Ημερομηνία εορτής: 26/07/2014 Αγία Παρασκευή η Οσιομάρτυς
Βιογραφία Η Αγία Παρασκευή γεννήθηκε στη Ρώμη στα χρόνια του αυτοκράτορα Αντωνίνου (138 - 160 μ.Χ.). Ήταν κόρη των ευσεβών Χριστιανών, Αγάθωνα και Πολιτείας, οι οποίοι φρόντισαν για την χριστιανική αγωγή της, όπως είχαν υποσχεθεί στο Θεό στην περίπτωση που θα τους έδινε ένα παιδί. Επειδή το παιδί γεννήθηκε ημέρα Παρασκευή έλαβε αυτό το όνομα.
Μετά το θάνατο των γονέων της, η Παρασκευή μοίρασε όλη την περιουσία της στους φτωχούς και ανέπτυξε ιεραποστολική δραστηριότητα στην Ρώμη και στα περίχωρα της πόλης, κηρύσσοντας το λόγο του Χριστού. Η δράση της προκάλεσε τον ειδωλολάτρη αυτοκράτορα Αντωνίνο, ο οποίος την συνέλαβε και της υποσχέθηκε υλικά αγαθά στην περίπτωση που θα θυσίαζε στα είδωλα. Βλέποντας όμως πως η Αγία παρέμενε σταθερή στην πίστη της, την υπέβαλε στο βασανιστήριο της πυρακτωμένης περικεφαλαίας, το οποίο υπέμεινε με καρτερικότητα. Τότε ο Αντωνίνος διέταξε και την έβαλαν σε ένα λέβητα με καυτό λάδι και πίσσα. Επειδή όμως είδε την Αγία άθικτη, πλησίασε το πρόσωπο του στον λέβητα - καθώς δεν μπορούσε να εξηγήσει πώς η αγία είχε μείνει ανέπαφη - για να δοκιμάσει αν πράγματι είναι καυτό, και αμέσως τυφλώθηκε. Η Αγία με προσευχή έδωσε στον Αντωνίνο το φως του, με αποτέλεσμα να πιστέψει στο Χριστό ή κατ' άλλους να σταματήσει τους διωγμούς εναντίον τους. Ελευθέρωσε πάντως την Αγία Παρασκευή, η οποία συνέχισε να κηρύττει το Ευαγγέλιο σε άλλα μέρη, μέχρι που έφτασε στην Ελλάδα.
Στα Τέμπη ένας ειδωλολάτρης άρχοντας την υπέβαλε σε φρικτά βασανιστήρια, τα οποία υπέμεινε καρτερικά, για να τελειωθεί με δια αποκεφαλισμού θάνατο.
Πρέπει
ακόμα να δουλέψετε στο σχολείο με τα παιδιά. Το θέμα είναι ότι δεν έχετε
αρχίσει ακόμη να αντιμετωπίζετε τη δουλειά σας ως διακόνημα. Πάντως θα
μπορούσατε τόσα πολλά για τα παιδιά, αν εργαζόσασταν για τον Θεό , χάριν του
Θεού και προς δόξαν Θεού. Όμως όλες οι προτάσεις σας προς αναζήτηση της θέσης
σας στη ζωή δεν προέρχονται από χριστιανική στάση προς τη ζωή και τον εαυτό
σας. Ο εσωτερικός σας άνθρωπος ακόμη δεν άρχισε την πνευματική ανάβασή του. Γι’
αυτό στριφογυρίζετε , πέφτετε και πριν καλά καλά σηκωθείτε, πάλι είστε έτοιμος
να πέσετε. Δεν έχετε ραβδί. Ραβδί είναι η χριστιανική θεώρηση του κόσμου, η
οποία δένει μέσα μας τη αμαρτία. Αν δεν την έχουμε, τότε με ό,τι και να
ασχοληθούμε , όλα δεν θα είναι για το καλό της ψυχής μας, ούτε προς σωτηρίαν.
Έτσι θα φτεροκοπάτε.
Ο
σταυρός ποτέ και για κανένα δεν ήταν χαρά, μόνο για όσους συνειδητά ακολούθησαν
τον Κύριο. Θέστε, λοιπόν, κι εσείς στον εαυτό σας αυτό το ερώτημα: θέλετε
πραγματικά να περάσετε τη ζωή σας υπό την καθοδήγηση του Θεού; Διότι και τι δεν
περιλαμβάνει ο σταυρός της σωτηρίας, τι πόνοι δεν ξεσηκώνονται εναντίον όποιου
σηκώνει τον σταυρό. Μέχρι και η θεοεγκατάλειψη.
Απαντήστε
στον εαυτό σας σε αυτό το κύριο ερώτημα και τότε θα βρεθεί για σας ο δρόμος
προς τη λύση του προβλήματος. Από τον σταυρό , που έχει δοθεί από τον Θεό, δεν
κατεβαίνουμε, μας κατεβάζουν∙ κι αυτός είναι ο δρόμος που ακολουθεί τον Κύριο.
Ενώ η χαρά της αλληλοκατανόησης, της αγάπης και των υπολοίπων γήινων
απολαύσεων, ακόμη κι αν απαιτείται να διαγράψουμε όσα είναι ευλογημένα άνωθεν,
χαράζουν πια άλλο δρόμο, προς άλλη κατεύθυνση . Κατά τον Απόστολο, αν ο άπιστος
σύζυγος συμφωνεί να ζήσει με την πιστή γυναίκα, ας μην χωρίσουν. Αλλά τι
σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι η γυναίκα σηκώνει τον σταυρό του καθ’ ώραν
μαρτυρίου και στεφανώνεται από τον Κύριο ως μάρτυς. Επιλέξτε.
Θα
προσευχηθούμε για σας, ώστε συνειδητά και εκούσια να επιλέξετε τον περαιτέρω
σταυρό της ζωής σας. Ή «λάβε τον σταυρόν σου και ακολούθει μοι», ή «φτύσε τις οποιεσδήποτε εντολές». Οι
δρόμοι είναι δύο. Επιλέξτε.
Ο αληθινός πιστός δεν προσαρμόζεται ,
δεν συμβιβάζεται και δεν συνθηκολογεί με το κακό και την αμαρτία. Είναι
άκαμπτος στα θρησκευτικά πιστεύω του. Είναι αλύγιστος, αμετάπειστος ,
αμετακίνητος στη πίστη του και στις χριστιανικές ιδέες του.
Αληθινός
χριστιανός είναι εκείνος που ζει την ελευθερία του Θεού σε όλο το μεγαλείο της .
Ελευθερία σημαίνει υπευθυνότητα. Ελευθερία σημαίνει δυναμική στάση απέναντι στο
κακό και στην αμαρτία. Ελευθερία σημαίνει να την χρησιμοποιείς για το καλό του
άλλου. Η αληθινή ελευθερία δεν οδηγεί στη αυτονομία και αυτάρκεια αλλά στην
κοινωνικότητα και την προσφορά. Γι’ αυτό επισημαίνει ο Απόστολος Παύλος: «Ως
τέκνα φωτός περιπατείτε». Ο σκοπός μας είναι να γίνουμε φως για να φωτίζουμε
και τους άλλους προς Δόξα Θεού. Ο προφήτης Ηλίας μόνος ως άλλος Πρόδρομος Άγιος
Ιωάννης φωνάζει μέσα στην σύγχρονη έρημο της βαρβαρότητας και της αναξιοπιστίας
των πολλών, της αυτάρκειας και της αλαζονείας , γίνετε Ζηλωτές του Θεού, όπως είμαι
εγώ, αποκτήστε την ειρήνη του Θεού για να έχετε ειρήνη μεταξύ σας, τη Δικαιοσύνη
του Θεού για να είσθε δίκαιοι μεταξύ σας . Υψώστε το λάβαρο της αρετής και της αλήθειας
του Θεού. Γίνετε κήρυκες για το δίκαιο. Διαμαρτυρηθείτε για την καταπίεση του
φτωχού και την αδικία του αδυνάτου. Καταγγείλετε την ασυδοσία και την αναξιοπιστία
των πολλών. Μην αφήνετε τα σκουπίδια να επιπλέουν και τα μαργαριτάρια να
καταστρέφονται από την ψευδολογία των
πολλών. Μας προσκαλεί όλους να στρατευθούμε δυναμικά για να επικρατήσει η
Δικαιοσύνη, η ειρήνη και η ευαγγελική αγάπη με στόχο τη μετάνοια του σημερινού
ανθρώπου, όπως εκείνος αγωνίσθηκε με όλη του την ψυχή για τη μετάνοια του λαού
του Θεού. Και το επέτυχε.
Ο
προφήτης έδειξε με τη ζωή τι σημαίνει να είσαι πιστός του Θεού , σε μας απόκειται
πλέον να αγωνισθούμε για την αλήθεια του Ευαγγελίου στη ζωή μας.
Εκείνος
ήταν αγωνιστής πίστεως, ας γίνουμε κι εμείς.
Εκείνος
ήταν μαχητής της αληθείας του Θεού, ας γίνουμε κι εμείς.
Εκείνος
ήταν ζωντανός λίθος, ας γίνουμε κι εμείς.
Εκείνος
ήταν ένας και ενίκησε πολλούς με τη Δύναμη της προσευχής του. Και εμείς είμαστε
λίγοι και θα νικήσουμε το κακό και την αμαρτία, αρκεί να το θέλουμε ολόψυχα. Το
ευχόμαστε εκ βάθους καρδίας.
Εκείνος
ήταν ζηλωτής της αληθείας, της πίστεως και της θυσίας. Ας ακολουθήσουμε τα βήματά
του με αληθινή πίστη στο Θεό.
Ας τιμούμε
αξίως τον υψιπέτη των προφητών, τον ζηλωτή του Θεού, τον ακούραστο προφήτη.
Ας γίνουμε
μιμητές της αγίας ζωής του, της ζηλωτικής του ζωής προς το Θεό, Άνθρωποι της προσευχής
, της πίστεως, Άνθρωποι θεοφόροι, Άγιοι ώστε με τη ζωή μας να δοξάζουμε τον
Θεό.
«Να βγω λίγο στο μπαλκόνι, να δω
τον ουρανό, τ΄άστρα, τις πλαγιές που φωτίζονται απ΄ το μισό φεγγάρι κι ύστερα
να αποσυρθώ στο κελλί μου, το μικρό. Με συγκίνηση πάντα εισέρχομαι σε αυτό, σαν
να είναι ξένο σα να με φιλοξενεί μόνο γι΄ απόψε και το ευχαριστώ.
Σήμερον εμού, αύριο ετέρου,
ουδέποτε ουδενός».
Από το βιβλίο «Αθωνικό Απόδειπνο»,
Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου (1952-2014).
1 Και
αφού μπήκε σ’ ένα πλοίο, πέρασε στην απέναντι όχθη της λίμνης, και ήλθε στη
δική του πόλη, την Καπερναούμ.
2
Τότε του έφεραν έναν παράλυτο, που τον είχαν βάλει επάνω σ’ ένα κρεβάτι. Και
καθώς ο Ιησούς είδε την πίστη που είχε
και ο παράλυτος κι εκείνοι που τον μετέφεραν, είπε στον παράλυτο, oοποίος ανησυχούσε και
φοβόταν μήπως οι αμαρτίες του γίνουν εμπόδιο στη θεραπεία του : Έχε θάρρος ,
παιδί μου∙ σου έχουν συγχωρηθεί οι αμαρτίες σου.
3
Τότε όμως μερικοί από τους γραμματείς είπαν μέσα τους: Αυτός βλασφημεί, διότι
σφετερίζεται δικαίωμα που μόνον ο Θεός έχει.
4 Ο
Ιησούς την ίδια στιγμή είδε στα βάθη της
καρδιάς τους τις σκέψεις τους και είπε: Γιατί κάνετε μέσα στις καρδιές σας σκέψεις
πονηρές και κακοπροαίρετες;
5 Και
είναι πράγματι οι σκέψεις σας αυτές κακόγνωμες και κακοπροαίρετες, διότι, τί είναι
ευκολότερο : να πει κανείς∙ είναι συγχωρημένες οι αμαρτίες σου, ή να πει, σήκω
όρθιος και περπάτα. Εσείς θεωρείτε δυσκολότερο αυτό το τελευταίο.
6 Για
να μάθετε λοιπόν τώρα ότι ο υιός του ανθρώπου ο Μεσσίας, ο εκπρόσωπος της ανθρωπότητος
και ένδοξος Κριτής της κατά τη Δευτέρα παρουσία του, έχει εξουσία να συγχωρεί
στη γη τις αμαρτίες των ανθρώπων, τότε λέει στον παράλυτο: Σήκω όρθιος και πάρε
στους ώμους σου το κρεβάτι σου και πήγαινε στο σπίτι σου.
7 Και
πραγματικά εκείνος σηκώθηκε και πήγε στο σπίτι του.
8 Όταν
λοιπόν τα πλήθη του λαού είδαν αυτό που έγινε, θαύμασαν και δόξασαν τον Θεό , ο
οποίος έδωσε διαμέσου του Χριστού στους ανθρώπους τέτοια εξουσία , να συγχωρούνται
δηλαδή οι αμαρτίες , και συγχρόνως να γιατρεύονται μ’ ένα λόγο αθεράπευτες
ασθένειες του σώματος.
Πραγματικά,
στις αρχές της δεκαετίας του ’80 δε φεύγαμε απλώς για το μοναστήρι- το
«σκάγαμε» για εκεί. Πιστεύω ότι μας θεωρούσαν λιγάκι τρελούς. Και ενίοτε όχι
απλώς λιγάκι. Από πίσω μας έρχονταν δύστυχοι γονείς, απαρηγόρητες αρραβωνιαστικές,
εξοργισμένοι καθηγητές του πανεπιστημίου, στο οποίο σπουδάζαμε. Ξοπίσω από ένα
μοναχό (το είχε κι αυτός σκάσει, μόλις είχε βγει στη σύνταξη, αφού είχε
ενηλικιωθεί και το τελευταίο του παιδί) έφτασαν γιοι και κόρες. Προειδοποιούσαν
με ξεφωνητά που ακούγονταν σε όλο το μοναστήρι, ότι ήρθαν να αρπάξουν τον
πατερούλη και να τον πάνε σπίτι. Τον κρύβαμε πίσω από τεράστια καλάθια στην
παλιά αποθήκη με τις καρότσες. Τα παιδιά του διαβεβαίωναν ότι ο πατέρας τους,
άξιος μεταλλωρύχος, είχε χάσει το μυαλό
του. Αυτός απλώς για 30 χρόνια, μέρα-νύχτα , ονειρευόταν πότε θα μπορέσει να
αρχίσει να ασκείται στο μοναστήρι.
Τον
καταλαβαίναμε πάρα πολύ καλά. Διότι κι εμείς οι ίδιοι είχαμε σπεύσει από ένα
δίχως νόημα κόσμο να βρούμε τον Θεό που παρουσιάστηκε αίφνης μπροστά μας, σαν
τα αγόρια σχεδόν, που το σκάνε ως ναύτες στα καράβια , δραπετεύοντας για ρότα
μακρινή. Μόνο που η κλήση του Θεού ήταν ασύγκριτα πιο δυνατή. Δεν μπορούσαμε να
την υπερνικήσουμε. Για την ακρίβεια, είχαμε την ακλόνητη αίσθηση ότι αν δεν
ανταποκριθούμε σε αυτή την κλήση, αν δεν εγκαταλείψουμε τα πάντα και δεν Τον ακολουθήσουμε, θα χάσουμε τον
εαυτό μας ανεπιστρεπτί. Κι ακόμα κι αν κερδίζαμε όλο τον υπόλοιπο κόσμο με όλες
τις χαρές και τις διασκεδάσεις, ούτε απαραίτητος θα μας ήταν, ούτε ευχάριστος.
Κατ’
αρχήν λυπόμασταν φοβερά τους γονείς- σαστισμένοι μπροστά στη σταθερότητά μας,
αδυνατούσαν να καταλάβουν. Έπειτα λυπόμασταν τους φίλους και τις φίλες. Και
μετά τους αγαπημένους μας καθηγητές , που δε φείδονταν χρόνου και δυνάμεων
προκειμένου να έρθουν στην Μονή των
Σπηλαίων και να μας «σώσουν» . Εμείς ήμασταν έτοιμοι να δώσουμε την ζωή μας γι’
αυτούς. Όχι όμως να αφήσουμε το
μοναστήρι.
Για
τους κοντινούς μας όλο αυτό φαινόταν παράλογο και ανεξήγητο. Θυμάμαι, ζούσα ήδη
μερικούς μήνες στο μοναστήρι, όταν μας επισκέφθηκε ο Σάσα Σβετσόφ . Ήταν
Κυριακή, η μοναδική ελεύθερη μέρα της εβδομάδας . Μετά τη θαυμάσια, κυριακάτικη
λειτουργία και το γεύμα στο μοναστήρι, εμείς οι νέοι δόκιμοι ξαπλώσαμε φαρδιά-πλατιά
στα κρεβάτια μας, ευτυχισμένοι ,στο μεγάλο και ευήλιο κελί των δοκίμων. Ξαφνικά
άνοιξε διάπλατα η πόρτα και στο κατώφλι φάνηκε ένα πανύψηλο παλλικάρι, συνομήλικό
μας, γύρω στα 22, με επώνυμο τζιν και ακριβούτσικο μπουφάν.
«Α,
μ’ αρέσει εδώ!», ανακοίνωσε πριν καν χαιρετίσει.
«Εδώ
θα μείνω!».
«Καλά,
κάτσε να σε βάλουν αύριο στο βουστάσιο ή στην καθαριότητα των αποχετεύσεων και
θα σου πω εγώ αν θα μείνεις εδώ ή όχι», σκέφτηκα ενώ χασμουριόμουν . Φυσικά, το
ίδιο λίγο-πολύ πέρασε από το μυαλό όλων, όσοι κοιτάζαμε εξεταστικά τον
πρωτευουσιάνο, που είχε προσγειωθεί στο αρχαίο μοναστήρι.
Ο
Σάσα αποδείχτηκε ότι ήταν γιος ενός στελέχους κάποιας εμπορικής αντιπροσωπείας
. Είχε ζήσει με τους γονείς του στο Πεκίνο, στο Λονδίνο και στη Νέα Υόρκη, και μόλις πρόσφατα είχε επιστρέψει
στη Ρωσία για να σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο. Για τον Θεό είχε μάθει μισό χρόνο
πριν- όχι πολλά, τα βασικά. Κι όπως διαπιστώσαμε, πραγματικά γνώριζε. Επειδή
από εκείνη την εποχή άρχισε να βασανίζεται από την πλήρη ματαιότητα της ζωής
του και την ανησυχία μέχρι να έρθει στο μοναστήρι. Μόλις κατάλαβε ότι βρήκε
αυτό που έψαχνε, έφυγε χωρίς να ενημερώσει τους γονείς του για τον νέο τόπο
διαμονής του. Όταν κατηγορήσαμε τον Αλέξανδρο για ασπλαχνία, μας καθησύχασε
λέγοντας: «ο μπαμπάς θα με βρει σύντομα με κάθε τρόπο».
Έτσι
κι έγινε. Ο πατέρας του Σάσα ήρθε στα Σπήλαια με μια μαύρη λιμουζίνα «Βόλγα»
και προκάλεσε πρωτοφανές σκάνδαλο με τη συμμετοχή της αστυνομίας και της
ΚαΓκεΜπε, και, με τη συμμετοχή φίλων από το σχολείο και συμφοιτητριών- όλα τα
συνήθη και γνωστά «όπλα» που επιστρατεύονταν για να μας αλλάξουν γνώμη. Η
πολιορκία διήρκησε πραγματικά πάρα πολύ , ώσπου ο πατέρας με φρίκη πείστηκε ότι
όλα ήταν μάταια και ότι ο Σάσα δεν επρόκειτο να κουνήσει ρούπι από δω.
Ο
οικονόμος , αρχιμανδρίτης Ναθαναήλ, προσπάθησε παρόλα αυτή κάπως να παρηγορήσει
τον μοσχοβίτη επισκέπτη, λέγοντάς του τρυφερά:
«Λοιπόν,
θα παραδώσετε τον γιόκα σας θυσία στον Θεό. Θα γίνει ιερομόναχος στη Μονή των
Σπηλαίων, και θα είστε περήφανος γι’ αυτόν…».
Ακόμη
θυμάμαι τι άγριο ουρλιαχτό πλημμύρισε το μοναστήρι:
«Ποτέ!»,
ούρλιαξε ο μπαμπάς του Σάσα. Δεν ήξερε τότε ότι ο π. Ναθαναήλ ήταν διορατικός.
Αν το ήξερε δε θα θύμωνε τόσο πολύ. Ο Σάσα είναι πράγματι σήμερα ιερομόναχος.
Και είναι ο μοναδικός απ’ όλους όσους ήμασταν εκεί την πρώτη μέρα της άφιξής
του στο κελί των δόκιμων, που έμεινε να μονάσει τελικά στη μονή των Σπηλαίων.
Κι ο πατέρας του Σάσα, ο Αλεξάντρ Μιχαήλοβιτς, μετά από δέκα χρόνια, δούλεψε
μαζί μου στη Μόσχα, στο μοναστήρι του Ντονσκόι και μετά στο Σρέτενσκι, ως διευθυντής
βιβλιοθηκάριος. Απ’ αυτή την εκκλησιαστική θέση αποδήμησε εις Κύριον, αφού έγινε
ο πιο ειλικρινής προσευχητής και αναζητητής του Θεού.
Πηγή:
«π. Τύχων Σεβκούνωφ
σχεδόν
άγιοι
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ ΑΠΌ ΤΗ ΡΩΣΙΑ ΤΟΥ ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥ
ΣΗΜΕΡΑ
Στη
ζωή σου δεν συναντάς μόνο φίλους αλλά και εχθρούς. Κι έχεις υποχρέωση τους εχθρούς
σου να τους κάνεις φίλους, για να ‘χεις πάντα ήρεμη τη συνείδησή σου. Το δίκαιο
και το σωστό πρέπει να το υπερασπιζόμαστε και να μισούμε την αδικία και την
κακία. Τον συνάνθρωπό μας όμως δεν μισούμε ποτέ, ό,τι κι αν μας κάνει. Δεν τον
κατηγορούμε , ούτε τον προσβάλλομε, είτε έχομε, είτε δεν έχομε δίκιο.
Οι
παρεξηγήσεις και οι διαφωνίες είναι μέσα στο πρόγραμμα της ζωής. Το να τις
μεγαλώνεις όμως και να φθάνεις στα δικαστήρια ή στο έγκλημα, αυτό είναι
αντιχριστιανικό. Ανθρώπινο είναι να τις μικραίνεις ή καλύτερα να τις σβήνεις ,
ώστε πάντα να έχεις ειρήνη μέσα σου.
Ο
Βαγγέλης, βοσκός, ακαλλιέργητος, βλάστημος. Σ’ Εκκλησία δεν πατούσε, παρά μόνο
τις χρονιάρες μέρες ή σε κανένα μνημόσυνο. Πάντα οπλοφορεί, βάζει τα πρόβατά
του παντού κι απειλεί τους πάντες. Έφτασε ακόμα και στην κλεψιά, όπως τον
συμβούλευσε ο διάβολος. Έτυχε όμως σε μια κλεψιά να του πέσει ένα χαρτί ,
που το βρήκε ο Νικολής γυρεύοντας τα
κλεμμένα του. Στην αρχή ο Νικολής σκέφτηκε να πάει στη Χωροφυλακή, μετά όμως,
σαν άνθρωπος του Θεού που ήταν, πήγε και συμβουλεύτηκε το γερο-παπά του χωριού.
Ο παπάς τον συμβούλεψε να μην καταγγείλει τον Βαγγέλη, αλλά να βάλει τους
φίλους του και τους συντέκνους του να τον πιάσουν, για να πληρώσει τα κλεμμένα.
Αν δεν δεχτεί να τον αφήσουν στα χέρια του Θεού, για να μη φτάσουν στα φονικά,
όπως συμβαίνει πολλές φορές στην Κρήτη για ασήμαντες αφορμές.
Στην
αρχή ο Βαγγέλης αρνιόταν να πληρώσει κι απειλούσε θεούς και δαίμονες. Σιγά-σιγά
όμως οι σύντεκνοί του τον κατάφεραν , γιατί υπήρχε το αποδεικτικό της κλοπής
και τα έφτιαξαν με τον Νικολή. Τελικά
πλήρωσε όλα τα κλεμμένα. Ο Νικολής όμως δεν έμεινε εκεί. Την ημέρα του Ευαγγελισμού
έστειλε ένα δίσκο γλυκά στο σπίτι του Βαγγέλη και το βράδυ πήγε με την γυναίκα
του και του ευχήθηκαν τα χρόνια πολλά ! Έτσι αγαπήθηκαν οι οικογένειές τους κι
έγιναν καλοί φίλοι.
Αργότερα
ο Νικολής κατάφερε τον Βαγγέλη να πάει να εξομολογηθεί , να σταματήσει τις
κλοπές και να γίνει ένας άλλος άνθρωπος, καλός και χρήσιμος στους συγχωριανούς
του.
Βλέπετε
τί κάνει η χάρη του Θεού, βλέπετε τί καταφέρνει ο άνθρωπος του Θεού;
Νίκα λοιπόν στη ζωή σου το κακό, όχι με αντεκδίκηση, αλλά
με το καλό και θα βγαίνεις πάντα κερδισμένος.
Το
χέρι του δημίου σε αποκεφαλίζει με το ξίφος, αλλά το χέρι του Κυρίου με τη θεία χάρη σε στεφανώνει, αναφέρει
συνοπτικά ο Στίχος στο συναξάρι της αγίας Μεγαλομάρτυρος και καλλιπαρθένου
Μαρίνας, τη μνήμη της οποίας η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά και γεραίρει στις 17
Ιουλίου .
Πρόκειται
για μια από τις πλέον αξιοπρόσεκτες και θαυμαστές μορφές του Αγιολογίου, που
άθλησε και μαρτύρησε σε ηλικία μόλις 15 ετών και που θα έπρεπε για την αρετή
και την ομολογία της, τη σταθερότητα του φρονήματος και την καρτερία στα
μαρτύρια, αλλά και τη χάρη του Θεού με την οποία προικίστηκε, να αποτελεί το
πρότυπο και των σημερινών χριστιανών νεανίδων και νέων. Για τον πρόσθετο
μάλιστα λόγο ότι τείνουν να εκλείψουν τα υγιή πρότυπα ,ενώ αντίθετα προβάλλονται
με φανταχτερούς τρόπους και όλα τα μέσα , πρόσωπα κατά κανόνα άξια αποφυγής και
όχι μιμήσεως.
Η εικονογράφιση της Αγίας
Οι
αγιογράφοι απεικονίζουν τη μεγαλομάρτυρα Μαρίνα «κατ΄ενώπιον» , ολόσωμη ή, σε
φορητές εικόνες, από τη μέση και πάνω. Αναδεικνύουν το σωματικό της κάλλος και
την παρθενική της ωραιότητα.
Στο
δεξιό της χέρι κατά κανόνα κρατάει τον τίμιο Σταυρό. Στο αριστερό κρατάει το
σφυρί με το οποίο κτύπησε τον μετασχηματισμένο σε κακάσχημο ανθρωποειδές
διάβολο, ή μικρογραφία ιερού ναού ή έχει ανοικτή την παλάμη σε στάση ειρήνης και
ευλογίας.
Σε
μερικές παραστάσεις απεικονίζονται εκατέρωθεν της Αγίας σκηνές από τη ζωή και
τα μαρτύριά της , ενώ σπανιότερα απεικονίζεται μαζί με άλλους αγίους , όπως με
τον τίμιο Πρόδρομο και τον μεγαλομάρτυρα Δημήτριο, ή δίπλα στην αγία Κυριακή.
Η
παρθενομάρτυς αγία Μαρίνα είναι ιδιαίτερα αγαπητή στους χριστιανούς , όχι μόνο
για τον πλούσιο πολύαθλο βίο της, τα φρικτά μαρτύρια και την αφοσίωσή της στον
ουράνιο Νυμφίο της Χριστό, αλλά και διότι ακούει τις προσευχές όλων όσων
επικαλούνται τη βοήθεια και μεσιτεία της και πρεσβεύει υπέρ αυτών στον Κύριό μας
Ιησού Χριστό, ο οποίος ικανοποιεί τα αιτήματα όσων με πίστη προσέρχονται σ’
αυτόν. Και οι χριστιανοί με θέρμη ψάλλουμε τον ύμνο:
Δόξα
Πατρί… Ήχος πλ.α΄
Τή
παρθενική σου θελχθείς ωραιότητι, ο Βασιλεύς τής δόξης Χριστός, ως αμώμητον
νύμφην εαυτώ σε ηρμόσατο, ακηράτω συναφεία, εν γάρ τώ θελήματι αυτού
παρασχόμενος τώ κάλλει σου δύναμιν, κατ' εχθρών τε καί παθών, αήττητον έδειξεν,
εγκαρτερήσασαν δέ αικίαις πικραίς, καί βασάνοις δριμυτάταις, διπλώ στέφει
δισσώς σε κατέστεψε, καί παρέστησεν εκ δεξιών αυτού, ως βασίλισσαν
πεποικιλμένην, Αυτόν δυσώπησον, παρθενομάρτυς Μαρίνα πανεύφημε, τοίς υμνηταίς
σου δοθήναι σωτηρίαν, καί ζωήν, καί μέγα έλεος.
