ΟΙ χριστιανοί Έλληνες αγαπώντας και σεβόμενοι τον αληθινό Θεό δεν παραμελούσαν, και δεν παραμελούμε την πατρίδα και τον ωραίο πολιτισμό της.
Το Χριστοκεντρικό βυζάντιο, που τόσο πολέμησαν και πολεμούν άνθρωποι που δεν βλέπουν την χριστιανική συνέχεια του αρχαίου Ελληνισμού, έχει να επιδείξει άπειρα παραδείγματα φιλοπατρίας και αγάπης προς την ένδοξη καταγωγή μας: Χριστιανών αυτοκρατόρων, στρατιωτικών , λογίων, ως και απλών ανθρώπων.
Δόξα του Ελληνισμού δεν είναι μόνο η αρχαιότητα. Δόξα του Ελληνισμού δεν είναι μόνο η φιλοσοφία, οι τέχνες και τα γράμματα των αρχαίων Ελλήνων . είναι και διαχρονική μάλιστα, πολύ ανώτερη δόξα και τιμή για τον Ελληνισμό:
α. Ο εκχριστιανισμός πολλών λαών από Έλληνες Ιεραποστόλους, με οικουμενικό πνεύμα, με σεβασμό στα ιδιαίτερα δεδομένα τους.
Β. Η θεολογία των Ελλήνων Πατέρων , οι ωραίοι αγώνες τους κατά των αιρέσεων , η ποιμαντική μέριμνα ‘‘υπέρ πασών των Εκκλησιών’’ και υπέρ του σύμπαντος κόσμου.
γ. Η χριστιανική Ελληνική φιλοσοφία των Χριστιανών Ελλήνων φιλοσόφων , που έχει περίοπτη θέσι δίπλα και πάνω από την θύραθεν αρχαία Ελληνική φιλοσοφία, και η οποία με τον αληθινό φωτισμό του Πνεύματος διακρίνει, ερμηνεύει και προσφέρει την αποκαλυπτική αλήθεια για τον κόσμο, τον άνθρωπο, τον Όντος Θεό.
δ. Ο εκχριστιανισμός και εξανθρωπισμός των ηθών, της παιδείας , του δικαίου.
ε. η καταξίωση του από Χριστού σεβασμού στο ανθρώπινο πρόσωπο.
στ. Η κατάργηση της δουλείας, των φυλετικών διακρίσεων, της κοινωνικής αδικίας.
ζ. Η κοινωνική αποδοχή περί της ισότητος των δύο φύλων.
η. Η ωραία και αρμονική εν Χριστώ κοινοτική συμβίωσις και κύρια έκφρασι της τα πολλά και μεγάλα ελληνικά μοναστήρια, και τόσα άλλα κοινωνικά επιτεύγματα, κατορθώματα, αληθινή δόξα και του Ελληνισμού , δια των Χριστιανών Ελλήνων.
θ. Μετά την αρχαιότητα και το Βυζάντιο, και στα δύσκολα χρόνια της Τουρκοκρατίας δοξάσθηκε ο Χριστιανικός Ελληνισμός. Με την άρσι του σταυρού του Χριστού και την δύναμι της Αναστάσεως, το υπόδουλο γένος χάριν της εις Χριστόν Πίστεως έδειξε μεγάλα αποθέματα αντοχής, και υπεροχής έναντι των βαρβάρων κατακτητών, πράγμα που το διετήρησε αλώβητο στο πέρασμα αιώνων δεινής σκλαβιάς και ατιμώσεων.
ι. Το Χριστιανικά κυρίας ελληνικά γράμματα, με τον απόδημο στην Εσπερία Ελληνισμό ανθούν και τρέφουν τις ψυχές των υποδούλων ,γ ια να θεριέψη μέσα στις ψυχές των Χριστιανών ‘‘ελεύθερων Πολιορκημένων ‘’ η ελπίδα στην εξέγερσι και την ελευθερία.
ια. Και η χριστιανική δύναμις της ελληνικής ψυχής γίνεται πάλι πόλος έλξεως πολλών ξένων , Φιλελλήνων ,και νέες δόξες και στεφάνια διεθνώς επιγράφονται στον Ελληνισμό με ‘‘το αθάνατο κρασί του ‘ 21’’, ‘‘για του Χριστού την Πίστη της αγία και της Πατρίδος την ελευθερία’’.
ιβ. Για να φθάσουμε στην Νεώτερη Ιστορία μας και στα έπη του ‘ 40, με τις εμφανίζεις της Παναγίας μας στους ήρωες της Πίνδου , και το παγκόσμιο αμίμητο λεχθέν , πως ‘‘οι ήρωες πολεμούν σαν τους έλληνες’’ (Ουίνστον Τσώρτσιλ) και στα αγνά Χριστιανικά λεβεντόπαιδα της ΕΟΚΑ της Κύπρου.
Όλα αυτά μένουν στην Ιστορία ως έπαινος πολλών ξένων διανοούμενων και θεολόγων και ιστορικών για τον Ελληνισμό, αφού τίμια τέκνα του τα κατόρθωσαν.
Ο Ελληνισμός « ‘‘ολοκληρώθηκε μέσα στην Εκκλησία’’ και με την νέα ταυτότητα του ως Ελληνοορθοδοξία- ή καλύτερα Ορθοδοξία- δοξάσθηκε και μεγαλούργησε στην κατοπινή του πορεία , ως ‘‘αιώνια κατηγορία (σ.σ.δηλ. χαρακτηριστικό) της χριστιανικής υπάρξεως’’» κατά την ομολογία του μεγάλου Ρώσσου θεολόγου , π. Γεωργίου Φλωρόφσκυ.
Δεν είναι στεφάνια δόξης αμάραντα όλ’ αυτά για τον Ελληνισμό; Δεν είναι αιώνιος έπαινος των Χριστιανών Ελλήνων που προστίθενται σ’ εκείνο των αρχαίων προγόνων μας;
Η αποστασιοποίησις από τον αληθινό Θεό και η αγνωμοσύνη στα άγια αυτά και ιερά , με τα οποία δοξάσθηκε και μεγαλούργησε το έθνος, είναι και η κυριότερη αιτία για τις όποιες δύσκολες ιστορικές στιγμές του Ελληνισμού. Παιδεία και πατριωτικός σωφρονισμός που αποβλέπει στην διόρθωσι και επιστροφή στην ορθή πορεία. «Υιέ μη ολιγόρει παιδείας Κυρίου, μηδ΄εκλύου υπ’ αυτού ελεγχόμενος. Ον γάρ αγαπά Κύριος παιδεύει , μαστιγοί δε πάντα υιόν ον παραδέχεται»
Ας μη απατώμεθα. Αυτό το νόημα έχουν οι υποδουλώσεις , οι καταστροφές, οι τραγωδίες. Εδώ ευρίσκεται η απάντισις και για την σύγχρονη γεωγραφική και κοινωνικοπολιτική συρρίκνωσι του Ελληνισμού.
---
Κατ’ αρχάς πρέπει να δηλώσουμε το προφανές, ότι δηλαδή οι Χριστιανοί δεν είμαστε ρατσιστές και γι’ αυτό ούτε αντισημιτιστές (πως θα μπορούσαμε άλλωστε α είμαστε;).ο Εβραϊκός λαός είναι ανθρωπίνως συμπαθής σε εμάς, όπως όλοι οι λαοί του κόσμου και μάλιστα επειδή μας προσέφερε τόσους Πατριάρχες, Δικαίους και Προφήτες της Πλ. Διαθήκης, ως και τους αγίους Αποστόλους και τους πρώτους Χριστιανούς στην εποχή της Καινής Διαθήκης, με κορωνίδα βέβαια την Πανάχραντο Κυρία Θεοτόκο, και πάνω από όλα τον Θεάνθρωπο Κύριο και Σωτήρα Ιησού Χριστό.
Ωστόσο η Πίστις μας δεν είναι ‘‘Ιουδαϊκή’’. Από πολύ ενωρίς στην ιστορία της Εκκλησίας έγινε σαφές και ρητώς εκφράσθηκε η ξεκάθαρη τοποθέτησις των αγίων Αποστόλων , ότι η εις Χριστόν πίστις είναι διάφορη του ιουδαϊσμού, αφού ο Κύριος ‘‘εξηγόρασεν ημάς της κατάρας του νόμου τω τιμίω Αυτού αίματι’’. Πλήν των σαφών παραπομπών της Καινής Διαθήκης (Πράξεις των Αποστόλων), όπου αναφέρονται στη ζωή των νέων Χριστιανών καταργήσεις παλαιών συνηθειών και τυπικών , παραθέτουμε και την μαρτυρία του Ιερομάρτυρος αγίου Ιγνατίου του θεοφόρου, επισκόπου Αντιοχείας κατά την περίοδο 70-107μ.χ, ο οποίοςέγραφε σε επιστολή του προς τους Χριστιανούς της Μαγνησίας: «Άτοπον εστίν, Χριστόν Ιησούν λαλείν, και ιουδαΐζειν. Ο γαρ Χριστιανισμός ούκ εις Ιουδαϊσμόν επίστευσεν, αλά Ιουδαϊσμός εις Χριστιανισμόν, ως πάσα γλώσσα πιστεύσασα εις Θεόν συνήχθη».
Η Παλαιά Διαθήκη είναι η ιερά βίβλος των πρώτων Χριστιανών, ιδίως πρίν η Εκκλησία αποφανθή για τον Κανόνα των βιβλίων της Καινής Διαθήκης. Οι άγιοι Απόστολοι και οι πρώτοι πιστοί στον Χριστό δεν διανοήθηκαν κάν να την θεωρήσουν ‘‘ιουδαϊκή’’, η απλώς ως μία συλλογή της Εβραϊκής Ιστορίας, αλλά αντιθέτως από πολύ ενωρίς την ένοιωθαν ως ‘‘Λόγον Θεού’’, την περιέβαλλαν με πολύ σεβασμό κα κύρος, και τα αναγνώσματα της ήσαν και είναι ιδιαίτερα προσφιλή και ενισχυτικά στον πνευματικό αγώνα όλων των Χριστιανών.
Ανάλογη είναι και η επίδραση της Παλαιάς Διαθήκης στην χριστιανική εικονογραφία. Συχνά τα θέματα των Χριστιανών εικονογράφων προέρχονται από παλαιοδιθηκηκά γεγονότα , τα οποία προτυπώνουν ή συμβολίζουν γεγονότα της Καινής Διαθήκης, από την ζωή του Χριστού. Π.Χ ο Προφήτης Ιωνάς στην κοιλιά του κήτους, που προτυπώνει την Ανάστασι του Κυρίου.
Οι σοφοί Χριστιανοί Έλληνες Πατέρες πάντοτε στην Παλαιά Διαθήκη είχαν τις αναφορές του και τα συγγράματ ά τους γέμουν από παραπομπές σ’’ αυτήν. Δεν γνωρίζαν αυτοί τότε τα πράγματα καλλίτερα , να φυλαχθούν (αν υπήρχε λόγος υπονοίας) από κάποια υποτιθέμενη εβραϊκή δολιότητα και ψεύδος; Ήσαν αυτοί λιγώτερο Έλληνες από τους άλλους Έλληνες που παρέμειναν δέσμιοι της ειδωλολατρίας;
Πλήν των άλλων η Παλαιά Διαθήκη μας ομιλεί και για τους ‘‘ανθρώπους του Θεού’’, τους Προπάτορες του Κυρίου, κατά το ανθρώπινο, φανερώνοντας έτσι την άρρηκτη συνέχειά της με την βίβλο της εποχής της Χάριτος. Η Παλαιά Διαθήκη είναι η βάσις για την Καινή. Είναι η προετοιμασία για την έλευσι του Θεανθρώπου Θεού.
Είναι επίσης πασίδηλος ο παγκόσμιος χαρακτήρας και η προοπτική της για την σωτηρία όλων των ανθρώπων. Τούτο φαίνεται εμφανέστατα στους Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης.
Ο ιστορικός Ευσέβιος κάνει μια ωραία όσο και αναλυτικώτατη μελέτη για το ότι πράγματι τα περί της Παλαιάς Διαθήκης δεν αναφέρονται αποκλειστικά στους Εβραίους, αλλά αφορούν την σωτηρία όλου του κόσμου, προς καταισχύνη μάλιστα αυτών που αδιαφόρησαν και απέρριψαν την ευσέβεια προς τον μόνο αληθή Θεό, και δεν εκαρπώθησαν τελικά τις ευλογίες του. Αναφέρει χαρακτηριστικά:
«Ότι μη ως έτυχεν μήδε μάτην τας παρ’ Εβραίοις προφητικάς βίβλους διά πάσης σπουδής περιέπομεν…Όπως τα χρηστότερα περί ημών των αλλοφύλων εθνών προλαβόντες οι παρ’ αυτοίς προφήται εκήρυττον».
Δηλαδή : «Όχι χωρίς λόγο, κι ούτε μάταια , τιμούμε και σεβόμαστε με πόθο τα προφητικά βιβλία των Εβραίων , αφού τα λίαν επωφελή και ευεργετικά για εμάς τους Έλληνες και τα λοιπά ξένα προς αυτούς έθνη, οι Προφήτες τους προανήγγειλλαν».
Και μάλιστα οι Προφήτες ατοί , για την παρουσία του Χριστού προετοίμαζαν με τις διδασκαλίες τους όλα τα έθνη, ώστε να αποκτήσουν την γνώσι και ευσέβεια του αληθινού Θεού, ο Οποίος μόνος εγνωρίζετο παλαιά από τους Εβραίους.
Οι άγιοι Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης με τις προφητείες τους αποδεικνύουν , πως οι πολλές υποσχέσεις(επαγγελίες) του Θεού προεμήνυαν την ευλογία και την σωτηρία των εθνών ( σε αντιδιαστολή με το Ιουδαϊκό έθνος), και έλεγαν ότι δεν επρόκειτο να εκπληρωθούν οι υποσχέσεις Του παρά μόνο με την παρουσία του Χριστού. Σε εμάς δε τους πρώην ειδωλολάτρες (τα έθνη) αρμόζει να λέγεται η προσδοκία (γλυκειά προσμονή) για τον Λόγο του Θεού. Αποδεικνύεται δε ισόρροπη (ισοδύναμη) η ελπίδα για τις επαγγελίες του Θεού, ώστε κατά τούτο καθόλου να μη υστερούν από τους Ιουδαίους , όσοι προέρχονται από τα λοιπά έθνη, και οι οποίοι θα σωθούμε με την Χάρι του Χριστού.
(…)
Η Πίστις μας δεν είναι εκ του κόσμου τούτου. Η ευσέβεια μας δεν είναι υπόθεσις των Εβραίων (άλλωστε αυτοί την κατεφρόνησαν). Δεν είναι μόνο για τούτο ή το άλλο έθνος. Είναι πανανθρώπινη , αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους, σώζει όλον τον άνθρωπο, και κατέχει την πληρότητα και ολότητα της αληθείας. Γι’ αυτό λέγεται ‘‘Καθολική ‘’, όπως ομολογούμε στο ‘‘Πιστεύω’’: «…εις μίαν, αγίαν, καθολικήν και αποστολικήν Εκκλησίαν…»
Έτσι κι εμείς οι πρώην εθνικοί , ειδωλολάτρες, Έλληνες δεχθήκαμε και σεβόμαστε την Παλαιά Διαθήκην, διότι έχει ως σκοπό και προοπτική της την πανανθρώπινη, την παγκόσμιο σωτηρία. Γι’ αυτό κατά Θεία Οικονομία μεταφράσθηκε ενωρίς (προ Χριστού) στην ελληνική γλώσσα η Παλαιά Διαθήκη από ελληνιστές; Ιουδάιους. Είναι η γνωστή Μετάφρασις των Εβδομήκοντα, που επέχει πλέον θέσιν πρωτοτύπου σήμερα και περιποιεί και ιδιαίτερη τιμή στα ελληνικά γράμματα και τον Οικουμενικό Ελληνισμό.
Με την αποδοχή λοιπόν της Παλαιάς Διαθήκης (έχοντας την ως στερεά βάσι), δεν απορρίψαμε τον Ναζωραίο ή Γαλιλαίο (όπως ειρωνικά ή υποτιμητικά Τον αποκαλούν ) Ιησούν, τον Θεάνθρωπο Κύριο, αλλά Τον πιστεύσαμεν , Τον ανεγνωρίσαμε ως Κύριο και αγαθό Δημιουργό του σύμπαντος.
Τον ακολουθήσαμε με ταπείνωση αλλά και σοφία, «αφέντες άπαντα»(τα είδωλα και τςι ανούσιες και σκιώδεις δοξασίες), όπως οι Απόστολοι.
Μείμανε μαζί Του.
Φάγαμε τον άρτο τον ηδύ που μένει εις τον αιώνα.
Και ήπιαμε την γλυκυτάτη πόσι και μεθύσαμε την νηφάλιο μέθη των Αγίων.
Και εξέστημεν και είπαμε:
«Κύριε, προς τίνα απελευσόμεθα; Ρήματα ζωής αιωνίου έχεις.
Και μείναμε και γίναμε μαθητές Του και Τον διακονήσαμε, για την σωτηρία μας και για την σωτηρία του σύμπαντος κόσμου.
Και έτσι μαζί με τους Πάρθους και τους Μήδους και τους Ελαμίτες και τους κατοικούντας την Μεσοποταμίαν και την Ιουδαίαν… και την Ασίαν…και τα μέρη της Λιβύης, και μαζί με τους Ρωμαίος…και τους Άραβες…από την ημέρα της Πεντηκοστής, όλοι εμείς οι πρώην ειδωλολάτρες γίναμε ο νέος εκλεκτός λαός Του, ο νέος Ισραήλ της Χάριτος.
Αυτή είναι η καταξίωσίς μας.
Ο Ελληνισμός δεν φοβήθηκε την μωρία του κηρύγματος του Ευαγγελίου, δεν πτοήθηκε την αισχύνη του Σταυρού, αλλά προχώρησε και εξήλθε έξω της παρεμβολής, ακολούθησε τον Χριστό, φέροντας τον ονειδισμόν Αυτού, ειρωνείες, διωγμούς, μαρτύρια. Και μετά το βάπτισμα του στον Χριστό, γέννησε διακόνους της Χάριτός Του: Μάρτυρες, Ιεράρχες, Οσίους, Ομολογητές και Απολογητές, που μαζί με τους παλαιούς Δικαίους και Πατριάρχες και Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης συνιστούν την χορεία των φίλων του Θεού. Ο ειλικρινής προβληματισμός, η καλή ανησυχία υπήρχε. Και ο σπόρος έπεσε ‘‘επί την γήν την καλήν’’. Και καρποφόρησε καρπόν τριάκοντα και εξήκοντα και εκατόν.
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΟΣΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ
ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου