Ευλογίες της θαυµαστής πρόνοιας τοΰ Θεοΰ Γερ Παισιος

Ευλογίες της θαυµαστής πρόνοιας τοΰ Θεοΰ-

Μερικές φορές, Γέροντα, έχω µιά επιθυµία, καί ό Θεός µοϋ τήνεκπληρώνει, χωρίς νά Τοΰ τό ζητήσω. Πώς γίνεται αυτό;
 Οικονοµάει ό Θεός. Βλέπει τις ανάγκες, τις επιθυµίες µας, καί, όταν κάτι είναιγια τό καλό µας, µάς τό δίνει. Όταν κανείς χρειάζεται σέ κάτι βοήθεια, ό Χριστόςκαι ή Παναγία βοηθούν. Ρωτούσαν τον    Γέροντα Φιλάρετο
 «Τί θέλεις, Γέροντα,να σέ οικονοµήσουµε;». «Ό,τι θέλω ή Παναγία θα το στείλη», απαντούσε εκείνος.Και έτσι γινόταν. Όταν έµπιστευώµαστε τον εαυτό µας στον Θεό, ό Καλός Θεόςµας παρακολουθεί και µας οικονοµάει. Σαν καλός οικονόµος δίνει στον καθέναµας ο,τι του χρειάζεται και µας φροντίζει ακόµη και σέ λεπτοµέρειες για τιςυλικές ανάγκες µας. Και για να καταλάβουµε τήν φροντίδα Του, τήν πρόνοιαΤου, µας δίνει ακριβώς ο,τι µας χρειάζεται. Νά µήν περιµένης όµως πρώτα νασου δώση ό Θεός, αλλά εσύ νά δώσης όλο τον εαυτό σου στον Θεό. Γιατί, εάνζητάς συνέχεια από τον Θεό και δέν άφήνης τον εαυτό σου µε εµπιστοσύνη στονΘεό, αυτό δείχνει ότι έχεις δικό σου σπίτι και αποξενώνεσαι άπό τίς αιώνιεςουράνιες Μονές. Όσοι άνθρωποι τά δίνουν όλα στον Θεό και δίνονταιολόκληροι σ' Αυτόν, στεγάζονται κάτω άπό τον µεγάλο τροϋλλο τοΰ Θεοΰ καιπροστατεύονται άπό τήν θεία Του πρόνοια. Ή εµπιστοσύνη στον Θεό είναι µιάσυνεχής µυστική προσευχή, πού φέρνει αθόρυβα τίς δυνάµεις τού Θεού εκεί πούχρειάζονται και τήν ώρα πού χρειάζονται, και τότε τά φιλότιµα παιδιά Του Τονδοξολογούν συνέχεια µέ πολλή ευγνωµοσύνη. Ό Παπά-Τύχων, όταν είχε πάει στο Καλύβι τού Τιµίου Σταυρού, δέν είχεΝαό, αν και τού ήταν απαραίτητος. Ούτε χρήµατα εϊχε γιά νά φτιάξη, παράµόνο µεγάλη πίστη στον Θεό. Μιά µέρα προσευχήθηκε και ξεκίνησε γιά τίςΚαρυές, µέ τήν πίστη ότι ό Θεός θά τού οικονοµούσε τά χρήµατα πούχρειαζόταν, γιά νά φτιάξη τον Ναό. Πριν φθάση ακόµη στις Καρυές, τόν φώναξεαπό µακριά ό δίκαιος  της Σκήτης τοϋ Προφήτη Ηλία. Όταν πλησίασε ό Παπα-Τύχων, ό δίκαιος του είπε: «Κάποιος καλός Χριστιανός από τήν Αµερική µοϋέστειλε αυτά τα δολλάρια, γιά νά τά δώσω σε κανέναν ασκητή πού δεν έχειΝαό. Έσύ δεν έχεις Ναό· πάρ' τα καί φτιάξε». ∆άκρυσε ό Παπα-Τύχων άπόσυγκίνηση και ευγνωµοσύνη στον Καλό Θεό πού, σαν καρδιογνώστης πού είναι,είχε φροντίσει γιά τον Ναό, πριν ακόµη εκείνος Τον παρακάλεση, ώστε νά τοϋέχη έτοιµα τά χρήµατα, όταν θά τοϋ τά ζητούσε
οταν  κανείς αφήνεται στον Θεό, ό Θεός δεν τον αφήνει. Καί πράγµατι, ανχρειασθής αύριο στις δέκα ή ώρα κάτι, όταν δεν είναι παράλογο καί είναιανάγκη πραγµατική, εννιά καί σαράντα πέντε λεπτά ή εννιά καί µισή θά το έχηέτοιµο ό Θεός, γιά νά σοϋ το δώση. Π.χ. σοϋ χρειάζεται ένα κύπελλο στις εννιά ήώρα. Στις εννιά παρά πέντε σοϋ έρχεται το κύπελλο. Σοϋ χρειάζονται πεντα-κόσιες δραχµές. Τήν ώρα πού τις θέλεις έρχονται ακριβώς πεντακόσιες δραχµές·
 Ό Γέροντας µιας Καλύβης, στον όποιο ανατίθεται κάθε χρόνο ή διοίκηση της Σκήτης καί ήφροντίδα τοϋ Κυριάκου (τοϋ κυρίως Ναοϋ της Σκήτης) καί των προσκυνητών. ούτε πεντακόσιες δέκα ούτε τετρακόσιες ενενήντα. Έχω παρατηρήσει ότι, ανµοϋ χρειασθή λ.χ. κάτι αύριο, ό Θεός το έχει προνοήσει άπό σήµερα· πριν δηλαδήτο σκεφθώ εγώ, το έχει σκεφθή ό Θεός πιο νωρίς καί το παρουσιάζει τήν ώρα πού το χρειάζοµαι. Γιατί άπό εκεί πού έρχεται, γιά νά φθάση σ' έµενα ακριβώςτήν ώρα πού τό χρειάζοµαι, βλέπω πόσος χρόνος απαιτείται. Άρα ό Θεός τόφρόντισε νωρίτερα

ΓΕΡΟΝΤΑΣ  ΠΑΙΣΙΟΣ  ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΗΣΗ  

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  30 ΝΟΕ  2012

Οἱ Χριστιανοί δέν πρέπει νά φοβοῦνται τό διάβολο καί τούς δαίμονες.

Οἱ Χριστιανοί δέν πρέπει νά φοβοῦνται τό διάβολο καί τούς δαίμονες. Γιατί, Χριστιανοί μου, μέ τά διάφορα μαγικά κάνετε τά χατήρια τοῦ διαβόλου; Αὐτός δέν ἔχει ἐξουσία καί δύναμη νά προκαλέσει οὔτε τόν παραμικρό πειρασμό. ᾿Αφ᾿ ὅτου ὁ Χριστός σαρκώθηκε, ὁ διάβολος ἔχασε τήν τυραννική του ἐξουσία. ῾Ο ἐνανθρωπήσας Κύριος τοῦ συνέτριψε τήν κεφαλή κι ἄφησε μόνο τήν οὐρά του νά σαλεύει, ἔτσι, γιά νά γυμνάζονται καί νά στεφανώνονται οἱ πιστοί. Τώρα μόνο μέ ἀπάτες παγιδεύει τούς ἀνθρώπους στήν κακία καί ὄχι τυραννικά, ὅπως πρίν. Δηλαδή μόνο κακές σκέψεις μπορεῖ νά μᾶς βάζει, ἀλλ᾿ ἀπό τή δική μας θέληση ἐξαρτᾶται ἄν θά τίς δεχθοῦμε ἤ θά τίς διώξουμε. Κανένας πειρασμός, δέν μπορεῖ νά συμβεῖ στόν ἄνθρωπο, ἄν δέν τό ἐπιτρέψει ὁ Θεός. Μάταια, λοιπόν, καλοπιάνετε τούς δαίμονες μέ τίς μαγεῖες, γιατί δέν μποροῦν νά κάνουν τίποτα χωρίς τήν ἄδεια τοῦ Θεοῦ.

(Αποσπάσματα από τη «Χρηστοήθεια των Χριστιανών» του Αγίου Νικοδήμου)

 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ   30 ΝΟΕ  2012  

Διαλύεται ποτέ η πνευματική συγγένεια;

Διαλύεται ποτέ η πνευματική συγγένεια;
- Όταν πάψη ο ένας να ζη πνευματικά, παύει να συγγενεύει με τον άλλον που ζη πνευματικά. Μόνος του αποχωρίζεται. Δεν τον απομακρύνει ο άλλος. Όπως και όσο ζη κανείς κατά Θεόν, τόσο πλησιάζει στον Θεό.

Όσο απομακρύνεται από την κατά Χριστόν ζωή, τόσο φεύγει μακριά Του. Δεν τον διώχνει ο Θεός. Ο άνθρωπος φεύγει μόνος του μακριά από τον Θεό.
Και όπως η θεία Χάρις είναι μία δύναμη που ενεργεί από μακριά και μεταδίδεται στους ανθρώπους, έτσι και η πονηρή ενέργεια του διαβόλου είναι και αυτή μία δύναμη που ενεργεί από μακριά και μεταδίδεται
. Δύο ψυχές λ.χ. αν είναι σε πνευματική κατάσταση και σκέφτεται η μία την άλλη, υπάρχει μεταξύ τους μια επαφή πνευματική και μεταφέρει η μία στην άλλη μια δύναμη θεϊκή. Και δύο ψυχές, αν ζουν αμαρτωλά και έχουν κάποια επικοινωνία μεταξύ τους, δέχεται από μακριά η μία από την άλλη μια δαιμονική επίδραση. Πάει τηλεγράφημα από την μία στην άλλη.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ

 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  30 ΝΟΕ 2012  

«Η αντιμετώπιση της γκρίνιας με προσευχή

«Η αντιμετώπιση της γκρίνιας με προσευχή»
Ο Γέροντας μου είπε:
«Μωρέ, ο Χριστός είπε τους εχθρούς να αγαπάμε. Το καταλαβαίνεις αυτό; Μεγάλο πράγμα να αγαπάμε όλους και να προσευχόμαστε γι’ αυτούς. Πείραξε έναν από σας ο διάβολος. Τον κάνει

ανήσυχο, γκρινιάρη, ταραχοποιό.
Αν οι άλλοι δεν είναι έτοιμοι σε προσευχή, η ταραχή μεταδίδεται σε όλους. Αντίθετα, αν ένας προσεύχεται για τους άλλους, η ταραχή περιορίζεται.
Ακτινοβολεί τη χάρη του Θεού, και δι’ αυτού, η χάρις εξαπλούται σ’ όλο το περιβάλλον του και το αγιάζει». [Ά 63]

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ   Aνθολογιο  Συμβουλων !!

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  30 ΝΟΕ 2012

ΒίοςΟ Ιερομόναχος Πορφύριος (Ευάγγελος Μπαϊρακτάρης), (1906-1991) ήταν Έλληνας μοναχός που έζησε κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα

Γέρων Πορφύριος


Ο Ιερομόναχος Πορφύριος (Ευάγγελος Μπαϊρακτάρης), (1906-1991) ήταν Έλληνας μοναχός που έζησε κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα και έγινε ευρέως γνωστός για το βίο του.
Βίος
Ο Γέρων Πορφύριος γεννήθηκε το 1906 στο χωριό Άγιος

Ιωάννης του σημερινού Δήμου Ταμιναίων της Εύβοιας. Το κοσμικό όνομά του ήταν Ευάγγελος Μπαϊρακτάρης και από πολύ νωρίς έδειξε έφεση προς το μοναχισμό. Έτσι, σε ηλικία 13 χρόνων και έχοντας τελειώσει μόνο την Β' Δημοτικού, μετέβη στη Σκήτη της Αγίας Τριάδος, τα γνωστά "Καυσοκαλύβια" του Αγίου Όρους, όπου έζησε τα επόμενα 6 περίπου χρόνια, ως υποτακτικός σε δύο γέροντες μοναχούς, λαμβάνοντας το όνομα Νικήτας. Κατόπιν, λόγω σοβαρής ασθένειας, αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Εύβοια, όπου και εγκαταστάθηκε στο μοναστήρι του Μονή Αγίου Χαραλάμπους Λευκών Ευβοίας στο Αυλωνάρι Εύβοιας.

Σε ηλικία 20 ετών συναντήθηκε με τον Αρχιεπίσκοπο του Σινά Πορφύριο, ο οποίος αναγνωρίζοντας σε αυτόν πνευματικά χαρίσματα, τον χειροτόνησε πρεσβύτερο, δίνοντάς του και το όνομα με το οποίο έμελλε να γίνει γνωστός. Τα επόμενα χρόνια, επειδή το μοναστήρι του Αγίου Χαραλάμπους Λευκών έγινε γυναικείο, ο πατήρ Πορφύριος εγκαταστάθηκε στο μοναστήρι του Αγίου Νικολάου, στην Άνω Βάθεια του σημερινού Δήμου Αμαρυνθίων, επίσης στην Εύβοια.

Το 1940, σε ηλικία 34 ετών, μετέβη στην Αθήνα, όπου διορίστηκε εφημέριος στην εκκλησία του Αγίου Γερασίμου, στην Πολυκλινική Αθηνών, δίπλα στην Ομόνοια.

Το 1973 έλαβε τη σύνταξή του από τη θέση του εφημερίου του Αγίου Γερασίμου, για να εγκατασταθεί αρχικά στον Άγιο Νικόλαο, στα Καλίσσια (σημερινή Καλλιθέα) της Πεντέλης και μετά από μερικά χρόνια στο Μήλεσι της Μαλακάσας, όπου και οικοδόμησε το Ιερό Ησυχαστήριο της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος. Απέκτησε σημαντική φήμη και πολλοί πιστοί τον επισκέπτονταν στον τόπο διαμονής του.

Το Νοέμβριο του 1991 μετέβη στο παλαιό κελί του, στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους, όπου και πέθανε στις 2 Δεκεμβρίου του ίδιου έτος


Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  29 Ν0Ε 2012  

Απολυτίκιον Άγ. Αποστόλου Ανδρέα - 30 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ'.
Ὡς τῶν Ἀποστόλων Πρωτόκλητος, καὶ τοῦ Κορυφαίου αὐτάδελφος, τῷ Δεσπότῃ τῶν ὅλων Ἀνδρέα ἱκέτευε, εἰρήνην τῇ οἰκουμένῃ δωρήσασθαι, καὶ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν τὸ μέγα ἔλεος.

Αγίου Βασιλείου:Ο Φθόνος.

Ο Φθόνος! Το πάθος της ψυχής που γεννά ο εγωϊσμός και υπεκκαίει ο εχθρός της σωτηρίας μας ο διάβολος. Η αρρώστια η δυσθεράπευτος και καταστρεπτική , από την οποία υποφέρει και βασανίζεται μέγα μέρος ανθρώπων. Η ζηλοτυπία, που, όταν αναπτυχθεί στη ψυχή, την κάνει να λειώνει, και να μαραίνεται. Αυτό το πάθος έχει ως αντικείμενο, λόγος σχετικός του Μ. Βασιλείου. Τι είναι ο φθόνος; Ποια είναι τα φοβερά του αποτελέσματα; Ποιος ο τρόπος της θεραπείας του; Σε αυτά τα ερωτήματα απαντά ο άγιος Πατήρ. Ας τον παρακολουθήσουμε.
«Τι είναι ο φθόνος;» ρωτά. Και απαντά: «Φθόνος είναι η λύπη της του πλησίον ευπραγίας». Δηλαδή, η λύπη που δοκιμάζουμε, όταν βλέπουμε τον άλλο να βρίσκεται σε κατάσταση ευτυχίας. Δεν είναι μικρό και ασήμαντο το πάθος.» δεν υπάρχει άλλο πάθος από όσα φυτρώνουν στη ψυχή κανένα καταστρεπτικότερο από το πάθος του φθόνου. Αυτός, ενώ τους έξω, τους φθονουμένους δηλαδή, ελάχιστα λυπεί, στο φθονερό γίνεται πρώτο και δικό του κακό. Όπως δηλαδή η σκουριά κατατρώει το σίδερο, του την γέννησε, έτσι και ο φθόνος κατατρώει τη ψυχή που κατέχεται από αυτόν. Μάλλον όμως, όπως λένε για την οχιά, ότι για να γεννηθεί κατατρώει την κοιλιά της μητέρας της, έτσι και ο φθόνος είναι φυσικό να κατατρώει την ψυχή που τον κυοφορεί και τον γεννά. Και γι’ αυτό από τον φθονερό δεν λείπουν ποτέ οι ανησυχίες , οι λύπες, οι στενοχώριες. Ευφόρησε το κτήμα του πλησίον; Είναι γεμάτο από όλα τα εισοδήματα που χρειάζονται για την ζωή το σπίτι του άλλου; Είναι πάντοτε ευχαριστημένος ο άλλος; Όλα αυτά γίνονται τροφή στο πάθος του φθόνου και προσθέτουν πόνο στον φθονερό… Είναι ο άλλος ανδρείος και έχει υγεία πλήρη; Αυτό πληγώνει τον φθονερό. Έχει ο άλλος περισσότερη ομορφιά, άλλη αυτή πληγή για τον φθονερό. Ο τάδε υπερέχει στα προτερήματα της ψυχής; Τον θαυμάζουν και τον ζηλεύουν για την φρόνηση και την δύναμη των λόγων; Είναι ο άλλος πλούσιος και γενναιόδωρος και ευεργετικός προς τους πτωχούς και ακούγεται γι’ αυτόν πολύς έπαινος από τους ανθρώπους που ευεργετούνται; Όλα αυτά είναι πληγές και τραύματα που κτυπούν τον φθονερό κατάκαρδα. Και το φοβερό σύμπτωμα της ασθένεια αυτής του φθόνου είναι , ότι δεν μπορεί ούτε να την φανερώσει και να την ομολογήσει. Αλλά σκύβει από τη μία το κεφάλι και είναι κατηφής και περίλυπος και γεμάτος σύγχυσι και οδύρεται και φθείρεται από το κακό∙ όταν όμως το ρωτούν για την κατάσταση αυτή,κοκκινίζει και ντρέπεται να φανερώσει την συμφορά και παθαίνει. Δεν μπορεί να ομολογήσει: Είμαι φθονερός και πικρός και με κατατρώγουν τα καλά του φίλου και οδύρομαι για την ευθυμία του αδελφού».
…
Και αφού τέτοιο κακό είναι ο φθόνος, τι πρέπει να κάνουμε για να θεραπευτούμε από αυτόν ; να ποια μέσα υποδεικνύει ο ιερός Πατήρ. «Πρώτον , εάν δεν θεωρούμε κανένα πράγμα ανθρώπινο μεγάλο και έκτακτο. Εάν δεν δίνουμε μεγάλη σημασία ούτε στο πλούτο των ανθρώπων , ούτε στη δόξα, ούτε στην ευρωστία και την υγεία του σώματος…διότι όλα αυτά δεν έχουν μόνα τους καμιά εξαιρετική αξία, αλλά είναι όργανα αρετής και ωφέλειας σε κείνους που τα χρησιμοποιούν καλώς.

Έπειτα «σήκωσε τον νούν σου από τα ανθρώπινα και στρέψε τον για να δεις το αληθηνό καλό και επαινετό, και τότε δεν θα νομίζεις ποτέ αξιοζήλευτο και αξιομακάριστο κάθε άνθρωπο που έχει φθαρτά και γήϊνα αγαθά. Όταν όμως σκέπτεσαι κατά τέτοιο τρόπο και δεν σου κάνουν εντύπωση τα κοσμικά, όταν δεν τα θεωρείς μεγάλα και σπουδαία, τότε είναι αδύνατον να σε καταλάβει ποτέ ο φθόνος». Και τέλος ο αγώνας και η προσπάθεια για την απαλλαγή της ψυχής από την φοβερά νόσο. «Εφ’ όσον τόσα θλιβερά μας δημιούργησε ο φθόνος, ας υπακούσουμε στα λόγια που παραγγέλλει το Πνεύμα το Άγιον διά του Αποστόλου∙ «μη γινώμεθα κενόδοξοι αλλήλους προκαλούμενοι, αλλήλοις φθονούντες», αλλά «χρηστοί, εύσπλαγχνοι, χαριζόμενοι εαυτοίς, καθώς και ο Θεός εν Χριστώ εχαρίσατο ημίν» (Γαλάτ.ε΄ 26,Εφες.δ΄32)

Αρχιμ. Γεωργίου Δημόπουλου
Ο Φωστήρ της Καισαρείας
(Ο Μέγας Βασίλειος)

Δέν εἶδα χειρότερους ἐχθρούς της ἐκκλησίας ἀπό τούς θρήσκους ἀνθρώπους

Καί αὐτοί οἱ ἄνθρωποι νά ξέρετε, αὐτοί οἱ ἄνθρωποι, οἱ θρῆσκοι ἄνθρωποι εἶναι τό πιό ἐπικίνδυνο εἶδος μέσα στήν ἐκκλησία. Αὐτοί οἱ θρῆσκοι ἄνθρωποι εἶναι ἐπικίνδυνοι. Ὁ

Θεός νά μᾶς φυλάει ἀπ'αὐτούς. Ἔλεγε ἕνας ἁγιορείτης ὅταν ἔκαμνα μία φορά λειτουργία καί λέγαμε «Κύριε σῶσον τούς εὐσεβεῖς» λέει ἀστειευόμενος «Κύριε σωσον ἠμᾶς ἀπό τούς εὐσεβεῖς» δηλαδή ὁ Θεός νά σέ φυλάει ἀπό τούς θρήσκους ἀνθρώπους, διότι θρῆσκος ἄνθρωπος σημαίνει μία προσωπικότης διεστραμμένη ἡ ὁποία οὐδέποτε εἶχε προσωπική σχέση μέ τόν Θεό. Ἁπλῶς μόνον κάμνει τά καθήκοντα τῆς ἀπέναντί Του, ἀλλά καμιά σοβαρή σχέση δέν εἶχε γιά αὐτό καί ὁ Θεός δέν λέει αὐτόν τόν ἄνθρωπο τίποτε. Καί σᾶς ὁμολογῶ καί ἐγώ ἀπό τήν πείρα μου ὅτι δέν εἶδα χειρότερους ἐχθρούς της ἐκκλησίας ἀπό τούς θρήσκους ἀνθρώπους.

Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος

«Η αληθινή ταπείνωση είναι δώρο του Θεού»

«Η αληθινή ταπείνωση είναι δώρο του Θεού»
Μου είπε ο Γέροντας:
«Σου έχει δώσει πολλά χαρίσματα ο Θεός. Σε προίκισε με δώρα σπάνια. Το νιώθεις;
Να τον ευχαριστείς συνεχώς και να ταπεινώνεσαι στην Αγάπη Του.
Παρακαλεί το Θεό, να σου στείλει τ

ην αγία ταπείνωση. Όχι αυτή που λέει, είμαι τελευταίος, είμαι τιποτένιος.
Αυτή είναι σατανική ταπείνωση. Η αγία ταπείνωση είναι δώρο του Θεού. Ακούς; Δώρο, χάρισμα.
Όχι από δικές μας προσπάθειες. Εσύ προετοίμαζε τον εαυτό σου, και ζήτα από το Θεό αυτό το άγιο δώρο.
Μη λες, έχω αυτό το ελάττωμα, το προσφέρω στο Θεό. Τίποτα.
Εσύ, αγωνίσου, εξουθένωνε τον εαυτό σου, και τα άλλα είναι του Θεού.
Αγωνίζου να εισέλθομε από δω, εις την Άκτιστον Εκκλησίαν του Θεού».
[Ά 101π.]
ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ  AΝΘΟΛΟΓΙΟ  ΣΥΜΒΟΥΛΩΝ

Ο βίος του Αποστόλου Ανδρέα του Πρωτοκλήτου Νοεμβρίου 30 Μνήμη του αγίου ενδόξου και πανευφήμου Αποστόλου

Ο βίος του Αποστόλου Ανδρέα του Πρωτοκλήτου
Νοεμβρίου 30 Μνήμη του αγίου ενδόξου και πανευφήμου Αποστόλου
, Για να διηγηθεί κάποιος επαρκώς τον θαυμαστό βίο του Αγίου θα χρειαζόταν χρόνο πολύ και φώτιση εκ Θεού, πράγματα που εμείς δεν δια

θέτουμε. Για αυτό ακροθιγώς θα επιλέξουμε μερικά μόνο από τα στοιχεία της ζωής του, που έχουν όμως πολλά να μας διδάξουν.
Ο Απόστολος Ανδρέας καταγόταν από την Βηθσαϊδά, ήταν υιός του Ιωνά και αδελφός του πρωτοκορυφαίου Αποστόλου Πέτρου. Η οικογένεια του Ανδρέα και ο ίδιος ήταν ψαράδες. Πολύ νωρίς όμως ο εκλεκτός του Θεού Απόστολος διάλεξε τον δρόμο της αφιέρωσης στον Θεό γενόμενος μαθητής του Ιωάννη του Προδρόμου. Ο ίδιος ο Προφήτης και Πρόδρομος του Χριστού μαρτύρησε ενώπιον του Ανδρέα και του ευαγγελιστή Ιωάννη ότι ο Ιησούς είναι «ο αμνός του Θεού» και αμέσως ακολούθησαν τον Χριστό ως δικοί Του πλέον μαθητές.
Ο Ανδρέας είχε την μεγάλη ευλογία να κληθεί πρώτος ανάμεσα στους δώδεκα μαθητές του Χριστού, για αυτό και ονομάστηκε Πρωτόκλητος. Είχε μάλιστα τέτοια αγάπη και αφοσίωση προς τον διδάσκαλό του, που επιθυμούσε από πολύ νωρίς να αξιωθεί του μαρτυρίου για χάρη του Χριστού.
Ο Ανδρέας ήταν ο μαθητής του Χριστού, που πλησίασε τον Κύριο στην έρημο όταν πείνασε το πλήθος των πεντακις χιλίων ανδρών χωρίς τις γυναίκες και τα παιδιά, και τον ρώτησε «τί να κάνουν που έχουν να χορτάσουν τόσο πλήθος, ενώ έχουν μόνο πέντε άρτους και λίγα ψάρια;» και αμέσως ακολούθησε το θαύμα του πολλαπλασιασμού των άρτων.
Μετά την Ανάληψη του Ιησού και την Πεντηκοστή, όταν έλαβαν οι Μαθητές την Θεία Χάρη του Παρακλήτου, έριξαν κλήρο σε ποιά μέρη της γης θα διδάξει ο καθένας τον χριστιανισμό, κατά την εντολή του Ιησού: «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη».
Στον Απόστολο Ανδρέα, λοιπόν, έτυχε η Ελλάδα ολάκερη, η Μακεδονία, η Θεσσαλία, από τη Θεσσαλονίκη μέχρι τα Φάρσαλα και την Αχαΐα. Πέραν τούτων ο Απόστολος κήρυξε και σε όλα τα μέρη της Ανατολής, της Μαύρης Θάλασσας και της Σκυθίας. Ο Απόστολος Ανδρέας είναι και ο ιδρυτής και πρώτος επίσκοπος της εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως, γι’ αυτό και το Οικουμενικό Πατριαρχείο τον εορτάζει λαμπρώς.
Όπου δίδασκε ο άγιος με την Χάρη του Θεού στους τόπους που περιδιάβηκε, αναρίθμητα θαύματα και θεραπείες μαρτυ-ρούσαν των πραγμάτων και των λόγων την αλήθεια. Και το μεγαλύτερο θαύμα ήταν η μεταστροφή από την πλάνη στην αλήθεια όσων άκουγαν το κήρυγμά του. Στην Αμισό, στην Τραπεζούντα, στη Νίκαια, στην Προποντίδα, αναρίθμητο πλήθος πίστεψε στο κήρυγμα του Ευαγγελίου και βαπτίστηκαν. Όταν έφτασε στην Σινώπη, είχε ήδη πάει ο Απόστολος Ματθίας, τον οποίο κακοφέρθηκαν και φυλάκισαν. Μόλις το έμαθε ο Ανδρέας προσευχήθηκε θερμά και αμέσως έσπασαν τα δεσμά, ανοίχτηκε η φυλακή και ο Ματθίας βγήκε έξω ελεύθερος. Τότε οι Σινωπείς θύμωσαν πολύ και βασάνισαν ανηλεώς τον Απόστολο, ώσπου τον πέταξαν σχεδόν πεθαμένο σε ακάθαρτο τόπο έξω από την πόλη. Το βράδυ, όμως, εμφανίστηκε ο Χριστός, που τον θεράπευσε, και την επόμενη μέρα εισήλθε πάλι χαρούμενος ο Απόστολος στην πόλη, μάλιστα αρτιμελής, μολονότι την προηγουμένη ανάμεσα στα άλλα βασανιστήρια του απέκοψαν και ένα δάχτυλο. Οι κάτοικοι της Σινώπης βλέποντας όλα αυτά τα θαυμάσια μετανόησαν, ζήτησαν συγχώρεση και βαπτίστηκαν όλοι στο όνομα της Αγίας Τριάδος. Την ευλογία επισφράγισε ένα μεγάλο θαύμα του Αποστόλου, που ανέστησε τον φονευθέντα μονογενή υιό μιας γυναίκας.
Αξίζει, τέλος, να σταθούμε στην τελευταία ιεραποστολική στάση του Αποστόλου Ανδρέα, στην πόλη της πελοποννήσου, Παλαιές Πάτρες. Εκεί φιλοξενήθηκε αρχικά από κάποιον Σώσιο, τον οποίο θεράπευσε από ανίατη ασθένεια. Θεράπευσε, επίσης, κάποιον δούλο της Μαξιμίλλας, συζύγου του ηγεμόνα της πόλεως Αιγεάτη, που ήταν βαρειά ασθενής χωρίς ελπίδα ζωής. Λίγες μέρες αργότερα ασθένησε βαρειά και η ίδια η Μαξιμίλλα, χωρίς να μπορέσει να τη θεραπεύσει κανένας γιατρός, παρ’ ότι διέθεσαν όλη την περιουσία τους για τον σκοπό αυτό. Αφού απελπίστηκαν, θυμήθηκαν τον Απόστολο και τον παρακάλεσαν να έλθει. Μόλις έφτασε ο άγιος και με την επίθεση της χειρός του αμέσως η γυναίκα θεραπεύτηκε και σηκώθηκε από την κλίνη της ασθένειας υγιής. Τότε ο ηγεμόνας για να τον ευχαριστήσει του χάρισε θησαυρούς μεγάλους, τους οποίους όμως ο Απόστολος ταπεινά αρνήθηκε, υπενθυμίζοντας τα λόγια και την εντολή του Χριστού «δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε».
Έτσι με πολλές διδαχές και θαύματα οδήγησε όλους τους κατοίκους της Πάτρας στην πίστη και τον Χριστό.
Λίγο καιρό αργότερα, όμως, ο ηγεμόνας που προαναφέραμε ταξίδεψε στη Ρώμη για να δώσει αναφορά και όταν επέστρεψε έμαθε ότι η σύζυγός του Μαξιμίλλα έγινε χριστιανή. Κυκλωμένος τότε από δαιμόνια και λησμονώντας τις δωρεές του αγίου, θύμωσε πολύ, διέταξε να φυλακίσουν τον άγιο και σκεφτόταν με ποιόν τρόπο να τον θανατώσει. Κατέληξε έτσι στην απόφαση να τον τιμωρήσει με σταυρικό θάνατο, μήπως φοβηθεί ο άγιος και μεταμεληθεί. Ο Άγιος, όμως, που όπως προείπαμε, επιθυμούσε από πολύ νέος τον μαρτυρικό θάνατο σκίρτησε από χαρά, καθώς θα μπορούσε να γίνει κοινωνός στα Πάθη και τον Σταυρό του αγαπημένου του Διδασκάλου. Οδηγήθηκε λοιπόν στον ετοιμασμένο τόπο, προσευχήθηκε, ευλόγησε και δίδαξε για τελευταία φορά τον λαό του Θεού και αγαλλόμενος ανέβηκε στον σταυρό, στον οποίο τον κάρφωσαν οι στρατιώτες με το κεφάλι προς τα κάτω, καθώς εικονίζεται και στις ιερές εικόνες.
Αυτός ήταν με συντομία ο βίος του Πρωτοκλήτου μαθητή, από τον οποίο ας διδαχτούμε και εμείς και ας προσπαθήσουμε να μιμηθούμε τον Άγιο. Στην αποδοχή της κλήσης από τον Χριστό να γίνουμε μαθητές Του. Στον ζήλο. Στην ιεραποστολική μας ευθύνη. Στην αυταπάρνηση και την διάθεση για μαρτύριο. Γιατί, όντως, ακόμα και αν δεν χρειαστεί σήμερα να δώσει κάποιος το αίμα και τη ζωή του για τον Χριστό, το να ζει σύμφωνα με το Άγιο θέλημά Του στους χαλεπούς καιρούς μας είναι μαρτύριο. Προς την κατεύθυνση αυτή ας έχουμε την ευχή και τις μεσιτείες του Αγίου.

Αναρτήθηκε από ι.Γεώργιο Οικονόμου 

 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  29 ΝΟΕ  2012 

Η ομορφιά της μετανοίας

Η μετάνοια, το μεγάλο αυτό δώρο του Θεού στην ψυχή του ανθρώπου, είναι μια πνευματική άνοιξη που διώχνει τον σκληρό χειμώνα των παθών, γλυκαίνει την ψυχή και την ξανανιώνει. Αύρες του Παναγίου Πνεύματος ζωοποιούν την ναρκωμένη ψυχή και την ανασταίνουν.
Θαυμάζουμε- και δίκαια- τις θαυμάσιες επεμβάσεις του Θεού σε περιπτώσεις ανιάτων ασθενειών. Όμως ακόμη πιο θαυμαστές είναι οι περιπτώσεις που ανασταίνεται η ψυχή μέσα από τα πάθη της ή μέσα από την νέκρα της απιστίας. Στην προκειμένη περίπτωση, τον Σεπτέμβριο του 2007 αναστήθηκε η ψυχή μιας αρκετά νέας γυναίκας από την αιχμαλωσία του μίσους. Ενός μίσους βαθύτατου και πολυχρόνιου!
Όταν μπήκε στην Εκκλησία της Θεομήτορος, όπως διηγήθηκε, Την προσεκύνησε κι ένοιωσε την Θεϊκή Χάρι που κατέχει ως Μητέρα του Θεού να την χαϊδεύει και μυστικά να την νουθετεί λέγοντάς της: “Ως πότε, παιδί μου, θα ζεις μέσα στο μίσος;”.
Τότε έγινε το θαύμα! Ο πάγος του μίσους έλειωσε, μαλάκωσε, ανέπνευσε το ζωογόνο οξυγόνο τ’ Ουρανού και τα δάκρυα έτρεξαν άφθονα από τα μάτια, που προηγουμένως δεν ήθελαν ούτε ν’ αντικρύσουν το μισούμενο πρόσωπο.
Όταν ένοιωσε αυτή την καλή αλλοίωση, έκπληκτη και συγκινημένη θέλησε να εκφράσει τη χαρά της για την απελευθέρωσή της από τον ασφυκτικό κλοιό του μίσους. Με δάκρυα στα μάτια είπε:
“Μεγάλο θαύμα μου έκανε η Παναγιά σήμερα, μέσα στα λίγα λεπτά που προσευχήθηκα μπροστά στην χαριτωμένη εικόνα Της!
Εγώ με τα τέσσερα αδέλφια μου μεγαλώσαμε στο Ίδρυμα (ορφανοτροφείο). Αυτό, γιατί ο πατέρας μου σκότωσε την μάννα μου και εκείνος κλείστηκε στην φυλακή κι εμείς στο Ίδρυμα. Τον μίσησα θανάσιμα, αφάνταστα! Όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαν, μεγαλώσαμε, κάναμε οικογένειες, αλλά το μίσος έκαιγε πάντα στην ψυχή μου.
Τον πατέρα μου εν τω μεταξύ , επειδή γέρασε αλλά και αρρώστησε, τον έβγαλαν από την φυλακή και τον μάζεψαν τ’ αδέλφια μου. Εγώ όμως, με τα ίδια αισθήματα πάντα εναντίον του, μάλωσα και με τα αδέλφια μου, γιατί τον συγχώρησαν και έτσι η ψυχή μου βάρυνε ακόμη πιο πολύ.
Υπέφερα όμως! Είναι αλήθεια ότι η ανθρώπινη ψυχή είναι φτιαγμένη για την αγάπη και την συγχωρητικότητα, όχι για το μίσος. Παρ’ ότι το καταλάβαινα, δεν μπορούσα να απαλλαγώ απ’ αυτήν την κατάσταση. Σήμερα όμως… η Παναγιά με το θείο βλέμμα Της και την Χάρι Της με απελευθέρωσε. Θέλω να ξαναγυρίσω στην περιοχή της αγάπης, στην περιοχή του Θεού!”
Συγκίνηση και ιερή χαρά νοιώσαμε όσοι την ακούσαμε. Ενδόμυχα δοξάσαμε τον Οικτίρμονα Θεό και την Παναγία Μητέρα Του που επενέβη για τη σωτηρία αυτής της ψυχής.
Της υπεδείχθη να προσέλθει πρώτα στο Μυστήριο της ιεράς Εξομολογήσεως για να πάρει την άφεση και την δύναμη ώστε να ταπεινωθεί και να αποκαταστήσει την αγάπη μέσα της, αφήνοντας την κρίση στον Θεό, που είναι ο μόνος αρμόδιος να κρίνει την κάθε ψυχή. Απάντησε:
- Αφού σήμερα έγινε το πρώτο βήμα, σίγουρα με την Χάρι της Παναγιάς θα ακολουθήσει και το άλλο!
Το πρόσωπο της ταλαιπωρημένης αυτής ψυχής εκείνη την ώρα ήταν ιδιαίτερα φωτεινό. Την είχε επισκιάσει η Χάρι της φιλανθρωποτάτης Θεομήτορος.
Δόξα στον Θεό της αγάπης , “τον ποιούντα μεγάλα και θαυμάσια”.




Από το βιβλίο: «ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Ουράνια μηνύματα
Θαυμαστά γεγονότα
ΔΩΡΙΔΑ 2009
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑΣ

Υπακοή που αγιάζει-υπακοή που κολάζει Το «ανοργάνωτο» των αγίων (συνέχεια)

Ο π. Ακάκιος μας είχε πει κάποτε το εξής: «Είχα έναν νέο κάποιας χριστιανικής οργάνωσης στην καλύβα μου. Του μιλούσα για τη διαφορά του ορθόδοξου ήθους από το οργανωσιακό, δηλαδή το προτεσταντικό. Ο Θεός επέτρεψε μέσα από ένα θαυμαστό γεγονός να γίνει κατανοητή η διαφορά. Του συνέστησα να βγάλει από το καδρόνι μια πρόκα με τον λοστό. Αυτός επέμενε να προσπαθεί με το σκεπάρνι . Τον άφησα. Πού τον άφησα; Στη Χάρη του Θεού. “Μετά πρώτης και δευτέρας νουθεσίας παραιτού”, σκέφτηκα. Ύστερα από λίγο τρέχει ο νέος και μου λέει: “Πάτερ, έσπασε το σκεπάρνι”. “Ποιο;” του λέω, “το σίδηρο ή το ξύλο;”. “Το σίδηρο, πάτερ”, μου λέει. Θαυμαστό! Να σπάσει το χοντρό σίδηρο; Αυτό είναι αφύσικο. Λέω λοιπόν στον νέο: “Αυτό το επέτρεψε ο Θεός για να δεις σε τί διαφέρει η οργάνωση από την Εκκλησία”. Αν ήμουν οργανωσιακός, θα προσπαθούσα με τον ανθρώπινο λόγο να σε πείσω, δηλαδή, να σε πιέσω για να περάσω τη γραμμή μου. Όμως είμαι ερημίτης, εκκλησιαστικός και η Εκκλησία δίνει προτεραιότητα στη Χάρη του Θεού και όχι στα ανθρώπινα επιχειρήματα και στις ανθρώπινες μεθόδους. Να γιατί έσπασε το σίδηρο. Η Χάρις του Θεού , αφού έχει τη δύναμη να σπάσει σίδερα μπορεί και όλα τα άλλα να κάνει προς το συμφέρον της ψυχής μας. Ξέρουμε πως μέσα στην Εκκλησία δια των μυστηρίων, η Χάρις τελειοποιεί τον άνθρωπο και τις προσπάθειές του».
Ό,τι φτιάχνεις με πίεση και βία δεν είναι τέλειο. Λένε οι σοφοί πως όταν βιάζεις τη φύση, αυτή εκδικείται. Ο π. Πορφύριος δεν επιδίωξε να φτιάξει κάτι οργανωμένο, κάτι που να φαίνεται στον κόσμο πληθωρικό και σπουδαίο π.χ. ένα μοναστήρι με 200 μοναχούς. Με τη Χάρη που διέθετε θα μπορούσε να οργανώσει πολλά μοναστήρια. Όμως δεν το έκανε. Προσπάθησε να οργανώσει, να ανακαινίσει, να ανασυγκροτήσει αποδιοργανωμένες ψυχές. Αυτό ήταν το τεράστιο έργο του. Ποιά αξία έχει να οργανώσεις κοινότητες, ενορίες ή μοναστήρια όταν οι ψυχές είναι αποδιοργανωμένες; Χειρότερα είναι έτσι. Ο ένας θα τρυπάει με τα αγκαθάκια του τον άλλο. Το έργο μας είναι να δουλέψουμε με την κάθε ψυχή ξεχωριστά, όπως οι γιατροί που ασχολούνται με τον κάθε ασθενή προσωπικά και ποτέ με όλους μαζί. Υπάρχουν τα οργανωμένα νοσοκομεία, όμως ο ιατρός ασχολείται όχι με την οργάνωση του νοσοκομείου, αλλά με τον κάθε ασθενή προσωπικά. Προσαρμόζει τον χρόνο του με την πάθηση του καθενός. Όταν συγκροτείς ομάδα χωρίς να δουλεύεις προσωπικά με το κάθε μέλος της έχεις άσχημα αποτελέσματα. Μάλιστα, κινδυνεύεις να εγκλωβιστείς και συ σε αυτή και να ασχολείσαι συνέχεια με την εξυγίανσή της ή την επέκταση και προώθησή της.
Οι τρεις σύγχρονοι μεγάλοι θεοφόροι γέροντες δεν επιδίωξαν να δουλέψουν ποτέ με ομάδες ανθρώπων, με οργανωμένες καταστάσεις. Ομάδα τους ήταν όλος ο κόσμος. Οι ψυχές όλων των ανθρώπων. Δεν επιδίωξαν να φτιάξουν μικρές ομάδες , διότι δεν θα μπορούσαν να ασχοληθούν με τη μεγάλη , την παγκόσμια ομάδα. «Έπαιζαν μπάλα» εκτός έδρας. Έδρα τους ήταν ο Παράδεισος, τον οποίο όλοι προσδοκούμε. Δεν έφτιαξαν πνευματικές οικογένειες, διότι δεν θα είχαν χρόνο να ασχοληθούν με την παγκόσμια οικογένεια του Θεού. Θα μπλόκαραν . Ο Χριστός έφτιαξε μια μικρή ομάδα, πολύ προσωρινή, τη δυνάμωσε, τη δούλεψε. Η «αδελφότητά» τους είχε 12 μέλη και κατόπιν τη διέλυσε για να απλώσουν οι μαθητές Του το Ευαγγέλιο σ’ όλον τον κόσμο. Δεν επέβαλε κάτι οργανωμένο στη γη. Ίδρυσε μαρτυρικές εκκλησίες που σταυρώθηκαν από τους εθνικούς.
Ο π. Πορφύριος δεχόταν «αδιακρίτως» τους πάντες. Δεν είχε πρόγραμμα και οργάνωση. Όποιος είχε πρόβλημα και το επέτρεπε η Χάρις του Θεού έβλεπε τον γέροντα και ανακουφιζόταν. «Έχει και η Εκκλησία σήμερα να παρουσιάσει σπουδαίο έργο. ‘Έφτιαξε πολλά πνευματικά “νοσοκομεία”. Είναι περιποιημένα, φρεσκοβαμμένα, πολυώροφα, πολυδύναμα». Τι κρίμα όμως. Οι ασθενείς είναι «νεκροί» στα κρεβάτια τους. Οι ψυχές αποδιοργανώνονται και εμείς προσπαθούμε συνεχώς να οργανωνόμαστε, να φτιάχνουμε εγκαταστάσεις και χώρους φιλοξενίας. Χρειαζόμαστε σπουδαίο γιατρό, να εργαστεί. Ένας «Γιακούμπ» να μας γιάνει. Οι άγιοι Γέροντες υπάρχουν. Ας τους αναζητήσουμε. Οι ενορίες με το πέρασμα των αγίων μορφών θα ζωντανέψουν. Θα γίνουν πάλι θεραπευτήρια. Δεν θα θυμίζουν μουσεία με ταριχευμένες μούμιες.
18/3/07

Από το βιβλίο: «εκπλήξεις χάριτος
Σύγχρονοι ήρωες του πνεύματος»
ΑΡΧΙΜ. ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΚΩΤΣΟΠΟΥΛΟΣ
ΑΘΗΝΑ 2010
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: «ΑΓΑΘΟΣ ΛΟΓΟΣ»

ΑΓΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ-

Το Τίμιο Ξύλο κάνει το γύρο του κόσμου 16 φορές την ημέρα από τον Διαστημικό Σταθμό ISS! Συγκίνηση και κοσμοσυρροή για τους Ρώσους Αστροναύτες σε Αθήνα - Θεσ/νίκη

http://www.tideon.org/index.php/2012-04-29-14-20-58/3754-16-iss

TIDEON : Πραγματοποιήθηκαν οι εκδηλώσεις του τομέα Επιστημόνων του Συλλόγου Ορθοδόξου Ιεραποστολικής Δράσεως "Ο Μέγας Βασίλειος" με θέμα: «Συγκλονιστικές εμπειρίες στο Κοσμοδρόμιο της Ρωσίας».

   Η επίσκεψη των Ρώσων ομόδοξων αδελφών μας π. Ιώβ Τάλατς και κ. Βαλερί Κόρζουν στην Ελλάδα και ιδιαίτερα η παρουσίαση του έργου τους που συντελείται στην πατρίδα τους, στο κοσμοδρόμιο στην Αστερούπολη, προξένησε βαθύτατη συγκίνηση και θαυμασμό για τα μεγάλα και θαυμάσια που ο Πάνσοφος επιτελεί στη χώρα τους.

   Ο π. Ιώβ Τάλατς διηγήθηκε πώς έγινε ο πνευματικός πατέρας των κοσμοναυτών και πώς μέσα στην Αστερούπολη μαζί με πιστούς αστροναύτες έκτισαν τον περικαλλή ναό της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, που μέχρι μερικές δεκαετίες πριν δεν θα μπορούσε κανείς να το διανοηθεί και που με κέντρο τον Ι. Ναό τώρα πλέον καθοδηγεί πνευματικά τους αστροναύτες.

  Ο Στρατηγός κ. Βαλερί Κόρζουν, αστροναύτης και εκπαιδευτής, μας διηγήθηκε πώς πολλοί αστροναύτες μεταστράφηκαν από τη αθεΐα στην Ορθόδοξη πίστη. Επίσης παρουσίασε και περιέγραψε την ζωή των διάφορων εθνικοτήτων αστροναυτών στον διαστημικό σταθμό ISS και το πνεύμα αγάπης και συνεργασίας κατά την παραμονή τους σε αυτόν.

Εντύπωση προκάλεσε η πληροφορία ότι Ρώσοι αστροναύτες μεταφέρουν μαζί τους εικονίσματα και λείψανα αγίων και μάλιστα ένας εξ’αυτών μετέφερε με την ευλογία του Πατριάρχη Ρωσίας Σταυρό με τεμάχιο του Τιμίου Ξύλου και παραμένει στον διαστημικό σταθμό ως σημείο νίκης και προστασίας του Εσταυρωμένου για τους αστροναύτες και για τον πλανήτη μας, πάνω από τον οποίο περνά 16 φορές την ημέρα !   

Πολύ σύντομα, πρώτα ο Θεός,  θα αναρτηθούν στην ιστοσελίδα μας : 

• video  απο τις εκδηλώσεις, και
• το πρωτότυπο υλικό που χρησιμοποίησαν οι ομιλητές στις εκδηλώσεις αυτές , σε μορφή ppt, video, και jpg για περαιτέρω αξιοποίησή του από ερευνητές, εκπαιδευτικούς και άλλους ενδιαφερομένους αναγνώστες.

Τράπεζα Ιδεών

Κατάσταση Συναγερμού Μην ξεχνάτε ότι παίρνουμε δύσκολους καιρούς και χρειάζεται πολλή προσευχή.

Κατάσταση Συναγερμού
Μην ξεχνάτε ότι παίρνουμε δύσκολους καιρούς και χρειάζεται πολλή προσευχή.Να θυμάστε την μεγάλη ανάγκη που έχει ο κόσμος σήμερα και την μεγάλη απαίτηση που έχει ο Θεός από μας για προσευχή. Να εύχεστε για την γενική
εξω φρενική κατάσταση όλου του κόσμου, να λυπηθεί ο Χριστός τα πλάσματά Του,γιατί βαδίζουν στην καταστροφή. Να επέμβει θεϊκά στην εξωφρενική εποχή που ζούμε, γιατί ο κόσμος οδηγείται στην σύγχυση, στην τρελά και στο αδιέξοδο.

Μας κάλεσε ο Θεός να κάνουμε προσευχή για τον κόσμο, που έχει τόσα προβλήματα! Οι καημένοι δεν προλαβαίνουν έναν σταυρό να κάνουν. Εάν εμείς οι μονάχοι δεν κάνουμε προσευχή, ποίοι θα κάνουν; Ό στρατιώτης σε καιρό πολέμου είναι σε κατάσταση συναγερμού, έτοιμος με τα παπούτσια. Στην ίδια κατάστασηπρέπει να είναι και ο μοναχός. Αχ, Μακκαβαίος1 θα έβγαινα! Στα βουνά θα έφευγα, για να προσεύχομαι συνέχεια για τον κόσμο.

Πρέπει να βοηθήσουμε με την προσευχή τον κόσμο, όλο, να μην κάνη ο διάβολος ό,τι θέλει. 'Έχει αποκτήσει δικαιώματα ο διάβολος. 'Όχι ότι τον αφήνει ο Θεός, αλλά δεν θέλει να παραβιάσει το αυτεξούσιο. Γι' αυτό εμείς να βοηθήσουμε με την
προσευχή. Όταν πονάει κανείς για την σημερινή κατάσταση που επικρατεί στον κόσμο και προσεύχεται, τότε βοηθιούνται οι άνθρωποι, χωρίς να παραβιάζεται το αυτεξούσιο. Αν προχωρήσετε με τη Χάρη του Θεού ακόμη λίγο, θα αρχίσουμε να
κάνουμε μια προσπάθεια στο θέμα της προσευχής, να μπει μια σειρά, να γίνετε ραντάρ, γιατί και τα πράγματα ζορίζουν. Θα διοργανώσουμε ένα συνεργείο προσευχής. Να κάνετε πόλεμο με το κομποσχοίνι. Με πόνο να γίνεται η προσευχή.
Ξέρετε τι δύναμη έχει τότε η προσευχή;

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ

 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  

Γέροντα, μπορεί να γίνει κάτι, ώστε να αρθεί ο νόμος για τις εκτρώσεις;

Γέροντα, μπορεί να γίνει κάτι, ώστε να αρθεί ο νόμος για τις εκτρώσεις;
Μπορεί, αλλά χρειάζεται να κινηθεί ή Πολιτεία, ή Εκκλησία κλπ., ώστε να ενημερωθεί ο κόσμος για τις συνέπειες που θα έχει ή υπογεννητικότητα. Οι Ιερείς να εξηγήσουν στ

ον κόσμο ότι ο νόμος για τις εκτρώσεις είναι αντίθετος προς τις
εντολές του Ευαγγελίου. Οι γιατροί πάλι από την δική τους πλευρά να μιλήσουν για τους κινδύνους που διατρέχει ή γυναίκα που κάνει έκτρωση. Βλέπεις, οι Ευρωπαίοι είχαν την ευγένεια και την άφησαν κληρονομιά και στα παιδιά τους.
'Εμείς είχαμε τον φόβο του Θεού, αλλά τον χάσαμε και δεν τον αφήσαμε κληρονομιά στην επόμενη γενιά, γι' αυτό τώρα νομιμοποιούμε τις εκτρώσεις, τον πολιτικό γάμο...Όταν παραβαίνει ένας άνθρωπος μια εντολή του Ευαγγελίου,
ευθύνεται μόνον αυτός. Όταν όμως κάτι που αντίκειται στις εντολές του Ευαγγελίου γίνεται από το κράτος νόμος, τότε έρχεται ή οργή του θεού σε όλο το έθνος, για να παιδαγωγηθεί


Εἰπώθηκε τὸ 1989.
Ἀπόσπασμα ἀπό τίς σελίδες 76-78 τοῦ βιβλίου:
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Δ΄ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣ ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ» ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ    28 ΝΟΕ 2012

O άνθρωπος, όταν κάνη κάποια αμαρτία, πρέπει να τιμωρηθεί, για να πληρώσει για το κακό που έκανε,?

Γέροντα, διάβασα σε σχόλια κάποιου πατερικού βιβλίου ότι ο άνθρωπος, όταν κάνη κάποια αμαρτία, πρέπει να τιμωρηθεί, για να πληρώσει για το κακό που έκανε,?
- Όχι, δεν είναι έτσι. Ο άνθρωπος, αν μετανιώσει, δεν τιμωρείται· τον ελεεί ο Χριστός

. . Θυμάμαι κάποιο γεγονός που συνέβη, όταν ήμουν στην Μονή Φιλοθέου. Κάποιος μοναχός, όταν ήταν στον κόσμο, είχε κάψει έναν Τούρκο στον φούρνο, επειδή είχε σφάξει τον πατέρα του. Μετά μετανόησε, ήρθε στο Άγιο Όρος,
έγινε μοναχός και είχε βάλει μια καλή σειρά. Μέρα-νύχτα όμως παρακαλούσε τον Θεό να επιτρέψει να καεί και ο ίδιος. Μια φορά έπιασε πυρκαγιά στο Μοναστήρι.
Εγώ τότε ήμουν δοχειάρης. Ετοίμασα δοχεία με νερό και τρέξαμε όλοι και σβήσαμε τη φωτιά. Τελικά αυτόν τον μοναχό τον βρήκαμε καμένο. Θα μου μείνει
αλησμόνητη η σκηνή... Τι είχε γίνει; Αυτός τότε ήταν ογδόντα πέντε χρονών και τον διακονούσε ένας μοναχός που ήταν εβδομήντα πέντε. Εκείνη την ημέρα, για
να τον ανακουφίσει λίγο από τους πόνους των ρευματισμών, του έτριψε τα πόδια του με πετρέλαιο και τον κουκούλωσε κοντά στο τζάκι. Πετάχτηκε όμως μια σκανδαλήθρα από τα ξύλα της καστανιάς, πήρε φωτιά, κάηκε εκείνος και έπιασε
φωτιά και όλο το μοναστήρι. Εγώ στενοχωρήθηκα πολύ για το γεγονός· δεν μπορούσα να ησυχάσω! Ύστερα μου είπε ο Πνευματικός: «Μην στενοχωριέσαι·
αυτός ζητούσε από τον Θεό να καεί, για να εξιλεωθεί· αυτό ήταν δώρο Θεού».

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  28 ΝΟΕ  2012   

Στην πνευματική ζωή, όσο περισσότερο υψώνεται κανείς με την υπερηφάνειά του, τόσο μεγαλύτερη θα είναι και η πνευματική του πτώση και ανάλογα με το ύψος της υπερηφάνειας του θα συντριβή

Οι πνευματικοί νόμοι
Πως λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι
- Γέροντα, ποιοι νόμοι λέγονται πνευματικοί;
- Θα σου εξηγήσω: Όπως στην φύση υπάρχουν οι φυσικοί νόμοι, έτσι και στην πνευματική ζωή υπάρχουν οι πνευματικοί νόμοι. Ας πούμε, όταν πε

τάει κανείς ένα βαρύ αντικείμενο ψηλά, με όσο περισσότερη ορμή και όσο πιο ψηλά το πετάξει, με τόσο μεγαλύτερη δύναμη θα πέσει κάτω και θα συντριβή. Αυτός είναι  φυσικός νόμος. Στην πνευματική ζωή, όσο περισσότερο υψώνεται κανείς με την υπερηφάνειά του, τόσο μεγαλύτερη θα είναι και η πνευματική του πτώση και ανάλογα με το ύψος της υπερηφάνειας του θα συντριβή. Γιατί ο υπερήφανος
ανεβαίνει, φθάνει σε ένα σημείο και μετά πέφτει και σπάζει τα μούτρα του
– «ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται»
. Αυτός είναι πνευματικός νόμος.
Υπάρχει όμως μια σημαντική διαφορά ανάμεσα στους φυσικούς και στους πνευματικούς νόμους: Ενώ οι φυσικοί νόμοι δεν έχουν σπλάχνα και ο άνθρωπος δεν μπορεί να τους αλλάξει, οι πνευματικοί νόμοι έχουν σπλάχνα και ο άνθρωπος
μπορεί να τους αλλάξει, γιατί έχει να κάνη με τον Δημιουργό και Πλάστη του, τον Πολυεύσπλαχνο Θεό. Αν δηλαδή καταλάβει αμέσως το ανέβασμα της υπερηφάνειας του και πει: «Θεέ μου, εγώ δεν έχω τίποτε δικό μου και υπερηφανεύομαι· συγχώρεσέ με!», αμέσως τα σπλαχνικά χέρια του Θεού τον
αρπάζουν και τον κατεβάζουν απαλά κάτω, χωρίς να γίνει αντιληπτή η πτώση του. Έτσι δεν συντρίβεται, αφού προηγήθηκε η καρδιακή συντριβή με την μετάνοια που έδειξε.
Το ίδιο ισχύει και για το «μάχαιραν έδωκας, μάχαιραν θα λάβης», που λέει το
Ευαγγέλιο. Αν δηλαδή «έδωσα μάχαιρα», κανονικά πρέπει να ξοφλήσω με μάχαιρα. Όταν όμως συναισθάνομαι το σφάλμα μου, με μαχαιρώνει η συνείδησή μου και ζητάω συγχώρηση από τον Θεό, τότε πλέον παύουν να λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι και δέχομαι από τον Θεό την αγάπη Του σαν βάλσαμο.
Μέσα δηλαδή στα κρίματα του Θεού, που είναι άβυσσος, βλέπουμε να αλλάζει ο Θεός, όταν αλλάζουν οι άνθρωποι. Όταν το άτακτο παιδί συνέρχεται, μετανοεί και δέρνεται από την συνείδησή του, τότε ο Πατέρας του το χαϊδεύει με αγάπη και το παρηγορεί. Δεν είναι μικρό πράγμα να μπορεί ο άνθρωπος να αλλάξει την απόφαση του Θεού! Κάνεις κακό; Ο Θεός σου δίνει σκαμπιλάκι. Λες «ήμαρτον  Σου δίνει ευλογίες>>

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ

 

 ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  28 ΝΟΕ  2012

 

Υπακοή που αγιάζει-υπακοή που κολάζει

Υπακοή που αγιάζει-υπακοή που κολάζει
Το «ανοργάνωτο» των αγίων

Η ΨΥΧΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗ ΥΠΑΚΟΗ, για να φανείς καλός στα μάτια του πνευματικού και να μην σε προσβάλει, όχι μόνο δεν ωφελεί, αλλά θα σε βλάψει, μέχρι και δαιμονισμό μπορεί να επιφέρει.
Η υπακοή που συνδυάζεται με αγάπη στον αδελφό και προσευχή στον Χριστό αγιάζει. Ο Ιούδας που έκανε ψυχαναγκαστική υπακοή για να αποσπάσει προσωπικά οφέλη δαιμονίστηκε.
Κάποιος σου δίνει μιας βαρύνουσας σημασίας εντολή˙ ας πούμε, να γίνεις ιεραπόστολος στην Αφρική. Έχεις δύο δυνατότητες: α) Να πας από φιλότιμο, αγαθή διάθεση, αγάπη, για να μην τον λυπήσεις. Αν ο Θεός βλέπει πως δεν κάνεις για εκείνον τον τόπο, θα βάλει εμπόδιο και δεν θα πας. Αν πας, θα σε προστατέψει και θα διαπιστώσεις και ο ίδιος ότι είσαι κατάλληλος για ιεραποστολική δράση. β) Να πας από εγωισμό , από φιλοδοξία, με προοπτικές δεσποτικές ή αρχηγικές. Πηγαίνεις, και πέφτεις σε μεγάλους πειρασμούς, σακατεύεσαι και επιστρέφεις πληγωμένος. Και στις δύο περιπτώσεις κάνεις υπακοή. Η μία όμως σε δροσίζει, ενώ η άλλη σε… πουντιάζει. Υπακοή κάνουν και τα μουλάρια, αλλά δεν αγιάζουν, έλεγε χαρακτηριστικά ο π. Εφραίμ Κατουνακιώτης.
Είναι κρίμα να ζούμε χρόνια στην υπακοή και όχι μόνο να μην προκόπτουμε , αλλά να κινδυνεύουμε να δαιμονιστούμε. Ο Χριστός έκανε υπακοή έως θανάτου, θανάτου δε Σταυρού. Ωστόσο, «οὕτως γὰρ ἠγάπησεν ὁ θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν τὸν μονογενῆ ἔδωκεν» ( Ιωάν. Γ΄16 ) . Προηγήθηκε η αγάπη Του για εμάς και ακολούθησε η υπακοή έως θανάτου για μας.
Η υπακοή είναι πολλαπλή. Δεν είναι τόσο εύκολα τα πράγματα. Εωσότου την εκτελέσεις μεσολαβεί ορισμένο χρονικό διάστημα. Μπορεί να προκύψουν και νέα απρόβλεπτα δεδομένα. Έτσι, η υπακοή στον γέροντα μπορεί να καταλήξεως πολλαπλή υπακοή και σε άλλους ενδιαμέσως. Χρειάζεται διάκριση και θεία φώτιση για το τί πρέπει να πράττεις κάθε στιγμή και πώς να το πράττεις. «Δεν έχει αξία τί κάνεις, όσο το πώς κάνεις κάτι». Με αγάπη, με αφοσίωση, με προσευχή ή με αγγαρεία, με λογισμούς , με αγανάκτηση; Όσο απέχει η Δύση από την Ανατολή , απέχει η μία υπακοή από την άλλη.
Στις μέρες μας , καλλιεργήθηκε μια οργανωτική στρατιωτική υπακοή. Κάποιοι χριστιανοί δεν ενέπνευσαν την υπακοή της θείας Χάριτος και της αγιότητας, αλλά την επέβαλαν στα μέλη τους με κίνητρο τον φόβο της κόλασης και την αξιομισθία. Δεν μπορούμε να πιέσουμε κανέναν να ακολουθήσει τα δικά μας σχέδια˙ επιβάλλεται όμως να τον εμπνεύσουμε με το παράδειγμά μας, ώστε να στραφεί η βούληση στο αγαθό. Αυτό μόνο μπορούμε να κάνουμε. Μέχρι εκεί μπορούμε να παρέμβουμε.
Στόχος μας δεν είναι να κάνουν οι άλλοι αυτό που θέλουμε εμείς, αλλά να τους βοηθήσουμε να διορθώσουν τη βούλησή τους ώστε να προσανατολιστεί στον Χριστό. Όταν ο άνθρωπος επιθυμήσει τον Χριστό, τότε όλα γίνονται, τα πάντα τακτοποιούνται χωρίς πίεση, στρατολογήσεις, οργανωτικές παρεμβάσεις, ψυχαναγκαστικές συμβουλές ή πρακτικές. Ο π. Πορφύριος προσέδιδε μεγάλη αξία στη βούληση, στο «θέλω» του ανθρώπου. Πρέπει να θέλουμε να κάνουμε υπακοή, να το λαχταράμε και κατόπιν έρχεται η Χάρις, δια της υπακοής.
«Για τα πάθη μας ευθύνεται άλλος, η βούλησή μας. Ο Θεός; δεν θέλει να περιορίσει τη βούλησή μας, δεν θέλει να μας πιέσει, δεν θέλει να επιβάλλει τη βία. Από μας εξαρτάται το τι θα κάνουμε και πώς θα ζήσουμε. Ή θα ζούμε τον Χριστό και θα έχουμε θεία βιώματα και ευτυχία ή θα ζούμε στη μελαγχολία και τη λύπη. Μέση κατάσταση δεν υπάρχει . Ή θα είσαι ή δεν θα είσαι. ¨Η το ένα ή το άλλο. Η φύση εκδικείται, μισεί το κενό. Τοπ καθετί μπορεί να είναι έτσι, αλλά μπορεί και να μην είναι. Το φίλημα, επί παραδείγματι, μπορεί να είναι άγιο, αλλά μπορεί να είναι και πονηρό. Αλλά αυτό έχει αξία˙ να ενεργεί ο άνθρωπος ελεύθερα. Ενώ, αν μας έφτιαχνε άβουλους και κάναμε μόνο ό,τι ο Θεός ήθελε, δεν θα υπήρχε ελευθερία. Ο Θεός έκανε τον άνθρωπο να ζητάει μόνος του να γίνει καλός, να το επιθυμεί μόνος του και να γίνεται, τρόπον τινά, σαν δικό του το κατόρθωμα , ενώ στην πραγματικότητα προέρχεται από τη Χάρη του Θεού. Έρχεται πρώτα στο σημείο να το θέλει, να το αγαπάει, να το επιθυμεί και κατόπιν έρχεται η θεία Χάρις και το κατορθώνει» ( Βίος και λόγοι Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Ι.Μ. Χρυσοπηγής, Χανιά 2005, σ. 407-408 ) .
Χτυπηθήκαμε αλύπητα τον τελευταίο καιρό με σκάνδαλα, διότι δεν εμπνεύσαμε τον Χριστό στους άλλους, αλλά επιβάλαμε τα οργανωμένα ανθρώπινα σχέδιά μας σε πατριαρχεία, μητροπόλεις και σε μεμονωμένους ανθρώπους. Δεν αφήσαμε περιθώριο και ζωτικό ρόλο στη θεία Χάρη. Στηριχτήκαμε στις δικές μας οργανωμένες προσπάθειες για να πετύχουμε τους δικούς μας επίγειους στόχους. Πιέσαμε πρόσωπα και θεσμούς…
(συνεχίζεται)

Από το βιβλίο: «εκπλήξεις χάριτος
Σύγχρονοι ήρωες του πνεύματος»
ΑΡΧΙΜ. ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΚΩΤΣΟΠΟΥΛΟΣ
ΑΘΗΝΑ 2010
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: «ΑΓΑΘΟΣ ΛΟΓΟΣ»

Τα δικαιώματά μας

Σήμερα διαρκώς ακούμε να γίνονται διαμαρτυρίες εν ονόματι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.  Ο ένας άνθρωπος εναντίον των άλλων ζητεί, απαιτεί τα δικαιώματά του. Μια ομάδα ξεσηκώνεται εναντίον της κοινωνίας, ζητείται δικαιώματά της και τονίζεται  και υπερτονίζεται η σημασία του δικαιώματος του οποίου έχουμε εμείς, χωρίς να τονισθεί και η υποχρέωση που έχουμε  απέναντι  των άλλων. Αν τολμήσει κανείς να πει , κύριε έχουμε και υποχρεώσεις, θα χαρακτηρισθεί αντιδραστικός, σκοταδιστής , μεσαιωνιστής, ξέρω κι εγώ τι άλλο , άνθρωπος δηλαδή , ο οποίος σκέφτεται σαν τον παλιό καιρό εκείνο.  Κύριε δικαιώματα έχουμε , ακούς να λένε, τα δικαιώματά  μας να διεκδικήσουμε , πατώντας επί πτωμάτων ακόμα, Με τον τρόπο αυτό, βλέπουμε τον ένα άνθρωπο να δει τον άλλον ,την μια ομάδα να τρώει την άλλη και τέλος τα δικαιώματα να μην παύουν να απαιτούνται διαρκώς και στο τέλος που πάμε; Δεν λέει κανείς να περιφρονήθουν τα διακαιώματα του ανθρώπου αλλά γιατί σκεφτόμαστε μονομερώς; Δεν έχω υποχρεώσεις απέναντι των άλλων; Αυτά τονίζονται δυστυχώς περισσότερο δημαγωγικά....

Πατήρ Ευσέβιος Βήττης(1927-2009)

Ανάγκη καλών πνευματικών - Οι άνθρωποι σήμερα είναι κουρασμένοι, ζαλισμένοι και σκοτισμένοι από την αμαρτία και τον εγωισμό

Ο πνευματικός ιατρός της ψυχής
Ανάγκη καλών πνευματικών
- Οι άνθρωποι σήμερα είναι κουρασμένοι, ζαλισμένοι και σκοτισμένοι από την αμαρτία και τον εγωισμό. Γι’ αυτό υπάρχει ανάγκη, περισσότερο από κάθε άλλη εποχή, από καλούς και έμπειρους πνευματικούς, που θα πλησιάζουν τους ανθρώπους απλά και με πραγματική αγάπη και θα τους καθοδηγούν με διάκριση, για να ειρηνεύουν. Χωρίς καλούς πνευματικούς αδειάζουν οι εκκλησίες και γεμίζουν τα ψυχιατρεία, οι φυλακές και τα νοσοκομεία. Πρέπει να συναισθανθούν οι άνθρωποι ότι ταλαιπωρούνται, γιατί είναι μακριά από τον Θεό, να μετανοήσουν και να εξομολογηθούν ταπεινά τις αμαρτίες τους. Η εργασία του πνευματικού είναι εσωτερική θεραπεία. Δεν υπάρχει ανώτερος

γιατρός από τον έμπειρο πνευματικό, που εμπνέει εμπιστοσύνη με την αγιότητά του, πετάει από τα ευαίσθητα πλάσματα του Θεού τους λογισμούς που φέρνει το ταγκαλάκι και θεραπεύει ψυχές και σώματα δίχως φάρμακα, με την Χάρη του Θεού.
Ο πνευματικός, όταν έχει θείο φωτισμό, πνεύμα Θεού, καταλαβαίνει και διακρίνει καταστάσεις, και μπορεί να δίνη σωστές κατευθύνσεις στις ψυχές. Καλά είναι να μην έχει πολλές απασχολήσεις, για να μπορεί να διαθέτη τον απαιτούμενο χρόνο
για την κάθε ψυχή και να κάνη σωστά την δουλειά του. Διαφορετικά, παθαίνει ότι και ένας καλός χειρουργός που, όταν κάθε μέρα έχει να κάνει πολλές εγχειρήσεις, κουράζεται και είναι φυσικό να μην αποδίδει όσο μπορεί. Γι’ αυτό δεν χρειάζεται
να αναμειγνύεται σε όλα τα οικογενειακά θέματα, αλλά να περιορίζεται σε ότι σχετίζεται με την συγκεκριμένη κάθε φορά ψυχή, ώστε να έχει τον χρόνο να την βοηθήσει αποτελεσματικά. Ούτε όμως ο εξομολογούμενος πρέπει να απασχολεί τον πνευματικό με θέματα για τα οποία μπορεί να ρωτήσει άλλους πιο αρμόδιους, να τον ρωτάει π.χ. ποιο σπίτι να νοικιάσει ή σε ποιο φροντιστήριο να στείλει το παιδί του κ.λπ.
Στην εξομολόγηση κρίνεται και ο εξομολογούμενος και ο πνευματικός. Πολύ βοηθάει για την καθοδήγηση της ψυχής η ελευθερία η πνευματική. Να μην
ακολουθεί δηλαδή ο πνευματικός κάποια γραμμή που του βάζουν άλλοι, αλλά να βλέπει τι λένε οι Πατέρες και να ενεργεί με διάκριση ανάλογα με τον άνθρωπο, με
την πτώση, με την μετάνοια. Βλέπω όμως μερικές φορές ότι δεν υπάρχει ειλικρίνεια. Μερικοί που έχουν ευθύνη για τις ψυχές δεν κάθονται να πουν στον άλλον, που είναι λ.χ. μπλεγμένος με μάγους, με πλανεμένους κ.λπ., μια κουβέντα,
να τον προβληματίσουν λίγο, να πάρουν μια θέση, για να μην έχουν φασαρίες μαζί τους. Δηλαδή, για να μην τα χαλάσουμε με τον έναν και με τον άλλον και για να λένε καλά λόγια για μας, να αφήσουμε τον άνθρωπο να καταστραφεί και να
χαίρεται ο διάβολος;

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  28 ΝΟΕ 2012  

Σεβ. Νικόλαος: "H πολιτικοποίηση ενός Ιερωμένου σημαίνει γι’ αυτόν μεγάλη αποτυχία"

 http://amvon.blogspot.gr/2012/11/h.html

 

Συνέντευξη που παραχώρησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Φθιώτιδος κ. Νικόλαος στον Δημοσιογράφο κ. Σωτήρη Μπότσαρη για το περιοδικό «CRASH»:

Ερωτήσεις:

-Αποτελεί μια πραγματικότητα η αλλαγή του κοινωνικοπολιτικού χάρτη της Ελλάδας, λόγω της τεράστιας κρίσης που πλήττει τους πολίτες της. Ποια πιστεύετε ότι πρέπει να είναι η θέση της Εκκλησίας της Ελλάδος σε αυτή την τεράστια αλλαγή;

-Βλέπουμε, ότι η κρίση, ευνοεί κάποια κόμματα, που χαρακτηρίζονται ακραία. Πως βλέπετε την άνοδο των εν λόγω κομμάτων;

Απάντηση.  Γεγονός είναι, ότι είχαμε εφησυχάσει μέσα σ’ ένα απατηλό κλίμα πνευματικής ευημερίας και η ανώμαλη προσγείωση στην πραγματικότητα μας έχει συγκλονίσει. Οι ανατροπές σε όλα τα επίπεδα είναι καταιγιστικές, απρόσμενες και απροσδιόριστες. Η διασάλευση της κοινωνικής, πολιτικής και πνευματικής ισορροπίας είναι δεδομένη και συνεχώς αυξανόμενη, με αποτέλεσμα να αισθανόμαστε μετέωροι και να καταλαμβανόμαστε από κατάθλιψη. Πλήττονται βασικοί θεσμοί και κεντρικές δυνάμεις του ανθρώπου και της κοινωνίας. Έχουμε την αίσθηση, ότι η νέα εποχή εισέβαλε στον κόσμο σαν τσουνάμι, που θυμίζει τις βιβλικές καταστροφές. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα ζει και η Εκκλησία και ως κοινωνία προσώπων βιώνει αυτό που ζει ολόκληρος ο κόσμος. Τα μέλη της Εκκλησίας όμως που ζουν την εν Χριστό ζωή, εισπράττουν μεν αυτή την τραγικότητα, έχουν όμως τον τρόπο να αντισταθούν σ’ αυτή τη λαίλαπα και κυρίως να την υπερβούν με τη δύναμη του χριστιανικού ήθους και την πρακτική της χριστιανικής αγάπης. Η πνευματική κρίση υπερνικάται με την πνευματική ζωή και η πενία με την αγάπη. Πίστη και αγάπη είναι τα δύο όπλα με τα οποία ειρηνικά αγωνίζεται ο πιστός και πάντα νικά.

Σ’ αυτή την τεράστια αλλαγή, η Εκκλησία έχει χρέος να μιλήσει στο λαό με τη γλώσσα της αλήθειας και να ηγηθεί πανστρατιάς αγάπης.

Ερώτηση:

-Πρόσφατα υπήρξαν δηλώσεις Ιεραρχών υπέρ της Χρυσής Αυγής. Ποια είναι η δική σας άποψη για το κόμμα του κ. Νίκου Μιχαλολιάκου, το οποίο, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, παρουσιάζει ανοδικές τάσεις;

-Που πιστεύετε ότι οφείλεται η μεγάλη άνοδος της Χρυσής Αυγής;

Απάντηση:

Ο αείμνηστος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Σεραφείμ συχνά επαναλάμβανε προς εκείνους που τον ήθελαν να ανήκει στη μια η στην άλλη πολιτική παράταξη, ότι «η Εκκλησία ούτε συμπολιτεύεται ούτε αντιπολιτεύεται». Επί 25 χρόνια εκράτησε το σκάφος της Ελλαδικής Εκκλησίας μακριά από τα απόνερα της πολιτικής, παρ’ ότι έζησε ισχυρούς κλυδωνισμούς. Σεβόμεθα όλα τα πολιτικά κόμματα και μάλιστα εκείνα που είναι μέσα στη Βουλή. Είναι άστοχο εμείς οι εκκλησιαστικοί ή να επαινούμε ή να κατηγορούμε, διότι αυτομάτως διαχωρίζουμε τους οπαδούς τους από την ενότητα του σώματος της Εκκλησίας. Άλλο να διαφωνώ με τις θεωρίες τους και άλλο να διαφωνώ μετά ψόγου. Είναι κρίμα στην κρίση απαξίωσης, που διέρχεται η πολιτική, να ρίπτουμε και εμείς τον λίθο του αναθέματος. Το κόμμα του κ. Νίκου Μιχαλολιάκου φαίνεται, ότι ικανοποιεί ένα μεγάλο μέρος ταλαιπωρημένων και αγωνιώντων πολιτών. Ο κόσμος αναζητεί ασφάλεια, κοινωνική γαλήνη, πρόοδο και αξιοκρατία. Αν λάβουν σοβαρά υπ’ όψιν και τα υπόλοιπα πολιτικά κόμματα τους πόθους και τις αναζητήσεις του λαού, τα πράγματα θα αλλάξουν.

Ερώτηση:

- Πολλοί είναι εκείνοι που πιστεύουν ότι η Εκκλησία σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς που διανύουμε, θα πρέπει να έχει πιο ενεργό ρόλο και λόγο στην πολιτική ζωή του τόπου.Ποιά είναι η άποψή σας;

Απάντηση:

Την διαχείριση των πολιτικών πραγμάτων πρέπει να έχουν οι πολιτικοί. Αυτούς εξέλεξε ο λαός για να τον εκπροσωπούν. Οι ποιμένες της Εκκλησίας είναι πνευματικοί πατέρες που αγιάζουν, διδάσκουν και χειραγωγούν τον λαό. Ένας Αρχιερέας δεν μπορεί ποτέ να γίνει πολιτικός, γιατί πολιτική σημαίνει παρασκήνιο, διπλωματία, εκβιασμοί, ψεύτικες υποσχέσεις, μηχανορραφίες, ραδιουργίες κλπ. Στην Ελλάδα λόγω της επιρροής, που έχει η Εκκλησία στο λαό, υπήρξαν περιπτώσεις σε περιόδους εθνικής συμφοράς να χρησιμοποιηθούν από την πολιτεία εκκλησιαστικά πρόσωπα όπως ο Αρχιεπίσκοπος και Αντιβασιλεύς Δαμασκηνός και τελευταία στην Κύπρο ο Εθνάρχης Αρχιεπίσκοπος Μακάριος. Το φαινόμενο αυτό έχει την αρχή του στα πρώτα χρόνια του νεοτεύκτου Ελληνικού κράτους, όπου μη υπαρχόντων των καταλλήλων προσώπων θέσεις υπουργών είχαν αναλάβει Επίσκοποι, όπως ο Βρεσθένης Θεοδώρητος, ο Ανδρούσης Ιωσήφ και ο πολύς Ταλαντίου Νεόφυτος.

Ο ρόλος της Εκκλησίας πρέπει να είναι διδακτικός και αφυπνιστικός. Αν υπάρχουν κίνδυνοι για τον λαό, ασφαλώς και πρέπει η Εκκλησία να υψώνει την φωνή της.

Ερώτηση:

Θεωρείτε ότι την παρούσα χρονική στιγμή, με τις πολλές δυσκολίες που υπάρχουν για τους Έλληνες, οι σχέσεις κράτους και Εκκλησίας θα έπρεπε να είναι πιο στενές και τι απαντάτε σε εκείνους που θέλουν τον πλήρη διαχωρισμό κράτους και Εκκλησίας.

Απάντηση:

Προς αυτή την κατεύθυνση κινούμεθα όλοι οι Μητροπολίτες με πρώτο τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο κ. Ιερώνυμο, ο οποίος όπου ευρεθεί επισημαίνει την ανάγκη συνεργασίας Εκκλησίας και πολιτείας. Στη Φθιώτιδα έχουμε επιτύχει να είμαστε όλοι μαζί σε όλα, γι’ αυτό και έχουμε επιτύχει πολλά. Σας θυμίζω, ότι το φονικό πέταλο του Μαλιακού στο οποίο κάθε μέρα εθυσιάζοντο ανθρώπινες ζωές κατασκευάσθηκε χάρις στη στενή συνεργασία Εκκλησίας και πολιτείας. Σε τοπικό επίπεδο αλλά και σε κεντρικό επίπεδο απαραίτητο στοιχείο για την υπέρβαση της κρίσεως είναι η ενότητα και η συμπόρευση. Η Εκκλησία αναζητεί την συνεργασία. Η πολιτεία την θέλει, διότι την εξυπηρετεί, αλλά μερικά πολιτικά πρόσωπα δεν έχουν πιστέψει στη  αναγκαιότητα της ειλικρινούς συνεργασίας. Πολλά προβλήματα τα αποσιωπούμε, για να μη οξύνουμε τις σχέσεις Εκκλησίας και πολιτείας. Είναι κρίμα όμως να προσπαθεί η Εκκλησία, να στηρίζει τον λαό εκεί που η πολιτεία αδυνατεί και από πάνω τεχνηέντως να κυκλοφορούν μερικοί τα περί αμυθήτου περιουσίας της Εκκλησίας και να δυσκολεύουν το έργο της, παραπέμποντας για την επίλυση διαφόρων θεμάτων από τον Άννα στον Καϊάφα και μετά στον Πόντιο Πιλάτο. Θέλουμε ειλικρίνεια από την πολιτεία. Γιατί δεν ανοίγει τον δρόμο για την αξιοποίηση της εναπομεινάσης Εκκλησιαστικής περιουσίας; Γιατί το Συνοδικό Μέγαρο, που θα δώσει πρόσωπο στην Εκκλησία της Ελλάδος και θα γίνει με αυτοχρηματοδότηση της Εκκλησίας δεν παίρνει άδεια ανοικοδομήσεως; Υπάρχουν πολλά «γιατί» που θολώνουν το τοπίο των σχέσεων επί ζημία και αυτού του ιδίου του κράτους. Ασφαλώς και βαίνουμε προς πλήρη διαχωρισμό κράτους και Εκκλησίας.  Οι θιασώτες όμως του χωρισμού γνωρίζουν ότι μετά το διαζύγιο δικαιούται ο καθένας να πάρει τα δικά του και να πορευθεί. Υλικώς η Εκκλησία έχει τόσα να πάρει πίσω, ώστε να ζήσει και να μεγαλουργήσει χωρίς τα δεσμά της πολιτείας. Με έκπληξη διαβάσαμε, ότι το Κοινοβούλιο της Τσεχίας αποφάσισε την επιστροφή στην Εκκλησία της περιουσίας που είχε κατασχέσει το κομουνιστικό καθεστώς. Το πράγμα δε είναι απλό, όπως φαίνεται. Χρειάζεται βαθειά μελέτη, διασφάλιση των διακριτών ρόλων και εξασφάλιση της ειρηνικής εξελίξεως σε όλα τα επίπεδα.

Ερώτηση: Πως βλέπετε την πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις; Ο ΣΥΡΙΖΑ επιθυμεί τον πλήρη διαχωρισμό κράτους και Εκκλησίας. Θεωρείτε ότι αν γίνει τελικά Κυβέρνηση, θα προχωρήσει σε μια τέτοια κίνηση;

Απάντηση:

Και ένα άλλο κόμμα διεκήρυττε τον διαχωρισμό Εκκλησίας και Κράτους. Στην πράξη όμως δεν απετόλμησε σταθμίζοντας τα υπέρ και τα κατά. Θα περάσουν χρόνια και ο λαός μας θα εμμένει στις παραδόσεις και στις ρίζες του. Εάν κάποιο κόμμα θέλει τον χωρισμό να το πει καθαρά πριν τις εκλογές. Εάν ο λαός αποφανθεί, δεκτόν. Είναι όμως πολύ δύσκολο ο Ελληνικός λαός να αποστασιοποιηθεί από την Μητέρα και Τροφό του Ορθόδοξη Εκκλησία. Μας εντυπωσιάζουν αυτά που ορισμένοι προβάλλουν από τα Μέσα Ενημερώσεως και νομίζουμε ότι έτσι σκέπτεται ο λαός. Το δημοψήφισμα αυτού του είδους δίδεται τη Μεγάλη Εβδομάδα και σε κάθε εκδήλωση θρησκευτικού περιεχομένου, όπως πρόσφατα στο προσκύνημα του «Άξιον Εστί» στον Άγιο Δημήτριο της Θεσσαλονίκης. Με την προσπάθεια εγκαθιδρύσεως άθρησκου Κράτους στην Ελλάδα θα υπάρξουν κλυδωνισμοί. Εάν παρά ταύτα ο λαός επιλέξει τον χωρισμό η Εκκλησία θα δεχθεί την ετυμηγορία του και θα πορευθεί.

Ερώτηση:

-Αρχίζει να γίνεται λόγος για απομάκρυνση των Ιεραρχών και των ιερωμένων από τα παραδοσιακά κόμματα της χώρας μας, όπως τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, και τη σταδιακή προσέγγιση των νέων κομμάτων που έρχονται στο προσκήνιο, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, από την πλευρά της αριστεράς, και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες από τη λεγόμενη δεξιά και πιο δεξιά η Χρυσή Αυγή. Έχετε την αίσθηση ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο και πως αιτιολογείτε αυτή την «στροφή»;

-Έχετε εμπιστοσύνη στο πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο της χώρας μας;

Απάντηση:

Με όσα έχουν γίνει, χάθηκε η εμπιστοσύνη στο πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο. Υπάρχουν βέβαια και οι φωτεινές εξαιρέσεις προσώπων που δυστυχώς όμως συμπνίγονται μέσα στο γενικό κλίμα της απαξιώσεως. Πρέπει οι πολιτικοί μας να προσγειωθούν στην πραγματικότητα και να εγκαταλείψουν για πάντα την έπαρση της εξουσίας. Ποιος Ιεράρχης θα το διακινδυνεύσει να προσεγγίσει μια κατάσταση, την οποία ο λαός απωθεί και εγκαταλείπει; Άλλως τε η πολιτικοποίηση ενός Ιερωμένου σημαίνει γι’ αυτόν μεγάλη αποτυχία. Όταν επαινούμε κάτι καλό ενός κόμματος δεν σημαίνει, ότι ανήκουμε σ’ αυτό. Ή όταν εκφράζουμε την αντίθεση της Εκκλησίας με τις θέσεις κάποιου άλλου, δε σημαίνει ότι είμαστε πολέμιοι του. Είμαστε μέσα στον κόσμο αλλά δεν ανήκουμε στον κόσμο. Το δικό μας πολίτευμα είναι η Εκκλησία. Στη διαμορφούμενη νέα πολιτική κατάσταση με την ενίσχυση των άκρων ο δικός μας ρόλος είναι ενοποιητικός. Να έχει ο καθένας τις θέσεις του, αλλά όσα αφορούν στη δημοκρατία, στην παιδεία, στην εξωτερική πολιτική και στην Εκκλησία να είναι κοινά και απαρασάλευτα. Οι καιροί απαιτούν ενότητα και συνεργασία.

Ερωτήσεις:

-Ποια είναι η κατάσταση που επικρατεί σήμερα στην περιοχή σας αναφορικά με την φτώχια που έφερε η κρίση και πως βοηθάει η Μητρόπολη;

-Ποιος είναι ο αριθμός των συσσιτίων που διανέμει καθημερινά η Μητρόπολη;

-Πιστεύετε ότι το κράτος βοηθάει όσο θα έπρεπε εκείνους που έχουν ανάγκη σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς;

-Πολλοί ιεράρχες επισημαίνουν ότι το κράτος δεν ενισχύει όσο θα έπρεπε την Εκκλησία στο έργο που πραγματοποιεί. Ποια είναι η δική σας άποψη;

-Επίσης, πολλοί είναι εκείνοι που ισχυρίζονται ότι και η Εκκλησία δεν βοηθάει όσο μπορεί τους μη έχοντες. Ποια είναι η άποψή σας;

Απάντηση:

Η Φθιώτιδα σήμερα αντιμετωπίζει μεγάλα προβλήματα με την ανεργία, την φτώχια, τους λαθρομετανάστες και την εγκληματικότητα. Παρ’ ότι είναι μια εύφορη περιοχή, με την ενσκύψασα κρίση περιήλθε σε δεινή θέση με το κλείσιμο πολλών εργοστασίων, την αδιάθετη ελαιοπαραγωγή και την αδυναμία καταβολής των δυσβάστακτων φόρων. Καθημερινά κατακλύζεται το γραφείο μας με ανθρώπους κάθε ηλικίας που ζητούν την βοήθεια της Εκκλησίας. Για την αντιμετώπιση αυτών των αναγκών έχουμε δραστηριοποιηθεί σε όλες τις Ενορίες και στα Μοναστήρια μας και έχουμε οργανώσει μια συστηματική  φιλανθρωπία. Λειτουργούμε τρία Γηροκομεία, εννέα Κέντρα Αγάπης με διανομή καθημερινά 500 μερίδων φαγητού, Κοινωνικό Ιατρείο με την συνεργασία του Ιατρικού Συλλόγου Φθιώτιδος και του Δήμου Λαμιέων, προσφέροντας Ιατρική περίθαλψη και φάρμακα τα οποία συγκεντρώνουν οι ενορίες. Διανέμουμε σε τακτά χρονικά διαστήματα χιλιάδες, ναι χιλιάδες μεγάλες σακούλες τροφίμων σε άπορες οικογένειες, τις οποίες έχουμε καταγράψει σε όλη την έκταση της Μητροπόλεως. Προσφέρουμε ρουχισμό σε όσους έχουν ανάγκη. Λειτουργούμε Σχολείο ενισχυτικής διδασκαλίας στο οποίο εθελοντικά διδάσκουν 22 Εκπαιδευτικοί. Φιλοξενούμε δωρεάν απόρους φοιτητές στον ξενώνα του Πνευματικού Κέντρου. Ενισχύουμε εντοπίους σπουδαστές. Έχουμε 210 βιβλιάρια προικοδοτήσεων ορφανών κοριτσιών, τα οποία ενισχύονται οικονομικά κάθε χρόνο. Στη μέριμνά μας είναι οι Φυλακές Δομοκού, οι Τσιγγάνοι, οι άποροι νοσηλευόμενοι στα Νοσοκομεία της περιοχής μας και άλλα πολλά τα οποία ο ενδιαφερόμενος μπορεί να βρει στην ιστοσελίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Φθιώτιδος.

Σύνθημά μας είναι «η Εκκλησία κοντά στον άνθρωπο». Ο λαός μας είναι φιλότιμος, ευγενής και φιλελεήμων και γι’ αυτό όλες τις φιλανθρωπικές δράσεις αυτός τις στηρίζει. Το κράτος φορολογεί τα φιλανθρωπικά της Ιδρύματα αντί να συμπαρίσταται και να βοηθάει. Λυπούμαι και αγανακτώ, όταν ακούω μερικούς πολιτικούς να λένε, ότι η Εκκλησία πρέπει να βοηθήσει. Μπορούν να μας πουν πόσο βοηθούν αυτοί και ποιος άλλος βοηθάει τόσο όσο η Εκκλησιά το φτωχό λαό; Φτάνει να σας πω, ότι έχουμε αιτήσεις από κρατικά ιδρύματα της περιοχής μας που ζητούν από την Μητρόπολη βοήθεια για να αντιμετωπίσουν άμεσες ανάγκες. Η Εκκλησία δεν μπορεί να βοηθήσει με την περιουσία που έχει, γιατί η πολιτεία την έχει δεσμευμένη. Έχει όμως μια άλλη περιουσία, που υπάρχει μέσα στη ψυχή του πιστού λαού. Με αυτή την ψυχική περιουσία που εφευρίσκει τρόπους να συγκεντρώνει αγαθά και να διακονεί τον πλησίον, επιτελεί η Εκκλησία μας το τεράστιο προνοιακό της έργο, το οποίο από ποιότητα παροχής υπηρεσιών και ποσότητα δε συγκρίνεται με το έργο της πολιτείας.

Στη Μητρόπολη Φθιώτιδος λειτουργούμε τα ιδρύματα, τα Κέντρα Αγάπης και όλες τις φιλανθρωπικές μας δραστηριότητες χωρίς καμιά επιχορήγηση και στήριξη του Κράτους, το οποίο φαινομενικά δεν έχει να προσφέρει, δαπανά όμως τεράστια ποσά για τον χορτασμό των αδηφάγων τρωκτικών με επίπλαστους τρόπους αναγκαιότητας.

Δόξα τω Θεώ οι αποθήκες των ιδρυμάτων μας είναι γεμάτες και ο λαός με εμπιστοσύνη συνεχίζει να προσφέρει, γιατί γνωρίζει που πάει η προσφορά του.