http://agia-varvara.blogspot.com/2009_04_01_archive.html
Μετά από τις σημειώσεις που είχα του παρελθόντος, ανακάλυψα και το εξής θαυμαστό γεγονός, μια θαυμαστή ιστορία, όπως μου την διηγήθηκε ένας μοναχός από το Άγιο Όρος, όταν το επισκεπτόμουν τα πρώτα χρόνια, και δη την σκήτη της Αγίας Άννης. Κάποιος ονόματι πατήρ Γεδεών στα Καυσοκαλύβια, στα 90 του περίπου χρόνια, ήτανε βαριά άρρωστος στο κρεβάτι και συγχρόνως τυφλός. Παρά τα γεράματά του όμως, τα λόγια του ήταν μελίρρυτα. Γλυκύτατα. Γεμάτα από χάρη. Η υπομονή του ήταν υποδειγματική. Η προσευχή του αδιάλειπτη. Η καρδιά του φλογερή. Και οι νηστείες του μέχρι εκείνη την ηλικία, καταπληκτικές. Με τον υποτακτικό του, τον πατέρα Ησαΐα, ειδοποιήθηκε κάποιος ιερεύς την ημέρα του Ευαγγελισμού να πάει να τον κοινωνήσουν. Ήταν γνωστός ο Γ. Γεδεών και για κάτι άλλο πολύ χαρακτηριστικό σ αυτόν. Για την απλυσιά του. Και την ακτενισιά του. Οποίος όμως τον πλησίαζε καταπλήσσονταν από την ευωδιά πού έβγαζε το ασκητικό εκείνο άπλυτο σώμα. Ασκητικό και το καλυβάκι του, δίχως μέσα να’ χει τίποτα το αναπαυτικό. Μπαίνοντας όμως μέσα αμέσως στο πρόσωπο του επισκέπτου τον κτυπούσε μια ουράνια θαυμαστή αύρα, ένα λεπτότατο παράξενο άρωμα. Με ιδιαίτερη λοιπόν χαρά ο ιερεύς, ο πατήρ Ελπίδιος, δέχτηκε αυτήν την πρόσκληση να πάει να κοινωνήσει τον τυφλό γέροντα. Φόρεσε το πετραχειλάκι του, πήρε το Άγιο Ποτήριο και κίνησε μαζί με τον π. Ησαΐα, πόυ πήγαινε εκείνος μπροστά με το λαδοφάναρο, λέγοντας ψιθυριστά συγχρόνως και οι δύο την ευχούλα ' Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με.' Στο δρόμο τους έπιασε βροχή. Φοβερή νεροποντή. Έβρεχε ακατάπαυστα, συνέχεια. Είχαν γίνει και οι δυο μούσκεμα. ' Η δυνατή βροχή, με τα Άχραντα Μυστήρια στα χέρια, με την ευχούλα στα χείλη, με την δυσκολία που είχαν στα σκληρά μονοπάτια και με τα όσα συνέβησαν, έμειναν αλησμόνητα μέχρι το τέλος της ζωής του π. Ελπιδίου. Έφθασαν επιτέλους και ο ιερεύς μπήκε αμέσως στο πτωχό εκκλησάκι, διότι κάθε καλύβα και κάθε ασκητήριο είχε και το δικό του απέριττο μικρό ναό. Όσο μικρός κι αν ήταν, πάντως υπήρχε ναός. Κι εκεί μπροστά στην Ωραία Πύλη περίμενε τον τυφλό, τον π. Γεδεών, 'Του δείπνου Σου ... παράλαβε ...' και ο Γ. Γεδεών βγήκε από το κελάκι του, με ξέμπλεκα τα μαλλιά και με χιλιομπαλωμένο αντέρι, ξυπόλητος. προχωρούσε αργά αργά, βασταζόμενος από τον υποτακτικό του τον π. Ησαΐα. Και μέσα στο ημίφως των κανδηλιών στο θυμιατό που έκαιγε και του κεριού της Ωραίας Πύλης κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων. " Μεταλαμβάνει ο δούλος του Θεού, Γεδεών μοναχός, Σώμα και Αίμα Ιησού Χριστού, εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον, " Και ω του θαύματος " τα τυφλά ματάκια, τα γεμάτα από δάκρυα της κατανύξεως άνοιξαν και ο γέρο-Γεδεών, φώναξε κατάπληκτος από θαυμασμό και αγία συγκίνηση : " Είδον το φως το αληθινόν, Ω Χριστέ μου, είδα το φως σου το αϊδιον, είδον το φως το αληθινόν. " Και αργά αργά γύρισε για το κρεβατάκι του το ξύλινο και το πτωχόν, λέγοντας συνεχώς. Πήγαινε, βάδιζε πολύ αργά, σημειωτόν : " Είδον το φως το αληθινόν, είδον το φως το αληθινόν. " Ξάπλωσε, σταύρωσε τα χεράκια του, αφού έκανε πρώτα το σημείον του Σταυρού και λέγοντας πάλιν και πάλιν " είδον το φως το αληθινόν, " παρέδωσε την Αγία του ψυχήν, στο φως το Αληθινόν. Στον Κύριόν του Ιησούν Χριστόν και Σωτήρα, τον μόνον αληθινόν Θεόν. Φως εκ Φώτος, Θεός Αληθινός, εκ Θεού αληθινού, ο Κύριος, ο Χριστός. Μπορεί να μη θαυμάζει κανένας τα μεγαλεία του Θεού, τα οποία αποκαλύπτει μέσα από το Μυστήριο της Θείας Κοινωνίας'; " Ο τοις αγαπώσιν Αυτόν, δηλαδή σ εκείνους που τον αγαπούν και τον υπηρετούν. Ασφαλώς και θαυμάζει και δοξάζει.
Παρασκευή 14 Μαΐου 2010
Πέμπτη 13 Μαΐου 2010
Το Άγχος στις Εξετάσεις
Καθώς πλησιάζουν οι μέρες των εξετάσεων, μαθητές & γονείς εντείνουν τις προσπάθειές τους για την επιτυχία και την πολυπόθητη θέση στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Αυτές τις ημέρες το άγχος των παιδιών...που δεν είναι τίποτα άλλο φόβος ενδεχόμενης αποτυχίας στις εξετάσεις, μεγαλώνει.
Βέβαια εκείνο που χρειάζεται να ξέρουμε είναι ότι μέχρις ενός σημείου το άγχος είναι φυσιολογικό και δημιουργικό. Μας κινητοποιεί σε δύσκολες και προκλητικές φάσεις της ζωής μας να καταβάλουμε το μέγιστο των προσπαθειών μας προκειμένου να επιτύχουμε τον στόχο μας!
Το άγχος γίνεται επικίνδυνο και μπορεί να κάνει κακό, όταν δεν μπορούμε πια να το ελέγξουμε, γιατί τότε:
1. περιορίζει την πραγματικής μας ικανότητά για επίδοση και
2. μας κάνει να υποφέρουμε..
Το άγχος των εξετάσεων συνήθως συνδέεται με τον φόβο που νιώθουμε μήπως απογοητεύσουμε τους γονείς μας, ή ματαιώσουμε τις προσδοκίες που έχουμε από τον εαυτό μας.
Το άγχος κινητοποιείται από αρνητικές σκέψεις, μεγαλώνει μέσα απ’αυτές και τελικά, στην χειρότερη περίπτωση, μπορεί να μας ακινητοποιήσει –όταν ξεφεύγει τελείως από τον έλεγχό μας- και να μας οδηγήσει να εγκαταλείψουμε την προσπάθειά μας. Επίσης, μέσα από τις αρνητικές σκέψεις που κάνουμε όταν φοβόμαστε κάτι πολύ άθελά μας «προετοιμάζουμε» την αποτυχία, αφού ασυνείδητα σκεφτόμαστε και συμπεριφερόμαστε με τέτοιο τρόπο ώστε να αποτύχουμε!
Συμπτώματα –Επιπτώσεις του έντονου άγχους
• Μείωση της επίδοσης:
o Δυσκολία συγκέντρωσης, διανοητικό μπλοκάρισμα (μπλακ-άουτ), δυσκολία οργάνωσης των πληροφοριών
• Ψυχοσωματικά συμπτώματα (πονοκέφαλοι, κοιλόπονοι, ταχυκαρδία, εφίδρωση, συχνοουρία, τρέμουλο, ναυτία, μυϊκή υπερένταση
• Διανοητικά: Αρνητικές σκέψεις, μείωση αυτοπεποίθησης,
• ευσυγκινησία, ευερεθιστότητα, άσχημος ύπνος
Προετοιμασία – Αντιμετώπιση
Πριν: Να μάθεις να αντιμετωπίζεις τις εξετάσεις, παρ’όλο τον φόβο σου για πιθανή αποτυχία!
• Καλή προετοιμασία (οργανόγραμμα)
• (επανάληψη μαζί με φίλους: Δοκιμή μαζί με άλλους εξεταζόμενους Συνάντησε άλλους συμμαθητές σου και ας ρωτήσει ο ένας τον άλλον Αν μπορείς να το εξηγήσεις στους άλλους, τότε το έχεις κατανοήσει...διαφορετικά, χρειάζεσαι κι άλλες επαναλήψεις!
• Αναλύστε την κατάσταση ρεαλιστικά: Γράψτε απ’τη μια: τι ακριβώς σας προκαλεί άγχος, κι απ’την άλλη (στήλη της σελίδας): πως μπορείτε πρακτικά να διορθώσετε το συγκεκριμένο πρόβλημα!
• Κάντε ένα διάλειμμα και συζήτησε εκφράζοντας τους φόβους και τις αμφιβολίες σου στους γονείς σου και σε ανθρώπους που μπορούν να σε ακούσουν!
• Νοητική αναπαράσταση των πραγματικών συνθηκών («φαντάσου με λεπτομέρειες τις πραγματικές συνθήκες...»)
o Όσο πιο συχνά φαντάζομαι τις εξετάσεις τόσο πιο πολύ εξοικειώνομαι μαζί τους...! Αυτό που μπορώ να το αντιμετωπίσω στη φαντασία μου, μπορώ να το κάνω και στην πραγματικότητα!!
• Ασκήσεις χαλάρωσης (15΄τη μέρα) («συγκεντρώσου στη διαφραγματική αναπνοή και στο σώμα σου που βαραίνει καθώς χαλαρώνει...»)
o Συνδυασμός εισπνοών – εκπνοών με θετικές (και ρεαλιστικές) σκέψεις...
Όχι «δεν θα φοβηθώ», ή «θα πετύχω στα σίγουρα!», άλλα: «Ακόμα κι αν φοβηθώ, θα το αντιμετωπίσω», «θα κάνω ό.τι περνάει από το χέρι μου για να επιτύχω»...
• Γυμναστική (καθημερινά)
• Ξεκούραση & καλός ύπνος
• Πρωινό μπάνιο με χλιαρό νερό
Κατά τη διάρκεια:
• Ξεκίνα με ό,τι γνωρίζεις καλά....
• Συνδύασε εισπνοές- εκπνοές με θετικές (και ρεαλιστικές) σκέψεις...
• Μόλις νιώσεις τα πρώτα σημάδια πανικού επανέλαβε μια λέξη ή φράση που σε ηρεμεί («μάντρα») (π.χ. «ήρεμα», «χαλαρά», «είμαι δίπλα σου...».
Μετά:• Μετά τις εξετάσεις κάνε ένα δώρο στον εαυτό σου: μια βόλτα μ’ένα φίλο για κάθε, κ.λ.π.
• Οραματίσου την επιτυχία και προετοίμασε τον εαυτό σου για την επόμενη ημέρα.
Συναισθηματική & Ψυχολογική υποστήριξη από του γονείς:
o Διαθεσιμότητα να ακούσουν
o «το άγχος της αποτυχίας είναι φυσιολογικό»
«όλοι έχουν παρόμοιο άγχος..»
o «ακόμα κι αν δεν περάσεις, υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις»
o «αν δεν περάσεις για το μόνο που θα στεναχωρηθώ είναι γιατί δεν θα ανταμειφθούν οι κόποι σου...»
o «Κάθε αποτυχία είναι μια ευκαιρία μάθησης!...»
Ο κύριος σκοπός της εκπαίδευσης είναι να βοηθήσεις τους νέους ανθρώπους να μαθαίνουν να ανταποκρίνονται με επιτυχία στις συνεχώς μεταβαλλόμενες κοινωνικο-πολιτικές και οικονομικές συνθήκες.
Επομένως, ο στόχος των γονιών και των εκπαιδευτικών –όλων των βαθμίδων- είναι να βοηθήσουν τους μαθητές να αγαπήσουν τη μάθηση. Επειδή η επιβίωση των παιδιών μας στο μέλλον θα εξαρτάται από την ικανότητά τους να μαθαίνουν, φροντίστε να δημιουργήσετε τις κατάλληλες συνθήκες –και στην δύσκολη στιγμή των εξετάσεων- που θα επιτρέψουν στο παιδί σας να συνεχίσει και μετά απ’αυτές να θέλει να μαθαίνει...!
http://www.psychologos.gr |
Σημείωση δική μας: Και πολύ προσευχή και εμπιστοσύνη στην Πρόνοια του Θεού. Όπως λέει και ο Αποστολος Παύλος "το γαρ τον δρόμο τελέσαι, ουδέ του θέλοντος, ουδέ του τρέχοντος, αλλά του ελεούντος Θεού"
Τετάρτη 12 Μαΐου 2010
Η κοινωνία με την καύση των νεκρών προσυπογράφει το τέλος της
Ένας από τους πλέον σεβαστούς μητροπολίτες, ο Μεσογαίας Νικόλαος λέει για την καύση νεκρών απλά και κατανοητά πράγματα.."Μόλις ο άνθρωπος πεθάνει, το σώμα του γίνεται λείψανο. Τότε αυξάνει και ο σεβασμός μας σ΄αυτό. Το λείψανο αποτελεί την ανάμνηση μιας ιερουργίας που μέσα του επιτελείτο - της σωτηρίας της ψυχής- και την υπόμνηση μιας άλλης που τώρα "αγνώστως" συνεχίζεται έξω από αυτό- της δόξης της ψυχής. Το σώμα δεν περιμένει την καταστροφή του, αλλά την "ετέρα μορφή του"(Μάρκ. ιστ΄12), την αναμόρφωσή του "εις το αρχαίον κάλλος". Αυτή είναι η αιτία που η Εκκλησία προσεγγίζει το σώμα με ιδιαίτερο σεβασμό και αισθήματα ιερά. Δεν καίμε τους ναούς, πολλώ δε μάλλον τους έμψυχους ναούς.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι το σώμα είναι κάτι που δεν εγγίζεται και στο οποίο αρνούμεθα κάθε παρέμβαση. Το σώμα είναι το υποκείμενο στη...
φθορά στοιχείο του ανθρώπου Η φυσική φθορά είναι η ισχυρότερη ίσως υπόμνηση της πτωτικής μας φύσεως. Κάθε βίαιη κίνηση που συνηγορεί στη συρρίκνωσή του, προσβάλλει και την ψυχή. Για τον λόγο αυτό, στο σώμα παρεμβαίνουμε μόνο θεραπευτικά, αναστέλλοντας την εξέλιξη της φθοράς, όταν και όδο μπορούμε. Η διαδικασία της πρέπει να είναι εντελώς φυσική και ποτέ εξαναγκασμένη. Την αναλαμβάνει μόνον ό Θεός μέσα από τις συνθήκες που ο ίδιος προνοεί ή η φύση μέσα από την ευθύνη που της έχει ανατεθεί. Αυτός είναι ένας άλλος λόγος που η Εκκλησία μας αρνείται την καύση των νεκρών. Αφήνει στη φύση να αναλάβει την ευθύνη της φθοράς του σώματος. Δεν το καίει, αλλά το αφήνει να σβήσει. Αυτό σημαίνει ότι από τη στιγμή που η φύση επιτρέπει να μείνει κάποιο υπόλειμμα, αυτό έχει το λόγο του.Όταν και η ΄φυση αρνείται την ολοσχερή διάλυσή του ανθρωπίνου σώματος, τότε η νομοθετημένη καύση του δεν είναι πράξη επιλήψιμης βίας;
Οι νεκροί δεν είναι "πεθαμένοι" αλλά κεκοιμημένοι. Τοποθετούνται με σεβασμό στον τάφο, στραμμένοι προς ανατολάς με την προσδοκία της αναστάσεώς τους. Η Εκκλησία συνειδητά αρνείται τον όρο "νεκροταφεία" και επιμένει στον όρο "κοιμητήρια". Και το κάνει αυτό όχι για λόγους ψυχολογικού -για να μην αγριεύουμε- αλλά για λόγους καθαρά πνευματικούς: νεκρός δεν σημαίνει τελειωμένος (που έχει τελειώσει) αλλάτετελειωμένος (που έχει τελειωθεί). Τέλος δεν σημαίνει λήξη, αλλά τελείωση. Τα οστά των νεκρών αποτελούν ανάμνηση της παρελθούσης ζωής τους, ενθύμηση της παρούσης καταστάσεως τους, αλλά και υπόμνηση της μελλούσης προοπτικής μας. Αυτά με κανένα νόμο δεν καίγονται.
Η Εκκλησία δεν τιμά το σώμα και χωριστά την ψυχή, αλλά τον σύνδεσμο των δυό, τον άνθρωπο ως όλον. Στον κίνδυνο να ξεχαστεί ο άνθρωπος, επειδή δεν φαίνεται η ψυχή του, διατηρούμε το σώμα, που δεν μας την θυμίζει μόνο όταν λειτουργεί αλλά και όταν απλά υπάρχει. Η οριστική καταστροφή του σώματος, η καύση του, δεν είναι καύση νεκρού ανθρώπου -κάτι που καίγεται - αλλά προσπάθεια καύσης της ζωντανής ψυχής του,κάτι που δεν καταστρέφεται.
Η ψυχή ζει. Αυτό φαίνεται από το ότι τα λείψανα έχουν ζωή όχι βιολογική βέβαια αλλά κάποιας μορφής πνευματική, που όμως διαπιστώνεται. Όταν έχουμε άτομα που η βίωσή τους της πνευματικής πραγματικότητος ήταν τόσο έντονη ώστε και από τότε που ζούσαν εν χρόνω την παχύτητα αυτού του κόσμου, αυτά να λειτουργούν στις συχνότητες του άλλου, τότε ο θάνατός τους είναι κοίμηση που αποτυπώνεται στα λείψανά τους. Είναι πολύτιμη εμπειρία της Εκκλησίας, διαρκώς επαληθευόμενη, ότι πλείστα όσα εξ αυτών εμφανίζουν ιδιάζουσα χάρι. Είναι γνωστό ότι συχνά τα λείψανα των αγιορειτών μοναχών αλλά και των άλλων εξαγιασμένων ανθρώπων που η ζωή τους τίμησε το σώμα και η ψυχή τους φανέρωσε μεγαλύτερη ευρωστία και ζωτικότητα από αυτό, διατηρούν μια εντυπωσιακή ευκαμψία για ώρες μετά θάνατον. Δεν κοκαλώνουν!
Αλλά και η αποδεδειγμένη ευωδία, το κέρινο χρώμα τους, η θαυματουργική χάρι τους ή η φυσική αφθαρσία ολόσωμων αγίων, στοιχεία ασυνήθη και φυσικώς ανεξήγυτα, είναι αναμενόμενα φαινόμενα της πνευματικής πραγματικότητος. Αυτά τα λείψανα, για την ορθόδοξη εκκλησιαστική παράδοση και συνείδηση, αποτελούν περιουσία πολυτιμότερη και από τη διδασκαλία της θησαυρούς αναγκαιότερους και από τα σκεύη της. Στα λείψανα των μαρτύρων της εδράζονται οι άγιες τράπεζες της. Αν αυτά κάψει θα έχει ήδη θυσιάσει τα ιερά θυσιαστήριά της θαέχει καταστρέψει τα ζωτικά σπλάχνα της.
Αν μας ρωτούσαν πως θα προτιμούσαμε να φύγει απ΄αυτόν τον κόσμο κάποιος δικός μας:από εγκεφαλική αποπληξία, από καρδιακή ανακοπή, με παραμορφωτικά εγκαύματα, ή να αποτεφρωθεί από ανάφλεξη και πυρκαγιά, έχω την εντύπωση πως ο τραγικότερος τρόπος θα ομολογούσαμε πως είναι ο τελευταίος.
Είναι φυσικό στον άνθρωπο, όταν αποχαιρετά τον άνθρωπό του, να θέλει να αντικρύσει για τελευταία φορά την οικεία σ΄αυτόν όψη και όχι το αποτρόπαιο κατάντημά του σε απάνθρωπη, ανοίκεια και απρόσωπη στάχτη. Η λεπτή αγάπη των στιγμών εκείνων εκφράζεται ως ανάγκη να αγκαλιάσει κανείς, να φιλήσει, να χορτάσει το βλέμμα του, να εκδηλωθεί τρυφερά πάνω στο άψυχο σώμα. Αν μας πληγώνει η βία της φύσεως, πώς εμείς επιλέγουμε τη βία του αυτεξουσίου μας; Όταν κάτι είναι πολύτιμο και το χάνουμε, προσπαθούμε να κρατήσουμε όσο περισσότερο απ΄αυτό μπορούμε. Ποτέ δεν νομοθετούμε τη βίαιη μείωση του τελευταίου ανεκτίμητου υπολείμματός του.
Η απόφαση ότι δεν έχουμε χώρο στα κοιμητήριά μας ισοδυναμεί με προσβολή.Αν δεν έχουμε, να δημιουργήσουμε χώρο. Η αγάπη δημιουργεί και χώρο και προϋποθέσεις. Η χρηστική ανάγκη ποτέ δεν είναι ουσιαστική και πάντα πιστοποιεί τη στενότητα του καρδιακού χώρου.Η ανάγκη του σεβασμού είναι πολύ μεγαλύτερη γι΄αυτόν που τον εκχωρεί παρά γι΄αυτόν που αποδέχεται.
Ετσι που βαδίζει η κοινωνία μας δεν θα έχει μονον έλλλειψη χώρου, αλλά και ανθρώπους δεν θα βρίσκει για να θάψουν, ίσως και να κάψουν, τους νεκρούς της. Στο απέραντο γηροκομείο του "πολιτισμένου" κόσμου μας, όπου οι νέοι τείνουν να γίνουν πολύ λιγότεροι από τους ηλικιωμένους και οι γεννήσεις πολύ πιο σπάνιες από τους θανάτους, θα υπάρχουν νεκροί και όχι νεκροθάφτες.Αντί να ενδιαφέρεται η κοινωνία μας για την αρχή της ζωής, π.χ. το δημογραφικό πρόβλημα, υπεραπασχολείται με το τέλος, την καύση. Η ίδια νοοτροπία που αποφεύγει, τη γέννηση, δηλαδή τη ζωή, αυτή που απορρίπτει και τους γέρους, αυτή που προτείνει την ευθανασία, αυτή που η ίδια δεν αντέχει και τους νεκρούς αρνείται τη δημιουργία και επιλέγει την καύση. Αυτή υπογράφει το οριστικό τέλος του τέλους το τέλος του σκοπού το τέλος του ανθρώπου.
Η κοινωνία με την καύση των νεκρών προσυπογράφει το δικό της τέλος. τον μηδενισμό της. Μια κοινωνία που δεν αντέχει τον άνθρωπο ούτε στην ασθένειά του, ούτε στην αδυναμία του, ούτε στον θάνατό του, μια κοινωνία που καίει τους νεκρούς της, μια κοινωνία που καταστρέφει και την ανάμνηση της ζωής και την ενθύμηση των μελών της -αυτό είναι τα λείψανα- μια κοινωνία που κάνει την αρχή του ανθρώπου τεχνητή και μηχανική και το τέλος του οριστικό και αμετάκλητο, μια κοινωνία που αρνείται την πνοή του αιώνιου και εγκλωβίζεται στην ασφυξία του εφήμερου, τι σχέση μπορεί να έχει αυτή η κοινωνία με τη ζωή; Ακόμη και οι άθεοι υπογράμμιζαν την ανάμνηση των επίγειων θεών τους με ταριχεύσεις των σωμάτων τους (περίπτωση Λένιν) ή όπου αυτό δεν ήταν δυνατόν με κατασκευές αγαλμάτων και ψεύτικων ομοιωμάτων.
Κατόπιν τούτων, δεν είναι ότι δεν της επιτρέπεται, αλλά η Εκκλησία αδυνατεί και αρνείται να δεχθεί μια απλά χρηστική και καθόλου πειστική λύση ελάσσονος πρακτικής βαρύτητος και να θυσιάσει το βίωμα του σεβασμού της στη θεϊκότητα του προσώπου του κάθε ανθρώπου, πολλώ μάλλον του ανθρώπου που αυτή βάφτισε στη κολυμβήθρα της τιμώντας ταυτόχρονα και την ψυχή και το σώμα του. Το μείζον δεν μπορεί να υποταχθεί στο έλασσον. Είναι αδύνατον όποιος πιστεύει στην Εκκλησία και αποδέχεται την πρόταση ζωής της, όποιος ζει την πραγματικότητα της ψυχής, όποιος σέβεται τον άνθρωπο να μην τιμά και το σώμα. Το σώμα χρήζει μεγαλύτερης τιμής και σεβασμού από την κοινωνία μετά θάνατον απ' όση περιποίηση και προστασία δέχθηκε από τον ίδιο τον άνθρωπο κατά τη διάρκεια της ζωής του
Κυριακή 9 Μαΐου 2010
Μάνες γεμάτες κουράγιο
Της Μαρίας Βάθη
Περισσότερες από 12.000 ανύπαντρες μητέρες μεγαλώνουν κάτω από αντίξοες συνθήκες τα παιδιά τους, βιώνοντας τον κοινωνικό αποκλεισμό και την αδιαφορία της Πολιτείας.
Βιώνουν τον κοινωνικό αποκλεισμό και ακροβατούν καθημερινά μεταξύ των χιλιάδων υποχρεώσεων στη δουλειά και το σπίτι. Είναι περισσότερες από 12.000 ανύπαντρες μητέρες, στο σύνολο των 230.000 Ελληνίδων που μεγαλώνουν παιδιά χωρίς σύζυγο. Τα οικογενειακό δίκαιο κατάργησε τη διάκριση σε παιδιά εντός και εκτός γάμου το 2003. Κανένας νόμος όμως δεν διευκολύνει την ανύπαντρη μέλλουσα μητέρα, ώστε η γέννηση και η ανατροφή του παιδιού της να μην είναι ένας διαρκής Γολγοθάς. Παρά το γεγονός ότι, σύμφωνα με το Σύνταγμα η μητρότητα και η παιδική ηλικία βρίσκονται υπό κρατική μέριμνα και προστασία, ειδικοί στον τομέα της πρόνοιας τονίζουν πως η βοήθεια στις γυναίκες που αναλαμβάνουν διπλά την ευθύνη των παιδιών τους είναι σχεδόν μηδενική.Η Παγώνα Καραγιάννη είναι μια γυναίκα που τόλμησε, μια ανύπαντρη μητέρα που ζει και κυκλοφορεί ανάμεσα μας. «Με 490 ευρώ το μήνα προσπαθώ να μεγαλώσω μόνη το παιδί μου, χωρίς δικό μου σπίτι, χωρίς σταθερή δουλειά και χωρίς καμία υποστήριξη από κανέναν» λέει στον Ε.Τ. η 44χρονη ανύπαντρη μητέρα. Εργάζεται ημιαπασχολούμενη ως καθαρίστρια και από το μισθό της πληρώνει σχεδόν τον μισό, δηλαδή 210 ευρώ, για το νοίκι. Η πολιτεία, όπως λέει, παρακολουθεί ως απλός θεατής τον αγώνα της για επιβίωση. Η μόνη στήριξη που της παρέχει είναι το ποσό των 88 ευρώ το δίμηνο που παίρνει από το ΠΙΚΠΑ.
"Η πρώτη μου σκέψη όταν έμαθα όταν ήμουν έγκυος ήταν να κάνω έκτρωση. Ο πατέρας του παιδιού ήταν από την πρώτη στιγμή αρνητικός. Πίστευε ότι έμεινα έγκυος για να τον αναγκάσω να με παντρευτεί.
ΑΠΟΓΝΩΣΗ
Ήμουν χαμένη, δεν ήξερα τι να κάνω και παρακάλεσα το Θεό να μου δείξει το σωστό δρόμο. Και μου τον έδειξε! Όταν έκανα τις εξετάσεις πριν από την έκτρωση, είδα στην οθόνη του υπέρηχου το παιδί μου και αποφάσισα να το κρατήσω και να προσπαθήσω να το ζήσω».Η κ. Καραγιάννη είναι μια από τις πολλές μητέρες που βρήκαν οικονομική και ηθική στήριξη στο Κέντρο Φροντίδας Μητέρας και Παιδιού του Συλλόγου Προστασίας Αγέννητου Παιδιού. «Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης με στήριξαν οι γονείς μου και κάποιοι φίλοι, χωρίς όμως καμία ιδιαίτερη οικονομική ενίσχυση. Τα έβγαλα πέρα με τα λίγα χρήματα που είχα μαζέψει έως τότε από τη δουλειά μου. Από συγγενείς μου έμαθα για το Κέντρο Φροντίδας Μητέρας και Παιδιού. Εκεί μου πρόσφεραν ψυχολογική στήριξη και όταν γέννησα φρόντισαν να με προμηθεύουν με όσα χρειαζόταν το παιδί, από καρότσι και κούνια μέχρι γάλατα και πάνες».
«Δεν ζητάω από το κράτος να κάθομαι και να με πληρώνουν»
Η κ. Καραγιάννη λέει πως θα έπρεπε να υπάρχει τουλάχιστον καλύτερη πληροφόρηση για το πού μπορούν να βρουν στήριξη οι μητέρες. «0 κόσμος δεν ξέρει. Αν ήξερε, θα βοηθούσε. Ο Σύλλογος Προστασίας Αγέννητου Παιδιού προσφέρει εθελοντική βοήθεια σε γονείς και παιδιά, αλλά πολλοί δεν γνωρίζουν την ύπαρξή του. Αν ήμουν στο εξωτερικό, θα ήταν διαφορετικά. Δεν ζητάω από το κράτος να κάθομαι και να με πληρώνουν. Αυτό που ζητάω εγώ και κάθε μητέρα που αγωνίζεται να μεγαλώσει μόνη ένα παιδί είναι μια σταθερή δουλειά και καλύτερη αντιμετώπιση από την Πολιτεία». Οι δημόσιοι παιδικοί σταθμοί, όπως λέει, συχνά δεν επαρκούν και κάποιες φορές δεν ανταποκρίνονται στο σκοπό τους λόγω ωραρίου. Οι ιδιωτικοί, πάλι εξυπηρετούν από πλευράς ωραρίου, αλλά το κόστος είναι δυσβάστακτο. «Δυσκολεύτηκα να πάω το παιδί στον δημοτικό παιδικό σταθμό, γιατί ήταν μικρό, και σαν να μην έφτανε αυτό, χάνω συνέχεια δουλειές ωράριο του σταθμού είναι περιορισμένο κι εγώ δεν έχω κανέναν να μου κρατήσει το παιδί. Ακόμα πληρώνω καθημερινά ένα ποσό για το φαγητό του, που τώρα πια δεν είναι δωρεάν».
Η μικρή Μιχαέλα είναι τώρα τεσσάρων χρόνων και είναι πανέμορφη. Μερικές φορές, βλέποντας άλλα παιδιά με τους γονείς τούς ρωτάει για τον πατέρα της. «Το παιδί δεν έχει καμία επαφή με τον πατέρα του. Δεν με βοήθησε ποτέ, ούτε οικονομικά ούτε ηθικά. Το είδε μόνο δυο-τρεις φορές όταν ήταν μικρό και από τότε τίποτα. Ξέρω ότι όταν μεγαλώσει η κόρη μου θα θελήσει να τον βρει. Είμαι προετοιμασμένη και θα της πω όλη την αλήθεια» λέει στον Ε.Τ. η ανύπαντρη μητέρα. Και όλα αυτά σε μια χώρα που το εθνικό της πρόβλημα είναι το δημογραφικό...
(Πηγή: Εφημερίδα Ελεύθερος Τύπος», 7.8.2006
Παρασκευή 7 Μαΐου 2010
Επιστολή Ιωάννου Α΄
Δοκιμὴ τῶν πνευμάτων
ἐξεληλύθασιν:έφτασαν -εμφανίστηκαν
παν:κάθε
εἰ: εάν
οὐκ , οὐχ , οὐ : δεν
δὲ: και
ἔστι,ἐστιν :είναι
νύν: τώρα
γὰρ: γιατί- διότι
ἡμεῖς: εμείς
Υμεῖς:εσείς
ὃς:όποιος
ὃ: το οποίο
ὃν: τον οποίο
ἣν:την οποία
τις: κάποιος- κάποια- κάποιο,ποιός ποια ποιό.
παρρησίαν: θάρρος
Δ´\ΑΓΑΠΗΤΟΙ, μὴ παντὶ πνεύματι πιστεύετε, ἀλλὰ δοκιμάζετε τὰ πνεύματα εἰ ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστιν, ὅτι πολλοὶ ψευδοπροφῆται ἐξεληλύθασιν εἰς τὸν κόσμον. 2 ἐν τούτῳ γινώσκετε τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ· πᾶν πνεῦμα ὃ ὁμολογεῖ ᾿Ιησοῦν Χριστὸν ἐν σαρκὶ ἐληλυθότα, ἐκ τοῦ Θεοῦ ἔστι· 3 καὶ πᾶν πνεῦμα ὃ μὴ ὁμολογεῖ τὸν ᾿Ιησοῦν Χριστὸν ἐν σαρκὶ ἐληλυθότα, ἐκ τοῦ Θεοῦ οὐκ ἔστι· καὶ τοῦτό ἐστι τὸ τοῦ ἀντιχρίστου ὃ ἀκηκόατε ὅτι ἔρχεται, καὶ νῦν ἐν τῷ κόσμῳ ἐστὶν ἤδη. 4 ῾Υμεῖς ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστε, τεκνία, καὶ νενικήκατε αὐτούς, ὅτι μείζων ἐστὶν ὁ ἐν ὑμῖν ἢ ὁ ἐν τῷ κόσμῳ. 5 αὐτοὶ ἐκ τοῦ κόσμου εἰσί· διὰ τοῦτο ἐκ τοῦ κόσμου λαλοῦσι καὶ ὁ κόσμος αὐτῶν ἀκούει. 6 ἡμεῖς ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐσμεν· ὁ γινώσκων τὸν Θεὸν ἀκούει ἡμῶν. ὃς οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ Θεοῦ οὐκ ἀκούει ἡμῶν. ἐκ τούτου γινώσκομεν τὸ πνεῦμα τῆς ἀληθείας καὶ τὸ πνεῦμα τῆς πλάνης.
῾Η ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ ἀγάπη τῶν ἀνθρώπων
ἐξεληλύθασιν:έφτασαν -εμφανίστηκαν
παν:κάθε
εἰ: εάν
οὐκ , οὐχ , οὐ : δεν
δὲ: και
ἔστι,ἐστιν :είναι
νύν: τώρα
γὰρ: γιατί- διότι
ἡμεῖς: εμείς
Υμεῖς:εσείς
ὃς:όποιος
ὃ: το οποίο
ὃν: τον οποίο
ἣν:την οποία
τις: κάποιος- κάποια- κάποιο,ποιός ποια ποιό.
παρρησίαν: θάρρος
O θρύλος του Μαρμαρωμένου Βασιλιά και ο Έλληνας στρατηγός
 |
Αναγράφεται στο τέλος ( σελ.21 ) από την Ελένη Κυπραίου, δημοσιογράφο -συγγραφέα :
Απόσπασμα
" Είπε ο Τούρκος στρατηγός, στον Έλληνα ομόλογό του :
<<..Εσείς οι Έλληνες , δεν πιστεύετε στον θρύλο του Μαρμαρωμένου Βασιλιά; Δεν λέτε και ξαναλέτε μεταξύ σας, πως βόλι εχθρού δεν τον άγγιξε ; Πως τον κατάπιε το μανιασμένο πλήθος των πορθητών της Πόλης ; Αλλά πως τον τράβηξε η Παναγιά στην αγκαλιά της, για να τον κάνει Αθάνατο. Δεν είστε βέβαιοι πως ΖΕΙ Ο ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ: Δεν είναι θρύλος. Ψεύτικη ελπίδα. Ονειροφαντασία. Είναι ΑΛΗΘΕΙΑ. Δες και μόνος σου..>>
..."ΔΕΝ ΕΑΛΩ Η ΠΟΛΙΣ, ουτε και προκειται να αλωθη.
Καθως γραφουμε, ξεπηδα απο τα βαθη της μνημης μας μια ιστορια, που αν δεν ειναι αληθινη, τουλαχιστον θα μπορουσε να αποθανατιστη σαν θρυλος.
Μας την αφηγηθηκε, πριν μερικα χρονια, προσωπικοτητα αξιολογη (τηρουμε την ανωνυμια της) και παντως ουτε ευφανταστη, ουτε παραμυθολογα.
Πριν μερικα χρονια λοιπον, λιγοτερα απο μια δεκαετια, υπηρετουσαν, απ΄τη μια κι΄απο την αλλη πλευρα του Εβρου, στα συνορα, που διαιρουν την Θρακη μας στα δυο, αντιστοιχα, Ελλην και Τουρκος στρατηγος.
Οι δυο ανδρες ειχαν συνδεθει με στενη μεταξυ τους φιλια. Πολυ περισσοτερο που ο Τουρκος στρατηγος, ειχε συζυγο Ελληνιδα.
Οταν εφθασε ο καιρος να μετατεθουν για αλλη υπηρεσια, προσκαλεσε ο Τουρκος τον Ελληνα συναδελφο του.
"Τοσον καιρο", του ειπε, "περασαμε ανεφελα μαζι. Οι διαφορες που εχουν οι δυο χωρες μας, μεταξυ τους, δεν επηρεασαν τη φιλια μας. Αλλα κι΄εμεις οι Τουρκοι θεωρουμε τη φιλια ιερη. Θα ηθελα αυριο το βραδυ να σου το αποδειξω."
Την επομενη, στις 10 ακριβως, ο Ελλην επιβιβαζοταν στο ιδιωτικο αυτοκινητο του Τουρκου. Νυχτα αφεγγαρη ηταν.
Ερημικοι οι δρομοι. Ανοιχτη κι η λεωφορος ταχειας κυκλοφοριας προς την Πολη.
Κοντα μεσανυχτα πρεπει να πλησιασαν στις παρυφες της. Υπνος βαθυς ειχε καθηλωσει στα κρεβατια τους κατοικους της. Ησυχια στους δρομους.
Γρηγορος, ο οδηγος Τουρκος, μπηκε βγηκε απο στενα, απο περιπλεγμενα σαν κουβαρι καλντεριμια.
Νυχτα αφεγγαρη. Εσβησε τη μηχανη, σταματησε μπροστα σε καγκελοπορτα με γραφες στα ελληνικα.
Ο γοργος ρυθμος, η αγωνια, η περιεργεια, δεν αφηναν στον Ελληνα περιθωρια να ψαξει, ουτε καν να προβληματισθει.
Ακολουθουσε τον Τουρκο πειθηνια, σαν αυτοματο, χωρις φοβο, με περισσια εμπιστοσυνη. Ουτε καν που του περασε απ' το μυαλο, πως μπορουσαν να΄ναι και κακες οι προθεσεις του.
Σταθηκαν μπροστα σε διπλομανταλωμενη σιδερενια στενη θυρα. Εβγαλε κλειδι απ' την τσεπη του ο Τουρκος. Ξεκλειδωσε. Ανοιξε. Υπογειο ηταν. Μουχλα ανεδιναν οι τοιχοι. Μουχλα και κλεισουρα. Λησμονια, καταχωνιασμενη στα εγκατα της γης. Περπατησαν κι οι δυο, σε διαδρομους, χωρις να σκονταφτουν. Τους βαραινε η σιωπη, η αναμονη. Που πηγαιναν, ετσι στα τυφλα ? Που κατευθυνονταν ? Αναστροφα στον χρονο. Σε ποιον χρονο ? Τον ανθρωπινο ή τον Θεικο ?
Ο Τουρκος ηξερε. Αλλα δεν ηξερε ακομη ο Ελληνας. Δεν μπορουσε να δικαολογησει την περιπλανηση.
Μα ουτε και προφταινε να προβληματιστει. Ακολουθουσε. Με την βεβαιοτητα, πως η στιγμη ηταν μοναδικη. Πως δεν θα' χε την ευκαιρια, ποτε ξανα, να την ξαναζησει. Ακολουθουσε. Ονειρευοταν αραγε ? Υπνοβατουσε ?
Φτερωμενη η φαντασια του, αναπλαθε μονοπατια, που μονο σε ελαφρυ υπνο βαδιζει κανεις.
Ενα ηταν σιγουρο: δεν θα ξαναβρισκε ποτε τον δρομο. Δεν θα τον ξαναβρισκε χωρις οδηγο.
Ειχαν φθασει στο τερμα.
Θυρα και παλι αρματωμενη μπροστα τους. Βαρια σιωπη. Η σιγη της υστατης ωρας.
Που ηρθε να διακοψει μονο το τριξιμο της κλειδαριας. Το γκρινιασμα του σκουριασμενου σιδερου. Μισανοιξε η βαρια θυρα.
Ισχνο φως στο εσωτερικο. Υπερκοσμιο. Μυστηριακο. Υπογειο ? Μπουντρουμι ? Κενοταφιο ?
Και τοτε, τοτε μονον μιλησε ο Τουρκος : "Εσεις οι Ελληνες, δεν πιστευετε στον θρυλο του Μαρμαρωμενου Βασιλια ? Δεν λετε και ξαναλετε μεταξυ σας, πως βολι εχθρου δεν τον αγγιξε ? Πως τον καταπιε το μανιασμενο πληθος των πορθητων της Πολης ? Αλλα πως τον τραβηξε η Παναγια στην αγκαλια της, για να τον κανει Αθανατο ? Δεν ειστε βεβαιοι πως ΖΕΙ Ο ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ ? Δεν ειναι θρυλος. Ψευτικη ελπιδα. Ονειροφαντασια. Ειναι ΑΛΗΘΕΙΑ. Δες και μονος σου."
Στο πατωμα, μισοανασηκωμενο στον ενα αγκωνα ο Ελληνας ειδε, ειδε με τα ματια του, τον ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟ ΒΑΣΙΛΙΑ. ΑΝΑΣΗΚΩΜΕΝΟ.
Ριγος μεταφυσικο τον διαπερασε. Θολωσαν απ' τα δακρυα τα ματια του. Θαμπωθηκε η οραση του.
Εκανε το σταυρο του. Μπροστα του, εκει, σε αποσταση ανασας, το ΘΑΥΜΑ.
Κι ηταν αυτος, ο τυχερος, που ειχε αξιωθει να το ζησει με τις αισθησεις του. Σε συγκεκριμενο χωρο και χρονο.
Πηχτη η σιωπη, σχεδον, κοβοταν με το μαχαιρι.
Μιλησε και παλι ο Τουρκος :
"Πριν μερικα χρονια κειτοταν στο εδαφος ο ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ. Τον τελευταιο καιρο αρχισε σιγα-σιγα ν' ανασηκωνεται. Παμε."
Ξανακλεισαν τη θυρα. Την ξανακλειδωσαν. Αντιστροφα βγηκαν μεχρι την αυλη απ' τα υπογεια.
Ξαναπερασαν την καγκελλενια πορτα.
Δεν αφησαν πισω ιχνη απ' τις πατημασιες τους. Κανεις δεν τους ειχε δει. Μπηκαν στο αυτοκινητο, πηραν το δρομο του γυρισμου.
Σιωπηλοι. Χωρις να ανταλλαξουν κουβεντα.
Δεν ειχε ακομη ξημερωσει οταν εφτασαν στον Εβρο. Προτου αποχωρισθουν, φιληθηκαν σταυρωτα. Το ποταμι κυλουσε ορμητικα προς το Αιγαιο.
"Γυριζει πισω το ποταμι", μονολογησε ο Ελλην στρατηγος. "Γυριζει οταν το θελησει ο Θεος".
Υπηρετησε αργοτερα στο Κεντρο.
Προτου αποστρατευθει θεωρησε υποχρεωση του ν' αποκαλυψει το μεγαλο μυστικο στην προσωπικοτητα που μας το εμπιστευθηκε, κατονομαζοντας και τον στρατηγο, κατω απο το βλεμμα του Θεου και της Παναγιας. Καναμε και μεις τον σταυρο μας μουρμουριζοντας "Η ΠΟΛΙΣ ΔΕΝ ΕΑΛΩ".
ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΗ
* Η Λαικη παραδοση λεει για τον Κωνσταντινο Παλαιολογο, στην πραγματικοτητα κανεις Αγιος και κανεις προφητης δεν μιλαει για Κωνσταντινο, ολοι οι προφητες μιλουν για Ιωαννη.
* Ο Ελληνας στρατηγος πεθανε τον Φεβρουαριο του 2001 πληρης ημερων. Εμεις μετα απο επισταμενη ερευνα, αναζητησαμε και βρηκαμε την αδελφη του στρατηγου και μας επιβεβαιωσε οτι η μοναδικη ευκαιρια που ειχε ο αδελφος της ηταν πραγματικοτητα, ειδε με τα ματια του τον Αυτοκρατορα Ιωαννη, γιατι ετσι εγραφε η επιγραφη πανω απο το κεφαλι.
http://www.marmaromenosautokratoras.gr/marmaromenos.pdf
http://new-byzantium.blogspot.com/"
Tμήμα Μελών Forum defencenet.gr
Τα χρήματα τα έχεις για ν' ανακουφίζεις από τη φτώχεια, όχι για να διαπραγματεύεσαι με τη φτώχεια
http://1myblog.pblogs.gr
Ξόδεψε, λοιπόν, τα χρήματά σου, για να έχεις τα πάντα δικά σου. Όπως εκείνος που ελέγχεται από τη συνείδησή του για τη διάπραξη παρανομιών, είναι ταλαίπωρος, έτσι κι εκείνος που έχει καθαρή τη συνείδησή του, ακόμα κι αν φοράει κουρέλια ή παλεύει με την πείνα, είναι πιο εύθυμος απ' αυτούς που ξεφαντώνουν.
Τα χρήματα τα έχεις για ν' ανακουφίζεις από τη φτώχεια, όχι για να διαπραγματεύεσαι με τη φτώχεια. Εσύ, όμως, δανείζοντας χρήματα με τόκο στον φτωχό συνάνθρωπό σου, του ετοιμάζεις μεγαλύτερη συμφορά.
Κάνε αυτή τη συναλλαγή, δεν σε εμποδίζω, αλλά για τη βασιλεία των ουρανών. Ως αντάλλαγμα της βοήθειας, που προσφέρεις, μην πάρεις τόκο, αλλά την αιώνια ζωή. Γιατί γίνεσαι μικρολόγος και χάνεις κάτι τόσο μεγάλο για λίγα χρήματα, που χάνονται; Γιατί αφήνεις το Θεό και επιδιώκεις το κέρδος;
Γιατί παραβλέπεις τον πλούσιο Κύριο και κυνηγάς τον φτωχό άνθρωπο; Ο Κύριος θα σου ανταποδώσει κάθε ευεργεσία που κάνεις, ενώ ο άνθρωπος στενοχωριέται, όταν επιστρέφει ό,τι του δάνεισες.
Αυτός δύσκολα σου δίνει και το ένα εκατοστό από τα δανεικά, ενώ Εκείνος εκατονταπλάσια σου ανταποδίδει και την αθανασία σου χαρίζει. Αυτός σου δίνει τα δανεικά με βαρυγγώμια και βρισιές, ενώ Εκείνος σου ανταποδίδει τις αγαθοεργίες με επαίνους και εγκώμια.
Αυτός νιώθει για σένα μίσος, ενώ Εκείνος σου ετοιμάζει με αγάπη στεφάνια δόξας. Αυτός απρόθυμα σου δίνει σ' αυτή τη ζωή ό,τι σου χρωστάει, ενώ Εκείνος πρόθυμα σου δίνει και σ' αυτή τη ζωή και στην άλλη όσα δεν σου χρωστάει.
Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος
Θεία Λειτουργία στην Αγία Σοφία στις 17 Σεπτεμβρίου
Πηγή: Aθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων
Θεία λειτουργία στην Αγία Σοφία θα τελεστεί και πάλι, 557 χρόνια μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης, με πρωτοβουλία του οργανισμού «Παγκόσμια Ενορία της Αγίας Σοφίας», που αριθμεί δεκάδες χιλιάδες μέλη σ’ ολόκληρο τον κόσμο.
Στη διάρκεια συνέντευξης Τύπου, που έδωσαν σήμερα στη Θεσσαλονίκη ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Ενορίας, Κρις Σπύρου, και ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης, Άνθιμος, ο κ. Σπύρου έκανε γνωστό ότι η θεία λειτουργία θα γίνει την Παρασκευή, 17 Σεπτεμβρίου, ανήμερα της γιορτής Σοφίας, Πίστεως, Αγάπης και Ελπίδας των ορθοδόξων χριστιανών. Όπως είπε, η Παγκόσμια Ενορία έχει ήδη ενημερώσει, με συστημένη επιστολή της, τον πρωθυπουργό της Τουρκίας, Ταγίπ Ερντογάν, για την απόφασή της να παρευρεθεί στην Πόλη τη μέρα αυτή και να λειτουργήσει την Αγία Σοφία.
«Οι ενορίτες της Αγίας Σοφίας απ’ όλο τον κόσμο θα είμαστε στην Πόλη, προκειμένου να τελέσουμε θεία λειτουργία στη Μητέρα Εκκλησία της Χριστιανοσύνης, το σύμβολο της Ορθοδοξίας», αναφέρεται μεταξύ άλλων στην επιστολή.
Εξάλλου, με πρωτοβουλία της οργάνωσης, την Κυριακή, 23 Μαΐου, θα τελεσθεί, στην εκκλησία της Του Θεού Σοφίας, στη Θεσσαλονίκη, θεία λειτουργία χοροστατούντος του μητροπολίτη Θεσσαλονίκης, παρουσία Αγιασοφιτών από την Ελλάδα και χώρες του εξωτερικού.
Εξάλλου, σε ερώτηση αν οι εκπρόσωποι της Παγκόσμιας Ενορίας ενημέρωσαν το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών για την πρωτοβουλία που αναλαμβάνουν, ο κ. Σπύρου δήλωσε ότι δεν είναι θέμα πολιτικό και ότι ο οργανισμός εδρεύει στις ΗΠΑ. «Καμία κυβέρνηση δεν έχει το δικαίωμα να προσδιορίζει τη χρήση ιερών χώρων, να διορίζει ιερείς και ιεράρχες και να προσδιορίζει την αμφίεση ιερέων και λειτουργών θρησκειών», είπε ο κ. Σπύρου.
Η «Παγκόσμια Ενορία της Αγίας Σοφίας» ιδρύθηκε το 2005, με έδρα τις ΗΠΑ, αναγνωρίζεται ως μη κερδοσκοπικός οργανισμός και έχει, ως στόχο, να λειτουργήσει ξανά ως χριστιανικός ναός η Αγία Σοφία. Στα χιλιάδες μέλη της ανά τον κόσμο συμπεριλαμβάνονται και άτομα άλλων θρησκειών και δογμάτων.
Στη διάρκεια συνέντευξης Τύπου, που έδωσαν σήμερα στη Θεσσαλονίκη ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Ενορίας, Κρις Σπύρου, και ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης, Άνθιμος, ο κ. Σπύρου έκανε γνωστό ότι η θεία λειτουργία θα γίνει την Παρασκευή, 17 Σεπτεμβρίου, ανήμερα της γιορτής Σοφίας, Πίστεως, Αγάπης και Ελπίδας των ορθοδόξων χριστιανών. Όπως είπε, η Παγκόσμια Ενορία έχει ήδη ενημερώσει, με συστημένη επιστολή της, τον πρωθυπουργό της Τουρκίας, Ταγίπ Ερντογάν, για την απόφασή της να παρευρεθεί στην Πόλη τη μέρα αυτή και να λειτουργήσει την Αγία Σοφία.
«Οι ενορίτες της Αγίας Σοφίας απ’ όλο τον κόσμο θα είμαστε στην Πόλη, προκειμένου να τελέσουμε θεία λειτουργία στη Μητέρα Εκκλησία της Χριστιανοσύνης, το σύμβολο της Ορθοδοξίας», αναφέρεται μεταξύ άλλων στην επιστολή.
Εξάλλου, με πρωτοβουλία της οργάνωσης, την Κυριακή, 23 Μαΐου, θα τελεσθεί, στην εκκλησία της Του Θεού Σοφίας, στη Θεσσαλονίκη, θεία λειτουργία χοροστατούντος του μητροπολίτη Θεσσαλονίκης, παρουσία Αγιασοφιτών από την Ελλάδα και χώρες του εξωτερικού.
Εξάλλου, σε ερώτηση αν οι εκπρόσωποι της Παγκόσμιας Ενορίας ενημέρωσαν το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών για την πρωτοβουλία που αναλαμβάνουν, ο κ. Σπύρου δήλωσε ότι δεν είναι θέμα πολιτικό και ότι ο οργανισμός εδρεύει στις ΗΠΑ. «Καμία κυβέρνηση δεν έχει το δικαίωμα να προσδιορίζει τη χρήση ιερών χώρων, να διορίζει ιερείς και ιεράρχες και να προσδιορίζει την αμφίεση ιερέων και λειτουργών θρησκειών», είπε ο κ. Σπύρου.
Η «Παγκόσμια Ενορία της Αγίας Σοφίας» ιδρύθηκε το 2005, με έδρα τις ΗΠΑ, αναγνωρίζεται ως μη κερδοσκοπικός οργανισμός και έχει, ως στόχο, να λειτουργήσει ξανά ως χριστιανικός ναός η Αγία Σοφία. Στα χιλιάδες μέλη της ανά τον κόσμο συμπεριλαμβάνονται και άτομα άλλων θρησκειών και δογμάτων.
Πέμπτη 6 Μαΐου 2010
Ο Άγος Σπυρίδων και το κεραμίδι
Με αυτόν τον απλό αλλά και θαυματουργό τρόπο απέδειξε το ομοούσιος της Αγίας Τριάδας, καθώς όπως το κεραμίδι αποτελείται απο τα τρία αυτά φυσικά στοιχεία, έτσι και ο Θεός είναι ένας ως πρός την ουσία και τριαδικός στα πρόσωπα.
Χρήστου Σ. Γαρνάβου
Ο Αγιος Σπυρίδων ο θαυματουργός
Εκδόσεις Παπαδημητρίου
Ο «ΑΘΩΣ ΤΩΝ BLOGGERS»
20 φωτογράφοι από 7 χώρες
επισκέπτες και προσκυνητές στο Άγιον Όρος
αποτυπώνουν με τον φακό τους
την καθημερινότητα στη Μοναστική Πολιτεία
και διατυπώνουν τις εντυπώσεις τους στο Διαδίκτυο
επισκέπτες και προσκυνητές στο Άγιον Όρος
αποτυπώνουν με τον φακό τους
την καθημερινότητα στη Μοναστική Πολιτεία
και διατυπώνουν τις εντυπώσεις τους στο Διαδίκτυο
Δεκάδες φίλοι του Αγίου Όρους, από όλο τον κόσμο, επισκέπτονται το Άγιο Όρος, φωτογραφίζουν, γράφουν εντυπώσεις, συνομιλούν με τους μοναχούς, ψηλαφούν τον ιδιαίτερο κόσμο της Μοναστικής Πολιτείας.
Πολλοί από αυτούς διατηρούν προσωπικές σελίδες σο διαδίκτυο (blog, web galleries, web pages) στις οποίες αναρτούν φωτογραφίες και κείμενα, που αποτυπώνουν εντυπώσεις, επιλογές, προβληματισμούς.
Πολλοί από αυτούς διατηρούν προσωπικές σελίδες σο διαδίκτυο (blog, web galleries, web pages) στις οποίες αναρτούν φωτογραφίες και κείμενα, που αποτυπώνουν εντυπώσεις, επιλογές, προβληματισμούς.
Στην έκθεση «Ο Άθως των Bloggers», παρουσιάζονται φωτογραφίες και κείμενα, επιλεγμένα από τη δουλειά και τις εντυπώσεις των επισκεπτών – bloggers από όλο τον κόσμο, αποδίδοντας την ποικιλία και τον πλούτο των εντυπώσεων των επισκεπτών.
Διακεκριμένοι καλλιτέχνες φωτογράφοι, απλοί ερασιτέχνες, από πολλές χώρες (Ελλάδα, Γερμανία, Ολλανδία, Αυστρία, Αγγλία, Αίγυπτο, Αμερική, κλπ.) αποδέχθηκαν την πρόσκληση μας και θα παρουσιάσουν έργα τους, στην Έκθεση που θα εγκαινιασθεί τον Ιούνιο στην Θεσσαλονίκη, στους χώρους της Αγιορειτικής Εστίας.
η έκθεση θα είναι επισκέψιμη και μέσω της ιστοσελίδας
www.agioritikiestia.gr Σάββατο 1 Μαΐου 2010
Τα τελευταία λόγια του μακαριστού Χριστόδουλου
Το τελευταίο αποχαιρετιστήριο κείμενο έχει στην κατοχή του ο Επικοινωνιολόγος κ. Σωτήρης Τζούμας, το οποίο δημοσιεύει στο νέο βιβλίο του με τίτλο «ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ», και σε λίγες θα κυκλοφορήσει σε όλα τα βιβλιοπωλεία.
Να σημειωθεί, ότι ο κ. Σωτήρης Τζούμας στο βιβλίο του αναφέρεται και στο θέμα των ταυτοτήτων, στις σχέσεις Φαναρίου – Ελλαδικής Εκκλησίας, καθώς και σε άλλα σημαντικά θέματα από την ζωή του μακαριστού Αρχιεπισκόπου, τα οποία δεν πρέπει να χάσετε.
Ο τελευταίος αποχαιρετιστήριος λόγος, του μακαριστού Αρχιεπισκόπου κυρού Χριστοδούλου έχει ως εξής:
«Αδελφοί μου αγαπητοί, μη μου επιλάθεσθε όταν υμνείτε τον Κύριον, αλλά μνήσθητέ μου του πόθου και της αγάπης και ικετεύσατε τον Θεόν, ίνα με αναπαύση μετά των δικαίων ο Κύριος».
Όταν θα διαβάζονται οι γραμμές αυτές εγώ δεν θα ευρίσκομαι πλέον εις αυτήν την ζωήν. Η ελπίς μου είναι ότι θα ευρίσκομαι εις το έλεος του Κυρίου.
Δεν έχω τίποτε άλλο βέβαιον παρά μόνον την ελπίδα εις τον Κύριον. Δεν μου απομένει τίποτε άλλο παρά μόνον η αίτησις ο Κύριος να δείξει επιείκεια εις την κρίσιν Του και να με συγχωρέσει.
Ηγάπησα τον Σωτήρα μου με όσην δύναμιν είχε η ψύχη μου. Εκείνος που ετάζει καρδίας και νεφρούς το γνωρίζει. Πολλές φορές ο Σατανάς με έσπρωξε να κάμω πράξεις και σχέδια και να λάβω αποφάσεις που φοβούμαι ότι επίκραναν τον Κύριόν μου, τον πολυεύσπλαγχον, ο οποίος πολλά τάλαντα μου ενεπιστεύθη.
Τάχα εμιμήθην τον τα πέντε τάλαντα λαβόντα; Τάχα ηργάσθην δια την δόξαν Του η μήπως επεδίωξα την ιδικήν μου δόξα και προβολή;
Αυτό δεν μπόρεσα να ξεχωρίσω και φεύγω από τον κόσμον φοβούμενος ότι δεν εκατόρθωσα να διακρίνω πάντοτε την διαφοράν.
Εργάσθηκα επάνω εις το καθήκον μου με όσην δύναμιν είχα και με την βοήθεια του Θεού πολλά εκατόρθωσα. Όμως όσες φορές εσημείωνα επιτυχίες, ησθανόμην μεγάλην ψυχικήν ικανοποίησιν.
Τάχα οι κόποι μου να είχον αυτόν τον σκοπόν; Και να επραγματοποιήθη λοιπόν εκείνο που είπε ο Κύριος μου, δι΄ όσους ικανοποιούνται για μιαν καλήν πράξιν των, ότι ως εκ τούτου απέχουσι του μισθού αυτών;
Το μόνον που με παρηγορεί και με φωτίζει είναι ότι το έλεος και η αγάπη του Θεού είναι απείρως μεγαλυτέρα πάσης αμαρτίας, και η προσευχή είναι η οδός της σωτηρίας και της αληθούς χαράς.
Γι΄ αυτό και σας ικετεύω με όσην δύναμιν έχει πλέον η φωνή μου, αδελφοί μου και τέκνα μου, μη με λησμονήτε εις τας προσευχάς σας. Κάμετε και δι΄ εμένα ένα Σταυρόν από την καρδιά σας. Ανάψατε ένα κεράκι για την ψυχή μου.
Εις τον βίον μου, αφεύκτως πολλούς αδελφούς μου επίκρανα, είτε δικαίως είτε αδίκως – ποίαν σημασίαν έχει η διάκρισις αυτή; Η Διοίκησις καθίσταται εις εκείνον που βαρύνεται με την ευθύνην ασκήσεώς της, πολλάκις ως δήγμα φοβερόν. Τέκνα μου, η σφραγίδα της Διοικήσεως έχει αγκάθια πολλά.
Γονατίζω εμπρός εις όσους ηδίκησα – εκουσίως η ακουσίως – και τους ικετεύω να με συγχωρήσουν από τα βάθη της καρδίας των, δια να εύρη έλεος και ανάπαυσιν η ψυχή μου ενώπιον του Δικαίου Κριτού.
Από τα βάθη της ψυχής μου συγχωρώ όλους όσους τυχόν με ηδίκησαν. Αυτή είναι η ζωή των ανθρώπων – πόθοι, όνειρα και επιδιώξεις, προσπάθειαι και τόσαι άλλαι φροντίδες δια την επίγειον ζωήν, που δεν μας αφήνουν να κατανωήσουμεν εις βάθος, ότι είμεθα περαστικοί διαβάτες εις τον κόσμον τον επίγειον.
Καθώς είπεν ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, «όναρ έσμεν ούχ΄ ιστάμενον, φύσημα τι μη κρατούμενον, πτήσις ορνέου παρερχομένου, ναύς επί θαλάττης ίχνος ουκ έχουσα».
Πριν κλείσω τα μάτια μου, όσον έχω ακόμη πλήρεις τας αισθήσεις μου, εις όλους αφήνω την ευχή μου από τα βάθη της καρδιάς μου.
Και εις εκείνους που ως Μητροπολίτης Δημητριάδος εποίμανα και εδίδαξα επί 24 ολόκληρα χρόνια, και εις το αγαπητό μου ποίμνιο των Αθηνών που επί 10 έτη εποίμανα, και προς όλους τους Έλληνας, εντός και εκτός των συνόρων της Ελλάδος.
Ιδικός σας πατέρας ήμουν τέκνα μου αγαπητά, και με καθοδηγούσεν η πίστις ότι έχω την ευθύνην σας. Προς σας, λοιπόν, απευθύνω τας τελευταίας μου ευχάς.
Το γνωρίζετε ότι σας έδωσα όλην μου την αγάπην. Εδίψησεν η ψυχή μου την σωτηρίαν σας. Η βαθυτάτη πίστις μου ότι προσεύχομαι εις Κύριον για σας, υπήρξεν η μόνη πηγή από την οποία αντλούσα τας δυνάμεις μου.
Ήθελα με όσην δύναμιν είχε η πτωχή μου ψυχή, να γλυκάνω τους πόνους σας, να τονώσω το φρόνημά σας, να σας πείσω, ότι μόνον αν βάλετε ρυθμιστήν των παλμών της καρδιάς σας το άγιον του Θεού θέλημα, μόνον τότε δεν θα σβήση από τα χείλη σας το χαμόγελο της πραγματικής χαράς, όσης είναι δυνατόν να ευρεθή εις αυτόν τον κόσμον.
Μην ζητήσετε αλλού την ευτυχίαν σας, διότι άδικα θα κοπιάσετε, και δεν θα την συναντήσετε. Μη λησμονήτε ποτέ τα λόγια του Κυρίου: «Ζητήτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού και ταύτα πάντα προστεθήσονται υμίν».
Φωτίζετε πάντοτε τις σκέψεις σας και τον δρόμον της ζωής σας με τον άγιον θέλημα του Θεού. Αυτό θα θερμάνη και τις καρδιές σας για να είναι πάντοτε γεμάτες με την αγάπη προς τον Θεόν και τους αδελφούς σας συνανθρώπους, αλλά θα σας δίνη και την γλυκυτάτην δύναμιν να αισθάνεσθε τους πόνους των άλλων σαν ιδικούς σας πόνους και την χαράν των σαν ιδικήν σας χαράν.
Με αυτόν τον τρόπον θα ευρεθήτε μέσα εις το σχέδιον της σωτηρίας. Τότε τα ονόματά σας θα γραφούν εις τα αιώνια βιβλία των ουρανών. Ετσι μόνον και όση χαρά, αληθινή χαρά, θα ημπορή να υπάρχη εις τον κόσμον αυτόν, θα πλημμυρίζη τις καρδιές σας.
Ο ίδιος ο Κύριος μας το εβεβαίωσεν, όταν οι 70 μαθηταί Του επέστρεψαν ματά χαράς μεγάλης λέγοντες: «Κύριε και τα δαιμόνια υποτάσσονται υμίν εν τω ονόματι σου».
Και εκείνος τους επληροφόρησεν με τα παρήγορα αυτά λόγια του. «Εν τούτω μη χαίρετε, ότι τα δαιμόνια υποτάσσονται υμίν, χαίρετε δε, ότι τα ονόματα υμών εγράφη εν τοις Ουρανοίς».
Ποίος λοιπόν ημπορεί να αμφιβάλλη περί τούτου; Και κάτι ακόμη περισσότερον. Εις όλους έδωκε την εξουσίαν του πατείν επάνω όφεων και σκορπίων και επί πάσαν την δύναμιν του εχθρού, χωρίς κανείς από αυτούς να ημπορέση να φράξη τον δρόμον των.
Σεις ξέρετε πόσους ανθρώπους ο Σατανάς ευρίσκει και χρησιμοποιεί ως όργανα του δια να φράξουν τον δρόμο της Σωτηρίας εκείνων που θέλουν να σωθούν. Διαστρέφει τις σκέψεις των, πορώνει τις καρδίες των και τυφλώνει το φως των, ώστε να μη βλέπουν το καλόν και να μεταχειρίζωνται και τα άδικα και τα πιο σκληρά απάνθρωπα μέσα για να σταθούν εμπόδιον εις τον δρόμο της Σωτηρίας.
Αυτοί όλοι, όσον και εάν ομοιάζουν με φίδια και σκορπιούς, συντρίβονται με την βοήθεια του Θεού. Ο Θεός να μην αξιώση κανένα από Σας, τέκνα μου αγαπητά, να κανταντήση εις αυτό το σημείον.
Εις όλους σας εύχομαι να σας σκεπάζη πάντοτε η Θείας Χάρις.
Αγαπητά μου τέκνα και αδελφοί μου, μην απομακρυνθήτε από τον δρόμον του Θεού. Αγαπήσατε τον Θεόν και «μηδέν προτιμήσατε της αγάπης Αυτού». Πλημμυρίσατε τις καρδιές σας από Χριστόν και Ελλάδα.
Τέκνα μου αγαπητά και αδελφοί μου, μη βλέπετε ποτέ την Ελλάδα με αδιαφορίαν η με στεναχωρίαν. Ο Κύριος είναι ο Πατέρας μας, και μας έδωσε την Ελλάδα ως τον οίκον μας. Όλοι οι άνθρωποι είμαστε παιδιά Του, και ουδείς είναι υπέρτερος του άλλου ένεκα της πατρίδος αυτού.
Ας μάθουμε να βλέπουμε ως δωρεά του Κυρίου έκαστος την πατρίδα, την παράδοσιν και την γλώσσαν του. Ειδικώς εμείς οι Έλληνες ελάβαμε την κληρονομιάν να είμεθα φορείς και διδάσκαλοι πολιτισμού μεγάλου, τιμωμένου από όλον τον κόσμον.
Ας ζώμεν λοιπόν κατά τρόπον που δοξάζει τα ιερά μας, τιμά τους προγόνους, διατηρεί την γλώσσαν ως έκφρασιν πνεύματος και όχι απλώς ως μέσου συννενοήσεως.
Ας έχουμε στην καρδιά μας ευγνωμοσύνην προς όσους προσέφεραν στην πατρίδα μας. Κυρίως εμείς, οι ακολουθούντες τον Κύριον, ας έχωμεν πάντοτε κατά νούν ότι ο χριστιανός δεν αγιάζεται από το περιβάλον του αλλά το αγιάζει.
Τέκνα μου, μην κάμετε ποτέ κακόν εις τους συνανθρώπους σας. Σκορπίσατε παντού έργα αγάπης. Όποιος έχει ανάγκη από σας και ημπορείτε να γλυκάνετε τον πόνο του, μην το αρνηθήτε.
Μην εξετάζετε αν είναι συγγενής η ξένος, γνωστός η άγνωστος, ομοεθνής η αλλοεθνής, ομόδοξος η ετερόδοξος, ομόθρησκος η αλλόθρησκός, φίλος η εχθρός. Όποιος έχει ανάγκη από την αγάπην σας είναι ο πλησίον σας.
Μην παραλείπετε τα θρησκευτικά σας καθήκοντα. Όσες φορές ευρεθήτε μολυσμένοι με την αμαρτίαν, οποιανδήποτε αμαρτίαν μικράν η μεγάλην, αμέσως να σπεύσετε να εξαγνισθήτε με το μέγα μυστήριον της Θείας και Ιεράς Εξομολογήσεως και να ενωθήτε με τον Θεόν δια της μεταλήψεως των Αχράντων Μυστηρίων.
Κρατήστε πάντοτε έτοιμην την ψυχήν σας, ώστε οποιανδήποτε στιγμήν ο Κύριος μας σας καλέσει να είσαστε άξιοι της ουρανίου Βασιλείας.
Ιδιαιτέρως απευθύνομαι αυτήν την στιγμήν προς σας, τους προσφιλείς μου συνεργάτας, από τον πρώτο έως τον τελευταίο, από τον παλαιότερο έως τον νεότερο, από τον μεγαλύτερο έως τον μικρότερο.
Τέκνα μου αγαπημένα, κληρικοί και λαϊκοί, δεν θα είμαι πλέον κοντά σας. Θα μένη όμως για πάντα μαζί σας η αγάπη μου και η ευχή μου. Μην εγακταλείψετε το άγιον έργον της διαφωτίσεως του λαού, ιδιαιτέρως εσείς αδελφοί μου Αρχιερείς, Ιερείς και Διάκονοι στην Αθήνα, στο Βόλο αλλά και σε ολόκληρη την Ελλάδα.
Όταν θα πηγαίνετε στις Εκκλησίες μας και θα κηρύττετε τον λόγον του Θεού, θα δροσίζεται και η δική μου ψυχή στους ουρανούς. Μη μου στερήσετε αυτήν την δροσιά, Σταθήτε πιστοί συνεργάται, γύρω εις τον διάδοχον μου Αρχιεπίσκοπον, οποίος κι αν είναι, και δώσατέ του τον άπειρον σεβασμόν και την αγάπη σας και την αφοσίωσην σας.
Θα σας αγαπήση όσον σας ηγάπησα και εγώ και θα στηρίξη μαζί σας την Εκκλησία μας, δια να πραγματοποιήση τους ιερούς σκοπούς της.
Και τώρα αγαπητά μου τέκνα και φίλοι μου, «ιδού κείμαι εν μέσω πάντων σιγηλός και άφωνος. Το στόμα ήργησεν. Η γλώσσα πέπαυται και τα χείλη κεκόλληνται, αι χείρες συνδέδενται και αι πόδες συμπλέκονται, η μορφή ηλλοίωται, οι οφθαλμοί εσβέσθησαν και ου κατανούσι τους θρηνούντας, η ακοή ου παραδέχεται των λυπουμένων τον ολοφυρμόν, η ρις ουκ οσφραίνεται του θυμιάματος την ευωδίαν, η δε αληθινή αγάπη ουδέποτε νεκρούται, δι ο ικετεύω πάντας τους γνωστούς και προσφιλείς μου μνείαν ποιείσθε μου εν ημέραις κρίσεως, ίνα εύρω έλεος επί του βήματος εκείνου του φοβερού.»
ΜΗ ΜΕ ΛΗΣΜΟΝΗΤΕ ΣΤΙΣ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΣΑΣ.»
Πηγή
==================================
Με την ευκαιρία να παραπέμψουμε τους αναγνώστες στο Αφιέρωμα στον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο
http://www.xristodoulos.net
Πέμπτη 29 Απριλίου 2010
ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΥΜΕΝΙΟΣ,ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΑ
Δάφνη
Να αναφέρουμε ότι γέροντας Ευμένιος έχει κοιμηθεί εδώ και ένα χρόνο περίπου.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
