Η μονή των Αμαλφητών

 

Πριν από το Μεγάλο Σχίσμα 1054 υπήρχαν τρείς λατινικές μονές      ( αβαεία)  στο Άγιο Όρος. Το μεγαλύτερο από τα οποία ήταν των Αμαλφηνών ή Αμαλφιών. Ιδρύθηκε μεταξύ του 985 και 990 από τον Λέοντα τον Πρεσβύτερο και μια ομάδα Βενεδικτίνων επτα τον αριθμό από το Αμάλφι, μια πόλη της νοτια Ιταλίας,   που προσκλήθηκαν από τους αδελφούς της Μονής Ιβήρων να έρθουν στον Άθωνα.

 

 Τους Βενεδικτίνους καλωσόρισε και ενθάρρυνε ο Άγιος Αθανάσιος ο Άθως που ίδρυσε τη Μεγάλη Λαύρα. Το οποίο βρίσκεται κοντά στην τοποθεσία όπου βρισκόταν το Αβαείο των Αμαλφινών.

 Η μονή των Αμαλφηνών παρέμεινε ένα αβαείο των Βενεδικτίνων και συνέχισε να χρησιμοποιεί τη λατινικών ως λειτουργική γλώσσα  και να έλκει μοναχούς κυρίως από την Ιταλία. Ο Ηγούμενος των Αμαλφινών υπέγραψε τα αγιορείτικα έγγραφα στα λατινικά κάτω από την υπογραφή του Ηγουμένου της Μεγάλης Λαύρας.

 

 Μετά το 1054 η μονή των Αμαλφινών παρέμεινε Ορθόδοξη και οι Σταυροφόροι του 1204 του επιφύλαξαν ένα ιδιαίτερο είδος μίσους και βιτριόλι. Όταν λεηλάτησαν τον Άθω, έσφαξαν και κατέστρεψαν τούβλο τούβλο το Αμαλφηνόν. Μειώθηκε πολύ το μοναστήρι συνεχίστηκε μέχρι το 1287.

 Η γη των Αμαλφηνώνν παραχωρήθηκε από το βυζαντινό αυτοκράτορα Ανδρόνικο Β΄ Παλαιολόγο στη Μεγίστη Λαύρα και οι τελευταίες κατασκευές που απομένουν σήμερα είναι ο Πύργος του Αμάλφι και το Ερμιτάζ Λακκοσκίτη που τώρα καταλαμβάνεται από Ρουμάνους μοναχούς.

Σήμερα η περιοχή ονομάζεται Μορφωνού , κατοικείται από πέντε μοναχούς της μεγίστης Λαύρας και ασχολούνται με διάφορες καλλιέργειες. 

Πηγές: Ted

           wikipedia

Ο ΛΙΘΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

 

Ο Χριστός, εκτός των άλλων που γνωρίζουν όλοι, είναι και κάτι που ίσως δεν το γνωρίζουν όλοι. Είναι ο λίθος που δεν συντρίβεται με τίποτα. Αντιθέτως, όποιος πέσει επάνω του διαλύεται, και σε όποιον πέσει τον κάνει σκόνη. Αυτό το είπε ο Ίδιος ο Κύριος, στους Ιουδαίους με τα εξής λόγια, « Τί οὖν ἐστι τὸ γεγραμμένον τοῦτο, λίθον ὃν ἀπεδοκίμασαν οἱ οἰκοδομοῦντες, οὗτος ἐγενήθη εἰς κεφαλὴν γωνίας; πᾶς ὁ πεσὼν ἐπ' ἐκεῖνον τὸν λίθον συνθλασθήσεται· ἐφ' ὃν δ' ἂν πέσῃ, λικμήσει αὐτόν »( Λουκ. κ’, 17 - 18). Το είπε και ο Απόστολος Παύλος για τους Ισραηλίτες με τα εξής λόγια, « καὶ πάντες τὸ αὐτὸ πόμα πνευματικὸν ἔπιον· ἔπινον γὰρ ἐκ πνευματικῆς ἀκολουθούσης πέτρας, ἡ δὲ πέτρα ἦν ὁ Χριστός »( Α’ Κορ. ι’, 4). Περιττόν να σημειωθεί ότι οι λέξεις λίθος και πέτρα χρησιμοποιούνται συμβολικά. Ας μη φοβάται όμως κανείς τη συντριβή της καρδιάς του, γιατί, « θυσία τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καὶ τεταπεινωμένην ὁ Θεὸς οὐκ ἐξουδενώσει »( Ψ. 50, 19). Όχι μόνο δε θα την εξουθενώσει, αλλά θα την κάνει καινούρια, δεχόμενος την προσευχή του Δαβίδ, « καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοί, ὁ Θεός, καὶ πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου » (Ψ. 50, 12).

Ιωάννης  Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών.

Οι τελευταίοι Βαράγγοι

 Ένα σύγχρονο  τραγούδι στα αρχαία Σουηδικά με μνήμες από τους Βαράγγους, τους σωματοφύλακες του Αυτοκράτορα (Kaesaran). Δεν υπήρχαν το 1453 πολλοί βαράγγοι στα τείχη της Πόλης (Mikrlagarths) αλλά αυτοί που υπάρχουν, λέει το τραγούδι, υπόσχονται πίστη καθώς ετοιμάζονται να πεθάνουν στη τελική μάχη δίπλα στον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο.

 Έχει στα αγγλικά τη μετάφραση και τραγουδάνε (3:23 λεπτό) στα Ελληνικά τα λόγια του αυτοκράτορα "αφού πέφτει η πόλη μου θα πέσω κι εγώ μαζί της". 

Χαρακτηριστικό των Βαράγγων εκτός από τη φρουρά του αυτοκράτορα ήταν και η αστυνόμευση. Κρατούσαν πέλεκυς, το τσεκούρι δηλαδή.Το τσεκούρι προέρχεται από τη λατινική λέξη securis και από εκεί προέρχεται λόγω βαράγγων η λέξη security και αντιδάνειο σεκιούριτι στα Ελληνικά. Το ίδιο η έκφραση "έπεσε πάλεκυς" δηλαδή τιμωρία.

 

 

Η ταινία "Ο Άνθρωπος του Θεού"-Ο βίος του Αγίου Νεκταρίου Αιγίνης

Με ποιο τρόπο σώζει ο Θεός τους ανθρώπους;

 Με ένα και μοναδικό, δηλαδή με το να τους έχει δώσει τον Υόν Του τον Μονογενή ώστε αυτοί να λένε, « παιδίον ἐγενήθη ἡμῖν, υἱὸς καὶ ἐδόθη ἡμῖν »( Ησ. θ’, 6). Και πώς όχι αφού, « ὁ πατὴρ ἀπέσταλκε τὸν υἱὸν σωτῆρα τοῦ κόσμου. »( Α’ Ιω. δ’, 14). Αυτός ο Σωτήρας του κόσμου, όταν ήρθε στον κόσμο είπε, « οὐ γὰρ ἦλθον καλέσαι δικαίους, ἀλλὰ ἁμαρτωλούς εἰς μετάνοιαν » ( Ματ. θ’, 13). Και πού να έβρισκε δικαίους αφού, « ὁ Θεὸς ἐκ τοῦ οὐρανοῦ διέκυψεν ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων τοῦ ἰδεῖν εἰ ἔστι συνιὼν ἢ ἐκζητῶν τὸν Θεόν. πάντες ἐξέκλιναν, ἅμα ἠχρειώθησαν, οὐκ ἔστι ποιῶν ἀγαθόν, οὐκ ἔστιν ἕως ἑνός »»( Ψ. 52, 3 - 4 ).

Αυτός λοιπόν ο Υιός είναι η ζωή, η ανάσταση, το φως, η αλήθεια, η οδός, η ειρήνη, η χαρά, η σωτηρία και γενικά το παν. Αυτός είναι « το σωτήριον του Θεού» σύμφωνα με τα λόγια του δικαίου Συμεών, όταν « ἐδέξατο αὐτὸν εἰς τὰς ἀγκάλας αὐτοῦ καὶ εὐλόγησε τὸν Θεὸν καὶ εἶπε· Νῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλόν σου, δέσποτα, κατὰ τὸ ῥῆμά σου ἐν εἰρήνῃ, ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τὸ σωτήριόν σου, ὃ ἡτοίμασας κατὰ πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν. φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν καὶ δόξαν λαοῦ σου Ἰσραήλ »(Λουκ. β’,28-32 ).

 Όποιος λοιπόν έχει το Χριστό και μένει «εν αυτώ», όπως είπε ο Ίδιος, « μείνατε ἐν ἐμοί, κἀγὼ ἐν ὑμῖν »(Ιω. ιε’, 4), έχει όλα τα παραπάνω και όσα δεν αναφέρθηκαν. Το πώς βέβαια μένει ο πιστός εν Χριστώ, εκτός των άλλων των γνωστών, σημαντικό είναι και αυτό που είπε ο Ίδιος, « ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἐν ἐμοὶ μένει, κἀγὼ ἐν αὐτῷ »(Ιω. στ’, 56).

Ο Παύλος αναφερόμενος στο Χριστό και στους πιστούς, γράφει ότι αυτοί αποτελούν τον οίκον του Θεού μέσα στον οποίον δεσπόζει ο Χριστός. Συγκεκριμένα λέει, « Χριστὸς δὲ ὡς υἱὸς ἐπὶ τὸν οἶκον αὐτοῦ, οὗ οἶκός ἐσμεν ἡμεῖς, ἐὰνπερ τὴν παρρησίαν καὶ τὸ καύχημα τῆς ἐλπίδος μέχρι τέλους βεβαίαν κατάσχωμεν »( Εβρ. γ’,6 ). Και πάλι λέει, « ὑμεῖς γὰρ ναὸς Θεοῦ ἐστε ζῶντος, καθὼς εἶπεν ὁ Θεὸς ὅτι ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω, καὶ ἔσομαι αὐτῶν Θεός, καὶ αὐτοὶ ἔσονταί μοι λαός »( Β’ Κορ. στ’,16 ). Αλλά, ας μείνουμε σ’ αυτά.

 Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών. 

 

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Ο Απόστολος Παύλος γράφει στην Επιστολή του προς τον Τίτο, « Ἐπεφάνη γὰρ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἡ σωτήριος πᾶσιν ἀνθρώποις, παιδεύουσα ἡμᾶς ἵνα ἀρνησάμενοι τὴν ἀσέβειαν καὶ τὰς κοσμικὰς ἐπιθυμίας σωφρόνως καὶ δικαίως καὶ εὐσεβῶς ζήσωμεν ἐν τῷ νῦν αἰῶνι »( Τιτ. β’,11-12 ). Ενώ χαρακτηρίζει τη χάρη του Θεού σωτήρια για όλους τους ανθρώπους, στη συνέχεια αναφέρεται στο τι πρέπει να κάνουν και πώς πρέπει να ζήσουν, όσοι βέβαια δέχονται την καθοδήγησή της, γιατί υπάρχει ο κίνδυνος να μείνει η χάρη κενή. Αυτόν τον κίνδυνο ο Παύλος τον επισημαίνει και αλλού με τα εξής λόγια, « Συνεργοῦντες δὲ καὶ παρακαλοῦμεν μὴ εἰς κενὸν τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ δέξασθαι ὑμᾶς »( Β’ Κορ. στ’, 1). Αναφερόμενος δε στον ίδιο τον εαυτό του, γράφει, « χάριτι δὲ Θεοῦ εἰμι ὅ εἰμι· καὶ ἡ χάρις αὐτοῦ ἡ εἰς ἐμὲ οὐ κενὴ ἐγενήθη, ἀλλὰ περισσότερον αὐτῶν πάντων ἐκοπίασα, οὐκ ἐγὼ δὲ, ἀλλ' ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἡ σὺν ἐμοί »( Α’ Κορ. ιε’, 10).

Σύμφωνα λοιπόν με αυτά, αλλά και με άλλα πολλά, τα οποία χάριν συντομίας δεν αναφέρθηκαν, ο κάθε ευσυνείδητος χριστιανός, αν και έχει τη χάρη του Θεού, πρέπει να εργάζεται και εξωτερικά και εσωτερικά. Εξωτερικά να εργάζεται τα λεγόμενα καλά έργα σύμφωνα με την παραγγελία του Παύλου, « μανθανέτωσαν δὲ καὶ οἱ ἡμέτεροι καλῶν ἔργων προΐστασθαι εἰς τὰς ἀναγκαίας χρείας, ἵνα μὴ ὦσιν ἄκαρποι » ( Τιτ. γ’, 14). Εσωτερικά δε να εργάζεται τον λεγόμενο πνευματικό αγώνα σύμφωνα πάλι με το παράδειγμα του Παύλου, « τὰ γὰρ ὅπλα τῆς στρατείας ἡμῶν οὐ σαρκικὰ, ἀλλὰ δυνατὰ τῷ Θεῷ πρὸς καθαίρεσιν ὀχυρωμάτων· λογισμοὺς καθαιροῦντες καὶ πᾶν ὕψωμα ἐπαιρόμενον κατὰ τῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ, καὶ αἰχμαλωτίζοντες πᾶν νόημα εἰς τὴν ὑπακοὴν τοῦ Χριστοῦ »( Β’ Κορ. ι’, 4-5).

Βεβαίως όλα τα λεγόμενα καλά έργα τα έχει ετοιμάσει ο Θεός τα οποία όμως καλούνται οι πιστοί να εργασθούν σύμφωνα πάλι με τα λόγια του Αποστόλου Παύλου, « αὐτοῦ γάρ ἐσμεν ποίημα, κτισθέντες ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ἐπὶ ἔργοις ἀγαθοῖς, οἷς προητοίμασεν ὁ Θεὸς ἵνα ἐν αὐτοῖς περιπατήσωμεν »( Εφ. β’, 10). Λέει να περιπατήσουμε και όχι να ξαπλώσουμε σαν να μη χρειάζεται να κάνουμε τίποτα. Ο Παύλος τέλος δίνει τόσο μεγάλη σημασία στην όλη εργασία που πρέπει να κάνουν οι πιστοί ώστε να κρούει τον κώδωνα του κινδύνου με τα εξής λόγια, «Ὥστε, ἀγαπητοί μου, καθὼς πάντοτε ὑπηκούσατε, μὴ ὡς ἐν τῇ παρουσίᾳ μου μόνον, ἀλλὰ νῦν πολλῷ μᾶλλον ἐν τῇ ἀπουσίᾳ μου, μετὰ φόβου καὶ τρόμου τὴν ἑαυτῶν σωτηρίαν κατεργάζεσθε· ὁ Θεὸς γάρ ἐστιν ὁ ἐνεργῶν ἐν ὑμῖν καὶ τὸ θέλειν καὶ τὸ ἐνεργεῖν ὑπὲρ τῆς εὐδοκίας »( Φιλ. β’, 12-13). Δεν είναι επιτρεπτό, ενώ ο Θεός εργάζεται μέσα στον άνθρωπο την ανακαίνισή του, αυτός να μη κάνει το καλό, δηλαδή να αμαρτάνει. Και πώς όχι αφού, « εἰδότι οὖν καλὸν ποιεῖν καὶ μὴ ποιοῦντι, ἁμαρτία αὐτῷ ἐστιν » (Ιακ. δ’, 17).

Ιωάννης  Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών

 

ΖΗΤΗΜΑ ΣΩΤΗΡΙΑΣ

Έχει λεχθεί ότι για να σωθείς, πρέπει να δεχθείς το Χριστό για σωτήρα σου. Μα ποιος χριστιανός δε δέχεται το Χριστό για Σωτήρα του; Αφού την ώρα του Βαπτίσματος στην ερώτηση «Συνετάξω τω Χριστώ;» απάντησε «Συνεταξάμην». Αφού στις προσευχές και στη λατρεία συνεχώς ομολογεί ότι ο Χριστός είναι ο Σωτήρας του κόσμου και κατά συνέπεια και προσωπικός του Σωτήρας. Αυτά τα λόγια, δηλαδή για να σωθείς πρέπει να δεχθείς το Χριστό για σωτήρα σου, και όχι μόνο, αρμόζουν σε όσους δεν είναι χριστιανοί, δεν είναι βαπτισμένοι, και εφόσον βέβαια επιθυμούν διακαώς να μάθουν τι πρέπει να κάνουν για να σωθούν. Αυτό συνέβη με τον δεσμοφύλακα στους Φιλίππους ο οποίος, όταν ρώτησε τον Παύλο και τον Σίλα, «κύριοι, τι με δει ποιείν ίνα σωθώ; οι δε είπον· πίστευσον επί τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, και σωθήση συ και ο οίκός σου... και εβαπτίσθη αυτός και οι αυτού πάντες παραχρήμα» (Πρ. ιστ´,30-34).

Στους πιστούς όμως, αν θέλει κανείς να τους βοηθήσει πνευματικά, μπορεί να τους λέει με τον κατάλληλο βέβαια τρόπο, ότι πρέπει να εξομολογούνται τα παραπτώματά τους, να παίρνουν άφεση αμαρτιών, να κοινωνούν με τη σύμφωνη γνώμη του Πνευματικού τους, να αγωνίζονται τον καλό αγώνα της πίστεως, κ.ά. Αν όμως αυτά κάποιος τα παρασιωπά ή, ακόμα χειρότερα, τα απορρίπτει, τότε βρίσκεται ο ίδιος σε πλάνη και είναι ανάγκη να επιστρέψει «εκ πλάνης οδού αυτού» (Ιακ ε´,20).

Ιωάννης  Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών.

Ο Κύριος και οι κύριοι

Ένας είπε, μη με λες κύριο, ένας είναι Κύριος, ο Θεός.

Τα είπε καλά; Όχι βέβαια.

Η λέξη κύριος, όταν αναφέρεται σε ανθρώπους, δηλώνει το αυτονόητο, δηλαδή το ότι ο κάθε άνθρωπος έχει το αυτεξούσιό του το οποίο είναι στοιχείο του « κατ’ εικόνα ».

Έτσι είναι κύριος, επειδή έχει την, έστω και περιορισμένη, ελευθερία να καθορίζει τις ενέργειές του, με τις οποιεσδήποτε βέβαια συνέπειες αυτών.

Όταν λοιπόν ένας ονομάζει κάποιον κύριο, δείχνει ότι τον τιμάει, πράγμα που είναι σύμφωνο και με το θέλημα του Θεού.

Ο Απόστολος Παύλος παραγγέλλει, «τη τιμή αλλήλους προηγούμενοι» (Ρωμ. ιβ’, 10).

Η Σάρρα τιμούσε το σύζυγό της Αβραάμ, «κύριον αυτόν καλούσα» (Α’ Πέτρ. γ’, 6). Όμως ο Αβραάμ δεν της έλεγε, μη με λες κύριο, γιατί ένας είναι Κύριος, ο Θεός.

Στους Φιλίππους ο δεσμοφύλακας είπε στον Παύλο και το Σίλα, «Κύριοι, τι με δει ποιείν ίνα σωθώ; οι δε είπον· πίστευσον επί τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, και σωθήση συ και ο οίκός σου. και ελάλησαν αυτώ τον λόγον του Κυρίου και πάσι τοις εν τη οικία αυτού. » (Πρ.ιστ’,30-32).

Ενώ του μίλησαν για τον Κύριο Ιησού Χριστό, όμως δεν του είπαν, δεν έπρεπε να μας πεις εμάς κυρίους, γιατί ένας είναι Κύριος, ο Θεός.

Στην Αποκάλυψη ο Ιωάννης γράφει, « Και απεκρίθη εις εκ των πρεσβυτέρων λέγων μοι· ούτοι οι περιβεβλημένοι τας στολάς τας λευκάς τίνες εισί και πόθεν ήλθον; και είρηκα αυτώ· κύριέ μου, συ οίδας. » (Απ. ζ’, 13-14 ).

Δε γράφει όμως ο Ιωάννης ότι ο πρεσβύτερος του είπε, μη με λες κύριό σου, γιατί ένας είναι Κύριος, ο Θεός.

Άλλωστε και αυτός ο ίδιος που είπε, μη με λες κύριο, όταν απευθύνεται σε άλλους, εκτός από τους πολύ γνωστούς του βέβαια, δε χρησιμοποιεί το πρόθεμα κύριε;

Είναι δυνατό να πει σε κάποιον, δε σε λέω κύριε, γιατί ένας είναι Κύριος, ο Θεός;

Από αυτά τα λίγα που αναφέρθηκαν, γίνεται σαφές ότι δεν υπάρχει λόγος να λέει κανείς, όταν τον ονομάζουν κύριο, μη με λες κύριο, γιατί ένας είναι Κύριος, ο Θεός.

Αυτόν τον ονομάζουν κύριο με μικρό κάπα, όπως θα ονόμαζαν και οποιονδήποτε άλλον άνθρωπο. Δεν τον συγκρίνουν με το Θεό. Πώς του πέρασε τέτοια ιδέα;

Ο Θεός είναι ο Κύριος με μεγάλο κάπα όπως φαίνεται και στον ψαλμικό στίχο « εξομολογείσθε τω Κυρίω των κυρίων, ότι εις τον αιώνα το έλεος αυτού·» (Ψ. 135, 3).

 Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών. 

Μοναχή Γαβριηλία: Εργο ζωής σε πέντε ηπείρους

 Η Μοναχή Γαβριηλία, που ανακηρύχθηκε προ ημερών Αγία, ξεκίνησε τη μεγάλη ιεραποστολή της το 1954.

   Απόστολος Λακασάς

 

Από την Κωνσταντινούπολη στη Θεσσαλονίκη, μετά στην Αγγλία, στην Ινδία, στα Ιμαλάια, στην Ιερουσαλήμ, στην Αθήνα, στην Αίγινα, στη Λέρο. Μυθιστορηματική η ζωή της Μοναχής Γαβριηλίας, η οποία, με απόφαση της Ιερά Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ανακηρύχθηκε προ ημερών Αγία «διακριθείσα διά τας κατά Χριστόν αρετάς της ελεημοσύνης, της φιλανθρωπίας και της απολύτου αφοσιώσεως και εμπιστοσύνης εις το θέλημα του Κυρίου», όπως λέει η Ιερά Σύνοδος.

Η Αυρηλία (το όνομά της πριν δεχθεί τη μοναχική κουρά) Παπαγιάννη γεννήθηκε στις 2 Οκτωβρίου 1897 στην Κωνσταντινούπολη. Η οικογένειά της ήταν εύπορη και έζησε σε ένα περιβάλλον με πολλές ανέσεις. Ηταν το τέταρτο και το τελευταίο παιδί της οικογένειας. Πρωτάκουσε για τον Θεό από τη μεγάλη της αδελφή Βασιλική, η οποία της έλεγε ιστορίες από το Ευαγγέλιο και την Παλαιά Διαθήκη. Μετά το γυμνάσιο έφυγε για να συνεχίσει τις σπουδές της στην Ελβετία, στη Σχολή Γεωπονικής του Estavayer-Le-Lace. Είχε μια ιδιαίτερη σχέση με τα φυτά.

Το 1923 βρέθηκε οικογενειακώς στη Θεσσαλονίκη. Εκεί εισήχθη ως ακροάτρια στη Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ. Μετά το τέλος των σπουδών της ήρθε στην Αθήνα και εργάστηκε για ένα χρόνο σε ψυχιατρική κλινική. Ακολούθησε η Αγγλία, όπου εργάστηκε σε διάφορες δουλειές, ενώ παράλληλα βοηθούσε πλήθος απόρων και ανέργων.

Το 1954, χρονιά που απεβίωσε η μητέρα της, θεωρείται σταθμός για την Αυρηλία, καθώς ξεκίνησε η μεγάλη ιεραποστολή της στις πέντε ηπείρους της υφηλίου. Την ίδια χρονιά πήγε στην Ινδία, όπου και παρέμεινε πέντε χρόνια. Αγάπησε τη χώρα πολύ και, όπως λέει η βιογραφία της (έχει κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Ακρίτα, Πορφύρα), «ανάμεσα και μαζί με τους λεπρούς και εξαθλιωμένους Ινδούς βρήκε νόημα όλη της η ζωή. Με τα χέρια της θεράπευε το σώμα τους, με τα λόγια της παρηγορούσε την ψυχή τους». Ολοι την αγαπούσαν και τη φώναζαν αδελφή Λίλα. Με το έργο της παρακίνησε πολλούς ανθρώπους να βαπτιστούν ορθόδοξοι. Αυτά τα χρόνια έκανε σημαντικές γνωριμίες, όπως με τη Μητέρα Τερέζα και τον Baba Amte, Ινδό κοινωνικό λειτουργό, γνωστό ιδιαίτερα για το έργο του σχετικά με την αποκατάσταση και την ενδυνάμωση ατόμων που έπασχαν από λέπρα.

Μετά την Ινδία βρέθηκε στα Ιμαλάια. Εκεί κατάλαβε ότι ο μοναχισμός είναι ένας ιδιαίτερος και ανώτερος τρόπος ζωής. Επόμενος σταθμός ένα μοναστήρι στη Βηθανία της Ιερουσαλήμ. Ακολουθεί η Αθήνα, όπου έκανε εγχείρηση στο μάτι και έμεινε στην πρωτεύουσα, στην Ιερά Μονή Ευαγγελίστριας, τη Νέα Ιερουσαλήμ όπως έλεγε η ίδια.

Σταδιακά το έργο της αναγνωρίζεται από την Ορθόδοξη Εκκλησία, παίρνει την ευλογία να γίνει μοναχή και συνεχίζει συμμετέχοντας σε αποστολές της εξωτερικής ιεραποστολής όπου διδάσκει την ορθόδοξη ασκητική, βοηθώντας το έργο πολλών μητροπόλεων του εξωτερικού. Ακολουθούν τα ιεραποστολικά ταξίδια στην Αφρική, πριν επιστρέψει στην Ελλάδα, στην Αίγινα και κατόπιν στη Λέρο. Πέθανε στο νησί της Δωδεκανήσου σε ηλικία 95 ετών, στις 28 Μαρτίου 1992.

 https://www.kathimerini.gr/society/562664746/monachi-gavriilia-ergo-zois-se-pente-ipeiroys/

Εκλογή βοηθού Επισκόπου στην Ιερά Μητρόπολη Σερβίων & Κοζάνης

 

Με πολλή χαρά και συγκίνηση ακούσαμε την απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος να αποφασίσει θέση Βοηθού Επισκόπου στην Ιερά Μητρόπολή μας και να εκλέξει για αυτήν την θέση τον Πρωτοσύγκελο της Ιεράς Μητροπόλεώς μας Αρχιμανδρίτη του Οικουμενικού Θρόνου κ. Χριστοφόρο Αγγελόπουλο. Ο εψηφισμένος Βοηθός Επίσκοπος έλαβε τον τίτλο της πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Επισκοπής Αμφιπόλεως.

 

Ο νέος Επίσκοπος γεννήθηκε τον Σεπτέμβριο του 1974 στα Σέρβια Κοζάνης και έλαβε τα πρώτα νάματα της εκκλησιαστικής γαλουχήσεως στην Ενορία της πολιούχου των Σερβίων, Αγίας Κυριακής. Επίσης, σ’ αυτήν την Ενορία βαπτίσθηκε από τα χέρια του μακαριστού Μητροπολίτου Καρπενησίου κυρού Νικολάου Δρόσου.

 

Ως Ενορία του Καθεδρικού Ναού Αγίας Κυριακής Σερβίων ευχόμαστε στον εψηφισμένο Επίσκοπο Αμφιπόλεως κ. Χριστοφόρο κάθε ευλογία παρά Θεού, υγεία και δύναμη στην νέα του διακονία και να συνεχίσει με το ίδιο ταπεινό φρόνημα και το πρότυπο ήθος του την εκκλησιαστική προσφορά και πορεία του.

 

Ο Πρόεδρος του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου

Πρωτοπρεσβύτερος Κωνσταντίνος Θεοχάρης

Τα μέλη

Κωνσταντίνος Γανίτης

Κωνσταντίνος Τσιρέκας

Αναστάσιος Βασιλειάδης

Νικόλαος Λεπίδας

Εκλογή βοηθού Επισκόπου στην Ιερά Μητρόπολη Σερβίων & Κοζάνης

 

Με πολλή χαρά αγγέλλεται στο Χριστεπώνυμο πλήρωμα της Τοπικής μας Εκκλησίας ότι η συνελθούσα σήμερα, 9 Οκτωβρίου, Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος υπό την Προεδρία του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών & πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου Β’, ψήφισε και αποφάσισε την παραχώρηση μιας θέσεως Βοηθού Επισκόπου στην Ιερά Μητρόπολή μας.

Πρόκειται για ένα σημαντικό γεγονός στην πορεία της ιστορικής Ιεράς Μητροπόλεώς μας, το οποίο θα βοηθήσει στην καλύτερη διαποίμανσή της, με σκοπό την πνευματική ωφέλεια και εποικοδομή του φιλοχρίστου λαού της. Τελευταία φορά που η Τοπική Εκκλησία είχε Βοηθό Επίσκοπο ήταν από το 1915 έως το 1918 τον Επίσκοπο Ειρηνουπόλεως Φώτιο Μανιάτη, μετέπειτα Οικουμενικό Πατριάρχη.

Κατόπιν ψηφοφορίας υπό της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος για την θέση αυτή εξελέγη να διακονήσει ο Πρωτοσύγκελος της Ιεράς Μητροπόλεώς μας Αρχιμανδρίτης του Οικουμενικού Θρόνου κ. Χριστοφόρος Αγγελόπουλος, με τον τίτλο του Βοηθού Επισκόπου της πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Επισκοπής Αμφιπόλεως, μίας ιστορικής Επισκοπής του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Αυτός θα είναι ο λόγος της αυριανής, Τρίτη 10 Οκτωβρίου ε.ε., χαρμόσυνης κωδωνοκρουσίας στις 10:30 π.μ. από τους Ιερούς Ναούς της Κοζάνης, των Σερβίων και του Βελβενδού.

Όσον αφορά την Χειροτονία του Θεοφιλεστάτου εψηφισμένου Βοηθού Επισκόπου Αμφιπόλεως η Ιερά Μητρόπολις θα ενημερώσει το πλήρωμα της καθ’ ημάς Ιεράς Μητροπόλεως με Δελτίο Τύπου.

Η Ιερά Μητρόπολις Σερβίων και Κοζάνης «ἐν ἑνὶ στόματι καὶ μιᾷ καρδίᾳ» εύχεται «ἡ Θεία Χάρις, ἡ πάντοτε τὰ ἀσθενῆ θεραπεύουσα καὶ τὰ ἐλλείποντα ἀναπληροῦσα» να χαριτώσει, ενισχύσει, φωτίσει και καθοδηγεί τον εφηφισμένο Επίσκοπο στην νέα, από υψηλότερη θέση, διακονία του, προς δόξαν Θεού και έπαινον της Τοπικής μας Εκκλησίας.

Από την Ιερά Μητρόπολη

Ο Θεός και οι θεοί.

 

 

Σε ποιους απευθύνεται ο Θεός με τα λόγια, « ἐγὼ εἶπα· θεοί ἐστε καὶ υἱοὶ ῾Υψίστου πάντες· ὑμεῖς δὲ ὡς ἄνθρωποι ἀποθνήσκετε καὶ ὡς εἷς τῶν ἀρχόντων πίπτετε.   » (Ψ. 81,6 ,7);

 

Απευθύνεται στους ανθρώπους εκείνους της Παλαιάς Διαθήκης οι οποίοι δέχτηκαν μέσα τους τα λόγια του Θεού και τα κήρυξαν στους άλλους. Αυτό το διαβεβαιώνει ο ίδιος ο Χριστός με τα εξής λόγια, « ἀπεκρίθη αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· Οὐκ ἔστι γεγραμμένον ἐν τῷ νόμῳ ὑμῶν, ἐγὼ εἶπα, θεοί ἐστε; εἰ ἐκείνους εἶπε θεοὺς, πρὸς οὓς ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἐγένετο, καὶ οὐ δύναται λυθῆναι ἡ γραφή, ὃν ὁ πατὴρ ἡγίασε καὶ ἀπέστειλεν εἰς τὸν κόσμον, ὑμεῖς λέγετε ὅτι βλασφημεῖς, ὅτι εἶπον, υἱὸς τοῦ Θεοῦ εἰμι; »( Ιω. ι’, 34-36).

 

Βεβαίως, αν και  είναι προφανές και αυτονόητο, ας λεχθεί  ότι   άλλο είναι το να χαρακτηρίζει και  να ονομάζει ο Θεός θεούς,  και άλλο είναι  το να προσδιορίζει και να  συγκαταλέγει κάποιος μεταξύ αυτών  κάποιους  ανθρώπους.   Αυτό, εκτός των άλλων, έρχεται σε αντίθεση με το, « ὑμεῖς δὲ ὡς ἄνθρωποι ἀποθνήσκετε καὶ ὡς εἷς τῶν ἀρχόντων πίπτετε».   Όταν ο Χριστός φανερωθεί, πώς θα είναι τότε οι πιστοί, το λέει ο Ιωάννης με τα εξής λόγια. « Ἀγαπητοί, νῦν τέκνα Θεοῦ ἐσμεν, καὶ οὔπω ἐφανερώθη τί ἐσόμεθα· οἴδαμεν δὲ ὅτι ἐὰν φανερωθῇ, ὅμοιοι αὐτῷ ἐσόμεθα, ὅτι ὀψόμεθα αὐτὸν καθώς ἐστι.» ( Α’ Ιω.γ’, 2).

 

Το, « ὅμοιοι αὐτῷ ἐσόμεθα,..», όταν γίνει πραγματικότητα για ένα πιστό, του είναι αρκετό και δεν υπάρχει κάτι καλλίτερο από αυτό. Ο Χριστός είναι και θα είναι πάντα Θεός και άνθρωπος και όχι μόνο Θεός.

Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών.