…Δίχως τον Χριστό η ζωή θα είναι άχαρη , άφωτη και φοβισμένη.
Δεν μπορώ να πω ότι η χριστιανική ζωή δεν έχει αγώνα και αγωνία. Δεν είμαστε
χριστιανοί για να περνάμε καλά. Το να είσαι αληθινός χριστιανός σήμερα είναι
μια συνεχής διακινδύνευση, μια ωραία περιπέτεια . Αν πηγαίνουμε στην εκκλησία
μόνο και μόνο για να ευχαριστούμε τον Θεό που περνάμε καλά, τότε
θρησκειοποιούμε την Ορθοδοξία. Ο σκοπός της ζωής μας δεν είναι μια υλική
πρόοδος και μια κοσμική ευτυχία. Η αγιότητα συχνότατα ανθεί στη φτώχεια, τη στέρηση,
την ασθένεια, την κατηγορία, τη συκοφαντία, την εξορία. Οι άγιοι δεν ήταν
ιδιαίτερα προοδευμένοι κι ευτυχισμένοι. Ας μην το λησμονάμε κι αυτό. Μιλάμε
συνεχώς για εισοδηματική πολιτική. Πότε θα μιλήσουμε για πνευματική πολιτική; Ή
για κοινωνική πνευματική συνεισφορά; Ο άνθρωπος ζει τόσο, όσο αγαπά.
Γεννιέται κι ένα άλλο ερώτημα:
Αξίζει να μιλάς άλλο ή να σιωπάς; Τι να λες, όταν δεν ακούγεσαι; Τι να λες,
όταν νομίζεις ότι μόνο μιλώντας υπάρχεις; Μιλάς για ν’ αναγνωρίζεσαι, να
τιμάσαι, να θαυμάζεσαι, να επιβάλλεσαι. Τότε καλύτερα να σιωπάς. Γιατί όμως
σιωπάς; Γιατί δεν έχεις κάτι σπουδαίο να πεις ή γιατί φοβάσαι; Και ο λόγος και
η σιωπή έχουν τον καιρό τους, θέλουν σοφία, γνώση, προσοχή, προετοιμασία. Οι
παραπάνω λόγοι είναι καρποί μακράς σιωπής . Μιας σιωπής που διέκοψα για να
συνομιλήσω με καλούς επισκέπτες της ταπεινής καλύβης μας, του αγίου Ιωάννου του
Χρυσοστόμου, αυτού που πραγματικά ήξερε να μιλά. ΟΙ προσκυνητές του Αγίου Όρους
ψάχνουν συχνά για τον λόγο των Γερόντων. Δεν τους αρκεί ο αρχαίος και σημαντικός
λόγος της θείας λατρείας. Φοβάμαι πως μερικές φορές ψάχνουν να βρουν κάποιον να
επιβεβαιώσει τις ιδέες, τις προτιμήσεις τους και τις επιλογές τους. Δεν είναι
ανοιχτοί σε διάλογο, ν’ ακούσουν κάτι άλλο από αυτό που θέλουν. Παρ’ όλα αυτά έχουμε
συγκινητικές ιστορίες νέων ανθρώπων που έγινε σταθμός της ζωής τους ένα
προσκύνημα στο Άγιον Όρος.
Πρέπει ακόμα να μάθουμε ν’
ακούμε τη σιωπή του Θεού. Όταν καθυστερεί να μας απαντήσει, κάτι σημαντικό
συμβαίνει, κάτι περιμένει από εμάς, κάποιος λόγος υπάρχει. Γράφει ο άγιος
Νικόλαος Αχρίδος : «Ξεκίνα τον δρόμο σου , με φόβο Θεού και εξ ολοκλήρου με
εμπιστοσύνη στον Θεό. Αφού, να ξέρεις, και αυτός ο ευκολότερος δρόμος δίχως Θεό
δεν αντέχεται…».
… Θα ήθελα έστω και ελάχιστα να
συνδράμω οδηγώντας σε μια διέξοδο. Μη μας πτοούν οι ειρωνείες. Μη φοβόμαστε που
δεν είμαστε πολλοί. Μην αισθανόμαστε μειονεκτικά και ντροπιασμένοι. Ο πόλεμος
ας μας κάνει πιο γενναίους. Τον πόνο μας και την πικρία μας απ’ όσα ακούμε,
βλέπουμε και βιώνουμε, ας τον κάνουμε θερμή, καρδιοστάλακτη προσευχή. Οι
χλευαστές της ιερότητας αυτοτιμωρούνται ζώντας μια ανέραστη ζωή. Ας μην
απαντάμε πάντοτες στις προκλήσεις. Ας μην ερχόμαστε σε οξεία αντιπαράθεση με τον πειρασμό. Ο
Γέροντας Παΐσιος έλεγε πως και ο πειρασμός του κάνει καλό, γιατί τον κάνει ν’
αγωνίζεται πιο πολύ. Μη φοβόμαστε τις θύελλες των καιρών. Μη παρασυρόμαστε σε
λογισμούς απιστίας. Να ευχαριστούμε τον Θεό που έχουμε τη συντροφιά Του, την
ενίσχυσή Του, την παραμυθία και την
ευλογία Του, Είμαστε τυχεροί που έχουμε έναν τέτοιο Πανάγαθο Θεό. Ας αγαπήσουμε
και τους εχθρούς μας ως ευεργέτες μας και θα βρούμε μια υπέροχη ανάπαυση στις
καρδιές μας. Να θυμόμαστε συχνά τον σταυρό του Χριστού, το πρόσκαιρο της ζωής,
την αιώνια ζωή και θα ισορροπούμε και θα ειρηνεύσουμε αφάνταστα. Μακριά από
εμάς κάθε απελπισία. Υπήρξαν και χειρότερες εποχές από τη σημερινή. Ο Χριστός
δεν κοιμάται. Η Εκκλησία ποτέ δεν καταποντίζεται. Η κρίση να μας ωριμάσει και
να μας φρονηματίσει. Υπάρχει άφθονη αρετή κρυμμένη και σήμερα και στα
μοναστήρια και στον κόσμο.
Λυπούμαστε ειλικρινά για την απιστία
των πολλών. Πονάμε από αγάπη και συμπόνια και προσευχόμαστε για τον φωτισμό και
τον επανευαγγελισμό τους. Μήπως σταθήκαμε κι εμείς αιτία της άρνησής τους; Μη
φλυαρούμε κι επαναλαμβάνουμε τα ίδια και τα ίδια. Οι τύχες μας είναι στα χέρια
του Θεού. Ας Τον εμπιστευθούμε. Ας συνεργαστούμε αφοσιωμένα μαζί Του.
Η κρίση είναι προς συνετισμό. Να θυμηθούμε όσα
σοβαρά έχουμε λησμονήσει. Ν’ αναχθούμε από την ύλη στο πνεύμα . Να καταλάβουμε
ότι ο άνθρωπος «ουκ επ' άρτω μόνο ζήσεται ο άνθρωπος». Η κρίση είναι προς
αφύπνιση. Η κρίση είναι προς αυτοκριτική. Η κρίση είναι για να μετανοήσουμε ,
να κλάψουμε , να προσευχηθούμε. Η κρίση είναι προς υγιή και ειλικρινή
ταπείνωση. Η κρίση είναι για ν’ αφήσουμε το επίμονο
αντιασκητικό πνεύμα και να προσλάβουμε το γνήσιο ασκητικό φρόνημα της αγίας
μητέρας μας Ορθόδοξης Εκκλησίας δια πρεσβειών πάντων των αγίων και της
Υπεραγίας Θεοτόκου, της προστάτιδος του αγιωνύμου Όρους και όλης της Ελλάδας.
Η κρίση είναι για να ταπεινωθούμε πιο πολύ κι
εμείς οι Αγιορείτες αλλά και όλοι. Η κρίση μας κρίνει. Η κρίση μας κατακρίνει.
Η κρίση προκρίνει τη γνησιότητα ,την πρόσληψη του απαραίτητου και την απόρριψη
του περιττού. Η κρίση είναι για να προσκυνήσουμε τον μόνο, αληθινό, Τριαδικό
Θεό, στον οποίο αξίζει η τιμή και η προσκύνηση όλων μας και τώρα και πάντοτε
και εις τους ατελεύτητους αιώνες αμήν.
Από το βιβλίο: «παθοκτονία»
πρόσκληση μετανοίας
σε καιρούς κρίσεως
ΜΟΝΑΧΟΥ ΜΩΥΣΕΩΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
Εκδόσεις «εν πλω»
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου