ΠΑΣΧΑ ΤΟΥ 1822

6 και 7 Απριλίου

Ο ναύαρχος Καρά Αλής, απεσταλμένος του σουλτάνου, παρουσιάζεται με 46 πλοία και 7000 στρατό μπροστά στη Χίο με διαταγή να καταπνίξει την επανάσταση και να τιμωρήσει παραδειγματικά τους κατοίκους της.

Το όμορφο και πλούσιο νησί αιμορραγεί , καίγεται , μαρτυράει απ’ άκρη σ’ άκρη. Μεταβάλλεται σε σωστό ερειπίων με ελάχιστους αξιοθρήνητους κατοίκους, οικτρά λείψανα της ανήκουστης καταστροφής.

Ο ελληνικός στόλος με αρχηγό τον ατρόμητο ναύαρχο Ανδρέα Μιαούλη δεν πρόφτασε να βοηθήσει τη δυστυχισμένη Χίο.

Μόλις έφτασε ,θέλησε να εκδικηθεί τους Τούρκους ,για τη μεγάλη εθνική συμφορά ,μα δεν μπόρεσε. Ο τούρκικος στόλος με τα δυνατά κανόνια του εμπόδιζε τα αδύνατα ελληνικά πλοία να πλησιάσουν.

Μόνο αν χτυπούσαν με πυρπολικά θα κατάφερναν κάτι. Ποιός όμως θα αναλάμβανε την παράτολμη επιχείρηση ; Τότε βγήκε μπροστά στους Έλληνες πλοιάρχους ο ταπεινός μα ατρόμητος Κωνσταντής.

Είπε!

- Από μικρός ήμουν θεοσεβούμενος και στο όνομα του Θεού ακουμπούσα πάντα την απόφαση μου. Και τώρα σ’ Αυτόν στηρίζω την προσπάθειαν μου. Αν θέλει ο Μεγαλοδύναμος, θα τα καταφέρουμε.

Τον συνέτρεξε στο δύσκολο εγχείρημα κι ο γενναίος Υδραίος Ανδρέας Πιπίνος.

Πριν μπουν στα μπουρλότα και κινήσουν από τα Ψαρά, πήγαν να λειτουργηθούν στην Εκκλησία και να μεταλάβουν. Διηγείται αργότερα:

- « Μία δύναμη με άρπαξε από την λιτανεία, πριν φύγουμε από τα Ψαρά. Αυτή η θεϊκή δύναμη με γιγάντωσε….»

6 – 7 Ιουνίου 1822

«Στο ταξίδι για την Χίο ήρθε στιγμή που δείλιασαν οι σύντροφοί μας κι άρχισαν να μουρμουρίζουν. Ήθελαν να γυρίσουν πίσω. Τότε τους είπα: Με το στανιό ήρθατε μαζί μου; Το καράβι θα τραβήξει ομπρός και όποιος δε θέλει να ακολουθήσει, ας πέσει στη θάλασσα.

« Μία θεϊκή δύναμη μου έδωσε θάρρος, για να φτάσω με το πυρπολικό μου στην τούρκικη ναυαρχίδα. Το πλοίο ήταν φωταγωγημένο και αντηχούσε από τις φωνές και τα τραγούδια. Ήταν η τελευταία νύχτα του Ραμαζανιού ( της σαρακοστής των Μωαμεθανών) και ξημέρωνε η μεγάλη γιορτή τους, το Μπαϊράμι. Ο Καρά Αλής είχε προσκαλέσει στη ναυαρχίδα τους αξιωματικούς του στόλου και του στρατού του και διασκέδαζαν. Ο ι Τούρκοι ήταν τόσοι, ώστε αν έφτυναν πάνω μας θα μας έπνιγαν χωρίς αμφιβολία.

« Εις το όνομα του Κυρίου, φώναξα εκείνη την κρίσιμη στιγμή. Έκανα το σταυρό μου και πήδηξα στη βάρκα. Ο ι φλόγες του πυρπολικού μεταδόθηκαν στη ναυαρχίδα, που τινάχτηκε στον αέρα….

« Γυρίσαμε στα Ψαρά. Στην παραλία μας περίμεναν οι κάτοικοι με ζητωκραυγές. Μα αυτά αλλουνού ήταν. Τράβηξαμε λοιπόν ίσια στην Εκκλησία. Μπροστά μπήκαν οι παπάδες με τα εξαπτέρυγα, ύστερα οι προύχοντες Ψαριανοί με του λόγου μας και πίσω ο λαός γεμάτος χαρά, με δάκρυα στα μάτια. Η νίκη ήταν του Κυρίου και Του έπρεπε το ευχαριστώ.

«Λίγο αργότερα με συνάντησε ένας Εγγλέζος ναύαρχος και με ρώτησε με απορία, να του πω το μυστικό της επιτυχίας μου.

Τότε του έδειξα απλά το μέρος της καρδιάς μου και του είπα: Το μυστικό που έχουμε είναι `δω μέσα κρυμμένο. Πίστη στο Θεό κι αγάπη στην Πατρίδα είναι το μυστικό μας»

Ο Κανάρης ευτύχησε νε δει την Πατρίδα ελεύθερη. Της πρόσφερε και πάλι τις υπηρεσίες του ως υπουργός και ως πρωθυπουργός. Κι αυτό διότι ήταν ένας από τους πιο σώφρονες και γενναίους άνδρες, που ξεπήδησαν από τις φλόγες της αγωνιζόμενης Πατρίδας.

Αργότερα αποσύρθηκε και έζησε ως απλός ιδιώτης στην Κυψέλη. Εκεί υπάρχει και κάτι άλλο δεμένο με τη ζωή του μπουρλοτιέρη. Είναι η Εκκλησία του, οι Άγιοι Απόστολοι. Την έχτισε στο κτήμα του, γιατί δεν μπορούσε να ζήσει στην ερημική τότε Κυψέλη χωρίς να έχει κοντά του Εκκλησία, για να λειτουργιέται τακτικά.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΗΣ ΚΑΝΑΡΗΣ! Σύμβολο αγνής πίστης, γνησίας φιλοπατρίας και αδάμαστης γενναιότητας. Πάρε το μήνυμά του!!!

Ε.Π.

Πηγή: Περιοδικό «Προς την ΝΙΚΗ»

Το κατηγορώ ενός παιδιού

Θέλοντας να επικοινωνήσουμε και αυτή την εβδομάδα, έπεσε στα χέρια μας το παρακάτω κατηγορώ ενός παιδιού, οπότε θεωρήσαμε ότι ήταν ότι καλύτερο για μήνυμα της εβδομάδος. Ο Θεός να μας φωτίζει όλους τους γονείς για να κάνουμε αυτό που πρέπει για τα παιδιά μας!
Πατέρα και μητέρα, πρώτα θέλω να σας ευχαριστήσω και ύστερα να σας κατηγορήσω, για ότι κάνατε για μένα.
Πώς να το πω; Μου δώσατε πολλά. Τα ρούχα, ποτέ δε μου έλειψαν. Εσείς φροντίσατε να μορφωθώ. Εσείς με στείλατε στο χοροδιδασκαλείο να μάθω μουσική. Εσείς στο κολυμβητήριο, εσείς στα σχολεία ξένων γλωσσών. Με θρέψατε σαν το θρεφτάρι, με στολίσετε και μ’ μάθατε να καμαρώνω σαν το παγώνι. Το γνωρίζω, ήμουν το είδωλό σας, η μεγάλη σας αδυναμία, ο θεός σας. Ποτέ δε μου αρνηθήκατε τίποτα. Ότι ζήτησα το πήρα. Και ότι ήθελα το έκανα. Ποτέ δεν θυμάμαι να μου είπατε ένα όχι. Ότι ώρα ήθελα έφευγα από το σπίτι. Και όσες φορές γύριζα στο σπίτι αργά το βράδυ, εσείς πάντα σιωπούσατε. Ποτέ δεν υψώσατε τη φωνή σας να διαμαρτυρηθείτε. Τα μόνα λόγια που θυμάμαι είναι η επωδός των λόγων σας: «αυτό που εγώ στερήθηκα στην ηλικία σου, εσύ να μη το στερηθείς».
Όμως πρέπει να γνωρίζετε πως τώρα σας κατηγορώ. Ναι, σας κατηγορώ εγώ, το παιδί σας. Όλα μου τα δώσατε, και εκείνα ακόμα που δεν θα έπρεπε. Στα παιδικά μου χέρια άμετρος ευδαιμονισμός και απόλυτη ελευθερία ήταν δίκοπο μαχαίρι που πλήγωσαν το κορμί μου και μάτωσαν την ψυχή μου. Όλα μου τα δώσατε και όμως μου αρνηθήκατε το ένα. Δεν μου δώσατε το Θεό!
Παραμελήσατε να με μάθετε να προσεύχομαι σ’ Αυτόν. Δεν σύρατε τα βήματά μου στον Ιερό Ναό να εκκλησιαστώ και να μεταλάβω των Αχράντων Μυστηρίων. Δεν μου κάνατε λόγο ποτέ για το κατηχητικό και αρνηθήκατε επίμονα να με οδηγήσετε στον Πνευματικό. Δεν με διδάξατε να μελετώ τον νόμο του Θεού. Ποτέ δεν μου είπατε πως η τιμή της αγνότητας είναι ο ατίμητος θησαυρός, που όποιος νέος τον χάσει δεν τον ξαναβρίσκει.
Πότε, αλήθεια, δουλέψατε στην καρδιά μου; Τι κάνατε για την προσωπικότητά μου; Λησμονήσατε, να μου πείτε πως η ζωή δεν είναι ένα αδιάκοπο γλέντι, αλλά ένας συνεχής και αδιάκοπος αγώνας με επιτυχίες και αποτυχίες, με νίκες και ήττες, με ευχάριστα και δυσάρεστα. Για ότι είμαι σήμερα, φταίτε εσείς.
Σας συγχωρώ, αλλά δεν θα σταματήσω να σας κατηγορώ!
Το παιδί σας

Aναρτήθηκε από amphilochios

Πλούσιο έργο από το Φιλόπτωχο Ταμείο της Eκκλησίας

http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=12333&subid=2&pubid=97161158

Συντάχθηκε απο ν Ημερησία - Χαρά Καλημέρη 18:03

Από τις πιο προβεβλημένες -όπως είναι τα συσσίτια σε περισσότερους από 10.000 Έλληνες και μετανάστες ημερησίως- μέχρι όμως και τις πιο- άγνωστες -όπως είναι η δωρεά ρούχων από το «στοκ» γνωστών εταιρειών ένδυσης και η οικονομική ενίσχυση ανθρώπων που κινδυνεύουν να μπουν φυλακή ακόμη και για μικρές οφειλές- οι φιλανθρωπικές ενέργειες της Αρχιεπισκοπής Αθηνών εντείνονται. Τόσο η επιδείνωση της ελληνικής οικονομίας όσο και η επιθυμία του ίδιου του Προκαθημένου της Εκκλησίας της Ελλάδος να προσφέρει στις κοινωνικά ευπαθείς ομάδες «ώθησαν» την Αρχιεπισκοπή σε ανασυγκρότηση του φιλανθρωπικού της έργου.
Άλλωστε, ο αριθμός των Ελλήνων που αντιμετωπίζει βασικά προβλήματα διαβίωσης και έχει ανάγκη βοήθειας τείνει διαρκώς αυξανόμενος, όπως αναφέρει, στην «ΗτΣ», ο διευθυντής Οικονομικών του Γενικού Φιλόπτωχου Ταμείου της Αρχιεπισκοπής Αθηνών, αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Συμεωνίδης.
Ενδεικτικά είναι τα στοιχεία που αφορούν στους σιτιζόμενους με τα δωρεάν γεύματα που προσφέρει η Εκκλησία. Σχεδόν οι μισοί από αυτούς σήμερα είναι Έλληνες.
«Από τον περασμένο Σεπτέμβριο, ο αριθμός των Ελλήνων που προσφεύγουν στα συσσίτια της Εκκλησίας έχει αυξηθεί δραματικά», τονίζει ο αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Συμεωνίδης και προσθέτει: «Η αναλογία είναι πλέον σχεδόν ίδια με τους μετανάστες. Πολλοί είναι άνεργοι, άλλοι άστεγοι ή χαμηλοσυνταξιούχοι. Άνθρωποι των οποίων το εισόδημα δεν επαρκεί για να καλύψουν βασικές ανάγκες διαβίωσης, όπως τροφή, στέγαση, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη».
Οι περισσότερες μερίδες στην περιφέρεια της Αρχιεπισκοπής μαγειρεύονται στον Άγιο Παύλο της οδού Ψαρρών, περίπου 250 άνθρωποι σιτίζονται εκεί, καθώς και στον Άγιο Νικόλαο Καλλιθέας.
Ακόμα, όμως, και σε περιοχές οι οποίες θεωρούνται «ακριβές» ή προνομιούχες, όπως είναι για παράδειγμα το Νέο Ψυχικό, οι ανάγκες είναι μεγάλες. Μόνο στα όρια της Αρχιεπισκοπής, κάθε μέρα προσφέρονται συνολικά 10.350 δωρεάν μερίδες φαγητού, ενώ πανελλαδικά οι μερίδες φτάνουν τις 250.000 εβδομαδιαίως.
Επίσης, ετησίως μοιράζονται περί τα 70.000 δέματα με είδη τροφίμων κυρίως σε πολύτεκνες οικογένειες. Σύμφωνα με υπολογισμούς, μόνο για τα συσσίτια της Αρχιεπισκοπής δαπανώνται 5 εκατ. ευρώ ετησίως, ενώ τα βοηθήματα που δόθηκαν σε απόρους σε 150 ενορίες είναι 4,5 εκατ. ευρώ.
Και «μπουτίκ» ρούχων
Οι διαρκώς αυξανόμενες ανάγκες έχουν οδηγήσει την Αρχιεπισκοπή σε νέες δράσεις. Είναι ενδεικτικό ότι στα σκαριά βρίσκεται η δημιουργία μιας «μπουτίκ» που θα έχει ρούχα προηγούμενων συλλογών από μεγάλες εταιρείες ένδυσης.
Μάλιστα, αυτό το διάστημα, στελέχη της Αρχιεπισκοπής βρίσκονται σε επαφή με εκπροσώπους εταιρειών για να επιτευχθεί συνεργασία.
Η πρωτοβουλία της διάθεσης ρούχων έχει ξεκινήσει από το 2004 και ετησίως δίνονται περί τα 15.000 είδη ένδυσης.
Ιδιαίτερα σημαντική είναι όμως και η βοήθεια που προσφέρει η Εκκλησία σε φυλακισμένους ή ανθρώπους που αντιμετωπίζουν το ενδεχόμενο φυλάκισης επειδή δεν έχουν χρήματα για να εξαγοράσουν την ποινή τους.
Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση ενός πολίτη ο οποίος συνελήφθη να οδηγεί χωρίς δίπλωμα και βρέθηκε αντιμέτωπος με φυλάκιση επειδή δεν μπορούσε να πληρώσει πρόστιμο ύψους 1.700 ευρώ που του επέβαλε το δικαστήριο.
Ενδεχόμενο το οποίο και αποφεύχθηκε με την παρέμβαση του Φιλόπτωχου Ταμείου της Αρχιεπισκοπής. Σύμφωνα με υπολογισμούς, κατά το προηγούμενο έτος το ποσό που διατέθηκε για την οικονομική ενίσχυση των φυλακισμένων ή την πληρωμή για παροχή νομικής βοήθειας ανήλθε σε περίπου 80.000 ευρώ.
ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗ

17 ιδρύματα βοηθείας...
Στο πλαίσιο του φιλανθρωπικού της έργου, η Αρχιεπισκοπή διαθέτει 17 ιδρύματα εκ των οποίων τα περισσότερα αφορούν στην εξυπηρέτηση γερόντων, ενώ υπάρχουν και δύο βρεφονηπιακοί σταθμοί.
Το κόστος λειτουργίας των ιδρυμάτων αυτών είναι ιδιαίτερα υψηλό. Είναι ενδεικτικό ότι μόνο για τη μισθοδοσία του προσωπικού διατίθεται ποσό ύψους 3,5 εκατ. ευρώ.
Επίσης, μεταξύ των φιλανθρωπικών ενεργειών της Αρχιεπισκοπής είναι το πρόγραμμα αιμοδοσίας (ετησίως διαθέτει 7.000 φιάλες αίματος κυρίως στα νοσοκομεία της Αττικής), ενώ σε συνεργασία με μεγάλα νοσοκομεία ή ιατρικά κέντρα (όπως είναι ο «Ευαγγελισμός», το «Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο» και το «Ιατρικό Κέντρο Αθηνών») «χρηματοδοτεί» εγχειρήσεις ή ιατρικές εξετάσεις ανθρώπων με οικονομικές δυσκολίες.
Η πλέον πρόσφατη είναι η περίπτωση ενός κοριτσιού τεσσάρων ετών που υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση για την τοποθέτηση κοχλιακού εμφυτεύματος.
Τη δαπάνη για το εμφύτευμα, ύψους 30.000 ευρώ, κατέβαλε το Φιλόπτωχο Ταμείο της Αρχιεπισκοπής, ενώ την επέμβαση πραγματοποίησε αφιλοκερδώς ο καθηγητής Νικ. Μαραγκός και τα ιατρικά έξοδα ήταν δωρεά του Ιατρικού Κέντρου Αθηνών.

• 10.350 δωρεάν μερίδες φαγητού προσφέρονται καθημερινά στα όρια της Αρχιεπισκοπής Αθηνών
• 250 χιλιάδες δωρεάν μερίδες φαγητού προσφέρονται κάθε εβδομάδα σε όλη την Ελλάδα
• 70 χιλιάδες δέματα με είδη τροφίμων προσφέρονται κάθε χρόνο σε πολύτεκνες οικογένειες
• 5 εκατ. ευρώ ετησίως δαπανώνται μόνο για τα συσσίτια της Αρχιεπισκοπής
• 4,5 εκατ. ευρώ δαπανήθηκαν το 2010 για τα βοηθήματα που δόθηκαν σε απόρους σε 150 ενορίες
• 15 χιλιάδες είδη ένδυσης προσφέρονται κάθε χρόνο από το 2004

Η Αρχιεπισκοπή Αθηνών ταϊζει καθημερινά εκατοντάδες ανθρώπους, Έλληνες και ξένους.

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.video&id=704-Βίντεο μόλις ανοίξει η σελίδα πατήστε στο κέντρο της οθόνης.

 Η Αρχιεπισκοπή Αθηνών ταϊζει καθημερινά εκατοντάδες ανθρώπους, Έλληνες και ξένους. Από τις 3.00 το μεσημέρι και μετά όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στο συσσίτιο της εκκλησίας στην οδό Σοφοκλέους.

Η ανιστόρητη Ιστορία του 1821

http://www.antibaro.gr


Εν αρχή ην η κ. Ρεπούση που προσπαθούσε να πείσει τα ελληνόπουλα ότι η Τουρκοκρατία ήταν μία ιδανική περίοδος για τους προγόνους μας. Στη συνέχεια ήλθε η τετράτομη ιστορία των Βαλκανίων που χρηματοδοτήθηκε από τον γνωστό χρηματιστή Τζορτζ Σόρος και κινείται στη ίδια γραμμή υπέρ των Οθωμανών. Μετά ήλθε στην επικαιρότητα η άποψη ότι πριν από το 1821 δεν υπήρχε συγκροτημένη ελληνική εθνική συνείδηση, αλλά οι Ευρωπαίοι Διαφωτιστές μάς έμαθαν να λέμε ότι είμαστε Έλληνες. Όλα αυτά τα ιδεολογήματα συγκεντρώνονται σήμερα στη νέα τηλεοπτική σειρά του ΣΚΑΪ για το 1821. Δεν προσχωρώ σε συνωμοσιολογίες, αλλά πολλοί συμπατριώτες μας ευλόγως διερωτώνται αν υπάρχει πολιτική σκοπιμότητα πίσω από την εργώδη αυτή προσπάθεια να ξαναγραφεί ή μάλλον να σβηστεί οριστικά η Ελληνική Ιστορία. Αφήνω την απάντηση στον κάθε νουνεχή αναγνώστη και θα ασχοληθώ με την αμιγώς ιστορική πλευρά της υποθέσεως.

Ερώτημα πρώτον. Έχει δίκιο η άποψη που προβάλλεται στη σειρά του ΣΚΑΪ ότι η εθνική συνείδηση των Νεοελλήνων διαμορφώθηκε μόλις λίγα χρόνια πριν από το 1821; Φυσικά όχι. Εκατοντάδες μαρτυρίες Ελλήνων και ξένων, κληρικών και λαϊκών, περισσότερο ή λιγότερο μορφωμένων διαψεύδουν τους συντελεστές της σειράς. Ελληνικό έθνος με συνείδηση ενότητος υπάρχει από την Αρχαιότητα. Ήδη τον 5ο αιώνα π.Χ. ο Ηρόδοτος καταγράφει τα συνδετικά στοιχεία που ένωναν τις ελληνικές πόλεις κράτη: Η κοινή καταγωγή, η γλώσσα, η θρησκεία, τα ομότροπα ήθη. Συνεχίζεται αυτή η συνείδηση στην ελληνιστική και βυζαντινή περίοδο, με αποκορύφωμα την απάντηση του Αυτοκράτορα της Νικαίας Ιωάννη Βατάτζη προς τον Πάπα Νικόλαο Θ΄ το 1250: Είμαστε το αρχαίο γένος των Ελλήνων, από το οποίο άνθισε η σοφία για όλον τον κόσμο. Συνεχίζεται με την τελευταία ομιλία του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου όταν ονομάζει την Κωνσταντινούπολη «ελπίδα και χαρά πάντων των Ελλήνων».

Γύρω στο 1700 ο φλογερός ιεροκήρυκας Ηλίας Μηνιάτης παρακαλεί την Παναγία ως εξής: «Έως πότε το τρισάθλιον γένος των Ελλήνων έχει να ευρίσκεται εις τα δεσμά μιας ανυποφέρτου δουλείας;». Οι όροι Ρωμηός, Γραικός και Έλλην χρησιμοποιούνται ταυτόχρονα και με παρεμφερή σημασία. Χαρακτηριστικό είναι το ποίημα του Ματθαίου Επισκόπου Μυρέων, ο οποίος το 1619 θρηνεί για την Άλωση χρησιμοποιώντας για το έθνος μας και τα τρία αυτά ονόματα. Από το 1529 έως το 1821 το δημοφιλέστερο ανάγνωσμα του λαού μας ήταν η «Φυλλάδα του Μεγαλέξανδρου» που θύμιζε την δόξα των αρχαίων προγόνων. Το 1708 ο Νικόλαος Μαυροκορδάτος στο έργο του «Φιλοθέου Πάρεργα» γράφει ότι είμαστε το γένος των «άγαν Ελλήνων», δηλαδή καθαρόαιμοι Έλληνες. Και οι καραβοκύρηδες επί Τουρκοκρατίας τοποθετούσαν στα πλοία τους ως ακρόπρωρα τις μορφές των Αρχαίων Ελλήνων. Λαός, λοιπόν, και διανοούμενοι γνωρίζουν πολύ καλά ότι υπάρχει συνέχεια του Ελληνισμού.

Ερώτημα δεύτερο: Περνούσαν καλά οι Έλληνες επί Τουρκοκρατίας, με δικαιώματα και ελευθερίες, όπως ακούσαμε από τον ΣΚΑΪ στις 25.1.2011; Ας αφήσουμε τις μαρτυρίες της εποχής εκείνης να απαντήσουν:

Στα μέσα του 17ου αιώνος ο Γάλλος Ιησουίτης Ρισάρ καταγράφει τις εντυπώσεις του από την υπόδουλη Ελλάδα: «Να σκεφθεί κανείς ότι ουδέποτε από την εποχή του Νέρωνος, του Δομητιανού και του Διοκλητιανού έχει υποστεί ο Χριστιανισμός διωγμούς σκληρότερους από αυτούς που αντιμετωπίζει σήμερα η ανατολική Εκκλησία...». Τον 17ο αιώνα ο Μουσουλμάνος περιηγητής Εβλιγιά Τσελεμπή περιγράφει βιαίους εξισλαμισμούς και παιδομάζωμα στη Βέροια, στην Έδεσα και σε άλλες πόλεις. Το δημοτικό μας τραγούδι έχει καταγράψει τον θρήνο των μανάδων για τα παιδιά τους ως εξής: «Ανάθεμά σε Βασιλιά (σ.σ. Σουλτάνε) και τρισανάθεμά σε.... να μάσεις παιδομάζωμα , να κάνεις Γενιτσάρους... πέρσυ πήραν τον γιόκα μου φέτος τον αδελφό μου»! Περί το 1760 ο Ιωάννης Πρίγκος από το Πήλιο γράφει: «Τέτοιος βάρβαρος άδικος είναι ο Τούρκος». Στα τέλη του 18ου αιώνος ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης καταγράφει 87 από τα αναρίθμητα μαρτύρια Νεομαρτύρων, δηλαδή Χριστιανών που βασανίσθηκαν και θανατώθηκαν λόγω της Χριστιανικής τους πίστης. Ο Φωτάκος Χρυσανθόπουλος, υπασπιστής του Θ. Κολοκοτρώνη, στα Απομνημονεύματά του μάς δίνει μαρτυρία κρυφού σχολειού που οργάνωναν οι ιερείς φοβούμενοι τους Τούρκους.

Ερώτημα τρίτο: Οι κλέφτες ήσαν εθνικοί αγωνιστές ή φυγόδικοι εγκληματίες, όπως ακούσαμε από τον ΣΚΑΪ; Αν κάποιος Έλληνας έβλεπε τον Τούρκο να βιάζει την αδελφή του και επετέθη στον βιαστή, τότε ναι, ίσως κάποιοι από τους κλέφτες των βουνών να ήσαν φυγόδικοι. Αλλά από το άδικο δικαστήριο του κατακτητή. Σημαντική λεπτομέρεια, η οποία αποσιωπήθηκε. Όσο δε για την συνείδηση των ίδιων των κλεφτών, την εξηγεί ο Θ. Κολοκοτρώνης, ο οποίος ανδρώθηκε μέσα στην κλεφτουριά. Λέγει, λοιπόν, στον Άγγλο Ναύαρχο Χάμιλτον ότι οι κλέφτες και οι αρματολοί στα βουνά είναι η φρουρά του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, η οποία συνεχίζει ακόμη να πολεμά.

Ερώτημα τέταρτο: Ήσαν μόνο οικονομικά τα αίτια της Ελληνικής Επαναστάσεως; Αυτή τη μονομερή ερμηνεία την καθιέρωσαν κάποτε οι Έλληνες μαρξιστές, αλλά οι ίδιοι την απέσυραν στο συνέδριο του Κέντρου Μαρξιστικών Ερευνών το 1981. Όμως αξία έχει η άποψη των ίδιων των αγωνιστών: Μάχου υπέρ Πίστεως και Πατρίδος, διεκήρυξε ο Αλ. Υψηλάντης τον Φεβρουάριο του 1821. Αγωνιζόμαστε για τον Χριστό και τον Λεωνίδα, έγραφε η προκήρυξη του Αθανασίου Διάκου που δημοσιεύθηκε σε ιταλική εφημερίδα της Τεργέστης. Αυτά προς το παρόν.


Κωνσταντίνος Χολέβας-Πολιτικός Επιστήμων

Κ.Χ. 1.2.2011

ΙΩΒ ΤΑΛΑΤΣ «Στο Διάστημα βλέπεις τη χάρη του Θεού »

Ο Πατριάρχης Κύριλλος ξεναγείται στον διαστημικό σταθμό και στο πιλοτήριο ενός διαστημικού αεροσκάφους. «Οι πτήσεις στο Διάστημα ανταποκρίνονται στο θείο θέλημα, στο μέτρο που δίνουν στον άνθρωπο την ευκαιρία να βελτιωθεί» δήλωσε τον περασμένο Νοέμβριο

Ο Πατριάρχης Κύριλλος ξεναγείται στον διαστημικό σταθμό και στο πιλοτήριο ενός διαστημικού αεροσκάφους. «Οι πτήσεις στο Διάστημα ανταποκρίνονται στο θείο θέλημα, στο μέτρο που δίνουν στον άνθρωπο την ευκαιρία να βελτιωθεί» δήλωσε τον περασμένο Νοέμβριο

«ΣΥΝΑΝΤΗΣΑΤΕ τον Θεό εκεί που φθάσατε;». Το ερώτημα, ειρωνικά πολλές φορές, κάποτε με ειλικρίνεια και για κάποιους βασανιστικά, τέθηκε επανειλημμένα σε μέλη διαστημικών αποστολών, μετά την επιστροφή τους στη
Γη. Αμερικανοί αστροναύτες απάντησαν κάποτε, και τα λόγια τους έμειναν στην ιστορία, ότι... αντίκρισαν τα ίχνη Του. Οι σοβιετικοί κοσμοναύτες αντίθετα δεν σήκωναν ούτε έκαναν αστεία με τέτοια θέματα. Στην άθεη Σοβιετική Ενωση, όπου η θρησκεία ήταν «το όπιο των λαών», Θεός δεν υπήρχε. Ως
τη δεκαετία του ΄80. Σήμερα, στη Ρωσία του Βλαντίμιρ Πούτιν οι συνθήκες έχουν αλλάξει. Οι ρώσοι κοσμοναύτες ομολογούν ότι έχουν τον δικό τους εξομολόγο, με τον οποίο επικοινωνούν ανά πάσα στιγμή, ακόμη και ενώ βρίσκονται στο Διάστημα, λίγο προτού βγουν για τον διαστημικό τους περίπατο.
Οι ατρόμητοι κοσμοναύτες, μαθητές της μεγάλης σχολής που δημιούργησε ο μύθος του Διαστήματος Γιούρι Γκαγκάριν, για τον ηγούμενο Ιώβ Τάλατς, είναι άνθρωποι με τoυς δικούς τους φόβους και τα δικά τους ερωτήματα. Και αυτοί απορούν «πώς δημιούργησε ο Θεός το Σύμπαν».
Εφημέριος του Ναού της Μεταμόρφωσης, στο Κέντρο Εκπαίδευσης Κοσμοναυτών «Γιούρι Γκαγκάριν» της Πόλης των Αστεριών, κοντά στη Μόσχα, επισκέπτεται συχνά το κοσμοδρόμιο του Μπαϊκονούρ, το ρωσικό Κανάβεραλ, στο γειτονικό Καζακστάν, απ΄ όπου ξεκινούν οι αποστολές για το Διάστημα. Εκεί προετοιμάζει πνευματικά τους κοσμοναύτες λίγο πριν από το μεγάλο τους ταξίδι και τους περιμένει πάντα κατά την επιστροφή τους για να ευχαριστήσουν, όπως λέει, όλοι μαζί τον Θεό. «Οταν ένας άνθρωπος είναι στο Διάστημα μπορεί να δει την αληθινή μεγαλοσύνη του Σύμπαντος και έτσι έρχεται κοντύτερα στον Δημιουργό» δηλώνει μιλώντας στο «Βήμα» από το Μπαϊκονούρ, όπου λίγη ώρα νωρίτερα είχε τελέσει τον αγιασμό των υδάτων, αφού το Πατριαρχείο Ρωσίας εορτάζει τα Θεοφάνια σύμφωνα με το παλαιό ημερολόγιο.

«Είδα ίχνη του Θεού»
Ο ηγούμενος επικαλείται τον αμερικανό αστροναύτη Φρανκ Μπόρμαν, τον πρώτο άνθρωπο που είδε το φεγγάρι από κοντά, ο οποίος εκείνη την ώρα, έπειτα από μακρά σιωπή μέσα στο διαστημόπλοιο, είπε: «Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην. Η δε γη ην αόρατος και ακατασκεύαστος...». Ηταν «ο πρώτος στίχος από τη Γένεση,το πρώτο βιβλίο της Αγίας Γραφής. Πολλά μέλη του πληρώματος δεν μπορούσαν παρά να κλάψουν εκείνη τη στιγμή. Και όταν ο Μπόρμαν επέστρεψε στη γη,τον ρώτησε κάποιος:“... είδες τον Θεό όταν ήσουν στο Διάστημα;”. Και αυτός απάντησε:“Οχι, δεν είδα τον Θεό. Είδα όμως τα ίχνη της παρουσίας Του”» λέει ο κ. Τάλατς.

Αυτά τα ίχνη που είδε ο Φρανκ Μπόρμαν στο ξεκίνημα της «οδύσσειας» για τη γνωριμία του Σύμπαντος φαίνεται πλέον να ομολογούν και οι ρώσοι συνάδελφοί του τονίζει ο ιερέας. «Οι κοσμοναύτες με καλούν πριν βγουν να περπατήσουν στο Διάστημαζητώντας μου προσευχές και ευλογίες. Ο Υuri Lonchakov, διοικητής διαστημόπλοιου, διάβασε ολόκληρη τη Βίβλο στη διάρκεια της πτήσης του. Στις τελευταίες ώρες της πτήσης ήμασταν τακτικά σε επαφή, συζητώντας θεολογικά θέματα:πώς δημιούργησε ο Θεός τον κόσμο,γιατί τον δημιούργησε μ΄ αυτό τον τρόπο,πώς κατανοούσαν οι άγιοί μας τη φύση του Σύμπαντος. Ο Οleg Skripinchko, ενώ βρισκόταν σε τροχιά,τηλεφώνησε να μας συγχαρεί για την επίσκεψη του Πατριάρχη Κύριλλου στον Ναό της διαστημικής βάσης. Και ο ελληνικής καταγωγής Fyodor Υurchikhin που επέστρεψε πρόσφατα κατά τη διάρκεια της 6μηνης περιστροφής του γύρω από τη Γη είχε μαζί του τα λείψανα του Αγίου Θεοδώρου του Στρατηλάτη και του Θεοδώρου του Τύρωνος».
Αγιασμός πριν από την πτήση
Ο πατέρας Ιώβ επισκεπτόταν τους κοσμοναύτες με τους οποίους είχε πνευματικές συζητήσεις και ευλογούσε κάθε λογής τεχνικό εξοπλισμό πολύ προτού ιδρυθεί εκκλησιά μέσα στον σταθμό. Μετά, « με τη βοήθεια του Θεού,αποκτήσαμε την εκκλησία μας» λέει και συνεχίζει: «Τα τελευταία λίγα χρόνια έχει αναδυθεί μια ολόκληρη παράδοση. Ολα τα πληρώματα διαστημόπλοιων επισκέπτονται την Αγία Τριάδα πριν από την εκτόξευση για να προσκυνήσουν τα λείψανα του Αγίου Σεργίου και να συμμετάσχουν σε μια σύντομη δέηση στην εκκλησία του Αγίου Νίκωνος. Κατόπιν τους ευλογώ με αγιασμό και δίνω στον καθένα τους μικρά Ευαγγέλια τσέπης και εικόνες του Χριστού και της Θεοτόκου που τα παίρνουν μαζί τους στην πτήση. Τέσσερις μέρες πριν από την εκτόξευση πηγαίνω στο Μπαϊκονούρ για να τους εξομολογήσω και να τους μεταλάβω. Συζητούμε πνευματικά θέματα, διαβάζουμε μαζί το Ευαγγέλιο και μιλάμε για διάφορα σημαντικά ζήτημα. Οταν οι άνδρες επιστρέφουν στη Γηείμαι εκεί για να τους υποδεχτώ με μια ευχαριστήρια δέηση στον Θεό ».

Φόβος και γενναιότητα
«Και βέβαια αισθάνονται φόβο, όπως κάθε φυσιολογικός και ζωντανός άνθρωπος ενώπιον του κινδύνου που μπορεί να απειλήσει τη ζωή του» λέει ο ηγούμενος Ιώβ περιγράφοντας τα αισθήματα των κοσμοναυτών.

Οσο γι΄ αυτά που σκέφτονται όταν βρίσκονται έξω, στο Σύμπαν; «Το Διάστημα είναι ακόμη εχθρικό για τον άνθρωπο. Φανταστείτε ότι στον ήλιο η θερμοκρασία είναι +180 βαθμούς Κελσίου,ενώ στη σκιά-150. Αν ο άνθρωπος βρεθεί ξαφνικά χωρίς το σκάφανδρό του τον περιμένει βέβαιος θάνατος. Η γενναιότητά τους συνίσταται στο γεγονός ότι αισθανόμενοι τον φόβο μπορούν να τον ξεπερνούν. Η πλειονότητα με τη βοήθεια του Θεού ξεπερνάει τον φόβο και βλέποντας το έλεός Του προσεύχονται και κάνουν αυτό που πρέπει να κάνουν. Οταν βρίσκονται εκεί εργάζονται και ίσως δεν σκέφτονται και πολύ το εάν φοβούνται ή δεν φοβούνται. Προετοιμάζονται επί χρόνια για εκείνη τη στιγμή. Για να γίνει κάποιος κοσμοναύτης προετοιμάζεται επί δέκα χρόνια και γνωρίζουν τι τους περιμένει. Η προετοιμασία είναι πολύ καλή».
Φθάνει αυτό; «Εμείς στη Ρωσία έχουμε και μια παροιμία:“Να ελπίζεις στον Θεό,αλλά κάνε και ΄σύ κάτι”.Οταν ο άνθρωπος επιτελεί το έργο του σωστά και με πίστη στον Θεό τότε όλες οι δυσκολίες, εσωτερικές και εξωτερικές, ξεπερνιούνται,διότι μόνον ο Θεός μπορεί να στηρίξει, να δώσει ελπίδα, να νουθετήσει τον άνθρωπο ώστε να κάνει το σωστό σε δύσκολες καταστάσεις » λέει ο κ. Τάλατς.

Αμαρτίες στο Διάστημα
Μπορούν οι άνθρωποι να σωθούν από τις αμαρτίες στο Διάστημα ή θα υποπέσουν σε αυτές και εκεί; Ο πατέρας Ιώβ δεν δυσκολεύεται να απαντήσει. «Από τον εαυτό σου δεν μπορείς να ξεφύγεις. Η συσσώρευση των μειονεκτημάτων και των αδυναμιών- η οποία σε οδηγεί στην ανάπτυξη των παθών- συμβαίνει ανεξάρτητα από το πού βρίσκεται ο άνθρωπος. Οι Πατέρες της Εκκλησίαςλένε ότι αν δεν απελευθερωνόμαστε από την αμαρτωλότητα και το πάθοςτότε όλα αυτά θα τα πάρουμε στην αιώνια ζωή. Ο φθονερός και στην ουράνια ζωή θα παραμείνει φθονερός, αλλά εκεί η ζωή του θα είναι ανυπόφορη. Ετσι οι ανθρώπινες αδυναμίες υπάρχουν τόσο εδώ στη Γη όσο και στο Διάστημα. Στους κοσμοναύτες, όπως και σε κάθε άνθρωπο, εμφανίζονται και κακές σκέψεις και υπάρχουν και παράπονα και θυμός, όπως σε όλους τους ζωντανούς ανθρώπους. Δεν είναι ρομπότ. Είναι έξυπνοι, ταλαντούχοι και πολύπλευροι, αλλά και άνθρωποι, γι΄ αυτό και ζητούν τη βοήθεια του Θεού».
«Θεέ μου, γιατί γύρισα;»
Κάθε κοσμοναύτης κατά τον πατέρα Ιώβ αποκομίζει και μεταφέρει κατά την επιστροφή του τις δικές του εμπειρίες. «Δεν μπορείς να το εξηγήσεις.Δεν μπορείς να εξηγήσεις ποιος αισθάνεται τι,διότι οι άνθρωποι αποκομίζουν πολλές και διαφορετικές εμπειρίες.Ενας κοσμοναύτης,ο Βάλερι Ολιαγκόφ, έχει παραμείνει στο Διάστημα, εάν δεν κάνω λάθος,επί έναν χρόνο και τρεις μήνες,δηλαδή είναι κάτι σαν πρωταθλητής.Στη διάρκεια της παραμονής του στο Διάστημα γιόρτασε το Πάσχα.Εφτιαξε ο ίδιος ένα πασχαλιάτικο γλυκό και έψαλε το “Χριστός Ανέστη”, αλλά μετά όταν επέστρεψε εδώ σε μας υπήρχαν όλα τα καθημερινά προβλήματα.
Και όταν άρχισε να τα ξαναζεί και να τα βλέπει είπε μισοαστεία-μισοσοβαρά:“Θεέ μου,γιατί γύρισα;”».

Πηγή: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=46&ct=1&artId=327247&dt=30%2F01%2F2011#ixzz1CYLUxirc

Ικεσία του π. Ευσεβίου Βίττη προς τον Εσταυρωμένο

http://www.xfd.gr

Ω Κύριε Ιησού μου, πράε και ταπεινέ τη καρδία,
σε παρακαλώ και σε ικετεύω  με όλη μου την καρδιά:
Από την επιθυμία να με εκτιμούν, ελευθέρωσέ με.
Από την επιθυμία να με αγαπούν, ελευθέρωσέ με.
Από την επιθυμία να με αναζητούν, ελευθέρωσέ με.
Από την επιθυμία να με τιμούν, ελευθέρωσέ με.
Από την επιθυμία να με επαινούν, ελευθέρωσέ με.
Από την επιθυμία να με προτιμούν, ελευθέρωσέ με.
Από την επιθυμία να με συμβουλεύονται, ελευθέρωσέ με.
Από την επιθυμία να με επιδοκιμάζουν, ελευθέρωσέ με.
Από την επιθυμία να με φροντίζουν, ελευθέρωσέ με.
Από το φόβο να με ταπεινώνουν, ελευθέρωσέ με.
Από το φόβο να με περιφρονούν, ελευθέρωσέ με.
Από το φόβο να με απορρίπτουν, ελευθέρωσέ με.
Από το φόβο να με συκοφαντούν, ελευθέρωσέ με.
Από το φόβο να με λησμονούν, ελευθέρωσέ με.
Από το φόβο να με προσβάλλουν, ελευθέρωσέ με.
Από το φόβο να με υποπτεύονται, ελευθέρωσέ με.

Δύο ομιλίες στην Αγγλίκή γλώσσα με Ελληνικές λέξεις

Η πρώτη εκφωνήθηκε στον ΟΗΕ απο τον  οικονομολόγο και ακαδημαϊκό Ξενοφών Ζωλώτα το 1959. Διετέλεσε  επίσης διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος και πρωθυπουργός. 

Kyrie, it is Zeus' anathema on our epoch (for the dynamism of our economies) and the heresy of our economic method and policies that we should agonize the Skylla of nomismatic plethora and the Charybdis of economic anaemia. It is not my idiosyncracy to be ironic or sarcastic but my diagnosis would be that politicians are rather cryptoplethorists. Although they emphatically stigmatize nomismatic plethora, they energize it through their tactics and practices. Our policies should be based more on economic and less on political criteria. Our gnomon has to be a metron between economic,strategic and philanthropic scopes. Political magic has always been anti-economic. In an epoch characterized by monopolies, oligopolies, monopolistic antagonism and polymorphous inelasticities, our policies have to be more orthological, but this should not be metamorphosed into plethorophobia, which is endemic among academic economists. Nomismatic symmetry should not antagonize economic acme. A greater harmonization between the practices of the economic and nomismatic archons is basic. Parallel to this,we have to synchronize and harmonize more and more our economic and nomismatic policies panethnically. These scopes are more practicable now, when the prognostics of the political and economic barometer are halcyonic. The history of our didimus organization on this sphere has been didactic and their gnostic practices will always be a tonic to the polyonymous and idiomorphous ethnical economies. The genesis of the programmed organization will dynamize these policies. Therefore, i sympathize, although not without criticism one or two themes with the apostles and the hierarchy of our organs in their zeal to program orthodox economic and nomismatic policies, although I have some logomachy with them.I apologize for having tyranized you with my Hellenic phraseology. In my epilogue, i emphasize my eulogy to the philoxenous aytochtons of this cosmopolitan metropolis and my encomium to you, Kyrie stenographers.

[Κύριοι, είναι "Διός ανάθεμα" στην εποχή μας και αίρεση της οικονομικής μας μεθόδου και της οικονομικής μας πολιτικής το ότι θα φέρναμε σε αγωνία την Σκύλλα του νομισματικού πληθωρισμού και τη Χάρυβδη της οικονομικής μας αναιμίας. Δεν είναι στην ιδιοσυγκρασία μου να είμαι ειρωνικός ή σαρκαστικός αλλά η διάγνωσή μου θα ήταν ότι οι πολιτικοί είναι μάλλον κρυπτοπληθωριστές. Αν και με έμφαση στιγματίζουν τον νομισματικό πληθωρισμό, τον ενεργοποιούν μέσω της τακτικής τους και των πρακτικών τους. Η πολιτική μας θα έπρεπε να βασίζεται περισσότερο σε οικονομικά και λιγότερο σε πολιτικά κριτήρια. Γνώμων μας πρέπει να είναι ένα μέτρο μεταξύ οικονομικής, στρατηγικής και φιλανθρωπικής σκοπιάς. Σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται από μονοπώλια, ολιγοπώλια, μονοπωλιακό ανταγωνισμό και πολύμορφες ανελαστικότητες, οι πολιτικές μας πρέπει να είναι πιο ορθολογιστικές, αλλά αυτό δεν θα έπρεπε να μεταμορφώνεται σε πληθωροφοβία, η οποία είναι ενδημική στους ακαδημαϊκούς οικονομολόγους. Η νομισματική συμμετρία δεν θα έπρεπε να ανταγωνίζεται την οικονομική ακμή. Μια μεγαλύτερη εναρμόνιση μεταξύ των πρακτικών των οικονομικών και νομισματικών αρχόντων είναι βασική. Παράλληλα με αυτό, πρέπει να εκσυγχρονίσουμε και να εναρμονίσουμε όλο και περισσότερο τις οικονομικές και νομισματικές μας πρακτικές πανεθνικώς. Αυτές οι θεωρήσεις είναι πιο εφαρμόσιμες τώρα, που τα προγνωστικά του πολιτικού και οικονομικού βαρομέτρου είναι χάλκινα. Η ιστορία της δίδυμης οργάνωσης σε αυτήν την σφαίρα είναι διδακτική και οι γνωστικές τους εφαρμογές θα είναι πάντα ένα τονωτικό στις πολυώνυμες και ιδιόμορφες εθνικές οικονομίες. Η γένεση μιας προγραμματισμένης οργάνωσης θα ενισχύσει αυτές τις πολιτικές. Γι' αυτόν το λόγο αντιμετωπίζω με συμπάθεια, αλλά όχι χωρίς κριτική διάθεση, ένα ή δύο θέματα με τους αποστόλους της ιεραρχίας των οργάνων μας στον ζήλο τους να προγραμματίσουν ορθόδοξες οικονομικές και νομισματικές πολιτικές. Απολογούμαι που σας τυράννησα με την ελληνική μου φρασεολογία. Στον επίλογό μου δίνω έμφαση στην ευλογία μου, προς τους φιλόξενους αυτόχθονες αυτής της κοσμοπολίτικης μητρόπολης καθώς και το εγκώμιό μου προς εσάς, κύριοι στενογράφοι.]

 Ο δεύτερος λόγος παρόμοιος με τον πρώτο,  δόθηκε απο τον καθηγητή της Ορθοπεδικής Παναγιώτη Σουκάκο  σε 6000 ορθοπεδικούς από 64 χώρες, στην εναρκτήρια τελετή του 5ου Πανευρωπαϊκού Συνεδρίου ορθοπεδικής στην Ρόδο στις 8 Ιουνίου 2001 και είναι :

«The hellenic orthopedic physicians have synchronized their dynamism and energy with the European Organization of Orthopedics and Traumatology to generate this symbiotic and not ephemeral synthesis of charismatic academic scholars and are enthusiastic with the atmosphere of euphoria and analogous ecstasy in Dodecanisa, Rodos.

Rodos is a graphic hellenic metropolitan center in the Aegean archipelagos, with myriads of archaeological and historical sites. Rodos is a geographical paradise of cryptic and chimerical icons of idyllic charm, amalgamated with hellenic gastronomy of moussaka, souvlaki, ouzo emporia and euphoria of the rhyme and rhythm of bouzouki, byzantine and Spanoudakis music.

A plethora of basic and didactic themes in the sphere of orthopedics and traumatology, such as trauma of the musculosceletal system, arthroscopic and arthoplasty surgery, pediatric orthopedics, polytrauma, podiatric surgery, carpus and dactylic surgery with traumatic and genetic anomalies, microsurgery, spondolopathies like scoliosis, kyphosis and spondylolisthesis, osteoporosis and pharmacologic and prophylactic therapeutic policies will be emphasized.

Diagnostic methods and etiological therapy of traumatic, non-physiological and pathological syndromes, therapeutic schemes and strategies will be analyzed and synthesized at this academic symposium on the basis of democratic climate and with the scope of a non-dogmatic and egocentric dialogue, which I prophesize will be an historic phenomenon and paradigm of dynamic synergy and harmony between polyethnic orthopedic physicians of the European Epirus.

To paraphrase, with the phobia and dilemma of being tautological, let me emphasize that the logistics and machinations in this academic symposium, will generate the scheme and type of our harmonic synergy and syndesmosis.

Pragmatically, it is my thesis and not hypothesis that the next phase and programmed orthopedic symposium in Helsinki, which I eulogize, will be as dynamic and with colossal kyros as in Rodos, Hellas.

I apologize for my eulogistic demagogy and if my etymological glossary is based on philosophic or symbolic metaphors and lexical hyperbole, please sympathize with me and apologize for the idiosyncrasy of zealous hellenic practicing orthopedic physician who is also fanatically enthusiastic about the giant anode of European propaedutics and academics in orthopedics and traumatology.»

Πηγές :
http://www.facebook.com/group.php?gid=50935531117

http://www.esperanto.gr/cgi-bin/ujo.pl?dir=2003&fil=024

ΜΑΘΗΜΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΘΗΜΑ

Γράφει ο κ. Στέρ. Ν. Σάκκος, Ομ. Καθ. Πανεπιστημίου.

ΣΤΟΝ ημεροδείκτη του Μαϊου, θέση ξεχωριστή για την ιστορία
της Ρωμιοσύνης και για την ελληνική ψυχή κατέχει η 29η του
μήνα. Θυμίζει εκείνη την αποφράδα Τρίτη του 1453, που
σήμανε την πτώση της Κωνσταντινουπόλεως, της βασιλίδος των
πόλεων, η οποία τείχος και προστασία της, είχε την Παναγία μας.
Ο ιστορικός μας Κ. Παπαρρηγόπουλος εκτιμά ότι ≪δια της
αλώσεως ταύτης δεν έπεσε μόνη η κυριευθείσα πόλις, δεν έπεσε
μόνη η καταλυθείσα βασιλεία, αλλ᾿ επί χρόνον μακρόν επε-
σκιάσθη κόσμος ολόκληρος πραγμάτων, και δογμάτων, ο κόσμος
ο ελληνικός≫. Και ο κορυφαίος βυζαντινολόγος των ημερών μας
Στήβεν Ράνσιμαν συμφωνεί ότι ≪η ημερομηνία της 29ης Μαϊου
1453 αποτελεί ένα σημείο στροφής στην ιστορία≫, μία ριζική
αλλαγή.
Δυσάρεστη μνήμη, θλιβερή. Όμως και τα πιο θλιβερά έχουν τη
θετική προσφορά τους, όταν τα μελετούμε και είμαστε πρόθυμοι
να αποδεχθούμε τα μηνύματά τους. Η πιο μεγάλη συμφορά μπο-
ρεί να γίνει ο πιο μεγάλος δάσκαλος, να μας προσφέρει εποπτικά
το πιο σωτήριο μήνυμα. Αναζητώντας αυτό το μήνυμα ανα -
σύρουμε από τις ιστορικές πηγές πολύτιμα μαθήματα που απο-
καλύπτουν τα βαθύτερα αίτια της πτώσεως. Μνημονεύω μόνο
τρεις μαρτυρίες·
Ο Ιωσήφ Βρυέννιος, σοφός δάσκαλος, λίγο πριν από την άλω-
ση διεκτραγωδεί την ασέβεια και ανομία που είχαν ενσκύψει στο
λαό και τον είχαν διαφθείρει ως το μεδούλι των κοκκάλων. Τη
μεγάλη διαφθορά επιβεβαιώνει και η συγκλονιστική εξομολόγη-
ση του Γενναδίου Σχολαρίου, πρώτου πατριάρχη μετά την άλω-
ση· ≪Διεφθάρημεν και εβδελύχθημεν εν τοις ημών επιτηδεύμα-
σιν (=γίναμε σιχαμεροί για τα έργα μας). Πάντες εξεκλίναμεν,
άμα ηχρειώθημεν... οι ποιμένες ηπατώμεν τον λαόν του Θεού... οι
άρχοντες ηπειθώμεν τοις νόμοις σου...≫. Και ο διδάσκαλος του
Γένους Ηλίας Μηνιάτης στηλιτεύει την τριπλή σκλαβιά των
Ελλήνων, ηθική, πνευματική και —τη συνέπεια των προ-
ηγουμένων— εθνική. Μ᾿ ένα λόγο, η αμαρτία και η απομάκρυνση
των χριστιανών από το θέλημα του Θεού είναι η βασική ρίζα της
συμφοράς. Το διακηρύττει ο αδιάψευστος λόγος του Ψαλμωδού·
≪εάν μη Κύριος οικοδομήση οίκον, εις μάτην εκοπίασαν οι οικο-
δομούντες· εάν μη Κύριος φυλάξη πόλιν, εις μάτην ηγρύπνησεν
ο φυλάσσων≫ (Ψα 126, 1) και ≪ιδού, οι μακρύνοντες εαυτούς από
Σου απολούνται≫ (Ψα 72, 27).
Αν η μνήμη της εθνικής συμφοράς φέρνει στα μάτια μας
δάκρυα πόνου, η γνώση και αναγνώριση των αιτίων εκείνης της
συμφοράς μπορεί να μας οδηγήσει στα σωτήρια δάκρυα της με-
τανοίας. Το μήνυμα, για τους άρχοντες και το λαό, απλό, σαφές,
σωτήριο· Να μετανοούμε για τα δικά μας λάθη, για τα σφάλματα
των πατέρων μας, για των παιδιών μας τις αστοχίες. Να μετα-
νοούμε, για να διορθωθούμε, να ανορθωθούμε!

Άλωση της Πόλης, θρύλοι κα παραδόσεις

Τρίτη 29 Μαϊου: Οι Τούρκοι αρχίζουν την επίθεση από την πύλη του Αγ. Ρωμανού όπου το τείχος ήταν σχεδόν κατεστραμμένο. Οι πρώτες επιθέσεις αποκρούσθηκαν μετά από μάχη σώμα με σώμα στις οποίες ήταν παρόντες ο Ιουστινιάνης και ο Κων/νος. Σ' αυτή τη μάχη τραυματίστηκε ο Ιουστινιάνης και κατέφυγε στο Γαλατά.
ΜΙΑ ΛΑΪΚΗ ΑΦΗΓΗΣΗ ΣΧΕΤΙΚΗ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟ ΤΟΥ ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΗ: "Η κακή τύχη ηθέλησε και ελαβώθη ο καπετάνιος Γιουστουνιάς ( Ιουστινιάνης) με μια σαϊττέα εις τα σαγόνια και έτρεχε το αίμα εισέ όλο του το κορμί, και εσκιάχθη να μην αποθάνη, και δεν εμίλησε λόγον να βάλη άλλον εις τον τόπον του, μόνε άφησε τον πόλεμον καί έφυγε κρυφά, δια να μην τζακιστούνε οι σύντροφοι του. Και εμπήκανε οι εχθροί μέσα. Οπού αν ήθελε αφήσει άλλον εις τον τόπον τον, δεν ηθέλανε εμπή, οι εχθροί και ήθελε κρατεί τον πόλεμον και δεν ήθελε χάσει την χωράν, τόσο ότι ακόμα αντιστέκανε οι Ρωμαίοι και πολεμούσανε ανδρείως- και εσκλήρυνε πολλά ο πόλεμος. Και ο βασιλεύς, ωσάν· έμαθε ότι ελαβώθη ο καπετάνιος και έφυγε, τότε επήγαινε με αναστεναγμόν να τον ευρή, και ερωτά πού 'να τον ευρή. Και οι πολεμιστάόες, οι σύντροφοι του, επολεμούσανε χωρίς καπετάνιο. αμή αρχίσανε και αυτοί και άφηναν τον πόλεμον και εφεύγανε. Τότε επηρανε οι Τούρκοι θάρρος πολύ και οι Ρωμαίοι εόειλιάσανε πολλά. Και ετούτα εγίνισαν όιατίέφυγε ο καπετάνιος, οπού έκαμνε χρεία να στέκη και να πολεμά έως να αποθάνη εις την τιμήν του, και ήθελε όιόει θάρρος και των συντρόφων του, όιατί όλη η δύναμη του Τούρκου ήτανε εις εκείνην την μερέα. Και οι ελεεινοί Ρωμαίοι αμή ελιγοστεύανε και δεν ημπορουσανε να αντισταθούνε εισέ τόσο πλήθος Τούρκων". (Βαρβερινός κώδικας)

Η αποχώρηση του Ιουστινιάνη προκάλεσε σύγχυση και οι Τούρκοι άρχισαν να εισβάλλουν στην Πόλη κατά μάζες. Ακολούθησε η τελική αντίσταση κατά την οποία ο Κων/νος έπεσε πολεμώντας ως απλός στρατιώτης. Κι o καίσαρ, όταν άκουσε πώς έγινε πια το θέλημα του Θεού, επήγε στη μεγάλη εκκλησία, έπεσε και προσκύνησε ζητώντας έλεος από το Θεό κι άφεση αμαρτιών. Aποχαιρέτισε τον Πατριάρχη, όλο τον υπόλοιπο κλήρο, τη ρήγισσα, προσκύνησε σ' όλα τα σημεία κι εβγήκε από το ναό, πίσω εβόησε όλος ο κλήρος κι όλοι όσοι βρέθηκαν τότε εκεί, γυναίκες και παιδιά αμέτρητα τον ξεπροβόδισαν με θρήνους κι αναστεναγμούς, τόσο που έλεγες ότι η μεγάλη εκκλησία εσάλεψε από τον τόπο της, κι εμένα μου φαίνεται ότι ή βουή τους θα έφτασε κείνη τη στιγμή ίσαμε τον ουρανό. Καθώς έβγήκε από την εκκλησία είπε ένα μονό: "Όποιος θέλει να θυσιαστεί για τους ιερούς ναούς και την ορθόδοξη πίστη μας, ας με ακολουθήσει" και καβαλίκεψε το φαρί του κι ετράβηξε για τη Χρυσή Πύλη - εκεί ενόμισε ότι θα βρει τον άπιστο. Τον ακολούθησαν ως τρεις χιλιάδες πολεμιστές. Μπροστά στην πύλη είδαν πάρα πολλούς Τούρκους πού καρτερούσαν να πιάσουν τον καίσαρα. Τους εσκότωσαν όλους αυτούς. 'Έτσι ο καίσαρ έφτασε ίσαμε την πύλη, μα από τους πολλούς σκοτωμένους δεν ημπορούσε να προχωρήσει άλλο και πάλι βρέθηκαν μπροστά του άλλοι Τούρκοι κι έπολέμησαν και μ' αυτούς ως το θάνατο. Εκεί έπεσε ο ευσεβής καίσαρ Κωνσταντίνος υπέρ των ιερών ναών και της ορθοδοξίας, μήνας Μάιος, την 29η μέρα, αφού εσκότωσε με το χέρι του, όπως έλεγαν όσοι έμειναν ζωντανοί, πάνω από 600 Τούρκους, κι έτσι αλήθεψε ο χρησμός: "Με Κωνσταντίνο έγινε και πάλι με Κωνσταντίνο θ' αποθάνει". Γιατί οι αμαρτίες έρχεται ή ώρα και κρίνονται από το θεό και, καθώς λέγεται, οι κακουργίες κι οι ανομίες καταλύουν τους θρόνους των ισχυρών.

29η Μαϊου, 2:30 το μεσημέρι: Η χιλιόχρονη βυζαντινή αυτοκρατορία είχε καταλυθεί. Καμιάς πολιτείας η πτώση δεν θρηνήθηκε τόσο πολύ όσο της Πόλης του Ελληνισμού, επειδή ως το 1453 είχε παραμείνει το αδούλωτο προπύργιο του Βυζαντινού κράτους. Η αντίσταση των πολιορκουμένων μπροστά στους πολυάριθμους άπιστους για την πατρίδα και τη θρησκεία, έμεινε χαραγμένη στον υπόδουλο Ελληνισμό και δημιούργησε την εθνική συνείδηση στους 4 αιώνες σκλαβιάς. .... Οι Ελληνες μόλις διέτρεξε η φήμη πως έπεσε η Πόλη, άλλοι άρχισαν να τρέχουν προς το λιμάνι στα πλοία των Βενετσιάνων και των Γενοβέζων και καθώς ορμούσαν πολλοί πάνω στα πλοία βιαστικά και με ακαταστασία χάνονταν, γιατί βούλιαζαν τα πλοία. Και έγινε εκείνο που συνήθως γίνεται σε τέτοιες καταστάσεις. Με θόρυβο, φωνές και χωρίς καμιά τάξη έτρεχαν να σωθεί ο καθένας μέσα σε σύγχυση...
Ένα μεγάλο πλήθος άνδρες και γυναίκες, που όλο και μεγάλωνε από τους κυνηγημένους, στράφηκε προς τον πιο μεγάλο ναό της Πόλης, που ονομάζεται Αγια Σοφιά. Μαζεύτηκαν εδώ άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Σε λίγο όμως πιάστηκαν από τους Τούρκους χωρίς αντίσταση. Πολλοί άνδρες σκοτώθηκαν μέσα στο ναό από τους Τούρκους. Αλλοι πάλι σ' άλλα μέρη της Πόλης πήραν τους δρόμους χωρίς να ξέρουν για που. Σε λίγο άλλοι σκοτώθηκαν, άλλοι πιάστηκαν και πολλοί όμως από τους Ελληνες φάνηκαν γενναίοι αντιστάθηκαν και σκοτώθηκαν, για να μη δουν τις γυναίκες και τα παιδιά τους σκλάβους.
"Σε όλη την Πόλη τίποτε άλλο δεν έβλεπες παρά αυτούς που σκότωναν και αυτούς που σκοτώνονταν αυτούς που κυνηγούσαν και κείνους που έφευγαν". Λαόνικος Χαλκοκονδύλης, "Απόδειξις ιστοριών" (μετάφραση). Ο λαός διέδιδε με το τραγούδι του το σκληρό μήνυμα ως θέλημα Θεού. Πηραν την πόλιν, πηραν την, πηραν τη Σαλονίκη, πηραν και την Αγία Σοφιά, το μέγα Μοναστήρι, που ειχε τριακόσια σήμαντρα κι εξήντα δυό καμπάνες κάθε καμπάνα και παπάς, κάθε παπάς και διάκος. Σιμά να βγουν τά άξια κι ο βασιλιάς του κόσμου φωνή τους ηρθ' εξ ουρανου κι απ' Αρχαγγέλου στόμα. Στις 2:30 το μεσημέρι η χιλιόχρονη Βυζαντινή Αυτοκρατορία το σύμβολο του Ελληνισμού και Χριστιανισμού, είχε καταλυθεί.

Η Λαϊκή μούσα θρηνεί για την άλωση της Πόλης: "Πάψετε το Χερουβικό, κι ας χαμηλώσουν τ' Άγια γιατί είναι θέλημα Θεού, η Πόλη να τουρκέψη". "Η Δέσποινα ταράχτηκε και δάκρυσαν οι εικόνες". Αλλά το γενναίο φρόνημα του έθνους με αισιοδοξία δηλώνει: "Σώπασε, κυρά Δέσποινα, μην κλαις και μη δακρύζης, πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα' ναι". Θρήνος κλαυθμός και οδυρμός και στεναγμός και λύπη, Θλίψις απαραμύθητος έπεσεν τοις Ρωμαίοις. Εχάσασιν το σπίτιν τους, την Πόλιν την αγία, το θάρρος και το καύχημα και την απαντοχήν τους. Τις το 'πεν; Τις το μήνυσε; Πότε 'λθεν το μαντάτο; Καράβιν εκατέβαινε στα μέρη της Τενέδου και κάτεργον το υπάντησε, στέκει και αναρωτά το: -"Καράβιν, πόθεν έρκεσαι και πόθεν κατεβαίνεις;" -"Ερκομαι ακ τα' ανάθεμα κι εκ το βαρύν το σκότος, ακ την αστραποχάλαζην, ακ την ανεμοζάλην απέ την Πόλην έρχομαι την αστραποκαμένην. Εγώ γομάριν Δε βαστώ, αμέ μαντάτα φέρνω κακά δια τους χριστιανούς, πικρά και δολωμένα." (δημοτικό, απόσπασμα).
Παραδοσιακοί και θαυμαστοί θρύλοι, αναπτύχθηκαν γύρω από την άλωση της Πόλης, για να θρέψουν τις ελπίδες και το θάρρος του εθνους επί αιώνες. "ΠΑλι με ΧρΟνουΣ και καιροΥΣ" Όταν έπεσε η Κωνσταντινούπολη στους Τούρκους, ένα πουλί ανέλαβε να πάει ένα γραπτό μήνυμα στην Τραπεζούντα στην Χριστιανική Αυτοκρατορία του Ποντου για την Άλωση της Πόλης. Μόλις έφτασε εκεί πήγε κατευθείαν στη Μητρόπολη που λειτουργούσε ο Πατριάρχης και άφησε το χαρτί με το μήνυμα πάνω στην Άγια Τράπεζα. Κανείς δεν τολμούσε να πάει να διαβάσει το μήνυμα. Τότε πήγε ένα παλλικάρι, γιός μιας χήρας, και διάβασε το άσχημο μαντάτο "Πάρθεν η Πόλη, Πάρθεν η Ρωμανία". Το εκκλησίασμα και ο Πατριάρχης άρχισαν τον θρήνο, αλλά ο νέος τους απάντησε "Κι αν η Πόλη έπεσε, κι αν πάρθεν η Ρωμανία, πάλι με χρόνους και καιρούς, πάλι δικά μας θα' ναι". Πάρθεν η Ρωμανία Έναν πουλίν, καλόν πουλίν εβγαίν' από την Πόλην ουδέ στ' αμπέλια κόνεψεν ουδέ στα περιβόλια, επήγεν και-ν εκόνεψεν α σου Ηλί' τον κάστρον. Εσείξεν τ' έναν το φτερόν σο αίμα βουτεμένον, εσείξεν τ' άλλο το φτερόν, χαρτίν έχει γραμμένον, Ατό κανείς κι ανέγνωσεν, ουδ' ο μητροπολίτης έναν παιδίν, καλόν παιδίν, έρχεται κι αναγνώθει. Σίτ' αναγνώθ' σίτε κλαίγει, σίτε κρούει την καρδίαν. "Αλί εμάς και βάι εμάς, πάρθεν η Ρωμανία!" Μοιρολογούν τα εκκλησιάς, κλαίγνε τα μοναστήρια κι ο Γιάννες ο Χρυσόστομον κλαίει, δερνοκοπιέται, -Μη κλαίς, μη κλαίς Αϊ-Γιάννε μου, και δερνοκοπισκάσαι -Η Ρωμανία πέρασε, η Ρωμανία 'πάρθεν. -Η Ρωμανία κι αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο. (Δημοτικό τραγούδι του Πόντου).
"ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΠΟΥ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ΝΑ ΚΥΛΑΕΙ": Οι περισσότεροι τοπικοί θρύλοι για την άλωση της Κωνσταντινούπολης μοιάζουν σε ένα σημείο: όλοι δείχνουν ότι ο χρόνος σταμάτησε με την κατάληψη της ιερής πόλης της Ορθοδοξίας από τους άπιστους Τούρκους και ότι η τάξη στον κόσμο θα επανέλθει με την ανακατάληψη της Βασιλεύουσας από τους Έλληνες. Έτσι, και στην Ήπειρο υπάρχει μιααντίστοιχη λαϊκή δοξασία. Συγκεκριμένα, ένα πουλί φέρνει την αναγγελία της πτώσης της Πόλης σε μια ομάδα βοσκών που εκείνη τη στιγμή ποτίζουν τα κοπάδια τους σε ένα ποτάμι, Ο θρύλος λέει ότι στο άκουσμα της φοβερής είδησης τα νερά του ποταμίου σταμάτησαν να κυλάνε, αφού και το φυσικό στοιχείο θεώρησε ότι η πτώση της Κωνσταντινούπολης ήταν κάτι το ανήκουστο. Το ποτάμι θα συνεχίσει και πάλι να κυλάει, μόλις απελευθερωθεί η Πόλη, συνεχίζει ο λαϊκός θρύλος...

"ΤΑ ΨΑΡΙΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΓΕΡΟΥ": Κάποιος καλόγερος είχε ψαρέψει σε ένα ποτάμι ψάρια και τα τηγάνιζε κοντά στην όχθη του ποταμού. Τη στιγμή εκείνη ακούστηκε από ένα πουλί το μήνυμα της πτώσης της Κωνσταντινούπολης στους Τούρκους. Ο καλόγερος σάστισε και αμέσως τα μισοτηγανισμένα ψάρια πήδησαν από το τηγάνι και ξαναβρέθηκαν στο ποτάμι. Εκεί ζουν αιώνια μέχρι τη στιγμή της απελευθέρωσης της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους, οπότε και θα ξαναβγούν για να συνεχιστεί το τηγάνισμα τους.

"Ο Πύργος της Βασιλοπούλας": Στα κάστρα του Διδυμότειχου ένας κυκλικός πύργος, ο ψηλότερος ονομάζεται "πύργος της βασιλοπούλας". Η παράδοση λέει πως κάποτε ο βασιλιάς διασκέδαζε κυνηγώντας και στη θέση του άφησε την κόρη του. Όταν τον ειδοποίησαν ότι έρχονται οι Τούρκοι είχε τόση εμπιστοσύνη στην οχυρότητα του κάστρου ώστε είπε: "αν σηκωθεί από τη χύτρα ο κόκορας και λαλήσει, θα πιστέψω ότι κυριεύτηκε η πόλη.". Οι Τούρκοι όμως χρησιμοποίησαν δόλο και έδειξαν το χρυσοκέντητο μαντήλι του βασιλιά στην κόρη του. Αυτή μόλις το είδε, τους παρέδωσε το κλειδί του κάστρου κι έγινε αιτία της άλωσης. Όταν κατάλαβε πως την ξεγέλασαν, δεν άντεξε την ντροπή και αυτοκτόνησε πέφτοντας από τον πύργο. Από τότε ο πύργος λέγεται της βασιλοπούλας.

"0I ΚΡΗΤΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ": Έ ναν από τους πύργους των τειχών της Πόλης τον υπεράσπιζαν τρία αδέρφια, άρχοντες Κρητικοί που πολεμούσαν με το μέρος των Βενετών (η Κρήτη τότε ήταν κάτω από την κυριαρχία των Βενετών). Μετά την πτώση της πόλης τα τρία αδέρφια και οι άντρες τους εξακολουθούσαν να πολεμούν και παρά τις λυσσώδεις προσπάθειες τους οι Τούρκοι δεν είχαν κατορθώσει να καταλάβουν τον πύργο. Για το περιστατικό αυτό ενημερώθηκε ο Σουλτάνος και εντυπωσιάστηκε από την παλικαριά τους. Αποφάσισε, λοιπόν, να τους επιτρέψει να φύγουν με ασφάλεια από τον πύργο και να πάρουν ένα καράβι με τους άντρες τους και να γυρίσουν στην Κρήτη. Πραγματικά η πρόταση του έγινε δεκτή με τη σκέψη ότι έπρεπε να μείνουν ζωντανοί για να πολεμήσουν να ξαναπάρουν τη Βασιλεύουσα πίσω από τους απίστους. Έτσι οι Κρητικοί επιβιβάστηκαν στο πλοίο τους και ξεκίνησαν για το νησί τους. Το πλοίο δεν έφτασε ποτέ στην Κρήτη και ο θρύλος λέει ότι περιπλανιούνται αιώνια στο πέλαγος μέχρι τη στιγμή που θα ξεκινήσει η μάχη για την ανακατάληψη της Πόλης από τους Έλληνες. Τότε το πλοίο των Κρητικών θα τους ξαναφέρει στην Κωνσταντινούπολη για να πάρουν και αυτοί μέρος στη μάχη και να ολοκληρώσουν την αποστολή τους και το ελληνικό έθνος να ξανακερδίσει την Πόλη.

http://smiland.pblogs.gr

Εξετάσεις και θέματα

http://sites.google.com/site/agrinioculture/

Χθές 19 Μαΐου άνημερα της Γενοκτονίας των Ποντίων τα παιδιά εξεταζόμενα στο μάθημα της λογοτεχνίας κλήθηκαν να σχολιάσουν το διήγημα «Στου Κεμάλ το σπίτι», που ανήκει στην συλλογή «Η μόνη κληρονομιά» και γράφτηκε το 1974 από τον Γιώργο Ιωάννου. Το κείμενο πραγματεύεται τις διαδοχικές επισκέψεις μίας τουρκάλας που είχε εγκαταλείψει την Θεσσαλονίκη με την ανταλλαγή των πληθυσμών, στο σπίτι που κατοικούσε, δίπλα ακριβώς σε αυτό που γεννήθηκε Κεμάλ, που σήμερα φιλοξενεί το τουρκικό προξενείο. Είναι το ίδιο σπίτι που το 1955 οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες τοποθέτησαν μιας μικρής ισχύος βόμβα και στην συνέχεια διέδωσαν πως ανατινάχθηκε από τους Έλληνες, με αποτέλεσμα την καταστροφή του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης με τα «Σεπτεμβριανά», κάτι που βέβαια τα παιδιά δεν θα μάθουν ποτέ γιατί πολύ απλά δεν το διδάσκονται. Την περασμένη Τρίτη στο μάθημα της ιστορίας οι μαθητές κλήθηκαν να απαντήσουν σχετικά με το Ολοκάυτωμα και τη Σφαγή των Εβραίων στη Θεσσαλονίκη, ενώ τη πρώτη μέρα των εξετάσεων στο μάθημα της έκθεσης οι μαθητές έπρεπε να αναπτύξουν της σκέψεις τους πάνω στις έννοιες "αυτομόρφωση, δια βίου μάθηση, αριστεία" που είναι τα δομικά υλικά με τα οποία η κα Διαμαντοπούλου χτίζει την Παιδεία με τις τάξεις των 30 μαθητών....

Τι δίδάσκονται οι Τούρκοι στο σχολείο

TΟΥΡΚΙΚΑ ΣΧΟΛΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ:

Ενώ το βιβλίο Ιστορίας που διδάσκονται τα Ελληνόπουλα στη ΣΤ'
Δημοτικού επευφημεί τις «προοδευτικές» προσπάθειες των Οθωμανών να
ενισχύσουν την εκπαίδευση των Ελλήνων κατά την Τουρκοκρατία
το αντίστοιχο βιβλίο των Τούρκων διδάσκει στους μαθητές ότι:

-Σελίδα19: «Τα νησιά του Αιγαίου βρίσκονται σήμερα υπό ελληνική κατοχή».

-Σελίδα 21: «Η Ελλάδα δεν έχει τη δύναμη να διατηρήσει στο Αιγαίο την ειρήνη». (!!!)

-Σελί δα 65: «Η ειρήνη στη Μέση Ανατολή και η ασφάλεια στην Ασία
είναι δυνατόν να διατηρηθεί με την επιστροφή αυτών των νησιών στην Τουρκία».

-Σελίδα 110: «Η Τουρκία καθόρισε τα χωρικά της ύδατα στα 6 μίλια
το 1930. Έτσι η Χίος, η Μυτιλήνη και η Σάμος βρίσκονται μέσα στα χωρικά
ύδατα της Τουρκίας.Το δικαίωμα κυριαρχίας μιας χώρας στα δικά της
χωρικά ύδατα της επιτρέπει να ασκεί τα ίδια δικαιώματα στα νησιά που
βρίσκονται σε αυτά τα ύδατα».

Αυτά και άλλα πολλά αντιλαμβάνεται κάποιος από την πρώτη κιόλας
ανάγνωση του βιβλίου Ιστορίας (έκδοση 1996) το οποίο διδάσκεται σήμερα
συστηματικά στις μεγαλύτερες τάξεις του τουρκικού σχολείου. Το συγκεκριμένο σύγγραμμα που τιτλοφορείται τα
«Τα δίκαια της Τουρκίας στο Αιγαίο» (EgeDenizinde TurkHaklari) και
κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1955! με την υπογραφή του
Τούρκου καθηγητή Ιστορίας Μεχμέτ Σακά.

Βάση των αυθαίρετων ιστορικών θεωριών τις οποίες σήμερα
διδάσκονται στις ιστορικές ακαδημίες και στις στρατιωτικές σχολές της
Τουρκίας, όλοι οι πολιτισμοί του Αιγαίου-μεταξύ αυτών και ο ελληνικός-
ήταν τουρκικής προέλευσης!

Φτάνουν στον παραλογισμό να θεωρούν Μινωίτες, Μυκηναίους, Ίωνες,
Τρώες και Πελασγούς προτουρκικές φυλές που κατοικούσαν στο Αιγαίο.
Σύμφωνα με αυτές τις απίστευτες θεωρίες, οι Έλληνες δεν ήταν παρά ένα
μικρό παρακλάδι του «μεγάλου τουρκικού λαού»,του «μοναδικού που είχε
τη δύναμη να δημιουργεί μεγάλα κράτη και πολιτισμούς»!

Ακόμη πιο προχωρήμενη είναι η εργασία του Σελαχατίν Σαλιζίκ
(Turk Yunaniliskilerive filiki eteria) όπου περιλαμβάνονται αλλόκοτοι
ισχυρισμοί όπως ότι ο ελληνικός πολιτισμός ήρθε από την
Ασία και δεν είχε κανένα πρωτότυπο στοιχείο,
ότι οι Τούρκοι ήρθαν στο Αιγαίο το...2480 π.Χ. και ότι
ο Δημόκριτος, Ηρόδοτος, Ιπποκράτης,Πυθαγόρας και Όμηρος  ήταν
όλοι τους τουρκικής καταγωγής.
Η εργασία του εγκρίθηκε απ' το τουρκικό υπουργείο Παιδείας και
διδάσκεται στα τουρκικά σχολεία. ..

http://kontari.blogspot.com/2010/05/blog-post_9330.html

«Ένα σπουδαίο πνεύμα μας αποχαιρετά»

http://www.romiosini.org.gr

«Ένα σπουδαίο πνεύμα μας αποχαιρετά»

Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έχει αποσυρθεί από τη δημόσια ζωή για λόγους υγείας: καρκίνος στους λεμφαδένες. Η κατάστασή του μοιάζει να επιδεινώνεται μέρα με τη μέρα. Η αποχαιρετιστήρια επιστολή που ακολουθεί εστάλη από τα συγγραφέα στους φίλους του και χάρη στο διαδίκτυο έφτασε και σε μας. Σας συστήνω να τη διαβάσετε, καθώς πρόκειται για ένα πραγματικά συγκινητικό κείμενο γραμμένο από έναν από τους λαμπρότερους λατινοαμερικανούς συγγραφείς του αιώνα που μας πέρασε.

«Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ. Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι για αυτό που αξίζουν, αλλά για αυτό που σημαίνουν. Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια μας, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα, όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα, όταν οι άλλοι κοιμόνταν. Θα άκουγα, όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα! Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα, αλλά και την ψυχή μου. Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα με ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη.Θα πότιζα με τα δάκρυά μου τα τριαντάφυλλα, για να νιώσω τον πόνο από τα αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...

 

Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή... δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μια μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους που αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα. Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν, όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά, αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους.. Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάκτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα. Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί.

 

Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σε αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω. Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σε έβλεπα να κοιμάσαι, θα σε αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σε έβλεπα να βγαίνεις από την πόρτα, θα σε αγκάλιαζα και θα σου έδινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σε έβλεπα, θα έλεγα «σ' αγαπώ» και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.

Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει και άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα ήθελα να σου πω πόσο σε αγαπώ και ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω. Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος, είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι' αυτό μην περιμένεις άλλο, κάνε το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου καλά, βρες χρόνο για να τους πεις «συγγνώμη», «συγχώρεσέ με», «σε παρακαλώ», «ευχαριστώ» κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις. Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα από τον Κύριο δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα.»

 

Το κείμενο παραχωρήθηκε ευγενώς από τον Αρχιμανδρίτη Γρηγόριο Τερζή, Ι.Ν. Αγίας Δύναμης.

 

Αποκαλυπτική συνέντευξη Ηγουμένου Εφραίμ στην Ελευθεροτυπία

http://www.romfea.gr


Πυρά και μηνύματα εναντίον μελών της κυβέρνησης Καραμανλή εξαπολύει με συνέντευξή του στην «Κ.Ε.» ο πατέρας Εφραίμ, λίγο πριν κλείσει στην εξεταστική η διερεύνηση του σκανδάλου της Μονής Βατοπεδίου.
Αποκαλύπτει ότι «με πρωτοβουλία του τότε πρωθυπουργού Κων. Καραμανλή» έγινε η επίμαχη επίσκεψη τον Ιούλιο του 2006 στο Αγιον Ορος! Επιμένει, όμως, ότι το αντικείμενο των τότε συνομιλιών ήταν μόνο η δημιουργία του Ιδρύματος Αγιος Γρηγόριος Παλαμάς. Αποφεύγει πάντως να συνδέσει την εγκατάσταση του ιδρύματος στο ολυμπιακό ακίνητο, παρ' ότι φαίνεται ότι από το 2006 υπήρχε σχέδιο για το ίδρυμα, κάτι που γνώριζε και ο τότε πρωθυπουργός.
* Για τον Θ. Ρουσόπουλο δηλώνει: «Δεν επικοινωνούμε πλέον σήμερα λόγω των εξελίξεων και της δυσφήμησης του ονόματός του» και επιμένει ότι η σχέση τους ήταν καθαρά πνευματική. Ο Γ. Αγγέλου -λέει- επισκεπτόταν τη μονή κάθε Σάββατο του Λαζάρου, αλλά «ποτέ δεν του είχαν ζητήσει τη μεσολάβησή του για τις ανταλλαγές...».
* Δηλώνει πάντα με σημασία ότι σύρθηκαν στις ανταλλαγές «από την προηγούμενη κυβέρνηση». Αποδίδει αυτή τη στάση στις αντιδράσεις των τοπικών φορέων και γι' αυτό, τονίζει, τα ακίνητα της Ξάνθης εξαιρέθηκαν από τις ανταλλαγές.
* Αισθάνεστε αλήθεια ως φορέας σκανδάλου; Εχετε κάνει λάθη στη υπόθεση του Βατοπεδίου; Εσείς εξομολογείστε, έχετε πνευματικό;
- Κατ' αρχήν, θα ήθελα να σας διευκρινίσω ότι δεν πρόκειται για κανένα σκάνδαλο. Πρόκειται για μια υπόθεση που αφορά τη μακροχρόνια προστασία των ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων της μονής επί της Λίμνης Βιστωνίδας και των παραλίμνιων αυτής εκτάσεων έναντι του ελληνικού Δημοσίου. Βγήκε στο φως της δημοσιότητας και παρουσιάστηκε ως «σκάνδαλο» με στόχο να αμαυρωθεί η εικόνα και η μακροχρόνια προσφορά της μονής, η οποία αποτελεί πόλο έλξης χιλιάδων χριστιανών από όλο τον κόσμο. Εάν γύριζα τον χρόνο πίσω, δεν ξέρω αν θα άφηνα τη Μονή να συρθεί με αυτό τον τρόπο στις ανταλλαγές. Σίγουρα θα ζητούσα από το ελληνικό Δημόσιο να διασφαλίσει τα συμφέροντα της Μονής ως νομικού προσώπου δημόσιου δικαίου. Εάν αυτό ήταν λάθος, θα κριθεί μετά από την ολοκλήρωση κάθε εκκρεμούσας διαδικασίας και ύστερα -φοβάμαι- από πολλά χρόνια, όταν θα καταλαγιάσει αυτή η άδικη επίθεση. Πάντοτε είχα πνευματικό· η εξομολόγηση είναι ένα από τα μυστήρια της Εκκλησίας.
* Ποιος συνέλαβε το σχέδιο της ανάπτυξης της Μονής; Τα εξηγήσατε όλα αυτά σε υπουργούς της πρώην κυβέρνησης; Τι βοήθεια τους ζητήσατε;
- Η Ιερά Μονή Βατοπεδίου έγινε κοινόβιο το έτος 1990, όταν επανδρώθηκε από την αδελφότητα 18 νέων μοναχών, υπό τη δική μου πνευματική ηγεσία. Το έργο μας ήταν ιδιαιτέρως δυσχερές, καθώς η Μονή είχε κατά κυριολεξία καταρρεύσει, τα περισσότερα από τα κτίσματα ήταν ασυντήρητα, ερειπωμένα και, κάποια, υπό κατάρρευση. Υπήρχαν επίσης ανεκτίμητης πολιτιστικής και ιστορικής αξίας κειμήλια, χειρόγραφα, παλαίτυπα βιβλία, ιστορικά έγγραφα κ.λπ., τα οποία κινδύνευαν να καταστραφούν ή να απωλεσθούν. Είχαμε ένα μοναστήρι τριάντα πέντε χιλιάδων τετραγωνικών μέτρων και μαζί με τα εξαρτήματά του άλλες εβδομήντα χιλιάδες, δηλαδή εκατό χιλιάδες τετραγωνικά μέτρα, που ήταν όλα μνημεία έρημα, χαμένα και εγκαταλελειμμένα. Και αρχίσαμε να σκεφτόμαστε πώς θα αποδώσουμε στην Ιερά Μονή την παλιά της αίγλη. Ετσι αρχίσαμε να κάνουμε μελέτες, να συντηρούμε το Μοναστήρι και να υποβάλλουμε αιτήσεις για την υπαγωγή σε κοινοτικά προγράμματα χρηματοδότησης της αναστήλωσης της Μονής. Δεν συζήτησα με κανέναν υπουργό για όλα αυτά. Αντιθέτως μπορώ να πω ότι στο θέμα της προστασίας των ιδιοκτησιακών μας δικαιωμάτων οι εκάστοτε υπουργοί ήταν αρνητικοί και κουραστήκαμε ασύγκριτα για να διασφαλίσουμε τα δικαιώματά μας.
* Είχατε κατ' ιδίαν συζητήσεις με τον πρώην πρωθυπουργό, ποιος ήταν ο σκοπός της επίμαχης επίσκεψης;
- Ο τέως πρωθυπουργός επισκέφθηκε το Αγιον Ορος με δική του πρωτοβουλία περί τα τέλη Ιουλίου 2006, κατόπιν προηγούμενης συνεννόησης με την Ιερά Κοινότητα κατά το Πρωτόκολλο και με τις Ιερές Μονές που ήθελε να επισκεφθεί, δηλαδή τη Μονή Μεγίστης Λαύρας, τη Μονή Βατοπεδίου και τη Μονή Ιβήρων. Δεν υπήρχε σκοπός στην επίσκεψη αυτή και δεν είχαμε συζητήσεις με τον τέως πρωθυπουργό για την υπόθεση των ανταλλαγών. Αντιθέτως η μοναδική νύξη που του έγινε αφορούσε τη δημιουργία του Ιδρύματος Αγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, το οποίο προοριζόταν να παράσχει μεταξύ άλλων ένα μεγάλο φιλανθρωπικό έργο και για το οποίο μας υποσχέθηκε στήριξη όπου μπορούσε.
* Ποια ήταν η σχέση σας με τον Θ. Ρουσόπουλο; Αλήθεια, επικοινωνείτε μαζί του ως σήμερα;
- Η σχέση μου με τον Ρουσόπουλο ήταν καθαρά πνευματική. Δυστυχώς όμως σήμερα λόγω των εξελίξεων και της δυσφήμησης του ονόματός του στην υπόθεση του Βατοπεδίου δεν έχουμε κάποια επικοινωνία. Δυστυχώς κατάντησε η κατάθεση πίστης και πνευματικότητας να θεωρείται ποινικό αδίκημα.
* Θεωρείτε ότι συνάδει με την πνευματικότητα του Αγίου Ορους η διακίνηση εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ μέσω διαφόρων εταιρειών -κάποιες είναι και υπεράκτιες;
- Κατ' αρχήν πρέπει να σας διευκρινίσω ότι η Ιερά Μονή Βατοπεδίου δεν έχει αναπτύξει ποτέ επιχειρηματική δραστηριότητα η ίδια. Δεν είναι αυτό το έργο μας. Γι' αυτό τον λόγο η Μονή έχει αναθέσει σε τρίτους ειδικούς τη διαχείριση των χρημάτων της, τα οποία σας δηλώνω κατηγορηματικά ότι χρησιμοποιεί αποκλειστικά για την ολοκλήρωση της αναστήλωσης της Μονής, τη συντήρηση των ιερών κειμηλίων, τη σίτιση και φιλοξενία μοναχών και επισκεπτών και τη διενέργεια φιλανθρωπικών έργων.
* Στο Βατοπέδι έχετε εντυπωσιακό κατάλογο επισκεπτών. Τι εννοούσατε όταν είπατε στην εξεταστική, ότι «είμαστε σε ένα εθνικό κέντρο, όπου είμαστε πραγματικά υπηρέτες του γένους»;
- Τα μοναστήρια σε κάθε ορθόδοξη χώρα είναι κέντρα διαφύλαξης της παράδοσης και της θρησκείας στην οποία πιστεύουν. Ενα τέτοιο μοναστήρι είναι και η Ιερά Μονή Βατοπεδίου. Διαφυλάσσει ακέραια την παράδοση του γένους και υπηρετεί την ορθοδοξία. Πιστεύω ότι αυτό είναι μια μεγάλη προσφορά, καθρέφτης του γένους μας και κιβωτός των ορθοδόξων παραδόσεων. Και είναι πραγματικά τιμή της Ελλάδας για όλους όσοι μας επισκέπτονται, απλοί πολίτες αλλά και ηγέτες κρατών.
* Πιστεύετε ότι υπήρξαν κρατικοί λειτουργοί που χρηματίστηκαν για να σας εκχωρήσουν τα κρατικά φιλέτα;
- Απαντώ κατηγορηματικά όχι. Θα ήταν μεγάλη αδικία κάθε ισχυρισμός περί του αντιθέτου. Αλλωστε εμείς ζητήσαμε να ανοίξουν όλοι οι τραπεζικοί λογαριασμοί για να διαπιστωθεί η πορεία κάθε ποσού. Από όσο γνωρίζω με τα μέχρι τώρα στοιχεία και πορίσματα της Τράπεζας της Ελλάδος, δεν έχει προκύψει κάποιος χρηματισμός των κρατικών λειτουργών από τρίτους. Οσο για τα λεγόμενα «φιλέτα», ο όρος, καθαρά εφεύρεση ορισμένων για να παραπλανηθούν οι αρμόδιες αρχές και ο λαός, πρέπει να σας πω ότι τα ακίνητα που μας έδωσε το ελληνικό Δημόσιο για ανταλλαγή με τη Λίμνη Βιστωνίδα και τις παραλίμνιες εκτάσεις σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να χαρακτηριστούν «φιλέτα». Αντιθέτως, πολλά απ' αυτά που μας έδωσαν ήταν ακατάλληλα για οποιαδήποτε χρήση, είτε διότι υπήρχαν πολεοδομικοί περιορισμοί, είτε διότι ήταν δασικές εκτάσεις, είτε, όπως το ολυμπιακό ακίνητο, το οποίο δεν πληρούσε τις προδιαγραφές ασφάλειας για την εξυπηρέτηση ιδρυματικών σκοπών.
* Τι λέτε για την κατάθεση του υπουργού Τσιτουρίδη, ότι μέσω λάπτοπ εσείς υποδεικνύατε τα ακίνητα που επιθυμούσατε να εκχωρηθούν;
- Κατ' αρχήν δεν γνωρίζω ποιοι λόγοι σκοπιμότητας οδήγησαν τον κύριο Τσιτουρίδη στις αναλήθειες που είπε. Ήταν εξ εκείνων που αναγνώριζαν την ιδιοκτησία μας επί της Λίμνης και των παραλιμνίων κι επιθυμούσαν ανταλλαγές. Ωστόσο σας δηλώνω κατηγορηματικά ότι εκ των πραγμάτων δεν μπορούσαμε να γνωρίζουμε τα διαθέσιμα ακίνητα και δεν είχαμε σε καμία περίπτωση δικαίωμα υπόδειξης και επιλογής. Σε κάθε περίπτωση, δεν ξέρω τι είναι τα λάπτοπ.
* Καταγγείλατε στην εξεταστική ότι συρθήκατε στις ανταλλαγές. Ποιος σας έσυρε και ποιος ωφελήθηκε τελικά;
- Ολες οι κυβερνήσεις από το έτος 1998 και μετά αναγνώρισαν με σωρεία επισήμων εγγράφων και αποφάσεων τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα της Ιεράς Μονής Βατοπεδίου επί της Λίμνης Βιστωνίδας και των παραλίμνιων αυτής εκτάσεων. Οι ανταλλαγές που ακολούθησαν δεν ήταν δική μας επιλογή, ήταν πρωτοβουλία της τότε κυβέρνησης, η οποία προκειμένου να ικανοποιήσει το αίτημα των τοπικών παραγόντων να φύγουμε από την περιοχή τους μας οδήγησε στις ανταλλαγές.
Αυτό άλλωστε το κατέθεσε και ένας από τους βασικότερους αυτούς παράγοντες, ο πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Ξάνθης, κ. Αθ. Ξυνίδης, συγγενής του γεν. γραμματέα της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ, στον εισαγγελέα, ομολογώντας ότι οι ανταλλαγές ήταν αποτέλεσμα των κινητοποιήσεών τους.
Το κατέθεσαν και άλλοι μάρτυρες στην εξεταστική επιτροπή του 2008, όπως ο τ. υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης κ. Μπασιάκος και ο τ. υφυπουργός κ. Κοντός. Αυτές οι αλήθειες γιατί δεν αναφέρθηκαν ποτέ από τά μέσα επικοινωνίας ώστε να διαφωτισθεί ο λαός; Συρθήκαμε στις ανταλλαγές πιεζόμενοι από την τότε κυβέρνηση, με αποτέλεσμα να μας εμφανίζουν σαν συμμέτοχους σε ένα παιχνίδι πολιτικών συμφερόντων, όπου στην ουσία χαμένη βγήκε η Μονή.
* Ποια ήταν η σχέση σας με τον Γ. Αγγέλου, του ζητήσατε ποτέ τη διαμεσολάβηση προκειμένου να διευκολυνθείτε στην υπόθεση;
- Ο κ. Αγγέλου επισκεπτόταν κάθε Σάββατο του Λαζάρου για τρία συνεχή έτη το Μοναστήρι μας. Ποτέ δεν του ζήτησα τη διαμεσολάβηση για οτιδήποτε

Το Άγχος στις Εξετάσεις

Καθώς πλησιάζουν οι μέρες των εξετάσεων, μαθητές & γονείς εντείνουν τις προσπάθειές τους για την επιτυχία και την πολυπόθητη θέση στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Αυτές τις ημέρες το άγχος των παιδιών...

που δεν είναι τίποτα άλλο φόβος ενδεχόμενης αποτυχίας στις εξετάσεις, μεγαλώνει.

Βέβαια εκείνο που χρειάζεται να ξέρουμε είναι ότι μέχρις ενός σημείου το άγχος είναι φυσιολογικό και δημιουργικό. Μας κινητοποιεί σε δύσκολες και προκλητικές φάσεις της ζωής μας να καταβάλουμε το μέγιστο των προσπαθειών μας προκειμένου να επιτύχουμε τον στόχο μας!

Το άγχος γίνεται επικίνδυνο και μπορεί να κάνει κακό, όταν δεν μπορούμε πια να το ελέγξουμε, γιατί τότε:

1. περιορίζει την πραγματικής μας ικανότητά για επίδοση και

2. μας κάνει να υποφέρουμε..

Το άγχος των εξετάσεων συνήθως συνδέεται με τον φόβο που νιώθουμε μήπως απογοητεύσουμε τους γονείς μας, ή ματαιώσουμε τις προσδοκίες που έχουμε από τον εαυτό μας.

Το άγχος κινητοποιείται από αρνητικές σκέψεις, μεγαλώνει μέσα απ’αυτές και τελικά, στην χειρότερη περίπτωση, μπορεί να μας ακινητοποιήσει –όταν ξεφεύγει τελείως από τον έλεγχό μας- και να μας οδηγήσει να εγκαταλείψουμε την προσπάθειά μας. Επίσης, μέσα από τις αρνητικές σκέψεις που κάνουμε όταν φοβόμαστε κάτι πολύ άθελά μας «προετοιμάζουμε» την αποτυχία, αφού ασυνείδητα σκεφτόμαστε και συμπεριφερόμαστε με τέτοιο τρόπο ώστε να αποτύχουμε!

Συμπτώματα –Επιπτώσεις του έντονου άγχους

• Μείωση της επίδοσης:

o Δυσκολία συγκέντρωσης, διανοητικό μπλοκάρισμα (μπλακ-άουτ), δυσκολία οργάνωσης των πληροφοριών

• Ψυχοσωματικά συμπτώματα (πονοκέφαλοι, κοιλόπονοι, ταχυκαρδία, εφίδρωση, συχνοουρία, τρέμουλο, ναυτία, μυϊκή υπερένταση

• Διανοητικά: Αρνητικές σκέψεις, μείωση αυτοπεποίθησης,

• ευσυγκινησία, ευερεθιστότητα, άσχημος ύπνος

Προετοιμασία – Αντιμετώπιση

Πριν: Να μάθεις να αντιμετωπίζεις τις εξετάσεις, παρ’όλο τον φόβο σου για πιθανή αποτυχία!

• Καλή προετοιμασία (οργανόγραμμα)

• (επανάληψη μαζί με φίλους: Δοκιμή μαζί με άλλους εξεταζόμενους Συνάντησε άλλους συμμαθητές σου και ας ρωτήσει ο ένας τον άλλον  Αν μπορείς να το εξηγήσεις στους άλλους, τότε το έχεις κατανοήσει...διαφορετικά, χρειάζεσαι κι άλλες επαναλήψεις!

• Αναλύστε την κατάσταση ρεαλιστικά: Γράψτε απ’τη μια: τι ακριβώς σας προκαλεί άγχος, κι απ’την άλλη (στήλη της σελίδας): πως μπορείτε πρακτικά να διορθώσετε το συγκεκριμένο πρόβλημα!

• Κάντε ένα διάλειμμα και συζήτησε εκφράζοντας τους φόβους και τις αμφιβολίες σου στους γονείς σου και σε ανθρώπους που μπορούν να σε ακούσουν!

• Νοητική αναπαράσταση των πραγματικών συνθηκών («φαντάσου με λεπτομέρειες τις πραγματικές συνθήκες...»)

o Όσο πιο συχνά φαντάζομαι τις εξετάσεις τόσο πιο πολύ εξοικειώνομαι μαζί τους...!  Αυτό που μπορώ να το αντιμετωπίσω στη φαντασία μου, μπορώ να το κάνω και στην πραγματικότητα!!

• Ασκήσεις χαλάρωσης (15΄τη μέρα) («συγκεντρώσου στη διαφραγματική αναπνοή και στο σώμα σου που βαραίνει καθώς χαλαρώνει...»)

o Συνδυασμός εισπνοών – εκπνοών με θετικές (και ρεαλιστικές) σκέψεις...

 Όχι «δεν θα φοβηθώ», ή «θα πετύχω στα σίγουρα!», άλλα: «Ακόμα κι αν φοβηθώ, θα το αντιμετωπίσω», «θα κάνω ό.τι περνάει από το χέρι μου για να επιτύχω»...

• Γυμναστική (καθημερινά)

• Ξεκούραση & καλός ύπνος

• Πρωινό μπάνιο με χλιαρό νερό

Κατά τη διάρκεια:

• Ξεκίνα με ό,τι γνωρίζεις καλά....

• Συνδύασε εισπνοές- εκπνοές με θετικές (και ρεαλιστικές) σκέψεις...

• Μόλις νιώσεις τα πρώτα σημάδια πανικού επανέλαβε μια λέξη ή φράση που σε ηρεμεί («μάντρα») (π.χ. «ήρεμα», «χαλαρά», «είμαι δίπλα σου...».

Μετά:• Μετά τις εξετάσεις κάνε ένα δώρο στον εαυτό σου: μια βόλτα μ’ένα φίλο για κάθε, κ.λ.π.

• Οραματίσου την επιτυχία και προετοίμασε τον εαυτό σου για την επόμενη ημέρα.

Συναισθηματική & Ψυχολογική υποστήριξη από του γονείς:

o Διαθεσιμότητα να ακούσουν

o «το άγχος της αποτυχίας είναι φυσιολογικό»

«όλοι έχουν παρόμοιο άγχος..»

o «ακόμα κι αν δεν περάσεις, υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις»

o «αν δεν περάσεις για το μόνο που θα στεναχωρηθώ είναι γιατί δεν θα ανταμειφθούν οι κόποι σου...»

o «Κάθε αποτυχία είναι μια ευκαιρία μάθησης!...»

Ο κύριος σκοπός της εκπαίδευσης είναι να βοηθήσεις τους νέους ανθρώπους να μαθαίνουν να ανταποκρίνονται με επιτυχία στις συνεχώς μεταβαλλόμενες κοινωνικο-πολιτικές και οικονομικές συνθήκες.

Επομένως, ο στόχος των γονιών και των εκπαιδευτικών –όλων των βαθμίδων- είναι να βοηθήσουν τους μαθητές να αγαπήσουν τη μάθηση. Επειδή η επιβίωση των παιδιών μας στο μέλλον θα εξαρτάται από την ικανότητά τους να μαθαίνουν, φροντίστε να δημιουργήσετε τις κατάλληλες συνθήκες –και στην δύσκολη στιγμή των εξετάσεων- που θα επιτρέψουν στο παιδί σας να συνεχίσει και μετά απ’αυτές να θέλει να μαθαίνει...!

http://www.psychologos.gr

Σημείωση δική μας: Και πολύ προσευχή και εμπιστοσύνη στην Πρόνοια του Θεού. Όπως λέει και ο Αποστολος Παύλος "το γαρ τον δρόμο τελέσαι, ουδέ του θέλοντος, ουδέ του τρέχοντος, αλλά του ελεούντος Θεού" 

Η κοινωνία με την καύση των νεκρών προσυπογράφει το τέλος της

Ένας από τους πλέον σεβαστούς μητροπολίτες, ο Μεσογαίας Νικόλαος λέει για την καύση νεκρών απλά και κατανοητά πράγματα..
"Μόλις ο άνθρωπος πεθάνει, το σώμα του γίνεται λείψανο. Τότε αυξάνει και ο σεβασμός μας σ΄αυτό. Το λείψανο αποτελεί την ανάμνηση μιας ιερουργίας που μέσα του επιτελείτο - της σωτηρίας της ψυχής- και την υπόμνηση μιας άλλης που τώρα "αγνώστως" συνεχίζεται έξω από αυτό- της δόξης της ψυχής. Το σώμα δεν περιμένει την καταστροφή του, αλλά την "ετέρα μορφή του"(Μάρκ. ιστ΄12), την αναμόρφωσή του "εις το αρχαίον κάλλος". Αυτή είναι η αιτία που η Εκκλησία προσεγγίζει το σώμα με ιδιαίτερο σεβασμό και αισθήματα ιερά. Δεν καίμε τους ναούς, πολλώ δε μάλλον τους έμψυχους ναούς.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι το σώμα είναι κάτι που δεν εγγίζεται και στο οποίο αρνούμεθα κάθε παρέμβαση. Το σώμα είναι το υποκείμενο στη...

φθορά στοιχείο του ανθρώπου Η φυσική φθορά είναι η ισχυρότερη ίσως υπόμνηση της πτωτικής μας φύσεως. Κάθε βίαιη κίνηση που συνηγορεί στη συρρίκνωσή του, προσβάλλει και την ψυχή. Για τον λόγο αυτό, στο σώμα παρεμβαίνουμε μόνο θεραπευτικά, αναστέλλοντας την εξέλιξη της φθοράς, όταν και όδο μπορούμε. Η διαδικασία της πρέπει να είναι εντελώς φυσική και ποτέ εξαναγκασμένη. Την αναλαμβάνει μόνον ό Θεός μέσα από τις συνθήκες που ο ίδιος προνοεί ή η φύση μέσα από την ευθύνη που της έχει ανατεθεί. Αυτός είναι ένας άλλος λόγος που η Εκκλησία μας αρνείται την καύση των νεκρών. Αφήνει στη φύση να αναλάβει την ευθύνη της φθοράς του σώματος. Δεν το καίει, αλλά το αφήνει να σβήσει. Αυτό σημαίνει ότι από τη στιγμή που η φύση επιτρέπει να μείνει κάποιο υπόλειμμα, αυτό έχει το λόγο του.Όταν και η ΄φυση αρνείται την ολοσχερή διάλυσή του ανθρωπίνου σώματος, τότε η νομοθετημένη καύση του δεν είναι πράξη επιλήψιμης βίας;


Οι νεκροί δεν είναι "πεθαμένοι" αλλά κεκοιμημένοι. Τοποθετούνται με σεβασμό στον τάφο, στραμμένοι προς ανατολάς με την προσδοκία της αναστάσεώς τους. Η Εκκλησία συνειδητά αρνείται τον όρο "νεκροταφεία" και επιμένει στον όρο "κοιμητήρια". Και το κάνει αυτό όχι για λόγους ψυχολογικού -για να μην αγριεύουμε- αλλά για λόγους καθαρά πνευματικούς: νεκρός δεν σημαίνει τελειωμένος (που έχει τελειώσει) αλλάτετελειωμένος (που έχει τελειωθεί). Τέλος δεν σημαίνει λήξη, αλλά τελείωση. Τα οστά των νεκρών αποτελούν ανάμνηση της παρελθούσης ζωής τους, ενθύμηση της παρούσης καταστάσεως τους, αλλά και υπόμνηση της μελλούσης προοπτικής μας. Αυτά με κανένα νόμο δεν καίγονται.

Η Εκκλησία δεν τιμά το σώμα και χωριστά την ψυχή, αλλά τον σύνδεσμο των δυό, τον άνθρωπο ως όλον. Στον κίνδυνο να ξεχαστεί ο άνθρωπος, επειδή δεν φαίνεται η ψυχή του, διατηρούμε το σώμα, που δεν μας την θυμίζει μόνο όταν λειτουργεί αλλά και όταν απλά υπάρχει. Η οριστική καταστροφή του σώματος, η καύση του, δεν είναι καύση νεκρού ανθρώπου -κάτι που καίγεται - αλλά προσπάθεια καύσης της ζωντανής ψυχής του,κάτι που δεν καταστρέφεται.

Η ψυχή ζει. Αυτό φαίνεται από το ότι τα λείψανα έχουν ζωή όχι βιολογική βέβαια αλλά κάποιας μορφής πνευματική, που όμως διαπιστώνεται. Όταν έχουμε άτομα που η βίωσή τους της πνευματικής πραγματικότητος ήταν τόσο έντονη ώστε και από τότε που ζούσαν εν χρόνω την παχύτητα αυτού του κόσμου, αυτά να λειτουργούν στις συχνότητες του άλλου, τότε ο θάνατός τους είναι κοίμηση που αποτυπώνεται στα λείψανά τους. Είναι πολύτιμη εμπειρία της Εκκλησίας, διαρκώς επαληθευόμενη, ότι πλείστα όσα εξ αυτών εμφανίζουν ιδιάζουσα χάρι. Είναι γνωστό ότι συχνά τα λείψανα των αγιορειτών μοναχών αλλά και των άλλων εξαγιασμένων ανθρώπων που η ζωή τους τίμησε το σώμα και η ψυχή τους φανέρωσε μεγαλύτερη ευρωστία και ζωτικότητα από αυτό, διατηρούν μια εντυπωσιακή ευκαμψία για ώρες μετά θάνατον. Δεν κοκαλώνουν!

Αλλά και η αποδεδειγμένη ευωδία, το κέρινο χρώμα τους, η θαυματουργική χάρι τους ή η φυσική αφθαρσία ολόσωμων αγίων, στοιχεία ασυνήθη και φυσικώς ανεξήγυτα, είναι αναμενόμενα φαινόμενα της πνευματικής πραγματικότητος. Αυτά τα λείψανα, για την ορθόδοξη εκκλησιαστική παράδοση και συνείδηση, αποτελούν περιουσία πολυτιμότερη και από τη διδασκαλία της θησαυρούς αναγκαιότερους και από τα σκεύη της. Στα λείψανα των μαρτύρων της εδράζονται οι άγιες τράπεζες της. Αν αυτά κάψει θα έχει ήδη θυσιάσει τα ιερά θυσιαστήριά της θαέχει καταστρέψει τα ζωτικά σπλάχνα της.

Αν μας ρωτούσαν πως θα προτιμούσαμε να φύγει απ΄αυτόν τον κόσμο κάποιος δικός μας:από εγκεφαλική αποπληξία, από καρδιακή ανακοπή, με παραμορφωτικά εγκαύματα, ή να αποτεφρωθεί από ανάφλεξη και πυρκαγιά, έχω την εντύπωση πως ο τραγικότερος τρόπος θα ομολογούσαμε πως είναι ο τελευταίος.

Είναι φυσικό στον άνθρωπο, όταν αποχαιρετά τον άνθρωπό του, να θέλει να αντικρύσει για τελευταία φορά την οικεία σ΄αυτόν όψη και όχι το αποτρόπαιο κατάντημά του σε απάνθρωπη, ανοίκεια και απρόσωπη στάχτη. Η λεπτή αγάπη των στιγμών εκείνων εκφράζεται ως ανάγκη να αγκαλιάσει κανείς, να φιλήσει, να χορτάσει το βλέμμα του, να εκδηλωθεί τρυφερά πάνω στο άψυχο σώμα. Αν μας πληγώνει η βία της φύσεως, πώς εμείς επιλέγουμε τη βία του αυτεξουσίου μας; Όταν κάτι είναι πολύτιμο και το χάνουμε, προσπαθούμε να κρατήσουμε όσο περισσότερο απ΄αυτό μπορούμε. Ποτέ δεν νομοθετούμε τη βίαιη μείωση του τελευταίου ανεκτίμητου υπολείμματός του.

Η απόφαση ότι δεν έχουμε χώρο στα κοιμητήριά μας ισοδυναμεί με προσβολή.Αν δεν έχουμε, να δημιουργήσουμε χώρο. Η αγάπη δημιουργεί και χώρο και προϋποθέσεις. Η χρηστική ανάγκη ποτέ δεν είναι ουσιαστική και πάντα πιστοποιεί τη στενότητα του καρδιακού χώρου.Η ανάγκη του σεβασμού είναι πολύ μεγαλύτερη γι΄αυτόν που τον εκχωρεί παρά γι΄αυτόν που αποδέχεται.

Ετσι που βαδίζει η κοινωνία μας δεν θα έχει μονον έλλλειψη χώρου, αλλά και ανθρώπους δεν θα βρίσκει για να θάψουν, ίσως και να κάψουν, τους νεκρούς της. Στο απέραντο γηροκομείο του "πολιτισμένου" κόσμου μας, όπου οι νέοι τείνουν να γίνουν πολύ λιγότεροι από τους ηλικιωμένους και οι γεννήσεις πολύ πιο σπάνιες από τους θανάτους, θα υπάρχουν νεκροί και όχι νεκροθάφτες.Αντί να ενδιαφέρεται η κοινωνία μας για την αρχή της ζωής, π.χ. το δημογραφικό πρόβλημα, υπεραπασχολείται με το τέλος, την καύση. Η ίδια νοοτροπία που αποφεύγει, τη γέννηση, δηλαδή τη ζωή, αυτή που απορρίπτει και τους γέρους, αυτή που προτείνει την ευθανασία, αυτή που η ίδια δεν αντέχει και τους νεκρούς αρνείται τη δημιουργία και επιλέγει την καύση. Αυτή υπογράφει το οριστικό τέλος του τέλους το τέλος του σκοπού το τέλος του ανθρώπου.


Η κοινωνία με την καύση των νεκρών προσυπογράφει το δικό της τέλος. τον μηδενισμό της. Μια κοινωνία που δεν αντέχει τον άνθρωπο ούτε στην ασθένειά του, ούτε στην αδυναμία του, ούτε στον θάνατό του, μια κοινωνία που καίει τους νεκρούς της, μια κοινωνία που καταστρέφει και την ανάμνηση της ζωής και την ενθύμηση των μελών της -αυτό είναι τα λείψανα- μια κοινωνία που κάνει την αρχή του ανθρώπου τεχνητή και μηχανική και το τέλος του οριστικό και αμετάκλητο, μια κοινωνία που αρνείται την πνοή του αιώνιου και εγκλωβίζεται στην ασφυξία του εφήμερου, τι σχέση μπορεί να έχει αυτή η κοινωνία με τη ζωή; Ακόμη και οι άθεοι υπογράμμιζαν την ανάμνηση των επίγειων θεών τους με ταριχεύσεις των σωμάτων τους (περίπτωση Λένιν) ή όπου αυτό δεν ήταν δυνατόν με κατασκευές αγαλμάτων και ψεύτικων ομοιωμάτων.

Κατόπιν τούτων, δεν είναι ότι δεν της επιτρέπεται, αλλά η Εκκλησία αδυνατεί και αρνείται να δεχθεί μια απλά χρηστική και καθόλου πειστική λύση ελάσσονος πρακτικής βαρύτητος και να θυσιάσει το βίωμα του σεβασμού της στη θεϊκότητα του προσώπου του κάθε ανθρώπου, πολλώ μάλλον του ανθρώπου που αυτή βάφτισε στη κολυμβήθρα της τιμώντας ταυτόχρονα και την ψυχή και το σώμα του. Το μείζον δεν μπορεί να υποταχθεί στο έλασσον. Είναι αδύνατον όποιος πιστεύει στην Εκκλησία και αποδέχεται την πρόταση ζωής της, όποιος ζει την πραγματικότητα της ψυχής, όποιος σέβεται τον άνθρωπο να μην τιμά και το σώμα. Το σώμα χρήζει μεγαλύτερης τιμής και σεβασμού από την κοινωνία μετά θάνατον απ' όση περιποίηση και προστασία δέχθηκε από τον ίδιο τον άνθρωπο κατά τη διάρκεια της ζωής του

Μάνες γεμάτες κουράγιο

http://www.unborn.gr

Της Μαρίας Βάθη           

Περισσότερες από 12.000 ανύπαντρες μητέρες μεγαλώνουν κάτω από αντίξοες συνθήκες τα παιδιά τους, βιώνοντας τον κοινωνικό αποκλεισμό και την αδιαφορία της Πολιτείας.

Βιώνουν τον κοινωνικό αποκλεισμό και ακροβατούν καθημερινά μεταξύ των χιλιάδων υποχρεώσεων στη δουλειά και το σπίτι. Είναι περισσότερες από 12.000 ανύπαντρες μητέρες, στο σύνολο των 230.000 Ελληνίδων που μεγαλώνουν παιδιά χωρίς σύζυγο. Τα οικογενειακό δίκαιο κατάργησε τη διάκριση σε παιδιά εντός και εκτός γάμου το 2003. Κανένας νόμος όμως δεν διευκολύνει την ανύπαντρη μέλλουσα μητέρα, ώστε η γέννηση και η ανατροφή του παιδιού της να μην είναι ένας διαρκής Γολγοθάς. Παρά το γε­γονός ότι, σύμφωνα με το Σύνταγμα η μητρότητα και η παι­δική ηλικία βρίσκονται υπό κρατική μέριμνα και προστασία, ειδικοί στον τομέα της πρόνοιας τονίζουν πως η βοήθεια στις γυ­ναίκες που αναλαμβάνουν διπλά την ευθύνη των παιδιών τους είναι σχεδόν μηδενική.
Η Παγώνα Καραγιάννη είναι μια γυναίκα που τόλμησε, μια α­νύπαντρη μητέρα που ζει και κυ­κλοφορεί ανάμεσα μας. «Με 490 ευρώ το μήνα προσπαθώ να μεγαλώσω μόνη το παιδί μου, χω­ρίς δικό μου σπίτι, χωρίς σταθερή δουλειά και χω­ρίς καμία υποστή­ριξη από κανέναν» λέει στον Ε.Τ. η 44χρονη ανύπαντρη μητέρα. Εργάζεται ημιαπασχολούμενη ως καθαρίστρια και από το μισθό της πληρώνει σχεδόν τον μισό, δηλαδή 210 ευρώ, για το νοίκι. Η πολιτεία, όπως λέει, παρακολουθεί ως απλός θεατής τον αγώνα της για επιβίωση. Η μόνη στήριξη που της παρέχει είναι το ποσό των 88 ευρώ το δίμηνο που παίρνει από το ΠΙΚΠΑ.
"Η πρώτη μου σκέψη όταν έμαθα όταν ήμουν έγκυος ήταν να κάνω έκτρωση. Ο πατέρας του παιδιού ήταν από την πρώτη στιγμή αρνητικός. Πίστευε ότι έμεινα έγκυος για να τον αναγκάσω να με παντρευτεί.

ΑΠΟΓΝΩΣΗ

 Ήμουν χαμένη, δεν ήξερα τι να κάνω και παρακάλεσα το Θεό να μου δείξει το σωστό δρόμο. Και μου τον έδειξε! Όταν έκανα τις εξετάσεις πριν από την έκτρωση, είδα στην οθόνη του υπέρηχου το παιδί μου και αποφάσισα να το κρατήσω και να προσπαθήσω να το ζήσω».
Η κ. Καραγιάννη είναι μια από τις πολλές μητέρες που βρήκαν οικονομική και ηθική στήριξη στο Κέντρο Φροντίδας Μητέρας και Παιδιού του Συλλόγου Προστασίας Αγέννητου Παιδιού.  «Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης με στήριξαν οι γο­νείς μου και κάποιοι φίλοι, χω­ρίς όμως καμία ιδιαίτερη οικο­νομική ενίσχυση. Τα έβγαλα πέρα με τα λίγα χρήματα που είχα μαζέψει έως τότε από τη δουλειά μου. Από συγγενείς μου έμαθα για το Κέντρο Φροντίδας Μητέρας και Παιδιού. Εκεί μου πρόσφεραν ψυχολογική στήριξη και όταν γέννησα φρόντισαν να με προμη­θεύουν με όσα χρειαζόταν το παιδί, από καρότσι και κούνια μέχρι γάλατα και πάνες».

«Δεν ζητάω από το κράτος να κάθομαι και να με πληρώνουν»

Η κ. Καραγιάννη λέει πως θα έπρεπε να υπάρχει τουλάχιστον καλύτερη πληροφόρηση για το πού μπορούν να βρουν στήριξη οι μητέρες. «0 κόσμος δεν ξέρει. Αν ήξερε, θα βοηθούσε. Ο Σύλλογος Προστασίας Αγέννητου Παιδι­ού προσφέρει εθελοντική βοήθεια σε γονείς και παιδιά, αλλά πολλοί δεν γνωρίζουν την ύπαρξή του. Αν ήμουν στο εξωτερικό, θα ήταν διαφορετικά. Δεν ζητάω από το κράτος να κάθομαι και να με πληρώνουν. Αυτό που ζητάω εγώ και κάθε μητέρα που αγωνίζεται να μεγαλώσει μόνη ένα παιδί είναι μια σταθερή δουλειά και καλύτερη αντιμετώπιση από την Πολιτεία».
Οι δημόσιοι παιδικοί σταθμοί, όπως λέει, συχνά δεν επαρκούν και κάποιες φορές δεν ανταποκρίνονται στο σκοπό τους λόγω ωραρίου. Οι ι­διωτικοί, πάλι εξυπηρετούν από πλευράς ωραρίου, αλλά το κόστος εί­ναι δυσβάστακτο. «Δυσκολεύτηκα να πάω το παιδί στον δημοτικό παιδικό σταθμό, γιατί ήταν μικρό, και σαν να μην έφτανε αυτό, χάνω συνέχεια δουλειές ωράριο του σταθμού εί­ναι περιορισμένο κι εγώ δεν έχω κανέναν να μου κρατήσει το παιδί. Ακόμα πληρώνω καθημερινά ένα ποσό για το φαγητό του, που τώρα πια δεν είναι δωρεάν».
Η μικρή Μιχαέλα είναι τώρα τεσσάρων χρόνων και είναι πανέμορφη. Μερι­κές φορές, βλέποντας άλλα παιδιά με τους γονείς τούς ρωτάει για τον πατέρα της. «Το παιδί δεν έχει καμία επαφή με τον πατέρα του. Δεν με βοή­θησε ποτέ, ούτε οικο­νομικά ούτε ηθικά. Το είδε μόνο δυο-τρεις φορές όταν ήταν μικρό και από τότε τίποτα. Ξέρω ότι όταν μεγαλώσει η κόρη μου θα θελήσει να τον βρει. Είμαι προετοιμασμένη και θα της πω όλη την αλήθεια» λέει στον Ε.Τ. η ανύπαντρη μητέρα. Και όλα αυτά σε μια χώρα που το εθνικό της πρόβλημα είναι το δημογραφικό...
(Πηγή: Εφημερίδα Ελεύθερος Τύπος», 7.8.2006

http://www.unborn.gr

http://www.unborn.gr