Αρπαγή στο Φως
Ελεύθερη απόδοση του ΚΒ’ Κατηχητικού λόγου
Έκδοση Ι. Μονής Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου, Κάλαμος Αττικής
Η μυστική εργασία του Γεωργίου
ΑΔΕΛΦΟΙ και πατέρες, είναι καλό να διακηρύττουμε σε όλους το έλεος του Θεού και να γνωστοποιούμε στους πλησίον μας την ευσπλαγχνία και την άφατη αγαθότητά του σε μας. Ο θείος Δαβίδ λέει: «Εγώ δεν νήστεψα, δεν αγρύπνησα, δεν κοιμήθηκα καταγής, αλλά απλώς ταπεινώθηκα και μ’ έσωσε ο Κύριος» (Ψαλμ. 116:6) Και για να πω συντομότερα: «Μόνο πίστεψα και με δέχθηκε ο Κύριος» (Ψαλμ.26:10). Διότι ενώ για την απόκτηση της ταπεινώσεως παρεμβάλλονται πολλά εμπόδια, για την απόκτηση της πίστεως κανένα. Εάν θελήσουμε με την ψυχή μας η πίστη ενεργεί αμέσως, επειδή είναι θείο δώρο και φυσικό χάρισμα -αφού οι Σκύθες και οι βάρβαροι πιστεύουν ο ένας στα λόγια του άλλου- εξαρτάται όμως και από την αυτεξούσια προαίρεσή μας. Αλλά για να σας αποδείξω την ενέργεια της ενδιάθετης πίστεως, θα σας διηγηθώ προς επιβεβαίωση των λόγων μου μια ιστορία που άκουσα από στόμα αληθινό.
Ζούσε στα χρόνια μας στην Κωνσταντινούπολη ένας νέος, που ονομαζόταν Γεώργιος
(1), περίπου είκοσι ετών. Ήταν ωραίος στην όψη και κάπως επιδεικτικός στους τρόπους, στο βάδισμα και σ’ όλη του την εμφάνιση. Γι’ αυτό μερικοί που βλέπουν μόνο εξωτερικά και κατακρίνουν τους άλλους, είχαν σχηματίσει κακή ιδέα γι’ αυτόν. Αυτός, λοιπόν, γνωρίστηκε με κάποιον άγιο μοναχό, που ζούσε σ’ ένα από τα μοναστήρια της πόλεως
(2). Του εμπιστεύθηκε την ψυχή του και έλαβε απ’ αυτόν ένα μικρό πνευματικό κανόνα με την προτροπή να μην τον αμελήσει. Ο νέος του ζήτησε και κάποιο βιβλίο, που να αναφέρεται στη ζωή των μοναχών και την πρακτική τους άσκηση, και ο γέροντας του έδωσε το βιβλίο του αββά Μάρκου του Ασκητού “Περί του πνευματικού νόμου”. Εκείνος το δέχτηκε σαν από Θεού και ελπίζοντας να καρπωθεί κάτι σπουδαίο απ’ αυτό, το διάβασε ολόκληρο με πόθο και προσοχή. Απ’ όλα ωφελήθηκε, αλλά τρία ιδιαιτέρως κεφάλαια έβαλε στην καρδιά του. Το ένα περιείχε αυτά τα λόγια:
Αν θέλεις τη θεραπεία σου επιμελήσου τη συνείδηση, κάνε ό,τι σου λέει και θα βρεις ωφέλεια.
Τό δεύτερο έλεγε:
Όποιος επιζητεί τις ενέργειες του Αγίου Πνεύματος προ της εργασίας των εντολών μοιάζει με δούλο, που μόλις τον αγόρασαν επιδιώκει αμέσως την απελευθέρωση.
Και το τρίτο:
Είναι τυφλός αυτός που κράζει και λέει: «Υιέ Δαβίδ ελέησόν με» [Μαρκ.10:47-48], και προσεύχεται σωματικά χωρίς να έχει ακόμη γνώση πνευματική. Αυτός όμως ο πρώην τυφλός, αφού άνοιξε τα μάτια του και είδε τον Κύριο, δεν τον ονομάζει πια υιό Δαβίδ αλλά τον ομολογεί Υιό Θεού και τον προσκυνεί [Ιω.9:38].
Διαβάζοντάς τα αυτά ο νέος θαύμασε και θαυμάζοντας πίστεψε ότι επιμελούμενος τη συνείδηση θα βρεί ωφέλεια, με την εργασία των θείων εντολών θα κατανοήσει την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, και με τη χάρη του θα αναβλέψει νοερώς και θα δει τον Κύριο, από την αγάπη και τον πόθο του οποίου πληγώθηκε η καρδιά του και επιζητούσε με ελπίδα το πρώτο και μη φαινόμενο κάλλος.
Τίποτε άλλο δεν έκανε, όπως με βεβαίωσε με όρκο, παρά μόνο κάθε βράδυ τον μικρό εκείνο κανόνα, που του όρισε ο γέροντας και μετά κοιμόταν στο κρεβάτι του. Όταν δε η συνείδηση τον προέτρεπε: «Κάνε κι άλλες μετάνοιες, πρόσθεσε μερικούς ψαλμούς ακόμη, λέγε περισσότερες φορές το ‘Κύριε ελέησον’ μπορείς», πρόθυμα και αδίστακτα την υπάκουε, σαν να του το έλεγε ο ίδιος ο Θεός. Από τότε ποτέ δεν κοιμήθηκε αν τον έλεγχε η συνείδηση και του έλεγε: «Γιατί δεν το έκανες αυτό;». Εκείνος λοιπόν την ακολουθούσε πιστά και εκείνη μέρα με τη μέρα πρόσθετε νέες εντολές. Έτσι σε λίγο καιρό αυξήθηκε πολύ η εσπερινή του ακολουθία.
Την ημέρα διηύθυνε τον οίκο ενός πατρικίου στου οποίου το παλάτι πήγαινε κάθε πρωΐ φροντίζοντας για τα προς το ζην αναγκαία. Έτσι κανείς δεν γνώριζε τη μυστική του εργασία. Αυτός όμως κάθε βράδυ έκανε όλο και περισσότερες μετάνοιες πέφτοντας με το πρόσωπο στη γη, ενώ δάκρυα κυλούσαν από τα μάτια του. Οταν στεκόταν σε προσευχή είχε τα πόδια ενωμένα μεταξύ τους και αμετακίνητα. Διάβαζε με πόνο, με στεναγμούς και δάκρυα προσευχές προς τη Θεοτόκο. Πρόσπεφτε στα άχραντα πόδια του Κυρίου σαν να τον έβλεπε παρόντα σωματικά και σαν τυφλός του ζητούσε να τον ελεήσει για ν’ αναβλέψει ψυχικά. Και καθώς η προσευχή αύξανε κάθε βράδυ, διαρκούσε μέχρι τα μεσάνυχτα, χωρίς αυτός καθόλου να ραθυμεί ή να χαλαρώνει την προσοχή του κατά τη διάρκειά της. Κανένα μέλος του σώματός του δεν σάλευε τελείως, ούτε τα μάτια του έστρεφαν δεξιά-αριστερά ή πάνω, αλλά στεκόταν ακίνητος σαν άγαλμα ή σαν ασώματος.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Εδώ ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος αναφέρεται συγκεκαλυμμένα στην αρχή της δικής του πνευματικής πορείας. Γεώργιος φαίνεται πως ήταν το κοσμικό του όνομα.
2. Πρόκειται για τη φημισμένη Μονή Στουδίου και για τον οσιώτατο μοναχό Συμεών τον Ευλαβή, πνευματικό πατέρα και γέροντα του Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου.
Αρπαγή μέσα στο Φως
ΚΑΠΟΙΑ νύχτα λοιπόν, που έλεγε το «Ο Θεός ιλασθήτι μοι τω αμαρτωλώ» με τον νου μάλλον παρά με τα χείλη, φάνηκε ξαφνικά από ψηλά πλούσια θεία έλαμψη και γέμισε όλος ο τόπος. Μόλις έγινε αυτό, ο νέος δεν καταλάβαινε πια αν βρισκόταν μέσα σε σπίτι και κάτω από στέγη. Φως μόνο έβλεπε παντού και δεν αισθανόταν καν αν πατούσε στη γη, αλλ’ ούτε φοβόταν μήπως πέσει. Δεν σκεπτόταν καθόλου τον κόσμο ούτε του άγγιζε τον λογισμό τίποτε απ’ όσα πειράζουν τους ανθρώπους που φορούν σάρκα. Ήταν όλος μέσα σ’ ένα άϋλο φως και νόμιζε πως έγινε κι ο ίδιος φως. Λησμόνησε όλο τον κόσμο, ενω πλημμύρισε από δάκρυα ανέκφραστης χαράς και αγαλλιάσεως. Έπειτα ο νους του ανέβηκε στον ουρανό και είδε άλλο φως λαμπρότερο απ’ το πρώτο. Κοντά σ’ αυτό το φως βλέπει με έκπληξη να στέκεται εκείνος ο άγιος και ισάγγελος γέροντας, που του έδωσε τον κανόνα και το βιβλίο.
Ακούγοντάς το εγώ αυτό, σκέφτηκα ότι η πρεσβεία του αγίου εκείνου είχε συνεργήσει πολύ, ώστε να αξιωθεί ο νέος τέτοιας ελλάμψεως και ότι έτσι τα οικονόμησε ο Θεός για να του φανερώσει σε ποιό ύψος αρετής είχε φθάσει ο άγιος γέροντάς του.
Όταν πέρασε η θεωρία και ήρθε πάλιν στον εαυτό του, τον συνείχε χαρά και έκπληξη και δάκρυα ανέβλυζαν από την καρδιά του γεμάτα γλυκύτητα. Τέλος ξάπλωσε στο κρεβάτι του, ενώ εκείνη την ώρα λάλησε ο πετεινός φανερώνοντας ότι είναι μεσάνυχτα. Μετά από λίγο εκκλησίες σήμαναν τον Όρθρο. Κι αυτός σηκώθηκε να ψάλλει κατά τη συνήθειά του, χωρίς να έχει ούτε καν έννοια για ύπνο εκείνη τη νύχτα.
Αυτά έγιναν με τη θέληση και την απόλυτη κρίση του Θεού, χωρίς ο νέος να κάνει τίποτα περισσότερο, παρά μόνο όσα ακούσατε, με ορθή πίστη και αδίστακτη ελπίδα. Ας μην πει λοιπόν κανείς ότι έπραξε αυτά δοκιμαστικώς. Κάτι τέτοιο ούτε καν από το λογισμό του πέρασε -γιατί αυτός που δοκιμάζει και εκπειράζει, πίστη δεν έχει αποκτήσει- αλλά απορρίπτοντας κάθε άλλη εμπαθή και φιλήδονη έννοια φρόντιζε, όπως με βεβαίωνε, μόνο για όσα του έλεγε η συνείδηση, ώστε ήταν σαν νεκρός για τα αισθητά πράγματα του βίου κι ούτε καν την τροφή και το νερό επιζητούσε συχνά και ενήδονα.
Το Φως καρπός της πίστεως
ΑΚΟΥΣΑΤΕ αδελφοί μου, πόσα κατορθώνει η πίστη στον Θεό, όταν επισφραγίζεται με έργα; Είδατε ότι ούτε η νεότητα είναι απόβλητη, αλλ’ ούτε και τα γηρατειά είναι ωφέλιμα, όταν λείπει η σύνεση και ο φόβος του Θεού; Βεβαιωθήκατε ότι ούτε το κέντρο της πόλεως δεν μας εμποδίζει να εργαζόμαστε τις εντολές του Θεού, αν είμαστε πρόθυμοι και άγρυπνοι, ούτε η αναχώρηση από τον κόσμο και η ησυχία ωφελούν αν ραθυμούμε και αμελούμε;
Ακούμε όλοι για τον Δαβίδ τον θαυμάζουμε και λέμε: «ένας είναι ο Δαβίδ και άλλος δεν είναι», και να εδώ περισσότερο από τον Δαβίδ. Γιατί εκείνος πήρε τη μαρτυρία από τον Θεό, χρίσθηκε προφήτης και βασιλιάς, έλαβε Πνεύμα Άγιο και είχε πολλές περί Θεού αποδείξεις. Όταν αμάρτησε λοιπόν και στερήθηκε τη χάρη του Πνεύματος και του αφαιρέθηκε το προφητικό χάρισμα και αποξενώθηκε από τη συνήθη κοινωνία με τον Θεό, τι το αξιοθαύμαστο αν αυτά πάλι τα αναζήτησε, λαχταρώντας τη χάρη από την οποία ξέπεσε;
Ενώ αυτός ο νέος όντας προσκολλημένος μόνο στα κοσμικά και στραμμένος στα πρόσκαιρα και έχοντας διάνοια που δεν φαντάσθηκε ποτέ τίποτε ψηλότερα από τα γήϊνα -ώ των κριμάτων σου Κύριε!- άκουσε μόνο γι’ αυτά κι αμέσως πίστεψε. Tόσο πολύ, ώστε έκανε και έργα άξια της πίστεως, από τα οποία η διάνοιά του πήρε φτερά κι έφτασε στους ουρανούς. Κέρδισε τη συμπάθεια της Μητέρας του Χριστού και με την πρεσβεία της εξιλέωσε τον Θεό. ΄Ελκυσε μέσα του τη χάρη του Πνεύματος και αυτή τον ενίσχυσε να φθάσει μέχρι τον ουρανό και τον καταξίωσε της θέας του φωτός εκείνου, που όλοι ποθούν αλλά πολύ λίγοι το αξιώνονται.
Αυτός ο νέος, που ούτε νήστεψε πολλούς χρόνους, ούτε ποτέ κοιμήθηκε καταγής, ούτε φόρεσε τρίχινα ενδύματα, ούτε είχε καρεί μοναχός, ούτε απομακρύνθηκε σωματικά από τον κόσμο αλλά μόνο πνευματικά, με λίγη αγρυπνία αναδείχθηκε ανώτερος από τον Λώτ τον ξακουστό στα Σόδομα. Ή μάλλον, αναδείχθηκε ένσαρκος άγγελος, ψηλαφητός και αψηλάφητος, βλεπόμενος αλλ’ όχι περιοριζόμενος, άνθρωπος φαινομενικά αλλ’ άσαρκος πραγματικά, «γενόμενος τοις πάσι τα πάντα» (Α’ Κορ. 9:22) και όντας μόνος με μόνο το Θεό που γνωρίζει τα πάντα. Γι’ αυτό με τη δύση του αισθητού ήλιου τον καταύγασε το γλυκό φως του νοητού ήλιου, προαναγγέλλοντας και προμηνύοντας το ανέσπερο φως του μέλλοντος αιώνος που επρόκειτο να απολαύσει. Και δικαίως. Γιατί η αγάπη του ποθουμένου Χριστού τον απομάκρυνε από τον κόσμο, από τη φύση και απ’ όλα γενικά τα πράγματα και τον ανέδειξε πνευματικό και φωτεινό. Και όλα αυτά ενώ κατοικούσε μέσα στην πόλη, είχε την επιστασία σπιτιού, φρόντιζε για δούλους και ελεύθερους και μεριμνούσε για όλα όσα είναι αναγκαία σ’ αυτήν τη ζωή.
Αρκούν αυτά και για έπαινο του νέου και για να σας παρακινούσαν σε πόθο και μίμησή του ή μήπως θέλετε να σας πω κι’ άλλα ακόμη μεγαλύτερα, που ίσως ούτε η ακοή σας θα τα ανεχόταν; Όμως τι ανώτερο ή τι τελειότερο μπορεί να βρεθεί απ’ αυτό; (3) Τίποτε, καθώς βεβαιώνει και ο Θεολόγος Γρηγόριος:
Η αρχή, λέει, της σοφίας είναι ο φόβος του Κυρίου [Παροιμ. 1:7]. Γιατί όπου φόβος εκεί τήρηση των εντολών. Και όπου τήρηση των εντολών κάθαρση σαρκός, δηλαδή του νέφους που εμποδίζει την ψυχή και δεν την αφήνει να δει καθαρά τη θεία ακτίνα. Και όπου κάθαρση, έλλαμψη. Έλαμψη δε είναι η εκπλήρωση του πόθου εκείνων που ποθούν σφοδρά τα μέγιστα ή το μέγιστο ή υπέρ το μέγα. (4)
Με αυτά τα λόγια φανερώνει ότι το ατέλειωτο τέλος κάθε αρετής είναι ο φωτισμός του Πνεύματος, στον οποίο όποιος έφθασε κατέκτησε το τέλος και πέρας όλων των αισθητών και βρήκε την αρχή της γνώσεως των πνευματικών.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
3. Εννοεί τη θεία έλλαμψη.
4. ‘Μέγιστα’ εδώ εννοεί ο Θεολόγος τα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος, ‘μέγιστο’ τη Θεότητα την οποία χαρακτηρίζει και με τον όρο ‘υπέρ το μεγα’ επειδή δεν προσδιορίζεται από καμμία ποσότητα ή μέγεθος, (κατά τον Νικήτα Σερρών -βλ. Και Διονυσίου Ζαγοραίου “Συμεών του Νέου Θεολόγου τα Ευρισκόμενα”, Εκδ. Β.Ρηγοπούλου, Θεσ/κη 1977, σημ. Σελ.284).
Πίστη και έργα
ΑΥΤΑ είναι, αδελφοί μου, τα θαυμάσια του Θεού. Γι’ αυτό αν και κρύβονται οι άγιοι ο Θεός τους φανερώνει, ώστε άλλοι μεν να τους μιμούνται, άλλοι δε να είναι αναπολόγητοι. Και όσοι ζουν μέσα στους θορύβους ή σε κοινόβια ή σε όρη ή σε σπήλαια, αν πολιτεύονται καθώς πρέπει, να σώζονται και να αξιώνονται μεγάλων αγαθών από τον Θεό για την πίστη τους μόνο. Όσοι όμως από ραθυμία χάνουν τη σωτηρία τους να είναι αναπολόγητοι κατά την ημέρα της Κρίσεως. Είναι αψευδής, αδελφοί μου, αυτός που υποσχέθηκε να μας σώζει μόνο για την πίστη μας σ’ αυτόν.
Ελεήστε λοιπόν τους εαυτούς σας και εμένα που σας αγαπώ και πολλές φορές θρηνώ για σας και χύνω δάκρυα -γιατί τέτοιους μας θέλει ο συμπαθής και ελεήμων Θεός- πιστέψτε όλόψυχα στον Κύριο, απαρνηθείτε τη γη και όλα όσα παρέρχονται, προσέλθετε και προσκολληθείτε σ’ αυτόν. Σε λίγο ο ουρανός και η γη θα παρέλθουν. Χωρίς εκείνον δεν υπάρχει τέρμα ούτε όριο στην πτώση των ανθρώπων. Διότι ο Θεός είναι αχώρητος και ακατάληπτος. Πού να βρεθεί λοιπόν τόπος -πες μου αν μπορείς- για όσους εκπέσουν από τη βασιλεία του;
Μου έρχεται να θρηνώ, πονάει η καρδιά μου και λειώνω για σας, όταν σκέπτομαι ότι έχουμε τόσο μεγαλόδωρο και φιλάνθρωπο Δεσπότη, ο οποίος μόνο για την πίστη μας σ’ αυτόν μας χαρίζει τέτοια αγαθά, που υπερβαίνουν νουν, ακοή και διάνοια και που «δεν ανέβηκαν ποτέ σε καρδιά ανθρώπου» [Α' Κορ. 2:9]. Εμείς όμως σαν άλογα ζώα προτιμούμε τη γη και τα γήινα, που μας προσφέρει η μεγάλη του ευσπλαγχνία για τις ανάγκες του σώματος, για να τρεφόμαστε δηλαδή με μέτρο απ’ αυτά. Ενώ η ψυχή μας τρεφόμενη με τη νοερή τροφή του Πνεύματος πρέπει να πορεύεται ανεμπόδιστα προς τα άνω κατά το μέτρο της καθάρσεως και της αναβάσεως.
Να τι είναι ο άνθρωπος και να γιατί δημιουργηθήκαμε: Αφού απολαύσουμε εδώ κάποιες μικρές ευεργεσίες του Θεού, με την ευγνωμοσύνη και την προς αυτόν αγάπη να απολαύσουμε εκεί πάνω τα μεγαλύτερα και τα αιώνια. Όμως αλλοίμονο, όχι μόνο δεν φροντίζουμε καθόλου για τα μέλλοντα, αλλά είμαστε αχάριστοι και για τα παρόντα και γινόμαστε έτσι ίδιοι με τους δαίμονες ή και χειρότεροι ίσως για να πούμε την αλήθεια. Γι’ αυτό είμαστε άξιοι περισσότερης τιμωρίας, όσο περισσότερο ευεργετηθήκαμε με τη γνώση του Θεού, που έγινε για χάρη μας όμοιος με μας εκτός μόνο από την αμαρτία, για να μας απαλλάξει από την πλάνη και να μας ελευθερώσει από την αμαρτία.
Αλλά τι να πω; Σε όλα αυτά πιστεύουμε μόνο με λόγια, ενώ με τα έργα τα αρνούμαστε. Δεν ομολογείται παντού ο Χριστός στις πόλεις, στα χωριά, στα κοινόβια, στα όρη; Κοίταξε όμως και ερεύνησε αν τηρούν τις εντολές του. Μετά βίας θα βρείς μέσα σε χιλιάδες και μυριάδες έναν, που να είναι με έργα και λόγια χριστιανός. Δεν είπε στο ιερό Ευαγγέλιο ο Κύριος και Θεός μας,
«όποιος πιστεύει σε μένα θα κάνει έργα που κάνω κι εγώ και ακόμη μεγαλύτερα» [Ιω. 14:12];
Ποιός όμως από μας τολμάει να πει, «εγώ κάνω τα έργα του Χριστού και πιστεύω πιστά στον Χριστό»; Δεν βλέπετε, αδελφοί, ότι θα βρεθούμε άπιστοι την ημέρα της Κρίσεως και θα υποστούμε δριμύτερη κόλαση από εκείνους που δεν γνώρισαν καθόλου τον Κύριο; Διότι ένα από τα δύο είναι αναπόφευκτο να συμβεί, ή εμείς να κατακριθούμε ως άπιστοι ή να αποδειχθεί ο Χριστός ψεύτης, πράγμα που είναι αδύνατον, αδελφοί μου, αδύνατον.
Πηγη:http://www.myriobiblos.gr/texts/greek/symeon_arpagi.html
Σάββατο 3 Οκτωβρίου 2009
Σωτήρια σκέψη
Στις 2-10-2009 στην σειρά Απίστευτες Επιβιώσεις στο τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΙ έδειχνε με ηθοποιούς την αληθινή ιστορία ενός ζευγαριού που χάθηκε μέσα στη ζούγκλα του Αμαζονίου για 7 ημέρες. Ένας νεαρός γεμάτος αυτοπεποίθηση και εγωισμό, σίγουρος ότι θα τα καταφέρει και μια κοπέλα η οποία έπασχε από κατάθλιψη και δεν είχε τα φάρμακά της αυτές τις μέρες που χάθηκαν στη ζούγκλα.
Το αποτέλεσμα ήταν να φτάσουν σε ένα σημείο όπου η κοπέλα κάτω από την εμπειρία της αρρώστιας της να ζητά από τον νεαρό το μαχαίρι που είχαν για να τελειώσει τη ζωή της καθώς η ταλαιπωρία ήταν αφάνταστη. Ο νεαρός την απέτρεπε αλλά στην συνέχεια δέχθηκε να τελειώσουν μαζί τη ζωή τους μέσα στο αδιέξοδο της απελπισίας. Και ενώ έφτασαν σε τέτοιο σημείο, ο νεαρός έκανε μια τελευταία σκέψη βλέποντας τον εαυτό του μέσα στις λάσπες και στον ιδρώτα. Να ‘’πλυθώ, σκέφθηκε, για να με δεχθεί ο Κύριος καθαρό στο σώμα και στην ψυχή’’. Και βρήκε αμέσως ένα μεγάλο ρυάκι για να πλυθεί αλλά ταυτόχρονα σκέφτηκε ότι αυτό το ρυάκι μπορεί να οδηγεί κάπου στη θάλασσα να το ακολουθήσουν και τελικά βρήκαν ένα βαρκάρη σε μια μικρή λίμνη που περούσε τυχαία , αλλά σπάνια επισκεπτόταν αυτή τη λίμνη όπως αναφέρθηκε στη σειρά και βρήκαν τη σωτηρία τους.
Μια σκέψη στο Θεό μέσα στην απελπισία μας και όλα μπορούν να αλλάξουν.
Το αποτέλεσμα ήταν να φτάσουν σε ένα σημείο όπου η κοπέλα κάτω από την εμπειρία της αρρώστιας της να ζητά από τον νεαρό το μαχαίρι που είχαν για να τελειώσει τη ζωή της καθώς η ταλαιπωρία ήταν αφάνταστη. Ο νεαρός την απέτρεπε αλλά στην συνέχεια δέχθηκε να τελειώσουν μαζί τη ζωή τους μέσα στο αδιέξοδο της απελπισίας. Και ενώ έφτασαν σε τέτοιο σημείο, ο νεαρός έκανε μια τελευταία σκέψη βλέποντας τον εαυτό του μέσα στις λάσπες και στον ιδρώτα. Να ‘’πλυθώ, σκέφθηκε, για να με δεχθεί ο Κύριος καθαρό στο σώμα και στην ψυχή’’. Και βρήκε αμέσως ένα μεγάλο ρυάκι για να πλυθεί αλλά ταυτόχρονα σκέφτηκε ότι αυτό το ρυάκι μπορεί να οδηγεί κάπου στη θάλασσα να το ακολουθήσουν και τελικά βρήκαν ένα βαρκάρη σε μια μικρή λίμνη που περούσε τυχαία , αλλά σπάνια επισκεπτόταν αυτή τη λίμνη όπως αναφέρθηκε στη σειρά και βρήκαν τη σωτηρία τους.
Μια σκέψη στο Θεό μέσα στην απελπισία μας και όλα μπορούν να αλλάξουν.
Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2009
Νεο-ειδωλολατρικές περιπλανήσεις και η αληθής εμεπειρία της Εκκλησίας μας-Αποσπάσματα
ΟΙ χριστιανοί Έλληνες αγαπώντας και σεβόμενοι τον αληθινό Θεό δεν παραμελούσαν, και δεν παραμελούμε την πατρίδα και τον ωραίο πολιτισμό της.
Το Χριστοκεντρικό βυζάντιο, που τόσο πολέμησαν και πολεμούν άνθρωποι που δεν βλέπουν την χριστιανική συνέχεια του αρχαίου Ελληνισμού, έχει να επιδείξει άπειρα παραδείγματα φιλοπατρίας και αγάπης προς την ένδοξη καταγωγή μας: Χριστιανών αυτοκρατόρων, στρατιωτικών , λογίων, ως και απλών ανθρώπων.
Δόξα του Ελληνισμού δεν είναι μόνο η αρχαιότητα. Δόξα του Ελληνισμού δεν είναι μόνο η φιλοσοφία, οι τέχνες και τα γράμματα των αρχαίων Ελλήνων . είναι και διαχρονική μάλιστα, πολύ ανώτερη δόξα και τιμή για τον Ελληνισμό:
α. Ο εκχριστιανισμός πολλών λαών από Έλληνες Ιεραποστόλους, με οικουμενικό πνεύμα, με σεβασμό στα ιδιαίτερα δεδομένα τους.
Β. Η θεολογία των Ελλήνων Πατέρων , οι ωραίοι αγώνες τους κατά των αιρέσεων , η ποιμαντική μέριμνα ‘‘υπέρ πασών των Εκκλησιών’’ και υπέρ του σύμπαντος κόσμου.
γ. Η χριστιανική Ελληνική φιλοσοφία των Χριστιανών Ελλήνων φιλοσόφων , που έχει περίοπτη θέσι δίπλα και πάνω από την θύραθεν αρχαία Ελληνική φιλοσοφία, και η οποία με τον αληθινό φωτισμό του Πνεύματος διακρίνει, ερμηνεύει και προσφέρει την αποκαλυπτική αλήθεια για τον κόσμο, τον άνθρωπο, τον Όντος Θεό.
δ. Ο εκχριστιανισμός και εξανθρωπισμός των ηθών, της παιδείας , του δικαίου.
ε. η καταξίωση του από Χριστού σεβασμού στο ανθρώπινο πρόσωπο.
στ. Η κατάργηση της δουλείας, των φυλετικών διακρίσεων, της κοινωνικής αδικίας.
ζ. Η κοινωνική αποδοχή περί της ισότητος των δύο φύλων.
η. Η ωραία και αρμονική εν Χριστώ κοινοτική συμβίωσις και κύρια έκφρασι της τα πολλά και μεγάλα ελληνικά μοναστήρια, και τόσα άλλα κοινωνικά επιτεύγματα, κατορθώματα, αληθινή δόξα και του Ελληνισμού , δια των Χριστιανών Ελλήνων.
θ. Μετά την αρχαιότητα και το Βυζάντιο, και στα δύσκολα χρόνια της Τουρκοκρατίας δοξάσθηκε ο Χριστιανικός Ελληνισμός. Με την άρσι του σταυρού του Χριστού και την δύναμι της Αναστάσεως, το υπόδουλο γένος χάριν της εις Χριστόν Πίστεως έδειξε μεγάλα αποθέματα αντοχής, και υπεροχής έναντι των βαρβάρων κατακτητών, πράγμα που το διετήρησε αλώβητο στο πέρασμα αιώνων δεινής σκλαβιάς και ατιμώσεων.
ι. Το Χριστιανικά κυρίας ελληνικά γράμματα, με τον απόδημο στην Εσπερία Ελληνισμό ανθούν και τρέφουν τις ψυχές των υποδούλων ,γ ια να θεριέψη μέσα στις ψυχές των Χριστιανών ‘‘ελεύθερων Πολιορκημένων ‘’ η ελπίδα στην εξέγερσι και την ελευθερία.
ια. Και η χριστιανική δύναμις της ελληνικής ψυχής γίνεται πάλι πόλος έλξεως πολλών ξένων , Φιλελλήνων ,και νέες δόξες και στεφάνια διεθνώς επιγράφονται στον Ελληνισμό με ‘‘το αθάνατο κρασί του ‘ 21’’, ‘‘για του Χριστού την Πίστη της αγία και της Πατρίδος την ελευθερία’’.
ιβ. Για να φθάσουμε στην Νεώτερη Ιστορία μας και στα έπη του ‘ 40, με τις εμφανίζεις της Παναγίας μας στους ήρωες της Πίνδου , και το παγκόσμιο αμίμητο λεχθέν , πως ‘‘οι ήρωες πολεμούν σαν τους έλληνες’’ (Ουίνστον Τσώρτσιλ) και στα αγνά Χριστιανικά λεβεντόπαιδα της ΕΟΚΑ της Κύπρου.
Όλα αυτά μένουν στην Ιστορία ως έπαινος πολλών ξένων διανοούμενων και θεολόγων και ιστορικών για τον Ελληνισμό, αφού τίμια τέκνα του τα κατόρθωσαν.
Ο Ελληνισμός « ‘‘ολοκληρώθηκε μέσα στην Εκκλησία’’ και με την νέα ταυτότητα του ως Ελληνοορθοδοξία- ή καλύτερα Ορθοδοξία- δοξάσθηκε και μεγαλούργησε στην κατοπινή του πορεία , ως ‘‘αιώνια κατηγορία (σ.σ.δηλ. χαρακτηριστικό) της χριστιανικής υπάρξεως’’» κατά την ομολογία του μεγάλου Ρώσσου θεολόγου , π. Γεωργίου Φλωρόφσκυ.
Δεν είναι στεφάνια δόξης αμάραντα όλ’ αυτά για τον Ελληνισμό; Δεν είναι αιώνιος έπαινος των Χριστιανών Ελλήνων που προστίθενται σ’ εκείνο των αρχαίων προγόνων μας;
Η αποστασιοποίησις από τον αληθινό Θεό και η αγνωμοσύνη στα άγια αυτά και ιερά , με τα οποία δοξάσθηκε και μεγαλούργησε το έθνος, είναι και η κυριότερη αιτία για τις όποιες δύσκολες ιστορικές στιγμές του Ελληνισμού. Παιδεία και πατριωτικός σωφρονισμός που αποβλέπει στην διόρθωσι και επιστροφή στην ορθή πορεία. «Υιέ μη ολιγόρει παιδείας Κυρίου, μηδ΄εκλύου υπ’ αυτού ελεγχόμενος. Ον γάρ αγαπά Κύριος παιδεύει , μαστιγοί δε πάντα υιόν ον παραδέχεται»
Ας μη απατώμεθα. Αυτό το νόημα έχουν οι υποδουλώσεις , οι καταστροφές, οι τραγωδίες. Εδώ ευρίσκεται η απάντισις και για την σύγχρονη γεωγραφική και κοινωνικοπολιτική συρρίκνωσι του Ελληνισμού.
---
Κατ’ αρχάς πρέπει να δηλώσουμε το προφανές, ότι δηλαδή οι Χριστιανοί δεν είμαστε ρατσιστές και γι’ αυτό ούτε αντισημιτιστές (πως θα μπορούσαμε άλλωστε α είμαστε;).ο Εβραϊκός λαός είναι ανθρωπίνως συμπαθής σε εμάς, όπως όλοι οι λαοί του κόσμου και μάλιστα επειδή μας προσέφερε τόσους Πατριάρχες, Δικαίους και Προφήτες της Πλ. Διαθήκης, ως και τους αγίους Αποστόλους και τους πρώτους Χριστιανούς στην εποχή της Καινής Διαθήκης, με κορωνίδα βέβαια την Πανάχραντο Κυρία Θεοτόκο, και πάνω από όλα τον Θεάνθρωπο Κύριο και Σωτήρα Ιησού Χριστό.
Ωστόσο η Πίστις μας δεν είναι ‘‘Ιουδαϊκή’’. Από πολύ ενωρίς στην ιστορία της Εκκλησίας έγινε σαφές και ρητώς εκφράσθηκε η ξεκάθαρη τοποθέτησις των αγίων Αποστόλων , ότι η εις Χριστόν πίστις είναι διάφορη του ιουδαϊσμού, αφού ο Κύριος ‘‘εξηγόρασεν ημάς της κατάρας του νόμου τω τιμίω Αυτού αίματι’’. Πλήν των σαφών παραπομπών της Καινής Διαθήκης (Πράξεις των Αποστόλων), όπου αναφέρονται στη ζωή των νέων Χριστιανών καταργήσεις παλαιών συνηθειών και τυπικών , παραθέτουμε και την μαρτυρία του Ιερομάρτυρος αγίου Ιγνατίου του θεοφόρου, επισκόπου Αντιοχείας κατά την περίοδο 70-107μ.χ, ο οποίοςέγραφε σε επιστολή του προς τους Χριστιανούς της Μαγνησίας: «Άτοπον εστίν, Χριστόν Ιησούν λαλείν, και ιουδαΐζειν. Ο γαρ Χριστιανισμός ούκ εις Ιουδαϊσμόν επίστευσεν, αλά Ιουδαϊσμός εις Χριστιανισμόν, ως πάσα γλώσσα πιστεύσασα εις Θεόν συνήχθη».
Η Παλαιά Διαθήκη είναι η ιερά βίβλος των πρώτων Χριστιανών, ιδίως πρίν η Εκκλησία αποφανθή για τον Κανόνα των βιβλίων της Καινής Διαθήκης. Οι άγιοι Απόστολοι και οι πρώτοι πιστοί στον Χριστό δεν διανοήθηκαν κάν να την θεωρήσουν ‘‘ιουδαϊκή’’, η απλώς ως μία συλλογή της Εβραϊκής Ιστορίας, αλλά αντιθέτως από πολύ ενωρίς την ένοιωθαν ως ‘‘Λόγον Θεού’’, την περιέβαλλαν με πολύ σεβασμό κα κύρος, και τα αναγνώσματα της ήσαν και είναι ιδιαίτερα προσφιλή και ενισχυτικά στον πνευματικό αγώνα όλων των Χριστιανών.
Ανάλογη είναι και η επίδραση της Παλαιάς Διαθήκης στην χριστιανική εικονογραφία. Συχνά τα θέματα των Χριστιανών εικονογράφων προέρχονται από παλαιοδιθηκηκά γεγονότα , τα οποία προτυπώνουν ή συμβολίζουν γεγονότα της Καινής Διαθήκης, από την ζωή του Χριστού. Π.Χ ο Προφήτης Ιωνάς στην κοιλιά του κήτους, που προτυπώνει την Ανάστασι του Κυρίου.
Οι σοφοί Χριστιανοί Έλληνες Πατέρες πάντοτε στην Παλαιά Διαθήκη είχαν τις αναφορές του και τα συγγράματ ά τους γέμουν από παραπομπές σ’’ αυτήν. Δεν γνωρίζαν αυτοί τότε τα πράγματα καλλίτερα , να φυλαχθούν (αν υπήρχε λόγος υπονοίας) από κάποια υποτιθέμενη εβραϊκή δολιότητα και ψεύδος; Ήσαν αυτοί λιγώτερο Έλληνες από τους άλλους Έλληνες που παρέμειναν δέσμιοι της ειδωλολατρίας;
Πλήν των άλλων η Παλαιά Διαθήκη μας ομιλεί και για τους ‘‘ανθρώπους του Θεού’’, τους Προπάτορες του Κυρίου, κατά το ανθρώπινο, φανερώνοντας έτσι την άρρηκτη συνέχειά της με την βίβλο της εποχής της Χάριτος. Η Παλαιά Διαθήκη είναι η βάσις για την Καινή. Είναι η προετοιμασία για την έλευσι του Θεανθρώπου Θεού.
Είναι επίσης πασίδηλος ο παγκόσμιος χαρακτήρας και η προοπτική της για την σωτηρία όλων των ανθρώπων. Τούτο φαίνεται εμφανέστατα στους Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης.
Ο ιστορικός Ευσέβιος κάνει μια ωραία όσο και αναλυτικώτατη μελέτη για το ότι πράγματι τα περί της Παλαιάς Διαθήκης δεν αναφέρονται αποκλειστικά στους Εβραίους, αλλά αφορούν την σωτηρία όλου του κόσμου, προς καταισχύνη μάλιστα αυτών που αδιαφόρησαν και απέρριψαν την ευσέβεια προς τον μόνο αληθή Θεό, και δεν εκαρπώθησαν τελικά τις ευλογίες του. Αναφέρει χαρακτηριστικά:
«Ότι μη ως έτυχεν μήδε μάτην τας παρ’ Εβραίοις προφητικάς βίβλους διά πάσης σπουδής περιέπομεν…Όπως τα χρηστότερα περί ημών των αλλοφύλων εθνών προλαβόντες οι παρ’ αυτοίς προφήται εκήρυττον».
Δηλαδή : «Όχι χωρίς λόγο, κι ούτε μάταια , τιμούμε και σεβόμαστε με πόθο τα προφητικά βιβλία των Εβραίων , αφού τα λίαν επωφελή και ευεργετικά για εμάς τους Έλληνες και τα λοιπά ξένα προς αυτούς έθνη, οι Προφήτες τους προανήγγειλλαν».
Και μάλιστα οι Προφήτες ατοί , για την παρουσία του Χριστού προετοίμαζαν με τις διδασκαλίες τους όλα τα έθνη, ώστε να αποκτήσουν την γνώσι και ευσέβεια του αληθινού Θεού, ο Οποίος μόνος εγνωρίζετο παλαιά από τους Εβραίους.
Οι άγιοι Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης με τις προφητείες τους αποδεικνύουν , πως οι πολλές υποσχέσεις(επαγγελίες) του Θεού προεμήνυαν την ευλογία και την σωτηρία των εθνών ( σε αντιδιαστολή με το Ιουδαϊκό έθνος), και έλεγαν ότι δεν επρόκειτο να εκπληρωθούν οι υποσχέσεις Του παρά μόνο με την παρουσία του Χριστού. Σε εμάς δε τους πρώην ειδωλολάτρες (τα έθνη) αρμόζει να λέγεται η προσδοκία (γλυκειά προσμονή) για τον Λόγο του Θεού. Αποδεικνύεται δε ισόρροπη (ισοδύναμη) η ελπίδα για τις επαγγελίες του Θεού, ώστε κατά τούτο καθόλου να μη υστερούν από τους Ιουδαίους , όσοι προέρχονται από τα λοιπά έθνη, και οι οποίοι θα σωθούμε με την Χάρι του Χριστού.
(…)
Η Πίστις μας δεν είναι εκ του κόσμου τούτου. Η ευσέβεια μας δεν είναι υπόθεσις των Εβραίων (άλλωστε αυτοί την κατεφρόνησαν). Δεν είναι μόνο για τούτο ή το άλλο έθνος. Είναι πανανθρώπινη , αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους, σώζει όλον τον άνθρωπο, και κατέχει την πληρότητα και ολότητα της αληθείας. Γι’ αυτό λέγεται ‘‘Καθολική ‘’, όπως ομολογούμε στο ‘‘Πιστεύω’’: «…εις μίαν, αγίαν, καθολικήν και αποστολικήν Εκκλησίαν…»
Έτσι κι εμείς οι πρώην εθνικοί , ειδωλολάτρες, Έλληνες δεχθήκαμε και σεβόμαστε την Παλαιά Διαθήκην, διότι έχει ως σκοπό και προοπτική της την πανανθρώπινη, την παγκόσμιο σωτηρία. Γι’ αυτό κατά Θεία Οικονομία μεταφράσθηκε ενωρίς (προ Χριστού) στην ελληνική γλώσσα η Παλαιά Διαθήκη από ελληνιστές; Ιουδάιους. Είναι η γνωστή Μετάφρασις των Εβδομήκοντα, που επέχει πλέον θέσιν πρωτοτύπου σήμερα και περιποιεί και ιδιαίτερη τιμή στα ελληνικά γράμματα και τον Οικουμενικό Ελληνισμό.
Με την αποδοχή λοιπόν της Παλαιάς Διαθήκης (έχοντας την ως στερεά βάσι), δεν απορρίψαμε τον Ναζωραίο ή Γαλιλαίο (όπως ειρωνικά ή υποτιμητικά Τον αποκαλούν ) Ιησούν, τον Θεάνθρωπο Κύριο, αλλά Τον πιστεύσαμεν , Τον ανεγνωρίσαμε ως Κύριο και αγαθό Δημιουργό του σύμπαντος.
Τον ακολουθήσαμε με ταπείνωση αλλά και σοφία, «αφέντες άπαντα»(τα είδωλα και τςι ανούσιες και σκιώδεις δοξασίες), όπως οι Απόστολοι.
Μείμανε μαζί Του.
Φάγαμε τον άρτο τον ηδύ που μένει εις τον αιώνα.
Και ήπιαμε την γλυκυτάτη πόσι και μεθύσαμε την νηφάλιο μέθη των Αγίων.
Και εξέστημεν και είπαμε:
«Κύριε, προς τίνα απελευσόμεθα; Ρήματα ζωής αιωνίου έχεις.
Και μείναμε και γίναμε μαθητές Του και Τον διακονήσαμε, για την σωτηρία μας και για την σωτηρία του σύμπαντος κόσμου.
Και έτσι μαζί με τους Πάρθους και τους Μήδους και τους Ελαμίτες και τους κατοικούντας την Μεσοποταμίαν και την Ιουδαίαν… και την Ασίαν…και τα μέρη της Λιβύης, και μαζί με τους Ρωμαίος…και τους Άραβες…από την ημέρα της Πεντηκοστής, όλοι εμείς οι πρώην ειδωλολάτρες γίναμε ο νέος εκλεκτός λαός Του, ο νέος Ισραήλ της Χάριτος.
Αυτή είναι η καταξίωσίς μας.
Ο Ελληνισμός δεν φοβήθηκε την μωρία του κηρύγματος του Ευαγγελίου, δεν πτοήθηκε την αισχύνη του Σταυρού, αλλά προχώρησε και εξήλθε έξω της παρεμβολής, ακολούθησε τον Χριστό, φέροντας τον ονειδισμόν Αυτού, ειρωνείες, διωγμούς, μαρτύρια. Και μετά το βάπτισμα του στον Χριστό, γέννησε διακόνους της Χάριτός Του: Μάρτυρες, Ιεράρχες, Οσίους, Ομολογητές και Απολογητές, που μαζί με τους παλαιούς Δικαίους και Πατριάρχες και Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης συνιστούν την χορεία των φίλων του Θεού. Ο ειλικρινής προβληματισμός, η καλή ανησυχία υπήρχε. Και ο σπόρος έπεσε ‘‘επί την γήν την καλήν’’. Και καρποφόρησε καρπόν τριάκοντα και εξήκοντα και εκατόν.
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΟΣΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ
ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ
Το Χριστοκεντρικό βυζάντιο, που τόσο πολέμησαν και πολεμούν άνθρωποι που δεν βλέπουν την χριστιανική συνέχεια του αρχαίου Ελληνισμού, έχει να επιδείξει άπειρα παραδείγματα φιλοπατρίας και αγάπης προς την ένδοξη καταγωγή μας: Χριστιανών αυτοκρατόρων, στρατιωτικών , λογίων, ως και απλών ανθρώπων.
Δόξα του Ελληνισμού δεν είναι μόνο η αρχαιότητα. Δόξα του Ελληνισμού δεν είναι μόνο η φιλοσοφία, οι τέχνες και τα γράμματα των αρχαίων Ελλήνων . είναι και διαχρονική μάλιστα, πολύ ανώτερη δόξα και τιμή για τον Ελληνισμό:
α. Ο εκχριστιανισμός πολλών λαών από Έλληνες Ιεραποστόλους, με οικουμενικό πνεύμα, με σεβασμό στα ιδιαίτερα δεδομένα τους.
Β. Η θεολογία των Ελλήνων Πατέρων , οι ωραίοι αγώνες τους κατά των αιρέσεων , η ποιμαντική μέριμνα ‘‘υπέρ πασών των Εκκλησιών’’ και υπέρ του σύμπαντος κόσμου.
γ. Η χριστιανική Ελληνική φιλοσοφία των Χριστιανών Ελλήνων φιλοσόφων , που έχει περίοπτη θέσι δίπλα και πάνω από την θύραθεν αρχαία Ελληνική φιλοσοφία, και η οποία με τον αληθινό φωτισμό του Πνεύματος διακρίνει, ερμηνεύει και προσφέρει την αποκαλυπτική αλήθεια για τον κόσμο, τον άνθρωπο, τον Όντος Θεό.
δ. Ο εκχριστιανισμός και εξανθρωπισμός των ηθών, της παιδείας , του δικαίου.
ε. η καταξίωση του από Χριστού σεβασμού στο ανθρώπινο πρόσωπο.
στ. Η κατάργηση της δουλείας, των φυλετικών διακρίσεων, της κοινωνικής αδικίας.
ζ. Η κοινωνική αποδοχή περί της ισότητος των δύο φύλων.
η. Η ωραία και αρμονική εν Χριστώ κοινοτική συμβίωσις και κύρια έκφρασι της τα πολλά και μεγάλα ελληνικά μοναστήρια, και τόσα άλλα κοινωνικά επιτεύγματα, κατορθώματα, αληθινή δόξα και του Ελληνισμού , δια των Χριστιανών Ελλήνων.
θ. Μετά την αρχαιότητα και το Βυζάντιο, και στα δύσκολα χρόνια της Τουρκοκρατίας δοξάσθηκε ο Χριστιανικός Ελληνισμός. Με την άρσι του σταυρού του Χριστού και την δύναμι της Αναστάσεως, το υπόδουλο γένος χάριν της εις Χριστόν Πίστεως έδειξε μεγάλα αποθέματα αντοχής, και υπεροχής έναντι των βαρβάρων κατακτητών, πράγμα που το διετήρησε αλώβητο στο πέρασμα αιώνων δεινής σκλαβιάς και ατιμώσεων.
ι. Το Χριστιανικά κυρίας ελληνικά γράμματα, με τον απόδημο στην Εσπερία Ελληνισμό ανθούν και τρέφουν τις ψυχές των υποδούλων ,γ ια να θεριέψη μέσα στις ψυχές των Χριστιανών ‘‘ελεύθερων Πολιορκημένων ‘’ η ελπίδα στην εξέγερσι και την ελευθερία.
ια. Και η χριστιανική δύναμις της ελληνικής ψυχής γίνεται πάλι πόλος έλξεως πολλών ξένων , Φιλελλήνων ,και νέες δόξες και στεφάνια διεθνώς επιγράφονται στον Ελληνισμό με ‘‘το αθάνατο κρασί του ‘ 21’’, ‘‘για του Χριστού την Πίστη της αγία και της Πατρίδος την ελευθερία’’.
ιβ. Για να φθάσουμε στην Νεώτερη Ιστορία μας και στα έπη του ‘ 40, με τις εμφανίζεις της Παναγίας μας στους ήρωες της Πίνδου , και το παγκόσμιο αμίμητο λεχθέν , πως ‘‘οι ήρωες πολεμούν σαν τους έλληνες’’ (Ουίνστον Τσώρτσιλ) και στα αγνά Χριστιανικά λεβεντόπαιδα της ΕΟΚΑ της Κύπρου.
Όλα αυτά μένουν στην Ιστορία ως έπαινος πολλών ξένων διανοούμενων και θεολόγων και ιστορικών για τον Ελληνισμό, αφού τίμια τέκνα του τα κατόρθωσαν.
Ο Ελληνισμός « ‘‘ολοκληρώθηκε μέσα στην Εκκλησία’’ και με την νέα ταυτότητα του ως Ελληνοορθοδοξία- ή καλύτερα Ορθοδοξία- δοξάσθηκε και μεγαλούργησε στην κατοπινή του πορεία , ως ‘‘αιώνια κατηγορία (σ.σ.δηλ. χαρακτηριστικό) της χριστιανικής υπάρξεως’’» κατά την ομολογία του μεγάλου Ρώσσου θεολόγου , π. Γεωργίου Φλωρόφσκυ.
Δεν είναι στεφάνια δόξης αμάραντα όλ’ αυτά για τον Ελληνισμό; Δεν είναι αιώνιος έπαινος των Χριστιανών Ελλήνων που προστίθενται σ’ εκείνο των αρχαίων προγόνων μας;
Η αποστασιοποίησις από τον αληθινό Θεό και η αγνωμοσύνη στα άγια αυτά και ιερά , με τα οποία δοξάσθηκε και μεγαλούργησε το έθνος, είναι και η κυριότερη αιτία για τις όποιες δύσκολες ιστορικές στιγμές του Ελληνισμού. Παιδεία και πατριωτικός σωφρονισμός που αποβλέπει στην διόρθωσι και επιστροφή στην ορθή πορεία. «Υιέ μη ολιγόρει παιδείας Κυρίου, μηδ΄εκλύου υπ’ αυτού ελεγχόμενος. Ον γάρ αγαπά Κύριος παιδεύει , μαστιγοί δε πάντα υιόν ον παραδέχεται»
Ας μη απατώμεθα. Αυτό το νόημα έχουν οι υποδουλώσεις , οι καταστροφές, οι τραγωδίες. Εδώ ευρίσκεται η απάντισις και για την σύγχρονη γεωγραφική και κοινωνικοπολιτική συρρίκνωσι του Ελληνισμού.
---
Κατ’ αρχάς πρέπει να δηλώσουμε το προφανές, ότι δηλαδή οι Χριστιανοί δεν είμαστε ρατσιστές και γι’ αυτό ούτε αντισημιτιστές (πως θα μπορούσαμε άλλωστε α είμαστε;).ο Εβραϊκός λαός είναι ανθρωπίνως συμπαθής σε εμάς, όπως όλοι οι λαοί του κόσμου και μάλιστα επειδή μας προσέφερε τόσους Πατριάρχες, Δικαίους και Προφήτες της Πλ. Διαθήκης, ως και τους αγίους Αποστόλους και τους πρώτους Χριστιανούς στην εποχή της Καινής Διαθήκης, με κορωνίδα βέβαια την Πανάχραντο Κυρία Θεοτόκο, και πάνω από όλα τον Θεάνθρωπο Κύριο και Σωτήρα Ιησού Χριστό.
Ωστόσο η Πίστις μας δεν είναι ‘‘Ιουδαϊκή’’. Από πολύ ενωρίς στην ιστορία της Εκκλησίας έγινε σαφές και ρητώς εκφράσθηκε η ξεκάθαρη τοποθέτησις των αγίων Αποστόλων , ότι η εις Χριστόν πίστις είναι διάφορη του ιουδαϊσμού, αφού ο Κύριος ‘‘εξηγόρασεν ημάς της κατάρας του νόμου τω τιμίω Αυτού αίματι’’. Πλήν των σαφών παραπομπών της Καινής Διαθήκης (Πράξεις των Αποστόλων), όπου αναφέρονται στη ζωή των νέων Χριστιανών καταργήσεις παλαιών συνηθειών και τυπικών , παραθέτουμε και την μαρτυρία του Ιερομάρτυρος αγίου Ιγνατίου του θεοφόρου, επισκόπου Αντιοχείας κατά την περίοδο 70-107μ.χ, ο οποίοςέγραφε σε επιστολή του προς τους Χριστιανούς της Μαγνησίας: «Άτοπον εστίν, Χριστόν Ιησούν λαλείν, και ιουδαΐζειν. Ο γαρ Χριστιανισμός ούκ εις Ιουδαϊσμόν επίστευσεν, αλά Ιουδαϊσμός εις Χριστιανισμόν, ως πάσα γλώσσα πιστεύσασα εις Θεόν συνήχθη».
Η Παλαιά Διαθήκη είναι η ιερά βίβλος των πρώτων Χριστιανών, ιδίως πρίν η Εκκλησία αποφανθή για τον Κανόνα των βιβλίων της Καινής Διαθήκης. Οι άγιοι Απόστολοι και οι πρώτοι πιστοί στον Χριστό δεν διανοήθηκαν κάν να την θεωρήσουν ‘‘ιουδαϊκή’’, η απλώς ως μία συλλογή της Εβραϊκής Ιστορίας, αλλά αντιθέτως από πολύ ενωρίς την ένοιωθαν ως ‘‘Λόγον Θεού’’, την περιέβαλλαν με πολύ σεβασμό κα κύρος, και τα αναγνώσματα της ήσαν και είναι ιδιαίτερα προσφιλή και ενισχυτικά στον πνευματικό αγώνα όλων των Χριστιανών.
Ανάλογη είναι και η επίδραση της Παλαιάς Διαθήκης στην χριστιανική εικονογραφία. Συχνά τα θέματα των Χριστιανών εικονογράφων προέρχονται από παλαιοδιθηκηκά γεγονότα , τα οποία προτυπώνουν ή συμβολίζουν γεγονότα της Καινής Διαθήκης, από την ζωή του Χριστού. Π.Χ ο Προφήτης Ιωνάς στην κοιλιά του κήτους, που προτυπώνει την Ανάστασι του Κυρίου.
Οι σοφοί Χριστιανοί Έλληνες Πατέρες πάντοτε στην Παλαιά Διαθήκη είχαν τις αναφορές του και τα συγγράματ ά τους γέμουν από παραπομπές σ’’ αυτήν. Δεν γνωρίζαν αυτοί τότε τα πράγματα καλλίτερα , να φυλαχθούν (αν υπήρχε λόγος υπονοίας) από κάποια υποτιθέμενη εβραϊκή δολιότητα και ψεύδος; Ήσαν αυτοί λιγώτερο Έλληνες από τους άλλους Έλληνες που παρέμειναν δέσμιοι της ειδωλολατρίας;
Πλήν των άλλων η Παλαιά Διαθήκη μας ομιλεί και για τους ‘‘ανθρώπους του Θεού’’, τους Προπάτορες του Κυρίου, κατά το ανθρώπινο, φανερώνοντας έτσι την άρρηκτη συνέχειά της με την βίβλο της εποχής της Χάριτος. Η Παλαιά Διαθήκη είναι η βάσις για την Καινή. Είναι η προετοιμασία για την έλευσι του Θεανθρώπου Θεού.
Είναι επίσης πασίδηλος ο παγκόσμιος χαρακτήρας και η προοπτική της για την σωτηρία όλων των ανθρώπων. Τούτο φαίνεται εμφανέστατα στους Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης.
Ο ιστορικός Ευσέβιος κάνει μια ωραία όσο και αναλυτικώτατη μελέτη για το ότι πράγματι τα περί της Παλαιάς Διαθήκης δεν αναφέρονται αποκλειστικά στους Εβραίους, αλλά αφορούν την σωτηρία όλου του κόσμου, προς καταισχύνη μάλιστα αυτών που αδιαφόρησαν και απέρριψαν την ευσέβεια προς τον μόνο αληθή Θεό, και δεν εκαρπώθησαν τελικά τις ευλογίες του. Αναφέρει χαρακτηριστικά:
«Ότι μη ως έτυχεν μήδε μάτην τας παρ’ Εβραίοις προφητικάς βίβλους διά πάσης σπουδής περιέπομεν…Όπως τα χρηστότερα περί ημών των αλλοφύλων εθνών προλαβόντες οι παρ’ αυτοίς προφήται εκήρυττον».
Δηλαδή : «Όχι χωρίς λόγο, κι ούτε μάταια , τιμούμε και σεβόμαστε με πόθο τα προφητικά βιβλία των Εβραίων , αφού τα λίαν επωφελή και ευεργετικά για εμάς τους Έλληνες και τα λοιπά ξένα προς αυτούς έθνη, οι Προφήτες τους προανήγγειλλαν».
Και μάλιστα οι Προφήτες ατοί , για την παρουσία του Χριστού προετοίμαζαν με τις διδασκαλίες τους όλα τα έθνη, ώστε να αποκτήσουν την γνώσι και ευσέβεια του αληθινού Θεού, ο Οποίος μόνος εγνωρίζετο παλαιά από τους Εβραίους.
Οι άγιοι Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης με τις προφητείες τους αποδεικνύουν , πως οι πολλές υποσχέσεις(επαγγελίες) του Θεού προεμήνυαν την ευλογία και την σωτηρία των εθνών ( σε αντιδιαστολή με το Ιουδαϊκό έθνος), και έλεγαν ότι δεν επρόκειτο να εκπληρωθούν οι υποσχέσεις Του παρά μόνο με την παρουσία του Χριστού. Σε εμάς δε τους πρώην ειδωλολάτρες (τα έθνη) αρμόζει να λέγεται η προσδοκία (γλυκειά προσμονή) για τον Λόγο του Θεού. Αποδεικνύεται δε ισόρροπη (ισοδύναμη) η ελπίδα για τις επαγγελίες του Θεού, ώστε κατά τούτο καθόλου να μη υστερούν από τους Ιουδαίους , όσοι προέρχονται από τα λοιπά έθνη, και οι οποίοι θα σωθούμε με την Χάρι του Χριστού.
(…)
Η Πίστις μας δεν είναι εκ του κόσμου τούτου. Η ευσέβεια μας δεν είναι υπόθεσις των Εβραίων (άλλωστε αυτοί την κατεφρόνησαν). Δεν είναι μόνο για τούτο ή το άλλο έθνος. Είναι πανανθρώπινη , αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους, σώζει όλον τον άνθρωπο, και κατέχει την πληρότητα και ολότητα της αληθείας. Γι’ αυτό λέγεται ‘‘Καθολική ‘’, όπως ομολογούμε στο ‘‘Πιστεύω’’: «…εις μίαν, αγίαν, καθολικήν και αποστολικήν Εκκλησίαν…»
Έτσι κι εμείς οι πρώην εθνικοί , ειδωλολάτρες, Έλληνες δεχθήκαμε και σεβόμαστε την Παλαιά Διαθήκην, διότι έχει ως σκοπό και προοπτική της την πανανθρώπινη, την παγκόσμιο σωτηρία. Γι’ αυτό κατά Θεία Οικονομία μεταφράσθηκε ενωρίς (προ Χριστού) στην ελληνική γλώσσα η Παλαιά Διαθήκη από ελληνιστές; Ιουδάιους. Είναι η γνωστή Μετάφρασις των Εβδομήκοντα, που επέχει πλέον θέσιν πρωτοτύπου σήμερα και περιποιεί και ιδιαίτερη τιμή στα ελληνικά γράμματα και τον Οικουμενικό Ελληνισμό.
Με την αποδοχή λοιπόν της Παλαιάς Διαθήκης (έχοντας την ως στερεά βάσι), δεν απορρίψαμε τον Ναζωραίο ή Γαλιλαίο (όπως ειρωνικά ή υποτιμητικά Τον αποκαλούν ) Ιησούν, τον Θεάνθρωπο Κύριο, αλλά Τον πιστεύσαμεν , Τον ανεγνωρίσαμε ως Κύριο και αγαθό Δημιουργό του σύμπαντος.
Τον ακολουθήσαμε με ταπείνωση αλλά και σοφία, «αφέντες άπαντα»(τα είδωλα και τςι ανούσιες και σκιώδεις δοξασίες), όπως οι Απόστολοι.
Μείμανε μαζί Του.
Φάγαμε τον άρτο τον ηδύ που μένει εις τον αιώνα.
Και ήπιαμε την γλυκυτάτη πόσι και μεθύσαμε την νηφάλιο μέθη των Αγίων.
Και εξέστημεν και είπαμε:
«Κύριε, προς τίνα απελευσόμεθα; Ρήματα ζωής αιωνίου έχεις.
Και μείναμε και γίναμε μαθητές Του και Τον διακονήσαμε, για την σωτηρία μας και για την σωτηρία του σύμπαντος κόσμου.
Και έτσι μαζί με τους Πάρθους και τους Μήδους και τους Ελαμίτες και τους κατοικούντας την Μεσοποταμίαν και την Ιουδαίαν… και την Ασίαν…και τα μέρη της Λιβύης, και μαζί με τους Ρωμαίος…και τους Άραβες…από την ημέρα της Πεντηκοστής, όλοι εμείς οι πρώην ειδωλολάτρες γίναμε ο νέος εκλεκτός λαός Του, ο νέος Ισραήλ της Χάριτος.
Αυτή είναι η καταξίωσίς μας.
Ο Ελληνισμός δεν φοβήθηκε την μωρία του κηρύγματος του Ευαγγελίου, δεν πτοήθηκε την αισχύνη του Σταυρού, αλλά προχώρησε και εξήλθε έξω της παρεμβολής, ακολούθησε τον Χριστό, φέροντας τον ονειδισμόν Αυτού, ειρωνείες, διωγμούς, μαρτύρια. Και μετά το βάπτισμα του στον Χριστό, γέννησε διακόνους της Χάριτός Του: Μάρτυρες, Ιεράρχες, Οσίους, Ομολογητές και Απολογητές, που μαζί με τους παλαιούς Δικαίους και Πατριάρχες και Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης συνιστούν την χορεία των φίλων του Θεού. Ο ειλικρινής προβληματισμός, η καλή ανησυχία υπήρχε. Και ο σπόρος έπεσε ‘‘επί την γήν την καλήν’’. Και καρποφόρησε καρπόν τριάκοντα και εξήκοντα και εκατόν.
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΟΣΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ
ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ
Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2009
Απο το βίο του Οσίου Ανδρέα τον δια Χριστώ σαλό.
Ο μάγος Βιργίνιος
Το θύμα του
Μια γυναίκα πολύ ευλαβής και θεοφοβούμενη, που κατοικούσε στο Νεώριο (Ναύσταθμο), είχε άνδρα πολύ σκληρό και φιλήδονο. Σύχναζε στα πορνοκαπηλεία και σπαταλούσε εκεί την περιουσία του.
Η γυναίκα του ήταν πολύ λυπημένη και ανήσυχη. Δεν ήξερε με τι τρόπο θα τον κάνει να σταματήσει την αμαρτωλή του συνήθεια. Τέλος σκέφθηκε να βρεί κάποιον άνθρωπο του Θεού…κάποια γυναίκα της υπέδειξε τον Βιργίνιο.
-Ο άνδρας μου έχει παραδοθεί στην αμαρτία. Γυρίζει από καταγώγιο σε καταγώγιο. Σαν να μην έφθανε αυτό ,μου έφερε τώρα τελευταία στο σπίτι και μια άσεμνη νέα. Ήρθα σ’ εσένα , γιατί έμαθα πως είσαι θεοφοβούμενος και έχει σώσει πολλούς που κινδύνευαν. Βοήθησέ με αν μπορείς, κι εγώ θα σε ανταμείψω όσο γίνεται καλύτερα.
-Ότι ζητήσεις , θα το λάβεις, της είπε εκείνος. Μπορώ , αν θέλεις, να μαράνω την επιθυμία του για τις γυναίκες. Μπορώ να τον οδηγήσω και στον θάνατο, μπορώ να τον παραδώσω σε πονηρό πνεύμα. Διάλεξε τι θέλεις απ’ όλα και πες μου.
Τίποτε άλλο δεν επιθυμώ, κύριέ μου, παρά μόνο να εγκαταλείψει τις άλλες γυναίκες και να αγαπά μόνο εμένα.
-Θα κάνω ό,τι μου ζητήσεις, υποσχέθηκε εκείνος.
Έπειτα της φανέρωσε όλες τις αμαρτίες, που είχε κάνει απ’ τη νεαρή της ηλικία. Η γυναίκα τα έχασε και μαζεύτηκε ταραγμένη στη θέση της.
-Tώρα σήκω, της είπε εκείνος, πήγαινε στο σπίτι σου και ετοίμασε μου καντήλι, νερό ,λάδι, λαμπάδα, μια ζώνη και φωτιά. Την Τετάρτη να με περιμένεις.
Πραγματικά την Τετάρτη την επισκέφθηκε ο Βιργίνιος. Ζήτησε το λάδι και το νερό, και τα έβαλε στο καντήλι. Πήρε τη λαμπάδα, άναψε μ’ αυτή το καντήλι και το έβαλε μπροστά στις εικόνες. Τέλος πήρε τη ζώνη, ψιθύρισε κάτι, έκανε τέσσερις κόμπους και την έδωσε στη γυναίκα να τη ζωστεί κατάσαρκα.
-Δώσε μου τώρα, της λέει ,ένα χρυσό νόμισμα να το μοιράσω στους φτωχούς για τη σωτηρία της ψυχής σου.
Εκείνη το έδωσε και υποσχέθηκε να του δώσει και άλλα, αν εξεπλήρωνε την επιθυμία της. Πραγματικά ο άνδρας της από την ώρα εκείνη σταμάτησε τις παράνομες σχέσεις. Αγαπούμε μόνο τη γυναίκα του και φρόντιζε για τις ανάγκες του σπιτιού του.
Δαιμονικές ερωτοτροπίες.
Μετά από έξι ημέρες βλέπει η γυναίκα στον ύπνο της πως βρισκόταν σε μια πεδιάδα μόνη. Την πλησίασε τότε ένας γέρος αράπης και άρχισε να αστειεύεται , να την αγκαλιάζει και να τη φιλάει.
-Καλώς σε βρήκα , κυρία μου! Της έλεγε. Έλα αγάπη μου α κοιμηθούμε μαζί , μια και είμαστε νεόνυμφοι. Πολύ σ’ επιθυμούσα και ζητούσα ευκαιρία για να σε πάρω. Τώρα λοιπόν, ωραία μου συμβία, έλα να πλαγιάσουμε μαζί , ώστε κι εσύ να με απολύσεις, αλλά κι εγώ να χορτάσω την ομορφιά σου.
Εκείνη η δυστυχισμένη βρέθηκε σε πολύ δύσκολη θέση και μέσα στον τρόμο της άρχισε να τον καταριέται και να τον εξορκίζει.
-Φύγε από κοντά μου, εγώ έχω δικό μυ άνδρα, δεν συνέρχομαι με άλλον!
Πάνω σ’ αυτή την πάλη και την αγωνία ξύπνησε. Ένοιωθε τρομερά κουρασμένη και συνήλθε με δυσκολία. Έφερε τότε στον νού της το όνειρο και προσπάθησε να το εξηγήσει. Κατάλαβε βέβαια ότι εκείνος ο αράπης ήταν ο πονηρός δαίμονας. Πως όμως απέκτησε τόσο θάρρος μαζί της;
Ενώ έκανε αυτές τις σκέψεις, την πήρε πάλι ο ύπνος. Και να! Ένας μεγάλος σκύλος μαύρος και αδιάντροπο της αγκάλιασε και τη φιλούσε σαν άνθρωπος. Ξύπνησε τρομαγμένη και είπε:
-Αλλοίμονο σ’ εμένα την ταλαίπωρη , την αμαρτωλή! Με ερωτεύθηκε ο διάβολος και δεν ξεκολλάει από πάνω μου. Τι να κάνω1 πως έπαθα τέτοια συμφορά;
Άλλη νύχτα είδε ότι βρισκόταν στον ιππόδρομο. Εκεί ασπαζόταν τα αγάλματα παρακινημένη από την πορνική επιθυμία να συνέλθει μαζί τους. Άλλοτε είδε ένα σκύλο να την αρπάζει και να φεύγει, ενώ άλλοτε είδε πως έτρωγε βάτραχο ή φίδι, ερπετά και άλλα πιο αηδιαστικά. Έτσι βασανιζόταν η καημένη και δεν έκανε ποτέ γλυκόν ύπνο. Τέλος απελπισμένη άρχισε να προσεύχεται και να νηστεύει , για να της φανερώσει ο Θεός την αιτία της συμφοράς και τι οφείλει να κάνει για να απαλλαγεί από τα όνειρα.
Βλέπει λοιπόν στον ύπνο της σαν να ήσαν οι εικόνες της στραμμένες προς τη δύση . ήταν κι αυτή στραμμένη προς την ίδια κατεύθυνση και προσευχόταν σαν επιληπτική και παράλυτη. Την πλησιάζει τότε ένας νέος και της λέει:
-Επειδή με εξιλέωσες με τη νηστεία , ήρθα να σου πως για ποιο λογο τα έπαθες αυτά.
Και δείχνοντας της τις εικόνες συνέχισε:
-Κοίτα τι σου έκανε εκείνος ο καταραμένος μάγος
Η γυναίκα πρόσεξε τις εικόνες και είδε πως ήσαν ολόκληρες αλειμμένες με ανθρώπινες ακαθαρσίες και ανέδιδαν ανυπόφορη δυσωδία. Μπροστά σ’ αυτό το θέμα τα έχασε. Γυρίζει προς τον νέο και του λέει:
Πες μου , σε παρακαλώ, ποιός τα έκανε αυτά;
Ο Βιργίνιος, απάντησε εκείνος , ο φαρμακός και μάγος, ο καταραμένος και αποξενωμένος από τον Θεό. Τα έκανε αυτά ,γιατί εσύ του έδωσε το δικαίωμα. Τώρα δεν υπάρχει πάνω στις εικόνες σου άλλο, παρά χρώματα και ακαθαρσίες, ξύλα και δαιμονικά σχήματα. Η χάρη του Θεού δεν μπορούσε να υποφέρει τη δυσωδία και τον εξευτελισμό και έφυγε.
Ενώ μιλούσε ο νέος, βλέπει η γυναίκα το καντήλι γεμάτο από ούρα σκύλου . Βλέπει επίσης πάνω στη λαμπάδα γραμμένο το όνομα του αντίχριστου και πάνω απ’ αυτό, στον αέρα ,τις λέξεις: «θυσία δαιμόνων». Εκείνη τη στιγμή ο νέος εξαφανίστηκε και η γυναίκα ξύπνησε. Σκεπτόταν σαστισμένη το όνειρα και κατηγορούσε μ’ αυτά τα λόγια τον εαυτό της.
-Αλλοίμονο μου τι έπαθα η αμαρτωλή! Νόμιζα ότι πήγαινα σε ποιμένα , αλλά έπεσα σε λύκο. Νόμιζα ότι θα βρώ τη σωτηρία , αλλά βρήκα την καταστροφή. Μέσα στον θρήνο της προβληματιζόταν ακόμη τι να κάνει με τις μολυσμένες εικόνες· να τις κρατήσει ή να τις πετάξει; Πάνω στην αμηχανία της θυμήθηκε τον Επιφάνειο και αποφάσισε να του εμπιστευτεί το πρόβλημα της.
Πως ενεργούν τα μάγια
Το σπίτι του Επιφάνειου ήταν κοντά στο δικό της και γνώριζε καλά την αρετή του νέου. Παραφύλαξε λοιπόν και , την ώρα που έβγαινε από τον ναό της αγίας Σοφίας, τον πλησίασε εκεί στην πύλη , έπεσε στα πόδια του και του εξιστόρησε με κάθε λεπτομέρεια τη συμφορά της. Ο Επιφάνειος αναστέναξε βαθιά και δάκρυσε.
-Ανάθεμά σε διάβολε, μουρμούρισε. Δεν παύει να επιβουλεύεσαι τους ανθρώπους!
Συλλογίσθηκε κατόπιν την περίπτωση και είπε στη γυναίκα :
-Πήγαινε και κάψε καλά τη ζώνη. Το καντήλι και τη λαμπάδα να τα καταστρέψεις. Τις εικόνες να τις φέρεις σ’ εμένα και ο Θεός βοηθός. Ξέρω ότι ο δαίμονας επάνω μου θα ξεσπάσει, αλλά δεν τον φοβάμαι. Έχω βοηθό μου τον Χριστό , και σκέπη την ευχή του πνευματικού μου οδηγού. «Ου φοβηθήσομαι κακά, ότι αυτός μετ, έμου εστί».
Η γυναίκα έκανε όμως της είπε· του έδωσε και τις εικόνες. Το ίδιο βράδυ βλέπει στον ύπνο της ότι ήρθε στην πόρτα της ένας γυμνός αράπης κατακαμμένος, αλλά δεν τολμούσε να περάσει μέσα. Στεκόταν έξω και έκλαιγε σπαρακτικά. Κάποιος άλλος αράπης, που περνούσε απ’ εκεί, βλέποντας τον έτσι ρώτησε πως έπαθε αυτά τα εγκαύματα.
-Ο πονηρός Επιφάνειος , αποκρίθηκε εκείνος, αυτός είπε σ’ εκείνη την ταλαίπωρη πώς να με κάψει καλύτερα και τώρα δεν υποφέρω τους πόνους. Ήμουν δεμένος στη ζώνη της με τέσσερις κόμπους και είχα εντολή από τον Βιργίνιο να μη φύγω. Τώρα όμως κάηκε η ζώνη, λύθηκα και αναγκάσθηκα να φύγω. Τώρα λοιπόν δεν ξέρω πώς να εκδικηθώ τον πονηρό Επιφάνειο, που μου έκανε τέτοιο κακό κα με χώρισε από τη σύζυγό μου. Αλλοίμονό σου Επιφάνιε! Θα σε πολεμήσω! Πάνω σου θα ξεχύσω το αλμυρό ποτήριο της οργής μου!
Το πρωί η γυναίκα ανέφερε στον νέο αυτά που είδε. Εκείνος χαμογέλασε και είπε:
-Καλά , καλά, ας τολμήσει ο κλέφτης να πάει στο αμπέλι του Κυρίου για σταφύλια και θα δει τι έχει να πάθει από τον δραγάτη: θα τον πιάσει και θα τον ρίξει στη φυλακή . ξέρω καλά τη δύναμη του προστάτου μου.
Εκείνη τη νύχτα, γύρα στα μεσάνυχτα, παίρνει ο διάβολος μαζί του – κατά παραχώρηση Θεού- πολλούς απ’ τους κοκκινωπούς δαίμονες της πορνείας και κάνει επίθεση στον Επιφάνειο. Ο Θεός άνοιξε την ακοή του δούλου του και έτσι άκουσε την οχλαγωγία τους. Δεν φοβήθηκε όμως, γιατί είχε ακράδαντη πίστη. Άρχισαν λοιπόν οι δαίμονες να του βάζουν αισχρούς λογισμούς και να τον καταφλέγουν με τη σαρκική πύρωση. Εκείνος όμως ο σεμνός έκανε υπομονή ,περιμένοντας την επίσκεψη του Κυρίου. Οι αλητήριοι τον φοβέριζαν μεταμορφωμένοι σε θηρία και δράκοντες , σε οχιές και σκορπιούς και ορμούσαν να τον κατασπαράξουν. Είχαν βάλει όλη τους τη δύναμη να τον τρομοκρατήσουν. Ο Επιφάνειος παρατηρώντας την αναίδειά σου είπε:
-Μάταια κοπιάζετε και με πολεμάτε. Να , αρπάζω κι εγώ το ξίφος που μου χάρισε ο Χριστός και ορμώ εναντίον σας!
Κι αμέσως σηκώνει τα χέρια σε σχήμα σταυρού και αρχίζει να δάκρυα ν’ απαγγέλει τον ένατο ψαλμό. Όταν έφθασε στους στίχους: «Επετίμησας έθνεσι και απώλετο ο ασεβής· το όνομα αυτού εξήλειψας εις τέλος… Απώλετο το μνημόσυνον αυτού μετ’ ήχου», ακούσθηκε ξαφνικά από τον ουρανό βροντή. Αμέσως παρουσιάσθηκε ένα δίχτυ σαν αστραπή , που ανάγκασε όλους τους δαίμονες να σκορπιστούν φωνάζοντας «Αλλοίμονο». Έτσι ελευθερώθηκε ο Επιφάνειος και δόξασε τον Θεό που δεν τον εγκατέλειψε.
Το πρωΐ βγήκε ο νέος αναζητώντας τον όσιο. Τον συνάντησε τότε εκείνη η γυναίκα και του λέει:
-Τώρα κατάλαβα ότι ο Θεός εσένα χρησιμοποίησε και εξαφάνισε τους εχθρούς μου.
Και του φανέρωσε όσα είχε δει τη νύχτα.
-Αυτή την ευλογία σου τη χορήγησε η πίστη σου η αγαθή , απάντησε ο νέος. Εμείς είμαστε άνθρωποι αμαρτωλοί κι έχουμε ανάγκη από το έλεος του Κυρίου.
Αυτά είπε και έφυγε. Μπροστά στα «χαλκοπρατεία» συναντά τον μακάριο Ανδρέα να παίζει και να κλωτσάει. Μόλις είδε τον νέο , τον πλησίασε και του χαρούμενος.
-Είδες , του είπε , πως φυλάει ο δραγάτης το αμπέλι του Κυρίου και πως διώχνει τις κουρούνες και τους κόρακες;
-Είδα, πάτερ, και φοβήθηκα. Είδες όμως κι εσύ την πύρωση και τα δεινά που μου προξένησαν τα νοητά θηρία;
-Τα περισσότερα απ’ αυτά τα λιγόστεψε ο Κύριος είπε ο μακάριος. Αν δεν γινόταν έτσι, πως θα ελευθερωνόταν η γυναίκα από τη συμφορά της; Πως θα νεκρώνονταν οι κουρούνες και τα ερπετά; Πως θα εκμηδενιζόταν ο αράπης; Έγινε ακόμη αυτό , και για να μάθεις τι σημαίνει το «αλλήλων τα βάρη βαστάζετε» (Γαλ. στ΄2).
-Πες μου σε παρακαλώ, επειδή όλα τα γνωρίζεις, τι ήταν το καντήλι και η ζώνη με τους τέσσερις κόμπους της; Ρώτησε ο νέος. Τι ήταν το νερό, το λάδι και η λαμπάδα; Και γιατί ο διάβολος χρησιμοποίησε αυτά τα μέσα και τον μάγο, για να επιδράσει πάνω στη γυναίκα;
- Αφού με ρωτάς, άκουσε λοιπόν, είπε ο όσιος. Θα σου τα εξηγήσω όλα με λεπτομέρεια: Ο διάβολος έχει τη συνήθεια πρώτα να διώχνει τη χάρη του Θεού από τους ανθρώπους και ύστερα να μπαίνει μέσα τους ανεμπόδιστα. Η χάρη όμως δεν φεύγει , επειδή φοβάται τον διάβολο, αλλά επειδή αποστρέφεται και σιχαίνεται τη δυσωδία της αμαρτίας. Αλλά και ο δαίμονας δεν οδηγεί τον άνθρωπο στην αμαρτία τυραννικά. Ο άνθρωπος αμαρτάνει αυτοπροαίρετα. Ο σατανάς απλώς τον πειράζει , τον ερεθίζει και του φέρνει πονηρούς λογισμούς. Αν ο άνθρωπος δεν υποφέρει την ενόχληση , τότε γλιστρά στην αμαρτία, οπότε δίνει στον διάβολο το δικαίωμα να τον κατηγορήσει δικαιολογημένα ότι αμαρτάνει με τη θέλησή του . με αυτόν τον τρόπο φεύγει η χάρη του Θεού.
Το ίδιο έκανε ο εχθρός και στην περίπτωση της γυναίκας. Την έβλεπε πάντοτε να αγαπά ολόψυχα τον Θεό, αλλά δεν εύρισκε τρόπο να τη βλάψει. Χρησιμοποίησε λοιπόν την ασωτία του συζύγου της και την τύλιξε με τα μάγια, όταν με τη θέλησή της πρόστρεξε σ’ εκείνον τον απατεώνα. Η γυναίκα ζητά από τον μάγο να εκπληρωθεί ο πόθος της και χάνει την ψυχή της. Πρόσεξε τώρα: για να μπορέσει ο διάβολος να καταστρέψει την ψυχή της και να κατοικήσει μέσα της , την κατάφερε, ώστε να του δώσει η ίδια με τη θέλησή της τα απαραίτητα για τη μαγεία. «Ετοίμασέ μου, της είπε ο μάγος, καντήλι, λάδι, λαμπάδα, ζώνη και φωτιά». Με τον τρόπο αυτό σκόπευε να απομακρύνει από πάνω της τη χάρη του αγίου βαπτίσματος. Χρησιμοποίησε λοιπόν το καντήλι αντί για την κολυμβήθρα, το νερό αντί για το αγιασμένο εκείνο νερό, το λάδι αντί για το άγιο μύρο, ενώ τη λαμπάδα και τη φωτιά αντί για τα κεριά που ήσαν αναμμένα στη βάπτιση της. Τη ζώνη τέλος τη χρησιμοποίησε αντί για τη ζώνη που είχε ζωστεί την ώρα του μυστηρίου. Παίρνοντας αυτά ο μάγος με δόλιο τρόπο, τη γύμνωσε από το σωτήριο βάπτισμα. Γι’ αυτό της έλεγε ο αράπης ότι ήταν δική του γυναίκα, ότι δεν ανήκε στον Χριστό.
Το ίδιο συνέβη και με τις εικόνες. Έδιωξε απ’ αυτές τη χάρη αλείβοντάς τες με ξερές ακαθαρσίες , που έριξε κατόπιν κρυφά μέσα στο καντήλι. Έτσι λοιπόν αφιέρωσε αυτά στον σατανά σαν δική της προσφορά για θυσία. Όσο για τους τέσσερις κόμπους της ζώνης, ήταν εκεί δεμένος ο σατανάς και δεν μπορούσε να φύγει μέχρι που κάηκε η ζώνη. Την πρόσταξε μάλιστα να τη φορά κατάσαρκα, για να έχει τον σατανά τυλιγμένο στη μέση της.
-Ας είναι δοξασμένο το όνομα του Θεού που όλα σου τα φανέρωσε , είπε ο Επιφάνειος. Τίποτε δεν ξέφυγε την προσοχή σου . πως όμως γνώριζε ο μάγος τις αμαρτίες που από νέα είχε κάνει;
- Δεν ξέρεις, αποκρίθηκε ο όσιος, ότι οι δαίμονες παρακολουθούν όλους τους χριστιανούς; Γι’ αυτό ακριβώς γνωρίζουν και τα έργα τους. Όταν κάποιος πάει σε μάγο, ρωτάει ο μάγος τν δαίμονα που ακολουθεί τον άνθρωπο: «Πες μου , τι έχει κάνει από την παιδική του ηλικία μέχρι τώρα;». τότε εκείνος, σαν αχώριστος ακόλουθος που είναι, τα φανερώνει όλα. Όπως οι άγγελοι αποκαλύπτουν σ’ εμάς πολλά μυστήρια του Θεού , έτσι και οι δαίμονες όσα γνωρίζουν , τα λένε στους μάγους.
Ο Επιφάνειος τα άκουσε αυτά με θαυμασμό και δόξασε τον Θεό. Ύστερα ασπάσθηκε τον όσιο και έφυγε.
Το θύμα του
Μια γυναίκα πολύ ευλαβής και θεοφοβούμενη, που κατοικούσε στο Νεώριο (Ναύσταθμο), είχε άνδρα πολύ σκληρό και φιλήδονο. Σύχναζε στα πορνοκαπηλεία και σπαταλούσε εκεί την περιουσία του.
Η γυναίκα του ήταν πολύ λυπημένη και ανήσυχη. Δεν ήξερε με τι τρόπο θα τον κάνει να σταματήσει την αμαρτωλή του συνήθεια. Τέλος σκέφθηκε να βρεί κάποιον άνθρωπο του Θεού…κάποια γυναίκα της υπέδειξε τον Βιργίνιο.
-Ο άνδρας μου έχει παραδοθεί στην αμαρτία. Γυρίζει από καταγώγιο σε καταγώγιο. Σαν να μην έφθανε αυτό ,μου έφερε τώρα τελευταία στο σπίτι και μια άσεμνη νέα. Ήρθα σ’ εσένα , γιατί έμαθα πως είσαι θεοφοβούμενος και έχει σώσει πολλούς που κινδύνευαν. Βοήθησέ με αν μπορείς, κι εγώ θα σε ανταμείψω όσο γίνεται καλύτερα.
-Ότι ζητήσεις , θα το λάβεις, της είπε εκείνος. Μπορώ , αν θέλεις, να μαράνω την επιθυμία του για τις γυναίκες. Μπορώ να τον οδηγήσω και στον θάνατο, μπορώ να τον παραδώσω σε πονηρό πνεύμα. Διάλεξε τι θέλεις απ’ όλα και πες μου.
Τίποτε άλλο δεν επιθυμώ, κύριέ μου, παρά μόνο να εγκαταλείψει τις άλλες γυναίκες και να αγαπά μόνο εμένα.
-Θα κάνω ό,τι μου ζητήσεις, υποσχέθηκε εκείνος.
Έπειτα της φανέρωσε όλες τις αμαρτίες, που είχε κάνει απ’ τη νεαρή της ηλικία. Η γυναίκα τα έχασε και μαζεύτηκε ταραγμένη στη θέση της.
-Tώρα σήκω, της είπε εκείνος, πήγαινε στο σπίτι σου και ετοίμασε μου καντήλι, νερό ,λάδι, λαμπάδα, μια ζώνη και φωτιά. Την Τετάρτη να με περιμένεις.
Πραγματικά την Τετάρτη την επισκέφθηκε ο Βιργίνιος. Ζήτησε το λάδι και το νερό, και τα έβαλε στο καντήλι. Πήρε τη λαμπάδα, άναψε μ’ αυτή το καντήλι και το έβαλε μπροστά στις εικόνες. Τέλος πήρε τη ζώνη, ψιθύρισε κάτι, έκανε τέσσερις κόμπους και την έδωσε στη γυναίκα να τη ζωστεί κατάσαρκα.
-Δώσε μου τώρα, της λέει ,ένα χρυσό νόμισμα να το μοιράσω στους φτωχούς για τη σωτηρία της ψυχής σου.
Εκείνη το έδωσε και υποσχέθηκε να του δώσει και άλλα, αν εξεπλήρωνε την επιθυμία της. Πραγματικά ο άνδρας της από την ώρα εκείνη σταμάτησε τις παράνομες σχέσεις. Αγαπούμε μόνο τη γυναίκα του και φρόντιζε για τις ανάγκες του σπιτιού του.
Δαιμονικές ερωτοτροπίες.
Μετά από έξι ημέρες βλέπει η γυναίκα στον ύπνο της πως βρισκόταν σε μια πεδιάδα μόνη. Την πλησίασε τότε ένας γέρος αράπης και άρχισε να αστειεύεται , να την αγκαλιάζει και να τη φιλάει.
-Καλώς σε βρήκα , κυρία μου! Της έλεγε. Έλα αγάπη μου α κοιμηθούμε μαζί , μια και είμαστε νεόνυμφοι. Πολύ σ’ επιθυμούσα και ζητούσα ευκαιρία για να σε πάρω. Τώρα λοιπόν, ωραία μου συμβία, έλα να πλαγιάσουμε μαζί , ώστε κι εσύ να με απολύσεις, αλλά κι εγώ να χορτάσω την ομορφιά σου.
Εκείνη η δυστυχισμένη βρέθηκε σε πολύ δύσκολη θέση και μέσα στον τρόμο της άρχισε να τον καταριέται και να τον εξορκίζει.
-Φύγε από κοντά μου, εγώ έχω δικό μυ άνδρα, δεν συνέρχομαι με άλλον!
Πάνω σ’ αυτή την πάλη και την αγωνία ξύπνησε. Ένοιωθε τρομερά κουρασμένη και συνήλθε με δυσκολία. Έφερε τότε στον νού της το όνειρο και προσπάθησε να το εξηγήσει. Κατάλαβε βέβαια ότι εκείνος ο αράπης ήταν ο πονηρός δαίμονας. Πως όμως απέκτησε τόσο θάρρος μαζί της;
Ενώ έκανε αυτές τις σκέψεις, την πήρε πάλι ο ύπνος. Και να! Ένας μεγάλος σκύλος μαύρος και αδιάντροπο της αγκάλιασε και τη φιλούσε σαν άνθρωπος. Ξύπνησε τρομαγμένη και είπε:
-Αλλοίμονο σ’ εμένα την ταλαίπωρη , την αμαρτωλή! Με ερωτεύθηκε ο διάβολος και δεν ξεκολλάει από πάνω μου. Τι να κάνω1 πως έπαθα τέτοια συμφορά;
Άλλη νύχτα είδε ότι βρισκόταν στον ιππόδρομο. Εκεί ασπαζόταν τα αγάλματα παρακινημένη από την πορνική επιθυμία να συνέλθει μαζί τους. Άλλοτε είδε ένα σκύλο να την αρπάζει και να φεύγει, ενώ άλλοτε είδε πως έτρωγε βάτραχο ή φίδι, ερπετά και άλλα πιο αηδιαστικά. Έτσι βασανιζόταν η καημένη και δεν έκανε ποτέ γλυκόν ύπνο. Τέλος απελπισμένη άρχισε να προσεύχεται και να νηστεύει , για να της φανερώσει ο Θεός την αιτία της συμφοράς και τι οφείλει να κάνει για να απαλλαγεί από τα όνειρα.
Βλέπει λοιπόν στον ύπνο της σαν να ήσαν οι εικόνες της στραμμένες προς τη δύση . ήταν κι αυτή στραμμένη προς την ίδια κατεύθυνση και προσευχόταν σαν επιληπτική και παράλυτη. Την πλησιάζει τότε ένας νέος και της λέει:
-Επειδή με εξιλέωσες με τη νηστεία , ήρθα να σου πως για ποιο λογο τα έπαθες αυτά.
Και δείχνοντας της τις εικόνες συνέχισε:
-Κοίτα τι σου έκανε εκείνος ο καταραμένος μάγος
Η γυναίκα πρόσεξε τις εικόνες και είδε πως ήσαν ολόκληρες αλειμμένες με ανθρώπινες ακαθαρσίες και ανέδιδαν ανυπόφορη δυσωδία. Μπροστά σ’ αυτό το θέμα τα έχασε. Γυρίζει προς τον νέο και του λέει:
Πες μου , σε παρακαλώ, ποιός τα έκανε αυτά;
Ο Βιργίνιος, απάντησε εκείνος , ο φαρμακός και μάγος, ο καταραμένος και αποξενωμένος από τον Θεό. Τα έκανε αυτά ,γιατί εσύ του έδωσε το δικαίωμα. Τώρα δεν υπάρχει πάνω στις εικόνες σου άλλο, παρά χρώματα και ακαθαρσίες, ξύλα και δαιμονικά σχήματα. Η χάρη του Θεού δεν μπορούσε να υποφέρει τη δυσωδία και τον εξευτελισμό και έφυγε.
Ενώ μιλούσε ο νέος, βλέπει η γυναίκα το καντήλι γεμάτο από ούρα σκύλου . Βλέπει επίσης πάνω στη λαμπάδα γραμμένο το όνομα του αντίχριστου και πάνω απ’ αυτό, στον αέρα ,τις λέξεις: «θυσία δαιμόνων». Εκείνη τη στιγμή ο νέος εξαφανίστηκε και η γυναίκα ξύπνησε. Σκεπτόταν σαστισμένη το όνειρα και κατηγορούσε μ’ αυτά τα λόγια τον εαυτό της.
-Αλλοίμονο μου τι έπαθα η αμαρτωλή! Νόμιζα ότι πήγαινα σε ποιμένα , αλλά έπεσα σε λύκο. Νόμιζα ότι θα βρώ τη σωτηρία , αλλά βρήκα την καταστροφή. Μέσα στον θρήνο της προβληματιζόταν ακόμη τι να κάνει με τις μολυσμένες εικόνες· να τις κρατήσει ή να τις πετάξει; Πάνω στην αμηχανία της θυμήθηκε τον Επιφάνειο και αποφάσισε να του εμπιστευτεί το πρόβλημα της.
Πως ενεργούν τα μάγια
Το σπίτι του Επιφάνειου ήταν κοντά στο δικό της και γνώριζε καλά την αρετή του νέου. Παραφύλαξε λοιπόν και , την ώρα που έβγαινε από τον ναό της αγίας Σοφίας, τον πλησίασε εκεί στην πύλη , έπεσε στα πόδια του και του εξιστόρησε με κάθε λεπτομέρεια τη συμφορά της. Ο Επιφάνειος αναστέναξε βαθιά και δάκρυσε.
-Ανάθεμά σε διάβολε, μουρμούρισε. Δεν παύει να επιβουλεύεσαι τους ανθρώπους!
Συλλογίσθηκε κατόπιν την περίπτωση και είπε στη γυναίκα :
-Πήγαινε και κάψε καλά τη ζώνη. Το καντήλι και τη λαμπάδα να τα καταστρέψεις. Τις εικόνες να τις φέρεις σ’ εμένα και ο Θεός βοηθός. Ξέρω ότι ο δαίμονας επάνω μου θα ξεσπάσει, αλλά δεν τον φοβάμαι. Έχω βοηθό μου τον Χριστό , και σκέπη την ευχή του πνευματικού μου οδηγού. «Ου φοβηθήσομαι κακά, ότι αυτός μετ, έμου εστί».
Η γυναίκα έκανε όμως της είπε· του έδωσε και τις εικόνες. Το ίδιο βράδυ βλέπει στον ύπνο της ότι ήρθε στην πόρτα της ένας γυμνός αράπης κατακαμμένος, αλλά δεν τολμούσε να περάσει μέσα. Στεκόταν έξω και έκλαιγε σπαρακτικά. Κάποιος άλλος αράπης, που περνούσε απ’ εκεί, βλέποντας τον έτσι ρώτησε πως έπαθε αυτά τα εγκαύματα.
-Ο πονηρός Επιφάνειος , αποκρίθηκε εκείνος, αυτός είπε σ’ εκείνη την ταλαίπωρη πώς να με κάψει καλύτερα και τώρα δεν υποφέρω τους πόνους. Ήμουν δεμένος στη ζώνη της με τέσσερις κόμπους και είχα εντολή από τον Βιργίνιο να μη φύγω. Τώρα όμως κάηκε η ζώνη, λύθηκα και αναγκάσθηκα να φύγω. Τώρα λοιπόν δεν ξέρω πώς να εκδικηθώ τον πονηρό Επιφάνειο, που μου έκανε τέτοιο κακό κα με χώρισε από τη σύζυγό μου. Αλλοίμονό σου Επιφάνιε! Θα σε πολεμήσω! Πάνω σου θα ξεχύσω το αλμυρό ποτήριο της οργής μου!
Το πρωί η γυναίκα ανέφερε στον νέο αυτά που είδε. Εκείνος χαμογέλασε και είπε:
-Καλά , καλά, ας τολμήσει ο κλέφτης να πάει στο αμπέλι του Κυρίου για σταφύλια και θα δει τι έχει να πάθει από τον δραγάτη: θα τον πιάσει και θα τον ρίξει στη φυλακή . ξέρω καλά τη δύναμη του προστάτου μου.
Εκείνη τη νύχτα, γύρα στα μεσάνυχτα, παίρνει ο διάβολος μαζί του – κατά παραχώρηση Θεού- πολλούς απ’ τους κοκκινωπούς δαίμονες της πορνείας και κάνει επίθεση στον Επιφάνειο. Ο Θεός άνοιξε την ακοή του δούλου του και έτσι άκουσε την οχλαγωγία τους. Δεν φοβήθηκε όμως, γιατί είχε ακράδαντη πίστη. Άρχισαν λοιπόν οι δαίμονες να του βάζουν αισχρούς λογισμούς και να τον καταφλέγουν με τη σαρκική πύρωση. Εκείνος όμως ο σεμνός έκανε υπομονή ,περιμένοντας την επίσκεψη του Κυρίου. Οι αλητήριοι τον φοβέριζαν μεταμορφωμένοι σε θηρία και δράκοντες , σε οχιές και σκορπιούς και ορμούσαν να τον κατασπαράξουν. Είχαν βάλει όλη τους τη δύναμη να τον τρομοκρατήσουν. Ο Επιφάνειος παρατηρώντας την αναίδειά σου είπε:
-Μάταια κοπιάζετε και με πολεμάτε. Να , αρπάζω κι εγώ το ξίφος που μου χάρισε ο Χριστός και ορμώ εναντίον σας!
Κι αμέσως σηκώνει τα χέρια σε σχήμα σταυρού και αρχίζει να δάκρυα ν’ απαγγέλει τον ένατο ψαλμό. Όταν έφθασε στους στίχους: «Επετίμησας έθνεσι και απώλετο ο ασεβής· το όνομα αυτού εξήλειψας εις τέλος… Απώλετο το μνημόσυνον αυτού μετ’ ήχου», ακούσθηκε ξαφνικά από τον ουρανό βροντή. Αμέσως παρουσιάσθηκε ένα δίχτυ σαν αστραπή , που ανάγκασε όλους τους δαίμονες να σκορπιστούν φωνάζοντας «Αλλοίμονο». Έτσι ελευθερώθηκε ο Επιφάνειος και δόξασε τον Θεό που δεν τον εγκατέλειψε.
Το πρωΐ βγήκε ο νέος αναζητώντας τον όσιο. Τον συνάντησε τότε εκείνη η γυναίκα και του λέει:
-Τώρα κατάλαβα ότι ο Θεός εσένα χρησιμοποίησε και εξαφάνισε τους εχθρούς μου.
Και του φανέρωσε όσα είχε δει τη νύχτα.
-Αυτή την ευλογία σου τη χορήγησε η πίστη σου η αγαθή , απάντησε ο νέος. Εμείς είμαστε άνθρωποι αμαρτωλοί κι έχουμε ανάγκη από το έλεος του Κυρίου.
Αυτά είπε και έφυγε. Μπροστά στα «χαλκοπρατεία» συναντά τον μακάριο Ανδρέα να παίζει και να κλωτσάει. Μόλις είδε τον νέο , τον πλησίασε και του χαρούμενος.
-Είδες , του είπε , πως φυλάει ο δραγάτης το αμπέλι του Κυρίου και πως διώχνει τις κουρούνες και τους κόρακες;
-Είδα, πάτερ, και φοβήθηκα. Είδες όμως κι εσύ την πύρωση και τα δεινά που μου προξένησαν τα νοητά θηρία;
-Τα περισσότερα απ’ αυτά τα λιγόστεψε ο Κύριος είπε ο μακάριος. Αν δεν γινόταν έτσι, πως θα ελευθερωνόταν η γυναίκα από τη συμφορά της; Πως θα νεκρώνονταν οι κουρούνες και τα ερπετά; Πως θα εκμηδενιζόταν ο αράπης; Έγινε ακόμη αυτό , και για να μάθεις τι σημαίνει το «αλλήλων τα βάρη βαστάζετε» (Γαλ. στ΄2).
-Πες μου σε παρακαλώ, επειδή όλα τα γνωρίζεις, τι ήταν το καντήλι και η ζώνη με τους τέσσερις κόμπους της; Ρώτησε ο νέος. Τι ήταν το νερό, το λάδι και η λαμπάδα; Και γιατί ο διάβολος χρησιμοποίησε αυτά τα μέσα και τον μάγο, για να επιδράσει πάνω στη γυναίκα;
- Αφού με ρωτάς, άκουσε λοιπόν, είπε ο όσιος. Θα σου τα εξηγήσω όλα με λεπτομέρεια: Ο διάβολος έχει τη συνήθεια πρώτα να διώχνει τη χάρη του Θεού από τους ανθρώπους και ύστερα να μπαίνει μέσα τους ανεμπόδιστα. Η χάρη όμως δεν φεύγει , επειδή φοβάται τον διάβολο, αλλά επειδή αποστρέφεται και σιχαίνεται τη δυσωδία της αμαρτίας. Αλλά και ο δαίμονας δεν οδηγεί τον άνθρωπο στην αμαρτία τυραννικά. Ο άνθρωπος αμαρτάνει αυτοπροαίρετα. Ο σατανάς απλώς τον πειράζει , τον ερεθίζει και του φέρνει πονηρούς λογισμούς. Αν ο άνθρωπος δεν υποφέρει την ενόχληση , τότε γλιστρά στην αμαρτία, οπότε δίνει στον διάβολο το δικαίωμα να τον κατηγορήσει δικαιολογημένα ότι αμαρτάνει με τη θέλησή του . με αυτόν τον τρόπο φεύγει η χάρη του Θεού.
Το ίδιο έκανε ο εχθρός και στην περίπτωση της γυναίκας. Την έβλεπε πάντοτε να αγαπά ολόψυχα τον Θεό, αλλά δεν εύρισκε τρόπο να τη βλάψει. Χρησιμοποίησε λοιπόν την ασωτία του συζύγου της και την τύλιξε με τα μάγια, όταν με τη θέλησή της πρόστρεξε σ’ εκείνον τον απατεώνα. Η γυναίκα ζητά από τον μάγο να εκπληρωθεί ο πόθος της και χάνει την ψυχή της. Πρόσεξε τώρα: για να μπορέσει ο διάβολος να καταστρέψει την ψυχή της και να κατοικήσει μέσα της , την κατάφερε, ώστε να του δώσει η ίδια με τη θέλησή της τα απαραίτητα για τη μαγεία. «Ετοίμασέ μου, της είπε ο μάγος, καντήλι, λάδι, λαμπάδα, ζώνη και φωτιά». Με τον τρόπο αυτό σκόπευε να απομακρύνει από πάνω της τη χάρη του αγίου βαπτίσματος. Χρησιμοποίησε λοιπόν το καντήλι αντί για την κολυμβήθρα, το νερό αντί για το αγιασμένο εκείνο νερό, το λάδι αντί για το άγιο μύρο, ενώ τη λαμπάδα και τη φωτιά αντί για τα κεριά που ήσαν αναμμένα στη βάπτιση της. Τη ζώνη τέλος τη χρησιμοποίησε αντί για τη ζώνη που είχε ζωστεί την ώρα του μυστηρίου. Παίρνοντας αυτά ο μάγος με δόλιο τρόπο, τη γύμνωσε από το σωτήριο βάπτισμα. Γι’ αυτό της έλεγε ο αράπης ότι ήταν δική του γυναίκα, ότι δεν ανήκε στον Χριστό.
Το ίδιο συνέβη και με τις εικόνες. Έδιωξε απ’ αυτές τη χάρη αλείβοντάς τες με ξερές ακαθαρσίες , που έριξε κατόπιν κρυφά μέσα στο καντήλι. Έτσι λοιπόν αφιέρωσε αυτά στον σατανά σαν δική της προσφορά για θυσία. Όσο για τους τέσσερις κόμπους της ζώνης, ήταν εκεί δεμένος ο σατανάς και δεν μπορούσε να φύγει μέχρι που κάηκε η ζώνη. Την πρόσταξε μάλιστα να τη φορά κατάσαρκα, για να έχει τον σατανά τυλιγμένο στη μέση της.
-Ας είναι δοξασμένο το όνομα του Θεού που όλα σου τα φανέρωσε , είπε ο Επιφάνειος. Τίποτε δεν ξέφυγε την προσοχή σου . πως όμως γνώριζε ο μάγος τις αμαρτίες που από νέα είχε κάνει;
- Δεν ξέρεις, αποκρίθηκε ο όσιος, ότι οι δαίμονες παρακολουθούν όλους τους χριστιανούς; Γι’ αυτό ακριβώς γνωρίζουν και τα έργα τους. Όταν κάποιος πάει σε μάγο, ρωτάει ο μάγος τν δαίμονα που ακολουθεί τον άνθρωπο: «Πες μου , τι έχει κάνει από την παιδική του ηλικία μέχρι τώρα;». τότε εκείνος, σαν αχώριστος ακόλουθος που είναι, τα φανερώνει όλα. Όπως οι άγγελοι αποκαλύπτουν σ’ εμάς πολλά μυστήρια του Θεού , έτσι και οι δαίμονες όσα γνωρίζουν , τα λένε στους μάγους.
Ο Επιφάνειος τα άκουσε αυτά με θαυμασμό και δόξασε τον Θεό. Ύστερα ασπάσθηκε τον όσιο και έφυγε.
Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2009
Αγίου Μεγάλου Βασιλείου
Άνθρωπος τέλειος είναι εκείνος ο οποίος αγαπά την αλήθεια και την δικαιοσύνη, ο οποίος σέβεται τον Θεό, δεν κάνει κακές πράξεις και είναι ελεήμων.
Κύριο γνώρισμα του ανθρώπου είναι να είναι ήμερος, επιεικής, πράος, ταπεινός, ήσυχος, σταθερός, μη παρασυρόμενος ως άλογον ζώον υπό της οργής ή υπό άλλων παθών.
Αδύνατος άνθρωπος είναι εκείνος , που δεν μπορεί να κρύψει τα μυστικά του.
Ισχυρός εκείνος που συγκρατεί την οργή του.
Υπομονετικός εκείνος, που μπορεί να κύψει τη δυστυχία του.
Πλούσιος εκείνος, που αρκείται στα αναγκαία.
Ο πλεονέκτης δεν ευφραίνεται ποτέ με αυτά που έχει. Λυπάται γι’ αυτά που του λείπουν.
Αυτός που σήμερα είναι θαλερός στο σώμα , τετράπαχος από την καλοπέραση , με πολύ καλό χρώμα, γεμάτος σφρίγος στην ακμή της ηλικίας του, ασταμάτητος στην ορμή , αύριο αυτός ο ίδιος είναι ελεεινός ή μαραμένος από τον χρόνο , ή διαλυμένος από αρρώστια.
Πρόσθεσε στον πλούτο του και κάποια πολιτική δύναμη που έχει και τις βασιλικές τιμές , ή ότι κυβερνά έθνη, ή έχει τη διοίκηση στρατοπέδων… Και τι γίνεται μετά από αυτά; Μία νύχτα ένας πυρετός ή πνευμονία τον αρπάζει από τους ανθρώπους και απαγάγοντας τον φεύγει και χάνεται , απογυμνώνοντας ξαφνικά το όλο θέατρο γύρω από αυτόν και η δόξα εκείνη αποδεικνύεται ένα όνειρο.
Είναι κακό , αυτός που ευεργετήθηκε και με τις πιο μεγάλες χάρες μάλιστα, μαζί με την αχαριστία , να αρχίζει να βρίζει και να λέει ατιμίες εναντίων του ευεργέτη του. Είναι κακό βέβαια, αλλά είναι μεγαλύτερο κακό σ’αυτόν που τα κάνει και όχι σ’ αυτόν που τα υφίσταται. Υπερβολική αγνωμοσύνη είναι κυρίως τούτο, η φιλανθρωπία του ευεργέτη να γίνεται αφορμή αχαριστίας.
Τίποτε από τα ανθρώπινα πράγματα δεν θα υπήρχε, αν σε κάθε τι που επιχειρούσαμε σκεφτόμασταν τις αποτυχίες . Διότι πάντοτε βρίσκεται δίπλα στην γεωργία η ακαρπία, στις εμπορικές επιχειρήσεις το ναυάγιο, στους γάμους η χηρεία, στην ανατροφή των παιδιών η στέρηση των παιδιών. Και όμως επιχειρούμε τα έργα, στηριζόμαστε στις πιο αγαθές ελπίδες, αναθέτοντας όμως την πραγματοποίηση αυτών που ελπίζουμε στον Θεό, ο οποίος ρυθμίζει όλα τα δικά μας πράγματα.
Να μιμείσαι τη γη άνθρωπε και να καρποφορείς όπως εκείνη. Να μη φανείς χειρότερος από εκείνη την άψυχη. Διότι εκείνη τους καρπούς δεν τους παράγει για τη δική της απόλαυση, αλλά για να υπηρετούν εσένα. Ενώ εσύ τον καρπό της καλοσύνης που θα κάνεις τον συγκεντρώνεις για τον εαυτό σου.
Γνωρίζεις τι καλό να κάνεις στον πλησίον σου; αυτό που θέλεις να γίνει στον εαυτό σου από άλλον.
Σκύψε στους τάφους και να δούμε αν θα μπορέσεις να διακρίνεις ποιος είναι ο δούλος και ποιος ο κύριος. Ποιος ο φτωχός και ποιος ο πλούσιος . ξεχώρισε αν μπορείς , τον φυλακισμένο από τον βασιλιά, τον ισχυρό από τον ανίσχυρο , τον ωραίο από τον άσχημο. Αν λοιπόν θυμάσαι την κοινή κατάληξη , δεν θα καυχηθείς ποτέ.
Πόσο μεγάλος είναι ο Θεός , και ποιες είναι οι διαστάσεις του Θεού, και τι είδους είναι η ουσία του , αυτά είναι επικίνδυνα γι’ αυτόν που τα ρωτάει και άγνωστα γι’ αυτόν που ερωτάται. Θεραπεία και των δύο είναι η σιωπή.
Η ολιγάρκεια είναι ο μόνος θησαυρός που δεν εξαντλείται ποτέ.
Κενούς και ανόητους θεωρούμε αυτούς, που εύκολα μετακινούνται προς τα εδώ και προς τα εκεί και μεταβάλλονται σαν τον αέρα , που αλλάζει απότομα ή σαν τις παλλίρροιες των πορθμών.
Δεν τρώς κρέατα, αλλά τρώς τον αδελφό σου. Δεν πίνεις κρασί, αλλά δεν συγκρατείς τις βρισιές σου. Περιμένεις τον καιρό για να μεταλάβεις, αλλά ξοδεύεις τον χρόνο σου στα δικαστήρια. Ποιο το όφελος να νηστεύεις με το σώμα και να έχεις την ψυχή γεμάτη μύρια κακά;
Συμβαίνει συχνά οι φίλοι μας να ενεργούν για το κακό μας κι οι εχθροί μας για το καλό μας.
Πρόσεχε τον εαυτό σου, γιατί είσαι θνητός και θα επιστρέψεις στη γη. Κοίταξε γύρω σου εκείνους που πριν από σένα διακρίθηκαν για το ότι ήταν το ίδιο διάσημοι. Που βρίσκονται εκείνοι που είχαν τις πολιτικές εξουσίες; Που είναι οι ακαταμάχητοι ρήτορες; Που είναι αυτοί που οργάνωναν τα πανηγύρια; Οι ένδοξοι καβαλάρηδες, οι στρατηλάτες, οι σατράπες, οι τύραννοι; Δεν έγιναν όλα σκόνη, δεν είναι μύθος; Δεν περιορίζονται σε λίγα κόκαλα αυτά που θυμίζουν τη ζωή τους;
Από το βιβλιαράκι
Εφόδια ζωής
Βενέτη Ι. Γεώργιου
Ορθόδοξος Κυψέλη
Κύριο γνώρισμα του ανθρώπου είναι να είναι ήμερος, επιεικής, πράος, ταπεινός, ήσυχος, σταθερός, μη παρασυρόμενος ως άλογον ζώον υπό της οργής ή υπό άλλων παθών.
Αδύνατος άνθρωπος είναι εκείνος , που δεν μπορεί να κρύψει τα μυστικά του.
Ισχυρός εκείνος που συγκρατεί την οργή του.
Υπομονετικός εκείνος, που μπορεί να κύψει τη δυστυχία του.
Πλούσιος εκείνος, που αρκείται στα αναγκαία.
Ο πλεονέκτης δεν ευφραίνεται ποτέ με αυτά που έχει. Λυπάται γι’ αυτά που του λείπουν.
Αυτός που σήμερα είναι θαλερός στο σώμα , τετράπαχος από την καλοπέραση , με πολύ καλό χρώμα, γεμάτος σφρίγος στην ακμή της ηλικίας του, ασταμάτητος στην ορμή , αύριο αυτός ο ίδιος είναι ελεεινός ή μαραμένος από τον χρόνο , ή διαλυμένος από αρρώστια.
Πρόσθεσε στον πλούτο του και κάποια πολιτική δύναμη που έχει και τις βασιλικές τιμές , ή ότι κυβερνά έθνη, ή έχει τη διοίκηση στρατοπέδων… Και τι γίνεται μετά από αυτά; Μία νύχτα ένας πυρετός ή πνευμονία τον αρπάζει από τους ανθρώπους και απαγάγοντας τον φεύγει και χάνεται , απογυμνώνοντας ξαφνικά το όλο θέατρο γύρω από αυτόν και η δόξα εκείνη αποδεικνύεται ένα όνειρο.
Είναι κακό , αυτός που ευεργετήθηκε και με τις πιο μεγάλες χάρες μάλιστα, μαζί με την αχαριστία , να αρχίζει να βρίζει και να λέει ατιμίες εναντίων του ευεργέτη του. Είναι κακό βέβαια, αλλά είναι μεγαλύτερο κακό σ’αυτόν που τα κάνει και όχι σ’ αυτόν που τα υφίσταται. Υπερβολική αγνωμοσύνη είναι κυρίως τούτο, η φιλανθρωπία του ευεργέτη να γίνεται αφορμή αχαριστίας.
Τίποτε από τα ανθρώπινα πράγματα δεν θα υπήρχε, αν σε κάθε τι που επιχειρούσαμε σκεφτόμασταν τις αποτυχίες . Διότι πάντοτε βρίσκεται δίπλα στην γεωργία η ακαρπία, στις εμπορικές επιχειρήσεις το ναυάγιο, στους γάμους η χηρεία, στην ανατροφή των παιδιών η στέρηση των παιδιών. Και όμως επιχειρούμε τα έργα, στηριζόμαστε στις πιο αγαθές ελπίδες, αναθέτοντας όμως την πραγματοποίηση αυτών που ελπίζουμε στον Θεό, ο οποίος ρυθμίζει όλα τα δικά μας πράγματα.
Να μιμείσαι τη γη άνθρωπε και να καρποφορείς όπως εκείνη. Να μη φανείς χειρότερος από εκείνη την άψυχη. Διότι εκείνη τους καρπούς δεν τους παράγει για τη δική της απόλαυση, αλλά για να υπηρετούν εσένα. Ενώ εσύ τον καρπό της καλοσύνης που θα κάνεις τον συγκεντρώνεις για τον εαυτό σου.
Γνωρίζεις τι καλό να κάνεις στον πλησίον σου; αυτό που θέλεις να γίνει στον εαυτό σου από άλλον.
Σκύψε στους τάφους και να δούμε αν θα μπορέσεις να διακρίνεις ποιος είναι ο δούλος και ποιος ο κύριος. Ποιος ο φτωχός και ποιος ο πλούσιος . ξεχώρισε αν μπορείς , τον φυλακισμένο από τον βασιλιά, τον ισχυρό από τον ανίσχυρο , τον ωραίο από τον άσχημο. Αν λοιπόν θυμάσαι την κοινή κατάληξη , δεν θα καυχηθείς ποτέ.
Πόσο μεγάλος είναι ο Θεός , και ποιες είναι οι διαστάσεις του Θεού, και τι είδους είναι η ουσία του , αυτά είναι επικίνδυνα γι’ αυτόν που τα ρωτάει και άγνωστα γι’ αυτόν που ερωτάται. Θεραπεία και των δύο είναι η σιωπή.
Η ολιγάρκεια είναι ο μόνος θησαυρός που δεν εξαντλείται ποτέ.
Κενούς και ανόητους θεωρούμε αυτούς, που εύκολα μετακινούνται προς τα εδώ και προς τα εκεί και μεταβάλλονται σαν τον αέρα , που αλλάζει απότομα ή σαν τις παλλίρροιες των πορθμών.
Δεν τρώς κρέατα, αλλά τρώς τον αδελφό σου. Δεν πίνεις κρασί, αλλά δεν συγκρατείς τις βρισιές σου. Περιμένεις τον καιρό για να μεταλάβεις, αλλά ξοδεύεις τον χρόνο σου στα δικαστήρια. Ποιο το όφελος να νηστεύεις με το σώμα και να έχεις την ψυχή γεμάτη μύρια κακά;
Συμβαίνει συχνά οι φίλοι μας να ενεργούν για το κακό μας κι οι εχθροί μας για το καλό μας.
Πρόσεχε τον εαυτό σου, γιατί είσαι θνητός και θα επιστρέψεις στη γη. Κοίταξε γύρω σου εκείνους που πριν από σένα διακρίθηκαν για το ότι ήταν το ίδιο διάσημοι. Που βρίσκονται εκείνοι που είχαν τις πολιτικές εξουσίες; Που είναι οι ακαταμάχητοι ρήτορες; Που είναι αυτοί που οργάνωναν τα πανηγύρια; Οι ένδοξοι καβαλάρηδες, οι στρατηλάτες, οι σατράπες, οι τύραννοι; Δεν έγιναν όλα σκόνη, δεν είναι μύθος; Δεν περιορίζονται σε λίγα κόκαλα αυτά που θυμίζουν τη ζωή τους;
Από το βιβλιαράκι
Εφόδια ζωής
Βενέτη Ι. Γεώργιου
Ορθόδοξος Κυψέλη
Αγίου Νεκταρίου:Λόγος περί βλασφημίας
Βλασφημία! Λέξη φοβερή , λέξη που προκαλεί αποτροπιασμό, λέξη που φανερώνει ασέβεια προς το θεό.
Η βλασφημία είναι έκφραση μίσους κατά του Θεού, είναι αποτέλεσμα βρώμικης καρδιάς και χαρακτηρίζει πονηρή ψυχή.
Η βλασφημία προκαλείται από άνθρωπο που είναι αιχμάλωτος στους δαίμονες και στην ψυχή και στο σώμα.
Ο βλάσφημος εξουσιάζεται από τον πονηρό δαίμονα, είναι η φωνή που εξέρχεται από το βάθος της κακίας, είναι η ηχώ του Ταρτάρου.
Ο βλάσφημος αγανακτεί κατά του Θεού και βγάζει από την πονηρή καρδιά του βλάσφημες εκφράσεις , γεμάτες χολή και ασέβεια! Αγανακτεί και βρίζει το Θεό δημιουργό που τον έφερε στη ζωή από το μηδέν! Αγανακτεί και βρίζει Αυτόν που τον φύλαξε κάτω από τη σκέπη της Χάριτος Του, για να μη χαθεί η ύπαρξή του!
Βλασφημεί τον χορηγό όλων των αγαθών.
Βλασφημεί Αυτόν που γεμίζει τους ανθρώπους από αγάπη και φιλανθρωπία.
Βρίζει τον αγαθό και φιλάνθρωπο Θεό , που προσφέρει πλούσιες τις δωρεές Του ακόμη και στον βλάσφημο.
Βρίζει Αυτόν που γεμίζει με καλοσύνη όλο τον κόσμο. Βρίζει Αυτόν που συγκρατεί όλο το σύμπαν πάνω στο μηδέν.
Βρίζει Αυτόν που όλη η δημιουργία, και αυτή που φαίνεται και αυτή που είναι αόρατη, τον σέβεται
Βρίζει Αυτόν που όλη η κτίση δοξολογεί.
Ο βλάσφημος είναι αποστάτης και εχθρός του Θεού.
Απομακρύνθηκε από τον Θεό και ο Θεός απομακρύνθηκε απ’ αυτόν.
Ο βλάσφημος πήγε με την παράτακξη του διαβόλου , γιατί αυτού τα έργα αγάπησε και στρατιώτης αυτού έγινε.
Ο βλάσφημος αγωνίζεται με τη βοήθεια των δαιμόνων εναντίον της βασιλείας του Θεού.
Ο βλάσφημος αρνείται το βάπτισμα του, αρνείται τον ίδιο τον Χριστό.
Ο βλάσφημος, ως μέλος της κοινωνίας, είναι επικύνδυνος, γιατί δεν σέβεται το Θεό και από την ασέβεια αυτή προέρχονται όλα τα κά.
Ο βλάσφημος μπορεί να παραβαίνει κάθε ηθικό και πολιτικό νόμο χωρίς κανένα ενδοιασμό , αφού δεν σέβεται τον Θεό.
Ο βλάσφημος είναι επικίνδυνος στην κοινωνία, γιατί πορώθηκε η καρδιά του , η δε πορωμένη καρδιά έχασε την ευαισθησία της συνειδήσεως, αυτός δε που έχασε αυτή την ευαισθησία είναι ικανός να πράξει κάθε κακούργημα.
Τους βλάσφημους η κοινωνία πρέπει να τους τιμωρεί για το δικό της συμφέρον ,διότι είναι μέλη σάπια και απειλούν να μολύνουν ολόκληρη την κοινωνία.
Τους βλάσφημους οφείλει η κοινωνία να τιμωρεί ,για να μην επισύρει την οργή του Θεού εναντίον της.
Ποιος μπορεί να εγγυηθεί για τον ηθικό χαρακτήρα του βλάσφημου , ποιος μπορεί να στηρίξει τις ελπίδες του ή να στηρίξει την εμπιστοσύνη του σ’ αυτόν; Πως αυτός που βλασφημεί τα ιερά πρόσωπα θα σεβαστεί τα ανθρώπινα; Πως μπορεί να εκπληρώσει το καθήκον προς την κοινωνία , όταν για το ύψιστο των καθηκόντων του προς το Θεό ασεβεί;
Ο βλάσφημος είναι στερημένος κάθε αρετής και είναι αιχμάλωτος κάθε πάθους.
Πως μπορεί ο βλάσφημος να είναι τίμιος επαγγελματίας , τίμιος εργάτης, όταν συμπεριφέρεται άτιμα και αχάριστα προς το Θεό;
Πως μπορεί να γίνει καλός και χρήσιμος φίλος;
Πως μπορεί ο βλάσφημος να είναι συνεπής στις συναλλαγές του, όταν δεν σέβεται τον Ιησού Χριστό και Θεό μας;
Πως μπορεί να είναι καλός συνέταιρος όταν κανένα δεν σέβεται;
Τον βλάσφημο πρέπει να τον αποφεύγουμε ως επικίνδυνο και για μας και για την οικογένεια μας
Ο βλάσφημος είναι κακός γιος. Ως αχάριστος προς το Θεό πως μπορεί να είναι ευγνώμων προς τους γονείς του; Του βλάσφημους γιους οι γονείς οφείλουν να τους διώχνουν από τα σπίτια τους για να μην έλθει η οργή του Θεού πάνω τους.
Ο βλάσφημος δεν μπορεί να είναι καλός σύζυγος, ούτε καλός πατέρας και κάποια στιγμή θα ξεσπάσει πάνω του η οργή του Θεού . Φύγετε μακριά από τους βλάσφημους.
Για τους βλάσφημους ο θεός διατάσσει στην Αγία Γραφή (Λευ.24,16) να λιθοβολούνται . Θεία απόφαση , άρα και δίκαια , διότι ο προς τον Θεός ασεβής είναι ασεβέστερος των ασεβέστερων. Αυτός που συμπεριφέρεται με ασέβεια προς το Θεό δεν θα είναι και προς τους συνανθρώπους του ασεβής;
Ο Κύριος Ιησούς Χριστός μας προτρέπει ούτε ένας λόγος αργός να μη βγαίνει από το στόμα μας, γιατί θα δώσουμε λόγο την ημέρα της κρίσεως.
Εάν λοιπόν θα ζητηθούν ευθύνες για ένα λόγο αργό, που μπορεί να κρυφθεί ο βλάσφημος; Στον ουρανό αλλ’ ο Ουρανός είναι θρόνος του Θεού. Στον Άδη; Ναι, στα Τάρταρα του Άδη! Γιατί , λέγει ο Κύριος, αυτός που οργίζεται κατά του πλησίον του είναι ένοχος στη γενεά του πυρός και εάν τέτοια ευθύνη έχει ο κατά του πλησίον οργισθείς, ποια ευθύνη θα έχει ο κατά του Θεού , του Ιησού Χριστού και της Παναγίας βλασφήμων;
Οι Άγιοι της Εκκλησίας θεωρούν τον βλάσφημο χειρότερο και από τον δαίμονα, γιατί ο μεν σατανάς ακούγοντας το όνομα , το υπέρ παν όνομα, το Θείον του Θεού όνομα, φρίττει και τρέμει, ο δε βλάσφημος με αχαριστία και ασέβεια Αυτόν βλασφημεί.
Ο Μέγας Βασίλειος λέγει περί των βλασφήμων αυτό: Αυτός που αμαρτάνει παραβαίνει το Νόμο, ο δε βλάσφημος ασεβεί στην Θεότητα. Εάν ο παραβάτης του Νόμου του Θεού κολάζεται, πόσον μάλλον ο βλάσφημος που βρίζει τον Νομοθέτη;
Τελειώνοντας , σας παρακαλώ να βοηθήσετε τους βλάσφημους να μετανοήσουν , να πλησιάσουν στο ιερό Μυστήριο της Εξομολογήσεως και να ζητήσουν το έλεος και την συγγνώμη του αγίου Θεού και να σταματήσουν το βρόμικο αυτό πάθος, διαφορετικά απομακρυνθείτε από κοντά τους, όπως φεύγετε μακριά από μια οχιά, μήπως και διορθωθούν , πράγμα που εύχομαι.
Αγίου Νεκταρίου
Μητροπολίτου Πενταπόλεως
Η βλασφημία είναι έκφραση μίσους κατά του Θεού, είναι αποτέλεσμα βρώμικης καρδιάς και χαρακτηρίζει πονηρή ψυχή.
Η βλασφημία προκαλείται από άνθρωπο που είναι αιχμάλωτος στους δαίμονες και στην ψυχή και στο σώμα.
Ο βλάσφημος εξουσιάζεται από τον πονηρό δαίμονα, είναι η φωνή που εξέρχεται από το βάθος της κακίας, είναι η ηχώ του Ταρτάρου.
Ο βλάσφημος αγανακτεί κατά του Θεού και βγάζει από την πονηρή καρδιά του βλάσφημες εκφράσεις , γεμάτες χολή και ασέβεια! Αγανακτεί και βρίζει το Θεό δημιουργό που τον έφερε στη ζωή από το μηδέν! Αγανακτεί και βρίζει Αυτόν που τον φύλαξε κάτω από τη σκέπη της Χάριτος Του, για να μη χαθεί η ύπαρξή του!
Βλασφημεί τον χορηγό όλων των αγαθών.
Βλασφημεί Αυτόν που γεμίζει τους ανθρώπους από αγάπη και φιλανθρωπία.
Βρίζει τον αγαθό και φιλάνθρωπο Θεό , που προσφέρει πλούσιες τις δωρεές Του ακόμη και στον βλάσφημο.
Βρίζει Αυτόν που γεμίζει με καλοσύνη όλο τον κόσμο. Βρίζει Αυτόν που συγκρατεί όλο το σύμπαν πάνω στο μηδέν.
Βρίζει Αυτόν που όλη η δημιουργία, και αυτή που φαίνεται και αυτή που είναι αόρατη, τον σέβεται
Βρίζει Αυτόν που όλη η κτίση δοξολογεί.
Ο βλάσφημος είναι αποστάτης και εχθρός του Θεού.
Απομακρύνθηκε από τον Θεό και ο Θεός απομακρύνθηκε απ’ αυτόν.
Ο βλάσφημος πήγε με την παράτακξη του διαβόλου , γιατί αυτού τα έργα αγάπησε και στρατιώτης αυτού έγινε.
Ο βλάσφημος αγωνίζεται με τη βοήθεια των δαιμόνων εναντίον της βασιλείας του Θεού.
Ο βλάσφημος αρνείται το βάπτισμα του, αρνείται τον ίδιο τον Χριστό.
Ο βλάσφημος, ως μέλος της κοινωνίας, είναι επικύνδυνος, γιατί δεν σέβεται το Θεό και από την ασέβεια αυτή προέρχονται όλα τα κά.
Ο βλάσφημος μπορεί να παραβαίνει κάθε ηθικό και πολιτικό νόμο χωρίς κανένα ενδοιασμό , αφού δεν σέβεται τον Θεό.
Ο βλάσφημος είναι επικίνδυνος στην κοινωνία, γιατί πορώθηκε η καρδιά του , η δε πορωμένη καρδιά έχασε την ευαισθησία της συνειδήσεως, αυτός δε που έχασε αυτή την ευαισθησία είναι ικανός να πράξει κάθε κακούργημα.
Τους βλάσφημους η κοινωνία πρέπει να τους τιμωρεί για το δικό της συμφέρον ,διότι είναι μέλη σάπια και απειλούν να μολύνουν ολόκληρη την κοινωνία.
Τους βλάσφημους οφείλει η κοινωνία να τιμωρεί ,για να μην επισύρει την οργή του Θεού εναντίον της.
Ποιος μπορεί να εγγυηθεί για τον ηθικό χαρακτήρα του βλάσφημου , ποιος μπορεί να στηρίξει τις ελπίδες του ή να στηρίξει την εμπιστοσύνη του σ’ αυτόν; Πως αυτός που βλασφημεί τα ιερά πρόσωπα θα σεβαστεί τα ανθρώπινα; Πως μπορεί να εκπληρώσει το καθήκον προς την κοινωνία , όταν για το ύψιστο των καθηκόντων του προς το Θεό ασεβεί;
Ο βλάσφημος είναι στερημένος κάθε αρετής και είναι αιχμάλωτος κάθε πάθους.
Πως μπορεί ο βλάσφημος να είναι τίμιος επαγγελματίας , τίμιος εργάτης, όταν συμπεριφέρεται άτιμα και αχάριστα προς το Θεό;
Πως μπορεί να γίνει καλός και χρήσιμος φίλος;
Πως μπορεί ο βλάσφημος να είναι συνεπής στις συναλλαγές του, όταν δεν σέβεται τον Ιησού Χριστό και Θεό μας;
Πως μπορεί να είναι καλός συνέταιρος όταν κανένα δεν σέβεται;
Τον βλάσφημο πρέπει να τον αποφεύγουμε ως επικίνδυνο και για μας και για την οικογένεια μας
Ο βλάσφημος είναι κακός γιος. Ως αχάριστος προς το Θεό πως μπορεί να είναι ευγνώμων προς τους γονείς του; Του βλάσφημους γιους οι γονείς οφείλουν να τους διώχνουν από τα σπίτια τους για να μην έλθει η οργή του Θεού πάνω τους.
Ο βλάσφημος δεν μπορεί να είναι καλός σύζυγος, ούτε καλός πατέρας και κάποια στιγμή θα ξεσπάσει πάνω του η οργή του Θεού . Φύγετε μακριά από τους βλάσφημους.
Για τους βλάσφημους ο θεός διατάσσει στην Αγία Γραφή (Λευ.24,16) να λιθοβολούνται . Θεία απόφαση , άρα και δίκαια , διότι ο προς τον Θεός ασεβής είναι ασεβέστερος των ασεβέστερων. Αυτός που συμπεριφέρεται με ασέβεια προς το Θεό δεν θα είναι και προς τους συνανθρώπους του ασεβής;
Ο Κύριος Ιησούς Χριστός μας προτρέπει ούτε ένας λόγος αργός να μη βγαίνει από το στόμα μας, γιατί θα δώσουμε λόγο την ημέρα της κρίσεως.
Εάν λοιπόν θα ζητηθούν ευθύνες για ένα λόγο αργό, που μπορεί να κρυφθεί ο βλάσφημος; Στον ουρανό αλλ’ ο Ουρανός είναι θρόνος του Θεού. Στον Άδη; Ναι, στα Τάρταρα του Άδη! Γιατί , λέγει ο Κύριος, αυτός που οργίζεται κατά του πλησίον του είναι ένοχος στη γενεά του πυρός και εάν τέτοια ευθύνη έχει ο κατά του πλησίον οργισθείς, ποια ευθύνη θα έχει ο κατά του Θεού , του Ιησού Χριστού και της Παναγίας βλασφήμων;
Οι Άγιοι της Εκκλησίας θεωρούν τον βλάσφημο χειρότερο και από τον δαίμονα, γιατί ο μεν σατανάς ακούγοντας το όνομα , το υπέρ παν όνομα, το Θείον του Θεού όνομα, φρίττει και τρέμει, ο δε βλάσφημος με αχαριστία και ασέβεια Αυτόν βλασφημεί.
Ο Μέγας Βασίλειος λέγει περί των βλασφήμων αυτό: Αυτός που αμαρτάνει παραβαίνει το Νόμο, ο δε βλάσφημος ασεβεί στην Θεότητα. Εάν ο παραβάτης του Νόμου του Θεού κολάζεται, πόσον μάλλον ο βλάσφημος που βρίζει τον Νομοθέτη;
Τελειώνοντας , σας παρακαλώ να βοηθήσετε τους βλάσφημους να μετανοήσουν , να πλησιάσουν στο ιερό Μυστήριο της Εξομολογήσεως και να ζητήσουν το έλεος και την συγγνώμη του αγίου Θεού και να σταματήσουν το βρόμικο αυτό πάθος, διαφορετικά απομακρυνθείτε από κοντά τους, όπως φεύγετε μακριά από μια οχιά, μήπως και διορθωθούν , πράγμα που εύχομαι.
Αγίου Νεκταρίου
Μητροπολίτου Πενταπόλεως
Λόγοι Αγίου Φωτίου
Για τη νηστεία.
Νηστεία απ’ το Θεό είναι μαζί με την στέρηση των τροφών και η απομάκρυση απο τις αμαρτίες, απ’ τον φθόνο , το μίσος, την συκοφαντία, και τα άλλα κακά. Νηστεύοντας όλα αυτά αυτός που κάνει πραγματική νηστεία που την υπολογίζει ο Θεός, οφείλει να φεύγει μακρυά με άλματα μ’ όλη του τη δύναμη και όλη του την γρηγοράδα και να μένει άκαμπτος και ασάλευτος στις διαβολικές επινοήσεις· αυτός όμως που ασκεί την στέρηση απο τα φαγητά και δεν τηρεί την εγκράτεια απο τα γνωστά πάθη, μοιάζει με εκείνον που ρίχνει γερά θεμέλια στο κτίσιμο του σπιτιού του, όμως κατοικεί μαζί με φίδια και σκορπιούς και έχιδνες σ’ αυτό. Διότι όπως στο σπίτι εκείνο το χτίσιμο των γερών θεμελίων γίνεται παγίδα θανατηφόρος σ’ αυτούς που πλησιάζουν,επειδή ρίχνουν ύπουλα το δηλητήριο τους τα ερπετά που έχουν εκεί φωλιάσει , έτσι και ο άνθρωπος εκείνος, που έχει θεμελιώσει στη νηστεία την διαφήμησή του απο τους ανθρώπους, μέσα του όμως προστατεύει τα πάθη, που μοιάζουν με θηρία, και γίνεται καταστρεπτικός στους ανθρώπους.
Νηστεύει τα φαγητά; Καλά κάνεις. Διότι αυτό είναι όπλο ενάντιο στα πάθη για εκείνους που ξέρουν βέβαια καλά να το χρησιμοποιούν. Νήστεψε και τον φθόνο, για να υπολογίζεται η νηστεία σου απ’ το Θεό σαν νηστεία και να μην είναι προσωπίδα κάτω απο την οποία καλύπτονται οι άλλες κακίες, έχοντας παραπέτασμα το πρόσχημα της ασιτίας. Νηστεύεις τα φαγητά; Νήστεψε και την κενοδοξία, νήστεψε την κατάκριση και την συκοφαντία.
Να αποφύγουμε την πλεονεξία, που προκαλέι την αδικία και εξορίζει την δικαιοσύνη, που απομακρύνει την αγάπη πρός τους αδελφούς και αγκαλιάζει την μισανθρωπία. Να αποφεύγουμε τα μεθύσια και την λαιμαργία, που είναι μητέρες της ακολασίας και της πορνείας... Ας αποφύγουμε τις ζήλιες και τις διαφωνίες και τις διαμάχες, που γεννούν επιβουλές και απο τις οποίες οι φόνοι προέρχονται, επειδή απο κακά σπέρματα φυτρώνουν κακα γεωργικά προϊόντα. Ας τα μισήσουε αυτά και ας τα φτύσουμε· ας αγαπήσουμε τις εντολές του Κυρίου και μ’ αυτές ας στολίσουμε τους εαυτούς μας. Ας εκτιμήσουμε την παρθενία, ας επιτύχουμε την πραότητα, ας διατηρήσουμε την αγάπη αναμεταξύ μας, ας φέρουμε στα σπίτια μας τη φιλοξενία, ας καρατήσουμε την εγκράτεια...
Για την ελεημοσύνη
Σπλαχνίσου τον φτωχό και μη τον διώξεις, όταν σε παρακαλεί. Φαντάσου την ασταμάτητη φωτιά( του πάθους) του πλούσιου και σβήσε την φωτιά της φιλαργυρίας μέσα σου· μη μαζέψεις το χέρι σου απο τον φτωχό, για να μη χάσεις, όταν θα παρακαλάς εκείνον που θα σε δροσίσει με μιά σταγόνα νερό στο δάχτυλό του. Κάνε μέτοχο της περιουσίας σου το φτωχό , για να μην ακούσεις: απέλαβες τα αγαθά σου , όταν ζούσες...Στάξε , όσο βρίσκεσαι σε τουτη τη ζωή ,σταγόνια συμπόνιας, για ν’ αναβλύζουν για σένα ποταμοί φιλανθρωπίας... Και αν είσαι εύπορος και έχεις χρήματα, δώσε στον στερημένο. Εάν έτσι συντηρείς τον εαυτό σου με την μέτρια δαπάνη και εάν τον έκανες σίγουρο με την αυτάρκεια, ώστε τίποτα απο τα περιττά ή απο τα πλεονάσματα να μην αποθηκεύεις, απο όσα εσύ απολαμβάνεις δώσε τροφή στον φτωχό, μάλλον όμως απ’ όσα εσύ τον εαυτό σου διατρέφεις, θρέψε και τον φωχό. Αυτόν που τρέμει απο το κρύο ντύσε με ρούχο· τον άστεγο δέξου στο σπίτι σου· στούς ξένους γίνε φιλόξενος, έχοντας στο νού σου την φιλοξενία του Αβραάμ και την ευλογία που ο Θεός του ανταπέδωσε...Αν όμως και αυτά σου λείπουν, δώσε ένα ποτήρι κρύο νερό· το δέχεται ο Χριστός απο σένα όχι λιγώτερο ευχάριστα απο τις πολυτελείς προσφορες των πλουσίων. Διότι όχι τον όγκο του δώρου, αλλά αφού ζυγίσει τον τρόπο της απόφασης, δέχεται την προθυμία ( ο Θεός). Μέχρι αυτό το σημείο απλώνει τα όρια της ελεημοσύνης (ο Θεός), μαλλόν όμως ουτε εδώ σταματα· αλλά εάν ακόμα και αυτο σου λείπει( το νερό) και σε παρακινεί για ελεημοσύνη η διάθεσή σου, επισκέψου τον φυλακισμένο, συμπάθησε με την καρδιά σου αυτόν που πάσχει, αναστέναξε απο την ψυχή σου για το δυστύχημα που έγινε, στάξε ένα δάκρυ για να δροσιστεί αυτός που υποφέρει. Διότι όταν αληθινά συμπάσχεις με τον πλησίον, πολλή παρηγοριά δίνεις σ΄ αυτόν που δυστυχεί...
Για την αγάπη
Αγαπητοί , ας φροντίζουμε για την αγάπη· αυτήν με βιασύνη ας επιδιώξουμε, αυτήν ας κάνουμε συγκάτοικο, αυτήν ας μεταφέρουμε μαζί μας στις αγορές , στις πόλεις, στις εημιές, στις αίθουσεςς των συνεδριάσεων, στα δικαστήρια· μάλλον όμως, ας την κρατάμε καλά την αγάπη, δεν θα βλέπουμε καθόλου δικαστήρια· δότι αυτή έχει γίνει πηγή μακριοθυμίας, χρηστότητος, επιείκειας, έλλειψης οργής, πραότητος, πίστεως, ελπίδας, υπομονής....Ας αγαπήσουμε ο ένας τον άλλον , αγαπητοί , για να διατηρήσουμε τα χαρίσμα τα που μας έχει δώσει ο Θεός, για να μην αχρηστεύσουμε την ομορφιά των αρετών. Ας αγαπήσουμε ο ένας τον άλλον για να αξιωθούμε και να γίνουμε και να ονομασθούμε παιδιά του Θεού, για να κληρονομήσουμε την βασιλεά των Ουρανών.
Για τη ματαιότητα της ζωής
Προσέχετε, αελφοί , και αντιληφθείτε πόσο τιποτένια είναι η ζωή μας και πόσο γρήγορα μαραίνεται ,διοτι με σκιά παρομοιάζεται και με όνειρα παραβάλλεται και δεν είναι απο τίποτα απ’ αυτά σταθερώτερη· διότι η εδώ ζωή αν και φαίνεται να παραμένει, όμως παρέρχεται, όταν όμως περάσει δεν επιστρέφει. Ας συλλογιστούμε τι είμαστε και πόσο καιρό θα ζήσουμε , που κατόν θα πάμε και πως θα ειπράξουμε τις ευθύνες γι’ αυτά που κάναμε στη ζωή μας και ας μην εξαρτάμε τους εαυτούς μας απο την παρούσα μόνο ζωή, αλλά και την μελλοντική ας θυμόμαστε. Θυμήσου , λέει , ο προφήτης, τα μακρυνά γηρατειά σου και δεν θα αμρτήσεις ποτέ, ας βάλουμε μυαλό και ας μελετήσουμε τον θάνατο πρίν πεθάνουμε , για να ζήσουμε μέτα τον θάνατο ύπνο τίμιο κοντά στον Κύριο μας...Όσο στέκεται το πανηγύρι, με βιασύνη ας αγωνιστούμε για να έχουμε έτοιμα τα εφόδια της πορείας μας. Πολύ και μεγάλη είναι η ανάγκη των εφοδίων και η προσπάθεια με την οποία θα μπορέσουμε να εμπορευθούμε αυτά είναι χωρίς ταλαιπωρίες· δεν χρειάζονται περισσότροι κόποι, ούτε κοπιαστικός και μακρύς δρόμος, ούτε χρειάζεται να πλεύσουμε στο αμέτρητο πέλαγος της θάλασσας...δικά μας είναι τα κέρδη της προσπάθειας, σε μας είναι η πηγή των δακρύων που τρέχουν στα μάγουλά μας, λούζουν με λαμπρότητα την ψυχή και ποτίζουν τον παράδεισο για να φέρει σε μας καρπούς.
Κανείς να μη εγκαταλείψει τον αγώνα, κανείς να μη καμφθεί, αγαπητοί, κανείς να μη λιποτακτήσει. Όλοι με προθυμία ριχτούμε στον αγώνα, με γενναιότητα ας πολεμήσουμε. Ας υπομείνουμε με γενναιοψυχία, ας παραταχθούμε εναντίον του εχθρού με ανδρεία. Διότι στο μέσον στέκεται εκείνος που θα δώσει το στεφάνι της νίκης, ο Χριστός, και θα μας προσφέρει τα βραβεία της νίκης.
Για τον πνευματικό αγώνα
Τι λέει λοιπόν; Επειδή αμαρτήσαμε μετά το βάπτισμα και επειδή με τα σφάλματά μας καταμολυνθήκαμε, δεν υπάρχει για μας ελπίδα σωτηρίας; δεν υπάρχει φάρμακο επιστροφής; Τα πάντα έχουν χαθεί, τα πάντα έχουν εξαφανιστεί, η μακροθυμία, η φιλανθρωπία, η ανεξικακία και η ευσπλαχνία;... Δεν υπάρχει άλλος δρόμος θεραπείας; Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να αποκτήσουμε πάλι ότι χάσαμε; Όσο εξαρτάται απο τις αμαρτωλές μας πράξεις δεν υπάρχει. Όσο όμως εξαρτάται απο την χρηστότητα και την ανείπωτη φιλανθρωπία του Θεού, υπάρχει τρόπος σωτηρίας. ποιός είναι λοιπόν αυτός; Η εξομολόγηση μετά απο ειλικρινή μετάνοια....Πως όμως να εξομολογηθώ; Μιμούμενος τον άσωτο και πέφτοντας στα πόδια του Κυρίου και κραυγάζοντας με καρδιά συντετριμμένη και με πνεύμα ταπεινώσεως: αμάρτησα στον ουρανό και ενώπιόν Σου, δέξαι με , Πατέρα, μετανοούντα...Πως να εξομολογηθώ; Ελεώντας τον φτωχό και τον ζητιάνο και συγχωρώντας του πλησίον τις αδικίες. Με αυτόν τον τρόπο η αμαρτία εξαλείφεται , έτσι καθαριζόμαστε απο τα σφάλματα...
Ας μη μιμηθούμε την αγνωμομσύνη των Ιουδαίων , αλλά ας ζηλέψουμε την ευγνωμοσύνη των παιδιών...Ας γίνουμε και εμείς σαν τα παιδιά... Ας γίνουμε παιδιά ως προς την κακία... Ας προσφέρουμε κλαδιά με καρπούς ελεημοσύνης στον Κύριο, για να εισέλθουμε στην αιώνια χαρά των δικαίων. Ας τον προϋπαντήσουμε στρώνοντας χιτώνες. Πως όμως να τους στώνουμε; με το να τους στώνουμε για τους φτωχούς· διότι Αυτός δέχεται για τον εαυτό του τις υπηρεσίες μας στους φτωχούς και μας λεει δυνατά: ότι κάνατε για τον καθένα απο αυτούς τους αδελφούς μου, σε μένα το έχετε κάνει. Ω φωνή αγαπημένη και θεϊκή: Σε μένα, λέει , στώνεις τα ρούχα σου, όταν μ’ αυτά τους φτωχούς ντύνεις, εμένα περιθάλπεις, όταν σ’ αυτους γλυκαίνεις που πικρούς πόνους του κρύου...
Για την σταυρική θυσία
Γιατί πεθαίνει όλα αυτά ο Δεσπότης του παντός; Για να αναβλύσει απο το Σταυρό του η σωτηρία για σένα, για να σε απαλλάξει απο την δουλεία του διαβόλου, για να σε αρπάξει απο την παλιά τυραννία. Αλλά εκείνος τα πάσχει αυτά, για να μας εξαγοράσει μια για πάντα, επειδή πουληθήκαμε στην αμαρτία, εμείς όμως αρχίζουμε πάλι να παραδίνουμε τους εαυτούς μας στις τόσο αισχρές και άθλιες ηδονές και στην τεμπελιά; Εκείνος μαστιγώνεται για να απομακρύνει τις μάστιγες των αμαρτιών απο πάνω μας και εμείς πάλις υποκλινώμαστε σ’ αυτές σαν σε καλους κυρίους; Εκείνος παραδίνει το σώμα Του στον θάνατο για να σώσει ζωή στην ψυχή μας, και εμείς εξαγριώνουμε το δικό μας σώμα με έκφυλες πράξεις και επιτρέπουμε σ’ αυτό να παλεμά και να ζητά το φόνεο της ψυχής; Εκείνος γεύεται τον θάνατο, για να μας χαρίσει την αθανασία, και εμείς φιλονεικούμε να καταπνίξουμε τους εαυτούς μας με τη θηλειά των παθών; Η γή σείεται, ο ήλιος σκοτινιάζει , το καταπέτασμα του ναού σχίζεται , γιατι βλέπει τον δεσπότη σταυρωμένο για χάρι μας, εμείς ίμως καθόλου δεν λυπούμαστε για τις αμαρτίες μας; Τα στοιχεία της γής αλλοιώνονται, και σε σένα δεν γίνεται καμιά μεταβολή προς το καλύτερο; Ούτε αυτά δεν σε παρακινούν σε μετάνοια, ούτε σε μαλακώνουν την πώρωσι της ψυχής σου;
Νηστεία απ’ το Θεό είναι μαζί με την στέρηση των τροφών και η απομάκρυση απο τις αμαρτίες, απ’ τον φθόνο , το μίσος, την συκοφαντία, και τα άλλα κακά. Νηστεύοντας όλα αυτά αυτός που κάνει πραγματική νηστεία που την υπολογίζει ο Θεός, οφείλει να φεύγει μακρυά με άλματα μ’ όλη του τη δύναμη και όλη του την γρηγοράδα και να μένει άκαμπτος και ασάλευτος στις διαβολικές επινοήσεις· αυτός όμως που ασκεί την στέρηση απο τα φαγητά και δεν τηρεί την εγκράτεια απο τα γνωστά πάθη, μοιάζει με εκείνον που ρίχνει γερά θεμέλια στο κτίσιμο του σπιτιού του, όμως κατοικεί μαζί με φίδια και σκορπιούς και έχιδνες σ’ αυτό. Διότι όπως στο σπίτι εκείνο το χτίσιμο των γερών θεμελίων γίνεται παγίδα θανατηφόρος σ’ αυτούς που πλησιάζουν,επειδή ρίχνουν ύπουλα το δηλητήριο τους τα ερπετά που έχουν εκεί φωλιάσει , έτσι και ο άνθρωπος εκείνος, που έχει θεμελιώσει στη νηστεία την διαφήμησή του απο τους ανθρώπους, μέσα του όμως προστατεύει τα πάθη, που μοιάζουν με θηρία, και γίνεται καταστρεπτικός στους ανθρώπους.
Νηστεύει τα φαγητά; Καλά κάνεις. Διότι αυτό είναι όπλο ενάντιο στα πάθη για εκείνους που ξέρουν βέβαια καλά να το χρησιμοποιούν. Νήστεψε και τον φθόνο, για να υπολογίζεται η νηστεία σου απ’ το Θεό σαν νηστεία και να μην είναι προσωπίδα κάτω απο την οποία καλύπτονται οι άλλες κακίες, έχοντας παραπέτασμα το πρόσχημα της ασιτίας. Νηστεύεις τα φαγητά; Νήστεψε και την κενοδοξία, νήστεψε την κατάκριση και την συκοφαντία.
Να αποφύγουμε την πλεονεξία, που προκαλέι την αδικία και εξορίζει την δικαιοσύνη, που απομακρύνει την αγάπη πρός τους αδελφούς και αγκαλιάζει την μισανθρωπία. Να αποφεύγουμε τα μεθύσια και την λαιμαργία, που είναι μητέρες της ακολασίας και της πορνείας... Ας αποφύγουμε τις ζήλιες και τις διαφωνίες και τις διαμάχες, που γεννούν επιβουλές και απο τις οποίες οι φόνοι προέρχονται, επειδή απο κακά σπέρματα φυτρώνουν κακα γεωργικά προϊόντα. Ας τα μισήσουε αυτά και ας τα φτύσουμε· ας αγαπήσουμε τις εντολές του Κυρίου και μ’ αυτές ας στολίσουμε τους εαυτούς μας. Ας εκτιμήσουμε την παρθενία, ας επιτύχουμε την πραότητα, ας διατηρήσουμε την αγάπη αναμεταξύ μας, ας φέρουμε στα σπίτια μας τη φιλοξενία, ας καρατήσουμε την εγκράτεια...
Για την ελεημοσύνη
Σπλαχνίσου τον φτωχό και μη τον διώξεις, όταν σε παρακαλεί. Φαντάσου την ασταμάτητη φωτιά( του πάθους) του πλούσιου και σβήσε την φωτιά της φιλαργυρίας μέσα σου· μη μαζέψεις το χέρι σου απο τον φτωχό, για να μη χάσεις, όταν θα παρακαλάς εκείνον που θα σε δροσίσει με μιά σταγόνα νερό στο δάχτυλό του. Κάνε μέτοχο της περιουσίας σου το φτωχό , για να μην ακούσεις: απέλαβες τα αγαθά σου , όταν ζούσες...Στάξε , όσο βρίσκεσαι σε τουτη τη ζωή ,σταγόνια συμπόνιας, για ν’ αναβλύζουν για σένα ποταμοί φιλανθρωπίας... Και αν είσαι εύπορος και έχεις χρήματα, δώσε στον στερημένο. Εάν έτσι συντηρείς τον εαυτό σου με την μέτρια δαπάνη και εάν τον έκανες σίγουρο με την αυτάρκεια, ώστε τίποτα απο τα περιττά ή απο τα πλεονάσματα να μην αποθηκεύεις, απο όσα εσύ απολαμβάνεις δώσε τροφή στον φτωχό, μάλλον όμως απ’ όσα εσύ τον εαυτό σου διατρέφεις, θρέψε και τον φωχό. Αυτόν που τρέμει απο το κρύο ντύσε με ρούχο· τον άστεγο δέξου στο σπίτι σου· στούς ξένους γίνε φιλόξενος, έχοντας στο νού σου την φιλοξενία του Αβραάμ και την ευλογία που ο Θεός του ανταπέδωσε...Αν όμως και αυτά σου λείπουν, δώσε ένα ποτήρι κρύο νερό· το δέχεται ο Χριστός απο σένα όχι λιγώτερο ευχάριστα απο τις πολυτελείς προσφορες των πλουσίων. Διότι όχι τον όγκο του δώρου, αλλά αφού ζυγίσει τον τρόπο της απόφασης, δέχεται την προθυμία ( ο Θεός). Μέχρι αυτό το σημείο απλώνει τα όρια της ελεημοσύνης (ο Θεός), μαλλόν όμως ουτε εδώ σταματα· αλλά εάν ακόμα και αυτο σου λείπει( το νερό) και σε παρακινεί για ελεημοσύνη η διάθεσή σου, επισκέψου τον φυλακισμένο, συμπάθησε με την καρδιά σου αυτόν που πάσχει, αναστέναξε απο την ψυχή σου για το δυστύχημα που έγινε, στάξε ένα δάκρυ για να δροσιστεί αυτός που υποφέρει. Διότι όταν αληθινά συμπάσχεις με τον πλησίον, πολλή παρηγοριά δίνεις σ΄ αυτόν που δυστυχεί...
Για την αγάπη
Αγαπητοί , ας φροντίζουμε για την αγάπη· αυτήν με βιασύνη ας επιδιώξουμε, αυτήν ας κάνουμε συγκάτοικο, αυτήν ας μεταφέρουμε μαζί μας στις αγορές , στις πόλεις, στις εημιές, στις αίθουσεςς των συνεδριάσεων, στα δικαστήρια· μάλλον όμως, ας την κρατάμε καλά την αγάπη, δεν θα βλέπουμε καθόλου δικαστήρια· δότι αυτή έχει γίνει πηγή μακριοθυμίας, χρηστότητος, επιείκειας, έλλειψης οργής, πραότητος, πίστεως, ελπίδας, υπομονής....Ας αγαπήσουμε ο ένας τον άλλον , αγαπητοί , για να διατηρήσουμε τα χαρίσμα τα που μας έχει δώσει ο Θεός, για να μην αχρηστεύσουμε την ομορφιά των αρετών. Ας αγαπήσουμε ο ένας τον άλλον για να αξιωθούμε και να γίνουμε και να ονομασθούμε παιδιά του Θεού, για να κληρονομήσουμε την βασιλεά των Ουρανών.
Για τη ματαιότητα της ζωής
Προσέχετε, αελφοί , και αντιληφθείτε πόσο τιποτένια είναι η ζωή μας και πόσο γρήγορα μαραίνεται ,διοτι με σκιά παρομοιάζεται και με όνειρα παραβάλλεται και δεν είναι απο τίποτα απ’ αυτά σταθερώτερη· διότι η εδώ ζωή αν και φαίνεται να παραμένει, όμως παρέρχεται, όταν όμως περάσει δεν επιστρέφει. Ας συλλογιστούμε τι είμαστε και πόσο καιρό θα ζήσουμε , που κατόν θα πάμε και πως θα ειπράξουμε τις ευθύνες γι’ αυτά που κάναμε στη ζωή μας και ας μην εξαρτάμε τους εαυτούς μας απο την παρούσα μόνο ζωή, αλλά και την μελλοντική ας θυμόμαστε. Θυμήσου , λέει , ο προφήτης, τα μακρυνά γηρατειά σου και δεν θα αμρτήσεις ποτέ, ας βάλουμε μυαλό και ας μελετήσουμε τον θάνατο πρίν πεθάνουμε , για να ζήσουμε μέτα τον θάνατο ύπνο τίμιο κοντά στον Κύριο μας...Όσο στέκεται το πανηγύρι, με βιασύνη ας αγωνιστούμε για να έχουμε έτοιμα τα εφόδια της πορείας μας. Πολύ και μεγάλη είναι η ανάγκη των εφοδίων και η προσπάθεια με την οποία θα μπορέσουμε να εμπορευθούμε αυτά είναι χωρίς ταλαιπωρίες· δεν χρειάζονται περισσότροι κόποι, ούτε κοπιαστικός και μακρύς δρόμος, ούτε χρειάζεται να πλεύσουμε στο αμέτρητο πέλαγος της θάλασσας...δικά μας είναι τα κέρδη της προσπάθειας, σε μας είναι η πηγή των δακρύων που τρέχουν στα μάγουλά μας, λούζουν με λαμπρότητα την ψυχή και ποτίζουν τον παράδεισο για να φέρει σε μας καρπούς.
Κανείς να μη εγκαταλείψει τον αγώνα, κανείς να μη καμφθεί, αγαπητοί, κανείς να μη λιποτακτήσει. Όλοι με προθυμία ριχτούμε στον αγώνα, με γενναιότητα ας πολεμήσουμε. Ας υπομείνουμε με γενναιοψυχία, ας παραταχθούμε εναντίον του εχθρού με ανδρεία. Διότι στο μέσον στέκεται εκείνος που θα δώσει το στεφάνι της νίκης, ο Χριστός, και θα μας προσφέρει τα βραβεία της νίκης.
Για τον πνευματικό αγώνα
Τι λέει λοιπόν; Επειδή αμαρτήσαμε μετά το βάπτισμα και επειδή με τα σφάλματά μας καταμολυνθήκαμε, δεν υπάρχει για μας ελπίδα σωτηρίας; δεν υπάρχει φάρμακο επιστροφής; Τα πάντα έχουν χαθεί, τα πάντα έχουν εξαφανιστεί, η μακροθυμία, η φιλανθρωπία, η ανεξικακία και η ευσπλαχνία;... Δεν υπάρχει άλλος δρόμος θεραπείας; Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να αποκτήσουμε πάλι ότι χάσαμε; Όσο εξαρτάται απο τις αμαρτωλές μας πράξεις δεν υπάρχει. Όσο όμως εξαρτάται απο την χρηστότητα και την ανείπωτη φιλανθρωπία του Θεού, υπάρχει τρόπος σωτηρίας. ποιός είναι λοιπόν αυτός; Η εξομολόγηση μετά απο ειλικρινή μετάνοια....Πως όμως να εξομολογηθώ; Μιμούμενος τον άσωτο και πέφτοντας στα πόδια του Κυρίου και κραυγάζοντας με καρδιά συντετριμμένη και με πνεύμα ταπεινώσεως: αμάρτησα στον ουρανό και ενώπιόν Σου, δέξαι με , Πατέρα, μετανοούντα...Πως να εξομολογηθώ; Ελεώντας τον φτωχό και τον ζητιάνο και συγχωρώντας του πλησίον τις αδικίες. Με αυτόν τον τρόπο η αμαρτία εξαλείφεται , έτσι καθαριζόμαστε απο τα σφάλματα...
Ας μη μιμηθούμε την αγνωμομσύνη των Ιουδαίων , αλλά ας ζηλέψουμε την ευγνωμοσύνη των παιδιών...Ας γίνουμε και εμείς σαν τα παιδιά... Ας γίνουμε παιδιά ως προς την κακία... Ας προσφέρουμε κλαδιά με καρπούς ελεημοσύνης στον Κύριο, για να εισέλθουμε στην αιώνια χαρά των δικαίων. Ας τον προϋπαντήσουμε στρώνοντας χιτώνες. Πως όμως να τους στώνουμε; με το να τους στώνουμε για τους φτωχούς· διότι Αυτός δέχεται για τον εαυτό του τις υπηρεσίες μας στους φτωχούς και μας λεει δυνατά: ότι κάνατε για τον καθένα απο αυτούς τους αδελφούς μου, σε μένα το έχετε κάνει. Ω φωνή αγαπημένη και θεϊκή: Σε μένα, λέει , στώνεις τα ρούχα σου, όταν μ’ αυτά τους φτωχούς ντύνεις, εμένα περιθάλπεις, όταν σ’ αυτους γλυκαίνεις που πικρούς πόνους του κρύου...
Για την σταυρική θυσία
Γιατί πεθαίνει όλα αυτά ο Δεσπότης του παντός; Για να αναβλύσει απο το Σταυρό του η σωτηρία για σένα, για να σε απαλλάξει απο την δουλεία του διαβόλου, για να σε αρπάξει απο την παλιά τυραννία. Αλλά εκείνος τα πάσχει αυτά, για να μας εξαγοράσει μια για πάντα, επειδή πουληθήκαμε στην αμαρτία, εμείς όμως αρχίζουμε πάλι να παραδίνουμε τους εαυτούς μας στις τόσο αισχρές και άθλιες ηδονές και στην τεμπελιά; Εκείνος μαστιγώνεται για να απομακρύνει τις μάστιγες των αμαρτιών απο πάνω μας και εμείς πάλις υποκλινώμαστε σ’ αυτές σαν σε καλους κυρίους; Εκείνος παραδίνει το σώμα Του στον θάνατο για να σώσει ζωή στην ψυχή μας, και εμείς εξαγριώνουμε το δικό μας σώμα με έκφυλες πράξεις και επιτρέπουμε σ’ αυτό να παλεμά και να ζητά το φόνεο της ψυχής; Εκείνος γεύεται τον θάνατο, για να μας χαρίσει την αθανασία, και εμείς φιλονεικούμε να καταπνίξουμε τους εαυτούς μας με τη θηλειά των παθών; Η γή σείεται, ο ήλιος σκοτινιάζει , το καταπέτασμα του ναού σχίζεται , γιατι βλέπει τον δεσπότη σταυρωμένο για χάρι μας, εμείς ίμως καθόλου δεν λυπούμαστε για τις αμαρτίες μας; Τα στοιχεία της γής αλλοιώνονται, και σε σένα δεν γίνεται καμιά μεταβολή προς το καλύτερο; Ούτε αυτά δεν σε παρακινούν σε μετάνοια, ούτε σε μαλακώνουν την πώρωσι της ψυχής σου;
Αγία Ματρώνα Μοσχας
Νουθεσίες γενικού χαρακτήρα
Αγία Ματρώνα της Μόσχας: Νουθεσίες γενικού χαρακτήρα.
Δίδασκε να μην κατακρίνει κανείς τον πλησίον του. ‘‘ Γιατί να κατακρίνουμε τους άλλους;’’- έλεγε. ‘‘Να σκέφτεσαι πιο πολύ τον εαυτό σου. κάθε προβατάκι θα κρεμασθεί απ’ τη δικιά του ουρίτσα. Με τις ξένες ουρίτσες τι δουλειά έχεις;’’. Έλεγε να εμπιστεύεται κανείς στο θέλημα του Θεού. Να ζεί με προσευχή . Νουθετούσε να υπομένει κανείς τις θλίψεις. Να κάνει συχνά το σταυρό του, να σφραγίζει επίσης με τον Τίμιο Σταυρό και τα πράγματα γύρω του. Συνιστούσε συχνή Μετάληψη των Αχράντων Μυστηρίων . Έλεγε: ‘‘Να θωρακίζεται κανείς με τον Τίμιο Σταυρό , με προσευχή , με Αγιασμό, με συχνή Θεία Μετάληψη…Να έχετε μπροστά στις εικόνες αναμμένα κανδήλια’’.
Επίσης δίδασκε να αγαπάει κανείς τους γέρους και ασθενείς. ‘‘Άμα άνθρωποι γεροί , άρρωστοι ή εκείνοι που χάσανε τα μυαλά τους σας λένε κάτι δυσάρεστο ή προσβλητικό, μην τους ακούτε, αλλά απλώς να τους βοηθάτε. Με όλη την επιμέλεια πρέπει να βοηθά κανείς τους αρρώστους και να τους συγχωράει ό,τι και να του πούν , ό, τι και να κάνουν’’.
Η Ματρώνα έλεγε να μη δίνει κανείς σημασία στα όνειρα: ‘‘ Μην τα προσέχεις, γίνονται και απ’ τον πειρασμό, για να στενοχωρήσουν τον άνθρωπο, να τον μπερδέψουν με λογισμούς’’.
Έλεγε να μη τρέχει συνέχεια κανείς σε διάφορους πνευματικούς, γυρεύοντας Στάρετς και διορατικούς. ‘‘Όταν τρέχει κανείς σε πολλούς πατέρες, μπορεί να χάσει την πνευματική οδό και τη σωστή κατεύθυνση στη ζωή’’. ‘‘ Ο κόσμος, -έλεγε πάλι- , ‘‘εν τω πονηρώ και εν τη πλάνη κείται’’. ‘‘Εάν πάτε σ’ ένα γέροντα ή ιερέα να συμβουλευθείτε, να προσεύχεστε να τον φωτίσει ο Θεός να σας δώσει σωστή συμβουλή’’. Έλεγε να μην ενδιαφέρεται κανείς για την προσωπική ζωή των ιερέων. Σ’ αυτούς, που επιθυμούν τη χριστιανική τελειότητα συνιστούσε να μη διακρίνονται από τους άλλου με την εξωτερική τους εμφάνιση, όπως λ.χ. με μαύρα ρούχα κλπ. ‘‘ Όταν είσαι στην Εκκλησία , μην κοιτάς κανένα. Να προσεύχεσαι με κλειστά μάτια ή να κοιτάς σε κάποια εικόνα’’.
Έλεγε ότι το να βάφονται οι γυναίκες και γενικώς να χρησιμοποιούν διάφορα φταισίδια είναι μεγάλη αμαρτία, επειδή ο άνθρωπος χαλάει και καταστρέφει την ανθρώπινη μορφή, αποκτάει αυτό που δεν του είχε δώσει ο Θεός, διαστρέφει τη φυσική ομορφιά και όλα αυτά οδηγούν στη διαφθορά.
Στις πιστές κοπέλες η Ματρώνα έλεγε: ‘‘ Σε σας, τις κοπέλες, ο Θεός όλα θα τα συγχωρέσει, εάν θα αφοσιωθείτε σ’ Αυτόν. Αυτή που αποφασίζει να μην παντρευτεί , πρέπει να κρατήσει την αγνότητα της μέχρι το τέλος. Γι’ αυτό ο Θεός θα της δώσει στεφάνι.
Η Ματρώνουσκα δίδασκε: ‘‘Πλησιάσει πειρασμός; Πρέπει οπωσδήποτε να προσεύχεστε. Αδικοχαμένος γίνεται κανείς, όταν ζεί χωρίς προσευχή. Ο εχθρός κάθεται στον αριστερό μας ώμο και στο δεξιό ο Άγγελος. Έχουν και ο ένας και ο άλλος το δικό τους βιβλίο. Στο ένα γράφονται οι αμαρτίες μας, στο άλλο τα καλά μας έργα’’. ‘‘Πιο συχνά,- έλεγε-, να κάνετε το σταυρό σας. Ο σταυρός είναι κλειδαριά, όπως και της πόρτας’’. Συμβούλευε να μην ξεχνά κανείς να σταυρώνει το φαγητό. ‘‘ Να καταφεύγετε στη σωστική και προστατευτική δύναμη του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού’’.,-έλεγε.
Για τους τους μάγους είχε τη γνώμη∙ ‘‘ Δεν υπάρχει σωτηρία, αν δεν μετανοήσουν , γι’ αυτούς που εκουσίως έγιναν σύμμαχοι της δυνάμεως του πονηρού , αφού ασχολήθηκαν με τα μάγια. Δεν κάνει να ζητά κανείς βοήθεια από τις μάγισσες. Μπορεί να σου θεραπεύσουν φαινομενικά κάποιο σωματικό όργανο, αλλά θα σου βλάψουν την ψυχή.
Η Μάτουσκα πολλές φορές φανέρωνε στους δικούς της ότι μάχεται με τους μάγους, με τις πονηρές δυνάμεις, ότι αοράτως τους πολεμάει. Μία φορά ήρθε ένας γέρος , ευπαρουσίαστος και σεβάσμιος, με γένια. Έπεσε μπροστά της, γονυπετής, όλα δάκρυα και της είπε: ‘ Πεθαίνει ο μοναχογιός μου. ‘’Η Αγία έγειρε προς αυτόν και τον ερώτησε χαμηλόφωνα: ‘‘ Και συ τι μάγια του έχεις κάνει; Για να πεθάνει ή όχι;’’ ‘‘Για να πεθάνει’’,- απάντησε αυτός. ‘‘Φύγε, φύγε από ένα,- του λέγει η Μάτουσκα-, τότε γιατί ήρθες σε μένα;’’. και όταν έφυγε είπε: ‘‘Οι μάγοι γνωρίζουν το Θεό! Μακάρι κι εσείς να κάνετε τέτοια προσευχή σας εκείνους , όταν μετανοημένοι εκλιπαρούν από το Θεό συγχώρεση για το κακό που έκαναν!’’.
Η γενική απομάκρυνση από το Θεό, η μαχητική αθεΐα, η αύξηση της αποξένωσης και της έχθρας μεταξύ των ανθρώπων, η απόρριψη της πίστεως και της παραδόσεως, η αμαρτωλή και αμετανόητη ζωή προκάλεσαν σε εκατομμύρια ψυχές σοβαρές πνευματικές ζημιές.
Τις μέρες που γίνονταν μαζικές κομμουνιστικές διαδηλώσεις , η Αγία παρακαλούσε όλους να μη βγαίνουν έξω, να κλείνουν πόρτες , παράθυρα και φεγγίτες, επειδή , όπως έλεγε, τα στίφη των δαιμόνων καταλαμβάνουν όλο το χώρο. Ίσως η Μάτουσκα, που πολλές φορές μιλούσε αλληγορικά, ήθελε με αυτά τα λόγια α υπενθυμίσει την ανάγκη να έχει κανείς κλειστά τα παράθυρα της ψυχής, όπως ονομάζουν οι Πατέρες τις αισθήσεις του ανθρώπου.
Κάποτε η Ζ. Ζδάνοβα τη ρώτησε για τα χρόνια του ‘‘μαχητικού αθεϊσμού’’. ‘‘Πως επέτρεψε ο Θεός να κλείσουν και να καταγκρεμίσουν τόσους ναούς;’’. Η αγία απάντησε: ‘‘Αυτό ήταν το θέλημα του Θεού. Ο αριθμός των ναών ελαττώθηκε , επειδή οι πιστοί θα είναι ολίγοι , δε να υπάρχουν και ιερείς γι’ αυτές τι εκκλησίες’’. ‘‘Μα γιατί κανένας δεν αγωνίζεται;’’ Ερώτησε η Ζηναΐδα . ‘‘ Ο λαός είναι υπνωτισμένος, έχει χάσει τα νερά του. Μία φοβερή δαιμονική δύναμη μπήκε σε δράση. Βρίσκεται στον αέρα, διεισδύει παντού. Παλιά κατοικούσε στα έλη και τα πυκνά δάση, επειδή οι άνθρωπο εκκλησιάζονταν, φορούσαν το σταυρό. Τα σπίτια ήταν προστατευμένα από τις εικόνες, τα κανδήλια, τον αγιασμό. Τα δαιμόνια πετούσαν από δίπλα και δεν μπαίνανε μέσα σ’ αυτά τα σπίτια. Σήμερα όμως έχουν γίνει κατοικητήριο των δαιμόνων και οι ίδιοι οι άνθρωποι για την απιστία τους και την απομάκρυνσή τους από το Θεό’’.
Διαβάζοντας τους δαιμονισμένους, προσευχόμενη για κάθε προσερχόμενο, παρηγορώντας τις θλίψεις του κόσμου, η Μάτουσκα κουραζόταν τόσο πολύ που προς το τέλος της ημέρας δεν μπορούσε ούτε να μιλήσει με τους δικούς της, και μόνο σιγά αναστέναζε, ακουμπώντας το κεφάλι στην παλάμη της. Η εσωτερική , πνευματική της ζωή έμεινε μυστήριο ακόμα και για τους οικείου της, μερικοί , θέλοντας να μάθουν για την πνευματική της ζωή, την παρακολουθούσαν τις νύχτες. Μια κοπέλα είδε ότι όλη τη νύχτα προσευχόταν και έκανε μετάνοιες. Από τους συχνούς σταυρούς δημιουργήθηκε στο μέτωπό της Αγίας ένα λακκάκι- το ίχνος των δακτύλων της. Το σταυρό της τον έκανε βραδέως, με θέρμη, τα δακτυλάκια της ψάχνανε το λακκάκι.
Η Αγία Ματρώνα της Μόσχας.
Εκδόσεις ‘’ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΚΥΨΕΛΗ’’
Μετάφραση από τη Ρωσική
Δορυμέδοντος ιερομονάχου.
Ανακηρύχθηκε Αγία στις 2 Μαΐου 1999, με απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Ρωσικής Εκκλησίας.
Η Αγία Ματρώνα ήταν ανάπηρη και εκ γενετής τυφλή.
Αγία Ματρώνα της Μόσχας: Νουθεσίες γενικού χαρακτήρα.
Δίδασκε να μην κατακρίνει κανείς τον πλησίον του. ‘‘ Γιατί να κατακρίνουμε τους άλλους;’’- έλεγε. ‘‘Να σκέφτεσαι πιο πολύ τον εαυτό σου. κάθε προβατάκι θα κρεμασθεί απ’ τη δικιά του ουρίτσα. Με τις ξένες ουρίτσες τι δουλειά έχεις;’’. Έλεγε να εμπιστεύεται κανείς στο θέλημα του Θεού. Να ζεί με προσευχή . Νουθετούσε να υπομένει κανείς τις θλίψεις. Να κάνει συχνά το σταυρό του, να σφραγίζει επίσης με τον Τίμιο Σταυρό και τα πράγματα γύρω του. Συνιστούσε συχνή Μετάληψη των Αχράντων Μυστηρίων . Έλεγε: ‘‘Να θωρακίζεται κανείς με τον Τίμιο Σταυρό , με προσευχή , με Αγιασμό, με συχνή Θεία Μετάληψη…Να έχετε μπροστά στις εικόνες αναμμένα κανδήλια’’.
Επίσης δίδασκε να αγαπάει κανείς τους γέρους και ασθενείς. ‘‘Άμα άνθρωποι γεροί , άρρωστοι ή εκείνοι που χάσανε τα μυαλά τους σας λένε κάτι δυσάρεστο ή προσβλητικό, μην τους ακούτε, αλλά απλώς να τους βοηθάτε. Με όλη την επιμέλεια πρέπει να βοηθά κανείς τους αρρώστους και να τους συγχωράει ό,τι και να του πούν , ό, τι και να κάνουν’’.
Η Ματρώνα έλεγε να μη δίνει κανείς σημασία στα όνειρα: ‘‘ Μην τα προσέχεις, γίνονται και απ’ τον πειρασμό, για να στενοχωρήσουν τον άνθρωπο, να τον μπερδέψουν με λογισμούς’’.
Έλεγε να μη τρέχει συνέχεια κανείς σε διάφορους πνευματικούς, γυρεύοντας Στάρετς και διορατικούς. ‘‘Όταν τρέχει κανείς σε πολλούς πατέρες, μπορεί να χάσει την πνευματική οδό και τη σωστή κατεύθυνση στη ζωή’’. ‘‘ Ο κόσμος, -έλεγε πάλι- , ‘‘εν τω πονηρώ και εν τη πλάνη κείται’’. ‘‘Εάν πάτε σ’ ένα γέροντα ή ιερέα να συμβουλευθείτε, να προσεύχεστε να τον φωτίσει ο Θεός να σας δώσει σωστή συμβουλή’’. Έλεγε να μην ενδιαφέρεται κανείς για την προσωπική ζωή των ιερέων. Σ’ αυτούς, που επιθυμούν τη χριστιανική τελειότητα συνιστούσε να μη διακρίνονται από τους άλλου με την εξωτερική τους εμφάνιση, όπως λ.χ. με μαύρα ρούχα κλπ. ‘‘ Όταν είσαι στην Εκκλησία , μην κοιτάς κανένα. Να προσεύχεσαι με κλειστά μάτια ή να κοιτάς σε κάποια εικόνα’’.
Έλεγε ότι το να βάφονται οι γυναίκες και γενικώς να χρησιμοποιούν διάφορα φταισίδια είναι μεγάλη αμαρτία, επειδή ο άνθρωπος χαλάει και καταστρέφει την ανθρώπινη μορφή, αποκτάει αυτό που δεν του είχε δώσει ο Θεός, διαστρέφει τη φυσική ομορφιά και όλα αυτά οδηγούν στη διαφθορά.
Στις πιστές κοπέλες η Ματρώνα έλεγε: ‘‘ Σε σας, τις κοπέλες, ο Θεός όλα θα τα συγχωρέσει, εάν θα αφοσιωθείτε σ’ Αυτόν. Αυτή που αποφασίζει να μην παντρευτεί , πρέπει να κρατήσει την αγνότητα της μέχρι το τέλος. Γι’ αυτό ο Θεός θα της δώσει στεφάνι.
Η Ματρώνουσκα δίδασκε: ‘‘Πλησιάσει πειρασμός; Πρέπει οπωσδήποτε να προσεύχεστε. Αδικοχαμένος γίνεται κανείς, όταν ζεί χωρίς προσευχή. Ο εχθρός κάθεται στον αριστερό μας ώμο και στο δεξιό ο Άγγελος. Έχουν και ο ένας και ο άλλος το δικό τους βιβλίο. Στο ένα γράφονται οι αμαρτίες μας, στο άλλο τα καλά μας έργα’’. ‘‘Πιο συχνά,- έλεγε-, να κάνετε το σταυρό σας. Ο σταυρός είναι κλειδαριά, όπως και της πόρτας’’. Συμβούλευε να μην ξεχνά κανείς να σταυρώνει το φαγητό. ‘‘ Να καταφεύγετε στη σωστική και προστατευτική δύναμη του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού’’.,-έλεγε.
Για τους τους μάγους είχε τη γνώμη∙ ‘‘ Δεν υπάρχει σωτηρία, αν δεν μετανοήσουν , γι’ αυτούς που εκουσίως έγιναν σύμμαχοι της δυνάμεως του πονηρού , αφού ασχολήθηκαν με τα μάγια. Δεν κάνει να ζητά κανείς βοήθεια από τις μάγισσες. Μπορεί να σου θεραπεύσουν φαινομενικά κάποιο σωματικό όργανο, αλλά θα σου βλάψουν την ψυχή.
Η Μάτουσκα πολλές φορές φανέρωνε στους δικούς της ότι μάχεται με τους μάγους, με τις πονηρές δυνάμεις, ότι αοράτως τους πολεμάει. Μία φορά ήρθε ένας γέρος , ευπαρουσίαστος και σεβάσμιος, με γένια. Έπεσε μπροστά της, γονυπετής, όλα δάκρυα και της είπε: ‘ Πεθαίνει ο μοναχογιός μου. ‘’Η Αγία έγειρε προς αυτόν και τον ερώτησε χαμηλόφωνα: ‘‘ Και συ τι μάγια του έχεις κάνει; Για να πεθάνει ή όχι;’’ ‘‘Για να πεθάνει’’,- απάντησε αυτός. ‘‘Φύγε, φύγε από ένα,- του λέγει η Μάτουσκα-, τότε γιατί ήρθες σε μένα;’’. και όταν έφυγε είπε: ‘‘Οι μάγοι γνωρίζουν το Θεό! Μακάρι κι εσείς να κάνετε τέτοια προσευχή σας εκείνους , όταν μετανοημένοι εκλιπαρούν από το Θεό συγχώρεση για το κακό που έκαναν!’’.
Η γενική απομάκρυνση από το Θεό, η μαχητική αθεΐα, η αύξηση της αποξένωσης και της έχθρας μεταξύ των ανθρώπων, η απόρριψη της πίστεως και της παραδόσεως, η αμαρτωλή και αμετανόητη ζωή προκάλεσαν σε εκατομμύρια ψυχές σοβαρές πνευματικές ζημιές.
Τις μέρες που γίνονταν μαζικές κομμουνιστικές διαδηλώσεις , η Αγία παρακαλούσε όλους να μη βγαίνουν έξω, να κλείνουν πόρτες , παράθυρα και φεγγίτες, επειδή , όπως έλεγε, τα στίφη των δαιμόνων καταλαμβάνουν όλο το χώρο. Ίσως η Μάτουσκα, που πολλές φορές μιλούσε αλληγορικά, ήθελε με αυτά τα λόγια α υπενθυμίσει την ανάγκη να έχει κανείς κλειστά τα παράθυρα της ψυχής, όπως ονομάζουν οι Πατέρες τις αισθήσεις του ανθρώπου.
Κάποτε η Ζ. Ζδάνοβα τη ρώτησε για τα χρόνια του ‘‘μαχητικού αθεϊσμού’’. ‘‘Πως επέτρεψε ο Θεός να κλείσουν και να καταγκρεμίσουν τόσους ναούς;’’. Η αγία απάντησε: ‘‘Αυτό ήταν το θέλημα του Θεού. Ο αριθμός των ναών ελαττώθηκε , επειδή οι πιστοί θα είναι ολίγοι , δε να υπάρχουν και ιερείς γι’ αυτές τι εκκλησίες’’. ‘‘Μα γιατί κανένας δεν αγωνίζεται;’’ Ερώτησε η Ζηναΐδα . ‘‘ Ο λαός είναι υπνωτισμένος, έχει χάσει τα νερά του. Μία φοβερή δαιμονική δύναμη μπήκε σε δράση. Βρίσκεται στον αέρα, διεισδύει παντού. Παλιά κατοικούσε στα έλη και τα πυκνά δάση, επειδή οι άνθρωπο εκκλησιάζονταν, φορούσαν το σταυρό. Τα σπίτια ήταν προστατευμένα από τις εικόνες, τα κανδήλια, τον αγιασμό. Τα δαιμόνια πετούσαν από δίπλα και δεν μπαίνανε μέσα σ’ αυτά τα σπίτια. Σήμερα όμως έχουν γίνει κατοικητήριο των δαιμόνων και οι ίδιοι οι άνθρωποι για την απιστία τους και την απομάκρυνσή τους από το Θεό’’.
Διαβάζοντας τους δαιμονισμένους, προσευχόμενη για κάθε προσερχόμενο, παρηγορώντας τις θλίψεις του κόσμου, η Μάτουσκα κουραζόταν τόσο πολύ που προς το τέλος της ημέρας δεν μπορούσε ούτε να μιλήσει με τους δικούς της, και μόνο σιγά αναστέναζε, ακουμπώντας το κεφάλι στην παλάμη της. Η εσωτερική , πνευματική της ζωή έμεινε μυστήριο ακόμα και για τους οικείου της, μερικοί , θέλοντας να μάθουν για την πνευματική της ζωή, την παρακολουθούσαν τις νύχτες. Μια κοπέλα είδε ότι όλη τη νύχτα προσευχόταν και έκανε μετάνοιες. Από τους συχνούς σταυρούς δημιουργήθηκε στο μέτωπό της Αγίας ένα λακκάκι- το ίχνος των δακτύλων της. Το σταυρό της τον έκανε βραδέως, με θέρμη, τα δακτυλάκια της ψάχνανε το λακκάκι.
Η Αγία Ματρώνα της Μόσχας.
Εκδόσεις ‘’ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΚΥΨΕΛΗ’’
Μετάφραση από τη Ρωσική
Δορυμέδοντος ιερομονάχου.
Ανακηρύχθηκε Αγία στις 2 Μαΐου 1999, με απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Ρωσικής Εκκλησίας.
Η Αγία Ματρώνα ήταν ανάπηρη και εκ γενετής τυφλή.
Παπα-Νικόλας Πλανάς.
Μια αθηναϊκή οικογένεια είχε παιδί στο εκστρατευτικό σώμα που πήγε στην Κριμαία. Είχαν τρία ολόκληρα χρόνια να επικοινωνήσουν μαζί του και δεν ήξεραν αν ζει ή αν πέθανε. Ρώτησαν παντού, αλλά από πουθενά δεν μπόρεσαν να μάθουν τίποτε. Άκουσαν για τον παπα-Νικόλα τον Πλανά και κατέφυγαν σ’ αυτόν. Του διεκτραγώδησαν τον πόνο τους. Εκείνος τους είπε:
-Ελάτε αύριο, να σας πω.
Σε τέτοιες περιπτώσεις αγρυπνούσε προσευχόμενος. Πήγαν την επόμενη μέρα γεμάτοι αγωνία. Και τους λέει:
-Ζεί το παιδί σας. Στο τέλος της εβδομάδας θα έχετε γράμμα του και τον άλλο μήνα θα δείτε και τον ίδιο!
Όπως τους τα είπε, έτσι και συνέβησαν. Μετά τον ερχομό του στρατευμένου παιδιού ολόκληρη η οικογένεια ζήτησε να ευλογηθεί από τον ταπεινό ιερέα.
--
Η χαρά του και η ζωή του ήτανε να λατρεύει τον Θεό «ημέρας και νυκτός», να κάνει λειτουργίες, αγρυπνίες, εσπερινούς, παρακλήσεις, αγιασμούς, ευχέλαια, μνημόσυνα. Έξω απ’ αυτά, ζωή και ευτυχία δεν υπήρχε για τον γέροντα , για τον «παππού», για τον παπα-Νικόλα…
Όλη η έγνοια και η φροντίδα του γέροντα ήτανε η σωτηρία των προβάτων . τα πονούσε , επειδή δεν ήτανε «ο μισθωτός» που αφήνει τα πρόβατα και φεύγει… Με τα χρήματα α δεν είχε καμιά συνάφεια. Ό,τι του δίνανε για να λειτουργήσει και για να μνημονέψει, από το ένα χέρι τα’ παίρνε και από τ’ άλλο τα έδινε.
Επί 50χρόνια δεν ήξερε τι θα πει πρωινό ρόφημα, ή μεσημεριανός ύπνος! Τις καλοκαιρινές ώρας, που ο κόσμος ησυχάζει , έστω και μια ώρα, αυτός μνημόνευε τα ατελείωτα ονόματα των χριστιανών.
…Υπεραγαπούσε τους ενορίτες του, τους συλλειτουργούς του, τους επιτρόπους και δεν απεσπάτο εντελώς από το Ναό , γιατί δεν υπέφερε να είναι μακριά από την αγάπη τους.
Γράφει ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης , που τον γνώρισε και έψαλλε πολλές φορές στις αγρυπνίες.
«Μεταξύ των υπαρχόντων ιερέων υπάρχουσιν ακόμη πολλοί ενάρετοι και αγαθοί , εις τας πόλεις και εις τας χωρία…
Είναι τύποι λαϊκοί , ωφέλιμοι , σεβάσμιοι. Ας μην εκφωνούσι λόγους. Ηξεύρουσιν αυτοί άλλον τρόπον πώς να διδάσκωσι το ποίμνιον. Γνωρίζω έναν εις τας Αθήνας. Είναι ο ταπεινότερος των ιερέων και ο απλοϊκότερος των ανθρώπων…Εις κάθε προσκομιδήν μνημονεύει δύο ή τρείς χιλιλάδας ονόματα. Δεν βραδύνει ποτέ. Η προσκομιδή παρ’ αυτώ διαρκεί δύο ώρας. Η Λειτουργία άλλας δύο. Εις την απόλυσιν της Λειτουργίας, όσα κομμάτια έχει εντός του ιερού , από πρόσφορα ή αρτοκλασίαν , τα μοιράζει όλα εις όσους τύχουν. Δεν κρατεί σχεδόν τίποτε.»
-Ελάτε αύριο, να σας πω.
Σε τέτοιες περιπτώσεις αγρυπνούσε προσευχόμενος. Πήγαν την επόμενη μέρα γεμάτοι αγωνία. Και τους λέει:
-Ζεί το παιδί σας. Στο τέλος της εβδομάδας θα έχετε γράμμα του και τον άλλο μήνα θα δείτε και τον ίδιο!
Όπως τους τα είπε, έτσι και συνέβησαν. Μετά τον ερχομό του στρατευμένου παιδιού ολόκληρη η οικογένεια ζήτησε να ευλογηθεί από τον ταπεινό ιερέα.
--
Η χαρά του και η ζωή του ήτανε να λατρεύει τον Θεό «ημέρας και νυκτός», να κάνει λειτουργίες, αγρυπνίες, εσπερινούς, παρακλήσεις, αγιασμούς, ευχέλαια, μνημόσυνα. Έξω απ’ αυτά, ζωή και ευτυχία δεν υπήρχε για τον γέροντα , για τον «παππού», για τον παπα-Νικόλα…
Όλη η έγνοια και η φροντίδα του γέροντα ήτανε η σωτηρία των προβάτων . τα πονούσε , επειδή δεν ήτανε «ο μισθωτός» που αφήνει τα πρόβατα και φεύγει… Με τα χρήματα α δεν είχε καμιά συνάφεια. Ό,τι του δίνανε για να λειτουργήσει και για να μνημονέψει, από το ένα χέρι τα’ παίρνε και από τ’ άλλο τα έδινε.
Επί 50χρόνια δεν ήξερε τι θα πει πρωινό ρόφημα, ή μεσημεριανός ύπνος! Τις καλοκαιρινές ώρας, που ο κόσμος ησυχάζει , έστω και μια ώρα, αυτός μνημόνευε τα ατελείωτα ονόματα των χριστιανών.
…Υπεραγαπούσε τους ενορίτες του, τους συλλειτουργούς του, τους επιτρόπους και δεν απεσπάτο εντελώς από το Ναό , γιατί δεν υπέφερε να είναι μακριά από την αγάπη τους.
Γράφει ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης , που τον γνώρισε και έψαλλε πολλές φορές στις αγρυπνίες.
«Μεταξύ των υπαρχόντων ιερέων υπάρχουσιν ακόμη πολλοί ενάρετοι και αγαθοί , εις τας πόλεις και εις τας χωρία…
Είναι τύποι λαϊκοί , ωφέλιμοι , σεβάσμιοι. Ας μην εκφωνούσι λόγους. Ηξεύρουσιν αυτοί άλλον τρόπον πώς να διδάσκωσι το ποίμνιον. Γνωρίζω έναν εις τας Αθήνας. Είναι ο ταπεινότερος των ιερέων και ο απλοϊκότερος των ανθρώπων…Εις κάθε προσκομιδήν μνημονεύει δύο ή τρείς χιλιλάδας ονόματα. Δεν βραδύνει ποτέ. Η προσκομιδή παρ’ αυτώ διαρκεί δύο ώρας. Η Λειτουργία άλλας δύο. Εις την απόλυσιν της Λειτουργίας, όσα κομμάτια έχει εντός του ιερού , από πρόσφορα ή αρτοκλασίαν , τα μοιράζει όλα εις όσους τύχουν. Δεν κρατεί σχεδόν τίποτε.»
H Αγία Καλλιόπη
Η Αγία Καλλιόπη, έζησε στα μέσα του 3ου μ.Χ. αι., στα χρόνια του αυτοκράτορα Δεκίου. Διακρινόταν για τη φυσική της ομορφιά, αλλά και τα πλούσια ψυχικά και πνευματικά χαρίσματά της. Απέρριπτε μετά βδελυγμίας κάθε πρόταση γάμου γιατί είχε αφιερώσει τη ζωή της στο Χριστό, τη διδασκαλία του Θείου Λόγου Του και τη διακονία και παραμυθία των ασθενών και πασχόντων αδελφών της. Στο φοβερό διωγμό πού εξαπέλυσε ο φοβερός διώκτης των χριστιανών Δέκιος, η Καλλιόπη συνελήφθη και οδηγήθηκε μπροστά στον τοπικό άρχοντα, ο οποίος θαύμασε την ομορφιά της, προσπάθησε με διάφορες κολακείες και υποσχέσεις να την δελεάσει και να την σύρει στην ανόσια ζωή των ψυχοφθόρων ηδονών και τής μισερής ειδωλολατρίας. όμως η Αγία με ηρωική σταθερότητα, εμμονή και αγωνιστικό φρόνημα, ομολόγησε την πίστη της στο Χριστό, τον μοναδικό Σωτήρα και Λυτρωτή. Εξοργισμένος ο τύραννος διέταξε να υποβάλλουν την Αγία σε φοβερά βασανιστήρια και τελικά να την αποκεφαλίσουν χαριζόντάς της, την ουράνια και άφθαρτη δόξα.
synaxarion.gr
Ο ΑΓΙΟΣ ΡΑΦΑΗΛ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝ ΑΥΤΩ
ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΓΕΝΙΚΗ ΑΔΕΙΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΣ Γ. Π. ΣΩΤΗΡΙΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ,
τ. ΔΙΕΥΘΥΝΤΟΥ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ
Ο ΑΓΙΟΣ ΡΑΦΑΗΛ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝ ΑΥΤΩ
Ο άγιος Ραφαήλ γεννήθηκε στην Ιθάκη περί το 1405-1410.
Το όνομά του ήταν Γεώργιος. Ο πατέρας του Διονύσιος και η μητέρα του Μαρία του μετέδωκαν τη θερμή πίστη και αγάπη στο Χριστό και έτσι 16 μόλις ετών ήρθε στην Αθήνα και έγινε μοναχός και αργότερα ιερεύς, και πήρε το όνομα Ραφαήλ. Για ανώτερες θεολογικές σπουδές ήλθε στη Γαλλία και επέστρεψε στην Αθήνα με ένα φίλο και συσπουδαστή που γνώρισε εκεί, το Νικόλαο από τη Θεσσαλονίκη.
Στην Αθήνα ο Ραφαήλ ανέλαβε εφημεριακά καθήκοντα στον παρά την Ακρόπολη ναό του αγίου Δημητρίου του Λαμπαδιάρη.
Ο Νικόλαος χειροτονήθηκε και αυτός διάκονος και φαίνεται ότι δεν εγκατέλειψε ποτέ το φίλο του Ραφαήλ. Μαζί τους βρίσκουμε στην Κωνσταντινούπολη, που ήρθαν για εκκλησιαστικές υποθέσεις, μαζί αργότερα στη Θράκη, όπου πληροφορήθηκαν την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως.
Τότε, αφού έπεσε στα χέρια των Τούρκων η Κωνσταντινούπολη, αναζητώντας τόπο ελεύθερο και ασφαλέστερο για να μονάσουν, ήρθαν στη Μυτιλήνη. Ζήτησαν κάποιο μοναστήρι για να περάσουν το υπόλοιπο της ζωής τους. Και σαν τέτοιο τους συνέστησαν το παλαιό και κατεστραμμένο από πειρατές κατά το έτος 1235 μοναστήρι των Καρυών της Θερμής, στο οποίο ζούσε ένας και μόνο μοναχός, ο Ρουβείμ.
Εκεί οδήγησε τα βήματά τους ο Θεός. Εκεί θέλησε να ζήσουν και να αγιάσουν τον τόπο μας με τα μαρτυρικά τους αίματα.
Δεν άργησε να εκραγεί στην περιοχή της Θερμής κάποιο κίνημα και οι υπόνοιες των Τούρκων ότι στο μοναστήρι κρύβονται και περιθάλπονται οι επαναστάτες, έκαμαν να ξεσπάσει όλη η εχθρότητα και εξοντωτική μανία τους στο Ραφαήλ, που είχε γίνει ηγούμενος της μονής, το Νικόλαο και άλλους, που βρέθηκαν στη μονή ή συνέλαβαν και οδήγησαν σ’ αυτήν οι Τούρκοι, για να ανακρίνουν και τελικά να θανατώσουν. Ήταν ο πρόεδρος της κοινότητας Θερμής Βασίλειος, η σύζυγος του και η κόρη τους Ειρήνη ηλικίας ένδεκα ετών, και ο δάσκαλος της κοινότητας Θεόδωρος.
Η ανάκριση και οι βασανισμοί άρχισαν τη Μ. Πέμπτη, μόλις τέλειωσε η θεία Λειτουργία και βάσταξαν μέχρι την Τρίτη της Διακαινησίμου, κατά την οποία όλοι βρήκαν μαρτυρικό θάνατο.
Πρώτα έκοψαν το χέρι της κόρης του προέδρου Ειρήνης μπροστά στα μάτια του πατέρα και της μητέρας της, για να τους αναγκάσουν να μαρτυρήσουν τους επαναστάτες, και στη συνέχεια έκαψαν την Ειρήνη μέσα σ’ ένα μεγάλο πιθάρι της μονής που βρίσκεται σήμερα μέσα στο ναό. Αμέσως κομμάτιασαν κυριολεκτικά τους γονείς της και αποκεφάλισαν το δάσκαλο Θεόδωρο.
Ο διάκονος Νικόλαος δεμένος σε κορμό δένδρου, εξαντλημένος από τα φρικτά βασανιστήρια και βλέποντας τη σφαγή των άλλων δεν άντεξε, έπαθε συγκοπή καρδιάς. Ο άγιος Ραφαήλ υπέφερε τα πάνδεινα. Τον θανάτωσαν, αφού τον πριόνισαν από το στόμα.
Ήταν Τρίτη Διακαινησίμου (Λαμπροτρίτη) 9 Απριλίου 1463. Οι τύραννοι έβαλαν φωτιά και κατέκαψαν το μοναστήρι, ενώ έξω αφήκαν άταφα εδώ και εκεί σε φρικτή κατάσταση τα λείψανα των μαρτύρων, τα όποια έθαψαν αργότερα κάτοικοι της Θερμής, που ανέβηκαν στο μοναστήρι, παρά την τρομοκρατία των ημερών εκείνων.
Στον τόπο του κατεστραμμένου μοναστηρίου δεν υπήρχε τίποτε εκτός από ένα μικρό ετοιμόρροπο εκκλησάκι, στο οποίο ανέβαιναν να λειτουργήσουν κάθε Λαμπροτρίτη οι κάτοικοι της Θερμής. Χωρίς να ξέρουν το γιατί γιόρταζαν αυτή και όχι άλλη μέρα. Και η τοποθεσία είχε πάρει το όνομα «Καλόγερος», γιατί πολλοί έβλεπαν να περιφέρεται εκεί μια σκιά, σαν να ήταν ένας ψηλός κατά το ανάστημα καλόγερος.
Το 1959 θέλησαν οι ευσεβείς ιδιοκτήτες του ελαιοκτήματος Άγγελος και Βασιλική Ράλλη, να χτίσουν στην ίδια θέση, που ήταν το παλιό και ετοιμόρροπο, ένα νέο εκκλησάκι. Έτσι στις 29 Ιουνίου του 1959 άρχισαν οι εργασίες αλλά στις 3 Ιουλίου και σε αρκετό βάθος, που έσκαβαν, για να ανοίξουν τα θεμέλια, βρέθηκε ένας τάφος σχηματισμένος με πέτρες άπλες και οστά που φαινότανε να ήταν πολλών ετών.
Η ιδιοκτήτρια του ελαιοκτήματος έγραψε τότε σχετικά με την εύρεση του τάφου στον αείμνηστο Φώτη Κόντογλου, που ζητούσε πληροφορίες για να γράψει στο βιβλίο του «Σημείο Μέγα» τα παρακάτω:
«Ήρχισε το άνοιγμα των θεμελίων. Εις το μέσον του ναϋδρίου υπήρχε μια πέτρα, την οποία, όταν πήγαν να βγάλουν οι εργάτες, είδαν ότι προχωρούσε καθέτως σε μεγάλο βάθος, ως να είχε τοποθετηθεί σκόπιμα. Στο τέλος σταματούσε πάνω σε μια πλάκα, κάτω από την οποία υπήρχε μνημείον με ανθρώπινον σκελετόν άθικτον. Η κεφαλή απείχε 30 πόντους από το κυρίως σώμα, έλειπε δε η κάτω σιαγών. Ήταν τα χέρια σταυρωμένα και είχε στο στόμα κεραμίδι με χαραγμένο σταυρό. Οι εργάτες έβγαλαν τα οστά και τα έθεσαν στη ρίζα ενός δένδρου, όπου και παρέμειναν έως δέκα ημέρες. Η εύρεσις έγινε εις τις 3 Ιουλίου. Από εδώ αρχίζει η ιερά υπόθεσις των αγίων...».
Αυτές τις δέκα ημέρες άρχισαν τα παράδοξα φαινόμενα, κρότοι ανεξήγητοι, οράματα πολλά σε πολλούς, που ούτε για τη θρησκευτικότητα τους ήταν γνωστοί, μάλλον δε σε μερικούς το αντίθετο συνέβαινε, όνειρα πολλά ανδρών και γυναικών, αποκαλύψεις, οδηγίες για τον τρόπο που πρέπει να γίνουν ανασκαφές, για την εύρεση όλων των τάφων και των λειψάνων των αγίων και άλλων αντικειμένων, αποκαλύψεις που εξιστορούσαν λεπτομερέστατα όλη την ιστορία του Αγίου Ραφαήλ, όλες τις λεπτομέρειες του μαρτυρίου των αγίων, την ιστορία της Ιεράς μονής πριν την καταστροφή της (1235) και ύστερα απ’ αυτήν και όλα αυτά τα επιβεβαίωναν τα ευρήματα των ανασκαφών που γινόταν σε αρκετή έκταση και αρκετό βάθος λόγω της ανισόπεδης έκτασης του κτήματος.
Σε διάστημα δύο ετών βρέθηκαν όλοι οι τάφοι, το πιθάρι που έκαψαν την Ειρήνη, ο τάφος της μοναχής Ολυμπίας, ηγουμένης κατά το 1235, η σιαγόνα του αγίου Ραφαήλ, που δεν βρέθηκε στον τάφο του αγίου αλλά σε άλλη θέση που υπέδειξε ο άγιος το άγιασμα, μετάλλινη εικόνα του Παντοκράτορα και άλλα ευρήματα.
Οι χιλιάδες των χριστιανών, που έρχονταν να προσκυνήσουν, ένοιωθαν ιερό δέος. Άρχισαν να γίνονται, ολονύκτιες αγρυπνίες, να ακούονται τη νύχτα στον προ ολίγου έρημο αυτόν τόπο ψαλμωδίες όλου του πλήθους των ευσεβών προσκυνητών και να φαίνεται στο σκοτάδι της νύχτας το φαντασμαγορικό θέαμα χιλιάδων κεριών στα χέρια των χριστιανών, που κατέκλυζαν όλη την έκταση πάνω και γύρω από τους ανοιγμένους τάφους των αγίων.
Τα θαύματα, πολλά και μεγάλα, επιβεβαίωναν την αγιότητα των ιερών λειψάνων και μετέφεραν την ευλογία του Θεού όχι μόνο σ’ αυτούς, που έρχονταν στο νησί να προσκυνήσουν τους αγίους, αλλά και πολύ μακριά απ’ αυτό, στην Αμερική, στην Αυστραλία σε ανθρώπους που ούτε είδαν ούτε άκουσαν, ούτε φαντάστηκαν ποτέ την ύπαρξη των αγίων της Λέσβου.
Η θερμή αυτή πίστη των χριστιανών, τα θαύματα, η προσέλευση προσκυνητών ανήγειραν μέσα σε λίγα χρόνια τον περίλαμπρο ναό των αγίων και τα κτίρια της Ιεράς Μονής, η οποία σήμερα αποτελεί πανελλήνιο προσκύνημα.
ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ
Εν Λέσβω αθλήσαντες υπέρ Χριστού του Θεού,
αυτήν ηγιάσατε τη των λειψάνων υμών
ευρέσει μακάριοι·
όθεν υμάς τιμώμεν, Ραφαήλ θεοφόρε,
άμα σύν Νικολάω και παρθένω Ειρήνη,
ως θείους ημών προστάτας
και πρέσβεις προς Κύριον.
Πηγή: www.pigizois.net
τ. ΔΙΕΥΘΥΝΤΟΥ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ
Ο ΑΓΙΟΣ ΡΑΦΑΗΛ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝ ΑΥΤΩ
Ο άγιος Ραφαήλ γεννήθηκε στην Ιθάκη περί το 1405-1410.
Το όνομά του ήταν Γεώργιος. Ο πατέρας του Διονύσιος και η μητέρα του Μαρία του μετέδωκαν τη θερμή πίστη και αγάπη στο Χριστό και έτσι 16 μόλις ετών ήρθε στην Αθήνα και έγινε μοναχός και αργότερα ιερεύς, και πήρε το όνομα Ραφαήλ. Για ανώτερες θεολογικές σπουδές ήλθε στη Γαλλία και επέστρεψε στην Αθήνα με ένα φίλο και συσπουδαστή που γνώρισε εκεί, το Νικόλαο από τη Θεσσαλονίκη.
Στην Αθήνα ο Ραφαήλ ανέλαβε εφημεριακά καθήκοντα στον παρά την Ακρόπολη ναό του αγίου Δημητρίου του Λαμπαδιάρη.
Ο Νικόλαος χειροτονήθηκε και αυτός διάκονος και φαίνεται ότι δεν εγκατέλειψε ποτέ το φίλο του Ραφαήλ. Μαζί τους βρίσκουμε στην Κωνσταντινούπολη, που ήρθαν για εκκλησιαστικές υποθέσεις, μαζί αργότερα στη Θράκη, όπου πληροφορήθηκαν την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως.
Τότε, αφού έπεσε στα χέρια των Τούρκων η Κωνσταντινούπολη, αναζητώντας τόπο ελεύθερο και ασφαλέστερο για να μονάσουν, ήρθαν στη Μυτιλήνη. Ζήτησαν κάποιο μοναστήρι για να περάσουν το υπόλοιπο της ζωής τους. Και σαν τέτοιο τους συνέστησαν το παλαιό και κατεστραμμένο από πειρατές κατά το έτος 1235 μοναστήρι των Καρυών της Θερμής, στο οποίο ζούσε ένας και μόνο μοναχός, ο Ρουβείμ.
Εκεί οδήγησε τα βήματά τους ο Θεός. Εκεί θέλησε να ζήσουν και να αγιάσουν τον τόπο μας με τα μαρτυρικά τους αίματα.
Δεν άργησε να εκραγεί στην περιοχή της Θερμής κάποιο κίνημα και οι υπόνοιες των Τούρκων ότι στο μοναστήρι κρύβονται και περιθάλπονται οι επαναστάτες, έκαμαν να ξεσπάσει όλη η εχθρότητα και εξοντωτική μανία τους στο Ραφαήλ, που είχε γίνει ηγούμενος της μονής, το Νικόλαο και άλλους, που βρέθηκαν στη μονή ή συνέλαβαν και οδήγησαν σ’ αυτήν οι Τούρκοι, για να ανακρίνουν και τελικά να θανατώσουν. Ήταν ο πρόεδρος της κοινότητας Θερμής Βασίλειος, η σύζυγος του και η κόρη τους Ειρήνη ηλικίας ένδεκα ετών, και ο δάσκαλος της κοινότητας Θεόδωρος.
Η ανάκριση και οι βασανισμοί άρχισαν τη Μ. Πέμπτη, μόλις τέλειωσε η θεία Λειτουργία και βάσταξαν μέχρι την Τρίτη της Διακαινησίμου, κατά την οποία όλοι βρήκαν μαρτυρικό θάνατο.
Πρώτα έκοψαν το χέρι της κόρης του προέδρου Ειρήνης μπροστά στα μάτια του πατέρα και της μητέρας της, για να τους αναγκάσουν να μαρτυρήσουν τους επαναστάτες, και στη συνέχεια έκαψαν την Ειρήνη μέσα σ’ ένα μεγάλο πιθάρι της μονής που βρίσκεται σήμερα μέσα στο ναό. Αμέσως κομμάτιασαν κυριολεκτικά τους γονείς της και αποκεφάλισαν το δάσκαλο Θεόδωρο.
Ο διάκονος Νικόλαος δεμένος σε κορμό δένδρου, εξαντλημένος από τα φρικτά βασανιστήρια και βλέποντας τη σφαγή των άλλων δεν άντεξε, έπαθε συγκοπή καρδιάς. Ο άγιος Ραφαήλ υπέφερε τα πάνδεινα. Τον θανάτωσαν, αφού τον πριόνισαν από το στόμα.
Ήταν Τρίτη Διακαινησίμου (Λαμπροτρίτη) 9 Απριλίου 1463. Οι τύραννοι έβαλαν φωτιά και κατέκαψαν το μοναστήρι, ενώ έξω αφήκαν άταφα εδώ και εκεί σε φρικτή κατάσταση τα λείψανα των μαρτύρων, τα όποια έθαψαν αργότερα κάτοικοι της Θερμής, που ανέβηκαν στο μοναστήρι, παρά την τρομοκρατία των ημερών εκείνων.
Στον τόπο του κατεστραμμένου μοναστηρίου δεν υπήρχε τίποτε εκτός από ένα μικρό ετοιμόρροπο εκκλησάκι, στο οποίο ανέβαιναν να λειτουργήσουν κάθε Λαμπροτρίτη οι κάτοικοι της Θερμής. Χωρίς να ξέρουν το γιατί γιόρταζαν αυτή και όχι άλλη μέρα. Και η τοποθεσία είχε πάρει το όνομα «Καλόγερος», γιατί πολλοί έβλεπαν να περιφέρεται εκεί μια σκιά, σαν να ήταν ένας ψηλός κατά το ανάστημα καλόγερος.
Το 1959 θέλησαν οι ευσεβείς ιδιοκτήτες του ελαιοκτήματος Άγγελος και Βασιλική Ράλλη, να χτίσουν στην ίδια θέση, που ήταν το παλιό και ετοιμόρροπο, ένα νέο εκκλησάκι. Έτσι στις 29 Ιουνίου του 1959 άρχισαν οι εργασίες αλλά στις 3 Ιουλίου και σε αρκετό βάθος, που έσκαβαν, για να ανοίξουν τα θεμέλια, βρέθηκε ένας τάφος σχηματισμένος με πέτρες άπλες και οστά που φαινότανε να ήταν πολλών ετών.
Η ιδιοκτήτρια του ελαιοκτήματος έγραψε τότε σχετικά με την εύρεση του τάφου στον αείμνηστο Φώτη Κόντογλου, που ζητούσε πληροφορίες για να γράψει στο βιβλίο του «Σημείο Μέγα» τα παρακάτω:
«Ήρχισε το άνοιγμα των θεμελίων. Εις το μέσον του ναϋδρίου υπήρχε μια πέτρα, την οποία, όταν πήγαν να βγάλουν οι εργάτες, είδαν ότι προχωρούσε καθέτως σε μεγάλο βάθος, ως να είχε τοποθετηθεί σκόπιμα. Στο τέλος σταματούσε πάνω σε μια πλάκα, κάτω από την οποία υπήρχε μνημείον με ανθρώπινον σκελετόν άθικτον. Η κεφαλή απείχε 30 πόντους από το κυρίως σώμα, έλειπε δε η κάτω σιαγών. Ήταν τα χέρια σταυρωμένα και είχε στο στόμα κεραμίδι με χαραγμένο σταυρό. Οι εργάτες έβγαλαν τα οστά και τα έθεσαν στη ρίζα ενός δένδρου, όπου και παρέμειναν έως δέκα ημέρες. Η εύρεσις έγινε εις τις 3 Ιουλίου. Από εδώ αρχίζει η ιερά υπόθεσις των αγίων...».
Αυτές τις δέκα ημέρες άρχισαν τα παράδοξα φαινόμενα, κρότοι ανεξήγητοι, οράματα πολλά σε πολλούς, που ούτε για τη θρησκευτικότητα τους ήταν γνωστοί, μάλλον δε σε μερικούς το αντίθετο συνέβαινε, όνειρα πολλά ανδρών και γυναικών, αποκαλύψεις, οδηγίες για τον τρόπο που πρέπει να γίνουν ανασκαφές, για την εύρεση όλων των τάφων και των λειψάνων των αγίων και άλλων αντικειμένων, αποκαλύψεις που εξιστορούσαν λεπτομερέστατα όλη την ιστορία του Αγίου Ραφαήλ, όλες τις λεπτομέρειες του μαρτυρίου των αγίων, την ιστορία της Ιεράς μονής πριν την καταστροφή της (1235) και ύστερα απ’ αυτήν και όλα αυτά τα επιβεβαίωναν τα ευρήματα των ανασκαφών που γινόταν σε αρκετή έκταση και αρκετό βάθος λόγω της ανισόπεδης έκτασης του κτήματος.
Σε διάστημα δύο ετών βρέθηκαν όλοι οι τάφοι, το πιθάρι που έκαψαν την Ειρήνη, ο τάφος της μοναχής Ολυμπίας, ηγουμένης κατά το 1235, η σιαγόνα του αγίου Ραφαήλ, που δεν βρέθηκε στον τάφο του αγίου αλλά σε άλλη θέση που υπέδειξε ο άγιος το άγιασμα, μετάλλινη εικόνα του Παντοκράτορα και άλλα ευρήματα.
Οι χιλιάδες των χριστιανών, που έρχονταν να προσκυνήσουν, ένοιωθαν ιερό δέος. Άρχισαν να γίνονται, ολονύκτιες αγρυπνίες, να ακούονται τη νύχτα στον προ ολίγου έρημο αυτόν τόπο ψαλμωδίες όλου του πλήθους των ευσεβών προσκυνητών και να φαίνεται στο σκοτάδι της νύχτας το φαντασμαγορικό θέαμα χιλιάδων κεριών στα χέρια των χριστιανών, που κατέκλυζαν όλη την έκταση πάνω και γύρω από τους ανοιγμένους τάφους των αγίων.
Τα θαύματα, πολλά και μεγάλα, επιβεβαίωναν την αγιότητα των ιερών λειψάνων και μετέφεραν την ευλογία του Θεού όχι μόνο σ’ αυτούς, που έρχονταν στο νησί να προσκυνήσουν τους αγίους, αλλά και πολύ μακριά απ’ αυτό, στην Αμερική, στην Αυστραλία σε ανθρώπους που ούτε είδαν ούτε άκουσαν, ούτε φαντάστηκαν ποτέ την ύπαρξη των αγίων της Λέσβου.
Η θερμή αυτή πίστη των χριστιανών, τα θαύματα, η προσέλευση προσκυνητών ανήγειραν μέσα σε λίγα χρόνια τον περίλαμπρο ναό των αγίων και τα κτίρια της Ιεράς Μονής, η οποία σήμερα αποτελεί πανελλήνιο προσκύνημα.
ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ
Εν Λέσβω αθλήσαντες υπέρ Χριστού του Θεού,
αυτήν ηγιάσατε τη των λειψάνων υμών
ευρέσει μακάριοι·
όθεν υμάς τιμώμεν, Ραφαήλ θεοφόρε,
άμα σύν Νικολάω και παρθένω Ειρήνη,
ως θείους ημών προστάτας
και πρέσβεις προς Κύριον.
Πηγή: www.pigizois.net
Το δια κολλύβων θαύμα του αγίου Θεοδώρου του Τήρωνος.
Το Σάββατο της Α΄ εβδομάδας των Νηστειών ακούμε το μαγευτικό εκείνο πρόλογο της Επιστολής (Εβρ. 1,1-12) με τη ιεροπρεπή του επιβεβαίωση για την Δημιουργία, τη Μετάνοια και την αιώνια Βασιλεία του Θεού. Επίσης εορτάζομε το δια κολλύβων θαύμα του αγίου Θεοδώρου του Τήρωνος.
Ο Ιουλιανός ο παραβάτης, γνωρίζοντας ότι οι χριστιανοί καθαρίζονται με τη νηστεία στη πρώτη εβδομάδα της αγίας Σαρακοστής - γι' αυτό την λέμε καθαρά εβδομάδα - θέλησε να τους μολύνει. Διέταξε λοιπόν, κρυφά, όλες οι τροφές στην αγορά να ραντισθούν με αίματα ειδωλολατρικών θυσιών.
Όμως με Θεία ενέργεια, φάνηκε στον ύπνο του τότε Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως Ευδόξίου, ο μάρτυρας Θεόδωρος και φανέρωσε το πράγμα. Παρήγγειλε να ενημερωθούν όλοι οι χριστιανοί, να μην αγοράσουν καθόλου τρόφιμα από την αγορά και για να αναπληρώσουν την τροφή να βράσουν σιτάρι και να φάνε τα λεγόμενα κόλλυβα, όπως τα έλεγαν στα Ευχάϊτα. Ετσι και έγινε και ματαιώθηκε ο σκοπός του ειδωλολάτρη αυτοκράτορα. Και το Σάββατο τότε, ο ευσεβής λαός που διαφυλάχθηκε αμόλυντος στην καθαρά εβδομάδα, απέδωσε ευχαριστίες στον μάρτυρα. Από τότε γύρω στα μέσα του Δ΄ αιώνα, η Εκκλησία τελεί κάθε έτος την ανάμνηση αυτού του γεγονότος σε δόξα Θεού και τιμή του μάρτυρα αγίου Θεοδώρου του Τήρωνος. (Ωρολόγιο της Εκκλησίας).
Ο Ιουλιανός ο παραβάτης, γνωρίζοντας ότι οι χριστιανοί καθαρίζονται με τη νηστεία στη πρώτη εβδομάδα της αγίας Σαρακοστής - γι' αυτό την λέμε καθαρά εβδομάδα - θέλησε να τους μολύνει. Διέταξε λοιπόν, κρυφά, όλες οι τροφές στην αγορά να ραντισθούν με αίματα ειδωλολατρικών θυσιών.
Όμως με Θεία ενέργεια, φάνηκε στον ύπνο του τότε Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως Ευδόξίου, ο μάρτυρας Θεόδωρος και φανέρωσε το πράγμα. Παρήγγειλε να ενημερωθούν όλοι οι χριστιανοί, να μην αγοράσουν καθόλου τρόφιμα από την αγορά και για να αναπληρώσουν την τροφή να βράσουν σιτάρι και να φάνε τα λεγόμενα κόλλυβα, όπως τα έλεγαν στα Ευχάϊτα. Ετσι και έγινε και ματαιώθηκε ο σκοπός του ειδωλολάτρη αυτοκράτορα. Και το Σάββατο τότε, ο ευσεβής λαός που διαφυλάχθηκε αμόλυντος στην καθαρά εβδομάδα, απέδωσε ευχαριστίες στον μάρτυρα. Από τότε γύρω στα μέσα του Δ΄ αιώνα, η Εκκλησία τελεί κάθε έτος την ανάμνηση αυτού του γεγονότος σε δόξα Θεού και τιμή του μάρτυρα αγίου Θεοδώρου του Τήρωνος. (Ωρολόγιο της Εκκλησίας).
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
