Πώς να μοιράσω το ψωμί; (αληθινή ιστορία)

Τούτες τις μέρες που την πατρίδα μας τη δέρνει η φτώχεια και η πείνα, η Χρυσούλα, μεγάλη ώριμη γυναίκα με δική της τώρα οικογένεια, φέρνει στο νου της τη συγχωρεμένη τη γιαγιά της. Χρυσούλα την έλεγαν κι εκείνη, με παππού ιερέα ευλαβικό τον ονομαστό παπα-Γιώργη τον Διακουμάτο στην περιοχή της Οιτύλου στη Λακωνία.

Απ' το στόμα του παπα-Γιώργη έβγαινε πάντα χρυσάφι ο θείος λόγος του Ευαγγελίου. Αυτόν έσπερνε παντού και γλύκαινε τους πονεμένους. Στη μικρή του τη Χρυσούλα έκανε μαθήματα μέσα από την Αγία Γραφή, το Οκτωήχι και το Ψαλτήρι. Τι στιγμές ήταν εκείνες! Σμίλευε ο ακούραστος λευΐτης με τη σμίλη του Πνεύματος την άκακη και αθώα ψυχή της εγγονούλας του, την μάθαινε να αγαπά τον Θεό, να συγχωρεί τους ανθρώπους, να σκορπίζει καλοσύνες σε εχθρούς και φίλους. Ποτέ δεν ξεχνούσε -η μακαρίτισσα τώρα- γιαγιά τη μεγάλη μορφή του ιερέα παππού της που για το χωριό δεν ήταν μόνο παπάς αλλά και δάσκαλος και συμφιλιωτής και παρηγορητής, άγγελος ήταν για όλο το χωριό τους ο παπα-Γιώργης.

Μεγάλωσε κάποτε η μικρή Χρυσούλα. Έκανε τη δική της οικογένεια, και έμενε στο Ελαιοχώρι. Τέσσερα κορίτσια και ένα αγόρι της είχε χαρίσει ο Πανάγαθος. Μικρά ήταν όλα τότε. Πού να τ' αφήσει; Τα χωράφια τους είχαν απαιτήσεις. Ήθελαν χέρια δυνατά και σκληρά να τα δουλεύουν. Και κείνα άμειβαν. Και δίναν πλούσιο τον καρπό τους για να τρέφουν τη φτωχή οικογένειά τους.

Η Χρυσούλα ήταν πρώτη στο νοικοκυριό. Δεν υστερούσε όμως και στα αγροτικά. Ποτέ δεν ήθελε ν' αφήνει τον άνδρα της μόνο του. Έτρεχε και αυτή από κοντά του. Πρωί-πρωί, πριν ακόμη καλά-καλά φέξει ο ήλιος, ξεκινούσε με τη δροσιά. Από κοντά και τα παιδιά τους, μικρούλια τότε. Τ' άφηνε ξένοιαστα να παίζουν με τα χώματα ή να κυνηγάνε πεταλούδες ή άλλοτε να παίζουν κρυφτό στα χαλάσματα του φράχτη του κτήματος.

Και κατά το μεσημεράκι όταν έφθανε η ώρα του φαγητού, μάζευε γύρω τα μικρά της. Έκαναν όλοι μαζί το σταυρό τους κι έλεγαν το «Πάτερ ημών». Σε κάποιο γεύμα έβγαλε από το ταγάρι της το καλοζυμωμένο καρβέλι και κοίταξε τα παιδιά της στα μάτια. Πάντα είχε ένα μικρό λόγο σοφό να τους πει την ώρα εκείνη. Αυτή τη φορά όμως τους είπε κάτι άλλο: «Αυτό το καρβέλι είναι δικό σας! Πώς θέλετε, παιδιά μου, να σας το μοιράσω το ψωμί, σαν Θεός ή σαν άνθρωπος;».

Και κείνα μ' ένα στόμα είπαν: «Μαμά, σαν Θεός!». Γιατί ήξεραν, το 'χαν μάθει καλά το μάθημα, ότι ο Θεός είναι Πατέρας καλοκάγαθος που όλα τα μοιράζει δίκαια. Και ήθελαν να απολαύσουν τη δίκαιη μοιρασιά του Θεού.Πήρε λοιπόν το καρβέλι η μάννα, το σταύρωσε, το ασπάστηκε με ευλάβεια (έτσι έκανε πάντα) και άρχισε μετά να κόβει με το χέρι της και να δίνει στο καθένα το μερίδιό του. Τα μικρά πεινασμένα άρπαξαν με λαχτάρα το ψωμάκι και έβαλαν την πρώτη μπουκιά κιόλας στο στόμα. Όμως η μάννα φρόντισε ν' αφήσει εκείνη την ημέρα περίσσευμα το μισό καρβέλι.

Τα μικρά τρώγοντας λοξοκοιτούσαν το ένα το άλλο αν κρατούσαν όλα την ίδια μερίδα. Είδαν μετά τη μητέρα τους που καλοδίπλωσε πίσω τους το υπόλοιπο μισό καρβέλι και το 'βαλε βιαστικά πάλι μέσα στο ταγάρι. Και εκείνα απορημένα ρώτησαν: «Μαμά, γιατί μας στέρησες τη δίκαιη μοιρασιά; Εμείς σου είπαμε να μας μοιράσεις το ψωμί σαν Θεός, όχι σαν άνθρωπος».

Κι εκείνη με σοβαρότητα απάντησε: «Καλά μου παιδιά, σαν Θεός σας το μοίρασα. Ο Θεός φροντίζει για όλα τα παιδιά του κόσμου, και για κείνα που δεν έχουν να φάνε. Το υπόλοιπο καρβέλι ο Θεός θέλει να το πάμε στα φτωχά παιδάκια».

Έκπληκτα άκουσαν τα μικρά το μεγάλο μάθημα για την αγάπη. Και έτρεξαν αμέσως με χαρά να βοηθήσουν στις φτωχογειτονιές του χωριού όσα παιδάκια δεν είχαν να φάνε. Κι αυτό δεν το 'καναν μόνο μία φορά...

Πέρασαν από τότε πολλά χρόνια. Δεν ζουν κείνες οι αγιασμένες μορφές που έζησαν στη φτώχεια αλλά ήταν τόσο πλούσιες.

Έφυγαν! Έφυγαν και μας άφησαν κληρονομιά βαριά, ατίμητη σε αξία, παράδειγμα ψυχής αρχοντικής, που ξέρει να αγαπά και να σκορπίζει όπως ο Θεός δώρα και καλοσύνες με δικαιοσύνη σε όλο τον κόσμο.

Τούτες τις μέρες πού την πατρίδα μας τη δέρνει η φτώχεια και η πείνα, η Χρυσούλα, η ώριμη γυναίκα, τα θυμήθηκε όλα. Και τα λέει στις φίλες της όλα όσα ζούσαν και έκαναν τότε οι παλιοί, οι φτωχοί οι δικοί μας πρόγονοι και... η δική της γιαγιά.

Σήμερα τα θυμήθηκε όλα ξανά καθώς είδε κάτω από την πόρτα του σπιτιού της προσκλητήριο αγάπης, τυπωμένο χαρτί από τον εφημέριο της ενορίας της, που έλεγε:

«Σήμερα κανένας να μη μείνει πεινασμένος στην ενορία μας. Βοήθησε και συ όσο μπορείς».

Βούρκωσε!... Είναι και αυτή πνιγμένη στα χρέη, όμως το ψωμί στο φτωχό θα το δίνει και αυτή. Ζυμωμένο από τα δικά της τα χέρια. Κάθε μέρα θα το πηγαίνει στον καλό τους ιερέα πού γνωρίζει καλά τα ανήμπορα σπίτια!...

Περιοδικό «ο Σωτήρ», Τεύχος 2059 - Ιανουάριος 2013

ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΑΣΤΕΙΟ ΝΑ ΕΠΙΚΑΛΟΥΜΑΣΤΕ ΤΟΝ ΔΙΑΒΟΛΟ- ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΙΩΣΗΦ

Στην Σκήτη του Αγ. Παντελεήμονος στο Κουτλουμούσι, ο μοναχός Ιωσήφ, θέλησε να επισκευάσει, στο πάτωμα της καλύβας του, ένα σανίδι που είχε σπάσει. Καθάρισε το σάπιο, πήρε με ακρίβεια τα μέτρα, έκοψε το σανίδι και πήγε να το τοποθετήσει. Όταν το έβανε στη θέση του, το σανίδι ήταν μεγαλύτερο. Το πήρε, έκοψε το περίσσιο και πήγε πάλι να το τοποθετήσει. Το είδε πως ήταν μικρότερο απ΄ ότι έπρεπε.

Ο Γέρο – Ιωσήφ, ήταν μαραγκός στο επάγγελμα. Παίρνει για δεύτερη φορά τα μέτρα, κόβει άλλο σανίδι στα μέτρα που χρειάζονταν με ακρίβεια, πήγε να το βάλει στη θέση του, αλλά και πάλι περίσσευε, το έκοψε, κι όταν πήγε να το καρφώσει, έγινε μικρότερο. Τότε έχασε την υπομονή του και με θυμό είπε : «Άει στο διάβολο, διάβολε, τί έχεις, τί να σου κάμω για να ταιριάξεις ; Τέσσερις φορές σε μέτρησα και τέσσερις σε έκοψα, τώρα τί διάβολο έχεις και δεν ταιριάζεις» ;

Ο ταλαίπωρος αυτός μοναχός, αντί να ειπεί την ευχή και να επικαλεστεί τη θεία βοήθεια στην εργασία του, προτίμησε να μνημονεύσει τον διάβολο, ο οποίος δεν άργησε αλλά κάτι τέτοιες ευκαιρίες ζητάει, γι΄ αυτό παρουσιάστηκε μπροστά του, ο διάβολος, μ΄ όλη την αγριωπή μορφή του και του είπε : «Με φώναξες γέροντα, τί είναι, τί θέλεις ; Εδώ είμαι ΄ γω για να σε βοηθήσω».

Ο Γέρο – Ιωσήφ τρομαγμένος έκαμε το σταυρό του, παράτησε το σανίδι κι έτρεξε στον Πνευματικό του να εξομολογηθεί, αλλά από τότε μέχρι σήμερα έχουν περάσει περισσότερα από 30 χρόνια και δεν μπορεί να συνέλθει, του έμεινε ο φόβος και μια αφηρημάδα στο μυαλό, σαν αντιμισθία από τον διάβολο.

Τούτο ας γίνει μάθημα σε όλους, μικρούς και μεγάλους, να μη λένε το διάβολο, ούτε για αστεία. Επειδή, ο διάβολος βάνει τον άνθρωπο να θυμώνει και στον θυμό του επάνω, τον βάνει να βρίζει ή να βλασφημεί τα θεία, κι αν δεν κατορθώσει τούτο, τον πείθει να ειπεί στον συνάνθρωπό του, στον αδελφό του, στο παιδί του, ή και στον εαυτό του ακόμη, «Άει στο διάβολο». Τούτο γίνεται κακίστη συνήθεια και πολλοί γονείς στέλνουν τα παιδιά τους στον διάολο.

Ενώ μπορεί ο άνθρωπος να αποκτήσει καλές συνήθειες κι αντί να λέει «άει στο διάβολο», να λέει «άει στην ευχή» ή «άει στο καλό σου» ή όπως συνηθίζουν οι πατέρες να λένε «να σε πάρει η ευχή» ή «ο Θεός να σ΄ ελεήσει», που είναι το καλύτερο απ΄ όλα. Έτσι συνηθίζει ο άνθρωπος να εύχεται και να λέει πάντοτε τα καλά, σύμφωνα με την Αγία Γραφή «ευλογείτε και μη καταράσθε» (Ρωμ. 12, 14».

ΠΗΓΗ : ΑΝΔΡΕΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ, τομ. Α΄, ΑΘΗΝΑΙ 1980, σσ. 288 κ.ε.

Δαίμονες κολάζουν αμαρτωλούς, τοιχογραφία (Καστοριά 16ος αιών).

Η ΚΛΗΣΗ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ

Ἁγίου Νεκταρίου

Ἴσως ποτὲ ἄλλοτε ὅπως σήμερα δὲν παίρνουν τόσο δραματικὴ ἐπικαιρότητα τὰ λόγια του ἁγίου Νεκταρίου γιὰ τὴν κλήση καὶ ἀποστολὴ τοῦ Ἕλληνα. Ἐπικαιρότητα, γιατί ἐδῶ καὶ λίγο καιρὸ οἱ τύχες τοῦ Ἑλληνικοῦ ἔθνους διακυβεύονται στὴν παγκόσμια πολιτικὴ καὶ οἰκονομικὴ σκακιέρα· καὶ δραματική, γιατί μᾶλλον οἱ Νεοέλληνες λησμονήσαμε τὴν ταυτότητά μας, τὴν ἰδιαίτερη ἱστορική, θρησκευτικὴ καὶ πολιτιστικὴ φυσιογνωμία μας, τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό μας, καὶ θελήσαμε ν᾿ ἀκολουθήσουμε πρότυπα ξενικά, ἦθος ἀλλότριο πρὸς τὴ δική μας Παράδοση καὶ ἐθνικὴ φυσιογνωμία.

Ὁ ἅγιος Νεκτάριος, ὄντας ὁ ἴδιος Οἰκουμενικὸς μὲ τὰ θαύματα καὶ τὰ συγγράμματά του, δὲν παύει νὰ διδάσκει ἐμᾶς τοὺς συμπατριῶτες ἐπιγόνους του γιὰ τὸ οἰκουμενικὸ χρέος ποὺ ἔχουμε νὰ ἐπιτελέσουμε μέσα σ᾿ ἕναν κόσμο ποὺ παραπαίει ζητώντας πνευματικὰ ἐρείσματα προκειμένου νὰ συνεχίσει νὰ ζεῖ. Ἡ φωνὴ τοῦ Ἁγίου εἶναι διαυγής, κρυστάλλινη, καθὼς τὰ λόγια του συνιστοῦν τὸ ἀπαύγασμα τῆς κατὰ Θεὸν σοφίας του καὶ τῆς καθαρῆς ἀπὸ κάθε ἰδιοτελῆ προσκόλληση καρδιᾶς του. Οἱ Ἅγιοι εἶναι οἰκουμενικοὶ ἄνθρωποι, πέρα ἀπὸ ἀρρωστημένους ἐθνικισμοὺς καὶ σωβινισμούς. Τὰ ὅσα παρατίθενται στὶς παρακάτω γραμμὲς προέρχονται ἀπὸ δύο μικρὲς μελέτες τοῦ Ἁγίου: «Περὶ τῆς Ἑλληνικῆς φιλοσοφίας ὡς προπαιδείας εἰς τὸν Χριστιανισμὸν» καὶ «Περὶ τῆς κλήσεως καὶ ἀποστολῆς τοῦ Ἕλληνος».

Ἀπερίφραστα διακηρύττει ὁ Ἅγιος ὅτι ὁ Ἕλληνας, μὲ τὴν ἀνέκαθεν ροπὴ καὶ ἀγάπη του πρὸς τὴν ἀρετὴ καὶ τὴ σοφία, ἔχει ὡς σκοπὸ καὶ ἀποστολή του νὰ εἶναι διδάσκαλος τῆς ἀνθρωπότητος. Λέγει χαρακτηριστικά, μὲ τόνο διαχρονικό:

«Ἡ φιλοσοφία εἶναι ἀληθῶς ἀναφαίρετο κτῆμα τοῦ Ἕλληνος· διαδιδομένη ἀνὰ τὰ Ἔθνη προσηλυτίζει αὐτὰ καὶ καθιστᾶ αὐτὰ Ἑλληνικά, οὐδέποτε δὲ παύεται οὖσα Ἑλληνική… Ἡ Ἑλληνικὴ φιλοσοφία προώρισται ἵνα καταστήσῃ τοὺς πάντας Ἕλληνας· ἐγεννήθη ὑπὲρ τοῦ Χριστιανισμοῦ καὶ συνεταυτίσθη μετ᾿ αὐτοῦ, ὅπως ἐργασθῇ πρὸς σωτηρίαν τῆς ἀνθρωπότητος…

Ὁ Ἕλλην ἀληθῶς ἐγεννήθη, ἵνα φιλοσοφῇ· διότι ἐγεννήθη διδάσκαλος τῆς ἀνθρωπότητος. Ἀλλ᾿ ἐὰν ἡ φιλοσοφία ἐγένετο παιδαγωγὸς εἰς Χριστόν, ἕπεται ὅτι ὁ Ἕλλην, πλασθείς φιλόσοφος, ἐπλάσθη Χριστιανός, ἐπλάσθη ἵνα γνωρίσῃ τὴν ἀλήθειαν καὶ διαδῶ (=νὰ τὴν διαδώσει) τοῖς ἔθνεσιν. Ναὶ· ὁ Ἕλλην ἐγεννήθη κατὰ θείαν πρόνοιαν διδάσκαλος τῆς ἀνθρωπότητος· τοῦτο τὸ ἔργον ἐκληρώθη αὐτῷ· αὕτη ἦν ἡ ἀποστολὴ αὐτοῦ· αὕτη ἡ κλῆσις αὐτοῦ ἐν τοῖς ἔθνεσιν».

Αὐτὴ ἦταν ἡ ἀποστολὴ τοῦ Ἕλληνα καὶ προτοῦ ἀκόμη γνωρίσει τὸ Χριστιανισμό. Πολὺ περισσότερο ἀφότου τὸν γνώρισε, ὅποτε ὁ Ἕλληνας, παρατηρεῖ ὁ Ἅγιος, βρῆκε σ᾿ αὐτὸν τὸ τέλειο, τὸ ἰδανικό, βρῆκε στὸ Χριστιανισμὸ ὅ,τι ὁ ἴδιος ποθοῦσε νὰ μάθει καὶ ἀναζητοῦσε νὰ βρεῖ. Ὁ Χριστιανισμὸς ἔγινε ὁ διερμηνέας τῶν αἰσθημάτων τοῦ Ἕλληνα. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ Ἕλληνας τὸν ἐγκολπώθηκε καὶ τὸν περιέθαλψε μέσα του. «Ὁ Χριστιανισμὸς ὡς πρῶτον δῶρον αὐτοῦ ἐδωρήσατο αὐτῷ νέαν ζωὴν· ὁ δὲ Ἕλλην ὑπεστήριξεν αὐτὸν διὰ τῶν ἀγώνων καὶ τῶν αἱμάτων του». Τόσο στενὰ μάλιστα συνδέθηκε ὁ Ἑλληνισμὸς μὲ τὸν Χριστιανισμό, ὥστε «αἱ ἔννοιαι τῶν λέξεων Ἑλληνισμὸς καὶ Χριστιανισμὸς ἐγένοντο συνώνυμοι. Ἕλλην σημαίνει Χριστιανός, καὶ Χριστιανὸς σημαίνει Ἕλλην», διότι ὅποιος ἐνστερνίσθηκε τὶς ἀρχὲς τοῦ Εὐαγγελίου, τὸ ὁποῖο μὲ νεύση καὶ δύναμη Θεοῦ διαδόθηκε στὸν κόσμο κυρίως ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες, αὐτὸς «φρονεῖ Ἑλληνικά».

Καὶ ἐξηγεῖ ποιά εἶναι ἡ οὐσία τοῦ «φρονεῖν Ἑλληνικά»: «…ἡ τελείωσις, ἡ ἀνύψωσις ἀπὸ τοῦ ὑλικοῦ κόσμου πρὸς τὸν πνευματικὸν· ὅτι ὁ πνευματικὸς κόσμος δέον ἐστί νὰ ζωογονῇ τὸν ὑλικὸν κόσμον, ὅτι τὸ πνεῦμα ἀνάγκη νὰ ἐπικρατήσῃ τῆς ὕλης, ὅτι οἱ πνευματικοὶ νόμοι δέον ἐστί νὰ ὦσιν ἰσχυρότεροι τῶν φυσικῶν νόμων»…

Ἐδῶ τώρα ἂς καθρεφτίσουμε τοὺς ἑαυτούς μας. Ἄραγε σήμερα τὸ Ἑλληνικὸ ἔθνος ἔχει ὡς ὕψιστη ἀρχὴ του «τὸ πνεῦμα νὰ ἐπικρατήση τῆς ὕλης;». Αὐτὴ τὴ διάβρωση νὰ φοβηθοῦμε. Αὐτὴ ποὺ γίνεται διὰ τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν. Ὅταν ὅλη ἡ σκέψη καὶ οἱ προσπάθειές μας ὡς ἀτόμων καὶ ὡς ἔθνους κατατείνουν ἀποκλειστικὰ καὶ μόνο στὴ διασφάλιση ὑψηλῶν χρηματοοικονομικῶν δεικτῶν, καὶ τὴν ἐθνική μας εὐημερία τὴν ταυτίζουμε στὴ συνείδησή μας μὲ τὴν ἐξασφάλιση καταναλωτικῶν ἀγαθῶν καὶ ὑλικῆς καὶ μόνο περιουσίας, τότε κατὰ πόσο, ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες, φρονοῦμε ἑλληνικά; Ἐδῶ ἀκριβῶς διαγράφεται τὸ χρέος μας. Χρέος νὰ ἀναζητήσουμε ἄλλους δεῖκτες στὴν πορεία μας, ἂν θέλουμε νὰ βγοῦμε ἀπὸ τὴν πολυειδῆ κρίση ποὺ μᾶς μαστίζει ὡς ἔθνος καὶ ποὺ μᾶς τὴν παρουσιάζουν ὡς οἰκονομικὴ καὶ μόνο. Δεῖκτες πνευματικοὺς καὶ ὄχι ὑλικούς. Νὰ ἐπενδύσουμε στὴν τράπεζα τοῦ πνεύματος, νὰ διατηρήσουμε τὴν ἠθική μας ἐλευθερία ἀπὸ κάθε πνευματικὸ ἐξανδραποδισμό, ἀπὸ κάθε ὑποδούλωση τοῦ ἐσωτερικοῦ φρονήματος, τῆς ἀρετῆς μας.

Ὁ ἅγιος Νεκτάριος εἶναι ἀπόλυτος στὸ σημεῖο αὐτό:

Τὸ Ἑλληνικὸ ἔθνος, τονίζει, ὀφείλει, ἔχοντας συναίσθηση τῆς κλήσεως καὶ τῆς ἀποστολῆς του, νὰ ἐργασθεῖ «πρῶτον ὅπως τελειωθῇ αὐτὸ ἐν τῇ σοφίᾳ καὶ ἀρετή… καὶ δεύτερον… ὑπὲρ τῶν ἀδελφῶν καὶ τῶν πλησίον αὐτοῦ», συνεχίζοντας ἔτσι τὸ ἔργο τῶν προγόνων του τῶν ἀναγνωρισμένων εὐεργετῶν τῆς ἀνθρωπότητος. «Ἡ κλῆσις καὶ ἡ ἀποστολὴ τοῦ Ἑλληνικοῦ ἔθνους ὑποχρεοὶ πάντα Ἕλληνα ἔχοντα συναίσθησιν τῶν ἑαυτοῦ ἠθικῶν καθηκόντων νὰ ἐργασθῇ ἐκθύμως εἰς πλήρωσιν αὐτῶν».

Καὶ ἐπιλέγει ὁ Ἅγιος: «Ἡ πατρὶς καὶ ἡ Ἐκκλησία ἔχει σήμερον ὑπὲρ ποτέ ἀνάγκην ἀνδρῶν ἀφωσιωμένων εἰς τὰς ἀρχὰς τοῦ σταυροῦ, ἀνδρῶν ἀκαταπονήτων, ἀνδρῶν ζώντων οὐχὶ δι᾿ ἑαυτοὺς, ἀλλὰ διὰ τὸ Γένος καὶ τὴν Ἐκκλησίαν».

«Ζώντων οὐχὶ δι᾿ ἑαυτοὺς, ἀλλὰ διὰ τὸ Γένος καὶ τὴν Ἐκκλησίαν!». Εὐτυχῶς ὑπάρχουν ἀκόμα Ἕλληνες ποὺ καταλαβαίνουν καὶ σήμερα τὴν ἔννοια τῶν λέξεων αὐτῶν…

http://www.enromiosini.gr/arthrografia/%CE%B7-%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B1-3/

«Ρωμιοί της Καππαδοκίας / Από τα βάθη της Ανατολής στο θεσσαλικό κάμπο - Η τραυματική ενσωμάτωση στη μητέρα πατρίδα»

Λίγα λόγια για το βιβλίο του Μάξιμου Χαρακόπουλου

«Ρωμιοί της Καππαδοκίας»

Με αφορμή την επανέκδοση του βιβλίου του Μάξιμου Χαρακόπουλου «Ρωμιοί της Καππαδοκίας / Από τα βάθη της Ανατολής στο θεσσαλικό κάμπο - Η τραυματική ενσωμάτωση στη μητέρα πατρίδα», οι εκδόσεις Πεδίο διοργανώνουν την Τετάρτη 7 Μαΐου 2014 στις 18:30 παρουσίαση στο Βιβλιοπωλείο Ιανός.

Για το βιβλίο, που αποτελεί τη διδακτορική διατριβή του συγγραφέα, θα μιλήσουν οι κύριοι Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος, υπουργός Παιδείας, Παναγιώτης Κουρουμπλής, βουλευτής του Συριζα, Γιώργος Φλωρίδης, πρώην υπουργός, Νικόλαος Ουζούνογλου, καθηγητής ΕΜΠ, Πρόεδρος Οικουμενικής Ομοσπονδίας Κωνσταντινουπολιτών και ο ίδιος ο κ. Χαρακόπουλος. Τη συζήτηση θα συντονίσει ο διευθυντής του «Ελεύθερου Τύπου» κ. Πάνος Αμυράς.

Το βιβλίο επιχειρεί, κάνοντας χρήση των γραπτών πηγών και προφορικών μαρτυριών, να ανασυνθέσει τις ψηφίδες της ιστορικής παρουσίας των τουρκόφωνων Ρωμιών Ορθοδόξων της Καππαδοκίας αλλά και την επίπονη ενσωμάτωσή τους στην Ελλάδα μετά την Ανταλλαγή των πληθυσμών, που επέβαλε η συνθήκη της Λοζάνης.

Όπως σημειώνει ο πρώην πρωθυπουργός κ. Κώστας Καραμανλής στο προλογικό του σημείωμα στην α΄ έκδοση του βιβλίου: «Ο συγγραφέας ξεφεύγει από την πεπατημένη και επιχειρεί να καταδείξει το τραυματικό σοκ που υπέστησαν ερχόμενοι στην Ελλάδα οι Έλληνες της Καππαδοκίας και ιδιαίτερα εκείνοι οι οποίοι, αν και κατά τη διάρκεια της πολύχρονης δουλείας τουρκοφώνησαν, δεν έπαψαν ποτέ να αποτελούν προπύργιο του ελληνισμού στα βάθη της Ανατολής».  

Ο ίδιος ο κ. Μάξιμος Χαρακόπουλος, ως απόγονος των προσφύγων της Καππαδοκίας που εγκαταστάθηκαν μετά τη συμφωνία της Λοζάνης στο θεσσαλικό κάμπο,  έχει μια βιωματική σχέση με το αντικείμενο της μελέτης του, όπως αναφέρει και ο ίδιος στο εισαγωγικό κείμενο της επανέκδοσης του βιβλίου του: «Ως παιδί της τρίτης γενιάς προσφύγων της Καππαδοκίας διατηρώ πάντοτε άσβηστη τη μνήμη των αφηγήσεων των παππούδων μου. Η συγγραφή επομένως, του βιβλίου για τους Ρωμιούς της Καππαδοκίας συνιστά την πραγματοποίηση της επιθυμίας αλλά και του χρέους για μια επιστημονικά τεκμηριωμένη ανάδειξη του ζητήματος».

Σημειώνεται ότι στη νέα έκδοση παρατίθεται εκτενής συμπληρωματική βιβλιογραφία που αναφέρεται στους Ρωμιούς της Καππαδοκίας. Επίσης, περιλαμβάνεται φωτογραφικό υλικό, που παραχώρησε το Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών, στο οποίο αποτυπώνονται άνθρωποι, μνημεία και τοπία της Καππαδοκίας αλλά και εικόνες από την εγκατάσταση των προσφύγων στην Ελλάδα.

Όπως υπογραμμίζει ο κ. Σταύρος Ανεστίδης, διευθυντής του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών, «η επανέκδοση του παρόντος βιβλίου αποτελεί ουσιαστική συμβολή στη γνώση και τη γνωριμία της ιστορικής φυσιογνωμίας των τουρκόφωνων Ορθοδόξων στην καππαδοκική τους κοιτίδα και στην μετέπειτα επιβίωσή τους στην ελλαδική επικράτεια. Άλλωστε, η πίστη στις πνευματικές και πολιτισμικές παραδόσεις αποτελεί μια εκ των αρετών που χαρακτηρίζουν την προσωπικότητα και το συγγραφικό έργο του Μάξιμου Χαρακόπουλου». 

Εκεί που απελπίζεσαι ο Θεός σε... βοηθά!

Εκεί που απελπίζεσαι ο Θεός σε... βοηθά!
Δυσκολίες, πειρασμοί και απελπισία...
Να ξέρεις, παιδί μου, ότι ο πονηρός όταν δεν μπορεί να μας νικήσει εσωτερικά, τότε μας κάνει αυτές τις εξωτερικές επιθέσεις με διάφορα συμβάντα, που επιτρέπει ο Θεός, για να μας φοβίσει.
Δεν υπάρχει απελπισία μέσα στην Εκκλησία, ότι και να έχεις κάνει, ότι και να έχεις υποστεί.
Δεν υπάρχει απελπισία. Στενοχώρια μπορεί να έχεις, αλλά απελπισία όχι.
Ο Θεός, μέσα από την εξομολόγηση σε βοηθά και ξεπερνάς αυτά τα οποία μπορεί να σε οδηγήσουν στα έσχατα όρια της απελπισίας.
Έχει ο Θεός. Εκεί που απελπίζεσαι, σου στέλνει κάτι που δεν το περιμένεις... αρκεί να Τον πιστεύεις και να Τον αγαπάς.

(Άγιος Πορφύριος)

ΟΙ ΕΥΣΕΒΕΙΣ ΙΕΡΟ-ΚΑΤΗΓΟΡΟΙ

« πάντα τα κτήνη κατά γένος » (Γεν.ζ΄-14) Ζώα διαφόρων ειδών , ημέρων και αγρίων εισήλθαν στην κιβωτό του Νώε. Και όπως μπήκαν έτσι και βγήκαν.  Σεσωσμένα αλλά αναλλοίωτα! Εισήλθαν μαϊμούδες βγήκαν μαϊμούδες, μπήκανε κοράκια και βγήκανε κοράκια. Πνευματική κιβωτός λοιπόν και η Εκκλησία μας, που σκοπό όμως έχει να αλλοιώνει προς το καλύτερο τους εισερχομένους  στον χώρο της. Κάποιοι ωστόσο με πρόθυμο πείσμα αποδεικνύουν όλο το ενάντιο, εμμένοντας  στην μικροπρέπεια και την στενοκαρδία τους και αποδεικνύοντας ότι ζούνε ακόμη προ Χριστού. Πολλοί μάλιστα από αυτούς (που έχουν κάνει την αδιορθωσιά της ιδεολογία )  εμφανίζονται πάντα πρόθυμοι να ελέγξουνε και να διορθώσουν  τα τυχόν σφάλματα των Ιερέων.  Άτομα γεμάτα από ενοχικά συμπλέγματα και ψυχικό αδιέξοδο,  βρίσκουν άρρητη αγαλλίαση και ανακούφιση να αποδίδουν την κακοδαιμονία της εποχής στους Ιερείς παντός βαθμού. Ηδονίζονται με το να κατηγορούν ιερά πρόσωπα που αφιερώσανε την ψυχή τους στο έργο της Εκκλησίας , όταν πολλές φορές οι ίδιοι δεν ξέρουν ούτε κατά που πέφτει η πόρτα της Εκκλησίας και δεν έχουνε ούτε μία φορά στην ζωή τους σκύψει κάτω από το πετραχήλι  για να  εξομολογηθούν με συντριβή. Άνθρωποι, ανεπαρκείς ψυχικά , διανοητικά, πολλές φορές και σεξουαλικά, ναυάγια σε όλο τους το μεγαλείο, εφευρίσκουν έτσι θέματα και υποθέσεις   για να πλήξουν την πλήξη τους και να νοιώσουν ότι υπάρχουν κάνοντας τους «κριτές του κινηματογράφου»μέσα στον ιερό χώρο της Εκκλησίας  και δίνοντας νόημα στην ανούσια ζωή τους. Φαίνεται τέτοια άτομα έχουν πάθει σύγχυση προσανατολισμού, με αποτέλεσμα  αντί να πορευθούν στο γραφείο του ψυχιάτρου ή του ψυχαναλυτή, για να ξεμπερδέψουν το ψυχικό τους κουβάρι, προστρέχουν  στην Εκκλησία γιατί μόνο εκεί «τους παίρνει» θεωρώντας  τους κληρικούς ως αμίλητους κλητήρες που πρέπει φοβισμένοι να ανέχονται κάθε  πεισματική κακοήθειά τους . Ευτυχώς που τουλάχιστον  υπάρχει και το «μικρόν ποίμνιον» .(Λουκ.ιβ΄-32) Λιγοστοί αριθμητικά μα δυναμικοί ποιοτικά και έτσι μπορούμε και ελπίζουμε ακόμη! π.Διονύσιος Ταμπάκης – Ναύπλιον.

Φωτορεπορτάζ: 150.000 Χριστιανοί Τούρκοι προσκύνησαν στον Άγιο Γεώργιο τον Κουδουνά στην Πρίγκηπο!

Περίπου 2, 5 εκατoμύρια ήταν τα κεριά που άναψαν και γύρω στους 150.000υπολογίζονται οι επισκέπτες στην Πρίγκηπο προχθές (στην συντριπτική πλειοψηφία τουςΤούρκοι Χριστιανοί) για την γιορτή του Αη Γιώργη του Κουδουνά στην Πρίγκηπο. Δείτε φωτογραφίες από το φετινό προσκύνημα στον Αη Γιώργη τον Κουδουνά στην Πρίγκηπο.

Μοναδικό φαινόμενο ευλάβειας προς τον καβαλάρη Άγιο, καθώς κάθε χρόνο την ημέρα της γιορτής του δεκάδες χιλιάδες Χριστιανοί Τούρκοι προσκυνητές ανεβαίνουν με τα πόδια μέχρι την κορυφή του λόφου για να προσκυνήσουν τη χάρη του ή να εκπληρώσουν το τάμα τους.

 

Εμπειρία μοναδική για κάποιον εξωτερικό παρατηρητή, μεγάλη η συγκίνηση για όσους μπορέσουν να συμμετάσχουν στο προσκύνημα.

 makeleio

Γεύση από ελληνικά μοναστήρια στο Star

Για το «ΓΕΥΣΗ... ΑΠΟ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑ» μίλησε στο Star η υπεύθυνη έκδοσης, Σίσσυ Νίκα.

Στο Α' Μέρος που κυκλοφορεί στα περίπτερα, γνωρίζουμε από κοντά τη ζωή των μοναχών, το πνευματικό τους έργο και τα διακονήματά τους. Ακόμη, την ιστορία των μοναστηριών, τα προϊόντα και την κουζίνα τους, που είναι νόστιμη και ευρηματική.



VIDEO ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑ από realmedialive

Θρησκεία, ένα άγνωστο εκδοτικό Ελντοράντο

Ο χώρος του θρησκευτικού βιβλίου αποτελεί έναν παράλληλο, παρότι άγνωστο στους μη μυημένους, κόσμο με τους εκδότες του, τα βιβλιοπωλεία του, ακριβέστερα τα δικά του σημεία πώλησης, τα μεγάλα μπεστ σέλερ του

Στα βιβλιοπωλεία τα βιβλία αυτά υπάρχουν ίσως - αν υπάρχουν - σε κάποια ράφια, ποτέ όμως στους πάγκους σε πρώτο πλάνο. Στις εφημερίδες προβάλλονται ελάχιστα.

Κι όμως, ο χώρος του θρησκευτικού βιβλίου αποτελεί έναν παράλληλο, παρότι άγνωστο στους μη μυημένους, κόσμο με τους εκδότες του, τα βιβλιοπωλεία του, ακριβέστερα τα δικά του σημεία πώλησης, τα μεγάλα του μπεστ σέλερ. Τα οποία ελάχιστοι γνωρίζουν και κανείς δεν τα περιλαμβάνει στις σχετικές λίστες.

Αυτός λοιπόν ο χώρος, που κάποιοι θα τον χαρακτήριζαν και περιθωριακό, γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη τις τελευταίες δεκαετίες.

Τη δεκαετία του 2000, πριν από την κρίση, τα βιβλία που αποδεδειγμένα εκδίδονταν κάθε χρόνο σύμφωνα με τα στοιχεία του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου (το οποίο καταργήθηκε έτσι ώστε στο μέλλον να μην έχουμε στοιχεία για τη δεκαετία που διανύουμε) ήταν γύρω στα διακόσια.

Στην πραγματικότητα όμως ήταν πολύ περισσότερα, λένε οι γνωρίζοντες. Διότι ενώ στις περισσότερες άλλες κατηγορίες τα στοιχεία του ΕΚΕΒΙ ήταν αρκετά ακριβή, στο θρησκευτικό βιβλίο κάτι τέτοιο θα ήταν αδύνατον. «Πλέον δεν υπάρχει μοναστήρι, μητρόπολη, σύλλογος πιστών που να μην εκδίδει βιβλία ή να μην πουλά βιβλία στο πωλητήριό του» λέει άνθρωπος του βιβλίου με γνώση του χώρου.

Βιβλία μάλιστα που συνήθως δεν έχουν καν ISBN, αφού ο εκδότης (που μπορεί να είναι και ο ίδιος ο συγγραφέας) δεν γνωρίζει ότι πρέπει να δηλώσει την έκδοση, βιβλία δηλαδή μη καταχωρισμένα σε ασύλληπτο αριθμό. Βιβλία επίσης που συνήθως πωλούνται σε πωλητήρια μοναστηριών χωρίς απόδειξη, άρα κανείς δεν έχει ασφαλείς πληροφορίες ούτε για τον αριθμό των αντιτύπων που πωλούνται στους επισκέπτες που καταφθάνουν σε αυτά με αυτοκίνητο ή με οργανωμένες εκδρομές και πούλμαν.

Ανθρωποι της αγοράς πιστεύουν - έστω με μια ισχυρή δόση αυθαιρεσίας - ότι στην προ κρίσης εποχή έβγαιναν οπωσδήποτε χίλιοι τίτλοι τον χρόνο. Που συχνά πωλούνταν σε δεκάδες χιλιάδες αντίτυπα. Τώρα και ο χώρος αυτός έχει πληγεί. Κάποια βιβλιοπωλεία μιλούν για 60% πτώση των πωλήσεων. Αλλά η φόρα ήταν τόσο μεγάλη, που αυτό δεν φαίνεται με γυμνό μάτι.

Ενας από τους συγγραφείς που έχει αποδειχθεί ιδιαίτερα δημοφιλής είναι ο μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος. Τα βιβλία του εκδίδονται από τις εκδ. Εν Πλω - λέγεται ότι κάποιο πούλησε 9.000 αντίτυπα την πρώτη ημέρα κυκλοφορίας.

Διαπιστώνοντας ωστόσο τη μεγάλη εκδοτική επιτυχία, ο κ. Νικόλαος κυκλοφόρησε το τελευταίο του βιβλίο «Αν υπάρχει ζωή, θέλω να ζήσω» με εκδότη την ίδια τη Μητρόπολη, ώστε αυτή να αξιοποιήσει τα σχετικά έσοδα για το έργο της.

Ενας άλλος δημοφιλέστατος συγγραφέας στον χώρο αυτόν είναι ο μητροπολίτης Αργολίδος Νεκτάριος (Αντωνόπουλος). Τα βιβλία του λ.χ. για τον Αγιο Λουκά (εκδ. Ακρίτας και Πορφύρα), έναν νεότερο ρώσο άγιο από την Κριμαία που υπήρξε ζωγράφος, γιατρός και αργότερα ιερέας και έζησε τον 20ό αιώνα, στα χρόνια του κομμουνισμού, έχουν πουλήσει 50.000 αντίτυπα.

Ο Κάλλιστος Γουέαρ έχει γράψει ένα βιβλίο με τίτλο «Η δύναμη του ονόματος» (εκδ. Ακρίτας) που αναφέρεται στην «προσευχή του Ιησού ως πνευματικό όπλο που προσφέρει ψυχική τροφή και τόνωση», το οποίο έχει πουλήσει 33.000 αντίτυπα.

Γύρω στα 20.000 αντίτυπα τουλάχιστον διατίθενται από κάθε τίτλο του νομικού, θεολόγου, κληρικού, ειδικού στην ποιμαντική ψυχολογία Φιλόθεου Φάρου, ο οποίος έχει γράψει περί τα είκοσι βιβλία (κυρίως στις εκδ. Αρμός. Ενα από αυτά, γραμμένο το 1997, είναι των ημερών: λέγεται «Πριν και μετά το Πάσχα»). Οπως λέει ο εκδότης του Γιώργος Χατζηιακώβου, τα βιβλία του προκαλούν μάλιστα αντιδράσεις σε κάποιους αυστηρούς θρησκευτικούς κύκλους (το εξηγεί με τη φράση «υπάρχει φόβος μπροστά στην ελευθερία») και τα βιβλία του Φιλόθεου Φάρου αγοράζονται έξω από τους κύκλους αυτούς, σε πιο διευρυμένο κοινό.

Διαχρονική είναι η τεράστια εμπορική επιτυχία βιβλίων για γέροντες της Ορθοδοξίας, όπως ο Παΐσιος και ο Πορφύριος, αρκετοί είναι ωστόσο οι εκδότες που αρνούνται να εκδώσουν αυτού του τύπου τα βιβλία, παρά τις σίγουρες εισπράξεις, θεωρώντας τα ως λαϊκά αναγνώσματα χωρίς θεολογικό ή άλλο βάθος.

Ενα άλλου τύπου βιβλίο που έχει σχέση με τη χριστιανική ζωή και αποτέλεσε τεράστιο μπεστ σέλερ είναι τα «Σαρακοστιανά» (Ακρίτας), βιβλίο που βγήκε πριν από τριάντα περίπου χρόνια και έχει πουλήσει 180.000 αντίτυπα. Σύμφωνα με τη Μαρία Κοκκίνου, κόρη του ιδρυτή του Ακρίτα και σήμερα επικεφαλής των εκδόσεων Πορφύρα, εκείνο το βιβλίο (το οποίο έγραψαν η μητέρα της Μαριγούλα Κοκκίνου και η Γεωργία Κοφινά και που θα κυκλοφορήσει ξανά εμπλουτισμένο) έφερε κάτι εντελώς νέο όταν εκδόθηκε: «Βοήθησε την οικογένεια να νηστέψει προσθέτοντας νηστίσιμες συνταγές όλου του φάσματος, μέχρι και για γλυκά».

Το θρησκευτικό βιβλίο έχει πάντως διαγράψει μια αξιοσημείωτη τροχιά, ιδίως μετά τη χούντα. Τα παλιότερα χρόνια υπήρχαν κυρίως οι εκδόσεις Αστήρ - Παπαδημητρίου που ασχολούνταν με το αντικείμενο αυτό, όπου έβγαιναν και τα βιβλία του Φώτη Κόντογλου. Ηταν οι μόνες που είχαν και μια στοιχειώδη αισθητική, αφού ώς τότε στην πλειονότητά τους τα θρησκευτικά βιβλία ήταν κακοσχεδιασμένα και κακοτυπωμένα.

«Ο πρώτος εκδοτικός οίκος που δεν θεωρεί ότι η ευλάβεια είναι συνώνυμη της κακογουστιάς είναι ο Δόμος» λέει χαρακτηριστικά άνθρωπος του χώρου για τον εκδοτικό οίκο που ίδρυσε ο Δημήτρης Μαυρόπουλος το 1978 (σταθμός υπήρξε και η έκδοση από τον Δόμο των Απάντων του Παπαδιαμάντη) και που μαζί με τον Ακρίτα του Δημήτρη Κόκκινου και κάποιους ακόμα άλλαξαν το τοπίο των θρησκευτικών εκδόσεων.

Από τους πρωτοπόρους ήταν και ο Μιχαήλ Γρηγόρης των ομώνυμων εκδόσεων, ο οποίος είχε ξεκινήσει πανεπιστημιακή καριέρα στον χώρο της θεολογίας, αλλά απολύθηκε από τη χούντα λόγω φρονημάτων και ξεκίνησε την εκδοτική του περιπέτεια με ένα καρότσι με βιβλία. Για να γίνει πρωταγωνιστής στον εκδοτικό χώρο (και στο εκπαιδευτικό βιβλίο) τις δεκαετίες του ‘70 και του ‘80. Από ανθρώπους που ξεκίνησαν στον Γρηγόρη γεννήθηκαν αργότερα και άλλοι εκδοτικοί οίκοι που ασχολήθηκαν με το θρησκευτικό βιβλίο, όπως η Παρουσία του Βασίλη Χατζηιακώβου (με τίτλους όπως ο δημοφιλής «Η ουσία της Ορθοδοξίας» του Ανδρέα Θεοδώρου και «Οι υψηλόπνοοι υμνογράφοι της Μεγάλης Εβδομάδας» του Ιωάννη Χατζηφώτη).

Αργότερα εμφανίστηκαν και άλλοι αξιόλογοι εκδοτικοί οίκοι που ασχολήθηκαν, συνήθως όχι αποκλειστικά, και με το θρησκευτικό βιβλίο, όπως οι Αρμός, Εν Πλω, Μαΐστρος, Σταμούλης, ο Πουρναράς στη Θεσσαλονίκη κ.ά. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στην Ινδικτο που πρόσφατα εξέδωσε και τον δωδεκάτομο «Νέο Συναξαριστή», όπως και στον Αρτο Ζωής που τελευταία ιδίως, υπό τη διεύθυνση του Σταύρου Ζουμπουλάκη, έχει εκδώσει εξαιρετικά σε ποιότητα και αισθητική βιβλία.

Από τον χώρο δεν έλειψαν και τα παρατράγουδα των χρόνων της ασυδοσίας. Ο όμιλος Κυριακίδη αγόρασε (και) τις εκδόσεις Ακρίτας, τις οποίες λίγο αργότερα έκλεισε. Πρόκειται για τον πολυπράγμονα επιχειρηματία που ενεπλάκη στην υπόθεση της Proton Bank και  για τον οποίο γράφτηκε ότι έφυγε από την Ελλάδα μεταμφιεσμένος σε... παπά.

Η κόρη όμως του ιδρυτή του Ακρίτα, Μαρία Κοκκίνου, ενεπλάκη ξανά στα εκδοτικά ιδρύοντας τις εκδόσεις Πορφύρα και τολμώντας αξιοσημείωτες καινοτομίες στο πεδίο αυτό. Πρόσφατα εξέδωσε τον Ακάθιστο Υμνο σε έκδοση περιπτέρου 20.000 αντιτύπων και τιμή 4,90 ευρώ. Η έκδοση τυπώθηκε με μαλακό χαρτί και μεγάλη γραμματοσειρά για ηλικιωμένους αλλά και για τον ημιφωτισμένο χώρο της εκκλησίας, έχοντας στην άκρη κάθε σελίδας ειδικό χώρο για την επεξήγηση των πιο δύσκολων λέξεων του κειμένου.

Ταυτόχρονα, κυκλοφόρησε βιβλίο με χαρτόνι δραστηριοτήτων, επιτραπέζιο παιχνίδι δηλαδή, που εξοικειώνει τα παιδιά με τα μέρη του ναού μέσα από το παιχνίδι. Λέγεται «Ενας θησαυρός καλά κρυμμένος» (συγγραφέας Πηνελόπη Μωραΐτου, εικονογράφηση Πέγκυ Φούρκα).

Ενας ακόμη εκδοτικός οίκος που προστέθηκε τα τελευταία χρόνια στον χώρο του θρησκευτικού βιβλίου είναι οι εκδόσεις Ουρανός, που είναι συνδεδεμένες με τις εκδόσεις Ψυχογιός. Θέλουν να συμβάλουν σε έναν ευρύτερο θρησκευτικό προβληματισμό και έτσι βγάζουν και βιβλία μη ορθοδόξων – παράδειγμα το δίτομο έργο του προηγούμενου Πάπα, το οποίο υπήρξε ένα παγκόσμιο εκδοτικό γεγονός.

Στις εκδόσεις Αρμός – που τα τελευταία χρόνια έχουν ανοιχτεί και στον τομέα του βιβλίου ψυχολογίας με πολύ καλά αποτελέσματα – εκδόθηκε ο κύκλος των λεγόμενων «Νεορθοδόξων», ενώ εκεί εκδίδονται πια όλα τα βιβλία του φιλόσοφου Στέλιου Ράμφου, που έχει ιδιαίτερα ασχοληθεί και με την ορθόδοξη παράδοση.

Γενική πάντως είναι η παραδοχή ότι τα πιο σοβαρά θρησκευτικά βιβλία που προωθούν τους σύγχρονους προβληματισμούς γύρω από θεολογικά ζητήματα – και τα οποία βρίσκει κανείς λιγότερο σε εξειδικευμένα βιβλιοπωλεία (Νεκτάριος Παναγόπουλος, Αποστολική Διακονία, Φως, Το Περιβόλι της Παναγίας κ.ά.), και περισσότερο σε καλά γενικά βιβλιοπωλεία, όπως ο Ιανός, η Πολιτεία, ο Ναυτίλος – στην Ελλάδα δεν είναι ευπώλητα, καθώς το πλατύ κοινό των πιστών προτιμά την εκλαϊκευμένη θεολογία (βιβλία «ψυχωφελή») ενώ οι αναγνώστες φιλοσοφικών δοκιμίων σπάνια ασχολούνται με τη θεολογία και τα της Εκκλησίας.

Σε κάθε περίπτωση, οι σοβαροί εκδότες θρησκευτικών βιβλίων έχουν και ένα είδος φιλοδοξίας να συμβάλουν στον εκσυγχρονισμό του χώρου και σε έναν επωφελή διάλογο, χωρίς να αποβλέπουν αποκλειστικά στο εμπορικό κέρδος. Η Μαρία Κοκκίνου μιλάει για «ιδεολογική φόρτιση». «Αυτό που με κάνει ευτυχισμένη να κάνει και άλλους» λέει. Ενώ ο Γιώργος Χατζηιακώβου του Αρμού δεν διστάζει να πει: «Εχω πρόβλημα με τη μόδα των γεροντάδων. Είναι βιβλία που αντί να ανοίγουν τα μάτια του ανθρώπου τα κλείνουν». Παλιότερα, προσπαθούσε να συμβάλει στον σχετικό διάλογο μέσα από στήλες περιοδικών και εκδηλώσεις. Αλλά αφού «στην Ελλάδα είναι δύσκολο να γίνει συζήτηση» και οι άνθρωποι δεν ξέρουν να κάνουν διάλογο μεταξύ τους, «το κάναμε μέσα από ογκώδη βιβλία που το ένα ασκεί κριτική στο άλλο».

Μανώλης Πιμπλής 

http://www.tanea.gr/news/culture/books/article/5110394/thrhskeia-ena-agnwsto-ekdotiko-elntoranto/

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ

Κίνα: Μέχρι το 2030 θα είναι η πολυπληθέστερη χριστιανική χώρα!

Ραγδαίος ο ρυθμός εξάπλωσης του Χριστιανισμού – Εχει τρομερή απήχηση στα φτωχά, λαικά και μεσαία στρώματα κυρίως των βιομηχανικών περιοχών

Για πολλούς μπορεί να ακούγεται απίστευτο, όμως σύμφωνα με τον καθηγητή Κοινωνιολογίας του αμερικανικού πανεπιστημίου του Περντιού, Φενγκάνγκ Γιάνγκ, η Κίνα μέχρι το 2030 θα είναι η πολυπληθέστερη χριστιανική χώρα με πάνω από 250 εκατομμύρια πιστούς!
Μάλιστα ο κ. Γιανγκ έχει αναλύσει με δεδομένα και στοιχεία τις απόψεις του στο βιβλίο που έχει εκδώσει με την ονομασία «Η θρησκεία στην Κίνα: Επιβίωση και αναγέννηση στο κομμουνιστικό καθεστώς».
Αυτό σημαίνει ότι σε μόλις 16 χρόνια από σήμερα η χώρα του Κομφούκιου είναι πιθανό να έχει περισσότερους χριστιανούς από ό,τι οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η Βραζιλία και το Μεξικό.
Ο συγκεκριμένος αριθμός δεν θα προκύψει από το «πουθενά», αλλά θα αποτελέσει την κατάληξη που θα έχει ο σημερινός ρυθμός εξάπλωσης του Χριστιανισμού στην γιγαντιαία ασιατική χώρα, ο οποίος έχει τρομερή απήχηση στα φτωχά, λαϊκά και μεσαία στρώματα κυρίως των βιομηχανικών περιοχών.
Για να αντιληφθεί κάποιος το μέγεθος των αριθμών, το 1949, με την αρχή του κομμουνιστικού καθεστώτος, υπήρχαν μόνο ένα εκατομμύριο χριστιανοί κινέζοι, ενώ σύμφωνα με υπολογισμολυς του 2013, ο αριθμός αυτός εκτιμάται ότι έχει εκτιναχθεί στα 70 εκατομμύρια!
Μάλιστα το αμερικανικό ινστιτούτο PEW υπολόγισε τους Κινέζους προτεστάντες σε 58 εκατομμύρια, έναντι 40 εκατομμυρίων στη Βραζιλία και 36 εκατομμυρίων στη Ν. Αφρική.
Καθώς όμως ο αριθμός των χριστιανών μειώνεται συνεχώς στις ΗΠΑ, ο καθηγητής Γιανγκ υπολογίζει ότι το 2025 οι Κινέζοι προτεστάντες θα υπερτερούν οριακά των Αμερικανών, με 160 εκατομμύρια έναντι 159!
«Πρωτεύουσα» του κινεζικού Χριστιανισμού θεωρείται η πόλη Λιουσί, 350 χιλιόμετρα νότια της Σαγκάης.
«Το να είσαι ακόλουθος του Ιησού Χριστού σε γεμίζει αυτοπεποίθηση», δήλωσε στον απεσταλμένο της αγγλικής «Telegraph» η 40χρονη Τζιν Χονγκσίν.
«Αν όλοι οι Κινέζοι πίστευαν στον Χριστό δεν θα χρειαζόμασταν αστυνομία. Όλοι θα ήταν καλοί και δεν θα υπήρχε έγκλημα». Πολλοί δείχνουν να συμμερίζονται το νεοφώτιστο ζήλο της.
Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα, οι διαδικτυακές αναζητήσεις για τα λήμματα «Ιησούς» και «Χριστιανική Ενορία» ξεπερνούν τα χτυπήματα «Κομμουνιστικό Κόμμα» και «Σι Τζινπίνγκ» (ο Κινέζος πρόεδρος).
Επίσημα η κομμουνιστική Κίνα παραμένει αθεϊστική χώρα. Όμως οι απηνείς διωγμοί της Πολιτιστικής Επανάστασης (1966-1976) ανήκουν στο παρελθόν και το Σύνταγμα του 1982 επιτρέπει τις «κανονικές θρησκευτικές δραστηριότητες». Με τον όρο αυτό οι Αρχές εννοούν προφανώς τη «νομιμοφροσύνη».
Γι’ αυτό και ο ναός του Λιουσί επιτηρείται από κάμερες (!) ενώ οι ιερείς αποφεύγουν τις «αντιεξουσιαστικές» περικοπές από τη Βίβλο, π.χ. κατά των Ισραηλιτών βασιλέων.
«Ο Μάο πίστευε ότι θα καταφέρει να εξαλείψει τη θρησκεία, αλλά απέτυχε παταγωδώς», αποφάνθηκε ο καθηγητής Γιανγκ.
Αυτό δεν σημαίνει πως ο κομμουνιστικός μηχανισμός δεν επιτηρεί στενά τις χριστιανικές δραστηριότητες, αντιδρώντας συχνά βίαια. Πολλές ενορίες αναγκάζονται να λειτουργούν ημι-παράνομα σε σπίτια, ενώ τον προηγούμενο μήνα ο κυβερνήτης της πόλης Γουενζού προσπάθησε να κατεδαφίσει μια μεγάλη εκκλησία, αλλά απέτυχε χάρις στη δυναμική κινητοποίηση των πιστών. 
Στο βαθμό, λοιπόν, που ο Χριστιανισμός συμβάλλει στην πολιτική και κοινωνική σταθερότητα δεν θεωρείται πολιτική απειλή. Το καθεστώς όμως τον αντιμετωπίζει με καχυποψία σαν δυνητικό Δούρειο Ίππο της Δύσης. 
«Οι κυβερνώντες μοιάζουν αμήχανοι, αλλά σε αυτή τη φάση είναι υποχρεωμένοι να ανεχθούν την κατάσταση για να μην προκαλέσουν κοινωνικές εντάσεις», υποστηρίζει ο καθηγητής Γιανγκ.
Θεωρεί όμως αναπόφευκτο πως την επόμενη δεκαετία οι χριστιανικές εκκλησίες της Κίνας θα αντιμετωπίσουν την ολοένα αυξανόμενη εχθρότητα της Πολιτείας.
Πηγή: protothema.gr

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ

Αρχιμ. Κύριλλου Κεφαλλόπουλου

 

Η συγκλονιστικότερη στιγμή της ανθρώπινης ιστορίας συνέβη όταν ο Χριστός, ο δίκαιος και αναμάρτητος Υιός του Θεού ανήλθε στον Σταυρό για να συναντήσει τον άνθρωπο της φθοράς και της αμαρτίας.

 ”Αυτός εβάστασε τις ασθένειές μας και τις θλίψεις μας φορτώθηκε…τραυματίσθηκε για τις παραβάσεις μας, ταλαιπωρήθηκε για τις ανομίες μας, και διά των πληγών Αυτού εμείς γιατρευθήκαμε…παρέδωσε την ψυχή Του στον θάνατο και συγκαταλέχθηκε με τους ανόμους, εβάστασε τις αμαρτίες πολλών και θα μεσιτεύσει υπέρ των ανόμων” (Ησαΐας 53,4-12) προφήτευσε για τον Μεσσία ο προφ. Ησαΐας.

Ο Χριστός πάνω στον Σταυρό έρχεται να ολοκληρώσει την αποστολή Του να αποκαλύψει στους ανθρώπους την ευσπλαγχνία του Θεού που” τόσο πολύ αγάπησε τον κόσμο ώστε έδωσε τον Μονογενή Του Υιό για να μην χαθεί όποιος πιστεύει  σε Αυτόν αλλά να έχει ζωή αιώνιο” (Ιω. 3,16). Ωστόσο, ενώ ο Ιησούς εκπληρώνει την θεϊκή Του αποστολή πάνω στον Σταυρό, αισθάνεται μόνος και εγκαταλειμμένος. Στο στόμα Του έρχεται ο στίχος του 22^ου ψαλμού: ”Θεέ μου, Θεέ μου, ίνα τι με εγκατέλειπες;”  Ο Εσταυρωμένος που αισθάνεται την εγκατάλειψη από τον Θεό είναι ταυτόχρονα Εκείνος που είναι ο πλησιέστερος στον Θεό Πατέρα, είναι ίσος και ενωμένος με τον Θεό. Η κραυγή της εγκατάλειψης που αφήνει ο Ιησούς είναι ένα μήνυμα προς την ανθρωπότητα. Ο Ιησούς πεθαίνει στον Σταυρό σαν ένας ασεβής, σαν παραβάτης του Νόμου, ένας απογυμνωμένος και τραυματισμένος άνθρωπος. Ο Ιησούς πάνω στον Σταυρό συναντά τον παγκόσμιο άνθρωπο, ταυτίζεται με τον πληγωμένο άνθρωπο που αισθάνεται εγκαταλειμμένος, μακριά από τον Θεό, απογυμνωμένος από την θεία χάρη, μόνος και αποξενωμένος από τον Θεό λόγω των πολλών του αμαρτιών. Την στιγμή που ο Ιησούς πεθαίνει, βρίσκεται με το μέρος όλων των κοινωνικά και ηθικά απόκληρων , όλων αυτών δηλ. που αισθάνονται το φορτίο των αμαρτιών τους να τους συνθλίβει και να τους αποξενώνει, και τους μεταφέρει τα νέο μήνυμα του Ευαγγελίου: Ο Υιός του Θεού γίνεται Υιός του ανθρώπου, συμπάσχει μαζί με κάθε άνθρωπο, ταυτίζεται μαζί του, για να φανερωθεί ότι ο Θεός είναι πλέον πολύ κοντά στον καθένα μας. Έπρεπε ο Ιησούς να γνωρίσει και να δεχθεί την κατάσταση αυτή της απόρριψης και της ατιμωτικής σταυρικής θυσίας για να συμφιλιώσει τον άνθρωπο με τον Θεό, ώστε το μήνυμα του Ευαγγελίου να φανερωθεί στο άπλετο φως και να βρει την πληρότητά του.

Με την κραυγή εγκατάλειψης που αφήνει ο Χριστός πάνω στον Σταυρό, εγκαινιάζει μία νέα και παγκόσμια Διαθήκη, που δεν βασίζεται πια στον Νόμο, αλλά στην θεία χάρη. ”Ο Χριστός μάς εξαγόρασε από την κατάρα του Νόμου, με το να γίνει ο ίδιος κατάρα για χάρη μας…για να έλθει η ευλογία του Αβραάμ στους εθνικούς διά του Ιησού Χριστού” (Γαλ. 3,13-14), γράφει ο Παύλος. Ο Ιησούς οδηγείται στον Σταυρό από   αγάπη για τον Θεό και από αγάπη για τους ανθρώπους. Κάνοντας αυτό εκπληρώνει την αποστολή Του και μεταδίδει πλήρως το μήνυμα Του. Διότι, από την στιγμή που δέχεται να εξομοιωθεί με τους ασεβείς, και γίνεται παράνομος και επικατάρατος σύμφωνα με τον παλαιό Νόμο, τότε ακριβώς είναι που πλησιάζει την χαμένη ανθρωπότητα και συγχρόνως ανοίγεται περισσότερο στον Θεό. Στην στιγμή της εγκατάλειψής Του ο Ιησούς βρίσκεται ενωμένος και με τον Θεό και με τους ανθρώπους. Έτσι ενώνει τον Θεό με τον άνθρωπο. Έρχεται αλληλέγγυος με τον κόσμο των αμαρτωλών, ζει το δράμα τους μέσα στην εγκατάλειψη του Σταυρού, και με το πλησίασμα αυτό αναιρεί το χάσμα, γεφυρώνει την απόσταση μεταξύ Θεού και ανθρώπων που είχε προκαλέσει η αμαρτία.

Έτσι, το Ευαγγέλιο φθάνει στην πληρότητά του, πάνω στον Σταυρό. Δεχόμενος να πεθάνει ανάμεσα σε ανόμους και καταραμένους, σε ανθρώπους χωρίς Θεό, ο Ιησούς φανερώνει πως η νέα σχέση του Θεού με τους ανθρώπους πραγματοποιείται εκεί ακριβώς που ο άνθρωπος βιώνει πιο έντονα την εγκατάλειψη και την μοναξιά από την απουσία του Θεού. Κάθε άνθρωπος, μετά την Σταύρωση, μπορεί σε όποια κατάσταση μοναξιάς και απομάκρυνσης από τον Θεό, να αναγνωρίσει τον εαυτό του και να ταυτισθεί με το πρόσωπο του Εσταυρωμένου Χριστού. Και μπορεί επίσης να ταυτισθεί με τον ληστή που σταυρώνεται με τον Χριστό, τον μετανοημένο, που ο Χριστός τον διαβεβαιώνει ότι από σήμερα θα είναι μαζί Του στον Παράδεισο (Λουκ. 23,43).

Ο άνθρωπος ποτέ δεν θα πάψει να αναζητά τον Θεό κάτω από το βάρος της μοναξιάς και της αμαρτίας που τον κάνει να νοιώθει εγκαταλειμμένος και αποξενωμένος από τον Θεό. Το ερώτημα :Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες? συγκλονίζει όλες τις απελπισμένες και πονεμένες ψυχές σε όλες τις εποχές. Μέσα από το σκοτάδι της απελπισίας θα νοιώθει ένα είδος απουσίας του Θεού από την ζωή του. Όμως στις δύσκολες αυτές στιγμές έχει συμπαραστάτη τον Χριστό που ως άνθρωπος πάνω στον Σταυρό βίωσε ανάλογα συναισθήματα θεϊκής εγκατάλειψης και πόνου, πέθανε και κατέβηκε στα σκοτάδια του Άδη όπου συνάντησε τις αμαρτωλές ψυχές για να τους μεταδώσει το χαρμόσυνο μήνυμα πως ακόμη και στις πιο σκληρές καταστάσεις που αισθανόμαστε μόνοι, έρχεται ο Υιός του Θεού με τον Σταυρό και την Ανάστασή Του να μας δώσει ζωή και ενίσχυση. Ποτέ άλλοτε ο Θεός δεν ήταν τόσο κοντά στον άνθρωπο όσο την στιγμή της Σταύρωσης, και βρίσκεται κοντά μας σε κάθε προσωπική μας στιγμή πόνου και πάθους, έστω και αν εμείς νομίζουμε ότι μας έχει εγκαταλείψει ο Θεός.

Ο Ιησούς είναι ο αγγελιοφόρος του νέου μηνύματος του Θεού, ότι ο Θεός είναι κοντά μας. Μία εγγύτητα και μία θεϊκή παρουσία που προσφέρεται σε κάθε άνθρωπο ως απόλυτη δωρεά και ως σημάδι της χάριτος του Θεού. Σε όλη την επίγεια παρουσία Του ο Ιησούς προσεγγίζει και απευθύνεται στον χαμένο άνθρωπο, τον απομακρυσμένο από τον Θεό, τον ασθενή, τον περιθωριακό, τον κοινωνικά απόβλητο. Πηγαίνει σε ανθρώπους χωρίς ελπίδα, σε αμαρτωλούς, σε τελώνες, ακριβώς για να δείξει την κίνηση που κάνει ο Θεός να προσεγγίσει ένα ολόκληρο κόσμο που ζει μακριά από τον Θεό και νοιώθει την θεϊκή απουσία., και να τους μεταδώσει την αγάπη και το έλεος του Θεού, να τους δώσει πίστη και ελπίδα.

Ο θάνατος του Ιησού είναι το ύψιστο σημείο της δωρεάς του Θεού στην ανθρωπότητα. Ο Ιησούς, που έχει απορριφθεί από τον λαό Του, που έχει εξομοιωθεί με τους ασεβείς, δέχεται να πεθάνει με ατιμωτικό θάνατο, επειδή θέλει να παραμείνει ”υπήκοος μέχρι θανάτου” στην αποστολή Του. Χάρη σε αυτό το γεγονός, συναντά πάλι την χαμένη ανθρωπότητα, την χωρίς Θεό και χωρίς ελπίδα. Ο Ιησούς βρίσκεται βυθισμένος μέσα στην παγκόσμια πνευματική γύμνια, απογυμνωμένος και ο ίδιος από την θεϊκή Του λαμπρότητα. Γεύεται και ο Ίδιος την πικρά εμπειρία της απουσίας του Θεού και της απέραντης δυστυχίας του ανθρώπου. Και ότανκατεβαίνει στα βάθη της αβύσσου, στην πιο ολοκληρωτική εγκατάλειψη του ανθρώπου στο βασίλειο του Άδη, μας προσφέρει τον Θεό, καθιστά την παρουσία του Θεού προσιτή στον άνθρωπο ακριβώς μέσα στο σκοτάδι και την σιωπή.

Ο Χριστός υποβιβάζεται στο επίπεδο του ασεβούς και καταδικασμένου ανθρώπου, για να μπορέσει να μας απευθύνει τον λυτρωτικό Του λόγο, όπως έκανε και με τον ληστή:” αληθώς, σήμερον μετ’ εμού έση εν τω παραδείσω”. Για να το πει όμως αυτό ο Χριστός, έπρεπε πρώτα να βιώσει το χαμηλότερο επίπεδο της ανθρώπινης δυστυχίας και εξαθλίωσης. Έτσι, με την δική Του εγκατάλειψη, ο Χριστός δίνει τον Θεό στους αποξενωμένους από τον Θεό. Είναι αυτό που ο Παύλος γράφει στους Εφεσίους :”είσαστε χωρίς Χριστό, αποξενωμένοι από την ιθαγένεια του Ισραήλ και ξένοι από τις διαθήκες της επαγγελίας, χωρίς να έχετε ελπίδα και χωρίς Θεό στον κόσμο. Αλλά τώρα, διά του Ιησού Χριστού, εσείς που κάποτε είσασταν μακριά, τώρα ήλθατε πλησίον διά του αίματος του Χριστού” (Εφεσ. 2,12-13).

Ακριβώς, χάρη στην εμπειρία του Σταυρού ο Χριστός απεκάλυψε στον κόσμο μία θεϊκή προσέγγιση στον άνθρωπο ανυπέρβλητη και άφθαστη. Έχοντας συνείδηση και την πεποίθηση της αγάπης του Θεού για τους ανθρώπους, Ο Ιησούς δεν δίστασε να μαρτυρήσει αυτήν την αλήθεια, βαδίζοντας πάνω στο σκοτεινό μονοπάτι της εγκατάλειψης και της ατίμωσης στον Σταυρό, κάνοντας έτσι ,διά του Σταυρού, να λάμψει σε όλους η δόξα της θεϊκής αγάπης. Ο Ιησούς δέχθηκε την Σταύρωση και την τέλεια απογύμνωση από την δόξα Του για να ξεπεράσει τα στενά όρια της Παλαιστίνης και να καταστεί παγκόσμιο σύμβολο απολυτρώσεως και σωτηρίας για κάθε άνθρωπο που ήταν εγκαταλελειμμένος, ”περιπλανώμενοι σαν πρόβατα χωρίς ποιμένα”. Σε όλους αυτούς  τους ανθρώπους που και σήμερα αισθάνονται να βαδίζουν χωρίς ποιμένα και χωρίς οδηγό στην ζωή τους, έρχεται ο Ιησούς για να τους συναντήσει ξανά πάνω στον δρόμο της μοναξιάς τους και της εγκατάλειψης για να τους δίνει πίστη, ελπίδα, δύναμη και πνευματική Ανάσταση, συμφιλιώνοντας τον αποξενωμένο από την αμαρτία άνθρωπο με τον Θεό.

http://www.enromiosini.gr/arthrografia/%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CE%BD%CF%89-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%85/

----------------------------------------------

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ - ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Περισσότερα για την "ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ" :

http://www.enromiosini.gr/

Άγιος Γεώργιος Κουδουνάς

Αφιέρωμα στο Ελληνικό Πατριαρχείο και στον Άγιο Γεώργιο Κουδουνά από την εκπομπή της ΕΤ3 Ιερά Μονοπάτια.Αυτο που γινεται καθε χρονο 23 Απριλιου,δηλαδη του Αγιου Γεωργιου,στην Τουρκια,δεν μπορει παρα να χαρακτηρισθει ως ενα συγχρονο θαυμα:διοτι πώς αλλιως να αποκαλεσει κανεις τον συνωστισμο δεκαδων χιλιαδων Τουρκων,που περιμενουν ατελειωτες ωρες προκειμενου να προσκυνησουν την θαυματουργη εικονα του Αγιου Γεωργιου του Κουδουνα,δινοντας παραλληλα σημειωματα με τις παρακλησεις τους!

Οπως χαρακτηριστικα αναφερει και το δημοσιευμα των Νεων σχετικα με το θεμα,και να χιόνιζε, εγώ πάλι θα ερχόμουν στον Αϊ-Γιώργη σήμερα, μου λέει η Σεμά. Είναι μουσουλμάνα, πιστεύει στον Αλλάχ αλλά και στα θαύματα του Αϊ Γιώργη του Κουδουνά! Πέρσι του ζήτησε σπίτι και της το έδωσε! Κάθε χρόνο στις 23 Απριλίου χιλιάδες Τούρκοι συνωστίζονται στην Πρίγκηπο και κάνουν την ευχή τους στον Άγιο.
Η Σεμά μοίραζε ζάχαρη στην έξοδο της εκκλησίας. Ήρθα εδώ για να τον ευχαριστήσω, μου λέει.

Πρώτη φορά άκουσε για τον θαυματουργό άγιο στην τουρκική τηλεόραση πέρσι. Είδε τις ουρές των Τούρκων που περίμεναν έξω από την εκκλησία με τις ώρες για να ανάψουν ένα κερί και να κάνουν την ευχή τους. Ήταν 23 Απριλίου, αλλά αποφάσισε να πάει έστω και την άλλη μέρα. Είναι θέμα πίστης. Ο άγιος με άκουσε και πραγματοποίησε την ευχή μου, μου λέει η Σεμά. Θα πάει και του χρόνου για να κάνει μια άλλη ευχή. Και μέχρι τότε θα διαβάσει στα τουρκικά την Καινή Διαθήκη που της έδωσαν κάποιοι προτεστάντες έξω από το μοναστήρι.

Θέλω να μάθω για τη θρησκεία του άλλου, μου λέει η Σεμά.

Στην πλειονότητά του το μουσουλμανικό ποίμνιο του Αϊ Γιώργη του Κουδουνά αποτελείται από γυναίκες με βαθιά πίστη.

“Θεέ μου, πάρε με!”

Στη ζωή μου πέρασα πολλούς πειρασμούς και μάλιστα συκοφαντίες άδικες… 
Τόσο πόνεσα και κουράστηκα , που λύγισα και αρκετές φορές είπα: 
«Θεέ μου, πάρε με»! και τελικά ο Θεός με πήρε… 
Αρρώστησα βαριά. Με πήγαν σε νοσοκομείο , όπου έπαθα ανακοπή καρδιάς.
Οι γιατροί προσπάθησαν να με επαναφέρουν στη ζωή, αλλά μάταια. 
«Πάρτε τον στο Νεκροτομείο», είπαν. 
Επί έξι ώρες και τι δεν έζησα ως νεκρός, όπως ότι είναι αληθινά όσα λέγουν πολλοί Άγιοι για τον Παράδεισο και την Κόλαση. 
Ένιωθα τον Άγγελό μου να με συνοδεύει, ενώ οι Δαίμονες με κατηγορούσαν ψευδώς. 
Ο Άγγελος μου, τους απέκρουε: «Αυτά δεν είναι αληθινά». 
Τελικά φτάσαμε σε ένα μέρος, που φαινόταν να είναι σύνορο δύο περιοχών. 
Εκεί άκουσα τον εξής διάλογο του Αγγέλου μου με την Υπεραγία Θεοτόκο.
–Να οδηγήσω τον παππούλη στην Βασιλεία του Υιού Σου;
--Όχι, γιατί έχει κάνει μια σοβαρή αμαρτία.
--Τι αμαρτία , Δέσποινα μου; Ήταν ενάρετος άνθρωπος κι έκανε πολλά καλά.
--Αυτό είναι αλήθεια, απάντησε η Θεοτόκος. Αλλά δεν έκανε υπομονή στον αγώνα του κι έλεγε στον Υιό μου «Πάρε με, Πάρε με»! Γι αυτό πήγαινε τον πίσω, να τελειώσει με υπομονή τον αγώνα του και μετά θα εισέλθει στη Βασιλεία του Υιού μου.
Και συνεχίζει ο παππούλης:
Όταν φτάσαμε στο νοσοκομείο, με αποστροφή μπήκα στο νεκρό σώμα μου. Συνήλθα μετά από οκτώ ώρες, οπότε αναστατώθηκαν οι νοσοκόμες και οι γιατροί . Τελικά εξήλθα και από τότε προσέχω και κάνω υπομονή αδιαμαρτύρητα σε ό,τι επιτρέπει η αγάπη του Θεού. . Πρέπει να κερδίσουμε τον Παράδεισο , αδελφοί μου, πρέπει με την υπομονή μας να κερδίσουμε την ψυχή μας!”
Διήγηση σε περίληψη ευσεβή ιερέως 
Πηγή: ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ✞ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ
http://oparadeisos.wordpress.com/2014/03/06/%CE%B8%CE%B5%CE%AD-%CE%BC%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%AC%CF%81%CE%B5-%CE%BC%CE%B5/#more-8165

Χριστός Ἀνέστη - Ἀνάστασιν Χριστού θεασάμενοι - Ἀναστάσιμη Προσευχή

Προσευχή 

1. Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν,

θανάτῳ θάνατον πατήσας

καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι

ζωὴν χαρισάμενος.

2. Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι, 

προσκυνήσωμεν ἅγιον, Κύριον, 

Ἰησοῦν τὸν μόνον ἀναμάρτητον. 

Τὸν Σταυρόν σου Χριστὲ προσκυνοῦμεν 

καὶ τὴν ἁγίαν σου Ἀνάστασιν 

ὑμνοῦμεν καὶ δοξάζομεν· 

σὺ γὰρ εἶ Θεὸς ἡμῶν, 

ἐκτὸς σοῦ ἄλλον οὐκ οἴδαμεν, 

τὸ ὄνομά σου ὀνομάζομεν. 

Δεῦτε πάντες οἱ πιστοί, 

προσκυνήσωμεν τὴν τοῦ Χριστοῦ ἁγίαν ἀνάστασιν· 

ἰδοὺ γὰρ ἦλθε διὰ τοῦ Σταυροῦ 

χαρὰ ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ. 

Διὰ παντὸς εὐλογοῦντες τὸν Κύριον, 

ὑμνοῦμεν τὴν ἀνάστασιν αὐτοῦ· 

Σταυρὸν γὰρ ὑπομείνας δι᾿ ἡμᾶς, 

θανάτῳ θάνατον ὤλεσεν.

3. Ἀναστὰς ὁ Ἰησοῦς ἀπὸ τοῦ τάφου 

καθὼς προεῖπεν, 

ἔδωκεν ἡμῖν τὴν αἰώνιον ζωὴν 

καὶ μέγα ἔλεος.

Μετάφραση

1. Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ἀναστήθηκε ἀφοῦ κατέβηκε καὶ δίδαξε στοὺς νεκρούς,
καταπατώντας μὲ τὸν θάνατό του τὸν φυσικὸν καὶ τὸν πνευματικὸν θάνατον
καὶ σὲ ὅσους βρίσκονταν σὲ τάφους, εἴτε φυσικοὺς εἴτε πνευματικούς,
χάρισε ἔτσι τὴν ἀληθινὴ ζωή.

2. Ἀφοῦ εἴδαμε τὴν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ,
ἂς προσκυνήσουμε τὸν ἅγιο καὶ Κύριο,
τὸν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ ποὺ εἶναι ὁ μόνος ἀναμάρτητος.
Τὴν Σταυρική Σου θυσία Χριστὲ προσκυνοῦμε
καὶ τὴν ἁγία σου Ἀνάσταση
ὑμνοῦμε καὶ δοξάζουμε·
διότι Ἐσὺ εἶσαι ὁ Θεός μας,
καὶ Θεὸ ἄλλον ἐκτὸς ἀπὸ Ἐσένα δὲν ἀναγνωρίζουμε κανένα,
καὶ μόνο τὸ ὄνομά Σου σημαίνει Θεὸς γιὰ ἑμᾶς.
Ἐλᾶτε ὅλοι οἱ πιστοί,
ἂς προσκυνήσουμε τὴν ἁγία ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ·
ἀφοῦ ἡ ἀνάστασή Του ποὺ ἔγινε μετὰ τὴν Σταυρική Του Θυσία,
ἔφερε μεγάλη χαρὰ ποὺ ἀπλώθηκε σὲ ὅλον τὸν κόσμο.
Παντοτινὰ θὰ εὐλογοῦμε τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου,
καὶ παντοτινὰ θὰ ὑμνοῦμε τὴν ἀνάστασή Του.
Διότι, ἐπειδὴ ὑπέμεινε Πάθη καὶ Σταυρό ἀπὸ ἑμᾶς γιὰ ἑμᾶς,
κατανίκησε κι ἔδιωξε τὸν θάνατο.

3. Μὲ τὴν ἀνάσταση Του ἀπὸ τὸν τάφον ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς
ὄπως εἶχε πεῖ πρὶν τὰ ἅγια πάθη Του,
μᾶς χάρισε τὴν ἀληθινὴ αἰώνια ζωή
καὶ τὸ μέγα ἔλεος τοῦ Θεοῦ στὶς ταπεινές μας ὑπάρξεις.

http://paterikos.blogspot.gr/2012/04/blog-post_7186.html