«Ένα σπουδαίο πνεύμα μας αποχαιρετά»

http://www.romiosini.org.gr

«Ένα σπουδαίο πνεύμα μας αποχαιρετά»

Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έχει αποσυρθεί από τη δημόσια ζωή για λόγους υγείας: καρκίνος στους λεμφαδένες. Η κατάστασή του μοιάζει να επιδεινώνεται μέρα με τη μέρα. Η αποχαιρετιστήρια επιστολή που ακολουθεί εστάλη από τα συγγραφέα στους φίλους του και χάρη στο διαδίκτυο έφτασε και σε μας. Σας συστήνω να τη διαβάσετε, καθώς πρόκειται για ένα πραγματικά συγκινητικό κείμενο γραμμένο από έναν από τους λαμπρότερους λατινοαμερικανούς συγγραφείς του αιώνα που μας πέρασε.

«Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ. Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι για αυτό που αξίζουν, αλλά για αυτό που σημαίνουν. Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια μας, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα, όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα, όταν οι άλλοι κοιμόνταν. Θα άκουγα, όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα! Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα, αλλά και την ψυχή μου. Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα με ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη.Θα πότιζα με τα δάκρυά μου τα τριαντάφυλλα, για να νιώσω τον πόνο από τα αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...

 

Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή... δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μια μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους που αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα. Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν, όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά, αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους.. Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάκτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα. Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί.

 

Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σε αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω. Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σε έβλεπα να κοιμάσαι, θα σε αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σε έβλεπα να βγαίνεις από την πόρτα, θα σε αγκάλιαζα και θα σου έδινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σε έβλεπα, θα έλεγα «σ' αγαπώ» και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.

Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει και άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα ήθελα να σου πω πόσο σε αγαπώ και ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω. Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος, είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι' αυτό μην περιμένεις άλλο, κάνε το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου καλά, βρες χρόνο για να τους πεις «συγγνώμη», «συγχώρεσέ με», «σε παρακαλώ», «ευχαριστώ» κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις. Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα από τον Κύριο δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα.»

 

Το κείμενο παραχωρήθηκε ευγενώς από τον Αρχιμανδρίτη Γρηγόριο Τερζή, Ι.Ν. Αγίας Δύναμης.

 

Αποκαλυπτική συνέντευξη Ηγουμένου Εφραίμ στην Ελευθεροτυπία

http://www.romfea.gr


Πυρά και μηνύματα εναντίον μελών της κυβέρνησης Καραμανλή εξαπολύει με συνέντευξή του στην «Κ.Ε.» ο πατέρας Εφραίμ, λίγο πριν κλείσει στην εξεταστική η διερεύνηση του σκανδάλου της Μονής Βατοπεδίου.
Αποκαλύπτει ότι «με πρωτοβουλία του τότε πρωθυπουργού Κων. Καραμανλή» έγινε η επίμαχη επίσκεψη τον Ιούλιο του 2006 στο Αγιον Ορος! Επιμένει, όμως, ότι το αντικείμενο των τότε συνομιλιών ήταν μόνο η δημιουργία του Ιδρύματος Αγιος Γρηγόριος Παλαμάς. Αποφεύγει πάντως να συνδέσει την εγκατάσταση του ιδρύματος στο ολυμπιακό ακίνητο, παρ' ότι φαίνεται ότι από το 2006 υπήρχε σχέδιο για το ίδρυμα, κάτι που γνώριζε και ο τότε πρωθυπουργός.
* Για τον Θ. Ρουσόπουλο δηλώνει: «Δεν επικοινωνούμε πλέον σήμερα λόγω των εξελίξεων και της δυσφήμησης του ονόματός του» και επιμένει ότι η σχέση τους ήταν καθαρά πνευματική. Ο Γ. Αγγέλου -λέει- επισκεπτόταν τη μονή κάθε Σάββατο του Λαζάρου, αλλά «ποτέ δεν του είχαν ζητήσει τη μεσολάβησή του για τις ανταλλαγές...».
* Δηλώνει πάντα με σημασία ότι σύρθηκαν στις ανταλλαγές «από την προηγούμενη κυβέρνηση». Αποδίδει αυτή τη στάση στις αντιδράσεις των τοπικών φορέων και γι' αυτό, τονίζει, τα ακίνητα της Ξάνθης εξαιρέθηκαν από τις ανταλλαγές.
* Αισθάνεστε αλήθεια ως φορέας σκανδάλου; Εχετε κάνει λάθη στη υπόθεση του Βατοπεδίου; Εσείς εξομολογείστε, έχετε πνευματικό;
- Κατ' αρχήν, θα ήθελα να σας διευκρινίσω ότι δεν πρόκειται για κανένα σκάνδαλο. Πρόκειται για μια υπόθεση που αφορά τη μακροχρόνια προστασία των ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων της μονής επί της Λίμνης Βιστωνίδας και των παραλίμνιων αυτής εκτάσεων έναντι του ελληνικού Δημοσίου. Βγήκε στο φως της δημοσιότητας και παρουσιάστηκε ως «σκάνδαλο» με στόχο να αμαυρωθεί η εικόνα και η μακροχρόνια προσφορά της μονής, η οποία αποτελεί πόλο έλξης χιλιάδων χριστιανών από όλο τον κόσμο. Εάν γύριζα τον χρόνο πίσω, δεν ξέρω αν θα άφηνα τη Μονή να συρθεί με αυτό τον τρόπο στις ανταλλαγές. Σίγουρα θα ζητούσα από το ελληνικό Δημόσιο να διασφαλίσει τα συμφέροντα της Μονής ως νομικού προσώπου δημόσιου δικαίου. Εάν αυτό ήταν λάθος, θα κριθεί μετά από την ολοκλήρωση κάθε εκκρεμούσας διαδικασίας και ύστερα -φοβάμαι- από πολλά χρόνια, όταν θα καταλαγιάσει αυτή η άδικη επίθεση. Πάντοτε είχα πνευματικό· η εξομολόγηση είναι ένα από τα μυστήρια της Εκκλησίας.
* Ποιος συνέλαβε το σχέδιο της ανάπτυξης της Μονής; Τα εξηγήσατε όλα αυτά σε υπουργούς της πρώην κυβέρνησης; Τι βοήθεια τους ζητήσατε;
- Η Ιερά Μονή Βατοπεδίου έγινε κοινόβιο το έτος 1990, όταν επανδρώθηκε από την αδελφότητα 18 νέων μοναχών, υπό τη δική μου πνευματική ηγεσία. Το έργο μας ήταν ιδιαιτέρως δυσχερές, καθώς η Μονή είχε κατά κυριολεξία καταρρεύσει, τα περισσότερα από τα κτίσματα ήταν ασυντήρητα, ερειπωμένα και, κάποια, υπό κατάρρευση. Υπήρχαν επίσης ανεκτίμητης πολιτιστικής και ιστορικής αξίας κειμήλια, χειρόγραφα, παλαίτυπα βιβλία, ιστορικά έγγραφα κ.λπ., τα οποία κινδύνευαν να καταστραφούν ή να απωλεσθούν. Είχαμε ένα μοναστήρι τριάντα πέντε χιλιάδων τετραγωνικών μέτρων και μαζί με τα εξαρτήματά του άλλες εβδομήντα χιλιάδες, δηλαδή εκατό χιλιάδες τετραγωνικά μέτρα, που ήταν όλα μνημεία έρημα, χαμένα και εγκαταλελειμμένα. Και αρχίσαμε να σκεφτόμαστε πώς θα αποδώσουμε στην Ιερά Μονή την παλιά της αίγλη. Ετσι αρχίσαμε να κάνουμε μελέτες, να συντηρούμε το Μοναστήρι και να υποβάλλουμε αιτήσεις για την υπαγωγή σε κοινοτικά προγράμματα χρηματοδότησης της αναστήλωσης της Μονής. Δεν συζήτησα με κανέναν υπουργό για όλα αυτά. Αντιθέτως μπορώ να πω ότι στο θέμα της προστασίας των ιδιοκτησιακών μας δικαιωμάτων οι εκάστοτε υπουργοί ήταν αρνητικοί και κουραστήκαμε ασύγκριτα για να διασφαλίσουμε τα δικαιώματά μας.
* Είχατε κατ' ιδίαν συζητήσεις με τον πρώην πρωθυπουργό, ποιος ήταν ο σκοπός της επίμαχης επίσκεψης;
- Ο τέως πρωθυπουργός επισκέφθηκε το Αγιον Ορος με δική του πρωτοβουλία περί τα τέλη Ιουλίου 2006, κατόπιν προηγούμενης συνεννόησης με την Ιερά Κοινότητα κατά το Πρωτόκολλο και με τις Ιερές Μονές που ήθελε να επισκεφθεί, δηλαδή τη Μονή Μεγίστης Λαύρας, τη Μονή Βατοπεδίου και τη Μονή Ιβήρων. Δεν υπήρχε σκοπός στην επίσκεψη αυτή και δεν είχαμε συζητήσεις με τον τέως πρωθυπουργό για την υπόθεση των ανταλλαγών. Αντιθέτως η μοναδική νύξη που του έγινε αφορούσε τη δημιουργία του Ιδρύματος Αγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, το οποίο προοριζόταν να παράσχει μεταξύ άλλων ένα μεγάλο φιλανθρωπικό έργο και για το οποίο μας υποσχέθηκε στήριξη όπου μπορούσε.
* Ποια ήταν η σχέση σας με τον Θ. Ρουσόπουλο; Αλήθεια, επικοινωνείτε μαζί του ως σήμερα;
- Η σχέση μου με τον Ρουσόπουλο ήταν καθαρά πνευματική. Δυστυχώς όμως σήμερα λόγω των εξελίξεων και της δυσφήμησης του ονόματός του στην υπόθεση του Βατοπεδίου δεν έχουμε κάποια επικοινωνία. Δυστυχώς κατάντησε η κατάθεση πίστης και πνευματικότητας να θεωρείται ποινικό αδίκημα.
* Θεωρείτε ότι συνάδει με την πνευματικότητα του Αγίου Ορους η διακίνηση εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ μέσω διαφόρων εταιρειών -κάποιες είναι και υπεράκτιες;
- Κατ' αρχήν πρέπει να σας διευκρινίσω ότι η Ιερά Μονή Βατοπεδίου δεν έχει αναπτύξει ποτέ επιχειρηματική δραστηριότητα η ίδια. Δεν είναι αυτό το έργο μας. Γι' αυτό τον λόγο η Μονή έχει αναθέσει σε τρίτους ειδικούς τη διαχείριση των χρημάτων της, τα οποία σας δηλώνω κατηγορηματικά ότι χρησιμοποιεί αποκλειστικά για την ολοκλήρωση της αναστήλωσης της Μονής, τη συντήρηση των ιερών κειμηλίων, τη σίτιση και φιλοξενία μοναχών και επισκεπτών και τη διενέργεια φιλανθρωπικών έργων.
* Στο Βατοπέδι έχετε εντυπωσιακό κατάλογο επισκεπτών. Τι εννοούσατε όταν είπατε στην εξεταστική, ότι «είμαστε σε ένα εθνικό κέντρο, όπου είμαστε πραγματικά υπηρέτες του γένους»;
- Τα μοναστήρια σε κάθε ορθόδοξη χώρα είναι κέντρα διαφύλαξης της παράδοσης και της θρησκείας στην οποία πιστεύουν. Ενα τέτοιο μοναστήρι είναι και η Ιερά Μονή Βατοπεδίου. Διαφυλάσσει ακέραια την παράδοση του γένους και υπηρετεί την ορθοδοξία. Πιστεύω ότι αυτό είναι μια μεγάλη προσφορά, καθρέφτης του γένους μας και κιβωτός των ορθοδόξων παραδόσεων. Και είναι πραγματικά τιμή της Ελλάδας για όλους όσοι μας επισκέπτονται, απλοί πολίτες αλλά και ηγέτες κρατών.
* Πιστεύετε ότι υπήρξαν κρατικοί λειτουργοί που χρηματίστηκαν για να σας εκχωρήσουν τα κρατικά φιλέτα;
- Απαντώ κατηγορηματικά όχι. Θα ήταν μεγάλη αδικία κάθε ισχυρισμός περί του αντιθέτου. Αλλωστε εμείς ζητήσαμε να ανοίξουν όλοι οι τραπεζικοί λογαριασμοί για να διαπιστωθεί η πορεία κάθε ποσού. Από όσο γνωρίζω με τα μέχρι τώρα στοιχεία και πορίσματα της Τράπεζας της Ελλάδος, δεν έχει προκύψει κάποιος χρηματισμός των κρατικών λειτουργών από τρίτους. Οσο για τα λεγόμενα «φιλέτα», ο όρος, καθαρά εφεύρεση ορισμένων για να παραπλανηθούν οι αρμόδιες αρχές και ο λαός, πρέπει να σας πω ότι τα ακίνητα που μας έδωσε το ελληνικό Δημόσιο για ανταλλαγή με τη Λίμνη Βιστωνίδα και τις παραλίμνιες εκτάσεις σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να χαρακτηριστούν «φιλέτα». Αντιθέτως, πολλά απ' αυτά που μας έδωσαν ήταν ακατάλληλα για οποιαδήποτε χρήση, είτε διότι υπήρχαν πολεοδομικοί περιορισμοί, είτε διότι ήταν δασικές εκτάσεις, είτε, όπως το ολυμπιακό ακίνητο, το οποίο δεν πληρούσε τις προδιαγραφές ασφάλειας για την εξυπηρέτηση ιδρυματικών σκοπών.
* Τι λέτε για την κατάθεση του υπουργού Τσιτουρίδη, ότι μέσω λάπτοπ εσείς υποδεικνύατε τα ακίνητα που επιθυμούσατε να εκχωρηθούν;
- Κατ' αρχήν δεν γνωρίζω ποιοι λόγοι σκοπιμότητας οδήγησαν τον κύριο Τσιτουρίδη στις αναλήθειες που είπε. Ήταν εξ εκείνων που αναγνώριζαν την ιδιοκτησία μας επί της Λίμνης και των παραλιμνίων κι επιθυμούσαν ανταλλαγές. Ωστόσο σας δηλώνω κατηγορηματικά ότι εκ των πραγμάτων δεν μπορούσαμε να γνωρίζουμε τα διαθέσιμα ακίνητα και δεν είχαμε σε καμία περίπτωση δικαίωμα υπόδειξης και επιλογής. Σε κάθε περίπτωση, δεν ξέρω τι είναι τα λάπτοπ.
* Καταγγείλατε στην εξεταστική ότι συρθήκατε στις ανταλλαγές. Ποιος σας έσυρε και ποιος ωφελήθηκε τελικά;
- Ολες οι κυβερνήσεις από το έτος 1998 και μετά αναγνώρισαν με σωρεία επισήμων εγγράφων και αποφάσεων τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα της Ιεράς Μονής Βατοπεδίου επί της Λίμνης Βιστωνίδας και των παραλίμνιων αυτής εκτάσεων. Οι ανταλλαγές που ακολούθησαν δεν ήταν δική μας επιλογή, ήταν πρωτοβουλία της τότε κυβέρνησης, η οποία προκειμένου να ικανοποιήσει το αίτημα των τοπικών παραγόντων να φύγουμε από την περιοχή τους μας οδήγησε στις ανταλλαγές.
Αυτό άλλωστε το κατέθεσε και ένας από τους βασικότερους αυτούς παράγοντες, ο πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Ξάνθης, κ. Αθ. Ξυνίδης, συγγενής του γεν. γραμματέα της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ, στον εισαγγελέα, ομολογώντας ότι οι ανταλλαγές ήταν αποτέλεσμα των κινητοποιήσεών τους.
Το κατέθεσαν και άλλοι μάρτυρες στην εξεταστική επιτροπή του 2008, όπως ο τ. υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης κ. Μπασιάκος και ο τ. υφυπουργός κ. Κοντός. Αυτές οι αλήθειες γιατί δεν αναφέρθηκαν ποτέ από τά μέσα επικοινωνίας ώστε να διαφωτισθεί ο λαός; Συρθήκαμε στις ανταλλαγές πιεζόμενοι από την τότε κυβέρνηση, με αποτέλεσμα να μας εμφανίζουν σαν συμμέτοχους σε ένα παιχνίδι πολιτικών συμφερόντων, όπου στην ουσία χαμένη βγήκε η Μονή.
* Ποια ήταν η σχέση σας με τον Γ. Αγγέλου, του ζητήσατε ποτέ τη διαμεσολάβηση προκειμένου να διευκολυνθείτε στην υπόθεση;
- Ο κ. Αγγέλου επισκεπτόταν κάθε Σάββατο του Λαζάρου για τρία συνεχή έτη το Μοναστήρι μας. Ποτέ δεν του ζήτησα τη διαμεσολάβηση για οτιδήποτε

Το όραμα του προφήτη Ησαΐα

 Κεφάλαιο στ΄

ΚΑΙ ἐγένετο τοῦ ἐνιαυτοῦ, οὗ ἀπέθανεν ᾿Οζίας ὁ βασιλεύς, εἶδον τὸν Κύριον καθήμενον ἐπὶ θρόνου ὑψηλοῦ καὶ ἐπῃρμένου, καὶ πλήρης ὁ οἶκος τῆς δόξης αὐτοῦ. 2 καὶ Σεραφὶμ εἱστήκεισαν κύκλῳ αὐτοῦ, ἓξ πτέρυγες τῷ ἑνὶ καὶ ἓξ πτέρυγες τῷ ἑνί, καὶ ταῖς μὲν δυσὶ κατεκάλυπτον τὸ πρόσωπον, ταῖς δὲ δυσὶ κατεκάλυπτον τοὺς πόδας καὶ ταῖς δυσὶν ἐπέταντο. 3 καὶ ἐκέκραγεν ἕτερος πρὸς τὸν ἕτερον καὶ ἔλεγον· ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος Κύριος σαβαώθ, πλήρης πᾶσα ἡ γῆ τῆς δόξης αὐτοῦ. 4 καὶ ἐπήρθη τὸ ὑπέρθυρον ἀπὸ τῆς φωνῆς, ἧς ἐκέκραγον, καὶ ὁ οἶκος ἐπλήσθη καπνοῦ. 5 καὶ εἶπον· ὦ τάλας ἐγώ, ὅτι κατανένυγμαι, ὅτι ἄνθρωπος ὢν καὶ ἀκάθαρτα χείλη ἔχων, ἐν μέσῳ λαοῦ ἀκάθαρτα χείλη ἔχοντος ἐγὼ οἰκῶ καὶ τὸν βασιλέα Κύριον σαβαὼθ εἶδον τοῖς ὀφθαλμοῖς μου. 6 καὶ ἀπεστάλη πρός με ἓν τῶν Σεραφίμ, καὶ ἐν τῇ χειρὶ εἶχεν ἄνθρακα, ὃν τῇ λαβίδι ἔλαβεν ἀπὸ τοῦ θυσιαστηρίου, 7 καὶ ἥψατο τοῦ στόματός μου καὶ εἶπεν· ἰδοὺ ἥψατο τοῦτο τῶν χειλέων σου καὶ ἀφελεῖ τὰς ἀνομίας σου καὶ τὰς ἁμαρτίας σου περικαθαριεῖ. 8 καὶ ἤκουσα τῆς φωνῆς Κυρίου λέγοντος· τίνα ἀποστείλω, καὶ τίς πορεύσεται πρὸς τὸν λαὸν τοῦτον; καὶ εἶπα· ἰδοὺ ἐγώ εἰμι· ἀπόστειλόν με. 9 καὶ εἶπε· πορεύθητι καὶ εἰπὸν τῷ λαῷ τούτῳ· ἀκοῇ ἀκούσετε καὶ οὐ μὴ συνῆτε καὶ βλέποντες βλέψετε καὶ οὐ μὴ ἴδητε· 10 ἐπαχύνθη γὰρ ἡ καρδία τοῦ λαοῦ τούτου, καὶ τοῖς ὠσὶν αὐτῶν βαρέως ἤκουσαν καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτῶν ἐκάμμυσαν μήποτε ἴδωσι τοῖς ὀφθαλμοῖς καὶ τοῖς ὠσὶν ἀκούσωσι καὶ τῇ καρδίᾳ συνῶσι, καὶ ἐπιστρέψωσι, καὶ ἰάσομαι αὐτούς. 11 καὶ εἶπα· ἕως πότε Κύριε; καὶ εἶπεν· ἕως ἂν ἐρημωθῶσι πόλεις παρὰ τὸ μὴ κατοικεῖσθαι καὶ οἶκοι παρὰ τὸ μὴ εἶναι ἀνθρώπους, καὶ ἡ γῆ καταλειφθήσεται ἔρημος. 12 καὶ μετὰ ταῦτα μακρυνεῖ ὁ Θεὸς τοὺς ἀνθρώπους, καὶ πληθυνθήσονται οἱ ἐγκαταλειφθέντες ἐπὶ τῆς γῆς· 13 καὶ ἔτι ἐπ᾿ αὐτῆς ἔστι τὸ ἐπιδέκατον, καὶ πάλιν ἔσται εἰς προνομὴν ὡς τερέβινθος καὶ ὡς βάλανος, ὅταν ἐκπέσῃ ἐκ τῆς θήκης αὐτῆς.

Απόδοση

Και τον χρόνο που πέθανε ο βασιλιάς Οζίας, είδα τον Κύριο να κάθεται σε υψηλό θρόνο που ξεχώριζε  και ο οίκος του ήταν γεμάτος απο τη δόξα του. Και Σεραφείμ, στεκόταν σε κύκλο γυρω του, έχοντας το καθέ ένα απο έξι πτερύγια, και με τα δύο κάλυπταν ολοκληρωτικά το πρόσωπο, με τα δύο κάλυπταν τα πόδια τους και με τα άλλα δύο πετούσαν. Και φώναζε το ένα προς  το άλλο και έλεγαν. Άγιος, άγιος ,άγιος Κύριος σαβαώθ, γεμάτη όλη η γη απο τη δοξης του.  Και σείστηκε το πάνω μερος της θύρας απο την δύναμη της φωνής, και ο οίκος γέμισε καπνό. Και είπα. Εγώ ο ταλαίπωρος ,  έφτασα σε κατάνυξη, ότι ενώ είμαι άνθρωπος και έχω ακάθαρτα χείλη, και κατοικώ ανάμεσα σε λαό με ακάθαρτα χείλη, είδα τον βασιλιά Κύριο σαβαώθ με τα μάτια μου. Και στάλθηκε προς εμένα ένα απο τα Σεραφείμ, και είχε κάρβουνο στα χέρια του, που το πήρε με λαβίδα απο το θυσιαστήριο, και ακούμπησε στο στόμα μου και είπε. Να άγγιξε αυτό τα χείλη σου και αφέθηκαν  οι ανομίες σου και καθαρίστηκαν οι αμαρτίες σου. Και άκουσα την φωνή του Κυριου να μου λέει. Ποιόν να στείλω, και ποιος θα πορευτεί σε αυτόν τον λαο; και είπα.  Να εγώ, στείλε εμένα. και είπε. πήγαινε και πές σε αυτόν  τον λαό. με τα αυτιά σας θα ακούσετε και δεν θα καταλάβετε και θα δείτε και δεν θα γνωρίστε. Γιατί σκλήρυνε η καρδιά αυτού του λαού και  δύσκολα  ακούν με τα αυτιά τους και με τα μάτια τους κουράστηκαν  να βλέπουν, και ίσως  κάποτε καταλάβουν με τα μάτια τους και με τα αυτιά τους ακούσουν και νοήσουν με την καρδιά τους, και  επιστρέψουν και  τους γιατρέψω. Και είπα , έως πότε Κύριε; και είπε. έως ότου ερημωθούν οι πόλειες και δεν θα κατοικούνται και οι οικοί θα αδειάσουν απο ανθρώπους, και η γη θα ερημωθεί. και μετά απο αυτό θα απομακρύνει ο θεος τους ανθρώπους και θα αυξηθούν αυτοί που θα εγκαταλειφτούν πάνω στη γη. Ακόμη και αν μείνει το ένα δέκατο πάλι και αυτοί  θα  είναι για αφανισμό,  όπως η τερέβινος και η βαλανιδιά , όταν κοπούν απο τη θέση τούς.

Ο π. Γεδεών στα Καυσοκαλύβια και το Φως το Αληθινόν

http://agia-varvara.blogspot.com/2009_04_01_archive.html

Μετά από τις σημειώσεις που είχα του παρελθόντος, ανακάλυψα και το εξής θαυμαστό γεγονός, μια θαυμαστή ιστορία, όπως μου την διηγήθηκε ένας μοναχός από το Άγιο Όρος, όταν το επισκεπτόμουν τα πρώτα χρόνια, και δη την σκήτη της Αγίας Άννης. Κάποιος ονόματι πατήρ Γεδεών στα Καυσοκαλύβια, στα 90 του περίπου χρόνια, ήτανε βαριά άρρωστος στο κρεβάτι και συγχρόνως τυφλός. Παρά τα γεράματά του όμως, τα λόγια του ήταν μελίρρυτα. Γλυκύτατα. Γεμάτα από χάρη. Η υπομονή του ήταν υποδειγματική. Η προσευχή του αδιάλειπτη. Η καρδιά του φλογερή. Και οι νηστείες του μέχρι εκείνη την ηλικία, καταπληκτικές. Με τον υποτακτικό του, τον πατέρα Ησαΐα, ειδοποιήθηκε κάποιος ιερεύς την ημέρα του Ευαγγελισμού να πάει να τον κοινωνήσουν. Ήταν γνωστός ο Γ. Γεδεών και για κάτι άλλο πολύ χαρακτηριστικό σ αυτόν. Για την απλυσιά του. Και την ακτενισιά του. Οποίος όμως τον πλησίαζε καταπλήσσονταν από την ευωδιά πού έβγαζε το ασκητικό εκείνο άπλυτο σώμα. Ασκητικό και το καλυβάκι του, δίχως μέσα να’ χει τίποτα το αναπαυτικό. Μπαίνοντας όμως μέσα αμέσως στο πρόσωπο του επισκέπτου τον κτυπούσε μια ουράνια θαυμαστή αύρα, ένα λεπτότατο παράξενο άρωμα. Με ιδιαίτερη λοιπόν χαρά ο ιερεύς, ο πατήρ Ελπίδιος, δέχτηκε αυτήν την πρόσκληση να πάει να κοινωνήσει τον τυφλό γέροντα. Φόρεσε το πετραχειλάκι του, πήρε το Άγιο Ποτήριο και κίνησε μαζί με τον π. Ησαΐα, πόυ πήγαινε εκείνος μπροστά με το λαδοφάναρο, λέγοντας ψιθυριστά συγχρόνως και οι δύο την ευχούλα ' Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με.' Στο δρόμο τους έπιασε βροχή. Φοβερή νεροποντή. Έβρεχε ακατάπαυστα, συνέχεια. Είχαν γίνει και οι δυο μούσκεμα. ' Η δυνατή βροχή, με τα Άχραντα Μυστήρια στα χέρια, με την ευχούλα στα χείλη, με την δυσκολία που είχαν στα σκληρά μονοπάτια και με τα όσα συνέβησαν, έμειναν αλησμόνητα μέχρι το τέλος της ζωής του π. Ελπιδίου. Έφθασαν επιτέλους και ο ιερεύς μπήκε αμέσως στο πτωχό εκκλησάκι, διότι κάθε καλύβα και κάθε ασκητήριο είχε και το δικό του απέριττο μικρό ναό. Όσο μικρός κι αν ήταν, πάντως υπήρχε ναός. Κι εκεί μπροστά στην Ωραία Πύλη περίμενε τον τυφλό, τον π. Γεδεών, 'Του δείπνου Σου ... παράλαβε ...' και ο Γ. Γεδεών βγήκε από το κελάκι του, με ξέμπλεκα τα μαλλιά και με χιλιομπαλωμένο αντέρι, ξυπόλητος. προχωρούσε αργά αργά, βασταζόμενος από τον υποτακτικό του τον π. Ησαΐα. Και μέσα στο ημίφως των κανδηλιών στο θυμιατό που έκαιγε και του κεριού της Ωραίας Πύλης κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων. " Μεταλαμβάνει ο δούλος του Θεού, Γεδεών μοναχός, Σώμα και Αίμα Ιησού Χριστού, εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον, " Και ω του θαύματος " τα τυφλά ματάκια, τα γεμάτα από δάκρυα της κατανύξεως άνοιξαν και ο γέρο-Γεδεών, φώναξε κατάπληκτος από θαυμασμό και αγία συγκίνηση : " Είδον το φως το αληθινόν, Ω Χριστέ μου, είδα το φως σου το αϊδιον, είδον το φως το αληθινόν. " Και αργά αργά γύρισε για το κρεβατάκι του το ξύλινο και το πτωχόν, λέγοντας συνεχώς. Πήγαινε, βάδιζε πολύ αργά, σημειωτόν : " Είδον το φως το αληθινόν, είδον το φως το αληθινόν. " Ξάπλωσε, σταύρωσε τα χεράκια του, αφού έκανε πρώτα το σημείον του Σταυρού και λέγοντας πάλιν και πάλιν " είδον το φως το αληθινόν, " παρέδωσε την Αγία του ψυχήν, στο φως το Αληθινόν. Στον Κύριόν του Ιησούν Χριστόν και Σωτήρα, τον μόνον αληθινόν Θεόν. Φως εκ Φώτος, Θεός Αληθινός, εκ Θεού αληθινού, ο Κύριος, ο Χριστός. Μπορεί να μη θαυμάζει κανένας τα μεγαλεία του Θεού, τα οποία αποκαλύπτει μέσα από το Μυστήριο της Θείας Κοινωνίας'; " Ο τοις αγαπώσιν Αυτόν, δηλαδή σ εκείνους που τον αγαπούν και τον υπηρετούν. Ασφαλώς και θαυμάζει και δοξάζει.

Το Άγχος στις Εξετάσεις

Καθώς πλησιάζουν οι μέρες των εξετάσεων, μαθητές & γονείς εντείνουν τις προσπάθειές τους για την επιτυχία και την πολυπόθητη θέση στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Αυτές τις ημέρες το άγχος των παιδιών...

που δεν είναι τίποτα άλλο φόβος ενδεχόμενης αποτυχίας στις εξετάσεις, μεγαλώνει.

Βέβαια εκείνο που χρειάζεται να ξέρουμε είναι ότι μέχρις ενός σημείου το άγχος είναι φυσιολογικό και δημιουργικό. Μας κινητοποιεί σε δύσκολες και προκλητικές φάσεις της ζωής μας να καταβάλουμε το μέγιστο των προσπαθειών μας προκειμένου να επιτύχουμε τον στόχο μας!

Το άγχος γίνεται επικίνδυνο και μπορεί να κάνει κακό, όταν δεν μπορούμε πια να το ελέγξουμε, γιατί τότε:

1. περιορίζει την πραγματικής μας ικανότητά για επίδοση και

2. μας κάνει να υποφέρουμε..

Το άγχος των εξετάσεων συνήθως συνδέεται με τον φόβο που νιώθουμε μήπως απογοητεύσουμε τους γονείς μας, ή ματαιώσουμε τις προσδοκίες που έχουμε από τον εαυτό μας.

Το άγχος κινητοποιείται από αρνητικές σκέψεις, μεγαλώνει μέσα απ’αυτές και τελικά, στην χειρότερη περίπτωση, μπορεί να μας ακινητοποιήσει –όταν ξεφεύγει τελείως από τον έλεγχό μας- και να μας οδηγήσει να εγκαταλείψουμε την προσπάθειά μας. Επίσης, μέσα από τις αρνητικές σκέψεις που κάνουμε όταν φοβόμαστε κάτι πολύ άθελά μας «προετοιμάζουμε» την αποτυχία, αφού ασυνείδητα σκεφτόμαστε και συμπεριφερόμαστε με τέτοιο τρόπο ώστε να αποτύχουμε!

Συμπτώματα –Επιπτώσεις του έντονου άγχους

• Μείωση της επίδοσης:

o Δυσκολία συγκέντρωσης, διανοητικό μπλοκάρισμα (μπλακ-άουτ), δυσκολία οργάνωσης των πληροφοριών

• Ψυχοσωματικά συμπτώματα (πονοκέφαλοι, κοιλόπονοι, ταχυκαρδία, εφίδρωση, συχνοουρία, τρέμουλο, ναυτία, μυϊκή υπερένταση

• Διανοητικά: Αρνητικές σκέψεις, μείωση αυτοπεποίθησης,

• ευσυγκινησία, ευερεθιστότητα, άσχημος ύπνος

Προετοιμασία – Αντιμετώπιση

Πριν: Να μάθεις να αντιμετωπίζεις τις εξετάσεις, παρ’όλο τον φόβο σου για πιθανή αποτυχία!

• Καλή προετοιμασία (οργανόγραμμα)

• (επανάληψη μαζί με φίλους: Δοκιμή μαζί με άλλους εξεταζόμενους Συνάντησε άλλους συμμαθητές σου και ας ρωτήσει ο ένας τον άλλον  Αν μπορείς να το εξηγήσεις στους άλλους, τότε το έχεις κατανοήσει...διαφορετικά, χρειάζεσαι κι άλλες επαναλήψεις!

• Αναλύστε την κατάσταση ρεαλιστικά: Γράψτε απ’τη μια: τι ακριβώς σας προκαλεί άγχος, κι απ’την άλλη (στήλη της σελίδας): πως μπορείτε πρακτικά να διορθώσετε το συγκεκριμένο πρόβλημα!

• Κάντε ένα διάλειμμα και συζήτησε εκφράζοντας τους φόβους και τις αμφιβολίες σου στους γονείς σου και σε ανθρώπους που μπορούν να σε ακούσουν!

• Νοητική αναπαράσταση των πραγματικών συνθηκών («φαντάσου με λεπτομέρειες τις πραγματικές συνθήκες...»)

o Όσο πιο συχνά φαντάζομαι τις εξετάσεις τόσο πιο πολύ εξοικειώνομαι μαζί τους...!  Αυτό που μπορώ να το αντιμετωπίσω στη φαντασία μου, μπορώ να το κάνω και στην πραγματικότητα!!

• Ασκήσεις χαλάρωσης (15΄τη μέρα) («συγκεντρώσου στη διαφραγματική αναπνοή και στο σώμα σου που βαραίνει καθώς χαλαρώνει...»)

o Συνδυασμός εισπνοών – εκπνοών με θετικές (και ρεαλιστικές) σκέψεις...

 Όχι «δεν θα φοβηθώ», ή «θα πετύχω στα σίγουρα!», άλλα: «Ακόμα κι αν φοβηθώ, θα το αντιμετωπίσω», «θα κάνω ό.τι περνάει από το χέρι μου για να επιτύχω»...

• Γυμναστική (καθημερινά)

• Ξεκούραση & καλός ύπνος

• Πρωινό μπάνιο με χλιαρό νερό

Κατά τη διάρκεια:

• Ξεκίνα με ό,τι γνωρίζεις καλά....

• Συνδύασε εισπνοές- εκπνοές με θετικές (και ρεαλιστικές) σκέψεις...

• Μόλις νιώσεις τα πρώτα σημάδια πανικού επανέλαβε μια λέξη ή φράση που σε ηρεμεί («μάντρα») (π.χ. «ήρεμα», «χαλαρά», «είμαι δίπλα σου...».

Μετά:• Μετά τις εξετάσεις κάνε ένα δώρο στον εαυτό σου: μια βόλτα μ’ένα φίλο για κάθε, κ.λ.π.

• Οραματίσου την επιτυχία και προετοίμασε τον εαυτό σου για την επόμενη ημέρα.

Συναισθηματική & Ψυχολογική υποστήριξη από του γονείς:

o Διαθεσιμότητα να ακούσουν

o «το άγχος της αποτυχίας είναι φυσιολογικό»

«όλοι έχουν παρόμοιο άγχος..»

o «ακόμα κι αν δεν περάσεις, υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις»

o «αν δεν περάσεις για το μόνο που θα στεναχωρηθώ είναι γιατί δεν θα ανταμειφθούν οι κόποι σου...»

o «Κάθε αποτυχία είναι μια ευκαιρία μάθησης!...»

Ο κύριος σκοπός της εκπαίδευσης είναι να βοηθήσεις τους νέους ανθρώπους να μαθαίνουν να ανταποκρίνονται με επιτυχία στις συνεχώς μεταβαλλόμενες κοινωνικο-πολιτικές και οικονομικές συνθήκες.

Επομένως, ο στόχος των γονιών και των εκπαιδευτικών –όλων των βαθμίδων- είναι να βοηθήσουν τους μαθητές να αγαπήσουν τη μάθηση. Επειδή η επιβίωση των παιδιών μας στο μέλλον θα εξαρτάται από την ικανότητά τους να μαθαίνουν, φροντίστε να δημιουργήσετε τις κατάλληλες συνθήκες –και στην δύσκολη στιγμή των εξετάσεων- που θα επιτρέψουν στο παιδί σας να συνεχίσει και μετά απ’αυτές να θέλει να μαθαίνει...!

http://www.psychologos.gr

Σημείωση δική μας: Και πολύ προσευχή και εμπιστοσύνη στην Πρόνοια του Θεού. Όπως λέει και ο Αποστολος Παύλος "το γαρ τον δρόμο τελέσαι, ουδέ του θέλοντος, ουδέ του τρέχοντος, αλλά του ελεούντος Θεού" 

Η κοινωνία με την καύση των νεκρών προσυπογράφει το τέλος της

Ένας από τους πλέον σεβαστούς μητροπολίτες, ο Μεσογαίας Νικόλαος λέει για την καύση νεκρών απλά και κατανοητά πράγματα..
"Μόλις ο άνθρωπος πεθάνει, το σώμα του γίνεται λείψανο. Τότε αυξάνει και ο σεβασμός μας σ΄αυτό. Το λείψανο αποτελεί την ανάμνηση μιας ιερουργίας που μέσα του επιτελείτο - της σωτηρίας της ψυχής- και την υπόμνηση μιας άλλης που τώρα "αγνώστως" συνεχίζεται έξω από αυτό- της δόξης της ψυχής. Το σώμα δεν περιμένει την καταστροφή του, αλλά την "ετέρα μορφή του"(Μάρκ. ιστ΄12), την αναμόρφωσή του "εις το αρχαίον κάλλος". Αυτή είναι η αιτία που η Εκκλησία προσεγγίζει το σώμα με ιδιαίτερο σεβασμό και αισθήματα ιερά. Δεν καίμε τους ναούς, πολλώ δε μάλλον τους έμψυχους ναούς.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι το σώμα είναι κάτι που δεν εγγίζεται και στο οποίο αρνούμεθα κάθε παρέμβαση. Το σώμα είναι το υποκείμενο στη...

φθορά στοιχείο του ανθρώπου Η φυσική φθορά είναι η ισχυρότερη ίσως υπόμνηση της πτωτικής μας φύσεως. Κάθε βίαιη κίνηση που συνηγορεί στη συρρίκνωσή του, προσβάλλει και την ψυχή. Για τον λόγο αυτό, στο σώμα παρεμβαίνουμε μόνο θεραπευτικά, αναστέλλοντας την εξέλιξη της φθοράς, όταν και όδο μπορούμε. Η διαδικασία της πρέπει να είναι εντελώς φυσική και ποτέ εξαναγκασμένη. Την αναλαμβάνει μόνον ό Θεός μέσα από τις συνθήκες που ο ίδιος προνοεί ή η φύση μέσα από την ευθύνη που της έχει ανατεθεί. Αυτός είναι ένας άλλος λόγος που η Εκκλησία μας αρνείται την καύση των νεκρών. Αφήνει στη φύση να αναλάβει την ευθύνη της φθοράς του σώματος. Δεν το καίει, αλλά το αφήνει να σβήσει. Αυτό σημαίνει ότι από τη στιγμή που η φύση επιτρέπει να μείνει κάποιο υπόλειμμα, αυτό έχει το λόγο του.Όταν και η ΄φυση αρνείται την ολοσχερή διάλυσή του ανθρωπίνου σώματος, τότε η νομοθετημένη καύση του δεν είναι πράξη επιλήψιμης βίας;


Οι νεκροί δεν είναι "πεθαμένοι" αλλά κεκοιμημένοι. Τοποθετούνται με σεβασμό στον τάφο, στραμμένοι προς ανατολάς με την προσδοκία της αναστάσεώς τους. Η Εκκλησία συνειδητά αρνείται τον όρο "νεκροταφεία" και επιμένει στον όρο "κοιμητήρια". Και το κάνει αυτό όχι για λόγους ψυχολογικού -για να μην αγριεύουμε- αλλά για λόγους καθαρά πνευματικούς: νεκρός δεν σημαίνει τελειωμένος (που έχει τελειώσει) αλλάτετελειωμένος (που έχει τελειωθεί). Τέλος δεν σημαίνει λήξη, αλλά τελείωση. Τα οστά των νεκρών αποτελούν ανάμνηση της παρελθούσης ζωής τους, ενθύμηση της παρούσης καταστάσεως τους, αλλά και υπόμνηση της μελλούσης προοπτικής μας. Αυτά με κανένα νόμο δεν καίγονται.

Η Εκκλησία δεν τιμά το σώμα και χωριστά την ψυχή, αλλά τον σύνδεσμο των δυό, τον άνθρωπο ως όλον. Στον κίνδυνο να ξεχαστεί ο άνθρωπος, επειδή δεν φαίνεται η ψυχή του, διατηρούμε το σώμα, που δεν μας την θυμίζει μόνο όταν λειτουργεί αλλά και όταν απλά υπάρχει. Η οριστική καταστροφή του σώματος, η καύση του, δεν είναι καύση νεκρού ανθρώπου -κάτι που καίγεται - αλλά προσπάθεια καύσης της ζωντανής ψυχής του,κάτι που δεν καταστρέφεται.

Η ψυχή ζει. Αυτό φαίνεται από το ότι τα λείψανα έχουν ζωή όχι βιολογική βέβαια αλλά κάποιας μορφής πνευματική, που όμως διαπιστώνεται. Όταν έχουμε άτομα που η βίωσή τους της πνευματικής πραγματικότητος ήταν τόσο έντονη ώστε και από τότε που ζούσαν εν χρόνω την παχύτητα αυτού του κόσμου, αυτά να λειτουργούν στις συχνότητες του άλλου, τότε ο θάνατός τους είναι κοίμηση που αποτυπώνεται στα λείψανά τους. Είναι πολύτιμη εμπειρία της Εκκλησίας, διαρκώς επαληθευόμενη, ότι πλείστα όσα εξ αυτών εμφανίζουν ιδιάζουσα χάρι. Είναι γνωστό ότι συχνά τα λείψανα των αγιορειτών μοναχών αλλά και των άλλων εξαγιασμένων ανθρώπων που η ζωή τους τίμησε το σώμα και η ψυχή τους φανέρωσε μεγαλύτερη ευρωστία και ζωτικότητα από αυτό, διατηρούν μια εντυπωσιακή ευκαμψία για ώρες μετά θάνατον. Δεν κοκαλώνουν!

Αλλά και η αποδεδειγμένη ευωδία, το κέρινο χρώμα τους, η θαυματουργική χάρι τους ή η φυσική αφθαρσία ολόσωμων αγίων, στοιχεία ασυνήθη και φυσικώς ανεξήγυτα, είναι αναμενόμενα φαινόμενα της πνευματικής πραγματικότητος. Αυτά τα λείψανα, για την ορθόδοξη εκκλησιαστική παράδοση και συνείδηση, αποτελούν περιουσία πολυτιμότερη και από τη διδασκαλία της θησαυρούς αναγκαιότερους και από τα σκεύη της. Στα λείψανα των μαρτύρων της εδράζονται οι άγιες τράπεζες της. Αν αυτά κάψει θα έχει ήδη θυσιάσει τα ιερά θυσιαστήριά της θαέχει καταστρέψει τα ζωτικά σπλάχνα της.

Αν μας ρωτούσαν πως θα προτιμούσαμε να φύγει απ΄αυτόν τον κόσμο κάποιος δικός μας:από εγκεφαλική αποπληξία, από καρδιακή ανακοπή, με παραμορφωτικά εγκαύματα, ή να αποτεφρωθεί από ανάφλεξη και πυρκαγιά, έχω την εντύπωση πως ο τραγικότερος τρόπος θα ομολογούσαμε πως είναι ο τελευταίος.

Είναι φυσικό στον άνθρωπο, όταν αποχαιρετά τον άνθρωπό του, να θέλει να αντικρύσει για τελευταία φορά την οικεία σ΄αυτόν όψη και όχι το αποτρόπαιο κατάντημά του σε απάνθρωπη, ανοίκεια και απρόσωπη στάχτη. Η λεπτή αγάπη των στιγμών εκείνων εκφράζεται ως ανάγκη να αγκαλιάσει κανείς, να φιλήσει, να χορτάσει το βλέμμα του, να εκδηλωθεί τρυφερά πάνω στο άψυχο σώμα. Αν μας πληγώνει η βία της φύσεως, πώς εμείς επιλέγουμε τη βία του αυτεξουσίου μας; Όταν κάτι είναι πολύτιμο και το χάνουμε, προσπαθούμε να κρατήσουμε όσο περισσότερο απ΄αυτό μπορούμε. Ποτέ δεν νομοθετούμε τη βίαιη μείωση του τελευταίου ανεκτίμητου υπολείμματός του.

Η απόφαση ότι δεν έχουμε χώρο στα κοιμητήριά μας ισοδυναμεί με προσβολή.Αν δεν έχουμε, να δημιουργήσουμε χώρο. Η αγάπη δημιουργεί και χώρο και προϋποθέσεις. Η χρηστική ανάγκη ποτέ δεν είναι ουσιαστική και πάντα πιστοποιεί τη στενότητα του καρδιακού χώρου.Η ανάγκη του σεβασμού είναι πολύ μεγαλύτερη γι΄αυτόν που τον εκχωρεί παρά γι΄αυτόν που αποδέχεται.

Ετσι που βαδίζει η κοινωνία μας δεν θα έχει μονον έλλλειψη χώρου, αλλά και ανθρώπους δεν θα βρίσκει για να θάψουν, ίσως και να κάψουν, τους νεκρούς της. Στο απέραντο γηροκομείο του "πολιτισμένου" κόσμου μας, όπου οι νέοι τείνουν να γίνουν πολύ λιγότεροι από τους ηλικιωμένους και οι γεννήσεις πολύ πιο σπάνιες από τους θανάτους, θα υπάρχουν νεκροί και όχι νεκροθάφτες.Αντί να ενδιαφέρεται η κοινωνία μας για την αρχή της ζωής, π.χ. το δημογραφικό πρόβλημα, υπεραπασχολείται με το τέλος, την καύση. Η ίδια νοοτροπία που αποφεύγει, τη γέννηση, δηλαδή τη ζωή, αυτή που απορρίπτει και τους γέρους, αυτή που προτείνει την ευθανασία, αυτή που η ίδια δεν αντέχει και τους νεκρούς αρνείται τη δημιουργία και επιλέγει την καύση. Αυτή υπογράφει το οριστικό τέλος του τέλους το τέλος του σκοπού το τέλος του ανθρώπου.


Η κοινωνία με την καύση των νεκρών προσυπογράφει το δικό της τέλος. τον μηδενισμό της. Μια κοινωνία που δεν αντέχει τον άνθρωπο ούτε στην ασθένειά του, ούτε στην αδυναμία του, ούτε στον θάνατό του, μια κοινωνία που καίει τους νεκρούς της, μια κοινωνία που καταστρέφει και την ανάμνηση της ζωής και την ενθύμηση των μελών της -αυτό είναι τα λείψανα- μια κοινωνία που κάνει την αρχή του ανθρώπου τεχνητή και μηχανική και το τέλος του οριστικό και αμετάκλητο, μια κοινωνία που αρνείται την πνοή του αιώνιου και εγκλωβίζεται στην ασφυξία του εφήμερου, τι σχέση μπορεί να έχει αυτή η κοινωνία με τη ζωή; Ακόμη και οι άθεοι υπογράμμιζαν την ανάμνηση των επίγειων θεών τους με ταριχεύσεις των σωμάτων τους (περίπτωση Λένιν) ή όπου αυτό δεν ήταν δυνατόν με κατασκευές αγαλμάτων και ψεύτικων ομοιωμάτων.

Κατόπιν τούτων, δεν είναι ότι δεν της επιτρέπεται, αλλά η Εκκλησία αδυνατεί και αρνείται να δεχθεί μια απλά χρηστική και καθόλου πειστική λύση ελάσσονος πρακτικής βαρύτητος και να θυσιάσει το βίωμα του σεβασμού της στη θεϊκότητα του προσώπου του κάθε ανθρώπου, πολλώ μάλλον του ανθρώπου που αυτή βάφτισε στη κολυμβήθρα της τιμώντας ταυτόχρονα και την ψυχή και το σώμα του. Το μείζον δεν μπορεί να υποταχθεί στο έλασσον. Είναι αδύνατον όποιος πιστεύει στην Εκκλησία και αποδέχεται την πρόταση ζωής της, όποιος ζει την πραγματικότητα της ψυχής, όποιος σέβεται τον άνθρωπο να μην τιμά και το σώμα. Το σώμα χρήζει μεγαλύτερης τιμής και σεβασμού από την κοινωνία μετά θάνατον απ' όση περιποίηση και προστασία δέχθηκε από τον ίδιο τον άνθρωπο κατά τη διάρκεια της ζωής του

Μάνες γεμάτες κουράγιο

http://www.unborn.gr

Της Μαρίας Βάθη           

Περισσότερες από 12.000 ανύπαντρες μητέρες μεγαλώνουν κάτω από αντίξοες συνθήκες τα παιδιά τους, βιώνοντας τον κοινωνικό αποκλεισμό και την αδιαφορία της Πολιτείας.

Βιώνουν τον κοινωνικό αποκλεισμό και ακροβατούν καθημερινά μεταξύ των χιλιάδων υποχρεώσεων στη δουλειά και το σπίτι. Είναι περισσότερες από 12.000 ανύπαντρες μητέρες, στο σύνολο των 230.000 Ελληνίδων που μεγαλώνουν παιδιά χωρίς σύζυγο. Τα οικογενειακό δίκαιο κατάργησε τη διάκριση σε παιδιά εντός και εκτός γάμου το 2003. Κανένας νόμος όμως δεν διευκολύνει την ανύπαντρη μέλλουσα μητέρα, ώστε η γέννηση και η ανατροφή του παιδιού της να μην είναι ένας διαρκής Γολγοθάς. Παρά το γε­γονός ότι, σύμφωνα με το Σύνταγμα η μητρότητα και η παι­δική ηλικία βρίσκονται υπό κρατική μέριμνα και προστασία, ειδικοί στον τομέα της πρόνοιας τονίζουν πως η βοήθεια στις γυ­ναίκες που αναλαμβάνουν διπλά την ευθύνη των παιδιών τους είναι σχεδόν μηδενική.
Η Παγώνα Καραγιάννη είναι μια γυναίκα που τόλμησε, μια α­νύπαντρη μητέρα που ζει και κυ­κλοφορεί ανάμεσα μας. «Με 490 ευρώ το μήνα προσπαθώ να μεγαλώσω μόνη το παιδί μου, χω­ρίς δικό μου σπίτι, χωρίς σταθερή δουλειά και χω­ρίς καμία υποστή­ριξη από κανέναν» λέει στον Ε.Τ. η 44χρονη ανύπαντρη μητέρα. Εργάζεται ημιαπασχολούμενη ως καθαρίστρια και από το μισθό της πληρώνει σχεδόν τον μισό, δηλαδή 210 ευρώ, για το νοίκι. Η πολιτεία, όπως λέει, παρακολουθεί ως απλός θεατής τον αγώνα της για επιβίωση. Η μόνη στήριξη που της παρέχει είναι το ποσό των 88 ευρώ το δίμηνο που παίρνει από το ΠΙΚΠΑ.
"Η πρώτη μου σκέψη όταν έμαθα όταν ήμουν έγκυος ήταν να κάνω έκτρωση. Ο πατέρας του παιδιού ήταν από την πρώτη στιγμή αρνητικός. Πίστευε ότι έμεινα έγκυος για να τον αναγκάσω να με παντρευτεί.

ΑΠΟΓΝΩΣΗ

 Ήμουν χαμένη, δεν ήξερα τι να κάνω και παρακάλεσα το Θεό να μου δείξει το σωστό δρόμο. Και μου τον έδειξε! Όταν έκανα τις εξετάσεις πριν από την έκτρωση, είδα στην οθόνη του υπέρηχου το παιδί μου και αποφάσισα να το κρατήσω και να προσπαθήσω να το ζήσω».
Η κ. Καραγιάννη είναι μια από τις πολλές μητέρες που βρήκαν οικονομική και ηθική στήριξη στο Κέντρο Φροντίδας Μητέρας και Παιδιού του Συλλόγου Προστασίας Αγέννητου Παιδιού.  «Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης με στήριξαν οι γο­νείς μου και κάποιοι φίλοι, χω­ρίς όμως καμία ιδιαίτερη οικο­νομική ενίσχυση. Τα έβγαλα πέρα με τα λίγα χρήματα που είχα μαζέψει έως τότε από τη δουλειά μου. Από συγγενείς μου έμαθα για το Κέντρο Φροντίδας Μητέρας και Παιδιού. Εκεί μου πρόσφεραν ψυχολογική στήριξη και όταν γέννησα φρόντισαν να με προμη­θεύουν με όσα χρειαζόταν το παιδί, από καρότσι και κούνια μέχρι γάλατα και πάνες».

«Δεν ζητάω από το κράτος να κάθομαι και να με πληρώνουν»

Η κ. Καραγιάννη λέει πως θα έπρεπε να υπάρχει τουλάχιστον καλύτερη πληροφόρηση για το πού μπορούν να βρουν στήριξη οι μητέρες. «0 κόσμος δεν ξέρει. Αν ήξερε, θα βοηθούσε. Ο Σύλλογος Προστασίας Αγέννητου Παιδι­ού προσφέρει εθελοντική βοήθεια σε γονείς και παιδιά, αλλά πολλοί δεν γνωρίζουν την ύπαρξή του. Αν ήμουν στο εξωτερικό, θα ήταν διαφορετικά. Δεν ζητάω από το κράτος να κάθομαι και να με πληρώνουν. Αυτό που ζητάω εγώ και κάθε μητέρα που αγωνίζεται να μεγαλώσει μόνη ένα παιδί είναι μια σταθερή δουλειά και καλύτερη αντιμετώπιση από την Πολιτεία».
Οι δημόσιοι παιδικοί σταθμοί, όπως λέει, συχνά δεν επαρκούν και κάποιες φορές δεν ανταποκρίνονται στο σκοπό τους λόγω ωραρίου. Οι ι­διωτικοί, πάλι εξυπηρετούν από πλευράς ωραρίου, αλλά το κόστος εί­ναι δυσβάστακτο. «Δυσκολεύτηκα να πάω το παιδί στον δημοτικό παιδικό σταθμό, γιατί ήταν μικρό, και σαν να μην έφτανε αυτό, χάνω συνέχεια δουλειές ωράριο του σταθμού εί­ναι περιορισμένο κι εγώ δεν έχω κανέναν να μου κρατήσει το παιδί. Ακόμα πληρώνω καθημερινά ένα ποσό για το φαγητό του, που τώρα πια δεν είναι δωρεάν».
Η μικρή Μιχαέλα είναι τώρα τεσσάρων χρόνων και είναι πανέμορφη. Μερι­κές φορές, βλέποντας άλλα παιδιά με τους γονείς τούς ρωτάει για τον πατέρα της. «Το παιδί δεν έχει καμία επαφή με τον πατέρα του. Δεν με βοή­θησε ποτέ, ούτε οικο­νομικά ούτε ηθικά. Το είδε μόνο δυο-τρεις φορές όταν ήταν μικρό και από τότε τίποτα. Ξέρω ότι όταν μεγαλώσει η κόρη μου θα θελήσει να τον βρει. Είμαι προετοιμασμένη και θα της πω όλη την αλήθεια» λέει στον Ε.Τ. η ανύπαντρη μητέρα. Και όλα αυτά σε μια χώρα που το εθνικό της πρόβλημα είναι το δημογραφικό...
(Πηγή: Εφημερίδα Ελεύθερος Τύπος», 7.8.2006

http://www.unborn.gr

http://www.unborn.gr