Κώστας Αποστολάκης: «Κάθε μέρα ζητάω συγγνώμη από την πρώην σύζυγό μου και από τον Θεό»

Ο Κώστας Αποστολάκης μίλησε στην εκπομπή «Εμείς» σε ένα διάλειμμα από τις πρόβες της παράστασης «Τι είδε ο μπάτλερ». Ο δημοσιογράφος Γιώργος Οικονομάκης βρέθηκε στα καμαρίνια του θεάτρου Άλμα και συζήτησε με τον ηθοποιό για το θέατρο, την πίστη του στον Θεό και τη μεγάλη συγγνώμη που ζητάει ο ίδιος καθημερινά από την πρώην σύζυγό του.

 «35 χρόνια προσπαθούσα να φτιάξω κάτι μόνος μου και δεν έφτιαξα τίποτα. Τα «εγώ» μου δεν μπορούσαν να συννενοηθούν. Πίστευα στα ταρώ, στη χαρτομαντεία, στην τύχη, στα όνειρα, στα φαντάσματα αλλά όχι στον Θεό. Πώς γίνεται να υπάρχουν όλα τα μεταφυσικά εκτός από τον Θεό;» εξομολογείται ο Κώστας Αποστολάκης για την στροφή του προς την πίστη.

Για το θείο σημάδι που του φανερώθηκε αποκαλύπτει: «Έχεις νιώσει να σου σπάνε τη σπονδυλική σου στήλη; Εγώ το ένιωσα από μπροστά χωρίς να κάνω τίποτα. Ήταν ένα φως. Κι από ‘κείνη την ώρα ένιωθα μία ευτυχία χωρίς να συμβαίνει τίποτα».

«Κουράστηκε η ψυχή μου να ζει με ποτά, ξενύχτια, γυναίκες, ψευτιές, διπλωματία, υποκρισία, έπαρση. Με την αλήθεια ήμουν στα μαχαίρια» δηλώνει ο ηθοποιός, ενώ επισημαίνει ότι οι επισκέψεις στο Άγιο Όρος του μαθαίνει να μην έχει ανάγκη την ύλη.

«Τίποτα δεν πήγε καλά στον γάμο μου, γιατί δεν ήμουν όπως πρέπει. Ήμουν εγωιστής και δειλός. Κάθε μέρα ζητάω συγγνώμη από την πρώην σύζυγό μου και από τον Θεό» καταλήγει ο Κώστας Αποστολάκης.

Η αρχή της συνέντευξης είναι στο 30΄και 40'' του παρακάτω βίντεο

ΑΓΓΕΛΟΣ Η’ ΑΝΘΡΩΠΟΣ;

 

Ένας είπε σε ένα φίλο του, θα ήθελες να σε είχε κάνει ο Θεός άγγελο και όχι άνθρωπο; Όχι όχι, του απάντησε εκείνος, χωρίς καν να το σκεφτεί, πράγμα που σημαίνει ότι το είχε σκεφτεί και μελετήσει προ πολλού, πριν κάποιος τον ρωτήσει. Έτσι, τώρα που τον ρώτησε ο φίλος του, του εξήγησε αμέσως και τους λόγους για τους οποίους του είπε όχι.  Αν με είχε κάνει ο Θεός άγγελο, δεν ξέρω, αν τώρα θα ήμουν ένας άγγελος ή ένας δαίμονας, γιατί και οι δαίμονες κάποτε άγγελοι ήταν. Αν ήμουν τώρα άγγελος, δε θα είχα το προνόμιο να δεχτώ το Χριστό μέσα μου, γιατί ο Χριστός είναι Θεός και άνθρωπος και όχι Θεός και άγγελος. Ο Παύλος λέει σχετικά,  « οὐ γὰρ δήπου ἀγγέλων ἐπιλαμβάνεται, ἀλλὰ σπέρματος ᾿Αβραὰμ ἐπιλαμβάνεται »( Εβρ. β’, 16). Αν ήμουν τώρα άγγελος, δε θα είχα το προνόμιο να απολαύσω τα δώρα του Θεού, «εἰς ἃ ἐπιθυμοῦσιν ἄγγελοι παρακύψαι» (Α’ Πέτρ. α’,12). Είναι παράλογο λοιπόν να μη ευχαριστεί κανείς το Θεό που τον έκανε άνθρωπο και όχι άγγελο.

 Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

 Όταν και όπου επικρατούσε ο θεσμός της δουλείας, όπως είναι γνωστό, ο δούλος δε μπορούσε να κάνει τίποτα από μόνος του για να ελευθερωθεί. Αν όμως μάθαινε ότι υπάρχει κάποιος που έχει τον τρόπο και τη δυνατότητα να τον ελευθερώσει, ασφαλώς θα ήθελε πολύ να τον γνωρίσει. Εδώ όμως ας  αναφερθούμε μόνο  στη δουλεία της αμαρτίας. Αυτός  που μπορεί να ελευθερώσει τον κάθε άνθρωπο από τη δουλεία της αμαρτίας και της πλάνης είναι ο λόγος του Χριστού που οδηγεί στη γνώση της αλήθειας. Δε μένει λοιπόν παρά να μένει κανείς πιστός στο λόγο Του, και τότε θα γνωρίσει την αλήθεια και αυτή θα τον ελευθερώσει. Το είπε ο Ίδιος ο  Κύριος «προς τους πεπιστευκότας αυτώ Ιουδαίους· εάν υμείς μείνητε εν τω λόγω τω εμώ, αληθώς μαθηταί μου εστε, και γνώσεσθε την αλήθειαν, και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς» (Ιω. η´,31-32). Προς το σκοπό αυτό, δηλαδή της γνώσης της αλήθειας, ο Κύριος  είπε και τα εξής για το έργο του Αγίου  Πνεύματος.  « Όταν δε έλθει Εκείνος, το Πνεύμα της αληθείας, οδηγήσει υμάς εις πάσαν την αλήθειαν» (Ιωάννης ισ', 12-13). Δυστυχώς όμως,  όπως γράφει  ο  Απόστολος Παύλος στον Τιμόθεο, « ἔσται γὰρ καιρὸς ὅτε τῆς ὑγιαινούσης διδασκαλίας οὐκ ἀνέξονται, ἀλλὰ κατὰ τὰς ἐπιθυμίας  τὰς ἰδίας ἑαυτοῖς ἐπισωρεύσουσι διδασκάλους κνηθόμενοι τὴν ἀκοήν, καὶ ἀπὸ μὲν τῆς ἀληθείας τὴν ἀκοὴν ἀποστρέψουσιν, ἐπὶ δὲ τοὺς μύθους ἐκτραπήσονται» ( Β’ Τιμ. δ’, 2-4 ). Ύστερα από αυτά, δεν είναι  σωστό ένας Χριστιανός να αποστρέφεται τα λόγια του Χριστού και να πιστεύει  σε  λόγια προερχόμενα  εκ του πονηρού.   Όμως η σοφία του Θεού  υπερέχει της πονηρίας του πονηρού και έτσι, « Πεπλάνηται ο πλάνος ο πλανηθείς λυτρούται σοφία ση, Θεέ μου». (Στάσις  Τρίτη).

 Iωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών

ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

 

Ο Χριστός δεχόταν κάθε προσφώνηση που γινόταν προς Αυτόν, όπως φαίνεται στις παρακάτω παραπομπές. 

 

α ) « υἱὲ Δαυῒδ ᾿Ιησοῦ, ἐλέησόν  με» ( Μάρκ. ι’, 47).

 

β) « θέλομεν τον Ιησούν ιδείν» (Ιω.ιβ΄,21).

 

γ) « Κύριε, εἰ ἦς ὧδε, ὁ ἀδελφός μου οὐκ ἂν ἐτεθνήκει » ( Ιώ.ια’, 21).

 

δ) « ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου »(Ιω. κ’, 28). 

 

ε) « ὁ Κύριός ἐστι » ( Ιω. κα’, 7).

 

στ) « ὑμεῖς φωνεῖτέ με, ὁ Διδάσκαλος καὶ ὁ Κύριος, καὶ καλῶς λέγετε· εἰμὶ γάρ »( Ιω. ιγ’, 13).

 

ζ) Καλές λοιπόν είναι αυτές οι  προσφωνήσεις και άλλες που μπορεί να αναφέρει κανείς, αλλά ο Κύριος  είπε  και  τα παρακάτω που  χρήζουν ιδιαιτέρας προσοχής.

 

η) « Τί δέ με καλεῖτε Κύριε Κύριε, καὶ οὐ ποιεῖτε ἃ λέγω;»( Λουκ.στ’, 46).

 

θ)« Οὐ πᾶς ὁ λέγων μοι Κύριε Κύριε, εἰσελεύσεται εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, ἀλλ᾿ ὁ ποιῶν τὸ θέλημα τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς.»( Ματ. ζ’. 21).

 

ι) «εἴ τις ἔχει ὦτα ἀκούειν, ἀκουέτω » ( Μάρκ. ζ’, 16).

 

 

 Iωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών

 

Ο ποιών τους αγγέλους αυτού πνεύματα και τους λειτουργούς αυτού πυρός φλόγα

 Σωτήριου Μυλωνά Υπ. Δρ. Θεολογίας Α.Π.Θ.

Οι Άγγελοι είναι εξολοκλήρου πνεύματα: «Ο ποιών τους αγγέλους αυτού πνεύματα και τους λειτουργούς αυτού πυρός φλόγα». Του Σωτηρίου Μυλωνά. Οἱ ἄγγελοι εἶναι ἐξολοκλήρου πνεύματα, ἀσώματα ὄντα, δημιουργημένα ἀπὸ τὸν Θεὸ, ὅπως καὶ οἱ ἄνθρωποι. Ἐπειδὴ ὅμως τὸ ἀπολύτως ἄυλο ἁρμόζει μόνο στὸν Θεό, οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας δίδαξαν πὼς οἱ Ἅγιοι Ἄγγελοι ἔχουν κάποιο εἶδος αἰθέριου σώματος ποὺ εἶναι πολὺ λεπτότερο ἀπὸ ὁποιαδήποτε ἄλλη ὕλη ἔχει γίνει ποτὲ ἀντιληπτὴ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο.

Κατὰ τὸν Μέγα Βασίλειο, ἡ φύση τῶν νοητῶν ὄντων ξεπερνᾶ τὴν ἀνθρώπινη διάνοια, γιατί εἶναι σύμφωνη μὲ τὴν κατάσταση γιὰ τὴν ὁποία δημιουργήθηκε, δηλαδὴ τὸ νὰ εἶναι ὑπερχρόνια κι αἰώνια, κάτι τὸ ὁποῖο δὲν μπορεῖ νὰ γίνει κατανοητὸ ἀπὸ τὸν ἀνθρώπινο νοῦ.

Ὁ Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, συνοψίζοντας τὶς διδασκαλίες περὶ ἀγγέλων ποὺ διατύπωσαν οἱ ἄλλοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας πρὶν ἀπὸ αὐτόν, διευκρινίζει λέγοντας ὅτι οἱ ἄγγελοι εἶναι ἀσώματοι καὶ ἄυλοι σὲ σχέση μὲ τὸν ἄνθρωπο καὶ ὄχι σὲ σχέση μὲ τὸν Θεό.

Σὲ ἀντίθεση μὲ τὶς ἀπόψεις τῶν ἐξ Ἀνατολῆς Πατέρων, στὴ Δύση υἱοθετήθηκε ἡ ἀπόλυτη πνευματικότητα καὶ τὸ άπολύτως ἄυλο τῶν ἀγγέλων. Σημειώθηκαν βέβαια ἀντιδράσεις γιὰ τὴν ἀποδοχὴ αὐτῆς τῆς θεωρίας, ὡστόσο στὴν ἐποχὴ τοῦ Θωμὰ τοῦ Ἀκινάτη ἡ θέση αὐτὴ ἔγινε γενικὰ ἀποδεκτή.

Στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δόθηκε ὁριστικὴ λύση μὲ τὴν Ζ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ὁπότε κι ἔγινε δεκτὴ ἡ ἄποψη ὅτι οἱ ἄγγελοι δὲν εἶναι ἐξολοκλήρου ἀσώματοι, γιατὶ αὐτὴ ἡ ἰδιότητα ἀνήκει μόνο στὴν Ἁγία Τριάδα, ἔχουν ὅμως αἰθέριο σῶμα.

Οἱ ἄγγελοι, ἐπειδὴ εἶναι ὄντα πνευματικά, δὲ χωρίζονται σὲ φύλα, δὲν ἔχουν ἀνάγκη παιδείας ἢ θεραπείας, δὲν πεθαίνουν. Δὲ βιώνουν τὴ δυστυχία, τὴν ἀμφιβολία, τὸν πόνο ἢ τὴν ἀπώλεια. Ἀκόμη, δὲν ἔχουν ἀνάγκη διατροφῆς ἢ ἀναπαύσεως. Κάθε ἄγγελος ἔχει τὴ δική του ἀτομικότητα, τὴ δική του θέληση. Οἱ ἄγγελοι χαρακτηρίζονται ἀπὸ τὴν κατὰ χάριν ἀθανασία, κάτι ποὺ τοὺς κάνει μετόχους καὶ κατόχους της ἐπουράνιας μακαριότητας.

Δὲν μποροῦν νὰ ὑποστοῦν φυσικὴ ἀλλοίωση. Οἱ ἄγγελοι δὲν δημιουργήθηκαν ἀτελεῖς, ὥστε νὰ χρήζουν ἐξελίξεως, δὲν παύουν ὅμως νὰ ἐξαρτῶνται ἀπὸ τὸν Θεό. Διατηροῦνται στὴν ἀρχικὴ κατάσταση ποὺ δημιουργήθηκαν, γιατί ἡ σύστασή τους εἶναι ἀμετάβλητη. Τέλος, οἱ ἄγγελοι δὲν περιορίζονται ἀπὸ τὸν χρόνο καὶ τὸν χῶρο, εἶναι ὄντα ταχύτατα στὶς κινήσεις τους καὶ μποροῦν νὰ βρίσκονταί σὲ ὅποιο μέρος ἐπιθυμοῦν.

«Πρὸς τὸ μνῆμα ἐπέστης τοῦ Χριστοῦ ἀναστάντος, καὶ ἔφης ταῖς σεμναῖς Μυροφόροις· Τί ζητεῖτε Χριστὸν ἐν νεκροῖς; ἠγέρθη ὁ ζωὴν πηγάζων Κύριος, ὦ Γαβριὴλ φωτόμορφε…»

Δὲν εἶναι ὀρθὸ νὰ γίνεται λόγος γιὰ μιὰ ἐξελικτικὴ πνευματικὴ πορεία τῶν ἀγγέλων παρόμοια μὲ αὐτὴ ποὺ σημειώνεται στοὺς ἀνθρώπους. Αὐτὸ παρατηρεῖται γιατί οἱ ἂγγελοι δὲν ἀνέλαβαν ἀπὸ τὴν ἀρχὴ μιὰ φύση ποὺ βρισκόταν σὲ νηπιακὸ ἐπίπεδο, οὔτε οὐσιαστικὰ κλήθηκαν νὰ ἐκγυμνασθοῦν σταδιακά, οὕτως ὥστε νὰ φτάσουν σὲ ἕνα ἐπίπεδο ὅπου θὰ δέχονταν τὶς ἐνέργειες τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ κατὰ αὐτὸν τὸν τρόπο θὰ ἔφταναν στὴν τελείωσή τους.

Εἶναι ἐγγενής, κατὰ ἕνα μέρος, ἡ ἁγιότητά τους, πάντοτε βέβαια ὡς Δωρεὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ χωρὶς νὰ θεωροῦνται ἀπὸ τὴ φύση τους Ἅγιοι. Αὐτός εἶναι καὶ ὁ λόγος ποὺ παγιώθηκε κατὰ κάποιον τρόπο ἡ ἀρετή τους καὶ δὲν μεταπίπτουν στὴν κακία· εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα τῶν ἀκτίστων ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ, τοῦ ἄκτιστου θείου Φωτός.

Ἀσφαλῶς καὶ ἡ τελειότητα αὐτὴ τῶν ἀγγέλων μπορεῖ νὰ εἰπωθεῖ σὲ σχέση μὲ τὴν ἀνθρώπινη φύση καὶ πορεία πρὸς τὴν τελείωση καὶ ὄχι σὲ σχέση μὲ τὴν ἀπόλυτη τελειότητα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Σὲ σχέση μὲ τὴν τέλεια φύση τῆς Ἁγίας Τριάδας, ἀφενὸς δὲν τίθεται θέμα σύγκρισης, ἀφετέρου ἐλάχιστη εἶναι ἡ ὑπεροχή της ἀπὸ αὐτὴν τῶν ἀνθρώπων.

Ὁ Μέγας Βασίλειος στὸ ἔργο τοῦ «Περὶ Πίστεως» ἀναφέρει ὅτι συγκριτικὰ μὲ τὴν ἄτρεπτη, τὴν ἀπρόσιτη καὶ τέλεια θεία φύση δὲν μπορεῖ νὰ σταθεῖ καμία ἄλλη, οὔτε καὶ αὐτὴ τῶν Ἀρχαγγέλων μαζὶ μὲ ὅλη τὴ λογικὴ φύση συγκεντρωμένη. Ἡ τελείωση, ἡ ἀνωτερότητα, ἡ λάμψη, ὁ φωτισμὸς τῆς φύσης τῶν ἀγγέλων στέκονται μόνο συγκρινόμενα μὲ τὰ ἄλλα δημιουργήματα τῆς θείας βούλησης.

Αὐτὸ συμβαίνει γιατί οἱ Ἂγγελοι δὲν εἶναι ἀπὸ τὴ φύση τους ἃγιοι, ἀλλὰ ἁγιάζονται ἀπὸ τὴ Δωρεὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἑπομένως, ἡ ἁγιότητά τους δὲν πηγάζει ἀπὸ τὴν οὐσία τους ὡς ἰδίωμα τῆς φύσης τους. Ἐξάλλου, ἂν συνέβαινε οἱ ἄγγελοι νὰ εἶναι ἀπὸ τὴ φύση τους ἅγιοι, τότε δὲ θὰ σημειώνονταν ἡ πτώση τοῦ Ἑωσφόρου καὶ τῶν λοιπῶν ἀγγελικῶν ταγμάτων ποὺ ἔγιναν δαίμονες.

Ὁ ἁγιασμὸς τους πραγματοποιεῖται σὰν μιὰ πρόοδος, γιὰ τὴν ὅποια συναινοῦν καὶ οἱ ἴδιοι. Τὸ αὐτεξούσιο δόθηκε πρῶτα στοὺς ἀγγέλους ποὺ ἐξαρχῆς βρίσκονται ἀνάμεσα στὴν ἀρετὴ καὶ στὴν κακία. Χρειάζονται ἀπόλυτα τὸν φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος γιὰ τὴν τελείωσή τους, τὴ θεία φώτιση, ποὺ οὐσιαστικὰ πρέπει νὰ θεωρεῖται ὡς ἡ στερέωσή τους στὸ καλὸ καὶ τὴν ἀρετή, ἀπὸ τὴν ὁποῖα πλέον δὲν ἐκπίπτουν λόγω τῆς Θείας Χάριτος.

Κατὰ συνέπεια οἱ οὐράνιες Δυνάμεις δὲν εἶναι ἀπόλυτα τέλειες, ἀλλὰ ἐπιδεκτικὲς προόδου καὶ παράλληλα εἶναι καὶ αὐτεξούσιες. Ἡ πτώση τοῦ Ἑωσφόρου δηλώνει τὴ χρήση τοῦ αὐτεξουσίου του ποὺ δὲν ἐπέλεξε τὸ ἀγαθὸ καθὼς καὶ τὴν ἀναγκαιότητα τοῦ φωτισμοῦ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος γιὰ τὴν τελείωσή του.

Ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ἀναφέρει χαρακτηριστικά ὅτι τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐνεργοῦσε στίς ἀγγελικές καί οὐράνιες δυνάμεις. Ἀκόμα καί αὐτή ἡ τελείωσή τους, ἡ καλή χρήση τοῦ αὐτεξουσίου τους, ποὺ τοὺς ὁδηγεῖ στήν ἀρετή καί στήν ἀπόλυτη ἀδυναμία διάπραξης τοῦ ὁποιουδήποτε κακοῦ, πηγάζει ἀκριβῶς ἀπὸ τὸν φωτισμό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ μόνο.

Ἀπὸ τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος οἱ ἂγγελοι παραμένουν ἂπτωτοι. Ἡ ὁριστικὴ κρίση τους ἔλαβε χώρα κατὰ τὴν πτώση τοῦ Ἑωσφόρου, ὁπότε ὁρισμένοι κατακρίθηκαν ὡς δαίμονες καὶ ἄλλοι, μὲ τὴν παρότρυνση τοῦ Ἀρχιστρατήγου Μιχαὴλ «στῶμεν καλῶς, στῶμεν μετὰ φόβου», δικαιώθηκαν κι ἔλαβαν πλέον μόνιμη τὴν ἁγιαστικὴ χάρη.

Σημαντική εἶναι ἡ ἐπισήμανση τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Δαμασκηνοῦ ὁ ὁποῖος συγκεκριμένα ἀναφέρει ὅτι ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι δέν ξέρουμε ἐὰν οἱ ἄγγελοι εἶναι ἴσοι μεταξύ τους· αὐτὸ μόνο ὁ Ἴδιος ὁ Δημιουργός τὸ γνωρίζει. Διακρίνονται ὅμως οἱ ἂγγελοι ὡς πρὸς τὸν φωτισμό τους, καὶ φωτίζει ὁ ἕνας τὸν ἄλλον.

Αὐτοὶ ποὺ ὑπερέχουν φωτίζουν καὶ διαφωτίζουν τοὺς κατώτερους σὲ γνώση καὶ φωτισμό. Σημαντικὴ παράλειψη θὰ ἦταν ἐὰν δὲν ἀναφερόμασταν καὶ στὴν ἄγνοια τῶν ἀγγέλων γιὰ τὰ ἔσχατα καὶ τὴ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου, γεγονὸς ποὺ μαρτυρεῖ γιὰ μιὰ ἀκόμη φορτὴν ἀδυναμία τῆς σύγκρισης τῆς τέλειας φύσης τῆς Ἁγίας Τριάδος μὲ αὐτὴν τῶν οὐρανίων Δυνάμεων.

Σωτήριος Μυλωνάς
Υπ. Δρ. Θεολογίας Α.Π.Θ.

Σύναξις των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ και των λοιπών Ασωμάτων και Ουράνιων Αγγελικών Ταγμάτων

ΑπολυτίκιονἮχος δ’

Τῶν οὐρανίων στρατιῶν Ἀρχιστράτηγοι,
δυσωποῦμεν ὑμᾶς ἡμεῖς οἱ ἀνάξιοι, ἵνα ταῖς ὑμῶν δεήσεσι τειχήσετε ἡμᾶς,
σκέπη τῶν πτέρυγων τῆς αὔλου ὑμῶν δόξης,
φρουροῦντες ἡμᾶς προσπίπτοντας, ἐκτενῶς καὶ βοώντας
Ἐκ τῶν κινδύνων λυτρώσασθε ἡμᾶς,
ὡς Ταξιάρχαι τῶν Ἄνω Δυνάμεων.

“Εχων Σέ προστάτην και βοηθόν,
φύλακα καί ρύστην της ψυχής μου της ταπεινής,
Μιχαήλ Πρωτάρχα καί Μέγα Ταξιάρχα,
εν ώρα του κινδύνου, Σύ μοι βοήθησαν

1 στους 5 είχε επιθανάτιες εμπειρίες μετά από καρδιακή ανακοπή

 

Αρκετοί άνθρωποι -έως ένας στους πέντε- που επιβίωσαν μετά από καρδιακή ανακοπή χάρη σε καρδιοπνευμονική αναζωογόνηση (ΚΑΡΠΑ), μπορούν να περιγράψουν στη συνέχεια επιθανάτιες εμπειρίες που τους συνέβησαν όσο είχαν χάσει τη συνείδησή τους και βρίσκονταν στο κατώφλι του θανάτου. Αυτό αποκαλύπτει μια νέα επιστημονική πολυκεντρική κλινική μελέτη (AWARE II - AWAreness during REsuscitation) που πραγματοποιήθηκε σε ΗΠΑ και Βρετανία και παρουσιάστηκε την Κυριακή σε καρδιολογικό συνέδριο της American Heart Association στο Σικάγο.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον κορυφαίο στον κόσμο ειδικό σε θέματα επιθανάτιων εμπειριών, τον εντατικολόγο δρ Σαμ Πάρνια, αναπληρωτή καθηγητή του Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης και του ιατρικού κέντρου Langone Health, μελέτησαν τις περιπτώσεις 567 ανθρώπων των οποίων οι καρδιές σταμάτησαν να χτυπούν ενόσω νοσηλεύονταν σε 25 νοσοκομεία και οι οποίοι υποβλήθηκαν σε ΚΑΡΠΑ μεταξύ 2017-2020. Παρά την άμεση επέμβαση, λιγότερο από το 10% των ασθενών ανέρρωσαν επαρκώς για να πάρουν εξιτήριο από το νοσοκομείο.

Από αυτούς, περίπου το 20% είχαν να διηγηθούν αργότερα κάποιου είδους διαυγή επιθανάτια εμπειρία (near-death experience). Μεταξύ άλλων, ανέφεραν μια αντίληψη διαχωρισμού από το σώμα τους, την αποστασιοποιημένη παρατήρηση των συμβάντων στον εαυτό τους χωρίς να νιώθουν πόνο, μια θετικότερη εσωτερική αξιολόγηση της ζωής τους και της στάσης τους προς τους άλλους κ.α. Οι ερευνητές ανέφεραν ότι αυτές οι εμπειρίες είναι διαφορετικές από ψευδαισθήσεις, παραισθήσεις ή όνειρα.

Η μελέτη του εγκεφάλου επίσης έδειξε μια αυξημένη δραστηριότητα με εγκεφαλικά κύματα γάμα, δέλτα, θήτα, άλφα και βήτα έως μία ώρα μετά την εφαρμογή της τεχνικής ΚΑΡΠΑ. Ορισμένα από τα κύματα αυτά υπό φυσιολογικές συνθήκες συμβαίνουν όταν οι άνθρωποι έχουν κανονική συνείδηση και επιτελούν ανώτερες νοητικές λειτουργίες όπως σκέψη, μνήμη και αντίληψη.

"Αυτές οι εμπειρίες και οι αλλαγές των εγκεφαλικών κυμάτων μπορεί να είναι τα πρώτα σημάδια της αποκαλούμενης επιθανάτιας εμπειρίας και τις ανιχνεύσαμε για πρώτη φορά σε μια μεγάλη μελέτη. Τα ευρήματα μας παρέχουν ενδείξεις ότι όσο βρίσκονται στο κατώφλι του θανάτου και σε κώμα, μερικοί άνθρωποι βιώνουν μια μοναδική εσωτερική συνειδητή εμπειρία, μεταξύ άλλων έχοντας επίγνωση χωρίς να νιώθουν άσχημα", δήλωσε ο δρ Πάρνια.

Πρόσθεσε ότι αυτή η διαυγής και έντονη εγκεφαλική δραστηριότητα, μαζί με τις αφηγήσεις ιστοριών επιθανάτιων εμπειριών, δείχνει ότι η ανθρώπινη αίσθηση του εαυτού και της συνείδησης, όπως και άλλες βιολογικές σωματικές λειτουργίες, πιθανώς δεν σταματά τελείως κοντά στη στιγμή του θανάτου.

"Αυτές οι διαυγείς εμπειρίες δεν μπορούν να θεωρηθούν "τρικ" ενός διαταραγμένου ή θνήσκοντος εγκεφάλου, αλλά μάλλον μια μοναδική ανθρώπινη εμπειρία που αναδύεται στο κατώφλι του θανάτου. Καθώς ο εγκέφαλος "κλείνει", σταματούν και πολλά από τα φυσικά συστήματα αναστολής που διαθέτει. Αυτό παρέχει πρόσβαση στα βάθη της συνείδησης ενός ανθρώπου, μεταξύ άλλων στις αποθηκευμένες αναμνήσεις, σε σκέψεις από την πρώιμη παιδική ηλικία και σε άλλες όψεις της πραγματικότητας. Μολονότι κανένας δεν ξέρει τον εξελικτικό σκοπό αυτού του φαινομένου, ξεκάθαρα εγείρει προκλητικά ερωτήματα για την ανθρώπινη συνείδηση, ακόμη και κατά τον θάνατο", ανέφερε ο Πάρνια.

Οι ερευνητές επεσήμαναν ότι αν και οι έως τώρα μελέτες δεν έχουν καταφέρει να αποδείξουν πλήρως την πραγματικότητα ή το νόημα τέτοιων εμπειριών των ασθενών και τους ισχυρισμούς τους για την ύπαρξη επίγνωσης σχετικά με τον θάνατο, έχει αποδειχθεί επίσης αδύνατο να καταρριφθούν αυτοί οι ισχυρισμοί και οι εμπειρίες. Γι' αυτό υπογράμμισαν την ανάγκη οι επιθανάτιες εμπειρίες να τύχουν περαιτέρω απροκατάληπτης έρευνας.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Προσοχή στα λόγια γιατί:

 

α) « εκ γαρ των λόγων σου δικαιωθήση, και εκ των λόγων σου καταδικασθήση » (Ματ. ιβ΄, 37).

β) « παν ρήμα αργόν ο εάν λαλήσωσιν οι άνθρωποι, αποδώσουσι περί αυτού λόγον εν ημέρα κρίσεως »( Ματ. ιβ’, 36).

γ) «εκ γαρ του περισσεύματος της καρδίας το στόμα λαλεί »( Ματ. ιβ’, 34 ).

δ) «ει τις εν λόγω ου πταίει, ούτος τέλειος ανήρ, δυνατός χαλιναγωγήσαι και όλον το σώμα »( Ιακ.γ’, 2).

ε) « ο λόγος υμών πάντοτε εν χάριτι, άλατι ηρτυμένος, ειδέναι πώς δει υμάς ενί εκάστω αποκρίνεσθαι »(Κολ. δ’, 6).

στ) « ει τις λαλεί, ως λόγια Θεού »(Α’ Πετρ. δ΄, 11).

ζ) «Του κρύψαντος το τάλαντον, την κατάκρισιν, ακούσασα ψυχή, μη κρύπτε λόγον Θεού, κατάγγελλε τα θαυμάσια αυτού, ίνα πλεονάζουσα το χάρισμα, εισέλθης, εις την χαράν του Κυρίου σου ». (Δοξαστικό των αίνων του Όρθρου της Μεγάλης Τρίτης. Ήχος δ'). 

Iωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών

Αλλοίωση του « πίστευε, και μη ερεύνα »

 

Όπως είναι γνωστό, μία φράση είναι δυνατό να αλλοιωθεί με πολλούς τρόπους αλλά και μόνο  με την μετακίνηση  εντός αυτής ενός κόμματος από  την κανονική του θέση σε άλλη. Αυτό συμβαίνει και με το γνωστό,  «πίστευε, και μη ερεύνα». Το τι σημαίνει, « πίστευε, και μη ερεύνα », είναι γνωστό και δε θα εξετάσουμε εδώ τη σημασία του  από θεολογικής πλευράς, αλλά την αλλοίωσή  του σύμφωνα με τον τίτλο του θέματος. Ας δούμε λοιπόν  τι θα προκύψει όταν μεταφερθεί το κόμμα από τη θέση του και το «πίστευε, και μη ερεύνα» γίνει «πίστευε και μη, ερεύνα».

Το πρώτο κομμάτι πριν από το κόμμα, δηλαδή το  «πίστευε και μη, » δε λέει τίποτα. Αυτές οι τρεις λέξεις έτσι ξεκρέμαστες που είναι,  αν μη τι άλλο, είναι μία ελλιπής πρόταση που για να σημαίνει κάτι, πρέπει να συμπληρωθεί καταλλήλως. Για να πει κάποιος, πίστευε και μη, προφανώς άλλο εννοεί και άλλο θέλει να πει. Στην προκειμένη περίπτωση θέλει να πει, όπως λένε και πολλοί, ή πιστεύεις ή δεν πιστεύεις, οπότε ταιριάζει στη συνέχεια το ερεύνα. Εδώ όμως  αυτός που το έγραψε  ή το είπε για πρώτη φορά, έγραψε αυτό που εννοούσε και όχι κάτι διαφορετικό ώστε άλλο να λέει και άλλο να εννοεί. Έτσι έβαλε το κόμμα μετά το πίστευε και όχι μετά το μη, γιατί γνώριζε ότι το πίστευε και μη, δε σημαίνει ή πιστεύεις ή δεν πιστεύεις. Αν ήθελε να πει ή πιστεύεις ή δεν πιστεύεις θα το έγραφε ξεκάθαρα με δικά του σωστά λόγια, γιατί προφανώς δεν ήταν αγράμματος ώστε άλλα να εννοεί και άλλα να γράφει. Αφού λοιπόν ο πρώτος γράψας λέει,  « πίστευε, και μη ερεύνα »,  και αυτό που έχει κατά νουν, αυτό λέει, γιατί κάποιος άλλος  να λέει ότι αυτός που το είπε άλλο εννοούσε και άλλο έγραψε; Άλλο είναι αν αυτό είναι ή δεν είναι σωστό από θεολογικής πλευράς, και άλλο να το προσαρμόζουμε στις προτιμήσεις μας μεταφέροντας το κόμμα λίγο παραπέρα. Ευτυχώς όμως που τα  scripta manent. 

Iωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών

ΔΥΝΑΜΙΣ

 

Ο Κύριος είπε στον Παύλο για την ασθένεια που είχε, « ἀρκεῖ σοι ἡ χάρις μου· ἡ γὰρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται » ( Β’ Κορ ιβ’, 9). Άρα, όταν ένας πιστός ασθενεί και έχει μέσα του τη χάρη του Χριστού,  είναι δυνατός όπως είπε και ο Παύλος, « ὅταν γὰρ ἀσθενῶ, τότε δυνατός εἰμι » ( Β’ Κορ ιβ’, 10). Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι είναι σωστό να ζητάει κανείς από το Θεό να του δίνει αρρώστιες. Ο Χριστός, όπως είναι γνωστό,  δε δίνει αρρώστιες αλλά τις θεραπεύει. Με βάση αυτά ένας ασθενής, με τη χάρη βέβαια του Κυρίου, μπορεί να αισθάνεται δυνατός όπως και ο Παύλος. Ένας όμως υγιής, χωρίς τη χάρη του Χριστού, έστω και αν  καυχιέται για την υγεία του και τη δύναμή του, από τον εαυτό του είναι αδύναμος. Η όποια υγεία και δύναμη που έχει είναι από το Θεό ανεξάρτητα από το, αν ο ίδιος το πιστεύει ή όχι.  Έτσι ο καθένας μπορεί να λέει, « Δόξα τη δυνάμει Σου, Κύριε».

Iωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών

Ξυπόλητο Τάγμα

 

Το «Ξυπόλητο Τάγμα» είναι η ιστορία 160 παιδιών, που διώχτηκαν από τα ορφανοτροφεία της Θεσσαλονίκης από τους Ναζί. Μετά την είσοδό τους στην πόλη οι Γερμανοί επιτάσσουν τα δημόσια κτίρια και μερικά ορφανοτροφεία. Τα ορφανά πετάγονται στο δρόμο. Μια ομάδα απ’ αυτά τα ορφανά 

 

του

Παπαφείου ορφανοτροφείου για να επιβιώσουν, παίρνουν τη ζωή στα χέρια τους. Οργανώνονται με ιεραρχία και συγκροτούν ομάδες κρούσης και βοήθειας. Πηγή για την τροφοδοσία τους είναι τα γερμανικά καμιόνια που κουβαλάνε ψωμί και τρόφιμα και οι μαυραγορίτες. Τα κλεμμένα μοιράζονται

στα ορφανά, αλλά και σε άλλους κατοίκους της Θεσσαλονίκης.
Τα παιδιά του «Ξυπόλυτου Τάγματος» έμειναν στην ιστορία ως οι "σαλταδόροι" της Θεσσαλονίκης. Ο θρύλος λέει, πως πέρα από τη βοήθεια που παρείχαν στο κόσμο, κατάφερναν με την εξυπνάδα τους να βοηθούν την Αντίσταση,βρίσκοντας τρόπους να φυγαδεύουν στη Μέση Ανατολή Έλληνες και Εγγλέζους αξιωματικούς, για να ενωθούν με τους εκεί συμμάχους.
Ο ηθοποιός του Κρατικού Θεάτρου Νίκος Κατσιώτης, στα τέλη της δεκαετίας του ΄40, βρισκόταν στην Αμερική και συζητώντας με τον Γκρεγκ Τάλλας (ΓρηγόρηςΘαλασσινός) του διηγήθηκε πως την ημέρα που η Θεσσαλονίκη γιόρταζε την απελευθέρωσή της, το 1944, στο τέλος της διαδήλωσης ακολουθούσε ένα τσούρμο ξυπόλητοι πιτσιρικάδες κρατώντας πανό που έγραφε «Ξυπόλητο Τάγμα». Η διήγηση του Νίκου Κατσιώτη, συγκίνησε τον Τάλλας κι αποφάσισε νατην κάνει ταινία.
Το 1952, ο Γκρεγκ Τάλλας έρχεται στην Ελλάδα και με την υποστήριξη ενός Ελληνοαμερικανού, ξενοδόχου, του Πέτρου Μπουντούρη γύρισε «Το Ξυπόλητο Τάγμα». Ο Νίκος Κατσιώτης έγραψε το σενάριο, ενώ τη μουσική έγραψε ο Μίκης Θεοδωράκης, η πρώτη του για κινηματογραφική

ταινία.
Ο Γκρεγκ Τάλλας αποθαρρυμένος από την υποτυπώδη κινηματογραφία της Ελλάδας, σκέφτηκε να την γυρίσει στη Νάπολη, που θεωρούσε πως είχε ομοιότητα με τη Θεσσαλονίκη. Γύρισε τελικά την ταινία στη Θεσσαλονίκη σε φυσικούς χώρους. Μόνο τη σκηνή της «μαύρης αγοράς» γύρισε στην

Αθήνα, στην περιοχή των Φυλακών Αβέρωφ, όπου και λειτουργούσε η μαύρη αγορά στα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής.
Χρησιμοποίησε δύο ηθοποιούς, τον Νίκο Φέρμα και τη Μαρία Κωστή. Όλοι που έπαιξαν στην ταινία ήταν ερασιτέχνες. Τα 63 από τα 66 παιδιά που πήραν μέρος, ο Γκρεγκ Τάλλας τα

επέλεξε από αναμορφωτήρια της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης.
Το «Ξυπόλυτο Τάγμα» ήταν η πρώτη ελληνική ταινία που βραβεύτηκε σε διεθνές φεστιβάλ το 1955 με το πρώτο βραβείο («Χρυσή Δάφνη»), στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Εδιμβούργου". 

 

 Αλιευμένο από το τουίτερ @finklin5

 

 

Ψειρς

 Αλιευμένο απο το τουίτερ @kyratetoiamou

Ο παππούς μου πολέμησε στην Αλβανία. Τότε στο χωριό του, κάπου στην Πελοπόννησο, έβγαινε μια εφημερίδα που ανακοίνωνε τα ονόματα των πεσόντων. Κάποιο λάθος έγινε και γράφτηκε και αυτός. Κλάματα και οδυρμούς και τρισαγια και κόλυβα η μάνα του.

Όταν έπεσε το μέτωπο ξεκίνησε και γύρισε με τα πόδια. Όταν έφτασε στο χωριό και χτύπησε την πόρτα, η μάνα του και οι θειαδες του πιστεύοντας ότι είναι νεκρός τον κλείδωσαν στο κατώι και περίμεναν να έρθει ο παπάς να ξορκίσει το κακό.

Πέρασε ο δάσκαλος του χωριού άκουσε τις φωνές και πήγε να βοηθήσει τις άμοιρες γυναίκες που ούρλιαζαν για να δει έναν ψωριασμενο, βρωμικο και λιποβαρή 20αρη στρατιώτη κλειδωμένο να τις παρακαλεί να του ανοίξουν.

Με τα πολλά πίστεψαν τον δάσκαλο ότι δεν υπάρχουν φαντάσματα και ξεκλείδωσαν τον παππού μου, τον έπλυναν, τον τάισαν αλλά δεν ήταν και 100% σίγουρες ότι όλα ήταν αυτού του κόσμου πράγματα.

Εκεί που έτρωγε ο παππούς μου ισχυρίζεται ότι έπεφταν οι ψείρες πάνω στο άσπρο του φανελάκι, οπότε λέει η θεία του στη μάνα του «Μαρη έχουν τιποτις ψείρς τα φαντάσματ; Σαματις αίμα που θα βρουνε στου φαντασμ απαν’»

Πλησίασε η μάνα του, τις εξέτασε πάνω στο μπλουζάκι και φώναζε χαρούμενη «Ψειρς ψειρς το παιδι έχει ψειρς» και νομίζω καμία μάνα δεν έχει χαρεί περισσότερο που βρήκε πάνω στο παιδί της ψείρες.

Σοφία. Ορθοί.

 

Δεν αποκλείεται κάποιος ή, ακόμη χειρότερα, κάποιοι που θέλουν να είναι ευσεβείς ακολουθώντας τη δική τους γραμμή, να αποφεύγουν να μελετούν την Αγία Γραφή ή να μιλούν γι’ αυτή. Αν υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι οι οποίοι χωρίς να αισχύνονται, επαισχύνονται τα λόγια του Χριστού, καιρός να μετανοήσουν για να μη ισχύσουν και γι’ αυτούς τα εξής λόγια Του, « ος γαρ εάν επαισχυνθή με και τους εμούς λόγους, τούτον ο υιός του ανθρώπου επαισχυνθήσεται όταν έλθη εν τη δόξη αυτού και του πατρός και των αγίων αγγέλων » (Λουκ. θ’, 26). Πάντως ο Απόστολος Παύλος δηλώνει απερίφραστα, «Ου γαρ επαισχύνομαι το ευαγγέλιον του Χριστού· δύναμις γαρ Θεού εστιν εις σωτηρίαν παντί τω πιστεύοντι, Ιουδαίω τε πρώτον και Έλληνι. δικαιοσύνη γαρ Θεού εν αυτώ αποκαλύπτεται εκ πίστεως εις πίστιν, καθώς γέγραπται· ο δε δίκαιος εκ πίστεως ζήσεται »(Ρω. α’, 16-17). Ο δε Ιωάννης Δαμασκηνός γράφει, « Είναι πάρα πολύ καλό και ωφέλιμο για την ψυχή να ερευνάμε την Αγία Γραφή. Αυτή η έρευνα όμως δεν πρέπει να γίνεται ως πάρεργο, αλλά με προθυμία και επιμονή. Ας μη αποθαρρυνθούμε στην προσπάθειά μας αυτή, γιατί έτσι θα ανοίξει η πόρτα της κατανόησης. Εάν διαβάσουμε μία φορά και δύο και δεν αντιληφθούμε αυτά που διαβάζουμε, ας μη χάσουμε το θάρρος μας. Ας δείξουμε επιμονή, ας μελετήσουμε, ας ερωτήσουμε αυτούς που γνωρίζουν περισσότερο, και ασφαλώς θα πάρουμε απάντηση» (P.G.94,1176). Ο λόγος του Θεού είναι τροφή για τον άνθρωπο. Ο Ίδιος ο Κύριος είπε ότι « γέγραπται, ουκ επ' άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος, αλλ' επί παντί ρήματι εκπορευομένῳ διὰ στόματος Θεού. » ( Ματ. δ’,4 ). Έτσι η έλλειψη του λόγου του Θεού είναι λιμός, όπως το λέει   ο Ίδιος ο Θεός με τα εξής λόγια, « ιδού ημέραι έρχονται, λέγει Κύριος, και εξαποστελώ λιμόν επί την γην, ου λιμόν άρτων ουδέ δίψαν ύδατος, αλλά λιμόν του ακούσαι τον λόγον Κυρίου· » ( Αμ. η’, 11 ).Τώρα όμως, δόξα τω Θεώ που ο Λειτουργός λέει, « Σοφία. Ορθοί. Ακούσωμεν του αγίου Ευαγγελίου ».

Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών