…Τα παιδιά δεν ζητούν απ’ τους μεγάλους τελειότητα. Ποτέ. Δε ζητούν να ‘μαστε αλάνθαστοι ή αναμάρτητοι. Ξέρουν τα παιδιά κάθε φορά που κάνουμε τους αναμάρτητους , υποκρινόμαστε. Ξέρουν τα παιδιά πως όταν κάνουμε τους καλούς, λέμε ψέμματα και κοροϊδεύουμε «εαυτούς και αλλήλους». Δε ζητάνε τελειότητα. Ζητάνε όμως ειλικρίνεια˙ μια γνησιότητα ήθους , ένα τίμιο φέρσιμο ˙ ένα σεβασμό πρώτα στον εαυτό μας και μετά σ’ αυτά τα ίδια. Ζητάνε μια εργασία πνευματική, να νιώσουνε πως έχουμε εργαστεί μες στην ψυχή μας κι έχουμε πάρει σοβαρά το τι θα πει ζωή, κόσμος, Εκκλησία. Κοιτούν να δουν αν έχουμε μια αρτιμελή προσωπικότητα. Κι όταν βλέπουν διχασμένη προσωπικότητα και ψεύτικη τη συμπεριφορά μας, όταν έρχονται σε επαφή με την υποκρισία μας, δεν αντέχουν . Δεν τα τρομάζει απλώς μια αμαρτία μας, αλλά το διαρκές θέατρο που παίζουμε εκουσίως. Τους αμαρτωλούς, τους σέβονται τα παιδιά. Γκρεμίζονται όμως μέσα τους τα πάντα, με την υποκρισία μας κυρίως.
Μου είπε ένα παιδί κάποτε: «χαίρομαι που έχω αυτόν τον πατέρα, τον συγκεκριμένο δικό μου πατέρα. Τα πάμε πολύ καλά με τον πατέρα μου. Με νιώθει˙ με καταλαβαίνει ˙ μου συμπαραστέκεται˙ με σέβεται. Με τιμά και με βοηθά. Χαίρομαι για τον πατέρα μου». Είναι πολύ δύσκολο να πει ένα παιδί κάτι τέτοιο. Το δικό σου το παιδί μπορεί να πει για σένα, «Χαίρομαι που έχω αυτόν τον πατέρα. Χαίρομαι που έχω αυτή την μητέρα» και να εννοεί εσένα;…
… Δεν εννοώ να μας συνδέουν τα πάθη μας. Ακόμα κι αυτή η περίεργη σχέση, όμως, μπορεί να κρύβει μια γνησιότητα και μια ζύμωση, που ίσως κάποτε οδηγήσει σε καλύτερο αποτέλεσμα. Τώρα, όμως, αναφέρομαι στους ανθρώπους που ζουν μέσα στην Εκκλησία και θέλουν να ‘χουν μια ωραία σχέση με τα παιδιά τους. Να εμπνέεις το παιδί σου ώστε να σε θεωρεί φίλο του, αλλά μ’ έναν σεβασμό και μια ιερότητα. Μια φιλία που θα βγάζει οικειότητα αλλά και σεβασμό. Και ξεκάθαρα όρια. Ένας συνδυασμός και μια ισορροπία ανάμεσα στο, «τοῖς πᾶσι γέγονα τὰ πάντα», που λέει ο απόστολος Παύλος, αλλά και στο άλλο σημείο που λέει ότι στον καθένα αρμόζει μια «τιμή», ανάλογα τη θέση του μέσα στην κοινωνία. Να γίνεις τα πάντα για το παιδί σου, να κατεβείς στο επίπεδό του, ναι. Να μιλήσεις έτσι που να καταλάβει ότι το νιώθεις, ναι. Αλλά όχι να ισοπεδωθείς και να μείνεις χαμηλά μαζί του, χωρίς να προκαλέσεις μια έμπνευση αλλαγής. Καρπός γνήσιας οικειότητας και φιλίας είναι το να έχεις να κομίσεις και να προσφέρεις στο παιδί σου το όραμα μιας άλλης ζωής. Να έχεις να δώσεις στο παιδί σου νόημα και σκοπό ζωής˙ κάτι διαφορετικό από αυτό που βρίσκει μόνο του, στην ανωριμότητά του. Ώστε να κάνει βήματα μπροστά, να προκόψει, να εξελιχτεί, να μεγαλώσει. Να νιώσει ότι ,«ο πατέρας μου και η μάνα μου κατεβαίνουν στο επίπεδό μου, αλλά μετά με τινάζουν σε ένα ύψος που με κάνει πιο πλούσιο άνθρωπο. Μου δείχνουν έναν ορίζοντα που δεν είχα σκεφτεί˙ με βγάζουν απ’ τον παιδικό κόσμο της ανεμελιάς και της αφέλειας και με βοηθούν να ωριμάσω πνευματικά. Μέσα απ’ τη σχέση και το ήθος τους γνωρίζω τον Χριστό. Με κάνουν να γνωρίσω την αγάπη, την Εκκλησία. Την καθαρότητα την αθωότητα, την αλήθεια, την ομορφιά της ζωής». Γονιός, λοιπόν, θα πει, πως όχι απλώς κατεβαίνω στο επίπεδο του παιδιού μου κι ασχολούμαι με τα παιχνίδια του, παίζω ό,τι παίζει το παιδί, μιλάω όπως μιλάει το παιδί, ασχολούμαι με αθλητικά όπως το παιδί μου. Καλά όλα αυτά˙ μα είναι μόνο το πρώτο βήμα. Να κατέβεις στο επίπεδό του. Μετά όμως τι έχεις να του δώσεις. Τι έχεις να του αντιπροτείνεις σε σχέση μ’ αυτά που του προτείνει η κοινωνία του θεάματος και της κατανάλωσης; Πού έχεις να του στρέψεις το ενδιαφέρον; Έχεις περιεχόμενο, ώστε να του δώσεις; Ζεις κάτι ποιοτικό εσύ, ώστε να προτείνεις και στο παιδί κάτι που θα πλουτίσει τη ζωή του; Αυτή την ομορφιά που ζεις εσύ μέσα σου; Αν το ζεις, θα προδοθείς. Αν το ζεις, θα βγει˙ θα φανεί˙ θα το δει το παιδί σου και θα χαρεί. Και θα νιώσει πως παίρνει από σένα κάτι σπουδαίο, που δεν του δίνουν αλλού.
Λέει ο πατήρ Παϊσιος πως «όταν ωριμάσουν τα πεπόνια, ακόμα κι αν δεν τα βλέπεις πού ακριβώς είναι μέσα στο χωράφι, προδίδονται από τη μυρωδιά τους. Τα άγουρα, όσο κι αν τα πατάς κι αν τα πιέζεις, ίσα που μυρίζουν λίγο. Το ώριμο, ευωδιάζει και προδίδεται μόνο του». Κι εσύ , όταν έχεις μια ποιότητα ζωής, θα βοηθήσεις το παιδί σου μ’ έναν τρόπο πολύ ουσιαστικό.
Λέει ο Απόστολος Παύλος, «οἱ πατέρες, μὴ παροργίζετε τὰ τέκνα ὑμῶν ». Και όταν λέει «πατέρες» , εννοεί οι γονείς γενικότερα, όχι μόνο οι πατέρες , αλλά και οι μητέρες. «Μὴ παροργίζετε τὰ τέκνα ὑμῶν ». Και διάβασα σ’ ένα βιβλίο ακριβώς αυτό : ότι ένα βασικό πρόβλημα των παιδιών είναι αυτή η οργή με τους γονείς τους. Θυμώνουν με τους γονείς. Γιατί ο τρόπος που τα προσεγγίζουν οι γονείς, προκαλεί οργή…
(συνεχίζεται)
Από το βιβλίο : «Αγάπη για πάντα
Αθέατα Περάσματα 2»
π. Ανδρέας Κονάνος
ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΠΑΝΑΓΙΑ ΓΑΛΑΞΑ
Η ΘΑΛΑΣΣΟΚΡΑΤΟΥΣΑ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου