Μπορείτε να κατεβάσετε στον υπολογιστή σας και να ακούσετε την ομιλία του Μ.Νίκων για τα Πάθη
http://rapidshare.com/files/360188581/01_01________________1.wma
http://rapidshare.com/files/360188585/02_02_02________________2.wma
Κυριακή 7 Μαρτίου 2010
Σάββατο 6 Μαρτίου 2010
Φιλανθρωπική δραστηριότητα της Εκκλησίας της Ελλάδος
Γκάλοπ απο την εφημερίδα Απογευματινή 5-3-2010
Αντιγραφή απο http://www.3comma14.gr
Καντε κλίκ πάνω στην φωτογραφία για να ανοίξει.
Στην σελίδα της Εκκλησιας http://www.ecclesia.gr/greek/koinonia/koinonia.htm θα βρείτε περισσότερες πληροφορίες για το φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας της Ελλάδος
Αντιγραφή απο http://www.3comma14.gr
Καντε κλίκ πάνω στην φωτογραφία για να ανοίξει.
Στην σελίδα της Εκκλησιας http://www.ecclesia.gr/greek/koinonia/koinonia.htm θα βρείτε περισσότερες πληροφορίες για το φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας της Ελλάδος
Μαξίμου Ομολογητού: Κεφάλαια διάφορα Θεολογικά τε και οικονομικά και περί αρετής και κακίας
1.Ένας Θεός(υπάρχει ), ο Πατέρας, γεννήτορος ενός Υιού και πηγή του Αγίου Πνεύματος· μονάδα ασύγχητη και Τριάδα αδιαίρετη. Νούς άναρχος, μοναδικός κατ' ουσίαν γεννήτορας του μόνου (συν) άναρχου Λόγου και της μοναδικής αϊδίας Ζωής, δηλαδή του Αγίου Πνεύματος.
2.Ο Λόγος του Θεού που γεννήθηκε κατά σάρκα εφάπαξ, γεννάται εν πνεύματι και σε όσους το θελήσουν , με την θέληση Του, λόγω φιλανθρωπίας· γίνεται λοιπόν βρέφος καθώς ο Ίδιος μορφώνεται μέσα τους με τις αρετές. Φανερώνεται ανάλογα, γνωρίζοντας την δεκτικότητα εκείνων που Τον δέχονται· δεν ελαττώνει την αποκάλυψη του μεγαλείου Του απο φθόνο, αλλά σταθμίζει με μέτρο την δύναμη εκείνων που επιθυμούν να Τον ιδούν. Έτσι , αν και πάντοτε φανερώνεται ο Λόγος του Θεού μέσα απο τις εκδηλώσεις όσων μετέχουν σε Αυτον, παραμένει πάντα σε όλους αθέατος λόγω του καθ' υπερβολήν μυστηρίου Του. Γι'αυτό και ο Θεός Απόστολος , διερευνώντας με σοφία την δύναμη του μυστηρίου αυτού λέγει: ο Ιησούς Χριστός είναι ο ίδιος χθές και σήμερα και στους αιώνες· γιατί γνωρίζει ότι το μυστήριο παραμένει πάντοτε καινούργιο, χωρίς να παλαιώνει ποτέ με την κατανόηση του απο τον νού μας.
3. Ας ερευνήσουμε με πίστη το μυστήριο της θείας ενανθρωπίσεως και ας δοξάζουμε χωρίς περιέργεια Αυτόν που ευδόκησε να γίνει άνθρωπος για χάρη μας. Ποιός άραγε μπορεί στηριζόμενος σε λογικές αποδείξεις να εξηγήσει το πως γίνεται η σύλληψη του Θεού Λόγου, πως η δημιουργία της σάρκας Του χωρίς σπορά; Πως γεννάται χωρίς φθορά, παραμένοντας η μητέρα Του παρθένος μετά την γέννα; πως αυτός ως υπερτέλειος αύξαινε στην ηλικία, πως ο καθαρός βαπτίστηκε, πως εκείνος που πεινούσε έτρεφε άλλους, πως αυτός που υποβαλλόταν σε κόπους ενδυνάμε, πως ενώ έπασχε θεράπευε, πως ενώ πέθαινε έδινε την ζωή; Και για να ειπώ τελευταίο το πρώτο, πως ο Θεος γίνεται άνθρωπος; Αλλά και το πλέον μυστηριώδες απο όλα, πως ο Λόγος γίνεται σάρκα ουσιωδώς και καθ' υπόστασιν, την στιγμή που ευρίσκεται κατ' ουσίαν όλος στον Πατέρα υποστατικώς; Πως Αυτός, ενώ είναι όλος Θεός κατά φύσιν , έγινε όλος άνθρωπος κατά φύσιν , χωρίς να αρνηθεί καθόλου καμία απο τις δύο φύσεις, ούτε την θεία , κατά την οποία είναι Θεός, ούτε την δική μας, κατά την οποία έγινε άνθρωπος; Όλα αυτά τα μυστήρια μόνον η πίστη μπορεί να τα χωρέσει , γιατί αυτή είναι υπόσταση των υπέρ νούν και λόγον πραγμάτων.
4. Με την παρακοή του ο Αδάμ δίδαξε ότι η γέννηση μας προέρχεται απο την ηδονή· ο Κύριος όμως, εξορίζοντας την ηδονή απο την φύση μας, δεν δέχθηκε να γίνει η σύλληψη Του με σπορά. Με την παράβαση της εντολής η Εύα καταδεικνύει ότι η γέννηση της φύσεώς μας ξεκινά απο την οδύνη· αυτήν πάλι αποτινάσσοντας ο Κύριος απο την φύση μας, δεν επέτρεψε κατά την γέννησή του να υποστεί φθορά Εκείνη που Τον γέννησε. Γιατί ήθελε να αφαιρέσει απο την φύση μας μαζί με την εκούσια ηδονή και την ακούσια οδύνη, ώστε να αναιρέσει εκείνα τα οποία δεν δημιούργησε· αλλά και να μας διδάξει με μυστικό τρόπο να ξεκινήσουμε με την προαίρεση μας διαφορετική ζωή, που ίσως να αρχίζει με οδύνες και πόνους, αλλά καταλήγει οπωσδήποτε σε θεία ηδονή και απέραντη ευφροσύνη. Γι'αυτό γίνεται άνθρωπος και γεννάται ως άνθρωπος, Αυτός που έπλασε τον άνθρωπο, για να σώσει το πλάσμα Του. Θεραπεύοντας έτσι τα πάθη μας με τα πάθη Του, αποδεικνύεται ότι Αυτός γίνεται με υπέρ φύσιν τρόπο ''παθος'' των δικών μας παθών, ανακαινίζοντας φιλάνθρωπα και με υπερφυσικό τρόπο τις δικές μας πενυματικές δυνάμεις μέσα απο τις στερήσεις της δικής Του σάρκας.
Παρασκευή 5 Μαρτίου 2010
Πέμπτη 4 Μαρτίου 2010
Τετάρτη 3 Μαρτίου 2010
Θεϊκά σημάδια σε φωτογραφίες.
Αγγελοι στο Άγιον Όρος.
Λευκή σκιά με το σχήμα Αγγέλου
Σημείο πάνω απο το κεφάλι χειροτονούμενου.
Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2010
Η πόλη και οι λέξεις
Του Γιώργου Σκαμπαρδώνη
www.makthes.gr
Ξαναδιαβάζω εδώ κι εκεί μερικά από τα φαιδρά κλισέ που μας ήθελαν ανθρώπους χωρίς ιδιότητες, χωρίς έθνος, χωρίς πατρίδα, χωρίς πολιτισμό, χωρίς συνέχεια, εύπλαστο ντοματοπελτέ, που θα τον ζυμώνανε συνοικιακές νομενκλατούρες με στερεότυπα του 1920, επιμένοντας ότι:
Η Θεσσαλονίκη δεν απελευθερώθηκε, λέει, το 1912, αλλά προσαρτήθηκε. Πού και σε ποιον προσαρτήθηκε; Με αυτήν την έννοια, το 1821 δεν έγινε ελληνική επανάσταση, δεν δημιουργήθηκε ελληνικό κράτος, αλλά προσαρτήθηκε η Πελοπόννησος σε κάτι επινοημένο, που δεν υπήρξε, ως λαός, 4.000 χρόνια, στον ίδιο τόπο, με την ίδια γλώσσα, το ίδιο φρόνημα, τον ίδιο πολιτισμό και την ίδια θρησκεία, αρχαιοελληνική ή χριστιανική. Δεν υπήρξε ο ελληνισμός, αλλά ένα σύνολο εργαζόμενων χωρίς ιδιότητες. Που δεν έκαναν φιλοσοφία, πολιτική, αρχιτεκτονική, θέατρο, γεωγραφία, αστρονομία, ιατρική, ιστορία, μαθηματικά, μουσική, λογοτεχνία, πολέμους. Αλλά τι έκαναν; Εργάζονταν. Εργάζονταν γενικά και αφηρημένα σε έναν μη τόπο, εκτός χρόνου και άνω ποταμών.
Θα τρελαθούμε. Ξαναδιαβάζω το ανέκδοτο περί δήθεν ασυνέχειας, κατά βάθος πρόκειται για ανθελληνικό μένος. Και πώς γίνεται κάποιος που μισεί έναν λαό να θέλει και να τον σώσει ντε και καλά και μάλιστα από τον ίδιο του τον εαυτό; Ωραίοι Προκρούστες: Μαγκώνουν το ιδεολόγημα και εκεί μέσα τραβολογούν με το ζόρι μια απείρως πλούσια και πολυδιάστατη πραγματικότητα, για να τους βγει το κλισέ, έστω και στραμπουλιγμένο.
Έπειτα, το γνωστό παραμύθι: Η Θεσσαλονίκη από το 1900 και μετά και μέχρι τον μεσοπόλεμο υπήρξε πολυπολιτισμική (άλλος πονηρός όρος αυτός), άρα πρέπει να ξαναγίνουμε έτσι. Η Θεσσαλονίκη τον μεσοπόλεμο υπήρξε πολυεθνοτική και ανηλεώς διεκδικούμενη από όλους: Τούρκους, Φράγκους, Αλβανούς, Βουλγάρους, Ρουμάνους, Σέρβους, και τώρα ακόμη και από τους Σκοπιανούς. Διεκδικούμενη με κάθε τρόπο. Οι κοινότητες τον μεσοπόλεμο δεν ζούσαν εδώ αρμονικά, όπως γίνεται στο Λος Άντζελες ή στο Λονδίνο, και η πόλη ήταν πλημμυρισμένη από πράκτορες. Παραδείγματα; Άπειρα. Το κίνημα των βούλγαρων “Βαρκάρηδων”, το “Ίλιντεν”, ο Μακεδονικός Αγώνας (ένοπλη φάση 1904-1908), η διαρκής εμπλοκή των Σέρβων, οι τρεις απάνθρωπες βουλγαρικές κατοχές της Μακεδονίας μέχρι το 1944, τα ρουμανικά σχολεία προπαγάνδας, και το ότι ακόμη και τώρα κάποιοι μιλούν για αλβανική Μακεδονία κτλ. Ακόμη και με τους Ισραηλίτες η συμβίωση δεν ήταν ειδυλλιακή και ας προσπαθούν κάποιοι να εξωραΐσουν τα πράγματα, καλύπτοντας την απλή αλήθεια. Υπήρξαν διαρκείς συγκρούσεις ελλήνων και εβραίων εμπόρων, υπήρξε προσπάθεια αυτονόμησης της πόλης από την πλευρά των Ισραηλιτών στα 1915 (υπό την προστασία, υποτίθεται, των Μεγάλων Δυνάμεων), υπήρξαν πολλές διαμάχες, έγινε ο εμπρησμός του Κάμπελ στα 1931... Όχι ότι μεταξύ των δύο κοινοτήτων δεν υπήρξαν και καλές μέρες συγκατάβασης και καλής συνεργασίας. Υπήρξαν, ευτυχώς, για μεγάλα διαστήματα. Αλλά ποτέ τα πράγματα δεν ήταν τρυφερός έρως μεταξύ “πολιτισμών”. Τι θα πει “πολιτισμός” εν προκειμένω; Για λαούς και έθνη πρόκειται. Για κρυφό και ενίοτε φανερό πόλεμο. Για ανελέητα εθνικά, πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα. Ας μην ξεχνούμε και τον Μαρξ ή ας μην τον θυμόμαστε κατά περίσταση.
Αυτά τα απλά κάποιοι φοβούνται να τα πουν, μην και κακοχαρακτηριστούν, μην και υποστούν κριτική ως δήθεν εθνικιστές. Ε, και; Τι να κάνουμε; Ο ελληνισμός ζει εδώ 2.500 χρόνια, μεταλλασσόμενος μέσα στην ιστορική περιπέτεια. Τα λοιπά είναι για προπαγανδιστικά ημερολόγια τής -χρυσής κατά τα άλλα- δεκαετίας του τριάντα κυρίως, που μερικοί την κάνουν... τιράντα.
www.makthes.gr
Ξαναδιαβάζω εδώ κι εκεί μερικά από τα φαιδρά κλισέ που μας ήθελαν ανθρώπους χωρίς ιδιότητες, χωρίς έθνος, χωρίς πατρίδα, χωρίς πολιτισμό, χωρίς συνέχεια, εύπλαστο ντοματοπελτέ, που θα τον ζυμώνανε συνοικιακές νομενκλατούρες με στερεότυπα του 1920, επιμένοντας ότι:
Η Θεσσαλονίκη δεν απελευθερώθηκε, λέει, το 1912, αλλά προσαρτήθηκε. Πού και σε ποιον προσαρτήθηκε; Με αυτήν την έννοια, το 1821 δεν έγινε ελληνική επανάσταση, δεν δημιουργήθηκε ελληνικό κράτος, αλλά προσαρτήθηκε η Πελοπόννησος σε κάτι επινοημένο, που δεν υπήρξε, ως λαός, 4.000 χρόνια, στον ίδιο τόπο, με την ίδια γλώσσα, το ίδιο φρόνημα, τον ίδιο πολιτισμό και την ίδια θρησκεία, αρχαιοελληνική ή χριστιανική. Δεν υπήρξε ο ελληνισμός, αλλά ένα σύνολο εργαζόμενων χωρίς ιδιότητες. Που δεν έκαναν φιλοσοφία, πολιτική, αρχιτεκτονική, θέατρο, γεωγραφία, αστρονομία, ιατρική, ιστορία, μαθηματικά, μουσική, λογοτεχνία, πολέμους. Αλλά τι έκαναν; Εργάζονταν. Εργάζονταν γενικά και αφηρημένα σε έναν μη τόπο, εκτός χρόνου και άνω ποταμών.
Θα τρελαθούμε. Ξαναδιαβάζω το ανέκδοτο περί δήθεν ασυνέχειας, κατά βάθος πρόκειται για ανθελληνικό μένος. Και πώς γίνεται κάποιος που μισεί έναν λαό να θέλει και να τον σώσει ντε και καλά και μάλιστα από τον ίδιο του τον εαυτό; Ωραίοι Προκρούστες: Μαγκώνουν το ιδεολόγημα και εκεί μέσα τραβολογούν με το ζόρι μια απείρως πλούσια και πολυδιάστατη πραγματικότητα, για να τους βγει το κλισέ, έστω και στραμπουλιγμένο.
Έπειτα, το γνωστό παραμύθι: Η Θεσσαλονίκη από το 1900 και μετά και μέχρι τον μεσοπόλεμο υπήρξε πολυπολιτισμική (άλλος πονηρός όρος αυτός), άρα πρέπει να ξαναγίνουμε έτσι. Η Θεσσαλονίκη τον μεσοπόλεμο υπήρξε πολυεθνοτική και ανηλεώς διεκδικούμενη από όλους: Τούρκους, Φράγκους, Αλβανούς, Βουλγάρους, Ρουμάνους, Σέρβους, και τώρα ακόμη και από τους Σκοπιανούς. Διεκδικούμενη με κάθε τρόπο. Οι κοινότητες τον μεσοπόλεμο δεν ζούσαν εδώ αρμονικά, όπως γίνεται στο Λος Άντζελες ή στο Λονδίνο, και η πόλη ήταν πλημμυρισμένη από πράκτορες. Παραδείγματα; Άπειρα. Το κίνημα των βούλγαρων “Βαρκάρηδων”, το “Ίλιντεν”, ο Μακεδονικός Αγώνας (ένοπλη φάση 1904-1908), η διαρκής εμπλοκή των Σέρβων, οι τρεις απάνθρωπες βουλγαρικές κατοχές της Μακεδονίας μέχρι το 1944, τα ρουμανικά σχολεία προπαγάνδας, και το ότι ακόμη και τώρα κάποιοι μιλούν για αλβανική Μακεδονία κτλ. Ακόμη και με τους Ισραηλίτες η συμβίωση δεν ήταν ειδυλλιακή και ας προσπαθούν κάποιοι να εξωραΐσουν τα πράγματα, καλύπτοντας την απλή αλήθεια. Υπήρξαν διαρκείς συγκρούσεις ελλήνων και εβραίων εμπόρων, υπήρξε προσπάθεια αυτονόμησης της πόλης από την πλευρά των Ισραηλιτών στα 1915 (υπό την προστασία, υποτίθεται, των Μεγάλων Δυνάμεων), υπήρξαν πολλές διαμάχες, έγινε ο εμπρησμός του Κάμπελ στα 1931... Όχι ότι μεταξύ των δύο κοινοτήτων δεν υπήρξαν και καλές μέρες συγκατάβασης και καλής συνεργασίας. Υπήρξαν, ευτυχώς, για μεγάλα διαστήματα. Αλλά ποτέ τα πράγματα δεν ήταν τρυφερός έρως μεταξύ “πολιτισμών”. Τι θα πει “πολιτισμός” εν προκειμένω; Για λαούς και έθνη πρόκειται. Για κρυφό και ενίοτε φανερό πόλεμο. Για ανελέητα εθνικά, πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα. Ας μην ξεχνούμε και τον Μαρξ ή ας μην τον θυμόμαστε κατά περίσταση.
Αυτά τα απλά κάποιοι φοβούνται να τα πουν, μην και κακοχαρακτηριστούν, μην και υποστούν κριτική ως δήθεν εθνικιστές. Ε, και; Τι να κάνουμε; Ο ελληνισμός ζει εδώ 2.500 χρόνια, μεταλλασσόμενος μέσα στην ιστορική περιπέτεια. Τα λοιπά είναι για προπαγανδιστικά ημερολόγια τής -χρυσής κατά τα άλλα- δεκαετίας του τριάντα κυρίως, που μερικοί την κάνουν... τιράντα.
Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2010
Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2010
Ένα παραμύθι για μικρούς και μεγάλους...
τα συναισθήματα.
Εκεί, ανάμεσα στα υπόλοιπα, ζούσαν και η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη.....
Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.
Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την
τελευταία στιγμή.
Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη άρχισε να ζητάει βοήθεια.
Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπερή θαλαμηγό.
Η Αγάπη τον ρωτάει:
- 'Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;'
-'Όχι, δεν μπορώ' απάντησε ο Πλούτος. 'Έχω ασήμι και χρυσάφι στο
σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα'.
Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος.
-'Σε παρακαλώ, βοήθησέ με' είπε η Αγάπη.
-'Δεν μπορώ να σε βοηθήσω, Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου' της απάντησε η Αλαζονεία.
H Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από
αυτή βοήθεια.
-'Λύπη, άφησέ με να έρθω μαζί σου'.
-'Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου' είπε η
Λύπη.
Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία. Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.
Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή:
-'Αγάπη, έλα προς τα εδώ! Θα σε πάρω εγώ μαζί μου!'
Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του.
Όταν έφτασαν στη στεριά, ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του.
Η Αγάπη, γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε,
ρώτησε τη Γνώση:
-'Γνώση, ποιος με βοήθησε';
-'Ο Χρόνος' της απάντησε η Γνώση.
-'Ο Χρόνος;' ρώτησε η Αγάπη. 'Γιατί με βοήθησε ο Χρόνος;'
Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με βαθιά σοφία της είπε:
'Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η
Αγάπη'.
Μάνος Χατζιδάκις - 'Το Νησί'
ΔΑΦΝΗ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
