Άγιος Διονύσιος ο εν Ολύμπω

Ο Άγιος Διονύσιος ο εν Ολύμπω, προστάτης και πολιούχος της Πιερίας, γεννήθηκε περίπου το 1500 μ. Χ. στη Θεσσαλία στο χωριό Σκλάταινα ή Σθλάτενα ή Πλάτινα, σήμερα αποκαλούμενο Δρακότρυπα, της επαρχίας Φαναρίου. Ο πατέρας του Αγίου ονομαζόταν Νικόλαος και η μητέρα του Θεοδώρα. Ήταν φτωχοί, αλλά πολύ ευσεβείς. Ο πατέρας του Αγίου παράλληλα με τις γεωργικές και κτηνοτροφικές του εργασίες ήταν και σφυροκόπος (σπαθοποιός).

Ο Άγιος που το κοσμικό του όνομα ήταν Δημήτριος Καλέτσης ήταν παιδί της προσευχής. Σύμφωνα με παράδοση που υπάρχει στη γενέτειρά του, Τετάρτη και Παρασκευή δεν θήλαζε. Επίσης οι γονείς του, όταν ακόμα ήταν βρέφος και  κοιμόταν, έβλεπαν από πάνω του ένα φωτεινό Σταυρό που λαμποκοπούσε σαν τον ήλιο. Αυτό, έλεγαν, ότι ήταν σημείο που φανέρωνε την κατά Θεό προκοπή του, όταν θα μεγάλωνε. 

Σε ηλικία επτά ετών τον έστειλαν στο σχολείο, όπου και φάνηκε πολύ επιμελής. Κυρίως όμως προσπαθούσε να μελετά και να συμμορφώνεται με τις εντολές της Αγίας Γραφής, την οποία συνεχώς διάβαζε. Επίσης μελετούσε και τους βίους των Αγίων, τη ζωή των οποίων προσπαθούσε να μιμηθεί.

Η τοπική παράδοση  της Σκλάταινας αναφέρει ότι στα διαλείμματα, στο σχολείο, ο Άγιος συγκέντρωνε τους ήσυχους και επιμελείς μαθητές και τους μιλούσε για την πίστη μας. Ένας μαθητής είπε το γεγονός αυτό στο δάσκαλό τους. Ο Άγιος, παρά τις συμβουλές του δασκάλου του να παίζει στα διαλείμματα, συνέχισε τη θεάρεστη ασχολία του. Μια μέρα ο δάσκαλός του, επειδή δεν βγήκε στο διάλειμμα, για να τον τιμωρήσει τον πέταξε από το παράθυρο. Στο μέρος που πάτησε ο Άγιος έμεινε αποτύπωμα του ποδιού του, το οποίο κατά τις βεβαιώσεις των κατοίκων σωζόταν μέχρι πριν από λίγα χρόνια.

Σε πολύ νεαρή ηλικία πήρε τη μεγαλύτερη απόφαση της ζωής του. Να αφιερωθεί ολοκληρωτικά στο Θεό, γινόμενος μοναχός. Εκείνο τον καιρό πέρασε από το χωριό του ένας μοναχός από τα Μετέωρα, ονομαζόμενος Άνθιμος. Μετά από πολύωρη συζήτηση αποφάσισε να τον ακολουθήσει.

Στα Μετέωρα υποτάχθηκε σε έναν πολύ ενάρετο μοναχό ονόματι Σάββα ο οποίος τον ρασοφόρεσε και τον ονόμασε Δανιήλ. Εκεί ο Άγιος επιδόθηκε στην προσευχή, τη νηστεία και τη μελέτη, φθάνοντας σε μεγάλο πνευματικό ύψος.

Μια μέρα ο ηγούμενος του μοναστηριού τον έστειλε να ανακατέψει το καζάνι με τον τραχανά. Όταν έφτασε στο μαγειριό είδε το φαγητό να είναι φουσκωμένο κι έτοιμο να χυθεί έξω. Επειδή δεν προλάβαινε να πάρει την κουτάλα, αναγκάστηκε να ανακατέψει το καζάνι με τα χέρια του. Έκπληκτοι οι πατέρες που ήταν εκεί είδαν ότι ο Άγιος δεν έπαθε τίποτα.

Αφ’ ενός το παραπάνω γεγονός το οποίο τον ανέβασε πολύ ψηλά στη συνείδηση των συμμοναστών του, αφ’ ετέρου ο πόθος του να μονάσει στο Άγιο Όρος για περισσότερη άσκηση και ησυχία, τον οδήγησαν μια νύχτα κρυφά να φύγει από το μοναστήρι. Μάλιστα πήδησε από ένα βράχο χωρίς να πάθει το παραμικρό.

Μετά από πολύ κόπο έφθασε στο περιβόλι της Παναγίας μας και συγκεκριμένα στις Καρυές, όπου υποτάχθηκε στο γέροντα Γαβριήλ τον πνευματικό, τον ικανό Πρώτο του Αγίου Όρους (1517 – 1518) ο οποίος έζησε κοντά στον Άγιο Νήφωνα τον Β΄. Ο Ιερομόναχος Γαβριήλ δεν τον κράτησε στην αρχή κοντά του, εξ’αιτίας κανόνος που απαγόρευε την παραμονή των αγενείωνστο Άγιο Όρος. Τον έστειλε στη γειτονική Χαλκιδική, στο χωριό Άγιος Μάμας, όπου έμεινε κοντά στον επίσκοπο Κασσανδρείας Ιάκωβο για ένα χρόνο περίπου. Μόλις άρχισαν να φυτρώνουν τα γένια του επέστρεψε στο Άγιο  Όρος.

Με πολύ μεγάλη συγκίνηση ο Άγιος στις 12 Ιουλίου, πιθανώς του 1512, εκάρη μεγαλόσχημος μοναχός και από Δανιήλ μετονομάστηκε Διονύσιος. Λίγο αργότερα χειροτονήθηκε Διάκονος από τον επίσκοπο Ιερισού και Αγίου Όρους. Κατά τη διάρκεια της απουσίας του γέροντά του Γαβριήλ στη Βλαχία το 1517, όπου τον είχε καλέσει μαζί με όλους τους Αγιορείτες ηγουμένους ο φίλος του ηγεμόνας Νεάγκος Βασαράβας, ο Άγιος Διονύσιος έκλινε τα γόνατά του για δεύτερη φορά ενώπιον του φρικτού θυσιαστηρίου και έλαβε το δεύτερο βαθμό της Ιερωσύνης, αυτόν του Πρεσβυτέρου. Επί μία διετία εφημέρευσε στον πανίερο Ναό του Πρωτάτου.

Στην Αθωνική πρωτεύουσα ο Άγιος παρέμεινε περίπου δέκα χρόνια. Μόλις επέστρεψε ο γέροντας του Γαβριήλ από τη Βλαχία, ζήτησε να απομακρυνθεί από το Πρωτάτο. Αφού έλαβε την ευλογία του, πορεύθηκε στη Σκήτη του Καρακάλου όπου έχτισε Ναό αφιερωμένο στην Αγία Τριάδα και κελί. Εκεί επιδόθηκε περισσότερο στην προσευχή, τη νηστεία και την αγρυπνία. Τροφή του ήταν η μελέτη της αγίας Γραφής και λίγα κάστανα. Χαρακτηριστική επίσης ήταν και η ακτημοσύνη του. Η πόρτα του δεν είχε κλειδαριά.

Ο Άγιος είχε μεγάλη επιθυμία να επισκεφθεί τους Αγίους Τόπους. Κάποτε η επιθυμία του αυτή πραγματοποιήθηκε και έλαβε μεγάλη ψυχική ωφέλεια και χαρά. Μάλιστα στο ταξίδι του αυτό δέχθηκε δυο τιμητικές προτάσεις για το επισκοπικό αξίωμα. Ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Δωρόθεος και ο Μητροπολίτης Ικονίου, εκτιμώντας τις αρετές και την πνευματικότητά του, θέλησαν να τον κρατήσουν ο καθένας για διάδοχό του. Ο Άγιος Διονύσιος και στους δύο αρνήθηκε και επέστρεψε στο ερημικό ησυχαστήριό του στον Άθωνα.  Στο κελί του Αγίου πολλά θαυμαστά σημεία συνέβαιναν. Όταν θέλησε να μεγαλώσει το εκκλησάκι, Άγγελοι τον βοηθούσαν στη μεταφορά των πετρών. Άγγελος επίσης τον επισκέφθηκε, παραμονή της Τυροφάγου, και του πρόσφερε φρέσκα ψάρια και τυρί. Κάποτε κάποιος ληστής θέλησε να τον σκοτώσει, για να του ληστέψει το κελί που, όπως νόμιζε, θα είχε αρκετά χρήματα. Έστησε καρτέρι σε ένα κοντινό χείμαρρο και περίμενε να περάσει ο Άγιος. Η ώρα όμως περνούσε και ο Άγιος δεν φαινόταν. Τότε πήγε στο κελί του και τον είδε μέσα. Όταν ο Άγιος, απαντώντας σε ερώτησή του, του είπε πως πέρασε από μπροστά του, εκείνος θαύμασε, διότι τυφλώθηκε και δεν τον είδε. Στη συνέχεια μετανόησε, εξομολογήθηκε και, αφού τον συμβούλεψε κατάλληλα ο Άγιος, αποφάσισε να γίνει και μοναχός.

Μετά από επίμονη παράκληση των πατέρων της Ιεράς Μονής Φιλοθέου, ενθρονίστηκε ηγούμενός της. Για την ανόρθωση των οικονομικών της Μονής ταξίδεψε στην Κωνσταντινούπολη, από όπου επέστρεψε με αρκετά χρήματα και νέους μοναχούς. Στη Μονή προσπάθησε να επιβάλλει τάξη και ευπρέπεια. Από ιδιόρρυθμη την μετέτρεψε σε κοινοβιακή και από Βουλγάρικη σε Ελληνική. Στην  προσπάθειά του όμως αυτή συνάντησε μεγάλες αντιδράσεις και μίσος από του Βούλγαρους. Έτσι αποφάσισε να αφήσει το Άγιο Όρος και εγκαταβίωσε στη Σκήτη Βεροίας με μια μικρή συνοδεία Φιλοθεϊτών, όπου και μετέφερε το πνεύμα του Αγίου Όρους.

Στη Βέροια εκείνο τον καιρό εκοιμήθη ο επίσκοπός της Ματθαίος. Τότε όλοι οι κάτοικοι και οι άρχοντες τον παρακαλούσαν να γίνει επίσκοπός τους. Ο Άγιος για τρίτη φορά αρνήθηκε να χειροτονηθεί Επίσκοπος και αναχώρησε για περισσότερη ησυχία στον Όλυμπο. Εκεί έχτισε ωραιότατο μοναστήρι και Ναό , αλλά δεν τον είχε  ακόμη αφιερώσει σε κάποιον Άγιο. Μετά από προσευχή, κάποιο πρωινό, καθώς ανέτειλε ο ήλιος φάνηκε πάνω από το Ναό ένας κύκλος και τρεις ηλιακές ακτίνες. Έτσι αφιέρωσαν το Ναό στην Αγία Τριάδα και με τον καιρό μαζεύτηκαν αρκετοί μοναχοί.

Η οικοδομική όμως δραστηριότητα του Αγίου εξόργισε τον Τούρκο άρχοντα της περιοχής, διότι έχτιζαν χωρίς την άδειά του. Έτσι έφυγαν και πήγαν στο Πήλιο όπου έχτισαν κι εκεί Ναό και κελιά.

Από την ημέρα της φυγής του όμως δεν έβρεξε στον Όλυμπο. Τότε, και αφού εν τω μεταξύ συνέβησαν και άλλα σημεία, λόγω της φυγής του, οι πρόκριτοι πήγαν να ξαναφέρουν τον Άγιο πίσω. Ο Άγιος επέστρεψε στον Όλυμπο όπου έγινε δεκτός με τιμές και ο Τούρκος άρχοντας τον εφοδίασε με έγγραφη άδεια ανοικοδομήσεως Ναού και κελιών.

Πρέπει να αναφέρουμε πως ο Άγιος από μικρός ασκήθηκε στην καλλιγραφία, την
Αγιογραφία και την υμνογραφία. Σίγουρα δε ως γέροντας στο μοναστήρι, θα ίδρυσε σχολή Αγιογραφίας και αντιγραφής κωδίκων, αφού αυτό επέβαλαν και οι ουσιαστικές πνευματικές και εκπαιδευτικές ανάγκες των χρόνων της τουρκοκρατίας.

Ο Άγιος Διονύσιος για ένα διάστημα ασκήτεψε και στο μέχρι σήμερα σωζόμενο σπήλαιο, παρακάτω από το μοναστήρι της Αγίας Τριάδος, όπου υπάρχει και το Αγίασμα. Είχε δε τη συνήθεια να ονοματίζει τις γύρω από το μοναστήρι περιοχές με ονόματα των Αγίων Τόπων, όπως Γολγοθάς, Όρος των Ελαιών, Άγιος Λάζαρος και άλλα. Δύο φορές το χρόνο συνήθιζε να ανεβαίνει στην κορυφή του Ολύμπου, στα εορτάζοντα Παρεκκλήσια, του Προφήτου Ηλία στις 20 Ιουλίου και της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στις 6 Αυγούστου.

Έφτασε κάποτε και στιγμή που ο Κύριός μας θα τον καλούσε κοντά Του. Λίγες ημέρες νωρίτερα τον πληροφόρησε, για να ετοιμαστεί. Τότε βρισκόταν σε κάποιο μοναστήρι του Πηλίου. Εκεί, την ώρα του μεσονυκτικού, είδε όραμα. Του απεκάλυψε ο Θεός τον θάνατό του. Αποχαιρέτησε τότε τους πατέρες και αναχώρησε για το αγαπημένο μοναστήρι του στον Όλυμπο. Πριν φύγει είπε στους μοναχούς του Πηλίου:
-αδελφοί και πατέρες και τέκνα μου, ο καιρός της τελευτής μου έφθασε, όπως με πληροφόρησε ο Θεός. Σας παραγγέλλω, λοιπόν, να μην αμελείτε την ψυχή σας, αλλά να μετανοείτε για τις αμαρτίες σας, έως ότου έχετε καιρό, για να γλιτώσετε την κόλαση και να αξιωθείτε να απολαύσετε την αιώνια αγαλλίαση.

Μόλις έφθασε στον Όλυμπο, οι πατέρες τον υποδέχθηκαν με χαρά. Εκείνος όμως δεν κάθισε στο μοναστήρι, αλλά κατέφυγε στον «Γολγοθά», χωρίς θέρμανση και σκεπάσματα. Ας ήταν χειμώνας.         

Εκεί μελετούσε μέρα και νύχτα τα ιερά βιβλία και έψαλε ύμνους στο Θεό. Ήταν Ιανουάριος μήνας και χιόνιζε και ο Άγιος ήταν χωρίς ζεστασιά. Όπως ήταν φυσικό, από το πολύ κρύο, αρρώστησε. Μετά από πίεση των αδελφών της Μονής, δέχθηκε να τον μεταφέρουν στο κοινόβιο, αλλά δεν έμεινε μέσα στο μοναστήρι. Πήγε στο σπήλαιο του Αγίου Λαζάρου.

Οι πατέρες τον περιποιήθηκαν με αγάπη περισσή κι εκείνος τους έδωσε σαν στοργικός πατέρας τις συμβουλές του. Τους συμβούλεψε πως πρέπει να φυλάγουν τους κανόνες της μοναχικής ζωής. Μαζεύτηκαν τότε κοντά του οι μοναχοί και του είπαν:
-Η διαθήκη που μας άφησες, άγιε πατέρα μας, είναι σε μερικά σημεία βαριά. 
Τότε ο Άγιος τους αποκρίθηκε:
-Όσα είναι καλά και εύλογα, φυλάξτε τα. Όσα όμως είναι βαριά, αφήστε τα. Όμως σας δίνω μία παραγγελία, να βαδίζετε σύμφωνα με το τυπικό του Αγίου Όρους. Να αγωνίζεστε όσο μπορείτε και ο Κύριος θα σας κυβερνήσει αντί εμού. Να έχετε αγάπη, υπομονή και ταπείνωση. Να φυλάγετε αγόγγυστα τη σιωπή, την προσευχή και τις νηστείες που μας παρέδωσαν οι Άγιοι Πατέρες. Να κάνετε μάλιστα και όσες περισσότερες μπορείτε.

Κανένας σας να μην είναι ανυπότακτος και ιδιόρρυθμος. Αυτό είναι το χειρότερο από όλα τα αμαρτήματα, διότι όποιος κοινοβιάτης έχει ρούχα και χρήματα περισσότερα από τους άλλους, δεν αξιώνεται της Ουρανίου αγαλλιάσεως. Εάν τυχόν βρεθεί κανένας τέτοιος, να τον διώχνετε από το μοναστήρι, για να μην παρασυρθούν και άλλοι.

Να εξομολογείστε συχνά τους λογισμούς σας, για να μην φωλιάζουν στις ψυχές σας οι δαίμονες. Αλλά και εάν δύο ψυχραθούν, να συμφιλιωθούν πριν βασιλέψει ο ήλιος, όπως λέει η Αγία Γραφή.

Να εργάζεστε όλοι εργόχειρο, ο καθένας ό,τι ξέρει και μπορεί. Όποιος όμως μπορεί και δεν εργάζεται, εκείνος να μην τρώει, όπως λέει ο Απόστολος. Όποιος θέλει να φύγει από το μοναστήρι, να το λέει νωρίτερα στον ηγούμενο, ώστε να λαμβάνει συγχώρηση. Εάν όμως φύγει κρυφά, ας είναι το αμάρτημα στην ψυχή του και εγώ θα είμαι αθώος της απωλείας του.
Οι νεώτεροι να υποτάσσονται στους γέροντες και οι γέροντες να τους συμβουλεύουν.
Τον ασθενή να τον φροντίζετε σαν μέλος σας.
Να μην έχετε φιλία με νεώτερο, ούτε να πηγαίνετε ο ένας στο κελί του άλλου, για να μην τον εμποδίζετε.
Να έχετε αγάπη αναμεταξύ σας. Εάν έτσι πολιτευτείτε, θα αξιωθείτε της Βασιλείας των Ουρανών, για να συνεφραίνεσθε πάντα με το Δεσπότη Χριστό και όλους τους Αγίους. Εάν μάλιστα βρω κι εγώ παρρησία προς Αυτόν, θα παρακαλώ για εσάς πάντοτε. Σαν καλό σημάδι ότι ο Χριστός δέχθηκε τους κόπους μου, θα είναι η  αύξηση των μοναστηριών, τα οποία έχτισα με πολλούς κόπους και ιδρώτες και για τα οποία τόσο πολύ βασανίστηκα.

Μετά από εκτενή και θερμή προσευχή, παρέδωσε το πνεύμα στο Θεό στις 23 Ιανουαρίου. Το τίμιο λείψανό του ενταφίασαν με πολλά δάκρυα οι πατέρες στο νάρθηκα του Ναού που ο ίδιος έχτισε. Μετά από λίγα χρόνια άνοιξαν τον τάφο και βρήκαν το Άγιο λείψανο να ευωδιάζει από άρρητη ευωδία. 

Αργότερα οι πατέρες της Μονής έλαβαν από τα ευωδιάζοντα Άγια λείψανα την κάρα, την σιαγόνα και την δεξιά χείρα. Στις 12 Ιουλίου 1890 στη Νιγρίτα Σερρών κλάπηκε δυστυχώς η κάρα του Αγίου Διονυσίου, όπου είχε μεταφερθεί για προσκύνημα. Τα Ιερά λείψανα του Αγίου σκορπούν άρρητη ευωδία και επιτελούν με τη χάρη του Θεού πολλά θαύματα.

Σχετικά με την ιστορική Μονή της Αγίας Τριάδος Ολύμπου, την οποία έχτισε ο Άγιος Διονύσιος , πρέπει να αναφέρουμε ότι το 1943 βομβαρδίστηκε και ανατινάχτηκε από τους Γερμανούς. Έτσι καταστράφηκαν και σπάνια κειμήλια, Ιερά σκεύη, άμφια, βιβλία, χειρόγραφα κ.λ.π.

Σήμερα στη θέση του παλαιού μετοχίου (Σκάλας) λειτουργεί η νέα Ιερά Μονή του Αγίου Διονυσίου, ενώ καταβάλλονται προσπάθειες για την αναστήλωση της παλαιάς Μονής.

Η μνήμη του Αγίου Διονυσίου του εν τω Ολύμπω, εορτάζεται στις 23 Ιανουαρίου.

Αντιγραφή απο: 
http://www.imkitrous.gr

Και εγένετο... churchbook.gr!

Η Μητρόπολη Κορίνθου πραγματοποιεί από σήμερα ένα άλμα στην επικοινωνία της με τους πιστούς
 
Του Νικου Παπαχρηστου

Αντιγράφοντας το δημοφιλές Facebook, την ηλεκτρονική σελίδα κοινωνικής δικτύωσης, η Μητρόπολη Κορίνθου κάνει από σήμερα ένα άλμα στην επικοινωνία της με τους πιστούς. Δημιούργησε τον πρώτο χώρο κοινωνικής δικτύωσης πιστών στην Ορθοδοξία (www. churchbook. gr) με στόχο την επικοινωνία και την ανταλλαγή απόψεων. «Τα εκκλησιαστικά έντυπα είναι πλέον παρωχημένος τρόπος επικοινωνίας με τους νέους, αφού απευθύνονται συνήθως σε μεγαλύτερης ηλικίας αναγνωστικό κοινό, το οποίο μάλιστα δεν γνωρίζει τη χρήση του Διαδικτύου», δηλώνει στην «Κ» ο μητροπολίτης Κορίνθου Διονύσιος, 58 ετών, και προσθέτει: «Αντιθέτως, η νεολαία κατευθύνεται προς αυτή τη μορφή ενημέρωσης και επικοινωνίας, αλλά και διδασκαλίας, αν λάβουμε υπόψη ότι σχεδόν όλα τα παιδιά έχουν πρόσβαση σε υπολογιστή, σε πολλά από τα οποία διατέθηκε ως σχολικό εργαλείο από το υπουργείο Παιδείας».
Πόσο συμβατός όμως είναι ένας τέτοιος ιστοχώρος με την αποστολή της Εκκλησίας; «Οι Απόστολοι, πιστοί στην εντολή του Κυρίου, χρησιμοποίησαν κάθε πρόσφορο μέσο για να κηρύξουν το Ευαγγέλιο και να μεταφέρουν τον Λόγο του Θεού στα πέρατα της οικουμένης. Γι’ αυτό και η Αποστολική τοπική μας Εκκλησία πρώτο μέλημά της έχει τη διακονία του Λόγου του Θεού. Εκτός από τους άμβωνες των ιερών ναών, μεταποιεί με μεγάλη μάλιστα ποικιλία σε άμβωνες του Θείου Λόγου και το Διαδίκτυο με τις σελίδες του», υποστηρίζει ο κ. Διονύσιος, ο οποίος προαναγγέλλει μέσω της «Κ» πως επιθυμία του είναι να επικοινωνεί και ο ίδιος, σε τακτά χρονικά διαστήματα, με τα μέλη του Churchbook. «Σκοπεύω να καθιερώσω μία ημέρα και συγκεκριμένη ώρα που θα επικοινωνώ προσωπικά, εκτός από τους συνεργάτες μου, με τους επισκέπτες της νέας ιστοσελίδας μας. Γιατί το Διαδίκτυο αποτελεί έναν από τους βασικούς χώρους επικοινωνίας, χωρίς ωστόσο αυτό να σημαίνει ότι μπορεί να υποκαταστήσει την άμεση και προσωπική ανθρώπινη σχέση».
Το πρωτοποριακό -για τα εκκλησιαστικά δεδομένα- Churchbook δημιουργήθηκε από ομάδα ακαδημαϊκών στο Ηνωμένο Βασίλειο, την Αμερική και το Ιόνιο Πανεπιστήμιο, με τη φροντίδα του υπεύθυνου προγραμματισμού, μηχανοργάνωσης και πολυμέσων της Ιεράς Μητροπόλεως, δρος π. Π. Μπούρα. Ο σχεδιασμός και η λειτουργία του βασίζονται στις διεθνείς τάσεις που, ενώ επιτρέπουν εύκολη πλοήγηση, προσφέρουν ολοκληρωμένη πληροφόρηση στους ενδιαφερομένους.
«Η διαφορά από το Facebook είναι ότι ο ιστότοπος αυτός θα είναι απόλυτα ασφαλής και ελεγχόμενος, αφού ακαδημαϊκοί και εθελοντές θα έχουν την ευθύνη διαχείρισής του ώστε να διαφυλαχθεί η ηλεκτρονική ακεραιότητα των παιδιών μας αλλά και τα προσωπικά τους δεδομένα», υποστηρίζει ο μητροπολίτης Κορίνθου.
Ταυτόχρονα με το Churchbook θα ξεκινήσει να λειτουργεί και μια δεύτερη ιστοσελίδα από τη Μητρόπολη Κορίνθου υπό τον τίτλο «Ορθόδοξος Ναός» (www. orthodoxosnaos. gr), με θέματα που έχουν σχέση με τον ορθόδοξο ναό και τη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_1_20/01/2010_387476

μγ Ότι ο αγιασμός εισάγεται πρώτα στην ψυχή αυτού που μεταλαμβάνει

1. Εξάλλου και σ' εκείνους που ζούν ακόμη με σώμα, η θεία κοινωνια δίνεται βέβαια διά μέσου του σώματος, αλlά πρώτα πηγαιnει στην ουσία της ψυχής και ύστερα μέσω της ψυχής dιαβαίνει στο σώμα. Aυτό θέλοντας να φανερώσει ο μακάριος Απόστολος , λέγει: ''Εκείνος που ενώνεται με τον Κύριο γίνεται ένα πνεύμα μαζί Του''(Α'Κορ. 6,17), διότι η ένωση και η συνάφεια αυτή πραγματοποιείται πρώτα μέσα στην ψυχή.

2. Διότι εκεί, στην ψυχή , είναι κυρίως ο άνθρωπος , εκεί είναι και ο αγιασμός , ο οποίος αποκτάται με τις αρετές και την ανθρώπινη επιμέλεια. Εκεί είναι και το κέντρο που αμαρτάνει και που έχει ανάγκη να θεραπευθεί με τα τίμια δώρα. Στο σώμα, όλα προέρχονται απο την ψυχή. Και όπως αυτό μολύνεται απο τους πονηρούς λογισμούς που βγαίνουν απο την καρδιά, έτσι και ο αγιασμός απο εκεί προξενείται σ' αυτό, τόσο απο την αρετή , όσο και απο τα μυστήρια. Σε μερικούς δέ έρχονται και σωματικές ασθένειες,  που έχουν την αιτία τους στην ηθική  διαφθορά της ψυχής. Αυτό ήθελε να δείξει ο Σωτήρας και, με το να θεραπεύσει την ψυχή του αρρώστου, δηλαδή να ελευθερώσει αυτήν απο τις αμαρτίες, σήκωσε το σώμα απο την αρρώστια (Ματθ. 9,2-7).

3.Αφού λοιπόν για να λάβει τον αγιασμό η ψυχή δεν έχει ανάγκη απο το σώμα , αλλά μάλλον το σώμα έχει αναγκη της ψυχής.

4. Τι παραπάνω απο τις ψυχές των νεκρών παίρνουν απο την τελετή οι ψυχές που είναι ενώμένες με σώμα, βλέποντας τον ιερέα και δεχόμενες απο αυτόν τα δώρα; Αφού κι εκείνες έχουν τον αιώνιο Ιερέα, που γίνεται γι'αυτές τα πάντα και που μεταδίδει τα δώρα και σε όσους απο τους ζώντες μεταλαμβάνουν αληθινά. Διότι δέ μεταλαβμάνουν αληθινά όλοι αυτοί στους οποίους μεταδίδει ο ιερεύς, αλλά εκεινοι μόνο, στους οποίους μεταδίδει ο ίδιος ο Χριστός. Διότι ο ιερεύς μεταδίδει σε όλους γενικά τους προσερχόμενους, ο Χριστός όμως μόνο στους άξιους. Απο αυτό γίνεται φανερο ότι μόνο ο ίδιος ο Σωτήρας είναι που τελεί το μυστήριο για τις ψυχές και αγιαζει ζώντες και νεκρούς.

5. Απ'όλα όσα είπαμε γίνεται φανερό ότι όλα τα στοιχεία της ιερής αυτής τελετής είναι κοινά και στους ζώντες και στους νερκούς. Διότι και τα αίτια του αγιασμούς, επειδή είναι ψυχικά αγαθά, υπάρχουν και στις δύο αυτές κατηγορίες, και αυτο που δέχεται πρώτο τον αγιασμό και είναι οικείο με αυτόν ειναι το ίδιο ( η ψυχή) και ο Ιερεύς που αγιαζει έιναι ο ίδιος (ο Χριστός). Τουτο μονο υπάρχει στους ζώντες, που δεν υπάρχει στους νερκούς: το ότι δηλαδή και οι ανάξιοι νομιζουν ότι αγιάζονται με τα μυστήρια, διότι δέχονται στο στόμα τα δώρα. Απο τους νεκρούς όμως ούτε καν να πλησιάσει κανείς είναι δυνατόν, αν είναι απροετοίμαστος, αλλά μόνο στους άξιους επιτρέπεται η κονωνία. Στους ζώντες αυτό ειναι δυνατον, ομως όχι μονο δεν προσθέτει αγιασμό σ' αυτους ,αλλα αντίθετα επιφέρει τη χειρότερη κόλαση. Συνεπώς τουτε απέχει πολύ απο το να είναι πλεονέκτημα για τους ζώντες.

6.   
7.

Αγίου Νικολάου Καβάσιλα
"Ερμηνεία της Θεία Λειτουργίας"
Εκδόσεις: "Το Περιβόλι της Παναγίας"

μβ'.Για τους αποθανόντες, αν αγιάζονται απο τα δώρα της αγίας τραπέζης όπως και οι ζώντες.

1.Κοντά σ'αυτά είναι αναγκαίο να εξετάσουμε και το εξής.

2. Η θεία και θερή αυτή τελετή εμφανίζεται να αγιάζει με δύο τρόπους. Ο πρώτος είναι η μεσιτεία. Τα προσφερόμενα δώρα, και μόνο με το γεγονός της προσφοράς, αγιάζουν εκείνους που τα προσφέρουν, και εξευμενίζουν απέναντι τους τον Θεό. Ο δεύτερος τρόπος είναι η μετάληψη , διότι γίνεται σ'εμάς αληθινή ''βρώσις και πόσις'', σύμφωνα με το λόγο του Κυριου (Ιω. 6,55).

3. Απο τους δύο αυτούς τρόπους ο πρώτος είναι κοινός και στους ζώντες και στους νεκρούς, διότι η θυσία προσφέρεται και για τις δύο κατηγορίες. Ο δεύτερος όμως είνα δυνατος μόνο στους ζώντες, διότι  πλέον οι νεκροί ούτε να φάγουν ούτε να πιούν μπορούν.  Τι λοιπόν; Οι νεκροί δεν αγιάζονται απο αυτόν τον αγιασμό μέσω της μεταλήψεως και είναι λιγότεο  ωφελημένοι απο τους ζώντες; ΚΑθόλου. διότι και σ' αυτούς ο Χριστός μεταδίδει τον εαυτό Του με τρόπο που Αυτός γνωρίζει.

4. Και για να το αποδείξουμε αυτό, ας εξετάσουμε τα αίτια του αγιασμού, για να δούμε αν οι ψυχές των νεκρών τα έχουν όπως και οι ψυχές των ζώντων.

5. Ποιά είναι λοιπόν τα αίτια του αγιασμού; Άραγε το να έχει κανείς σώμα, το να τρέξει στην τράπεζα , το να πάρει στα χέρια του τα άγια, το να τα δεχθεί στο στόμα, το να φάγει , το να πεί; Καθόλου. Διότι πολλοί απο εκείνους που έκαναν όλα αυτά και έτσι προσήλθαν στα μυστήρια, δεν ωφελήθηκαν καθόλου και έφυγαν γεμάτοι αμέτρητες αμαρτίες.

6. Αλλά ποιά είναι τα αίτια του αγιασμού στους αγιαζόμενους; Και ποιά είναι εκείνα που απαιτεί απο μας ο Χριστός; Κάθαρση της ψυχής, αγάπη στον Θεό, πίστη επιθυμία του μυστηρίου, προθυμία για την μετάληψη , ολόθερμη ορμή , το να τρέξουμε διψασμένοι. αυτά είναι που έλκουν αυτόν τον αγιασμό , και με αυτά είναι ανάγκη να μετέχουν του Χριστού όσοι προσέρχονται , και χωρίς αυτά του το είναι αδύνατο.

7. Όλα αυτά δεν είναι σωματικά, αλλα εξαρτώνται μονάχα απο την ψυχή. Επομένως τίποτε δεν εμποδίζει να μπορούν τα παραπάνω και οι ψυχές των νεκρών όπως και των ζώντων.

8. Αν λοιπόν οι μεν ψυχές είναι έτοιμες και προπαρασκευασμένες για το μυστήριο, ο δε Κύριος που αγίασε και ετέλεσε τα μυστήρια θέλει πάντοτε να αγιάζει και να μεταδίδει κάθε φορά τον εαυτό Του, ποιό εμπόδιο υπάρχει για την Κοινωνία; Κανένα απολύτως.

9. Λοιπόν, θα ερωτήσει κανείς: αν κάποιος απο τους ζώντες έχει στην ψυχή του όλα τα καλά που είπαμε, δεν προσέλθει στα μυστήρια, θα λαει εξίσου τον αγιασμό που προέρχεται απο αυτά;

10. Όχι ο καθένας αλλά εκείνος που δεν μπορει να προσέλθει σωματικώς, όπως οι ψυχές των νεκρών. Τέτοιες υπήρξαν όσοι έζησαν περιπλανώμενοι σε ερημιές και όρη και σπηλιές και οπές της γης (Εβρ. 11,38), για τους οποίους ήταν αδύνατο να δούν θυσιαστήριο και ιερέα. Αυτούς ο ίδιος ο Χριστός τους αγίαζε αφανώς με αυτο τον αγιασμό. Πως το ξερουμε αυτό; Απο το ότι είχαν μέσα τους ζωή, την οποία δε θα είχαν , αν δε μετείχαν στο μυστήριο αυτό. Διότι ο ίδιος ο Χριστός είπε: "Αν δέ φάγετε τη σάρκα του Υιού του ανθρώπου και δεν πιείτε το αίμα Του, δεν έχετε ζωή μέσα σας" (Ιω. 6,53). Και για  να φανερώσει αυτό, σε πολλούς απο αυτούς τους αγίους έστειλε Αγγέλους για να τους φέρουν τα τίμια δώρα.

11. Αν όμως κανείς, ενώ έχει τη δυνατότητα,  δεν προσέλεθει στην αγία τράπεζα, αυτός είναι τελείως αδύνατο να λάβει τον αγιασμό των μυστηρίων. Όχι διότι δεν προσήλθε απλώς, αλλά διότι ενώ μπορούσε, δεν προσήλθε. και φανερώνει με αυτό ότι η ψυχή του είναι γυμνή απο τις αγαθές διαθέσεις που απαιτούνται για το μυστήριο.

12. Πράγματι, ποιά ορμή και προθυμία για την ιερή τράπεζα υπάρχει σ' εκείνον που μπορεί εύκολα να τρέξει σ' αυτήν και δέ θέλει; Ποιά πίστη στον Θεό υπάρχει σ' ακείνον που δέ φοβάται την απειλη του Κυρίου εναντίον εκείνων που κατεφρόνησαν την πρόσκληση στο δείπνο αυτό(Ματθ. 22,7); Πως θα πιστευθεί κανείς ότι αγαπά εκείνο το οποίο , ενώ μπορέι να λάβει, δεν το λαμβάνει;

13. Γι' αυτό δεν είναι καθόλου παράδοξο που ο Χριστός, σε ψυχές χωρισμένες απο το σώμα , οι οποίες δεν μπορούν να κατηγορηθούν για τίποτε απο τα παραπάνω, μεταδίδει απο την τράπεζα Του. Το παράδοξο και υπερφυσικό είναι άνθρωπος που ζει μέσα στη φθορά να φάγει άφθαρτο σώμα. Ενώ  το να μεταλάβει το αθάνατο μία ουσία αθάνατη, η ψυχή , με τρόπο κατάλληλο σ' αυτή, τι το παράδοξο έχει; Αν τώρα ο Χριστός , απο ανέκφραστη φιλανρθωπία και άρρητη σοφία, βρήκε τρόπο να πραγματοποιήσει εκείνο το παράδοξο και υπερφυσικό ( να φάγει  ο φθαρτός άνθρωπος άφθαρτη τροφή) , πως δέ θα πιστευθεί ότι κάνει και το άλλα, που είνα εύλογο και επόμενο;

Αγίου Νικολάου Καβάσιλα

Ερμηνεία της Θείας Λειτουργίας

Εκδόσεις: "Το Περιβόλι της Παναγίας"

Ο Ελληνισμός και η Ορθοδοξία

Κώστας Παπαϊωάννου
Κατοικημένη από ελληνικό πληθυσμό, εξοπλισμένη με ένα πανεπιστήμιο θεματοφύλακα της αρχαίας παράδοσης, η Κωνσταντινούπολη υπήρξε η εστία ενός πολιτισμού βαθιά σημαδεμένου από τον ελληνισμό. Οι βιβλιοθήκες της (εκείνη του Ιουλιανού λέγεται ότι περιείχε 120.000 τόμους) διατηρούσαν όλους τους θησαυρούς της σκέψης της αρχαιότητας και οι δρόμοι της, οι μορφές της, οι κήποι της, τα ανάκτορά της, τα περίφημα λουτρά του Ζεύξιππου, το ιπποδρόμιο, συνιστούσαν πραγματικά μουσεία όπου συγκεντρώνονταν τα αριστουργήματα της ελληνικής τέχνης. Για χίλια χρόνια, η αρχαία γλώσσα υπήρξε η γλώσσα των γραμμάτων. Η φανατική προσήλωση στην Αρχαιότητα έκανε τις μορφωμένες τάξεις να απαρνηθούν την ελληνική δημώδη γλώσσα, την πραγματικά εθνική γλώσσα, σε όφελος εκείνης που μιλιόταν στην Αθήνα και την Αλεξάνδρεια κατά την ελληνιστική εποχή. «Ἡμῖν οἳ καί τοῦ γένους ἐσμέν καί τῆς γλώσσης αὐτοῖς (τοῖς Ἓλλησι) κοινωνοί καί διάδοχοι», έλεγε ο Θεόδωρος Μετοχίτης στα τέλη του 13ου αιώνα. Στο όνομα αυτής της αρχής, ο Πατριάρχης Νικόλαος Μουζάλων παρέδωσε στις φλόγες έναν βίο αγίου γραμμένο στην ελληνική καθομιλουμένη... Από εκεί προέρχεται επίσης η λατρεία για τον Όμηρο και τον Πλάτωνα, η αγάπη για τη μυθολογία και η σταθερή αφοσίωση στα πρότυπα της αρχαιότητας. Εξακολουθούσαν πάντα να αποστηθίζουν τον Όμηρο και είναι γνωστά ποιήματα (Κέντρωνες) για την Παναγία και για τον Ευαγγελισμό των οποίων ο κάθε στίχος είναι δανεισμένος είτε από την Ιλιάδα είτε από την Οδύσσεια...
     Σε όλες τις περιόδους της βυζαντινής χιλιετίας, διαπιστώνεται η διάρκεια και η ισχύς των ελληνιστικών παραδόσεων. Επί Κωνσταντίνου, επί Θεοδοσίου και πολλές φορές αργότερα, στη διάρκεια του Μεσαίωνα, παρατηρούνται μιμητικές εξάρσεις των αρχαίων προτύπων. Καταχρηστικώς χαρακτηρισμένες ως «αναγεννήσεις», αυτές οι αντιγραφές δημιούργησαν τα στοιχεία μιας αυθεντικής αρχαΐζουσας σχολής για την οποία μαρτυρούν πολλά αριστουργήματα της ζωγραφικής. Εννοείται, βέβαια, ότι αυτές οι απομιμήσεις εκφράζουν μια ξεπερασμένη αισθητική και τοποθετούνται εντεύθεν του καθεαυτού βυζαντινισμού: την αληθινή και εις βάθος επίδραση του ελληνισμού θα την αναγνωρίσομε μάλλον στην κοσμιότητα, στο μέτρο, στην αίσθηση της κλίμακας και του πνευματικού κάλλους που η βυζαντινή τέχνη επέδειξε με μνημειώδη τρόπο κατά την εποχή της άνθησής της.
     Αυτό που συγκροτούσε την ενότητα των είκοσι διαφορετικών λαών που κατοικούσαν στην αυτοκρατορία ήταν η ελληνική γλώσσα και η ορθόδοξη πίστη, και εάν το Βυζάντιο αποτελεί μια δεύτερη άνθηση του ελληνισμού, το καινούργιο μπόλι υπήρξε ο χριστιανισμός, που είχε ένα ανανεωτικό αποτέλεσμα κεφαλαιώδους σημασίας. Αλλά ο ελληνισμός μπόρεσε να δείξει τις πραγματικές του δυνατότητες, ακριβώς, μέσα από τον τρόπο που επεξεργάστηκε τη βυζαντινή ορθοδοξία. Αυτό που μας εντυπωσιάζει στη βυζαντινή πατερική θεολογία είναι ορισμένως αυτή η παλιά ελληνική πίστη στη φύση, που ακτινοβολεί στο έργο του Αγίου Βασιλείου, του Γρηγορίου Νύσσης ή του Μάξιμου του Ομολογητή. Γι' αυτούς, ο κόσμος δεν είναι εκείνη η ζοφερή φυλακή που ο πρώτος χριστιανισμός καταδίκαζε στην αποκαλυψιακή συντριβή. Ο κόσμος είναι μία «Θεοφάνεια», μία «φανέρωση του Θεού», λέει ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, ο πατέρας του χριστιανικού μυστικισμού. Είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστικό ότι αυτή η αίσθηση υψηλοφροσύνης του φυσικού κόσμου υπήρξε το επιχείρημα του Μάξιμου εναντίον του Ωριγένη. «Τίποτα δεν πρέπει να φοβάται κανείς περισσότερο», έλεγε, από την αντίληψη που θεωρεί ότι «αυτό το μοναδικό αριστούργημα, ο ορατός κόσμος, στον οποίο ο Θεός φανερώνεται μέσα από μία σιωπηλή αποκάλυψη, έχει ως μοναδική αιτία την αμαρτία». Μέσα σ' ένα τέτοιο σύμπαν όπου κάθε τι το υπαρκτό συνιστά μια «Θεοφάνεια», το κάθε ον συνιστά ένα αγαθό, ενώ το κακό δεν είναι παρά μια εξωπραγματική σκιά. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η βυζαντινή τέχνη αρνήθηκε να υιοθετήσει τις δαιμονικές στρεβλώσεις και τα «τερατόμορφα αγρίμια» με τα οποία οι αποκαλυψιακές ενοράσεις στόλισαν τις πύλες των μητροπόλεων του Βορρά, και σίγουρα δεν είναι τυχαίο το ότι οι ζωγράφοι της παρακμής, που εικονογράφησαν την Αποκάλυψη, στη Μονή Διονυσίου ή στις εκκλησίες του Γιαροσλάβ, δεν βρήκαν τίποτα καλύτερο από το να αντιγράψουν τα χαρακτικά του Ντύρερ, του Κράναχ και την εικονογραφημένη βίβλο του Πισκατόρ...
     Αλλά εκείνο που κατ' εξοχήν επέτρεψε σε αυτόν τον μετουσιωμένο ανθρωπισμό να εκφράσει περίτρανα την αδιάρρηκτη ενότητα ελληνισμού και ορθοδοξίας είναι η μεγάλη διαμάχη πάνω στη φύση του Χριστού. Για να καταδείξει την ένωση ανθρώπινου και θεϊκού στοιχείου στο πρόσωπο του Χριστού, ο πρωτοχριστιανισμός επινόησε τον εκστατικό τύπο της συγχώνευσης Θεού και ανθρώπου. Η ένωση των δύο φύσεων παρουσιαζόταν σαν ένα μείγμα δύο υγρών, σαν μια σταγόνα ξύδι που διαλύεται μέσα στη θάλασσα. Όταν η Ανατολή άρχισε να χρησιμοποιεί αυτή τη γλώσσα για να υποδηλώσει την εξαΰλωση της ανθρώπινης φύσης μέσα στον Θεό, η Σύνοδος της Χαλκηδόνος υποκατέστησε την ιδέα της σύνθεσης με εκείνη της συγχώνευσης και ανήγαγε τη διατύπωση του «ασύγχυτου» («άμικτο», χωρίς μείξη) σε δογματική αρχή. «Ο Χριστός είναι ο τέλειος Θεός και ο τέλειος άνθρωπος» (Κύριλλος Αλεξανδρείας) και η ένωση των δύο φύσεων διενεργείται «ἀσυγχύτως καί ἀδιαιρέτως». Δεν θα πρέπει ποτέ να ξεχάσουμε αυτή τη διατύπωση αν θέλουμε να κατανοήσουμε την εσωτερική λογική της βυζαντινής τέχνης. Αυτός ο καθαγιασμένος ανθρωπισμός της επέτρεψε να περισώσει την ανθρώπινη μορφή από το ναυάγιο το οποίο υπέστη στη μονοφυσιτική και ισλαμική Ανατολή και στην εκβαρβαρισμένη Δύση. Ενώ, στον υπόλοιπο χριστιανικό κόσμο, η μορφή του ανθρώπου είχε συρρικνωθεί σε διακοσμητικό σύμβολο, όπως στους Κόπτες ή στους Ιρλανδούς, ή αφέθηκε να γίνει βορά του βαρβαρικού ζωομορφισμού, το Βυζάντιο ανακάλυψε εκ νέου το κάλλος. Αυτό το κάλλος αναγγέλλεται ήδη στα πρόσωπα των Δεομένων της Ροτόντας του Αγίου Γεωργίου της Θεσσαλονίκης• αλλά εκεί που το Βυζάντιο μπόρεσε να εκφράσει τη μυστηριακή «ένωση χωρίς μείξη» της καθαρής ανθρωπικότητας και της απόλυτης θεϊκότητας είναι στα μεγάλα έργα της κλασικής εποχής (από τον 10° έως τον 12° αιώνα): τότε, και μόνο τότε, ο «Όρος» της Χαλκηδόνος θα αποκαλύψει όλο τον πλούτο του νοήματος του.
     Το Βυζάντιο δεν θα κουραστεί να εξυμνεί τις διαμεσολαβήσεις που επιτελέστηκαν από τον Χριστό. Ο Χριστός, λέει ο Άγιος Μάξιμος, «ενώνει τον άνδρα με τη γυναίκα, τη γη με τον ουρανό, τα αισθητά με τα πνευματικά όντα και τελικά, κατά τρόπο άρρητο, την κτιστή με την άκτιστη φύση». Έδειξε «ότι τα ουράνια και τα γήινα όντα σχηματίζουν έναν και μοναδικό αδιάσπαστο κύκλο»: αυτή την εικόνα μιας ύπαρξης που νοείται ως πράξη λειτουργική, ως αφοσίωση λατρευτική και ως «αδιάσπαστος κύκλος», θέλησε το Βυζάντιο να πραγματώσει επί της γης μέσα στην εθιμοταξία του παλατιού και στις εκκλησιαστικές τελετές.
Από το βιβλίο: Κώστας Παπαϊωάννου, Βυζαντινή και ρωσική ζωγραφική, Εναλλακτικές Εκδόσεις

Αντιγραφή απο: 
http://lomak.blogspot.com

Γέροντας Πορφύριος

"Μη στενοχωριέσαι. Ήταν να γίνει αυτό. Πρόσεξε. Η μεγάλη λύπη και η στενοχώρια δεν είναι απο το Θεό, είναι παγίδα του διαβόλου."

"Όταν είσαι άρρωστος να παρακαλάς τον Θεό να συγχωρήσει τις αμαρτίες σου. Και ο Θεός, επειδή τον παρακαλάς πονεμένος και ταπεινωμένος, θα σου συγχωρήσει τις αμαρτίες και θα σε κάνει καλά και στο σώμα...Όταν προσεύχεσαι να αποδέχεσαι την σωματική αρρώστια σου σαν κανόνα, σαν επιτίμιο , για την άφεση των αμαρτιών σου. Για τα παραπέρα μην ανησυχείς, άφησε τα στο Θεό και ο Θεός ξέρει τη δουλειά Του"

"Οι ασθένεις μας βγάζουν σε καλό , όταν τις υπομένουμε αγόγγυστα, παρακαλώντας το Θεό να μας συγχωρήσεις τις αμαρτίες και δοξάζοντάς το όνομά Του"

"...Πρέπει να κάνουμε τη γενική Εξομολόγηση , για να θεραπευθούν οι μυστικές πληγές της ψυχη σου.Αυτό θα δώσει πολλή χαρά και σε σενα και σε μένα."

" Οι Άγιοι του Θεού είναι ικανοί για τα πάντα. Ο Άγιος μπορεί να ζητήσει απο το Θεό ό,τι θέλει και να του δώει ο Θεός. Είναι πολύ μεγάλη η δύναμη των Αγίων."

Αρχ. Ιωήλ Γιαννακοπούλου, (+1966)

Πατήρ είναι ο πόνος , μήτηρ η αγάπη , τέκνο η χαρά. Ο πόνος είναι ψυχή της αγάπης και πατήρ της χαράς. Ο πόνος είναι το καλλιτερον μέσον συνδέσεως ανθρώπου και Θεού... Ο πόνος είναι σάλπισμα αιωνιότητος...Ο πόνος ξέρει πιο πολλά απο την γνώσιν , είναι σάπλισμα και αντίλαλλος της αιωνιότητας.

 * Η θλίψις είναι πόνος και ποινή . Με την θλίψιν ο Θεός τιμωθεί ως δίκαιος τους κακούς και τις παρεκτροπές των καλών ανθρώπων, για να γίνουν καλλίτεροι. 

* Η θλίψις είναι εκείνη που ταπεινώνει τον άνθρωπον, τον αποσπά απο τα εγκόσμια, του φανερώνει τον χαρακτήρα του, καθαρίζει τις ιδέες του, δίδει το μεγαλείο σε εκείνον που υπομένει.

* Οι θλίψεις μας βοηθούν να βρούμε τον Θεό και τον εαυτό μας.

* Να υπομένουμε την θλίψι, ώστε εάν είμαστε κακοί να γίνουμε καλοί, εάν δε είμαστε καλοί  και δοκιμαζόμαστε να γίνουμε καλλίτεροι.

* Μόνον ο άθρωπος υπακούει εις τον Θεόν κατά βούλισιν , διότι είναι ελεύθερος....Επιτρέπει ο Θεός το κακόν, διότι σέβεται τον εαυτό Του σέβεται και τον εαυτό μας... Η τιμωρία των κακών ανθρώπων δια της κακίας των είναι μέσα εις το σχέδιον του Θεού.