Ερώτησις:
Πάτερ πώς πρέπει να εξομολογούμαστε και τί πρέπει να λέμε;
Απάντησις:
Άκουσε παιδί μου, οι αρρώστιες είναι δύο ειδών.
Οι Σωματικές και οι Πνευματικές.
Τις σωματικές αρρώστιες, άφησεν ο Θεός να τις γιατρεύσουν οι γιατροί στα νοσοκομεία.
Και τις ψυχικές να τις γιατρεύουν οι Ιερείς στις εκκλησίες με τα επτά Θεϊκά Μυστήρια.
Ένα από τα επτά Μυστήρια είναι και η εξομολόγησις.
Σας κάνω γνωστό ότι οι σωματικές αρρώστιες τυραννούν το σώμα το πολύ εκατόν χρόνια, διότι τόσο περίπου ζει ένας άνθρωπος.
Οι ψυχικές όμως αρρώστιες τυραννούν την ψυχήν εις τους αιώνας των αιώνων. Όπως το σώμα πονάει ,από μια αρρώστια και δεν μπορεί να την αντέξει ,χειρότερα πονάει η ψυχή όταν βγει από το σώμα.
Ο πόνος της ψυχής μετριάζεται, όταν έχει το σώμα μας, όπως μετριάζεται και το σώμα από το κρύον όταν φοράει κάποιον ρούχο.
Όταν το σώμα, βγει από τα ρούχα, κρυώνει και το υπερβολικό κρύο το κάνει να νιώθει αφόρητους πόνους. Και όταν η αρρωστημένη και αμαρτωλή ψυχή , βγει από το σώμα, οι πόνοι είναι αβάστακτοι και χωρίς τελειωμόν.
Όταν όμως εξομολογηθούμε, φεύγουν οι αμαρτίες και ντύνεται αντίς για το σώμα τον φωτεινό χιτώνα και αισθάνεται ευφροσύνη και αγαλλίασιν μετά την κοίμησιν η ψυχή.
Όταν πάμε στον εξομολόγο αποφεύγουμε τις φλυαρίες. Λέμε ορθά κοφτά, πάτερ εγώ είπα ψέμματα πολλές φορές, συκοφάντησα πολλές φορές ,πόρνευσα πολλές φορές, αβλανίστηκα πολλές φορές ,έκανα παρά φύση με την γυναίκα μου πολλές φορές, την Κυριακή κοιμόμουνα δεν πήγαινα στην εκκλησίαν να ευχαριστήσω τον Θεόν, σκότωσα διότι έκανα έκτρωσιν, δεν κράτησα τις πατερικές νηστείες αλλά σαν ζώο έτρωγα, έστειλα πολλούς στον διάβολον, βλασφημούσα τα θεία και αισχρολογούσα με φίλους. Δεν έκανα τα βασικά τρία παιδιά που πρέπει να έχει κάθε χριστιανική οικογένεια. Ποτέ στην εξομολόγησιν δεν ρίχνωμε το βάρος σε άλλους ούτε δικαιολογιώμαστε για τα αμαρτήματά μας, ούτε λέμε, πώς και πού και με ποιόν τα πράξαμε.
Το πολλές φορές το προσθέτωμε, επειδή δεν μπορεί να θυμάται κανείς ,πόσες φορές είπε ψέμματα.
Και μόλις πούμε όλα τα αμαρτήματά μας, για επισφράγισμα λέμε:
Εγώ πάτερ, ξεπέρασα και τον σατανά στις αμαρτίες.
Επειδή όμως ο Σατανάς όταν πάει κανείς να εξομολογηθεί ,τον πιάνει το μυαλό να μην τα θυμηθεί όλα, καλόν είναι και πιο ασφαλές, να τα γράφει κανείς όλα σε ένα χαρτί και κάτω από το πετραχίλι του παπά να τα διαβάζει και μόλις τελειώσει να ξεσχίσει το χαρτί.
Πιο εύκολα μπορεί να πει αμαρτίες όταν πει, ως πρώτη αυτήν που ντρέπεται πιο πολύ.
Εκείνο όμως που μετράει ενώπιον του Θεού, είναι στο να προσπαθεί κανείς μετά την εξομολόγησιν να μην επαναλάβει τα ίδια σφάλματα. Και βλέποντας ο Θεός την προσπάθεια, συμβοηθεί και δίδει την τελικήν άφεσιν αμαρτιών.
Εάν ένας φοράει ένα υποκάμισον και επειδή το λέρωσεν το πλύνει και αν από απροσεξίαν πάλι το λέρωσεν και πάλι το πλύνει, από τις πολλές πλύσεις, μπορεί να φθαρεί.
Όταν ένας εξομολογείται για ένα αμάρτημα πολλές φορές, μοιάζει με πουκάμισον που πλύθηκεν πολλές φορές και από το συνεχή πλύσιμον σάπισεν και χάλασεν.
Αξία έχει να φυλάξει το πουκάμισον του καθαρόν, για να το έχει καθαρόν όταν τον καλέσουν σε γάμο.
Για να μην πάνε οι άνθρωποι να εξομολογηθούνε, ο Σατανάς προσπαθεί να πείσει τους ανθρώπους, ότι δήθεν ο εξομολόγος θα φανερώσει τα αμαρτήματά τους. Αυτό κανένας εξομολόγος δεν μπορεί να το κάνει διότι τιμωρείται από το σύνταγμα που κατοχυρώνει το απόρρητον της εξομολογήσεως.
Εάν κανένας έχει τέτοια φοβία, μπορεί να πάει να εξομολογηθεί σε έναν ιερέαν που είναι μακρυά από την περιοχήν του. Και όπως ψάχνωμε να βρούμε καλόν γιατρό, έτσι πρέπει να ψάξωμε να βρούμε και καλόν εξομολόγον.
Όσον λερωμένο και αν είναι ένα κομμάτι χρυσού, ποτέ δεν χάνει την αξίαν του όταν πλυθεί.
Και όσον βρώμικος και αν είναι ένας άνθρωπος, ποτέ δεν χάνει την αξίαν του ενώπιον του Θεού, όταν εξομολογηθεί.
Και κανένα αμάρτημα δεν μπορεί να είναι πιο μεγάλο από την αγάπη του Θεού. Το αμάρτημα είναι ανθρώπινη αδυναμία, αλλά το να μην προσπαθεί κανείς να απαλλαγεί από το αμάρτημά του είναι σατανικόν.
Δεν θα τιμωρηθούν οι άνθρωποι γιατί αμάρτησαν, αλλά θα τιμωρηθούν γιατί δεν προσπάθησαν να μην επαναλάβουν όσα εξομολογήθηκαν.
Το αύριον δεν το γνωρίζει κανείς, γι’ αυτό προτού είναι αργά, πηγαίνετε στον εξομολόγον και καθαρισθείτε, «διότι εν τω Άδη ουκ εστί μετάνοια», αλλά φρίκη, πόνος, κλαυθμός και αναστεναγμός πολύς χωρίς τελειωμόν.
Ερώτησις:
Πάτερ, γιατί κάνουμε μνημόσυνα και τί ωφελούν τους κοιμηθέντες, τα τριήμερα, τα εννιάμερα, τα σαράντα και τα παγκόσμια μνημόσυνα;
Απάντησις:
Άκουσε παιδί μου, τα τριήμερα τα κάνουμε για να παρακαλέσουμε τον Πατέρα τον Υιόν και το Άγιον Πνεύμα να ελεήσει την ψυχήν του κοιμηθέντος ,επειδή ο Θεός είναι Τσισυπόστατος.
Τα εννιάμερα τα κάνουμε ,για να παρακαλέσουμε τα εννέα Ουράνια τάγματα των Αγγέλων για να δεηθούν προς τον Θεόν, μαζί με μας , υπέρ της ψυχής του κοιμηθέντος.
Τα ουράνια τάγματα είναι: τα Χερουβείμ, τα Σεραφείμ, οι Θρόνοι, οι Κυριότητες, οι Αρχές, οι Εξουσίες, οι Δυνάμεις, οι Άγγελοι και οι Αρχάγγελοι.
Τα σαράντα τα κάνουμε ,διότι μετά από σαράντα ημέρες, η ψυχή θα φύγει από την γην για να πάει να λογοδοτήσει στον Θεόν.
Όλοι ξέρουμε, ότι ο Χριστός ανελήφθη εις τους Ουρανόν και εκάθησεν εκ δεξιών του Πατρός. Μετά την Ανάστασίν Του ο Κύριος επί σαράντα ημέρες παρουσιαζόταν για να δυναμώσει τους μαθητές Του.
Και Άγγελος Κυρίου ,παίρνει την ψυχήν του και με την ταχύτητα της Σκέψεως, την πηγαίνει παντού, και της δείχνει όσα κακά και όσα καλά έπραξεν στην επίγειαν ζωήν της. Και πού και πώς τα έπραξεν.
Αν όμως προτού πεθάνει τα έχει εξομολογηθεί όλα και δεν τα επανέλαβε, τότε έχουν σβήσει και της δείχνει μόνον όσα καλά έπραξεν.
Υποχρεωτικά η ψυχή μαζί με τον Άγγελον φύλακά της, πρέπει να περάσει σαράντα τρία τελώνεια.
Τα τελώνεια αυτά είναι της ψευτιάς, της κλοπής, της συκοφαντίας, της πορνείας, της αισχρολογίας, της μνησικακίας, της κενοδοξίας, της υπερηφάνειας, της φιλαργυρίας, της βλασφημίας, της ειρωνείας, του φόνου, του φθόνου, του αυνανισμού, της μοιχείας, της αποφυγής της τεκνογονίας, της ομοφυλοφιλίας, της διαστρευλώσεως της αληθείας, της παραπλανήσεως, της πολεμομανίας, της αρπαγής, του καρναβαλισμού, της ειδωλολατρίας, της αστρομαντείας, της χαρτοπαιξίας, της κτηνοβασίας, της αιμομιξίας, της ανεντροπιάς, της απιστίας, της δειλίας, της προδοσίας, της κοροϊδίας και του διαβάλματος.
Και για να μπορέσει να τα περάσει ,κάνουμε τα σαράντα, για να έχει ο Άγγελος τις ευχές του Ιερέως και των Χριστιανών σαν λύτρα πληρωμής.
Οι ευχές των χριστιανών και του Ιερέως την ημέρα που κάνουμε τα σαράντα, έχουν την δύναμη να κάνουν τα εναέρια τελώνεια να παραμερίσουν για να περάσει η ψυχή χωρίς να μπορούν να την αρπάξουν οι δαίμονες λόγω τυχόν σφαλμάτων που έπραξεν.
Επίσης εάν αυτός που πέθανεν βρίσκεται, «ο μη γένοιτο» ,στην κόλασιν, όσην ώρα διαρκεί το μνημόσυνον ,καλυτερεύει η κατάστασις του κολασμένου.
Εάν η ψυχή βρίσκεται στον παράδεισον, τότε ο Θεός τις ευχές τις μετατρέπει σε στεφάνια δόξης και Αγαλλιάσεως και την στεφανώνει με ευφροσύνη και χαρά.
Αλλά και αυτός που κάνει το επίγειον μνημόσυνον ,γράφεται το όνομά του ,εις την βίβλον της ανταποδόσεως, διότι δείχνει στοργή και καλοσύνη για την ψυχήν που έφυγεν από την γη. Και όταν θα πεθάνει θα βρει μέγα έλεος η ψυχή του. Αυτοί που δεν κάνουν μνημόσυνα στους νεκρούς των, είναι σαν να λένε, είμαστε ζώα και δεν πιστεύουμε ότι η ψυχή ζει, μετά τον θάνατον. Γι’ αυτούς τους ανθρώπους η κρίσις του Θεού θα είναι χωρίς έλεος.
Ένας άνθρωπος πρέπει να καταλαβαίνει ότι άλλο είναι οδηγός και άλλο αυτοκίνητο ,και άλλο είναι σώμα και άλλο ψυχή. Χαλάει το αυτοκίνητο και βγαίνει ο οδηγός ,χαλάει το σώμα και βγαίνει η ψυχή . Κατώτερον είναι το αυτοκίνητο ανώτερος ο οδηγός ,κατώτερον το σώμα, ανώτερη η ψυχή , νεκρόν το αυτοκίνητο ζωντανός ο οδηγός.
Όργανα μηχανικά έχει το αυτοκίνητον, όργανα σωματικά έχει ο
οδηγός.
Κρεάτινον είναι το σώμα μας άυλη είναι η ψυχή.
Νεκρόν το σώμα, ζωντανή η ψυχή.
Βγαίνει ο οδηγός δεν κινείται το αυτοκίνητον, βγαίνει η ψυχή δεν κινείται το σώμα διότι ,πάντα ανώτερον κινεί το κατώτερον.
Ανώτερος ο οδηγός, κινεί το κατώτερον αυτοκίνητο, ανώτερη η ψυχή κινεί το σώμα. Τα πάντα σ’ αυτόν τον κόσμο είναι διπλά.
Θετικά ηλεκτρόνια και αρνητικά, πόλεμος και ειρήνη, αγάπη και κακία, φθορά και αφθαρσία, θάνατος και ζωή, Θεός και διάβολος, άνδρας και γυναίκα, το ένα μας κάνει γνωστό ότι υπάρχει και το άλλο.
Τα γράφω αυτά, για να σας αποδείξω με χειροπιαστά κι ευκολονόητα πράγματα, ότι η ψυχή ζει μετά θάνατον, στην χαρά ή στην φρίκη.
Οι άνθρωποι όμως που επιθυμούν όσα επιθυμούν τα ζώα, αυτοί δεν μπορούν να καταλάβουν τί είναι ψυχή, διότι έχουν μόνον σχήμα ανθρώπου, και επιθυμίες ζώων και τα ζώα δεν μπορούν να καταλάβουν τί είναι Θεός και ψυχή.
Για να κατανοήσει κανείς, αν στον τάφο τελειώνει η ζωή ή αρχίζει, πρέπει να είναι ανώτερος από τα ζώα, αν δεν μπορεί να το κατανοήσει, τότε δεν διαφέρει από την νοημοσύνη των ζώων.
Ο αμελέτητος ζητά πάντοτε, όσα ζητάνε τα ζώα, πορνείες, φαγητό και λοιπές ακαταστασίες.
Τα σαράντα τα κάνουμε πάντοτε την ίδια μέρα απαγορεύεται να τα κάνωμε έστω και μια μέρα αργότερα, διότι… ο Άγγελος δεν θα μπορέσει χωρίς τις ευχές να περάσει την ψυχήν από τα εναέρια δαιμονικά τελώνεια.
Φαντασθείτε έναν στρατηγόν που ξέρει ότι την τεσσαρακοστήν μέρα πρόκειται να του επιτεθεί ο εχθρός.
Και επειγόντως ζητά από το γενικόν επιτελείον Στρατού να του στείλουν όπλα και στρατόν για να νικήσει τον εχθρόν.
Αν του στείλουν ενισχύσεις μια μέρα αργότερα θα χάσει τον πόλεμον και όλοι θα σκλαβωθούμε στον εχθρό.
Αν του τα στείλουν τα όπλα και τον στρατό την κανονική ημέρα θα νικήσει και θα είναι ελεύθεροι και ευτυχείς.
Το ίδιο συμβαίνει και με τον Άγγελον που θέλει να περάσει την ψυχήν και να την παρουσιάσει στον Θεόν.
Αν τις ευχές τις πάρει την τεσσαρακοστήν ημέρα θα μπορέσει να αντιμετωπίσει τους δαίμονες ,διότι όπως μια σκέψη, μπορούμε να την κάνωμε υλική πράξη και να την δούμε, έτσι και οι ευχές που είναι σκέψεις, ο Άγγελος τις χρησιμοποιεί για πράξεις πνευματικές και σαν βοηθητική ασπίδα για την ψυχή.
Το θέμα είναι πολύ σοβαρό , σοβαρότερον δεν υπάρχει.
Αλίμονον και πάλι σ’ αυτούς που δεν κάνουν μνημόσυνα για τους νεκρούς των. Καλύτερα να μην είχαν γεννηθεί, όταν θα πεθάνουν και η ψυχή τους πεταχθεί στον τόπον της φρίκης και του αναστεναγμού, τότε θα καταλάβουν το πόσον αξίαν έχουν τα μνημόσυνα.
Όταν θα βλέπουν τον διπλανό τους να αναπαύεται ,διότι στην γην τον κάνουν μνημόσυνα και αυτός να ουρλιάζει από τους πόνους μέσα στο πυρ της κολάσεως, διότι οι δικοί του τον ξέχασαν και δεν τον μνημονεύουν.
Ερώτησις:
Πάτερ ,τί πρέπει να κάνωμε όταν βρισκόμαστε σε τελετήν κηδείας και πώς πρέπει να φερόμαστε όταν περνάει κηδεία;
Απάντησις:
Άκουσε παιδί μου, όταν πάμε στην εκκλησίαν και αρχίζει η τελετή της κηδείας ,ποτέ δεν μιλάμε και μέσα μας λέμε το «Κύριε ελέησον τον δούλον σου». Και όσον κακόν μεγάλον και αν μας έκανεν όταν ζούσε ποτέ δεν τον κατηγορούμε.
Ούτε μέσα ,μας ούτε στους άλλους ,διότι αυτός που κατηγορεί (νεκρόν) παροργίζει πολύ τον Θεόν και εις αφάνταστον βαθμόν. Και ο Θεός φορτώνει τα μισά αμαρτήματα του νεκρού στον άσπλαχνον κατήγορόν του.
Επίσης, όταν δούμε, να περνάει κηδεία, σταματάμε, βγάζουμε το καπέλο μας, κάνουμε τον σταυρόν μας και λέμε μέσα μας: «Κύριε ελέησον την ψυχήν του αδελφού ή της αδελφής». Και μόλις προσπεράσει η κηδεία ,φεύγουμε και εμείς.
Όταν όμως περνάει η κηδεία και δεν σταματάμε με το αυτοκίνητο και δεν βγαίνουμε να κάνουμε τον σταυρόν μας και να πούμε το «Κύριε ελέησον», δείχνωμε ότι είμαστε αναίσθητα κτήνη και ο Θεός συντομεύει την ζωήν μας ,διότι τέτοια κτήνη δεν πρέπει να ζουν επί μακρόν επί της γης, διότι κάνουν την ζωήν των άλλων ανυπόφορη και βασανιστική ,με το παράδειγμά τους. Δεν υπάρχει πιο μεγάλο κτήνος από αυτόν που δεν σέβεται την κηδείαν.
Ερώτησις:
Πάτερ, πρέπει να γιορτάζουμε την επέτειον του Γάμου μας εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί ή όχι και μετά από πόσα χρόνια πρέπει να γιορτάσουμε την χάλκινην επέτειον, την ασημένια και την χρυσή;
Απάντησις:
Άκουσε παιδί μου, το να γιορτάζει κανείς την επέτειον του Γάμου του είναι Θεάρεστον αισθηματικά ευγενικό και πολύ ωφέλιμο για την μελλοντική πορεία του Γάμου.
Όταν ο άνδρας κάθε χρόνο παίρνει ένα δώρο χωρίς να το πει στη γυναίκα του και ένα μπουκέτο λουλούδια και απρόοπτα το προσφέρει στην σύζυγόν του , της δίδει τέτοια χαρά που δεν περιγράφεται ,διότι πιστοποιεί ότι δεν υπάρχει κλονισμός στον Γάμο και η πορεία θα είναι στο μέλλον ευχάριστη. Και φέρνει στην ενθύμησή τους τα όμορφα χρόνια της νιότης των και τα μάτια τους πλημμυρίζουν από δάκρυα χαράς. Ένας άνδρας που δεν θυμάται την επέτειον του Γάμου του και δεν φροντίζει σύμφωνα με την οικονομική του δυνατότητα να πάει ένα δώρο στην σύζυγόν του με ένα μπουκέτο λουλούδια είναι ένα σκέτο κτήνος, άνθρωπος χωρίς αίσθημα, έχει σχήμα ανθρώπου και επιθυμίες ζώου. Μα θα πεις πώς ζούνε τέτοιοι αναίσθητοι άνθρωποι; Μαύρη ζωή κάνουν, όλο με καυγάδες και ταραχές ζούνε και τελευταία καταλήγουν στα διαζύγια.
Όταν ένα ανδρόγυνο συμπληρώσει εικοσιπέντε χρόνια συζυγικής ευτυχίας τότε γιορτάζουμε την χάλκινην επέτειον.
Όταν συμπληρώνει πενήντα χρόνια συζυγικής ευτυχίας τότε γιορτάζουμε ασημένια επέτειον και όταν συμπληρώσει τα εβδομήντα πέντε χρόνια συζυγικής ευτυχίες τότε γιορτάζουμε την χρυσήν επέτειον.
Και εύχομαι όλα τα ανδρόγυνα να τα αξιώνει ο Θεός να γιορτάζουν την χρυσήν επέτειον.
Από το βιβλίο: Ιερέως Φωτίου Νικολαΐδη
«Ερωτήσεις και Απαντήσεις
Απορίες και Διευκρινίσεις
σε θέματα:
Θρησκευτικά, πολιτικά, οικονομικά, περιβαλλοντολογικά, στρατιωτικά, διαπλανητικά και ηθικά που είναι χρήσιμα για κάθε άνθρωπο»
ΚΑΣΤΟΡΙΑ 1998
ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝ
Απο τη Γεωργία
Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2009
Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2009
Ο Γαλιλαίος, η Ορθοδοξία και η Επιστήμη
Ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο για την σχέση Ορθοδοξίας και Επιστήμης
Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
Παγκόσμιο έτος της Αστρονομίας ονομάστηκε το 2009, γιατί φέτος συμπληρώθηκαν 400 χρόνια από τότε που ο Γαλιλαίος κατασκεύασε το πρώτο τηλεσκόπιο και παρατήρησε τη Σελήνη, τον Άρη και άλλα αστέρια. Με την ευκαιρία της επετείου αυτής διεξήχθησαν και διεξάγονται συνέδρια, συμπόσια, ημερίδες και άλλες εκδηλώσεις προς τιμήν του Γαλιλαίου, και, κατά προέκταση, της δίκης του στην Ιερά Εξέταση, και της σχέσης πίστης και επιστήμης. Το άρθρο αυτό γράφεται, ενώ νιώθω θλίψη για τους Έλληνες επιστήμονες και ερευνητές που νοθεύουν την επιστήμη με την ιδεολογία και την αντικειμενικότητα με την προκατάληψη. Οι ίδιοι συγχέουν τη δυτική σκέψη και νοοτροπία με αυτήν της καθ' Ημάς Ανατολής.
Το πρώτο ερώτημα που τίθεται είναι πώς βλέπει η Ορθοδοξία την Επιστήμη σήμερα. Θα παραθέσω πρώτα την προσωπική μου εμπειρία. Στη δεκαετία του 1960 ήμουν φοιτητής θετικής επιστήμης και όταν τα ΜΜΕ έγραψαν ότι επιστήμονες είναι έτοιμοι να παραγάγουν ζωή από οργανικές ενώσεις (αμινοξέα κ.λ.π.) και ότι παράλληλα βρέθηκαν στοιχεία που επαληθεύουν τη θεωρία της εξελίξεως του Δαρβίνου θορυβήθηκα.
Πήρα τον πιο καλό μου φίλο, που είχε τις ίδιες με εμένα ανησυχίες, και πήγαμε μαζί στον σημερινό ηγούμενο της Μονής Γρηγορίου του Αγίου Όρους π. Γεώργιο Καψάνη, τότε λαϊκό θεολόγο, που μόλις είχε επιστρέψει από τις ΗΠΑ και είχε ιδρύσει το κέντρο νεότητας "Ο Παντοκράτωρ".
η συνέχεια εδώ
Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
Παγκόσμιο έτος της Αστρονομίας ονομάστηκε το 2009, γιατί φέτος συμπληρώθηκαν 400 χρόνια από τότε που ο Γαλιλαίος κατασκεύασε το πρώτο τηλεσκόπιο και παρατήρησε τη Σελήνη, τον Άρη και άλλα αστέρια. Με την ευκαιρία της επετείου αυτής διεξήχθησαν και διεξάγονται συνέδρια, συμπόσια, ημερίδες και άλλες εκδηλώσεις προς τιμήν του Γαλιλαίου, και, κατά προέκταση, της δίκης του στην Ιερά Εξέταση, και της σχέσης πίστης και επιστήμης. Το άρθρο αυτό γράφεται, ενώ νιώθω θλίψη για τους Έλληνες επιστήμονες και ερευνητές που νοθεύουν την επιστήμη με την ιδεολογία και την αντικειμενικότητα με την προκατάληψη. Οι ίδιοι συγχέουν τη δυτική σκέψη και νοοτροπία με αυτήν της καθ' Ημάς Ανατολής.
Το πρώτο ερώτημα που τίθεται είναι πώς βλέπει η Ορθοδοξία την Επιστήμη σήμερα. Θα παραθέσω πρώτα την προσωπική μου εμπειρία. Στη δεκαετία του 1960 ήμουν φοιτητής θετικής επιστήμης και όταν τα ΜΜΕ έγραψαν ότι επιστήμονες είναι έτοιμοι να παραγάγουν ζωή από οργανικές ενώσεις (αμινοξέα κ.λ.π.) και ότι παράλληλα βρέθηκαν στοιχεία που επαληθεύουν τη θεωρία της εξελίξεως του Δαρβίνου θορυβήθηκα.
Πήρα τον πιο καλό μου φίλο, που είχε τις ίδιες με εμένα ανησυχίες, και πήγαμε μαζί στον σημερινό ηγούμενο της Μονής Γρηγορίου του Αγίου Όρους π. Γεώργιο Καψάνη, τότε λαϊκό θεολόγο, που μόλις είχε επιστρέψει από τις ΗΠΑ και είχε ιδρύσει το κέντρο νεότητας "Ο Παντοκράτωρ".
η συνέχεια εδώ
Δες πως χαμογελάει ο Θεός ....,
Για ακόμη μια φορά ο Θεός μας χαμογέλασε …Δεν πάνε ούτε τρείς μήνες από εκείνο το χαμόγελο αιωνιότητας του Γ.Ιωσήφ και να ακόμα ένα ..να δυναμώσει την πίστη μας… να φωλιάσει τον Χριστό πιο στέρεα μέσα μας …Για όλους αυτούς που θα χαμογελάσουν …ειρωνικά όμως ….θα γράψουμε τα ίδια με αυτά προ τριμήνου...Κατανόητή αυτή η στάση ..Ίσως γιατί ο καθένας επιζητεί να... ψηλαφίσει ο ίδιος ...τον τύπον των ήλων...Ίσως γιατί θεωρεί οτι είναι αφύσικο να ...χαμογελά ο Θεός σε μια ..δυσώδη και αλιβάνιστη εποχή ..Ίσως γιατί αυτή του η καχυποψία,η άρνηση είναι μια εσωτερική άμυνα ,προκειμένου να μην προβληματιστεί για το τί υπάρχει μετά και να συνεχίσει αμέριμνος τον δρόμο του ,εισερχόμενος πάντα ...απο την πλατιά και ευρύχωρο πύλη... Και ένα κείμενο του Ευλογημένου Κόντογλου αφιερωμένο στην μνήμη της χαμογελαστής μοναχής Ευπραξίας που κοιμήθηκε έχοντας στο πλευρό της τον πνευματικό της πατέρα ,Γ.Ευφραίμ Φιλοθεϊτη, στην Αριζόνα…Χαμόγελο ευτυχίας και σιγουριάς αιωνιότητας …
Απο: http://sotiriapsixis.blogspot.com/2009/10/blog-post_06.html
Τη Λαμπροδευτέρα το βράδυ, περασμένα μεσάνυχτα, πρίν να πλαγιάσω για να κοιμηθώ, εβγήκα στο μικρό περιβολάκι που έχουμε πίσ’ από το σπίτι μας, και στάθηκα για λίγο , κυττάζοντας τον σκοτεινόν ουρανό με τ’ άστρα. Σαν να τον έβλεπα πρώτη φορά. Μου φάνηκε πολύ βαθύς, και σαν να ερχότανε από πάνω μια μακρυνή ψαλμωδία. Το στόμα μου είπε σιγανά: «Υψούτε Κύριον τον Θεόν ημών , και προκυνείτε τω υποποδίω των ποδών αυτού». Ένας αγιασμένος γέροντας μου είχε πει μια φορά, πως κατά τούτες τις ώρες ανοίγουν τα ουράνια. Ο αγέρας μοσκοβολούσε από τα λουλούδια κι από τα αγιοχόρταρα, που έχουμε φυτέψει. «Πλήρης ο ουρανός και η γη της δόξης του Κυρίου». Θα στεκόμουνα εκεί πέρα μονάχος ως το ξημέρωμα. Σαν να μην είχα σώμα, μήτε κανένα δεσμό με τη γη. Αλλά συλλογίστηκα μήπως ξυπνήσει κανένας μέσα στο σπίτι και ανησυχήσουνε που έλειπα, και γι’ αυτό μπήκα μέσα και ξάπλωσα. Δε με είχε θολώσει καλά-καλά ο ύπνος, δεν ξέρω αν ήμουνα ξυπνητός ή κοιμισμένος, και βλέπω μπροστά μου έναν άνθρωπο με αλλόκοτη όψη. Ήτανε κατακίτρινος, σαν πεθαμένος, μα τα μάτια του ήτανε σαν ανοιχτά και μ’ έβλεπε τρομαγμένος. Το πρόσωπο του ήτανε σαν μάσκα, σαν μούμια, με το πετσί του γυαλιστερό, μαυροκίτρινο, και κολλημένο στο νεκροκέφαλο με όλα τα βαθουλώματα. Κοντανάσαινε σαν λαχανιασμένος. Στο να χέρι του βαστούσε κάποιο παράξενο πράγμα, που δεν κατάλαβα τι ήτανε, και με τα’ άλλο έσφιγγε το στήθος του, λες και πονούσε. Εκείνο το πλάσμα μ’ έκανε ν’ ανατριχιάσω. Το κοίταζα, και με κοίταζε, δίχως να μιλήσει, σαν να περίμενε να το γνωρίσω. Και στ’ αλήθεια, μ’ όλο που ήτανε τόσο αλλόκοτο, σαν να μου είπε μία φωνή: «Είναι ο τάδε!» μόλις άκουσα τη φωνή, τον γνώρισα ποιος ήτανε. Τότε κι εκείνος άνοιξε το στόμα του κι αναστέναξε. Μα η φωνή του σαν ν α ερχόταν από πολύ μακρυά, σα νάβγαινε από κανένα βαθύ πηγάδι. Έβλεπα πως βρισκότανε σε μια μεγάλη αγωνία κι υπόφερα κι εγώ μαζί του. Τα χέρια του , τα πόδια του, τα μάτια του, όλα φανερώνανε πως βασανιζότανε. Απάνω στην απελπισία μου, πήγα κοντά του να τον βοηθήσω, μα εκείνος μούκανε νόημα ε το χέρι του να σταματήσω. Άρχισε να βογγά, με τέτοιο τρόπο , που πάγωσα. Έπειτα μου λέγει: «Δεν ήρθα, με στείλανε. Εγώ ολότελα τρέμω! Βρίσκομαι σε ζάλη μεγάλη. Παρακάλεσα τον Θεό να με λυπηθή. Θέλω να πεθάνω μα δε μπορώ. Αχ! Όσα έλεγες βγήκαν αληθινά. Θυμάσαι, λίγες μέρες πρίν πεθάνω, που ήρθες στο σπίτι μου και μιλούσες για θρησκευτικά; Ήτανε και δυο άλλοι φίλοι μου, άπιστοι κι αυτοί σαν κι εμένα. Εκεί που μιλούσες, εκείνοι χαμογελούσανε. Σαν έφυγες, μου είπανε: Κρίμα, νάχει τέτοιο μυαλό , και να πιστεύει στις ανοησίες που πιστεύουνε οι γριές! Μια άλλη μέρα, σου είχα, πει, όπως και πολλές άλλες φορές: «Βρέ Φ., μάζευε λεφτά, θα πεθάνεις στην ψάθα. Βλέπεις εγώ πόσα έχω, και πάλι θέλω κι άλλα». Τότε μου είπες: «Έχεις κάνει συμβόλαιο με τον Χάρο πως θα ζήσεις τόσα χρόνια που θέλεις, για να καλοπεράσεις στα γερατειά σου;». Σου λέγω εγώ: «Θα δείς πόσω χρονώ θα πάγω: τώρα είμαι εβδομηνταπέντε. Θα περάσω τα εκατό. Έχω εξασφαλίσει τα παιδιά μου, ο γυιός μου βγάζει λεφτά πολλά, την κόρη μου την πάντρεψα μ’ έναν πλούσιον από την Αβυσσυνία, εγώ κι η γυναίκα μου έχουμε και παραέχουμε. Όχι σαν εσένα που ακούς αυτά που λένε οι παπάδες ‘ Χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών’. Τι θα βγάλεις από τα ‘Χριστιανά τα τέλη;’. Παρά νάχεις στην τσέπη σου , και μη σε μέλει. Εγώ να δώσω ελεημοσύνη; Και γατί έκανε φτωχούς ο πολυεύσπλαχνος Θεός σας; Για να τους θρέφω εγώ; Αμ βάζουνε εσάς και ταΐζετε τους τεμπέληδες, για να πάτε στον Παράδεισο! Ακούς εκεί Παράδεισος; Εγώ ξέρεις πως είμαι γυιός παπά, και τα γνωρίζω καλά αυτά τα κόλπα. Μα να τα πιστεύουνε αυτά οι μικρόμυαλοι. Όχι όμως κι εσύ, που έχεις τέτοια σπουδή, και να πας χαμένος. Εσύ, όπως πας, θα πεθάνεις πρίν από μένα, θα πάρεις και στον λαιμό σου την οικογένεια σου. Μα εγώ, σου λέγω και σου υπογράφω, σαν γιατρός που είμαι, πως θα ζήσω εκατόν δέκα χρόνια!...». Λέγοντας αυτά, στριφογύριζε από δω κι από κεί, σαν να ψηνότανε απάνω σε καμμιά σκάρα, βγάζοντας κάτι μουγκρίσματα από το στόμα του: «Αχ! Ούχ! Ού! Ου! Χού! Ούχ!». Ησύχασε για λόγο και ξαναείπε: Αυτά έλεγα, μα σε λίγες μέρες πέθανα! Πέθανα, κι έχασα το στοίχημα! Τι ταραχή! Τι τρομάρα τράβηξα! Σαστισμένος, μια βούλιαζα και μια ανέβαινα απάνω, και φώναζα: Έλεος! Μα κανένας δεν μ’ άκουγε. Ένα ρεύμα με κλωθογύριζε σαν νάμουνα κανένα ψόφιο ποντίκι. Τι τράβηξα ως τα τώρα, και τι τραβώ. Τι αγωνία είναι αυτή! Όλα όσα έλεγες βγήκανε αληθινά. Το κέρδισες το στοίχημα. Εγώ , τότε, που βρισκόμουνα στον κόσμο που ζείς , ήμουνα ο έξυπνος. Ήμουνα γιατρός, κι είχα μάθει να μιλώ και να μ’ ακούνε, να κοροϊδεύω τη θρησκεία, να συζητώ για χεροπιαστά πράγματα. Τώρα όμως, βλέπω πως χεροπιαστά είναι εκείνα που τα έλεγα παραμύθια και χαρτοφάναρα. Χεροπιαστή είναι η αγωνία που βρίσκομαι. Αχ! Τούτος θα είναι ο σκώληξ ο ακοίμητος, τούτος θα είναι ο βρυγμός των οδόντων!». Απάνω σ’ αυτά , χάθηκε από τα άτια μου, κι άκουγα μονάχα τα βογγητά του, που και κείνα σβήσανε σιγά-σιγά. Με πήρε λίγο ο ύπνος, μα σε μιά στιγμή, κατάλαβα να με σπρώχνει ένα παγωμένο χέρι. Άνοιξα τα μάτια μου , και τον βλέπω πάλι μπροστά μου. Τούτη τη φορά ήτανε ακόμα πιο φριχτός και πιο μικρόσωμος. Είχε γίνει ίσαμε ένα βυζανιάρικο παιδάκι, μ’ ένα μεγάλο γέρικο κεφάλι , που το κουνούσε από δω κι από κεί. Άνοιξε το στόμα του και μου είπε: «Σε λίγη ώρα θα ξημερώσει και θάρθουνε να με πάρουνε εκείνοι που με στείλανε!». Του λέγω: «Ποιοι σε στείλανε;» Είπε κάτι μπερδεμένα λόγια, δίχως να καταλάβω τίποτα. Ύστερα μου λέγει: «Εκεί που βρίσκομαι είναι κι άλλοι πολλοί από κείνους που σε περιπαίζανε για την πίστη σου, και τώρα καταλάβανε πως οι εξυπνάδες δεν περνούν παραπέρα από το νεκροταφείο. Είναι και κάποιοι άλλοι που τους έκανες καλό, κι αυτοί σε κακολογούσανε. Κι όσο τους συγχωρούσες, τόσο αυτοί γινότανε χειρότεροι. Γιατί ο πονηρός άνθρωπος αντί να τον κάνει η καλωσύνη να χαίρεται, αυτός πικραίνεται, επειδή τον κάνει να νοιώθει τον εαυτό του νικημένο. Τούτοι βρίσκονται σε χειρότερη κατάσταση από μένα, και δε μπορούνε να βγούνε από τη σκοτεινή φυλακή τους για νάρθουνε να σε βρούνε, όπως έκανα εγώ. Βασανίζονται πολύ σκληρά, γιατί δέρνονται με τη μάστιγα τη αγάπης, όπως είπε ένας άγιος. Πόσο αλλοιώτικος είναι ο κόσμος από ό,τι τον βλέπαμε! Ανάποδος από την έξυπνη αντίληψή μας. Τώρα καταλάβαμε πως η εξυπνάδα μας ήτανε βλακεία, οι κουβέντες μας πονηρές μικρολογίες, κι οι χαρές μας ψευτιά και απάτη. Είναι που έχετε στην καρδιά σας τον Χριστό, και που για σας ο λόγος του είναι η αλήθεια, εσείς κερδίσατε το Μεγάλο Στοίχημα, που μπαίνει ανάμεσα στους πιστούς και στους άπιστους, αυτό το στοίχημα που το έχασα εγώ ο ελεεινός, και χάθηκα, και τρέμω κι αναστενάζω, και δεν βρίσκω ησυχία. Αληθινά στον Άδη δεν υπάρχει πια μετάνοια. Αλλοίμονο σ’όσους πορεύονται όπως πορευθήκαμε εμείς, τον καιρό που είμαστε απάνω στη γη. Η σάρκα μας είχε μεθύσει , και εμπαίξαμε εκείνους που πιστεύανε στον Θεό και στη μέλλουσα ζωή, κι ο πολύς κόσμος μας χειροκροτούσε. Σας λέγαμε ανόητους , σας κάναμε περιπαίγματα, κι όσο εσείς δεχόσαστε με καλωσύνη τα πειράγματα μας, τόσο μεγάλωσε η δική μας η κακία. Βλέπω και τώρα πόσο θλιβόμαστε από το φέρσιμο τω κακών ανθρώπων, αλλά πως δεχόσαστε με υπομονή τις φαρμακερές σαΐτες που βγάζουνε από το στόμα τους, λέγοντας σας υποκριτές, θεομπαίχτες και λαοπλάνους. Αν βρισκόντανε, οι δυστυχείς, στη θέση που βρίσκομαι τώρα, και βλέπανε από δω που βλέπω, θα τρομάζανε για ό,τι κάνουνε, θέλω να φανερωθώ σ’ αυτούς και να τους πω να αλλάξουνε δρόμο, μα δεν έχω την άδεια , όπως δεν την είχε κι εκείνος ο πλούσιος και για τούτο παρακαλούσε τον Πατριάρχη Αβραάμ να στείλει τον φτωχό τον Λάζαρο. Μα και κείνον δεν τον έστειλε, και τούτο, για να γίνουνε ίδια άξιοι της καταδίκης όσοι αμαρτάνουνε, κι άξιοι σωτηρίας όσοι πορεύονται τη στράτα του Θεού. «Ο αδικών αδικησάτω έτι, και ο ρυπαρός ρυπαρευθήτω έτι, και ο δίκαιος διακαιοσύνην ποιησάτω έτι, και ο άγιος αγιασθήτω έτι». Με αυτά τα λόγια τον έχασα από μπροστά μου. Φ.ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ (Από το βιβλίο ΜΥΣΤΙΚΑ ΑΝΘΗ εκδόσεις ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ , Αθήναι)
ΔΑΦΝΗ
Απο: http://sotiriapsixis.blogspot.com/2009/10/blog-post_06.html
Τη Λαμπροδευτέρα το βράδυ, περασμένα μεσάνυχτα, πρίν να πλαγιάσω για να κοιμηθώ, εβγήκα στο μικρό περιβολάκι που έχουμε πίσ’ από το σπίτι μας, και στάθηκα για λίγο , κυττάζοντας τον σκοτεινόν ουρανό με τ’ άστρα. Σαν να τον έβλεπα πρώτη φορά. Μου φάνηκε πολύ βαθύς, και σαν να ερχότανε από πάνω μια μακρυνή ψαλμωδία. Το στόμα μου είπε σιγανά: «Υψούτε Κύριον τον Θεόν ημών , και προκυνείτε τω υποποδίω των ποδών αυτού». Ένας αγιασμένος γέροντας μου είχε πει μια φορά, πως κατά τούτες τις ώρες ανοίγουν τα ουράνια. Ο αγέρας μοσκοβολούσε από τα λουλούδια κι από τα αγιοχόρταρα, που έχουμε φυτέψει. «Πλήρης ο ουρανός και η γη της δόξης του Κυρίου». Θα στεκόμουνα εκεί πέρα μονάχος ως το ξημέρωμα. Σαν να μην είχα σώμα, μήτε κανένα δεσμό με τη γη. Αλλά συλλογίστηκα μήπως ξυπνήσει κανένας μέσα στο σπίτι και ανησυχήσουνε που έλειπα, και γι’ αυτό μπήκα μέσα και ξάπλωσα. Δε με είχε θολώσει καλά-καλά ο ύπνος, δεν ξέρω αν ήμουνα ξυπνητός ή κοιμισμένος, και βλέπω μπροστά μου έναν άνθρωπο με αλλόκοτη όψη. Ήτανε κατακίτρινος, σαν πεθαμένος, μα τα μάτια του ήτανε σαν ανοιχτά και μ’ έβλεπε τρομαγμένος. Το πρόσωπο του ήτανε σαν μάσκα, σαν μούμια, με το πετσί του γυαλιστερό, μαυροκίτρινο, και κολλημένο στο νεκροκέφαλο με όλα τα βαθουλώματα. Κοντανάσαινε σαν λαχανιασμένος. Στο να χέρι του βαστούσε κάποιο παράξενο πράγμα, που δεν κατάλαβα τι ήτανε, και με τα’ άλλο έσφιγγε το στήθος του, λες και πονούσε. Εκείνο το πλάσμα μ’ έκανε ν’ ανατριχιάσω. Το κοίταζα, και με κοίταζε, δίχως να μιλήσει, σαν να περίμενε να το γνωρίσω. Και στ’ αλήθεια, μ’ όλο που ήτανε τόσο αλλόκοτο, σαν να μου είπε μία φωνή: «Είναι ο τάδε!» μόλις άκουσα τη φωνή, τον γνώρισα ποιος ήτανε. Τότε κι εκείνος άνοιξε το στόμα του κι αναστέναξε. Μα η φωνή του σαν ν α ερχόταν από πολύ μακρυά, σα νάβγαινε από κανένα βαθύ πηγάδι. Έβλεπα πως βρισκότανε σε μια μεγάλη αγωνία κι υπόφερα κι εγώ μαζί του. Τα χέρια του , τα πόδια του, τα μάτια του, όλα φανερώνανε πως βασανιζότανε. Απάνω στην απελπισία μου, πήγα κοντά του να τον βοηθήσω, μα εκείνος μούκανε νόημα ε το χέρι του να σταματήσω. Άρχισε να βογγά, με τέτοιο τρόπο , που πάγωσα. Έπειτα μου λέγει: «Δεν ήρθα, με στείλανε. Εγώ ολότελα τρέμω! Βρίσκομαι σε ζάλη μεγάλη. Παρακάλεσα τον Θεό να με λυπηθή. Θέλω να πεθάνω μα δε μπορώ. Αχ! Όσα έλεγες βγήκαν αληθινά. Θυμάσαι, λίγες μέρες πρίν πεθάνω, που ήρθες στο σπίτι μου και μιλούσες για θρησκευτικά; Ήτανε και δυο άλλοι φίλοι μου, άπιστοι κι αυτοί σαν κι εμένα. Εκεί που μιλούσες, εκείνοι χαμογελούσανε. Σαν έφυγες, μου είπανε: Κρίμα, νάχει τέτοιο μυαλό , και να πιστεύει στις ανοησίες που πιστεύουνε οι γριές! Μια άλλη μέρα, σου είχα, πει, όπως και πολλές άλλες φορές: «Βρέ Φ., μάζευε λεφτά, θα πεθάνεις στην ψάθα. Βλέπεις εγώ πόσα έχω, και πάλι θέλω κι άλλα». Τότε μου είπες: «Έχεις κάνει συμβόλαιο με τον Χάρο πως θα ζήσεις τόσα χρόνια που θέλεις, για να καλοπεράσεις στα γερατειά σου;». Σου λέγω εγώ: «Θα δείς πόσω χρονώ θα πάγω: τώρα είμαι εβδομηνταπέντε. Θα περάσω τα εκατό. Έχω εξασφαλίσει τα παιδιά μου, ο γυιός μου βγάζει λεφτά πολλά, την κόρη μου την πάντρεψα μ’ έναν πλούσιον από την Αβυσσυνία, εγώ κι η γυναίκα μου έχουμε και παραέχουμε. Όχι σαν εσένα που ακούς αυτά που λένε οι παπάδες ‘ Χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών’. Τι θα βγάλεις από τα ‘Χριστιανά τα τέλη;’. Παρά νάχεις στην τσέπη σου , και μη σε μέλει. Εγώ να δώσω ελεημοσύνη; Και γατί έκανε φτωχούς ο πολυεύσπλαχνος Θεός σας; Για να τους θρέφω εγώ; Αμ βάζουνε εσάς και ταΐζετε τους τεμπέληδες, για να πάτε στον Παράδεισο! Ακούς εκεί Παράδεισος; Εγώ ξέρεις πως είμαι γυιός παπά, και τα γνωρίζω καλά αυτά τα κόλπα. Μα να τα πιστεύουνε αυτά οι μικρόμυαλοι. Όχι όμως κι εσύ, που έχεις τέτοια σπουδή, και να πας χαμένος. Εσύ, όπως πας, θα πεθάνεις πρίν από μένα, θα πάρεις και στον λαιμό σου την οικογένεια σου. Μα εγώ, σου λέγω και σου υπογράφω, σαν γιατρός που είμαι, πως θα ζήσω εκατόν δέκα χρόνια!...». Λέγοντας αυτά, στριφογύριζε από δω κι από κεί, σαν να ψηνότανε απάνω σε καμμιά σκάρα, βγάζοντας κάτι μουγκρίσματα από το στόμα του: «Αχ! Ούχ! Ού! Ου! Χού! Ούχ!». Ησύχασε για λόγο και ξαναείπε: Αυτά έλεγα, μα σε λίγες μέρες πέθανα! Πέθανα, κι έχασα το στοίχημα! Τι ταραχή! Τι τρομάρα τράβηξα! Σαστισμένος, μια βούλιαζα και μια ανέβαινα απάνω, και φώναζα: Έλεος! Μα κανένας δεν μ’ άκουγε. Ένα ρεύμα με κλωθογύριζε σαν νάμουνα κανένα ψόφιο ποντίκι. Τι τράβηξα ως τα τώρα, και τι τραβώ. Τι αγωνία είναι αυτή! Όλα όσα έλεγες βγήκανε αληθινά. Το κέρδισες το στοίχημα. Εγώ , τότε, που βρισκόμουνα στον κόσμο που ζείς , ήμουνα ο έξυπνος. Ήμουνα γιατρός, κι είχα μάθει να μιλώ και να μ’ ακούνε, να κοροϊδεύω τη θρησκεία, να συζητώ για χεροπιαστά πράγματα. Τώρα όμως, βλέπω πως χεροπιαστά είναι εκείνα που τα έλεγα παραμύθια και χαρτοφάναρα. Χεροπιαστή είναι η αγωνία που βρίσκομαι. Αχ! Τούτος θα είναι ο σκώληξ ο ακοίμητος, τούτος θα είναι ο βρυγμός των οδόντων!». Απάνω σ’ αυτά , χάθηκε από τα άτια μου, κι άκουγα μονάχα τα βογγητά του, που και κείνα σβήσανε σιγά-σιγά. Με πήρε λίγο ο ύπνος, μα σε μιά στιγμή, κατάλαβα να με σπρώχνει ένα παγωμένο χέρι. Άνοιξα τα μάτια μου , και τον βλέπω πάλι μπροστά μου. Τούτη τη φορά ήτανε ακόμα πιο φριχτός και πιο μικρόσωμος. Είχε γίνει ίσαμε ένα βυζανιάρικο παιδάκι, μ’ ένα μεγάλο γέρικο κεφάλι , που το κουνούσε από δω κι από κεί. Άνοιξε το στόμα του και μου είπε: «Σε λίγη ώρα θα ξημερώσει και θάρθουνε να με πάρουνε εκείνοι που με στείλανε!». Του λέγω: «Ποιοι σε στείλανε;» Είπε κάτι μπερδεμένα λόγια, δίχως να καταλάβω τίποτα. Ύστερα μου λέγει: «Εκεί που βρίσκομαι είναι κι άλλοι πολλοί από κείνους που σε περιπαίζανε για την πίστη σου, και τώρα καταλάβανε πως οι εξυπνάδες δεν περνούν παραπέρα από το νεκροταφείο. Είναι και κάποιοι άλλοι που τους έκανες καλό, κι αυτοί σε κακολογούσανε. Κι όσο τους συγχωρούσες, τόσο αυτοί γινότανε χειρότεροι. Γιατί ο πονηρός άνθρωπος αντί να τον κάνει η καλωσύνη να χαίρεται, αυτός πικραίνεται, επειδή τον κάνει να νοιώθει τον εαυτό του νικημένο. Τούτοι βρίσκονται σε χειρότερη κατάσταση από μένα, και δε μπορούνε να βγούνε από τη σκοτεινή φυλακή τους για νάρθουνε να σε βρούνε, όπως έκανα εγώ. Βασανίζονται πολύ σκληρά, γιατί δέρνονται με τη μάστιγα τη αγάπης, όπως είπε ένας άγιος. Πόσο αλλοιώτικος είναι ο κόσμος από ό,τι τον βλέπαμε! Ανάποδος από την έξυπνη αντίληψή μας. Τώρα καταλάβαμε πως η εξυπνάδα μας ήτανε βλακεία, οι κουβέντες μας πονηρές μικρολογίες, κι οι χαρές μας ψευτιά και απάτη. Είναι που έχετε στην καρδιά σας τον Χριστό, και που για σας ο λόγος του είναι η αλήθεια, εσείς κερδίσατε το Μεγάλο Στοίχημα, που μπαίνει ανάμεσα στους πιστούς και στους άπιστους, αυτό το στοίχημα που το έχασα εγώ ο ελεεινός, και χάθηκα, και τρέμω κι αναστενάζω, και δεν βρίσκω ησυχία. Αληθινά στον Άδη δεν υπάρχει πια μετάνοια. Αλλοίμονο σ’όσους πορεύονται όπως πορευθήκαμε εμείς, τον καιρό που είμαστε απάνω στη γη. Η σάρκα μας είχε μεθύσει , και εμπαίξαμε εκείνους που πιστεύανε στον Θεό και στη μέλλουσα ζωή, κι ο πολύς κόσμος μας χειροκροτούσε. Σας λέγαμε ανόητους , σας κάναμε περιπαίγματα, κι όσο εσείς δεχόσαστε με καλωσύνη τα πειράγματα μας, τόσο μεγάλωσε η δική μας η κακία. Βλέπω και τώρα πόσο θλιβόμαστε από το φέρσιμο τω κακών ανθρώπων, αλλά πως δεχόσαστε με υπομονή τις φαρμακερές σαΐτες που βγάζουνε από το στόμα τους, λέγοντας σας υποκριτές, θεομπαίχτες και λαοπλάνους. Αν βρισκόντανε, οι δυστυχείς, στη θέση που βρίσκομαι τώρα, και βλέπανε από δω που βλέπω, θα τρομάζανε για ό,τι κάνουνε, θέλω να φανερωθώ σ’ αυτούς και να τους πω να αλλάξουνε δρόμο, μα δεν έχω την άδεια , όπως δεν την είχε κι εκείνος ο πλούσιος και για τούτο παρακαλούσε τον Πατριάρχη Αβραάμ να στείλει τον φτωχό τον Λάζαρο. Μα και κείνον δεν τον έστειλε, και τούτο, για να γίνουνε ίδια άξιοι της καταδίκης όσοι αμαρτάνουνε, κι άξιοι σωτηρίας όσοι πορεύονται τη στράτα του Θεού. «Ο αδικών αδικησάτω έτι, και ο ρυπαρός ρυπαρευθήτω έτι, και ο δίκαιος διακαιοσύνην ποιησάτω έτι, και ο άγιος αγιασθήτω έτι». Με αυτά τα λόγια τον έχασα από μπροστά μου. Φ.ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ (Από το βιβλίο ΜΥΣΤΙΚΑ ΑΝΘΗ εκδόσεις ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ , Αθήναι)
ΔΑΦΝΗ
ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ: Άρθρο του Engin Ardic (Τουρκική Εφημερίδα SABAH) ...=
Άρθρο του Engin Ardic (Τουρκική Εφημερίδα SABAH)
Παρασκευή, 3 Ιούλιος 2009, 14:44
Με ένα εντυπωσιακά ειλικρινές άρθρο, που δημοσιεύεται στην έγκυρη εφημερίδα SABAH, από τον Engin Ardic, γνωστό συγγραφέα και δη?οσιογράφο στην Τουρκία στηλιτεύεται ο Τουρκικός τρόπος εορτασμού της πτώσης της Κωνσταντινούπολης στις 29 Μαϊου:
"Τούρκοι συμπατριώτες, σταματήστε πιά τίς φανφάρες καί τίς γιορτές γιά τήν Άλωση, αρκετή βία έχουμε δώσει στήν Ανατολή με τίς πράξεις μας..."
ΑΝ οργανωνόταν στην Αθήνα συνέδριο με θέμα «Θα πάρουμε πίσω την Πόλη».
ΑΝ έφτιαχναν μακέτα με τα τείχη της πόλης και τους στρατιώτες με τις πανοπλίες τους να επιτίθενται στην Πόλη. (όπως εμείς στην Τουρκία κάνουμε κάθε χρόνο !)
ΑΝ ένας τύπος ντυμένος όπως ο περίφημος Έλληνας νικηφόρος και σχεδόν μυθικός Διγενής Ακρίτας έπιανε τον δικό μας Ulubatlι Hasan και τον γκρέμιζε κάτω.
ΑΝ ξαφνικά έμπαινε στην πόλη κάποιος ντυμένος Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος πάνω σε ένα λευκό άλογο και δίπλα του άλλος ως Λουκάς Νοταράς, ως Γεώργιος Φραντζής κι έμπαιναν ως αντιπρόσωποι της πόλης. (όπως εμείς στην Τουρκία κάνουμε κάθε χρόνο !)
ΑΝ έφτιαχναν μια χάρτινη Αγία Σοφία που δεν είχε μιναρέδες αλλά Σταυρό.
ΑΝ έκαιγαν λιμάνι και έλεγαν ύμνους, θα μας άρεσε; Δε θα μας άρεσε, θα ξεσηκώναμε το κόσμο, μέχρι που θα καλούσαμε πίσω τον πρέσβη μας από την Ελλάδα.
Τότε, γιατί το κάνετε εσείς αυτό, κάθε χρόνο; Πέρασαν 556 χρόνια και γιορτάζετε (την Αλωση) σαν να ήταν χθες; Γιατί κάθε χρόνο τέτοια εποχή, ( μ΄ αυτές τις γιορτές πού κάνετε ) διακηρύσσετε σε όλο τον κόσμο ότι: «αυτά τα μέρη δεν ήταν δικά μας, ήρθαμε εκ των υστέρων και τα πήραμε με τη βία». Για ποιο λόγο άραγε φέρνετε στη μνήμη μια υπόθεση 6 αιώνων; Μήπως στο υποσυνείδητό σας υπάρχει ο φόβος ότι η Πόλη κάποια μέρα θα δοθεί πίσω;
Μη φοβάστε, δεν υπάρχει αυτό που λένε μερικοί ηλίθιοι της Εργκενεκόν περί όρων του 1919. Μη φοβάστε, τα 9 εκατομμύρια Ελλήνων δε μπορούν να πάρουν τη πόλη των 12 εκατομμυρίων, και αν ακόμα τη πάρουν δε μπορούν να τη κατοικήσουν. Κι οι δικοί μας που γιορτάζουν την Άλωση είναι μια χούφτα φανατικοί μόνο που η φωνή τους ακούγεται δύσκολα.
Ρε 'σεις, αν μας πούνε ότι λεηλατούσαμε τη Πόλη τρεις τρεις και τρεις νύχτες συνεχώς τι θα απαντήσουμε; Θα υπερασπιστούμε τον εαυτό μας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ή θα αφήσουμε το θέμα στους ιστορικούς; Αντί να περηφανευόμαστε με τις πόλεις που κατακτήσαμε, ας περηφανευτούμε με αυτές που ιδρύσαμε, αν υπάρχουν. Αλλά δεν υπάρχουν. Όλη η Ανατολή είναι περιοχή μέ τη βία κατακτημένη... Ακόμα και το όνομα της Ανατολίας δεν είναι αυτό που πιστεύουν (ana=μανα, dolu=γεμάτη) αλλά προέχεται από την ελληνική λέξη η Ανατολή. Ακόμα και η ονομασία της Ινσταμπούλ δεν είναι όπως μας λέει ο Ebliya Celebi «εκεί όπου υπερτερεί το Ισλά?» τραβώντας τη λέξη από τα μαλλιά, αλλά προέρχεται από το «εις την Πόλιν».
Εντάξει, λοιπόν, αποκτήσαμε μόνιμη εγκατάσταση, τέλος η νομαδική ζωή και γι' αυτό ο λαός αγοράζει πέντε - πέντε τα διαμερίσματα. Κανείς δε μπορεί να μας κουνήσει, ηρεμήστε πια.Οι χωριάτες μας ας αρκεστούν στο να δολοφονούν την Κωνσταντινούπολη χωρίς όμως πολλές φανφάρες.".
http://www.sabah.com.tr/Yazarlar/ardic/2009/05/29/hatirlatmayin_sunu_kefereye
Δάφνη
Παρασκευή, 3 Ιούλιος 2009, 14:44
Με ένα εντυπωσιακά ειλικρινές άρθρο, που δημοσιεύεται στην έγκυρη εφημερίδα SABAH, από τον Engin Ardic, γνωστό συγγραφέα και δη?οσιογράφο στην Τουρκία στηλιτεύεται ο Τουρκικός τρόπος εορτασμού της πτώσης της Κωνσταντινούπολης στις 29 Μαϊου:
"Τούρκοι συμπατριώτες, σταματήστε πιά τίς φανφάρες καί τίς γιορτές γιά τήν Άλωση, αρκετή βία έχουμε δώσει στήν Ανατολή με τίς πράξεις μας..."
ΑΝ οργανωνόταν στην Αθήνα συνέδριο με θέμα «Θα πάρουμε πίσω την Πόλη».
ΑΝ έφτιαχναν μακέτα με τα τείχη της πόλης και τους στρατιώτες με τις πανοπλίες τους να επιτίθενται στην Πόλη. (όπως εμείς στην Τουρκία κάνουμε κάθε χρόνο !)
ΑΝ ένας τύπος ντυμένος όπως ο περίφημος Έλληνας νικηφόρος και σχεδόν μυθικός Διγενής Ακρίτας έπιανε τον δικό μας Ulubatlι Hasan και τον γκρέμιζε κάτω.
ΑΝ ξαφνικά έμπαινε στην πόλη κάποιος ντυμένος Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος πάνω σε ένα λευκό άλογο και δίπλα του άλλος ως Λουκάς Νοταράς, ως Γεώργιος Φραντζής κι έμπαιναν ως αντιπρόσωποι της πόλης. (όπως εμείς στην Τουρκία κάνουμε κάθε χρόνο !)
ΑΝ έφτιαχναν μια χάρτινη Αγία Σοφία που δεν είχε μιναρέδες αλλά Σταυρό.
ΑΝ έκαιγαν λιμάνι και έλεγαν ύμνους, θα μας άρεσε; Δε θα μας άρεσε, θα ξεσηκώναμε το κόσμο, μέχρι που θα καλούσαμε πίσω τον πρέσβη μας από την Ελλάδα.
Τότε, γιατί το κάνετε εσείς αυτό, κάθε χρόνο; Πέρασαν 556 χρόνια και γιορτάζετε (την Αλωση) σαν να ήταν χθες; Γιατί κάθε χρόνο τέτοια εποχή, ( μ΄ αυτές τις γιορτές πού κάνετε ) διακηρύσσετε σε όλο τον κόσμο ότι: «αυτά τα μέρη δεν ήταν δικά μας, ήρθαμε εκ των υστέρων και τα πήραμε με τη βία». Για ποιο λόγο άραγε φέρνετε στη μνήμη μια υπόθεση 6 αιώνων; Μήπως στο υποσυνείδητό σας υπάρχει ο φόβος ότι η Πόλη κάποια μέρα θα δοθεί πίσω;
Μη φοβάστε, δεν υπάρχει αυτό που λένε μερικοί ηλίθιοι της Εργκενεκόν περί όρων του 1919. Μη φοβάστε, τα 9 εκατομμύρια Ελλήνων δε μπορούν να πάρουν τη πόλη των 12 εκατομμυρίων, και αν ακόμα τη πάρουν δε μπορούν να τη κατοικήσουν. Κι οι δικοί μας που γιορτάζουν την Άλωση είναι μια χούφτα φανατικοί μόνο που η φωνή τους ακούγεται δύσκολα.
Ρε 'σεις, αν μας πούνε ότι λεηλατούσαμε τη Πόλη τρεις τρεις και τρεις νύχτες συνεχώς τι θα απαντήσουμε; Θα υπερασπιστούμε τον εαυτό μας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ή θα αφήσουμε το θέμα στους ιστορικούς; Αντί να περηφανευόμαστε με τις πόλεις που κατακτήσαμε, ας περηφανευτούμε με αυτές που ιδρύσαμε, αν υπάρχουν. Αλλά δεν υπάρχουν. Όλη η Ανατολή είναι περιοχή μέ τη βία κατακτημένη... Ακόμα και το όνομα της Ανατολίας δεν είναι αυτό που πιστεύουν (ana=μανα, dolu=γεμάτη) αλλά προέχεται από την ελληνική λέξη η Ανατολή. Ακόμα και η ονομασία της Ινσταμπούλ δεν είναι όπως μας λέει ο Ebliya Celebi «εκεί όπου υπερτερεί το Ισλά?» τραβώντας τη λέξη από τα μαλλιά, αλλά προέρχεται από το «εις την Πόλιν».
Εντάξει, λοιπόν, αποκτήσαμε μόνιμη εγκατάσταση, τέλος η νομαδική ζωή και γι' αυτό ο λαός αγοράζει πέντε - πέντε τα διαμερίσματα. Κανείς δε μπορεί να μας κουνήσει, ηρεμήστε πια.Οι χωριάτες μας ας αρκεστούν στο να δολοφονούν την Κωνσταντινούπολη χωρίς όμως πολλές φανφάρες.".
http://www.sabah.com.tr/Yazarlar/ardic/2009/05/29/hatirlatmayin_sunu_kefereye
Δάφνη
Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2009
Οι προσφωνήσεις , η ιεραρχία κλπ στην Ορθόδοξη Εκκλησία
• Πατριάρχης: Μακαριώτατος.
• Διευκρίνιση: 4 Πρεσβυγενή Πατριαρχεία (Κων/πόλεως, Αλεξανδρείας, Αντιοχείας, Ιεροσολύμων) Προσαγορεύονται και Θειότατοι.
• Ειδικά ο Κων/πόλεως : Παναγιώτατος
Επιστολές απευθύνονται: προς την ΑΘΠ τον Οικουμενικόν Πατριάρχην Κων/πόλεως ΑΘΠ=την Αυτου Θειοτάτην Παναγιότητα κύριον κύριον Βαρθολομαίον
• Οι λοιποί Πατριάρχαι (Μόσχας, Σερβίας, Ρουμανίας, Βουλγαρίας, Γεωργίας) και Αρχιεπίσκοποι, επικεφαλής Αυτοκεφάλων Εκκλησιων (Αθηνών, Κύπρου, Πολωνίας, Αλβανίας, Τσεχίας) Μακαριώτατος
• Οι Αρχιεπίσκοποι, που δεν είναι όμως επικεφαλής Εκκλησιών (Κρήτης, Αμερικής, Αυστραλίας,Αγγλίας = ημι-αυτόνομοι, υπάγονται στο Οικουμ.Πατριαρχείο, Αρχιεπ.Σινά κ.α. του Πατριαρχ.Ιεροσολύμων) Σεβασμιώτατος
• Οι Μητροπολίτες Σεβασμιώτατος.
• Εξαίρεση για τον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης, μέσα στην Επαρχία του μόνο: Παναγιώτατος.
• Τιτουλάριοι Μητροπολίτες (χωρίς Επαρχία & διοικητική Αρχή) Πανιερώτατος.
• Ομοίως και οι Μητροπολίτες Κύπρου. Πανιερώτατος.
• Απλοί Επίσκοποι (βοηθοί) Θεοφιλέστατος.
• Αρχιμανδρίτες με πτυχ.Ανωτ.Σχολής Πανοσιολογιώτατος.
• Άνευ τούτου Πανοσιώτατος.
• Μοναχοί απλοί ή Μοναχοί με Ιερωσύνη (Ιερομόναχοι) με πτυχ.Ανωτ.Σχολής Οσιολογιώτατος.
• Άνευ τούτου Οσιώτατος.
• Ιερείς έγγαμοι με πτυχ.Ανωτ.Σχολής Αιδεσιμιολογιώτατος.
• Άνευ τούτου Αιδεσιμώτατος.
• Διάκονοι με πτυχ.Ανωτ.Σχολής Ιερολογιώτατος.
• Άνευ τούτου Ευλαβέστατος
βλ.Δίπτυχα Εκκλησίας 2005 σελ.1153-1154 εκδ.Απ.Διακονίας
• Πέρα απ'αυτά υπάρχουν Αξιώματα Διοικητικά: Πρωτοσύγκελος (ο άμεσος συνεργάτης ενός Μητροπολίτη, κατά κανόνα Αρχιμανδρίτης)
• Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος (ο Διοικητικά Προϊστάμενος των Μητροπολιτικών Περιφερειών) και ....
• Αρχιερατικός Επίτροπος (ο Διοικητικά Προϊστάμενος μιας επιμέρους Μητροπολιτικής Περιφέρειας πχ Τριπόλεως: Βαλτετσίου, Κεντρ.Μαντινείας, Τεγέας, Παλλαντίου, Καστρίου, Αστρους, Λεωνιδίου). Προσφώνηση κατά την ιερατική τάξη τους, ως ανωτέρω.
• Επίσης Αξιώματα Τιμητικά - Οφφίκια για τους εγγάμους Ιερείς, τα οποία εμφαίνονται από κάποιο διάσημο, όπως επιγονάτιο, σταυρό: Πρωτοπρεσβύτερος, Οικονόμος, Σακελάριος κ.α. Προσφώνηση κατά την ιερατική τάξη τους, ως ανωτέρω.
• Υπάρχει και τίτλος Πρωθιερεύς ή Πρωτόπαπας. Αυτός χρησιμοποιήθηκε κυρίως στα Επτάνησα, στους χρόνους της Ενετο- Αγγλο- Γαλλο- κρατίας, όταν οι Λατίνοι δεν επέτρεπαν την ύπαρξη Μητροπολίτη, επειδή ήθελαν να προβάλουν το Λατίνο Επίσκοπο. Σ'αυτήν την περίπτωση ο Πρωτόπαπας ( έγγαμος Ιερέας) διοικούσε υπηρεσιακά τη Μητρόπολη, χωρίς να έχει το δικαίωμα, φυσικά, να ενεργεί τα του Επισκόπου (χειροτονίες κοκ).
Αντιγαφή απο: http://exypno.blogspot.com/
• Διευκρίνιση: 4 Πρεσβυγενή Πατριαρχεία (Κων/πόλεως, Αλεξανδρείας, Αντιοχείας, Ιεροσολύμων) Προσαγορεύονται και Θειότατοι.
• Ειδικά ο Κων/πόλεως : Παναγιώτατος
Επιστολές απευθύνονται: προς την ΑΘΠ τον Οικουμενικόν Πατριάρχην Κων/πόλεως ΑΘΠ=την Αυτου Θειοτάτην Παναγιότητα κύριον κύριον Βαρθολομαίον
• Οι λοιποί Πατριάρχαι (Μόσχας, Σερβίας, Ρουμανίας, Βουλγαρίας, Γεωργίας) και Αρχιεπίσκοποι, επικεφαλής Αυτοκεφάλων Εκκλησιων (Αθηνών, Κύπρου, Πολωνίας, Αλβανίας, Τσεχίας) Μακαριώτατος
• Οι Αρχιεπίσκοποι, που δεν είναι όμως επικεφαλής Εκκλησιών (Κρήτης, Αμερικής, Αυστραλίας,Αγγλίας = ημι-αυτόνομοι, υπάγονται στο Οικουμ.Πατριαρχείο, Αρχιεπ.Σινά κ.α. του Πατριαρχ.Ιεροσολύμων) Σεβασμιώτατος
• Οι Μητροπολίτες Σεβασμιώτατος.
• Εξαίρεση για τον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης, μέσα στην Επαρχία του μόνο: Παναγιώτατος.
• Τιτουλάριοι Μητροπολίτες (χωρίς Επαρχία & διοικητική Αρχή) Πανιερώτατος.
• Ομοίως και οι Μητροπολίτες Κύπρου. Πανιερώτατος.
• Απλοί Επίσκοποι (βοηθοί) Θεοφιλέστατος.
• Αρχιμανδρίτες με πτυχ.Ανωτ.Σχολής Πανοσιολογιώτατος.
• Άνευ τούτου Πανοσιώτατος.
• Μοναχοί απλοί ή Μοναχοί με Ιερωσύνη (Ιερομόναχοι) με πτυχ.Ανωτ.Σχολής Οσιολογιώτατος.
• Άνευ τούτου Οσιώτατος.
• Ιερείς έγγαμοι με πτυχ.Ανωτ.Σχολής Αιδεσιμιολογιώτατος.
• Άνευ τούτου Αιδεσιμώτατος.
• Διάκονοι με πτυχ.Ανωτ.Σχολής Ιερολογιώτατος.
• Άνευ τούτου Ευλαβέστατος
βλ.Δίπτυχα Εκκλησίας 2005 σελ.1153-1154 εκδ.Απ.Διακονίας
• Πέρα απ'αυτά υπάρχουν Αξιώματα Διοικητικά: Πρωτοσύγκελος (ο άμεσος συνεργάτης ενός Μητροπολίτη, κατά κανόνα Αρχιμανδρίτης)
• Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος (ο Διοικητικά Προϊστάμενος των Μητροπολιτικών Περιφερειών) και ....
• Αρχιερατικός Επίτροπος (ο Διοικητικά Προϊστάμενος μιας επιμέρους Μητροπολιτικής Περιφέρειας πχ Τριπόλεως: Βαλτετσίου, Κεντρ.Μαντινείας, Τεγέας, Παλλαντίου, Καστρίου, Αστρους, Λεωνιδίου). Προσφώνηση κατά την ιερατική τάξη τους, ως ανωτέρω.
• Επίσης Αξιώματα Τιμητικά - Οφφίκια για τους εγγάμους Ιερείς, τα οποία εμφαίνονται από κάποιο διάσημο, όπως επιγονάτιο, σταυρό: Πρωτοπρεσβύτερος, Οικονόμος, Σακελάριος κ.α. Προσφώνηση κατά την ιερατική τάξη τους, ως ανωτέρω.
• Υπάρχει και τίτλος Πρωθιερεύς ή Πρωτόπαπας. Αυτός χρησιμοποιήθηκε κυρίως στα Επτάνησα, στους χρόνους της Ενετο- Αγγλο- Γαλλο- κρατίας, όταν οι Λατίνοι δεν επέτρεπαν την ύπαρξη Μητροπολίτη, επειδή ήθελαν να προβάλουν το Λατίνο Επίσκοπο. Σ'αυτήν την περίπτωση ο Πρωτόπαπας ( έγγαμος Ιερέας) διοικούσε υπηρεσιακά τη Μητρόπολη, χωρίς να έχει το δικαίωμα, φυσικά, να ενεργεί τα του Επισκόπου (χειροτονίες κοκ).
Αντιγαφή απο: http://exypno.blogspot.com/
Σάββατο 3 Οκτωβρίου 2009
Συμεών ο Νέος Θεολόγος- Αρπαγή στο Φως
Αρπαγή στο Φως
Ελεύθερη απόδοση του ΚΒ’ Κατηχητικού λόγου
Έκδοση Ι. Μονής Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου, Κάλαμος Αττικής
Η μυστική εργασία του Γεωργίου
ΑΔΕΛΦΟΙ και πατέρες, είναι καλό να διακηρύττουμε σε όλους το έλεος του Θεού και να γνωστοποιούμε στους πλησίον μας την ευσπλαγχνία και την άφατη αγαθότητά του σε μας. Ο θείος Δαβίδ λέει: «Εγώ δεν νήστεψα, δεν αγρύπνησα, δεν κοιμήθηκα καταγής, αλλά απλώς ταπεινώθηκα και μ’ έσωσε ο Κύριος» (Ψαλμ. 116:6) Και για να πω συντομότερα: «Μόνο πίστεψα και με δέχθηκε ο Κύριος» (Ψαλμ.26:10). Διότι ενώ για την απόκτηση της ταπεινώσεως παρεμβάλλονται πολλά εμπόδια, για την απόκτηση της πίστεως κανένα. Εάν θελήσουμε με την ψυχή μας η πίστη ενεργεί αμέσως, επειδή είναι θείο δώρο και φυσικό χάρισμα -αφού οι Σκύθες και οι βάρβαροι πιστεύουν ο ένας στα λόγια του άλλου- εξαρτάται όμως και από την αυτεξούσια προαίρεσή μας. Αλλά για να σας αποδείξω την ενέργεια της ενδιάθετης πίστεως, θα σας διηγηθώ προς επιβεβαίωση των λόγων μου μια ιστορία που άκουσα από στόμα αληθινό.
Ζούσε στα χρόνια μας στην Κωνσταντινούπολη ένας νέος, που ονομαζόταν Γεώργιος
(1), περίπου είκοσι ετών. Ήταν ωραίος στην όψη και κάπως επιδεικτικός στους τρόπους, στο βάδισμα και σ’ όλη του την εμφάνιση. Γι’ αυτό μερικοί που βλέπουν μόνο εξωτερικά και κατακρίνουν τους άλλους, είχαν σχηματίσει κακή ιδέα γι’ αυτόν. Αυτός, λοιπόν, γνωρίστηκε με κάποιον άγιο μοναχό, που ζούσε σ’ ένα από τα μοναστήρια της πόλεως
(2). Του εμπιστεύθηκε την ψυχή του και έλαβε απ’ αυτόν ένα μικρό πνευματικό κανόνα με την προτροπή να μην τον αμελήσει. Ο νέος του ζήτησε και κάποιο βιβλίο, που να αναφέρεται στη ζωή των μοναχών και την πρακτική τους άσκηση, και ο γέροντας του έδωσε το βιβλίο του αββά Μάρκου του Ασκητού “Περί του πνευματικού νόμου”. Εκείνος το δέχτηκε σαν από Θεού και ελπίζοντας να καρπωθεί κάτι σπουδαίο απ’ αυτό, το διάβασε ολόκληρο με πόθο και προσοχή. Απ’ όλα ωφελήθηκε, αλλά τρία ιδιαιτέρως κεφάλαια έβαλε στην καρδιά του. Το ένα περιείχε αυτά τα λόγια:
Αν θέλεις τη θεραπεία σου επιμελήσου τη συνείδηση, κάνε ό,τι σου λέει και θα βρεις ωφέλεια.
Τό δεύτερο έλεγε:
Όποιος επιζητεί τις ενέργειες του Αγίου Πνεύματος προ της εργασίας των εντολών μοιάζει με δούλο, που μόλις τον αγόρασαν επιδιώκει αμέσως την απελευθέρωση.
Και το τρίτο:
Είναι τυφλός αυτός που κράζει και λέει: «Υιέ Δαβίδ ελέησόν με» [Μαρκ.10:47-48], και προσεύχεται σωματικά χωρίς να έχει ακόμη γνώση πνευματική. Αυτός όμως ο πρώην τυφλός, αφού άνοιξε τα μάτια του και είδε τον Κύριο, δεν τον ονομάζει πια υιό Δαβίδ αλλά τον ομολογεί Υιό Θεού και τον προσκυνεί [Ιω.9:38].
Διαβάζοντάς τα αυτά ο νέος θαύμασε και θαυμάζοντας πίστεψε ότι επιμελούμενος τη συνείδηση θα βρεί ωφέλεια, με την εργασία των θείων εντολών θα κατανοήσει την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, και με τη χάρη του θα αναβλέψει νοερώς και θα δει τον Κύριο, από την αγάπη και τον πόθο του οποίου πληγώθηκε η καρδιά του και επιζητούσε με ελπίδα το πρώτο και μη φαινόμενο κάλλος.
Τίποτε άλλο δεν έκανε, όπως με βεβαίωσε με όρκο, παρά μόνο κάθε βράδυ τον μικρό εκείνο κανόνα, που του όρισε ο γέροντας και μετά κοιμόταν στο κρεβάτι του. Όταν δε η συνείδηση τον προέτρεπε: «Κάνε κι άλλες μετάνοιες, πρόσθεσε μερικούς ψαλμούς ακόμη, λέγε περισσότερες φορές το ‘Κύριε ελέησον’ μπορείς», πρόθυμα και αδίστακτα την υπάκουε, σαν να του το έλεγε ο ίδιος ο Θεός. Από τότε ποτέ δεν κοιμήθηκε αν τον έλεγχε η συνείδηση και του έλεγε: «Γιατί δεν το έκανες αυτό;». Εκείνος λοιπόν την ακολουθούσε πιστά και εκείνη μέρα με τη μέρα πρόσθετε νέες εντολές. Έτσι σε λίγο καιρό αυξήθηκε πολύ η εσπερινή του ακολουθία.
Την ημέρα διηύθυνε τον οίκο ενός πατρικίου στου οποίου το παλάτι πήγαινε κάθε πρωΐ φροντίζοντας για τα προς το ζην αναγκαία. Έτσι κανείς δεν γνώριζε τη μυστική του εργασία. Αυτός όμως κάθε βράδυ έκανε όλο και περισσότερες μετάνοιες πέφτοντας με το πρόσωπο στη γη, ενώ δάκρυα κυλούσαν από τα μάτια του. Οταν στεκόταν σε προσευχή είχε τα πόδια ενωμένα μεταξύ τους και αμετακίνητα. Διάβαζε με πόνο, με στεναγμούς και δάκρυα προσευχές προς τη Θεοτόκο. Πρόσπεφτε στα άχραντα πόδια του Κυρίου σαν να τον έβλεπε παρόντα σωματικά και σαν τυφλός του ζητούσε να τον ελεήσει για ν’ αναβλέψει ψυχικά. Και καθώς η προσευχή αύξανε κάθε βράδυ, διαρκούσε μέχρι τα μεσάνυχτα, χωρίς αυτός καθόλου να ραθυμεί ή να χαλαρώνει την προσοχή του κατά τη διάρκειά της. Κανένα μέλος του σώματός του δεν σάλευε τελείως, ούτε τα μάτια του έστρεφαν δεξιά-αριστερά ή πάνω, αλλά στεκόταν ακίνητος σαν άγαλμα ή σαν ασώματος.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Εδώ ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος αναφέρεται συγκεκαλυμμένα στην αρχή της δικής του πνευματικής πορείας. Γεώργιος φαίνεται πως ήταν το κοσμικό του όνομα.
2. Πρόκειται για τη φημισμένη Μονή Στουδίου και για τον οσιώτατο μοναχό Συμεών τον Ευλαβή, πνευματικό πατέρα και γέροντα του Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου.
Αρπαγή μέσα στο Φως
ΚΑΠΟΙΑ νύχτα λοιπόν, που έλεγε το «Ο Θεός ιλασθήτι μοι τω αμαρτωλώ» με τον νου μάλλον παρά με τα χείλη, φάνηκε ξαφνικά από ψηλά πλούσια θεία έλαμψη και γέμισε όλος ο τόπος. Μόλις έγινε αυτό, ο νέος δεν καταλάβαινε πια αν βρισκόταν μέσα σε σπίτι και κάτω από στέγη. Φως μόνο έβλεπε παντού και δεν αισθανόταν καν αν πατούσε στη γη, αλλ’ ούτε φοβόταν μήπως πέσει. Δεν σκεπτόταν καθόλου τον κόσμο ούτε του άγγιζε τον λογισμό τίποτε απ’ όσα πειράζουν τους ανθρώπους που φορούν σάρκα. Ήταν όλος μέσα σ’ ένα άϋλο φως και νόμιζε πως έγινε κι ο ίδιος φως. Λησμόνησε όλο τον κόσμο, ενω πλημμύρισε από δάκρυα ανέκφραστης χαράς και αγαλλιάσεως. Έπειτα ο νους του ανέβηκε στον ουρανό και είδε άλλο φως λαμπρότερο απ’ το πρώτο. Κοντά σ’ αυτό το φως βλέπει με έκπληξη να στέκεται εκείνος ο άγιος και ισάγγελος γέροντας, που του έδωσε τον κανόνα και το βιβλίο.
Ακούγοντάς το εγώ αυτό, σκέφτηκα ότι η πρεσβεία του αγίου εκείνου είχε συνεργήσει πολύ, ώστε να αξιωθεί ο νέος τέτοιας ελλάμψεως και ότι έτσι τα οικονόμησε ο Θεός για να του φανερώσει σε ποιό ύψος αρετής είχε φθάσει ο άγιος γέροντάς του.
Όταν πέρασε η θεωρία και ήρθε πάλιν στον εαυτό του, τον συνείχε χαρά και έκπληξη και δάκρυα ανέβλυζαν από την καρδιά του γεμάτα γλυκύτητα. Τέλος ξάπλωσε στο κρεβάτι του, ενώ εκείνη την ώρα λάλησε ο πετεινός φανερώνοντας ότι είναι μεσάνυχτα. Μετά από λίγο εκκλησίες σήμαναν τον Όρθρο. Κι αυτός σηκώθηκε να ψάλλει κατά τη συνήθειά του, χωρίς να έχει ούτε καν έννοια για ύπνο εκείνη τη νύχτα.
Αυτά έγιναν με τη θέληση και την απόλυτη κρίση του Θεού, χωρίς ο νέος να κάνει τίποτα περισσότερο, παρά μόνο όσα ακούσατε, με ορθή πίστη και αδίστακτη ελπίδα. Ας μην πει λοιπόν κανείς ότι έπραξε αυτά δοκιμαστικώς. Κάτι τέτοιο ούτε καν από το λογισμό του πέρασε -γιατί αυτός που δοκιμάζει και εκπειράζει, πίστη δεν έχει αποκτήσει- αλλά απορρίπτοντας κάθε άλλη εμπαθή και φιλήδονη έννοια φρόντιζε, όπως με βεβαίωνε, μόνο για όσα του έλεγε η συνείδηση, ώστε ήταν σαν νεκρός για τα αισθητά πράγματα του βίου κι ούτε καν την τροφή και το νερό επιζητούσε συχνά και ενήδονα.
Το Φως καρπός της πίστεως
ΑΚΟΥΣΑΤΕ αδελφοί μου, πόσα κατορθώνει η πίστη στον Θεό, όταν επισφραγίζεται με έργα; Είδατε ότι ούτε η νεότητα είναι απόβλητη, αλλ’ ούτε και τα γηρατειά είναι ωφέλιμα, όταν λείπει η σύνεση και ο φόβος του Θεού; Βεβαιωθήκατε ότι ούτε το κέντρο της πόλεως δεν μας εμποδίζει να εργαζόμαστε τις εντολές του Θεού, αν είμαστε πρόθυμοι και άγρυπνοι, ούτε η αναχώρηση από τον κόσμο και η ησυχία ωφελούν αν ραθυμούμε και αμελούμε;
Ακούμε όλοι για τον Δαβίδ τον θαυμάζουμε και λέμε: «ένας είναι ο Δαβίδ και άλλος δεν είναι», και να εδώ περισσότερο από τον Δαβίδ. Γιατί εκείνος πήρε τη μαρτυρία από τον Θεό, χρίσθηκε προφήτης και βασιλιάς, έλαβε Πνεύμα Άγιο και είχε πολλές περί Θεού αποδείξεις. Όταν αμάρτησε λοιπόν και στερήθηκε τη χάρη του Πνεύματος και του αφαιρέθηκε το προφητικό χάρισμα και αποξενώθηκε από τη συνήθη κοινωνία με τον Θεό, τι το αξιοθαύμαστο αν αυτά πάλι τα αναζήτησε, λαχταρώντας τη χάρη από την οποία ξέπεσε;
Ενώ αυτός ο νέος όντας προσκολλημένος μόνο στα κοσμικά και στραμμένος στα πρόσκαιρα και έχοντας διάνοια που δεν φαντάσθηκε ποτέ τίποτε ψηλότερα από τα γήϊνα -ώ των κριμάτων σου Κύριε!- άκουσε μόνο γι’ αυτά κι αμέσως πίστεψε. Tόσο πολύ, ώστε έκανε και έργα άξια της πίστεως, από τα οποία η διάνοιά του πήρε φτερά κι έφτασε στους ουρανούς. Κέρδισε τη συμπάθεια της Μητέρας του Χριστού και με την πρεσβεία της εξιλέωσε τον Θεό. ΄Ελκυσε μέσα του τη χάρη του Πνεύματος και αυτή τον ενίσχυσε να φθάσει μέχρι τον ουρανό και τον καταξίωσε της θέας του φωτός εκείνου, που όλοι ποθούν αλλά πολύ λίγοι το αξιώνονται.
Αυτός ο νέος, που ούτε νήστεψε πολλούς χρόνους, ούτε ποτέ κοιμήθηκε καταγής, ούτε φόρεσε τρίχινα ενδύματα, ούτε είχε καρεί μοναχός, ούτε απομακρύνθηκε σωματικά από τον κόσμο αλλά μόνο πνευματικά, με λίγη αγρυπνία αναδείχθηκε ανώτερος από τον Λώτ τον ξακουστό στα Σόδομα. Ή μάλλον, αναδείχθηκε ένσαρκος άγγελος, ψηλαφητός και αψηλάφητος, βλεπόμενος αλλ’ όχι περιοριζόμενος, άνθρωπος φαινομενικά αλλ’ άσαρκος πραγματικά, «γενόμενος τοις πάσι τα πάντα» (Α’ Κορ. 9:22) και όντας μόνος με μόνο το Θεό που γνωρίζει τα πάντα. Γι’ αυτό με τη δύση του αισθητού ήλιου τον καταύγασε το γλυκό φως του νοητού ήλιου, προαναγγέλλοντας και προμηνύοντας το ανέσπερο φως του μέλλοντος αιώνος που επρόκειτο να απολαύσει. Και δικαίως. Γιατί η αγάπη του ποθουμένου Χριστού τον απομάκρυνε από τον κόσμο, από τη φύση και απ’ όλα γενικά τα πράγματα και τον ανέδειξε πνευματικό και φωτεινό. Και όλα αυτά ενώ κατοικούσε μέσα στην πόλη, είχε την επιστασία σπιτιού, φρόντιζε για δούλους και ελεύθερους και μεριμνούσε για όλα όσα είναι αναγκαία σ’ αυτήν τη ζωή.
Αρκούν αυτά και για έπαινο του νέου και για να σας παρακινούσαν σε πόθο και μίμησή του ή μήπως θέλετε να σας πω κι’ άλλα ακόμη μεγαλύτερα, που ίσως ούτε η ακοή σας θα τα ανεχόταν; Όμως τι ανώτερο ή τι τελειότερο μπορεί να βρεθεί απ’ αυτό; (3) Τίποτε, καθώς βεβαιώνει και ο Θεολόγος Γρηγόριος:
Η αρχή, λέει, της σοφίας είναι ο φόβος του Κυρίου [Παροιμ. 1:7]. Γιατί όπου φόβος εκεί τήρηση των εντολών. Και όπου τήρηση των εντολών κάθαρση σαρκός, δηλαδή του νέφους που εμποδίζει την ψυχή και δεν την αφήνει να δει καθαρά τη θεία ακτίνα. Και όπου κάθαρση, έλλαμψη. Έλαμψη δε είναι η εκπλήρωση του πόθου εκείνων που ποθούν σφοδρά τα μέγιστα ή το μέγιστο ή υπέρ το μέγα. (4)
Με αυτά τα λόγια φανερώνει ότι το ατέλειωτο τέλος κάθε αρετής είναι ο φωτισμός του Πνεύματος, στον οποίο όποιος έφθασε κατέκτησε το τέλος και πέρας όλων των αισθητών και βρήκε την αρχή της γνώσεως των πνευματικών.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
3. Εννοεί τη θεία έλλαμψη.
4. ‘Μέγιστα’ εδώ εννοεί ο Θεολόγος τα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος, ‘μέγιστο’ τη Θεότητα την οποία χαρακτηρίζει και με τον όρο ‘υπέρ το μεγα’ επειδή δεν προσδιορίζεται από καμμία ποσότητα ή μέγεθος, (κατά τον Νικήτα Σερρών -βλ. Και Διονυσίου Ζαγοραίου “Συμεών του Νέου Θεολόγου τα Ευρισκόμενα”, Εκδ. Β.Ρηγοπούλου, Θεσ/κη 1977, σημ. Σελ.284).
Πίστη και έργα
ΑΥΤΑ είναι, αδελφοί μου, τα θαυμάσια του Θεού. Γι’ αυτό αν και κρύβονται οι άγιοι ο Θεός τους φανερώνει, ώστε άλλοι μεν να τους μιμούνται, άλλοι δε να είναι αναπολόγητοι. Και όσοι ζουν μέσα στους θορύβους ή σε κοινόβια ή σε όρη ή σε σπήλαια, αν πολιτεύονται καθώς πρέπει, να σώζονται και να αξιώνονται μεγάλων αγαθών από τον Θεό για την πίστη τους μόνο. Όσοι όμως από ραθυμία χάνουν τη σωτηρία τους να είναι αναπολόγητοι κατά την ημέρα της Κρίσεως. Είναι αψευδής, αδελφοί μου, αυτός που υποσχέθηκε να μας σώζει μόνο για την πίστη μας σ’ αυτόν.
Ελεήστε λοιπόν τους εαυτούς σας και εμένα που σας αγαπώ και πολλές φορές θρηνώ για σας και χύνω δάκρυα -γιατί τέτοιους μας θέλει ο συμπαθής και ελεήμων Θεός- πιστέψτε όλόψυχα στον Κύριο, απαρνηθείτε τη γη και όλα όσα παρέρχονται, προσέλθετε και προσκολληθείτε σ’ αυτόν. Σε λίγο ο ουρανός και η γη θα παρέλθουν. Χωρίς εκείνον δεν υπάρχει τέρμα ούτε όριο στην πτώση των ανθρώπων. Διότι ο Θεός είναι αχώρητος και ακατάληπτος. Πού να βρεθεί λοιπόν τόπος -πες μου αν μπορείς- για όσους εκπέσουν από τη βασιλεία του;
Μου έρχεται να θρηνώ, πονάει η καρδιά μου και λειώνω για σας, όταν σκέπτομαι ότι έχουμε τόσο μεγαλόδωρο και φιλάνθρωπο Δεσπότη, ο οποίος μόνο για την πίστη μας σ’ αυτόν μας χαρίζει τέτοια αγαθά, που υπερβαίνουν νουν, ακοή και διάνοια και που «δεν ανέβηκαν ποτέ σε καρδιά ανθρώπου» [Α' Κορ. 2:9]. Εμείς όμως σαν άλογα ζώα προτιμούμε τη γη και τα γήινα, που μας προσφέρει η μεγάλη του ευσπλαγχνία για τις ανάγκες του σώματος, για να τρεφόμαστε δηλαδή με μέτρο απ’ αυτά. Ενώ η ψυχή μας τρεφόμενη με τη νοερή τροφή του Πνεύματος πρέπει να πορεύεται ανεμπόδιστα προς τα άνω κατά το μέτρο της καθάρσεως και της αναβάσεως.
Να τι είναι ο άνθρωπος και να γιατί δημιουργηθήκαμε: Αφού απολαύσουμε εδώ κάποιες μικρές ευεργεσίες του Θεού, με την ευγνωμοσύνη και την προς αυτόν αγάπη να απολαύσουμε εκεί πάνω τα μεγαλύτερα και τα αιώνια. Όμως αλλοίμονο, όχι μόνο δεν φροντίζουμε καθόλου για τα μέλλοντα, αλλά είμαστε αχάριστοι και για τα παρόντα και γινόμαστε έτσι ίδιοι με τους δαίμονες ή και χειρότεροι ίσως για να πούμε την αλήθεια. Γι’ αυτό είμαστε άξιοι περισσότερης τιμωρίας, όσο περισσότερο ευεργετηθήκαμε με τη γνώση του Θεού, που έγινε για χάρη μας όμοιος με μας εκτός μόνο από την αμαρτία, για να μας απαλλάξει από την πλάνη και να μας ελευθερώσει από την αμαρτία.
Αλλά τι να πω; Σε όλα αυτά πιστεύουμε μόνο με λόγια, ενώ με τα έργα τα αρνούμαστε. Δεν ομολογείται παντού ο Χριστός στις πόλεις, στα χωριά, στα κοινόβια, στα όρη; Κοίταξε όμως και ερεύνησε αν τηρούν τις εντολές του. Μετά βίας θα βρείς μέσα σε χιλιάδες και μυριάδες έναν, που να είναι με έργα και λόγια χριστιανός. Δεν είπε στο ιερό Ευαγγέλιο ο Κύριος και Θεός μας,
«όποιος πιστεύει σε μένα θα κάνει έργα που κάνω κι εγώ και ακόμη μεγαλύτερα» [Ιω. 14:12];
Ποιός όμως από μας τολμάει να πει, «εγώ κάνω τα έργα του Χριστού και πιστεύω πιστά στον Χριστό»; Δεν βλέπετε, αδελφοί, ότι θα βρεθούμε άπιστοι την ημέρα της Κρίσεως και θα υποστούμε δριμύτερη κόλαση από εκείνους που δεν γνώρισαν καθόλου τον Κύριο; Διότι ένα από τα δύο είναι αναπόφευκτο να συμβεί, ή εμείς να κατακριθούμε ως άπιστοι ή να αποδειχθεί ο Χριστός ψεύτης, πράγμα που είναι αδύνατον, αδελφοί μου, αδύνατον.
Πηγη:http://www.myriobiblos.gr/texts/greek/symeon_arpagi.html
Ελεύθερη απόδοση του ΚΒ’ Κατηχητικού λόγου
Έκδοση Ι. Μονής Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου, Κάλαμος Αττικής
Η μυστική εργασία του Γεωργίου
ΑΔΕΛΦΟΙ και πατέρες, είναι καλό να διακηρύττουμε σε όλους το έλεος του Θεού και να γνωστοποιούμε στους πλησίον μας την ευσπλαγχνία και την άφατη αγαθότητά του σε μας. Ο θείος Δαβίδ λέει: «Εγώ δεν νήστεψα, δεν αγρύπνησα, δεν κοιμήθηκα καταγής, αλλά απλώς ταπεινώθηκα και μ’ έσωσε ο Κύριος» (Ψαλμ. 116:6) Και για να πω συντομότερα: «Μόνο πίστεψα και με δέχθηκε ο Κύριος» (Ψαλμ.26:10). Διότι ενώ για την απόκτηση της ταπεινώσεως παρεμβάλλονται πολλά εμπόδια, για την απόκτηση της πίστεως κανένα. Εάν θελήσουμε με την ψυχή μας η πίστη ενεργεί αμέσως, επειδή είναι θείο δώρο και φυσικό χάρισμα -αφού οι Σκύθες και οι βάρβαροι πιστεύουν ο ένας στα λόγια του άλλου- εξαρτάται όμως και από την αυτεξούσια προαίρεσή μας. Αλλά για να σας αποδείξω την ενέργεια της ενδιάθετης πίστεως, θα σας διηγηθώ προς επιβεβαίωση των λόγων μου μια ιστορία που άκουσα από στόμα αληθινό.
Ζούσε στα χρόνια μας στην Κωνσταντινούπολη ένας νέος, που ονομαζόταν Γεώργιος
(1), περίπου είκοσι ετών. Ήταν ωραίος στην όψη και κάπως επιδεικτικός στους τρόπους, στο βάδισμα και σ’ όλη του την εμφάνιση. Γι’ αυτό μερικοί που βλέπουν μόνο εξωτερικά και κατακρίνουν τους άλλους, είχαν σχηματίσει κακή ιδέα γι’ αυτόν. Αυτός, λοιπόν, γνωρίστηκε με κάποιον άγιο μοναχό, που ζούσε σ’ ένα από τα μοναστήρια της πόλεως
(2). Του εμπιστεύθηκε την ψυχή του και έλαβε απ’ αυτόν ένα μικρό πνευματικό κανόνα με την προτροπή να μην τον αμελήσει. Ο νέος του ζήτησε και κάποιο βιβλίο, που να αναφέρεται στη ζωή των μοναχών και την πρακτική τους άσκηση, και ο γέροντας του έδωσε το βιβλίο του αββά Μάρκου του Ασκητού “Περί του πνευματικού νόμου”. Εκείνος το δέχτηκε σαν από Θεού και ελπίζοντας να καρπωθεί κάτι σπουδαίο απ’ αυτό, το διάβασε ολόκληρο με πόθο και προσοχή. Απ’ όλα ωφελήθηκε, αλλά τρία ιδιαιτέρως κεφάλαια έβαλε στην καρδιά του. Το ένα περιείχε αυτά τα λόγια:
Αν θέλεις τη θεραπεία σου επιμελήσου τη συνείδηση, κάνε ό,τι σου λέει και θα βρεις ωφέλεια.
Τό δεύτερο έλεγε:
Όποιος επιζητεί τις ενέργειες του Αγίου Πνεύματος προ της εργασίας των εντολών μοιάζει με δούλο, που μόλις τον αγόρασαν επιδιώκει αμέσως την απελευθέρωση.
Και το τρίτο:
Είναι τυφλός αυτός που κράζει και λέει: «Υιέ Δαβίδ ελέησόν με» [Μαρκ.10:47-48], και προσεύχεται σωματικά χωρίς να έχει ακόμη γνώση πνευματική. Αυτός όμως ο πρώην τυφλός, αφού άνοιξε τα μάτια του και είδε τον Κύριο, δεν τον ονομάζει πια υιό Δαβίδ αλλά τον ομολογεί Υιό Θεού και τον προσκυνεί [Ιω.9:38].
Διαβάζοντάς τα αυτά ο νέος θαύμασε και θαυμάζοντας πίστεψε ότι επιμελούμενος τη συνείδηση θα βρεί ωφέλεια, με την εργασία των θείων εντολών θα κατανοήσει την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, και με τη χάρη του θα αναβλέψει νοερώς και θα δει τον Κύριο, από την αγάπη και τον πόθο του οποίου πληγώθηκε η καρδιά του και επιζητούσε με ελπίδα το πρώτο και μη φαινόμενο κάλλος.
Τίποτε άλλο δεν έκανε, όπως με βεβαίωσε με όρκο, παρά μόνο κάθε βράδυ τον μικρό εκείνο κανόνα, που του όρισε ο γέροντας και μετά κοιμόταν στο κρεβάτι του. Όταν δε η συνείδηση τον προέτρεπε: «Κάνε κι άλλες μετάνοιες, πρόσθεσε μερικούς ψαλμούς ακόμη, λέγε περισσότερες φορές το ‘Κύριε ελέησον’ μπορείς», πρόθυμα και αδίστακτα την υπάκουε, σαν να του το έλεγε ο ίδιος ο Θεός. Από τότε ποτέ δεν κοιμήθηκε αν τον έλεγχε η συνείδηση και του έλεγε: «Γιατί δεν το έκανες αυτό;». Εκείνος λοιπόν την ακολουθούσε πιστά και εκείνη μέρα με τη μέρα πρόσθετε νέες εντολές. Έτσι σε λίγο καιρό αυξήθηκε πολύ η εσπερινή του ακολουθία.
Την ημέρα διηύθυνε τον οίκο ενός πατρικίου στου οποίου το παλάτι πήγαινε κάθε πρωΐ φροντίζοντας για τα προς το ζην αναγκαία. Έτσι κανείς δεν γνώριζε τη μυστική του εργασία. Αυτός όμως κάθε βράδυ έκανε όλο και περισσότερες μετάνοιες πέφτοντας με το πρόσωπο στη γη, ενώ δάκρυα κυλούσαν από τα μάτια του. Οταν στεκόταν σε προσευχή είχε τα πόδια ενωμένα μεταξύ τους και αμετακίνητα. Διάβαζε με πόνο, με στεναγμούς και δάκρυα προσευχές προς τη Θεοτόκο. Πρόσπεφτε στα άχραντα πόδια του Κυρίου σαν να τον έβλεπε παρόντα σωματικά και σαν τυφλός του ζητούσε να τον ελεήσει για ν’ αναβλέψει ψυχικά. Και καθώς η προσευχή αύξανε κάθε βράδυ, διαρκούσε μέχρι τα μεσάνυχτα, χωρίς αυτός καθόλου να ραθυμεί ή να χαλαρώνει την προσοχή του κατά τη διάρκειά της. Κανένα μέλος του σώματός του δεν σάλευε τελείως, ούτε τα μάτια του έστρεφαν δεξιά-αριστερά ή πάνω, αλλά στεκόταν ακίνητος σαν άγαλμα ή σαν ασώματος.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Εδώ ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος αναφέρεται συγκεκαλυμμένα στην αρχή της δικής του πνευματικής πορείας. Γεώργιος φαίνεται πως ήταν το κοσμικό του όνομα.
2. Πρόκειται για τη φημισμένη Μονή Στουδίου και για τον οσιώτατο μοναχό Συμεών τον Ευλαβή, πνευματικό πατέρα και γέροντα του Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου.
Αρπαγή μέσα στο Φως
ΚΑΠΟΙΑ νύχτα λοιπόν, που έλεγε το «Ο Θεός ιλασθήτι μοι τω αμαρτωλώ» με τον νου μάλλον παρά με τα χείλη, φάνηκε ξαφνικά από ψηλά πλούσια θεία έλαμψη και γέμισε όλος ο τόπος. Μόλις έγινε αυτό, ο νέος δεν καταλάβαινε πια αν βρισκόταν μέσα σε σπίτι και κάτω από στέγη. Φως μόνο έβλεπε παντού και δεν αισθανόταν καν αν πατούσε στη γη, αλλ’ ούτε φοβόταν μήπως πέσει. Δεν σκεπτόταν καθόλου τον κόσμο ούτε του άγγιζε τον λογισμό τίποτε απ’ όσα πειράζουν τους ανθρώπους που φορούν σάρκα. Ήταν όλος μέσα σ’ ένα άϋλο φως και νόμιζε πως έγινε κι ο ίδιος φως. Λησμόνησε όλο τον κόσμο, ενω πλημμύρισε από δάκρυα ανέκφραστης χαράς και αγαλλιάσεως. Έπειτα ο νους του ανέβηκε στον ουρανό και είδε άλλο φως λαμπρότερο απ’ το πρώτο. Κοντά σ’ αυτό το φως βλέπει με έκπληξη να στέκεται εκείνος ο άγιος και ισάγγελος γέροντας, που του έδωσε τον κανόνα και το βιβλίο.
Ακούγοντάς το εγώ αυτό, σκέφτηκα ότι η πρεσβεία του αγίου εκείνου είχε συνεργήσει πολύ, ώστε να αξιωθεί ο νέος τέτοιας ελλάμψεως και ότι έτσι τα οικονόμησε ο Θεός για να του φανερώσει σε ποιό ύψος αρετής είχε φθάσει ο άγιος γέροντάς του.
Όταν πέρασε η θεωρία και ήρθε πάλιν στον εαυτό του, τον συνείχε χαρά και έκπληξη και δάκρυα ανέβλυζαν από την καρδιά του γεμάτα γλυκύτητα. Τέλος ξάπλωσε στο κρεβάτι του, ενώ εκείνη την ώρα λάλησε ο πετεινός φανερώνοντας ότι είναι μεσάνυχτα. Μετά από λίγο εκκλησίες σήμαναν τον Όρθρο. Κι αυτός σηκώθηκε να ψάλλει κατά τη συνήθειά του, χωρίς να έχει ούτε καν έννοια για ύπνο εκείνη τη νύχτα.
Αυτά έγιναν με τη θέληση και την απόλυτη κρίση του Θεού, χωρίς ο νέος να κάνει τίποτα περισσότερο, παρά μόνο όσα ακούσατε, με ορθή πίστη και αδίστακτη ελπίδα. Ας μην πει λοιπόν κανείς ότι έπραξε αυτά δοκιμαστικώς. Κάτι τέτοιο ούτε καν από το λογισμό του πέρασε -γιατί αυτός που δοκιμάζει και εκπειράζει, πίστη δεν έχει αποκτήσει- αλλά απορρίπτοντας κάθε άλλη εμπαθή και φιλήδονη έννοια φρόντιζε, όπως με βεβαίωνε, μόνο για όσα του έλεγε η συνείδηση, ώστε ήταν σαν νεκρός για τα αισθητά πράγματα του βίου κι ούτε καν την τροφή και το νερό επιζητούσε συχνά και ενήδονα.
Το Φως καρπός της πίστεως
ΑΚΟΥΣΑΤΕ αδελφοί μου, πόσα κατορθώνει η πίστη στον Θεό, όταν επισφραγίζεται με έργα; Είδατε ότι ούτε η νεότητα είναι απόβλητη, αλλ’ ούτε και τα γηρατειά είναι ωφέλιμα, όταν λείπει η σύνεση και ο φόβος του Θεού; Βεβαιωθήκατε ότι ούτε το κέντρο της πόλεως δεν μας εμποδίζει να εργαζόμαστε τις εντολές του Θεού, αν είμαστε πρόθυμοι και άγρυπνοι, ούτε η αναχώρηση από τον κόσμο και η ησυχία ωφελούν αν ραθυμούμε και αμελούμε;
Ακούμε όλοι για τον Δαβίδ τον θαυμάζουμε και λέμε: «ένας είναι ο Δαβίδ και άλλος δεν είναι», και να εδώ περισσότερο από τον Δαβίδ. Γιατί εκείνος πήρε τη μαρτυρία από τον Θεό, χρίσθηκε προφήτης και βασιλιάς, έλαβε Πνεύμα Άγιο και είχε πολλές περί Θεού αποδείξεις. Όταν αμάρτησε λοιπόν και στερήθηκε τη χάρη του Πνεύματος και του αφαιρέθηκε το προφητικό χάρισμα και αποξενώθηκε από τη συνήθη κοινωνία με τον Θεό, τι το αξιοθαύμαστο αν αυτά πάλι τα αναζήτησε, λαχταρώντας τη χάρη από την οποία ξέπεσε;
Ενώ αυτός ο νέος όντας προσκολλημένος μόνο στα κοσμικά και στραμμένος στα πρόσκαιρα και έχοντας διάνοια που δεν φαντάσθηκε ποτέ τίποτε ψηλότερα από τα γήϊνα -ώ των κριμάτων σου Κύριε!- άκουσε μόνο γι’ αυτά κι αμέσως πίστεψε. Tόσο πολύ, ώστε έκανε και έργα άξια της πίστεως, από τα οποία η διάνοιά του πήρε φτερά κι έφτασε στους ουρανούς. Κέρδισε τη συμπάθεια της Μητέρας του Χριστού και με την πρεσβεία της εξιλέωσε τον Θεό. ΄Ελκυσε μέσα του τη χάρη του Πνεύματος και αυτή τον ενίσχυσε να φθάσει μέχρι τον ουρανό και τον καταξίωσε της θέας του φωτός εκείνου, που όλοι ποθούν αλλά πολύ λίγοι το αξιώνονται.
Αυτός ο νέος, που ούτε νήστεψε πολλούς χρόνους, ούτε ποτέ κοιμήθηκε καταγής, ούτε φόρεσε τρίχινα ενδύματα, ούτε είχε καρεί μοναχός, ούτε απομακρύνθηκε σωματικά από τον κόσμο αλλά μόνο πνευματικά, με λίγη αγρυπνία αναδείχθηκε ανώτερος από τον Λώτ τον ξακουστό στα Σόδομα. Ή μάλλον, αναδείχθηκε ένσαρκος άγγελος, ψηλαφητός και αψηλάφητος, βλεπόμενος αλλ’ όχι περιοριζόμενος, άνθρωπος φαινομενικά αλλ’ άσαρκος πραγματικά, «γενόμενος τοις πάσι τα πάντα» (Α’ Κορ. 9:22) και όντας μόνος με μόνο το Θεό που γνωρίζει τα πάντα. Γι’ αυτό με τη δύση του αισθητού ήλιου τον καταύγασε το γλυκό φως του νοητού ήλιου, προαναγγέλλοντας και προμηνύοντας το ανέσπερο φως του μέλλοντος αιώνος που επρόκειτο να απολαύσει. Και δικαίως. Γιατί η αγάπη του ποθουμένου Χριστού τον απομάκρυνε από τον κόσμο, από τη φύση και απ’ όλα γενικά τα πράγματα και τον ανέδειξε πνευματικό και φωτεινό. Και όλα αυτά ενώ κατοικούσε μέσα στην πόλη, είχε την επιστασία σπιτιού, φρόντιζε για δούλους και ελεύθερους και μεριμνούσε για όλα όσα είναι αναγκαία σ’ αυτήν τη ζωή.
Αρκούν αυτά και για έπαινο του νέου και για να σας παρακινούσαν σε πόθο και μίμησή του ή μήπως θέλετε να σας πω κι’ άλλα ακόμη μεγαλύτερα, που ίσως ούτε η ακοή σας θα τα ανεχόταν; Όμως τι ανώτερο ή τι τελειότερο μπορεί να βρεθεί απ’ αυτό; (3) Τίποτε, καθώς βεβαιώνει και ο Θεολόγος Γρηγόριος:
Η αρχή, λέει, της σοφίας είναι ο φόβος του Κυρίου [Παροιμ. 1:7]. Γιατί όπου φόβος εκεί τήρηση των εντολών. Και όπου τήρηση των εντολών κάθαρση σαρκός, δηλαδή του νέφους που εμποδίζει την ψυχή και δεν την αφήνει να δει καθαρά τη θεία ακτίνα. Και όπου κάθαρση, έλλαμψη. Έλαμψη δε είναι η εκπλήρωση του πόθου εκείνων που ποθούν σφοδρά τα μέγιστα ή το μέγιστο ή υπέρ το μέγα. (4)
Με αυτά τα λόγια φανερώνει ότι το ατέλειωτο τέλος κάθε αρετής είναι ο φωτισμός του Πνεύματος, στον οποίο όποιος έφθασε κατέκτησε το τέλος και πέρας όλων των αισθητών και βρήκε την αρχή της γνώσεως των πνευματικών.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
3. Εννοεί τη θεία έλλαμψη.
4. ‘Μέγιστα’ εδώ εννοεί ο Θεολόγος τα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος, ‘μέγιστο’ τη Θεότητα την οποία χαρακτηρίζει και με τον όρο ‘υπέρ το μεγα’ επειδή δεν προσδιορίζεται από καμμία ποσότητα ή μέγεθος, (κατά τον Νικήτα Σερρών -βλ. Και Διονυσίου Ζαγοραίου “Συμεών του Νέου Θεολόγου τα Ευρισκόμενα”, Εκδ. Β.Ρηγοπούλου, Θεσ/κη 1977, σημ. Σελ.284).
Πίστη και έργα
ΑΥΤΑ είναι, αδελφοί μου, τα θαυμάσια του Θεού. Γι’ αυτό αν και κρύβονται οι άγιοι ο Θεός τους φανερώνει, ώστε άλλοι μεν να τους μιμούνται, άλλοι δε να είναι αναπολόγητοι. Και όσοι ζουν μέσα στους θορύβους ή σε κοινόβια ή σε όρη ή σε σπήλαια, αν πολιτεύονται καθώς πρέπει, να σώζονται και να αξιώνονται μεγάλων αγαθών από τον Θεό για την πίστη τους μόνο. Όσοι όμως από ραθυμία χάνουν τη σωτηρία τους να είναι αναπολόγητοι κατά την ημέρα της Κρίσεως. Είναι αψευδής, αδελφοί μου, αυτός που υποσχέθηκε να μας σώζει μόνο για την πίστη μας σ’ αυτόν.
Ελεήστε λοιπόν τους εαυτούς σας και εμένα που σας αγαπώ και πολλές φορές θρηνώ για σας και χύνω δάκρυα -γιατί τέτοιους μας θέλει ο συμπαθής και ελεήμων Θεός- πιστέψτε όλόψυχα στον Κύριο, απαρνηθείτε τη γη και όλα όσα παρέρχονται, προσέλθετε και προσκολληθείτε σ’ αυτόν. Σε λίγο ο ουρανός και η γη θα παρέλθουν. Χωρίς εκείνον δεν υπάρχει τέρμα ούτε όριο στην πτώση των ανθρώπων. Διότι ο Θεός είναι αχώρητος και ακατάληπτος. Πού να βρεθεί λοιπόν τόπος -πες μου αν μπορείς- για όσους εκπέσουν από τη βασιλεία του;
Μου έρχεται να θρηνώ, πονάει η καρδιά μου και λειώνω για σας, όταν σκέπτομαι ότι έχουμε τόσο μεγαλόδωρο και φιλάνθρωπο Δεσπότη, ο οποίος μόνο για την πίστη μας σ’ αυτόν μας χαρίζει τέτοια αγαθά, που υπερβαίνουν νουν, ακοή και διάνοια και που «δεν ανέβηκαν ποτέ σε καρδιά ανθρώπου» [Α' Κορ. 2:9]. Εμείς όμως σαν άλογα ζώα προτιμούμε τη γη και τα γήινα, που μας προσφέρει η μεγάλη του ευσπλαγχνία για τις ανάγκες του σώματος, για να τρεφόμαστε δηλαδή με μέτρο απ’ αυτά. Ενώ η ψυχή μας τρεφόμενη με τη νοερή τροφή του Πνεύματος πρέπει να πορεύεται ανεμπόδιστα προς τα άνω κατά το μέτρο της καθάρσεως και της αναβάσεως.
Να τι είναι ο άνθρωπος και να γιατί δημιουργηθήκαμε: Αφού απολαύσουμε εδώ κάποιες μικρές ευεργεσίες του Θεού, με την ευγνωμοσύνη και την προς αυτόν αγάπη να απολαύσουμε εκεί πάνω τα μεγαλύτερα και τα αιώνια. Όμως αλλοίμονο, όχι μόνο δεν φροντίζουμε καθόλου για τα μέλλοντα, αλλά είμαστε αχάριστοι και για τα παρόντα και γινόμαστε έτσι ίδιοι με τους δαίμονες ή και χειρότεροι ίσως για να πούμε την αλήθεια. Γι’ αυτό είμαστε άξιοι περισσότερης τιμωρίας, όσο περισσότερο ευεργετηθήκαμε με τη γνώση του Θεού, που έγινε για χάρη μας όμοιος με μας εκτός μόνο από την αμαρτία, για να μας απαλλάξει από την πλάνη και να μας ελευθερώσει από την αμαρτία.
Αλλά τι να πω; Σε όλα αυτά πιστεύουμε μόνο με λόγια, ενώ με τα έργα τα αρνούμαστε. Δεν ομολογείται παντού ο Χριστός στις πόλεις, στα χωριά, στα κοινόβια, στα όρη; Κοίταξε όμως και ερεύνησε αν τηρούν τις εντολές του. Μετά βίας θα βρείς μέσα σε χιλιάδες και μυριάδες έναν, που να είναι με έργα και λόγια χριστιανός. Δεν είπε στο ιερό Ευαγγέλιο ο Κύριος και Θεός μας,
«όποιος πιστεύει σε μένα θα κάνει έργα που κάνω κι εγώ και ακόμη μεγαλύτερα» [Ιω. 14:12];
Ποιός όμως από μας τολμάει να πει, «εγώ κάνω τα έργα του Χριστού και πιστεύω πιστά στον Χριστό»; Δεν βλέπετε, αδελφοί, ότι θα βρεθούμε άπιστοι την ημέρα της Κρίσεως και θα υποστούμε δριμύτερη κόλαση από εκείνους που δεν γνώρισαν καθόλου τον Κύριο; Διότι ένα από τα δύο είναι αναπόφευκτο να συμβεί, ή εμείς να κατακριθούμε ως άπιστοι ή να αποδειχθεί ο Χριστός ψεύτης, πράγμα που είναι αδύνατον, αδελφοί μου, αδύνατον.
Πηγη:http://www.myriobiblos.gr/texts/greek/symeon_arpagi.html
Σωτήρια σκέψη
Στις 2-10-2009 στην σειρά Απίστευτες Επιβιώσεις στο τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΙ έδειχνε με ηθοποιούς την αληθινή ιστορία ενός ζευγαριού που χάθηκε μέσα στη ζούγκλα του Αμαζονίου για 7 ημέρες. Ένας νεαρός γεμάτος αυτοπεποίθηση και εγωισμό, σίγουρος ότι θα τα καταφέρει και μια κοπέλα η οποία έπασχε από κατάθλιψη και δεν είχε τα φάρμακά της αυτές τις μέρες που χάθηκαν στη ζούγκλα.
Το αποτέλεσμα ήταν να φτάσουν σε ένα σημείο όπου η κοπέλα κάτω από την εμπειρία της αρρώστιας της να ζητά από τον νεαρό το μαχαίρι που είχαν για να τελειώσει τη ζωή της καθώς η ταλαιπωρία ήταν αφάνταστη. Ο νεαρός την απέτρεπε αλλά στην συνέχεια δέχθηκε να τελειώσουν μαζί τη ζωή τους μέσα στο αδιέξοδο της απελπισίας. Και ενώ έφτασαν σε τέτοιο σημείο, ο νεαρός έκανε μια τελευταία σκέψη βλέποντας τον εαυτό του μέσα στις λάσπες και στον ιδρώτα. Να ‘’πλυθώ, σκέφθηκε, για να με δεχθεί ο Κύριος καθαρό στο σώμα και στην ψυχή’’. Και βρήκε αμέσως ένα μεγάλο ρυάκι για να πλυθεί αλλά ταυτόχρονα σκέφτηκε ότι αυτό το ρυάκι μπορεί να οδηγεί κάπου στη θάλασσα να το ακολουθήσουν και τελικά βρήκαν ένα βαρκάρη σε μια μικρή λίμνη που περούσε τυχαία , αλλά σπάνια επισκεπτόταν αυτή τη λίμνη όπως αναφέρθηκε στη σειρά και βρήκαν τη σωτηρία τους.
Μια σκέψη στο Θεό μέσα στην απελπισία μας και όλα μπορούν να αλλάξουν.
Το αποτέλεσμα ήταν να φτάσουν σε ένα σημείο όπου η κοπέλα κάτω από την εμπειρία της αρρώστιας της να ζητά από τον νεαρό το μαχαίρι που είχαν για να τελειώσει τη ζωή της καθώς η ταλαιπωρία ήταν αφάνταστη. Ο νεαρός την απέτρεπε αλλά στην συνέχεια δέχθηκε να τελειώσουν μαζί τη ζωή τους μέσα στο αδιέξοδο της απελπισίας. Και ενώ έφτασαν σε τέτοιο σημείο, ο νεαρός έκανε μια τελευταία σκέψη βλέποντας τον εαυτό του μέσα στις λάσπες και στον ιδρώτα. Να ‘’πλυθώ, σκέφθηκε, για να με δεχθεί ο Κύριος καθαρό στο σώμα και στην ψυχή’’. Και βρήκε αμέσως ένα μεγάλο ρυάκι για να πλυθεί αλλά ταυτόχρονα σκέφτηκε ότι αυτό το ρυάκι μπορεί να οδηγεί κάπου στη θάλασσα να το ακολουθήσουν και τελικά βρήκαν ένα βαρκάρη σε μια μικρή λίμνη που περούσε τυχαία , αλλά σπάνια επισκεπτόταν αυτή τη λίμνη όπως αναφέρθηκε στη σειρά και βρήκαν τη σωτηρία τους.
Μια σκέψη στο Θεό μέσα στην απελπισία μας και όλα μπορούν να αλλάξουν.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
