Ασκητές στον κόσμο.

Ο Αββάς Παφνούτιος , ασκητής με μεγάλα χαρίσματα, κάποτε προσευχήθκε στον Θεό και είπε:

-Θεέ μου, με ποιόν με έχεις κατατάξει; Με ποιόν είμαι ίσιος, με ίδιο μέτρο στην αρετή;

Κι ακούει φωνή που του λέει:

-Κάτω στην Αλεξάνδρεια υπάρχει ένας φτωχός άνθρωπος, ένας τσαγκάρης μέσα σ' ένα υπόγειο. Μ' αυτόν είσαι στο ίδιο μέτρο αρετής.

-Εγώ ασκητής , απο παιδί στην έρημο, είμαι ίσος μ' εναν λαϊκό άνθρωπο, μ' ένα παντρεμένο;

-Ναι μ' αυτόν είσαι ίσος.

Την άλλη μέρα ο άγιος παίρνει το ραβδάκι του, το τορβαδάκι του, βάζει λίγο παξιμάδι και τραβάει για την Αλεξάνδρεια. Κατεβαίενι στην πολη, πάει και βρίσκει τον κοσμικό και του λέει:

-Χριστιανέ μου, τι κάνεις εδώ;

-Τι να κάνω Πάτερ, αμαρτωλός άνθρωπος είμαι. Είμαι ο χειρότερος άνθρωπος του κόσμου.

-Μπορούμε να μιλήσουμε;

-Μπορούμε.

-Ποιά είαι η αρετή σου, που εργάζεται;

-Εγώ αρετή; Με βλέπεις πως είμαι. Μέσα στον κόσμο ζω και συμφύρομαι. Εσείς μάλιστα, έχετε αρετές.

-Όχι, κάτι κάνεις εσύ.

-Δεν κάνω τίποτα.

-Εμένα μου το έδειξε ο Θεός και δεν μπορείςνα που πείς ψέματα. Προσευχήθκα και μου είπε ότι είμαστε στο ίδιο μέτρο της αρετής. Δεν μπορεί να είσαι τυχαίος.

-Με συγχωρείτε, Πάτερ· εάν τούτο που γίνεται, θεωρείται ότι είναι κάτι, θα σου το πω. Εγώ παντρεύτηκα· κι απο τη στιγμή που έβαλα το στεφάνι, είπα στη γυναίκα μου:"Αν μ' αγαπάς, να ζήσουμε εν παρθενία, να ζήσουμε σαν αδέλφια, για να αγωνισθούμε για τον αγιασμο της ψυχής μας" ."Στέργεις;". "Στέργω". Και έκτοτε ζούμε εν αγνότητι και παθενία.