Αλήθεια, πονάει ή ψυχή σου... Γνώρισα κάποιον
πού εκκλησιαζόταν τακτικά, νήστευε κ.λπ. καί είχε τήν εντύπωση ότι
ζούσεπνευματικά. Έν τωμεταξύ, ενώ είχε πέντε διαμερίσματα, δύο
μισθούς, παιδιά δεν είχε, δέν έδινε δραχμή σε έναν φτωχό. ¨Καλά,
τού είπα, έχεις τόσους φτωχούς συγγενείς, γιατί δέν τους δίνεις κάτι;
Τί θά τά κάνης; Δώσε σέ χήρες, σέ ορφανά. Καί ξέρετε τί μουείπε;
¨Καλά, νά μήν παίρνω ενοίκιο άπό τήν χήρα αδελφή μου;. Ανέβηκε τό
αίμα στο κεφάλι μου, όταν τό άκουσα. Νά, αυτή είναι ή κοσμική
δικαιοσύνη! ¨Άφοϋ δεν είναι δικά μου τα παιδιά πού Θα πεινάσουν, σοϋ
λέει ό άλλος, δεν έχω ευθύνη. Δέν τον αδικώ. Άλλοίμονο, έγώ νά
αδικήσω!, και αναπαύουν τον λογισμό τους μέ τον δικό τους τρόπο, αλλά
ανάπαυση πραγματική δέν έχουν. Μέ μιά ανθρώπινη λογική, μέ μιά
δικαιοσύνη κοσμική, αδιαφορούν μπροστά σέ σοβαρές καταστάσεις. Πώς νά
νιώσουν ύστερα κάτι το πνευματικό; Υπάρχουν άνθρωποι πού μπορεί νά
δώσουν ένα σπίτι ευλογία και από τήν άλλη μεριά, αν τους χρωστάη
κάποιος ένα νοίκι, νά τοΰ κάνουν μήνυση. Πώς το εξηγείτε αυτό;ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ
ΗΛΙΑΣ ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ 15 ΦΕΒ 2013
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου