Κυριακή τοῦ Ζακχαίου -π. Χρήστου Ζαχαράκη

Τὸ μεγαλύτερο μυστήριο τὸ ὁποῖο συντελεῖται μέσα μας εἶναι ἡ συνάντησή μας μὲ τὸν Κύριο. Μιὰ συνάντηση μοναδικὴ καὶ προσωπική, ποὺ μπορεῖ νὰ γίνει μιὰ φορὰ στὴ ζωή μας, ἀλλὰ νὰ εἶναι τόσο καταλυτικὴ , ποὺ νὰ μᾶς κάνει νὰ ἀναθεωρήσουμε μέσα μας ὅλα  τὰ πράγματα κι ὅλες  τὶς ἀξίες, ὅλα ἐκεῖνα γιὰ τὰ ὁποῖα καθημερινὰ ἀναλώνουμε τὸ βίο μας καὶ τὸν  ἑαυτό μας. Καὶ μπορεῖ πάλι νὰ νομίζουμε ὅτι συναντήσαμε τὸν Κύριο καὶ νὰ τὸ διαλαλοῦμε, ἀλλὰ νὰ μήν ἔχει ἀλλάξει τίποτε μέσα μας, πέρα ἀπὸ μιὰ ἐξωτερική καὶ τυπικὴ συμπεριφορά. Ὅμως τὸ γεγονὸς τῆς σωτηρίας ἀντανακλᾶ στὸν καθημερινό μας βίο, ὄχι μὲ  μιὰ φαρισαϊκὴ  ἀντιμετώπιση τῆς ζωῆς, ἀλλὰ μὲ  μιὰ ἐπώδυνη πορεία, σὰν καὶ κείνη τῶν ἁγίων, ποὺ κρύβουν βέβαια τὴν ἁγιότητά τους, ἀλλὰ μὲ τὸ βίο τους καὶ τὰ ἔργα τους, τὰ ὁποῖα γίνονται πάντοτε πρὸς δόξαν Θεοῦ, φανερώνουν  τὴν ἀγάπη τὴ δική τους καὶ τὴν ἀγάπη τοῦ Κυρίου.

      Ἀκολουθώντας τὴν πορεία τοῦ Ζακχαίου, ὅπως μᾶς τὴν περιγράφει τὸ Εὐαγγέλιο  σήμερα, τὸ πρῶτο πρᾶγμα ποὺ  βλέπουμε εἶναι ἡ ἐπιθυμία, ὁ πόθος του νὰ συναντήσει τὸν Κύριο. Ὁ Ζακχαῖος ἦταν ἀρχιτελώνης καὶ πλούσιος, ἄνθρωπος ἄρπαγας καὶ σκληρὸς, ποὺ  θεμελίωσε τὸν πλοῦτο του στὴν ἀδικία. Ὅμως μέσα του, παρόλα τὰ πλούτη του, βρισκόταν σ’ ἕνα κρυφὸ ἀδιέξοδο  ποὺ ὁλοκάθαρα εἶδε ὁ Χριστὸς. Συνήθως οἱ ἄνθρωποι καὶ ἰδίως οἱ εὐσεβεῖς κρίνουν κάποιον ἐξωτερικά καὶ τὸν καταδικάζουν  σὰν ἁμαρτωλό, δίχως νὰ μποροῦν νὰ νοιώσουν τὴν ἀγωνία του, τὸν πόνο τῆς ἁμαρτίας του. Τὸν πόνο ποὺ ἔφερε καὶ τὴ μεγάλη ἐπιθυμία του νὰ γνωρίσει τὸ Χριστὸ, ποὺ  «ἦλθε ζητῆσαι καὶ σῶσαι τὸ ἀπολωλός». Ἡ ἐπιθυμία του βρῆκε καὶ τὸν τρόπο καὶ «προσδραμὼν ἔμπροσθεν ἀνέβη ἐπὶ συκομορέαν»,   ἔτρεξε μπροστὰ  κι ἀνέβηκε σ’ ἕνα δένδρο. Ὅσο κι ἄν χάνεται ὁ ἄνθρωπος μέσα στὸ πλῆθος τῶν ἀπρόσωπων ἐνασχολήσεών του, μέσα στὴ βοή τῆς καθημερινότητας, ὑπάρχει πάντα ἕνα δένδρο, ἕνα σημεῖο πιὸ ψηλό, ἀπ’ ὅπου μποροῦμε νὰ δοῦμε τὴν ἀλήθεια. Ἐκεὶ ποὺ θὰ μᾶς συναντήσει καὶ τὸ βλέμμα ἐκεῖνο τὸ θεϊκό, «τὸ ἐτάζον καρδίας καὶ νεφρούς», ποὺ εἰσχωρεῖ στὰ κατάβαθα τῆς καρδιᾶς τοῦ ἀνθρώπου  κι ἐλευθερώνει τὴν ψυχή του. Καὶ συντελεῖται τότε τὸ μέγα θαῦμα! Μπορεῖ ἐλεύθερα νὰ ἐξομολογεῖται τὴν ἁμαρτωλὴ ζωή του, μπορεῖ ἐλεύθερα νὰ μοιράζει τὴ μισή περιουσία του στοὺς φτωχοὺς καὶ νὰ ἀποζημιώνει τετραπλᾶ ὅσους ἀδίκησε. Αὐτὴ ἡ ἔμπρακτη ἐξομολόγηση καὶ ταπείνωση εἶναι ὁ καρπὸς τῆς ἀληθινῆς μετάνοιας, ποὺ ἄνθισε μέσα του ὅταν ἀντίκρυσε τὸ Σωτήρα, ὁ ὁποῖος ἔρχεται καὶ θέλει νὰ μείνει στὸ σπίτι του, «παρὰ ἁμαρτωλῶ ἀνδρὶ εἰσῆλθε καταλῦσαι».  Μόνο ἐκεῖνος ποὺ δὲν ἔχει μετανοιώσει πραγματικὰ γιὰ τὶς πράξεις του, μόνο ἐκεῖνος φοβᾶται τὴν ἐξομολόγηση, γιατὶ θέλοντας νὰ τὶς συνεχίσει, δὲν θέλει ποτὲ νὰ ἀναγνωρίσει πὼς ἦταν ἁμαρτωλές. Ὁ Ζακχαῖος, ἀποζημιώνοντας ὅσους εἶχε ἀδικήσει, ἐξομολογιόταν μὲ τὴν πράξη του αὐτὴ σὲ κοινοὺς καὶ γνωστοὺς ἀνθρώπους, καὶ δὲν  ζήτησε, ὅπως οἱ καλοὶ χριστιανοί, ὅπως ἡ ἀμετανόητη κοινωνία τοῦ      καιροῦ μας,  «ἅγιους», ἤ ἄγνωστους  ἱερεῖς   νὰ ἐξομολογηθεῖ  τὰ  ἁμαρτήματά του.  Ἡ μετάνοια εἶναι ὁ πόνος καὶ ἡ ἐξομολόγηση εἶναι ὁ λυγμὸς ποὺ ξεσπάει κι ἀπαλύνει τὸν πόνο, ποὺ  φέρνει ἔπειτα τὴ χαρὰ καὶ τὴν ἀγαλλίαση. Μετάνοια ἀληθινὴ  σημαίνει ὁλοκληρωτικὴ ἐξομολόγηση, δίχως ἀναστολὲς καὶ  χωρὶς φόβο καὶ προπαντὸς ἐλεύθερη ἀποδεύσμευση ἀπὸ τὰ παλιὰ καὶ πλήρη ἀποδοχὴ τοῦ νόμου  τῆς ἀγάπης. Ἡ μετάνοια εἶναι ἀποτέλεσμα τοῦ ἐσωτερικοῦ πολέμου ποὺ διεξάγεται μέσα μας, τοῦ πολέμου τῶν παθῶν, ὁ ὁποῖος, ὅπως λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, ‘γίνεται  νύχτα καὶ μέρα ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς ταπείνωσής μας, πότε κρυφὰ καὶ πότε φανερά. Καὶ μιὰ ἐπιθυμία πρὸς τὰ ἄνω ἤ πρὸς τὰ κάτω μᾶς στροβιλίζει καὶ μᾶς δημιουργεῖ τρικυμία μὲ τὶς αἰσθήσεις καὶ τὴ δίνη τῶν ἄλλων τερπνῶν τῆς ζωῆς, μὲ τὸν πηλό καὶ τὴ λάσπη στὴν ὁποία εἴμαστε χωμένοι, καὶ μὲ τὸ νόμο τῆς ἁμαρτίας ὁ ὁποῖος ἀντιστρατεύεται στὸ νόμο τοῦ Πνεύματος καὶ προσπαθεῖ νὰ καταστρέψει τὴ βασιλικὴ  καὶ θεία εἰκόνα ποὺ ὑπάρχει μέσα μας’.

      Ἀπὸ τὴν προθυμία τοῦ ἀνθρώπου νὰ ἀποχωριστεῖ ἀπ’ αὐτὰ ποὺ τὸν κρατοῦν δέσμιο πάνω στὴ γῆ, εἴτε αὐτὰ εἶναι ὑλικὸς πλοῦτος, εἴτε δύναμη , εἴτε ἐξουσία φαίνεται καὶ τὸ μέτρο τῆς ἀληθινῆς μετάνοιας. Ὁ ἄνθρωπος ξεγελιέται πολὺ εὔκολα καὶ εὔκολα μεταβάλλει τὴν πορεία του σὲ στάση καὶ ἀδιέξοδο. Τὰ πάντα συνδέονται μὲ τὴ βασικὴ τοποθέτηση τῆς καρδιᾶς του, γι αὐτὸ καὶ ὁ Κύριος ἔλεγε σὲ κάποια ἄλλη περίσταση «ὅπου γὰρ ἐστιν ὁ θησαυρὸς ὑμῶν, ἐκεῖ ἔσται καὶ ἡ καρδία ὑμῶν»,  ἡ καρδιά σας βρίσκεται ὅπου βρίσκεται ὁ θησαυρός σας. Ὁ θησαυρὸς εἶναι αὐτὸ ποὺ θεωροῦμε πολύτιμο, αὐτὸ ποὺ  προσευχώμαστε στὸ Θεὸ νὰ μᾶς δώσει, αὐτὸ ποὺ, μιὰ ὁλόκληρη ζωὴ, πασχίζουμε ν’ ἀποκτήσουμε. Ὅμως τὶς περισσότερες φορὲς αὐτὸ δὲν εἶναι ἡ  «βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ δικαιοσύνη αὐτοῦ»,  ἀλλὰ κάποιο  καθαρὰ ἐγκόσμιο καὶ ἐφήμερο ἀγαθὸ.

 

Ὁ ἄνθρωπος, ἀ., ἀ., εἶναι τόσο μικρὸς, ποὺ χάνεται μέσα στὸ πλῆθος, τὸ ἀκολουθεῖ, γίνεται εὔκολα μέρος του… Ξεχωρίζει ὅμως πάντα ἡ ἐμφανὴς ἀδικία καὶ ἁμαρτωλότητά του, γιατὶ τὸ πλῆθος «ἀκολουθεῖ» τὸν Ἰησοῦ, τηρεῖ τὸ Νόμο καὶ τὶς ἐντολές, μὲ τὴ λογικὴ πάντα καὶ τὰ μέτρα τοῦ κόσμου, γι᾽ αὐτὸ μπορεῖ νὰ  κατατάσσει τὸν Ζακχαῖο ἐκεῖ ποὺ τοῦ ἀξίζει, ἀλλὰ καὶ νὰ θέλει νὰ ἐπιβάλλει στὸ Χριστὸ ποῦ νὰ μείνει. Μέσα στὸ θρησκευόμενο πλῆθος δὲν χάνεται μόνο ὁ ἄνθρωπος, μὰ κι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, γιὰ νὰ ἔχει ἐφαρμογή ἐδὼ ὁ λόγος του, ὅταν μιλοῦσε γιὰ τὶς παραβολές, «ἵνα βλέποντες βλέπωσιν καὶ μὴ ἴδωσιν, καὶ ἀκούοντες ἀκούωσιν καὶ μὴ συνιῶσιν».

Ἀπὸ τὸ πλῆθος ξεφεύγει κανεὶς τὶς στιγμὲς ἐκεῖνες ποὺ μένει μόνος μὲ τὸν ἑαυτό του, μὲ τὸν πόνο καὶ τὶς ἁμαρτίες του, τὴν ἀγωνία καὶ τὶς προσδοκίες του, ὅταν ἁπλώνει μπροστά του τὴ ζωή του ὁλόκληρη καὶ τὴν ἀφήνει ν᾽ ἀγγίζει τὰ σύννεφα, καὶ παρακαλᾶ τότε τὸ Θεὸ νὰ τὰ ξεδιαλύνει, γιὰ νά ᾽χει ἐλπίδα στὸν Οὐρανό. Μονάχα ὁ πόνος θεριεύει τὸν πόθο καὶ μονάχα ὁ πόθος θὰ βρεῖ μιὰ συκιά ν᾽ ἀνεβεῖ, νὰ ξεχωρίσει ἀπ᾽ τὸ πλῆθος. Καὶ τότε θὰ διαπιστώσει πὼς ὁ Χριστὸς εἶναι ἐκεῖ, τὸ βλέμμα του τὸν ἀγγίζει ἀμέσως, ὄχι γιὰ νὰ τὸν ἐπιπλήξει, μὰ γιὰ νὰ τὸν λυτρώσει. Ἡ ἀγωνία του μεταμορφώνεται σὲ χαρὰ καὶ πρὶν καλά-καλὰ τὸν προσκαλέσει, ἔρχεται καὶ στὸ σπίτι του, «σήμερον γὰρ ἐν τῷ οἴκῳ σου δεῖ με μεῖναι», νὰ τὸ φωτίσει καὶ νὰ τ᾽ ἁγιάσει, νὰ μὴν ἀφήσει ἴχνη τῆς σκοτεινιᾶς τοῦ κόσμου σὲ τίποτα δικό του.

Ὁ ἄνθρωπος βάζει τὸν πόθο καὶ ὁ Θεός τὴ χάρη. Κι εἶναι ἡ χάρη τότε ποὺ τὸν ἀπελευθερώνει ἀπὸ τὸν κόσμο κι ἀπ᾽ ὅσα μάζευε κι ἔχτιζε μέσα τους τὴν ψυχή του. Τὰ ἐπιστρέφει στὸ πολλαπλάσιο, δὲν τὰ χρειάζεται. Μιὰ καινούργια ζωὴ ἀρχίζει, μᾶλλον τώρα ἀρχίζει νὰ βλέπει τὴ ζωή τὴν πραγματική, τὴ φωτισμένη ἀπὸ τὸ ἀληθινὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ· ἕνα φῶς ποὺ θὰ τὸ χρειαστεῖ γιὰ τὴ μεγάλη διάβαση...

 

 

Δάφνη

     

Περι Θειας Κοινωνίας στην αγρυπνία του Αγ, Γρηγορίου Θεολόγου-Ομιλια π.Σεβαστιανού Τοπάλη

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΕ΄ ΛΟΥΚΑ – 31 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2016

Ιερά Μητόπολις Σερβίων και Κοζάνης

ΚΥΡΙΑΚΗ  ΙΕ΄  ΛΟΥΚΑ

(Λκ. ιθ΄, 1-10)

        Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, μόλις ἀπομακρυνθήκαμε λίγο ἀπὸ τὶς γιορτὲς τῆς Ἐπιφάνειας τοῦ Κυρίου μας, τῆς Γέννησής Του δηλαδὴ καὶ τῆς Βάπτισής Του, μᾶς εἰσάγει ἀπὸ σήμερα, ἕνα μήνα περίπου πρίν, στὴ Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Κι ἐπειδὴ ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ εἶναι καιρὸς μετάνοιας, ἡ Ἐκκλησία  μὲ τὴ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ μᾶς ἀναγγέλλει τὸν ἐρχομό της καὶ μᾶς καλεῖ σὲ ἔμπρακτη μετάνοια. Νὰ τί μᾶς λέει τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο: «Ἐκεῖνο τὸν καιρὸ περνοῦσε ὁ Ἰησοῦς μεσ’ ἀπ’ τὴν Ἱεριχῶ. Καὶ νὰ ἕνας ἄνθρωπος ποὺ τὸν ἔλεγαν Ζακχαῖο καὶ αὐτὸς ἦταν ἀρχιτελώνης καὶ σὰν ἀρχιτελώνης ἦταν πλούσιος. Καὶ ζητοῦσε νὰ δεῖ τὸν Ἰησοῦ ποιὸς εἶναι καὶ δὲ μποροῦσε, ἐξαιτίας τοῦ κόσμου καὶ ἐπειδὴ ἦταν μικρόσωμος. Ἔτρεξε λοιπὸν μπροστὰ καὶ ἀνέβηκε σὲ μία συκομουριὰ γιὰ νὰ τὸν δεῖ, γιατί ἀπὸ κεῖ θὰ περνοῦσε. Καὶ μόλις ἦλθε σὲ κεῖνο τὸ μέρος, σήκωσε τὰ μάτια Του ὁ Ἰησοῦς καὶ τὸν εἶδε καὶ τοῦ εἶπε, Ζακχαῖε, κατέβα γρήγορα, γιατί σήμερα πρέπει νὰ μείνω σπίτι σου. Καὶ ὁ Ζακχαῖος κατέβηκε ἀμέσως καὶ ὑποδέχθηκε τὸν Ἰησοῦ μὲ χαρά. Ὅλοι τότε ποὺ τὸ εἶδαν ἐτοῦτο γόγγυζαν καὶ ἔλεγαν ὅτι μπῆκε νὰ φιλοξενηθεῖ στὸ σπίτι ἑνὸς ἁμαρτωλοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Ζακχαῖος ὅμως στάθηκε μπροστὰ στὸν Ἰησοῦ καὶ τοῦ εἶπε. Νὰ, τὰ μισὰ ἀπὸ τὰ ὑπάρχοντά μου, Κύριε, τὰ δίνω στοὺς φτωχούς. Κι ἂν τύχει καὶ ἔκλεψα κανενὸς τοῦ τὸ δίνω πίσω τετραπλάσιο. Τότε τοῦ εἶπε ὁ Ἰησοῦς. Σήμερα ἔγινε σωτηρία σὲ τοῦτο τὸ σπίτι, γιατί κι αὐτὸς εἶναι παιδὶ τοῦ Ἀβραάμ. Γιατί ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἦλθε γιὰ νὰ ψάξει νὰ βρεῖ καὶ νὰ σώσει τοὺς χαμένους».

Ὁ Ζακχαῖος, ὡς ἀρχιτελώνης, εἶναι στὴ συνείδηση τοῦ λαοῦ σύμβολο τοῦ ἁμαρτωλοῦ ἀνθρώπου. Ἀγαπάει τὸ χρῆμα καὶ  σύμφωνα μὲ τὴ δική του  ὁμολογία δὲ διστάζει νὰ κλέβει συνανθρώπους  του. Εἶναι πλούσιος καὶ ἀγαπάει τὸν πλοῦτο του. Ὅμως, ἡ δύναμη τῆς συνείδησής του τὸν ἐλέγχει. Αἰσθάνεται ἐνοχὲς γιὰ τὶς ἀδικίες ποὺ ἔκανε. Ἔχει, ὅμως, ἕνα κενὸ μέσα στὴν ψυχή του, δὲν ἔχει πληρότητα. Παρόλο ποὺ τὰ ἔχει ὅλα, κάτι τοῦ λείπει. Γι’ αὐτὸ τὸ κάτι ἄλλο γεννιέται μέσα του ὁ πόθος. Ἀναζητᾶ, λοιπὸν τὴν ἀλήθεια. Μαθαίνει ὅτι ὁ Χριστός, ποὺ ἀντιμετωπίζει μὲ ἐπιείκεια τοὺς ἁμαρτωλούς, ἦρθε στὴν πόλη του. Τρέχει νὰ τὸν δεῖ, νὰ τὸν συναντήσει, νὰ τὸν ἀκούσει. Ἐμπόδια προβάλλονται σὲ αὐτὴ τὴν προσπάθεια, ὁ κόσμος πρῶτα ποὺ εἶναι πολὺς, ὁ ἐαυτός του ποὺ εἶναι μικρόσωμος, ἡ κοινωνικὴ θέση του ποὺ εἶναι ἀρχιτελώνης καὶ ὁ πλοῦτος του. Ὅταν, ὅμως ὑπάρξει ἡ δίψα γιὰ τὸ Χριστὸ μέσα στὸν ἄνθρωπο, τότε δὲ λογαριάζει τὰ ἐμπόδια, κάνει θυσίες. Θυσιάζει, ἔτσι, ὁ Ζακχαῖος τὴ θέση του, ἀπαρνεῖται τὸν ἑαυτό του, τὸν ἀτομισμό του, δὲν τὸν νοιάζει τί θὰ πεῖ ὁ κόσμος καὶ σὰν μικρὸ παιδὶ ἀνεβαίνει πάνω στὸ δέντρο μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ δεῖ τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Ταπεινώνεται, λοιπὸν καὶ δικαιώνεται.

     Ὁ Χριστὸς ἀνάμεσα στὸν ὄχλο βλέπει αὐτὴν τὴν ὥρα μόνο τὸ Ζακχαῖο, βλέπει τὸν πόθο του, γνωρίζει ὡς παντογνώστης τί ζητᾶ καὶ ἀνταποκρίνεται. Τὸν καλεῖ μὲ τὸ ὄνομά του («Ζακχαῖε, κατέβα γρήγορα») καὶ τὸν τιμᾶ μὲ τὴν ἐπίσκεψή του («Σήμερα πρέπει νὰ μείνω σπίτι σου»). Ὅλα αὐτὰ ξαφνιάζουν τὸ Ζακχαῖο, δὲν τὰ περιμένει. Κατεβαίνει ἀπὸ τὸ δέντρο καὶ ὑποδέχεται μὲ χαρὰ στὸ σπίτι του τὸν Ἰησοῦ. Ὅταν πραγματοποιηθεῖ ἡ προσωπικὴ συνάντηση τοῦ ἁμαρτωλοῦ μὲ τὸ Χριστό, τότε ἔρχεται ἡ χαρά, ἡ γνήσια χαρά, ἡ μόνιμη, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ τὴν ἀφαιρέσει κανείς, ἔρχεται ὁ φωτισμός, ἡ καλὴ ἀλλοίωση. Ὁ ἄνθρωπος, τότε, βλέπει καὶ ἀξιολογεῖ τὰ πράγματα διαφορετικά. Δὲ στηρίζεται στὰ ἐφήμερα καὶ φθαρτὰ καὶ αὐτὸν τὸν πλοῦτο τὸν μοιράζει εἴτε στοὺς φτωχούς, εἴτε σὲ ὅσους ἔχει ἀδικήσει.

        Ἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι οἱ πολλοὶ γογγύζουν, κρίνουν, κατηγοροῦν, ἐνοχλοῦνται, γιατί ὁ Ἰησοῦς πῆγε νὰ φιλοξενηθεῖ στὸ σπίτι ἑνὸς ἁμαρτωλοῦ. Μέσα στὸ σπίτι συντελεῖται ἕνα μυστήριο. Ὁ ἀρχιτελώνης ἐξομολογεῖται καὶ ὁμολογεῖ τὶς ἀδικίες καὶ τὶς κλοπὲς ποὺ ἔκανε στὴ ζωή του. «Κύριε, ἔχουν δίκιο. Ὑπῆρξα παλιάνθρωπος, καταχραστής, σκληρὸς καὶ ἀπάνθρωπος. Τώρα, λοιπόν, μετανιώνω καὶ ἀλλάζω μὲ τὴ δική σου χάρη. Δίνω τὰ μισὰ ἐλεημοσύνη στοὺς φτωχοὺς καὶ ὅποιον ἀδίκησα τέσσερις φορὲς ἐπάνω.»

        Ἔτσι, μὲ τὴν ἔμπρακτη μετάνοια ὁ ἁμαρτωλὸς ἀρχίζει νὰ δίνει, ἐνῶ μέχρι τώρα ἔπαιρνε. Τώρα μοιράζεται, γιατί ἔχει ἀγάπη. Ἀποδεικνύεται ἀληθινὰ πλούσιος γιατί ἔχει χαρὰ καὶ εὐτυχία. «Σήμερον ἐν τῷ οἴκῳ τούτῳ σωτηρία ἐγένετο».

        Ὁ Χριστός, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἦρθε στὴ Γῆ γιὰ νὰ καλέσει «ἁμαρτωλοὺς εἰς μετάνοιαν» καὶ εἶναι γνωστὸ πὼς «οὐδεὶς ἀναμάρτητος». Καιρὸς, λοιπόν, νὰ συνειδητοποιήσουμε τὴν ἁμαρτωλότητά μας καὶ αὐτὸ θὰ γίνει ἀφορμὴ μετάνοιας καὶ σωτηρίας γιὰ τὸν καθένα μας. Πιὸ εὔκολα ὁ ἁμαρτωλὸς κερδίζει τὸν παράδεισο ὅταν μετανοεῖ, ὅπως ὁ ληστὴς στὸ Σταυρό, ὅπως ὁ σημερινὸς Ζακχαῖος, παρὰ ὁ δίκαιος ποὺ στηρίζεται στὶς  ἀρετές του καὶ δὲν αἰσθάνεται τὴν ἁμαρτία του. Ἰδιαίτερα σήμερα, ποὺ πολλοὶ ἄνθρωποι βρίσκονται σὲ ἀδιέξοδο καὶ ἀπόγνωση, ὅποιοι κι ἂν εἴμαστε, ὅ,τι καὶ ὅσα κι ἂν ἔχουμε κάνει, ἂς ποθήσουμε τὴ συνάντησή μας μὲ τὸ Χριστό, ὅπως ὁ Ζακχαῖος, κι ἂς μετανοήσουμε γιατί ὁ Χριστὸς «ἦλθε ζητῆσαι καὶ σῶσαι τὸ ἀπολωλός». Ἀμήν.

Π.Κ.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 31 Ιανουαρίου - ΙΕ´ Λουκά

Κύριε,

ὑπόσχομαι νὰ δώσω τὰ μισὰ

ἀπὸ τὰ ὑπάρχοντά μου

στοὺς φτωχοὺς

καὶ ν’ ἀνταποδώσω

στὸ τετραπλάσιο

ὅσα ἔχω πάρει μὲ ἀπάτη.

(Λουκ. ιθ´ 1-10)

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, διήρχετο ὁ ᾿Ιησοῦς τὴν ᾿Ιεριχώ· καὶ ἰδοὺ ἀνὴρ ὀνόματι καλούμενος Ζακχαῖος, καὶ αὐτὸς ἦν ἀρχιτελώνης, καὶ οὗτος ἦν πλούσιος, καὶ ἐζήτει ἰδεῖν τὸν ᾿Ιησοῦν τίς ἐστι, καὶ οὐκ ἠδύνατο ἀπὸ τοῦ ὄχλου, ὅτι τῇ ἡλικίᾳ μικρὸς ἦν. Καὶ προδραμὼν ἔμπροσθεν ἀνέβη ἐπὶ συκομορέαν, ἵνα ἴδῃ αὐτόν, ὅτι ἐκείνης ἤμελλε διέρχεσθαι. Καὶ ὡς ἦλθεν ἐπὶ τὸν τόπον, ἀναβλέψας ὁ ᾿Ιησοῦς εἶδεν αὐτὸν καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν· Ζακχαῖε, σπεύσας κατάβηθι· σήμερον γὰρ ἐν τῷ οἴκῳ σου δεῖ με μεῖναι. Καὶ σπεύσας κατέβη, καὶ ὑπεδέξατο αὐτὸν χαίρων. Καὶ ἰδόντες πάντες διεγόγγυζον λέγοντες ὅτι παρὰ ἁμαρτωλῷ ἀνδρὶ εἰσῆλθε καταλῦσαι. Σταθεὶς δὲ Ζακχαῖος εἶπε πρὸς τὸν Κύριον· ᾿Ιδοὺ τὰ ἡμίση τῶν ὑπαρχόντων μου, Κύριε, δίδωμι τοῖς πτωχοῖς, καὶ εἴ τινός τι ἐσυκοφάντησα, ἀποδίδωμι τετραπλοῦν. Εἶπε δὲ πρὸς αὐτὸν ὁ ᾿Ιησοῦς ὅτι σήμερον σωτηρία τῷ οἴκῳ τούτῳ ἐγένετο, καθότι καὶ αὐτὸς υἱὸς ᾿Αβραάμ ἐστιν. ῏Ηλθε γὰρ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ζητῆσαι καὶ σῶσαι τὸ ἀπολωλός.

Απόδοση σε απλή γλώσσα

Εκεῖνο τὸν καιρό, ὁ ᾿Ιησοῦς περνοῦσε μέσα ἀπὸ τὴν ῾Ιεριχώ. ᾿Εκεῖ ὑπῆρχε κάποιος, ποὺ τὸ ὄνομά του ἦταν Ζακχαῖος. ῏Ηταν ἀρχιτελώνης καὶ πλούσιος. Αὐτὸς προσπαθοῦσε νὰ δεῖ ποιὸς εἶναι ὁ ᾿Ιησοῦς· δὲν μποροῦσε ὅμως ἐξαιτίας τοῦ πλήθους καὶ γιατὶ ἦταν μικρόσωμος. ῎Ετρεξε λοιπὸν μπροστὰ πρὶν ἀπὸ τὸ πλῆθος κι ἀνέβηκε σὲ μιὰ συκομουριὰ γιὰ νὰ τὸν δεῖ, γιατὶ θὰ περνοῦσε ἀπὸ κεῖ. ῞Οταν ἔφτασε ὁ ᾿Ιησοῦς στὸ σημεῖο ἐκεῖνο, κοίταξε πρὸς τὰ πάνω, τὸν εἶδε καὶ τοῦ εἶπε· «Ζακχαῖε, κατέβα γρήγορα, γιατὶ σήμερα πρέπει νὰ μείνω στὸ σπίτι σου».᾿Εκεῖνος κατέβηκε γρήγορα καὶ τὸν ὑποδέχτηκε μὲ χαρά. ῞Ολοι ὅσοι τὰ εἶδαν αὐτὰ διαμαρτύρονταν κι ἔλεγαν ὅτι πῆγε νὰ μείνει στὸ σπίτι ἑνὸς ἁμαρτωλοῦ.  Τότε σηκώθηκε ὁ Ζακχαῖος καὶ εἶπε στὸν Κύριο· «Κύριε, ὑπόσχομαι νὰ δώσω τὰ μισὰ ἀπὸ τὰ ὑπάρχοντά μου στοὺς φτωχοὺς καὶ ν’ ἀνταποδώσω στὸ τετραπλάσιο ὅσα ἔχω πάρει μὲ ἀπάτη».῾Ο ᾿Ιησοῦς, ἀπευθυνόμενος σ’ αὐτόν, εἶπε· «Σήμερα αὐτὴ ἡ οἰκογένεια σώθηκε· γιατὶ κι αὐτὸς ὁ τελώνης εἶναι ἀπόγονος τοῦ ᾿Αβραάμ. ῾Ο Υἱὸς τοῦ ᾿Ανθρώπου ἦρθε γιὰ ν’ ἀναζητήσει καὶ νὰ σώσει αὐτοὺς ποὺ ἔχουν χάσει τὸν δρόμο τους».

Ο Απόστολος της Κυριακής 31 Ιανουαρίου 2016

Μὴν ἀφήνεις

ἀχρησιμοποίητο

τὸ χάρισμα ποὺ ἔχεις

καὶ ποὺ σοῦ δόθηκε

ὅταν ὕστερα ἀπὸ ὑπόδειξη

τῶν προφητῶν τῆς ἐκκλησίας

σὲ χειροτόνησαν οἱ πρεσβύτεροι.

(Α´ Τιμ. δ´ 9-15)

Τέκνον Τιμόθεε, πιστὸς ὁ λόγος καὶ πάσης ἀποδοχῆς ἄξιος· εἰς τοῦτο γὰρ καὶ κοπιῶμεν καὶ ὀνειδιζόμεθα, ὅτι ἠλπίκαμεν ἐπὶ Θεῷ ζῶντι, ὅς ἐστι σωτὴρ πάντων ἀνθρώπων, μάλιστα πιστῶν. Παράγγελλε ταῦτα καὶ δίδασκε. Μηδείς σου τῆς νεότητος καταφρονείτω, ἀλλὰ τύπος γίνου τῶν πιστῶν ἐν λόγῳ, ἐν ἀναστροφῇ, ἐν ἀγάπῃ, ἐν πνεύματι, ἐν πίστει, ἐν ἁγνείᾳ. ῞Εως ἔρχομαι πρόσεχε τῇ ἀναγνώσει, τῇ παρακλήσει, τῇ διδασκαλίᾳ. Μὴ ἀμέλει τοῦ ἐν σοὶ χαρίσματος, ὃ ἐδόθη σοι διὰ προφητείας μετὰ ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν τοῦ πρεσβυτερίου. Ταῦτα μελέτα, ἐν τούτοις ἴσθι, ἵνα σου ἡ προκοπὴ φανερὰ ᾖ ἐν πᾶσιν.

Απόδοση σε απλή γλώσσα

Παιδί μου Τιμόθεε, αὐτὸ ποὺ λέω εἶναι ἀλήθεια κι ἀξίζει νὰ γίνει πέρα γιὰ πέρα ἀποδεκτό. Κι ἐμεῖς γι’ αὐτὸ ὑπομένουμε κόπους καὶ ὀνειδισμούς, γιατὶ στηρίξαμε τὴν ἐλπίδα μας στὸν ἀληθινὸ Θεό, ποὺ εἶναι σωτήρας ὅλων τῶν ἀνθρώπων κι ἰδιαίτερα τῶν πιστῶν. 

Αὐτὰ νὰ παραγγέλλεις καὶ νὰ διδάσκεις.  Κανεὶς νὰ μὴ σὲ καταφρονεῖ ποὺ εἶσαι ἀκόμη νέος. ᾿Αντίθετα, νὰ γίνεις ὑπόδειγμα γιὰ τοὺς πιστοὺς μὲ τὸν λόγο, μὲ τὴ συμπεριφορά σου, μὲ τὴν ἀγάπη, μὲ τὴν πνευματικὴ ζωή, μὲ τὴν πίστη, μὲ τὴν ἁγνότητα. ῞Ωσπου νὰ ἔρθω, συγκέντρωσε τὴν προσοχή σου στὴν ἀνάγνωση τῶν Γραφῶν, στὶς συμβουλὲς καὶ στὴ διδασκαλία. Μὴν ἀφήνεις ἀχρησιμοποίητο τὸ χάρισμα ποὺ ἔχεις καὶ ποὺ σοῦ δόθηκε ὅταν ὕστερα ἀπὸ ὑπόδειξη τῶν προφητῶν τῆς ἐκκλησίας σὲ χειροτόνησαν οἱ πρεσβύτεροι. Αὐτὰ νὰ ἔχεις στὸν νοῦ σου, μ’ αὐτὰ νὰ ἀσχολεῖσαι, ὥστε ἡ πρόοδός σου νὰ εἶναι φανερὴ σ’ ὅλα.

Αποφθέγματα και νουθεσίες του Γέροντα Ευσεβίου Γιαννακάκη (1910-1995)

Η μεγαλύτερη δύναμις στην υδρόγειο σφαίρα είναι η Χάρις του Θεού.
Να είμαστε αχόρταγοι για τη θεία Χάρη. Να μη χορταίνουμε
Όταν έρχεται η θεία Χάρη, θα στεκόμαστε με αυτοσυγκέντρωση, αυτοέλεγχο , προσευχή.
Με τη συνεχή προσπάθεια η κάθε ψυχή , με θέληση αγαθή και με τη χάρη του Θεού, προάγεται και προκόπτει στην αρετή και στην αγιότητα.

Όποιος αγωνίζεται κατά της αμαρτίας, γράφει τις ωραιότερες σελίδες στο βιβλίο του Θεού. Γιατί όλα γράφονται εκεί.
Όσοι έφυγαν με αρετή, τους έτυχε μεγάλη υποδοχή στον ουρανό.
Μόνιμος υπάλληλος, σου λέει, στο Δημόσιο. Τι είναι αυτό μπροστά στην αιωνιότητα; Έχουμε εξασφαλίσει θέση μονιμότητος Εκεί;
Όλο και να προσθέτουμε ένα κομμάτι στη γέφυρα της αγιότητος που θα μας οδηγήσει στον ουρανό.

Ο πονηρός ψιθυρίζει την απιστία. Ούτε ένα γιώτα δεν θα παραλειφθεί από όσα είπε ο Κύριος. Υπάρχει κόλαση και Παράδεισος. Και μάλιστα εμείς οι πιστοί θα κριθούμε αυστηρότερα.

Ἡ προσευχὴ τῆς ἀγάπης

Κύριε,
Κάνε με ὄργανο τῆς εἰρήνης.
Κάνε στὴ θέση τοῦ μίσους, νὰ βάζω τὴν ἀγάπη.
Στὴ θέση τῆς ὕβρης, νὰ βάζω τὴν συγγνώμη.
Στὴ θέση τῆς πλάνης, νὰ βάζω τὴν πίστη.
Στὴ θέση τῆς διχόνοιας, νὰ βάζω τὴν ἕνωση.
Στὴ θέση τῆς ἀπελπισίας, νὰ βάζω τὴν ἐλπίδα.
Στὴ θέση τῆς λύπης, νὰ δίνω τὴ χαρά.
Κύριε,
Κάνε νὰ μὴ ζητῶ τόσο νὰ παρηγορηθῶ, ὅσο νὰ παρηγορῶ.
Νὰ μὴ ζητῶ τόσο νὰ ἀγαποῦμαι, ὅσο νὰ ἀγαπῶ.
Γιατὶ ὅταν δίνουμε λαβαίνουμε.
Ὅταν λησμονοῦμε τὸν ἑαυτό μας, τὸν ξαναβρίσκουμε.
Ὅταν συγχωροῦμε λαβαίνουμε τὴν ἄφεση.
Ὅταν ἀποθνῄσκουμε, βρίσκουμε τὴν αἰώνια ζωή.

Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ

 Νικολάου Στ. Μπακοδήμου, θεολόγου

 Στις 30 Ιανουαρίου, κάθε χρόνο, γιορτάζουμε τη μνήμη των Τριών Ιεραρχών, όπως καθιερώθηκε από το 1100 μ.Χ.. Η γιορτή τους, από το 1842, λέγεται και εορτή των Γραμμάτων, μιας και οι Τρεις Ιεράρχες ήταν Μεγάλοι Δάσκαλοι αλλά και Πατέρες της Εκκλησίας.

  Οι Τρεις Ιεράρχες είναι: ο Μέγας Βασίλειος, ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος και ο Γρηγόριος ο Θεολόγος. Η γιορτή τους είναι γιορτή της παιδείας και των γραμμάτων, γιορτή των δασκάλων και των μαθητών. Είναι γιορτή τόσο σχολική όσο και Χριστιανική. Σχολική είναι, γιατί οι Τρεις Ιεράρχες, ήταν άνθρωποι μορφωμένοι, σοφοί δάσκαλοι, φημισμένοι ρήτορες και συγγραφείς. Πρόσφεραν πάρα πολλά στα γράμματα, διαθέτοντας ολόκληρη την περιουσία τους. Χριστιανική είναι, γιατί και οι τρεις ήταν ευσεβείς Ιεράρχες, επιφανείς θεολόγοι, με κοινωνική προσφορά και φιλανθρωπικό έργο, που διέθεσαν τη ζωή τους στην πίστη τους για το Χριστό. Μελέτησαν τους αρχαίους κλασικούς συγγραφείς και φιλοσόφους, και κατόρθωσαν να συμφιλιώσουν το Αρχαίο Ελληνικό Πνεύμα με την Χριστιανική Πίστη. Απέρριψαν τα ειδωλολατρικά στοιχεία και κράτησαν τις αρχές της διαλεκτικής σκέψης της ελληνικής παιδείας, ακολουθώντας τη συμβουλή του Αποστόλου Παύλου «να δοκιμάζουμε τα πάντα αλλά να κρατάμε το καλό». Έστησαν έτσι γέφυρες ανάμεσα στο κλασικό και το σύγχρονο, ανάμεσα στη γνώση και την αρετή, ανάμεσα στην αναζήτηση της επιστημονικής αλήθειας και την πραγματική αλήθεια της αγάπης, ανάμεσα στη θεωρία και στην πράξη, τον Ελληνισμό και το Χριστιανισμό. Δικαιολογημένα η εποχή τους ονομάστηκε: «Χρυσός Αιώνας της Εκκλησίας». 

   Το έργο των Τριών Ιεραρχών είναι πολύ μεγάλο. Όλοι οι φτωχοί, οι άρρωστοι, τα ορφανά και οι ηλικιωμένοι έβρισκαν καταφύγιο κοντά τους. Η μεγάλη τους καρδιά και η χριστιανική ψυχή τους γίνονταν στέγη για όσους είχαν ανάγκη. Ήταν τόση η καλοσύνη και η φιλανθρωπία τους, που δεν υπολόγισαν τα πλούτη και τα χρήματά τους. Τίποτα δεν κράτησαν για τον εαυτό τους. Όλα τα υπάρχοντά τους τα διέθεσαν για να δώσουν χαρά στους συνάνθρωπούς τους. Πολλές φορές οι Ιεράρχες με τα ίδια τους τα χέρια, έδεναν τις πληγές των αρρώστων. Τίποτε δεν τους φόβιζε. Ακόμη και τους λεπρούς περιποιούνταν.

    Οι Τρεις Ιεράρχες ήταν και ιεραπόστολοι. Δίδασκαν τη Χριστιανική θρησκεία και το Λόγο του Θεού με πάθος, γεγονός που σε συνδυασμό με τη μεγάλη τους μόρφωση, τους έφερε αντιμέτωπους και εχθρούς με βασιλιάδες και άρχοντες. Δίκαια, λοιπόν, ονομάστηκαν Μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας και Προστάτες των Γραμμάτων και των Σχολείων. Ας πούμε κάποια λίγα για εκείνους… 

   Ο Μέγας Βασίλειος θεμελίωσε τη Χριστιανική του Θεολογία, αντλώντας επιλεκτικά από την αρχαιοελληνική και κυρίως από την πλατωνική φιλοσοφία. Καθημερινά δίδασκε τους ανθρώπους εξηγώντας το Ευαγγέλιο. Συμβούλευε τη νεολαία να διαβάζει την ελληνική ιστορία, μυθολογία, ποίηση και φιλοσοφία. Έγραψε πολλά βιβλία, επιστολές, κηρύγματα, ομιλίες, προσευχές και τη Θεία Λειτουργία που φέρει το όνομά του. Ολόκληρη πόλη, την περίφημη Βασιλειάδα, αποτελούν τα φιλανθρωπικά του ιδρύματα: νοσοκομεία, ορφανοτροφεία, ξενώνες, εργαστήρια, σχολεία κ.α. για τα οποία διέθεσε όλα του τα υπάρχοντα. Η μνήμη του εορτάζεται την 1η Ιανουαρίου.

   Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος διακρίθηκε για τη ρητορική του τέχνη. Τα λόγια, η διδασκαλία και το κήρυγμά του συγκινούσαν όλους τους ανθρώπους. Γι αυτό τον ονόμασαν «Χρυσόστομο», δηλαδή στόμα χρυσό. Ακόμα και σήμερα, «των αρετών το θησαύρισμα», καθώς τον ονόμασαν, εξακολουθεί να μας φωτίζει με τα πολλά του συγγράμματα. Ανάμεσα σ’ αυτά ιδιαίτερη θέση κατέχει η Θεία Λειτουργία που φέρει τ’όνομά του. Η Εκκλησία μας τιμάει την μνήμη του στις 13 Νοεμβρίου, στις 27 Ιανουαρίου (Ανακομιδή) και στις 30 Ιανουαρίου μαζί με τους άλλους δύο Ιεράρχες.

   Ο Γρηγόριος διακρίθηκε για τον αγνό του χαρακτήρα και τις πολλές αρετές καθώς και για το τεράστιο συγγραφικό του έργο, που περιλαμβάνει λόγους, επιστολές και ποιήματα. Η Εκκλησία μας τον κατέταξε ανάμεσα στους αγίους της και τον τιμά ξεχωριστά στις 25 Ιανουαρίου καθώς και στις 30 του ίδιου μήνα, γιορτή των Τριών Ιεραρχών. Οι Τρεις Ιεράρχες έδειξαν με τη ζωή και το έργο τους ότι η πίστη προς το Θεό και η αγάπη προς το συνάνθρωπο συμβαδίζουν. Νοημάτισαν τον αρχαίο κλασικό κόσμο και διέσωσαν αξίες με πανανθρώπινο περιεχόμενο. Οι ίδιοι είναι και θα είναι οδηγοί προς την αληθινή γνώση και μόρφωση, αγαθά πρότυπα κάθε νέου ανθρώπου.

Χρειάζεται ἀγώνας.

Χρειάζεται ἀγώνας.
Ἔχομε νά παλέψομε «πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου».
Ἔχομε νά παλέψομε μέ τόν «λέοντα τὸν ὠρυόμενον». Δέν ἐπιτρέπεται στόν ἀγώνα νά ἐπιτύχει ὁ πολυμήχανος. Αὐτό προϋποθέτει δάκρυ, μετάνοια, προσευχή, ἐλεημοσύνη, αἴτηση μέ συνοδεία τήν ἐμπιστοσύνη στόν Χριστό καί ὄχι τήν ὀλιγοπιστία.
Μόνον ὁ Χριστός μπορεῖ νά μᾶς βγάλει ἀπ΄τόν κλοιό τῆς ἐρημιᾶς. Προσευχή καί μετάνοια καί ἐλεημοσύνη.
Δῶστε ἔστω κι ἕνα ποτήρι νερό, ἄν δέν ἔχετε χρήματα. Καί νά ξέρετε ὅτι ὅσο ἁγιάζεσθε, τόσο εἰσακούονται οἱ προσευχές σας.
Απόσπασμα από το Βιβλίο
«ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΙ»
του ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΟΥ.

- Δεν φθάνει μόνον ή προσευχή.

Γέροντα, ή προσευχή δεν βοηθάει στην κάθαρση τού νού;
- Δεν φθάνει μόνον ή προσευχή.
Το νά καίη κανείς κιλά λιβάνι, όταν προσεύχεται, άν ό νους του είναι γεμάτος άπό κακούς λογισμούς γιά τους άλλους, δεν ωφελεί. 'Από τον νού κατεβαίνει το τηλεγράφημα στην καρδιά καί κάνει τον άνθρωπο θηρίο.
Ό θεός θέλει νά έχουμε ­καρδίαν καθαράν, καί ή καρδιά μας είναι καθαρή, όταν δεν επιτρέπουμε να περνάη από τον νου μας κακός λογισμός για τους άλλους

Γέρων Παΐσος ο Αγιορείτης.

Απαντήσεις - περί πολεμικών τεχνών γιά την ιερά μητρόπολη Γλυφάδας

https://news.google.gr/news/rtc?ncl=dIe4IeHTG78KyEMv26vs3NjSaIqnM&authuser=0&topic=e

Το κείμενο γράφτηκε από κάποιον Ορθόδοξο χριστιανό ιερομόναχο π.Θ.
ο οποίος παλαιότερα είχε συμμετάσχει και είναι γνώστης περί των πολεμικών τεχνών.

Είναι άδικο να συσχετίζονται απόλυτα οι πολεμικές σχολές και τέχνες με τον ψεύτικο βουδισμό και άλλες θρησκείες.

Ανέκαθεν και απο αρχαιοτάτων χρόνων υπήρχαν πολεμικές τέχνες και σχολές εκτός βουδισμού,
που ΠΟΤΕ δεν καταδίκασε και δεν κατέκρινε στο παραμικρό εδώ και χιλιάδες χρόνια η Ορθόδοξη Εκκλησία.

Το αντίθετο μάλιστα! Απο την Αγία Γραφή και την Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας εώς τις ημέρες μας,
υπάρχουν πάρα πολλά παραδείγματα αγιασμού και αγίων σε γνώστες πολεμικών τεχνών!!!
Το ποιό τρανταχτό παράδειγμα στην Παλαιά Διαθήκη είναι ο Δαυίδ,
ο οποίος εκτός ότι σε πολλές μάχες που είχε πάρει,
σκοτώνοντας αρκετούς εχθρούς που ήθελαν να κατακτήσουν παρανόμως την χώρα τους,
κατάφερε και σκότωσε σε προσωπική μάχη τον Γολιάθ
και μάλιστα του έδωσε την χαριστική βολή με το ίδιο το σπαθί του ειδωλολάτρη Γολιάθ.
Το ίδιο αυτό πολεμικό όπλο του ειδωλολάτρη Γολιάθ δεν το απέριψε ο Δαυίδ επειδή ήταν ειδωλολατρικό,
αλλά το χρησιμοποίησε αυτό το σπαθί και σε πολλές μάχες που είχε κάνει εν συνεχεία ο Δαυίδ!
και όταν τελείωσαν οι μάχες δεν το πέταξε ο Δαυίδ αλλά το έβαλε ως τρόπαιο-έμβλημα μέσα στην κατοικία του!
Επίσης αυτός ο μεγάλος πολεμιστής και γνώστης πολεμικών τεχνών προφήτης Δαύιδ
δημιούργησε και το υμνολογικό βιβλίο και προσευχητάριο «το ψαλτήρι»
που είναι το μοναδικό βιβλίο που οι προσευχές-ψαλμοί του υπάρχουν σε ΟΛΕΣ τις ακολουθείες και προσευχές της Ορθόδοξης Εκκλησίας!
Επίσης βλέπουμε πολλά τέτοια παραδείγμα μέσα στην Παλαιά Διαθήκη.

Ακόμα υπάρχουν πολλοί μεγάλοι άγιοι της Εκκλησίας πού ήταν (ορισμένοι άριστοι) γνώστες πολεμικών τεχνών.
Τρανό και μεγάλο παράδειγμα είναι ο Άγιος Γεώργιος ο οποίος ανήκε στον Ρωμαϊκό Στρατό και ήξερε τόσο καλά τις πολεμικές τέχνες και είχε τέτοια επιτυχία σε μάχες, που άνηκε στην ομάδα των «αηττήτων» του Ρωμαϊκού Στρατού.
Το ίδιο σχεδόν θα μπορούσαμε να πούμε και γιά τον Άγιο Δημήτριο, τον άγιο Κωνσταντίνο, τον άγιο Θεόδωρο, τον άγιο Μερκούριο αλλά και γιά πλειάδα πολλών χιλιάδων στρατιωτικών αγίων της Ορθοδοξίας.
Που όχι μόνο δεν ήταν εμπόδιο οι γνώσεις τους σε πολεμικές τέχνες,
αλλά σχεδόν υποβοηθούσαν προς τον αγιασμό και προς την ετοιμότητα
και αντιμετώπιση εναντίων των μαρτυρικών πόνων και στα σκληρά μαρτύρια που αντιμετώπισαν,
νίκησαν και επιβλήθηκαν και είχαν ως τελικό αποτέλεσμα τον μεγάλο αγιασμό
και το Θεϊκό παράδειγμά αυτών των μάχιμων αγίων σε όλο τον κόσμο.

Δυστυχώς ο αγαπητός μητροπολίτης Γλυφάδας επιρρεάστηκε από διάφορους «γνώστες» και «απόλυτους»
που νομίζουν ότι αυτά που συμβαίνουν δυστυχώς σε διάφορες βουδιστικές πολεμικές σχολές, συμβαίνουν και σε όλες τις άλλες πολεμικές σχολές!

Από προσωπική εμπειρία μπορώ να πώ ότι τουλάχιστον πάνω από το 90% των πολεμικών σχολών δεν συμβαίνει (όχι μονο) η παραμικρή προπαγάνδα του βουδισμού και άλλων θρησκειών αλλά αντίθετα στις περισσότερες σχολές πολεμικών τεχνών σε όλο τον κόσμο διδάσκονται από δασκάλους που οικειοθελώς έχουν Χριστιανική πίστη και θρησκεία!
Σε πάρα πολλές σχολές οι δάσκαλοι των πολεμικών σχολών αυτοί έχουν και χριστιανικές εικόνες και σταυρούς,
άλλοι είναι σε θέαση αλλά και άλλοι είναι τοποθετημένοι σε προσωπικά μέρη.

Μάλιστα αρκετοί είναι και οι ιερείς-παπάδες που αντέδρασαν σε ορισμένα κατηγορώ εναντίον των πολεμικών τεχνών της ανακοίνωσης που έβγαλε η μητρόπολη Γλυφάδας.

Ενώ ορθά και σωστά θα λέγαμε ότι εν συνόλο η Εκκλησία απέρριψε την γιόγκα διότι αυτή είναι ΚΑΘΑΡΑ θρησκευτική πρακτική των Ινδουϊστών, όπως λένε και οι ίδιοι οι ινδουϊστές και καθόλου δεν είναι γυμναστική όπως ομολογούν και αρκετοί αθλίατροι κ.α. σε όλο τον κόσμο.
Δεν σημαίνει και δεν συμβαίνει ΚΑΘΟΛΟΥ το ίδιο με τις σχολές και τα συστήματα των πολεμικών τεχνών.
Που πολλές (ίσως και οι περισσότερες) δεν έχουν σχέσεις με τον βουδισμό, και με άλλες ανατολικές θρησκείες.
Ακόμα και σε ορισμένες λίγες πολεμικές σχολές και συστήματα ίσως να ξεκίνησαν από κάποιους βουδιστές κ.α. αλλά με τα χρόνια,
αυτά τα ανατολικών θρησκειών στοιχεία απορρίφθηκαν και αφαιρέθηκαν από τις πολεμικές τέχνες.
(αν όχι σε όλες, σχεδόν σε όλες τις πολεμικές σχολές).

Αν υπάρξουν (σε σπάνιες περιπτώσεις) σημάδια διαφήμισης και προσυλητισμού σε βουδισμό και άλλες ανατολικές θρησκείες σε πολεμικές σχολές όπως μπορεί να συμβαίνει με το σύστημα π.χ. shaolin kung-fu καλό είναι να καταγγέλεται και να απορρίπτεται (σαφέστατα υπάρχουν απο το shaolin πολύ καλύτερα και καθαρότερα συστήματα kung-fu) και ο ενδιαφερόμενος να πηγαίνει σε ΑΛΗΘΙΝΗ σχολή πολεμικών τεχνών.

Το ζίου ζίτσου και το τζούντο δεν δημιουργήθηκαν ΚΑΘΟΛΟΥ από Βουδιστές κ.α.
αλλά δημιουργήθηκαν αυτές οι πολεμικές τέχνες το 12^ο αιώνα από Ιάπωνες Σαμουράϊ
επειδή οι σαμουράϊ φορούσαν βαριές πανοπλίες με αποτέλεσμα στα πεδία των μαχών
όταν σε περιπτώσεις που βρισκοντουσαν άμεσα και κοντά στον αντίπαλο που πολεμούσαν
επειδή οι πανοπλίες τους ήταν βαριές χρησιμοποιούσαν ειδικές λαβές και κινήσεις
δηλαδή την πολεμική τέχνη ζίου ζίτζου και η μετέπειτα εξελιξή του το τζούντο κ.α.
που μπορούσαν με αυτές να αντιμετωπίσουν τον αντίπαλο.

Το Καράτε επίσης δεν δημιουργήθηκε καθόλου από βουδιστές και από άλλες ανατολικές θρησκείες.
Το Καράτε δημιουργήθηκε το 17^ο αιώνα από άοπλους χωρικούς στο Νησί Οκινάουα της Ιαπωνίας.
Έπειτα στις αρχές του 20^ου αιώνα απλώθηκε και σε όλη την υπόλοιπη Ιαπωνία και σε όλο τον κόσμο.
Παρόμοιες ιστορίες μπορείτε να βρείτε και γιά αρκετές πολεμικές τέχνες.

Φυσικά όσον αφορά γιά το θέμα των χτυπημάτων και των τραυματισμών και εν σχέση με τα παλαιότερα χρόνια υπάρχει πολύ περισσότερη προσοχή από τους πολεμιστές-δασκάλους των πολεμικών τεχνών ώστε να μην υπάρχει ο παραμικρός τραυματισμός.
Εάν ήταν έτσι δεν θα έπρεπε ούτε στρατό, αλλά ούτε και στην αστυνομία να κατάγονται ορισμένοι.
Ακόμα περισσότερο δεν θα έπρεπε να ασχολούνται και με το ποδόσφαιρο
και με άλλα αθλήματα όπου και εκεί υπάρχουν μεγάλοι κίνδυνοι τραυματισμών και χτυπημάτων!

Επίσης ΠΟΤΕ οι πολεμικές τέχνες και σχολές δεν πρέπει και δεν χρησιμοποιούν τα πολεμικά συστήματα τους επιθετικά και εναντίον των συνανθρώπων μας. ΠΟΤΕ ! Πάντοτε χρησιμοποιείται ΜΟΝΟ γιά αναγκαία αυτοάμυνα, αυτοπροστασία από άμεσους κινδύνους και γιά προστασία των συνανθρώπων μας από διάφορους κινδύνους. Αυτός είναι (και πρέπει να είναι) ο απόλυτος και σεβαστός κανόνας όλων των πολεμικών τεχνών.

Επίσης ΠΟΤΕ καμία εκκλησιαστική σύνοδος όλα αυτά τα χιλιάδες χρόνια,
αλλά ούτε ΠΟΤΕ κανένας άγιος της Εκκλησίας δεν επέκρινε και δεν καταδίκασε καμία πολεμική τέχνη (Καράτε, Κουνγκ φου κ.α.)
αντιθέτως υπάρχει και ένα παράδειγμα στο βιβλίο του Νικ. Ζουρνατζόγλου γιά τον άγιο Παΐσιο
που υπήρχε μιά χρονική περίοδος που κάποιοι κακοποιοί απειλούσαν να δολοφονήσουν τον άγιο Παϊσιο
και εκείνη την στιγμή ήταν και ένα πνευματικοπαίδι του δίπλα στον άγιο Παϊσιο
ο οποίος ήταν γνώστης (και μάλλον δάσκαλος) πολεμικών τεχνών.
Και του λέει "εσύ ξέρεις Καράτε κάτσε κοντά για να με προστατεύεις." Και λέει και αυτός «να ‘ναι ευλογημένο γέροντα».
Μετά από λίγο άλλαξε γνώμη ο γέροντας και λέει στο πνευματικοπαίδι του,
"άσε ρε παιδί μου, δεν χρειάζεται, θα φρονίσει (θα προστατεύσει) ο Θεός!"
Δεν επέκρινε και ποτέ ο άγιος Παϊσιος δεν σταμάτησε αυτό το άτομο να μην κάνει πολεμικές τέχνες! Όπως κ.α. άγιοι!

Και το πιό τρανταχτό και μεγαλύτερο παράδειγμα είναι ο Τίμιος Σταυρός και γενικώς οι σταυροί
που η πρωτοδημιουργία τους έγινε από αλλόθρησκους προ Χριστού ως πολεμικό και φονικό όπλο
και ενώ φτιάχτηκε από ειδωλολάτρες ο σταυρός γιά να στυρώσουν τον Χριστό,
αυτός ο Κύριος Ιησούς Χριστός όχι μόνο εν συνεχεία δεν απέρριψε το όπλο αυτό,
αλλά το πήρε και χρησιμοποίησε τον Σταυρό αλλά και την σταύρωση που υπέμεινε ως δικό του όπλο,
καθιστώντας το ώς το υπέρατο πολεμικό όπλο εναντίων των αισχρών και πονηρών δαιμονικών δυνάμεων
και υπέρ της νίκης των ανθρώπων στον κόσμο. 

Σημείωση Ιστολογίου: Το παραπάνω κείμενο στάλθηκε με ιμέιλ και το αναδημοσιεύουμε ως "η άλλη άποψη" επί του θέματος

Το ζίου ζίτσου μπαίνει στα δημοτικά σχολεία και η εκκλησία αντιδρά

Το πράσινο φως για να ενημερωθούν οι μικροί μαθητές για το ζίου ζίτσου έδωσε το υπουργείο Παιδείας

Αναταραχή έχει προκαλέσει στον χώρο της εκκλησίας πρόσφατη απόφαση του υπουργείου Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων σύμφωνα με την οποία η πολεμική τέχνη ζίου ζίτσου πήρε το "πράσινο φως" να μπει στα δημοτικά σχολεία όλης της χώρας.

Το υπουργείο έκανε δεκτό αίτημα που είχε καταθέσει η Ελληνική Φίλαθλος Ερασιτεχνική Ομοσπονδία Ζίου Ζίτσου, προκειμένου να ενημερωθούν οι μικροί μαθητές για το άθλημα, ωστόσο οι αντιδράσεις δεν άργησαν να έρθουν.

Η μητρόπολη Γλυφάδας, Ελληνικού, Βούλας, Βουλιαγμένης, Βάρης εξέδωσε ανακοίνωση, τονίζοντας ότι οι πολεμικές τέχνες έχουν ρίζες σε ανατολικές φιλοσοφίες ή θρησκείες, αποτελούν άνοιγμα στον αποκρυφισμό και δεν συνάδουν με το χριστιανικό πνεύμα. Όλα αυτά μάλιστα, ενώ επιχειρείται η κατάργηση του κατηχητικού χαρακτήρα του μαθήματος των θρησκευτικών, όπως τονίζεται. Καταλήγοντας, η Μητρόπολη ζητάει από το υπουργείο να ανακαλέσει την άδεια.

Αναλυτικά η ανακοίνωση της Μητρόπολης

"Κατόπιν πληροφόρησής μας για την έγκριση άδειας εισόδου των πολεμικών τεχνών, συγκεκριμένα του Ζίου-Ζίτσου, σε σχολεία της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης σε όλη την επικράτεια, με σχετικό έγγραφο του Υπουργείου Παιδείας[1], θα θέλαμε να εκφράσουμε την έντονη διαμαρτυρία μας.

Οι πολεμικές τέχνες «βασίζονται σε Ανατολικές φιλοσοφίες ή θρησκείες, ιδιαιτέρως στον Ταοϊσμό και τον Βουδισμό Ζεν. Το Ζίου-Ζίτσε, το Καράτε, το Κιούντο και το Κέμπο είναι έντονα επηρεασμένα από τον Βουδισμό Ζεν»[2]. Μάλιστα, «δημιουργός των πολεμικών τεχνών θεωρείται ο Βουδιστής μοναχός Μποντιντάρμα»[3]. Και παρότι «πολλοί που ασκούν τις πολεμικές τέχνες το κάνουν χωρίς να γνωρίζουν το θρησκευτικό χαρακτήρα τους», η ουσία είναι ότι «το πλήθος των διαφόρων μαχητικών ειδών συνδέονται με ένα πνευματικό κέντρο που έχει τις ρίζες του στον Ταοϊσμό και τον Βουδισμό»[4].

«Στη ρίζα τους όλες οι πολεμικές τέχνες αποτελούν μέρος ενός συνολικού συστήματος εκπαίδευσης, το οποίο έχει ως απώτερο σκοπό τη ριζική μεταμόρφωση της ίδιας της ύπαρξης του ασκούμενου»[5]. Και παρότι αυτό συχνά παραθεωρείται, «η πνευματική διάσταση είναι ο πυρήνας των πολεμικών τεχνών»[6]. Ο Richard Schmidt, καθηγητής Φυσικής Αγωγής στο Πανεπιστήμιο της Νεμπράσκα, επισημαίνει ότι οι Ιαπωνικές πολεμικές τέχνες «αποτελούν οχήματα για πνευματική εκπαίδευση και φώτιση» και ότι το πνεύμα και τα πιστεύω παραμένουν κατά βάση τα ίδια, ανεξάρτητα από το είδος της πολεμικής τέχνης.[7]

Αλλά και στην ιστοσελίδα της «Ελληνικής Φιλάθλου Ερασιτεχνικής Ομοσπονδίας Ζίου-Ζίτσου», η οποία αιτήθηκε την άδεια εισόδου στα Ελληνικά σχολεία, διαβάζουμε ότι το Ζίου-Ζίτσου «πρωτοεμφανίστηκε στα μοναστήρια του Θιβέτ και καθιερώθηκε σαν πρώτη μορφή πολεμικής τέχνης στην Ιαπωνία» και παράλληλα ότι «διατηρ[ούν] τις παραδόσεις και τα πιστεύω που πρεσβεύει η πολεμική [τους] τέχνη». Αν αυτά ισχύουν, τότε πώς μπορούν οι Ορθόδοξοι μαθητές, αλλά και όσοι μαθητές δεν επιθυμούν να έχουν επαφή με βουδιστικές κλπ πρακτικές, να ασκούνται στο Ζίου-Ζίτσου και μάλιστα στο χώρο του σχολείου;

Επισημαίνεται ότι οι πολεμικές τέχνες δεν είναι απλές ασκήσεις εκγύμνασης, αλλά συστήματα που έχουν φιλοσοφικο-θρησκευτικό προσανατολισμό. «Ανεξάρτητα από το στυλ που ακολουθεί κάποιος, το κλειδί για όλες τις πολεμικές τέχνες βρίσκεται στην επιδέξια χρήση της παγκόσμιας ζωτικής δύναμης (Τσι για τους Κινέζους και Κι για τους Γιαπωνέζους)»[8], μιας μεταφυσικής, «νεοποχίτικης ενέργειας που βρίσκεται έξω από τα όρια οποιουδήποτε επιστημονικού ελέγχου, μελέτης» ή μέτρησης[9]. Η μεταφυσική υπόθεσή τους μάλιστα είναι ότι «ο ειδικός στις πολεμικές τέχνες είναι ικανός να τιθασεύει την συμπαντική ενέργεια τσι και να την στερεί ή να αδειάζει τον αντίπαλό του από αυτήν»[10]. Δηλαδή, η θεμελίωση των πολεμικών τεχνών βρίσκεται στις ενεργειακές πρακτικές του Τσι (Κι), οι οποίες είναι ασυμβίβαστες με την Ορθόδοξη πίστη και ζωή, κάτι που έχει τονιστεί σε Πανορθόδοξες Συνδιασκέψεις για θέματα αιρέσεων και παραθρησκείας. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι στα Πορίσματα της ΙΘ Πανορθοδόξου Συνδιασκέψεως Εντεταλμένων Ορθοδόξων Εκκλησιών και Ιερών Μητροπόλεων για θέματα αιρέσεων και παραθρησκείας τονίστηκαν και οι «εξευρωπαϊσμένες μορφές των ανατολικών θρησκειών και των πρακτικών τους (Γιόγκα, Διαλογισμός, Ρέικι, Ρεφλεξολογία, Τάι Τσι, ενεργειακές μορφές τύπου Τσι, πολεμικές τέχνες της Ανατολής κλπ), που από τους αγνοούντες την αλήθεια γίνονται δεκτές σαν πρακτικές υγείας και ευεξίας»[11].

Η ένστασή μας λοιπόν είναι ότι ενώ επιχειρείται στα σχολεία η απορθοδοξοποίηση του μαθήματος των Θρησκευτικών και η κατάργηση του κατηχητικού χαρακτήρα του, κάτι που στερεί από τους Ορθόδοξους μαθητές το δικαίωμα να μάθουν την πίστη τους, ταυτόχρονα εισάγεται, δια της πλαγίας οδού, η κατήχηση σε βουδιστικά και ανατολικά φιλοσοφικο-θρησκευτικά συστήματα, όπως είναι αυτό της γιόγκα και των πολεμικών τεχνών. «Όταν οι Ορθόδοξοι νέοι ασχολούνται με τις τεχνικές αυτές χωρίς να το αντιληφθούν μυούνται τόσο στη θεωρία όσο και στην πράξη στον Βουδισμό, Ταοϊσμό, Ζεν, Σιντοϊσμό και άλλες θρησκευτικές τάσεις του πανθέου που επικρατεί στις χώρες της ´Απω Ανατολής»[12].

Μάλιστα, κάνοντας απλές σκέψεις καταλαβαίνουμε ότι οι πολεμικές τέχνες έρχονται σε ευθεία αντίθεση με το Ορθόδοξο Χριστιανικό μήνυμα της αγάπης. Να τονιστεί ότι όλων των ειδών οι πολεμικές τέχνες δεν συνάδουν με το πνεύμα του Ευαγγελίου, το οποίο μας καλεί να δούμε τον άλλον, όχι πολεμικά, ως εχθρό, αλλά με αγάπη, ως εικόνα Θεού.

Επιπροσθέτως, όπως επισημαίνουν πρώην δάσκαλοι πολεμικών τεχνών αλλά και έγκυροι μελετητές, «η χειραγώγηση της ενέργειας [Κι ή Τσι] στις πολεμικές τέχνες είναι συχνά ίδια και απαράλλακτη με τη χρήση της στο χώρο του αποκρυφισμού γενικά»[13]. Εδώ ελλοχεύουν οι σοβαροί κίνδυνοι από το άνοιγμα στον αποκρυφισμό. Στους κινδύνους να προσθέσουμε την άμβλυνση του Ορθοδόξου φρονήματος, το οποίο οδηγεί κάποιους στο επικίνδυνο συγκρητιστικό συμπέρασμα ότι μπορεί να συνδυαστεί η Ορθόδοξη Χριστιανική ζωή με πρακτικές έκφρασης ανατολικών θρησκειών, κάτι το οποίο αφενός δεν ισχύει και αφετέρου έχει και σωτηριολογικές συνέπειες. Επίσης, να αναφερθούν οι εξής καταγεγραμμένοι κίνδυνοι: ο κίνδυνος τηςκαλλιέργειας της βίας, της επιθετικότητας και του εγωισμού, καθώς και οι σωματικοί κίνδυνοι από την άσκηση των πολεμικών τεχνών, οι οποίοι περιλαμβάνουντραυματισμούς, σοβαρές, ακόμα και μη αναστρέψιμες, σωματικές βλάβες καθώς και νευρολογικές διαταραχές[14].

Μετά από την παρούσα ενημέρωση καλούμε το Ορθόδοξο πλήρωμα να απέχει από την οποιαδήποτε ενασχόληση με τις πολεμικές τέχνες και αναμένουμε από τους αρμοδίους του Υπουργείου Παιδείας να προβούν, σύμφωνα με τη δεοντολογία, στην άμεση ανάκληση της χορηγηθείσας αδείας".
Πηγή news247.gr

Επιμνημόσυνη δέηση για τον Μητροπολίτη Φωτικής (πρ. Σερβίων & Κοζάνης) Αμβρόσιο

Επιμνημόσυνη Δέηση υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του μακαριστού Μητροπολίτου Φωτικής (πρώην Σερβίων & Κοζάνης) κυρού Αμβροσίου τελέσθηκε σήμερα στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Νικολάου Κοζάνης, ενώ πένθιμα χτυπούσαν  οι καμπάνες του Ναού.
Η εξόδιος ακολουθία και η ταφή τελέσθηκαν στο Aγιο Oρος, κατόπιν επιθυμίας του εκλιπόντος.
Ο μακαριστός Μητροπολίτης κυρός Αμβρόσιος (Γιακαλής) γεννήθηκε στο Κεράμιο Καλλονής Λέσβου το 1940. Χειροτονήθηκε Διάκονος το 1967 και Πρεσβύτερος το 1974. Hταν απόφοιτος της Θεολογικής Σχολής Αθηνών,  Διδάκτωρ Φιλοσοφίας (PhD) του Πανεπιστημίου του Κέμπριτζ (St. John’s College) και εργάσθηκε ερευνητικά στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης (Campion Hall, 1989-90).
Διετέλεσε Διευθυντής του Ελληνικού Σχολείου του Κέμπριτζ, Πανεπιστημιακός Εφημέριος των Ορθοδόξων Φοιτητών του Πανεπιστημίου του Eσσεξ (1984-88) και Διευθυντής του Ιδρύματος Νεότητος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών (1991-1994). Υπηρέτησε από το 1991 ως Ιερατικώς Προϊστάμενος στον Ι. Ναό Παναγίας Φανερωμένης Χολαργού.
Μητροπολίτης Σερβίων και Κοζάνης χειροτονήθηκε στις 11 Οκτωβρίου 1998, ενθρονίσθηκε στην Κοζάνη στις 15 Νοεμβρίου 1998 και στις 4 Φεβρουαρίου 2004 υπέβαλε την παραίτησή του.

Φοράει ράσο μαζί με πουλάδα των ειδικών δυνάμεων

Ο Ευάγγελος Λιάπης είναι ταγματάρχης, στρατιωτικός ιερέας και...κομάντο!  

Ο νεαρός στρατιωτικός ιερεύς με τις «πουλάδες» των αλεξιπτωτιστών και το σήμα των αυτοδυτών της Διοικήσεως Υποβρυχίων Καταδρομών καρφιτσωμένες πάνω στο τιμημένο ράσο εντυπωσίασε τους πάντες κατά την προ ημερών κοπή της Βασιλόπιττας του Συνδέσμου Βατραχανθρώπων.

Τη φωτογραφία του την εντοπίσαμε σήμερα στην προσωπική σελίδα στο facebook του Νικόλα Παραγιού και αποτέλεσε το έναυσμα για να το … «ψάξουμε» λίγο περισσότερο το θέμα.

Πρόκειται λοιπόν για τον Ταγματάρχη του Θρησκευτικού Σώματος Ευάγγελο Λιάπη, ο οποίος υπηρετεί ως ιερεύς στο 401 Γενικό Στρατιωτικό Νοσοκομείο Αθηνών και ο οποίος στο παρελθόν είχε υπηρετήσει και σε μονάδες των Ειδικών Δυνάμεων, πάντα ως Στρατιωτικός Ιερεύς. Ο ίδιος μάλιστα προ 10 ημερών μάλιστα πραγματοποίησε άλμα συντηρήσεως, μαζί με τον Διοικητή της 1ης Στρατιάς Αντιστράτηγο Γ.Ηλιόπουλο, τον Διευθυντή της Διευθύνσεως Ειδικών Δυνάμεων του ΓΕΣ αλλά και πλήθος άλλων στελεχών του Στρατού Ξηράς στη Ζώνη Ρίψεως της Πάχης Μεγάρων.

Όπως φαίνεται και από τη φωτογραφία ο ίδιος είναι κάτοχος πτερύγων («πουλάδας») αλεξιπτωτιστού ελευθέρας πτώσεως, πτερύγων αλεξιπτωτιστού σταθερού ιμάντος του Σώματος των Αμερικανών Πεζοναυτών, προφανώς από κάποια συνεκπαίδευση με αυτούς, αλλά και του διακριτικού του αυτοδύτου της ΔΥΚ.      

Και όλα αυτά δίπλα στον Σταυρό, που φέρει ως ιερεύς.

Εκεί όπου το Τιμημένο ράσο του ιερέως συναντά τους επίλεκτους των Ειδικών Δυνάμεων.  

  Λ.Σ.Μ.

 http://www.parapolitika.gr/article/341918/foraei-raso-mazi-me-poylada-ton-eidikon-dynameon

ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ

Η Ρωμιοσύνη είναι ακριβώς η χειροπιαστή παρουσία σήμερα του Βυζαντινού κόσμου και κοινωνίας, η συνέχεια δηλαδή του ένδοξου μας βυζαντινισμού, όπως θα έλεγε ο Καβάφης. Αυτού που δεν αρκείται στα ελλαδικά σύνορα, αλλά θεμελιώνει τον μείζονα ελληνισμό.
Στέκομαι μια στιγμή ν’ αναλογισθώ τι κάνει τον Ελύτη να γράψει (αντιγράφω): «Κάθε φορά που μπαίνω σε μιαν από τις μισογκρεμισμένες και μισοζωγραφισμένες εκείνες μικρές εκκλησιές […] μου φαίνεται ότι έρχομαι σε άμεση, σε δερματική επαφή με το σόϊ μου, λες κι’ έχω αποδείξεις ότι αυτό κρατάει ολόισα από το Βυζάντιο»,
τον Παλαμά να πει: «Και των Ελλάδων μια η Ρωμιοσύνη», 
τον Ίωνα Δραγούμη να πιστεύει ότι «η Αγιασοφιά έχει μπει στο αίμα μας αιώνες τώρα», 
τον Καραγάτση να παρακαλεί να σμίξει η ελληνική ψυχή του σφιχτά με αυτή την ύλη (μιλά κι’ αυτός για την Αγιασοφιά) «την διαποτισμένη με δεκαπέντε αιώνων τραγικό μεγαλείο», 
τον Ανδρέα Καρκαβίτσα να λέει Έλληνες τους αυτοκράτορες που πήγαιναν να λειτουργηθούν στην Αγιασοφία, («ο Έλλεν Κωνσταντίνος», όπως λέει και ο ποντιακός θρήνος για την άλωση της Πόλης). 
Τι κάνει άραγε τον Μαρκορά να ονομάζει την Κωνσταντινούπολη γη του πόθου μας, 
τι οδηγεί τον Ρίτσο να τραγουδά την Ρωμιοσύνη
 και τι δικαιώνει τον Σεφέρη που λέει πανελλήνιο συναίσθημα τον καημό ακριβώς της Ρωμιοσύνης αυτής, 
που κατά τον Κύπριο ποιητή είναι αθάνατη,
 κάπως σαν τη Ρωμανία του ποντιακού τραγουδιού (το θυμίζω: «Ρωμανία κι’ αν πέρασε ανθεί και φέρει κι’ άλλο»).
 Πώς άραγε έφτασε να τραγουδήσει η αντίσταση «Ακρίτας είτε αρματωλός πάντα είναι ο ίδιος ο λαός»; 
Αυτό που διαλάλησε στην Ακρόπολη ως και ο Malraux όταν έλεγε (αντιγράφω): «το όχι του Προμηθέα και της Αντιγόνης είναι το ίδιο με το όχι που τραγουδήθηκε μεσ’ στην Αγιασοφιά και ειπώθηκε στις 28 του Οκτωβρίου του ΄40»,
 κι’ αυτά για να μην μιλήσω για τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά του λαού και του πολέμου κι ένα σωρό αναρίθμητα άλλα….

Ελένη Γλύκατζη - Αρβελέρ

Bυζαντινών Ιστορικά

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΩΝ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΟΡΦΥΡΙΟ

          Ἡ πρωτοβουλία τῶν φοιτητῶν τῆς Θεσσαλονίκης, νά ὀργανώσουν ἡμερίδα πρός τιμήν τοῦ ἁγίου Πορφυρίου τοῦ Καυσοκαλυβίτου, μᾶς συγκίνησε, μᾶς χαροποίησε καί τόνωσε τίς ἐλπίδες μας γιά τά νέα παιδιά καί τό μέλλον τους. Βλέπουμε ὅτι τίς νεανικές ψυχές δέν τίς κερδίζουν μόνο τά εἰσαγώμενα ἀπό Δύση καί Ἀνατολή οὐμανιστικά ἰνδάλματα, ἀλλά καί τά ἁγιασμένα πρότυπα πού προβάλλει ἡ Ὀρθόδοξος Παράδοσις τοῦ εὐσεβοῦς Γένους μας. Καί αὐτό εἶναι πολύ παρήγορο.

          Ἡ δημόσια ζωή στήν πατρίδα μας ἀποχριστιανίζεται μέ νόμους πού φέρνουν τήν ἀποστασία, ἀλλά τίς καρδιές αὐτῶν τῶν φοιτητῶν κερδίζει ἡ ἀγάπη γιά τόν Χριστό καί τούς Ἁγίους Του.

          Ὁ ἅγιος Πορφύριος ἀγαπήθηκε ἀπό μεγάλους καί μικρούς, ἀπό μορφωμένους καί ἀπλοϊκούς, ἀπό κληρικούς καί λαϊκούς, ἀπό ὅλους τούς Ὀρθαοδόξους Χριστιανούς. Ἡ ζωή του, ὁ λόγος του, ἡ ποιμαντική του, ὁ θάνατός του, ὅλα μιλοῦσαν γιά τόν Χριστό. «Ὁ Χριστός εἶναι τό πᾶν», ἔλεγε. Τό ζοῦσε καί τό δίδασκε.

          Ὅπως ὅλοι οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, ἔτσι καί ὁ ἅγιος Πορφύριος, ἔγινε ἡ παρηγοριά μας, ἡ καταφυγή μας, ὁ πλοῦτος μας.

          Ἡ ἁγιότητα τῆς ζωῆς του καί τό πλῆθος τῶν χαρισμάτων του ἔγινε τώρα δικός μας πλοῦτος. Ἐκεῖνος ἀγωνίσθηκε καί ἔγινε θεός κατά χάριν. Ὁ ἀγώνας του ἔγινε δικό μας πρότυπο. Οἱ συμβουλές του ὁδηγός μας. Οἱ πρεσβεῖες του ἀπαντοχή μας. Καί τά χαρίσματά του ἔγιναν μαρτυρία, ὅτι ὁ Χριστός εἶναι «χθές καί σήμερον ὁ αὐτός, καί εἰς τούς αἰῶνας», δηλαδή Σωτήρας καί Λυτρωτής μας. Ἔγιναν μαρτυρία ὅτι στήν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία μας ἔχουμε ἀσφαλῆ καί βεβαία κοινωνία καί ἕνωσι μέ τόν Χριστό.

          Οἱ Ἅγιοι, καί ὅσο ζοῦν καί ὅταν πεθαίνουν, εἶναι ταπεινοί καί ἀνιδιοτελεῖς. Δέν προβάλλουν τόν ἑαυτό τους, ἀλλά μᾶς κατευθύνουν πρός τόν Χριστό. Καί ὁ ἅγιος Πορφύριος, καί ὅσο ζοῦσε μᾶς ὠδηγοῦσε, καί τώρα μᾶς ὁδηγεῖ στόν Χριστό, «ἐν ᾧ εἰσί πάντες οἱ θησαυροί τῆς σοφίας καί τῆς γνώσεως οἱ ἀπόκρυφοι» (Κολ. 2,3). Δηλαδή στόν θησαυρό τῆς κατά Χάριν Θεώσεως.

          Συγχαίρω τούς καλούς φοιτητάς. Συγχαίρω καί ὅσους ἀγκάλιασαν τήν πρωτοβουλία τους. Ἰδιαιτέρως ἐκφράζω τήν χαρά μου, διότι ἡ ἡμερίδα αὐτή γίνεται μέ τήν εὐλογία καί τήν πατρική στήριξη τοῦ Παναγιωτάτου Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κ. κ. Ἀνθίμου.

          Εὔχομαι ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ἡ εὐχή τοῦ ἁγίου Πορφυρίου τοῦ Καυσοκαλυβίτου νά εὐοδώσουν τήν πραγματοποίησι τῆς ἡμερίδος πρός ὠφέλειαν ψυχῶν καί ἔπαινον τῆς ἁγίας μας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία μέχρι συντελείας τοῦ αἰῶνος θά εἶναι ἁγιοτόκος.

Ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους

+Ἀρχιμανδρίτης Χριστοφόρος

Τρίτη, 12 Ἰανουαρίου 2016