Οι σταυροί των δοκιμασιών
Γέροντα, το σταυρουδάκι που μου δώσατε το φορώ συνέχεια και με βοηθάει στις δυσκολίες.
- Να, τέτοια σταυρουδάκια είναι οι δικοί μας σταυροί, σαν αυτά που κρεμούμε στον λαιμό μας και μας προστατεύουν στην ζωή μας. Τι νομίζεις, έχουμε μεγάλο σταυρό εμείς; Μόνον ο Σταυρός του Χριστού μας ήταν πολύ βαρύς, γιατί ο Χριστός από αγάπη προς εμάς τους ανθρώπους δεν θέλησε να χρησιμοποιήση για τον εαυτό Του την θεϊκή Του δύναμη. Και στην συνέχεια σηκώνει το βάρος των σταυρών όλου του κόσμου και μας ελαφρώνει από τους πόνους των δοκιμασιών με την θεία Του βοήθεια και με την γλυκειά Του παρηγοριά.
Ο Καλός Θεός οικονομάει για τον κάθε άνθρωπο έναν σταυρό ανάλογο με την αντοχή του, όχι για να βασανιστή, αλλά για να ανεβή από τον σταυρό στον Ουρανό – γιατί στην ουσία ο σταυρός είναι σκάλα προς τον Ουρανό. Αν καταλάβουμε τι θησαυρό αποταμιεύουμε από τον πόνο των δοκιμασιών, δεν θα γογγύζουμε, αλλά θα δοξολογούμε τον Θεό σηκώνοντας το σταυρουδάκι που μας χάρισε, οπότε και σε τούτη την ζωή θα χαιρώμαστε, και στην άλλη θα έχουμε να λάβουμε και σύνταξη και «εφάπαξ». Ο Θεός μας έχει εξασφαλισμένα κτήματα εκεί στον Ουρανό. Όταν όμως ζητούμε να μας απαλλάξη από μια δοκιμασία, δίνει αυτά τα κτήματα σε άλλους και τα χάνουμε. Ενώ, αν κάνουμε υπομονή, θα μας δώση και τόκο.
Είναι μακάριος αυτός που βασανίζεται εδώ, γιατί, όσο πιο πολύ παιδεύεται σ’ αυτήν την ζωή, τόσο περισσότερο βοηθιέται για την άλλη, επειδή εξοφλά αμαρτίες. Οι σταυροί των δοκιμασιών είναι ανώτεροι από τα «τάλαντα», από τα χαρίσματα, που μας δίνει ο Θεός. Είναι μακάριος εκείνος που έχει όχι έναν σταυρό αλλά πέντε. Μια ταλαιπωρία ή ένας θάνατος μαρτυρικός είναι και καθαρός μισθός. Γι’ αυτό σε κάθε δοκιμασία να λέμε: «Σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου, γιατί αυτό χρειαζόταν για την σωτηρία μου».
Οι δοκιμασίες βοηθούν
να συνέλθουν οι άνθρωποι
- Γέροντα, μαθαίνω για την ταλαιπωρία των δικών μου. Θα τελειώσουν ποτέ τα βάσανά τους;
- Κάνε υπομονή, αδελφή μου, και μη χάνεις την ελπίδα σου στον Θεό. Όπως κατάλαβα από όλες τις δοκιμασίες που περνούν οι δικοί σου, ο Θεός σας αγαπάει και επιτρέπει όλες αυτές τις δοκιμασίες για ένα λαμπικάρισμα πνευματικό ολόκληρης της οικογένειας. Εάν εξετάσουμε κοσμικά τις δοκιμασίες της οικογένειάς σου, φαίνεστε δυστυχισμένοι. Εάν όμως τις εξετάσουμε πνευματικά, είστε ευτυχισμένοι, και στην άλλη ζωή θα σας ζηλεύουν όσοι θεωρούνται σε τούτη την ζωή ευτυχισμένοι. Με αυτόν τον τρόπο ασκούνται και οι γονείς σου, μια που τον αρχοντικό τρόπο, τον πνευματικό, δεν τον γνωρίζουν ή δεν τον καταλαβαίνουν. Πάντως, κρύβεται ένα μυστήριο στις δοκιμασίες του σπιτιού σου, αλλά και σε ωρισμένα άλλα σπίτια, ενώ γίνεται τόση προσευχή! «Τις οίδε τα κρίματα του Θεού;» . Ο Θεός να βάλη το χέρι Του και να δώση τέρμα στις δοκιμασίες.
- Γέροντα, δεν γίνεται οι άνθρωποι να συνέλθουν με άλλον τρόπο και όχι με κάποια δοκιμασία;
- Πριν επιτρέψη ο Θεός να έρθη μια δοκιμασία, εργάστηκε με καλό τρόπο, αλλά δεν τον καταλάβαιναν, γι’ αυτό μετά επέτρεψε την δοκιμασία. Βλέπετε, και όταν ένα παιδί είναι ανάποδο, στην αρχή ο πατέρας του το παίρνει με το καλό, του κάνει τα χατίρια, αλλά, όταν εκείνο δεν αλλάζη, τότε του φέρεται αυστηρά, για να διορθωθή. Έτσι και ο Θεός μερικές φορές, όταν κάποιος δεν καταλαβαίνη με το καλό, του δίνει μια δοκιμασία, για να συνέλθη. Αν δεν υπήρχε λίγος πόνος, αρρώστιες κ.λπ., θα γίνονταν θηρία οι άνθρωποι• δεν θα πλησίαζαν καθόλου στον Θεό.
Η ζωή αυτή είναι ψεύτικη και σύντομη• λίγα είναι τα χρόνια της. Και ευτυχώς που είναι λίγα, γιατί γρήγορα θα περάσουν οι πίκρες, οι οποίες θα θεραπεύσουν τις ψυχές μας σαν τα πικροφάρμακα. Βλέπεις, οι γιατροί, ενώ οι καημένοι οι άρρωστοι πονούν, τους δίνουν πικρό φάρμακο, γιατί με το πικρό θα γίνουν καλά, όχι με το γλυκό. Θέλω να πω ότι και η υγεία από το πικρό βγαίνει, και η σωτηρία της ψυχής από το πικρό βγαίνει.
Με τον πόνο
μας επισκέπτεται ο Χριστός
Άνθρωπος που δεν περνάει δοκιμασίες, που δεν θέλει να πονάη, να ταλαιπωρήται, που δεν θέλει να τον στεναχωρούν ή να του κάνουν μια παρατήρηση, αλλά θέλει να καλοπερνάη, είναι εκτός πραγματικότητος. «Διήλθομεν δια πυρός και ύδατος, και εξήγαγες ημάς εις αναψυχήν» , λέει ο Ψαλμωδός.
Βλέπεις, και η Παναγία μας πόνεσε και οι Άγιοί μας πόνεσαν, γι’ αυτό και εμείς πρέπει να πονέσουμε, μια που τον ίδιο δρόμο ακολουθούμε. Με την διαφορά ότι εμείς, όταν έχουμε λίγη ταλαιπωρία σ’ αυτήν την ζωή, ξοφλούμε λογαριασμούς και σωζόμαστε. Αλλά και ο Χριστός με πόνο ήρθε στην γη. Κατέβηκε από τον Ουρανό, σαρκώθηκε, ταλαιπωρήθηκε, σταυρώθηκε. Και τώρα ο Χριστιανός την επίσκεψη του Χριστού έτσι την καταλαβαίνει, με τον πόνο.
Όταν επισκέπτεται ο πόνος τον άνθρωπο, τότε του κάνει επίσκεψη ο Χριστός. Ενώ, όταν δεν περνάη ο άνθρωπος καμμιά δοκιμασία, είναι σαν μία εγκατάλειψη του Θεού. Ούτε ξοφλάει, ούτε αποταμιεύει. Μιλάω βέβαια για έναν ο οποίος δεν θέλει την κακοπάθεια για την αγάπη του Χριστού. Σου λέει: «Έχω την υγεία μου, έχω την όρεξή μου, τρώω, περνάω μια χαρά, ήσυχα...», και δεν λέει ένα «δόξα Σοι ο Θεός». Τουλάχιστον, αν αναγνωρίζη όλες αυτές τις ευλογίες του Θεού, κάπως τακτοποιείται η υπόθεση. «Δεν μου άξιζαν αυτά, να πη, αλλά, επειδή είμαι αδύνατος, γι’ αυτό ο Θεός με οικονομάει». Στον βίο του Αγίου Αμβροσίου αναφέρεται ότι κάποτε ο Άγιος φιλοξενήθηκε με την συνοδεία του στο σπίτι κάποιου πλουσίου. Βλέποντας ο Άγιος τα αμύθητα πλούτη του τον ρώτησε να είχε καμμιά φορά δοκιμάσει κάποια θλίψη. «Όχι, ποτέ, του απάντησε εκείνος. Τα πλούτη μου συνέχεια αυξάνονται, τα κτήματά μου ευφορούν, ούτε πόνο έχω, ούτε αρρώστια είδα ποτέ». Τότε ο Άγιος δάκρυσε και είπε στην συνοδεία του: «Ετοιμάστε τα αμάξια να φύγουμε γρήγορα από ‘δώ, γιατί αυτόν δεν τον επισκέφθηκε ο Θεός!». Και μόλις βγήκαν στον δρόμο, το σπίτι του πλουσίου βούλιαξε! Η καλοπέραση που είχε ήταν εγκατάλειψη Θεού .
«Ον αγαπά Κύριος παιδεύει»
- Γέροντα, γιατί ο κόσμος υποφέρει σήμερα τόσο πολύ;
- Από την αγάπη του Θεού! Εσύ σαν μοναχή σηκώνεσαι το πρωί, κάνεις τον κανόνα σου, κάνεις κομποσχοίνια, μετάνοιες κ.λπ. Για τους κοσμικούς οι δυσκολίες που περνούν είναι ο κανόνας τους, οπότε εξαγνίζονται μ’ αυτές. Τους κάνουν μεγαλύτερο καλό από την κοσμική καλοπέραση, η οποία δεν τους βοηθάει ούτε να πλησιάσουν στον Θεό, ούτε να αποταμιεύσουν μισθό ουράνιο. Γι’ αυτό πρέπει να τις δέχωνται ως δώρα από τον Θεό.
Ο Καλός Θεός με τις δοκιμασίες παιδαγωγεί σαν καλός Πατέρας τα παιδιά Του, από αγάπη, από θεία καλωσύνη, και όχι από κακότητα ούτε από κοσμική, νομική, δικαιοσύνη, γιατί θέλει να επιστρέψουν κοντά Του. Επειδή δηλαδή θέλει να σώση τα πλάσματά Του και να κληρονομήσουν την ουράνια Βασιλεία Του, επιτρέπει τις δοκιμασίες, για να παλέψη ο άνθρωπος, να αγωνισθή και να δώση εξετάσεις στην υπομονή στους πόνους, ώστε να μην μπορή να Του πη ο διάβολος: «Πως τον ανταμείβεις αυτόν ή πως τον σώζεις, αφού δεν κοπίασε;». Τον Θεό δεν Τον ενδιαφέρει αυτή η ζωή, αλλά η άλλη. Πρώτα μας φροντίζει για την άλλη ζωή και ύστερα γι’ αυτήν.
- Γιατί όμως, Γέροντα, ο Θεός σε μερικούς ανθρώπους δίνει πολλές δοκιμασίες, ενώ σε άλλους δεν δίνει;
- Τι λέει η Αγία Γραφή; «Ον αγαπά Κύριος παιδεύει» . Ένας πατέρας έχει λ.χ. οκτώ παιδιά. Τα πέντε μένουν στο σπίτι, κοντά στον πατέρα τους, και τα τρία φεύγουν μακριά του και δεν τον σκέφτονται. Σ’ αυτά που μένουν κοντά του, αν κάνουν καμμιά αταξία, τους τραβάει το αυτί, τους δίνει κανένα σκαμπιλάκι• ή, αν είναι φρόνιμα, τα χαϊδεύει, τους δίνει και καμμιά σοκολάτα. Ενώ αυτά που είναι μακριά, ούτε χάδι ούτε σκαμπίλι έχουν. Έτσι κάνει και ο Θεός. Τους ανθρώπους που είναι κοντά Του και εκείνους που έχουν καλή διάθεση, αν σφάλουν λίγο, τους δίνει ένα σκαμπιλάκι και εξοφλούν ή, αν τους δώση περισσότερα σκαμπίλια, αποταμιεύουν. Σ’ εκείνους πάλι που είναι μακριά Του δίνει χρόνια, για να μετανοήσουν. Γι’ αυτό βλέπουμε κοσμικούς ανθρώπους να κάνουν σοβαρές αμαρτίες και παρ’ όλα αυτά να έχουν άφθονα υλικά αγαθά και να ζουν πολλά χρόνια, χωρίς να περνούν δοκιμασίες. Αυτό γίνεται κατ’ οικονομίαν Θεού, για να μετανοήσουν. Αν δεν μετανοήσουν, θα είναι αναπολόγητοι στην άλλη ζωή.
Ο πόνος του Θεού
για τις δοκιμασίες των ανθρώπων
Πόσα βάσανα έχει ο κόσμος! Πόσα προβλήματα! Και έρχονται μερικοί εδώ να μου τα πουν σε δυο λεπτά στο πόδι, για να παρηγορηθούν λίγο. Μια βασανισμένη μάνα μου έλεγε: «Γέροντα, έρχονται στιγμές που δεν αντέχω άλλο και τότε λέω : ‘’Χριστέ μου, κάνε μια μικρή διακοπή και ύστερα ας ξαναρχίσουν τα βάσανα’’». Πόση ανάγκη από προσευχή έχουν οι άνθρωποι! Αλλά και κάθε δοκιμασία είναι δώρο από τον Θεό, είναι ένας βαθμός για την άλλη ζωή. Αυτή η ελπίδα της ανταμοιβής στην άλλη ζωή μου δίνει χαρά, παρηγοριά και κουράγιο, και μπορώ να αντέξω τον πόνο για τις δοκιμασίες που περνούν πολλοί άνθρωποι.
Ο Θεός μας δεν είναι Βάαλ, αλλά Θεός αγάπης. Είναι Πατέρας που βλέπει την ταλαιπωρία των παιδιών Του από τους διάφορους πειρασμούς και τις δοκιμασίες που περνούν και θα μας ανταμείψη, φθάνει να κάνουμε υπομονή στο μικρό μαρτύριο της δοκιμασίας ή μάλλον της ευλογίας.
- Γέροντα, μερικοί λένε: «Δεν είναι σκληρό αυτό που επέτρεψε ο Θεός; Δεν πονάει ο Θεός;».
- Ο πόνος του Θεού για τους ανθρώπους που βασανίζονται από αρρώστιες, από δαίμονες, από βαρβάρους κ.λπ. έχει συγχρόνως και χαρά για την ουράνια αμοιβή που τους έχει ετοιμάσει. Έχοντας δηλαδή υπ’ όψιν Του ο Θεός την ανταπόδοση που θα λάβη στον Ουρανό όποιος περνάει δοκιμασίες και γνωρίζοντας τι τον περιμένει στην άλλη ζωή, αυτό Τον κάνει να μπορή να «αντέχη» τον πόνο. Εδώ επέτρεψε να κάνη τόσα εγκλήματα ο Ηρώδης . Δεκατέσσερις χιλιάδες νήπια έσφαξε και πόσους γονείς, που δεν άφηναν τους στρατιώτες να σκοτώσουν τα παιδιά τους, τους σκότωναν κι εκείνους! Οι βάρβαροι στρατιώτες, για να φανούν στους αρχηγούς τους καλύτεροι, έκοβαν τα παιδάκια κομματάκια. Όσο πιο πολύ βασανίζονταν τα παιδάκια, τόσο περισσότερο πονούσε ο Θεός, αλλά και τόσο περισσότερο χαιρόταν για την μεγαλύτερη δόξα που θα είχαν να απολαύσουν στον Ουρανό. Χαιρόταν για τα Αγγελουδάκια αυτά, που θα αποτελούσαν το αγγελικό μαρτυρικό τάγμα. Άγγελοι από Μάρτυρες!
ΛΟΓΙΟ Δ΄
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
‘’ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ’’
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
2002
Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2009
Η διαπαιδαγώγηση του Θεού
Πρός Εβραίους Επιστολη Παύλου 12 (4-13)
4 Οὔπω μέχρις αἵματος ἀντικατέστητε πρὸς τὴν ἁμαρτίαν ἀνταγωνιζόμενοι, 5 καὶ ἐκλέλησθε τῆς παρακλήσεως, ἥτις ὑμῖν ὡς υἱοῖς διαλέγεται· υἱέ μου, μὴ ὀλιγώρει παιδείας Κυρίου, μηδὲ ἐκλύου ὑπ' αὐτοῦ ἐλεγχόμενος. 6 ὃν γὰρ ἀγαπᾷ Κύριος παιδεύει, μαστιγοῖ δὲ πάντα υἱὸν ὃν παραδέχεται. 7 εἰ παιδείαν ὑπομένετε, ὡς υἱοῖς ὑμῖν προσφέρεται ὁ Θεός· τίς γάρ ἐστιν υἱὸς ὃν οὐ παιδεύει πατήρ; 8 εἰ δὲ χωρίς ἐστε παιδείας, ἧς μέτοχοι γεγόνασι πάντες, ἄρα νόθοι ἐστὲ καὶ οὐχ υἱοί. 9 εἶτα τοὺς μὲν τῆς σαρκὸς ἡμῶν πατέρας εἴχομεν παιδευτὰς καὶ ἐνετρεπόμεθα· οὐ πολλῷ μᾶλλον ὑποταγησόμεθα τῷ πατρὶ τῶν πνευμάτων καὶ ζήσομεν; 10 οἱ μὲν γὰρ πρὸς ὀλίγας ἡμέρας κατὰ τὸ δοκοῦν αὐτοῖς ἐπαίδευον, ὁ δὲ ἐπὶ τὸ συμφέρον, εἰς τὸ μεταλαβεῖν τῆς ἁγιότητος αὐτοῦ. 11 πᾶσα δὲ παιδεία πρὸς μὲν τὸ παρὸν οὐ δοκεῖ χαρᾶς εἶναι, ἀλλὰ λύπης, ὕστερον δὲ καρπὸν εἰρηνικὸν τοῖς δι' αὐτῆς γεγυμνασμένοις ἀποδίδωσι δικαιοσύνης. 12 Διὸ τὰς παρειμένας χεῖρας καὶ τὰ παραλελυμένα γόνατα ἀνορθώσατε, 13 καὶ τροχιὰς ὀρθὰς ποιήσατε τοῖς ποσὶν ὑμῶν, ἵνα μὴ τὸ χωλὸν ἐκτραπῇ, ἰαθῇ δὲ μᾶλλον.
Απόδοση
Ακόμη δεν αντισταθήκατε μέχρι αίματος στον αγώνα κατά της αμαρτίας, και λησμονήσατε την νουθεσία, που σας απευθύνεται σαν σε παιδιά: Παιδί μου , μη περιφρονήσεις την διαπαιδαγώγηση του Κυρίου και μη χάσεις το θάρρος σου, όταν ελέγχεσαι απο αυτόν, διότι εκείνον που αγαπά ο Κύριος τον παιδαγωγεί, και μαστιγώνει κάθε παιδί , το οποίο δέχεται. Υπομείνατε την διαπαιδαγώγησή σας. Ο Θεός σας μεταχειρίζεται σαν παιδιά του, διότι ποιό παιδί δεν το παιδαγωγεί ο πατέρας του; Εάν όμως δεν δοκιμάσατε διαπαιδαγώσηση , την οποία όλοι έχουν περάσει, τότε είστε νόθα παιδία και όχι γνήσια. Εξ ‘αλλου, είχαμε παιδαγωγούς τους επίγειους πατέρες μας και τους σεβόμασταν. Δεν πρέπει λοιπόν πολύ περισσότερο να υποταχτούμε στον Πατέρα των πνευμάτων και να ζήσουμε; Εκείνοι μας παιδαγωγούσαν για λίγο καιρό και όπως ήθελαν, αλλά αυτός για το καλό μας, για να γίνουμε μέτοχοι της αγιότητάς του. Καμιά διαπαιδαγώγηση δεν φαίνεται να προξενεί στην αρχή χαρά, αλλά λύπη, αργότερα όμως αποφέρει καρπό δικαιοσύνης ειρηνικό σε εκείνους οι οιποίοι γυμνάστηκαν με αυτήν. Γι’ αυτό ενισχύστε τα άτονα χέρια και τα παραλυμένα γόνατα, και κάνετε ίσιους δρόμους για τα πόδια σας, για να μη εξαρθρωθεί το χωλόν αλλά μάλλον να θεραπευτεί.
4 Οὔπω μέχρις αἵματος ἀντικατέστητε πρὸς τὴν ἁμαρτίαν ἀνταγωνιζόμενοι, 5 καὶ ἐκλέλησθε τῆς παρακλήσεως, ἥτις ὑμῖν ὡς υἱοῖς διαλέγεται· υἱέ μου, μὴ ὀλιγώρει παιδείας Κυρίου, μηδὲ ἐκλύου ὑπ' αὐτοῦ ἐλεγχόμενος. 6 ὃν γὰρ ἀγαπᾷ Κύριος παιδεύει, μαστιγοῖ δὲ πάντα υἱὸν ὃν παραδέχεται. 7 εἰ παιδείαν ὑπομένετε, ὡς υἱοῖς ὑμῖν προσφέρεται ὁ Θεός· τίς γάρ ἐστιν υἱὸς ὃν οὐ παιδεύει πατήρ; 8 εἰ δὲ χωρίς ἐστε παιδείας, ἧς μέτοχοι γεγόνασι πάντες, ἄρα νόθοι ἐστὲ καὶ οὐχ υἱοί. 9 εἶτα τοὺς μὲν τῆς σαρκὸς ἡμῶν πατέρας εἴχομεν παιδευτὰς καὶ ἐνετρεπόμεθα· οὐ πολλῷ μᾶλλον ὑποταγησόμεθα τῷ πατρὶ τῶν πνευμάτων καὶ ζήσομεν; 10 οἱ μὲν γὰρ πρὸς ὀλίγας ἡμέρας κατὰ τὸ δοκοῦν αὐτοῖς ἐπαίδευον, ὁ δὲ ἐπὶ τὸ συμφέρον, εἰς τὸ μεταλαβεῖν τῆς ἁγιότητος αὐτοῦ. 11 πᾶσα δὲ παιδεία πρὸς μὲν τὸ παρὸν οὐ δοκεῖ χαρᾶς εἶναι, ἀλλὰ λύπης, ὕστερον δὲ καρπὸν εἰρηνικὸν τοῖς δι' αὐτῆς γεγυμνασμένοις ἀποδίδωσι δικαιοσύνης. 12 Διὸ τὰς παρειμένας χεῖρας καὶ τὰ παραλελυμένα γόνατα ἀνορθώσατε, 13 καὶ τροχιὰς ὀρθὰς ποιήσατε τοῖς ποσὶν ὑμῶν, ἵνα μὴ τὸ χωλὸν ἐκτραπῇ, ἰαθῇ δὲ μᾶλλον.
Απόδοση
Ακόμη δεν αντισταθήκατε μέχρι αίματος στον αγώνα κατά της αμαρτίας, και λησμονήσατε την νουθεσία, που σας απευθύνεται σαν σε παιδιά: Παιδί μου , μη περιφρονήσεις την διαπαιδαγώγηση του Κυρίου και μη χάσεις το θάρρος σου, όταν ελέγχεσαι απο αυτόν, διότι εκείνον που αγαπά ο Κύριος τον παιδαγωγεί, και μαστιγώνει κάθε παιδί , το οποίο δέχεται. Υπομείνατε την διαπαιδαγώγησή σας. Ο Θεός σας μεταχειρίζεται σαν παιδιά του, διότι ποιό παιδί δεν το παιδαγωγεί ο πατέρας του; Εάν όμως δεν δοκιμάσατε διαπαιδαγώσηση , την οποία όλοι έχουν περάσει, τότε είστε νόθα παιδία και όχι γνήσια. Εξ ‘αλλου, είχαμε παιδαγωγούς τους επίγειους πατέρες μας και τους σεβόμασταν. Δεν πρέπει λοιπόν πολύ περισσότερο να υποταχτούμε στον Πατέρα των πνευμάτων και να ζήσουμε; Εκείνοι μας παιδαγωγούσαν για λίγο καιρό και όπως ήθελαν, αλλά αυτός για το καλό μας, για να γίνουμε μέτοχοι της αγιότητάς του. Καμιά διαπαιδαγώγηση δεν φαίνεται να προξενεί στην αρχή χαρά, αλλά λύπη, αργότερα όμως αποφέρει καρπό δικαιοσύνης ειρηνικό σε εκείνους οι οιποίοι γυμνάστηκαν με αυτήν. Γι’ αυτό ενισχύστε τα άτονα χέρια και τα παραλυμένα γόνατα, και κάνετε ίσιους δρόμους για τα πόδια σας, για να μη εξαρθρωθεί το χωλόν αλλά μάλλον να θεραπευτεί.
Ο αιφνίδιος και βίαιος θάνατος.
Το μακάριο και ειρηνικό τέλος είναι χάρισμα και συγχρόνως ένδειξη ευαρεστήσεως στον Θεό. Για τις περιπτώσεις όμως του βιαίου , αναπάντεχου , (όπως π.χ. από αυτοκινητιστικό ατύχημα) πολλές φορές φρικτού τέλους , τι λέει η Παράδοσή μας;
Ο Άγιος Αναστάσιος ο Σιναΐτης, επίσκοπος Αντιοχείας, σε ερώτηση σχετική απάντησε:
« Ότι είναι ανεξερεύνητα τα κρίματα του Θεού και ανεξιχνίαστοι οι οδοί αυτού, όπως λέει και η Γραφή (Ρωμ. ια΄,33) είναι φανερό. Παρά ταύτα όμως δεν είναι αλήθεια ότι όλοι όσοι πεθαίνουν με βίαιο θάνατο το παθαίνουν αυτό εξ αιτίας των αμαρτιών τους. Διότι και οι γιοί του Ιώβ (Ιωβ, α΄19) παρ’ όλο που ήταν δίκαιοι , θάφτηκαν κάτω από τα ερείπια του σπιτιού τους. Αλλά και ο Χριστός μας το διδασκαλείο αυτό λέγοντας ότι δεν ήταν αμαρτωλότεροι απ’ όσους κατοικούσαν την Ιερουσαλήμ εκείνοι οι δεκαοκτώ άνδρες, πάνω στους οποίους έπεσε ο πύργος του Σιλωάμ (Λουκ ιγ΄, 4) ούτε πάλι εκείνοι των οποίων το αίμα ο Πιλάτος ανέμιξε με τις θυσίες.
Από αυτά λοιπόν μαθαίνουμε ότι και οι δίκαιοι πολλές φορές πεθαίνουν με βίαιο θάνατο με αφανή και άγνωστα κρίματα (αποφάσεις ) του Θεού, τα οποια οφείλονται σε τρείς λόγους:
Πολλές φορές ο Θεός επιτρέπει κάποιοι όσοιοι άνδρες να θανατωθούν από θηρία ή από σεισμούς ή από πνιγμό ή από πτώση σε γκρεμούς , για να φοβηθούν οι υπόλοιποι και να πούν: ‘‘Αν αυτός που ήταν άνθρωπος του Θεού έπαθε κάτι τέτοιο άραγε τι πρόκειται να πάθουμε εμείςοι αμαρτωλοί; Και εάν ο δίκαιος μόλις σώζεται, ο ασεβής και αμαρτωλός που θα βρεθή;’’ (Α΄Πέτρ δ΄,18 )
Άλλοι πάλι που είχαν ίσως κάποια μικρά ελαττώματα και επετράπη να υποστούν αυτόν τον βίαιο θάνατο θα ευρεθούν πλεόν τέλεοι μπροστά στον Θεό.
Και κάποιοι άλλοι , που πολλές φορές σαν δυνατοί πήραν επάνω του τις αμαρτίες του λαού, παραδίδονται γι’ αυτόν τον λόγο σε πειρασμούς και οδυνηρό θάνατο προκαλώντας έτσι μεγαλύτερη σωτηρία και στον εαυτό τους και στον λαό. Διό τι ο Χριστός για χάρη μας δέχθηκε τον θάνατο.
Γνωρίζοντας λοιπόν αυτά, ας μη παραξενευθούμε, βλέποντας πως ο Ησαΐας πριονίσθηκε, ο Ιωάννης αποκεφαλίστηκε, ο Στέφανος λιθοβολήθηκε, ο Πέτρος σταυρώθηκε και πολλοί άλλοι άγιοι περιέπεσαν σε φοβερούς κινδύνους και θανάτους.
Ομοίως δε και στις περιπτώσεις που κακοί άνθρωποι βρίσκουν βίαιο θάνατο, τρείς είναι οι τρόποι ερμηνείας: ή για να σωφρονισθούν από την απειλή ( του φοβερού γεγονότος) και οι υπόλοιποι ή για να βρούν και οι ίδιοι κάποια ανακούφιση εκεί( στην άλλη ζωή) , γιατί πραγματικά πολλή ωφέλεια βρίσκουν εκεί όσοι χωρίζονται από το σώμα τους, με πικρό θάνατο…, ή από θεία οργή και απειλή , όπως έγινε στην περίπτωση του Φαραώ (Εξοδ.ιδ΄, 27-28 ) και του κατακλυσμού (Γεν. ζ΄,4-6)
Συνεπώς , άλλοι υποφέρουν βάσανα μόνον εδώ, όπως ο Λάζαρος ( της παραβολής του Ιησού) , άλλοι σ’ ένα μέρος εδώ και σ’ ένα μέρος μετά θάνατον, όπως ακριβώς εκείνοι που κάηκαν στα Σόδομα, κι άλλοι μόνον μετά θάνατον, όπως ο πλούσιος της παραβολής του Λαζάρου.
Όταν λοιπόν δεις πως κάποιος γκρεμίστηκε ή πνίγηκε, να μη λες μήτε να περιεργάζεσαι: ‘‘ Άραγε να’χε φθάσει η ώρα του ή πέθανε πρόωρα; Ή μήπως αυτό συνέβη με την συνεργασία του διαβόλου;’’ Πρέπει να γνωρίζεις ότι πολλές φορές περιπίπτουμε σε πειρασμούς και συμφορές και θανάτους από δικλή μας αδιακρισία και αυθάδεια, όπως , για παράδειγμα, παθαίνουν οι ναυτικοί που ενώ βλέπους την κακοκαιρία να έρχεται , βγάζουν το πλοίο από το λιμάνι και πέφτουν από μόνοι τους σε άλλους κινδύνους, πράγμα που δεν το θέλει ούτε ο Θεός, ούτε ο διάβολος….Ίσως δε και με θέλημα του Θεού να πεθαίνουν μερικοί με πικρό θάνατο, προς σωτηρία τους». Και συνεχίζει με το εξής παράδειγμα.
« Κάποτε ο βασιλιάς Μαυρίκιος (582-602) παρακάλεσε τον Θεό να ξεπληρώσει εδώ, στον κόσμο αυτό, τα αμαρτήματά του. Είδε λοιπόν στο όνειρό τους ένα υπερένδοξο βασιλέα, που διέταξε να παραδοθεί αυτός ( προς θάνατο) στον στρατιώτη Φωκά. Αυτό κι έγινε. Υπήρχε δε και κάποιος αναχωρητής, φημισμένος για τα θαύματά του, ο οποίος είχε μαζί τους στην έρημο ένα υποτακτικό. Μιά μέρα λοιπόν ο μαθητής επισκέφθηκε κάποια πόλη που είχε ένα πονηρό και άθεο άρχοντα. Αυτός είχε πεθάνει και κηδευόταν συνοδευόμενος από πλήθος πολύ και με τιμές και κεριά και θυμιάματα. Όταν γύρισε ο υποτακτικός πίσω στην έρημο βρήκε τον θεοφόρο γέροντά του κατασπαραγμένο απο μια ύαινα. Τότε άρχισε να αδημονεί και σχεδόν να αντιδικεί με τον Θεό λέγοντας: ‘‘ που είναι η δικαιοκρισία σου Κύριε; πως εκείνος ο πονηρός άρχοντας , που σε παρόργισε πολύ, πέθανε τόσο ένδοξα, ενώ αυτός ο άγιος, που πολύ σε υπηρέτησε, καταβροχθίστηκε από ένα θηρίο;’’ Ενώ έλεγε αυτά και παραπονιόταν , του εμφανίσθηκε άγγελος Κυρίου και του είπε: ‘‘ Εκείνος ο άρχοντας, που ήταν εντελώς κακός, είχε κάνει μια αγαθή πράξη. Με την τιμή που του’ γινε στην κηδεία πήρε τον μισθό του για’ κείνο το καλό κι έτσι έφυγε για την άλλη ζωή τελείως καταδικασμένος. Ο δικός σου πάλι γέροντας, που έκανε όλο τα ευάρεστα στον Θεό , είχε σαν άνθρωπος και κάποιο ελάττωμα, και με αυτό το πικρό θάνατο το εξόφλησε κι έφυγε για εκεί τελείως καθαρός». (P. G. 89, 500A -504B).
ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΙ;
Αλυπίου Αθανασιάδου
Εκδοσεις «ΤΗΝΟΣ»
Ο Άγιος Αναστάσιος ο Σιναΐτης, επίσκοπος Αντιοχείας, σε ερώτηση σχετική απάντησε:
« Ότι είναι ανεξερεύνητα τα κρίματα του Θεού και ανεξιχνίαστοι οι οδοί αυτού, όπως λέει και η Γραφή (Ρωμ. ια΄,33) είναι φανερό. Παρά ταύτα όμως δεν είναι αλήθεια ότι όλοι όσοι πεθαίνουν με βίαιο θάνατο το παθαίνουν αυτό εξ αιτίας των αμαρτιών τους. Διότι και οι γιοί του Ιώβ (Ιωβ, α΄19) παρ’ όλο που ήταν δίκαιοι , θάφτηκαν κάτω από τα ερείπια του σπιτιού τους. Αλλά και ο Χριστός μας το διδασκαλείο αυτό λέγοντας ότι δεν ήταν αμαρτωλότεροι απ’ όσους κατοικούσαν την Ιερουσαλήμ εκείνοι οι δεκαοκτώ άνδρες, πάνω στους οποίους έπεσε ο πύργος του Σιλωάμ (Λουκ ιγ΄, 4) ούτε πάλι εκείνοι των οποίων το αίμα ο Πιλάτος ανέμιξε με τις θυσίες.
Από αυτά λοιπόν μαθαίνουμε ότι και οι δίκαιοι πολλές φορές πεθαίνουν με βίαιο θάνατο με αφανή και άγνωστα κρίματα (αποφάσεις ) του Θεού, τα οποια οφείλονται σε τρείς λόγους:
Πολλές φορές ο Θεός επιτρέπει κάποιοι όσοιοι άνδρες να θανατωθούν από θηρία ή από σεισμούς ή από πνιγμό ή από πτώση σε γκρεμούς , για να φοβηθούν οι υπόλοιποι και να πούν: ‘‘Αν αυτός που ήταν άνθρωπος του Θεού έπαθε κάτι τέτοιο άραγε τι πρόκειται να πάθουμε εμείςοι αμαρτωλοί; Και εάν ο δίκαιος μόλις σώζεται, ο ασεβής και αμαρτωλός που θα βρεθή;’’ (Α΄Πέτρ δ΄,18 )
Άλλοι πάλι που είχαν ίσως κάποια μικρά ελαττώματα και επετράπη να υποστούν αυτόν τον βίαιο θάνατο θα ευρεθούν πλεόν τέλεοι μπροστά στον Θεό.
Και κάποιοι άλλοι , που πολλές φορές σαν δυνατοί πήραν επάνω του τις αμαρτίες του λαού, παραδίδονται γι’ αυτόν τον λόγο σε πειρασμούς και οδυνηρό θάνατο προκαλώντας έτσι μεγαλύτερη σωτηρία και στον εαυτό τους και στον λαό. Διό τι ο Χριστός για χάρη μας δέχθηκε τον θάνατο.
Γνωρίζοντας λοιπόν αυτά, ας μη παραξενευθούμε, βλέποντας πως ο Ησαΐας πριονίσθηκε, ο Ιωάννης αποκεφαλίστηκε, ο Στέφανος λιθοβολήθηκε, ο Πέτρος σταυρώθηκε και πολλοί άλλοι άγιοι περιέπεσαν σε φοβερούς κινδύνους και θανάτους.
Ομοίως δε και στις περιπτώσεις που κακοί άνθρωποι βρίσκουν βίαιο θάνατο, τρείς είναι οι τρόποι ερμηνείας: ή για να σωφρονισθούν από την απειλή ( του φοβερού γεγονότος) και οι υπόλοιποι ή για να βρούν και οι ίδιοι κάποια ανακούφιση εκεί( στην άλλη ζωή) , γιατί πραγματικά πολλή ωφέλεια βρίσκουν εκεί όσοι χωρίζονται από το σώμα τους, με πικρό θάνατο…, ή από θεία οργή και απειλή , όπως έγινε στην περίπτωση του Φαραώ (Εξοδ.ιδ΄, 27-28 ) και του κατακλυσμού (Γεν. ζ΄,4-6)
Συνεπώς , άλλοι υποφέρουν βάσανα μόνον εδώ, όπως ο Λάζαρος ( της παραβολής του Ιησού) , άλλοι σ’ ένα μέρος εδώ και σ’ ένα μέρος μετά θάνατον, όπως ακριβώς εκείνοι που κάηκαν στα Σόδομα, κι άλλοι μόνον μετά θάνατον, όπως ο πλούσιος της παραβολής του Λαζάρου.
Όταν λοιπόν δεις πως κάποιος γκρεμίστηκε ή πνίγηκε, να μη λες μήτε να περιεργάζεσαι: ‘‘ Άραγε να’χε φθάσει η ώρα του ή πέθανε πρόωρα; Ή μήπως αυτό συνέβη με την συνεργασία του διαβόλου;’’ Πρέπει να γνωρίζεις ότι πολλές φορές περιπίπτουμε σε πειρασμούς και συμφορές και θανάτους από δικλή μας αδιακρισία και αυθάδεια, όπως , για παράδειγμα, παθαίνουν οι ναυτικοί που ενώ βλέπους την κακοκαιρία να έρχεται , βγάζουν το πλοίο από το λιμάνι και πέφτουν από μόνοι τους σε άλλους κινδύνους, πράγμα που δεν το θέλει ούτε ο Θεός, ούτε ο διάβολος….Ίσως δε και με θέλημα του Θεού να πεθαίνουν μερικοί με πικρό θάνατο, προς σωτηρία τους». Και συνεχίζει με το εξής παράδειγμα.
« Κάποτε ο βασιλιάς Μαυρίκιος (582-602) παρακάλεσε τον Θεό να ξεπληρώσει εδώ, στον κόσμο αυτό, τα αμαρτήματά του. Είδε λοιπόν στο όνειρό τους ένα υπερένδοξο βασιλέα, που διέταξε να παραδοθεί αυτός ( προς θάνατο) στον στρατιώτη Φωκά. Αυτό κι έγινε. Υπήρχε δε και κάποιος αναχωρητής, φημισμένος για τα θαύματά του, ο οποίος είχε μαζί τους στην έρημο ένα υποτακτικό. Μιά μέρα λοιπόν ο μαθητής επισκέφθηκε κάποια πόλη που είχε ένα πονηρό και άθεο άρχοντα. Αυτός είχε πεθάνει και κηδευόταν συνοδευόμενος από πλήθος πολύ και με τιμές και κεριά και θυμιάματα. Όταν γύρισε ο υποτακτικός πίσω στην έρημο βρήκε τον θεοφόρο γέροντά του κατασπαραγμένο απο μια ύαινα. Τότε άρχισε να αδημονεί και σχεδόν να αντιδικεί με τον Θεό λέγοντας: ‘‘ που είναι η δικαιοκρισία σου Κύριε; πως εκείνος ο πονηρός άρχοντας , που σε παρόργισε πολύ, πέθανε τόσο ένδοξα, ενώ αυτός ο άγιος, που πολύ σε υπηρέτησε, καταβροχθίστηκε από ένα θηρίο;’’ Ενώ έλεγε αυτά και παραπονιόταν , του εμφανίσθηκε άγγελος Κυρίου και του είπε: ‘‘ Εκείνος ο άρχοντας, που ήταν εντελώς κακός, είχε κάνει μια αγαθή πράξη. Με την τιμή που του’ γινε στην κηδεία πήρε τον μισθό του για’ κείνο το καλό κι έτσι έφυγε για την άλλη ζωή τελείως καταδικασμένος. Ο δικός σου πάλι γέροντας, που έκανε όλο τα ευάρεστα στον Θεό , είχε σαν άνθρωπος και κάποιο ελάττωμα, και με αυτό το πικρό θάνατο το εξόφλησε κι έφυγε για εκεί τελείως καθαρός». (P. G. 89, 500A -504B).
ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΙ;
Αλυπίου Αθανασιάδου
Εκδοσεις «ΤΗΝΟΣ»
Φταίει ο Θεός για το κακό στον κόσμο;
Ο Θεός οικονομεί στη ζωή μας και τα μικρά και τα μεγαλύτερα, δεν θα πάθουμε τίποτε όταν δεν το θέλει. Αλλά κι’ από αυτά που υποφέρουμε, δεν είναι τίποτε βλαβερό ή κάτι τέτοιο, ώστε να είναι κάπως καλύτερο, για να γίνει αντιληπτό και με τη σκέψη. Οι θάνατοι μέν προέρχονται βέβαια από τον Θεό, αλλ’ όμως ο θάνατος δεν είναι οπωσδήποτε κακό, εκτός εάν κάποιος εννοεί κακό μόνο τον θάνατο του αμαρτωλού. Διότι , για τον αμαρτωλό η απαλλαγή από τα εδώ δείνα διά του θανάτου, είναι η αρχή των κολάσεων στον άδη. Και πάλι τα κακά στον άδη δεν έχουν αίτιο τον Θεό, αλλά εμάς τους ίδιους. Διότι η αρχή και η ρίζα της αμαρτίας είναι στο χέρι μας και στο αυτεξούσιο μας. Διότι θα μπορούσαν οι αμαρτωλοί , απέχοντας από το κακό να μη έχουν καμμία συμφορά. Αυτοί όμως πιάστηκαν με το δόλωμα της ηδονής και οδηγήθηκαν στην αμαρτία. Τι λόγια, λοιπόν θα μπορούσαμε να πούμε για το ότι αυτοί οι ίδιο δεν είναι αίτιοι των συμφορών που τους ήλθαν; Κακό, λοιπόν, είναι και όπως το αντιλαμβανόμαστε εμείς, αλλά και όπως είναι από μόνο του. Το φυσικό λοιπόν , κακό εξαρτάται από εμάς, όπως και η αδικία , η ασέλγεια, η αφροσύνη, η δειλία, οι φθόνοι , οι φόνοι, οι δηλητηριάσεις, οι ραδιουργίες και όσα κακά είναι συγγενικά μ’ αυτά , τα οποία μολύνουν φοβερά την ψυχή που δημιουργήθηκε σύμφωνα με την εικόνα του Κτίστου μας, και φυσικά σκοτίζουν το κάλλος της. Επίσης ονομάζουμε κακό, ό,τι είναι για εμάς κουραστικό και οδυνηρό στις αισθήσεις, όπως είναι η σωματική ασθένεια, οι σωματικές πληγές, η στέρηση των αναγκαίων , η καταισχύνη, η χρηματική ζημιά και το να χάσουμε τους συγγενείς μας. Το καθένα από αυτά έρχεται σ’ εμάς από τον σοφό και αγαθό Δεσπότη για το συμφέρον μας. Διό τι με το να αφαιρεί τον πλούτο από αυτούς που τον χρησιμοποιούν με κακό τρόπο, καταστρέφει με τον τρόπο αυτό το όργανο με το οποίο αδικούν. Και φέρνει αρρώστια σ’ αυτούς που τους είναι πιο ωφέλιμο να έχουν δεμένα τα μέλη τους παρά να έχουν ελεύθερες τις ορμές τους προς την αμαρτία. Και οι θάνατοι έρχονται στους ανθρώπους όταν συμπληρωθούν τα όρια της ζωής , τα οποία όρια από την αρχή η δίκαιη κρίση του Θεού, ο Οποίος από πολύ πριν , προβλέπει το συμφέρον για τον καθένα μας. Οι πείνες, οι ξηρασίες, οι άφθονες βροχές, είναι κοινές πληγές που έρχονται σε πόλεις και έθνη, για να περιορίζουν την υπερβολική διάπραξη του κακού. Όπως , λοιπόν, είναι ευεργέτης ο γιατρός είτε φέρνει πόνους στο σώμα, είτε άλγη (διότι πολεμά την αρρώστια και όχι τον άρρωστο) έτσι αγαθός είναι ο Θεός που τακτοποιεί τη σωτηρία στο σύνολο με μερικές τιμωρίες. Και εσύ τον γιατρό που άλλα μέλη σου τα κόβει , άλλα τα καυτηριάζει και άλλα τα αφαιρεί από το σώμα, όχι μόνο δεν τον κατηγορείς για τίποτε, αλλά και χρήματα του δίνεις και τον ονομάζεις σωτήρα σου, γιατί σταματά την αρρώστια, όταν εμφανισθεί σε ένα μικρό μέρους του σώματος, πριν αυτή να εξαπλωθεί σε όλο το σώμα. Όταν όμως δεις μια πόλη να έχει γκρεμιστεί από σεισμό επάνω στους κατοίκους της, ή ένα πλοίο να έχει τσακιστεί στη θάλασσα μαζί με όλους τους άνδρες του, δεν διστάζεις να βλασφημείς εναντίον του Θεού, του αληθινού γιατρού και σωτήρα. Αν και έπρεπε να κατανοήσουμε, ότι όταν οι άνθρωποι αρρωσταίνουν από ελαφριά αρρώστια που θεραπεύεται , δέχονται τις φροντίδες που ωφελούν, όταν όμως η αρρώστια αποδειχθεί αθεράπευτη, τότε γίνεται αναγκαία η αποκοπή του μέλους που είναι αθεράπευτο, ώστε να μην απλωθεί η αρρώστεια και σε ευαίσθητα μέλη, καθώς θα αυξάνεται συνεχώς. Όπως , λοιπόν , ο γιατρός δεν είναι αίτιος για την εγχείρηση , αλλά αιτία είναι η ίδια η αρρώστεια, έτσι και οι αφανισμοί των πόλεων , οι οποίοι έχουν την αιτία τους τα υπερβολικά αμαρτήματα, απαλλάσσουν τον Θεό από κάθε κατηγορία.
Αγίου Βασιλείου του Μεγάλου από το βιβλίο «Φταίει ο Θεό για το κακό στον κόσμο;» εκδόσεων «Επέκταση».
Περιοδικό ‘‘Φίλοι Φυλακισμένων’’ Τεύχος 6ο
Σύλλογος Συμπαράστασης Κρατουμένων «Ο ΟΝΙCIΜΟC»
Αγίου Βασιλείου του Μεγάλου από το βιβλίο «Φταίει ο Θεό για το κακό στον κόσμο;» εκδόσεων «Επέκταση».
Περιοδικό ‘‘Φίλοι Φυλακισμένων’’ Τεύχος 6ο
Σύλλογος Συμπαράστασης Κρατουμένων «Ο ΟΝΙCIΜΟC»
Άριστος τρόπος παρηγοριάς
Δεν διοικούνται χωρίς πρόνοιαν τα ζητήματα της ζωής μας, όπως έχομεν μάθει από το Ευαγγέλιον, ότι ούτε ένα στρουθίον δεν πέφτει κάτω νεκρόν χωρίς το θέλημα του Πατέρα μας. Ώστε να είσαι βεβαιωμένη, ότι ό,τι έγινε, έγινε με το θέλημα του Δημιουργού μας, που μας έφερεν εις την ζωήν. Εις το θέλημα δε του Θεού ποιος ημπορεί να αντισταθή; Λοιπόν , ας δεχθούμε με την καρδιά μας αυτό που συνέβη. Διότι και με το να δυσανασχετώμεν και στενοχωρούμαθα ούτε το γεγονός διορθώνομεν, αλλά και τους εαυτούς μας καταστρέφομεν. Ας μη κατηγορήσωμε την δικαίαν κρίσιν του Θεού. Είμεθα αμαθείς, ώστε να εξετάζωμεν και να κρίωμεν τα ανεξήγητα κρίματα του. Τώρα ακριβώς υποβάλλει ο Κύριος εις δοκιμασίαν την αγάπην σου προς Αυτόν. Τώρα σου παρουσιάζεται η ευκαιρία με την υπομονήν σου να λάβης την μερίδα των μαρτύρων (να μιμηθής τους μάρτυρας). Η μητέρα των Μακκαβαίνω αντίκρυσε τον θάνατον επτά παιδιών και δεν εστέναξε, ούτε αφήκεν απρεπές δάκρυ, αλλ’ αντιθέτως ηυχαρίστει τον Θεόν, διότι έβλεπεν αυτά να αποχωρίζωνται απο τα δεσμά του σώματος με την φωτιά και τα σιδηρά βασανιστικά όργανα και με τις ανυπόφορες πληγές. Δι’ αυτό δε και εκρίθη δοξασμένη εμπρός εις τον Θεόν , αείμνηστος δε υπό των ανθρώπων. Πράγματι είναι μεγάλη η συμφορά, και εγώ το ομολογώ, αλλά μεγάλαι είναι και αι αμοιβαί , που επιφυλάσσει ο Κύριος εις εκείνους που υπομένουν. Όταν έγινες μητέρα και είδες το παιδί σου και ηυχαρίστησες τον Θεόν δι’ αυτό , οπωσδήποτε εγνώριζες, ότι εγέννησες θνητόν , αφού και συ είσαι θνητή. Τι, λοιπόν , το παράδοξον, αν απέθανεν ο θνητός; Αλλά, θα ειπής, μας λυπεί το ότι παράκαιρα απέθανε. Αλλά τούτο είναι άδηλον , το αν δεν έφυγεν εις τον καιρόν του, επειδή ημείς δεν γνωρίζομεν να εκλέγνωμεν ποία αληθώς συμφέρουν εις τας ψυχάς μας και να ορίζωμεν προθεσμίας εις τον ανθρώπινον βίον. Παρατήρησε γύρω σου όλον τον κόσμον, όπου κατοικείς, και νόησε, ότι όλα όσα βλέπομεν είναι θνητά και όλα υπόκεινται εις φθοράν…Μαζί δε με όλα αυτά έχω και τούτον τον ισχυρόν λόγον να σου ειπω: Λυπήσου τον σύζυγόν σου. Γίνε ο ένας παρηγορία του άλλου. Μη του κάμης βαρυτέραν και δεινοτέραν την συμφοράν με το να λειώνης και να καταστρέφης τον εαυτόν σου με το πάθημα.
(Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας-Μ. Βασιλείου έργα, τόμος 8ος , σελ 184, 192-196).
Από το βιβλίο
Ο Φωστήρ της Καισαρείς
(Ο Μέγας Βασίλειος)
Αρχ. Γεωργίου Ι. Δημόπουλου
(Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας-Μ. Βασιλείου έργα, τόμος 8ος , σελ 184, 192-196).
Από το βιβλίο
Ο Φωστήρ της Καισαρείς
(Ο Μέγας Βασίλειος)
Αρχ. Γεωργίου Ι. Δημόπουλου
Ζήτησα απο το Θεό!
Ζήτησα απο το Θεό
να μου δώσει δύναμη
κι Αυτός μου έδωσε δυσκολίες
για να τις ξεπεράσω
.
Του ζήτησα σοφία,
κι αυτός μου έδωσε προβλήματα
να μάθω να λύνω.
Του ζήτησα
οικονομική άνεση,
κι Αυτός μου έδωσε νού και ικανότητα να δουλεύω.
Του ζήτησα θάρρος,
κι Αυτός μου έδωσε κινδύνους
να ξεπερνώ.
Του ζήτησα αγάπη,
κι Αυτός μου έδωσε
άτομα με ειδικές ικανότητες να βοηθώ.
Του ζήτησα χάρες
κι Αυτός μου έδωσε
ευκαιρίες να εκμεταλλευτώ.
Απ ότι ζήτησα
δεν πήρα τίποτε-τίποτε
απ’ αυτά που ήθελα.
Πήρα όμως τα πάντα,
αυτά που πραγματικά
χειαζόμουν.
Η προσευχή μου εισακούστηκε.
να μου δώσει δύναμη
κι Αυτός μου έδωσε δυσκολίες
για να τις ξεπεράσω
.
Του ζήτησα σοφία,
κι αυτός μου έδωσε προβλήματα
να μάθω να λύνω.
Του ζήτησα
οικονομική άνεση,
κι Αυτός μου έδωσε νού και ικανότητα να δουλεύω.
Του ζήτησα θάρρος,
κι Αυτός μου έδωσε κινδύνους
να ξεπερνώ.
Του ζήτησα αγάπη,
κι Αυτός μου έδωσε
άτομα με ειδικές ικανότητες να βοηθώ.
Του ζήτησα χάρες
κι Αυτός μου έδωσε
ευκαιρίες να εκμεταλλευτώ.
Απ ότι ζήτησα
δεν πήρα τίποτε-τίποτε
απ’ αυτά που ήθελα.
Πήρα όμως τα πάντα,
αυτά που πραγματικά
χειαζόμουν.
Η προσευχή μου εισακούστηκε.
Σήκωσε τον Σταυρό σου!
«Ει τις θέλει οπίσω μου ελθείν , απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού, και ακολουθήτω μοι» (Ματθ.16,24)
Σηκώνω τον σταυρό μου σημαίνει: Τα δέχομαι και τα υπομένω όλα αγόγγυστα. Όσα κι αν μου συμβούν στη ζωή μου. Δυσάρεστα, λυπηρά, πικρά, κοπιαστικά, καταθλιπτικά. Σηκώνω τον σταυρό μου σημαίνει: έχω χρέος να σηκώνω όχι μόνο τους σταυρούς που μου προκαλούν οι άλλοι ή μου στέλνει η πρόνοια του Θεού, αλλά και τους σταυρούς που προκαλώ ο ίδιος στον εαυτό μου.
(Αγίου Ιννοκεντίου , μητροπολίτου Μόσχας)
Πριν σου στείλει ο Θεός τον σταυρό που σηκώνεις τον κοίταξε με τα διακριτικά του μάτια, τον εξέτασε με την πάνσοφο λογική του , τον έλεγξε με τη θεία δικαιοσύνη του, τον θέρμανε στη γεμάτη αγάπη καρδιά του, τον ζύγισε καλά με τα στοργικά του χέρια, μην τυχόν και πέσει βαρύτερος απ’ όσο μπορείς να σηκώσεις. Και αφού υπολόγισε το θάρρος σου, τον ευλόγησε και τον απίθωσε στους ώμους σου. Μπορείς να τον σηκώσεις! Κράτησέ τον κι ανέβαινε με υπομονή από τον Γολγοθά προς την Ανάσταση.
Αντιγραφή από φυλλάδιο
Σηκώνω τον σταυρό μου σημαίνει: Τα δέχομαι και τα υπομένω όλα αγόγγυστα. Όσα κι αν μου συμβούν στη ζωή μου. Δυσάρεστα, λυπηρά, πικρά, κοπιαστικά, καταθλιπτικά. Σηκώνω τον σταυρό μου σημαίνει: έχω χρέος να σηκώνω όχι μόνο τους σταυρούς που μου προκαλούν οι άλλοι ή μου στέλνει η πρόνοια του Θεού, αλλά και τους σταυρούς που προκαλώ ο ίδιος στον εαυτό μου.
(Αγίου Ιννοκεντίου , μητροπολίτου Μόσχας)
Πριν σου στείλει ο Θεός τον σταυρό που σηκώνεις τον κοίταξε με τα διακριτικά του μάτια, τον εξέτασε με την πάνσοφο λογική του , τον έλεγξε με τη θεία δικαιοσύνη του, τον θέρμανε στη γεμάτη αγάπη καρδιά του, τον ζύγισε καλά με τα στοργικά του χέρια, μην τυχόν και πέσει βαρύτερος απ’ όσο μπορείς να σηκώσεις. Και αφού υπολόγισε το θάρρος σου, τον ευλόγησε και τον απίθωσε στους ώμους σου. Μπορείς να τον σηκώσεις! Κράτησέ τον κι ανέβαινε με υπομονή από τον Γολγοθά προς την Ανάσταση.
Αντιγραφή από φυλλάδιο
Το ευχαριστήριο
Είδα στον ύπνο μου πως επισκέφθηκα τον Παράδεισο και ένας άγγελος ανέλαβε να με ξεναγήσει.
Περπατούσαμε δίπλα –δίπλα σε μια τεράστια αίθουσα γεμάτη με αγγέλους.
Ο άγγελος οδηγός μου σταμάτησε μπροστά στον πρώτο σταθμό εργασίας και είπε:
«Αυτό είναιτ ο Τμήμα Παραλαβής. Εδώ παραλαμβάνουμε όλες τις αιτήσεις που φτάνουν στον Θεό, με τη μορφή προσευχής».
Κοίταξε γύρω –γύρω στον χώρο. Έσφυζε από κίνηση , με τόσο πολλούς αγγέλους να βγάζουν και να ταξινομουν αιτήσεις γραμμένες σε ογκώδεις στοίβες απο χαρτια και σημειώματα, από ανθρώπους σε όλον τον κόσμο. Μετά , προχωρήσαμε σε ένα μακρύ διάδρομο, μέχρι που φτάσαμε στον δεύτερο σταθμό. Ο άγγελος μου είπε:
«αυτό είναι το Τμήμα Συσκευασίας και Παράδοσης. Εδώ οι χάρες και οι ευχές ,που έχουν ζητηθεί προωθούνται και παραδίδονται σε αυτούς που τις ζήτησαν».
Πρόσεξα και πάλι πόση κίνηση είχε και εδώ. Αμέτρητοι άγγελοι πηγαινοέρχονταν δουλεύοντας σκληρά, αφού τόσες πολλές επιθυμίες είχαν ζητηθεί και συσκευάζονταν για να παραδοθούν στη γη. Τέλος , στην άκρη ενός μακριού διαδρόμου, σταματήσαμε στην πόρτα ενός πού μικρού σταθμού. Προς μεγάλη μου έκπληξη μόνο ένας άγγελος καθόταν εκεί, χωρίς να κάνει ουσιαστικά τίποτα.
«αυτό είναι το Τμήμα των Ευχαριστιών» μου είπε σιγανά ο φίλος άγγελός μου. έδειχνε λίγο ντροπιασμένος.
«Πως γίνεται αυτό; Δεν υπάρχει δουλειά εδώ;» ρώτησα.
«Είναι λυπηρό αναστέναξε ο άγγελος. « Αφού παραλάβουν τις χάρες τους οι άνθρωποι πολύ λίγοι στέλνουν ευχαριστήρια».
«Πως μπορεί κάποιος να ευχαριστήσει τον Θεό για τις ευλογίες που παρέλαβε;» ρώτησα πάλι.
«Πολύ απλά» απάντησε. Χρειάζεται μόνο να πείς : Ευχαριστώ Θεέ μου!»
«Και για τι ακριβώς πρέπει να ευχαριστήσουμε;»
«Εν έχεις τρόφιμα στο ψυγείο σου , ρούχα στην πλάτη σου , για στέγη πάνω απ’ το κεφάλι σου και ένα μέρος για να κοιμηθεί, είσαι πλουσιότερος από το 75% αυτού του κόσμου.
Αν έχεις χρήματα στην τράπεζα, στο πορτοφόλι σου και λίγα κέρματα σ’ ένα πιατάκι είσαι ανάμεσα στο 8% των ανθρώπων που ευημερούν.
Αν ξυπνήσεις σήμερα το πρωί με περισσότερη υγεία από ότι αρρώστια, είσαι πιο ευλογημένος από όσους δεν θα επιζήσουν καν ως αυτή την μέρα.
Αν ποτέ δεν βίωσες την εμπειρία του φόβου του πολέμου , της μοναξιάς της φυλακής, της αγωνίας του βασανισμού και της σουβλιάς της πείνας, είσαι μπροστά από 700 εκατομμύρια ανθρώπους αυτής της γης.
Αν μπορείς να προσευχηθείς σε ένα ναό χωρίς το φόβο της επίθεσης, της σύλληψης ή της εκτέλεσης, θα σε ζηλεύουν σίγουρα περίπου 3 δισεκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο.
Αν οι γονείς σου είναι ακόμα ζωντανοί και είναι ακόμα παντρεμένοι, είσαι σπάνιος
Αν μπορείς να κρατάς το κεφάλι σου ψηλά και να χαμογελάς, δεν είσαι ο κανόνας, είσαι η εξαίρεση για όλους όσοι ζούν μέσα στην αμφιβολία και στην απόγνωση.
Και αν διαβάζεις τώρα αυτό το μήνυμα, μόλις έλαβες μια διπλή ευλογία, γιατί σου το έδωσε κάποιος που σ’ αγαπάει και γιατί είσαι πιο τυχερός από 2 δισεκατομμύρια ανθρώπους που δεν ξέρουν καν να διαβάζουν».
«Κατάλαβα. Και τώρα τι κάνω; Πως μπορώ να αρχίσω;»
«Να πείς καλημέρα» μου χαμογέλασε ο άγγελος μου, «να μετρήσεις τις ευλογίες σου και να περάσεις αυτό το μήνυμα και σε άλλους ανθρώπους, για να τους θυμίσεις πόσο ευλογημένοι είναι.
Και μην ξεχάσεις να στείλεις το ευχαριστήριο σου».
Περπατούσαμε δίπλα –δίπλα σε μια τεράστια αίθουσα γεμάτη με αγγέλους.
Ο άγγελος οδηγός μου σταμάτησε μπροστά στον πρώτο σταθμό εργασίας και είπε:
«Αυτό είναιτ ο Τμήμα Παραλαβής. Εδώ παραλαμβάνουμε όλες τις αιτήσεις που φτάνουν στον Θεό, με τη μορφή προσευχής».
Κοίταξε γύρω –γύρω στον χώρο. Έσφυζε από κίνηση , με τόσο πολλούς αγγέλους να βγάζουν και να ταξινομουν αιτήσεις γραμμένες σε ογκώδεις στοίβες απο χαρτια και σημειώματα, από ανθρώπους σε όλον τον κόσμο. Μετά , προχωρήσαμε σε ένα μακρύ διάδρομο, μέχρι που φτάσαμε στον δεύτερο σταθμό. Ο άγγελος μου είπε:
«αυτό είναι το Τμήμα Συσκευασίας και Παράδοσης. Εδώ οι χάρες και οι ευχές ,που έχουν ζητηθεί προωθούνται και παραδίδονται σε αυτούς που τις ζήτησαν».
Πρόσεξα και πάλι πόση κίνηση είχε και εδώ. Αμέτρητοι άγγελοι πηγαινοέρχονταν δουλεύοντας σκληρά, αφού τόσες πολλές επιθυμίες είχαν ζητηθεί και συσκευάζονταν για να παραδοθούν στη γη. Τέλος , στην άκρη ενός μακριού διαδρόμου, σταματήσαμε στην πόρτα ενός πού μικρού σταθμού. Προς μεγάλη μου έκπληξη μόνο ένας άγγελος καθόταν εκεί, χωρίς να κάνει ουσιαστικά τίποτα.
«αυτό είναι το Τμήμα των Ευχαριστιών» μου είπε σιγανά ο φίλος άγγελός μου. έδειχνε λίγο ντροπιασμένος.
«Πως γίνεται αυτό; Δεν υπάρχει δουλειά εδώ;» ρώτησα.
«Είναι λυπηρό αναστέναξε ο άγγελος. « Αφού παραλάβουν τις χάρες τους οι άνθρωποι πολύ λίγοι στέλνουν ευχαριστήρια».
«Πως μπορεί κάποιος να ευχαριστήσει τον Θεό για τις ευλογίες που παρέλαβε;» ρώτησα πάλι.
«Πολύ απλά» απάντησε. Χρειάζεται μόνο να πείς : Ευχαριστώ Θεέ μου!»
«Και για τι ακριβώς πρέπει να ευχαριστήσουμε;»
«Εν έχεις τρόφιμα στο ψυγείο σου , ρούχα στην πλάτη σου , για στέγη πάνω απ’ το κεφάλι σου και ένα μέρος για να κοιμηθεί, είσαι πλουσιότερος από το 75% αυτού του κόσμου.
Αν έχεις χρήματα στην τράπεζα, στο πορτοφόλι σου και λίγα κέρματα σ’ ένα πιατάκι είσαι ανάμεσα στο 8% των ανθρώπων που ευημερούν.
Αν ξυπνήσεις σήμερα το πρωί με περισσότερη υγεία από ότι αρρώστια, είσαι πιο ευλογημένος από όσους δεν θα επιζήσουν καν ως αυτή την μέρα.
Αν ποτέ δεν βίωσες την εμπειρία του φόβου του πολέμου , της μοναξιάς της φυλακής, της αγωνίας του βασανισμού και της σουβλιάς της πείνας, είσαι μπροστά από 700 εκατομμύρια ανθρώπους αυτής της γης.
Αν μπορείς να προσευχηθείς σε ένα ναό χωρίς το φόβο της επίθεσης, της σύλληψης ή της εκτέλεσης, θα σε ζηλεύουν σίγουρα περίπου 3 δισεκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο.
Αν οι γονείς σου είναι ακόμα ζωντανοί και είναι ακόμα παντρεμένοι, είσαι σπάνιος
Αν μπορείς να κρατάς το κεφάλι σου ψηλά και να χαμογελάς, δεν είσαι ο κανόνας, είσαι η εξαίρεση για όλους όσοι ζούν μέσα στην αμφιβολία και στην απόγνωση.
Και αν διαβάζεις τώρα αυτό το μήνυμα, μόλις έλαβες μια διπλή ευλογία, γιατί σου το έδωσε κάποιος που σ’ αγαπάει και γιατί είσαι πιο τυχερός από 2 δισεκατομμύρια ανθρώπους που δεν ξέρουν καν να διαβάζουν».
«Κατάλαβα. Και τώρα τι κάνω; Πως μπορώ να αρχίσω;»
«Να πείς καλημέρα» μου χαμογέλασε ο άγγελος μου, «να μετρήσεις τις ευλογίες σου και να περάσεις αυτό το μήνυμα και σε άλλους ανθρώπους, για να τους θυμίσεις πόσο ευλογημένοι είναι.
Και μην ξεχάσεις να στείλεις το ευχαριστήριο σου».
Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2009
Χριστός στο Άγιο Ποτήριο
Όπως είναι ήδη γνωστόν, όταν πρωτοέγινε ιερεύς ο Γέροντας σε 40 ημέρες είδε μια φοβερά οπτασία: Είδε μέσα εις το άγιον Ποτήριον τον Κύριον ημών Ιησού Χριστόν ως βρέφος και από τότε δεν ήθελε να ξαναλειτουργήση. Με πολύν κόπον και ψυχικήν οδύνη και δοκιμασίαν , εδέχθη να λειτουργή μέχρις εξευρέσεως άλλου κληρικού και μόνον επι εξάμηνον. Τούτο μου το απεκάλυψεν ο ίδιος, 8 μήνες μετά την γνωριμίαν μας και μάλιστα ενθυμούμαι, κατά την εορτήν των Γενεθλίων της Θεοτόκου μας, κατά την διάρκειαν αγρυπνίας.
Διήγηση Ιερέως π. Ιγνατίου Μπάφα για τον Γέροντας Ιερώνυμο της Αιγίνης
Εφόδια Ζωής
Από την ψυχική ασθένεια και από ακαταστασία εσωτερική, δημιουργούνται τόσα και τόσα πράγματα στη ζωή του ανθρώπου, σαν δυσκολίες και σαν θλίψεις ( Γέροντας Εφραίμ Φιλοθέου)
Μοναστήρι είναι και το σπίτι σου αν θέλεις. Δεν διαφέρει σε τίποτε απ’ αυτό , αρκεί να εφαρμόζεις το θέλημα του Θεού. (Γέροντας Πορφύριος).
Γιατί μπορεί καμιά φορά να είναι μικρότερα τα δικά σου ελαττώματα , αλλά να έχεις λιγότερα ελαφρυντικά (Παΐσιος )
Δεν είναι νίκη όταν μισείς κι αν θα συντρίψεις τους εχθρούς σου. Δεν είναι νίκη η χαρά που κάνει άλλους να πενθήσουν. Δεν είναι νίκη κι αν μπορείς όλο τον κόσμο να προστάζεις. Μία νίκη υπάρχει αληθινή: Όταν οι άλλοι σε σταυρώνουν, να συγχαρείς και ν’ αγαπάς (Κρήτης Τιμόθεος)
Αρχή της αληθινής ε\οικονομίας είναι: Τίποτα δεν πετιέται. Ποτέ δεν αγοράζεται κάτι που δεν είναι άμεσα ή έμμεσα χρήσιμο. Το πνεύμα της αληθούς οικονομίας στα μέλη της οικογένειας είναι υπόθεση συστηματική και επίμονης αγωγής. Αν όλοι μέσα στο σπίτι έτσι κινηθούν, τότε θα έχουν την ευλογία του Θεού και συνεπώς την επίτευξη της αυτάρκειας. Κι αν η αυτάρκεια βασιλεύει, τότε ποτέ η πλεονεξία και η φιλοχρηματία δεν θα κρούσουν πειρασμικά την πόρτα της καρδιάς (Αρχ. Αθανάσιος Μυτιληναίος
Ω βασιλεύ, υψοίς τα τείχει, κάν μέχρι πόλου φθάσεις, ένδον το κακόν , ευάλωτος η πόλις (Φωνή στον Αυτοκράτορα Νικηφόρο)
Κάποτε ένας άπιστος έλεγε στον Άγιο Αυγουστίνο:
-Οι εντολές της θρησκείας είναι φορτίο που περιορίζει την ανθρώπινη ελευθερία.
Κι ο Αυγουστίνος του απάντησε:
-Και τα φτερά του χελιδονιού είναι ένα πρόσθετο βάρος στο σώμα του. Όμως , χάρις σ’ αυτό το βάρος , το σώμα του χελιδονιού γίνεται ανάλαφρο και διασχίζει τους αιθέρες.
Όταν για πρώτη φορά κοιτάχτηκε στον καθρέφτη της Αγιότητος, έκαμε τη διαπίστωση : ‘‘Παύλος κλητός Απόστολος, δούλος Ιησού Χριστού’’. Αρκείται στην ιδέα, ότι είναι ένας των Αποστόλων και δούλος του Κυρίου. Αργότερα όμως, όταν, ύστερα από σκληρό αγώνα πλησίασε πιο κοντά στο Κάτοπτρο είδε ότι είχε εσφαλμένη διαπίστωση και έσπευσε να γράψει στους Κορινθίους: ‘‘Ούκ ειμί ικανός καλείσθαι Απόστολος’’. Έπαυσε να θεωρεί τον εαυτό του άξιο να λέγεται Απόστολος.
Και μετά ταύτα, γέρων πλέον , στο τέρμα του δρόμου του, μελλοθάνατος στις φυλακές της Ρώμης, φτασμένος πια εγγύτατα στην Αγιότητα, ξανακοιτάζεται στο αιώνιο Κάτοπτρο και υψώνεται σε νέα διαπίστωση: ‘‘ Χριστός Ιησούς ήλθεν εις τον κόσμον αμαρτωλούς σώσαι, ων πρώτος ειμί εγώ’’. Ήταν το μοναδικό πρωτείο που διεκδίκησε ποτέ ο Απόστολος των Εθνών . Το πρωτείο της αμαρτωλότητας».
Στο φάσμα της αγάπης περιέχονται εννέα στοιχεία: Μακροθυμία, Χρηστότης, Γενναιοψυχία, Ταπεινοφροσύνη, Κοσμιότης, Αφιλοκερδία, Πραότης, Αθωότης ,Ειλικρίνεια».
Πολλοί λένε κάθε πρωΐ ‘‘Πάτερ ημών…’’ Αλλά ύστερα την ημέρα τους την περνάνε σαν ορφανά. Με θλίψη και ανασφάλεια.
Θεέ μου, κάνε τους κακούς καλούς και στους καλούς κάνε όμορφη την καλοσύνη τους.
Μερικοί νομίζουν πως η προσευχή τους έμεινε αναπάντητη , επειδή ο Θεός δε συμφώνησε με τη δική τους κρίση για κάποιο θέμα
Η συνείδηση του αμαρτωλού ανθρώπου αρχίζει βαστώντας μια μικρή αμαρτία και ύστερα από καιρό βαστά τις πιο φρικτές, χωρίς να αισθάνεται καν το παραμικρό βάρος.
Ο άνθρωπος που πιστεύει στη δύναμή του γίνεται επικίνδυνος. Ο άνθρωπος που πιστεύει στη δύναμη του Θεού γίνεται ωφέλιμος
Δεν υπάρχει άνθρωπος που να τον εγκατέλειψε ο Θεός. υπάρχουν μόνο άνθρωποι που εγκατέλειψαν το Θεό.
Τρεις είναι οι απαντήσεις του Θεού στις προσευχές των πιστών: ‘‘Ναι’’, ‘‘ Όχι ‘’, ‘‘ Περίμενε’’.
Μερικοί άνθρωποι συμπεριφέρνονται στο Θεό σαν να είναι δικηγόροι του. Καταφεύγουν σε Αυτόν μονάχα όταν έχουν ενοχές και προβλήματα.
Μερικές φορές η ψυχή μου κρύβει μέσα της πολλή αγάπη και θέλω να τη στείλω και δεν γνωρίζω που να τη στείλω. Και τότε την απευθύνω στην μανούλα μου την Παναγία και την παρακαλώ να παρηγορήσει όποιον υποφέρει και βασανίζεται, όποιον τον πικραίνουν οι αυταρχικοί χαρακτήρες , όποιον φλέγουν τα πάθη.
Πολλοί νομίζουν ότι είναι Χριστιανοί μόνο και μόνο επειδή δεν είναι αντίχριστοι.
Δύο γείτονες είχαν διαφορές στα χωράφια τους. Ο καθένας έλεγε τα υπέρ αυτού. Στο τέλος ρώτησαν το γεροντότερο του χωριού και εκείνος έσκυψε και ρώτησε τη γη. Και στην ερώητση τους τι σε απάντησε , τους είπε. Μου είπε σε κανένα δεν χρωστάω, αλλά μου ανήκουν και οι δύο και στο τέλος θα καταλάβουν περίπου δύο μέτρα γης.
Από το βιβλιαράκι Εφόδια Ζωής
Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη»
Βενέτης Ι. Γεώργιος
Μοναστήρι είναι και το σπίτι σου αν θέλεις. Δεν διαφέρει σε τίποτε απ’ αυτό , αρκεί να εφαρμόζεις το θέλημα του Θεού. (Γέροντας Πορφύριος).
Γιατί μπορεί καμιά φορά να είναι μικρότερα τα δικά σου ελαττώματα , αλλά να έχεις λιγότερα ελαφρυντικά (Παΐσιος )
Δεν είναι νίκη όταν μισείς κι αν θα συντρίψεις τους εχθρούς σου. Δεν είναι νίκη η χαρά που κάνει άλλους να πενθήσουν. Δεν είναι νίκη κι αν μπορείς όλο τον κόσμο να προστάζεις. Μία νίκη υπάρχει αληθινή: Όταν οι άλλοι σε σταυρώνουν, να συγχαρείς και ν’ αγαπάς (Κρήτης Τιμόθεος)
Αρχή της αληθινής ε\οικονομίας είναι: Τίποτα δεν πετιέται. Ποτέ δεν αγοράζεται κάτι που δεν είναι άμεσα ή έμμεσα χρήσιμο. Το πνεύμα της αληθούς οικονομίας στα μέλη της οικογένειας είναι υπόθεση συστηματική και επίμονης αγωγής. Αν όλοι μέσα στο σπίτι έτσι κινηθούν, τότε θα έχουν την ευλογία του Θεού και συνεπώς την επίτευξη της αυτάρκειας. Κι αν η αυτάρκεια βασιλεύει, τότε ποτέ η πλεονεξία και η φιλοχρηματία δεν θα κρούσουν πειρασμικά την πόρτα της καρδιάς (Αρχ. Αθανάσιος Μυτιληναίος
Ω βασιλεύ, υψοίς τα τείχει, κάν μέχρι πόλου φθάσεις, ένδον το κακόν , ευάλωτος η πόλις (Φωνή στον Αυτοκράτορα Νικηφόρο)
Κάποτε ένας άπιστος έλεγε στον Άγιο Αυγουστίνο:
-Οι εντολές της θρησκείας είναι φορτίο που περιορίζει την ανθρώπινη ελευθερία.
Κι ο Αυγουστίνος του απάντησε:
-Και τα φτερά του χελιδονιού είναι ένα πρόσθετο βάρος στο σώμα του. Όμως , χάρις σ’ αυτό το βάρος , το σώμα του χελιδονιού γίνεται ανάλαφρο και διασχίζει τους αιθέρες.
Όταν για πρώτη φορά κοιτάχτηκε στον καθρέφτη της Αγιότητος, έκαμε τη διαπίστωση : ‘‘Παύλος κλητός Απόστολος, δούλος Ιησού Χριστού’’. Αρκείται στην ιδέα, ότι είναι ένας των Αποστόλων και δούλος του Κυρίου. Αργότερα όμως, όταν, ύστερα από σκληρό αγώνα πλησίασε πιο κοντά στο Κάτοπτρο είδε ότι είχε εσφαλμένη διαπίστωση και έσπευσε να γράψει στους Κορινθίους: ‘‘Ούκ ειμί ικανός καλείσθαι Απόστολος’’. Έπαυσε να θεωρεί τον εαυτό του άξιο να λέγεται Απόστολος.
Και μετά ταύτα, γέρων πλέον , στο τέρμα του δρόμου του, μελλοθάνατος στις φυλακές της Ρώμης, φτασμένος πια εγγύτατα στην Αγιότητα, ξανακοιτάζεται στο αιώνιο Κάτοπτρο και υψώνεται σε νέα διαπίστωση: ‘‘ Χριστός Ιησούς ήλθεν εις τον κόσμον αμαρτωλούς σώσαι, ων πρώτος ειμί εγώ’’. Ήταν το μοναδικό πρωτείο που διεκδίκησε ποτέ ο Απόστολος των Εθνών . Το πρωτείο της αμαρτωλότητας».
Στο φάσμα της αγάπης περιέχονται εννέα στοιχεία: Μακροθυμία, Χρηστότης, Γενναιοψυχία, Ταπεινοφροσύνη, Κοσμιότης, Αφιλοκερδία, Πραότης, Αθωότης ,Ειλικρίνεια».
Πολλοί λένε κάθε πρωΐ ‘‘Πάτερ ημών…’’ Αλλά ύστερα την ημέρα τους την περνάνε σαν ορφανά. Με θλίψη και ανασφάλεια.
Θεέ μου, κάνε τους κακούς καλούς και στους καλούς κάνε όμορφη την καλοσύνη τους.
Μερικοί νομίζουν πως η προσευχή τους έμεινε αναπάντητη , επειδή ο Θεός δε συμφώνησε με τη δική τους κρίση για κάποιο θέμα
Η συνείδηση του αμαρτωλού ανθρώπου αρχίζει βαστώντας μια μικρή αμαρτία και ύστερα από καιρό βαστά τις πιο φρικτές, χωρίς να αισθάνεται καν το παραμικρό βάρος.
Ο άνθρωπος που πιστεύει στη δύναμή του γίνεται επικίνδυνος. Ο άνθρωπος που πιστεύει στη δύναμη του Θεού γίνεται ωφέλιμος
Δεν υπάρχει άνθρωπος που να τον εγκατέλειψε ο Θεός. υπάρχουν μόνο άνθρωποι που εγκατέλειψαν το Θεό.
Τρεις είναι οι απαντήσεις του Θεού στις προσευχές των πιστών: ‘‘Ναι’’, ‘‘ Όχι ‘’, ‘‘ Περίμενε’’.
Μερικοί άνθρωποι συμπεριφέρνονται στο Θεό σαν να είναι δικηγόροι του. Καταφεύγουν σε Αυτόν μονάχα όταν έχουν ενοχές και προβλήματα.
Μερικές φορές η ψυχή μου κρύβει μέσα της πολλή αγάπη και θέλω να τη στείλω και δεν γνωρίζω που να τη στείλω. Και τότε την απευθύνω στην μανούλα μου την Παναγία και την παρακαλώ να παρηγορήσει όποιον υποφέρει και βασανίζεται, όποιον τον πικραίνουν οι αυταρχικοί χαρακτήρες , όποιον φλέγουν τα πάθη.
Πολλοί νομίζουν ότι είναι Χριστιανοί μόνο και μόνο επειδή δεν είναι αντίχριστοι.
Δύο γείτονες είχαν διαφορές στα χωράφια τους. Ο καθένας έλεγε τα υπέρ αυτού. Στο τέλος ρώτησαν το γεροντότερο του χωριού και εκείνος έσκυψε και ρώτησε τη γη. Και στην ερώητση τους τι σε απάντησε , τους είπε. Μου είπε σε κανένα δεν χρωστάω, αλλά μου ανήκουν και οι δύο και στο τέλος θα καταλάβουν περίπου δύο μέτρα γης.
Από το βιβλιαράκι Εφόδια Ζωής
Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη»
Βενέτης Ι. Γεώργιος
Οι Ισραηλίτες ζητούν βασιλιά…
Στον προβληματισμό μου για τη σχέση των χριστιανών με την πολιτική εντάσσεται και αυτό το κεφάλαιο από την π.Δ είναι η στιγμή που ο λαός του Θεού ζητάει από τον Σαμουήλ βασιλιά το παραθέτω για προβληματισμό. Η άρνηση του λαού να ακούσει αυτά που του λέει ο ένας και γερασμένος Σαμουήλ με προβλημάτισε ακόμα περισσότερο… «Όχι! εμείς θέλουμε βασιλιά, για να είμαστε κι εμείς σαν τα άλλα έθνη. Θέλουμε βασιλιάς να μας κυβερνάει, να είναι αρχηγός μας και να διεξάγει τους πολέμους μας». Είμαι της γνώμης πως ο λαός του, εμείς οι χριστιανοί η εκκλησία ακροβατούμε πάνω σε ένα τεντωμένο σκηνή η περπατάμε πάνω στα κύματα διαρκώς μέσα στην ιστορία. Η παρουσία μας μέσα στον κόσμο καταγράφεται στην προς Διόγνητον επιστολή. Η ανάγνωση της έχει πολλά να δώσει σε αυτόν τον προβληματισμό. Ο Ιησούς στο σώμα Του θεραπεύει τα πάντα, που είναι έργα των χειρών Του και μέσω αυτής της θεραπείας και τα έργα των χειρών των ανθρώπων. Έργα που ευχαριστιακά τα προσφέρουμε σε Αυτόν για να τα κάνει και αυτά Σώμα του.
Α΄ΣΑΜΟΥΗΛ (ή ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Α΄) ΚΕΦ 8
Οι Ισραηλίτες ζητούν βασιλιά
8 Όταν γέρασε ο Σαμουήλ, τοποθέτησε τους γιους του "Κριτές στον Ισραήλ. 20 "πρωτότοκος γιος του ονομαζόταν Ιωήλ και ο δευτερότοκος, Αβια. Αυτοί ήταν Κριτές στη Βέερ-Σεβά. 3 Αλλά οι γιοι του Σαμουήλ δεν ακολούθησαν το δικό του δρόμο. Παραδόθηκαν στο άνομο κέρδος, εξαγοράζονταν με δώρα και διέστρεφαν το δίκαιο. 4Τότε συγκεντρώθηκαν όλοι οι "πρεσβύτεροι του Ισραήλ και ήρθαν στο Σαμουήλ, στη Ραμά. 5 «Τώρα, εσύ γέρασες», του είπαν, «και οι γιοι σου δεν ακολουθούν το δρόμο σου. Γι' αυτό, όρισε έναν βασιλιά να μας κυβερνάει, όπως γίνεται σ' όλα τα άλλα έθνη».
6 Αυτό δεν άρεσε στο Σαμουήλ, που του είπαν: «Δώσε μας έναν βασιλιά για να μας κυβερνάει», και προσευχήθηκε στον Κύριο. 10 Κύριος του απάντησε: «Άκουσε το λαό και δέξου όλα όσα σου ζητούν δεν περιφρόνησαν εσένα, αλλά εμένα, κι αρνήθηκαν να είμαι πια βασιλιάς τους. 8Από την ημέρα που τους έβγαλα από την Αίγυπτο μέχρι σήμερα με εγκαταλείπουν και λατρεύουν άλλους θεούς. Όπως συμπεριφέρθηκαν σ' εμένα, τα ίδια κάνουν και σ' εσένα. 9Τώρα, λοιπόν, κάνε ό,τι σου ζητάνε, αλλά ξεκαθάρισε τους με σαφήνεια ποια θα είναι τα δικαιώματα του βασιλιά που θα τους κυβερνάει». 10 Ο Σαμουήλ ανακοίνωσε όλα τα λόγια του Κυρίου στο λαό, που του ζητούσε βασιλιά: 11 «Να ποια θα είναι τα δικαιώματα του βασιλιά, που θα σας κυβερνάει;» τους είπε. «0α παίρνει τους γιους σας και θα τους χρησιμοποιεί για τον εαυτό του στις άμαξες του και στ' άλογα του, και για να τρέχουν μπροστά από τη δική του άμαξα. 120α διορίζει για τον εαυτό του χιλίαρχους και πεντη-κόνταρχους, θα παίρνει άλλους για να οργώνουν τα χωράφια του, να θερίζουν τα σπαρτά του ή για να του κατασκευάζουν τα πολεμικά του όπλα και τα εξαρτήματα των αμαξών του. 130α παίρνει τις κόρες σας για να του φτιάχνουν αρώματα, να του μαγειρεύουν και να του ζυμώνουν. 14θα πάρει τα καλύτερα χωράφια σας και τα αμπέλια σας και τους ελαιώνες σας και θα τα δώσει στους αξιωματούχους του. 15Κι από τα σπαρτά σας κι από τα αμπέλια σας θα παίρνει το *δέκατο και θα το δίνει στους "ευνούχους και στους αξιωματούχους του. 16Τους υπηρέτες σας και τις υπηρέτριες σας, και τα καλύτερα βόδια και τα γαϊδούρια σας θα τα παίρνει να δουλεύουν γι' αυτόν. 17Από τα πρόβατα σας θα παίρνει το δέκατο κι εσείς θα είστε δούλοι του. 18Θ' αρχίσετε τότε να παραπονιέστε στον Κύριο για το βασιλιά σας, που εσείς τον εκλέξατε να σας κυβερνάει, αλλά ο Κύριος δε θα σας απαντάει».
19 Ο λαός αρνήθηκε ν' ακούσει αυτά που του έλεγε ο Σαμουήλ και έλεγαν: «Όχι! εμείς θέλουμε βασιλιά, 20για να είμαστε κι εμείς σαν τα άλλα έθνη. Θέλουμε βασιλιάς να μας κυβερνάει, να είναι αρχηγός μας και να διεξάγει τους πολέμους μας».210 Σαμουήλ άκουσε αυτά που του είπε ο λαός και τα ανέφερε στον Κύριο. 220 Κύριος του απάντησε: «Κάνε ό,τι σου ζητούν και δώσ' τους έναν βασιλιά».
Τότε κι ο Σαμουήλ είπε στους Ισραηλίτες να γυρίσουν καθένας στην πόλη του»
Αντιγραφή απο το μπλόκ :
Ο Αυτοκράτορας του Βυζαντίου Μιχαήλ Δ΄ (1034-1041)
34.Γνωρίζω εξάλλου ότι ο άνθρωπος αυτός, μετά την ανάρρησή του στο θρόνο επέδειξε κάθε είδους ευσέβεια όχι μόνο εκκλησιαζόμενος αλλά και συναναστρεφόμενος και περιποιούμενος εξαιρετικά τους φιλοσόφους∙ και φιλοσόφους ονομάζω όχι εκείνους που διερευνούν τις ουσίες των όντων ή τις αρχές του κόσμου αδιαφορώντας για τη δική τους σωτηρία, αλλά εκείνους που περιφρονούν τα εγκόσμια και ζουν με τα υπερκόσμια. Και αλήθεια , ποιος απ’ αυτούς που έζησαν έτσι πέρασε απαρατήρητος από τον αυτοκράτορα; Ποια γωνιά της στεριάς ή της θάλασσας, ποια ρωγμή βράχου και ποια απόκρυφη τρύπα της γης δεν έψαξε ο Μιχαήλ για να βγάλει στο φως κάποιον από εκείνους που κρύβονταν εκεί; Κι όταν τους έβρισκε και τους μετέφερε στα ανάκτορα, ποια τιμή δεν τους απέδιδε; Ο ίδιος έπλενε τα σκονισμένα πόδια τους κι ύστερα τους αγκάλιαζε και τους κατασπαζόταν και ντυνόταν κρυφά με τα κουρέλια τους κι έβαζε εκείνους να ξαπλώσουν στη βασιλική κλίνη ενώ ο ίδιος ξάπλωνε σε σκληρό στρώμα καταγής με μια πέτρα για προσκεφάλι. Αλλά και κάτι άλλο αξιοθαύμαστο έκανε∙ και το αναφέρω όχι με σκοπό να τον εγκωμιάσω, αλλά θέλοντας να ιστορήσω τα έργα του.
35. Ενώ ο περισσότερος κόσμος συνήθως αποφεύγει να πλησιάσει τους λεπρούς, εκείνος έδειχνε τόση μεγαλοψυχία, ώστε όχι μόνο τους επισκεπτόταν, αλλά και έβαζε το πρόσωπό του πάνω στις πληγές τους, τους αγκάλιαζε και τους φιλούσε, τους προσέφερε περιποιήσεις στα λουτρά και τους φερόταν σαν να ήταν σκλάβος κι εκείνοι αφέντες του. Ας κλείσουν λοιπόν τα στόματα των μοχθηρών ανθρώπων και ας εξαιρεθεί από τις συκοφαντίες εκείνος ο αυτοκράτορας. Και στο σημείο αυτό ας κλείσει η παρέκβαση.
36. Ο αυτοκράτορας λοιπόν, προσπαθώντας να σώσει την ψυχή του, προσέτρεχε για το σκοπό αυτόν σε κάθε είδους θεάρεστες πράξεις και στη μεσιτεία αγίων ψυχών∙ πράγματι , μεγάλο μέρος των βασιλικών θησαυρών είχε διαθέσει για την ίδρυση ανδρικών και γυναικείων μοναστηριών∙ έπειτα οικοδόμησε και έναν νέον ξενώνα τον οποίο ονόμασε Πτωχοτροφείον κι έτσι άφησε να κυλήσει ένα μεγάλο ρεύμα χρυσού προς χάριν εκείνων που αφιερώνονταν στην ασκητική ζωή. Επιπλέον , επινοώντας τη μια θεάρεστη πράξη μετά την άλλη, επινόησε και κάτι άλλο για τη σωτηρία των χαμένων ψυχών: επειδή η Πόλη ήταν πλημμυρισμένη από μεγάλο πλήθος γυναικών που ασκούσαν την πορνεία , δεν δοκίμασε βέβαια να τις σταματήσει με λόγια( γιατί το είδος αυτών των γυναικών έχει κλεισμένα τ’ αυτιά του στις παραινέσεις της σωτηρίας), αλλά ούτε και με έργα για να μη δώσει την εντύπωση ότι μεταχειρίζεται βία∙ αντί γι’ αυτά , έχτισε μέσα στη βασιλεύουσα ένα τεράστιο και πανέμορφο μοναστήρι και σαν μεγαλόφωνος κήρυκας διακήρυξε στις γυναίκες που πουλούσαν τα νιάτα τους ότι , όσες απ’ αυτές προτιμούσαν ν’ αλλάξουν ζωή για να ζήσουν μέσα στην αφθονία, μπορούσαν να καταφύγουν εκεί, να περιβληθούν το μοναχικό σχήμα και δεν θα υπήρχε πλέον φόβος να τους λείψει τίποτε: χωρίς να οργώνουν , χωρίς να σπέρνουν , θα βλάσταιναν γι’ αυτές τα πάντα. Κι από τότε πολλές από κείνες που πριν έχτιζαν τη φωλιά τους πάνω στις στέγες, συνέρρευσαν εκεί αλλάζοντας και ένδυμα και συνήθειες μαζί, γυναίκες στρατευμένες στο στρατό του Θεού , ψυχές νέες γραμμένες στους στρατιωτικούς καταλόγους των αρετών.
37. Αλλά ο αυτοκράτορας, στην προσπάθεια του να εξασφαλίσει τη σωτηρία της ψυχής του, δεν περιορίστηκε σ’ αυτά: τον ίδιο τον εαυτό του παρέδωσε στα χέρια φερόντων ασκητών αφιερωμένων στα θεία πιστεύοντας ότι οι άγιοι αυτοί άνθρωποι βρίσκονται σε άμεση επικοινωνία με το Θεό και συνεπώς ήταν παντοδύναμοι∙ σε άλλους από αυτούς παρέδωσε την ψυχή του να την πλάσουν ή να τη μεταπλάσσουν κι από άλλους ζητούσε να του υποσχεθούν ότι θα μεσιτεύσουν στο Θεό για την άφεση των αμαρτιών του∙ και είναι αυτό ακριβώς που ακόνισε τη γλώσσα των μοχθηρών εναντίον του εξαιτίας κυρίως των δισταγμών ορισμένων μοναχών γιατί δεν δέχτηκαν όλοι την πρόταση του, αλλά οι περισσότεροι την είδαν με δυσπιστία φοβούμενοι μήπως ο βασιλιάς, αφού είχε υποπέσει σε κάποιο μεγάλο σφάλμα που ντρεπόταν να ομολογήσει , ίσως τους εξανάγκαζε να παραβούν το νόμο του Θεού. Αλλ’ αυτό ήταν μια απλή υπόνοια ενώ το προφανές ήταν η προθυμία και ο πόθος του να λάβει με τον τρόπο αυτόν άφεση αμαρτιών.
50. Μπαίνει λοιπόν θριαμβευτής στο άστυ κι η Πόλη ολόκληρη ξεχύνεται να τον προϋπαντήσει. Κι εγώ ο ίδιος τον είδα τότε: τραμπαλιζόταν πάνω στο άλογο σαν σε κηδεία∙ τα δάχτυλά του που κρατούσαν τα χαλινάρια έμοιαζαν δάχτυλα γίγαντα: καθένα τους ήταν στο πάχος και στο μέγεθος σα μπράτσο- τόσο κακή αρρώστια του έτρωγε τα σωθικά∙ το πρόσωπό του είχε παραμορφωθεί τελείως. Σ’ αυτή την κατάσταση κατευθύνεται στα ανάκτορα, όπου τελεί θρίαμβο λαμπρό, με τους αιχμαλώτους στη σειρά να διασχίζουν τον Ιππόδρομο, αποδεικνύοντας έτσι ότι η φλόγα της ψυχής και νεκρούς ανασταίνει και ο ζήλος των ευγενών πράξεων νικάει την αδυναμία του σώματος.
52. Ο δε αυτοκράτορας, προτού η ψυχή του αποδημήσει από το σώμα του, άλλη πνευματική επιζητεί αποδημία: καταφρονεί τη βασιλική εξουσία, την οποία άλλωστε σύντομα επρόκειτο να εγκαταλείψει, και, απελευθερωμένος από κάθε άλλο δεσμό, αποδημεί στον κόσμο του Κυρίου. Και για να μην ενοχλείται κατά την αποδημία και την αφιέρωσή του σταθεί, φεύγει από το παλάτι και μεταβαίνει – ή μάλλον διακομίζεται από αχθοφόρους- στο μοναστήρι που είχε ιδρύσει ο ίδιος∙ και όταν βρέθηκε μέσα στον ιερό χώρο του ναού, έπεσε στα γόνατα και παρακάλεσε το Θεό να τον αξιώσει ευπρόσδεκτο θύμα και να τον δεχτεί καθαρό μετά την τελείωση. Κι αφού έτσι εξιλεώθηκε και εξευμένισε τη θεότητα, παραδίδει τον εαυτό του στους θύτες κα εκτελεστές της αυτοπροαίρετης θυσίας∙ κι εκείνοι , όρθιοι δεξιά και αριστερά του, αφού έψαλαν στον Παντοδύναμο τους προπαρασκευαστικούς ύμνους, του αφαιρούν την περιπόρφυρη βασιλιά εσθήτα και τον ντύνουν με το ιερό ένδυμα του Χριστού∙ του αφαιρούν και το βασιλικό διάδημα και τοποθετούν στο κεφάλι του την Περικεφαλαία της Σωτηρίας. Οπλίζουν ύστερα με το σταυρό τα στήθη και τη ράχη του , του ζώνουν σφιχτά τη μέση κατά των πνευμάτων του κακού και τον αφήνουν να αποσυρθεί . Έτσι έγιναν όλα κατά την επιθυμία του και όπως ο ίδιο είχε ορίσει.
54. Και η μεν βασίλισσα επέστρεψε στα ανάκτορα∙ εκείνος δε, επειδή ήδη σήμαινε η ώρα της προσευχής και έπρεπε να πάρει μέρος στους καθιερωμένους ύμνους , ανασηκώνεται ήρεμα στο κρεβάτι του∙ καθώς όμως έσκυβε να φορέσει τα υποδήματά του, είδε ότι δεν του είχαν αλλάξει εκείνα που φορούσε πριν (γιατί δεν είχαν ετοιμάσει τα συνηθισμένα στους μοναχους δερμάτινα σανδάλια)∙ δυσαρεστημένος για την παράλειψη, βαδίζει ξυπόλυτος προς το ναό υποβασταζόμενος κι από τα δύο μέρη∙ ήδη όμως είχε αρχίσει να κοντανασαίνει και ήταν φανερό ότι σε λίγο θα άφηνε την τελευτάια του πνοή∙ τον μετέφεραν λοιπόν πίσω και τον ξάπλωσαν στο κρεβάτι∙ έμεινε για λίγο ήσυχος με κομμένη τη λαλιά και κομμένη την ανάσα κι ύστερα παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο. Στο διάστημα της βασιλείας του πολλά καλά έπραξε και πολλά σχεδίασε κι άλλα τόσα παρέλειψε∙ καθώς τώρα τα εξετάζω και τα παραλληλίζω, βρίσκω περισσότερα τα επιτεύγματα από τις αποτυχίες του∙ μου φαίνεται μάλιστα ότι ο άνθρωπος εκείνος δεν απέτυχε να κερδίσει και τη μετά θάνατον σωτηρία, αλλά αξιώθηκε να λάβει την αιώνια μακαριότητα.
55. Έτσι λοιπόν, τη στιγμή ενός μεγάλου κατορθώματος, τελείωσε τη ζωή του ο Μιχαήλ. Είχε βασιλέψει επτά χρόνια και συμπλήρωσε τον κύκλο της ζωής του σώματος την ίδια ημέρα που αποδήμησε στη ζωή του πνεύματος. Ούτε εκφορά πολυτελή έλαβε ούτε ταφή: τον έθαψαν στον ίδιο εκείνο ναό , αριστερά καθώς μπαίνουμε , έξω από το ιερό βήμα.
Μιχαήλ Ψελλός
Χρονογραφία
35. Ενώ ο περισσότερος κόσμος συνήθως αποφεύγει να πλησιάσει τους λεπρούς, εκείνος έδειχνε τόση μεγαλοψυχία, ώστε όχι μόνο τους επισκεπτόταν, αλλά και έβαζε το πρόσωπό του πάνω στις πληγές τους, τους αγκάλιαζε και τους φιλούσε, τους προσέφερε περιποιήσεις στα λουτρά και τους φερόταν σαν να ήταν σκλάβος κι εκείνοι αφέντες του. Ας κλείσουν λοιπόν τα στόματα των μοχθηρών ανθρώπων και ας εξαιρεθεί από τις συκοφαντίες εκείνος ο αυτοκράτορας. Και στο σημείο αυτό ας κλείσει η παρέκβαση.
36. Ο αυτοκράτορας λοιπόν, προσπαθώντας να σώσει την ψυχή του, προσέτρεχε για το σκοπό αυτόν σε κάθε είδους θεάρεστες πράξεις και στη μεσιτεία αγίων ψυχών∙ πράγματι , μεγάλο μέρος των βασιλικών θησαυρών είχε διαθέσει για την ίδρυση ανδρικών και γυναικείων μοναστηριών∙ έπειτα οικοδόμησε και έναν νέον ξενώνα τον οποίο ονόμασε Πτωχοτροφείον κι έτσι άφησε να κυλήσει ένα μεγάλο ρεύμα χρυσού προς χάριν εκείνων που αφιερώνονταν στην ασκητική ζωή. Επιπλέον , επινοώντας τη μια θεάρεστη πράξη μετά την άλλη, επινόησε και κάτι άλλο για τη σωτηρία των χαμένων ψυχών: επειδή η Πόλη ήταν πλημμυρισμένη από μεγάλο πλήθος γυναικών που ασκούσαν την πορνεία , δεν δοκίμασε βέβαια να τις σταματήσει με λόγια( γιατί το είδος αυτών των γυναικών έχει κλεισμένα τ’ αυτιά του στις παραινέσεις της σωτηρίας), αλλά ούτε και με έργα για να μη δώσει την εντύπωση ότι μεταχειρίζεται βία∙ αντί γι’ αυτά , έχτισε μέσα στη βασιλεύουσα ένα τεράστιο και πανέμορφο μοναστήρι και σαν μεγαλόφωνος κήρυκας διακήρυξε στις γυναίκες που πουλούσαν τα νιάτα τους ότι , όσες απ’ αυτές προτιμούσαν ν’ αλλάξουν ζωή για να ζήσουν μέσα στην αφθονία, μπορούσαν να καταφύγουν εκεί, να περιβληθούν το μοναχικό σχήμα και δεν θα υπήρχε πλέον φόβος να τους λείψει τίποτε: χωρίς να οργώνουν , χωρίς να σπέρνουν , θα βλάσταιναν γι’ αυτές τα πάντα. Κι από τότε πολλές από κείνες που πριν έχτιζαν τη φωλιά τους πάνω στις στέγες, συνέρρευσαν εκεί αλλάζοντας και ένδυμα και συνήθειες μαζί, γυναίκες στρατευμένες στο στρατό του Θεού , ψυχές νέες γραμμένες στους στρατιωτικούς καταλόγους των αρετών.
37. Αλλά ο αυτοκράτορας, στην προσπάθεια του να εξασφαλίσει τη σωτηρία της ψυχής του, δεν περιορίστηκε σ’ αυτά: τον ίδιο τον εαυτό του παρέδωσε στα χέρια φερόντων ασκητών αφιερωμένων στα θεία πιστεύοντας ότι οι άγιοι αυτοί άνθρωποι βρίσκονται σε άμεση επικοινωνία με το Θεό και συνεπώς ήταν παντοδύναμοι∙ σε άλλους από αυτούς παρέδωσε την ψυχή του να την πλάσουν ή να τη μεταπλάσσουν κι από άλλους ζητούσε να του υποσχεθούν ότι θα μεσιτεύσουν στο Θεό για την άφεση των αμαρτιών του∙ και είναι αυτό ακριβώς που ακόνισε τη γλώσσα των μοχθηρών εναντίον του εξαιτίας κυρίως των δισταγμών ορισμένων μοναχών γιατί δεν δέχτηκαν όλοι την πρόταση του, αλλά οι περισσότεροι την είδαν με δυσπιστία φοβούμενοι μήπως ο βασιλιάς, αφού είχε υποπέσει σε κάποιο μεγάλο σφάλμα που ντρεπόταν να ομολογήσει , ίσως τους εξανάγκαζε να παραβούν το νόμο του Θεού. Αλλ’ αυτό ήταν μια απλή υπόνοια ενώ το προφανές ήταν η προθυμία και ο πόθος του να λάβει με τον τρόπο αυτόν άφεση αμαρτιών.
50. Μπαίνει λοιπόν θριαμβευτής στο άστυ κι η Πόλη ολόκληρη ξεχύνεται να τον προϋπαντήσει. Κι εγώ ο ίδιος τον είδα τότε: τραμπαλιζόταν πάνω στο άλογο σαν σε κηδεία∙ τα δάχτυλά του που κρατούσαν τα χαλινάρια έμοιαζαν δάχτυλα γίγαντα: καθένα τους ήταν στο πάχος και στο μέγεθος σα μπράτσο- τόσο κακή αρρώστια του έτρωγε τα σωθικά∙ το πρόσωπό του είχε παραμορφωθεί τελείως. Σ’ αυτή την κατάσταση κατευθύνεται στα ανάκτορα, όπου τελεί θρίαμβο λαμπρό, με τους αιχμαλώτους στη σειρά να διασχίζουν τον Ιππόδρομο, αποδεικνύοντας έτσι ότι η φλόγα της ψυχής και νεκρούς ανασταίνει και ο ζήλος των ευγενών πράξεων νικάει την αδυναμία του σώματος.
52. Ο δε αυτοκράτορας, προτού η ψυχή του αποδημήσει από το σώμα του, άλλη πνευματική επιζητεί αποδημία: καταφρονεί τη βασιλική εξουσία, την οποία άλλωστε σύντομα επρόκειτο να εγκαταλείψει, και, απελευθερωμένος από κάθε άλλο δεσμό, αποδημεί στον κόσμο του Κυρίου. Και για να μην ενοχλείται κατά την αποδημία και την αφιέρωσή του σταθεί, φεύγει από το παλάτι και μεταβαίνει – ή μάλλον διακομίζεται από αχθοφόρους- στο μοναστήρι που είχε ιδρύσει ο ίδιος∙ και όταν βρέθηκε μέσα στον ιερό χώρο του ναού, έπεσε στα γόνατα και παρακάλεσε το Θεό να τον αξιώσει ευπρόσδεκτο θύμα και να τον δεχτεί καθαρό μετά την τελείωση. Κι αφού έτσι εξιλεώθηκε και εξευμένισε τη θεότητα, παραδίδει τον εαυτό του στους θύτες κα εκτελεστές της αυτοπροαίρετης θυσίας∙ κι εκείνοι , όρθιοι δεξιά και αριστερά του, αφού έψαλαν στον Παντοδύναμο τους προπαρασκευαστικούς ύμνους, του αφαιρούν την περιπόρφυρη βασιλιά εσθήτα και τον ντύνουν με το ιερό ένδυμα του Χριστού∙ του αφαιρούν και το βασιλικό διάδημα και τοποθετούν στο κεφάλι του την Περικεφαλαία της Σωτηρίας. Οπλίζουν ύστερα με το σταυρό τα στήθη και τη ράχη του , του ζώνουν σφιχτά τη μέση κατά των πνευμάτων του κακού και τον αφήνουν να αποσυρθεί . Έτσι έγιναν όλα κατά την επιθυμία του και όπως ο ίδιο είχε ορίσει.
54. Και η μεν βασίλισσα επέστρεψε στα ανάκτορα∙ εκείνος δε, επειδή ήδη σήμαινε η ώρα της προσευχής και έπρεπε να πάρει μέρος στους καθιερωμένους ύμνους , ανασηκώνεται ήρεμα στο κρεβάτι του∙ καθώς όμως έσκυβε να φορέσει τα υποδήματά του, είδε ότι δεν του είχαν αλλάξει εκείνα που φορούσε πριν (γιατί δεν είχαν ετοιμάσει τα συνηθισμένα στους μοναχους δερμάτινα σανδάλια)∙ δυσαρεστημένος για την παράλειψη, βαδίζει ξυπόλυτος προς το ναό υποβασταζόμενος κι από τα δύο μέρη∙ ήδη όμως είχε αρχίσει να κοντανασαίνει και ήταν φανερό ότι σε λίγο θα άφηνε την τελευτάια του πνοή∙ τον μετέφεραν λοιπόν πίσω και τον ξάπλωσαν στο κρεβάτι∙ έμεινε για λίγο ήσυχος με κομμένη τη λαλιά και κομμένη την ανάσα κι ύστερα παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο. Στο διάστημα της βασιλείας του πολλά καλά έπραξε και πολλά σχεδίασε κι άλλα τόσα παρέλειψε∙ καθώς τώρα τα εξετάζω και τα παραλληλίζω, βρίσκω περισσότερα τα επιτεύγματα από τις αποτυχίες του∙ μου φαίνεται μάλιστα ότι ο άνθρωπος εκείνος δεν απέτυχε να κερδίσει και τη μετά θάνατον σωτηρία, αλλά αξιώθηκε να λάβει την αιώνια μακαριότητα.
55. Έτσι λοιπόν, τη στιγμή ενός μεγάλου κατορθώματος, τελείωσε τη ζωή του ο Μιχαήλ. Είχε βασιλέψει επτά χρόνια και συμπλήρωσε τον κύκλο της ζωής του σώματος την ίδια ημέρα που αποδήμησε στη ζωή του πνεύματος. Ούτε εκφορά πολυτελή έλαβε ούτε ταφή: τον έθαψαν στον ίδιο εκείνο ναό , αριστερά καθώς μπαίνουμε , έξω από το ιερό βήμα.
Μιχαήλ Ψελλός
Χρονογραφία
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
