Περί ἀπαρνήσεως κόσμου καί ἀποχῆς τῆς πρός τούς ἀνθρώπους παρρησίας ( γ' μέρος )...τελευταῖο.

ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΑΓΙΟΥ ΙΣΑΑΚ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ

ΛΟΓΟΣ Β’

Περί ἀπαρνήσεως κόσμου

καί ἀποχῆς τῆς πρός τούς ἀνθρώπους παρρησίας

( γ’ μέρος )….τελευταῖο.

…δέν ἔχω καρδίαν θλιβομένην πρός ἀναζήτησίν Σου, δέν ἔχω μετάνοιαν, δέν ἔχω κατάνυξιν, οὔτε δάκρυα, τά ὁποῖα ἐπαναφέρουσι τά τέκνα εἰς τήν ἰδίαν αὐτῶν πατρίδα. Δέν ἔχω, Δέσποτα, δάκρυον παρακλητικόν· ἐσκοτίσθῃ ὁ νοῦς μου ἀπό τήν ματαιότητα τοῦ κόσμου, καί δέν δύμαται ν’ ἀτενίσῃ πρός Σε μετά πόνου· ἐψυχράνθῃ ἡ καρδία μου ἀπό τό πλῆθος τῶν πειρασμῶν, καί δέν δύναται νά θερμανθῇ διά τῶν δακρύων τῆς πρός Σέ ἀγάπης.

 

Ἀλλά Σύ, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός μου, ὁ θησαυρός τῶν ἀγαθῶν, δώρησαί μοι τελείαν μετάνοιαν, καί καρδίαν ἐπίπονον, ἵνα ὀλοψύχως ἐξέλθω εἰς ἀναζήτησίν Σου·

 

 

διότι ἄνευ Σοῦ θέλω ἀποξενωθῆ ἀπό παντός ἀγαθοῦ. Χάρισαί μοι λοιπόν, ὦ Ἀγαθέ, τήν χάριν Σου· ὁ Πατήρ, ὅστις σ’ ἐγέννησεν ἐκ τῶν κόλπων Αὐτοῦ ἀχρόνως καί ἀϊδίως, ἄς ἀνανεώσῃ εἰς ἐμέ τάς μορφάς τῆς εἰκόνος Σου· 

  

Σ’ ἐγκατέλιπον, μή μ’ ἐγκαταλείπῃς· ἐχωρίσθην ἀπό Σοῦ, ἔξελθε εἰς ἀναζήτησίν μου, καί εὐρών εἰσάγαγέ με εἰς τάς νομάς Σου, καί συναρίθμησόν με μετά τῶν προβάτων τῆς ἐκλεκτῆς Σου ποίμνης, καί διάθρεψόν με μετ’ αὐτῶν ἐκ τῆς χλόης τῶν θείων Σου Μυστηρίων, τῶν ὁποίων ὑπάρχει κατοικητήριον ἡ καθαρά καρδία, εἰς τήν ὁποίαν ἀναφαίνεται ἡ ἔλλαμψις τῶν ἀποκαλύψεών Σου, ἡ ὁποία ἔλλαμψις εἶναι παρηγορία καί ἀναψυχή τῶν κοπιόντων διά Σέ ἐν θλίψεσι καί διαφόροις ἀτιμίαις· 

 

τῆς ὁποίας ἐλλάμψεως εἴθε ν’ ἀξιωθῶμεν καί ἡμεῖς διά τῆς χάριτος καί φιλανθρωπίας Σου, τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἰς τους αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ Τῼ ΘΕῼ ΔΟΞΑ!