Ό άθεος φοιτητής.

Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ.Νικολάου



Πριν από αρκετά χρόνια με πλησίασε κάποιος νεαρός φοιτητής. Με πολλή διστακτικότητα, άλλα και με την ένταση του απαιτητικού αναζητητή, μού δήλωσε ότι είναι άθεος, που όμως θα ήθελε πολύ να πιστέψει, άλλα δεν μπορούσε. Χρόνια προσπαθούσε και αναζητούσε, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Συνομίλησε με καθηγητές και μορφωμένους. Άλλα δεν ικανοποιήθηκε η δίψα του για κάτι σοβαρό. Άκουσε για μένα και αποφάσισε να μοιρασθεί μαζί μου την υπαρξιακή ανάγκη του. Μού ζήτησε μια επιστημονική απόδειξη περί υπάρξεως Θεού.

Ξέρεις ολοκληρώματα ή διαφορικές εξισώσεις; τον ρώτησα. Δυστυχώς όχι, μού άπαντα. Είμαι της Φιλοσοφικής. Κρίμα! διότι ήξερα μία τέτοια απόδειξη, είπα εμφανώς αστειευόμενος. Ένιωσε αμήχανα και κάπου σιώπησε για λίγο. Κοίταξε, του λέω. Συγγνώμη που σε πείραξα λιγάκι. Άλλα ο Θεός δεν είναι εξίσωση, ούτε μαθηματική απόδειξη. Αν ήταν κάτι τέτοιο, τότε όλοι οι μορφωμένοι θα τον πίστευαν. Να ξέρεις, αλλιώς προσεγγίζεται ο Θεός. Έχεις πάει ποτέ στο Άγιον Όρος; Έχεις ποτέ συναντήσει κανέναν ασκητή; Όχι, πάτερ, αλλά σκέπτομαι να πάω, έχω ακούσει τόσα. πολλά.. Αν μού πείτε, μπορώ να πάω και αύριο. Ξέρετε κανέναν μορφωμένο να πάω να τον συναντήσω;

-Τι προτιμάς; Μορφωμένο που μπορεί να σε ζαλίσει ή άγιο που μπορεί να σε ξυπνήσει;

-Προτιμώ τον μορφωμένο. Τους φοβάμαι τους αγίους.

-Η πίστη είναι υπόθεση της καρδιάς. Για δοκίμασε με κανέναν άγιο. Πώς σε λένε; ρωτώ. Γαβριήλ, μου άπαντα.

Τον έστειλα σε έναν ασκητή. Του περιέγραψα τον τρόπο προσβάσεως και του έδωσα τις δέουσες οδηγίες. Κάναμε κι ένα σχεδιάγραμμα. Θα πας, του είπα, και θα ρωτήσεις το ίδιο πράγμα. Είμαι άθεος, θα του πεις, και θέλω να πιστεύσω. Θέλω μια απόδειξη περί υπάρξεως Θεού. Φοβάμαι, ντρέπομαι, μου άπαντα. Γιατί ντρέπεσαι και φοβάσαι τον άγιο και δεν ντρέπεσαι και φοβάσαι έμενα; ρωτώ. Πήγαινε απλά και ζήτα το ίδιο πράγμα.



Σε λίγες μέρες, πήγε και βρήκε τον ασκητή να συζητάει με κάποιον νέο στην αυλή του. Στην απέναντι μεριά περίμεναν άλλοι τέσσερις καθισμένοι σε κάτι κούτσουρα. Ανάμεσα σε αυτούς και ο Γαβριήλ βρήκε δειλά την θέση του. Δεν πέρασαν περισσότερα από δέκα λεπτά και η συνομιλία του Γέροντα με τον νεαρό τελείωσε.

Τι γίνεστε, παιδία; ρωτάει. Έχετε πάρει κανένα λουκουμάκι; Έχετε πιει λίγο νεράκι; Ευχαριστούμε, Γέροντα, απήντησαν, με συμβατική κοσμική ευγένεια. Έλα εδώ, λέει απευθυνόμενος στον Γαβριήλ, ξεχωρίζοντας τον από τους υπόλοιπους. θα φέρω εγώ το νερό, πάρε εσύ το κουτί αυτό με τα λουκούμια. και έλα πιο κοντά να σού πω ένα μυστικό: Καλά να είναι κανείς άθεος, άλλα να έχει όνομα αγγέλου και να είναι άθεος; Αυτό πρώτη φορά μου συμβαίνει.



Ο φίλος μας κόντεψε να πάθει έμφραγμα από τον αποκαλυπτικό αιφνιδιασμό. Πού εγνώρισε το όνομα του; Ποιος του αποκάλυψε το πρόβλημα του; Τι, τελικά, ήθελε να του πει ο γέροντας;

-Πάτερ, μπορώ να σας μιλήσω λίγο; Μόλις που μπόρεσε να ψελλίσει. Κοίταξε, τώρα σουρουπώνει, πάρε το λουκούμι, πιες και λίγο νεράκι και πήγαινε στο πιο κοντινό μοναστήρι να διανυκτερεύσεις. Πάτερ μου, θέλω να μιλήσουμε, δεν γίνεται; Τι να πούμε, ρε παλληκάρι; Για ποιόν λόγο ήλθες;



Στο ερώτημα αυτό ένιωσα αμέσως να ανοίγει η αναπνοή μου, αφηγείται. Η καρδιά μου να πλημμυρίζει από πίστη. Ο μέσα μου κόσμος να θερμαίνεται. Οι απορίες να λύνονται χωρίς κανένα λογικό επιχείρημα, δίχως καμία συζήτηση, χωρίς την ύπαρξη μιας ξεκάθαρης απάντησης. Γκρεμίσθηκαν μέσα μου αυτομάτως όλα τα αν, τα γιατί, τα μήπως και έμεινε μόνον το πώς και το Τι από δω κι εμπρός.

Ό,τι δεν του έδωσε η σκέψη των μορφωμένων, του το χάρισε ο ευγενικός υπαινιγμός ενός άγιου, αποφοίτου μόλις της τέταρτης τάξης του δημοτικού. Οι άγιοι είναι πολύ διακριτικοί. Σού κάνουν την εγχείρηση χωρίς αναισθησία και δεν πονάς. Σου κάνουν την μεταμόσχευση χωρίς να σού ανοίξουν την κοιλιά. Σε ανεβάζουν σε δυσπρόσιτες κορυφές δίχως τις σκάλες της κοσμικής λογικής. Σου φυτεύουν την πίστη στην καρδιά, χωρίς να σού κουράσουν το μυαλό.

Μητροπ. Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος
Περιοδικό Πεμπτουσία, τ. 22 Δεκέμβριος 2006 - Μάρτιος 2007.

Αντιγραφή απο: http://1myblog.pblogs.gr

Μυστήρια και λογική

Όταν κανείς εξετάζει τα θεία μυστήρια μόνο με την λογική του, θα του φανούν αστεία, ανάξια λόγου. Και όχι μόνο δεν θα κατανοήσει την φύση τους, αλλά και θα τ’ αντιληφθεί αντίθετα απ’ ό,τι πράγματι είναι. Γι’ αυτό λέγει η Παύλος ‘‘μωρία γαρ αυτώ εστί’’. Φαίνεται δε – τα θεία μυστήρια ανόητα και παράλογα, όχι γιατί είναι έτσι από τη φύση τους, αλλά λόγο της αδυναμίας των ερευνητών να τα εννοήσουν. Κι αυτό συμβαίνει διότι, όπως λέγει ο Παύλος, ‘‘Δεν γνωρίζουν ότι αυτά πρέπει να εξετάζονται πνευματικώς’’, δηλαδή με πίστη, και όχι με λογικά επιχειρήματα, διότι υπερβαίνουν την ικανότητα της διάνοιας μας.

Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου

Από τη συνέντευξη ενός άθεου

του Βλαδίμηρου Μαξίμωφ στο ΒΒC (πριν από πολλά χρόνια)

Ερώτηση : Βλαδίμηρε, εσείς είστε άνθρωπος πιστός. Διηγηθείτε πως προσήλθατε στην πίστη.

Απάντηση: Θέλω να υπογραμμίσω ότι έχω γεννηθεί σε βαθειά άθεη οικογένεια. Ο πατέρας μου και ο παππούς μου έλαβαν και οι δυο δραστηριότατα μέρος στην Επανάσταση…Με ρωτήσατε πως προσήλθα στην πίστη. Ξέρετε με ποιο τρόπο προσέρχεται κάποιος στην θρησκεία; Τούτο είναι ακατανόητο. Καθώς φαίνεται, δίδεται άνωθεν, δεν μπορείς να το παρακολουθήσεις λογικά. Εάν θα ανέφερα παράδειγμα από την Κ.Διαθήκη, θα ανεφερα το πώς έγινε ο Παύλος. Αυτό συμβαίνει ως φωτισμός…Οι άνθρωποι στη δύση διαβάζουν πληροφορίες για θρησκευτική αναγέννηση… στη Πολωνία, Τσεχοσλοβακία, Ρωσία…Οφείλω , δυστυχώς να πως ότι για τα πετύχει ο άνθρωπος τη μυστική του προσέλκυση και την οικειότητα του με τον Κύριο, πρέπει να δεινοπαθήσει. Όταν ο άνθρωπος ζει σε χλιδή και ευμάρεια, δεν θέτει στον εαυτό του ερωτήματα…

Αν θα ενδιέφερε τους ακροατές σας θα μπορούσα να διηγηθώ μια ορισμένη περίπτωση, που συνέβη πριν από μερικά χρόνια. Πέθανε η λαϊκή καλλιτέχνης της Σοβιετικής Ένωσης, η οποία υποδυόταν αναντικατάστατα στο Καλλιτεχνικό Θέατρο το ρόλο της Άννας Καρένινας, στο ομώνυμο δράμα… Αυτή ήταν άνθρωπος του κόμματος, για πολλά χρόνια γραμματεύς της κομματικής οργανώσεως του θεάτρου της, που διακήρυττε πάντοτε την αθεΐα της… Όταν όμως ανοίχθηκε η διαθήκη της, φάνηκε ότι ήταν πιστή χριστιανή και παρακαλούσε να ταφεί κατά το χριστιανικό τελετουργικό. Και το πιο ωραίο· ο άνδρας της, παλαιός αστυνομικός της ασφάλειας και μάλιστα πολύ φανατικό τσεκιστής, όταν του είπαν να μεταβάλει αυτός θεληματικά τη διαθήκη της εκλιπούσης, αρνήθηκε και είπε ότι η θέληση της γυναίκας του είναι γι’ αυτόν νόμος.

Οι ήρωες γίνονται

Απόστολος Παπαδημητρίου

Δευτέρα, 12 Οκτωβρίου 2009

Κάθε φορά που γιορτάζουμε την επέτειο του Μακεδονικού αγώνα, έρχεται στο νου μου ο Παύλος Μελάς, το αγνό παλικάρι που με το αίμα του συνετέλεσε στο να αφυπνισθεί η υπνώττουσα εθνική συνείδηση των ελευθέρων τότε Ελλήνων. Για να κατανοήσουμε την ακατανίκητη έλξη που ασκούσε επάνω του η σκλαβωμένη Βόρεια Ελλάδα αρκεί να ανατρέξουμε στο βιβλίο που έγραψε η σύζυγός του Ναταλία Μελά, το γένος Δραγούμη, αδελφή του Ἰωνα και κόρη του Στεφάνου Δραγούμη. Από αυτό άντλησα τα αποσπάσματα που ακολουθούν. “Μεγαλώνει ο Παύλος σε ωραίο σπίτι απλόχωρο με άλλα έξι αδέλφια. Ο πατέρας αγαπά τα έμορφα πράγματα και έχει στολίσει το σπίτι του με έργα τέχνης, καλά έπιπλα, εικόνες διαλεχτές, όπλα παλιά σκαλισμένα, βιβλία σπάνια καλοδεμένα. Χαρά του είναι να τα βλέπη και τη χαράν αυτή μεταδίνει στους τριγυρνούς του, όπως μεταδίνει τη χάρη της καλοσύνης και της φυσικής του αρχοντιάς. Ποτέ δεν έτυχε να του ζητήση κανείς βοήθεια, δίχως να τη λάβη. Και είτε για φιλανθρωπία είτε για εθνικό σκοπό δεν ξέρει, αλήθεια, η δεξιά του τί ποιεί η αριστερά του”. “Στο σπίτι τον Παύλο τον ονομάζουν τ’ αδέλφια του ο κύριος μην ενοχλείσθε, γιατί αυτός είναι πάντα πρόθυμος να παραχωρήση τη θέση του, το καλύτερο μερίδιο του φαγητού, αυτός δίνει ό,τι έχει και παίρνει επάνω του τις μικροαγγαρείες και τα βαρετά καθήκοντα. Τον στενοχωρεί που τον πειράζουν γι’ αυτό τα άλλα παιδιά, μα δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά. Έτσι του έρχεται. Αυτό δεν τον εμποδίζει να είναι στο σχολείο και με τ’ αδέλφια του σωστό πειρακτήριο. Έχει όμως άπειρη καλοσύνη προς τα μικρά παιδιά, προς κάθε αδύνατο πλάσμα, προς τα ζώα. Στο σχολείο γίνεται θηρίο, όταν τυχαίνη να τυραννεί ή να κτυπά κανένας μεγάλος μαθητής ένα μικρότερο ή αδύνατο. Ορμά τότε και τα βάζει μαζί του, χωρίς να λογαριάση τίποτε”. “Στις 25 Μαρτίου ο πατέρας πηγαίνει τα παιδιά να δουν την τελετή. Αυτή είναι μεγάλη μέρα. Το πρωί ξυπνούν τον Παύλο τα κανόνια. Οι σημαίες στα σπίτια κυματίζουν και πλαταγούν, μαζί και η δική του η μικρή στο παράθυρο επάνω στο τρίτο πάτωμα. Χαρά Θεού!...Ποδοβολητό ιππικού. Σηκώνεται σκόνη και ζυγίζεται στον αέρα…Στο Πανεπιστήμιο απ’ έξω ο Ρήγας, ο Πατριάρχης Γρηγόριος δαφνοστεφανωμένοι…Χτυπάτε πολέμαρχοι!...Δεν ξέρεις γιατί από χαρά και από υπερηφάνεια σου έρχεται να κλάψης. Και όταν περνά η σημαία της φρουράς, η μεταξωτή με τα χρυσά κρόσσια, γελιέσαι και κάνεις, αντί να χαιρετίσης, τον σταυρό σου, όπως στην εκκλησία…Το βράδυ φωταψία σ’ όλη την πόλη. Στο σπίτι του Παύλου από πάνω ως κάτω, σε κάθε παράθυρο είναι από μια σειρά άσπρα κεριά αναμμένα πίσω από τα τζάμια”. Μια μέρα “κατεβαίνει ο Παύλος στο υπόγειο και βρίσκεται μπροστά σε αραδιασμένα τουφέκια πολλά και σε ξύλινες κάσες. Πρώτη φορά στη ζωή του είδε τόσα πολλά όπλα μαζεμένα και νοιώθει μιάν αλλόκοτη συγκίνηση να του πιάνη την αναπνοή. Θυμάται τις ομιλίες και κάτι πολύ δυνατό, αλλά και ακαθόριστο, τον σπρώχνει να εγγίση με τα χέρια του, να χαϊδέψη τα τουφέκια…Τον πιάνει τότε ξαφνικά ο πατέρας και του λέγει να μην φανερώσει σε κανένα, γιατί τα όπλα αυτά θα σταλούν κρυφά στην Κρήτη, στους επαναστάτες. “Εγώ και συ το ξέρουμε”, του είπε ακόμη ο πατέρας. Και ο Παύλος εφύλαξε το μυστικό μέσ’ την καρδιά του”. Το 1891 αποφοίτησε από τη σχολή Ευελπίδων. Μετά την ορκομωσία γράφει στους γονείς του: “Έδωσα τον νενομισμένον όρκον. Δεν δύνασθε να φαντασθήτε οποίαν βαθείαν εντύπωσιν μου ενεποίησεν η τελετή αύτη. Δεν ήτο επιβλητική, ούτε μας εξήγησαν προηγουμένως ποίαν βαρύτητα και σπουδαιότητα έχουν οι λόγοι, τους οποίους ενώπιον του θεού και της Σημαίας προφέρομεν. Σας βεβαιώ ότι ωρκίσθην έχων πλήρη συναίσθησιν των υπό του όρκου επιβαλλομένων καθηκόντων σταθεράν δε απόφασιν να τα εκτελέσω…Πάντα ταύτα προ πολλού είχα ορκισθή καθ’ εαυτόν να τηρήσω, ώστε ο επίσημος όρκος ουδέν νέον καθήκον με μαθαίνει, αλλά συνέσφιξεν έτι περισσότερον τους δεσμούς, οίτινες με συνδέουν προς την Πατρίδα μου”. Ο Παύλος έλαβε μέρος στον πόλεμο της ντροπής του 1897. Ο πατέρας του Μιχαήλ, ως πρόεδρος της Εθνικής Ετερείας, έγινε ο αποδιοπομπαίος τράγος μετά την άσχημη τροπή των πραγμάτων. Ακολούθησε η απομόνωση του και η οικονομική κατάσταση της οικογένειας επιδεινώθηκε τόσο, ώστε να αναγκαστεί ο πατέρας του Παύλου να πουλήσει το σπίτι που έμεναν! Ο Παύλος άσκησε έντονη κριτική στους επιτελείς για την ανεπάρκειά τους, με αποτέλεσμα να τιμωρηθεί. Ως τον θάνατό του (1904) δεν προήχθη! Πέθανε ανθυπίλαρχος του πυροβολικού, πιστός όμως στον όρκο που έδωσε Κλείνουμε με δύο ακόμη αποσπάσματα από επιστολές του Παύλου προς τη Ναταλία, που φανερώνουν το υπέροχο ψυχικό του μεγαλείο. Το πρώτο είναι από την επιστολή που έγραψε μόλις εισήλθε στο έδαφος της Μακεδονίας κατά την τρίτη και τελευταία αποστολή του. “Νάτα μου. Χτες, όταν ετελείωσα το γράμμα μου, επήγα εις την εκκλησίαν της μονής (σ.σ. της Οξύνειας Καλαμπάκας) με τους άνδρας μου…Ακούσαμεν τον εσπερινόν πρώτα και κατόπιν μας μετέλαβεν ο γέρων χωρικός ιερεύς της μονής. Ουδέποτε με τόσην κατάνυξιν μετέλαβα. Ο νους μου διαρκώς εστρέφετο προς Εκείνον, ο οποίος χάριν ημών και της θείας θρησκείας Του υπέστη το μαρτύριον. Το μέγεθος της θυσίας Του, το μέγεθος της αποστολής Του μ’ έκαμναν να αισθάνωμαι πόσον μικροί και πόσον μακράν Αυτού ευρισκόμεθα , αλλά και συγχρόνως με ενεθάρρυναν. Πάντοτε Τον ελάτρευα δια την θρησκείαν Του και Τον εθαύμαζα δια την θυσίαν Του. Ελπίζω να μας βοηθήση. Αισθάνομαι τώρα ισχυρός, γενναίος και καλύτερος, έτοιμος δε να κάνω τα πάντα”. Και όταν λίγες ημέρες αργότερα βρέθηκε στην περιοχή των Κορεστίων αντιμέτωπος με τη σκληρή πραγματικότητα και υποχρεωμένος να εκδόσει καταδικαστική σε θάνατο απόφαση γράφει στη Ναταλία: “Δεν θα λησμονήσω πόσο υπέφερα σήμερον το απόγευμα. Διαρκώς ερωτούσα τον εαυτό μου, αν είχα το δικαίωμα εγώ να συλλάβω οιονδήποτε άνθρωπον, οσονδήποτε κακούργος και αν είναι, να τον τραβήξω από την οικογένειάν του και να τον φονεύσω! Και διαρκώς απαντούσα, όχι! …Εγώ ουδέν άλλο στήριγμα πλην της αγάπης μου προς την πατρίδα και το γένος έχω. Μα την αλήθειαν πολύ θα τ’ αγαπώ και τα δύο διότι, καίτοι υποφέρω, καίτοι κλέω, θ’ αφήσω να γίνη εκείνο που απεφασίσθη”. Ο Παύλος σκοτώθηκε λίγες ημέρες αργότερα, πριν προλάβει να οργανώσει τον αγώνα κατά των Βουλγάρων. Ό, τι όμως δεν επέτυχε ζων το επέτυχε νεκρός, γιατί, όπως γράψαμε στην εισαγωγή, συνετέλεσε στο να αφυπνισθεί η υπνώττουσα εθνική συνείδηση των ελευθέρων Ελλήνων. Σήμερα οι Νεοέλληνες υπνώττουμε τόσο κατά την εθνική όσο και κατά την ηθική συνείδηση. Στο περιβάλλον όμως δεν καλλιεργείται πλέον ηρωικό φρόνημα, καθώς ινδάλματα στον αντίποδα του ήρωα προβάλλονται καθημερινά. Ήταν άραγε μάταια η θυσία του Παύλου και τόσων άλλων παλικαριών; Ασφαλώς, όχι. Εκείνοι θυσιάστηκαν πιστοί στο χρέος τους. Η δική μας ευτέλεια δεν μειώνει στο ελάχιστο την αξία της θυσίας τους. “ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ” Απο το www.antibaro.gr

ΜΕΤΕΜΨΥΧΩΣΗ
Η γνώμη της Εκκλησίας
Του Οσίου Γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου

Για την μετεμψύχωση που με ρωτάτε δεν έχω προσωπική γνώμη. Εγώ ασπάζομαι και δέχομαι την γνώμη της Εκκλησίας, που είναι ορθή και ασφαλής, ότι δηλ. «απόκειται τοις ανθρώποις άπαξ αποθανείν και μετά τούτο κρίσις», που σημαίνει: Μια φορά θα πεθάνουν οι άνθρωποι και μετά τον θάνατο θα κριθούν. Μια φορά πεθαίνει ο άνθρωπος, όχι πολλές. Κι όταν πεθαίνει, το σώμα του πηγαίνει στη γή, όπως αποφάσισε ο Κύριος («Γή είσαι και στη γή θα γυρίσεις»), και διαλύεται στα στοιχεία που το έχουν συνθέσει. Η ψυχή του, ώς αθάνατη και άυλη πηγαίνει στον τόπο που ετοίμασε με τα έργα της. Αν έχεις έργα καλά και αγαθά, πήγαινει σε τόπο φωτεινό και χλοερό, σε τόπο αναπαύσεως, αν έχεις έργα πονηρά και κακά, πήγαινει σε τόπο ζοφερό, όπου δεν υπάρχει καμιά παρηγοριά.
Η Εκκλησία διδάσκει ότι αυτός που πεθαίνει δεν μετενσαρκώνεται ούτε μετεμψυχώνεται. Η Πέμπτη Οικουμενική Σύνοδος καταδίκασε τη διδασκαλία της μετεμψύχωσης ως πλάνη και αίρεση και αναθεμάτισε όσους την παραδέχονται. Ένας γνωστός μου είχε πει σε κάποιους διανοούμενους ότι είχε γεννηθεί 200 φορές. Ένας Άγγλος αξιωματικός, που επισκέφτηκε το Μοναστήρι μας το 1923, χαιρετούσε χαρούμενος και ασπαζόταν ένα γαϊδούρι έξω από το Μοναστήρι. Τον ρώτησα γιατί το χαιρετά με αυτό τον τρόπο και αποκρίθηκε ότι πριν από 40 ημέρες πέθανε ο πατέρας του και η ψυχή (του πατέρα του) έφυγε και ήρθε στο γαϊδούρι. Τον ρώτησα πως το κατάλαβε και μου είπε ότι, μόλις τον είδε το γαϊδούρι, κούνησε τα αυτιά του, γέλασε και τον κοίταξε στα μάτια!
Ο Θεός να μας λυτρώσει από τις παγίδες και τις πλάνες του πονηρού, και θα μας λυτρώσει, αν έχουμε ταπείνωση και ρωτάμε τους πνευματικούς μας πατέρες και αν ακολουθούμε όσα παραλάβαμε από την Αγία Γραφή και την αγία μας Εκκλησία μέσω των Αποστόλων και των αγίων Πατέρων και Διδασκάλων.

Διδαχές πατρικές
Και Θαυμαστά γεγονότα
του Γέροντος
ΦΙΛΟΘΕΟΥ Ζερβάκου (1884-1980)


Εκδόσεις Ορθοδόξου Κυψέλης - Θεσσαλονίκη

Απο τον Κώστα

Ιερέως Φωτίου Νικολαΐδη «Ερωτήσεις και Απαντήσεις..."

Ερώτησις:

Πάτερ πώς πρέπει να εξομολογούμαστε και τί πρέπει να λέμε;

Απάντησις:

Άκουσε παιδί μου, οι αρρώστιες είναι δύο ειδών.
Οι Σωματικές και οι Πνευματικές.
Τις σωματικές αρρώστιες, άφησεν ο Θεός να τις γιατρεύσουν οι γιατροί στα νοσοκομεία.
Και τις ψυχικές να τις γιατρεύουν οι Ιερείς στις εκκλησίες με τα επτά Θεϊκά Μυστήρια.
Ένα από τα επτά Μυστήρια είναι και η εξομολόγησις.
Σας κάνω γνωστό ότι οι σωματικές αρρώστιες τυραννούν το σώμα το πολύ εκατόν χρόνια, διότι τόσο περίπου ζει ένας άνθρωπος.
Οι ψυχικές όμως αρρώστιες τυραννούν την ψυχήν εις τους αιώνας των αιώνων. Όπως το σώμα πονάει ,από μια αρρώστια και δεν μπορεί να την αντέξει ,χειρότερα πονάει η ψυχή όταν βγει από το σώμα.
Ο πόνος της ψυχής μετριάζεται, όταν έχει το σώμα μας, όπως μετριάζεται και το σώμα από το κρύον όταν φοράει κάποιον ρούχο.
Όταν το σώμα, βγει από τα ρούχα, κρυώνει και το υπερβολικό κρύο το κάνει να νιώθει αφόρητους πόνους. Και όταν η αρρωστημένη και αμαρτωλή ψυχή , βγει από το σώμα, οι πόνοι είναι αβάστακτοι και χωρίς τελειωμόν.
Όταν όμως εξομολογηθούμε, φεύγουν οι αμαρτίες και ντύνεται αντίς για το σώμα τον φωτεινό χιτώνα και αισθάνεται ευφροσύνη και αγαλλίασιν μετά την κοίμησιν η ψυχή.
Όταν πάμε στον εξομολόγο αποφεύγουμε τις φλυαρίες. Λέμε ορθά κοφτά, πάτερ εγώ είπα ψέμματα πολλές φορές, συκοφάντησα πολλές φορές ,πόρνευσα πολλές φορές, αβλανίστηκα πολλές φορές ,έκανα παρά φύση με την γυναίκα μου πολλές φορές, την Κυριακή κοιμόμουνα δεν πήγαινα στην εκκλησίαν να ευχαριστήσω τον Θεόν, σκότωσα διότι έκανα έκτρωσιν, δεν κράτησα τις πατερικές νηστείες αλλά σαν ζώο έτρωγα, έστειλα πολλούς στον διάβολον, βλασφημούσα τα θεία και αισχρολογούσα με φίλους. Δεν έκανα τα βασικά τρία παιδιά που πρέπει να έχει κάθε χριστιανική οικογένεια. Ποτέ στην εξομολόγησιν δεν ρίχνωμε το βάρος σε άλλους ούτε δικαιολογιώμαστε για τα αμαρτήματά μας, ούτε λέμε, πώς και πού και με ποιόν τα πράξαμε.
Το πολλές φορές το προσθέτωμε, επειδή δεν μπορεί να θυμάται κανείς ,πόσες φορές είπε ψέμματα.
Και μόλις πούμε όλα τα αμαρτήματά μας, για επισφράγισμα λέμε:
Εγώ πάτερ, ξεπέρασα και τον σατανά στις αμαρτίες.
Επειδή όμως ο Σατανάς όταν πάει κανείς να εξομολογηθεί ,τον πιάνει το μυαλό να μην τα θυμηθεί όλα, καλόν είναι και πιο ασφαλές, να τα γράφει κανείς όλα σε ένα χαρτί και κάτω από το πετραχίλι του παπά να τα διαβάζει και μόλις τελειώσει να ξεσχίσει το χαρτί.
Πιο εύκολα μπορεί να πει αμαρτίες όταν πει, ως πρώτη αυτήν που ντρέπεται πιο πολύ.
Εκείνο όμως που μετράει ενώπιον του Θεού, είναι στο να προσπαθεί κανείς μετά την εξομολόγησιν να μην επαναλάβει τα ίδια σφάλματα. Και βλέποντας ο Θεός την προσπάθεια, συμβοηθεί και δίδει την τελικήν άφεσιν αμαρτιών.
Εάν ένας φοράει ένα υποκάμισον και επειδή το λέρωσεν το πλύνει και αν από απροσεξίαν πάλι το λέρωσεν και πάλι το πλύνει, από τις πολλές πλύσεις, μπορεί να φθαρεί.
Όταν ένας εξομολογείται για ένα αμάρτημα πολλές φορές, μοιάζει με πουκάμισον που πλύθηκεν πολλές φορές και από το συνεχή πλύσιμον σάπισεν και χάλασεν.
Αξία έχει να φυλάξει το πουκάμισον του καθαρόν, για να το έχει καθαρόν όταν τον καλέσουν σε γάμο.
Για να μην πάνε οι άνθρωποι να εξομολογηθούνε, ο Σατανάς προσπαθεί να πείσει τους ανθρώπους, ότι δήθεν ο εξομολόγος θα φανερώσει τα αμαρτήματά τους. Αυτό κανένας εξομολόγος δεν μπορεί να το κάνει διότι τιμωρείται από το σύνταγμα που κατοχυρώνει το απόρρητον της εξομολογήσεως.
Εάν κανένας έχει τέτοια φοβία, μπορεί να πάει να εξομολογηθεί σε έναν ιερέαν που είναι μακρυά από την περιοχήν του. Και όπως ψάχνωμε να βρούμε καλόν γιατρό, έτσι πρέπει να ψάξωμε να βρούμε και καλόν εξομολόγον.
Όσον λερωμένο και αν είναι ένα κομμάτι χρυσού, ποτέ δεν χάνει την αξίαν του όταν πλυθεί.
Και όσον βρώμικος και αν είναι ένας άνθρωπος, ποτέ δεν χάνει την αξίαν του ενώπιον του Θεού, όταν εξομολογηθεί.
Και κανένα αμάρτημα δεν μπορεί να είναι πιο μεγάλο από την αγάπη του Θεού. Το αμάρτημα είναι ανθρώπινη αδυναμία, αλλά το να μην προσπαθεί κανείς να απαλλαγεί από το αμάρτημά του είναι σατανικόν.
Δεν θα τιμωρηθούν οι άνθρωποι γιατί αμάρτησαν, αλλά θα τιμωρηθούν γιατί δεν προσπάθησαν να μην επαναλάβουν όσα εξομολογήθηκαν.
Το αύριον δεν το γνωρίζει κανείς, γι’ αυτό προτού είναι αργά, πηγαίνετε στον εξομολόγον και καθαρισθείτε, «διότι εν τω Άδη ουκ εστί μετάνοια», αλλά φρίκη, πόνος, κλαυθμός και αναστεναγμός πολύς χωρίς τελειωμόν.

Ερώτησις:

Πάτερ, γιατί κάνουμε μνημόσυνα και τί ωφελούν τους κοιμηθέντες, τα τριήμερα, τα εννιάμερα, τα σαράντα και τα παγκόσμια μνημόσυνα;

Απάντησις:

Άκουσε παιδί μου, τα τριήμερα τα κάνουμε για να παρακαλέσουμε τον Πατέρα τον Υιόν και το Άγιον Πνεύμα να ελεήσει την ψυχήν του κοιμηθέντος ,επειδή ο Θεός είναι Τσισυπόστατος.
Τα εννιάμερα τα κάνουμε ,για να παρακαλέσουμε τα εννέα Ουράνια τάγματα των Αγγέλων για να δεηθούν προς τον Θεόν, μαζί με μας , υπέρ της ψυχής του κοιμηθέντος.
Τα ουράνια τάγματα είναι: τα Χερουβείμ, τα Σεραφείμ, οι Θρόνοι, οι Κυριότητες, οι Αρχές, οι Εξουσίες, οι Δυνάμεις, οι Άγγελοι και οι Αρχάγγελοι.
Τα σαράντα τα κάνουμε ,διότι μετά από σαράντα ημέρες, η ψυχή θα φύγει από την γην για να πάει να λογοδοτήσει στον Θεόν.
Όλοι ξέρουμε, ότι ο Χριστός ανελήφθη εις τους Ουρανόν και εκάθησεν εκ δεξιών του Πατρός. Μετά την Ανάστασίν Του ο Κύριος επί σαράντα ημέρες παρουσιαζόταν για να δυναμώσει τους μαθητές Του.
Και Άγγελος Κυρίου ,παίρνει την ψυχήν του και με την ταχύτητα της Σκέψεως, την πηγαίνει παντού, και της δείχνει όσα κακά και όσα καλά έπραξεν στην επίγειαν ζωήν της. Και πού και πώς τα έπραξεν.
Αν όμως προτού πεθάνει τα έχει εξομολογηθεί όλα και δεν τα επανέλαβε, τότε έχουν σβήσει και της δείχνει μόνον όσα καλά έπραξεν.
Υποχρεωτικά η ψυχή μαζί με τον Άγγελον φύλακά της, πρέπει να περάσει σαράντα τρία τελώνεια.
Τα τελώνεια αυτά είναι της ψευτιάς, της κλοπής, της συκοφαντίας, της πορνείας, της αισχρολογίας, της μνησικακίας, της κενοδοξίας, της υπερηφάνειας, της φιλαργυρίας, της βλασφημίας, της ειρωνείας, του φόνου, του φθόνου, του αυνανισμού, της μοιχείας, της αποφυγής της τεκνογονίας, της ομοφυλοφιλίας, της διαστρευλώσεως της αληθείας, της παραπλανήσεως, της πολεμομανίας, της αρπαγής, του καρναβαλισμού, της ειδωλολατρίας, της αστρομαντείας, της χαρτοπαιξίας, της κτηνοβασίας, της αιμομιξίας, της ανεντροπιάς, της απιστίας, της δειλίας, της προδοσίας, της κοροϊδίας και του διαβάλματος.
Και για να μπορέσει να τα περάσει ,κάνουμε τα σαράντα, για να έχει ο Άγγελος τις ευχές του Ιερέως και των Χριστιανών σαν λύτρα πληρωμής.
Οι ευχές των χριστιανών και του Ιερέως την ημέρα που κάνουμε τα σαράντα, έχουν την δύναμη να κάνουν τα εναέρια τελώνεια να παραμερίσουν για να περάσει η ψυχή χωρίς να μπορούν να την αρπάξουν οι δαίμονες λόγω τυχόν σφαλμάτων που έπραξεν.
Επίσης εάν αυτός που πέθανεν βρίσκεται, «ο μη γένοιτο» ,στην κόλασιν, όσην ώρα διαρκεί το μνημόσυνον ,καλυτερεύει η κατάστασις του κολασμένου.
Εάν η ψυχή βρίσκεται στον παράδεισον, τότε ο Θεός τις ευχές τις μετατρέπει σε στεφάνια δόξης και Αγαλλιάσεως και την στεφανώνει με ευφροσύνη και χαρά.
Αλλά και αυτός που κάνει το επίγειον μνημόσυνον ,γράφεται το όνομά του ,εις την βίβλον της ανταποδόσεως, διότι δείχνει στοργή και καλοσύνη για την ψυχήν που έφυγεν από την γη. Και όταν θα πεθάνει θα βρει μέγα έλεος η ψυχή του. Αυτοί που δεν κάνουν μνημόσυνα στους νεκρούς των, είναι σαν να λένε, είμαστε ζώα και δεν πιστεύουμε ότι η ψυχή ζει, μετά τον θάνατον. Γι’ αυτούς τους ανθρώπους η κρίσις του Θεού θα είναι χωρίς έλεος.
Ένας άνθρωπος πρέπει να καταλαβαίνει ότι άλλο είναι οδηγός και άλλο αυτοκίνητο ,και άλλο είναι σώμα και άλλο ψυχή. Χαλάει το αυτοκίνητο και βγαίνει ο οδηγός ,χαλάει το σώμα και βγαίνει η ψυχή . Κατώτερον είναι το αυτοκίνητο ανώτερος ο οδηγός ,κατώτερον το σώμα, ανώτερη η ψυχή , νεκρόν το αυτοκίνητο ζωντανός ο οδηγός.
Όργανα μηχανικά έχει το αυτοκίνητον, όργανα σωματικά έχει ο
οδηγός.
Κρεάτινον είναι το σώμα μας άυλη είναι η ψυχή.
Νεκρόν το σώμα, ζωντανή η ψυχή.
Βγαίνει ο οδηγός δεν κινείται το αυτοκίνητον, βγαίνει η ψυχή δεν κινείται το σώμα διότι ,πάντα ανώτερον κινεί το κατώτερον.
Ανώτερος ο οδηγός, κινεί το κατώτερον αυτοκίνητο, ανώτερη η ψυχή κινεί το σώμα. Τα πάντα σ’ αυτόν τον κόσμο είναι διπλά.
Θετικά ηλεκτρόνια και αρνητικά, πόλεμος και ειρήνη, αγάπη και κακία, φθορά και αφθαρσία, θάνατος και ζωή, Θεός και διάβολος, άνδρας και γυναίκα, το ένα μας κάνει γνωστό ότι υπάρχει και το άλλο.
Τα γράφω αυτά, για να σας αποδείξω με χειροπιαστά κι ευκολονόητα πράγματα, ότι η ψυχή ζει μετά θάνατον, στην χαρά ή στην φρίκη.
Οι άνθρωποι όμως που επιθυμούν όσα επιθυμούν τα ζώα, αυτοί δεν μπορούν να καταλάβουν τί είναι ψυχή, διότι έχουν μόνον σχήμα ανθρώπου, και επιθυμίες ζώων και τα ζώα δεν μπορούν να καταλάβουν τί είναι Θεός και ψυχή.
Για να κατανοήσει κανείς, αν στον τάφο τελειώνει η ζωή ή αρχίζει, πρέπει να είναι ανώτερος από τα ζώα, αν δεν μπορεί να το κατανοήσει, τότε δεν διαφέρει από την νοημοσύνη των ζώων.
Ο αμελέτητος ζητά πάντοτε, όσα ζητάνε τα ζώα, πορνείες, φαγητό και λοιπές ακαταστασίες.
Τα σαράντα τα κάνουμε πάντοτε την ίδια μέρα απαγορεύεται να τα κάνωμε έστω και μια μέρα αργότερα, διότι… ο Άγγελος δεν θα μπορέσει χωρίς τις ευχές να περάσει την ψυχήν από τα εναέρια δαιμονικά τελώνεια.
Φαντασθείτε έναν στρατηγόν που ξέρει ότι την τεσσαρακοστήν μέρα πρόκειται να του επιτεθεί ο εχθρός.
Και επειγόντως ζητά από το γενικόν επιτελείον Στρατού να του στείλουν όπλα και στρατόν για να νικήσει τον εχθρόν.
Αν του στείλουν ενισχύσεις μια μέρα αργότερα θα χάσει τον πόλεμον και όλοι θα σκλαβωθούμε στον εχθρό.
Αν του τα στείλουν τα όπλα και τον στρατό την κανονική ημέρα θα νικήσει και θα είναι ελεύθεροι και ευτυχείς.
Το ίδιο συμβαίνει και με τον Άγγελον που θέλει να περάσει την ψυχήν και να την παρουσιάσει στον Θεόν.
Αν τις ευχές τις πάρει την τεσσαρακοστήν ημέρα θα μπορέσει να αντιμετωπίσει τους δαίμονες ,διότι όπως μια σκέψη, μπορούμε να την κάνωμε υλική πράξη και να την δούμε, έτσι και οι ευχές που είναι σκέψεις, ο Άγγελος τις χρησιμοποιεί για πράξεις πνευματικές και σαν βοηθητική ασπίδα για την ψυχή.
Το θέμα είναι πολύ σοβαρό , σοβαρότερον δεν υπάρχει.
Αλίμονον και πάλι σ’ αυτούς που δεν κάνουν μνημόσυνα για τους νεκρούς των. Καλύτερα να μην είχαν γεννηθεί, όταν θα πεθάνουν και η ψυχή τους πεταχθεί στον τόπον της φρίκης και του αναστεναγμού, τότε θα καταλάβουν το πόσον αξίαν έχουν τα μνημόσυνα.
Όταν θα βλέπουν τον διπλανό τους να αναπαύεται ,διότι στην γην τον κάνουν μνημόσυνα και αυτός να ουρλιάζει από τους πόνους μέσα στο πυρ της κολάσεως, διότι οι δικοί του τον ξέχασαν και δεν τον μνημονεύουν.

Ερώτησις:

Πάτερ ,τί πρέπει να κάνωμε όταν βρισκόμαστε σε τελετήν κηδείας και πώς πρέπει να φερόμαστε όταν περνάει κηδεία;

Απάντησις:

Άκουσε παιδί μου, όταν πάμε στην εκκλησίαν και αρχίζει η τελετή της κηδείας ,ποτέ δεν μιλάμε και μέσα μας λέμε το «Κύριε ελέησον τον δούλον σου». Και όσον κακόν μεγάλον και αν μας έκανεν όταν ζούσε ποτέ δεν τον κατηγορούμε.
Ούτε μέσα ,μας ούτε στους άλλους ,διότι αυτός που κατηγορεί (νεκρόν) παροργίζει πολύ τον Θεόν και εις αφάνταστον βαθμόν. Και ο Θεός φορτώνει τα μισά αμαρτήματα του νεκρού στον άσπλαχνον κατήγορόν του.
Επίσης, όταν δούμε, να περνάει κηδεία, σταματάμε, βγάζουμε το καπέλο μας, κάνουμε τον σταυρόν μας και λέμε μέσα μας: «Κύριε ελέησον την ψυχήν του αδελφού ή της αδελφής». Και μόλις προσπεράσει η κηδεία ,φεύγουμε και εμείς.
Όταν όμως περνάει η κηδεία και δεν σταματάμε με το αυτοκίνητο και δεν βγαίνουμε να κάνουμε τον σταυρόν μας και να πούμε το «Κύριε ελέησον», δείχνωμε ότι είμαστε αναίσθητα κτήνη και ο Θεός συντομεύει την ζωήν μας ,διότι τέτοια κτήνη δεν πρέπει να ζουν επί μακρόν επί της γης, διότι κάνουν την ζωήν των άλλων ανυπόφορη και βασανιστική ,με το παράδειγμά τους. Δεν υπάρχει πιο μεγάλο κτήνος από αυτόν που δεν σέβεται την κηδείαν.

Ερώτησις:

Πάτερ, πρέπει να γιορτάζουμε την επέτειον του Γάμου μας εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί ή όχι και μετά από πόσα χρόνια πρέπει να γιορτάσουμε την χάλκινην επέτειον, την ασημένια και την χρυσή;

Απάντησις:

Άκουσε παιδί μου, το να γιορτάζει κανείς την επέτειον του Γάμου του είναι Θεάρεστον αισθηματικά ευγενικό και πολύ ωφέλιμο για την μελλοντική πορεία του Γάμου.
Όταν ο άνδρας κάθε χρόνο παίρνει ένα δώρο χωρίς να το πει στη γυναίκα του και ένα μπουκέτο λουλούδια και απρόοπτα το προσφέρει στην σύζυγόν του , της δίδει τέτοια χαρά που δεν περιγράφεται ,διότι πιστοποιεί ότι δεν υπάρχει κλονισμός στον Γάμο και η πορεία θα είναι στο μέλλον ευχάριστη. Και φέρνει στην ενθύμησή τους τα όμορφα χρόνια της νιότης των και τα μάτια τους πλημμυρίζουν από δάκρυα χαράς. Ένας άνδρας που δεν θυμάται την επέτειον του Γάμου του και δεν φροντίζει σύμφωνα με την οικονομική του δυνατότητα να πάει ένα δώρο στην σύζυγόν του με ένα μπουκέτο λουλούδια είναι ένα σκέτο κτήνος, άνθρωπος χωρίς αίσθημα, έχει σχήμα ανθρώπου και επιθυμίες ζώου. Μα θα πεις πώς ζούνε τέτοιοι αναίσθητοι άνθρωποι; Μαύρη ζωή κάνουν, όλο με καυγάδες και ταραχές ζούνε και τελευταία καταλήγουν στα διαζύγια.
Όταν ένα ανδρόγυνο συμπληρώσει εικοσιπέντε χρόνια συζυγικής ευτυχίας τότε γιορτάζουμε την χάλκινην επέτειον.
Όταν συμπληρώνει πενήντα χρόνια συζυγικής ευτυχίας τότε γιορτάζουμε ασημένια επέτειον και όταν συμπληρώσει τα εβδομήντα πέντε χρόνια συζυγικής ευτυχίες τότε γιορτάζουμε την χρυσήν επέτειον.
Και εύχομαι όλα τα ανδρόγυνα να τα αξιώνει ο Θεός να γιορτάζουν την χρυσήν επέτειον.

Από το βιβλίο: Ιερέως Φωτίου Νικολαΐδη
«Ερωτήσεις και Απαντήσεις
Απορίες και Διευκρινίσεις
σε θέματα:
Θρησκευτικά, πολιτικά, οικονομικά, περιβαλλοντολογικά, στρατιωτικά, διαπλανητικά και ηθικά που είναι χρήσιμα για κάθε άνθρωπο»
ΚΑΣΤΟΡΙΑ 1998
ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝ

Απο τη Γεωργία

Ο Γαλιλαίος, η Ορθοδοξία και η Επιστήμη

Ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο για την σχέση Ορθοδοξίας και Επιστήμης

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Παγκόσμιο έτος της Αστρονομίας ονομάστηκε το 2009, γιατί φέτος συμπληρώθηκαν 400 χρόνια από τότε που ο Γαλιλαίος κατασκεύασε το πρώτο τηλεσκόπιο και παρατήρησε τη Σελήνη, τον Άρη και άλλα αστέρια. Με την ευκαιρία της επετείου αυτής διεξήχθησαν και διεξάγονται συνέδρια, συμπόσια, ημερίδες και άλλες εκδηλώσεις προς τιμήν του Γαλιλαίου, και, κατά προέκταση, της δίκης του στην Ιερά Εξέταση, και της σχέσης πίστης και επιστήμης. Το άρθρο αυτό γράφεται, ενώ νιώθω θλίψη για τους Έλληνες επιστήμονες και ερευνητές που νοθεύουν την επιστήμη με την ιδεολογία και την αντικειμενικότητα με την προκατάληψη. Οι ίδιοι συγχέουν τη δυτική σκέψη και νοοτροπία με αυτήν της καθ' Ημάς Ανατολής.

Το πρώτο ερώτημα που τίθεται είναι πώς βλέπει η Ορθοδοξία την Επιστήμη σήμερα. Θα παραθέσω πρώτα την προσωπική μου εμπειρία. Στη δεκαετία του 1960 ήμουν φοιτητής θετικής επιστήμης και όταν τα ΜΜΕ έγραψαν ότι επιστήμονες είναι έτοιμοι να παραγάγουν ζωή από οργανικές ενώσεις (αμινοξέα κ.λ.π.) και ότι παράλληλα βρέθηκαν στοιχεία που επαληθεύουν τη θεωρία της εξελίξεως του Δαρβίνου θορυβήθηκα.

Πήρα τον πιο καλό μου φίλο, που είχε τις ίδιες με εμένα ανησυχίες, και πήγαμε μαζί στον σημερινό ηγούμενο της Μονής Γρηγορίου του Αγίου Όρους π. Γεώργιο Καψάνη, τότε λαϊκό θεολόγο, που μόλις είχε επιστρέψει από τις ΗΠΑ και είχε ιδρύσει το κέντρο νεότητας "Ο Παντοκράτωρ".

η συνέχεια εδώ