ΠΑΣΧΑ ΤΟΥ 1822

6 και 7 Απριλίου

Ο ναύαρχος Καρά Αλής, απεσταλμένος του σουλτάνου, παρουσιάζεται με 46 πλοία και 7000 στρατό μπροστά στη Χίο με διαταγή να καταπνίξει την επανάσταση και να τιμωρήσει παραδειγματικά τους κατοίκους της.

Το όμορφο και πλούσιο νησί αιμορραγεί , καίγεται , μαρτυράει απ’ άκρη σ’ άκρη. Μεταβάλλεται σε σωστό ερειπίων με ελάχιστους αξιοθρήνητους κατοίκους, οικτρά λείψανα της ανήκουστης καταστροφής.

Ο ελληνικός στόλος με αρχηγό τον ατρόμητο ναύαρχο Ανδρέα Μιαούλη δεν πρόφτασε να βοηθήσει τη δυστυχισμένη Χίο.

Μόλις έφτασε ,θέλησε να εκδικηθεί τους Τούρκους ,για τη μεγάλη εθνική συμφορά ,μα δεν μπόρεσε. Ο τούρκικος στόλος με τα δυνατά κανόνια του εμπόδιζε τα αδύνατα ελληνικά πλοία να πλησιάσουν.

Μόνο αν χτυπούσαν με πυρπολικά θα κατάφερναν κάτι. Ποιός όμως θα αναλάμβανε την παράτολμη επιχείρηση ; Τότε βγήκε μπροστά στους Έλληνες πλοιάρχους ο ταπεινός μα ατρόμητος Κωνσταντής.

Είπε!

- Από μικρός ήμουν θεοσεβούμενος και στο όνομα του Θεού ακουμπούσα πάντα την απόφαση μου. Και τώρα σ’ Αυτόν στηρίζω την προσπάθειαν μου. Αν θέλει ο Μεγαλοδύναμος, θα τα καταφέρουμε.

Τον συνέτρεξε στο δύσκολο εγχείρημα κι ο γενναίος Υδραίος Ανδρέας Πιπίνος.

Πριν μπουν στα μπουρλότα και κινήσουν από τα Ψαρά, πήγαν να λειτουργηθούν στην Εκκλησία και να μεταλάβουν. Διηγείται αργότερα:

- « Μία δύναμη με άρπαξε από την λιτανεία, πριν φύγουμε από τα Ψαρά. Αυτή η θεϊκή δύναμη με γιγάντωσε….»

6 – 7 Ιουνίου 1822

«Στο ταξίδι για την Χίο ήρθε στιγμή που δείλιασαν οι σύντροφοί μας κι άρχισαν να μουρμουρίζουν. Ήθελαν να γυρίσουν πίσω. Τότε τους είπα: Με το στανιό ήρθατε μαζί μου; Το καράβι θα τραβήξει ομπρός και όποιος δε θέλει να ακολουθήσει, ας πέσει στη θάλασσα.

« Μία θεϊκή δύναμη μου έδωσε θάρρος, για να φτάσω με το πυρπολικό μου στην τούρκικη ναυαρχίδα. Το πλοίο ήταν φωταγωγημένο και αντηχούσε από τις φωνές και τα τραγούδια. Ήταν η τελευταία νύχτα του Ραμαζανιού ( της σαρακοστής των Μωαμεθανών) και ξημέρωνε η μεγάλη γιορτή τους, το Μπαϊράμι. Ο Καρά Αλής είχε προσκαλέσει στη ναυαρχίδα τους αξιωματικούς του στόλου και του στρατού του και διασκέδαζαν. Ο ι Τούρκοι ήταν τόσοι, ώστε αν έφτυναν πάνω μας θα μας έπνιγαν χωρίς αμφιβολία.

« Εις το όνομα του Κυρίου, φώναξα εκείνη την κρίσιμη στιγμή. Έκανα το σταυρό μου και πήδηξα στη βάρκα. Ο ι φλόγες του πυρπολικού μεταδόθηκαν στη ναυαρχίδα, που τινάχτηκε στον αέρα….

« Γυρίσαμε στα Ψαρά. Στην παραλία μας περίμεναν οι κάτοικοι με ζητωκραυγές. Μα αυτά αλλουνού ήταν. Τράβηξαμε λοιπόν ίσια στην Εκκλησία. Μπροστά μπήκαν οι παπάδες με τα εξαπτέρυγα, ύστερα οι προύχοντες Ψαριανοί με του λόγου μας και πίσω ο λαός γεμάτος χαρά, με δάκρυα στα μάτια. Η νίκη ήταν του Κυρίου και Του έπρεπε το ευχαριστώ.

«Λίγο αργότερα με συνάντησε ένας Εγγλέζος ναύαρχος και με ρώτησε με απορία, να του πω το μυστικό της επιτυχίας μου.

Τότε του έδειξα απλά το μέρος της καρδιάς μου και του είπα: Το μυστικό που έχουμε είναι `δω μέσα κρυμμένο. Πίστη στο Θεό κι αγάπη στην Πατρίδα είναι το μυστικό μας»

Ο Κανάρης ευτύχησε νε δει την Πατρίδα ελεύθερη. Της πρόσφερε και πάλι τις υπηρεσίες του ως υπουργός και ως πρωθυπουργός. Κι αυτό διότι ήταν ένας από τους πιο σώφρονες και γενναίους άνδρες, που ξεπήδησαν από τις φλόγες της αγωνιζόμενης Πατρίδας.

Αργότερα αποσύρθηκε και έζησε ως απλός ιδιώτης στην Κυψέλη. Εκεί υπάρχει και κάτι άλλο δεμένο με τη ζωή του μπουρλοτιέρη. Είναι η Εκκλησία του, οι Άγιοι Απόστολοι. Την έχτισε στο κτήμα του, γιατί δεν μπορούσε να ζήσει στην ερημική τότε Κυψέλη χωρίς να έχει κοντά του Εκκλησία, για να λειτουργιέται τακτικά.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΗΣ ΚΑΝΑΡΗΣ! Σύμβολο αγνής πίστης, γνησίας φιλοπατρίας και αδάμαστης γενναιότητας. Πάρε το μήνυμά του!!!

Ε.Π.

Πηγή: Περιοδικό «Προς την ΝΙΚΗ»