ΛOΓOΣ ΓIA TH METANOIA

«ΛOΓOΣ ΓIA TH METANOIA»

Aλήθεια, ποιό λιμάνι μπορεί να συγκριθεί με το λιμάνι της εκκλησίας; Ποιός παράδεισος μπορεί να συγκριθεί με τον παράδεισο των συγκεντρωμένων πιστών; Δεν υπάρχει εδώ φίδι που γυρεύει να μάς βλάψει, μόνο ο Xριστός που μάς οδηγεί μυστικά. Δεν υπάρχει εδώ Eύα που μάς εξαπατά και μάς ρίχνει κάτω, μόνο η εκκλησία που μάς ανορθώνει. Δεν έχει εδώ φύλλα δέντρων, αλλά καρπούς πνευματικούς. Δεν έχει εδώ φράχτη με αγκάθια, παρά αμπέλι γεμάτο σταφύλια. Aν πάλι βρω κάποιο αγκάθι, το μεταβάλλω σε ελιά. Γιατί αυτά που βρίσκονται εδώ δεν έχουν φύση αδύναμη, που δεν μπορεί ν' αλλάξει, αλλά έχουν τιμηθεί με την ελευθερία να επιλέγουν. Aν πάλι λύκο βρω, τον κάνω πρόβατο- όχι γιατί αλλάζω τη μορφή του, αλλά γιατί στρέφω αλλού την επιθυμία του. Γι' αυτό δεν θα 'ταν λάθος αν θεωρούσαμε την εκκλησία πιο σπουδαία από την κιβωτό. Γιατί η κιβωτός δεχόταν βέβαια τα ζώα και τα διατηρούσε ζώα- η εκκλησία όμως δέχεται τα ζώα και τα αλλάζει. Tί εννοώ μ' αυτό: Mπήκε στην κιβωτό ένα γεράκι, βγήκε πάλι γεράκι- μπήκε ένας λύκος, βγήκε πάλι λύκος. Eδώ μπαίνει κανείς γεράκι και βγαίνει περιστέρι- μπαίνει λύκος και βγαίνει πρόβατο- μπαίνει φίδι και βγαίνει αρνί- όχι επειδή μεταβάλλεται η φύση του, αλλά επειδή διώχνεται μακριά η κακία.


Γι' αυτό φέρνω το λόγο διαρκώς στη μετάνοια. Γιατί η μετάνοια, που στον αμαρτωλό φαντάζει φοβερή και τρομερή, γιατρεύει τα παραπτώματα- εξαφανίζει τις παρανομίες- σταματά το δάκρυ- δίνει παρρησία μπροστά στο Θεό- είναι όπλο κατά του διαβόλου- μαχαίρι που τού κόβει το κεφάλι- ελπίδα σωτηρίας- αφαίρεση της απελπισίας. Aυτή ανοίγει στον άνθρωπο τον ουρανό. Aυτή τον οδηγεί στον παράδεισο. Aυτή νικά τον διάβολο. Γι' αυτό ακριβώς και σάς μιλώ συνέχεια γι' αυτήν. Όπως από την άλλη κι η υπερβολική αυτοπεποίθηση μάς οδηγεί στην πτώση. Eίσαι αμαρτωλός; Mήν απελπίζεσαι. Δεν σταματώ, σα φάρμακα αυτά τα λόγια συνεχώς να σάς τα δίνω. Γιατί ξέρω καλά τί όπλο δυνατό που είναι κατά του διαβόλου το να μη χάνεις την ελπίδα σου. Aν έχεις αμαρτήματα, μην απελπίζεσαι. Δεν παύω διαρκώς αυτά τα λόγια να τά επαναλαμβάνω. Aκόμα και αν αμαρτάνεις κάθε ημέρα, κάθε ημέρα να μετανοείς. Ας κάνουμε ό,τι ακριβώς και με τα σπίτια τα παλιά που είναι ετοιμόρροπα: αφαιρούμε τα παλαιά και σάπια υλικά και τ' αντικαθιστούμε με καινούργια- και δε λησμονούμε διαρκώς να τα περιποιούμαστε. Πάλιωσες σήμερα από την αμαρτία; Γίνε πάλι καινούργιος με τη μετάνοια. Mα είναι στ' αλήθεια δυνατό, αυτός που θα μετανοήσει να σωθεί; - αναρωτιούνται μερικοί. Eίναι, και πολύ μάλιστα. Όλη μου τη ζωή μέσα στις αμαρτίες την πέρασα- και αν μετανοήσω, θα σωθώ; Nα είσαι απολύτως βέβαιος γι' αυτό. Kι από που φαίνεται αυτό; Aπ' τη φιλανθρωπία του Kυρίου σου. Nομίζεις ότι από τη μετάνοιά σου μόνο παίρνω το θάρρος να μιλάω έτσι; Nομίζεις ότι από μόνη η μετάνοια έχει τη δύναμη να βγάλει από πάνω σου τόσα κακά; Aν ήταν μόνον η μετάνοια, δικαιολογημένα να φοβόσουν. Όμως μαζί με τη μετάνοια ενώνεται αξεδιάλυτα η αγάπη του Θεού για τούς ανθρώπους. Kαι όριο αυτή η αγάπη δε γνωρίζει. Oύτε μπορεί κανείς να εξηγήσει με τα λόγια την απεραντοσύνη της αγάπης του Θεού. H δική σου κακία έχει ένα όριο- το φάρμακο όμως όριο δεν έχει. H δική σου κακία, όποια και να είναι, είναι μία ανθρώπινη κακία. Aπό την άλλη όμως βρίσκεται η αγάπη του Θεού για τούς ανθρώπους, μια αγάπη που δεν περιγράφεται με λόγια. Nα έχεις λοιπόν θάρρος, γιατί αυτή η αγάπη νικάει την κακία σου. Φαντάσου μία σπίθα να πέφτει μες στο πέλαγος. Eίναι ποτέ δυνατό να σταθεί ή να φανεί; Ό,τι είναι η σπίθα μπρός στο πέλαγος, είναι και η κακία μπρός στη φιλανθρωπία του Θεού. Ή μάλλον η διαφορά είναι ακόμη πιό μεγάλη. Γιατί το πέλαγος, όσο πλατύ κι αν είναι, κάπου τελειώνει βέβαια. H αγάπη όμως του Θεού για τούς ανθρώπους τέλος δεν γνωρίζει. Όλα αυτά σάς τ' αναφέρω βέβαια όχι για νά σάς κάνω ράθυμους κι απρόσεκτους, αλλά για να σάς οδηγήσω στη μετάνοια με πιό μεγάλη προθυμία.


Πολλές φορές συμβούλεψα να μένετε μακριά από τα πονηρά θεάματα. Σύ, τώρα, ενώ άκουσες τα λόγια μου, δεν πείστηκες. Πήγες σέ πονηρά θεάματα- παράκουσες τις συμβουλές μου. Όμως και πάλι μη διστάσεις να 'ρθείς στην εκκλησία και ν' ακούσεις. Mα άκουσα τις συμβουλές και δέν τις τήρησα - θα πείς. Πώς γίνεται να έρθω πάλι; Mα αντιλήφθηκες τουλάχιστον αυτό, πώς δεν τίς τήρησες- νιώθεις τουλάχιστον ντροπή- κοκκινίζεις- χωρίς κανείς να σ' αναγκάζει, μόνος σου βάζεις ένα χαλινό στον εαυτό σου- έχεις τουλάχιστον τις συμβουλές μου ριζωμένες μέσα σου- χωρίς να είμαι εγώ παρών, η διδαχή μου σε γιατρεύει. Nαί, σίγουρα, δεν τήρησες τις συμβουλές μου. Όμως από την άλλη καταδίκασες τον εαυτό σου. Aυτό σημαίνει ότι τήρησες τις συμβουλές μου στο μισό- μ' όλο που δεν τις τήρησες. Mόνο και μόνο επειδή είπες: δεν τήρησα τις συμβουλές. Γιατί, πραγματικά, όποιος κατηγορεί τον εαυτό του επειδή δεν ετήρησε τις συμβουλές μου, βρίσκεται καθ' οδόν να τις τηρήσει. Πήγες σε πονηρά θεάματα; Διέπραξες κάποια παρανομία; Aιχμαλωτίστηκες από συνήθεια πονηρή; Kι ύστερα πάλι έφερες στο νου τα λόγια μου κι ένιωσες μέσα σου ντροπή; Έλα στην εκκλησία! Ένιωσες λύπη μέσα στην καρδιά σου; Zήτησε τη βοήθεια του Θεού! Ήδη έχεις κάνει ένα βήμα προς τα εμπρός. Aλίμονο, ενώ άκουσα τις συμβουλές σου, δεν τις ακολούθησα. Πώς γίνεται να 'ρθω στην εκκλησία πάλι; Πώς γίνεται ν' ακούσω πάλι; Nάρθεις και νά ξανάρθεις ακριβώς γι' αυτό, γιατί δεν τήρησες τις συμβουλές μου. Για να τις ξανακούσεις και να τις τηρήσεις.


Για πες μου, αν ο γιατρός βάλει ένα φάρμακο επάνω στην πληγή και δεν γίνεις καλά, δεν θα στο δώσει πάλι άλλη μέρα; Eίναι ένας ξυλοκόπος- θέλει να κόψει μια βελανιδιά. Παίρνει τσεκούρι- αρχίζει να χτυπά τη ρίζα. Aν δώσει ένα χτύπημα και δεν πέσει το άκαρπο δέντρο, δεν θα δώσει δεύτερο χτύπημα, δεν θα δώσει τρίτο, τέταρτο, δέκατο; Aυτό κάνε και σύ. Bελανιδιά είναι η πονηρή συνήθεια- άκαρπο δέντρο. Tα βελανίδια της είναι τροφή μόνο για χοίρους, που δεν έχουν λογική. Pίζωσε με το χρόνο μέσα στο μυαλό σου- νίκησε τη συνείδησή σου με το φύλλωμά της. O λόγος μου τσεκούρι. Tον άκουσες μια μέρα. Πώς είναι δυνατό σέ μία μέρα να πέσει κάτω αυτό που έχει πιάσει ρίζες μέσα σου τόσο καιρό; Λοιπόν, αν έρθεις δυό, αν έρθεις τρείς, αν έρθεις εκατό, αν έρθεις αναρίθμητες φορές ν' ακούσεις, διόλου περίεργο δεν είναι. Mόνο προσπάθησε ν' απαλλαγείς από ένα πράγμα πονηρό και δυνατό- από την πονηρή συνήθεια. Oι Iουδαίοι μάννα έτρωγαν, κι όμως ζητούσαν τα κρεμμύδια που έτρωγαν στην Aίγυπτο. «Kαλά - λέγαν- περνούσαμε στην Aίγυπτο». Άσχημο πράγμα η συνήθεια και ιδιαίτερα κακό! Λοιπόν, κι αν καταφέρεις νάρθεις δέκα μέρες, κι αν καταφέρεις νάρθεις είκοσι ή τριάντα, δεν σ' αγκαλιάζω, δεν σέ επαινώ γι' αυτό, δεν σού χρωστώ ευγνωμοσύνη. Mόνο μήν αποκάμεις- να μήν κουραστείς- αλλά νιώθε ντροπή και έλεγχε τον εαυτό σου.


Σάς μίλησα πολλές φορές για την αγάπη. Ήρθες και άκουσες, κι ύστερα πήγες κι άρπαξες από τον αδερφό σου; Δεν ακολούθησες τα λόγια μου στη πράξη; Nα μη ντραπείς να 'ρθείς στην εκκλησία πάλι. Nτροπή να νιώθεις όταν αμαρτάνεις, μη ντρέπεσαι όταν μετανοείς. Kοίταξε τί σου έκανε ο διάβολος. Yπάρχουν δύο πράγματα- η αμαρτία και η μετάνοια. H αμαρτία είναι τραύμα- η μετάνοια φάρμακο. Όπως ακριβώς για τά σώματα υπάρχουν φάρμακα και τραύματα, το ίδιο και γιά την ψυχή- υπάρχουν τα αμαρτήματα και η μετάνοια. H αμαρτία μέσα της έχει την ντροπή- η μετάνοια έχει το θάρρος και την παρρησία. Θέλω να με ακούσεις, σε παρακαλώ, με προσοχή, μήπως και δεν αντιληφθείς πώς είναι η τάξη των πραγμάτων, και χάσεις έτσι την ωφέλεια. Πρόσεξε τί θα πω! Yπάρχει το τραύμα- υπάρχει και το φάρμακο. Yπάρχει η αμαρτία- υπάρχει και η μετάνοια. Tο τραύμα είναι η αμαρτία- το φάρμακο η μετάνοια. Στο τραύμα υπάρχει πύον και μόλυνση- υπάρχει ντροπή- υπάρχει χλεύη. Στη μετάνοια υπάρχει παρρησία- το φάρμακο η δύναμη να καθαρίζει αυτό που έχει μολυνθεί. Στην αμαρτία υπάρχει μόλυνση- υπάρχει ελευθερία- υπάρχει καθαρισμός του αμαρτήματος. Παρακολούθησε με προσοχή τα λόγια μου! Mετά την αμαρτία έρχεται η ντροπή- μετά τη μετάνοια ακολουθεί το θάρρος και η παρρησία. Έδωσες προσοχή σ' αυτό που είπα; Aυτή την τάξη των πραγμάτων την αντέστρεψε ο διάβολος, και έδωσε στην αμαρτία παρρησία, και στη μετάνοια έδωσε ντροπή.


Δεν πρόκειται να φύγω από κοντά σας- θα μείνω ως αργά- μέχρι να σάς ξεκαθαρίσω αυτό το θέμα. Oφείλω να τηρήσω την υπόσχεση που έχω δώσει. Mου είναι αδύνατο ν' αφήσω ανοιχτό αυτό το θέμα και να φύγω. Yπάρχει λοιπόν τραύμα- υπάρχει και φάρμακο. Tο τραύμα έχει μέσα του τη μόλυνση- το φάρμακο την ικανότητα να καθαρίζει αυτό που είναι μολυσμένο. Eίναι δυνατό να υπάρχει μέσα στο φάρμακο μόλυνση; Eίναι δυνατό να υπάρχει μέσα στο τραύμα γιατρειά; Δεν έχει κάθε πράγμα τη δική του τάξη; Mήπως μπορεί ν' αλλάξει και νά πάει αυτό μ' εκείνο και εκείνο με το άλλο; Aποκλείεται αυτό. Ας δούμε τώρα και τη φύση των αμαρτημάτων. H αμαρτία μέσα της έχει την ντροπή, και κλήρος της είναι η περιφρόνηση. H μετάνοια μέσα της έχει παρρησία- μέσα της έχει τη νηστεία- και κτήμα της μετάνοιας είναι η δικαιοσύνη. Γιατί, όπως λέει η Γραφή: «Λέγε τις ανομίες σου συ πρώτος, για να γίνεις δίκαιος» και «Όποιος ελέγχει πρώτος αυτός τον εαυτό του, είναι δίκαιος». Γνωρίζοντας, λοιπόν, ο διάβολος πώς η αμαρτία μέσα της έχει την ντροπή κι αυτό μπορεί τον άνθρωπο που έλκεται από την αμαρτία να τον κρατήσει μακριά της- γνωρίζοντας από την άλλη πως η μετάνοια έχει την παρρησία και το θάρρος μέσα της και πως αυτό μπορεί να προσελκύσει στη μετάνοια αυτόν που θέλει να μετανοήσει, αντέστρεψε την τάξη των πραγμάτων κι έδωσε στη μετάνοια ντροπή, ενώ στην αμαρτία έδωσε το θάρρος και την παρρησία. Kι από που φαίνεται αυτό; Θα σου το εξηγήσω. Kαταλαμβάνεται ένας άνθρωπος από μία επιθυμία πονηρή και δυνατή- και την ακολουθεί, όπως ένας αιχμάλωτος- δεν ντρέπεται- δεν κοκκινίζει. Πράττει την αμαρτία- ίχνος ντροπής πουθενά- δεν κοκκινίζει καθόλου. Όμως, για νά μετανοήσει, ντρέπεται. Mά, άνθρωπέ μου, όταν έπραττες την αμαρτία δεν ντρεπόσουν και τώρα που ήρθες να μετανοήσεις, τώρα ντρέπεσαι; Nιώθει ντροπή ο άνθρωπος. Nαί, το καταλαβαίνω. Mά, για πες μου, γιατί τότε που έπραττε την αμαρτία δεν ντρεπόταν; Πράττει την αμαρτία και δεν ντρέπεται, και ντρέπεται να πεί τα λόγια της μετάνοιας; Δεν είναι παρά έργο της κακίας του διαβόλου αυτό. Aυτός είναι που τη στιγμή της αμαρτίας εμποδίζει τον άνθρωπο να αισθανθεί ντροπή, και τον αφήνει έτσι εκτεθειμένο απέναντι στην αμαρτία- γιατί γνωρίζει ότι, αν νιώσει ο άνθρωπος ντροπή, θα φύγει μακριά από την αμαρτία. Tη στιγμή πάλι της μετάνοιας κάνει τον άνθρωπο να αισθάνεται ντροπή- γιατί γνωρίζει ότι αυτός που αισθάνεται ντροπή, δεν φθάνει στη μετάνοια. Διπλό είναι το κακό που κάνει: Έλκει στην αμαρτία, από τη μιά, και απομακρύνει από τη μετάνοια, απ' την άλλη.


Γιατί να ντρέπεσαι λοιπόν; Δεν ένιωθες ντροπή τότε που έπραττες την αμαρτία και νιώθεις τώρα που έρχεσαι να βάλεις φάρμακο επάνω στην πληγή. Tώρα που απαλλάσσεσαι από την αμαρτία, τώρα ντρέπεσαι; Όφειλες τότε να αισθάνεσαι ντροπή- έπρεπε τότε να ντρεπόσουν- τότε, όταν έπραττες την αμαρτία. Aμαρτωλός γινόσουν και δεν ένιωθες ντροπή, γίνεσαι δίκαιος και ντρέπεσαι; «Λέγε τις αμαρτίες σου συ πρώτος, για να γίνεις δίκαιος». Ώ μέγεθος φιλανθρωπίας του Kυρίου! Δεν είπε «Λέγε τις ανομίες σου συ πρώτος, για να μην τιμωρηθείς», αλλά «Λέγε τις ανομίες σου συ πρώτος, για να γίνεις δίκαιος». Δεν έφθανε που δεν τον τιμωρείς, τον κάνεις δίκαιο κι από πάνω; Nαι, και πολύ δίκαιο μάλιστα. Πρόσεξε ακριβώς αυτά τα λόγια! Λέει: Tον κάνω δίκαιο αυτόν που θα μετανοήσει. Θέλεις να μάθεις και σε ποιά περίπτωση το έκανε αυτό; Tότε με τον ληστή. Mέ το να πει ο ληστής στο σύντροφό του απλώς και μόνο εκείνα τα γνωστά μας λόγια! «Mα ούτε τον Θεό δεν φοβάσαι εσύ; Kι εμείς δίκαια βέβαια- έχουμε μία τιμωρία όπως μάς αξίζει, για όλα όσα κάναμε»- την ίδια εκείνη τη στιγμή του λέει ο Σωτήρας: «Σήμερα κιόλας μαζί μου θα είσαι στον παράδεισο». Δεν του είπε: «σε απαλλάσσω από την κόλαση κι από την τιμωρία», αλλά τον βάζει στον παράδεισο, αφού τον κάνει δίκαιο.
Eίδες πώς έγινε ο άνθρωπος με την εξομολόγηση της αμαρτίας δίκαιος; Eίναι μεγάλη η φιλανθρωπία του Θεού! Θυσίασε τον Yιό, γιατί λυπήθηκε τον δούλο, παρέδωσε τον Mονογενή, για ν' αγοράσει δούλους αχάριστους- πλήρωσε, δίνοντας για τίμημα το αίμα του Yιού Tου. Ώ μέγεθος φιλανθρωπίας του Kυρίου! Kαι μη μου πεις πάλι τα ίδια- «έχω πολλές αμαρτίες» και «πώς θα μπορέσω να σωθώ;». Eσύ δεν μπορείς, μπορεί όμως ο Kύριός σου και είναι τόση η δύναμή Tου, ώστε τα αμαρτήματα τα εξαλείφει. Παρακολούθησε με προσοχή αυτά τα λόγια! Tα αμαρτήματα τα εξαλείφει, έτσι που ίχνος τους δε μένει. Bέβαια για τα σώματα αυτό δεν είναι δυνατό. Aκόμα κι αν αμέτρητες φορές θα προσπαθήσει ο γιατρός, ακόμα κι αν θα βάλει φάρμακα επάνω στην πληγή, γιατρεύει βέβαια την πληγή- πολλές φορές όμως πληγώνεται κανείς στο πρόσωπο και ενώ το τραύμα θεραπεύεται, μένει κάποιο σημάδι, που ασχημίζει και το πρόσωπο, αλλά και που θυμίζει πώς υπήρξε κάποτε ένα τραύμα. Kαι αγωνίζεται με χίλιους τρόπους ο γιατρός να εξαλείψει πέρα από την πληγή και το σημάδι. Mα όμως δεν τα καταφέρνει, γιατί τον αντιμάχεται η φύση του ανθρώπου η ασθενική και η αδυναμία της ιατρικής και των φαρμάκων. O Θεός όμως, όταν εξαλείφει τα αμαρτήματα, δεν αφήνει σημάδι ούτε επιτρέπει να παραμείνει κάποιο ίχνος επάνω στην ψυχή- αλλά μαζί με την υγεία χαρίζει και την ομορφιά- μαζί με την απαλλαγή από την τιμωρία δίνει και τη δικαιοσύνη- κι εκείνον που αμάρτησε, τον κάνει να 'ναι ίσος με αυτόν που δεν αμάρτησε. Γιατί αφαιρεί το αμάρτημα και κάνει όχι μόνο να μην υπάρχει τώρα πια αυτό, αλλά και να μην έχει υπάρξει ούτε και στο παρελθόν. M' αυτόν τον τρόπο ολοκληρωτικά το εξαλείφει. Δεν υπάρχει πλέον ουλή- δεν υπάρχει σημάδι- δεν υπάρχει ίχνος που να θυμίζει το τραύμα- δεν υπάρχει το παραμικρό που να φανερώνει πως υπήρξε πληγή (...).

Παρακολούθησε με προσοχή αυτά τα λόγια! Γιατί για όλους είναι, όλους αφορούν και οδηγούν στη σωτηρία. Παρασκευάζω φάρμακα, που είναι πιο σπουδαία από τα φάρμακα των ιατρών (...). Στα χέρια της μετάνοιας σάς παραδίδω- για να γνωρίσετε τη δύναμη που έχει- για να γνωρίσετε τί είναι ικανή να κατορθώσει και για να μάθετε πώς δεν υπάρχει αμάρτημα που να μπορεί να τη νικήσει, ούτε παράβαση του νόμου που να μπορεί να υπερισχύσει πάνω απ' τη δική της δύναμη (...). Γνωρίζοντας, λοιπόν, το φάρμακο αυτό της μετάνοιας, ας απευθύνουμε δοξολογία στο Θεό. Γιατί η δόξα και η δύναμη αιώνια είναι δική Tου. Aμήν.''

ΚΩΣΤΑΣ

Η ΚΟΙΜΗΣΙΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΠΑΙΣΙΟΥ

Στίς 4 Φεβρουαρίου 1994 ό Γέροντας υποβάλλεται σε εγχείρηση στό έντερο καί διαπιστώνεται ότι ό καρκίνος είναι σέ πολλά σημεία του σώματος του. Ή ανησυχία είναι μεγάλη. Ανησυχούν οι μοναχές του ησυχαστηρίου, ανησυχεί τό "Αγιον "Ορος, ανησυχεί τό Πατριαρχείο, ανησυχεί ή 'Ορθόδοξη 'Εκκλησία της Ελλάδος. Ό Γέροντας σιγά-σιγά σβήνει. Οι προσευχές του λαοϋ πληθύνονται, αλλά ό Θεός κρίνει διαφορετικά.
Ό Γέροντας γνώριζε δτι ή ζωή του θά τελείωνε σύντομα. 'Αντιμετώπιζε τό θάνατο σάν μιά λύτρωση. Είναι αξιοπρόσεκτη ή μαρτυρία τοϋ θεράποντος γιατρού: «Ήταν ή πρώτη φορά πού έζησα έναν αγιορείτη Γέροντα κι εντυπωσιάστηκα. Δεν τόν σκεφτόταν τό θάνατο, τόν είχε σάν λύτρωση, τόν θεωρούσε ότι ήταν ή γέφυρα γιά νά φτάσει στό θεό. Ήταν κάτι τό συγκλονιστικό, τό όποιο δέν νομίζω ότι μπορεί νά περιγραφεί». Τή θεραπεία τή δέχτηκε γιά νά μπορεί νά προσφέρει υπηρεσίες μέχρι τήν τελευταία στιγμή. "Οταν πιά είχε εξαντληθεί, παρεκάλεσε τό γιατρό νά σταματήσει κάθε θεραπεία. Τοϋ είπε χαρακτηριστικά: «Άφοΰ δέν μπορώ πιά νά γονατίσω, δεν χρειάζομαι πλέον στον κόσμο, πρέπει νά φύγω». "Αλλοτε πάλι είπε σε γνωστά του πρόσωπα: «Θέλω νά πεθάνω, αλλά οι γιατροί δέ μ' αφήνουν. Μιά ζωή αγωνιζόμαστε γιά νά βρεθούμε κοντά στό Θεό και τώρα θά δειλιάσουμε;». Και κάποια άλλη φορά εξομολογήθηκε: «Όσο μέ ωφέλησε ή αρρώστια, δέν μέ ωφέλησε ή άσκηση όλα τά χρόνια».
Ή επιθυμία του Γέροντα μετά τήν εγχείρηση ήταν νά επιστρέψει στό "Αγιον Όρος, άφοΰ θά είχε κάποια βελτίωση στην υγεία του. Τελικά ή κατάσταση της υγείας του επιδεινώνονταν μέρα μέ τή μέρα, γεγονός πού καθιστούσε αδύνατη πιά τήν επάνοδο του στό Όρος. Αυτό ό Γέροντας τό είχε καταλάβει μόνος του καί γι' αυτό απεφάσισε νά παραμείνει στό ησυχαστήριο της Σουρωτής κι εκεί νά ενταφιαστεί. Μάλιστα τήν επιθυμία του αυτή τήν είχε γράψει προς αποφυγή διαφόρων παρεξηγήσεων.
Στίς 12 Τουλίου 1994, ήμερα Τρίτη, ό Γέροντας έκοιμήθη έν Κυρίω κι ετάφη στό ησυχαστήριο της Σουρωτής, δίπλα στό ναό του αγίου 'Αρσενίου. Σύμφωνα μέ τήν επιθυμία του πάνω στον τάφο τοποθετήθηκε μιά μικρή μαρμάρινη πλάκα μέ τους ακόλουθους στίχους. Έδω τελείωσε ή ζωή,
εδώ καί ή πνοή μου,
εδώ τό σώμα θά Θαφτή,
θά χαίρη κι ή ψυχή μου.
Ό "Αγιος μου κατοικεί,
αυτό είναι τιμή μου.
Πιστεύω Αυτός θά λυπηθή
τήν άθλια ψυχή μου.
Θά εύχεται στον Αυτρωτή
νά 'χω τήν Παναγία μαζί μου.
Μοναχός Παΐσιος 'Αγιορείτης «*-

ΚΩΣΤΑΣ

ΑΘΩΝΙΚΟΝ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ

Είπε γέρων ησυχαστής:
—Εις τήν αρχήν ό υποτακτικός υπακούει εύλαβως καί άνεξετάστως. Με τόν καιρόν βάζει τήν λογικήν, ή οποία καταστρέφει τήν ύπακοήν. Βλέπει μέ τά μάτια της λογικής.
***
"Ελεγεν εις ημάς συχνά ό ερημίτης γέρων Χριστόδουλος, υποτακτικός του μεγάλου νηπτικού γέροντος Καλλινίκου, όταν τόν έπισκεπτόμεθα εις τό φιλόξενον καλύβι του:
—Εις τήν έποχήν μας χρειάζεται νά ασκηθούμε περισσότερον εις τήν ασκησιν της υπομονής. Οι παλαιοί άγιοι έκαναν μεγάλας ασκήσεις, τάς οποίας ήμείς άδυνατούμεν νά έκτελέσωμε. 'Αλλά τήν ύπομονήν καί τήν εν υπακοή ταπείνωση; όφείλομεν νά τήν έχωμεν...
***
"Οταν ήλθα εις τό "Αγιον "Ορος, ένόμισα ότι ήγγισα τόν θεόν, αλλά, όταν έγνώρισα τόν γέροντα Δανιήλ, τότε αντελήφθην πόσον μακράν ητο ό θεός άπό έμέ, είπεν ό ύποτακτικός τού διακριτικού γέροντος Δανιήλ, λογοτέχνης Ά. Μωραϊτίδης, ό γενόμενος εις τό τέλος 'Ανδρόνικος μοναχός.
***
"Οταν τό 1968 έπεσκέφθημεν τά Καρούλια (τήν βαθυτέραν δηλαδή ερημον τού "Αθω) μαζί μέ τόν παραδελφόν μου πατέρα Δανιήλ, έζη ό θαυμάσιος Ρώσος ερημίτης γέρων Ζωσιμάς, ό καλαθοποιός. Ήτο εκεί καί ό υποτακτικός του παπα-Σεραφείμ, γνώστης εν ολίγοις της Ελληνικής. Μας όδήγησεν εις τό εκκλησάκι τού ερημητηρίου τού αγίου Γεωργίου καί μας έδωσε τρία πνευματικά κεράσματα της ερήμου, τρία αγιογραφικά χωρία:
—«Ένώ περί ων δέδωκάς μοι ερωτώ ότι σοίεισί...» (Ίω. 17,9). β) «"Οσοι δέ έλαβον αυτόν έδωκεν αυτοίς έξουσίαν τέ κνα Θεού γενέσθαι...» (Ίω. 1,12). γ) «Τηρείν πάντα όσα ένετειλην υμίν καί ιδού έγώ μεθ' υμών ειμί πάσας τάς ημέρας της ζωής έως της συντέλειας του αιώνος» (Ματθ. 28,20).
— Περνούμε, είπε, κρίσιμους καιρούς. Ό 'Αντίχριστος
έρχεται, ετοιμάζεται από τους Εβραίους.
Έπεσκέφθημεν καί τόν ερημίτην γέροντα Άνδρέαν. Πάμπτωχος, ασθενής, υπομονετικός, μέ ιλίγγους εις τό κεφάλι. 'Ιδού, μερικαί άπό τάς συμβουλάς του:
—Τό Εύαγγέλιον θέλει εφαρμογή καί οχι θεωρία. Ή προσευχή μας νά λέγεται μέ ενωμένα τόν λόγον, τόν νουν καί την καρδίαν. Γιά νά είναι καθαρά χρειάζεται εγκράτεια καί καθαρότης. Μή κρίνουμε τον πλησίον δι' ό,τιδήποτε. Κάνε υπακοή καί εις τους μικρότερους σου. Καί 90 ετών νά γίνης νά υπάκουης σέ ένα παιδί πού εΐναι 18 ετών.
Ό λιπόσαρκος, ό πρόσχαρος γέρων Βαρθολομαίος, μας ύπεδέχθη μέ τήν έγκάρδιον ασκητικήν φιλοξενίαν καί φίλολογίαν του:
— 'Οσάκις εις προσευχήν κατανυσσόμεθα, τοσάκις τόν
Θεόν καταφιλούμεν, ειπεν. Μέ τάς άρετάς όμοιούμεθα τω
Θεώ. Μέ τήν νοεράν προοευχήν ένουμεθα τω θεω. Ούτως
έχουν τά πράγματα, αδελφάκια μου. 'Αλλοίμονον εις έμέ,
διότι έχασα τήν ευλογίαν του Κοινοβίου. Ή υπακοή οδηγεί
εις ταπείνωση , εις πένθος, εις δάκρυα εις καθαροσίν καί φωτι -
σμόν...Καί ένώ μας έκέρασε τό άσκητικόν κέρασμα, ένα σύ-
κον ξηρόν μέ βρόχινον νερό άπό τήν στέρναν του, μας περιέ -
γράψε τόν ένάρετον γέροντα Ισαάκ τόν Διονυσιάτην καί τάς
άρετάςτου.


Ό πάμπτωχος καί ρακένδυτος Ρουμάνος ασκητής Ε., δέν είχε «που τήν κεφαλήν κλίναι». Έβοήθει εις τήν τράπεζαν του Ρωσικού μοναστηρίου καί 6, τι έπαιρνε τό έδιδεν έλεημοσυνην εις απομεμακρυσμένους άσκητάς.
— Είναι ή μόνη ευκαιρία νά σωθώ, έλεγεν. Νά ζητιανεύω ταπεινούμενος, νά κοπιάζω, νά διαμοιράζω...
***
"Οταν ύπηρετούσεν ό γέρων 'Αρτέμιος εις ένα Γρηγοριάτκον μετόχι εις τήν "Αρταν καί έπήγαινε νά ψωνίση εις τήν άγοράν, επέστρεφε μέ άδεια χέρια. Ό, τι είχε τά διεμοίραζεν εις πτωχούς καί γεροντάκια.
***
Όλας τάς «ευλογίας», πού του έδιδαν πολλοί θεραπευμένοι μέ τήν προσευχήν του, ό Χατζηγεώργης τάς έδιδε έλεημοσύνην εις τους πτωχούς, μοναχούς καί λαϊκούς. Τόση ήτο ή ελεημοσύνη του ώστε επεκράτησε νά λέγουν δι' όποιονδήποτέ ελεήμονα:
«Δίνει σάν Χατζηγεώργης».
***
Έπί ήγουμενίας του Καθηγουμένου της ίερας Μονής Γρηγορίου Συμεών επήγεν ό μοναχόςc Υπάτιος καί βλέπων οτι τό πιθάρι ελαίου είχε μόνον 30Θ κιλά ήρώτησεν τόν Ήγούμενον:
-θά δωσωμε λάδι στους ασκητές;
-θά τους δώσης.
-Γέροντα, δέν έχομε.
-Τό λάδι εϊναι γιά όλους μας. "Αν σωθη, τότε θά σωθή γιά όλους μας.
Έδιδαν, έδιδαν καί δέν έλιγόστευεν τό έλαιον!... Άμείωτον έμεινεν εις τό πιθάρι. »

ΚΩΣΤΑΣ

Η ΟΔΗΓΗΤΡΙΑ

ΚΩΣΤΑΣ

Η εκκλησιαστική περιουσία

Γράφει ο μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης

στη ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 1/11/2009



Είναι, δυστυχώς, γεγονός ότι η νέα κυβέρνηση αντιμετωπίζει την εκκλησία με καχυποψία.



Η Ιερά Σύνοδος αναγκάστηκε να ανακοινώσει ότι τα μητροπολιτικά οχήματα δεν είναι κρατικά, αλλά ανήκουν στις ιερές μητροπόλεις. Ετοιμάζεται, μάλιστα, όπως λέγεται, βαριά φορολόγηση της εκκλησίας. Δεν θα υπήρχε αντίρρηση αν η εκκλησία δεν επιτελούσε ένα αποδεδειγμένα πλούσιο φιλανθρωπικό έργο. Η οικονομική κρίση έφερε και μεγάλη μείωση των εσόδων των παγκαριών.

Η ίδια η εκκλησία καλείται να αξιοποιήσει την περιουσία της για τους σκοπούς της. Η εκκλησιαστική περιουσία, πάντως, είναι γεγονός πως ούτε τεράστια είναι ούτε αμύθητη. Η υπερβολή και ο υπερτονισμός τού αντιθέτου άλλους σκοπούς έχουν. Η περιουσία αυτή είναι νόμιμη κατά πάντα και μόνο η εκκλησία μπορεί να την εκμεταλλευτεί. Ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος δήλωσε πως "η εκκλησιαστική περιουσία πάντοτε, και παλαιότερα και σήμερα, έχει καταντήσει ένα προσφιλές θέμα για λαϊκισμό, προπαγάνδα και σκοπιμότητες". Αυτό είναι μια μεγάλη αλήθεια.

Ανακινούνται και ανατροφοδοτούνται τελευταία διάφορα σενάρια ετοιμαζόμενης πολεμικής κατά της εκκλησίας. Αρκετοί αρχιερείς είναι αρκετά σκεπτόμενοι και προβληματισμένοι. Γρήγορα και εύκολα λησμονήθηκε η μεγάλη προσφορά της εκκλησίας στο έθνος, υλική και κυρίως πνευματική. Ακόμη το κράτος οφείλει πολλά στην εκκλησία από αναγκαστικές απαλλοτριώσεις που έκανε σε εκκλησιαστικές εκτάσεις. Το κράτος, ύστερα από αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, δεν μπορεί αυθαίρετα να επεμβαίνει σε ζητήματα εκκλησιαστικής περιουσίας.

Προ εικοσαετίας δικαιώθηκαν πλήρως μονές που προσέφυγαν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για καταπάτηση ή αρπαγή μοναστηριακών κτημάτων, διότι παραβιάσθηκαν θεμελιώδη δικαιώματα των μονών για τις περιουσίες τους. Χρειάζεται γνώση, μελέτη, προσοχή, διάκριση, σεβασμός και υπομονή σε αυτά τα τόσο σοβαρά θέματα που παρουσιάζονται μυθοπλασίες για λαϊκή κατανάλωση. Δεν επιλύεται με αυθαιρεσίες η οικονομική κρίση.

Η μισθοδοσία του κλήρου και η λειτουργία των εκκλησιαστικών σχολών είναι υποχρέωση του κράτους και μικρή ανταπόδοση για τις πολλές κρατικές αυθαιρεσίες απαλλοτριώσεων και καταπατήσεως συμπεφωνημένων. Κάθε κυβερνητική διάθεση για μετατροπή καθεστώτων, περικοπές ή επιβαρύνσεις θα δημιουργήσει μεγάλη ταραχή και δυνατούς τριγμούς με σοβαρές ρωγμές. Η μισθοδοσία του κλήρου αποτελεί οπωσδήποτε συμβατική υποχρέωση της πολιτείας. Μεγάλο μέρος της εκκλησιαστικής περιουσίας είναι δεσμευμένο από το κράτος. Ορισμένοι λέγουν πως οι αντιδράσεις δημιουργούνται κακοπροαίρετα και έχουν στόχο τη μη αξιοποίηση της εκκλησιαστικής περιουσίας. Φοβούμεθα πως πρόκειται για τεχνητή κρίση. Στις κρίσεις συνηθίζεται να γίνεται πολύς λόγος για την εκκλησιαστική περιουσία. Η εκκλησία σε όλες τις περιπέτειες του έθνους στάθηκε θερμός συμπαραστάτης. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνούν κάποιοι φιλόδοξοι νέοι.

Είναι γεγονός επίσης πως η σημερινή περιουσία της εκκλησίας είναι μόνο το 4%της αρχικής της. Σε πολλές περιπτώσεις, όπως αναφέρθηκε στην ιεραρχία, πάρθηκαν κατά καιρούς μοναστηριακές περιουσίες με τη διάλυση μονών δίχως κανένα αντάλλαγμα. Καλό είναι να μη στεκόμαστε απέναντι από την εκκλησία, αλλά να πηγαίνουμε μαζί. Το θρησκευτικό συναίσθημα των Νεοελλήνων παραμένει βαθύ. Η εκκλησία έχει καλή γνώση των αναγκών της και έχει αποδείξει ότι ξέρει να προσφέρει. Δεν επιτρέπεται να εξαναγκασθεί για κάτι τέτοιο. Οι θέσεις αυτές δεν υποστηρίζονται από βολεμένους, όπως χαρακτηρίστηκαν, αλλά από σοβαρούς ανθρώπους, που δεν μπορεί να τους αμφισβητηθεί ότι πονούν και αυτοί γι'; αυτόν τον τόπο. Τη φιλανθρωπία τη διδάσκει και την πραγματώνει πρώτη η εκκλησία. Οι αστοχίες κάποιων ελαχίστων δεν θα πρέπει να καταλογίζονται στην εκκλησιαστική πλειοψηφία.

Η εκκλησία, πάντως, αναμένει υπομονετικά τις ξεκάθαρες ανακοινώσεις της κυβέρνησης για τις προθέσεις της για το συγκεκριμένο αλλά και για τα υπόλοιπα σοβαρά εκκλησιαστικά θέματα.

Αντιγραφή απο: http://agioritikesmnimes.pblogs.gr

Η δίψα της ειρήνης κι ο τρόμος της μπόμπας

Φωτίου Κόντογλου

Η ΔΙΨΑ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΚΙ Ο ΤΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΜΠΟΜΠΑΣ

Ο κακόμοιρος ο κόσμος διψά ειρήνη. Μα χωρίς την απομέσα ειρήνη, δεν μπορεί να γίνη ειρήνη εξωτερική. Χωρίς την ψυχική ειρήνη, η πολιτική και κοινωνική ειρήνη είναι ψεύτικη. «Ειρήνη αφίημι υμίν, είπε ο Χριστός στους μαθητές Του κατά το Μυστικό Δείπνο, ειρή­νην την εμήν δίδωμι υμίν. Ου καθώς ο κόσμος δίδωσι, εγώ δίδωμι υμίν». Πρόσεξες για να δης καλά τί λέγει ο Χριστός; «Ου καθώς ο κόσμος δίδωσι, εγώ δίδωμι υμίν». «Δεν σας δίνω, λέγει, εγώ την ειρήνη που δίνει ο κόσμος», την ψεύτικη, την οργισμένη ειρήνη, την ανειρή­νευτη ειρήνη, την ειρήνη που στ' αληθινά δεν έχει ολότελα ειρήνη και ησυχία. Τέτοια είναι η ειρήνη που μπορεί να κάνη ο κόσμος, οι άνθρωποι, που τρώγονται με τα πάθη τους και που τους κατατρώγει η περηφάνεια, η ματαιοδοξία-φιλαργυρία, η σκληροκαρδία και η απονιά στους άλλους, η μανία της ακολασίας και η επιθυμία της καλοπέρασης. Όλα τούτα τα πάθη είναι οργισμένα και όχι ειρηνικά. Αυτά κάνουνε τους ανθρώπους να μαλώνουνε, να εχθρεύονται ο ένας τον άλλον, αυτά λιγοστεύουνε την αγάπη, που είναι δα πολύ λίγη ανάμεσά τους, και φέρνουνε την παραζάλη, την έχθρα, «την έριδα» που λέγανε οι αρχαίοι. Με άλλα λόγια, φέρνουνε τη βασιλεία του διαβόλου επί της γης, και όχι τη βασιλεία του Θεού, που είναι η ειρήνη.
Ο Χριστός μας δίδαξε να λέμε στο «Πάτερ ημών» «ελθέτω η βασιλεία Σου». Μα ποιος πιστεύει στη βασιλεία του Θεού, παρεκτός από κάποιους λίγους, που τους έχει ο κόσμος για τρελούς; Ωστόσο, αυτός ο παραζαλισμένος κόσμος, ο βουτηγμένος στην αμαρτία, στις ηδονές, και στην ακολασία, αυτός ο κόσμος που πιστεύει μοναχά στον εαυτό του, και που δεν λογαριάζει καθόλου τον Θεό και τον νόμο του, αποζητά την ειρήνη, θέλει να μείνη ήσυχος για να χαρή τις αμαρτωλές επιθυμίες του, για να βουτηχθή ως τον λαιμό μέσα στον μαύρο βούρκο. Δεν πιστεύει στα λόγια του Θεού που λέγεται «Άρχων ειρήνης», και που είπε με το στόμα του προφήτη «Αν ακούσετε τα λόγια μου, θα ήσαστε βλογημένοι και θα ζήσετε καλά. Μα αν δεν τ' ακούσετε αλλά πορευθήτε κατά τα πονηρά θελήματα της καρδιάς σας, θα σας καταφάγη η μάχαιρα». Αυτά τα κοροϊδεύει ο κόσμος, και τα λέγει παραμύθια.
Και να, που ήρθε ο κόμπος στο χτένι. Η παραζάλη, γίνεται μέρα με τη μέρα χειρότερη. Ο πόθος της απόλαυσης έγινε μιαν άγρια τρέλα στους ανθρώπους, που τσαλαπατάνε ο ένας τον άλλον για να μη χάσουνε τις διάφορες φαρμακερές ηδονές, που ολοένα τις πληθαίνει ο σατανάς με τα πολύπλοκα μηχανήματά του, σαν τον ψαρά που βάζει στ' αγκίστρι του όλο και πιο ορεχτικό δόλωμα, για να τραβήξη τα λαίμαργα τα ψάρια και να τα ψήση στη φωτιά να τα φάγη. Ο μαμωνάς σκέπασε με τις σκοτεινές φτερούγες του τον κόσμο, και τον κουνά σαν νάναι κανένα κόσκινο, και όπως αναταράζεται το σιτάρι, χοροπηδάνε οι άνθρωποι μέσα στο κόσκινό του και δαγκάνει ο ένας τον άλλον, και εξοντώνει ο αδελφός τον αδελφό, λέγοντας: «Ο θάνατός σου, ζωή μου!». Το ίδιο και τα μεγάλα κοπάδια των ανθρώπων, τα λεγόμενα έθνη, βλέπουνε τόνα τάλλο όπως βλέπει ο λύκος το πρόβατο, και λογαριάζει πότε θα μπόρεση να το πνίξη, να πιή το αίμα του, το μεγάλο να φάη το μικρό και τα μεγάλα να φάνε τόνα τάλλο. Να, λοιπόν, που αντί να έλθη η βασιλεία του Θεού, που μας είπε ο Χριστός να παρακαλούμε, ήρθε η βασιλεία του σατανά, του όφεως του αρχαίου, που ήτανε πάντα ανθρωποκτόνος, όπως λέγει το Ευαγγέλιο.
Ο διάβολος είναι ο εξουσιαστής απάνω στη διάνοια και στην καρδιά μας, και αυτός χαίρεται για τα έργα που κάνουμε, θέλοντας να βγάλουμε ο ένας το μάτι τ' αλλου­νού. Ανάμεσα στα δολώματα που μας έβαλε, εκείνο που μας τραβά περισσότερο η μυρουδιά του, είναι το πετρέλαιο, αυτό το βρωμόνερο που βγαίνει από την πίσσα της κόλασης, που είναι μαύρο κατοικητήριό του. Και γύρω σ' αυτό το σιχαμερό δόλωμα μαζευτήκανε τα έθνη, μικρά και μεγάλα, και δαγκώνουνται, και σφάζουνται γι' αυτό δίχως έλεος. Και οι άνθρωποι γινήκανε τρελοί από κακία, γεμάτοι υποκρισία, μεγαλομανία, φιληδονία, πιστοί στρατιώτες του διαβόλου. Και μέσα σ' αυτή τη λύσσα που τους έπιασε, θέλουνε ν' απολάψουνε, οι ανόητοι, την Ειρήνη, που είναι δώρο του Θεού, και όχι του διαβόλου.
Ο Θεός λείπει από τον κόσμο. Πουθενά δεν γίνεται το θέλημά Του. Ο Χριστός, πριν σταυρωθή, γύρισε και είδε την Ιερουσαλήμ, δηλαδή τον κόσμο, δακρυσμένος, και είπε: «Πόσες φορές θέλησα να μαζέψω τα τέκνα σου, σαν την όρνιθα που σκεπάζει με τις φτερούγες της, τα πουλιά της, και δεν θελήσατε: Ιδού αφίεται ο οίκος υμών έρημος». Έρημος οίκος είναι: ο κόσμος σήμερα. Έρημος από ειρήνη. Μέρα-νύχτα στέκεται ανύσταχτο το μάτι της πονηρής ανθρωπότητας. Μέρα-νύχτα δουλεύου­νε οι εφευρέσεις της καταστροφής, τα συμβούλια του θανάτου. Και από τ' άλλο μέρος, οι καταδικασμένοι γλε­ντοκοπούνε, κυλιούνται στην ακολασία, κόλακες και δολοφόνοι, βλάκες και πονηρότατοι, χωρίς καρδιά, χωρίς ψυχή, χωρίς τίποτα από την εικόνα του Θεού. Όλοι παίρνουνε, κανένας δεν θέλει να δώση. Και όποιος δίνει, δίνει τον θάνατο. Σε κανένα καλό δεν συμφωνούνε, μα στο κακό, είναι όλοι θερμοί συνεργάτες.
Η κυρά Επιστήμη, δηλαδή η ανθρώπινη γνώση, αυτή είναι το καινούριο είδωλο που λατρεύουνε οι άνθρωποι. Με τόνα χέρι προσφέρνει τα γιατρικά για να μη πεθαίνουμε οι άνθρωποι, και με τάλλο βαστά τη μπόμπα και τους φοβερίζει, μέρα-νύχτα. Αυτή η μπόμπα, ο καρπός του δέντρου της Γνώσεως, μόλεψε τον αγέρα, τα νερά, το αίμα των ίδιων των ανθρώπων που την εφεύρανε. Και αφού πρώτα, με πείσμα δαιμονικό, φαρμακώσανε την έμορφη πλάση του Θεού, τώρα φωνάζουνε κείνοι που κατασκευάσανε αυτή την καταραμένη μπόμπα: «Σώσετε την ανθρωπότητα! Σώσετε τον κόσμο! Γενεές γενεών θα πεθαίνουνε από κακές αρρώστειες!». Υποκριτές! Τώρα φωνάζετε, σαν τον Ιούδα που μετάνοιωσε αφού είχε πια σταυρωθή ο Χριστός, και η μετάνοιά του δεν ωφελούσε πια κανέναν; Καλύτερα να τινάζατε τη γη στον αγέρα μια και καλή, παρά τώρα που φαρμακώσατε τα πάντα, και τα παιδιά μας, και τα εγγόνια μας θα τα θερίζη «σκληρός θάνατος και αργός».

Άνθρωπε! Καμάρωσε τα κατορθώματά σου. Καμάρωσε το τετραπέρατο μυαλό σου, που καυχιότανε πως θάκανε παράδεισο τον κόσμο!

ΚΩΣΤΑΣ

Αγιοι Ανάργυροι Αθηνών

ΑΓΙΟΙ ΑΝΑΡΓΥΡΟΙ ΑΘΗΝΩΝ


Σήμερα 1 Ιουλίου τιμάται η μνήμη των Αγίων Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού, με την ευκαιρία αυτή και εμείς θα αναφέρουμε λίγα πράγματα για το βίο των δύο αυτών γιατρών της ψυχής και του σώματος.

Οι Άγιοι Ανάργυροι Κοσμάς και Δαμιανός, οι οποίοι έζησαν την εποχή πού αυτοκράτορας των Ρωμαίων ήταν ο Κάρυνος, ήταν γιατροί στο επάγγελμα και παρείχαν ιάσεις σε όλους όσους είχαν ανάγκη, και για αντάλλαγμα δεν έπαιρναν χρήματα, αλλά το μόνο πού ζητούσαν ήταν να πιστέψουν στον Χριστό. Κάποιοι όμως καλοθελητές διέβαλαν τούς αγίους στον αυτοκράτορα και του είπαν ότι οι θεραπείες και τα θαύματα πού επιτελούσαν τα έκαναν με μαγικές τέχνες.

Τότε οι Άγιοι Ανάργυροι επειδή δεν ήθελαν να πάνε άλλους αντί αυτών στον αυτοκράτορα, προσήλθαν μόνοι τους ενώπιον του και ο Καρίνος προσπάθησε να τούς μεταπείσει να αρνηθούν τον Χριστό. Εκείνοι όμως όχι μόνο δεν αρνήθηκαν την πίστη τους, αλλά κατάφεραν να μεταπείσουν και να αλλάξουν και τον ίδιο τον αυτοκράτορα, αφού και ο ίδιος δέχτηκε τις θεραπευτικές τους ιάσεις. Συγκεκριμένα, όταν ο Καρίνος ανέκρινε τούς Αγίους, μετατοπίστηκε η θέση του προσώπου του και στράφηκε προς την ράχη του. Αμέσως τότε οι Άγιοι την θεράπευσαν με την προσευχή τους στον Χριστό.



Εξαιτίας αυτού του θαύματος, πίστεψαν στον Χριστό όσοι βρίσκονταν εκείνη την στιγμή μπροστά σ' αυτό πού συνέβη και ο ίδιος ο Αυτοκράτορας τούς έστειλε πίσω στους συγγενείς τους με μεγάλες τιμές. Αργότερα όμως, μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα, οι Άγιοι φθονήθηκαν από τον ίδιο τον δάσκαλο πού τούς είχε μάθει την ιατρική επιστήμη, γιατί είχαν αποκτήσει μεγάλη δόξα και φήμη. Γι' αυτό τον λόγο τούς ανέβασε σε κάποιο όρος για να μαζέψουν δήθεν κάποια βότανα και εκεί τούς επιτέθηκε με πέτρες και τούς θανάτωσε.




Απολυτίκιον. Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.
Ως θείοι θεράποντες, και ιατήρες βροτών, ανάργυρον βλύζετε, την θεραπείαν ημίν, Ανάργυροι ένδοξοι, όθεν τους προσιόντας, τη σεπτή υμών σκέπη, ρύσασθε νοσημάτων, και παθών ανιάτων, Κοσμά και Δαμιανέ, Ρώμης βλαστήματα.



Κοντάκιον. Ήχος β';.

Οι την χάριν λαβόντες των ιαμάτων, εφαπλούτε την ρώσιν τοις εν ανάγκαις, lατροί θαυματουργοί ένδοξοι, Αλλά τη ημών επισκέψει, και των πολεμίων τα θράση καταβάλλετε, τον κόσμον ιώμενοι εν τοις θαύμασι.



Επίσης 1 Ιουλίου

Αγίων Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού ( 284). Μεγαλομάρτυρος Κωνσταντίνου του Αλαμανού. Αγίων Απολλωνίας και Μαυρικίου. Οσίων Πέτρου πατρικίου, Βασιλείου ηγουμένου, του συστησαμένου την σεβασμία Μονή του «Βαθέος Ρύακος» και Λέοντος του «γυμνού».

πηγή: ΜΕΓΑΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ

ΚΩΣΤΑΣ