Πάτρικ Λη Φέρμορ: «Τι σημαίνει να είσαι Ελληνας και τι Ρωμιός»

 

Ο μεγαλύτερος ταξιδιωτικός συγγραφέας και γνωστός φιλέλληνας γράφει στο βιβλίο του «Ρούμελη» που επανακυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Μεταίχμιο για τη διαφορά ανάμεσα στον Έλληνα και τον Ρωμιό, ενώ θαυμάζει το δαιμόνιό μας να βγάζουμε λεφτά από το πουθενά.

 

Ο «Έλληνας» είναι η δόξα της Αρχαίας Ελλάδας• ο «Ρωμιός» είναι τα μεγαλεία και οι καημοί του Βυζαντίου, πάνω απ’ όλα οι καημοί. Για τον «ελληνισμό» το σύμβολο είναι οι κίονες του Παρθενώνα• για το Βυζάντιο, την αυτοκρατορική χρυσή εποχή της χριστιανικής Ελλάδας, είναι ο μεγάλος τρούλος της Αγίας Σοφίας. Αν κάποιος έπρεπε να βρει ένα έμβλημα για την πιο περίπλοκη έννοια της Ρωμιοσύνης -του ρωμαίικου κόσμου-, ίσως θα ήταν και πάλι η Αγία Σοφία• όμως μια Αγία Σοφία που έχει μετατραπεί σε τζαμί γεμάτο σαρίκια και με μιναρέδες δίπλα, με όλους τους ψηφιδωτούς αγίους της κρυμμένους κάτω από τον ασβέστη και τα γιγάντια χωρία του Κορανίου των τούρκων κατακτητών• ενώ στο μεταξύ οι Έλληνες, εξόριστοι στην ίδια τους τη γη, τελούν τις ιεροτελεστίες τους σε πιο ταπεινούς ναούς. Πριν από μερτικά χρόνια ρώτησα τον Γιώργο Θεοτοκά, τον διαπρεπή έλληνα συγγραφέα, γιατί η λέξη «Ρωμιός», σε συγκεκριμένα συμφραζόμενα, έχει υποτιμητική σημασία. Το σκέφτηκε για πολλή ώρα κι ύστερα είπε: «Ίσως γιατί είναι τα άπλυτά μας…». Με τούτη τη δευτερεύουσα σημασία, δεν φέρνει στο νου μόνο την τραγωδία της Άλωσης,αλλά και την ανημπόρια της υποδούλωσης και τα νήματα των τουρκικών εθίμων που αναπόφευκτα πλέχτηκαν στον ιστό της ελληνικής ζωής μέσα στους αιώνες της Τουρκοκρατίας. Υποδηλώνει τα τεχνάσματα και τους συμβιβασμούς με τους οποίους οι πιο ευφυείς Έλληνες ξεγελούσαν τους δυνάστες τους. Υπό τους Οθωμανούς, τα μόνα που έμειναν στους Έλληνες ήταν η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία και η ευφυΐα τους. Και δεν τα άφησαν να πάνε χαμένα.

[…] Οι Ελληνες φημίζονται για το οικονομικό τους δαιμόνιο. Η ικανότητά τους να βγάζουν λεφτά από το πουθενά ευτυχώς είναι αμόλυντη από το συνακόλουθό της ελάττωμα: η τσιγκουνιά είναι κατάπτυστη και σχεδόν ανύπαρκτη• εκτιμούν τη γενναιοδωρία και είναι ανοιχτοχέρηδες είτε έχουν λεφτά είτε όχι, και οι νόμοι της φιλοξενίας είναι τόσο βαθιά ριζωμένοι όσο και τα πιο ιερά αισθήματα πατριωτισμού ή ευσέβειας απέναντι στην Ορθοδοξία. Πιστεύω ότι οι Έλληνες έχουν πολύ εντονότερη επίγνωση, απ’ ό,τι οι Δυτικοευρωπαίοι, της ρευστότητας των γεγονότων και της αστάθειας των ανθρώπινων πραγμάτων. Παρά τα διαλείμματα ρωμαίικης οκνηρίας και αναβλητικότητας, νιώθουν την ανάγκη να αδράχνουν τον χρόνο από το τσουλούφι, να εκμεταλλεύονται τα ευνοϊκά ρεύματα και να κάνουν την τύχη τους κάτω από δυσοίωνες συνθήκες• μια τάση που μπορεί να οδηγήσει σε τολμηρά και αιφνίδια εγχειρήματα, και μερικές φορές στον οπορτουνισμό. Έχουν αυτή την οξύτερη αίσθηση, που ενσταλάζουν στον άνθρωπο οι φτωχές και άγονες χώρες, ότι η καταστροφή και η τραγωδία υπάρχουν. //Τα αποσπάσματα προέρχονται από το βιβλίο του Πάτρικ Λη Φέρμορ «Ρούμελη» που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Μεταίχμιο σε μετάφραση του Μιχάλη Μακρόπουλου.

Πηγή : Andro.gr [ https://www.andro.gr/empneusi/patrick-leigh-fermor-roumeli-book/ ]

 

Αντερί

 

Από τη  Λεξικά Γ. Μπαμπινιώτη : https://twitter.com/lexicon_gr

«ἀσπάζεται ὑμᾶς Λουκᾶς ὁ ἰατρὸς» (18 Οκτωβρίου) ~

 

ΑΠΟ ΓΛΩΣΣΙΚΗ και αφηγηματική άποψη το ευαγγέλιο του Λουκά θεωρείται το ωραιότερο βιβλίο της Καινής Διαθήκης: είναι γραμμένο σε άψογη Ελληνική, την ελληνιστική Κοινή της εποχής -αλλά λογιότερης εκδοχής από αυτή των άλλων ευαγγελιστών (όπως φαίνεται από πλήθος λέξεων του Μάρκου, στον οποίο στηρίζεται, τις οποίες όμως διορθώνει προς το «αττικότερο», π.χ. «κλίνη» αντί «κράββατος», «κονιορτός» αντί «χους», «εκατοντάρχης» αντί «κεντυρίων» κ.λπ.). 

 

Υπάρχει όμως και ένα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο για τη γλώσσα του Ευαγγελιστή Λουκά. Με τη μελέτη της γλώσσας του οι ειδικοί μπόρεσαν να επιβεβαιώσουν την παράδοση ότι ήταν ιατρός, η οποία έχει την αφετηρία της στη φράση του αποστόλου Παύλου (Κολ. 4,14):«ἀσπάζεται ὑμᾶς Λουκᾶς ὁ ἰατρὸς ὁ ἀγαπητὸς »

Παραθέτουμε απόσπασμα από τη σχετική μελέτη του κ. Δημητρίου Τσινικόπουλου «Ο Ευαγγελιστής Λουκάς: ο Ιατρός, ο Ιστορικός, ο Λόγιος»

 

«Οι ειδικοί εντόπισαν στο τρίτο Ευαγγέλιο και στις Πράξεις των Αποστόλων [έργο επίσης του Λουκά] τη χρήση ενός μεγάλου αριθμού τεχνικών ιατρικών όρων, που βρίσκονται επίσης στον Γαληνό, Ιπποκράτη, Αρεταίο και σ’ άλλα ελληνικά ιατρικά κείμενα συγγραφέων της κλασικής και ελληνιστικής περιόδου, αλλά όχι σ’ άλλα μέρη της Κ. Διαθήκης.

Ο Λουκάς χρησιμοποιεί 23 περίπου τεχνικούς ιατρικούς όρους, που βρίσκονται στους παραπάνω συγγραφείς. Είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι από τους 23 ιατρικούς όρους που χρησιμοποιεί ο Λουκάς, τέσσερις (διάγνωσις, δυσεντέριον, θρόμβος, σύνδρομον) μεταφέρθηκαν από την ιατρική ελληνική ορολογία στην αγγλική γλώσσα.

Σύμφωνα με τον Χόμπαρτ, ο Λουκάς συνολικά χρησιμοποιεί 300 και πλέον ιατρικούς όρους ή λέξεις, στις οποίες δίνει ιατρική σημασία που δεν χρησιμοποιούνται με τον ίδιο τρόπο, αν χρησιμοποιούνται καθόλου, από τους άλλους συγγραφείς της Καινής Διαθήκης.

Παρ’ όλο που η άποψη αυτή του Hobart σήμερα γίνεται δεκτή με κάποια επιφύλαξη, επειδή φαίνεται υπερβολική (H. J. Cadbury), ωστόσο παραμένει γεγονός, ότι στο Ευαγγέλιο του Λουκά βρίσκουμε αρκετές ιατρικές λέξεις και εκφράσεις, αλλά και περιγραφές ή αναφορές σε θεραπείες, με έναν διαφορετικό τρόπο από αυτόν που κάμουν οι άλλοι Ευαγγελιστές. Μερικά παραδείγματα μπορούν να καταστήσουν το θέμα σαφές:

 

 Μόνον ο Λουκάς χρησιμοποιεί τη φράση “ἔστη ἡ ρύσις τοῦ αἵματος αύτῆς” που είναι ιατρική έκφραση, και έτσι τη βρίσκουμε σε ελληνικά ιατρικά συγγράμματα. 

 

 Αναφερόμενος στο θαύμα της θεραπείας συγκύπτουσας γυναίκας που ήταν ασθενής επί δεκαοχτώ χρόνια (Λκ. 13, 11-13), ο Λουκάς χρησιμοποιεί τέσσερις ιατρικούς όρους: συγκύπτουσα, ανακύψαι, απολέλυσαι, ανωρθώθη. 

 

 Μόνον ο Λουκάς από τους Ευαγγελιστές αναγράφει ότι ο πρώτος λεπρός που θεραπεύτηκε από τον Ιησού ήταν «πλήρης λέπρας» (Λκ. 5, 12) και ότι η πεθερά του Πέτρου “εκρατείτο υπό πυρετού μεγάλου” (Λκ. 4, 38). 

 

 Στη γνωστή φράση του Κυρίου “εὐκολώτερον είσελθεῖν κάμηλον διὰ τρυπήματος ραφίδος” (Μτ. 13, 24) ή “τρυμαλιάς ραφίδος” (Μκ. 10, 25) ο Λουκάς χρησιμοποιεί τη φράση “τρήματος βελόνης” που βρίσκεται στον Γαληνό («κατά την βελόνην τρήματος»).

 

 Στην παραβολή του πλουσίου και του φτωχού Λαζάρου, ο Λουκάς γράφει για τον Λάζαρο ότι ήταν “ήλκωμένος” δηλ. πλήρης ελκών ή πληγών. 

 

 Ακόμα, ο συγγραφέας του Ευαγγελίου κάνει προσεχτική διάκριση ανάμεσα στις θεραπείες που οφείλονταν αποκλειστικά σε φυσικές αιτίες και σε εκείνες που είχαν σχέση με επήρεια δαιμόνων. Έτσι π.χ. διαβάζουμε, ότι ο Ιησούς “ἐθεράπευσε πολλούς ἀπό νόσων καὶ μαστίγων καὶ πνευμάτων πονηρῶν” (Λκ. 7, 21).

 

 Ο Λουκάς είναι ο μόνος ευαγγελιστής που χρησιμοποιεί τέσσερις διαφορετικές λέξεις για να προσδιορίσει το κρεβάτι των ασθενών (κράββατος, κλίνη, κλινίδιον, κλινάριον).

 Αναφέρει μόνον αυτός την παραβολή του καλού Σαμαρείτη, και μνημονεύει τη χρήση ελαίου και οίνου για τη θεραπεία των πληγών του θύματος των ληστών. (Η χρήση ελαίου και οίνου για την περιποίηση των πληγών βρίσκεται και στα συγγράμματα του πατέρα της ιατρικής Ιπποκράτη).

 Επίσης μόνο στο τρίτο Ευαγγέλιο αναφέρεται ο λόγος του Ιησού “ἰατρέ θεράπευσον σεαυτόν” (Λκ. 4, 23) και παρ’ όλον που οι άλλοι τρεις ευαγγελιστές αναγράφουν ότι ο ζηλωτής απόστολος Πέτρος απέκοψε το αυτί του δούλου του αρχιερέα, μόνον ο Λουκάς αναφέρει ότι ο Ιησούς τον θεράπευσε (22, 51).

 

Αλλά και στις Πράξεις των Αποστόλων βρίσκουμε παρόμοιες ιατρικές εκφράσεις που υπάρχουν μόνο στο τρίτο Ευαγγέλιο. 

 

 Έτσι, στις Πράξεις (3, 7), αναφερόμενος στη θεραπεία του εκ γενετής παράλυτου, ο συγγραφέας λέγει: “Παρευθύς έστερεώθησαν αἱ βάσεις καὶ τὰ σφυρὰ τῶν ποδῶν αὐτοῦ”. Η σπανιότατη λέξη “σφυρά”, που υποδηλώνει τους αστραγάλους, είναι ιατρική – ανατομική – και βρίσκεται στον Γαληνό. 

 

 Για τη θαυματουργική ανάβλεψη του Παύλου χρησιμοποιούνται οι τεχνικοί όροι “ἀποπίπτειν” και “λεπίδες”, που η ταυτόχρονη χρήση τους δε φαίνεται να είναι συμπτωματική. 

 

 Επίσης στα εδάφια Πρξ. 10, 11 και 11, 5 η φράση “αρχαί οθόνης” είναι ιατρικές.

Όπως παρατήρησε ο Harnack, ο Λουκάς μιλώντας για την έχιδνα που δάγκωσε το χέρι του Παύλου στη νήσο Μελίτη (Πρξ. 25, 3-4), τη χαρακτηρίζει ως θηρίον, λέξη που είναι ιατρικός – τεχνικός όρος από την οποίαν προέρχεται η λέξη “θηριακή”, το αντίδοτο δηλαδή που παρασκευάζεται από την έχιδνα. 

 

 Η έκφραση “καθῆψε τῆς χειρός αὐτοῦ” σημαίνει ότι με το “δήγμα” της έχιδνας το δηλητήριο εισχώρησε στο χέρι και υπενθυμίζει τις ιατρικές φράσεις για τα δηλητήρια όπως “δι’ ὕλης φθοροποιοῦ καθαπτομένης τῶν σωμάτων”.

 

 Επίσης αντί της λέξης «θερμότης», ο συγγραφέας χρησιμοποιεί τη λέξη “θέρμη” που είναι ιατρικός όρος και (άπαξ λεγόμενον) λέξη δηλ. που μόνο μια φορά εμφανίζεται σ’ ολόκληρη την Κ. Δ. 

 

 Και η φράση “μηδέν ἄτοπον”, (εδ. 6) χρησιμοποιείται και από τον Γαληνό, στην περίπτωση που ένα λυσσασμένο σκυλί δάγκανε κάποιον. 

 

Από όλα αυτά τα παραδείγματα και πολλά άλλα, φαίνεται ότι ο συγγραφέας του ομώνυμου Ευαγγελίου και του βιβλίου των Πράξεων που γύρω στο 60 μ.Χ. έγραψε τα έργα του απευθυνόμενος προς τον κράτιστο Θεόφιλο, πρέπει να ήταν άνθρωπος με ιατρική κατάρτιση, και αυτό εναρμονίζεται με την παραδοσιακή άποψη, ότι γράφτηκαν από τον ιατρό Λουκά»

 

~ · ~ ~ · ~

ΚΑΙ μια ακροτελεύτια παρατήρηση σχετική με την γλωσσική εξάπλωση του ελληνισμού κατά τους ελληνιστκούς χρόνους: δεν είναι τυχαίο ότι ο περισσότερο «Έλληνας» από όλους τους συγγραφείς της Αγίας Γραφής (Παλαιάς και Καινής Διαθήκης) καταγόταν από τη Συρία…..

________________

εικόνα: ο Ευαγγελιστής Λουκάς, μικρογραφία από το «Ευαγγέλιον του Μελενίκου» (κώδικας υπ’ αριθμόν 2645, Τμήματος Χειρογράφων της Εθνικής Βιβλιοθήκης των Αθηνών)

https://www.facebook.com/.../pcb.../3223566287754284/ 

Αντιγραφή από τη σελίδα :Κέντρο Λεξικολογίας

 https://www.facebook.com/lexicologycentre/posts/4701508813198923

 

Μητροπολίτης Σερβίων & Κοζάνης Παύλος: “Να κοινωνήσετε από την ίδια λαβίδα, γιατί το πιστεύετε, γιατί εκει είναι το σώμα και το αίμα του Κυρίου

 

Μητροπολίτης Σερβίων & Κοζάνης Παύλος: “Να κοινωνήσετε από την ίδια λαβίδα, γιατί το πιστεύετε, γιατί εκει είναι το σώμα και το αίμα του Κυρίου. Αυτοί που αμφισβητούν το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου το βλασθημούν και δεν προκειται να δουν Βασιλεία Θεού. Το είπε ο Κύριος δεν το λέω εγώ. Όσοι αμφισβητούν να μην έρχονται να μην πλησιάζουν” – Όλο το κήρυγμα (Bίντεο 15′)(μετά τις 02:18)

 

Ο ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ_ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ TV

Η ζωή που αγίου Παϊσίου γίνεται ταινία. Ξεκίνησαν τα γυρίσματα στην Κόνιτσα

 

«Η ζωή του Αγίου Παϊσίου», ο οποίος έζησε τα περισσότερα χρόνια του βίου του στην Κόνιτσα και μόνασε στην Ιερά Μονή Παναγίας Στομίου, γίνεται τηλεποτική σειρά. Ήδη ξεκίνησαν τα γυρίσματα στην Κόνιτσα.

Πρόκειται για μια παραγωγή μεγάλης εταιρείας του κλάδου και τα γυρίσματα πραγματοποιούνται σε διάφορες τοποθεσίες της περιοχής, «αξιοποιώντας και προβάλλοντας την απαράμιλλη φυσική ομορφιά του τόπου, με κορυφαίους Έλληνες ηθοποιούς και με τη συμμετοχή αρκετών συνδημοτών μας» αναφέρει σε σχετική ανακοίνωσή του ο Δήμος Κόνιτσας. Ο δήμος από την πρώτη επαφή που είχε με την ομάδα παραγωγής της ταινίας, πριν μερικούς μήνες, αγκάλιασε το όλο εγχείρημα και παρέχει κάθε δυνατή βοήθεια για την επιτυχία της παραγωγής, όπως αναφέρεται στην ανακοίνωσή του.

 https://anapodoi.blogspot.com/2020/10/blog-post_94.html

 

Ιώδες Πορφυρό ...και στην Ιωνία μέσω Εβρίδων

 

 

Θα κάνουμε ΄ννα ταηί﷽Χριστιανών Ορθοδόξων Κένα πέταγμα ως τις Εβρίδες,

με αφορμή τον Ορθόδοξο, Ιρλανδγιο﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ό στην καταγωγή,   την πρόσφατη γιορτή  εκείΆγιο Άνταμναν (624-705)

που γιόρταζε πρόσφατα (23/9), και ήταν επίσκοπος στην νήσο Ιώνα,

τής Δυτικής Σκωτίας.

Για την Ιώνα η ιστορική, αρχαιολογική, έρευνα ανιχνεύει πως πρόκειται

για Ελληνικό αποικισμό* από Ίωνες που δίνουν στο νησί το όνομα Ιωνία.
Αυτό συνάδει και με το ότι το όνομα "Iona" έχει στα Αγγλικά, Ελληνική ερμηνεία. Σημαίνει, Ιώδες (βιολετί).

 

*Στην περιοχή υπάρχουν γενικώτερα ίχνη τού Ελληνικού περάσματος και επιρροής, όπως εντυπωσιακά βορειότερα προς την Ισλανδία, η Νήσος Μυκήνες (!)

μέρος τού συμπλέγματος “Faroe Islands” που το όνομα τους σημαίνει, Φάρος (!)

οδοδείκτης τού θαλασσίου περάσματος προς Ισλανδία και Γροινλανδία.

 

Ιωνία σημαίνει, η Ιώδης γη,

και περισσότερο η Ιώδης θάλασσα που την περιβάλλει.
Από την λέξη, ίον, που σημαίνει ιώδες·
και σαν κύριο όνομα, Ίων (Ίωνας), που σημαίνει, Ιώδης· θαλασσινός... βαπτισμένος στο ιώδες και το ιώδιο ( ! ) τής θάλασσας...

Το ιώδες, είναι στην πραγματικότητα η πορφύρα· το βασιλικό χρώμα

που μας δίνει η επεξεργασία τού κοχυλιού που ονομάζεται πορφυρίς.

Γι'αυτό και στα Κελτικά, προεκτείνεται η ιώδης έννοια τής "Iona"

και σημαίνει, το Νησί τού Βασιλιά.
Ενώ οι Σκώτοι, πατώντας ακριβώς σ'αυτό, με το όνομα "Iona",

εννοούν και το Λευκό Περιστέρι, σύμβολο τού Βασιλιά.

Ιώδης Ιωνία είναι και το Ιόνιον, μέσ’το γλυκό βιολετί του φως·

που σε παλαιά κείμενα και χάρτες, το βλέπουμε γραμμένο σωστά ως, Ιώνιον !
Παίρνει εξ'άλλου το όνομα του από την Ιώ, θυγατέρα τού Βασιλέα τού Άργους Ινάχου -όπως μας το δίνει και ο Αισχύλος στον Προμηθέα Δεσμώτη- της συζύγου τού Τηλεγόνου, ενός εκ των υιών τού Οδυσσέα.

 

Από εικαστική άποψη, κύριες αποχρώσεις τού ιώδους είναι το πορφυρό

και το βιολετί ή το μωβ· και φθάνουν μέχρι το ροζέ, το ματζέντα, το ινδικό,

ακόμα και το φούξια. Αποχρώσεις πάντα.

 

Η λέξη πορφύρα, όπως την παίρνουμε από την μορφολογία τού κοχυλιού

που ονομάζεται πορφυρίς, και το οποίο χρησιμοποιείται γιά την βαφή τών ενδυμάτων με την πορφύρα, την βασική αυτή απόχρωση τού ιώδους,  που προκύπτει μετά από επεξεργασία των πορφυριδών κοχλίων,

είναι δύο λέξεις:
Η λέξη πόρος, πέρασμα, διέξοδος…
και η λέξη φύρα, απώλεια, χάσιμο… μέσα στον έλικα… στο μπέρδεμα...

Το σώμα τού κοχυλιού, χαμένο, κολλημένο, αυτιστικά στην φύρα

τού σκοτεινού ελικοειδούς λαβυρινθώδους εσωτερικού του...
Υπάρχει όμως ταυτόχρονα ο πόρος εξόδου από το αυτιστικό αδιέξοδο...
και διά τής θυσιαστικής προσφοράς -βασικής παραμέτρου τής Τραγωδίας-

η δυνατότητα να ξαναβρεί το κοχύλι τον χαμένο -επειδή θέλησε αυτιστικά

να τον "διασώσει"-  εαυτό του...
προσφέροντας στο φώς, το σπάνιο πορφυρό ιώδες χρώμα τής ψυχής του.

Αυτός δε που έχει ως όνομα, το χρώμα τής πορφύρας, ο Πορφύριος,

σημαίνει αυτόν που σε οδηγεί σε διέξοδο μέσα από την απώλεια

και το μπέρδεμα.

 

Γιά δε τον Άγιο Άνταμναν που αναφέραμε στην αρχή,

όπως και γιά όλους αυτούς, εκείνων των περιοχών Αγίους –που είναι μέσα,

πλήν των Βρεταννικών Νησιών, και κομμάτια τής Γερμανίας, τής Γαλλίας,

των Κάτω Χωρών, ακόμα και τής Ισπανίας-

ο Παγκόσμιος Άγιος των ημερών μας Πορφύριος,

με το εγνωσμένο και καταμαρτυρούμενο προφητικό, διορατικό, και προορατικό του χάρισμα, με τον βίο του και τα έργα του μεταφρασμένα ήδη σε πάνω από 30 γλώσσες -πόσο κρίμα να μην τα κοινωνούν αυτά οι πλέον κατάλληλοι!-

έχει προφητεύσει το εξής εκπληκτικό :

 

~"Όταν η τιμή των Χριστιανών Ορθοδόξων Κελτών Αγίων, διαδοθεί στους Έλληνες, τότε με θαυμαστό τρόπο η Αγγλικανική Εκκλησία, θα προσχωρήσει στην Ορθοδοξία."

 

Η άκρως εντυπωσιακή αυτή υπέρλογη πρόρρηση τού Αγίου Πορφυρίου,

συνάδει με την, με ανθρώπινα μέτρα και λογική, πρόβλεψη τού Βρεταννού

κορυφαίου Βυζαντινολόγου Σερ Στήβεν Ράνσιμαν*, ότι ο 21ος αιώνας

θα είναι αιώνας τού Ελληνισμού και τής Ορθοδοξίας.

*Για να το υπογραμμίσει μάλιστα αυτό, βαπτίσθηκε Ορθόδοξος.

 

Κι ας μην φαίνονται από πουθενά αυτά· ούτε το ένα, ούτε το άλλο·

ούτε τού Θεοπνεύστου Πορφυρίου, ούτε τού επιστήμονα Ράνσιμαν.

 

Στην φυσική όπως και στην χημεία, γιά να δοκιμάσουμε τα στοιχεία

και τα υλικά, τα θέτουμε σε ακραίες συνθήκες· θερμοκρασίας, ταλάντωσης, βομβαρδισμού σωματιδίων. Στις συνθήκες αυτές φανερώνουν τις ιδιότητες

τού υλικού τους.

 

Το ίδιο και στη ζωή· που ξεδιαλέγει τα “κοχύλια” που είναι πορφυρίδες,

-και λειτουργούν, μνήμες, τέχνη, ιστορία, πολιτισμό, παιδεία, αισθητική, πνευματικές παρακαταθήκες- 

από τα “ξεροκέλυφα”.

 

 

 

Γεώργιος Κακής Κωνσταντινάτος

Ηθοποιός Σκηνοθέτης Εικαστικόςυ τους﷽﷽﷽﷽διαρδισμολόγου Σερ Στή

 

 

 

 

 

ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ: Γιατί οι μοναχοί έμειναν ήσυχοι στον σεισμό;

 

Του Γιώργου Θεοχάρη-ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Ένας σημαδιακός σεισμός έγινε χθες στο Άγιον Όρος.

Γιατί λέμε σημαδιακός;

Επειδή ακριβώς 88 χρόνια πριν, στις 14 Σεπτεμβρίου 1932, και ακριβώς την ίδια ώρα, έγινε στο Άγιο Όρος ένας ακόμη δυνατός σεισμός, 7 Ρίχτερ.

Έγινε την τετάρτη ώρα της νύχτας (10 μ.μ.), κατά το μέσο της αγρυπνίας της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, ακριβώς δηλαδή την ίδια ώρα που έγινε και ο πρώτος δυνατός χθεσινός σεισμός.
Στον σεισμό αυτόν του 1932 ισοπεδώθηκε η Ιερισσός και τα κοντινά χωριά, ενώ υπήρξαν σε αυτά γύρω στους 100 συνολικά νεκροί.

 

Παράλληλα τον γύρο του διαδικτύου κάνουν τις τελευταίες ώρες δύο βίντεο μέσα από τον Ναό του Πρωτάτου στις Καρυές, με την ψυχραιμία των μοναχών να προκαλεί εντύπωση στον απλό κόσμο.

Ο ισχυρός σεισμός βρήκε τους μοναχούς την ώρα της Αγρυπνίας του Τιμίου Σταυρού.
Στο βίντεο, που φαίνεται να προέρχονται από κάμερες ασφαλείας, διακρίνονται σοβάδες να πέφτουν με τον ιερέα να συνεχίζει να ψέλνει και τον μοναχό να τρώει αντίδωρο, αφού μόλις έχει μεταλάβει.
Ήρεμος παραμένει και ο εφημέριος του Ναού.

Σημειώνεται ότι σύμφωνα με το Γεωδυναμικό Ινστιτούτο ο σεισμός ήταν 5.2 Ρίχτερ.
Τόσο στον σεισμό αυτόν, που έγινε στις 1.50 μετά τα μεσάνυκτα, όσο και στον άλλο ισχυρό σεισμό, που έγινε λίγες ώρες πριν, στις 21.39, μεγέθους 4,9 Ρίχτερ, κανένας από τους μοναχούς δεν βγήκε από τον ναό.
Αντίθετα, σύμφωνα με πληροφορίες του Βηματος Ορθοδοξίας, όλοι οι αστυνομικοί που βρίσκονταν μέσα στο Αστυνομικό Τμήμα Καρυών πετάχθηκαν έντρομοι έξω.
Στο Άγιον Όρος εξακολουθούν να γίνονται συνεχείς μετασεισμοί.
Οι δύο σεισμοί έγιναν περισσότερο αισθητοί στις Μονές που βρίσκονται πιο κοντά στο ακρωτήριο του Άθω, την Μονή Αγίου Παύλου, τις Σκήτες της Αγίας Άννας, Καυσοκαλυβίων, Νέα Σκήτη, στα Κατουνάκια, και στη Μονή Μεγίστης Λαύρας.

Πώς εξηγείται η αταραξία αυτή των μοναχών;

Την απάντηση μας δίνει ο όσιος Σιλουανός, που γιόρταζε την περασμένη Πέμπτη, περιγράφοντάς μας τον μεγάλο σεισμό του 1932:
«Βρισκόμουν στους χορούς [που είναι στο αντίστοιχο μέρος του γυναικωνίτη των κοσμικών εκκλησίων], κοντά στο εξομολογητήριο του πάτερ Υφηγουμένου, ο οποίος εκείνη την ώρα βρισκόταν δίπλα μου, έξω από το εξομολογητήριο. Απο το εξομολογητήριο έπεσε ένα τούβλο με ασβέστη.
Στην αρχή φοβήθηκα λίγο, αλλά γρήγορα ησύχασα και λέω στο Γέροντα Υφηγούμενο:
– Να, ο ελεήμων Κύριος θέλει να μετανοήσωμε.

Και βλέπαμε τους μοναχούς και κάτω στο ναό και στους χορούς, κι ελάχιστοι απ’ αυτούς φοβήθηκαν. Περίπου έξι βγήκαν από την εκκλησία, οι άλλοι όμως παρέμειναν στα στασίδια τους κι η αγρυπνία συνεχίστηκε με την καθορισμένη τάξη και τόσο ήρεμα σαν να μην συνέβαινε τίποτε.

Και σκέφτηκα: Πόσο μεγάλη χάρη Αγίου Πνεύματος έχουν οι μοναχοί, ώστε να μένουν ήσυχοι σε τέτοιο σεισμό· γιατί έτρεμαν όλες οι τεράστιες οικοδομές της Μονής [Μονή Αγίου Παντελεήμονος (Ρωσικό)], έπεφταν οι σοβάδες, κουνιόνταν οι πολυέλαιοι, τα καντήλια και τα μανουάλια και χτυπούσαν στο καμπαναριό οι καμπάνες, χτύπησε ακόμα κι η μεγαλύτερη καμπάνα (σχεδόν δώδεκα τόνοι).
Και σκεφτόμουν: Ψυχή που γνώρισε τον Κύριο δεν φοβάται τίποτε, εκτός από την αμαρτία και προπαντός την αμαρτία της υπερηφάνειας. Γνωρίζει πως ο Κύριος μας αγαπά· κι αν Αυτός μας αγαπά, τότε τι να φοβηθούμε;
Ο ελεήμων Κύριος μας νουθετεί:

– Παιδιά μου, μετανοείτε και ζήτε με αγάπη, γίνετε υπάκουοι και εγκρατείς και μάθετε από μένα την πραότητα και την ταπείνωση, και οι ψυχές σας θα βρουν ανάπαυση». (από το βιβλίο του Αρχιμανδρίτη Σωφρονίου ο “Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης”. έκδοση Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας).

 

Ο αγιος Νικολαος ο Πλανάς πήγαινε για αγιασμό ή Ευχέλαιο σε σπίτια χριστιανών. Κάποια φορά βρέθηκε στο Κολωνάκι (με τον Παπαδιαμάντη που του έκανε τον ψάλτη) τον είχανε μάθει οι Κολωνακιώτες που ήταν ευλαβής και τον καλούσανε. Και κατεβαίνει από ένα αρχοντικό σπίτι -οι ζητιάνοι μεταξύ τους το λέγανε:

«Πού πάει ο παπάς; Πάει εκεί. Πάμε και μεις».

Και ήτανε στην ουρά, μπήκε λοιπόν ένας ζητιάνος που ήταν πιο τσίφτης και πηγαίνει κούτσα -κούτσα και του λέει, παπά δώσε μου. Και ότι είχε στη τσέπη του ο Άγιος τα έβγαλε και τα έδωσε. Ήτανε δίπλα του ο Παπαδιαμάντης και του λέει,

– Παπά πρόσεξέ τον, γιατί αυτόν τον βλέπω στην πιάτσα.

– Ναι, ναι, ναι, δεν πειράζει, δεν πειράζει.

Και περπατώντας το τετράγωνο, αυτός κάνει το γύρο του τετραγώνου από την πολυκατοικία την επόμενη και πάει στο δεύτερο στενό, και κουτσαίνει πάλι και ξαναπάει μπροστά στον Άγιο. Και ξαναβγάζει από την άλλη τσέπη ο παπάς και τα δίνει. Θύμωσε ο Παπαδιαμάντης και του λέει,

– Παπά !!

– Ναι, ναι, το έχω υπόψη μου, το έχω υπόψη μου.

Στην τρίτη φορά κάνει το ίδιο. Εκεί, τα ‘χασε, έχασε τον έλεγχο ο Παπαδιαμάντης και του λέει,

– Καλά δεν βλέπεις βρε παπά μου; Σήκωσε το κεφάλι σου να τον δεις. Αφού είναι ο ίδιος, φοράει τα ίδια ρούχα, τα ίδια σκέρτσα κάνει.

Και λέει,

– Σώπα ευλογημένε, είναι ο Χριστός και μας δοκιμάζει.

Σύντομη καθημερινή προσευχή

για κάθε περίσταση

πρωτ. Γεωργίου Χριστοδούλου

Παντοδύναμε Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, πρόσδεξαι τὴν ἱκεσίαν ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ πάσης ἀνάγκης, θλίψεως, ἀρρωστίας καὶ βασκανίας• προσέτι δὲ ἀπὸ σεισμοῦ τε καὶ πολέμου.

Φώτισον ἡμᾶς Κύριε, δὸς ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν τὴν σὴν ἀγάπην καὶ τὴν σὴν εἰρήνην, τὴν πάντα νοῦν ὑπερέχουσαν.

Συγχώρησον ἡμῖν τὰ ἑκούσια καὶ τὰ ἀκούσια ἁμαρτήματα καὶ σῶσον ἡμᾶς ὡς Ἀγαθὸς καὶ Φιλάνθρωπος.

Πρεσβείαις τῆς Ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας, τῶν φωτοειδῶν Ἀρχαγγέλων καὶ πάντων τῶν Ἁγίων.

Ἀμήν!

«Τώρα βυθίζομαι στην πέτρα...»

 

«Τώρα βυθίζομαι στην πέτρα...»

…………………………………..........................

“Λυπούμαι γιατί άφησα να περάσει ένα πλατύ ποτάμι
μέσα από τα δάχτυλά μου
χωρίς να πιω ούτε μια στάλα.
Τώρα βυθίζομαι στην πέτρα.”

Οι στίχοι αυτοί τού Σεφέρη…

δεν θα μπορούσαν να ταιριάζουν περισσότερο…

στην πρόσφατη καταστροφή…

κορυφαία στην Κεφαλονιά μας…

ειδικά στην Άσσο μας…

“Λυπούμαι…”

γιατί το “πλατ ﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ύ ποτάμι” τής ζωής, τής ζωής μου, τής πολύτιμης

μοναδικής ζωής μου, τής ζωής που μου δόθηκε, το άφησα να χύνεται,

και να χάνεται, ανερμάτιστα, ευκαιριακά, φθηνά, “ “επιτυχημένα” ”,

“χωρίς να πιώ ούτε μιά στάλα”, λέει πολύ πιό σκληρά ο Ποιητής·

…………………………………………………

και “τώρα, βυθίζομαι στην πέτρα.”

Την κάθε “πέτρα”… με πετρωμένη πολλές φορές καρδιά…

συνείδηση… σκοπό ζωής… αισθητική… ευαισθησία…

προς τους άλλους και προς τον εαυτό μου πρώτα…·

αγόμενος και φερόμενος… εύκολη τής πλάνης λεία…

πλανών και πλανώμενος

μέχρις ότου όλα όσα ψευδώς νομίζω να βρούν “τοίχο”… “πέτρα”…

Και λέει συγκλονιστικά επίκαιρα πιό κάτω το ποίημα :

“Ό,τι αγάπησα χάθηκε μαζί με τα σπίτια
που ήταν καινούργια το περασμένο καλοκαίρι
και γκρέμισαν με τον αγέρα του φθινοπώρου.”

…………………………………………………………………

Κάποτε σε μιά εκδήλωση που γινόταν εκ μέρους όλων των Επτανησίων,

αναφερόμενος στην ομιλία μου σε κάθε ένα από τα Νησιά, μίλησα γιά την

ατυχία των Κερκυραίων να μην έχουν σεισμούς ( ! )·

την βασική αυτή παράμετρο ευφυίας, επινοητικότητας, και φιλοσοφίας ζωής, των άλλων Επτανησίων· και δή –ως επίκεντρων τού σεισμού- των Κεφαλλήνων.

Έτσι η “πέτρα”, μπορεί να γίνει η αφορμή ν’αναλογισθεί κανείς

όλη τη ζωή του που ρήμαξε… και σ’όλη την γη την χάλασε…

-γιά να θυμηθούμε τον μεγάλο Αλεξανδρινό-

και να συνειδητοποιήσει ότι το πλατύ ποτάμι τής ζωής,

αν δεν το κολυμπήσεις –φθειρόμενος, ενώ “ενός έστι χρεία”:

να τιμήσεις το δώρο τής ζωής που σου δόθηκε, μη αφήνοντας τόση θάλασσα μπροστά σου χωρίς να την κολυμπάς- θα τώβρεις πέτρα…

Αγνοεί με αλαζονεία η ανθρωπότητα, την ισχύ των πνευματικών νόμων,

που είναι σαν τους νόμους τής φυσικής, και βρίσκονται σε αναπτυγμένη

παραστατικότητα, μέσα στην Ελληνική Θεατρική Τραγωδία.

Ό Θεός, ανά πάσα στιγμή, δείχνει την δυναμή του,

και εκμηδενίζει τον αλαζόνα, και τον γυρίζει

…από την “σιγουριά” των πραγμάτων που επίσταται,

από την “ασφάλεια” τής επιστήμης “του”,

που ο Ίδιος ο Θεός Δημιούργησε

και που ο Άνθρωπος χωρίς σοφία και με πανουργία χειρίζεται…

-Επιστήμη χωριζομένη αρετής… πανουργία εστί… Πλάτων-

…τον γυρίζει και τον βυθίζει στην …πέτρα·

που όμως μπορεί να γίνει διδάσκαλος και αφορμή

γιά περισυλλογή και μιά αληθινή ποιότητα ζως﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ ό από την “σιγουριαής,

ζωής που δεν τελειώνει στο μνήμα,

την πέτρα αυτή καταλήξεως

και άμεσης αναχωρήσεως·

ελπίδας, που και ο Σεφέρης βάζει στο ποίημα του

μ’ένα μικρό πεύκο, στο κόκκινο χώμα…

…χώμα ζωής …και αγωνιστικού για τη ζωή φρονήματος

που θέλουν να μας την κάνουν απρόσωπη και “πέτρα”.

Το παραθέτουμε ολόκληρο :

(Είναι το ιη΄ ποίημα, τής ευρύτερης ποιητικής σύνθεσης του “Μυθιστόρημα”.)

“Λυπούμαι γιατί άφησα να περάσει ένα πλατύ ποτάμι
μέσα από τα δάχτυλά μου
χωρίς να πιω ούτε μια στάλα.
Τώρα βυθίζομαι στην πέτρα.
Ένα μικρό πεύκο στο κόκκινο χώμα,
δεν έχω άλλη συντροφιά.
Ό,τι αγάπησα χάθηκε μαζί με τα σπίτια
που ήταν καινούργια το περασμένο καλοκαίρι
και γκρέμισαν με τον αγέρα του φθινοπώρου.”

Γεώργιος Κακής Κωνσταντινάτος

Ηθοποιός Σκηνοθέτης Εικαστικός