ότι δεν είδαμε ούτε στην περίπτωση των εν λόγω γερόντων ούτε στην πρόσφατη εκκλησιαστική μας ιστορία κάποια επίσημη πράξη αιρετικού χαρακτήρα, όπως για παράδειγμα κάποια παράνομη ένωση και λειτουργική κοινωνία με τους Ρωμαιοκαθολικούς. Το θέμα του Οικουμενισμού, χωρίς να εθελοτυφλούμε ότι δεν είναι υποστατό σε κάποιες περιπτώσεις, σίγουρα αποτελεί μια συγκεχυμένη και απροσδιόριστη αφορμή, εκ της οποίας μπορεί να αρπαχτεί ο οιοσδήποτε θέλει να δημιουργήσει ένα υπερορθόδοξο αντάρτικο φονταμενταλιστικής υφής και προέλευσης. Πού θα οδηγήσει, όμως, και πού θα τελειώσει όλη αυτή η ακαταστασία; Αυτά τα έκτροπα προβλέποντας οι σύγχρονοι Πατέρες εν Πνεύματι, τήρησαν οι ίδιοι και προέτρεψαν σε συνετή παραμονή εντός των κόλπων της Εκκλησίας, μακριά από ζηλωτικές και αντικανονικές ενέργειες και αποσχίσεις, χωρίς, επαναλαμβάνουμε, σε καμιά περίπτωση να παρακάμπτουν τη δογματική ακρίβεια της Ορθόδοξης πίστης και πράξης.

Όπως ορθά προφήτεψε ο όσιος Παΐσιος, αν αρχίσουμε να αποτειχιζόμαστε, θα κομματιαστούμε όπως οι Προτεστάντες, συστήνοντας έκαστος μια δική του Εκκλησία, όπως βλέπουμε ήδη στη Σερβία (Αρτέμιος)  και στην περιοχή της Λάρισας (Ευθύμιος). Θα καταντήσουμε σε πολλά μικρά συνοδικά σχήματα, αντιμαχόμενα αλλήλοις, όπως μας δίδαξε το πρόσφατο παράδειγμα του παλαιοημερολογιτισμού. Πρόκειται για εκκλησιολογικές πλάνες και τίποτε περισσότερο. Τώρα, αν θέλει ο καθένας να βρει ιστορικά και πατερικά «παραδείγματα» να δικαιώσει εαυτόν, μπορεί να το πράξει και να σχίσει την Εκκλησία. Εμείς, ωστόσο, δεν αφιστάμεθα της συνετής εκκλησιαστικής διαχρονικής παράδοσης, όπως άριστα και διακριτικότατα εξεφράσθη προσφάτως υπό των ηγιασμένων Γερόντων της εποχής μας, όσιο Πορφύριο, όσιο Παΐσιο, Ιάκωβο, Σωφρόνιο, Αμφιλόχιο, Φιλόθεο, Σίμωνα, Βησσαρίωνα, Ευμένιο, Γαβριηλία, Μακαρία, Επιφάνιο, άγιο Ιουστίνο… Ας ακολουθήσουμε την ωραία «πλάνη τους», να ζεις την πνευματική ζωή ορθοδόξως και χωρίς φανατισμούς και εκκλησιολογικές υποχονδρίες, μέσα στους κόλπους της Μίας, Αγίας, Αποστολικής και Καθολικής Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας του Χριστού.

[1] Κανών ΙΕ’ της Πρωτοδευτέρας Συνόδου.

[2] http://apotixisi.blogspot.gr/2015/02/blog-post_54.html#more

[3] Νούση Κώστα, Όσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης, Εκκλησιολογία – Θεολογία, εκδ. Γρηγόρη 2014, σσ. 177 κ. εξ.

[4] http://aktines.blogspot.gr/2014/11/15_28.html

Έρχεται η νέα εφημερίδα «Ορθόδοξη Αλήθεια»

Από αυτή την Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου και κάθε μήνα κυκλοφορεί μια νέα αυτόνομη θρησκευτική εφημερίδα με τίτλο «Ορθόδοξη Αλήθεια», που  έχει στόχο να καλύψει όλη την Εκκλησιαστική επικαιρότητα με πλούσια ρεπορτάζ, αφιερώματα και αρθρογραφία.

Η νέα εφημερίδα θα κυκλοφορεί σε όλη την Ελλάδα , θα είναι 48 σελίδων και όλη έγχρωμη.
Το καινούργιο εγχείρημα έρχεται να καλύψει ένα μεγάλο κενό στον χώρο του εκκλησιαστικού τύπου, αφού θα είναι ουσιαστικά το μόνο σύγχρονο έντυπο που θα παρουσιάζει θέματα της Ορθοδοξίας με πολλές φωτογραφίες και εκτενή αφιερώματα.
Η ύλη της θα αφορά ρεπορτάζ για τις δράσεις και τη ζωή της Εκκλησίας, παρουσίαση σημαντικών εκκλησιαστικών προσώπων, σειρά αφιερωμάτων για τους πατέρες της Εκκλησίας, το Άγιον Όρος, τα προσκυνήματα σε όλη τη χώρα κλπ. Παράλληλα θα υπάρχουν μόνιμες στήλες για την εκκλησιαστική ιστορία, τη ζωή στο Βυζάντιο, τα θέματα που αφορούν τους κληρικούς, τα νέα των ψαλτών, τα καινούργια βιβλία, τις δραστηριότητες των κατηχητικών, τις εκδηλώσεις των Πατριαρχείων και των εκκλησιών του εξωτερικού κλπ. Παράλληλα θα υπάρχει πληθώρα θεμάτων από την Θεσσαλονίκη και τις Μητροπόλεις της χώρας.
Η ομάδα που θα εργάζεται για την εφημερίδα αποτελείται από 14 καταξιωμένους δημοσιογράφους  με επικεφαλής τον κ. Δημήτριο Ριζούλη και 12 συνεργάτες αρθρογράφους.

Στο πρώτο φύλλο της ερχόμενης Τετάρτης την εφημερίδα θα συνοδεύει μια μοναδικά προσφορά. Πρόκειται για 3 cd με τους μεγαλύτερους πρωτοψάλτες  (Καράς, Σύρκος Περιστέρης, Χατζημάρκος κλπ) σε 40 εξαιρετικά σπάνιες ηχογραφήσεις. Η τιμή της εφημερίδας, μαζί με τα 3 cd, θα είναι 3 ευρώ.

Δίνω Ζωή ...είναι στο αίμα μου!

“Με έκαναν να σιχαθώ τον Θεό που δε φταίει σε τίποτα”

Τώρα δεν ψάχνουμε ενόχους. Ψάχνουμε να σκεφτεί ο καθένας μέσα του αν έχει κάνει μία τέτοια ζημιά στους γύρω μας, μόνο και μόνο για να βοηθηθούμε και να επανορθώσουμε. Δε θέλουμε να πυροβολήσουμε κανέναν. Στράφηκα σε έναν μαθητή και μου είπε τα εξής: “Τι να πω; Μα δεν είναι ζωή αυτή. Με το ζόρι να νηστεύω, με το ζόρι να πηγαίνω εκκλησία, με το ζόρι να προσεύχομαι. Όλα με το ζόρι!”. Και σηκώνει ένας το χέρι, “Να πω και κάτι άλλο εγώ;” Τον είδα αναμαλλιασμένο και φοβήθηκα τι θα ακούσω. του λέω “Για πες. Θα μιλήσεις ευγενικά, όμως, έτσι;” “Ναι. Ακούστε. Με έκαναν να σιχαθώ και να βαρεθώ όλα αυτά και να αντιπαθήσω και να χάσω την πίστη μου και να μη θέλω το Θεό.” Και συμπληρώνει ο ίδιος κάτι φοβερό: “Που, ο Χριστός είναι το ωραιότερο πρόσωπο! Είναι ο καλύτερος! Που δεν φταίει σε τίποτε αυτός. Αλλά έτσι που με μεγάλωσαν… Μ’ αυτά που μου έλεγαν και με τον τρόπο που με δίδασκαν, με έκαναν να τα αντιπαθήσω όλα!” Εγώ άκουγα βουβός και αμήχανος, με δέος και ντροπή που τα παιδιά καθρέπτιζαν έτσι ειλικρινά την επαφή με τον κόσμο των μεγάλων.

Πόσο με εντυπωσίασε αυτή η φράση του παιδιού: “Ο Χριστός είναι ο καλύτερος. Είπε τα πιο ωραία πράγματα. Είναι ο πιο καλός. Τι φταίει ο Χριστός; Δεν φταίει ο Χριστός!” Αλλά όταν εμείς, οι οποίοι έχουμε την επιγραφή του Χριστού στη ζωή μας διαστρεβλώνουμε την εικόνα του στα παιδιά, τι περιμένουμε; Όλοι μας νομίζουν αληθινούς χριστιανούς. Με νομίζει ο άλλος πρότυπο χριστιανού. Κι ό,τι πω θα νομίζει ο άλλος που με βλέπει ότι είναι λόγος της Εκκλησίας. Κι αν είναι λάθος; Θα καλλιεργήσω μέσα σου μια λάθος εικόνα για την Εκκλησία. Αυτό δε γίνεται πάντα; Μας λένε κάτι οι μεγαλύτεροι είτε αυτοί είναι οι γονείς, οι ιερείς, κι οι θεολόγοι μας, άνθρωποι τους οποίους θεωρούμε συνήθως πρότυπο στη ζωή μας. Νομίζουμε ότι μας διδάσκουν τη σωστή άποψη για το Θεό και ότι σχεδόν είναι το στόμα του Θεού. Ό,τι μας πουν αυτοί το πιστεύουμε ότι είναι και η γνώμη της Εκκλησίας, η έγκυρη, η σίγουρη, η ασφαλής που δεν σηκώνει αντίρρηση. Κι αν αυτό που μας λένε είναι λάθος; Τότε χαλάει όλη η πίστη που χτίζουμε μέσα μας. Και στην περίπτωση του παιδιού χαλάει όλος ο λογισμός.

Απομαγνητοφωνημένο απόσπασμα από την εκπομπή
“Αθέατα Περάσματα-Θεέ μου, είσαι όλος μια αγκαλιά”
του π.Ανδρέα Κονάνου

Πηγή : http://www.xfd.gr/

Ο Όσιος Παΐσιος για την Υγεία: Λόγοι και πράξεις

Αθανάσιος Ρακοβαλής

10 Φεβρουαρίου 2015

 ΠΕΡΙ ΥΓΕΙΑΣ

Αν ξέραμε τι ωφέλεια έχουμε από τις αρρώστιες δεν θα θέλαμε να γίνουμε καλά, θα θέλαμε να υπομείνουμε για να πάρουμε μία καλύτερη θέση στον παράδεισο και δεν θα παρακαλούσαμε να κάνει προσευχή ο παπα-Στέφανος να γίνουμε καλά (γέλια). Γιατί παπα-Στέφανε μου τόκανες αυτό; Αφού ήξερες παπα-Στέφανε; Γιατί μου τόκανες αυτό; Ας μούλεγες καλά-καλά και ας μην έκανες προσευχή. Γιατί παπα-Στέφανε; (Γελούσε).

***

Μου κάνει εντύπωση με τον Ιπποκράτη, που βρήκε τόσα πράγματα, τόσες παρατηρήσεις, τόσες θεραπείες. Αυτό δεν ήταν τυχαίο,… είναι θείος φωτισμός. Ο άλλος από την μούχλα έφτιαξε την πενικιλίνη. Ένα γεροντάκι στο μοναστήρι τόχε παρατηρήσει αυτό και μούπε να τρώω μουχλιασμένο ψωμί, βοηθούσε, αλλά… πόσο ψωμί μπορεί να φάς; Ενώ ο άλλος έκανε το φάρμακο από τη μούχλα και έσωσε τόσους ανθρώπους. Δεν είναι για πέταμα αυτό!

Εγώ θα παραδεχόμουν κάποιον βοτανολόγο, επιστήμονα. Να κάποιος έγραψε ένα βιβλίο 100 βότανα 1000 θεραπείες.

— Ο ΜΠΑΖΑΙΟΣ γέροντα!!

— Βλέπεις εκεί βότανα που τα τσαλαπατάμε και γιατρεύουν ένα σωρό περιπτώσεις.

Ήρθε εδώ κάποιος, δεν θέλω να πώ όνομα, γιατρός, έγραφε ένα βιβλίο, είναι και ευσεβής. Του λέω· «Η μέντα βοηθάει πολύ στο άσθμα». «Δεν ξέρω», μου λέει. «Βρέ, του λέω, εσύ γιατρός και λες δεν ξέρω;»… Βλέπεις και αυτοί δεν πάνε με καλό σκοπό, πάνε να τα κάνουν στην άκρη τα βότανα, να υπάρχουν μόνο τα φάρμακα. Εδώ στις τροφές βάζουν τόσα και τόσα και στα φάρμακα θα διστάσουν;

Αν ήταν κάποιος επιστήμονας βοτανολόγος θα τον παραδεχόμουν. Βλέπεις οι γερμανοί βάλαν την μέντα σε φακελάκια τώρα και την πουλάνε.

***

Κάποιο παιδί ήρθε να ξαναπαρακαλέσει για τον πατέρα του που ήταν άρρωστος με καρκίνο στο νοσοκομείο. Κόντευε να βάλει τα κλάματα. Ο γέροντας τον στήριξε ψυχικά.

— Μήν κάνεις έτσι! Δεν χάθηκαν όλα. Τι έγινε! Για το Θεό δεν είναι τίποτα δύσκολο. Μόνο πρέπει να θέλει και αυτός να βοηθηθεί. Πρέπει να γυρίσει λίγο το κουμπί· να συγχρονισθεί στην συχνότητα. Να του πείς να εξομολογηθεί και να κοινωνήσει.

 ***

Κάποτε μου φέραν ένα κοριτσάκι παράλυτο. Το είχε χτυπήσει κεραυνός και του είχε κάψει όλα τα νευρικά κύτταρα. Δεν μπορούσε να περπατήσει, να μιλήσει, να εξυπηρετηθεί.

Το λυπήθηκα πολύ. Είναι μήπως δύσκολο για το Χριστό να φτιάξει τα κύτταρα ξανά; Τώρα έγινε κοτζάμ κοπέλλα.

 ***

— Γέροντα, αυτός έχει πίεση. Μήπως ξέρετε κανένα φάρμακο;

— Πίεση, για έλα δώ να σε πιέσω! (Χαριτολογώντας τον πιάνει από το κεφάλι και τον πιέζει, ενώ ο άνδρας κάθεται χαρούμενος και ευλαβικά και δέχεται τα χέρια του γέροντα στο κεφάλι).

Η πίεση είναι από το άγχος, ευλογημένε, συνεχίζει σοβαρά ο γέροντας. Εσύ να λύνεις τα εύκολα θέματα. Τα δύσκολα να τα αφήνεις για τον Χριστό. Μην προσπαθείς να τα λύνεις όλα εσύ. Μετά να πας εδώ στον Ταλέα (μπακάλης στις Καρυές) ν’ αγοράσεις καλή αδιαφορία… θα σου δώσει και βερεσέ αυτός!! (γελάει).

 ***

Να τρώτε πολλά καρότα. Κάνουν καλό. Καθαρίζουν το αίμα.

 ***.

Μία από τις τελευταίες φορές που τον είδα, μετά την εγχείρηση πουχε κάνει για τον καρκίνο και την επέμβαση στο συκώτι του, μόλις με είδε μου είπε:

— Να μην ζητάς! Να μην ζητάς! Δεν μπορείς ν’ αντέξεις τον πόνο. Δεν αντέχεται, είναι φοβερός!

Χαμήλωσα ντροπιασμένος το κεφάλι. Ζητούσα στην προσευχή μου από το Θεό να μου δώσει «λίγο» από την αρρώστια του γέροντα,… όσο μπορούσα να σηκώσω. Ντρεπόμουνα γιατί δεν είχα την… αυτοθυσία να ζητήσω να μπώ στην θέση του,…όπως είχε κάνει στο παρελθόν ο γέροντας για μένα. Δεν του είχα πει τίποτα… μοναχός του το κατάλαβε.

Ο γέροντας συνέχισε:

— Παλιά δε ζητούσα από τον Χριστό να με κάνει καλά. Εξ αρχής. Έρχεται ο Χριστός και με ένα χάδι τα διορθώνει όλα… χωρίς πόνο, χωρίς παρενέργειες, τέλεια… Ενώ οι άνθρωποι… Και το καλό που θα σου κάνουν, τι καλό είναι;…

Παλιά έλεγα να κάνουμε υπομονή, να κάνουμε πρώτα τα ανθρώπινα και μετά να ζητάμε την βοήθεια του Θεού. Όχι έτσι. Πρέπει εξ’ αρχής να ζητάμε την βοήθεια του Χριστού… Μ’ ένα χάδι να μας κάνει καλά!

(Εδώ ο γέροντας κάνει διάκριση και μιλά για δύο περιπτώσεις ανθρώπων. Στην πρώτη περίπτωση είναι οι δυνατοί πνευματικά και σωματικά άνθρωποι που έχουν την δύναμη να υπομένουν τον πόνο της αρρώστιας, συνήθως νέοι στην ηλικία^- στην δεύτερη περίπτωση ανήκουν συνήθως ηλικιωμένοι άνθρωποι που δεν έχουν αντοχή στον πόνο και γι’ αυτούς συνιστά ο γέροντας να ζητούν εξ΄ αρχής την βοήθεια του Χριστού).

 http://www.pemptousia.gr/2015/02/o-osios-pa%E1%BF%93sios-gia-tin-igia-logi-ke-praxis/