Περί ἀπαρνήσεως κόσμου καί ἀποχῆς τῆς πρός τούς ἀνθρώπους παρρησίας ( α΄ μέρος )

ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΑΓΙΟΥ ΙΣΑΑΚ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ

ΛΟΓΟΣ Β’

Περί ἀπαρνήσεως κόσμου

 καί ἀποχῆς τῆς πρός τούς ἀνθρώπους παρρησίας

 ( α’ μέρος )….συνέχεια…

Ὅταν ἀγαπήσωμεν νά φύγωμεν ἐκ τοῦ κόσμου καί νά γίνωμεν ξένοι τῶν κοσμικῶν πραγμάτων, κανέν ἄλλο πρᾶγμα δέν χωρίζει ἡμᾶς ἐκ τοῦ κόσμου τόσον, οὐδέ θανατώνει τά πάθη, καί ἐξυπνίζει καί ζωογονεῖ ἡμᾶς εἰς τά πνευματικά ἔργα, ὅσον τό πένθος καί ὁ καρδιακός πόνος, ὁ γινόμενος μετά διακρίσεως· 

 

διότι τό πρόσωπον τοῦ αἰδήμονος ἀνθρώπου μιμεῖται τήν ταπείνωσιν τοῦ ἠγαπημένου Χριστοῦ. Καί πάλιν, κανέν ἄλλο πρᾶγμα δέν μᾶς κάμνει νά συναναστρεφώμεθα μετά τοῦ κόσμου καί τῶν κοσμικῶν πραγμάτων, καί μετά τῶν ἐν αὐτῷ μεθυστῶν καί ἀσώτων, ὡς καί ἄλλοτε δέν χωρίζει ἡμᾶς ἐκ τῶν θησαυρῶν τῆς θείας σοφίας, καί ἐκ τῆς γνώσεως τῶν Ἁγίων τοῦ Θεοῦ Μυστηρίων, ὅσον ὁ μετά χλευασμοῦ γέλως, καί ὁ μετά παρρησίας ἀστεϊσμός, τό ὁποῖον εἶναι ἐπάγγελμα τοῦ δαίμονος τῆς πορνείας. 

 

Ἐπειδή ἐδοκίμασα τήν πνευματική σου φρόνησιν, ὤ ἀγαπητέ, σέ παρακαλῶ μετ’ ἀδελφικῆς ἀγάπης, νά φυλάττῃς σεαυτόν ἀπό τάς τέχνας καί ἐπιβουλάς τοῦ ἐχθροῦ, ἵνα μή διά τῆς ἀστειότητος καί τοῦ χαριεντισμοῦ ψυχράνῃς τήν ψυχήν σου ἐκ τῆς θέρμης τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, ὅστις διά σέ ἐγεύθη χολήν ἐπί τοῦ Σταυροῦ, καί ἀντί τῆς γλυκείας ἐκείνης μελέτης καί τῆς προς τόν Θεόν παρρησίας πληρώσεις τήν ψυχήν σου ἀπό πολλάς ἀπρεπεῖς φαντασίας, ὅταν ὑπάρχῃς ἔξυπνος· 

 

ὅταν δέ κοιμᾶσαι, θέλει αἰχμαλωτίσει αὐτήν ὁ ἐχθρός διά ἀτόπων καί αἰσχρῶν ἐνυπνίων, τῶν ὁποίων τήν δυσωδίαν δέν δύνανται νά ὑποφέρωσιν οἱ Ἅγιοι Ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ· καί εἰς μέν τούς ἄλλους θέλεις γίνει αἰτία ψυχικοῦ πτώματος· εἰς ἑαυτόν δέ ὀξεῖα ἄκανθα πειρασμοῦ. Παραβίασον λοιπόν σεαυτόν νά μιμηθῇς τήν ταπείνωσιν τοῦ Χριστοῦ, ἵνα ἐξαφθῇ ἔτι περισσότερον τό θεῖον πῦρ εἰς τήν καρδίαν σου, τό ὁποῖον ἐτέθη ὑπ’ αὐτοῦ εἰς αὐτήν· διά τοῦ ὁποίου πυρός ἐκριζοῦνται ε’ξ αὐτῆς ὅλαι αἰ κοσμικαί ταραχαί, αἴτινες φονεύουσει τόν νέον κατά Χριστόν ἄνθρωπον, καί  μολύνουσι τάς ψυχικάς ἁγίας αὐλάς τοῦ Κυρίου τοῦ Ἁγίου καί Δυνατοῦ· 

διό ἐγώ δύναμαι νά εἴπω μετά θάρρους συμφώνως μέ τόν Ἅγιον Ἀπόστολον Παῦλον, ὅτι εἴμεθα ναός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος. Ἄς ἁγιάσωμεν λοιπόν καί καθαρίσωμεν τόν ναόν τοῦτον, καθόσον ὁ ἴδιος εἶναι Καθαρός καί Ἅγιος, ἵνα ἐπιθυμήσῃ νά κατοικήσῃ ἐν αὐτῷ· ἄς στολήσωμεν αὐτόν δι’ ὅλων τῶν καλῶν καί ἐναρέτων πράξεων· ἄς θυμιάσωμεν αὐτόν διά τοῦ θυμιάματος τῆς καθαρᾶς καί καρδιακῆς προσευχῆς πρός ἀνάπαυσιν τοῦ ἰδίου θείου θελήματος, τήν ὁποίαν προσευχήν ἀδύνατον εἶναι ν’ ἀποκτήσῃ τίς διά τῆς συναναστροφῆς τῶν κοσμικῶν συνεχῶν ταραχῶν, καί οὔτω θέλει ἐπισικάσει εἰς τήν ψυχήν σου ἡ νεφέλη τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, καί τό φῶς τῆς μεγαλωσύνης Αὐτοῦ θέλει διαλάμψει ἐντός τῆς καρδίας του· 

καί οἱ μέν Ἅγιοι Ἄγγελοι , οἱ κάτοικοι τοῦ σκηνώματος τοῦ Θεοῦ, θέλουσι πληρωθῇ ἀπό χαράν καί εὐφροσύνην, οἱ δέ ἀναίσχυντοι δαίμονες διά τῆς φλογός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος θέλουσιν έξαφανισθῇ. ( συνέχεια )….