Ο πόλεμος με τα πάθη (α΄)

ΣΥΝΕΧΙΖΩ. Υπάρχουν μέσα μας πάθη, αλλά δεν αποτελούν ουσιώδη και εγγενή μέρη της ψυχής. Ο λόγος , π.χ. , δηλαδή το λογικό, είναι μέρος της ψυχής. Γι’ αυτό δεν μπορεί να αφαιρεθεί, χωρίς να καταστραφεί η ψυχή. Με τα πάθη, όμως, δεν συμβαίνει το ίδιο. Επειδή είναι ξένα προς τη φύση μας, μπορούν ν’ απομακρυνθούν  χωρίς αυτή ν’ αλλοιωθεί. Απεναντίας μάλιστα, όταν απομακρυνθούν, τότε γινόμαστε αληθινοί άνθρωποι, ενώ, όσο υπάρχουν μέσα μας, μας κάνουν από ορισμένες τουλάχιστον απόψεις, χειρότερους κι από ζώα. Όταν αγαπάμε τα πάθη που μας εξουσιάζουν, τότε αυτά δένονται τόσο στενά με την ανθρώπινη φύση, ώστε, ενώ ενεργούμε με εμπάθεια, φαίνεται ότι ενεργούμε φυσιολογικά. Κι αυτό, γιατί, όταν είμαστε υποταγμένοι στα πάθη, όχι μόνο κάνουμε πρόθυμα ό,τι θέλουν, μα και πιστεύουμε ακράδαντα πως η φύση είναι τέτοια και πως, επομένως, αλλιώς δεν μπορεί να γίνει.

Όλα τα πάθη προέρχονται και συντηρούνται από την επιθυμία της αυτοϊκανοποιήσεως και της απολαύσεως, από τη φιλαυτία και την υπερηφάνεια. Μόλις ο άνθρωπος αποκτήσει ταπείνωση και αυταπάρνηση, κυριεύεται από τον πόθο της ευαρεστήσεως του Θεού. Τότε όλα τα πάθη χάνουν το έρεισμά τους και συνακόλουθα τον έλεγχο της αυτοσυνειδησίας και της βουλήσεως. Χάνοντας το έρεισμά τους, στερούνται τη χαρακτηριστική εκείνη δύναμη, με την οποία έσερναν τον άνθρωπο όπως σέρνει ο αγωγιάτης ένα γαϊδουράκι από το σκοινί. Πρωτύτερα , με τον πρώτο πειρασμό, ο άνθρωπος έσπευδε να ικανοποιήσει το αντίστοιχο πάθος. Τώρα, απεναντίας όχι μόνο δεν θέλει να υποκύψει σε κανέναν πειρασμό, μα και φεύγει αμέσως μακρυά του.

Να σε ποια κατάσταση βρίσκεσαι κι εσύ, αφότου έβαλες σκοπό να εργαστείς για τον Κύριο με θέρμη, χωρίς να λυπάσαι τον εαυτό σου. Είναι αλήθεια, βέβαια, ότι τα πάθη δεν είχαν προλάβει να θεριέψουν και να ριζώσουν γερά μέσα σου. Υπάρχουν, πάντως, κι εσύ ενεργούσες σύμφωνα μ’ αυτά, χωρίς να γνωρίζεις ότι έτσι έβλαπτες τον εαυτό σου, καμιά φορά μάλιστα και τα επαινούσες, όπως έκανες με τη δίκαιη αγανάκτηση και την υπερήφανη αυτοδικαίωσή σου. Κι αυτές, βλέπεις, όταν προκόβουμε στην αρετή, πρέπει να τις θεωρούμε – και είναι- εμπαθείς εκδηλώσεις της ψυχής.

Υπάρχουν, λοιπόν, μέσα σου τα πάθη, αλλά είναι κρυμμένα. Κάθε τόσο εμφανίζονται, διεκδικώντας τα κυριαρχικά τους δικαιώματα, αλλά εσύ δεν πρέπει να υποκύπτεις στις απαιτήσεις τους. Θα ήθελα να πιστεύω ότι δεν θα σε ενοχλήσουν άλλη φορά, γιατί τώρα, χάρη στην αποφασιστικότητά σου, έχουν χάσει τη δύναμή τους. Την έχασαν από τότε που αποφάσισες να μη λυπάσαι τον εαυτό σου για τον Θεό. Ωστόσο δεν ξέρω πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα, γιατί μια απόφαση δεν φτάνει∙ πρέπει και να πραγματοποιηθεί, ή μάλλον να πραγματοποιείται κάθε στιγμή, χωρίς δισταγμούς, συμβιβασμούς, παραχωρήσεις ή υπαναχωρήσεις.

Μολονότι, δηλαδή, ήδη έχεις αποφασίσει να ευαρεστήσεις τον Θεό και έχεις κατανοήσει τί ζητάει από σένα, πρέπει να εφαρμόσεις με συνέπεια τους ακόλουθους κανόνες:

α ) «Προσέχετε καλά πώς ζείτε∙ μη ζείτε ως ασύνετοι αλλά ως συνετοί. Να χρησιμοποιείτε σωστά το χρόνο σας, γιατί ζούμε σε καιρό κυριαρχίας του κακού» ( Εφ. 5:15-16 ) . Στον καιρό μας κυριαρχεί το κακό λόγω των παθών που υπάρχουν μέσα μας.

β) «Να είστε νηφάλιοι και άγρυπνοι» ( Α΄ Πετρ. 5:8 ) .

γ) «Προσέχετε, αγρυπνείτε και προσεύχεσθε» ( Μαρκ. 13: 33 ) .

Γιατί πρέπει να προσέχεις και ν’ αγρυπνείς; Για να μην κινηθεί ύπουλα κάποιο πάθος, κατορθώνοντας να σε απατήσει και να σε ρίξει στην αμαρτία. Ακόμα κι αν βρεθείς ασυναίσθητα κάτω από την επήρεια ενός πάθους, εφόσον αυτό θα σε εξωθήσει σε μια εφάμαρτη πράξη, έστω κι ασήμαντη , θα ευαρεστήσεις τον εχθρό και όχι τον Θεό. Πρέπει, λοιπόν, να είσαι άγρυπνη, νηφάλια και προσεκτική, ώστε ο εχθρός να μην αποκομίζει ούτε το ελάχιστο κέρδος από σένα.

Πιο αναλυτικά: Να είσαι άγρυπνη, δηλαδή να μην κοιμάσαι. Τί σημαίνει αυτό; Να μην παραδίνεσαι στην αμέλεια, αλλά να βρίσκεσαι σε επαγρύπνηση και ετοιμότητα, ώστε, αν ο εχθρός κινηθεί ύπουλα εναντίον σου, να τον αντιληφθείς αμέσως. Να είσαι νηφάλια, δηλαδή ξεμέθυστη. Τί σημαίνει αυτό; Να μην  προσκολλάς την καρδιά σου παρά στον Θεό μονάχα, γιατί κάθε άλλη προσκόλληση μεθάει την ψυχή και της αφαιρεί την φρόνηση. Να είσαι προσεκτική. Τι σημαίνει αυτό; Να παρατηρείς προσεκτικά τί συμβαίνει μέσα σου, ώστε κανένα κακό να μην εμφανιστεί και να μη σταθεί στην καρδιά σου.

Η προσοχή και η επαγρύπνηση έχουν κεφαλαιώδη σημασία στον πόλεμο με τα πάθη. Αν παραβλέψεις τον εχθρό και τον αφήσεις να περάσει μέσα σου, περίμενε είτε να πληγωθείς είτε ολότελα να συντριβείς. Αν, όμως, τον αντιληφθείς έγκαιρα, θα το βάλει στα πόδια. Έτσι κάνουν σχεδόν πάντα οι πνευματικοί μας αντίπαλοι. Εξαφανίζονται μόλις γίνουν αντιληπτοί, για  να μας ξαναπλησιάσουν στα κλεφτά, όταν εφησυχάσουμε. Υπάρχουν, πάντως, και πνεύματα ιδιαίτερα σκληρά και επίπονα, που επιδιώκουν να μας κυριέψουν με κάθε τρόπο και σε κάθε περίπτωση.

Θα συνεχίσω όμως, την άλλη φορά. Προς το παρόν να ‘σαι καλά.

«Από το βιβλίο: «ΟΣΙΟΥ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥ
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
γράμματα σε μια ψυχή»
ΕΚΔΟΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΙΙΚΗΣ 2000

Νώτη Γεωργία

Ο πρώτος και ο δεύτερος γύρος του αγώνα της ζωής

«Ο άγιος Ξύστος (250 μ.Χ. ) καταγόταν από την Αθήνα και ήταν επίσκοπος Ρώμης. Εν όψει του Διωγμού επί Δεκίου, έδωσε εντολή στον αρχιδιάκονό του Λαυρέντιο να διαφυλάξει τα ιερά σκεύη της Εκκλησίας. Ο Λαυρέντιος επώλησε τα ιερά σκεύη και τα χρήματα τα μοίρασε στους φτωχούς. Όταν ο Δέκιος επέστρεψε από την Περσία, ανέκρινε πρώτον τον επίσκοπο Ξύστο, τον οποίο και καταδίκασε σε θάνατο δι’ αποκεφαλισμού. Έπειτα εκάλεσε τον Λαυρέντιο, από τον οποίο ζήτησε να του παραδοθούν όλα τα χρήματα και τα σκεύη της Εκκλησίας. Ο αρχιδιάκονος δέχθηκε και παρακάλεσε να του χορηγηθούν άμαξες, για να μεταφέρει τους θησαυρούς της Εκκλησίας και να τους παραδώσει στον Δέκιο. Πράγματι. Ο Λαυρέντιος εστοίβαξε επάνω στα αμάξια τους φτωχούς, τους χωλούς και όλους εκείνους , στους οποίους είχε διαμοιράσει τα χρήματα και τους οδήγησε στον βασιλέα.

Ο Δέκιος εξαγριώθηκε και διέταξε να θανατώσουν τον Αρχιδιάκονο, καθώς και τον Ιππόλυτο, που παρέλαβε το λείψανο του Λαυρεντίου και το έθαψε. ( Ο άγιος Ιππόλυτος εμαρτύρησε συρόμενος από άγρια άλογα ) . Επτά ημέρες , μετά το μαρτύριο του αγίου Ιππολύτου, ο Δέκιος και ο υιός του Βαλλεριανός, επήγαν έφιπποι στο Θέατρο και παρέστησαν σε κάποιες εκδηλώσεις. Εκεί απέθαναν και οι δύο. Και ο μεν Δέκιος , κατά την στιγμή του θανάτου του φώναξε: «Ω Ιππόλυτε, σαν αιχμάλωτο με δένεις και με σέρνεις»! Ομοίως και ο Βαλλεριανός είπε: «Ο Ιππόλυτος με έδεσε με πύρινες αλυσίδες και με δέρνει» ( Συναξάρι, 10 Αυγούστου ) .

Τα ιερά σκεύη και οι θησαυροί της Εκκλησίας είναι οι φτωχοί και ανάπηροι άνθρωποι. Ο άγιος Λαυρέντιος κατάλαβε σωστά το Ευαγγέλιο του Χριστού που λέγει: «Θησαυρίζετε θησαυροὺς ἐν οὐρανῷ» ( Ματθ. στ ΄ 20 ). Οι θησαυροί της Εκκλησίας βρίσκονται κατατεθειμένοι στην τράπεζα της αγάπης. Η Εκκλησία δεν θησαυρίζει επί της γης. Δεν συγκεντρώνει και δεν αποθηκεύει χρήματα και οικονομικά αγαθά. Η Εκκλησία δεν έχει «περιουσία». Η περιουσία της Εκκλησίας είναι οι άνθρωποι και, ιδιαίτερα , οι φτωχοί. «Η Εκκλησία δεν είναι χρυσοχοείον» έλεγε ο ιερός Χρυσόστομος. Αυτό σημαίνει ότι η Εκκλησία δεν πρέπει να συσσωρεύει χρυσό, να αποκτά πολυτελή ιερά σκεύη και άμφια και να δημιουργεί περιουσία. Τα οικονομικά της Εκκλησίας πρέπει να είναι ευέλικτα, να ρευστοποιούνται και να χρησιμοποιούνται στα έργα της αγάπης και της φιλανθρωπίας. Τα χρήματα της Εκκλησίας μοιάζουν με το Μάννα της Ερήμου. Το Μάννα έπεφτε καθημερινά από τον ουρανό και οι Ισραηλίτες έπρεπε να συγκεντρώνουν τόσο όσο χρειάζονταν για τις ανάγκες μιας ημέρας . Εάν συγκέντρωναν περισσότερο και το φύλαγαν, εκείνο σκουλήκιαζε ( Εξ. ιστ΄20 ) . Το συσσωρευμένο χρήμα της Εκκλησίας είναι άχρηστο. Οικονομικά της Εκκλησίας που δεν κινούνται μουχλιάζουν και σκουληκιάζουν. Και τούτο, γιατί δεν εκπληρώνουν τον προορισμό τους.

Στον κόσμο τούτο, οι διώκτες δένουν τους Αγίους σε άγρια άλογα, τα οποία σέρνουν μέχρι θανάτου. Στον επουράνιο κόσμοι οι διώκτες της Εκκλησίας δένονται με πύρινες αλυσίδες… Η εικόνα αυτή που έδωσαν ο Δέκιος και ο υιός του είναι όντως αποκαλυπτική και φρικτή. Το παιχνίδι της ζωής δεν τελειώνει στον τάφο. Συνεχίζεται και πέρα απ’ αυτόν. Και η συνέχεια του παιχνιδιού, το β΄ ημίχρονο, ο β΄ γύρος, έχει πολλές εκπλήξεις. Οι νικηταί του α΄ γύρου χάνουν οριστικά το παιχνίδι στον β’ γύρο. Όσο ισχυροί παρουσιάσθηκαν στην πρώτη φάση του αγώνα, τόσο απελπιστικά αδύνατοι και ανίσχυροι αποδεικνύονται στη δεύτερη φάση. Συντρίβονται κυριολεκτικά.

Όσοι χάνουν τον πρώτο γύρο της ζωής, ας μην απελπίζονται. Υπάρχει και ο δεύτερος γύρος. Τώρα χάνουν τον αγώνα, διότι έχουν να κάνουν με τους ισχυρούς, με τους δυνατούς, με αυτούς που έχουν τα μέσα, τα όπλα, τον κρατικό μηχανισμό, τις σφραγίδες, τα χρήματα και τους υπαλλήλους τους. Στη δεύτερη φάση δεν θα είναι το ίδιο. Τότε ο αγώνας θα είναι δίκαιος, θα είναι ίσος προς ίσον και η νίκη θα είναι για τους δικαίους. «Οἱ δίκαιοι ἐκλάμψουσιν ὡς ὁ ἥλιος ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ πατρὸς αὐτῶν» ( Ματθ. ιγ΄43 ) .

Από το βιβλίο: «+ Μητροπολίτου Αχελώου
ΕΥΘΥΜΙΟΥ (Κ. ΣΤΥΛΙΟΥ)
ΟΙ ΑΕΤΟΙ
Ορθόδοξο Θεολογικό Αγιολόγιο»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΤΕΓΗ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ

 Νώτη Γεωργία

Βίντεο και φωτογραφίες από την τελευταία επίσκεψή μας στο Άγιον Όρος 19-4-2013 έως 21-4-2013

Την Παρασκευή στον Ακαθίστου Ύμνου επισκεφτήκαμε ως προσκυνητές την Ι.Μ Διονυσίου Αγίου Όρους στην οποία παρακολουθήσαμε την ακολουθία του Ακαθίστου Ύμνου.
Η ακολουθία πανηγυρική , λόγω της εικόνας του Ακαθίστου που υπάρχει στη μονή,  διήρκεσε έξι περίπου ώρες με πλήθος προσκυνητών , λαϊκών και μοναχών, χοροστατούντος του Σεβασ. Μητροπολίτου Σεβαστείας Δημητρίου με καταπληκτική χορωδία.

Το πρωί πραγματοποιήθηκε Θεία Λειτουργία όπου και το βίντεο και ακολούθησε τράπεζα.
Μερικές φωτογραφίες του μοναστηριού

Στη συνέχεια επισκεφτήκαμε την Ιερά Μονή Κωσταμονίτου όπου και διανυκτερεύσαμε υπό το φως της σελήνης και των λαμπών από πετρέλαιο.

Κατά την επιστροφή μας προσκυνήσαμε  για λίγο στην Ι.Μ Δοχειαρίου  όπου και το βίντεο και οι φωτογραφίες  και αναχώρηση για Ουρανούπολη.

Ο βίος του Οσίου Νήφωνος Επισκόπου Κωνσταντιανής της κατ’ Αλεξάνδρειαν (συνέχεια)

Πόλεμος με τη λαιμαργία

Ο ΠΟΝΗΡΟΣ δεν άργησε να τον πολεμήσει και με άλλο τρόπο : με τη λαιμαργία. Του προκαλεί λοιπόν , από το πρωί κιόλας, σαν βασανιστικό αίσθημα πείνας, σπρώχνοντάς τον να φάει κρέατα και ψάρια και άλλα πλούσια φαγητά. Μα ο μακάριος Νήφων αντιστεκόταν στο διάβολο με τον διακριτικό του λογισμό, λέγοντας:

-     Όλ’ αυτά , μόνο μέχρι το φάρυγγα χαρίζουν ηδονή. Πιο κάτω ευχαρίστηση καμιά δεν δίνουν! Μόνο ανυπόφορη δυσωδία αναδίνουν! Πήγαινε λοιπόν διάβολε, εκεί που οι άνθρωποι κάνουν την ανάγκη τους και δες, τι είναι εκείνα που μου λες να φάω! Γεύσου τα εσύ, να ευχαριστηθείς…

Μ’ αυτά τα λόγια χλεύαζε τον πονηρό. Κι όταν εκείνος του ξαναριχνόταν και τον πολεμούσε αγριότερα, του έλεγε:

-     Σήμερα θα φάω και θα πιω με το παραπάνω! Για να σου δείξω , πως ούτε κι έτσι θα μπορέσεις να μ’ εμποδίσεις από την προσευχή.

Τη μέρα εκείνη έτρωγε ακόμα και κρέας κι έπινε κρασί μπόλικο.

Ύστερα σηκωνόταν κι έλεγε στον εαυτό του:

-     Πρόσεχε, Νήφων! Ο σκύλος , μόλις χορτάσει, γαβγίζει μ’ ευχαρίστηση. Κι εσύ τώρα έφαγες από τα δώρα του Θεού. Εμπρός, λοιπόν, να Τον ευχαριστήσεις , που σε χόρτασε από τα επίγεια αγαθά.

Κι ευθύς πήγαινε στην  εκκλησία , σήκωνε τα χέρια του στον ουρανό κι έλεγε:

-     Σε δοξάζω, Χριστέ ο Θεός,

που με χόρτασες απ’ τα αγαθά Σου∙

μη μου στερήσεις , πολυέλεε,

και τα επουράνια!

Και συνέχιζε την προσευχή του για πολλήν ώρα, μ’ όλο και μεγαλύτερη θέρμη.

Ύστερα γύριζε κι έλεγε στο διάβολο:

-     Δες, αδιάντροπε σκύλε, πόσο έφαγα και ήπια! Ε, και τι μ’ αυτό; Από την εκκλησία κανείς δεν μπορεί να με διώξει. Ο Θεός δεν μ’ αποστράφηκε, ούτε κι οι άγιοί Του. Ρεζίλι έγινες πονηρέ κι ακάθαρτε! Φύγε μακριά! Χάσου στο σκοτάδι! Μην ελπίζεις πια σ’ εμένα!

Πόλεμος με τον ύπνο

Μ’ ΑΥΤΑ τα λόγια όμως ο διάβολος μάνιαζε περισσότερο. Κι αμέσως δοκίμαζε άλλο όπλο: Του έφερνε αφόρητη νύστα και ασταμάτητα χασμουρητά, , προσπαθώντας να τον αποχαυνώσει. Αλλά εκείνος, μόλις ένιωθε νύστα, άρπαζε το ραβδί του κι άρχιζε να χτυπάει το σώμα του λέγοντας: :

-     Αχάριστε δούλε! Δεν σου έδωσα να φας και να πιεις; Τώρα θέλεις και ύπνο; Θα σε μάθω εγώ να νυστάζεις!

Τέτοια λέγοντας , χτυπούσε όλο και περισσότερο το σώμα του. Τόσο που η νύστα τελικά υποχωρούσε! Και τότε άρχιζε ν’ αγρυπνεί και να προσεύχεται …

Μετά την προσευχή έλεγε πάλι:

-     Κοίταξε , Νήφων! Έφαγες και ήπιες. Αν τώρα υπηρετήσεις ανύσταχτα τον Κύριό σου, θα σε ξαναχορτάσω με τις δωρεές Του. Αν όμως αρχίσεις να λυγάς στον ύπνο, θα σε πεθάνω στην πείνα και τη δίψα!

Ακούγοντας ο διάβολος αυτά τα λόγια, λύσσαγε.

-     Αλιτήριε Νήφων! τσύριξε μια μέρα. Πιο πανούργος κι απ’ τους δαίμονες είσαι! Ποιος σου τις έδειξε τούτες τις κατεργαριές; Πού τα ‘μαθες αυτά τα κόλπα, μου λες; … Αλίμονό μου! Με πάμπολλους πάλεψα ως τώρα, μα τέτοια σκληρό καρύδι ποτέ μου δεν συνάντησα! Δεν φτάνει που με βρίζει και με κοροϊδεύει, διαλαλεί κι από πάνω πως δεν φοβάται τους δαίμονες . Κακό που με βρήκε! Τον ρίχνω μια φορά, σηκώνεται, με ρίχνει δύο και τρεις ! Και μου λέει ειρωνικά: “Δεν βλάπτει κανέναν να κρατάμε τις ισορροπίες!”. Άλλοτε πάλι με απειλεί: “Μα κι αν πέσω, τι λες, δεν μπορώ να ξανασηκωθώ;”.  Tί να κάνω πια… Μα έννοια σου! Νέος είν’ ακόμα! Κι εγώ ξέρω χίλια τεχνάσματα! Θα τον τραβήξω πάλι στο βούρκο της ακολασίας…

(συνεχίζεται)

Από το βιβλίο: «ΕΝΑΣ ΑΣΚΗΤΗΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
ΟΣΙΟΣ ΝΗΦΩΝ
ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΑΝΗΣ»
ΕΚΔΟΣΗ ΕΝΔΕΚΑΤΗ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 2011

Νώτη Γεωργία

Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΛΛΑΓΗ ΒΙΟΥ (συνέχεια)

…Αν η κεφαλή μιας οικογένειας έχει οικονομικές σκοτούρες, φροντίδες και μέριμνες, δεν μπορούν να ειρηνεύσουν ούτε τα άλλα μέλη της οικογένειας∙ ούτε ακόμα και τα μικρά παιδιά, που δεν καταλαβαίνουν τα προβλήματα της ζωής. Δεν θα έχουν ειρήνη, ακριβώς επειδή ο πατέρας τους είναι φορτωμένος με μέριμνες. Επομένως, πρέπει όλοι μας και ιδιαίτερα όσοι έχουν οικογένεια και σπιτικό, να μάθουμε να εναποθέτουμε με εμπιστοσύνη τον εαυτό μας και τους γύρω μας και ολόκληρη τη ζωή μας στα πόδια του Θεού. Όταν πιστεύουμε πλήρως ότι ο Θεός θα μας βοηθήσει, αν στραφούμε σ’ Εκείνον εκ βάθους καρδίας, τότε θα μας παρηγορήσει. Ακόμα κι αν διαπράξουμε μια αμαρτία ενώπιον των γονιών μας ή τους παρακούσουμε σε κάποιο μείζον ζήτημα, εκείνοι θα μας ανοίξουν τις γονεϊκές καρδιές τους και θα μας συγχωρήσουν και θα μας βοηθήσουν, αν τους το ζητήσουμε σοβαρά.

Γι’ αυτό πρέπει κι εμείς να μάθουμε να συγχωρούμε εκ καρδίας.

Πολλοί άνθρωποι έρχονται σε μένα και μου λένε ότι βασανίζονται να διατηρήσουν την εσωτερική τους ειρήνη. Δεν μπορούμε να διατηρήσουμε την εσωτερική μας ειρήνη όσο η συνείδησή μας μας λέει κάτι. Πρέπει πρώτα να κατευνάσουμε τη συνείδησή μας. Ο Κύριος θα στρέψει το βλέμμα Του σε μας και θα μας φωτίσει με τη χάρη  Του. Και θα μας χαρίσει κάτι από την αγαθότητά Του, διότι η αγαθότητα είναι μία θεία δύναμη που επενεργεί παντού, ειδικά σε όσους αναζητούν σοβαρά την Πηγή της Ζωής. Ο Κύριος, ακόμα και δια στόματος ενός προφήτη της Παλαιάς Διαθήκης, παραγγέλλει «Δός μοι υἱέ σὴν καρδίαν» ( Παροιμ. 23, 26 ) . Αυτή είναι η θεία ειρήνη που ο Θεός φυτεύει σαν σπόρο σε κάθε καρδιά και αυτό είναι το είδος της ειρήνης που παρέχει παραμυθία σε κάθε ψυχή.

Ο Κύριός μας είναι η μόνη παρηγοριά τόσο των αγγέλων όσο και των ανθρώπων- κάθε ψυχής που Τον λαχταρά. Εκείνος μόνο είναι αιώνιος. Μπορούμε να αναζητήσουμε παρηγοριά στους συνανθρώπους μας εδώ σ’ αυτή τη ζωή, αλλά αυτή η παρηγοριά είναι πολύ περιορισμένη, διότι τα κτιστά πλάσματα είναι περιορισμένα στον χρόνο και στον χώρο και δεν μπορούν να παράσχουν αιωνιότητα. Ο Κύριος μόνο φροντίζει κάθε ανάγκη της ψυχής μας. Μολονότι έχουμε πλαστεί ως περιορισμένες υπάρξεις, λαχταράμε την αιωνιότητα και κανείς δεν μπορεί να μας τη δώσει, ούτε καν οι κοντινότεροί μας  συγγενείς και φίλοι. Γιατί; Διότι είμαστε όλοι περιορισμένες υπάρξεις, υπάρξεις που βρίσκονται διαρκώς σε εμπόλεμη κατάσταση στο πεδίο των λογισμών τους. Τα πεπτωκότα πνεύματα είναι πλήρη κακίας και φθόνου και μας πολεμούν αδιάκοπα. Ο Θεός παρακολουθεί αυτό τον πόλεμο, προκειμένου να δει αν θα Τον αναζητήσουμε, αν θα ποθήσουμε τη βοήθειά Του με την καρδιά μας. Περιμένει πάντοτε να μας βοηθήσει. Ωστόσο ,είναι λίγα εκείνα τα ζωντανά παραδείγματα στα οποία μπορούμε να στραφούμε σ’ αυτή τη ζωή. Ακούμε πολλά λόγια και βλέπουμε διάφορα παραδείγματα σχετικά με το πώς να ζήσουμε, πώς να συμπεριφερθούμε προς τους γείτονές μας και την οικογένειά μας, και πώς να τους διδάξουμε να αποκτήσουν ειρήνη και χαρά. Είναι αμφίβολο όμως αν θα τα εφαρμόσουμε όλα αυτά στη ζωή μας. Και είναι ολότελα διαφορετικό πράγμα να βλέπουμε ένα  ζωντανό παράδειγμα , έναν άνθρωπο που είναι ήσυχος και ειρηνευμένος, γεμάτος αγάπη, που δεν ενοχλείται, στις περιπτώσεις εκείνες που ενοχλούμαστε εμείς. Που συγχωρεί τα πάντα και τα πάντα τον γεμίζουν χαρά. Όταν βλέπουμε ένα τέτοιο παράδειγμα , μένει μαζί μας και λαχταράμε κι εμείς να αποκτήσουμε αυτού του είδους την ειρήνη.

Η ζωή στη γη φανερώνεται στους λογισμούς μας. Με ο,τιδήποτε κι αν καταπιάνονται οι λογισμοί μας, αυτό αντικατοπτρίζει το είδος της ζωής που ζούμε . Αν οι λογισμοί μας είναι ήσυχοι και ειρηνικοί, αγαθοί και αγαπητικοί, υπάρχει ειρήνη για μας. Αν είναι αρνητικοί, υπάρχει ανησυχία και νευρικότητα. Είμαστε μικρά και αβοήθητα πλάσματα, και πρέπει αδιάκοπα να ζητάμε βοήθεια από τον ουράνιο Πατέρα μας για τα πάντα. Πρέπει να προσευχόμαστε σ’ Αυτόν να μας δίνει δύναμη, να μας δίνει τη Χάρη Του , τη θεία ενέργειά Του, που είναι παρούσα και επενεργεί παντού , ιδιαίτερα σ’ εκείνες τις ψυχές που έχουν επιλέξει να υπηρετούν τον Κύριο με ολόκληρη τη ζωή τους, τόσο εδώ στον κόσμο όσο και στην αιωνιότητα. Διότι ο Θεός είναι ειρήνη , είναι παρηγοριά και χαρά για όλους τους ανθρώπους. Γι’ αυτό σας εύχομαι ειρήνη και χαρά εν Κυρίω.

Τί παραπάνω θέλουμε από ειρήνη στην καρδιά και το μυαλό μας, ειρήνη προερχόμενη από τον Κύριο, εμείς που ζούμε στους σχιζοφρενικούς καιρούς της σύγχρονης εποχής; Μπορούμε να δούμε και να νιώσουμε αυτή την ειρήνη και την ταπείνωση και τη συστολή στους λευκασμένους αγίους γεροντάδες μας, που δεν επιτρέπουν ποτέ στους ανθρώπους να τους απευθύνονται σαν σε θεότητες ή είδωλα. Αυτή είναι η κεφαλαιώδης διαφορά μεταξύ των αγίων γερόντων των περασμένων αιώνων και των μοντέρνων , νεοεκκολαπτόμενων «χαρισματούχων».

Από το βιβλίο : «ΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ
Βίος και διδαχές του γέροντα Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα
Εκδόσεις : «Εν πλω»

 Νώτη Γεωργία

ΣΥΖΗΤΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΝΗΣΤΕΙΑ

Όταν θέλουμε ως γονείς να μιλήσουμε στο παιδί μας για βασικές αρχές της Παράδοσής μας, τις οποίες καλό είναι να εφαρμόσει στη ζωή του, πάντοτε προβληματιζόμαστε. Μας φοβίζουν οι αντιδράσεις του, ιδίως όταν είναι στην εφηβεία, όπως επίσης και το γεγονός της πιθανής διπλοπρόσωπης συμπεριφοράς του. Μπροστά μας δηλαδή να εφαρμόζει αυτό που λέμε, σε άλλα περιβάλλοντα να λειτουργεί διαφορετικά.

Η νηστεία αποτελεί βασικό στοιχείο του τρόπου ζωής που προτείνει η Εκκλησία στον άνθρωπο. Η εκούσια αποχή από ορισμένα φαγητά την Τετάρτη και την Παρασκευή, τις Σαρακοστές και σε κάποιες εορτές, αποτελεί μορφή άσκησης, η οποία, χωρίς φαινομενικά να αλλάζει ιδιαίτερα την ζωή του ανθρώπου, τον βοηθά να αθλείται πνευματικά, να κόβει το θέλημά του και να στερεί το «εγώ» του από ό,τι αυτό απολαμβάνει.

Για ένα σύγχρονο παιδί η νηστεία αποτελεί μία ακατανόητη κίνηση. Κι εμείς ως γονείς , αλλά και ολόκληρη η κοινωνία με τα  πρότυπα που προβάλλει, έχουμε καθιερώσει στην πράξη την ελευθερία της απόλαυσης ως βασική στάση ζωής. Ποιό το νόημα του να στερείται ένα παιδί και ο νέος τροφών, που πολλοί θεωρούν και απαραίτητες για την ανάπτυξή του; Μάλιστα , κάποιοι θα σπεύσουν να πούνε ότι «τα εξερχόμενα βλάπτουν και όχι τα εισερχόμενα».

Έχει, πάντως, αξία να μιλήσουμε για την νηστεία στη ζωή μας, νηστεύοντας εμείς οι ίδιοι. Στην απορία του παιδιού μας θα εξηγήσουμε την εντολή του Χριστού, η εφαρμογή της οποίας δεν είναι στέρηση της ελευθερίας, αλλά κίνηση αγάπης του παιδιού προς τον Πατέρα.

Εξηγούμε στα παιδιά μας την αξία και των νηστίσιμων φαγητών, τα οποία σε αφθονία τα βρίσκουμε σήμερα, ακόμα και στα ταχυφαγεία. Είναι άλλωστε τέτοια η ποικιλία τροφών που η αγορά διαθέτει, ώστε υπάρχει η δυνατότητα πολλών επιλογών.

Στα μεγαλύτερα παιδιά μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το παράδειγμα του αθλητή, ο οποίος για να πετύχει στην σταδιοδρομία του στερείται ορισμένων τροφών και απολαύσεων. Διδάσκουμε έτσι στο παιδί μας, ότι αν δεν χάσει κανείς, δεν κερδίζει, αν δεν θυσιάσει, δεν μπορεί να οδηγήσει τον εαυτό του στο να ανέχεται την μη ικανοποίηση των επιθυμιών του από τον συνάνθρωπό του. Έτσι μιλούμε και για το πνευματικό νόημα της νηστείας, που αποτελεί μέσο για τον περιορισμό των παθών και των αδυναμιών μας. Αν δεν περιορίσουμε το σώμα μας, δεν είναι εύκολο να παλέψουμε με τις αδυναμίες της ψυχής.

Στον έφηβο, πάντως, προτείνουμε και δεν επιβάλλουμε. Στο σπίτι μας βέβαια ακολουθούμε το πρόγραμμα της νηστείας. Αυτός είναι ο κανόνας. Δεν Απαιτούμε όμως φορτικά από τον έφηβο να τηρήσει τη νηστεία και έξω από αυτό. Το αφήνουμε στην διακριτική του ευχέρεια, γιατί η εφηβεία δεν θέλει απαγορεύσεις, αλλά ενθάρρυνση για προσωπικές αποφάσεις. Είναι όμως αυτονόητη η παρότρυνσή μας για συνεπή απόφαση και γνήσια στάση, όχι υποκριτική.

Πάνω απ’ όλα προσευχόμαστε στο Θεό ώστε τα παιδιά μας να κατανοήσουν τις  αρχές που θέλουμε να τα διδάξουμε. Η τελική επιλογή του τρόπου ζωής δεν είναι κατόρθωμα δικό μας, αλλά δώρο του Θεού στην ζωή των παιδιών μας. Εμείς προτείνουμε και δείχνουμε δρόμους. Ο Θεός θα είναι τελικά που θα βοηθήσει αυτοί να καρποφορήσουν και όσο τα παιδιά είναι κοντά μας, αλλά και στο μέλλον.

Αυτό άλλωστε είναι και το τελικό νόημα της άσκησης και του πνευματικού αγώνα. Να καλλιεργηθεί σε όλους μας η εμπιστοσύνη στο θέλημα του Θεού κι η αγάπη προς Αυτόν. Αλλιώς, απλώς λειτουργούμε με κριτήρια ηθικιστικά, που δεν έχουν καμία σχέση μ’ αυτό που θέλουμε να περάσουμε στα παιδιά μας: την Ορθόδοξη Παράδοση και τις αρχές της.

Από το βιβλίο: « η αγάπη είναι απλή

μα θέλει κόπο»

Δρόμοι για την σύγχρονη οικογένεια…

Πρωτοπρεσβυτέρου Θεμιστοκλή Μουρτζανού

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ

ΑΘΗΝΑ 2012

Nώτη Γεωργία

Νηστεία, όχι εξομολόγηση.

-Θα πάρεις αυτά τα φάρμακα και θα γίνεις καλά
-Γιατρέ νηστεύω, να συνεχίσω;
-Να μη νηστέψεις, να εξομολογηθείς, να πας σε ένα παπά να εξομολογηθείς. Δεν κάνει να νηστέψεις.
-Γιατί να εξομολογηθώ; Δεν έχω κάνει τίποτα κακό.
-Μπορεί να έχεις κακία στη γειτόνισσα σου, να μη της μιλάς, δεν κάνει.Κάτι θα έχεις να πεις.
 -Τίποτα γιατρέ. Γιατί να μη νηστέψω; Θα νηστέψω.

Στη θέση του συνοδηγού!

Αγγελοφάνειες

(Μέσα απ’ την Αγία Γραφή & από μαρτυρίες πιστών)

Στη θέση του συνοδηγού!

Ιδιαίτερα εντυπωσιακό είναι και το ακόλουθο περιστατικό, το οποίο αφ’ ενός δείχνει ότι η αναχώρησή μας μπορεί να συμβεί σε ανύποπτο χρόνο και χωρίς να προηγηθεί κάποια ασθένεια, και αφ’ ετέρου τονίζει τη στοργική αγάπη και φιλία του φύλακα Άγγελου της ψυχής μας.

Ένας αρκετά νέος άνθρωπος ταξίδευε μόνος του με το αυτοκίνητό του, για επαγγελματικούς λόγους. Η ψυχική του κατάσταση μας είναι άγνωστη. Απ’ τη φιλικότητα όμως του αγίου Αγγέλου του συμπεραίνει κανείς πως ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στο Θεό και τον Ουράνιο κόσμο (Αν και ποιος δεν Του είναι αγαπητός; Ο Φιλάνθρωπος Θεός μας πονάει κι αγαπά με τη θεία Του αγάπη τους πάντες κι εμάς, τους ταλαίπωρους αμαρτωλούς, ακόμα πιο πολύ! Σαν το στοργικό Πατέρα, που πονάει πιο πολύ το άρρωστο παιδί Του… ) Εκεί , λοιπόν, που ταξίδευε τελείως μόνος , με την άκρη του ματιού του αντιλαμβάνεται ότι στη θέση του συνοδηγού υπήρχε κάποιος! Γέμισε έκπληξη και ταραχή! Ένα χέρι απαλό όμως τον ακούμπησε στον ώμο του και μια γλυκειά φωνή, που του μετάγγισε ειρήνη, του είπε:

-      Μη φοβάσαι, αδελφέ μου! Βάλε ήσυχα-ήσυχα το αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου κι έλα να φύγουμε μαζί. Σε περιμένει ο Κύριος!

Έτσι κι έκανε ο νέος άντρας, υπακούοντας αυθόρμητα στα λόγια του θείου Αγγέλου. Εκεί τον βρήκαν νεκρό μετά από μερικές ώρες, γυρμένο πάνω στο τιμόνι του αυτοκινήτου κάποιοι άλλοι περαστικοί ταξιδιώτες.

Τώρα μας μένει η απορία πώς έγινε γνωστός ο τρόπος που έφυγε αυτή η ψυχή. Όταν πέρασε λίγος χρόνος απ’ την κοίμησή του, τον είδαν στον ύπνο τους συγχρόνως τρία πρόσωπα απ’ την οικογένειά του: η γυναίκα του, ο πατέρας του, και ο αδελφός του. Σε όλους αυτούς διηγήθηκε ακριβώς τα ίδια. Δηλαδή ό,τι του συνέβη , όπως ήδη γράφτηκε πιο πάνω! Με τη σειρά τους εκείνοι το είπαν στον Πνευματικό τους, ένα σεβαστό Γέροντα, ο οποίος επικύρωσε την αλήθεια του γεγονότος.

Από το βιβλίο: «Μηνύματα από τον Ουρανό»

Έκδοσις Ι. Μονής Παναγίας Βαρνάκοβας

Δωρίδα 2005

Νώτη Γεωργία

Ο άγιος Ιωάννης και η Κλίμακα

Την Δ΄ Κυριακή των Νηστειών, η Εκκλησία μας την αφιερώνει σε έναν άγνωστο αλλά πολύ μεγάλο άγιο, τον άγιο Ιωάννη τον συγγραφέα του βιβλίου της Κλίμακος. Ο άγιος αυτός είναι άγνωστος , διότι δεν υπάρχει άλλη πηγή πληροφοριών για το περιεχόμενο της ζωής του παρά μόνον ό,τι περιλαμβάνεται σε αυτό το θαυμάσιο βιβλίο , που η Εκκλησία το αξιολογεί τόσο ψηλά, ώστε, κατά το Τυπικό της, να αποτελεί τη σπονδυλική στήλη των πατερικών αναγνωσμάτων κάθε χρόνο κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Βρέθηκε κάποτε αυτό το βιβλίο μέσα στη βιβλιοθήκη της Μονής του Σινά και αποκάλυψε το μεγαλείο ενός, ως τότε, αγνώστου αλλά πολύ σημαντικού αγίου. Αυτό το βιβλίο ονομάζεται Κλίμακα, για να δείχνει τη σταδιακή, βήμα προς βήμα, πορεία της ψυχής, από τα χαμηλά προς τα ψηλότερα, στο επίπεδο των αρετών.

Οι αρετές θα μπορούσαν να διακρίνονται σε ηθικές, σε πνευματικές, σε αρετές της Θείας Χάριτος, ή, όπως αποκαλούνται από τους Πατέρες, σε μυστικές αρετές. Για όλες αυτές τις αρετές έχει τόσα πολλά και τόσα όμορφα και τόσο λεπτομερείς ,ανατομικές, περιγραφές το υπέροχο αυτό βιβλίο της Κλίμακος , το οποίο είμαι βέβαιος πως κάποιοι από εσάς θα έχουν κάπως προσεγγίσει.

Προ δυο περίπου εβδομάδων, εντελώς ανυποψίαστος, ήρθε να εξομολογηθεί κάποιος και μου ανέφερε ότι διαβάζει ένα βιβλίο που ονομάζεται Κλίμακα. Περνάω, μου είπε, από φοβερούς πειρασμούς και δυσκολίες, αλλά τί απίθανο βιβλίο, τί καταπληκτικό, τί περιεκτικό, τί αποκαλυπτικό! Σαν να μου φωτογραφίζει τις κρυμμένες γωνιές της ψυχής . Και τί παράδοξο! Το πρόσωπο που μου στο συνέστησε είναι βουτηγμένο σε ερεθίσματα κοσμικής ζωής. Το επάγγελμά του και οι συνθήκες της ζωής του βρίσκονται σε εντελώς αντιδιαμετρική κατάσταση από τη ζωή των ανθρώπων στους οποίους απευθύνεται το βιβλίο, δηλαδή στους μοναχούς, και μάλιστα όχι στους κοινοβιάτες, αλλά σε αυτούς οι οποίοι διάγουν ησυχαστικό τρόπο ζωής.

Προτρέπω, λοιπόν, όλους σας, αν έχετε τη δυνατότητα , να το προμηθευτείτε, να ρίξετε μια ματιά. Μπορεί να ενθουσιασθεί η ψυχή σας και να φιλοτιμηθεί στο να κινηθεί από τη φευγαλέα ματιά στην προσεκτική ανάγνωση και από κει προς κατευθύνσεις πνευματικές πραγματικά ασύλληπτες. Μπορεί, βέβαια, αν δεν είμαστε και έτοιμοι, να απογοητευθούμε. Αν συνειδητοποιήσουμε το μεγαλείο της προοπτικής μας και πάνω σ’ αυτό προβάλλουμε την πραγματικότητα της ζωής μας χωρίς ταπείνωση, θα μας κυριεύσει απογοήτευση. Πού θα έπρεπε να ήμασταν και πού βρισκόμαστε! Πόσο ψιλά, με τί όρους ,να εκτυλίσσεται η ζωή μας και τί τελικώς επιλογές κάνουμε σε αυτόν τον κόσμο!

Στόχος της πνευματικής μας πορείας είναι η ομοίωσή μας με τον Θεό, η οποία επιτυγχάνεται δια του εναρέτου βίου. Η αρετή είναι μια γενική λέξη, που αναλύεται όμως σε επί μέρους αρετές. Δεν έχει να κάνει τόσο με τα βιώματα, τις εμπειρίες, αλλά με κάτι κάπως πιο πρακτικό, κάπως πιο καθημερινό, που αποτελεί τον καρπό της πνευματικής ζωής. Η πνευματική μας ζωή μπορεί να έχει τα στοιχεία της εξωτερικής λατρείας, μπορεί να διακατέχεται από τα χαρακτηριστικά του πνευματικού λόγου, μπορεί να διαβάζουμε τον λόγο του Θεού, να μιλάμε για τα πνευματικά, να έχουμε συνήθειες, πνευματικές γνώσεις θεολογικές, αλλά, αν τα χέρια μας δεν είναι γεμάτα από καρπούς, αν η ζωή μας δεν είναι στολισμένη με συγκεκριμένες αρετές, τότε μάλλον ζημιά κάνει η μαρτυρία μας και μάλλον καταστροφή συμβαίνει στην ψυχή μας . Είναι ανάγκη, λοιπόν, να υπάρχουν τα σκαλοπάτια των συγκεκριμένων αρετών, που οδηγούν την ψυχή μας από το επίγειο φρόνημα στις ουράνιες καταστάσεις για τις οποίες μας μιλάει διαρκώς η Εκκλησία με τόση πίστη, τόση αγάπη, με τόση διάθεση να μας κάνει μετόχους αυτών των μεγάλων ευλογιών.

Από πού λοιπόν να μπούμε σε αυτό το στάδιο των αρετών, από ποια πόρτα να εισέλθουμε σε αυτόν τον χώρο του πρακτικού βίου, από πού να αρχίσουμε την άνοδο, να ακολουθήσουμε τα σκαλοπάτια που θα μας φτάσουν στην κορυφή; Τι να χρησιμοποιήσουμε ως αφορμή;

Υπάρχει μία προσευχή, που είμαι βέβαιος πως οι περισσότεροι από μας τη γνωρίζουν. Είναι μία προσευχή που προσδιορίζει τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή, τη λέμε μόνο σε αυτήν την περίοδο. Μιά προσευχή μετανοίας, που ανοίγει τους ορίζοντές μας. Μιά προσευχή η οποία υπάρχει σε όλες ανεξαιρέτως τις ακολουθίες. Μάλιστα, σε μερικές εμφανίζεται και δύο φορές. Μια προσευχή που μόλις προ ολίγου απαγγείλαμε. Μια πολύ παλιά προσευχή, η οποία όμως πολύ βαθειά περιγράφει την ανθρώπινη ψυχή και τον αγώνα της, το μυστήριο και την προοπτική της.  Είναι η προσευχή του οσίου Εφραίμ.

Θα την πω:

«Κύριε καὶ Δέσποτα τῆς ζωῆς μου,

 πνεῦμα ἀργίας, περιεργείας, φιλαρχίας καὶ

ἀργολογίας μή μοι δῷς.

.Πνεῦμα δὲ σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης,

ὑπομονῆς καὶ ἀγάπης, χάρισαί μοι τῷ σῷ δούλῳ.

Ναί, Κύριε Βασιλεῦ, δώρησαί μοι τοῦ ὁρᾶν

τὰ ἐμὰ πταίσματα, καὶ μὴ κατακρίνειν τὸν

 ἀδελφόν μου, ὅτι εὐλογητὸς εἶ, εἰς τοὺς αἰῶνας

τῶν αἰώνων. Ἀμήν.»

Τόσο μικρή αλλά τόσο περιεκτική! Μάλιστα, κατά το τυπικό της Εκκλησίας δεν απαγγέλλεται απλά αλλά συνοδεύεται από κινήσεις μετανοίας. Στα μοναστήρια, αν τυχόν έχετε πάει, τηρείται επακριβώς το τυπικό αυτό, όπως αναγράφεται στις φυλλάδες και στο Ωρολόγιο. Λέγει εκεί ότι ποιούμε τρεις μετανοίας μετά από κάθε στίχο και μετά κάνουμε δώδεκα μικρές και επαναλαμβάνουμε το τελευταίο κομμάτι και μετά άλλη  μια μεγάλη.

Δηλαδή, «Κύριε καὶ Δέσποτα τῆς ζωῆς μου…»- τελειώνουμε το πρώτο κομμάτι- και κάνουμε μια στρωτή εδαφιαία μετάνοια, από αυτές τις μεγάλες, τις βαθιές. Συνεχίζουμε: «Πνεῦμα δὲ ταπεινοφροσύνης, ὑπομονῆς καὶ ἀγάπης…»∙ δεύτερη μετάνοια. «Δώρησαί μοι τοῦ ὁρᾶν τὰ ἐμὰ πταίσματα…», τρίτη μετάνοια. Και μετά σιωπηρώς λέγοντας το «Κύριε ἐλέησον» ή το «Ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ» κάνουμε δώδεκα σταυρωτές μικρές μετάνοιες. Αυτό στα μοναστήρια. Και επαναλαμβάνουμε το «Ναί, Κύριε Βασιλεῦ, δώρησαί μοι τοῦ ὁρᾶν τὰ ἐμὰ πταίσματα» και κάνουμε άλλη μία μεγάλη μετάνοια. Όλα αυτά, ώστε να την καταλάβει την προσευχή όχι μόνον η σκέψη μας, αλλά ακόμη και το σώμα μας. Να την καταλάβει ολόκληρος ο εαυτός μας. Είναι σημαντική προσευχή. Είναι πόρτα και οδός και τέρμα για όποιον έχει πνευματική ευστροφία να αξιοποιήσει το περιεχόμενό της και να φιλοτιμηθεί στη ζωή του…

Από το βιβλίο: «Από το καθ’ ημέραν στο καθ’ ομοίωσιν»

ΝΙΚΟΛΑΟΥ Μητροπολίτου

Μεσογαίας και Λαυρεωτικής»

Εκδόσεις: εν πλω

Νώτη Γεωργία

Πώς η πίστη σε ένα Θεό-Τιμωρό ευθύνεται για σοβαρές ψυχικές διαταραχές

Νέα έρευνα, η οποία δημοσιεύθηκε το 2013, αποκαλύπτει ότι εάν η αντίληψή σου περί Θεού είναι εκείνη ενός τσαντισμένου Θεού σπορέα ενοχών, αδίστακτου επιστάτη συνειδήσεων, τιμωρού και εκδικητή, τότε αυξάνονται δραματικά οι πιθανότητες να εμφανίσεις κάποια στιγμή στη ζωή σου ορισμένα είδη ψυχικών διαταραχών.
Αναλύοντας παλαιότερη στατιστική έρευνα, η οποία διεξήχθη το 2010, οι ερευνητές προσπάθησαν να προσδιορίσουν τον τρόπο με τον οποίο η αντίληψη που έχει ένα άτομο για το Θεό συνδέεται άρρηκτα με πέντε διαφορετικές συμπτωματολογίες ψυχιατρικής φύσης: γενικευμένη διαταραχή άγχους, κοινωνικό άγχος, παράνοια, εμμονοληψία και ιδεοψυχαναγκασμός.
Η ερευνητική ομάδα ψυχολόγων από το Marymount Manhattan College, η οποία ευθύνεται για τα πορίσματα της νέας μελέτης, κατέληξε στο ότι η πίστη σε ένα Θεό τιμωρό σχετίζεται στενά με την αύξηση και εντατικοποίηση των παραπάνω συμπτωμάτων.
Απεναντίας, η πίστη σε ένα καλόβουλο και αγαθό Θεό σχετίζεται με τη μείωση τεσσάρων εκ των πέντε συμπτωμάτων, ενώ η πίστη σε ένα αδιάφορο Θεό δεν σχετίζεται με κανένα σύμπτωμα.
Για το πλήρες κείμενο της έρευνας, μεταβείτε στην ακόλουθη διεύθυνση:
http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23572240?dopt=Abstract

http://www.iefimerida.gr/node/100742#ixzz2QkGog5wK

Γέροντα, μερικοί λένε: « Ότι είναι γραμμένο από τον Θεό, αυτό θα γίνη. Τι να μας απασχολή; » .

Γέροντα, μερικοί λένε: « Ότι είναι γραμμένο από τον Θεό, αυτό θα γίνη. Τι να μας απασχολή; » .

- Ναι, το λένε, αλλά δεν είναι έτσι βρε παιδάκι μου! Και εγώ ακούω μερικούς να λένε: « Οι Εβραίοι δεν είναι τόσο κουτοί να προδοθούν με το 666, αφού το λέει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στην Αποκάλυψη. Αν ήταν, θα το έκαναν με πιο έξυπνο τρόπο , πιο κρυφά » . Ε, καλά οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι δεν ήξεραν την Παλιά Διαθήκη; Ο Άννας και ο Καϊάφας δεν ήξεραν καλύτερα από όλους ότι έγραφε πώς για « τριάκοντα αργύρια » θα προδώσουν τον Χριστό; Γιατί δεν ζητούσαν τριάντα ένα ή είκοσι εννέα αργύρια και ζήτησαν « τριάκοντα » ; Αλλά ήταν τυφλωμένοι . Ήξερε ο Θεός ότι έτσι θα γίνουν. Ο Θεός προγνωρίζει, δεν προορίζει- μόνον οι Τούρκοι πιστεύουν στο γραμμένο, στο κισμέτ. Ο Θεός γνωρίζει ότι αυτό θα γίνη έτσι, και ο άνθρωπος το κάνει από χαζομάρα. Δεν είναι ότι ο Θεός έβγαλε μια διαταγή , αλλά βλέπει την κακία των ανθρώπων πού θα φθάση και ότι η γνώμη τους δεν θα αλλάξη. Όχι ότι τα κανόνισε έτσι ο Θεός.
ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ

Ἐμοῦ προσευχόμενου, σοῦ δὲ κοιμωμένου»

(Από το βιβλίο «Υπεύθυνοι για όλα» του π.Νεκταρίου Αντωνοπούλου)

Πολλοί άνθρωποι, άν και δεν προσεύχονται ιδιαίτερα, αναγνωρίζουν όμως τή δύναμη καί την άξια της προσευχής και σε πολύ δύσκολες στιγμές προστρέ­χουν στις εκκλησίες η στά μοναστήρια και παρακαλούν τους Ιερείς η τους μο­ναχούς νά προσευχηθούν γι' αυτούς. Δεν είναι άσχημο αυτό, αλλά μήπως η κίνηση αύτη σημαίνει πώς δεν θέλουν νά αναλάβουν οι ίδιοι την ευθύνη; Μή­πως δεν θέλουν νά μπουν στον κόπο της προσευχής; (Γιατί πράγματι η προ­σευχή είναι κόπος.) "Αν όμως μας πονάει κάτι, εμείς είμαστε οι καταλληλό­τεροι νά προσευχηθούμε. Τότε η προσευχή μας αποκτάει μία ιδιαίτερη θέρ­μη καί μπορεί νά εισακουστεί από τόν Θεό. Καί βέβαια η προσευχή μας αύτη θά πρέπει νά έχει αντίκρυσμα στη ζωή μας. Νά συνδυάζεται με εντονότερο πνευματικό αγώνα.
Κάποιος πατέρας επισκέφθηκε τόν π. Παίσιο. Με πολύ πόνο του είπε:
Γέροντα, προσευχήσου, κάνε κάτι. Τό παιδί μου είναι βαριά άρρωστο. Ό Γέροντας απάντησε:
Έγώ θά κάνω κάτι, αλλά εσυ τι θά κάνεις; Κάτι θά πρέπει νά κάνεις.
 ~ Τι νά κάνω, Γέροντα; Πέστε μου, ό,τι μου πείτε θά κάνω.
"Ε, νά κάνεις κάποιον αγώνα, κόψε 'ένα πάθος σου Καπνίζεις;
-Ναί, Γέροντα.
Τότε γιά την υγεία του παιδιού σου κόψε τό τσιγάρο.
Ό άνθρωπος έβγαλε αμέσως τό πακέτο με τά τσιγάρα καί τά άφησε εκεί λέγοντας:
—    Γιά την υγεία του παιδιού μου, απ΄ αυτή τή στιγμή κόβω τό τσιγά­ρο!
Πράγματι τό παιδί θεραπεύτηκε.
'Άλλη μία φορά συνέβη παρόμοιο περιστατικό με διαφορετική κατάλη­ξη. Πάλι 'ένας πατέρας παρακάλεσε τόν Γέροντα γιά τό άρρωστο παιδί του. Ό Γέροντας τοΰ απάντησε με τά ίδια λόγια.
Έγώ θά κάνω κάτι, εσύ τι θά κάνεις;
Ό,τι μου πείς, Γέροντα! Γιά την υγεία του παιδιού μου, κι άν μου πεις νά πέσω από τόν έκτο όροφο της πολυκατοικίας πού μένω, θά τό κάνω.
"Ε, καλά, απάντησε ό Γέροντας, από τόν έκτο όροφο μην πέσεις. Κό­φε ένα πάθος σου. 'Άν καπνίζεις, κόψε τό τσιγάρο.
Ό πατέρας δεν συμφώνησε.
Γέροντα, απ΄ τον έκτο όροφο πέφτω, αλλά τό τσιγάρο δεν μπορώ να τό κόψω!
Και δυστυχώς τό παιδί του δεν θεραπεύτηκε. Ό πατέρας δέν θέλησε νά συμβάλει στην προσπάθεια και στην προσευχή του Γέροντα.
Επίσης παρακάλεσε κάποιος χριστιανός τόν π. Έπιφάνιο Θεοδωρόπουλο;
—    Γέροντα, προσευχηθείτε γιά μένα.
Ό π. Έπιφάνιος του απάντησε πολύ σοφά:
—    Παιδί μου, έμού προσευχόμενου, σου δε κοιμωμένου, ουδέν γίνεται.