Άριστος τρόπος παρηγοριάς

Δεν διοικούνται χωρίς πρόνοιαν τα ζητήματα της ζωής μας, όπως έχομεν μάθει από το Ευαγγέλιον, ότι ούτε ένα στρουθίον δεν πέφτει κάτω νεκρόν χωρίς το θέλημα του Πατέρα μας. Ώστε να είσαι βεβαιωμένη, ότι ό,τι έγινε, έγινε με το θέλημα του Δημιουργού μας, που μας έφερεν εις την ζωήν. Εις το θέλημα δε του Θεού ποιος ημπορεί να αντισταθή; Λοιπόν , ας δεχθούμε με την καρδιά μας αυτό που συνέβη. Διότι και με το να δυσανασχετώμεν και στενοχωρούμαθα ούτε το γεγονός διορθώνομεν, αλλά και τους εαυτούς μας καταστρέφομεν. Ας μη κατηγορήσωμε την δικαίαν κρίσιν του Θεού. Είμεθα αμαθείς, ώστε να εξετάζωμεν και να κρίωμεν τα ανεξήγητα κρίματα του. Τώρα ακριβώς υποβάλλει ο Κύριος εις δοκιμασίαν την αγάπην σου προς Αυτόν. Τώρα σου παρουσιάζεται η ευκαιρία με την υπομονήν σου να λάβης την μερίδα των μαρτύρων (να μιμηθής τους μάρτυρας). Η μητέρα των Μακκαβαίνω αντίκρυσε τον θάνατον επτά παιδιών και δεν εστέναξε, ούτε αφήκεν απρεπές δάκρυ, αλλ’ αντιθέτως ηυχαρίστει τον Θεόν, διότι έβλεπεν αυτά να αποχωρίζωνται απο τα δεσμά του σώματος με την φωτιά και τα σιδηρά βασανιστικά όργανα και με τις ανυπόφορες πληγές. Δι’ αυτό δε και εκρίθη δοξασμένη εμπρός εις τον Θεόν , αείμνηστος δε υπό των ανθρώπων. Πράγματι είναι μεγάλη η συμφορά, και εγώ το ομολογώ, αλλά μεγάλαι είναι και αι αμοιβαί , που επιφυλάσσει ο Κύριος εις εκείνους που υπομένουν. Όταν έγινες μητέρα και είδες το παιδί σου και ηυχαρίστησες τον Θεόν δι’ αυτό , οπωσδήποτε εγνώριζες, ότι εγέννησες θνητόν , αφού και συ είσαι θνητή. Τι, λοιπόν , το παράδοξον, αν απέθανεν ο θνητός; Αλλά, θα ειπής, μας λυπεί το ότι παράκαιρα απέθανε. Αλλά τούτο είναι άδηλον , το αν δεν έφυγεν εις τον καιρόν του, επειδή ημείς δεν γνωρίζομεν να εκλέγνωμεν ποία αληθώς συμφέρουν εις τας ψυχάς μας και να ορίζωμεν προθεσμίας εις τον ανθρώπινον βίον. Παρατήρησε γύρω σου όλον τον κόσμον, όπου κατοικείς, και νόησε, ότι όλα όσα βλέπομεν είναι θνητά και όλα υπόκεινται εις φθοράν…Μαζί δε με όλα αυτά έχω και τούτον τον ισχυρόν λόγον να σου ειπω: Λυπήσου τον σύζυγόν σου. Γίνε ο ένας παρηγορία του άλλου. Μη του κάμης βαρυτέραν και δεινοτέραν την συμφοράν με το να λειώνης και να καταστρέφης τον εαυτόν σου με το πάθημα.

(Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας-Μ. Βασιλείου έργα, τόμος 8ος , σελ 184, 192-196).

Από το βιβλίο
Ο Φωστήρ της Καισαρείς
(Ο Μέγας Βασίλειος)
Αρχ. Γεωργίου Ι. Δημόπουλου