ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ – 15 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2015

Ιερά Μητόπολις Σερβίων και Κοζάνης

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ

Μτθ. κε΄ 31-46

Σήμερα, ἀγαπητοί ἀδελφοί, εἶναι ἡ τρίτη Κυριακή τοῦ Τριωδίου. Τήν πρώτη Κυριακή εἴδαμε τό Θεό νά ἀκούει τήν προσευχή τοῦ ταπεινοῦ τελώνη καί νά τόν ἀνυψώνει. Τή δεύτερη εἴδαμε τό Θεό νά δέχεται τή μετάνοια τοῦ Ἀσώτου. Εἴδαμε ἕνα Θεό φιλάνθρωπο καί ἀγαθό. Σήμερα, Κυριακή τῆς Ἀπόκρεω ὁρίστηκε νά θυμόμαστε τήν κρίση τοῦ Θεοῦ, πού θά γίνει ὅταν θά ’ρθει ὁ Χριστός στή Δευτέρα Παρουσία. Γιατί πρέπει νά ξέρουμε ὅτι ὁ Θεός δέν εἶναι μόνο φιλάνθρωπος ἀλλά καί δίκαιος. Δέν εἶναι μόνο πατέρας ἀλλά καί κριτής. Καί εἶναι ἡ Ἁγία Γραφή, Παλαιά καί Καινή Διαθήκη, πού μᾶς μιλάει καθαρά γιά τή μεγάλη καί ἐπιφανῆ ἡμέρα, πού ὁ Θεός θά κρίνει τόν κόσμο, δηλαδή γιά τή Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου. Εἶναι πάλι καί οἱ Πατέρες τῆς ἐκκλησίας πού δογμάτισαν στό Σύμβολο τῆς Πίστεως κι ἐμεῖς ὁμολογοῦμε μέ βεβαιότητα τήν πραγματικότητα τῆς Κρίσεως, «καί πάλιν ἐρχόμενον μετά δόξης κρίναι ζώντας καί νεκρούς, οὗ τῆς Βασιλείας οὐκ ἔσται τέλος». Ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς Χριστός, μέ τόν ἀδιάψευστο λόγο Του, μιλᾶ καθαρά στήν εὐαγγελική περικοπή, πού ἀκούσαμε, γιά τό γεγονός τῆς μέλλουσας κρίσης: «ὅταν θά ’ρθεῖ ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου μέσα στή δόξα του καί μαζί του ὅλοι οἱ ἅγιοι ἄγγελοι, τότε θά καθίσει στόν ἔνδοξο θρόνο του. Καί θά συναχθοῦν μπροστά του ὅλα τά ἔθνη καί θά ξεχωρίσει τούς ἀνθρώπους τόν ἕναν ἀπό τόν ἄλλον, καθώς ξεχωρίζει ὁ τσοπάνης τά πρόβατα ἀπό τά κατσίκια, καί θά βάλει τά πρόβατα ἀπό τά δεξιά του καί τά κατσίκια ἀπό τά ἀριστερά του».

Ἄν τήν πρώτη φορά ὁ Χριστός ἦλθε ταπεινός στή γῆ «ἵνα σώση τόν κόσμον» τώρα θά ἔλθει «ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ ἵνα κρίνη τόν κόσμον». Ὁ κριτής, λοιπόν, Χριστός παρουσιάζεται ὡς βασιλιάς, πού θά ἔλθει μέ δόξα καί συνοδεία ἀγγέλων γιά νά καθίσει σέ θρόνο. Κι ὁ θρόνος συμβολίζει τήν ἐξουσία του, ἀφοῦ εἶναι Θεός καί νίκησε τό θάνατο. Γι’ αὐτό ἔχει ἐξουσία καί θά κρίνει ζωντανούς καί κεκοιμημένους.

Στήν παραβολή τονίζεται ἀκόμη ὅτι ὁ Χριστός θά κρίνει ὅλα τά ἔθνη, ὅλους τους ἀνθρώπους, χριστιανούς καί μή, πιστούς καί ἄπιστους, δίκαιους καί ἁμαρτωλούς, πλούσιους καί πένητες, δούλους καί ἐλεύθερους. Καί γι’ αὐτό ἔμειναν μακριά ἀπό τό εὐαγγέλιό του, ὅλοι θά βρεθοῦν μπροστά του, γιατί «ἔρχεται κριτής, ὁ μέλλων κρῖναι πάσαν τήν οἰκουμένην».

Ἡ βάση τῆς κρίσεως, τώρα, τό κριτήριο θά εἶναι ἡ ΑΓΑΠΗ. Ἡ στάση μας, δηλαδή, ἀπέναντι στούς συνανθρώπους μας. Νά πῶς τό λέει τό εὐαγγέλιο: «θά πεῖ ὁ Χριστός σ’ ἐκείνους πού θά βρεθοῦν στά δεξιά του: ἐλᾶτε εὐλογημένοι ἀπό τόν πατέρα μου νά κληρονομήσετε τή Βασιλεία…. Γιατί πείνασα καί μοῦ δώσατε ψωμί, δίψασα καί μοῦ δώσατε νερό, ξένος ἤμουν καί μέ μαζέψατε, γυμνός καί μέ ντύσατε, ἀρρώστησα καί μέ ἐπισκεφτήκατε, φυλακισμένος καί ἤρθατε νά μέ δεῖτε».

Τά ἀντίθετα θά πεῖ καί σ’ ἐκείνους πού θά βρεθοῦν στά ἀριστερά του: «πηγαίνετε οἱ καταραμένοι στό αἰώνιο πῦρ…. γιατί πείνασα καί δέ μοῦ δώσατε νά φάω, δίψασα καί δέ μοῦ δώσατε νά πιῶ, ξένος ἤμουν καί δέ μέ πήρατε σπίτι σας, γυμνός καί δέ μέ ντύσατε, ἄρρωστος καί στή φυλακή καί δέν ἤρθατε νά μέ δεῖτε».

Πολύ ἁπλά πράγματα, ὅπως φαίνεται, θά ζητήσει ὁ δίκαιος κριτής ἀπό τούς ἀνθρώπους, ἕνα κομμάτι ψωμί, ἕνα ποτήρι νερό, ἕνα ροῦχο, μία φιλοξενία, μία ἐπίσκεψη στόν ἄρρωστο καί τό φυλακισμένο. Σ’ αὐτά περιορίζεται ὁ κριτής γιά νά μήν πεῖ κανείς πώς ἤθελε νά ἀγαπᾶ καί δέν μποροῦσε, γιατί ἦταν φτωχός. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος γράφει: «μήν τεντώνεις τά χέρια σου στόν οὐρανό, ἀλλά στά χέρια τῶν φτωχῶν. Ἄν ἐκτείνεις τά χέρια σου στά χέρια τῶν φτωχῶν ἔπιασες τήν κορυφή τοῦ οὐρανοῦ». Ἡ σωτηρία μας, συνεπῶς, περνάει μέσα ἀπό τό ἐνδιαφέρον μας, τήν ἀγάπη μας, τό δόσιμό μας πρός τό διπλανό μας. Καί πρέπει νά γνωρίζουμε, σύμφωνα μέ τό εὐαγγελικό κείμενο, ὅτι ἡ χριστιανική ἀγάπη εἶναι νά μπορῶ νά βλέπω τόν ἴδιο τό Χριστό στό πρόσωπο τοῦ κάθε ἀνθρώπου, ὁποιοσδήποτε κι ἄν εἶναι αὐτός˙ «ἐφόσον ἐποιήσατε ἐνί τούτων τῶν ἐλαχίστων, ἐμοί ἐποιήσατε». Στά προβλήματα τοῦ ἀδελφοῦ βλέπουμε τόν ἴδιο τό Χριστό, γιατί ὁ ἴδιος πῆρε πάνω του τά παθήματά μας˙ «Αὐτός πῆρε τίς ἀσθένειές μας καί βάσταξε τίς ἀρρώστιες μας». Ὅποιος ὑπηρετεῖ, λοιπόν, τούς ἄλλους, ὑπηρετεῖ τό Χριστό, μοιάζει μέ τό Χριστό. Συμμετέχει στίς θλίψεις τῶν ἀδελφῶν του Χριστοῦ καί στά προβλήματά τους. Ἀντίθετα, κάθε φορά πού ἀρνούμαστε τήν ἀγάπη γιά τόν ἐμπερίστατο ἀδελφό, ἀρνούμαστε τόν ἴδιο τό Θεό. Γι’ αὐτό, ἄν ἀδιαφορήσουμε καί δέν ἀγαπήσουμε τόν συνάνθρωπο, τότε θά κριθοῦμε ἀπό τόν Υἱό τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ ἀγάπη λοιπόν, γίνεται τό διαχρονικό μέτρο τοῦ Θεοῦ πού θά μᾶς κρίνει.

Πολλές φορές, ἀγαπητοί ἀδελφοί, τό νόημα τῆς παραβολῆς διαστρεβλώνεται, ὅταν οἱ ἄνθρωποι τό ἀντιλαμβάνονται μ’ ἕναν τρόπο πού πανικοβάλλει καί τρομοκρατεῖ μέ ἀπειλές, καταδίκες καί τιμωρίες. Ὅμως, ὁ Θεός δέν τιμωρεῖ, ἀλλά ὁ ἄνθρωπος αὐτοτιμωρεῖται μέ τίς ἐπιλογές του καί τίς συμπεριφορές του. Ὁ Χριστός ἀποδέχεται τή δική μας ἀπόφαση. Ἀπό τή δική μας τοποθέτηση ἐξαρτᾶται ἡ κρίση του. Εἶναι φοβερό βέβαια γιά τόν καθένα μόνο νά τό σκεφθεῖ, ὅτι μπορεῖ νά βρεθεῖ μακριά ἀπό τό Θεό ἐκείνη τήν ὥρα τῆς κρίσης. Γιατί οἱ μή μετανοήσαντες θά ζοῦν αἰώνια τήν ἀπουσία τοῦ Θεοῦ. Ἀφοῦ θά στεροῦνται τό Θεό, πού εἶναι τό φῶς, θά ζοῦν στό σκοτάδι καί θά ὑποφέρουν αἰώνια. Ἀντίθετα οἱ δίκαιοι θά ἀπολαμβάνουν τή δόξα, τή χαρά, τή λαμπρότητα, ὅλα ἐκεῖνα τά ἀγαθά τῆς αἰώνιας ζωῆς, τά ὁποία, ὅμως, γράφει ὁ Ἀπ. Παῦλος: «ὀφθαλμός οὐκ εἶδε καί οὖς οὐκ ἤκουσε καί ἐπί καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη, ἅ ἠτοίμασεν ὁ Θεός τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν» (Α΄ Κοριν. β,9).

Γιά νά ἀξιωθοῦμε, λοιπόν, αὐτῶν τῶν ἀγαθῶν εἶναι καιρός, ὅσο ὁ Θεός μᾶς χαρίζει ἡμέρες ζωῆς, ὡς γνήσιοι ὀρθόδοξοι χριστιανοί νά κάνουμε πράξη τήν ἀγάπη, νά τήν ἐκφράζουμε καθημερινά, νά τήν ἀκτινοβολοῦμε, νά τήν κάνουμε μήνυμα καί ἐλπίδα. Ἔτσι μόνο θά ζοῦμε μέ τήν ἐλπίδα πώς τήν ὥρα τῆς κρίσεως θ’ ἀκούσουμε μαζί μέ τούς δίκαιους τό «Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου κληρονομήσατε τήν ἠτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν» Ἀμήν.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως