ΤΟΥ ΛΕΑΝΔΡΟΥ ΠΟΛΕΝΑΚΗ
Δεν είμαι ισλαμολόγος, αλλά έχω διαβάσει προσεκτικά το Κοράνι, στην εγκυρότερη μετάφρασή του στα ελληνικά από τον Αιγυπτιώτη Γεράσιμο Πεντάκη (1886), και, τουλάχιστον, κάποια πράγματα κατέχω.
Το Ισλάμ, όπως ο Χριστιανισμός, δεν είναι μόνο ένα πράγμα, είναι πολλά μαζί. Για να γίνω ακριβέστερος, είναι πολλά πράγματα, μέσα σε ένα. Υπάρχει το καθαρά πνευματικό κομμάτι των ντερβίσηδων ή ουλεμάδων και το κομμάτι του ιερού πολέμου, της τζιχάντ. Αλλά δεν είναι δύο ανεξάρτητα, στεγανά κομμάτια. Οι κύκλοι τους ενίοτε αλληλοτέμνονται. Θα δώσω ένα ιστορικό παράδειγμα. Όταν ξέσπασε η ελληνική επανάσταση, το 1821, ο τότε Σουλτάνος, που ήταν ντερβίσης ή ουλεμάς, πριν εκδώσει το διάταγμα γενικής σφαγής των χριστιανών, της τζιχάντ, χόρεψε τον ντερβίσικο χορό για να επικοινωνήσει με τον Αλλάχ και να λάβει την απόφασή του. Την έλαβε, και διέταξε γενική σφαγή, στο όνομα του Αλλάχ. Το διάταγμα, όμως, έπρεπε να υπογραφεί και από τον ανώτατο κληρικό του Ισλάμ, τον Σεϊχουλισλάμη Χατζή Χαλίλ, που, επίσης, ήταν ντερβίσης. Ο φιλάνθρωπος εκείνος κληρικός, φίλος του Γρηγορίου του 5ου, αρνήθηκε να το υπογράψει, εν ονόματι επίσης του «οικτίρμονος και ελεήμονος Θεού». Υπέδειξε, τότε, στον Γρηγόριο, ως μόνη λύση, να εκδώσει τον γνωστό αφορισμό του Υψηλάντη. Έτσι, η γενική σφαγή και η γενοκτονία των χριστιανών αποτράπηκε, την τελευταία, κυριολεκτικά, στιγμή. Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια, είτε μας αρέσει, είτε όχι. Η συνέχεια είναι ελάχιστα γνωστή. Ο Χατζή Χαλίλ έπεσε στη δυσμένεια του Σουλτάνου, ο οποίος τον έπαυσε και τον αντικατέστησε με άλλον. Φοβούμενος για την ίδια τη ζωή του, έφυγε διά θαλάσσης, «πανέστιος» όπως γράφει ο Σπυρίδων Τρικούπης, με την οικογένεια και όλα του τα υπάρχοντα, για την ημιανεξάρτητη Αίγυπτο, κάτω από την επικυριαρχία του Μεχμέτ Αλή. Στη διάρκεια του ταξιδιού του έπεσε στα χέρια μιας ναυτικής μοίρας των Ελλήνων υπό τον Σαχτούρη και είχε την τύχη του Γρηγορίου του 5ου. Τον κρέμασαν, «δημεύοντας» την περιουσία του. Ο Γάλλος ιστορικός Πουκεβίλ, μάλιστα, υποστηρίζει μια ακόμη χειρότερη εκδοχή: ότι οι Έλληνες τον πούλησαν σκλάβο στον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, και «εξεμέτρησε το ζην δουλεύων ως είλως εις τα κτήματά του». Το θαυμάσιο διήγημα του Παπαδιαμάντη με τίτλο «Ο ξεπεσμένος Δερβίσης», που τελειώνει με τη λέξη «σεϊχουλισλάμης», μάλλον έχει ως ήρωα τον άτυχο Χατζή Χαλίλ, το «φάντασμα» του οποίου περιφέρεται απαρηγόρητο, άστεγο, ξεχασμένο, στην Αθήνα του 1888, «παίζοντας το 'νάι' με τον γλυκύτατο ήχο», αγαπημένο μουσικό όργανο των ουλεμάδων...
Έγραψα τα πιο πάνω για να δείξω ότι τα πράγματα δεν είναι ούτε απλά ούτε μονοσήμαντα στο Ισλάμ. Εννοείται ότι με κανέναν τρόπο δεν δικαιολογώ την αποτρόπαιη δολοφονία των δημοσιογράφων του Charlie Hebdo, αλλά η Δύση ενεργεί πάντα σαν να έχει άγρια μεσάνυχτα γύρω από τη μουσουλμανική νοοτροπία, νομίζοντας ότι μπορεί ακινδύνως να παίζει με τα «ου παικτά», προκαλώντας το «βαθύ» Ισλάμ. Κάτι ακόμη, που ενδιαφέρει εμάς τους Έλληνες ειδικά. Το Ισλάμ έχει κληρονομήσει το δικαιολογημένο μίσος των Βυζαντινών για τις σταυροφορίες, που έσπειραν τον όλεθρο σε Έλληνες και Άραβες από κοινού. Δεν χρησιμοποιώ άκαιρα τη λέξη Έλληνες. Έτσι αποκαλεί τους Βυζαντινούς το Κοράνι, συντεταγμένο τον όγδοο αιώνα μ.Χ. (κεφάλαιο Λ'). Για περισσότερα, βλ. την επίκαιρη, εμπεριστατωμένη και νηφάλια μελέτη του διαπρεπούς θρησκειολόγου Αναστάσιου Γιαννουλάτου, επισκόπου Αλβανίας, με τίτλο Το Ισλάμ, εκδόσεις «Έθνη και λαοί», Αθήνα 1975.
http://www.avgi.gr/article/5234862/to-islam-kai-emeis
Δεν είμαι ισλαμολόγος, αλλά έχω διαβάσει προσεκτικά το Κοράνι, στην εγκυρότερη μετάφρασή του στα ελληνικά από τον Αιγυπτιώτη Γεράσιμο Πεντάκη (1886), και, τουλάχιστον, κάποια πράγματα κατέχω.
Το Ισλάμ, όπως ο Χριστιανισμός, δεν είναι μόνο ένα πράγμα, είναι πολλά μαζί. Για να γίνω ακριβέστερος, είναι πολλά πράγματα, μέσα σε ένα. Υπάρχει το καθαρά πνευματικό κομμάτι των ντερβίσηδων ή ουλεμάδων και το κομμάτι του ιερού πολέμου, της τζιχάντ. Αλλά δεν είναι δύο ανεξάρτητα, στεγανά κομμάτια. Οι κύκλοι τους ενίοτε αλληλοτέμνονται. Θα δώσω ένα ιστορικό παράδειγμα. Όταν ξέσπασε η ελληνική επανάσταση, το 1821, ο τότε Σουλτάνος, που ήταν ντερβίσης ή ουλεμάς, πριν εκδώσει το διάταγμα γενικής σφαγής των χριστιανών, της τζιχάντ, χόρεψε τον ντερβίσικο χορό για να επικοινωνήσει με τον Αλλάχ και να λάβει την απόφασή του. Την έλαβε, και διέταξε γενική σφαγή, στο όνομα του Αλλάχ. Το διάταγμα, όμως, έπρεπε να υπογραφεί και από τον ανώτατο κληρικό του Ισλάμ, τον Σεϊχουλισλάμη Χατζή Χαλίλ, που, επίσης, ήταν ντερβίσης. Ο φιλάνθρωπος εκείνος κληρικός, φίλος του Γρηγορίου του 5ου, αρνήθηκε να το υπογράψει, εν ονόματι επίσης του «οικτίρμονος και ελεήμονος Θεού». Υπέδειξε, τότε, στον Γρηγόριο, ως μόνη λύση, να εκδώσει τον γνωστό αφορισμό του Υψηλάντη. Έτσι, η γενική σφαγή και η γενοκτονία των χριστιανών αποτράπηκε, την τελευταία, κυριολεκτικά, στιγμή. Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια, είτε μας αρέσει, είτε όχι. Η συνέχεια είναι ελάχιστα γνωστή. Ο Χατζή Χαλίλ έπεσε στη δυσμένεια του Σουλτάνου, ο οποίος τον έπαυσε και τον αντικατέστησε με άλλον. Φοβούμενος για την ίδια τη ζωή του, έφυγε διά θαλάσσης, «πανέστιος» όπως γράφει ο Σπυρίδων Τρικούπης, με την οικογένεια και όλα του τα υπάρχοντα, για την ημιανεξάρτητη Αίγυπτο, κάτω από την επικυριαρχία του Μεχμέτ Αλή. Στη διάρκεια του ταξιδιού του έπεσε στα χέρια μιας ναυτικής μοίρας των Ελλήνων υπό τον Σαχτούρη και είχε την τύχη του Γρηγορίου του 5ου. Τον κρέμασαν, «δημεύοντας» την περιουσία του. Ο Γάλλος ιστορικός Πουκεβίλ, μάλιστα, υποστηρίζει μια ακόμη χειρότερη εκδοχή: ότι οι Έλληνες τον πούλησαν σκλάβο στον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, και «εξεμέτρησε το ζην δουλεύων ως είλως εις τα κτήματά του». Το θαυμάσιο διήγημα του Παπαδιαμάντη με τίτλο «Ο ξεπεσμένος Δερβίσης», που τελειώνει με τη λέξη «σεϊχουλισλάμης», μάλλον έχει ως ήρωα τον άτυχο Χατζή Χαλίλ, το «φάντασμα» του οποίου περιφέρεται απαρηγόρητο, άστεγο, ξεχασμένο, στην Αθήνα του 1888, «παίζοντας το 'νάι' με τον γλυκύτατο ήχο», αγαπημένο μουσικό όργανο των ουλεμάδων...
Έγραψα τα πιο πάνω για να δείξω ότι τα πράγματα δεν είναι ούτε απλά ούτε μονοσήμαντα στο Ισλάμ. Εννοείται ότι με κανέναν τρόπο δεν δικαιολογώ την αποτρόπαιη δολοφονία των δημοσιογράφων του Charlie Hebdo, αλλά η Δύση ενεργεί πάντα σαν να έχει άγρια μεσάνυχτα γύρω από τη μουσουλμανική νοοτροπία, νομίζοντας ότι μπορεί ακινδύνως να παίζει με τα «ου παικτά», προκαλώντας το «βαθύ» Ισλάμ. Κάτι ακόμη, που ενδιαφέρει εμάς τους Έλληνες ειδικά. Το Ισλάμ έχει κληρονομήσει το δικαιολογημένο μίσος των Βυζαντινών για τις σταυροφορίες, που έσπειραν τον όλεθρο σε Έλληνες και Άραβες από κοινού. Δεν χρησιμοποιώ άκαιρα τη λέξη Έλληνες. Έτσι αποκαλεί τους Βυζαντινούς το Κοράνι, συντεταγμένο τον όγδοο αιώνα μ.Χ. (κεφάλαιο Λ'). Για περισσότερα, βλ. την επίκαιρη, εμπεριστατωμένη και νηφάλια μελέτη του διαπρεπούς θρησκειολόγου Αναστάσιου Γιαννουλάτου, επισκόπου Αλβανίας, με τίτλο Το Ισλάμ, εκδόσεις «Έθνη και λαοί», Αθήνα 1975.
http://www.avgi.gr/article/5234862/to-islam-kai-emeis
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου