ΓΙΑΤΙ ΑΡΡΩΣΤΑΙΝΟΥΜΕ

ΓΙΑΤΙ ΑΡΡΩΣΤΑΙΝΟΥΜΕ;

Ίσως διότι αμαρτάνουμε. Αυτό το λέγει η Αγία Γραφή. Λέγει: "Ο αμαρτάνων έναντι του ποιήσαντος αυτόν εμπέσοι εις χείρας ιατρού" (Σοφ. Σειράχ 38, 15). Όποιος αμαρτάνει θα αρρωστήσει και θα πέσει στα χέρια των γιατρών. Πολλές είναι οι αρρώστιες που προέρχονται από τις αμαρτίες. Πολλές. Όχι όλες. Αυτό παρατηρεί ο ιερός Χρυσόστομος. Γράφει: "Πάντα τα νοσήματα εξ αμαρτημάτων; Ου πάντα μεν, αλλά τα πλείονα". Στην περίπτωση αυτή το φάρμακο το ξέρουμε. Το είπε ο Κύριος στον παραλυτικό της Βηθεσδά. Θυμηθείτε τα λόγια του: "Ίδε υγιής γέγονας μηκέτι αμάρτανε, ίνα μη χείρον σοι τι γένηται" (Ιωάν ε΄14). 'Aρρωστοι, που γίνατε καλά, μη ξαναμαρτάνετε για να μη σας συμβούν χειρότερα, μας το λέγει ο Χριστός.

Ίσως για να θυμόμαστε τον Θεό. Κάποιος πήγε να επισκεφθεί έναν άρρωστο. Ο επισκέπτης εξέφρασε όλη του τη συμπάθεια και τη λύπη για την αρρώστια του. Αλλά ο άρρωστος του είπε κάτι που του έκανε εντύπωση και που το θυμόταν σε όλη του την ζωή. Είπε ο άρρωστος στον επισκέπτη του. "Ξέρεις γιατί ο Θεός μας αφήνει, πολλές φορές, να πέσουμε στην πλάτη; Για να κοιτάξουμε λίγο και προς τα άνω!...". Έτσι είναι. Στην ανάγκη, στην αρρώστια, θυμόμαστε το Θεό. Ο Δαβίδ, έλεγε συχνά: "Εν ημέρα θλίψεώς μου τον Θεόν εξεζήτησα" (Ψαλμ.76,3). Στη θλίψη μου θυμήθηκα και ζήτησα το Θε

Την χαρά της θυσίας δεν την γεύονται σήμερα οι άνθρωποι, γι αυτό είναι βασανισμένοι. Δεν έχουν ιδανικά μέσα τους. Βαριούνται που ζουν.

Για την πνευματική αντιμετώπιση της αρρώστιας και του πόνου αλλά και για την θυσία μας προς τον συνάνθρωπο ο μακαριστός Αγιορείτης γέροντας Παΐσιος μας προτρέπει:
"... Την χαρά της θυσίας δεν την γεύονται σήμερα οι άνθρωποι, γι αυτό είναι βασανισμένοι. Δεν έχουν ιδανικά μέσα τους. Βαριούνται που ζουν. Η λεβεντιά, η αυταπάρνηση είναι η κινητήρια δύναμη στον άνθρωπο. Έχει χάσει πια τον έλεγχο ο κόσμος. Έχει φύγει το φιλότιμο, η θυσία από τους ανθρώπους...".
"...Το θαύμα γίνεται, όταν συμμετέχει κανείς στον πόνο του άλλου. Όλη η βάση είναι τον άλλο να τον νιώσεις αδελφό και να τον πονέσεις. Αυτό ο πόνος συγκινεί τον Θεό και κάνει το θαύμα. Γιατί δεν υπάρχει τίποτε άλλο που να συγκινεί τον Θεό όσο η αρχοντιά, δηλαδή η θυσία..., που σπανίζει στην εποχή μας, γιατί στη θέση της μπήκε η φιλαυτία, το συμφέρον.
Το καλό είναι καλό μόνον όταν αυτός που το κάνει θυσιάζει κάτι από τον εαυτό του ύπνο, ανάπαυση κ.λ.π. "εκ του υστερήματος.
Όταν είμαι ξεκούραστος και κάνω το καλό, αυτό δεν έχει αξία... Ενώ, όταν είμαι κουρασμένος και κάνω μια θυσία, για να βοηθήσω τον άλλον, αισθάνομαι παραδεισένια χαρά. Τότε η ευλογία του Θεού με βομβαρδίζει..."
"... Στον εαυτό του ο Χριστός δεν χρησιμοποίησε καθόλου την θεϊκή του δύναμη και υπέφερε τον πολύ πόνο στο ευαίσθητο Σώμα του από την πολλή αγάπη προς το πλάσμα Του.
Αυτήν την αγάπη του Χριστού εάν αισθανθεί κανείς, τότε μόνο θα είναι και εσωτερικά πραγματικά άνθρωπος. Αλλιώς θα είναι πιο αναίσθητος και από τα δημιουργήματα του Θεού. Αφού ο ήλιος αισθάνθηκε το πάθος του Κυρίου και σκοτείνιασε γιατί δεν άντεχε να το βλέπει. Η γη, και αυτή τρόμαξε όταν το είδε. Οι πέτρες, και αυτές κομματιάστηκαν. Οι τάφοι και αυτοί σείσθηκαν τόσο δυνατά, που ξύπνησαν πολλούς κεκοιμημένους από χρόνια και τους έβγαλαν έξω να διαμαρτυρηθούν για την αχάριστη αυτή συμπεριφορά των ανθρώπων προς τον Ευεργέτη και Λυτρωτή τους Θεό..."
"... Εγώ όσο πιο πολύ πονώ τον κόσμο, τόσο περισσότερο προσεύχομαι και χαίρομαι πνευματικά, γιατί τα λέω όλα στον Χριστό και Εκείνος τα τακτοποιεί. Και βλέπω ότι όσο περνάει ο καιρός, ενώ το σωματικό κουράγιο ελαττώνεται, το ψυχικό αυξάνει, γιατί η αγάπη, η θυσία, ο πόνος για τον άλλο δίνουν πολλή ψυχική δύναμη.
Στην πνευματική αντιμετώπιση δεν υπάρχει θλίψη. Με τον κόσμο τώρα πόσο πόνο πέρασα! Δεν τα περνούσα έτσι τα θέματά τους. Πονούσα αναστέναζα, αλλά σε κάθε αναστεναγμό, άφηνα το θέμα στο Θεό, και στον πόνο που ένιωθα για τον άλλο έδινε ο Θεός παρηγορία. Δηλαδή με την πνευματική αντιμετώπιση ερχόταν θεία παρηγοριά, γιατί ο πόνος που έχει μέσα την ελπίδα στον Θεό έχει θεία παρηγοριά. Αλλιώς πως να αντέξει κανείς!
Πως θα μπορούσα διαφορετικά να τα βγάλω πέρα με τόσα που ακούω; Πονάω, αλλά σκέφτομαι και την θεία ανταμοιβή στους πονεμένους. Είμαστε στα χέρια του Θεού.
Ο άνθρωπος, όταν αντιμετωπίζει το κάθε πρόβλημα πνευματικά, δεν καταβάλλεται. Στην αρχή πικραίνεται, όταν ακούει ότι κάποιος υποφέρει, αλλά μετά έρχεται ως ανταμοιβή η θεία παρηγοριά και δεν καταστρέφεται ο οργανισμός του. Ενώ η πίκρα από την κοσμική στενοχώρια φέρνει γαστρορραγία κλπ., αυτή δεν βλάπτει τον οργανισμό, γιατί έχει θείο βάλσαμο...".
                           

                        

   
                             ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, Λόγοι Β', "Πνευματική Αφύπνιση

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  22 ΜΑΡ  2012

Κάθε μέρα λέω: «Από αύριο θα προσέχω, θα διορθωθώ», αλλά και πάλι πέφτω στα ίδια.

Κάθε μέρα λέω: «Από αύριο θα προσέχω, θα διορθωθώ», αλλά και πάλι πέφτω στα ίδια.
- Να βάζης τον Θεό μπροστά∙ να λες: «με την δύναμη του Θεού , θα προσπαθήσω να διορθωθώ», ώστε να βοηθήση ο Θεός. Το ότι θέλεις να διορθωθής, αυτό σημαίνει ότι δέχεσαι βοήθεια !!!!!!!Χωρίς αγώνα δεν γίνεται προκοπη!!!!
ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ 22 ΜΑΡ 2012

Ρήματα ζωῆς ἀπό τό Γέροντα ΠαϊσιοΗ Παναγία προσπαθεί να μας αφυπνίση για να μετανοήσουμε, αλλά οι σημερινοί άνθρωποι δεν κουνιούνται (συνέρχονται), όσο κι αν κουνιούνται τα καντήλια.

Ρήματα ζωῆς ἀπό τό Γέροντα Παϊσιο .
.Είπε ο Γέροντας Παΐσιος:
Όποιος μιλά ή γράφ...ει για τους Αγίους Πατέρες και δεν έχει καθαρισθή από τα πάθη, μοιάζει με τενεκέ που μέσα έχει μέλι, αλλά μυρίζει πετρέλαιο.

Οι Χριστιανοί παλαιά είχαν πιο πολλή ευλάβεια στο αντίδωρο, απ’ ό,τι πολλοί μοναχοί σήμερα στην θεία Κοινωνία.

Σήμερα (1976) δυστυχώς για πολλούς (Αγιορείτες) όλη η πνευματικότητα είναι πόσους πατέρες έχει το Μοναστήρι και κάθε πόσο κοινωνούν…

Όταν γλυκαθή κανείς στην ευχή, δεν θέλει να βγη από το κελλί του. Τότε η ευχή δεν κουράζει, αλλά ξεκουράζει. Όταν εμείς δεν θέλουμε να βγούμε από το Καλύβι μας, αλλά από αγάπη βγαίνουμε και θυσιάζουμε την ησυχία μας χάριν κάποιου αδελφού, τότε ο Θεός βλέπει την αγάπη μας και αναπληρώνει.

Για τους δρόμους στο Άγιον Όρος ο άγιος Νείλος είχε προφητέψει ότι θάρθη καιρός που το Άγιον Όρος θα ζωσθή όλο με μια κορδέλλα πανί (δρόμοι), και ότι το Άγιον Όρος θα μείνει από τον Άγιο Παύλο και πέρα. (Δηλαδή μέχρι την Βίγλα, διότι μόνο αυτό το κομμάτι έμεινε χωρίς δρόμους).


Λίγη μελέτη και πολλή ευχή. Στην προσευχή και στην λατρεία πρέπει να συμμετέχουμε με όλη μας την καρδιά.

Άκουσα ότι αυτές τις μέρες κουνιέται το καντήλι της Παναγίας στων Ιβήρων. Η Παναγία προσπαθεί να μας αφυπνίση για να μετανοήσουμε, αλλά οι σημερινοί άνθρωποι δεν κουνιούνται (συνέρχονται), όσο κι αν κουνιούνται τα καντήλια.

Βοηθά να προσεύχεται κανείς σε βουνά και όχι σε χαράδρες και κλεισούρες. Και ο Χριστός στα βουνά πήγαινε και προσευχόταν. Έτσι ανοίγει ο νους και τα αισθήματα. Γι’ αυτό οι άνθρωποι της Ηπείρου και των βουνών έχουν μια λεβεντιά.

Η εποχή μας είναι πολύ δύσκολη. Και πρέπει σήμερα οι Χριστιανοί να κάνουν πολλή υπομονή, για να έχουν μεγάλο μισθό. Πολλοί Άγιοι θα επιθυμούσαν να ζούσαν στην σημερινή εποχή, για νάχουν μεγαλύτερο μισθό.

Το κακό έχει προχωρήσει πολύ και έχουν γίνει μεγάλες αλλαγές τα τελευταία χρόνια. Υπάρχει όμως μια καλή μαγιά, που γι’ αυτήν ο Θεός ευσπλαχνίζεται και τον υπόλοιπο κόσμο. Να μην χαλάση κι αυτή, γιατί τότε αλλοίμονό μας.

Πρέπει με ταπείνωση να λέμε το λογισμό μας στους ανωτέρους, ίσως τους βοηθήσουμε να σκεφθούν πιο συνετά.

Ό,τι είναι για μια μηχανή η βενζίνη, έτσι είναι και η καρδιά για την πνευματική ζωή. Ό,τι κάνει ο άνθρωπος από την καρδιά του δεν κουράζει. Γι’ αυτό όσους ρωτάνε, τι να σπουδάσουν, τους λέω ό,τι αγαπάνε. Ιδίως μερικά επαγγέλματα, όπως γιατρός, δάσκαλος, θέλουν να τ’ αγαπά κανείς πολύ. Και στην πνευματική ζωή, στην προσευχή πρέπει να συμμετέχει η καρδιά.

Η ταπείνωση και η αγάπη, να, αυτό είναι το παν.


Από το βιβλίο «Από την ασκητική και ησυχαστική αγιορειτική

 

ΗΛΙΑΣΒ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  21 ΜΑΡ 2012

Η αγάπη προς τον Χριστό, προς την Παναγία, προς τους Αγίους είναι μεγάλη υπόθεση. Είναι μια αγάπη που δεν συγκρίνεται με καμμιά άλλη αγάπη. Είναι σίγουρη∙ βρίσκεις ανταπόκριση

Μπορεί , Γέροντα, η αγάπη μου προς έναν Άγιο να ελαττώση την αγάπη μου προς τον Θεό;
Όχι, γιατί, όταν κανείς έχη μεγάλη ευλάβεια για έναν Άγιο και τον αγαπά πολύ, εκεί κρύβεται η μεγάλη αγάπη και ευλάβεια προς τον Τριαδικό Θεό και προς την Παναγία.

Όποιος τιμάει τους Αγίους, αναμφιβόλως τιμάει πολύ περισσότερο την Παναγία. Όπως, επίσης, αυτός που τιμάει πολύ την Παναγία, φυσικά, τιμάει περισσότερο την Παναγία Τριάδα. Και βλέπεις, όταν έχης επαφή με έναν Άγιο και νιώθης μεγάλη ευγνωμοσύνη προς αυτόν, θα μπορούσες ακόμη και να θυσιασθής γι’ αυτόν. Αλλά, αν θυσιαζόσουν για έναν Άγιο, πάλι για τον Θεό δεν θα θυσιαζόσουν;

Η αγάπη προς τον Χριστό, προς την Παναγία, προς τους Αγίους είναι μεγάλη υπόθεση. Είναι μια αγάπη που δεν συγκρίνεται με καμμιά άλλη αγάπη. Είναι σίγουρη∙ βρίσκεις ανταπόκριση.

- Γέροντα, μπορεί κανείς να αγαπάη τον Θεό και να μην αγαπάη τους ανθρώπους;

- Όχι, γιατί , όταν αγαπάς τον Θεό, δεν είναι δυνατόν να μην αγαπάς την εικόνα του Θεού, τον άνθρωπο. Η αγάπη μας προς τον Θεό φέρνει την αγάπη προς τον πλησίον, διότι όποιος πλησιάζει τον Θεό είναι πλησίον όλων των ανθρώπων, όπως και οι Άγιοι. Αλλά και στην αγάπη μας προς τον πλησίον κρύβεται η μεγάλη αγάπη μας προς τον Θεό.

Όταν δώση κανείς την καρδιά του στον Θεό, όλα τα αγαπάει∙ όχι μόνον όλους τους ανθρώπους, αλλά και τα πουλιά και τα δένδρα, ακόμη και τα φίδια. Τότε προσκυνάει με ευλάβεια όχι μόνον τον Θεό και τους Αγίους αλλά και τις εικόνες του Θεού, τους ανθρώπους. Κι όλα τα δημιουργήματα, μεγάλα ή μικρά, πολύτιμα ή ασήμαντα πετραδάκια και ξυλάκια, τα παίρνει με ευλάβεια και τα ασπάζεται, σαν ευλογία από τον Δημιουργό του, όπως ασπάζεται κανείς ένα μικρό ή μεγάλο αντικείμενο που παίρνει ευλογία από κάποιο σεβαστό του πρόσωπο.



Από το βιβλίο: «ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ


ΓΕΡΟΝΤΑΣ  ΠΑΙΣΙΟΣ !!! ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΤΟΥ  ΕΥΧΗ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ   !!!!

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  21 ΜΑΡ 2012

· τί σημαίνει πειρασμός ; τί σημαίνει πονηρός;

Διδάσκει ὁ γέροντας Παΐσιος : "Ὁ Θεός ἐπιτρέπει τούς πειρασμούςἀνάλογα μέ τήνπνευματική μας κατάσταση. Ἄλλοτε ἐπιτρέπει νάκάνουμε ἕνα σφάλμα , λ. χ. μιά μικρήἀπροσεξία , γιά νά εἴμαστε ἄλλη φορά προσεκτικοί καί νά ἀποφύγουμε ἤ μᾶλλον νά
προλάβουμε ἕνα μεγαλύτερο κακό πού θά μᾶς ἔκανε τό ταγκαλάκι . Ἅλλοτε ἀφήνει τόν διάβολο
νά μᾶς πειράζει, γιά νά μᾶς δοκιμάσει. Δίνουμε δηλαδή ἐξετάσεις καί ἀντί κακό ὁ διάβολος, μᾶς
κάνει καλό . Ἕνας δυνατός, ὅπως ὁ Γερο-Φιλάρετος, δέν ἀποφεύγει τούς πειρασμούς, ἀλλά λέει
στόν Χριστό "στεῖλε μου Χριστέ μου πειρασμούς καί δῶσε μου κουράγιο νά παλέψω". Σέ
ποιούς πειρασμούς ἀναφέρεται ; Στούς ἐξωτερικούς , τούς ἀκούσιους. Ἕνας ἀδύναμος ὅμως θά
πεῖ : "μήν ἐπιτρέπεις Χριστέ μου νά πειρασθῶ". "Μή εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν , ἀλλά
ρῦσαι ἡμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ ", μέ τήν ἔννοια τοῦ ἐσωτερικοῦ ἑκουσίου πειρασμοῦ.· τί σημαίνει  πειρασμός ; τί σημαίνει πονηρός;
Σύμφωνα μέ τόν ἅγ. Μάξιμο τόν Ὁμολογητή ὁ πειρασμός εἶναι ὁ νόμος τῆς ἁμαρτίας τόν
ὁποῖο δέν εἶχε ὁ Ἀδάμ· αὐτός ὁ νόμος γεννήθηκε ἀργότερα· πονηρός εἶναι αὐτός πού εἰσήγαγε
στή φύση τῶν ἀνθρώπων τό νόμο τῆς ἁμαρτίας, δηλ. ὁ διάβολος. Πειρασμός εἶναι ἡ ἑκούσια
διάθεση τῆς ψυχῆς πρός τά πάθη τῆς σάρκας. Ἀπό ἀγάπη ὁ Θεός ἐπιτρέπει στό σατανᾶ νά
θλίψει τόν ἁμαρτάνοντα γιά νά αἰσθανθεῖ τήν ἁμαρτία του καί νά ἔρθει σέ μετάνοια. Ὁ βαθμός
θλίψεων καί τό εἶδος τῶν πειρασμῶν προσδιορίζεται ἀπό τόν Θεό κατ 'ἀναλογίαν τοῦ
συμφέροντος τοῦ παιδαγωγουμένου. Ὁ τρόπος τῶν πειρασμῶν εἶναι διπλός · ὁ ἕνας ἡδονικός , ὁ
ἄλλος ὀδυνηρός· ὁ πρῶτος προαιρετικός, ὁ ἄλλος χωρίς τήν θέλησή μας . Ὁ ἕνας γεννᾶ τήν
ἁμαρτία καί στόν ὁποῖο παρακαλοῦμε νά μήν εἰσέλθουμε "μή εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν".
Ὁ ἄλλος ὁ ἀκούσιος εἶναι τιμωρητικός τῆς ἁμαρτίας πού βασανίζει μέ ἀκούσιες ὀδύνες τή
φιλαμαρτωλή διάθεση, τόν ὁποῖο ἄν κανείς ὑπομείνει μέ καρτερία .


Ἐμεῖς ὅμως, συνεχίζει ὁ γέροντας Παῒσιος , πολλές φορές ὅταν ἔχουμε ἕναν πειρασμό ,
λέμε: "ἔ, μά εἶμαι ἄνθρωπος κι'ἐγώ · δέν ἀντέχω ἄλλο! "ἐνῶ θά ἔπρεπε νά ποῦμε : "Δέν εἶμαι
ἄνθρωπος · εἶμαι παλιάνθρωπος. Θεέ μου βοήθησέ με νά γίνω ἄνθρωπος."


Πρεσβυτέρου Βασιλείου Κοκολάκη Οἱ Πειρασμοί
 

Αδέλφια, ας ξυπνήσουμε από το λήθαργο. Να μην επιτρέψουμε την υποταγή των παιδιών μας, ο Έλληνας δε σκύβει ποτέ το κεφάλι, σε κανένα Αφεντικό

       !

                                                                               

.. .
Αδέλφια, ας ξυπνήσουμε από το λήθαργο. Να μην επιτρέψουμε την υποταγή των παιδιών μας, ο Έλληνας δε σκύβει ποτέ το κεφάλι, σε κανένα Αφεντικό!

έχω ανάγκη από πολλή ταπείνωσηΝα πας να αγοράσεις. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που πουλούν την ταπείνωση, και μάλιστα δωρεάν, αρκεί να τη θέλεις.

Γέροντα, έχω ανάγκη από πολλή ταπείνωση

Να πας να αγοράσεις. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που πουλούν την ταπείνωση, και μάλιστα δωρεάν, αρκεί να τη θέλεις.Γερ Παισιος

- Ποιοι είναι αυτοί, Γέροντα;
- Είναι οι άνθρωποι που, όταν δεν έχουν καλή πνευματική κατάσταση, φέρονται αδιάκριτα και με τη συμπεριφορά τους μας ταπεινώνουν. Η ταπείνωση δεν αγοράζεται από τον μπακάλη όπως τα ψώνια. Όταν λέμε: «δώσ’ μου, Θεέ μου, ταπείνωση», ο Θεός δεν θα πάρει τη σέσουλα και θ’ αρχίσει: «πάρε ένα κιλό ταπείνωση εσύ, μισό κιλό εσύ», αλλά θα επιτρέψει να έρθει λ.χ. κάποιος άνθρωπος αδιάκριτος να μας φερθεί σκληρά ή θα πάρει από άλλον τη Χάρη Του και θα έρθει να μας βρίσει. Έτσι θα δοκιμασθούμε και θα εργασθούμε, εάν θέλουμε να αποκτήσουμε την ταπείνωση. Αλλά εμείς δεν σκεφτόμαστε ότι ο Θεός επιτρέπει να γίνει ο αδελφός μας κακός, για να βοηθηθούμε εμείς, και θυμώνουμε με τον αδελφό. Και ενώ ζητάμε από τον Θεό ταπείνωση, δεν δεχόμαστε τις ευκαιρίες που μας στέλνει, για να ταπεινωθούμε, αλλά δυσανασχετούμε. Κανονικά θα έπρεπε να χρωστούμε ευγνωμοσύνη σ’ αυτόν που μας ταπεινώνει, γιατί αυτός είναι ο μεγαλύτερος ευεργέτης μας. Όποιος ζητάει στην προσευχή του ταπείνωση από τον Θεό, αλλά δεν δέχεται τον άνθρωπο που του στέλνει ο Θεός, για να τον ταπεινώσει, δεν ξέρει τι ζητάει.
Όταν ήμουν στη Μονή Στομίου, ήταν κάτω στην Κόνιτσα ένας παπάς που με αγαπούσε πολύ από λαϊκό ακόμη. Μια Κυριακή είχα κατεβεί να λειτουργηθώ στην Κόνιτσα. Η εκκλησία ήταν γεμάτη κόσμο. Τη στιγμή που έμπαινα, όπως συνήθιζα, στο Ιερό, είπα μέσα μου: «Θεέ μου, βάλε όλους αυτούς τους πιστούς στον Παράδεισο κι εμένα, αν θέλεις βάλε σε μια ακρούλα». Όταν πλησίασε η ώρα της Θείας Κοινωνίας, ενώ αυτός ο παπάς πάντα με κοινωνούσε μέσα στο Ιερό, γύρισε προς το μέρος μου και φώναξε δυνατά: «Βγες από το Ιερό και να κοινωνήσεις απ’ έξω τελευταίος, γιατί είσαι ανάξιος». Βγήκα έξω, χωρίς να πω τίποτε. Πήγα στο αναλόγιο και άρχισα να διαβάζω την ακολουθία της Θείας Μεταλήψεως. Ύστερα, καθώς πήγαινα τελευταίος να κοινωνήσω, είπα μέσα μου: «Ο παπάς φωτίσθηκε από τον Θεό και μου αποκάλυψε ποιος είμαι. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησέ με, το κτήνος». Μόλις κοινώνησα, αισθάνθηκα μέσα μου μεγάλη γλυκύτητα. Όταν τελείωσε η Θεία Λειτουργία, με πλησιάζει ο παπάς συντετριμμένος: «Συγχώρεσέ με! Μου λέει. Πώς το έκανα αυτό! Εγώ μπροστά σου δεν έβαζα ούτε τα παιδιά μου, ούτε την παπαδιά, ούτε τον εαυτό μου. Τι ήταν αυτό που έπαθα!» Έπεφτε κάτω, μου έβαζε μετάνοια, μου ζητούσε συγγνώμη, προσπαθούσε να μου φιλήσει τα χέρια. «Παπά μου, του λέω, μη στεναχωριέσαι. Δεν φταις εσύ∙ εγώ φταίω. Σε χρησιμοποίησε ο Θεός εκείνη τη στιγμή, για να δοκιμάσει εμένα». Ο παπάς δεν μπορούσε να καταλάβει τι του έλεγα και τελικά, νομίζω δεν τον έπεισα. Όλα αυτά έγιναν εξαιτίας της προσευχής που είχα κάνει.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ  ΠΑΙΣΙΟΣ !!!!!!   ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΤΟΥ ΕΥΧΗ  ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ  !!!

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ   20 ΜΑΡ 2012

Ακόμη κι’ αν θέλει ο Θεός νά σου συγχωρήσει τις αμαρτίες, δεν Του το επιτρέπεις εσύ, επειδή δεν συγχωρείς τις αμαρτίες του αδελφού σου

Συγχωρείς τους άλλους;

Αν σου πω, νήστεψε, πολλές φορές μου προβάλλεις ως δικαιολογία την ασθένεια του σώματος. Αν σου πω, δώσε στους φτωχούς, μου λες ότι είσαι φτωχός καί έχεις να αναθρέψεις παιδιά. Αν σου πω, να έρχεσαι τακτικά στις Συνάξεις της Εκκλησίας, μου λες, έχω διάφορες μέριμνες.
Αν σου πω, πρόσεχε αυτά πού λέγονται στην Εκκλησία καί κατανόησε το βάθος των λόγων του Θεού, μου προβάλλεις ως δικαιολογία την έλλειψη μορφώσεως…



Αν όμως σου πω, άφησε την οργή καί συγχώρεσε τον αδελφό σου, ποιά από τις προφάσεις αυτές μπορείς νά χρησιμοποιήσεις; Διότι, νομίζω, δεν μπορείς νά φέρεις ως πρόφαση ούτε ασθένεια σώματος, ούτε φτώχεια, ούτε αμάθεια, ούτε απασχόληση καί μέριμνα, ούτε τίποτε άλλο. Γι’ αυτό, απ’ όλες σου τις αμαρτίες, αυτή η αμαρτία θα σου είναι ασυγχώρητη.


Αλήθεια, πώς θα μπορέσεις νά υψώσεις τα χέρια σου στον Ουρανό; Πώς θα κινήσεις τη γλώσσα σου νά προσευχηθείς; Πώς θα ζητήσεις συγγνώμη; Ακόμη κι’ αν θέλει ο Θεός νά σου συγχωρήσει τις αμαρτίες, δεν Του το επιτρέπεις εσύ, επειδή δεν συγχωρείς τις αμαρτίες του αδελφού σου.
Διότι, αν εσύ ο ίδιος εκδικηθείς καί επιτεθείς εναντίον του, είτε με λόγια, είτε με ανάλογες συμπεριφορές, είτε με κατάρες, ο Θεός δεν θα επέμβει πλέον, Αφοί εσύ ανέλαβες την τιμωρία Του. Καί όχι μόνο δεν θα επέμβει, αλλά καί από σένα θα ζητήσει λόγο, διότι φέρθηκες υβριστικά προς Αυτόν

    Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμο

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  19 ΜΑΡ 2012

Στὰ θέματα τῆς Πατρίδος δὲν ἤθελε οἱ Χριστιανοὶ νὰ εἶναι ἀδιάφοροι Γερ . Παισιος

Στὰ θέματα τῆς Πατρίδος δὲν ἤθελε οἱ Χριστιανοὶ νὰ εἶναι ἀδιάφοροι. Πολὺ λυπόταν ποὺ ἔβλεπε πνευματικοὺς ἀνθρώπους νὰ ἐπιζητοῦν νὰ βολευθοῦν οἱ ἴδιοι καὶ νὰ μὴν ἐνδιαφέρωνται γιὰ τὴν Πατρίδα.
Ὁ καημός του καὶ ἡ ἀπορία του ἦταν πῶς οἱ ὑπεύθυνοι δὲν ἀντιλαμβάνονται ποῦ ὁδηγούμαστε. Ὁ ἴδιος ἀπὸ παλαιὰ διέβλεπε τὴν σημερινὴ κατάσταση καὶ ἀνησυχοῦσε, ἀλλὰ δὲν διέσπειρε τὶς ἀνησυχίες του στὸν κόσμο!
ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ   18 ΜΑΡ  2012

Η οσιακή κοίμηση του ερημίτη παπα Τύχωνα του Ρώσου....

...

 ·

Η οσιακή κοίμηση του ερημίτη παπα Τύχωνα του Ρώσου.... Στις 23 Σεπτεμβρίου του 1968 (10-9 με το παλιό ημερολόγιο) έφυγε για την αιώνια πατρίδα ο ρώσος γέροντας του π.Παϊσίου, παπα Τύχων ο πνευματικός. Δίπλα του ήταν ο γέρων Παϊσιος ο οποίος αναφέρει ότι ο ετοιμοθανάτος ερημίτης έβλεπε τον άγιο Σέργιο του Ράντονεζ τον οποίο ευλαβείτο πολύ.Το πρωί της τελευταίας μέρας ο π.Αγαθάγγελος ειδε τον παπα Τύχωνα την ωρα που τον κοινωνούσε να βρίσκεται τρείς πιθαμές πάνω από το κρεβάτι στο οποίο ήταν ξαπλωμένος.Ο ίδιος ιερομοναχος τον είδε ολοζώντανο 40 μέρες μετά τη κοιμηση του, να ψάλλει τον αναστάσιμο κανόνα .Ο π.Παϊσιος τον είδε επίσης ολοζώντανο τρία χρόνια μετά.Γράφει ο γέροντας:«στις 10 Σεπτεμβρίου 1971, βράδυ, μετά το μεσονύκτιο. Ενώ έλεγα την ευχή, βλέπω ξαφνικά τον Γέροντα να μπαίνη στο κελλί! Πετάχτηκα και του έπιασα τα πόδια και τα φιλούσα με ευλάβεια. Δεν κατάλαβα όμως πώς ξεγαντζώθηκε από τα χέρια μου και, καθώς έφευγε, τον είδα να μπαίνη στο Ναό, και εξαφανίστηκε. Φυσικά, τα χάνει κανείς εκείνη την ώρα, όταν συμβαίνουν τέτοια γεγονότα. Ούτε και μπορεί να τα εξήγηση αυτά με την λογική, γι' αυτό και λέγονται θαύματα. Άναψα αμέσως το κερί, γιατί μόνο το κανδήλι είχα αναμμένο, όταν συνέβη αυτό, για να σημειώσω στο ημερολόγιο την ήμερα αυτή πού μου είχε παρουσιασθή ό Γέροντας, για να το θυμάμαι. "Όταν είδα ότι ήταν ή ήμερα πού είχε κοιμηθή ό Γέροντας (10η Σεπτεμβρίου), πολύ λυπήθηκα και ελέγχθηκα, πού μου πέρασε τελείως απαρατήρητη εκείνη η ήμερα. Πιστεύω να με συγχώρησε ο καλός Πατέρας, γιατί εκείνη την ήμερα, από το φώτισμα το ηλιοβασίλεμα, είχα επισκέπτες στο Καλύβι και είχα κουραστή και ζαλιστή και ξεχάστηκα τελείως. Αλλιώς, κάτι θα έκανα για να βοηθηθώ ο ίδιος και να δώσω λίγη χαρά στον Γέροντα με ολονύκτια προσευχή.»Στη μνημη του αγίου ερημίτη, με την ψυχή μικρού παιδιού και την ζωή επουράνιου αγγέλου , κατατίθεται ευλαβικά αυτή η δημοσίευση. Οι συμβουλές του ήταν σταλαγματιές βιωμάτων τής καρδιάς του.Για να βρής καλόν πνευματικό, έλεγε,πρέπει να κάνης τρεις μέρες προσευχή και κατόπιν τι ο Θεός θα φωτίση.Και στο δρόμο που θα πηγαίνης να κάνης προσευχή να τον φωτίση ο Θεός να σου πή λόγους καλούς.Πάντοτε να κάνης ευχή ,πριν αρχίσης κάθε δουλειά.Να λες: Θεέ μου δώσε μου δύναμη και φώτιση» και κατόπιν ν΄αρχίζης τη δουλειά σου και στο τέλος Δόξα τω Θεώ».Πολύ μιλούσε για την ταπείνωση «Κάθε πρωί ο Θεός ευλογεί τους ανθρώπους με το ένα χέρι.Όταν βλέπει ταπεινό άνθρωπο τον ευλογεί με τα δύο χέρια».Κάποτε τον επισκέφτηκε ένας μοναχός και του είπε πως δεν έχει κάνει τίποτε κακό στη ζωή του.Διέκρινε όμως πως τα λόγια του έκρυβαν μεγάλη υπερηφάνεια και λυπήθηκε πολύ και τον θεώρησε ξεπεσμένο δαίμονα. «Δεν θέλω να βλέπω τέτοιον άνθρωπον», έλεγε, «χίλιες φορές να είχε πέσει σε αμαρτία, παρά έτσι που είναι.Αυτός είναι για την κόλαση παιδί μου». Τότε μου διηγήθηκε ένα γεγονός από την πατρίδα του«Σ΄ένα γυναικείο μοναστηρι ήταν μια νέα μοναχή και φημιζόταν πολύ για την αρετή της.Η ηγουμένη είδε τότε ένα όραμα κι άκουσε φωνή που της έλεγε «να την ταπεινώσης».Η ηγουμένη απόρησε γιατί την θεωρούσε ως την καλύτερη μοναχή της.Μια ημέρα , αφού τελείωσε η ακολουθία, η ηγουμένη παρέμεινε κρυφά στο ναό.Η νέα μοναχή είχε συνήθεια μετά την ακολουθία να μένη μόνη στον ναό.Στεκόταν μπροστά στην εικόνα τής Παναγίας , και έλεγε : «Εγώ παρθένος, εσύ παρθένος , εσύ γέννησες , εγώ όχι.»Και με τα λόγια της αυτά έδειχνε την υπερηφάνεια της.Η ηγουμένη , στο άκουσμα των λόγων αυτών, τρόμαξε μπροστά στην τόλμη της επάρσεως.Μόνο τρόπο σωτηρίας της σκέφτηκε την προσευχή.Σύντομα ο Θεός τής έδωσε πειρασμό ώστε την έφερε σε μεγάλη ταπείνωση.Και τότε , γονατισμένη μπροστά στην εικόνα της Θεοτόκου, μετανοημένη, ταπεινωμέν, κάνοντας μετάνοιες και χύνοντας δάκρυα , έλεγε πως είναι η αμαρτωλότερη τού κόσμου....».«Δάκρυα, παιδί μου, δάκρυα, αυτό θέλει ο Θεός.»«Η κόλαση έχει γεμίσει από ανθρώπους παρθένους-υπερήφανους.Ταπεινό άνθρωπο θέλει ο Θεός.»Η ταπείνωση του παπα Τύχωνα ήταν τόση που όταν πήγαινε κανείς να εξομολογηθή, μετά από την συγχωρητική ευχή, τού έλεγε : «Παιδί μου, κάνε ευχή και για μένα...»Όταν ένας νέος , αδιάφορος ήλθε στο Άγιον Όρος για περιοδέια , τον οδήγησα στην καλύβη τού Γέροντα.Αφού εξομολογήθηκα, θέλησε κι αυτός να εξομολογηθή.Μπαίνοντας στην εκκλησία ξέσπασε σε δάκρυα κι έπεσε στα πόδια του παρακαλώντας την συγχώρεση των πολλών του αμαρτιών.Ο παπα Τύχων τόσο τον αγάπησε , που του ζητούσε εκείνη τη στιγμή να κάνη ευχή γι΄αυτόν να τον συγχωρέση ο Θεός , γιατί ο νέος είχε πολλά δάκρυα ενώ ο ίδιος έλεγε , δεν είχε.Αυτός που ποτέ δεν του έλειπαν κι είχε ένα πανί που τα μάζευε κι ήταν πάντα μουσκεμένο.Το πετραχήλι του κι αυτό ήταν πάντα βρεμένο απ΄τα καθημερινά του δάκρυα-το φυλάω ως ακριβή ευλογία. Ακόμα και ο μεγάλος σταυρός αν τον προσέξη κανείς , θα δή τα στίγματα των δακρύων του, που τού τα έχυνε με τις φούχτες.Θεωρούσε πως με τα δάκρυα πλένουμε τα πόδια του Χριστού και με τις τρίχες της κεφαλής τα σκουπίζουμε
.(ιερομονάχου Αγαθαγγέλου οι αναμνήσεις ΗΛΙΑΣ    ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ   την Σάββατο, 17 Μαρτ 2012

δεν μπορούμε να σηκώσουμε το σταυρό μας και ν' ακολουθήσουμε το Χριστό αν δεν ατενίζουμε το Σταυρό που Εκείνος σήκωσε για να μας σώσει

Η τρίτη Κυριακή των Νηστειών ονομάζεται «Κυριακή της Σταυροπροσκύνησης». Μετά από τη μεγάλη Δοξολογία στον όρθρο, ο Σταυρός μεταφέρεται σε μια σεμνή πομπή
στο κέντρο του ναού και παραμένει εκεί όλη την
υπόλοιπη εβδομάδα, οπότε στο τέλος κ...άθε ακολουθίας γίνεται προσκύνηση του Σταυρού.
Αξίζει να σημειωθεί ότι το θέμα του Σταυρού, που κυριαρχεί στην υμνολογία αυτής της Κυριακής, παρουσιάζεται όχι μέσα στα πλαίσια του πόνου, αλλά της νίκης και της χαράς.

Βρισκόμαστε στη μέση της Μεγάλης Σαρακοστής. Από τη μια πλευρά η φυσική και πνευματική προσπάθεια, αν είναι συστηματική και συνεχής, αρχίζει να μας γίνεται αισθητή, το φόρτωμα να γίνεται πιο βαρύ, η κόπωση πιο φανερή. Έχουμε ανάγκη από βοήθεια και ενθάρρυνση. Από την άλλη πλευρά, αφού αντέξουμε αυτή τη κόπωση και έχουμε αναρριχηθεί στο βουνό μέχρι αυτό το σημείο, αρχίζουμε να βλέπουμε το τέλος της πορείας μας και η ακτινοβολία του Πάσχα γίνεται πιο έντονη.
Η Σαρακοστή είναι η σταύρωση του εαυτού μας, είναι η εμπειρία - περιορισμένη βέβαια - που αποκομίζουμε από την εντολή του Χριστού που ακούγεται στο ευαγγελικό ανάγνωσμα αυτής της Κυριακής: «όποιος θέλει να με ακολουθεί, ας απαρνηθεί τον εαυτό του ας σηκώσει το σταυρό του, και έτσι ας με ακολουθεί» (Μαρκ.8,34).
Αλλά δεν μπορούμε να σηκώσουμε το σταυρό μας και ν' ακολουθήσουμε το Χριστό αν δεν ατενίζουμε το Σταυρό που Εκείνος σήκωσε για να μας σώσει. Ο δικός Του Σταυρός είναι εκείνος που δίνει νόημα αλλά και δύναμη στους άλλους. Αυτό μας εξηγεί το συναξάρι της Κυριακής:
Στη διάρκεια της νηστείας των σαράντα ημερών, κατά κάποιο τρόπο, και μείς σταυρωνόμαστε, νεκρωνόμαστε από τα πάθη, έχουμε την πίκρα της ακηδίας και της πτώσης, γι' αυτό υψώνεται ο τίμιος και ζωοποιός Σταυρός, για αναψυχή και υποστήριξή μας. Μας θυμίζει τα πάθη του Κυρίου και μας παρηγορεί.. Είμαστε σαν τους οδοιπόρους σε δύσκολο και μακρινό δρόμο που, κατάκοποι, κάθονται για λίγο να αναπαυθούν. Με το ζωοποιό Σταυρό γλυκαίνει την πίκρα που νοιώθουμε από τη νηστεία, μας ενισχύει στη πορεία μας στην έρημο εωσότου φθάσουμε στην πνευματική Ιερουσαλήμ με την ανάστασή Του.. Επειδή ο Σταυρός λέγεται Ξύλο Ζωής και είναι εκείνο το ξύλο που φυτεύτηκε στον Παράδεισο, γι' αυτό και οι θείοι Πατέρες τοποθέτησαν τούτο στο μέσο της Σαρακοστής, για να μας θυμίζει του Αδάμ την ευδαιμονία και την πτώση του από αυτή, να μας θυμίζει ακόμα ότι με τη συμμετοχή μας στο παρόν Ξύλο δεν πεθαίνουμε πια αλλά ζωογονούμαστε».



Απολυτίκιο

«Σῶσον Κύριε τόν λαόν σου,
και εὐλόγησον τήν κληρονομίαν σου,
νίκας τοῖς βασιλεῦσι,
κατά βαρβάρων δωρούμενος,
καί τό σόν φυλάττων,
διά τοῦ Σταυροῦ σου πολίτευμα

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ 16 ΜΑΡ 2012