Υπακοή που αγιάζει-υπακοή που κολάζει
Το «ανοργάνωτο» των αγίων
Η ΨΥΧΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗ ΥΠΑΚΟΗ, για να φανείς καλός στα μάτια του πνευματικού και να μην σε προσβάλει, όχι μόνο δεν ωφελεί, αλλά θα σε βλάψει, μέχρι και δαιμονισμό μπορεί να επιφέρει.
Η υπακοή που συνδυάζεται με αγάπη στον αδελφό και προσευχή στον Χριστό αγιάζει. Ο Ιούδας που έκανε ψυχαναγκαστική υπακοή για να αποσπάσει προσωπικά οφέλη δαιμονίστηκε.
Κάποιος σου δίνει μιας βαρύνουσας σημασίας εντολή˙ ας πούμε, να γίνεις ιεραπόστολος στην Αφρική. Έχεις δύο δυνατότητες: α) Να πας από φιλότιμο, αγαθή διάθεση, αγάπη, για να μην τον λυπήσεις. Αν ο Θεός βλέπει πως δεν κάνεις για εκείνον τον τόπο, θα βάλει εμπόδιο και δεν θα πας. Αν πας, θα σε προστατέψει και θα διαπιστώσεις και ο ίδιος ότι είσαι κατάλληλος για ιεραποστολική δράση. β) Να πας από εγωισμό , από φιλοδοξία, με προοπτικές δεσποτικές ή αρχηγικές. Πηγαίνεις, και πέφτεις σε μεγάλους πειρασμούς, σακατεύεσαι και επιστρέφεις πληγωμένος. Και στις δύο περιπτώσεις κάνεις υπακοή. Η μία όμως σε δροσίζει, ενώ η άλλη σε… πουντιάζει. Υπακοή κάνουν και τα μουλάρια, αλλά δεν αγιάζουν, έλεγε χαρακτηριστικά ο π. Εφραίμ Κατουνακιώτης.
Είναι κρίμα να ζούμε χρόνια στην υπακοή και όχι μόνο να μην προκόπτουμε , αλλά να κινδυνεύουμε να δαιμονιστούμε. Ο Χριστός έκανε υπακοή έως θανάτου, θανάτου δε Σταυρού. Ωστόσο, «οὕτως γὰρ ἠγάπησεν ὁ θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν τὸν μονογενῆ ἔδωκεν» ( Ιωάν. Γ΄16 ) . Προηγήθηκε η αγάπη Του για εμάς και ακολούθησε η υπακοή έως θανάτου για μας.
Η υπακοή είναι πολλαπλή. Δεν είναι τόσο εύκολα τα πράγματα. Εωσότου την εκτελέσεις μεσολαβεί ορισμένο χρονικό διάστημα. Μπορεί να προκύψουν και νέα απρόβλεπτα δεδομένα. Έτσι, η υπακοή στον γέροντα μπορεί να καταλήξεως πολλαπλή υπακοή και σε άλλους ενδιαμέσως. Χρειάζεται διάκριση και θεία φώτιση για το τί πρέπει να πράττεις κάθε στιγμή και πώς να το πράττεις. «Δεν έχει αξία τί κάνεις, όσο το πώς κάνεις κάτι». Με αγάπη, με αφοσίωση, με προσευχή ή με αγγαρεία, με λογισμούς , με αγανάκτηση; Όσο απέχει η Δύση από την Ανατολή , απέχει η μία υπακοή από την άλλη.
Στις μέρες μας , καλλιεργήθηκε μια οργανωτική στρατιωτική υπακοή. Κάποιοι χριστιανοί δεν ενέπνευσαν την υπακοή της θείας Χάριτος και της αγιότητας, αλλά την επέβαλαν στα μέλη τους με κίνητρο τον φόβο της κόλασης και την αξιομισθία. Δεν μπορούμε να πιέσουμε κανέναν να ακολουθήσει τα δικά μας σχέδια˙ επιβάλλεται όμως να τον εμπνεύσουμε με το παράδειγμά μας, ώστε να στραφεί η βούληση στο αγαθό. Αυτό μόνο μπορούμε να κάνουμε. Μέχρι εκεί μπορούμε να παρέμβουμε.
Στόχος μας δεν είναι να κάνουν οι άλλοι αυτό που θέλουμε εμείς, αλλά να τους βοηθήσουμε να διορθώσουν τη βούλησή τους ώστε να προσανατολιστεί στον Χριστό. Όταν ο άνθρωπος επιθυμήσει τον Χριστό, τότε όλα γίνονται, τα πάντα τακτοποιούνται χωρίς πίεση, στρατολογήσεις, οργανωτικές παρεμβάσεις, ψυχαναγκαστικές συμβουλές ή πρακτικές. Ο π. Πορφύριος προσέδιδε μεγάλη αξία στη βούληση, στο «θέλω» του ανθρώπου. Πρέπει να θέλουμε να κάνουμε υπακοή, να το λαχταράμε και κατόπιν έρχεται η Χάρις, δια της υπακοής.
«Για τα πάθη μας ευθύνεται άλλος, η βούλησή μας. Ο Θεός; δεν θέλει να περιορίσει τη βούλησή μας, δεν θέλει να μας πιέσει, δεν θέλει να επιβάλλει τη βία. Από μας εξαρτάται το τι θα κάνουμε και πώς θα ζήσουμε. Ή θα ζούμε τον Χριστό και θα έχουμε θεία βιώματα και ευτυχία ή θα ζούμε στη μελαγχολία και τη λύπη. Μέση κατάσταση δεν υπάρχει . Ή θα είσαι ή δεν θα είσαι. ¨Η το ένα ή το άλλο. Η φύση εκδικείται, μισεί το κενό. Τοπ καθετί μπορεί να είναι έτσι, αλλά μπορεί και να μην είναι. Το φίλημα, επί παραδείγματι, μπορεί να είναι άγιο, αλλά μπορεί να είναι και πονηρό. Αλλά αυτό έχει αξία˙ να ενεργεί ο άνθρωπος ελεύθερα. Ενώ, αν μας έφτιαχνε άβουλους και κάναμε μόνο ό,τι ο Θεός ήθελε, δεν θα υπήρχε ελευθερία. Ο Θεός έκανε τον άνθρωπο να ζητάει μόνος του να γίνει καλός, να το επιθυμεί μόνος του και να γίνεται, τρόπον τινά, σαν δικό του το κατόρθωμα , ενώ στην πραγματικότητα προέρχεται από τη Χάρη του Θεού. Έρχεται πρώτα στο σημείο να το θέλει, να το αγαπάει, να το επιθυμεί και κατόπιν έρχεται η θεία Χάρις και το κατορθώνει» ( Βίος και λόγοι Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Ι.Μ. Χρυσοπηγής, Χανιά 2005, σ. 407-408 ) .
Χτυπηθήκαμε αλύπητα τον τελευταίο καιρό με σκάνδαλα, διότι δεν εμπνεύσαμε τον Χριστό στους άλλους, αλλά επιβάλαμε τα οργανωμένα ανθρώπινα σχέδιά μας σε πατριαρχεία, μητροπόλεις και σε μεμονωμένους ανθρώπους. Δεν αφήσαμε περιθώριο και ζωτικό ρόλο στη θεία Χάρη. Στηριχτήκαμε στις δικές μας οργανωμένες προσπάθειες για να πετύχουμε τους δικούς μας επίγειους στόχους. Πιέσαμε πρόσωπα και θεσμούς…
(συνεχίζεται)
Από το βιβλίο: «εκπλήξεις χάριτος
Σύγχρονοι ήρωες του πνεύματος»
ΑΡΧΙΜ. ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΚΩΤΣΟΠΟΥΛΟΣ
ΑΘΗΝΑ 2010
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: «ΑΓΑΘΟΣ ΛΟΓΟΣ»
Το «ανοργάνωτο» των αγίων
Η ΨΥΧΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗ ΥΠΑΚΟΗ, για να φανείς καλός στα μάτια του πνευματικού και να μην σε προσβάλει, όχι μόνο δεν ωφελεί, αλλά θα σε βλάψει, μέχρι και δαιμονισμό μπορεί να επιφέρει.
Η υπακοή που συνδυάζεται με αγάπη στον αδελφό και προσευχή στον Χριστό αγιάζει. Ο Ιούδας που έκανε ψυχαναγκαστική υπακοή για να αποσπάσει προσωπικά οφέλη δαιμονίστηκε.
Κάποιος σου δίνει μιας βαρύνουσας σημασίας εντολή˙ ας πούμε, να γίνεις ιεραπόστολος στην Αφρική. Έχεις δύο δυνατότητες: α) Να πας από φιλότιμο, αγαθή διάθεση, αγάπη, για να μην τον λυπήσεις. Αν ο Θεός βλέπει πως δεν κάνεις για εκείνον τον τόπο, θα βάλει εμπόδιο και δεν θα πας. Αν πας, θα σε προστατέψει και θα διαπιστώσεις και ο ίδιος ότι είσαι κατάλληλος για ιεραποστολική δράση. β) Να πας από εγωισμό , από φιλοδοξία, με προοπτικές δεσποτικές ή αρχηγικές. Πηγαίνεις, και πέφτεις σε μεγάλους πειρασμούς, σακατεύεσαι και επιστρέφεις πληγωμένος. Και στις δύο περιπτώσεις κάνεις υπακοή. Η μία όμως σε δροσίζει, ενώ η άλλη σε… πουντιάζει. Υπακοή κάνουν και τα μουλάρια, αλλά δεν αγιάζουν, έλεγε χαρακτηριστικά ο π. Εφραίμ Κατουνακιώτης.
Είναι κρίμα να ζούμε χρόνια στην υπακοή και όχι μόνο να μην προκόπτουμε , αλλά να κινδυνεύουμε να δαιμονιστούμε. Ο Χριστός έκανε υπακοή έως θανάτου, θανάτου δε Σταυρού. Ωστόσο, «οὕτως γὰρ ἠγάπησεν ὁ θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν τὸν μονογενῆ ἔδωκεν» ( Ιωάν. Γ΄16 ) . Προηγήθηκε η αγάπη Του για εμάς και ακολούθησε η υπακοή έως θανάτου για μας.
Η υπακοή είναι πολλαπλή. Δεν είναι τόσο εύκολα τα πράγματα. Εωσότου την εκτελέσεις μεσολαβεί ορισμένο χρονικό διάστημα. Μπορεί να προκύψουν και νέα απρόβλεπτα δεδομένα. Έτσι, η υπακοή στον γέροντα μπορεί να καταλήξεως πολλαπλή υπακοή και σε άλλους ενδιαμέσως. Χρειάζεται διάκριση και θεία φώτιση για το τί πρέπει να πράττεις κάθε στιγμή και πώς να το πράττεις. «Δεν έχει αξία τί κάνεις, όσο το πώς κάνεις κάτι». Με αγάπη, με αφοσίωση, με προσευχή ή με αγγαρεία, με λογισμούς , με αγανάκτηση; Όσο απέχει η Δύση από την Ανατολή , απέχει η μία υπακοή από την άλλη.
Στις μέρες μας , καλλιεργήθηκε μια οργανωτική στρατιωτική υπακοή. Κάποιοι χριστιανοί δεν ενέπνευσαν την υπακοή της θείας Χάριτος και της αγιότητας, αλλά την επέβαλαν στα μέλη τους με κίνητρο τον φόβο της κόλασης και την αξιομισθία. Δεν μπορούμε να πιέσουμε κανέναν να ακολουθήσει τα δικά μας σχέδια˙ επιβάλλεται όμως να τον εμπνεύσουμε με το παράδειγμά μας, ώστε να στραφεί η βούληση στο αγαθό. Αυτό μόνο μπορούμε να κάνουμε. Μέχρι εκεί μπορούμε να παρέμβουμε.
Στόχος μας δεν είναι να κάνουν οι άλλοι αυτό που θέλουμε εμείς, αλλά να τους βοηθήσουμε να διορθώσουν τη βούλησή τους ώστε να προσανατολιστεί στον Χριστό. Όταν ο άνθρωπος επιθυμήσει τον Χριστό, τότε όλα γίνονται, τα πάντα τακτοποιούνται χωρίς πίεση, στρατολογήσεις, οργανωτικές παρεμβάσεις, ψυχαναγκαστικές συμβουλές ή πρακτικές. Ο π. Πορφύριος προσέδιδε μεγάλη αξία στη βούληση, στο «θέλω» του ανθρώπου. Πρέπει να θέλουμε να κάνουμε υπακοή, να το λαχταράμε και κατόπιν έρχεται η Χάρις, δια της υπακοής.
«Για τα πάθη μας ευθύνεται άλλος, η βούλησή μας. Ο Θεός; δεν θέλει να περιορίσει τη βούλησή μας, δεν θέλει να μας πιέσει, δεν θέλει να επιβάλλει τη βία. Από μας εξαρτάται το τι θα κάνουμε και πώς θα ζήσουμε. Ή θα ζούμε τον Χριστό και θα έχουμε θεία βιώματα και ευτυχία ή θα ζούμε στη μελαγχολία και τη λύπη. Μέση κατάσταση δεν υπάρχει . Ή θα είσαι ή δεν θα είσαι. ¨Η το ένα ή το άλλο. Η φύση εκδικείται, μισεί το κενό. Τοπ καθετί μπορεί να είναι έτσι, αλλά μπορεί και να μην είναι. Το φίλημα, επί παραδείγματι, μπορεί να είναι άγιο, αλλά μπορεί να είναι και πονηρό. Αλλά αυτό έχει αξία˙ να ενεργεί ο άνθρωπος ελεύθερα. Ενώ, αν μας έφτιαχνε άβουλους και κάναμε μόνο ό,τι ο Θεός ήθελε, δεν θα υπήρχε ελευθερία. Ο Θεός έκανε τον άνθρωπο να ζητάει μόνος του να γίνει καλός, να το επιθυμεί μόνος του και να γίνεται, τρόπον τινά, σαν δικό του το κατόρθωμα , ενώ στην πραγματικότητα προέρχεται από τη Χάρη του Θεού. Έρχεται πρώτα στο σημείο να το θέλει, να το αγαπάει, να το επιθυμεί και κατόπιν έρχεται η θεία Χάρις και το κατορθώνει» ( Βίος και λόγοι Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Ι.Μ. Χρυσοπηγής, Χανιά 2005, σ. 407-408 ) .
Χτυπηθήκαμε αλύπητα τον τελευταίο καιρό με σκάνδαλα, διότι δεν εμπνεύσαμε τον Χριστό στους άλλους, αλλά επιβάλαμε τα οργανωμένα ανθρώπινα σχέδιά μας σε πατριαρχεία, μητροπόλεις και σε μεμονωμένους ανθρώπους. Δεν αφήσαμε περιθώριο και ζωτικό ρόλο στη θεία Χάρη. Στηριχτήκαμε στις δικές μας οργανωμένες προσπάθειες για να πετύχουμε τους δικούς μας επίγειους στόχους. Πιέσαμε πρόσωπα και θεσμούς…
(συνεχίζεται)
Από το βιβλίο: «εκπλήξεις χάριτος
Σύγχρονοι ήρωες του πνεύματος»
ΑΡΧΙΜ. ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΚΩΤΣΟΠΟΥΛΟΣ
ΑΘΗΝΑ 2010
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: «ΑΓΑΘΟΣ ΛΟΓΟΣ»
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου