Πόση γη χρειάζεται ένας άνθρωπος

( μερική διασκευή)

Ο Παχώμιος ήταν ένας Ρώσος γαιοκτήμονας που αποφάσισε να μεγαλώσει την περιουσία του αγοράζοντας γη. Τυχαία άκουσε από έναν άλλο γαιοκτήμονα ότι οι Μπασκίρ, μια νομαδική φυλή της στέπας πούλησαν στον ίδιο για 1000 ρούβλια μεγάλη έκταση. Ήταν πολύ καλή αγορά. Στην συνέχεια ο ίδιος γαιοκτήμονας τον συμβούλεψε αγοράσει κι αυτός από εκεί γη φροντίζοντας όμως πρώτα κατά την επίσκεψη του να τους προσφέρει δώρα. 

 

Ο Παχώμιος μετά από ένα επταήμερο ταξίδι έφτασε στην περιοχή της φυλής των Μπασκίρ , και δέχτηκε την φιλοξενία απο αυτόν τον λαό της στέπας. Συναντήθηκε με τον αρχηγό και αφού πρόσφερε τα δώρα τους ζήτησε να αγοράσει γη. Αυτοί δέχτηκαν με ευχαρίστηση να του πουλήσουν γη αλλά μόνο με τους δικούς τους όρους . Δεν θα του πουλούσαν τη γη τους με το στρέμμα αλλά με την ημέρα. Θα την αγόραζε από αυτούς για 1000 ρούβλια και θα γινόταν δική του τόση έκταση γής όση θα χάραζε ο ίδιος περπατώντας  και αφήνοντας πάνω της σημάδια, σε χρονικό διάστημα μιας ημέρας. Θα έπρεπε όμως την ίδια μέρα να γυρίσει πίσω στο σημείο από το οποίο ξεκίνησε. Διαφορετικά, αν δεν κατάφερνε να γυρίσει πριν τη δύση του ήλιου, θα έχανε την έκταση της γης θα έχανε και τα ρούβλια. Ο Παχώμιος δέχτηκε την πρόταση και συμφώνησε για την άλλη μέρα. 

 

Το ίδιο βράδυ δεν κοιμήθηκε παρά λίγες ώρες το πρωί. Και σε αυτό το διάστημα του ύπνου είδε ένα όνειρο. Στην αρχή είδε τον αρχηγό της φυλής να γελάει αλλά πλησιάζοντας είδε ότι δεν ήταν ο αρχηγός αλλά ο γαιοκτήμονας που του είχε πει για τη φυλή, αλλά πλησιάζοντας πάλι είδε ότι δεν ήταν ο γαιοκτήμονας αλλά ένας παλιός γνωστός του και μετά πάλι πρόσεξε ότι δεν ήταν πάλι αυτός αλλά ήταν ο διάβολος με οπλές και κέρατα που γελούσε και μπροστά του ήταν ένας άντρας κατάκοιτος με παντελόνι και πουκάμισο και μέσα στο όνειρο του κοίταξε καλύτερα τον άνδρα αυτόν και είδε ότι ήταν νεκρός και ο άνδρας αυτός ήταν ο ίδιος ο εαυτός του.
Και σκέφτηκε τι να σημαίνει αυτό το όνειρο.

Αλλά ξημέρωσε και με τους Μπασκίρ και τον αρχηγό τους ανέβηκαν σε ένα λόφο στη μέση της στέπας για να ξεκινήσουν. Ο αρχηγός του είπε. “Δες τη γή, όλη αυτή είναι δική μας και μπορείς να έχεις όποιο κομμάτι θέλεις.” Το μάτι του Παχώμιου γυάλισε κοιτάζοντας τη στέπα που φάνταζε γύρω του τεράστια και γόνιμη. Σε ένα στρογγυλό καπέλο βάλανε μέσα τα ρούβλια.

”Αυτό θα είναι το σημάδι , είπε ο αρχηγός, από εδώ θα ξεκινήσεις και εδώ θα επιστρέψει. Όλη η γη που θα γυρίσεις θα είναι δική σου.”

Ο Παχώμιος πήρε μαζί του νερό ψωμί και ένα φτυάρι για να κάνει σημάδια στο χώμα, και αμέσως μόλις βγήκε ο ήλιος ξεκίνησε κατά την ανατολή με σκοπό να κάνει ένα μεγάλο τετράγωνο και να γυρίσει στο ίδιο σημείο. Η μέρα ήταν μεγάλη σε διάρκεια 

 

Το πρωί έκανε δροσιά και ήταν ξεκούραστος. Ξεκίνησε χωρίς να βιάζεται. Ανά τακτά διαστήματα έσκαβε με το φτυάρι κάνοντας σημάδια για να χαράξει την περιοχή που αγόρασε. Περπάτησε 3 μίλια και έκανε στροφή αριστερά. Πίσω του ίσα που φαινόταν ο λόφος με τους άλλους. Ο ήλιος σιγά σιγά ανέβαινε ψηλά και η ζέστη άρχισε να γίνεται μεγάλη . Θα έκανε άλλα 3 μίλια και θα έστριβε αριστερά. Τον έπιασε όμως το μεσημέρι λίγο πριν στρίψει αριστερά για δεύτερη φορά. Εκεί κάθισε να φάει και να πιει και να ξεκουραστεί λίγο και ενώ ήθελε να κοιμηθεί δεν κοιμήθηκε μήπως δεν προλάβει να επιστρέψει. Αλλά εκεί πρόσεξε μπροστά του μια περιοχή που θα μπορούσε να φυτέψει λινάρι και να τη χρησιμοποιήσει. Το φαγητό τον είχε τονώσει αρκετά. Συνέχισε τότε την ίδια πορεία χωρίς να στρίψει και σημάδεψε κι αυτή την έκταση. Τώρα όμως στο βάθος ίσα που φαινόταν ο λόφος. Στρίβει αριστερά για να πιάσει την τρίτη πλευρά τους τετραγώνου. Τότε βλέπει ότι ο ήλιος ήταν σε κάθοδο. Αφού περπάτησε 2 μίλια αποφάσισε να προχωρήσει ευθεία προς τον λόφο γιατί απείχε 10 μίλια από αυτόν και κατάλαβε ότι ίσως δεν θα προλάβαινε. 

 

Τα πόδια του όμως τώρα είχαν βαρύνει και η κούραση και η ζέστη ήταν μεγάλη. Άρχισε να τρέχει. Πέταξε ότι είχε πάνω του εκτός από το φτυάρι. Άρχισε να αμφιβάλει αν θα τα καταφέρει. Ο ήλιος πλησίαζε πολύ τον ορίζοντα. 

“Τι θα κάνω σκέφτηκε. Άρπαξα μεγάλη έκταση και δεν θα μπορέσω να γυρίσω πριν τη δύση του ήλιου”. Και ο φόβος του έκοβε περισσότερο την ανάσα και ο ιδρώτας κόλλησε πάνω του το παντελόνι και το πουκάμισο. Η αναπνοή του ήταν σαν το φυσερό του σιδερά και η καρδιά του χτυπούσε σαν σφυρί. Τον κατέλαβε τρόμος και νόμιζε ότι θα πεθάνει από την ένταση.

Άρχισε να σκέφτεται, “μετά από τόσο μεγάλο δρόμο που έκανα θα με πούνε βλάκα αν σταματήσω τώρα”. Και ξεκίνησε να τρέχει περισσότερο. Άκουσε γέλια από τους Μπασκίρ και έτρεξε ακόμη περισσότερο

Ο ήλιος πλησίαζε στον ορίζοντα και ήταν έτοιμος να δύσει. Αλλά και αυτός ήταν αρκετά κοντά στον στόχο του. Μπορούσε να δει τους ανθρώπους στο λόφο να του κουνάνε τα χέρια τους για να βιαστεί. Μπορούσε ακόμα να δει και το καπέλο με τα χρήματα και τον αρχηγό να κάθεται πίσω από αυτά. Και ο Παχώμιος θυμήθηκε το όνειρό του.

“Υπάρχει τεράστια έκταση , σκέφτηκε, αλλά θα με αφήσει ο Θεός να ζήσω σ' αυτή; Έχασα τη ζωή μου , έχασα τη ζωή μου, δεν θα μπορέσω να φτάσω εκεί!”

Ο Παχώμιος κοίταξε τον ήλιο που έφτασε στη γη και μια πλευρά του είχε ήδη εξαφανιστεί. Με όση δύναμη του απέμεινε κίνησε το κορμί του μπροστά για να μην πέσει. Μόλις όμως έφτασε κάτω από το λόφο έπεσε γκρι σκοτάδι. Κοίταξε πάνω και ο ήλιος είχε ήδη κρυφτεί. Φώναξε : “όλος μου ο κόπος πήγε χαμένος”, και ήταν έτοιμος να σταματήσει αλλά αυτοί που ήταν επάνω στο λόφο τον φώναζαν και κατάλαβε ότι χαμηλά φαινόταν ότι ο ήλιος έδυσε αλλά στον λόφο μπορούσαν ακόμη να τον δούνε. Πήρε μια βαθιά αναπνοή και έτρεξε προς τα πάνω. Ήταν ακόμη μέρα.

Έφτασε στην κορυφή και είδε το καπέλο. Πίσω του στεκόταν ο αρχηγός γελώντας και κρατώντας τα πλευρά του. Ξανά ο Παχώμιος θυμήθηκε το όνειρό του και αναστέναξε, μετά κατέρρευσαν τα πόδια του και πέφτοντας μπροστά έφτασε το καπέλο με τα χέρια του.

“Τι καλός φίλος”, αναφώνησε ο αρχηγός. “Απέκτησε πολλή γη”.

Ο υπηρέτης του Παχώμιου ήρθε τρέχοντας και προσπάθησε να τον σηκώσει, μα είδε ότι αίμα έτρεχε από το στόμα του. Ο Παχώμιος ήταν νεκρός. 

 

Οι Μπασκίρ χτύπησαν τις γλώσσες τους για να δείξουν τη λύπη τους.

Ο υπηρέτης του σήκωσε το φτυάρι και έσκαψε ένα τάφο αρκετά μεγάλο για τον Παχώμιο και τον έθαψε μέσα. Δύο μέτρα γη, από το κεφάλι μέχρι τα πόδια, ήταν όσο του χρειαζόταν.

Λέων Τολστόι 

Στην αγγλική γλώσσα ολόκληρη η ιστορία είναι εδώ:  
http://www.katinkahesselink.net/other/tolstoy.html

Για τους Μπασκίρ μπορείτε να διαβάσετε εδώ: 
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%B1%CF%83%CE%BA%CE%AF%CF%81 

AΞΙΟΝ ΕΣΤΙ,ΛΙΤΑΝΕΙΑ ΤΗ 2η ΜΕΡΑ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ ΣΤΙΣ ΚΑΡΥΕΣ 2001 ΚΑΙ 2004

http://www.imdleo.gr/diaf/2011/photos11/axion/axion.html

ΠΗΓΗ:imdleo.gr

Η Χάρις έφυγε και πήγε στην Αφρική!

Η Χάρις έφυγε και πήγε στην Αφρική! Συγκρίνατε, σας παρακαλώ, αυτά τα παιδιά της Αφρικής με την απουσία των δικών μας παιδιών από τη λατρεία και κλάψτε.

Aναδημοσίευση από http://agathan.wordpress.com/ και

http://fdathanasiou.wordpress.com

Η ΔΥΝΑΜΙΣ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ

Γιατί έχει ο σατανάς τόση δύναμι να πολεμά τον άνθρωπο και γιατί παραχωρεί ο Θεός να πειράζεται και να εξαπατάται από την αμαρτία το πλάσμα Του;

Γέροντας Κλεόπας Ηλιέ

— Ο σατανάς δεν έχει την δύναμι και την άδεια να κυριεύη, να ξεγελά ή να εξαναγκάζη την θέλησι του άνθρωπου για την αμαρτία. Αυτός μόνο τον πειράζει με κάθε είδους τεχνάσματα, φαντασίες, εν­θυμήσεις, με τις αισθήσεις, με τις φυσικές αδυναμίες, με την ηδονή του κόσμου, με τους λογισμούς κ.λ.π. Ο σατανάς ουδέποτε φανε­ρώνει στον άνθρωπο το πρόσωπό του, δεν αποκαλύπτεται κατευ­θείαν σαν εχθρός στον άνθρωπο.

Αλλά τον πολεμά κρυφά ή φανερά ή με τους κακούς ανθρώπους, χρησιμοποιώντας κάθε είδους τεχνά­σματα πονηρά, ώστε να μην αποκαλυφθή ο ίδιος, διότι ο σκοπός του είναι η πτώσις μας στην αμαρτία και η απώλειά μας. Αυτός ονο­μάζεται πειρασμός και πατήρ του ψεύδους διότι με τους πειρασμούς και τις ψεύτικες παγίδες του θέλει να μας οδηγήση στην αμαρτία. Ο σατανάς ακόμη εκβιάζει την θέλησί μας, υποδαυλίζει τα πάθη και τις σαρκικές ορέξεις της ψυχής και του σώματος, δημιουργεί αφορμές για την εκτέλεσι αμαρτιών, μας στριφογυρίζει πάντοτε τον νου στις πτώσεις μας, αλλά δεν έχει την θέλησι και άδεια από τον Θεό να μας πιέση για την διάπραξι της αμαρτίας, διότι τότε δεν θα είχαμε καμμιά ένοχη, ούτε τιμωρία και κανείς δεν θα λυτρωνόταν από τις παγίδες του.

Όμως, εάν ο άνθρωπος εξασθενή κατά την θέ­λησί του και την προσευχή, εάν γλυκαίνεται από τα δελεάσματα του διαβόλου και συγκατατίθεται στην αμαρτία, τότε δεν είναι γι' αυτό ένοχος ο διάβολος, αλλά ο άνθρωπος. Γι' αυτό του δόθηκε φύλαξ άγγελος για να τον βοηθή, να του χαρίζη την Χάρι του Αγίου Πνεύ­ματος, να τον ενισχύη, να τον οδηγή στην εκκλησία, στην εξομολόγησι, δηλαδή στην κάθαρσι των αμαρτιών του και ο Πνευματικός να τον συμβουλεύη και να τον συγχωρή. Γι' αυτό του υπόσχεται και μισθό, εάν νικήση, ή τιμωρία, εάν νικηθή. Ο Θεός επιτρέπει στον διάβολο να πειράζη τον άνθρωπο, για να τον κάνη δυνατώτερο στην πίστι και ο άνθρωπος να έχη όλη την φροντίδα της σωτηρίας του μόνο στον Θεό, και όχι στις δυνάμεις του. Επίσης ο πιστός άνθρω­πος, όταν αγωνίζεται περισσότερο, θα έχη περισσότερο μισθό από τον Θεό. Ο Θεός αφήνει τον σατανά να πειράζη τον άνθρωπο αλλά δεν επιτρέπει στον διάβολο να τον πειράξη παραπάνω από τις δυνά­μεις του (Α' Κορ. 10,13). Μόνο ο υπερήφανος και άπιστος αφήνεται από τον Θεό να πειράζεται από τον διάβολο μέχρις ότου ταπεινωθή και ζητήση την βοήθεια του Θεού και των λειτουργών Του. Στον άνθρωπο όμως του προσφέρεται η δύναμις να νικήση και απομακρύνη τον διάβολο (Εφ. 6,11 Πέτρου 5,9).

Ποια είναι τα σπουδαιότερα όπλα με τα οποία νικούμε τους
πειρασμούς του διαβόλου;

— Δύο είναι τα μεγαλύτερα όπλα με τα οποία νικούμε όλες τις διαβολικές παγίδες. Πρώτα είναι η αγία προσευχή και μετά η ταπείνωσις. Προσευχόμεθα πάντοτε στον Ουράνιο Πατέρα μας, λέγον­τας:-«Και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού» (Ματθ. 6,13). Δηλαδή ζητάμε από τον Θεό να μη επιτρέψη να πειρασθούμε υπεράνω των δυνάμεών μας και να μας λύ­τρωση απ' όλες τις παγίδες του πονηρού. Οπότε λοιπόν, σε κάθε πειρασμική περίστασι πρέπει να προσευχώμεθα με επιμονή, με δά­κρυα, με νηστεία και με συντετριμμένη καρδιά. Οι Πατέρες μάς συ­νιστούν να λέγωμεν πάντοτε την ευχή του Ιησού, ιδιαίτερα σε καιρό του πειρασμού, διότι το όνομα του Κυρίου βγαίνει σαν ένα σπαθί από την καρδιά μας και φονεύει τους νοητούς εχθρούς.

Το δεύτερο όπλο κατά των διαβολικών επιθέσεων είναι η ταπείνωσις. Άκουσε τι λέγει ο Δαβίδ: «Εταπεινώθην και έσωσέ με ο Κύ­ριος» (Ψαλμ. 114,6). Όταν είμεθα περικυκλωμένοι από πάθη και πειρασμούς να ταπεινούμεθα από τα βάθη της καρδίας μας, δηλα­δή, να θεωρούμε τους εαυτούς μας τους πιο αμαρτωλούς, λέγοντας ότι για τις αμαρτίες μας και την υπερηφάνειά μας πειραζώμεθα και τότε θα φύγη ο διάβολος από κοντά μας, διότι το ισχυρότερο πυρ, που κατακαίει τον διάβολο είναι η ταπείνωσις, η προσευχή, τα δά­κρυα και η νηστεία. Άλλα όπλα σε περίοδο πειρασμών είναι: Η καρτερική στους πειρασμούς υπομονή, η συχνή εξομολόγησις των λογισμών, η ανάγνωσις των ιερών βιβλίων, η αποφυγή αφορμών για αμαρτίες, η Θεία Κοινωνία, η σιωπή, η αποδέσμευσις από τα εγκό­σμια έργα και άλλα.

Ιερομονάχου Κλεόπα Ηλιέ
«Πνευματικοί Λόγοι»
Εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη»
Θεσσαλονίκη 1992

ΠΗΓΗ:IΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ ΜΕΛΙΣΣΟΧΩΡΙΟΥ

Η φυγή του Δαυίδ

Ματθ 12,3-4
3 ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· οὐκ ἀνέγνωτε τί ἐποίησε Δαυῒδ ὅτε ἐπείνασεν αὐτὸς καὶ οἱ μετ᾿ αὐτοῦ; 4 πῶς εἰσῆλθεν εἰς τὸν οἶκον τοῦ Θεοῦ καὶ τοὺς ἄρτους τῆς προθέσεως ἔφαγεν, οὓς οὐκ ἐξὸν ἦν αὐτῷ φαγεῖν οὐδὲ τοῖς μετ᾿ αὐτοῦ, εἰ μὴ μόνοις τοῖς ἱερεῦσι;

Βασιλειών Α΄ 21

ΚΑΙ ἀνέστη Δαυὶδ καὶ ἀπῆλθε, καὶ ᾿Ιωνάθαν εἰσῆλθεν εἰς τὴν πόλιν. 2 καὶ ἔρχεται Δαυὶδ εἰς Νομβὰ πρὸς ᾿Αβιμέλεχ τὸν ἱερέα. καὶ ἐξέστη ᾿Αβιμέλεχ τῇ ἀπαντήσει αὐτοῦ καὶ εἶπεν αὐτῷ· τί ὅτι σὺ μόνος καὶ οὐθεὶς μετὰ σοῦ; 3 καὶ εἶπε Δαυὶδ τῷ ἱερεῖ· ὁ βασιλεὺς ἐντέταλταί μοι ρῆμα σήμερον καὶ εἶπέ μοι· μηδεὶς γνώτω τὸ ρῆμα, περὶ οὗ ἐγὼ ἀποστέλλω σε καὶ ὑπὲρ οὗ ἐγὼ ἐντέταλμαί σοι· καὶ τοῖς παιδαρίοις διαμεμαρτύρημαι ἐν τῷ τόπῳ τῷ λεγομένῳ Θεοῦ πίστις, Φελλανὶ ᾿Αλεμωνί· καὶ νῦν εἰ εἰσὶν ὑπὸ τὴν χεῖρά σου πέντε ἄρτοι, δὸς εἰς χεῖρά μου τὸ εὑρεθέν. 4 καὶ ἀπεκρίθη ὁ ἱερεὺς τῷ Δαυίδ, καὶ εἶπεν· οὐκ εἰσὶν ἄρτοι βέβηλοι ὑπὸ τὴν χεῖρά μου, ὅτι ἀλλ᾿ ἢ ἄρτοι ἅγιοί εἰσιν· εἰ πεφυλαγμένα τὰ παιδάριά ἐστιν ἀπὸ γυναικός, καὶ φάγεται. 5 καὶ ἀπεκρίθη Δαυὶδ τῷ ἱερεῖ καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἀλλὰ ἀπὸ γυναικὸς ἀπεσχήμεθα ἐχθὲς καὶ τρίτην ἡμέραν· ἐν τῷ ἐξελθεῖν με εἰς ὁδὸν γέγονε πάντα τὰ παιδία ἡγνισμένα, καὶ αὐτὴ ἡ ὁδὸς βέβηλος, διότι ἁγιασθήσεται σήμερον διὰ τὰ σκεύη μου. 6 καὶ ἔδωκεν αὐτῷ ᾿Αβιμέλεχ ὁ ἱερεὺς τοὺς ἄρτους τῆς προθέσεως, ὅτι οὐκ ἦν ἐκεῖ ἄρτος, ἀλλ᾿ ἢ ἄρτοι τοῦ προσώπου οἱ ἀφῃρημένοι ἐκ προσώπου Κυρίου τοῦ παρατεθῆναι ἄρτον θερμὸν ᾗ ἡμέρᾳ ἔλαβεν αὐτούς. 7 καὶ ἐκεῖ ἦν ἓν τῶν παιδαρίων τοῦ Σαοὺλ ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ συνεχόμενος νεεσσαρὰν ἐνώπιον Κυρίου, καὶ ὄνομα αὐτῷ Δωὴκ ὁ Σύρος νέμων τὰς ἡμιόνους Σαούλ. 8 καὶ εἶπε Δαυὶδ πρὸς ᾿Αβιμέλεχ· ἰδὲ εἰ ἔστιν ἐνταῦθα ὑπὸ τὴν χεῖρά σου δόρυ ἢ ρομφαία, ὅτι τὴν ρομφαίαν μου καὶ τὰ σκεύη οὐκ εἴληφα ἐν τῇ χειρί μου, ὅτι ἦν τὸ ρῆμα τοῦ βασιλέως κατὰ σπουδήν. 9 καὶ εἶπεν ὁ ἱερεύς· ἰδοὺ ἡ ρομφαία Γολιὰθ τοῦ ἀλλοφύλου, ὃν ἐπάταξας ἐν τῇ κοιλάδι ᾿Ηλά, καὶ αὐτὴν ἐνειλημμένη ἦν ἐν ἱματίῳ· εἰ ταύτην λήψῃ, σεαυτῷ λαβέ, ὅτι οὐκ ἔστιν ἑτέρα πάρεξ ταύτης ἐνταῦθα. καὶ εἶπε Δαυίδ· ἰδοὺ οὐκ ἔστιν ὥσπερ αὐτή, δός μοι αὐτήν. 10 καὶ ἔδωκεν αὐτὴν αὐτῷ· καὶ ἀνέστη Δαυὶδ καὶ ἔφυγεν ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ ἐκ προσώπου Σαούλ.

Καὶ ἦλθε Δαυὶδ πρὸς ᾿Αγχοῦς βασιλέα Γέθ. 11 καὶ εἶπον οἱ παῖδες ᾿Αγχοῦς πρὸς αὐτόν· οὐχὶ οὗτος Δαυὶδ ὁ βασιλεὺς τῆς γῆς; οὐχὶ τούτῳ ἐξῆρχον αἱ χορεύουσαι λέγουσαι· ἐπάταξε Σαοὺλ ἐν χιλιάσιν αὐτοῦ καὶ Δαυὶδ ἐν μυριάσιν αὐτοῦ; 12 καὶ ἔθετο Δαυὶδ τὰ ρήματα ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ καὶ ἐφοβήθη σφόδρα ἀπὸ προσώπου ᾿Αγχοῦς βασιλέως Γέθ. 13 καὶ ἠλλοίωσε τὸ πρόσωπον αὐτοῦ ἐνώπιον αὐτοῦ καὶ προσεποιήσατο ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ καὶ ἐτυμπάνιζεν ἐπὶ ταῖς θύραις τῆς πόλεως καὶ παρεφέρετο ἐν ταῖς χερσὶν αὐτοῦ καὶ ἔπιπτεν ἐπὶ τὰς θύρας τῆς πύλης, καὶ τὰ σίελα αὐτοῦ κατέρρει ἐπὶ τὸν πώγωνα αὐτοῦ. 14 καὶ εἶπεν ᾿Αγχοῦς πρὸς τοὺς παῖδας αὐτοῦ· ἰδοὺ ἴδετε ἄνδρα ἐπίληπτον, ἱνατί εἰσηγάγετε αὐτὸν πρός με; 15 μὴ ἐλαττοῦμαι ἐπιλήπτων ἐγώ, ὅτι εἰσαγηόχατε αὐτὸν ἐπιληπτεύεσθαι πρός με; οὗτος οὐκ εἰσελεύσεται εἰς οἰκίαν.

Απόδοση

Έφυγε ο Δαυίδ μετά την ειδοποίηση του Ιωνάθαν ότι ο βασιλίάς Σαούλ θέλει να τον σκοτώσει και πήγε στην Νομβά στον Αβιμέλεχ τον ιερέα. Αυτός παραξενεύτηκε όταν τον είδε και τον ρώτησε πως ήρθε μόνος του. Ο Δαβίδ του απάντησε ότι εκτελεί επείγουσα αποστολή για τον βασιλιά την οποία δεν πρέπει να φανερώσει σε κανένα και οτι η συνοδεία του έμεινε πίσω στον τόπο που λέγεται πίστη στο Θεό , Φελλανί Αλεμωνί. Επίσης αν του βρίσκονται πέντε άρτοι για να φάνε. Και του απάντησε ο ιερέας ότι έχει μόνο τους αγιασμένους άρτους που είναι προσφορά στο Θεό και οτι αν αυτός και οι συνοδοί του είναι φυλαγμένοι από γυναίκα τότε μόνο θα φάνε. Και του αποκρίθηκε ο Δαυίδ και του είπε ότι απέχουν από γυναίκα τρεις μέρες από τότε που αυτός και οι συνοδοί του βγήκαν στον δρόμο, και γι' αυτούς ήταν κουραστικός και με αυτούς τους άρτους θα χορτάσουν. Και του έδωσε ο ιερέας ο Αβιμέλεχ τους άρτους της προθέσεως που ήταν αφιερωμένοι στο Θεό και ήταν φρεσκοψημένοι. Αλλά έτυχε να είναι εκεί ένας από τους υπηρέτες του Σαούλ ο Δωήκ ο Σύρος . Ζήτησε ο Δαυίδ από τον ιερά να του δώσει δόρυ ή σπαθί με την δικαιολογία ότι έφυγε βιαστικά για να εκτελέσει την εντολή του βασιλιά και δεν πήρε όπλο μαζί του. Και του έδωσε ο ιερέας το σπαθί του Γολιάθ που σκότωσε ο ίδιος στην μονομαχία στην κοιλάδα Ηλά.

Την παρέλαβε ο Δαυίδ και έφυγε και πήγε στον Αγχούς στο βασιλιά της Γέθ στους Φιλισταίους. Εκεί τον αναγνώρισαν ότι ήταν αυτός που μαζί με τον Σαούλ τους νίκησαν στον πόλεμο σκοτώνοντας πολλούς. Ο Δαυίδ μόλις αντιλήφθηκε ότι τον κατάλαβαν φοβήθηκε πολύ το βασιλιά και άρχισε να παριστάνει τον σαλό στις θύρες της πύλης και άρχισε να φωνάζει και να παραφέρεται και να πέφτει κάτω βγάζοντας σάλια από το στόμα του. Και βλέποντας τον ο βασιλιάς έτσι διέταξε να τον διώξουν ως επιληπτικό και άρρωστο.

Πνευματική Αντιμετώπιση της Οικονομικής Κρίσης

B’ μέρος της πνευματικά αιχμηρής εισήγησης του δικαστή Βαγγέλη Κωστακιώτη για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης ως χριστιανοί. Το α’ μέρος ήταν ηΠνευματική Ανατομία της Οικονομικής Κρίσης.

+++

Και πρέπει τώρα να μιλήσω για την πνευματική αντιμετώπιση αυτού του μοντέλου. Που όπως είπα όμως δεν αφορά μόνο τους άλλους αλλά και μένα. Μέρος του προβλήματος είμαι. Ατομιστής, ωφελιμιστής, κυνηγός της ευδαιμονίας. Αλήθεια τι να πω; Και το κυριότερο, λέγοντας τα, γιατί όλοι εδώ μέσα τις απαντήσεις αφού τις μάθαμε από μικροί και άρα λίγο πολύ τις ξέρουμε, είμαι υπόλογος απέναντι στο Θεό μου, απέναντι σ’ αυτούς που με μεγάλωσαν και απέναντι στον εαυτό μου.

Η απάντηση στο πρόβλημα νομίζω ότι είναι μια. Εγώ δεν ξέρω άλλη. Αλλαγή νοηματοδότησης της ύπαρξης μας. Που πάει να πει:

Το πρώτον Μνήμη θανάτου. Και ξαφνικά ανατρέπεται το σύμπαν. Ολόκληρη η μέχρι τώρα κοσμοθεωρία καταρρέει. Και όλα παίρνουν τις σωστές τους διαστάσεις. Υπάρχει ένα δεδομένο: το βιολογικό τέλος. Όλα όσα πρεσβεύει το παραπάνω μοντέλο, όλα αυτά για τα οποία αγωνιζόμαστε και αγωνιούμε, χάνουν τη λάμψη τους. Μάταια και εφήμερα. Καταλαβαίνεις ότι αυτή η ζωή της αγωνίας, του άγχους, είναι μια τρέλα άσκοπη. Θα έρθει το βιολογικό τέλος. Για ποιο λόγο περνάμε την ελάχιστη ζωή μας μέσα σ’ αυτή την τρέλα; Έχω ακούσει πολλούς να αυτοκτονούν, αδελφοί μου, γιατί έπαθαν οικονομική καταστροφή και έχασαν όλα τα σπίτια και τα υλικά αγαθά που είχαν. Και θεωρείται απόλυτα φυσιολογικό από τους πολλούς ακόμη και από μας. Η τρέλλα θεωρείται φυσιολογικό. Να αυτοκτονούμε επειδή χάσαμε τα χρήματα! Μα δεν έχω ακούσει ούτε έναν που να καταρρέει επειδή μίσησε το συνάνθρωπο, ούτε επειδή πέθανε ο διπλανός του από τη δική του αδιαφορία. Πολύ, δε, περισσότερο επειδή έχασε το Χριστό, δηλαδή το Αιώνιο και Αληθινό. Η απόλυτη τρέλλα.

Αλλά, για να επανέλθω, όταν μιλάμε για μνήμη θανάτου δεν μιλάμε για παθητική μνήμη που φέρνει αδράνεια, απελπισία και απόγνωση. Ούτε μιλάμε για νιρβάνα. Μιλάμε για ενεργητική κατάσταση που κινητοποιεί κάθε σημείο του μυαλού, της καρδιάς και του κορμιού μας. Έρχεται η επίγνωση και πάλλεται η ύπαρξη σου. Αλλά το πάθος για ζωή τρέπεται στην όντως ζωή. Θέλω να πω προς αυτόν που είναι ο ίδιος η Ζωή. Και ποιος είναι αυτός; Αυτός που δεν είναι εφήμερος αλλά αιώνιος. Αυτός που δεν γεννά αγωνία, αλλά χαρά.

Να σας πω κάτι προσωπικό. Όταν ήμουνα αποτυχημένος οικογενειακά, επαγγελματικά και οικονομικά, τότε που δεν είχα τίποτα και ήμουν το απόλυτο τίποτα για τα κριτήρια αυτής της κοινωνίας, απέκτησα μόνο ένα. Μνήμη θανάτου. Και ήμουν πιο γεμάτος από ποτέ. Γιατί είχα Αυτόν που πληρώνει τα πάντα. Και έφευγα από τη γκαρσονιέρα που έμενα χωρίς να κλειδώνω και χωρίς να έχω κανένα άγχος, γιατί δεν είχα τίποτα. Αυτόν που είχα δεν μπορούσε κανείς να μου τον κλέψει κανείς. Και κυκλοφορούσα στο δρόμο, συναντούσα γνωστούς που πολλοί από αυτούς έκαναν ότι δεν με έβλεπαν. Εμένα όμως δεν με ένοιαζε. Γιατί με γνώριζε ο Γνώστης των πάντων. Και μετά έγινα δικαστής και απέκτησα αναγνωρισιμότητα, δόξα, τίτλους, χρήματα, υλικά αγαθά. Και έχασα τη μνήμη θανάτου. Και έχασα τα πάντα. Γιατί έχασα τον Κύριο των πάντων. Πότε είχα χαρά; Τότε ή τώρα; Πότε περνούσα κρίση; Τότε που δεν είχα τίποτα ή τώρα που έχω;

Ας επανέλθω λοιπόν. Ποιος είναι η Ζωή; Ποιος δίνει νόημα στην ελάχιστη ζωή μου;
Για να απαντήσουμε αρκεί μια μόνο ερώτηση: Ποιος ο νικητής του θανάτου; Αυτός που νίκησε το θάνατο είναι ο μόνος που μπορεί να μας δείξει και το δρόμο της αληθινής ζωής. Κανείς άλλος. Και αρνούμαι πια τα υποκατάστατα.
Χριστός Ανέστη εκ νεκρών θανάτω θάνατον πατήσας… Έρχεται λοιπόν ο Χριστός και νικά το θάνατο. Και τι μας λέει;

Εγώ ειμί η Αλήθεια και η Ζωή.
Και τι μας λέει η Ζωή;
Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν απαρνησάσθω εαυτόν…. και ακολουθήτω μοι.

Άρα πρώτη προϋπόθεση: Απαρνησάσθω εαυτόν. Το απόλυτο εγώ του πολιτισμικού μας συστήματος, γίνεται η πλήρης απάρνηση του εαυτού μας, στο δρόμο του Χριστού.
Και Ακολουθήτω μοι. Χωρίς εξηγήσεις. Μας ζητά πλήρη παράδοση. Μας ζητά να τον εμπιστευτούμε. Ή εμπιστεύεσαι και ακολουθείς ή τράβα το δρόμο σου, το δρόμο της ατομικής αγωνίας στον οποίο προσκαλεί ο πολιτισμός μας.
Και αναρωτιέμαι αδελφοί μου: Προς τι τόση αγωνία; Εδώ τάισε τα πετεινά του ουρανού και θα αφήσει εμάς; Μήπως τελικά η αγωνία αυτή υποδηλώνει εγωισμό και έλλειψη εμπιστοσύνης; Μα τότε θα μου πείτε γιατί να πεθαίνουν από την πείνα οι άνθρωποι; Εκείνοι δεν τον εμπιστεύονταν;

Κύριοι, απαντήσεις για όλα δεν έχουμε. Αλλά εμπιστοσύνη ή έχουμε ή δεν έχουμε. Πάει και τελείωσε. Όταν ήμασταν μικρά παιδιά και ο πατέρας μας μας έλεγε ότι κάτι πρέπει να γίνει έτσι, δεν ξέραμε γιατί μας το έλεγε, αλλά αυτός ήξερε. Και τον εμπιστευόμασταν, γιατί ξέραμε ότι μας αγαπά. Η έχουμε λοιπόν τη βαθιά πεποίθηση ότι ο Χριστός μας αγαπά και δεν θα μας αφήσει και πως οτιδήποτε και να μας συμβεί Αυτός που είναι η Αγάπη το επιτρέπει, οπότε καλοδεχούμενο, ή τραβάμε το δρόμο της δικής μας αυτάρκειας. Και η εμπιστοσύνη σημαίνει ότι παραδίδουμε τον εαυτό μας σ’ Αυτόν. Είπε κάποιος άγιος « Κύριε εγώ θέλω να μαι μαζί σου ακόμη και στη κόλαση». Αυτό τα λέει όλα. Εναποθέτω την ύπαρξη μου σ’ αυτόν που είναι η Ζωή και ας κάνει αυτός ότι θέλει. Και έρχεται μια απίστευτη ηρεμία. Η αγωνία που κυριαρχεί στον πολιτισμό μας γίνεται χαρά συνάντησης, διότι συναντήθηκα και σχετίστηκα μ’ Αυτόν που είναι η Ζωή.

Εκτός από την εμπιστοσύνη, τι άλλο μας λέει;

Ακτημοσύνη. Τίποτα να μην αποκτούμε. Γιατί η θέληση για ατομική ιδιοκτησία μας διαφοροποιεί οντολογικά από Αυτόν που τίποτα δεν κρατά για τον εαυτό του.
Και τι άλλο μας λέει;
Αυτός που έχει δυο χιτώνες να δώσει τον ένα. Ο πολιτισμός μας μας λέει αυτός που έχει δυο καράβια να αποκτήσει 1000. Ποιος έχει αγωνία και ποιος χαίρεται πραγματικά; Έχετε δει τους πολύ πλουσίους, που αποτελούν το κοινωνικό πρότυπο, να είναι γαλήνιοι και ήρεμοι; Ή μήπως τους βλέπετε μονίμως σκυθρωπούς πάνω από αριθμούς; Και στον αντίποδα. Σκέφτεστε ποτέ τον Παίσιο ή τον Πορφύριο και τους άλλους καλόγερους αυτού του διαμετρήματος να έχουν αγωνία γιατί είχαν μόνο ένα φαγωμένο ράσο; Εμείς που έχουμε όλα αυτά, πόση αγωνία να αποκτήσουμε και άλλα….Και χάνουμε και την χαρά της προσφοράς.

Και τι άλλο μας λέει ο νικητής του θανάτου;

Τον άρτο ημών τον επιούσιο δως ημίν σήμερον…
Ποιος από μας αδελφοί δεν έχει τον άρτο; Για αυτό αγωνιούμε; Ας είμαστε ειλικρινείς… Δεν μας νοιάζει ο άρτος κι ας βροντοφωνάζουμε κάθε Κυριακή το Πάτερ ημών… Μας νοιάζει οτιδήποτε υλικό μας σερβίρει το κοινωνικό μοντέλο. Όμως τελικά αν ακολουθούσαμε το Χριστό, θα χαμε κάποια αγωνία;
Αυτός που νίκησε το θάνατο μας λέει και άλλα πολλά, που φυσικά δεν μπορούν να χωρέσουν σε μια σύντομη εισήγηση.
Όλα όσα μας λέει, όμως, συνοψίζονται κατά τη γνώμη μου σ’ ένα και μοναδικό: Αγάπα τον πλησίον σου και το συνταρακτικότερο της ιστορίας: αγάπα τον εχθρό σου.

Αδελφοί, γράφουν οι ιστορίες που διδασκόμαστε στο σχολείο ένα σωρό επαναστάσεις. Και δεν αναφέρουν ούτε μια λέξη για την συγκλονιστικότερη επανάσταση. Αγάπα τον εχθρό σου.
Αλήθεια, σκέφτεστε έναν κόσμο που απλά θα άκουγε αυτό που μας είπε αυτός που είναι η Χαρά και η Ζωή; Σκέφτεστε έναν κόσμο που ο καθένας θα αγαπούσε τον άλλον; Όλα αυτά που περιγράψαμε σαν κρίση παραπάνω θα υπήρχαν; Η θα μιλάγαμε για έναν άλλον κόσμο;

Αδελφοί, το πολιτισμικό μας μοντέλο δεν επιδέχεται διορθώσεις. Το πρόβλημά του είναι οντολογικό. Όπως προείπα, όλα τα προβλήματα που γεννά το σύστημα που ζούμε δεν οφείλονται σε παθολογία, αλλά είναι η φυσιολογία του. Απαιτείται άλλος τρόπος συ-νύπαρξης. Και τον δρόμο αυτό μας τον έχει δείξει ο νικητής του θανάτου.

Και είναι ο τρόπος που υπάρχει Αυτός. Ο Τριαδικός αγαπητικός τρόπος ύπαρξης. Που σημαίνει ότι ο άνθρωπος, που πλάστηκε κατ’ εικόνα Θεού και μπορεί να γίνει κατά χάρη Θεός, για να νικήσει το θάνατο ( όχι το βιολογικό τέλος αλλά τον όντως θάνατο) και όλες αυτές τις αγωνίες, πρέπει να αποπειραθεί να βιώσει στο μέτρο του ανθρωπίνου εφικτού την αγαπητική τριαδική κοινωνία. Να επιχειρήσει, δηλαδή, ως μυριουπόστατος με τους άλλους συνανθρώπους του να υπάρξει αγαπητικά με όλους, φίλους και εχθρούς. Η απόλυτη πληρότητα.

Και σ’ αυτόν τον άλλο τρόπο ύπαρξης είμαστε όλοι καλεσμένοι, άξιοι και ανάξιοι. Γιατί ο Θεός αγάπη εστί. Ο Θεός δεν διαλέγει. Ο άνθρωπος επιλέγει εν ελευθερία: ή αποπειράται το ίδιο και όντως ζει ή επιλέγει να είναι νεκρός και ας επιβιώνει βιολογικά. Φυσικά επειδή ο άνθρωπος, επέλεξε να είναι πεπτωκώς, τόσο ως πρόσωπο όσο και ως μέλος μιας θεσμοθετημένης συλλογικής ομάδας, αδυνατεί να φτάσει τέλεια στον τρόπο αυτό ύπαρξης. Αν όμως αυτό δεν είναι απόλυτα εφικτό, σίγουρα είναι εφικτός ο τρόπος ζωής των Αγίων, όταν αναφερόμαστε σε προσωπικό επίπεδο και της Εκκλησίας όταν αναφερόμαστε σε συλλογικό επίπεδο. Εδώ δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Ίδιοι με μας ήταν και οι Άγιοι. Αφού, επομένως, αυτοί μπόρεσαν να ζήσουν μια άλλη ζωή, μπορούμε και μεις. Ας ακολουθήσουμε λοιπόν το παράδειγμά τους και το παράδειγμα της Εκκλησίας.

Και στο τέλος τέλος, ας επιστρατεύσουμε τη μεγαλύτερη δυνατότητα που μας χάρισε για να σχετιστούμε μαζί του και με τους συνανθρώπους μας. Τηνπροσευχή.

Ακούμε στην ιερότερη στιγμή της Θείας Λειτουργίας και της ζωής του ανθρώπου:

« Τα Σα εκ των Σων Σοι προσφέρομεν κατά πάντα και δια πάντα».

Αυτό είναι όλο το νόημα. Κύριε όλα είναι δικά Σου. Τίποτα δικό μας. Και Εσύ μας τα χάρισες όλα. Όπως χάρισες και τον Εαυτό Σου. Χωρίς αντάλλαγμα και χωρίς διακρίσεις. Και στον φτωχό και στον πλούσιο, στον όμορφο και στον άσχημο, στο νέο και στο γέρο. Και μεις σου προσφέρουμε τώρα τα δικά σου. Δηλαδή την ύπαρξη μας. Κάνε την ότι Εσύ θες γιατί Δική σου είναι. Γιατί Εσύ είσαι η Αγάπη, η Ζωή και η Χαρά και μεις θέλουμε να μετέχουμε στην Αγάπη, στη Ζωή και στη Χαρά.

Πηγή: Άρωμα Ασίας π. Ιωνά

Εικόνα από Carf στο Flickr

ΠΗΓΗ:http://istologio.org

Πνευματική Ανατομία της Οικονομικής Κρίσης

Εξαιρετική ανάλυση του Πατρινού δικαστή Βαγγέλη Κωστακιώτη στην Χριστιανική Στέγη Πατρών από Ορθόδοξη σκοπιά για την οικονομική κρίση (με έντονα οι δικές μας επισημάνσεις).

+++

Αγαπητοί μου αδελφοί,

Μου είπαν να μιλήσω για την πνευματική αντιμετώπιση της κρίσης που περνά η χώρα μας. Για να φτάσουμε, όμως, να μιλήσουμε γι’ αυτό πρέπει πρώτα να διαγνώσουμε για ποια κρίση μιλάμε. Έχω διαπιστώσει επιχειρώντας να επικοινωνήσω όλα αυτά τα χρόνια με τους άλλους, ότι το πρόβλημα επικοινωνίας που παρατηρείται ανάμεσα σε ζευγάρια, σε φίλους, σε συναδέλφους, ξεκινάει από το ότι οι άνθρωποι λέγοντας τις ίδιες λέξεις εννοούμε διαφορετικά πράγματα. Έτσι, αν δεν δώσουμε ορισμούς, είναι δύσκολο να φτάσουμε τελικά στο συμπέρασμα αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε.

Διαπίστωση πρώτη:

Ο δυτικός κόσμος την τελευταία διετία και οι έλληνες τον τελευταίο χρόνο ανακαλύψαμε ότι υπάρχει μεγάλη οικονομική κρίση. Το κυρίαρχο συναίσθημα είναι η αγωνία μας, με πρώτον εμένα, για το πως θα αντιμετωπίσουμε την κατάσταση.

Μπα τι μου λέτε;
Όταν όλα αυτά τα χρόνια της δικής μας ευμάρειας πέθαιναν κυριολεκτικά εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο κάθε χρόνο από πείνα και δίψα, που ήμασταν; Απλά τότε δεν μας αφορούσε, γιατί δεν ήταν σπίτι μας. Το θυμόμασταν κάθε χρόνο εκεί γύρω στα Χριστούγεννα, με τα αφιερώματα των τηλεοράσεων και την συνηθισμένη εκστρατεία τάχα μου της unicef. Τότε δεν μίλαγε κανένας μας για κρίση, γιατί η Ελλάδα ήταν μέσα στις 25 πλουσιότερες χώρες του κόσμου. Και κει, στις χώρες του αποκαλούμενου τρίτου κόσμου ( ονομασία και αυτή) μιλάμε για θάνατο όχι για το αν θα έχουμε λιγότερα κινητά ή αυτοκίνητα. Αλήθεια έχετε αναρωτηθεί τι θα σκεφτόταν κάποιος υπήκοος χώρας που δεν έχει νερό να πιει και φαγητό να φάει αν επισκεπτόταν ακόμη και σήμερα την Ελλάδα, τον πηγαίναμε σπίτι μας, του δείχναμε τα υπάρχοντά μας, και του λέγαμε ότι περνάμε μεγάλη οικονομική κρίση; Θα λεγε ότι έχουμε σαλέψει το δίχως άλλο.
Έχω λοιπόν την αίσθηση ότι αν κάτι μας αποκαλύπτεται από αυτή τη συγκυρία, είναι η βαθιά πνευματική φτώχεια τόσο της κοινωνίας μας όσο και του καθένα μας προσωπικά. Όσο περνάμε καλά εμείς άντε και η οικογένειά μας δεν υπάρχει πρόβλημα. Οι άλλοι δεν μας αφορούν. Μόνο η πάρτη μας. Ατομισμός σ’ όλο του το μεγαλείο. Πρώτο χαρακτηριστικό του πολιτισμού μας. Και άρα πρωτίστως πνευματική κρίση.

Αλλά και αυτή που αποκαλούμε καθ’ εαυτή οικονομική κρίση τι είναι;
Απότοκος του ατομισμού, αφού και το πολιτισμικό και οικονομικό σύστημα είναι απόλυτα ατομικιστικό.
Βασικό πολιτισμικό – οικονομικό σχήμα. Ο καθένας ατομικά πρέπει να φροντίσει να αποκτήσει εφόδια, ώστε γινόμενος άξιος, να βρει μια δουλειά με καλά χρήματα και να μπορέσει να γίνει ιδιοκτήτης. Γης – αυτ/των, κινητών και ακινήτων. Πάντως ιδιοκτήτης. Μην ξεχνάμε ότι η ιδιοκτησία θεωρείται από τις σημαντικότερες αξίες του πολιτισμού μας, γι’ αυτό άλλωστε έχει κατοχυρωθεί και προστατεύεται και συνταγματικά. Άρα ο άνθρωπος, κινείται στην ελάχιστη ζωή του με μια αγωνία: Να γίνει ιδιοκτήτης. Ιδιοκτήτης γνώσεων ( εφόδια το λέμε) για να μπορέσει να γίνει ιδιοκτήτης χρημάτων ώστε να πετύχει να γίνει ιδιοκτήτης κινητών και ακινήτων. Με ολίγον από ιδιοκτήτης δόξας και φήμης.
Όλο αυτό το σχήμα στηρίζεται στις παρακάτω κυρίαρχες έννοιες: Ατομισμός – ανταμοιβή – ιδιοκτησία.
Αποκτώ εφόδια σημαίνει: Αποκτώ όσο περισσότερες γνώσεις γίνεται. Ατομικές γνώσεις. Δεν πα να μην γνωρίζω αν πεινάει ο διπλανός μου, αν έχει ανάγκη παρέας ένας γείτονας. Αρκεί να ξέρω την πρωτεύουσα της Ζιμπάμπουε, αν αυτό με ωφελήσει στην απόκτηση χρημάτων. Η γνώση ταυτίζεται εν πολλοίς με τη χρησιμότητα που σου αποφέρει, κατά πόσο σε ωφελεί. Χρησιμοθηρία – ωφελιμισμός.
Αφού έγινα ιδιοκτήτης εφοδίων γίνομαι άξιος και απαιτώ ανταμοιβή. ( άλλη κουβέντα και αυτή. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος που πιστεύει στα σοβαρά ότι αν λειτουργούσε η αξιοκρατία, ως ατομικό ταλέντο και θέληση, θα ήταν ποτέ πρωθυπουργοί αυτοί που μας κυβερνούν).

Ακόμη όμως και στην υποθετική περίπτωση που λειτουργούσε η αξιοκρατία. Τι σημαίνει αξιοκρατία; Ότι ο άξιος ανταμείβεται και ο ανάξιος όχι. Ωραία για τον άξιο. Και αυτός που δεν είναι άξιος; Στον καιάδα. Και τι μας νοιάζει εμάς; Εμείς είμαστε στους άξιους. Πάλι ατομισμός δηλαδή. Ατομισμός, που όμως, δεν μας πειράζει, όσο είμαστε μέσα στο σύστημα. Οι ανάξιοι ας πάνε να πεινάσουν. Κοινωνία αδιάφορη και σκληρή για τον ανάξιο.
Αφού λοιπόν αποκτήσουμε τα εφόδια και γίνουμε άξιοι, ανταμειβόμαστε με μια καλή δουλειά, που σημαίνει στον πολιτισμό μας, μια δουλειά να βγάζουμε καλά χρήματα. Ιδιοκτήτες χρημάτων. Άλλη αγωνία και αυτή. Απόκτηση χρημάτων. Εδώ και αν πρέπει να υπερνικήσουμε, ενίοτε με κάθε τρόπο, τον αντίπαλο ( εννοώ τον συνάνθρωπο), ώστε εμείς να αποκτήσουμε χρήματα. ( γράφει για το χρήμα ο Ελύτης: πρώτο σύμπτωμα της λέπρας το χρήμα. Μαζεύει ανυπαρξία ο λεπρός και χαίρεται).

Και όταν βγάλουμε χρήματα, πάλι αγωνία να αυγατίσουν, για να γίνουμε ιδιοκτήτες κινητών και ακινήτων υλικών. Πάντως κυρίαρχη έγνοια μας το ΊΔΙΟ- ΚΤΗΤΗΣ. Όπως λέει και η λέξη. Δικά μας να ναι. Όχι των άλλων. Όλα ατομισμός, όλα χρησιμοθηρία, όλα ωφελιμισμός και όλα αυτά για την ευδαιμονία.
Και που καταλήγουμε; Μια ατέλειωτη αγωνία, από τη μέρα που πηγαίνουμε στην πρώτη τάξη, μέχρι τη μέρα που συνταξιοδοτούμαστε τουλάχιστον (μετά δεν μπορείς εύκολα να τα αυξήσεις τα χρήματα και το ρίχνεις και στη Θρησκεία ενίοτε) ή ακόμη και μέχρι να πεθάνουμε. Και άγχος ατελείωτο, για να πετύχουμε όλα αυτά, στη συνέχεια, δε, φόβος και τρόμος μην και τα χάσουμε.Αγωνία, άγχος και φόβος. Αυτά γεννά το μοντέλο αυτό ζωής. Οπότε και το ζητούμενο, η ευδαιμονία, πάει περίπατο.
Ένα υπέροχο σύστημα. Ένα σύστημα μέσα στο οποίο η φτώχεια και η ανέχεια ενός μεγάλου μέρους του πληθυσμού, ο ατομισμός και η αγωνία για την κατάκτηση υλικών πραγμάτων, η αδιαφορία για τον άλλον, δεν είναι παθολογία αλλά φυσιολογία του πολιτισμικού μοντέλου.

Ακούω να λένε ότι για τη δεινή οικονομική κατάσταση ευθύνονται οι πολιτικοί, γιατί έκλεβαν και γενικά δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους. Όχι λέω εγώ. Πολύ καλά έκαναν τη δουλειά τους. Ήταν απόλυτα συνεπείς στις αξίες που το πολιτισμικό μοντέλο που υπηρετούν θεοποιεί. Αφού ο σκοπός του ανθρώπου είναι να γίνει ιδιοκτήτης γιατί να μην κλέψουν; Γιατί να μην αδικήσουν αφού αυτό θα τους απέφερε κτήση; Και όλα αυτά δεν αφορούν μόνο τους άλλους, δυστυχώς αλλά και πολλούς από μας. Μου πε αδελφοί κάποτε κάποιος: Πέρασα μια ζωή, 50 χρόνια, φίλος αδελφικός με κάποιους, όλοι άνθρωποι της εκκλησίας. Με άνεση μεγάλη οικονομική οι περισσότεροι. Καλοί άνθρωποι. Μα δεν με ρώτησαν μια φορά, αν και ξέραν ότι έχω οικονομικές δυσκολίες : πως τα φέρνεις βόλτα οικονομικά βρε φίλε; Όχι να μου δώσουν χρήματα. Ποτέ. Αλλά μια ερώτηση, παιδάκι μου. Και δω μέσα είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, που ποτέ δεν ρωτήθηκαν από μένα, πως τα φέρνουν βόλτα, όχι μόνο οικονομικά αλλά και γενικά με τις δυσκολίες που έχουν στη ζωή τους.

Παιδιά του συστήματος είμαστε, κύριοι, οι περισσότεροι. Και υποστηρικτές του. Περνάμε τη ζωή μας με αγωνία κτήσης και αφού τα αποκτήσουμε φόβο μην τα χάσουμε. Και ο φόβος αυτός καθ-ορίζει τη στάση ζωής μας. Εδώ, κύριοι, ολόκληρος Πέτρος και αρνήθηκε το Χριστό, γιατί φοβήθηκε μη χάσει τα κεκτημένα. Ενώ ο ληστής που δεν είχε τίποτα να χάσει παραιτήθηκε και είπε « Μνήσθητι Κύριε εν τη βασιλεία σου».

Πηγή: Άρωμα Ασίας π. Ιωνά

Η εικόνα είναι δημιουργία του Ben Heine στο Flickr

ΠΗΓΗ:http://istologio.org

ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΙΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΧΙΛΛΙΟΥ ΛΑΡΙΣΑΣ

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΟΥ AΓΙΟΥ ΑΧΙΛΛΙΟΥ ΛΑΡΙΣΑΣ,στα μέσα του 1450 μΧ οι Τούρκοι έχουν εισβάλει στην Βόρειο Ελλάδα και ετοιμάζονται να πλιορκήσουν τις 2 μεγάλες πόλεις,την Θεσσαλονίκη και τη Λάρισα.

Μερικοί Χριστιανοί που πήγαιναν προς την Θεσσαλονίκη,κάθισαν λίγο στην άκρη του δρόμου,να ξαποστάσουν.Βλέπουν τότε με τα μάτια τους έναν άνδρα με στρατιωτική στολή,έφιππο,να έρχεται από την πλευρά της Θεσσαλονίκης.Από την άλλη του δρόμου,βλέπουν έναν ηλικιωμένο,σεβάσμιο Ιερέα,έφιππο και αυτόν να έρχεται από την Λάρισα.

Όταν συναντήθηκαν,ο στρατιώτης προσκύνησε τον Ιερέα και είπε:

-Χαίρε,Αρχιερέα του Θεού Αχίλλιε.

Απαντώντας ο Ιερέας του είπε:

-Χαίρε κι εσύ κι εσύ,στρατιώτη του Χριστού Δημήτριε.

Οι Χριστιανοί κατάπληκτοι με αυτά που έβλεπαν και άκουγαν,έμειναν παράμερα και παρακολουθούσαν.Τότε ο στρατιώτης λέει πάλι στον Ιερέα:

-Από που έρχεσαι Αρχιερέα του Θεού και που πηγαίνεις;

Ο Άγιος Αχίλλιος δάκρυσε και του απάντησε:

-Με πρόσταξε ο Θεός,να φύγω από τη Λάρισα την οποία μέχρι τώρα προστάτευα και λόγω των πολλών αμαρτιών του λαού της αυτή θα παραδωθεί σταχέρια των Τούρκων.Έτσι και εγώ βγήκα και πηγαίνω όπου με προστάξει ο Κύριος.Εσύ όμως πες μου σε παρακαλώ από που έρχεσαι;

Δακρυσμένος και ο Αγιος Δημήτιος του λέει:

-Και σε εμένα το ίδιο συνέβη Αρχιερέα Αχίλλιε.Άπειρες φορές βοήθησα τους Θεσσαλονικείς.Από επιδημίες τους ελευθέρωσα,από ασθένειες τους γιάτρεψα και την πόλη πολλές φορές από αιχμαλωσίες γλίτωσα.Τώρα όμως για τις πολλές τους αμαρτίες ο Θεός τους τιμωρεί.Με διέταξε να εγκαταλείψω την πόλη και να την αφήσω να πέσει στα χέρια των Τούρκων.Έτσι κι εγώ πηγαίνω όπου Αυτός με διατάξει..

Έπειτα,έμειναν και οι δυό με σκυμμένα τα κεφάλια,κλαίγοντας για πολύ ώρα.Μετά λυπημένοι,ασπάστηκαν,αποχαιρετήθηκαν και χάθηκαν.

Οι Χριστιανοί,μετά από αυτό το θαύμα που παρακολούθησαν,δεν προχώρησαν προς την Θεσσαλονίκη μα γύρισαν πίσω και διηγούνταν τα όσα είδαν και άκουσαν.Δενπέρασε μήνας και τόσο η Θεσσαλονίκη όσο και η Λάρισα κυριεύτηκαν από τους Τούρκους.

ΔΕΚΑ ΑΓΝΩΣΤΟΙ ΚΑΙ ΑΝΏΝΥΜΟΙ ΑΓΙΟΙ(Γεροντικό)

Ό Κύριλλος Μοναχός, Γέροντας της Καλύβης «Τίμιος Σταυρός» των καλλιτεχνών αγιογράφων Ανανιαίων και Δίκαιος της Ιεράς Σκήτης της Άγιας Αννης, κατά το σωτήριον έτος 1977-78, μας διηγήθηκε ότι στις 20 του μηνός Σεπτεμβρίου 1977, ήρθε στο Κυριάκο - κεντρικός Ναός της Σκήτης - ένας Λιβανέζος χριστιανός ορθόδοξος, ό όποιος είπε ότι, λόγω της εμπόλεμης καταστάσεως στην πατρίδα του, ήταν πρόσφυγας κι έμενε στην πόλη Κανά της Γαλιλαίας.

Ό Λιβανέζος ζήτησε από το Δίκαιο Πατέρα Κύριλλο, να του δείξει το δρόμο πού οδηγεί στην κορυφή του Αθωνα. Ό Π. Κύριλλος πρόθυμα έδειξε το δρόμο που ζητούσε και ο ευλαβής αυτός προσκυνητής ξεκίνησε για την κορυφή, ή οποία φτάνει τα 2.030 μ. ύψος και επειδή χρειάζονται περισσότερο από 4 ώρες οδοιπορία, από την Αγιάννα μέχρι να φθάσει στην κορυφή, όπου υπάρχει και μικρό εκκλησάκι έπ' ονόματι της «Μεταμορφώσεως του Κυρίου», έπρεπε να φύγει πρωί.

Για το λόγο αυτό, ό Λιβανέζος έφυγε πολύ πρωί και το βραδάκι γύρισε πάλι στο «Κυριακό» της Σκήτης, φιλοξενήθηκε και κοιμήθηκε. Την άλλη μέρα, μετά τη Θεία λειτουργία, ετοιμάστηκε για να φύγει, αλλά θυμήθηκε να ρωτήσει κάτι πού δεν μπόρεσε να καταλάβει και πού του έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Έτσι μπροστά και σε άλλους Πατέρες της Σκήτης, με τα λίγα σπασμένα Ελληνικά πού μιλούσε είπε, πώς όταν κατέβαινε από την κορυφή του Αθωνα, στην τοποθεσία πού λέγεται «Βαβύλα» εκεί πού αρχίζει ό πολύς κατήφορος, αισθάνθηκε υπερβολική κούραση και θέλησε λίγο να καθίσει να ξεκουραστεί. εκεί πού πήγε να βρει κατάλληλο μέρος, ξάφνου βλέπει μπροστά του ένα σπίτι από το όποιο βγήκαν δυο σεβάσμιοι μοναχοί οι οποίοι τον δέχθηκαν μέσα στο σπίτι και του πρόσφεραν σύκα νωπά φρέσκα και το κρύο νερό, έφαγε και ήπιε το κρύο νερό και όπως είπε, τόση γλύκα και νοστιμιά αισθάνθηκε πού δεν μπορούσε να την περιγράψει, αλλά και κατά περίεργο τρόπο όλη ή κούραση πού είχε, μετά από το κέρασμα, εξαφανίστηκε.

Μέσα στο Καλύβι αυτό είδε δέκα σεβάσμιους Μοναχούς, τους οποίους είδε να στηρίζονται, ό καθένας τους, πάνω σε μια γυριστή στη μέση μονόξυλη μαγκούρα και με το κομποσχοίνι στο χέρι όλοι να προσεύχονται.

Τους ρώτησε, πόσον καιρό έχουν πού μένουν εκεί; Κι αυτοί του απάντησαν πώς έχουν πάρα πολλά χρόνια, και δεν κάνουν σχεδόν καμιά άλλη εργασία, παρά μόνον προσεύχονται για όλο τον κόσμο. Αυτό κίνησε την περιέργεια του Λιβανέζου, κι όταν έφυγε σ' όλο το δρόμο, όπως έλεγε, σκέφτονταν αυτό πού του είπαν ότι έχουν πολλά χρόνια εκεί προσευχόμενοι , ενώ ή ηλικία τους δεν έδειχνε να είναι και πολύ μεγάλη και για αυτό ρωτούσε το Δικαίο και τους Πατέρες; Πώς του είπαν αυτοί οί Μοναχοί πού φαίνονταν να είναι της ίδιας ηλικίας, ασκητεύουν πάρα πολλά χρόνια εκεί;

Ό Δικαίος Πατήρ Κύριλλος, και οί άλλοι Πατέρες της Σκήτης έμειναν έκθαμβοι και κατάπληκτοι, από την αποκάλυψη αυτή, πού προφανώς ό Πανάγαθος Θεός «κρίμασιν οις Αυτός οίδε» έδειξε στο Λιβανέζο, διότι όλοι γνωρίζουν, πώς στο μέρος εκείνο δεν υπάρχει ούτε σπίτι, ούτε Μοναχοί να μένουν εκεί κοντά στην περιοχή αυτή.

Τότε όλοι μ' ένα στόμα και μια καρδιά δόξασαν το Θεό και είπαν στον ξένο ευλαβή προσκυνητή : «Αδελφέ, δώσε δόξα και ευχαριστία στο μεγαλοδύναμο και παντοδύναμο Κύριο και Θεό μας, πού σε αξίωσε να ιδείς εκλεκτούς δούλους και Αγίους Του, διότι αυτούς πού είδες εσύ χθες δεν ήσαν Μοναχοί, άλλα ήσαν Άγιοι και Όσιοι Πατέρες του Όρους, τους οποίους κανείς από μας δεν αξιώθηκε να δει, αλλά κατά καιρούς έχουν φανερωθεί σε μερικούς ευλαβείς Μοναχούς και σε καλούς και ευλαβείς χριστιανούς προσκυνητές, ένας από τους οποίους φαίνεται πώς θα είσαι και συ ! !

Ό Λιβανέζος αναχώρησε ευλογών και δοξάζων τον Θεόν, τον «θαυμαστόν εν τοις Αγίοις Αυτού».

ΠΗΓΗ:

ΨΗΓΜΑΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

http://1myblog.pblogs.gr

Κείμενα Βυζαντινής Πατρολογίας-Χρονογραφίας

Στην παρακάτω διεύθυνση μπορείτε να βρείτε μια πληθώρα βιβλίων βυζαντινων συγγραφέων σε μορφή PDF στο πρωτότυπο Ελληνικό κείμενο αλλα και στα λατινικά,  τα οποία μπορείτε να ανοίξετε ή να κατεβάσετε για αποθήκευση στον υπολογιστή σας
Θα βρείτε συγγραφείς όπως τον Κεδρηνό, Ατταλειάτη, Κομνηνη ,Καντακουζινό,Βρυένιο,Πορφυρογέννητο,Χωνιάτη,Παχυμερη κ.α.

http://www.scribd.com/collections/2631950/Corpus-Scriptorum-Historiae-Byzantinae

Η ιστορία της ερμηνείας των 70(Ο) της Παλαιάς Διαθήκης

 ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

ΠΕΡΙ ΤΩΝ Ο(70)ΕΡΜΗΝΕΥΤΩΝ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ

του Πρεσβύτερου και Οικονόμου του Πατριαρχικού Θρόνου 

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΤΟΥ ΕΞ ΟΙΚΟΝΟΜΩΝ

1844

Ολόκληρο το βιβλιο μπορειτε να το ανοίξετε ή να το κατεβάσετε στον υπολογιστή σας απο τη διεύθυνση

http://medusa.libver.gr/bitstream/123/1166/1/GRVER_000000000000000191.pdf  

Απόδοση 

 ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Α΄

Σύντομη έκθεση της ιστορίας

Ο Αριστέας ή Αρισταίος (διότι και με τα δυο ονομάζεται) ήταν Έλληνας στο γένος, υπερασπιστής ή πρώτος των σωματοφυλάκων του Πτολεμαίου του Φιλάδελφου, φέρεται να είναι ο πρώτος που έγραψε την ιστορία για την ερμηνεία της Παλιάς Διαθήκης από τους 70, και ήταν ο ίδιος παρών και πρωτεργάτης στo μεγάλο αυτό βασιλικό έργο που ξεκίνησε με φιλοτιμία του Φιλάδελφου.Και έγραψε την ιστορία ο Αριστέας σαν επιστολή προς τον Φιλικράτη τον αδελφό του, γράφοντας πάνω στην επιστολή “Αριστέας Φιλοκράτει”. Και η περίληψη της ιστορίας είναι αυτή.

Ο Πτολεμαίος ο επονομαζόμενος Φιλάδελφος, ο γιος του Πτολεμαίου του Λάγου(που έλαβε και το όνομα Σωτήρας), τρίτος στη σειρά βασιλιάς μετά τον Μέγα Αλέξανδρο, ήταν φιλότεχνος και βιβλιόφιλος ηγεμόνας, και ο μεγαλοπρεπέστατος από τους Πτολεμαίους, όπως ιστόρησαν πολλοί και μαζί με αυτούς ο Φίλων ο Αλεξανδρέας. Αυτός λοιπόν ο βασιλιάς μεταξύ των άλλων του μεγαλουργημάτων εργαζόταν για να αυξήσει και να πλουτίσει τη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας που συστάθηκε (όπως θέλουν να λένε πολλοί) από τον πατέρα που, συναθροίζοντας από όλη την Οικουμένη συγγράμματα από όλους του σοφούς ανθρώπους, με την καθοδήγηση του Δημητρίου του Φαληρέως.
Και επειδή έμαθε από αυτόν ότι και στους Ιουδαίους βρίσκονται πολλά ιερά γι' αυτούς γνήσια και σπουδαία συγγράμματα, και άξια της βασιλικής βιβλιοθήκης, έλαβε μεγάλο πόθο και ζήλο γι'αυτά, και στέλνει επιφανείς άνδρες στα Ιεροσόλυμα προς τον τότε αρχιερέα των Ιουδαίων με το όνομα Ελεάζαρο, έχοντας μαζί τους τον Αριστέα και τον Ανδρέα (και αυτός σωματοφύλακας), φέρνοντας μαζί τους επιστολές με τις οποίες ο Πτολεμαίος ζητούσε τα βιβλία και τους καλύτερους μεταφραστές. Και για όλα αυτά έστελνε δώρα μαζί προς τον Ελεάζαρο, ως αναθήματα στον ναό. Και τους Ιουδαίους που ήταν δούλοι στην Αίγυπτο, περίπου εκατό χιλιάδες στον αριθμό, τους απέλυσε, καταβάλλοντας ο ίδιος τα λύτρα (σαν μια μεγάλη χάρη στο Ιουδαϊκό έθνος). Ο αρχιερέας λοιπόν με ευχαρίστηση δέχτηκε την αξίωση του βασιλιά, και στέλνει προς αυτόν τα βιβλία των ιερών Γραφών , και τους ερμηνευτές, εβδομήντα δύο ( συνήθως για συντομία ως εβδομήντα αναφέρονται στον αριθμό) πρεσβύτερους( δηλαδή νομοδιδασκάλους) Ιεροσολυμίτες, εκλεγμένους από τις δώδεκα φυλές, τους πιο δοκιμασμένους, οι οποίοι ήταν εκπαιδευμένοι στην πατρώα και στην ελληνική παιδεία

Όταν λοιπόν ήλθαν αυτοί οι 70 πρεσβύτεροι στην Αλεξάνδρεια, φέρνοντας μαζί τους και τις θείες Γραφές, έτυχαν κάθε φιλοφροσύνη από τον βασιλιά, και στο τέλος ερμήνευσαν τα βιβλία μέσα σε εβδομήντα δύο ημέρες. Εργαζόταν φιλόπονα την διατριβή τους στο νησί Φάρον, που βρίσκεται απέναντι από την Αλεξάνδρεια, όπου συνδέονταν με αυτή με επίχωμα σε μήκος επτά σταδίων(επταστάδιον). Σε αυτή το νησί που ήταν ένας χώρος ήσυχος και αθόρυβος μακρυά από τον θόρυβο της πόλη, πήγαιναν οι ιεροφάντες και αφού έφτιαξαν ένα μεγάλο κτίριο διπλά στον αιγιαλό, και καθισμένοι ο καθένας στο δωμάτιο του, ερμήνευαν όλοι τις γραφές σαν να εμπνέονταν όλοι από το ίδιο πνεύμα. Και τα μέρη της Γραφής που μεταφράζονταν κάθε φορά παραβάλλονταν προς το κείμενο το εβραϊκό και έπειτα αντιγράφονταν με τη φροντίδα του Δημήτριου του Φαληρέως. Έτσι εργάζονταν κάθε μέρα μέχρι το μεσημέρι, επέστρεφαν στην πόλη , για να αναπαύσουν το σώμα. Και πάλι το πρωί επανέρχονταν στο συνηθισμένο τόπο και κόπο, ώσπου εξετέλεσαν το έργο εξελληνίζοντας όλα τα τεύχη της θείας Γραφής

Αφού τελείωσε το έργο της ερμηνείας, μάζεψε ο Δημήτριος το πλήθος των Ιουδαίων μαζί με τους πρεσβυτέρους και τους προεστούς του πολιτεύματος, και διάβασε τα βιβλία για να ακούσουν όλοι σε εκείνο τον τόπο τον τρόπο που ερμηνεύθηκαν οι Γραφές, ενώ ήταν παρόντες και οι ερμηνευτές. Και επειδή όλοι αποδέχτηκαν την μετάφραση , ότι δηλαδή έγινε με ακρίβεια και πιστότητα στο πρωτότυπο , παρακάλεσαν τον Δημήτριο, να αντιγράψει όλη την εξελληνισμένη Γραφή και να την δώσουν για ανάγνωση και στους ηγουμένους των Ιουδαίων της Αλεξάνδρειας. Και αυτοί οι ιερείς και οι πρεσβύτεροι , οι ερμηνευτές , και οι επίσημοι της πολιτείας, παρακάλεσαν τον Δημήτριο, να παραμείνουν αμετάβλητα και αδιασκεύαστα τα βιβλία για πάντα, ως καλά και οσίως ερμηνευμένα. Και όλος ο δήμος ξεφώνισε κατάρες, σε όποιον θα τολμήσει να μεταβάλει , ή να προσθέσει ή να αφαιρέσει κάτι από αυτά που έχουν γραφεί.

Έστι αφού παρέλαβε ο βασιλιάς Πτολεμαίος από τον Δημήτριο την ελληνική Γραφή που με πιστή βεβαιότητα οσιότητα και κοινή ομολογία παμψηφεί είχε επικυρωθεί, χάρηκε πολύ, και ιδίως όταν άκουσε να διαβάζεται Νομοθεσία του Μωυσή. Και αφού προσκύνησε τα ιερά βιβλία πρόσταξε με κάθε επιμέλεια να διατηρούνται αγνά και ακίβδηλα. Και τοποθετήθηκε το χειρόγραφο της ερμηνείας στην κατά το Βρούχιο Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Και αυτό το αντίγραφο σώζονταν στην κατά το Σεράπειον της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας μέχρι της εποχής του Χρυσοστόμου(400μΧ), όπως λέγουμε παρακάτω.

Έτσι η παλαιά του Θεού Διαθήκη με θεία θέληση και επίνοια ερμηνεύτηκε από την εβραϊκή στην ελληνική γλώσσα από τους 70, γύρω στο 283π.Χ ως ανοιγμένη είσοδος για τα έθνη και θαυμαστό προπύλαιο για την μελλοντική πίστη στον Χριστό. Σε αυτήν την Γραφή μετείχαν θεϊκής παιδεία όχι μόνο οι ελληνίζοντες Ιουδαίοι, αλλά και οι Εθνικοί, διαβάζοντας τους θείους νόμους και τους χρησμούς των Προφητών. Και αυτήν την εξελληνισμένη παλιά Γραφή οι Απόστολοι μαζί με την καινή Διαθήκη παρέδωσαν στην Εκκλησία. Και άλλη ολοσχερής ελληνική ερμηνεία του εβραϊκού κώδικα δεν φαίνεται να έγινε ούτε προ των 70 , ούτε μετά από αυτούς, μέχρι του 2ου αιώνος μετά Χριστόν.(για το τι έγινε τότε, ποιές μεταφράσεις από ποιους έγιναν , θα μιλήσουμε στο κατάλληλο κεφάλαιο)

Αυτής της σύντομης ιστορίας τα χωρία δηλαδή της μετάφρασης των Γραφών από τους 70 την οποία έγραψε εκτενώς ο Αριστέας, μαζί με αυτόν και ο Ιώσηπος και οι άλλοι, βρίσκονταν πρόχειρα για τον αναγνώστη στο παράρτημα αυτού του συγγράμματος. Αυτής λοιπόν της ιστορίας κανένα σχεδόν μέρος δεν άφησαν άθικτο και ασυκοφάντητο οι περισσότεροι των νεοφανών κριτικών , αλλά με όλες τους τις δυνάμεις αποπειράθηκαν να αποδείξουν μύθο και διήγηση, ελέγχοντας με πολλούς τρόπους την πραγματικότητα της και το λεκτικό μέρος. Και επειδή αυτήν την έγραψε πρώτος όπως είπαμε ο Αριστέας, στον οποίο αναφέρονται και οι μετέπειτα που ασχολήθηκαν με τους 70, στον Αριστέα λοιπόν πρώτα απευθύνουν τα βέλη της αναίρεσης οι πολέμιοι , στηλιτεύοντας τον όχι μόνο ως πολύ φλύαρο και μυθώδη, αλλά κατηγορώντας τον ως σκοτισμένο και νόθο Ιουδαίο. Και αυτό μετά την σωτήρια εποχή, ή μόλις λίγο πριν από αυτήν για ψέματα χαλκευμένα στο αμόνι. Διότι νομίζουν οι άνδρες ότι, εάν η συγγραφή του Αριστέου συντριβεί, γκρεμίζεται και κάθε αυθεντία και το κύρος της ιστορίας των 70, όπως όταν κάποιος στύλος θεμελίων συντριβεί λαξευμένος με πέλεκυ συγκαταρέει και το πάνω από αυτόν οικοδόμημα.

Ποιούς και πόσους λόγους προβάλλουν οι σοφοί αυτοί συνθέτοντας επιχειρήματα κατά της ιστορίας, όλους αυτούς τους καταγράφουμε ακριβώς στα επόμενα κεφάλαια , προσθέτοντας παρά πόδας και την αναίρεσή τους.