Ἔρωτας καί γάμος: μυστήριο ἀγάπης
Συζητώντας μ' ἕνα ἱερέα γιά τό γάμο...
Πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Θερμός
-Γιατί ὀνομάζουμε τό γάμο μυστήριο; Τί τό μυστηριῶδες ἔχει;
Δέν τό ὀνομάζουμε μυστήριο ἐπειδή ἔχει κάτι τό ἀκατανόητο, ὅπως ἡ κοινόχρηστη σημασία ὑπονοεῖ. Μυστήριο εἶναι κάθε συνάντηση κτιστοῦ καί ἀκτίστου, δηλαδή Θεοῦ ἀπό τή μία καί ἀνθρώπου ἀπό τήν ἄλλη. Καί στόν ἐκκλησιαστικό γάμο ἔχουμε μιά τέτοια συνάντηση, μᾶλλον μιά ἕνωση, ὅπως ἀκριβῶς εἶναι μυστήριο ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῡ ἤ ἡ Θεία Λειτουργία. Φυσικά μία τέτοια συνάντηση ὑπερβαίνει τή δυνατότητα τοῦ μυαλοῦ μας νά τήν κατανοήση πλήρως.
-Μπορεῖτε νά ἐξηγήσετε περισσότερο πῶς συναντᾶται ὁ Θεός μέ τόν ἄνθρωπο στόν γάμο;
Ὅπως ἀκριβῶς στή Θεία Εὐχαριστία. Ἐκεῖ προσφέρουμε τά ὑλικά δῶρα μας (ψωμί καί κρασί) στόν Θεό καί Αὐτός μᾶς τά ἐπιστρέφει ἁγιασμένα, ὡς Θεία Κοινωνία. Ἔτσι καί στόν γάμο προσφέρουμε τήν ἕνωσή μας στόν Θεό καί τήν λαμβάνουμε πίσω ἁγιασμένη.
-Αὐτό τί σημαίνει στήν πράξη;
Γιά νά τό ἀντιληφθῆτε χρειάζεται νά θυμηθεῖτε τό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα πού διαβάζεται στήν ἀκολουθία τοῦ γάμου. Πρόκειται γιά τό πρῶτο θαῦμα τοῦ Χριστοῦ, πού ἔγινε στήν Κανᾶ. Ὅπως θά θυμᾶστε, ὅταν τελείωσε τό κρασί ὁ Χριστός ζήτησε νά γεμίσουν ἕξη πέτρινες στάμνες μέ νερό καί κατόπιν νά τό σερβίρουν. Ἦταν πιά κρασί καί ὁ γαμπρός ἀπόρησε. Κάλεσε τόν ὑπεύθυνο τοῦ τραπεζιοῦ καί τοῦ εἶπε: "Ὅλος ὁ κόσμος βάζει στήν ἀρχή τό καλύτερο κρασί καί κατόπιν τό κατώτερο. Σύ γιατί κράτησες τό καλό γιά τό τέλος;" (Ἰωάν. 2, 1 -11).
Τά θαύματα τοῦ Χριστοῦ καί τῶν ἁγίων ὀνομάζονται σημεῖα, δηλαδή σημάδια μιᾶς ἄλλης πραγματικότητας. Στήν περίπτωση αὐτή ὁ Κύριος μᾶς δείχνει ποιά εἶναι ἡ φυσική φορά τῶν πραγμάτων χωρίς τήν Χάρη τοῦ Θεοῦκαί ποιά μέ αὐτήν. Χωρίς τή συνάντηση Θεοῦ καί ἀνθρώπου στόν γάμο, ἡ φυσική του πορεία εἶναι νά φθίνη καί νά κουράζεται. Ὅταν πραγματοποιηθῆ ἡ ἕνωση αὐτή, ὁ φυσικός δεσμός ἐνσωματώνεται στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τήν Ἐκκλησία καί λαμβάνει δυναμισμό ἀπροσμέτρητο.
-Καί τόσοι γάμοι ἀνθρώπων πού δέν συνδέονται ἐνεργά μέ τήν Ἐκκλησία ἤ πού τελοῦν πολιτικό γάμο; Εἶναι καταδικασμένοι σέ φθορά καί συμβατικότητα; Ἡ πραγματικότητα δέν τό ἐπικυρώνει αὐτό.
Πολύ σωστά. Στήν περίπτωση αὐτή ἀπομένουν οἱ φυσικές δυνατότητες καί οἱ καλές προθέσεις. Οἱ ἄνθρωποι πού δέν βιώνουν τό γάμο ὡς μυστήριο εἶναι ἐνδεχόμενο νά διαθέτουν πολλές φυσικές δυνατότητες καί πολύ καλές προθέσεις. Ὅμως χωρίς τή συνάντηση μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ αὐτές δέν γονιμοποιοῦνται. Στηρίζονται βέβαια στήν ἀγωνιστικότητα τῶν δύο συζύγων, ἡ ὁποία μπορεῖ νά εἶναι ἀξιοπρόσεκτη, μπορεῖ ὅμως καί νά ἐξαντληθῆ.
-Δηλαδή ὁ Θεός εἶναι ἐντελῶς ἀπών ἀπό ἕνα τέτοιο γάμο;
Ὄχι βέβαια. Ὁ Θεός εἶναι παρών σέ κάθε καλή ἀνθρώπινη προσπάθεια καί τήν στηρίζει. Αὐτό συμβαίνει καί μέ μή Χριστιανούς· πολύ περισσότερο μέ βαπτισμένους. Δέν περιμένει νά Τόν ἐπικαλεσθοῦμε γιά νά σπεύση σέ βοήθεια. Ὅμως, γιά νά καταλάβουμε τή διαφορά πρέπει νά ἀνατρέξουμε πάλι στο ἀρχέτυπο τῶν μυστηρίων τή Θεία Εὐχαριστία. Ὑπάρχουν ἄνθρωποι πού ἀγωνίζονται στή ζωή τους νά διορθωθοῦν, ἤ ἄλλοι ἐπικαλοῦνται τήν δύναμη τοῦ Θεοῦ, χωρίς ὅμως νά κοινωνοῦν Σῶμα Του καί Αἷμα Του. Δέν εἶναι τό ἴδιο. Μέ τή Θεία Κοινωνία ὁ ἄνθρωπος προσέρχεται νά ἐνσωματωθῆ στόν Χριστό ψυχοσωματικά "εἰς ζωήν αἰώνιον " ὄχι γιά νά γίνη ἁπλῶς καλός ἄνθρωπος ἀλλά γιά νά ἁγιαστῆ καί νά ζήση αἰώνια μαζί Του.
Τό ἴδιο καί στόν ἐκκλησιαστικό γάμο. Αὐτός πού προσέρχεται μέ ἐπίγνωση δέν κάνει τίποτε ἄλλο ἀπό τό νά Τοῦ ζητᾶ νά ἐσωματώση τήν ἀγάπη του στή δική Του ἀγάπη, νά κάμη τήν ἀγάπη τῶν δύο νά ἀποκτήση μιά ἄλλη ποιότητα πέρα ἀπό τή φυσική, ἀλλά καί νά ζήση αἰώνια. Θυμηθῆτε τή φράση πού λέγει ὁ ἱερέας στό τέλος τοῦ ἀρραβῶνα: "Βεβαίωσον αὐτούς τῇ παρά Σοῦ ἁγίᾳ ἑνότητι", καθώς καί τήν ἄλλη στό τέλος τοῦ γάμου: "Ἀνάλαβε τούς στεφάνους αὐτῶν ἐν τῇ βασιλείᾳ Σου, ἀσπίλους καί ἀμώμους καί ἀνεπιβουλεύτους διατηρῶν αὐτούς εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων." Ἔτσι ὁ γάμος παίρνει κοσμολογικές καί ὀντολογικές διαστάσεις. Ὁ ἄνθρωπος φανερώνει ἐπάνω τήν ἀλήθεια τοῦ κόσμου: τήν ἀνιδιοτελῆ ἀγάπη.
-Ἡ ἐμπειρία ὅλων μας λέγει πώς ἡ πλειονότητα ὅσων τελοῦν ἐκκλησιαστικό γάμο μᾶλλον δέν σκέπτεται ἔτσι. Ὁ νοῦς τους βρίσκεται στά ἐξωτερικά στοιχεῖα, πού ἄλλωστε δίνουν καί τήν λαμπρότητα.
Αὐτό εἶναι τό θλιβερό γεγονός τῆς ἐκκοσμίκευσης. Ἡ Ἐκκλησία ὑποχωρεῖ στόν κόσμο καί ἀφήνεται νά πάρη τό ἦθος του. Δέν ἀρνεῖται κανείς τό χαρμόσυνο χαρακτήρα τοῦ γάμου, ἀλλά ἡ πραγματική λαμπρότητα βρίσκεται σέ αὐτό ποῦ ζῆ ἐσωτερικά ὁ πιστός, στό "ἄν τό μυστήριο τελεσιουργῆται πράγματι μέσα του. Στόν ψαλμό 44 διαβάζουμε: "Πᾶσα ἡ δόξα τῆς θυγατρός τοῦ βασιλέως ἔσωθεν" (στίχος 14). Δηλαδή, ὅπως ἑρμηνεύουν οἱ Πατέρες, ἡ δόξα καί λαμπρότητα τῆς Ἐκκλησίας (θυγατέρας του Θεοῦ - Πατέρα, ἀφοῦ νυμφεύεται τόν Υἱό Του) εἶναι ἐσωτερική, διότι μέσα στό μυστήριο τῆς ἐσωτερικότητας λαμβάνουν χώρα τά σημαντικά.
Ἐπαναλαμβάνω: αὐτό δέν σημαίνει ὅτι θά ἀρνηθοῦμε τά ἐξωτερικά στοιχεῖα τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ γάμου, διότι περί γιορτῆς πρόκειται. Ἄλλωστε καί ἡ λαογραφική μας παράδοση τά διαθέτει πλούσια. Σημαίνουν ἁπλῶς πώς ἡ μάχη θά δοθῆ μέσα στήν ἀνθρώπινη καρδιά. Στό τρόπο μέ τόν ὁποῖο προσέρχεται κάποιος στό μυστήριο. Ἄν προσέλθη μέ τό ἐκκλησιαστικό φρόνημα πού περιγράψαμε, τότε ἀξιοποιεῖ τή συνάντηση καί ἕνωση μέ τόν Θεό. Ἄν ὄχι, τότε ἡ Χάρη του Θεοῦ δέν ἐνεργεῖ.
-Δηλαδή ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ δέν ἀλλάζει αὐτόματα τόν ἄνθρωπο.
Ἀκριβῶς, Ἄν τόν ἄλλαζε αὐτόματα παρά τή βούλησή του, θά εἴχαμε μαγικοῦ τύπου δράση. Ὁ Θεός συνεργάζεται μέ μᾶς. Γι' αὐτό καί πλῆθος γάμων πού τελοῦνται στήν Ἐκκλησία ἀποτυγχάνουν. Διότι οἱ ἄνθρωποι ἔμειναν μόνο στό φολκλορικό μέρος στή "συσκευασία" ἤ μόνο στο πρακτικό - ὀργανωτικό.
-Πάντως μοῦ κάνει ἐντύπωση ὁ παραλληλισμός τοῦ γάμου μέ τή Θεία Λειτουργία. Ὑπάρχει καί ἡ σεξουαλικότητα πού ὁ περισσότερος κόσμος θεωρεῖ ἁμαρτωλή, ἤ τουλάχιστον ἀσυμβίβαστη μέ τά ἅγια πράγματα. Εἶναι γνωστή ἡ εὐαισθησία τῆς Ἐκκλησίας γιά τά σεξουαλικά. Μήπως ἡ Ἐκκλησία ἔκαμε τόν γάμο μυστήριο ἁπλῶς καί μόνο προκειμένου νά περιορίση τίς σεξουαλικές παρεκτροπές; Μήπως προτίμησε τόν συμβιβασμό γιά νά ἀποφύγη χειρότερα;
Φυσικά ἔχει καί τέτοιες λειτουργίες ὁ γάμος (ἠθικοποίηση τῆς συμπεριφορᾶς, σταθερότητα τῆς κοινωνίας κ.ἄ.) ἀλλά τίς διαθέτει γενικά ὡς κοινωνικός θεσμός. Κάθε εἴδους γάμος (πολιτικός θρησκευτικός ἄλλων θρησκειῶν) ἐπινοήθηκε γιά νά μειωθῆ ἡ ἀπληστία τοῦ ἀνθρώπου, γιά νά δημιουργηθῆ κατάλληλο περιβάλλον γιά τό μεγάλωμα τῶν παιδιῶν, γιά νά τιθασευθοῦν φυγόκεντρες καί διαλυτικές τάσεις. Αὐτές εἶναι φυσικές λειτουργίες. Ἡ Ἐκκλησία δέν ἀγνοεῖ τό φυσικό ἀλλά τό ὑπερβαίνει. Ἐνδιαφέρεται γιά ἐκεῖνο πρός τό ὁποῖο δείχνει τό φυσικό.
Γιά παράδειγμα, φυσική εἶναι ἡ τάση τοῦ ἀνθρώπου γιά συντροφικότητα. Ὁ Θεός τήν ἀποδέχεται καί τήν εὐλογεῖ εὐθύς ἐξ ἀρχῆς (Γένεση 1, 27 -28 καί 2, 18 -24). Ἔρχεται ὅμως τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα τοῦ μυστηρίου (Ἐφεσίους 5, 20 -33) νά παραλληλίση τό δεσμό τῶν δύο ἀνθρώπων μέ τήν ἕνωση Χριστοῦ καί Ἐκκλησίας. Ἀπό παλιά, στήν Παλαιά Διαθήκη, ὁ Θεός χρησιμοποίησε σάν ἀνάλογο γιά νά δείξει τή σχέση Του μέ τούς ἀνθρώπους τόν ἐρωτικό δεσμό (Ψαλμοί 44, 12 Ἱερεμίας 3, 6-9 Ἠσαίας 54, 1 10 καί 62, 4 -5 Ἰεζεκιήλ 16, 163 καθώς καί ὁλόκληρο τό Ἆσμα Ἀσμάτων . Βλ. ἐπίσης στήν Καινή Διαθήκη: Ἰωάννη 3, 29- Ματθαίου 9, 15 καί 22, 114 -Β Κορινθίους 11, 2 -Ἐφεσίους 5, 26-27 Ἀποκάλυψη 21, 9 καί 22, 17). Καί οἱ Πατέρες στή συνέχεια μεταχειρίσθηκαν αὐτό τό παράδειγμα (Κλῖμαξ, λόγος 30, 5).
Ἀντιλαμβανόμαστε πόσο τιμοῦν τόν ἀνθρώπινο ἔρωτα αὐτές οἱ παρομοιώσεις. Ἡ ἐρωτική συντροφικότητα ἀντιμετωπίζεται ὡς πρωτογενής καί θεμελιώδης ἀνθρώπινη λειτουργία. Αὐτό βέβαια τό πιστεύουν καί ὅσοι βλέπουν τόν γάμο ἀνθρωποκεντρικά. Ἐπί πλέον, ὅμως, ἐδῶ παίρνει νόημα ἀπο τήν οὐράνια πηγή της καί γίνεται στή συνέχεια νοσταλγία της. Πέρα ἀπό τό γεγονός ὅτι "ὁ Θεός τούς ἔρωτας τούτους ἐγκατέσπειρε" ( Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος) ὥστε ὁ ἄνθρωπος νά καταξιώνεται καί νά συμπληρώνεται, τούς ἔκαμε καί σκαλοπάτια μέ τό ὁποῖα θά ἀνάγεται πρός τά ἀνώτερα καί ἐπουράνια. Ὄχι φυσικά μέ τήν ἔννοια ὅτι αὐτόματα ἡ ἐρωτική ζωή ἀνεβάζει πνευματικά τόν ἄνθρωπο (μέ τήν κακή χρήση της μπορεῖ, ἀντίθετα νά ξεπέση, ) ἀλλά ὅτι ὅταν ὑπάρχει πνευματική ζωή τό γεγονός τοῦ ἔρωτα λειτουργεῖ καί ὡς κίνητρο γιά τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό: ἀφοῦ εἶναι τόσο ἰσχυρός ὁ ἀνθρώπινος ἔρωτας, μπορεῖ κανείς νά φανατασθῆ τόν ἔρωτα πρός τόν Θεό πόσο σφοδρός μπορεῖ νά γίνη. Ἐκτός αὐτοῦ, μέ τήν διαπροσωπική σχέση ὁ ἄνθρωπος μαθαίνει ν' ἀνοίγεται στόν ἄλλο καί νά κοινωνεῖ μαζί του· χωρίς αὐτή τή βασική προϋπόθεση ἀδυνατεῖ κάποιος νά κοινωνήσει μέ τόν Θεό.
Στήν πραγματικότητα, ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ ἀφάνταστα τόν ἔρωτα καί τόν γάμο καί μόνο σέ αὐτή τή βάση μπορεῖ κάποιος νά καταλάβη τίς "ἀπαγορεύσεις" της. Οὐσιαστικά πρόκειται γιά μέτρα προστασίας αὐτῶν τῶν θεϊκῶν δώρων, ὅπως κάποιος προστατεύει τή φλόγα τοῦ κεριοῦ του νά μήν τή σβήση ὁ ἄνεμος, ἤ ὅπως ὑποβάλλεται σέ στερήσεις ὁ ἀθλητής προκειμένου νά γευθῆ τή χαρά τῆς νίκης. Τό ἀρχικό κεφάλαιο τοῦ ἔρωτα χρειάζεται νά αὐξηθεῖ καί νά μεταμορφωθῆ, ὄχι νά ἀναλωθῆ ἀπερίσκεπτα ὅπως συχνά συμβαίνει.
Ἀπό τήν ἄλλη, εἶναι γεγονός ὅτι διάφορα μέλη τῆς Ἐκκλησίας δυστυχῶς δέν συμμερίζονται τή ζωηφόρο Θεολογία της, εἴτε ἀπό ἄγνοια εἴτε γιά διάφορους προσωπικούς λόγους. Γονεῖς πού βασανίζονται ἀπό τόν πουριτανισμό τους καί δέν χάρηκαν τόν ἔρωτα ὡς δῶρο τοῦ Θεοῦ, κληρικοί καί κατηχητές πού δέν διδάχθηκαν σωστά τήν Ἀλήθεια ἤ πού παρανόησαν τήν Ὀρθόδοξη ἄσκηση, ὅλοι αὐτοί συμβάλλουμε συχνά στήν ἀποξένωση τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν ἐκκλησιαστική ζωή, ἀφοῦ τόν ἐξωθοῦμε νά τή βλέπη σάν τόν θεματοφύλακα τοῦ πουριτανισμοῦ.
-Αὐτή ἡ ἀποκρουστική κατάσταση συνυπάρχει μέ τή σεξουαλική ἀσυδοσία τοῦ καιροῦ μας, ὅπως ἐκφράζεται στά ἔντυπα καί στά μέσα ἐνημέρωσης.
Πολύ σωστά τό ἐπισημαίνετε. Ὁ σημερινός ἄνθρωπος βρίσκεται ἐγκλωβισμένος ἀνάμεσα στά δύο δεινά: στή φοβία τοῦ παρελθόντος καί στήν σύγχρονη ἐμπορευματοποίηση. Ἡ πρώτη τόν ἐμποδίζει νά χαρῆ μέ εὐχαριστία τά δῶρα τοῦ Θεοῦ, ἡ δεύτερη τοῦ τά καταπνίγει. Οἱ πολλοί ὕμνοι στόν ἔρωτα σήμερα δέν εἶναι παρά τό ἄλλοθι γιά τόν ἐξευτελισμό του. Δύσκολο νά συμπεράνουμε ποιά συμφορά εἶναι ἡ σοβαρώτερη: ἡ ἐνοχή καί τό ἄγχος γιά τόν ἔρωτα καί τό σέξ ἤ ἡ τυραννία τοῦ αἰσθησιασμοῦ πού διαστρεβλώνει καί τελικά καταστρέφει τήν ἔμφυτη ἀγαπητική δύναμη; Ἐπί πλέον ζοῦμε μέσα στόν καταιγισμό ἑνός λεξιλογίου πού συγχέει τήν σωματική ἕλξη μέ ἔρωτα καί καθιστᾶ ἀναξιόπιστα τά συναισθήματα. Ἡ ἄσκηση πού προτείνει ἡ Ἐκκλησία συντελεῖ καί στό ξεκκαθάρισμα τοῦ ἐνδοψυχικοῦ κόσμου.
-Ἕνα γνωστό μου ζευγάρι πού πῆγε νά ἐξομολογηθῆ ἐπέστρεψε ἀπογοητευμένο ἐπειδή ὁ πνευματικός δέν τούς ἐπέτρεψε νά κοινωνήσουν. Αἰτία ἦταν οἱ προγαμιαῖες σχέσεις τους. Ἦταν σωστό αὐτό;
Πρόκειται γιά μιά πολύ συχνή αἰτία πικρίας τῶν σημερινῶν ἀνθρώπων πού καταλήγει στήν ἀπομάκρυνσή τους ἀπό τήν Ἐκκλησία. Γιά νά κατανοήσουμε τό πνεῦμα αὐτῆς τῆς "ἀπαγόρευσης" χρειάζεται νά θυμηθοῦμε ὅσα ἀναφέραμε ἀρχικά γιά τό μυστήριο τοῦ γάμου.
Ἡ λέξη μυστήριο προέρχεται ἀπό τό ρῆμα μυῶ πού σημαίνει εἰσάγω σέ κάτι, μεταδίδω μιάν ἀλήθεια. Αὐτός πού μυεῖται λέγεται μυημένος. Τό πρωταρχικό νόημα, λοιπόν, αὐτῆς τῆς διαδικασίας βρίσκεται στή Θεία Λειτουργία, τό κατ' έξοχήν μυστήριο. Αὐτός πού βαπτίζεται καί χρίεται γίνεται μυημένος, μέ ἄλλα λόγια μπορεῖ πλέον νά συμμετέχη στά ἄδυτα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ (πού εἶναι ἡ Θεία Εὐχαριστία) καί ἀπαντᾶ στόν ἱερέα (σήμερα τό κάνει ὁ ψάλτης ὡς ἀντιπρόσωπος τοῦ λαοῦ), νά ἀκούη τά λεγόμενα, νά μεταλαμβάνη Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ. Συναποτελεῖ μέ τούς ἄλλους πιστούς τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή ἐκείνους πού ἐνσωματώθηκαν στήν Ἀλήθεια καί στή Ζωή (πού εἶναι ὁ Χριστός: Ἰωάν. 14, 6).
Ἀπό τό γεγονός αὐτό καί μετά ὅλα εἶναι διαφορετικά, ὅλα (πρέπει νά) λαμβάνουν χώρα κάτω ἀπό τό φῶς αὐτῆς τῆς ἀσύλληπτης δωρεᾶς. Ὁλόκληρη ἡ ζωή τοῦ Χριστιανοῦ παίρνει νόημα ἀπό τήν ἔνταξή του στήν Ἐκκλησία. Τίποτε δέν μπορεῖ νά γίνη ἔξω ἀπό τήν εὐλογία της, ὄχι διότι τό ἐπιβάλλει κάποιος κανονισμός ἤ μιά θρησκοληψία, ἀλλά διότι ἡ Ἐκκλησία ἀποτελεῖ τρόπο ζωῆς. Ἀγκαλιάζει ὁλόκληρη τή ζωή τοῦ ἀνθρώπου, γι' αὐτό καί ὑπάρχουν πλῆθος προσευχῶν καί εἰδικῶν ἀκολουθιῶν γιά ὅλες τίς δραστηριότητές της: φαγητό, ἐκπαίδευση, πολτική, μεταφορές, ἐμπόριο, γεωργία, βιομηχανία κ.ἄ. Θά ἦταν ἀδιανόητο νά ἀπουσιάζη ἡ ψυχοσωματική ἕνωση δύο ἀνθρώπων ἀπό τήν ἐκκλησιαστική εὐλογία (ἄν καί μέ τό γάμο συντρέχουν περισσότεροι λόγοι, δέν εἶναι μια ἁπλῆ δραστηριότητα).
Ἔτσι λοιπόν, ἡ ἐγκράτεια πρίν ἀπό τόν γάμο παίρνει τό νόημα μιᾶς θεληματικῆς ἄσκησης προκειμένου νά παραμείνη κάποιος ἐνταγμένος στήν Ἐκκλησία. Μέ τό βάπτισμα καί τό χρίσμα ὁ πιστός ἀποκτᾶ τήν γενική ἱερωσύνη, τήν ἱερωσύνη τῶν λαϊκῶν. Μετέχοντας καί αὐτός στό ἱερατικό ἀξίωμα τοῦ Χριστοῦ (πού προσέφερε τόν Ἑαυτό Του θυσία ὡς Μέγας Ἀρχιερεύς) προσφέρει καί αὐτός θυσία τήν ἄσκησή του καί κάθε εἴδους ἄσκηση (ἀφοῦ αὐτή λαμβάνει χώρα στήν ψυχή καί στό σῶμα του), στό δέ συγκεκριμένο θέμα τήν ἐγκράτεια. Ἄν ἀρνηθῆ αὐτή τήν ἄσκηση αὐτονομεῖται ἀπό τό ἐκκλησιαστιό σῶμα, διότι προηγουμένως αὐτονόμησε τήν ἐρωτική -σεξουαλική λειτουργία ἀπό τήν ἐν Χριστῷ ζωή. Μέ ἄλλα λόγια, τό νά μήν κοινωνήση δέν ἀποτελεῖ τιμωρία, ἀλλά φανέρωση αὐτοῦ πού ἤδη ἔχει συμβῆ μέσα του.
Βέβαια στήν πράξη πολλές φορές γίνεται ἡ λεγόμενη οἰκονομία, δηλαδή μία ἐπιεικής ἀντιμετώπιση αὐτοῦ τοῦ τόσο γενικευμένου προβλήματος, ἀνάλογα μέ τήν ἀγωνιστικότητα πού δείχνει ὁ πιστός. Εἶναι φανερό ὅτι ἄλλη σημασία ἔχει νά γνωρίζη κάποιος τόν στόχο καί νά ἀγωνίζεται ἀλλά μερικές φορές νά ἀποτυγχάνη στήν ἐπίτευξή του, καί ἄλλη τό νά ἀγνοῆ τόν στόχο ἤ νά τόν περιφρονεῖ κιόλας. Ἡ σημερινή δυσκολία εἶναι ἀποτέλεσμα καί τῆς διχασμένης ταυτότητας τοῦ νεοέλληνα, ὁ ὁποῖος παραπαίει ἀνάμεσα σέ μιά θρησκευτικότητα παραδοσιακή καί χωρίς ἐπίγνωση καί σέ ἕνα ἡδονοθηρικό τρόπο ζωῆς, ἀγνοώντας ἔτσι τί πραγματικά εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Πάντως ἕνα τέτοιο ἐπιτίμιο ἀποχῆς ἀπό τήν Θεία Κοινωνία μέ κανένα τρόπο δέν θά πρέπει νά γίνεται ἀφορμή νά διακόπτει ὁ πιστός τή σχέση του μέ τήν Ἐκκλησία ἤ νά χαλαρώνη τήν προσευχή του καί τήν πνευματική ζωή, ὅπως δυστυχῶς συχνά συμβαίνει.
-Μήπως ξεχνᾶμε τίς σημερινές συνθῆκες ζωῆς πού τόσο ἀπέχουν ἀπό τήν παραδοσιακή κοινωνία; Καθώς ἔχει ἐμπορευματοποιηθῆ ἡ σεξουαλικότητα καί ἀπό τήν ἄλλη καθυστερεῖ ἡ ἡλικία γάμου, ὅλο καί πιό δύσκολη γίνεται ἡ προγαμιαία ἐγκράτεια.
Ἔχετε δίκιο. Θά λέγαμε ὅτι σήμερα ἡ ἐγκράτεια ἰσοδυναμεῖ μέ θαῦμα. Ἀλλά ὅπως ὅλα τά θαύματα ἀπαιτοῦν δύναμη Θεοῦ καί πίστη τοῦ ἀνθρώπου, ἔτσι καί αὐτή εἶναι ἐφικτή ὅταν ὁ ἄνθρωπος τό θελήση πολύ καί ζητήσει τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Ἄλλωστε ἄς μή λησμονοῦμε ὅτι, ἀφοῦ ἐκκλησιολογικά μόνο δικαιώνεται αὐτή ἡ ἐγκράτεια μόνο μέσα στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας μπορεῖ νά πραγματοποιηθῆ. Μόνο ἕνας συνηδειτά πιστός, πού μελετᾶ, προσεύχεται, ἐξομολογεῖται, κοινωνεῖ, εἶναι σέ θέση νά διατηρήση μέσα του μία ἀτμόσφαιρα ἐμπιστοσύνης στόν Θεό καί πνευματικῆς ἀγωνιστικότητας. Τό μαρτυροῦν οἱ χιλιάδες νεαρῶν πιστῶν πού τό ἐπιτυγχάνουν καί σήμερα. Στήν ἐποχή μας ὑπάρχει πληθώρα βιβλίων σχετικῶν μέ τό νόημα τοῦ γάμου, ἔτσι ὥστε ὅποιος θέλει μπορεῖ νά ἐμβαθύνη. Ἄλλωστε τό σεξουαλικό ζήτημα δέν ἐξαντλεῖται στήν προγαμιαία ἐγκράτεια. Χρειάζεται μακροχρόνιος ἀγώνας ὥστε νά θέση κανείς τή λειτουργία αὐτή στήν ὑπηρεσία τῆς ἀγάπης, τῆς ἑνότητας, τῆς κατανόησης, τῆς τρυφερότητας, τῆς βαθειᾶς κοινωνίας.
Μπήκαμε σ' ἕναν καινούργιο αἰῶνα πού φιλοδοξεῖ νά καθιερώσει ἐναλλακτικές μορφές οἰκογένειας, ἁπλῶς καί μόνο γιά νά ἱκανοποιήση κάθε φτηνή ἐπιθυμία καί γιά νά διαδώση τό ἰδανικό ἑνός "γάμου"- ἁπλοῦ συμβολαίου. Σ' ἕνα κόσμο πού κλυδωνίζεται ἀπό τήν καχυποψία καί τήν ἐχθρότητα, πού ἀποδιοργανώνεται ἀπό τόν ἡδονισμό καί τήν ἐκμετάλλευση, χρειαζόμαστε τόν ἐκκλησιαστικό γάμο περισσότερο ἀπό ποτέ στήν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος. Ὄχι ὡς ἁπλή τελετή, ἀλλά ὡς κεντρικό ἄξονα τῆς ζωῆς ἀπό τόν ὁποῖο παίρνουν νόημα ὅλες οἱ ὑπόλοιπες πτυχές της. Ὁ κόσμος δέν θά σωθῆ οὔτε ἀπό τόν ἀφελῆ ρομαντισμό τῆς δῆθεν ἀγάπης, οὔτε ἀπό τήν ἀπρόσωπη ἀπόλαυση πού ἦλθε νά τόν ἀντικαταστήση, τά ὁποῖα ἤδη κάποιοι ἐμπορεύονται. Ἐλπίδα του παραμένει ἕνας γάμος πού τρέφεται ἀπό τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, πού διατηρεῖ ὡς ὅραμα τήν ἀνιδιοτελῆ ἀγάπη, πού ἀγωνίζεται (σκληρά μερικές φορές) νά μεταποιῆ καθημερινά τό φυσικό σέ θεανθρώπινο. Ἕνας γάμος πού ὑλοποιεῖ τήν αἰώνια βούληση τοῦ Θεοῦ γιά τόν τρόπο τῆς σχέσης: τή βαθειά κοινωνία τῶν προσώπων.
Απο:
www.apostoliki-diakonia.gr
Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2009
Αμαρτία: η σκληρή πραγματικότητα του θανάτου.
Μία τραγική πραγματικότητα για κάθε άνθρωπο είναι το γεγονός τα αμαρτίας. Το ζει μόνιμα· βλέπει να τον επισκέπτεται , να κατρακυλά και να πέφτει. Έρχεται σαν πειρασμός, σαν θέαμα, σαν λογισμός, σαν μία εξωτερική προσβολή, γίνεται ενήδονη φαντασία και επιθυμία και καταλήγει στην πράξη της αμαρτίας. Είναι, όπως λέγει ο Αδελφόθεος Ιάκωβος, «μία άνομη κυοφορία που αποκυεί τον θάνατο». Οι ποικιλόμορφη αμαρτία ξεπηδά και γεννιέται απειλητικά μέσα από δύο παράγοντες. Πρώτον , από τον πειρασμό του αρχεκάκου δαίμονος, που ως λιοντάρι ωρυόμενος ζητά ποιόν να καταπιεί, και δεύτερον , από την εσωτερική επιθυμία, που δελεάζει και θέλγει. Ο Απ. Παύλος περιγράφει με πολλή τραγικότητα την πτώση και την παραπλάνηση. Εκεί που πάω να κάνω το καλό, λέγει, βλέπω έναν άλλο εαυτό μου να με παρασύρει και να κάνω τελικά το κακό, και ποιος άραγε να με γλιτώσει από τον θάνατο αυτό; «Ταλαίπωρος εγώ άνθρωπος! Τις με ρύσεται εκ του σώματος του θανάτου τούτου;»
Ο ίδιος Απόστολος πολύ ξεκάθαρα λέγει ότι αυτό που τελικά ο άνθρωπος κερδίζει από την αμαρτία είναι ο θάνατος. «τα οψώνια της αμαρτίας θάνατος». Άραγε τι να σημαίνει ο όρος θάνατος στην σκέψη του Αποστόλου; θάνατος εδώ σημαίνει τρία πράγματα:
Πρώτον ,η αμαρτία διαλύει τις διαπροσωπικές σχέσεις, είναι ο θάνατος της αγάπης.
δεύτερον, διαλύει το ανθρώπινο σώμα, διότι «τα πλείονα τω αρρωστημάτων εξ ιδίων αμαρτημάτων εισίν»,
τρίτον, διαλύει και απορρυθμίζει όλο τον ψυχικό κόσμο με τη παρουσία ψυχολογικών προβλημάτων και μάλιστα καταθλιπτικών καταστάσεων.
Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από τον πειρασμό και την αμαρτία. Η αμαρτία είναι μία σκληρή πραγματικότητα, η πιο σκληρή πραγματικότητα στην ζωή. Όμως το πρόβλημα γεννιέται μετά από την αμαρτία. Πως μπορεί να ξεφύγει κανείς από τον τριπλό αυτό θάνατο; Πως πρέπει να σταθεί λυτρωτικά ο άνθρωπος απέναντι στο μέγεθος αυτό; Ανάλογα με την στάση του οδηγείται ή στον ψυχικό θάνατο ή στην χαρά της λύτρωσης. Ο λυτρωτικό μονόδρομος είναι η μετάνοια στην γλυκύτατη αγκάλη του Θεού. Η παραδοχή των λαθών , η ομολογία και η συγχώρηση του Θεού γεμίζει τον άνθρωπο με την χαρά της νέας ζωής μέσα στην ελπίδα της αιωνιότητος και στην ειρήνη της καρδιάς την «πάντα νούν υπερέχουσαν». Όμως αυτόν τον ταπεινό δρόμο αγάπης είτε δεν τον γνωρίζει , είτε τον φοβάται , είτε δεν έχει χειραγωγό αγάπης και, χωρίς να αντιληφθεί , πέφτει μέσα στην δίνη του πνευματικού αυτού θανάτου. Η μετάνοια δεν νοείται ως μία απλή αναγκαστική μεταμέλεια, αλλά ως μία νέα ζωή εν Χριστώ.
Μετάνοα και ψυχική υγεία
κατά τον Ιερό Χρυσόστομο
Αρχιμ. Σεβαστιανού Τοπάλη
Έκδοσις Ιερά Μητροπολη Φλωρίνης Πρέσπων και Εορδαίας.
Ο ίδιος Απόστολος πολύ ξεκάθαρα λέγει ότι αυτό που τελικά ο άνθρωπος κερδίζει από την αμαρτία είναι ο θάνατος. «τα οψώνια της αμαρτίας θάνατος». Άραγε τι να σημαίνει ο όρος θάνατος στην σκέψη του Αποστόλου; θάνατος εδώ σημαίνει τρία πράγματα:
Πρώτον ,η αμαρτία διαλύει τις διαπροσωπικές σχέσεις, είναι ο θάνατος της αγάπης.
δεύτερον, διαλύει το ανθρώπινο σώμα, διότι «τα πλείονα τω αρρωστημάτων εξ ιδίων αμαρτημάτων εισίν»,
τρίτον, διαλύει και απορρυθμίζει όλο τον ψυχικό κόσμο με τη παρουσία ψυχολογικών προβλημάτων και μάλιστα καταθλιπτικών καταστάσεων.
Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από τον πειρασμό και την αμαρτία. Η αμαρτία είναι μία σκληρή πραγματικότητα, η πιο σκληρή πραγματικότητα στην ζωή. Όμως το πρόβλημα γεννιέται μετά από την αμαρτία. Πως μπορεί να ξεφύγει κανείς από τον τριπλό αυτό θάνατο; Πως πρέπει να σταθεί λυτρωτικά ο άνθρωπος απέναντι στο μέγεθος αυτό; Ανάλογα με την στάση του οδηγείται ή στον ψυχικό θάνατο ή στην χαρά της λύτρωσης. Ο λυτρωτικό μονόδρομος είναι η μετάνοια στην γλυκύτατη αγκάλη του Θεού. Η παραδοχή των λαθών , η ομολογία και η συγχώρηση του Θεού γεμίζει τον άνθρωπο με την χαρά της νέας ζωής μέσα στην ελπίδα της αιωνιότητος και στην ειρήνη της καρδιάς την «πάντα νούν υπερέχουσαν». Όμως αυτόν τον ταπεινό δρόμο αγάπης είτε δεν τον γνωρίζει , είτε τον φοβάται , είτε δεν έχει χειραγωγό αγάπης και, χωρίς να αντιληφθεί , πέφτει μέσα στην δίνη του πνευματικού αυτού θανάτου. Η μετάνοια δεν νοείται ως μία απλή αναγκαστική μεταμέλεια, αλλά ως μία νέα ζωή εν Χριστώ.
Μετάνοα και ψυχική υγεία
κατά τον Ιερό Χρυσόστομο
Αρχιμ. Σεβαστιανού Τοπάλη
Έκδοσις Ιερά Μητροπολη Φλωρίνης Πρέσπων και Εορδαίας.
Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2009
Ό άθεος φοιτητής.
Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ.Νικολάου
Πριν από αρκετά χρόνια με πλησίασε κάποιος νεαρός φοιτητής. Με πολλή διστακτικότητα, άλλα και με την ένταση του απαιτητικού αναζητητή, μού δήλωσε ότι είναι άθεος, που όμως θα ήθελε πολύ να πιστέψει, άλλα δεν μπορούσε. Χρόνια προσπαθούσε και αναζητούσε, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Συνομίλησε με καθηγητές και μορφωμένους. Άλλα δεν ικανοποιήθηκε η δίψα του για κάτι σοβαρό. Άκουσε για μένα και αποφάσισε να μοιρασθεί μαζί μου την υπαρξιακή ανάγκη του. Μού ζήτησε μια επιστημονική απόδειξη περί υπάρξεως Θεού.
Ξέρεις ολοκληρώματα ή διαφορικές εξισώσεις; τον ρώτησα. Δυστυχώς όχι, μού άπαντα. Είμαι της Φιλοσοφικής. Κρίμα! διότι ήξερα μία τέτοια απόδειξη, είπα εμφανώς αστειευόμενος. Ένιωσε αμήχανα και κάπου σιώπησε για λίγο. Κοίταξε, του λέω. Συγγνώμη που σε πείραξα λιγάκι. Άλλα ο Θεός δεν είναι εξίσωση, ούτε μαθηματική απόδειξη. Αν ήταν κάτι τέτοιο, τότε όλοι οι μορφωμένοι θα τον πίστευαν. Να ξέρεις, αλλιώς προσεγγίζεται ο Θεός. Έχεις πάει ποτέ στο Άγιον Όρος; Έχεις ποτέ συναντήσει κανέναν ασκητή; Όχι, πάτερ, αλλά σκέπτομαι να πάω, έχω ακούσει τόσα. πολλά.. Αν μού πείτε, μπορώ να πάω και αύριο. Ξέρετε κανέναν μορφωμένο να πάω να τον συναντήσω;
-Τι προτιμάς; Μορφωμένο που μπορεί να σε ζαλίσει ή άγιο που μπορεί να σε ξυπνήσει;
-Προτιμώ τον μορφωμένο. Τους φοβάμαι τους αγίους.
-Η πίστη είναι υπόθεση της καρδιάς. Για δοκίμασε με κανέναν άγιο. Πώς σε λένε; ρωτώ. Γαβριήλ, μου άπαντα.
Τον έστειλα σε έναν ασκητή. Του περιέγραψα τον τρόπο προσβάσεως και του έδωσα τις δέουσες οδηγίες. Κάναμε κι ένα σχεδιάγραμμα. Θα πας, του είπα, και θα ρωτήσεις το ίδιο πράγμα. Είμαι άθεος, θα του πεις, και θέλω να πιστεύσω. Θέλω μια απόδειξη περί υπάρξεως Θεού. Φοβάμαι, ντρέπομαι, μου άπαντα. Γιατί ντρέπεσαι και φοβάσαι τον άγιο και δεν ντρέπεσαι και φοβάσαι έμενα; ρωτώ. Πήγαινε απλά και ζήτα το ίδιο πράγμα.
Σε λίγες μέρες, πήγε και βρήκε τον ασκητή να συζητάει με κάποιον νέο στην αυλή του. Στην απέναντι μεριά περίμεναν άλλοι τέσσερις καθισμένοι σε κάτι κούτσουρα. Ανάμεσα σε αυτούς και ο Γαβριήλ βρήκε δειλά την θέση του. Δεν πέρασαν περισσότερα από δέκα λεπτά και η συνομιλία του Γέροντα με τον νεαρό τελείωσε.
Τι γίνεστε, παιδία; ρωτάει. Έχετε πάρει κανένα λουκουμάκι; Έχετε πιει λίγο νεράκι; Ευχαριστούμε, Γέροντα, απήντησαν, με συμβατική κοσμική ευγένεια. Έλα εδώ, λέει απευθυνόμενος στον Γαβριήλ, ξεχωρίζοντας τον από τους υπόλοιπους. θα φέρω εγώ το νερό, πάρε εσύ το κουτί αυτό με τα λουκούμια. και έλα πιο κοντά να σού πω ένα μυστικό: Καλά να είναι κανείς άθεος, άλλα να έχει όνομα αγγέλου και να είναι άθεος; Αυτό πρώτη φορά μου συμβαίνει.
Ο φίλος μας κόντεψε να πάθει έμφραγμα από τον αποκαλυπτικό αιφνιδιασμό. Πού εγνώρισε το όνομα του; Ποιος του αποκάλυψε το πρόβλημα του; Τι, τελικά, ήθελε να του πει ο γέροντας;
-Πάτερ, μπορώ να σας μιλήσω λίγο; Μόλις που μπόρεσε να ψελλίσει. Κοίταξε, τώρα σουρουπώνει, πάρε το λουκούμι, πιες και λίγο νεράκι και πήγαινε στο πιο κοντινό μοναστήρι να διανυκτερεύσεις. Πάτερ μου, θέλω να μιλήσουμε, δεν γίνεται; Τι να πούμε, ρε παλληκάρι; Για ποιόν λόγο ήλθες;
Στο ερώτημα αυτό ένιωσα αμέσως να ανοίγει η αναπνοή μου, αφηγείται. Η καρδιά μου να πλημμυρίζει από πίστη. Ο μέσα μου κόσμος να θερμαίνεται. Οι απορίες να λύνονται χωρίς κανένα λογικό επιχείρημα, δίχως καμία συζήτηση, χωρίς την ύπαρξη μιας ξεκάθαρης απάντησης. Γκρεμίσθηκαν μέσα μου αυτομάτως όλα τα αν, τα γιατί, τα μήπως και έμεινε μόνον το πώς και το Τι από δω κι εμπρός.
Ό,τι δεν του έδωσε η σκέψη των μορφωμένων, του το χάρισε ο ευγενικός υπαινιγμός ενός άγιου, αποφοίτου μόλις της τέταρτης τάξης του δημοτικού. Οι άγιοι είναι πολύ διακριτικοί. Σού κάνουν την εγχείρηση χωρίς αναισθησία και δεν πονάς. Σου κάνουν την μεταμόσχευση χωρίς να σού ανοίξουν την κοιλιά. Σε ανεβάζουν σε δυσπρόσιτες κορυφές δίχως τις σκάλες της κοσμικής λογικής. Σου φυτεύουν την πίστη στην καρδιά, χωρίς να σού κουράσουν το μυαλό.
Μητροπ. Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος
Περιοδικό Πεμπτουσία, τ. 22 Δεκέμβριος 2006 - Μάρτιος 2007.
Αντιγραφή απο: http://1myblog.pblogs.gr
Μυστήρια και λογική
Όταν κανείς εξετάζει τα θεία μυστήρια μόνο με την λογική του, θα του φανούν αστεία, ανάξια λόγου. Και όχι μόνο δεν θα κατανοήσει την φύση τους, αλλά και θα τ’ αντιληφθεί αντίθετα απ’ ό,τι πράγματι είναι. Γι’ αυτό λέγει η Παύλος ‘‘μωρία γαρ αυτώ εστί’’. Φαίνεται δε – τα θεία μυστήρια ανόητα και παράλογα, όχι γιατί είναι έτσι από τη φύση τους, αλλά λόγο της αδυναμίας των ερευνητών να τα εννοήσουν. Κι αυτό συμβαίνει διότι, όπως λέγει ο Παύλος, ‘‘Δεν γνωρίζουν ότι αυτά πρέπει να εξετάζονται πνευματικώς’’, δηλαδή με πίστη, και όχι με λογικά επιχειρήματα, διότι υπερβαίνουν την ικανότητα της διάνοιας μας.
Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου
Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου
Από τη συνέντευξη ενός άθεου
του Βλαδίμηρου Μαξίμωφ στο ΒΒC (πριν από πολλά χρόνια)
Ερώτηση : Βλαδίμηρε, εσείς είστε άνθρωπος πιστός. Διηγηθείτε πως προσήλθατε στην πίστη.
Απάντηση: Θέλω να υπογραμμίσω ότι έχω γεννηθεί σε βαθειά άθεη οικογένεια. Ο πατέρας μου και ο παππούς μου έλαβαν και οι δυο δραστηριότατα μέρος στην Επανάσταση…Με ρωτήσατε πως προσήλθα στην πίστη. Ξέρετε με ποιο τρόπο προσέρχεται κάποιος στην θρησκεία; Τούτο είναι ακατανόητο. Καθώς φαίνεται, δίδεται άνωθεν, δεν μπορείς να το παρακολουθήσεις λογικά. Εάν θα ανέφερα παράδειγμα από την Κ.Διαθήκη, θα ανεφερα το πώς έγινε ο Παύλος. Αυτό συμβαίνει ως φωτισμός…Οι άνθρωποι στη δύση διαβάζουν πληροφορίες για θρησκευτική αναγέννηση… στη Πολωνία, Τσεχοσλοβακία, Ρωσία…Οφείλω , δυστυχώς να πως ότι για τα πετύχει ο άνθρωπος τη μυστική του προσέλκυση και την οικειότητα του με τον Κύριο, πρέπει να δεινοπαθήσει. Όταν ο άνθρωπος ζει σε χλιδή και ευμάρεια, δεν θέτει στον εαυτό του ερωτήματα…
Αν θα ενδιέφερε τους ακροατές σας θα μπορούσα να διηγηθώ μια ορισμένη περίπτωση, που συνέβη πριν από μερικά χρόνια. Πέθανε η λαϊκή καλλιτέχνης της Σοβιετικής Ένωσης, η οποία υποδυόταν αναντικατάστατα στο Καλλιτεχνικό Θέατρο το ρόλο της Άννας Καρένινας, στο ομώνυμο δράμα… Αυτή ήταν άνθρωπος του κόμματος, για πολλά χρόνια γραμματεύς της κομματικής οργανώσεως του θεάτρου της, που διακήρυττε πάντοτε την αθεΐα της… Όταν όμως ανοίχθηκε η διαθήκη της, φάνηκε ότι ήταν πιστή χριστιανή και παρακαλούσε να ταφεί κατά το χριστιανικό τελετουργικό. Και το πιο ωραίο· ο άνδρας της, παλαιός αστυνομικός της ασφάλειας και μάλιστα πολύ φανατικό τσεκιστής, όταν του είπαν να μεταβάλει αυτός θεληματικά τη διαθήκη της εκλιπούσης, αρνήθηκε και είπε ότι η θέληση της γυναίκας του είναι γι’ αυτόν νόμος.
Ερώτηση : Βλαδίμηρε, εσείς είστε άνθρωπος πιστός. Διηγηθείτε πως προσήλθατε στην πίστη.
Απάντηση: Θέλω να υπογραμμίσω ότι έχω γεννηθεί σε βαθειά άθεη οικογένεια. Ο πατέρας μου και ο παππούς μου έλαβαν και οι δυο δραστηριότατα μέρος στην Επανάσταση…Με ρωτήσατε πως προσήλθα στην πίστη. Ξέρετε με ποιο τρόπο προσέρχεται κάποιος στην θρησκεία; Τούτο είναι ακατανόητο. Καθώς φαίνεται, δίδεται άνωθεν, δεν μπορείς να το παρακολουθήσεις λογικά. Εάν θα ανέφερα παράδειγμα από την Κ.Διαθήκη, θα ανεφερα το πώς έγινε ο Παύλος. Αυτό συμβαίνει ως φωτισμός…Οι άνθρωποι στη δύση διαβάζουν πληροφορίες για θρησκευτική αναγέννηση… στη Πολωνία, Τσεχοσλοβακία, Ρωσία…Οφείλω , δυστυχώς να πως ότι για τα πετύχει ο άνθρωπος τη μυστική του προσέλκυση και την οικειότητα του με τον Κύριο, πρέπει να δεινοπαθήσει. Όταν ο άνθρωπος ζει σε χλιδή και ευμάρεια, δεν θέτει στον εαυτό του ερωτήματα…
Αν θα ενδιέφερε τους ακροατές σας θα μπορούσα να διηγηθώ μια ορισμένη περίπτωση, που συνέβη πριν από μερικά χρόνια. Πέθανε η λαϊκή καλλιτέχνης της Σοβιετικής Ένωσης, η οποία υποδυόταν αναντικατάστατα στο Καλλιτεχνικό Θέατρο το ρόλο της Άννας Καρένινας, στο ομώνυμο δράμα… Αυτή ήταν άνθρωπος του κόμματος, για πολλά χρόνια γραμματεύς της κομματικής οργανώσεως του θεάτρου της, που διακήρυττε πάντοτε την αθεΐα της… Όταν όμως ανοίχθηκε η διαθήκη της, φάνηκε ότι ήταν πιστή χριστιανή και παρακαλούσε να ταφεί κατά το χριστιανικό τελετουργικό. Και το πιο ωραίο· ο άνδρας της, παλαιός αστυνομικός της ασφάλειας και μάλιστα πολύ φανατικό τσεκιστής, όταν του είπαν να μεταβάλει αυτός θεληματικά τη διαθήκη της εκλιπούσης, αρνήθηκε και είπε ότι η θέληση της γυναίκας του είναι γι’ αυτόν νόμος.
Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2009
Οι ήρωες γίνονται
| Απόστολος Παπαδημητρίου |
| Δευτέρα, 12 Οκτωβρίου 2009 |
| Κάθε φορά που γιορτάζουμε την επέτειο του Μακεδονικού αγώνα, έρχεται στο νου μου ο Παύλος Μελάς, το αγνό παλικάρι που με το αίμα του συνετέλεσε στο να αφυπνισθεί η υπνώττουσα εθνική συνείδηση των ελευθέρων τότε Ελλήνων. Για να κατανοήσουμε την ακατανίκητη έλξη που ασκούσε επάνω του η σκλαβωμένη Βόρεια Ελλάδα αρκεί να ανατρέξουμε στο βιβλίο που έγραψε η σύζυγός του Ναταλία Μελά, το γένος Δραγούμη, αδελφή του Ἰωνα και κόρη του Στεφάνου Δραγούμη. Από αυτό άντλησα τα αποσπάσματα που ακολουθούν. “Μεγαλώνει ο Παύλος σε ωραίο σπίτι απλόχωρο με άλλα έξι αδέλφια. Ο πατέρας αγαπά τα έμορφα πράγματα και έχει στολίσει το σπίτι του με έργα τέχνης, καλά έπιπλα, εικόνες διαλεχτές, όπλα παλιά σκαλισμένα, βιβλία σπάνια καλοδεμένα. Χαρά του είναι να τα βλέπη και τη χαράν αυτή μεταδίνει στους τριγυρνούς του, όπως μεταδίνει τη χάρη της καλοσύνης και της φυσικής του αρχοντιάς. Ποτέ δεν έτυχε να του ζητήση κανείς βοήθεια, δίχως να τη λάβη. Και είτε για φιλανθρωπία είτε για εθνικό σκοπό δεν ξέρει, αλήθεια, η δεξιά του τί ποιεί η αριστερά του”. “Στο σπίτι τον Παύλο τον ονομάζουν τ’ αδέλφια του ο κύριος μην ενοχλείσθε, γιατί αυτός είναι πάντα πρόθυμος να παραχωρήση τη θέση του, το καλύτερο μερίδιο του φαγητού, αυτός δίνει ό,τι έχει και παίρνει επάνω του τις μικροαγγαρείες και τα βαρετά καθήκοντα. Τον στενοχωρεί που τον πειράζουν γι’ αυτό τα άλλα παιδιά, μα δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά. Έτσι του έρχεται. Αυτό δεν τον εμποδίζει να είναι στο σχολείο και με τ’ αδέλφια του σωστό πειρακτήριο. Έχει όμως άπειρη καλοσύνη προς τα μικρά παιδιά, προς κάθε αδύνατο πλάσμα, προς τα ζώα. Στο σχολείο γίνεται θηρίο, όταν τυχαίνη να τυραννεί ή να κτυπά κανένας μεγάλος μαθητής ένα μικρότερο ή αδύνατο. Ορμά τότε και τα βάζει μαζί του, χωρίς να λογαριάση τίποτε”. “Στις 25 Μαρτίου ο πατέρας πηγαίνει τα παιδιά να δουν την τελετή. Αυτή είναι μεγάλη μέρα. Το πρωί ξυπνούν τον Παύλο τα κανόνια. Οι σημαίες στα σπίτια κυματίζουν και πλαταγούν, μαζί και η δική του η μικρή στο παράθυρο επάνω στο τρίτο πάτωμα. Χαρά Θεού!...Ποδοβολητό ιππικού. Σηκώνεται σκόνη και ζυγίζεται στον αέρα…Στο Πανεπιστήμιο απ’ έξω ο Ρήγας, ο Πατριάρχης Γρηγόριος δαφνοστεφανωμένοι…Χτυπάτε πολέμαρχοι!...Δεν ξέρεις γιατί από χαρά και από υπερηφάνεια σου έρχεται να κλάψης. Και όταν περνά η σημαία της φρουράς, η μεταξωτή με τα χρυσά κρόσσια, γελιέσαι και κάνεις, αντί να χαιρετίσης, τον σταυρό σου, όπως στην εκκλησία…Το βράδυ φωταψία σ’ όλη την πόλη. Στο σπίτι του Παύλου από πάνω ως κάτω, σε κάθε παράθυρο είναι από μια σειρά άσπρα κεριά αναμμένα πίσω από τα τζάμια”. Μια μέρα “κατεβαίνει ο Παύλος στο υπόγειο και βρίσκεται μπροστά σε αραδιασμένα τουφέκια πολλά και σε ξύλινες κάσες. Πρώτη φορά στη ζωή του είδε τόσα πολλά όπλα μαζεμένα και νοιώθει μιάν αλλόκοτη συγκίνηση να του πιάνη την αναπνοή. Θυμάται τις ομιλίες και κάτι πολύ δυνατό, αλλά και ακαθόριστο, τον σπρώχνει να εγγίση με τα χέρια του, να χαϊδέψη τα τουφέκια…Τον πιάνει τότε ξαφνικά ο πατέρας και του λέγει να μην φανερώσει σε κανένα, γιατί τα όπλα αυτά θα σταλούν κρυφά στην Κρήτη, στους επαναστάτες. “Εγώ και συ το ξέρουμε”, του είπε ακόμη ο πατέρας. Και ο Παύλος εφύλαξε το μυστικό μέσ’ την καρδιά του”. Το 1891 αποφοίτησε από τη σχολή Ευελπίδων. Μετά την ορκομωσία γράφει στους γονείς του: “Έδωσα τον νενομισμένον όρκον. Δεν δύνασθε να φαντασθήτε οποίαν βαθείαν εντύπωσιν μου ενεποίησεν η τελετή αύτη. Δεν ήτο επιβλητική, ούτε μας εξήγησαν προηγουμένως ποίαν βαρύτητα και σπουδαιότητα έχουν οι λόγοι, τους οποίους ενώπιον του θεού και της Σημαίας προφέρομεν. Σας βεβαιώ ότι ωρκίσθην έχων πλήρη συναίσθησιν των υπό του όρκου επιβαλλομένων καθηκόντων σταθεράν δε απόφασιν να τα εκτελέσω…Πάντα ταύτα προ πολλού είχα ορκισθή καθ’ εαυτόν να τηρήσω, ώστε ο επίσημος όρκος ουδέν νέον καθήκον με μαθαίνει, αλλά συνέσφιξεν έτι περισσότερον τους δεσμούς, οίτινες με συνδέουν προς την Πατρίδα μου”. Ο Παύλος έλαβε μέρος στον πόλεμο της ντροπής του 1897. Ο πατέρας του Μιχαήλ, ως πρόεδρος της Εθνικής Ετερείας, έγινε ο αποδιοπομπαίος τράγος μετά την άσχημη τροπή των πραγμάτων. Ακολούθησε η απομόνωση του και η οικονομική κατάσταση της οικογένειας επιδεινώθηκε τόσο, ώστε να αναγκαστεί ο πατέρας του Παύλου να πουλήσει το σπίτι που έμεναν! Ο Παύλος άσκησε έντονη κριτική στους επιτελείς για την ανεπάρκειά τους, με αποτέλεσμα να τιμωρηθεί. Ως τον θάνατό του (1904) δεν προήχθη! Πέθανε ανθυπίλαρχος του πυροβολικού, πιστός όμως στον όρκο που έδωσε Κλείνουμε με δύο ακόμη αποσπάσματα από επιστολές του Παύλου προς τη Ναταλία, που φανερώνουν το υπέροχο ψυχικό του μεγαλείο. Το πρώτο είναι από την επιστολή που έγραψε μόλις εισήλθε στο έδαφος της Μακεδονίας κατά την τρίτη και τελευταία αποστολή του. “Νάτα μου. Χτες, όταν ετελείωσα το γράμμα μου, επήγα εις την εκκλησίαν της μονής (σ.σ. της Οξύνειας Καλαμπάκας) με τους άνδρας μου…Ακούσαμεν τον εσπερινόν πρώτα και κατόπιν μας μετέλαβεν ο γέρων χωρικός ιερεύς της μονής. Ουδέποτε με τόσην κατάνυξιν μετέλαβα. Ο νους μου διαρκώς εστρέφετο προς Εκείνον, ο οποίος χάριν ημών και της θείας θρησκείας Του υπέστη το μαρτύριον. Το μέγεθος της θυσίας Του, το μέγεθος της αποστολής Του μ’ έκαμναν να αισθάνωμαι πόσον μικροί και πόσον μακράν Αυτού ευρισκόμεθα , αλλά και συγχρόνως με ενεθάρρυναν. Πάντοτε Τον ελάτρευα δια την θρησκείαν Του και Τον εθαύμαζα δια την θυσίαν Του. Ελπίζω να μας βοηθήση. Αισθάνομαι τώρα ισχυρός, γενναίος και καλύτερος, έτοιμος δε να κάνω τα πάντα”. Και όταν λίγες ημέρες αργότερα βρέθηκε στην περιοχή των Κορεστίων αντιμέτωπος με τη σκληρή πραγματικότητα και υποχρεωμένος να εκδόσει καταδικαστική σε θάνατο απόφαση γράφει στη Ναταλία: “Δεν θα λησμονήσω πόσο υπέφερα σήμερον το απόγευμα. Διαρκώς ερωτούσα τον εαυτό μου, αν είχα το δικαίωμα εγώ να συλλάβω οιονδήποτε άνθρωπον, οσονδήποτε κακούργος και αν είναι, να τον τραβήξω από την οικογένειάν του και να τον φονεύσω! Και διαρκώς απαντούσα, όχι! …Εγώ ουδέν άλλο στήριγμα πλην της αγάπης μου προς την πατρίδα και το γένος έχω. Μα την αλήθειαν πολύ θα τ’ αγαπώ και τα δύο διότι, καίτοι υποφέρω, καίτοι κλέω, θ’ αφήσω να γίνη εκείνο που απεφασίσθη”. Ο Παύλος σκοτώθηκε λίγες ημέρες αργότερα, πριν προλάβει να οργανώσει τον αγώνα κατά των Βουλγάρων. Ό, τι όμως δεν επέτυχε ζων το επέτυχε νεκρός, γιατί, όπως γράψαμε στην εισαγωγή, συνετέλεσε στο να αφυπνισθεί η υπνώττουσα εθνική συνείδηση των ελευθέρων Ελλήνων. Σήμερα οι Νεοέλληνες υπνώττουμε τόσο κατά την εθνική όσο και κατά την ηθική συνείδηση. Στο περιβάλλον όμως δεν καλλιεργείται πλέον ηρωικό φρόνημα, καθώς ινδάλματα στον αντίποδα του ήρωα προβάλλονται καθημερινά. Ήταν άραγε μάταια η θυσία του Παύλου και τόσων άλλων παλικαριών; Ασφαλώς, όχι. Εκείνοι θυσιάστηκαν πιστοί στο χρέος τους. Η δική μας ευτέλεια δεν μειώνει στο ελάχιστο την αξία της θυσίας τους. “ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ” Απο το www.antibaro.gr |
ΜΕΤΕΜΨΥΧΩΣΗΗ γνώμη της Εκκλησίας
Του Οσίου Γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου
Για την μετεμψύχωση που με ρωτάτε δεν έχω προσωπική γνώμη. Εγώ ασπάζομαι και δέχομαι την γνώμη της Εκκλησίας, που είναι ορθή και ασφαλής, ότι δηλ. «απόκειται τοις ανθρώποις άπαξ αποθανείν και μετά τούτο κρίσις», που σημαίνει: Μια φορά θα πεθάνουν οι άνθρωποι και μετά τον θάνατο θα κριθούν. Μια φορά πεθαίνει ο άνθρωπος, όχι πολλές. Κι όταν πεθαίνει, το σώμα του πηγαίνει στη γή, όπως αποφάσισε ο Κύριος («Γή είσαι και στη γή θα γυρίσεις»), και διαλύεται στα στοιχεία που το έχουν συνθέσει. Η ψυχή του, ώς αθάνατη και άυλη πηγαίνει στον τόπο που ετοίμασε με τα έργα της. Αν έχεις έργα καλά και αγαθά, πήγαινει σε τόπο φωτεινό και χλοερό, σε τόπο αναπαύσεως, αν έχεις έργα πονηρά και κακά, πήγαινει σε τόπο ζοφερό, όπου δεν υπάρχει καμιά παρηγοριά.
Η Εκκλησία διδάσκει ότι αυτός που πεθαίνει δεν μετενσαρκώνεται ούτε μετεμψυχώνεται. Η Πέμπτη Οικουμενική Σύνοδος καταδίκασε τη διδασκαλία της μετεμψύχωσης ως πλάνη και αίρεση και αναθεμάτισε όσους την παραδέχονται. Ένας γνωστός μου είχε πει σε κάποιους διανοούμενους ότι είχε γεννηθεί 200 φορές. Ένας Άγγλος αξιωματικός, που επισκέφτηκε το Μοναστήρι μας το 1923, χαιρετούσε χαρούμενος και ασπαζόταν ένα γαϊδούρι έξω από το Μοναστήρι. Τον ρώτησα γιατί το χαιρετά με αυτό τον τρόπο και αποκρίθηκε ότι πριν από 40 ημέρες πέθανε ο πατέρας του και η ψυχή (του πατέρα του) έφυγε και ήρθε στο γαϊδούρι. Τον ρώτησα πως το κατάλαβε και μου είπε ότι, μόλις τον είδε το γαϊδούρι, κούνησε τα αυτιά του, γέλασε και τον κοίταξε στα μάτια!
Ο Θεός να μας λυτρώσει από τις παγίδες και τις πλάνες του πονηρού, και θα μας λυτρώσει, αν έχουμε ταπείνωση και ρωτάμε τους πνευματικούς μας πατέρες και αν ακολουθούμε όσα παραλάβαμε από την Αγία Γραφή και την αγία μας Εκκλησία μέσω των Αποστόλων και των αγίων Πατέρων και Διδασκάλων.
Διδαχές πατρικές
Και Θαυμαστά γεγονότα
του Γέροντος
ΦΙΛΟΘΕΟΥ Ζερβάκου (1884-1980)
Εκδόσεις Ορθοδόξου Κυψέλης - Θεσσαλονίκη
Απο τον Κώστα
Ιερέως Φωτίου Νικολαΐδη «Ερωτήσεις και Απαντήσεις..."
Ερώτησις:
Πάτερ πώς πρέπει να εξομολογούμαστε και τί πρέπει να λέμε;
Απάντησις:
Άκουσε παιδί μου, οι αρρώστιες είναι δύο ειδών.
Οι Σωματικές και οι Πνευματικές.
Τις σωματικές αρρώστιες, άφησεν ο Θεός να τις γιατρεύσουν οι γιατροί στα νοσοκομεία.
Και τις ψυχικές να τις γιατρεύουν οι Ιερείς στις εκκλησίες με τα επτά Θεϊκά Μυστήρια.
Ένα από τα επτά Μυστήρια είναι και η εξομολόγησις.
Σας κάνω γνωστό ότι οι σωματικές αρρώστιες τυραννούν το σώμα το πολύ εκατόν χρόνια, διότι τόσο περίπου ζει ένας άνθρωπος.
Οι ψυχικές όμως αρρώστιες τυραννούν την ψυχήν εις τους αιώνας των αιώνων. Όπως το σώμα πονάει ,από μια αρρώστια και δεν μπορεί να την αντέξει ,χειρότερα πονάει η ψυχή όταν βγει από το σώμα.
Ο πόνος της ψυχής μετριάζεται, όταν έχει το σώμα μας, όπως μετριάζεται και το σώμα από το κρύον όταν φοράει κάποιον ρούχο.
Όταν το σώμα, βγει από τα ρούχα, κρυώνει και το υπερβολικό κρύο το κάνει να νιώθει αφόρητους πόνους. Και όταν η αρρωστημένη και αμαρτωλή ψυχή , βγει από το σώμα, οι πόνοι είναι αβάστακτοι και χωρίς τελειωμόν.
Όταν όμως εξομολογηθούμε, φεύγουν οι αμαρτίες και ντύνεται αντίς για το σώμα τον φωτεινό χιτώνα και αισθάνεται ευφροσύνη και αγαλλίασιν μετά την κοίμησιν η ψυχή.
Όταν πάμε στον εξομολόγο αποφεύγουμε τις φλυαρίες. Λέμε ορθά κοφτά, πάτερ εγώ είπα ψέμματα πολλές φορές, συκοφάντησα πολλές φορές ,πόρνευσα πολλές φορές, αβλανίστηκα πολλές φορές ,έκανα παρά φύση με την γυναίκα μου πολλές φορές, την Κυριακή κοιμόμουνα δεν πήγαινα στην εκκλησίαν να ευχαριστήσω τον Θεόν, σκότωσα διότι έκανα έκτρωσιν, δεν κράτησα τις πατερικές νηστείες αλλά σαν ζώο έτρωγα, έστειλα πολλούς στον διάβολον, βλασφημούσα τα θεία και αισχρολογούσα με φίλους. Δεν έκανα τα βασικά τρία παιδιά που πρέπει να έχει κάθε χριστιανική οικογένεια. Ποτέ στην εξομολόγησιν δεν ρίχνωμε το βάρος σε άλλους ούτε δικαιολογιώμαστε για τα αμαρτήματά μας, ούτε λέμε, πώς και πού και με ποιόν τα πράξαμε.
Το πολλές φορές το προσθέτωμε, επειδή δεν μπορεί να θυμάται κανείς ,πόσες φορές είπε ψέμματα.
Και μόλις πούμε όλα τα αμαρτήματά μας, για επισφράγισμα λέμε:
Εγώ πάτερ, ξεπέρασα και τον σατανά στις αμαρτίες.
Επειδή όμως ο Σατανάς όταν πάει κανείς να εξομολογηθεί ,τον πιάνει το μυαλό να μην τα θυμηθεί όλα, καλόν είναι και πιο ασφαλές, να τα γράφει κανείς όλα σε ένα χαρτί και κάτω από το πετραχίλι του παπά να τα διαβάζει και μόλις τελειώσει να ξεσχίσει το χαρτί.
Πιο εύκολα μπορεί να πει αμαρτίες όταν πει, ως πρώτη αυτήν που ντρέπεται πιο πολύ.
Εκείνο όμως που μετράει ενώπιον του Θεού, είναι στο να προσπαθεί κανείς μετά την εξομολόγησιν να μην επαναλάβει τα ίδια σφάλματα. Και βλέποντας ο Θεός την προσπάθεια, συμβοηθεί και δίδει την τελικήν άφεσιν αμαρτιών.
Εάν ένας φοράει ένα υποκάμισον και επειδή το λέρωσεν το πλύνει και αν από απροσεξίαν πάλι το λέρωσεν και πάλι το πλύνει, από τις πολλές πλύσεις, μπορεί να φθαρεί.
Όταν ένας εξομολογείται για ένα αμάρτημα πολλές φορές, μοιάζει με πουκάμισον που πλύθηκεν πολλές φορές και από το συνεχή πλύσιμον σάπισεν και χάλασεν.
Αξία έχει να φυλάξει το πουκάμισον του καθαρόν, για να το έχει καθαρόν όταν τον καλέσουν σε γάμο.
Για να μην πάνε οι άνθρωποι να εξομολογηθούνε, ο Σατανάς προσπαθεί να πείσει τους ανθρώπους, ότι δήθεν ο εξομολόγος θα φανερώσει τα αμαρτήματά τους. Αυτό κανένας εξομολόγος δεν μπορεί να το κάνει διότι τιμωρείται από το σύνταγμα που κατοχυρώνει το απόρρητον της εξομολογήσεως.
Εάν κανένας έχει τέτοια φοβία, μπορεί να πάει να εξομολογηθεί σε έναν ιερέαν που είναι μακρυά από την περιοχήν του. Και όπως ψάχνωμε να βρούμε καλόν γιατρό, έτσι πρέπει να ψάξωμε να βρούμε και καλόν εξομολόγον.
Όσον λερωμένο και αν είναι ένα κομμάτι χρυσού, ποτέ δεν χάνει την αξίαν του όταν πλυθεί.
Και όσον βρώμικος και αν είναι ένας άνθρωπος, ποτέ δεν χάνει την αξίαν του ενώπιον του Θεού, όταν εξομολογηθεί.
Και κανένα αμάρτημα δεν μπορεί να είναι πιο μεγάλο από την αγάπη του Θεού. Το αμάρτημα είναι ανθρώπινη αδυναμία, αλλά το να μην προσπαθεί κανείς να απαλλαγεί από το αμάρτημά του είναι σατανικόν.
Δεν θα τιμωρηθούν οι άνθρωποι γιατί αμάρτησαν, αλλά θα τιμωρηθούν γιατί δεν προσπάθησαν να μην επαναλάβουν όσα εξομολογήθηκαν.
Το αύριον δεν το γνωρίζει κανείς, γι’ αυτό προτού είναι αργά, πηγαίνετε στον εξομολόγον και καθαρισθείτε, «διότι εν τω Άδη ουκ εστί μετάνοια», αλλά φρίκη, πόνος, κλαυθμός και αναστεναγμός πολύς χωρίς τελειωμόν.
Ερώτησις:
Πάτερ, γιατί κάνουμε μνημόσυνα και τί ωφελούν τους κοιμηθέντες, τα τριήμερα, τα εννιάμερα, τα σαράντα και τα παγκόσμια μνημόσυνα;
Απάντησις:
Άκουσε παιδί μου, τα τριήμερα τα κάνουμε για να παρακαλέσουμε τον Πατέρα τον Υιόν και το Άγιον Πνεύμα να ελεήσει την ψυχήν του κοιμηθέντος ,επειδή ο Θεός είναι Τσισυπόστατος.
Τα εννιάμερα τα κάνουμε ,για να παρακαλέσουμε τα εννέα Ουράνια τάγματα των Αγγέλων για να δεηθούν προς τον Θεόν, μαζί με μας , υπέρ της ψυχής του κοιμηθέντος.
Τα ουράνια τάγματα είναι: τα Χερουβείμ, τα Σεραφείμ, οι Θρόνοι, οι Κυριότητες, οι Αρχές, οι Εξουσίες, οι Δυνάμεις, οι Άγγελοι και οι Αρχάγγελοι.
Τα σαράντα τα κάνουμε ,διότι μετά από σαράντα ημέρες, η ψυχή θα φύγει από την γην για να πάει να λογοδοτήσει στον Θεόν.
Όλοι ξέρουμε, ότι ο Χριστός ανελήφθη εις τους Ουρανόν και εκάθησεν εκ δεξιών του Πατρός. Μετά την Ανάστασίν Του ο Κύριος επί σαράντα ημέρες παρουσιαζόταν για να δυναμώσει τους μαθητές Του.
Και Άγγελος Κυρίου ,παίρνει την ψυχήν του και με την ταχύτητα της Σκέψεως, την πηγαίνει παντού, και της δείχνει όσα κακά και όσα καλά έπραξεν στην επίγειαν ζωήν της. Και πού και πώς τα έπραξεν.
Αν όμως προτού πεθάνει τα έχει εξομολογηθεί όλα και δεν τα επανέλαβε, τότε έχουν σβήσει και της δείχνει μόνον όσα καλά έπραξεν.
Υποχρεωτικά η ψυχή μαζί με τον Άγγελον φύλακά της, πρέπει να περάσει σαράντα τρία τελώνεια.
Τα τελώνεια αυτά είναι της ψευτιάς, της κλοπής, της συκοφαντίας, της πορνείας, της αισχρολογίας, της μνησικακίας, της κενοδοξίας, της υπερηφάνειας, της φιλαργυρίας, της βλασφημίας, της ειρωνείας, του φόνου, του φθόνου, του αυνανισμού, της μοιχείας, της αποφυγής της τεκνογονίας, της ομοφυλοφιλίας, της διαστρευλώσεως της αληθείας, της παραπλανήσεως, της πολεμομανίας, της αρπαγής, του καρναβαλισμού, της ειδωλολατρίας, της αστρομαντείας, της χαρτοπαιξίας, της κτηνοβασίας, της αιμομιξίας, της ανεντροπιάς, της απιστίας, της δειλίας, της προδοσίας, της κοροϊδίας και του διαβάλματος.
Και για να μπορέσει να τα περάσει ,κάνουμε τα σαράντα, για να έχει ο Άγγελος τις ευχές του Ιερέως και των Χριστιανών σαν λύτρα πληρωμής.
Οι ευχές των χριστιανών και του Ιερέως την ημέρα που κάνουμε τα σαράντα, έχουν την δύναμη να κάνουν τα εναέρια τελώνεια να παραμερίσουν για να περάσει η ψυχή χωρίς να μπορούν να την αρπάξουν οι δαίμονες λόγω τυχόν σφαλμάτων που έπραξεν.
Επίσης εάν αυτός που πέθανεν βρίσκεται, «ο μη γένοιτο» ,στην κόλασιν, όσην ώρα διαρκεί το μνημόσυνον ,καλυτερεύει η κατάστασις του κολασμένου.
Εάν η ψυχή βρίσκεται στον παράδεισον, τότε ο Θεός τις ευχές τις μετατρέπει σε στεφάνια δόξης και Αγαλλιάσεως και την στεφανώνει με ευφροσύνη και χαρά.
Αλλά και αυτός που κάνει το επίγειον μνημόσυνον ,γράφεται το όνομά του ,εις την βίβλον της ανταποδόσεως, διότι δείχνει στοργή και καλοσύνη για την ψυχήν που έφυγεν από την γη. Και όταν θα πεθάνει θα βρει μέγα έλεος η ψυχή του. Αυτοί που δεν κάνουν μνημόσυνα στους νεκρούς των, είναι σαν να λένε, είμαστε ζώα και δεν πιστεύουμε ότι η ψυχή ζει, μετά τον θάνατον. Γι’ αυτούς τους ανθρώπους η κρίσις του Θεού θα είναι χωρίς έλεος.
Ένας άνθρωπος πρέπει να καταλαβαίνει ότι άλλο είναι οδηγός και άλλο αυτοκίνητο ,και άλλο είναι σώμα και άλλο ψυχή. Χαλάει το αυτοκίνητο και βγαίνει ο οδηγός ,χαλάει το σώμα και βγαίνει η ψυχή . Κατώτερον είναι το αυτοκίνητο ανώτερος ο οδηγός ,κατώτερον το σώμα, ανώτερη η ψυχή , νεκρόν το αυτοκίνητο ζωντανός ο οδηγός.
Όργανα μηχανικά έχει το αυτοκίνητον, όργανα σωματικά έχει ο
οδηγός.
Κρεάτινον είναι το σώμα μας άυλη είναι η ψυχή.
Νεκρόν το σώμα, ζωντανή η ψυχή.
Βγαίνει ο οδηγός δεν κινείται το αυτοκίνητον, βγαίνει η ψυχή δεν κινείται το σώμα διότι ,πάντα ανώτερον κινεί το κατώτερον.
Ανώτερος ο οδηγός, κινεί το κατώτερον αυτοκίνητο, ανώτερη η ψυχή κινεί το σώμα. Τα πάντα σ’ αυτόν τον κόσμο είναι διπλά.
Θετικά ηλεκτρόνια και αρνητικά, πόλεμος και ειρήνη, αγάπη και κακία, φθορά και αφθαρσία, θάνατος και ζωή, Θεός και διάβολος, άνδρας και γυναίκα, το ένα μας κάνει γνωστό ότι υπάρχει και το άλλο.
Τα γράφω αυτά, για να σας αποδείξω με χειροπιαστά κι ευκολονόητα πράγματα, ότι η ψυχή ζει μετά θάνατον, στην χαρά ή στην φρίκη.
Οι άνθρωποι όμως που επιθυμούν όσα επιθυμούν τα ζώα, αυτοί δεν μπορούν να καταλάβουν τί είναι ψυχή, διότι έχουν μόνον σχήμα ανθρώπου, και επιθυμίες ζώων και τα ζώα δεν μπορούν να καταλάβουν τί είναι Θεός και ψυχή.
Για να κατανοήσει κανείς, αν στον τάφο τελειώνει η ζωή ή αρχίζει, πρέπει να είναι ανώτερος από τα ζώα, αν δεν μπορεί να το κατανοήσει, τότε δεν διαφέρει από την νοημοσύνη των ζώων.
Ο αμελέτητος ζητά πάντοτε, όσα ζητάνε τα ζώα, πορνείες, φαγητό και λοιπές ακαταστασίες.
Τα σαράντα τα κάνουμε πάντοτε την ίδια μέρα απαγορεύεται να τα κάνωμε έστω και μια μέρα αργότερα, διότι… ο Άγγελος δεν θα μπορέσει χωρίς τις ευχές να περάσει την ψυχήν από τα εναέρια δαιμονικά τελώνεια.
Φαντασθείτε έναν στρατηγόν που ξέρει ότι την τεσσαρακοστήν μέρα πρόκειται να του επιτεθεί ο εχθρός.
Και επειγόντως ζητά από το γενικόν επιτελείον Στρατού να του στείλουν όπλα και στρατόν για να νικήσει τον εχθρόν.
Αν του στείλουν ενισχύσεις μια μέρα αργότερα θα χάσει τον πόλεμον και όλοι θα σκλαβωθούμε στον εχθρό.
Αν του τα στείλουν τα όπλα και τον στρατό την κανονική ημέρα θα νικήσει και θα είναι ελεύθεροι και ευτυχείς.
Το ίδιο συμβαίνει και με τον Άγγελον που θέλει να περάσει την ψυχήν και να την παρουσιάσει στον Θεόν.
Αν τις ευχές τις πάρει την τεσσαρακοστήν ημέρα θα μπορέσει να αντιμετωπίσει τους δαίμονες ,διότι όπως μια σκέψη, μπορούμε να την κάνωμε υλική πράξη και να την δούμε, έτσι και οι ευχές που είναι σκέψεις, ο Άγγελος τις χρησιμοποιεί για πράξεις πνευματικές και σαν βοηθητική ασπίδα για την ψυχή.
Το θέμα είναι πολύ σοβαρό , σοβαρότερον δεν υπάρχει.
Αλίμονον και πάλι σ’ αυτούς που δεν κάνουν μνημόσυνα για τους νεκρούς των. Καλύτερα να μην είχαν γεννηθεί, όταν θα πεθάνουν και η ψυχή τους πεταχθεί στον τόπον της φρίκης και του αναστεναγμού, τότε θα καταλάβουν το πόσον αξίαν έχουν τα μνημόσυνα.
Όταν θα βλέπουν τον διπλανό τους να αναπαύεται ,διότι στην γην τον κάνουν μνημόσυνα και αυτός να ουρλιάζει από τους πόνους μέσα στο πυρ της κολάσεως, διότι οι δικοί του τον ξέχασαν και δεν τον μνημονεύουν.
Ερώτησις:
Πάτερ ,τί πρέπει να κάνωμε όταν βρισκόμαστε σε τελετήν κηδείας και πώς πρέπει να φερόμαστε όταν περνάει κηδεία;
Απάντησις:
Άκουσε παιδί μου, όταν πάμε στην εκκλησίαν και αρχίζει η τελετή της κηδείας ,ποτέ δεν μιλάμε και μέσα μας λέμε το «Κύριε ελέησον τον δούλον σου». Και όσον κακόν μεγάλον και αν μας έκανεν όταν ζούσε ποτέ δεν τον κατηγορούμε.
Ούτε μέσα ,μας ούτε στους άλλους ,διότι αυτός που κατηγορεί (νεκρόν) παροργίζει πολύ τον Θεόν και εις αφάνταστον βαθμόν. Και ο Θεός φορτώνει τα μισά αμαρτήματα του νεκρού στον άσπλαχνον κατήγορόν του.
Επίσης, όταν δούμε, να περνάει κηδεία, σταματάμε, βγάζουμε το καπέλο μας, κάνουμε τον σταυρόν μας και λέμε μέσα μας: «Κύριε ελέησον την ψυχήν του αδελφού ή της αδελφής». Και μόλις προσπεράσει η κηδεία ,φεύγουμε και εμείς.
Όταν όμως περνάει η κηδεία και δεν σταματάμε με το αυτοκίνητο και δεν βγαίνουμε να κάνουμε τον σταυρόν μας και να πούμε το «Κύριε ελέησον», δείχνωμε ότι είμαστε αναίσθητα κτήνη και ο Θεός συντομεύει την ζωήν μας ,διότι τέτοια κτήνη δεν πρέπει να ζουν επί μακρόν επί της γης, διότι κάνουν την ζωήν των άλλων ανυπόφορη και βασανιστική ,με το παράδειγμά τους. Δεν υπάρχει πιο μεγάλο κτήνος από αυτόν που δεν σέβεται την κηδείαν.
Ερώτησις:
Πάτερ, πρέπει να γιορτάζουμε την επέτειον του Γάμου μας εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί ή όχι και μετά από πόσα χρόνια πρέπει να γιορτάσουμε την χάλκινην επέτειον, την ασημένια και την χρυσή;
Απάντησις:
Άκουσε παιδί μου, το να γιορτάζει κανείς την επέτειον του Γάμου του είναι Θεάρεστον αισθηματικά ευγενικό και πολύ ωφέλιμο για την μελλοντική πορεία του Γάμου.
Όταν ο άνδρας κάθε χρόνο παίρνει ένα δώρο χωρίς να το πει στη γυναίκα του και ένα μπουκέτο λουλούδια και απρόοπτα το προσφέρει στην σύζυγόν του , της δίδει τέτοια χαρά που δεν περιγράφεται ,διότι πιστοποιεί ότι δεν υπάρχει κλονισμός στον Γάμο και η πορεία θα είναι στο μέλλον ευχάριστη. Και φέρνει στην ενθύμησή τους τα όμορφα χρόνια της νιότης των και τα μάτια τους πλημμυρίζουν από δάκρυα χαράς. Ένας άνδρας που δεν θυμάται την επέτειον του Γάμου του και δεν φροντίζει σύμφωνα με την οικονομική του δυνατότητα να πάει ένα δώρο στην σύζυγόν του με ένα μπουκέτο λουλούδια είναι ένα σκέτο κτήνος, άνθρωπος χωρίς αίσθημα, έχει σχήμα ανθρώπου και επιθυμίες ζώου. Μα θα πεις πώς ζούνε τέτοιοι αναίσθητοι άνθρωποι; Μαύρη ζωή κάνουν, όλο με καυγάδες και ταραχές ζούνε και τελευταία καταλήγουν στα διαζύγια.
Όταν ένα ανδρόγυνο συμπληρώσει εικοσιπέντε χρόνια συζυγικής ευτυχίας τότε γιορτάζουμε την χάλκινην επέτειον.
Όταν συμπληρώνει πενήντα χρόνια συζυγικής ευτυχίας τότε γιορτάζουμε ασημένια επέτειον και όταν συμπληρώσει τα εβδομήντα πέντε χρόνια συζυγικής ευτυχίες τότε γιορτάζουμε την χρυσήν επέτειον.
Και εύχομαι όλα τα ανδρόγυνα να τα αξιώνει ο Θεός να γιορτάζουν την χρυσήν επέτειον.
Από το βιβλίο: Ιερέως Φωτίου Νικολαΐδη
«Ερωτήσεις και Απαντήσεις
Απορίες και Διευκρινίσεις
σε θέματα:
Θρησκευτικά, πολιτικά, οικονομικά, περιβαλλοντολογικά, στρατιωτικά, διαπλανητικά και ηθικά που είναι χρήσιμα για κάθε άνθρωπο»
ΚΑΣΤΟΡΙΑ 1998
ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝ
Απο τη Γεωργία
Πάτερ πώς πρέπει να εξομολογούμαστε και τί πρέπει να λέμε;
Απάντησις:
Άκουσε παιδί μου, οι αρρώστιες είναι δύο ειδών.
Οι Σωματικές και οι Πνευματικές.
Τις σωματικές αρρώστιες, άφησεν ο Θεός να τις γιατρεύσουν οι γιατροί στα νοσοκομεία.
Και τις ψυχικές να τις γιατρεύουν οι Ιερείς στις εκκλησίες με τα επτά Θεϊκά Μυστήρια.
Ένα από τα επτά Μυστήρια είναι και η εξομολόγησις.
Σας κάνω γνωστό ότι οι σωματικές αρρώστιες τυραννούν το σώμα το πολύ εκατόν χρόνια, διότι τόσο περίπου ζει ένας άνθρωπος.
Οι ψυχικές όμως αρρώστιες τυραννούν την ψυχήν εις τους αιώνας των αιώνων. Όπως το σώμα πονάει ,από μια αρρώστια και δεν μπορεί να την αντέξει ,χειρότερα πονάει η ψυχή όταν βγει από το σώμα.
Ο πόνος της ψυχής μετριάζεται, όταν έχει το σώμα μας, όπως μετριάζεται και το σώμα από το κρύον όταν φοράει κάποιον ρούχο.
Όταν το σώμα, βγει από τα ρούχα, κρυώνει και το υπερβολικό κρύο το κάνει να νιώθει αφόρητους πόνους. Και όταν η αρρωστημένη και αμαρτωλή ψυχή , βγει από το σώμα, οι πόνοι είναι αβάστακτοι και χωρίς τελειωμόν.
Όταν όμως εξομολογηθούμε, φεύγουν οι αμαρτίες και ντύνεται αντίς για το σώμα τον φωτεινό χιτώνα και αισθάνεται ευφροσύνη και αγαλλίασιν μετά την κοίμησιν η ψυχή.
Όταν πάμε στον εξομολόγο αποφεύγουμε τις φλυαρίες. Λέμε ορθά κοφτά, πάτερ εγώ είπα ψέμματα πολλές φορές, συκοφάντησα πολλές φορές ,πόρνευσα πολλές φορές, αβλανίστηκα πολλές φορές ,έκανα παρά φύση με την γυναίκα μου πολλές φορές, την Κυριακή κοιμόμουνα δεν πήγαινα στην εκκλησίαν να ευχαριστήσω τον Θεόν, σκότωσα διότι έκανα έκτρωσιν, δεν κράτησα τις πατερικές νηστείες αλλά σαν ζώο έτρωγα, έστειλα πολλούς στον διάβολον, βλασφημούσα τα θεία και αισχρολογούσα με φίλους. Δεν έκανα τα βασικά τρία παιδιά που πρέπει να έχει κάθε χριστιανική οικογένεια. Ποτέ στην εξομολόγησιν δεν ρίχνωμε το βάρος σε άλλους ούτε δικαιολογιώμαστε για τα αμαρτήματά μας, ούτε λέμε, πώς και πού και με ποιόν τα πράξαμε.
Το πολλές φορές το προσθέτωμε, επειδή δεν μπορεί να θυμάται κανείς ,πόσες φορές είπε ψέμματα.
Και μόλις πούμε όλα τα αμαρτήματά μας, για επισφράγισμα λέμε:
Εγώ πάτερ, ξεπέρασα και τον σατανά στις αμαρτίες.
Επειδή όμως ο Σατανάς όταν πάει κανείς να εξομολογηθεί ,τον πιάνει το μυαλό να μην τα θυμηθεί όλα, καλόν είναι και πιο ασφαλές, να τα γράφει κανείς όλα σε ένα χαρτί και κάτω από το πετραχίλι του παπά να τα διαβάζει και μόλις τελειώσει να ξεσχίσει το χαρτί.
Πιο εύκολα μπορεί να πει αμαρτίες όταν πει, ως πρώτη αυτήν που ντρέπεται πιο πολύ.
Εκείνο όμως που μετράει ενώπιον του Θεού, είναι στο να προσπαθεί κανείς μετά την εξομολόγησιν να μην επαναλάβει τα ίδια σφάλματα. Και βλέποντας ο Θεός την προσπάθεια, συμβοηθεί και δίδει την τελικήν άφεσιν αμαρτιών.
Εάν ένας φοράει ένα υποκάμισον και επειδή το λέρωσεν το πλύνει και αν από απροσεξίαν πάλι το λέρωσεν και πάλι το πλύνει, από τις πολλές πλύσεις, μπορεί να φθαρεί.
Όταν ένας εξομολογείται για ένα αμάρτημα πολλές φορές, μοιάζει με πουκάμισον που πλύθηκεν πολλές φορές και από το συνεχή πλύσιμον σάπισεν και χάλασεν.
Αξία έχει να φυλάξει το πουκάμισον του καθαρόν, για να το έχει καθαρόν όταν τον καλέσουν σε γάμο.
Για να μην πάνε οι άνθρωποι να εξομολογηθούνε, ο Σατανάς προσπαθεί να πείσει τους ανθρώπους, ότι δήθεν ο εξομολόγος θα φανερώσει τα αμαρτήματά τους. Αυτό κανένας εξομολόγος δεν μπορεί να το κάνει διότι τιμωρείται από το σύνταγμα που κατοχυρώνει το απόρρητον της εξομολογήσεως.
Εάν κανένας έχει τέτοια φοβία, μπορεί να πάει να εξομολογηθεί σε έναν ιερέαν που είναι μακρυά από την περιοχήν του. Και όπως ψάχνωμε να βρούμε καλόν γιατρό, έτσι πρέπει να ψάξωμε να βρούμε και καλόν εξομολόγον.
Όσον λερωμένο και αν είναι ένα κομμάτι χρυσού, ποτέ δεν χάνει την αξίαν του όταν πλυθεί.
Και όσον βρώμικος και αν είναι ένας άνθρωπος, ποτέ δεν χάνει την αξίαν του ενώπιον του Θεού, όταν εξομολογηθεί.
Και κανένα αμάρτημα δεν μπορεί να είναι πιο μεγάλο από την αγάπη του Θεού. Το αμάρτημα είναι ανθρώπινη αδυναμία, αλλά το να μην προσπαθεί κανείς να απαλλαγεί από το αμάρτημά του είναι σατανικόν.
Δεν θα τιμωρηθούν οι άνθρωποι γιατί αμάρτησαν, αλλά θα τιμωρηθούν γιατί δεν προσπάθησαν να μην επαναλάβουν όσα εξομολογήθηκαν.
Το αύριον δεν το γνωρίζει κανείς, γι’ αυτό προτού είναι αργά, πηγαίνετε στον εξομολόγον και καθαρισθείτε, «διότι εν τω Άδη ουκ εστί μετάνοια», αλλά φρίκη, πόνος, κλαυθμός και αναστεναγμός πολύς χωρίς τελειωμόν.
Ερώτησις:
Πάτερ, γιατί κάνουμε μνημόσυνα και τί ωφελούν τους κοιμηθέντες, τα τριήμερα, τα εννιάμερα, τα σαράντα και τα παγκόσμια μνημόσυνα;
Απάντησις:
Άκουσε παιδί μου, τα τριήμερα τα κάνουμε για να παρακαλέσουμε τον Πατέρα τον Υιόν και το Άγιον Πνεύμα να ελεήσει την ψυχήν του κοιμηθέντος ,επειδή ο Θεός είναι Τσισυπόστατος.
Τα εννιάμερα τα κάνουμε ,για να παρακαλέσουμε τα εννέα Ουράνια τάγματα των Αγγέλων για να δεηθούν προς τον Θεόν, μαζί με μας , υπέρ της ψυχής του κοιμηθέντος.
Τα ουράνια τάγματα είναι: τα Χερουβείμ, τα Σεραφείμ, οι Θρόνοι, οι Κυριότητες, οι Αρχές, οι Εξουσίες, οι Δυνάμεις, οι Άγγελοι και οι Αρχάγγελοι.
Τα σαράντα τα κάνουμε ,διότι μετά από σαράντα ημέρες, η ψυχή θα φύγει από την γην για να πάει να λογοδοτήσει στον Θεόν.
Όλοι ξέρουμε, ότι ο Χριστός ανελήφθη εις τους Ουρανόν και εκάθησεν εκ δεξιών του Πατρός. Μετά την Ανάστασίν Του ο Κύριος επί σαράντα ημέρες παρουσιαζόταν για να δυναμώσει τους μαθητές Του.
Και Άγγελος Κυρίου ,παίρνει την ψυχήν του και με την ταχύτητα της Σκέψεως, την πηγαίνει παντού, και της δείχνει όσα κακά και όσα καλά έπραξεν στην επίγειαν ζωήν της. Και πού και πώς τα έπραξεν.
Αν όμως προτού πεθάνει τα έχει εξομολογηθεί όλα και δεν τα επανέλαβε, τότε έχουν σβήσει και της δείχνει μόνον όσα καλά έπραξεν.
Υποχρεωτικά η ψυχή μαζί με τον Άγγελον φύλακά της, πρέπει να περάσει σαράντα τρία τελώνεια.
Τα τελώνεια αυτά είναι της ψευτιάς, της κλοπής, της συκοφαντίας, της πορνείας, της αισχρολογίας, της μνησικακίας, της κενοδοξίας, της υπερηφάνειας, της φιλαργυρίας, της βλασφημίας, της ειρωνείας, του φόνου, του φθόνου, του αυνανισμού, της μοιχείας, της αποφυγής της τεκνογονίας, της ομοφυλοφιλίας, της διαστρευλώσεως της αληθείας, της παραπλανήσεως, της πολεμομανίας, της αρπαγής, του καρναβαλισμού, της ειδωλολατρίας, της αστρομαντείας, της χαρτοπαιξίας, της κτηνοβασίας, της αιμομιξίας, της ανεντροπιάς, της απιστίας, της δειλίας, της προδοσίας, της κοροϊδίας και του διαβάλματος.
Και για να μπορέσει να τα περάσει ,κάνουμε τα σαράντα, για να έχει ο Άγγελος τις ευχές του Ιερέως και των Χριστιανών σαν λύτρα πληρωμής.
Οι ευχές των χριστιανών και του Ιερέως την ημέρα που κάνουμε τα σαράντα, έχουν την δύναμη να κάνουν τα εναέρια τελώνεια να παραμερίσουν για να περάσει η ψυχή χωρίς να μπορούν να την αρπάξουν οι δαίμονες λόγω τυχόν σφαλμάτων που έπραξεν.
Επίσης εάν αυτός που πέθανεν βρίσκεται, «ο μη γένοιτο» ,στην κόλασιν, όσην ώρα διαρκεί το μνημόσυνον ,καλυτερεύει η κατάστασις του κολασμένου.
Εάν η ψυχή βρίσκεται στον παράδεισον, τότε ο Θεός τις ευχές τις μετατρέπει σε στεφάνια δόξης και Αγαλλιάσεως και την στεφανώνει με ευφροσύνη και χαρά.
Αλλά και αυτός που κάνει το επίγειον μνημόσυνον ,γράφεται το όνομά του ,εις την βίβλον της ανταποδόσεως, διότι δείχνει στοργή και καλοσύνη για την ψυχήν που έφυγεν από την γη. Και όταν θα πεθάνει θα βρει μέγα έλεος η ψυχή του. Αυτοί που δεν κάνουν μνημόσυνα στους νεκρούς των, είναι σαν να λένε, είμαστε ζώα και δεν πιστεύουμε ότι η ψυχή ζει, μετά τον θάνατον. Γι’ αυτούς τους ανθρώπους η κρίσις του Θεού θα είναι χωρίς έλεος.
Ένας άνθρωπος πρέπει να καταλαβαίνει ότι άλλο είναι οδηγός και άλλο αυτοκίνητο ,και άλλο είναι σώμα και άλλο ψυχή. Χαλάει το αυτοκίνητο και βγαίνει ο οδηγός ,χαλάει το σώμα και βγαίνει η ψυχή . Κατώτερον είναι το αυτοκίνητο ανώτερος ο οδηγός ,κατώτερον το σώμα, ανώτερη η ψυχή , νεκρόν το αυτοκίνητο ζωντανός ο οδηγός.
Όργανα μηχανικά έχει το αυτοκίνητον, όργανα σωματικά έχει ο
οδηγός.
Κρεάτινον είναι το σώμα μας άυλη είναι η ψυχή.
Νεκρόν το σώμα, ζωντανή η ψυχή.
Βγαίνει ο οδηγός δεν κινείται το αυτοκίνητον, βγαίνει η ψυχή δεν κινείται το σώμα διότι ,πάντα ανώτερον κινεί το κατώτερον.
Ανώτερος ο οδηγός, κινεί το κατώτερον αυτοκίνητο, ανώτερη η ψυχή κινεί το σώμα. Τα πάντα σ’ αυτόν τον κόσμο είναι διπλά.
Θετικά ηλεκτρόνια και αρνητικά, πόλεμος και ειρήνη, αγάπη και κακία, φθορά και αφθαρσία, θάνατος και ζωή, Θεός και διάβολος, άνδρας και γυναίκα, το ένα μας κάνει γνωστό ότι υπάρχει και το άλλο.
Τα γράφω αυτά, για να σας αποδείξω με χειροπιαστά κι ευκολονόητα πράγματα, ότι η ψυχή ζει μετά θάνατον, στην χαρά ή στην φρίκη.
Οι άνθρωποι όμως που επιθυμούν όσα επιθυμούν τα ζώα, αυτοί δεν μπορούν να καταλάβουν τί είναι ψυχή, διότι έχουν μόνον σχήμα ανθρώπου, και επιθυμίες ζώων και τα ζώα δεν μπορούν να καταλάβουν τί είναι Θεός και ψυχή.
Για να κατανοήσει κανείς, αν στον τάφο τελειώνει η ζωή ή αρχίζει, πρέπει να είναι ανώτερος από τα ζώα, αν δεν μπορεί να το κατανοήσει, τότε δεν διαφέρει από την νοημοσύνη των ζώων.
Ο αμελέτητος ζητά πάντοτε, όσα ζητάνε τα ζώα, πορνείες, φαγητό και λοιπές ακαταστασίες.
Τα σαράντα τα κάνουμε πάντοτε την ίδια μέρα απαγορεύεται να τα κάνωμε έστω και μια μέρα αργότερα, διότι… ο Άγγελος δεν θα μπορέσει χωρίς τις ευχές να περάσει την ψυχήν από τα εναέρια δαιμονικά τελώνεια.
Φαντασθείτε έναν στρατηγόν που ξέρει ότι την τεσσαρακοστήν μέρα πρόκειται να του επιτεθεί ο εχθρός.
Και επειγόντως ζητά από το γενικόν επιτελείον Στρατού να του στείλουν όπλα και στρατόν για να νικήσει τον εχθρόν.
Αν του στείλουν ενισχύσεις μια μέρα αργότερα θα χάσει τον πόλεμον και όλοι θα σκλαβωθούμε στον εχθρό.
Αν του τα στείλουν τα όπλα και τον στρατό την κανονική ημέρα θα νικήσει και θα είναι ελεύθεροι και ευτυχείς.
Το ίδιο συμβαίνει και με τον Άγγελον που θέλει να περάσει την ψυχήν και να την παρουσιάσει στον Θεόν.
Αν τις ευχές τις πάρει την τεσσαρακοστήν ημέρα θα μπορέσει να αντιμετωπίσει τους δαίμονες ,διότι όπως μια σκέψη, μπορούμε να την κάνωμε υλική πράξη και να την δούμε, έτσι και οι ευχές που είναι σκέψεις, ο Άγγελος τις χρησιμοποιεί για πράξεις πνευματικές και σαν βοηθητική ασπίδα για την ψυχή.
Το θέμα είναι πολύ σοβαρό , σοβαρότερον δεν υπάρχει.
Αλίμονον και πάλι σ’ αυτούς που δεν κάνουν μνημόσυνα για τους νεκρούς των. Καλύτερα να μην είχαν γεννηθεί, όταν θα πεθάνουν και η ψυχή τους πεταχθεί στον τόπον της φρίκης και του αναστεναγμού, τότε θα καταλάβουν το πόσον αξίαν έχουν τα μνημόσυνα.
Όταν θα βλέπουν τον διπλανό τους να αναπαύεται ,διότι στην γην τον κάνουν μνημόσυνα και αυτός να ουρλιάζει από τους πόνους μέσα στο πυρ της κολάσεως, διότι οι δικοί του τον ξέχασαν και δεν τον μνημονεύουν.
Ερώτησις:
Πάτερ ,τί πρέπει να κάνωμε όταν βρισκόμαστε σε τελετήν κηδείας και πώς πρέπει να φερόμαστε όταν περνάει κηδεία;
Απάντησις:
Άκουσε παιδί μου, όταν πάμε στην εκκλησίαν και αρχίζει η τελετή της κηδείας ,ποτέ δεν μιλάμε και μέσα μας λέμε το «Κύριε ελέησον τον δούλον σου». Και όσον κακόν μεγάλον και αν μας έκανεν όταν ζούσε ποτέ δεν τον κατηγορούμε.
Ούτε μέσα ,μας ούτε στους άλλους ,διότι αυτός που κατηγορεί (νεκρόν) παροργίζει πολύ τον Θεόν και εις αφάνταστον βαθμόν. Και ο Θεός φορτώνει τα μισά αμαρτήματα του νεκρού στον άσπλαχνον κατήγορόν του.
Επίσης, όταν δούμε, να περνάει κηδεία, σταματάμε, βγάζουμε το καπέλο μας, κάνουμε τον σταυρόν μας και λέμε μέσα μας: «Κύριε ελέησον την ψυχήν του αδελφού ή της αδελφής». Και μόλις προσπεράσει η κηδεία ,φεύγουμε και εμείς.
Όταν όμως περνάει η κηδεία και δεν σταματάμε με το αυτοκίνητο και δεν βγαίνουμε να κάνουμε τον σταυρόν μας και να πούμε το «Κύριε ελέησον», δείχνωμε ότι είμαστε αναίσθητα κτήνη και ο Θεός συντομεύει την ζωήν μας ,διότι τέτοια κτήνη δεν πρέπει να ζουν επί μακρόν επί της γης, διότι κάνουν την ζωήν των άλλων ανυπόφορη και βασανιστική ,με το παράδειγμά τους. Δεν υπάρχει πιο μεγάλο κτήνος από αυτόν που δεν σέβεται την κηδείαν.
Ερώτησις:
Πάτερ, πρέπει να γιορτάζουμε την επέτειον του Γάμου μας εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί ή όχι και μετά από πόσα χρόνια πρέπει να γιορτάσουμε την χάλκινην επέτειον, την ασημένια και την χρυσή;
Απάντησις:
Άκουσε παιδί μου, το να γιορτάζει κανείς την επέτειον του Γάμου του είναι Θεάρεστον αισθηματικά ευγενικό και πολύ ωφέλιμο για την μελλοντική πορεία του Γάμου.
Όταν ο άνδρας κάθε χρόνο παίρνει ένα δώρο χωρίς να το πει στη γυναίκα του και ένα μπουκέτο λουλούδια και απρόοπτα το προσφέρει στην σύζυγόν του , της δίδει τέτοια χαρά που δεν περιγράφεται ,διότι πιστοποιεί ότι δεν υπάρχει κλονισμός στον Γάμο και η πορεία θα είναι στο μέλλον ευχάριστη. Και φέρνει στην ενθύμησή τους τα όμορφα χρόνια της νιότης των και τα μάτια τους πλημμυρίζουν από δάκρυα χαράς. Ένας άνδρας που δεν θυμάται την επέτειον του Γάμου του και δεν φροντίζει σύμφωνα με την οικονομική του δυνατότητα να πάει ένα δώρο στην σύζυγόν του με ένα μπουκέτο λουλούδια είναι ένα σκέτο κτήνος, άνθρωπος χωρίς αίσθημα, έχει σχήμα ανθρώπου και επιθυμίες ζώου. Μα θα πεις πώς ζούνε τέτοιοι αναίσθητοι άνθρωποι; Μαύρη ζωή κάνουν, όλο με καυγάδες και ταραχές ζούνε και τελευταία καταλήγουν στα διαζύγια.
Όταν ένα ανδρόγυνο συμπληρώσει εικοσιπέντε χρόνια συζυγικής ευτυχίας τότε γιορτάζουμε την χάλκινην επέτειον.
Όταν συμπληρώνει πενήντα χρόνια συζυγικής ευτυχίας τότε γιορτάζουμε ασημένια επέτειον και όταν συμπληρώσει τα εβδομήντα πέντε χρόνια συζυγικής ευτυχίες τότε γιορτάζουμε την χρυσήν επέτειον.
Και εύχομαι όλα τα ανδρόγυνα να τα αξιώνει ο Θεός να γιορτάζουν την χρυσήν επέτειον.
Από το βιβλίο: Ιερέως Φωτίου Νικολαΐδη
«Ερωτήσεις και Απαντήσεις
Απορίες και Διευκρινίσεις
σε θέματα:
Θρησκευτικά, πολιτικά, οικονομικά, περιβαλλοντολογικά, στρατιωτικά, διαπλανητικά και ηθικά που είναι χρήσιμα για κάθε άνθρωπο»
ΚΑΣΤΟΡΙΑ 1998
ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝ
Απο τη Γεωργία
Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2009
Ο Γαλιλαίος, η Ορθοδοξία και η Επιστήμη
Ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο για την σχέση Ορθοδοξίας και Επιστήμης
Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
Παγκόσμιο έτος της Αστρονομίας ονομάστηκε το 2009, γιατί φέτος συμπληρώθηκαν 400 χρόνια από τότε που ο Γαλιλαίος κατασκεύασε το πρώτο τηλεσκόπιο και παρατήρησε τη Σελήνη, τον Άρη και άλλα αστέρια. Με την ευκαιρία της επετείου αυτής διεξήχθησαν και διεξάγονται συνέδρια, συμπόσια, ημερίδες και άλλες εκδηλώσεις προς τιμήν του Γαλιλαίου, και, κατά προέκταση, της δίκης του στην Ιερά Εξέταση, και της σχέσης πίστης και επιστήμης. Το άρθρο αυτό γράφεται, ενώ νιώθω θλίψη για τους Έλληνες επιστήμονες και ερευνητές που νοθεύουν την επιστήμη με την ιδεολογία και την αντικειμενικότητα με την προκατάληψη. Οι ίδιοι συγχέουν τη δυτική σκέψη και νοοτροπία με αυτήν της καθ' Ημάς Ανατολής.
Το πρώτο ερώτημα που τίθεται είναι πώς βλέπει η Ορθοδοξία την Επιστήμη σήμερα. Θα παραθέσω πρώτα την προσωπική μου εμπειρία. Στη δεκαετία του 1960 ήμουν φοιτητής θετικής επιστήμης και όταν τα ΜΜΕ έγραψαν ότι επιστήμονες είναι έτοιμοι να παραγάγουν ζωή από οργανικές ενώσεις (αμινοξέα κ.λ.π.) και ότι παράλληλα βρέθηκαν στοιχεία που επαληθεύουν τη θεωρία της εξελίξεως του Δαρβίνου θορυβήθηκα.
Πήρα τον πιο καλό μου φίλο, που είχε τις ίδιες με εμένα ανησυχίες, και πήγαμε μαζί στον σημερινό ηγούμενο της Μονής Γρηγορίου του Αγίου Όρους π. Γεώργιο Καψάνη, τότε λαϊκό θεολόγο, που μόλις είχε επιστρέψει από τις ΗΠΑ και είχε ιδρύσει το κέντρο νεότητας "Ο Παντοκράτωρ".
η συνέχεια εδώ
Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
Παγκόσμιο έτος της Αστρονομίας ονομάστηκε το 2009, γιατί φέτος συμπληρώθηκαν 400 χρόνια από τότε που ο Γαλιλαίος κατασκεύασε το πρώτο τηλεσκόπιο και παρατήρησε τη Σελήνη, τον Άρη και άλλα αστέρια. Με την ευκαιρία της επετείου αυτής διεξήχθησαν και διεξάγονται συνέδρια, συμπόσια, ημερίδες και άλλες εκδηλώσεις προς τιμήν του Γαλιλαίου, και, κατά προέκταση, της δίκης του στην Ιερά Εξέταση, και της σχέσης πίστης και επιστήμης. Το άρθρο αυτό γράφεται, ενώ νιώθω θλίψη για τους Έλληνες επιστήμονες και ερευνητές που νοθεύουν την επιστήμη με την ιδεολογία και την αντικειμενικότητα με την προκατάληψη. Οι ίδιοι συγχέουν τη δυτική σκέψη και νοοτροπία με αυτήν της καθ' Ημάς Ανατολής.
Το πρώτο ερώτημα που τίθεται είναι πώς βλέπει η Ορθοδοξία την Επιστήμη σήμερα. Θα παραθέσω πρώτα την προσωπική μου εμπειρία. Στη δεκαετία του 1960 ήμουν φοιτητής θετικής επιστήμης και όταν τα ΜΜΕ έγραψαν ότι επιστήμονες είναι έτοιμοι να παραγάγουν ζωή από οργανικές ενώσεις (αμινοξέα κ.λ.π.) και ότι παράλληλα βρέθηκαν στοιχεία που επαληθεύουν τη θεωρία της εξελίξεως του Δαρβίνου θορυβήθηκα.
Πήρα τον πιο καλό μου φίλο, που είχε τις ίδιες με εμένα ανησυχίες, και πήγαμε μαζί στον σημερινό ηγούμενο της Μονής Γρηγορίου του Αγίου Όρους π. Γεώργιο Καψάνη, τότε λαϊκό θεολόγο, που μόλις είχε επιστρέψει από τις ΗΠΑ και είχε ιδρύσει το κέντρο νεότητας "Ο Παντοκράτωρ".
η συνέχεια εδώ
Δες πως χαμογελάει ο Θεός ....,
Για ακόμη μια φορά ο Θεός μας χαμογέλασε …Δεν πάνε ούτε τρείς μήνες από εκείνο το χαμόγελο αιωνιότητας του Γ.Ιωσήφ και να ακόμα ένα ..να δυναμώσει την πίστη μας… να φωλιάσει τον Χριστό πιο στέρεα μέσα μας …Για όλους αυτούς που θα χαμογελάσουν …ειρωνικά όμως ….θα γράψουμε τα ίδια με αυτά προ τριμήνου...Κατανόητή αυτή η στάση ..Ίσως γιατί ο καθένας επιζητεί να... ψηλαφίσει ο ίδιος ...τον τύπον των ήλων...Ίσως γιατί θεωρεί οτι είναι αφύσικο να ...χαμογελά ο Θεός σε μια ..δυσώδη και αλιβάνιστη εποχή ..Ίσως γιατί αυτή του η καχυποψία,η άρνηση είναι μια εσωτερική άμυνα ,προκειμένου να μην προβληματιστεί για το τί υπάρχει μετά και να συνεχίσει αμέριμνος τον δρόμο του ,εισερχόμενος πάντα ...απο την πλατιά και ευρύχωρο πύλη... Και ένα κείμενο του Ευλογημένου Κόντογλου αφιερωμένο στην μνήμη της χαμογελαστής μοναχής Ευπραξίας που κοιμήθηκε έχοντας στο πλευρό της τον πνευματικό της πατέρα ,Γ.Ευφραίμ Φιλοθεϊτη, στην Αριζόνα…Χαμόγελο ευτυχίας και σιγουριάς αιωνιότητας …
Απο: http://sotiriapsixis.blogspot.com/2009/10/blog-post_06.html
Τη Λαμπροδευτέρα το βράδυ, περασμένα μεσάνυχτα, πρίν να πλαγιάσω για να κοιμηθώ, εβγήκα στο μικρό περιβολάκι που έχουμε πίσ’ από το σπίτι μας, και στάθηκα για λίγο , κυττάζοντας τον σκοτεινόν ουρανό με τ’ άστρα. Σαν να τον έβλεπα πρώτη φορά. Μου φάνηκε πολύ βαθύς, και σαν να ερχότανε από πάνω μια μακρυνή ψαλμωδία. Το στόμα μου είπε σιγανά: «Υψούτε Κύριον τον Θεόν ημών , και προκυνείτε τω υποποδίω των ποδών αυτού». Ένας αγιασμένος γέροντας μου είχε πει μια φορά, πως κατά τούτες τις ώρες ανοίγουν τα ουράνια. Ο αγέρας μοσκοβολούσε από τα λουλούδια κι από τα αγιοχόρταρα, που έχουμε φυτέψει. «Πλήρης ο ουρανός και η γη της δόξης του Κυρίου». Θα στεκόμουνα εκεί πέρα μονάχος ως το ξημέρωμα. Σαν να μην είχα σώμα, μήτε κανένα δεσμό με τη γη. Αλλά συλλογίστηκα μήπως ξυπνήσει κανένας μέσα στο σπίτι και ανησυχήσουνε που έλειπα, και γι’ αυτό μπήκα μέσα και ξάπλωσα. Δε με είχε θολώσει καλά-καλά ο ύπνος, δεν ξέρω αν ήμουνα ξυπνητός ή κοιμισμένος, και βλέπω μπροστά μου έναν άνθρωπο με αλλόκοτη όψη. Ήτανε κατακίτρινος, σαν πεθαμένος, μα τα μάτια του ήτανε σαν ανοιχτά και μ’ έβλεπε τρομαγμένος. Το πρόσωπο του ήτανε σαν μάσκα, σαν μούμια, με το πετσί του γυαλιστερό, μαυροκίτρινο, και κολλημένο στο νεκροκέφαλο με όλα τα βαθουλώματα. Κοντανάσαινε σαν λαχανιασμένος. Στο να χέρι του βαστούσε κάποιο παράξενο πράγμα, που δεν κατάλαβα τι ήτανε, και με τα’ άλλο έσφιγγε το στήθος του, λες και πονούσε. Εκείνο το πλάσμα μ’ έκανε ν’ ανατριχιάσω. Το κοίταζα, και με κοίταζε, δίχως να μιλήσει, σαν να περίμενε να το γνωρίσω. Και στ’ αλήθεια, μ’ όλο που ήτανε τόσο αλλόκοτο, σαν να μου είπε μία φωνή: «Είναι ο τάδε!» μόλις άκουσα τη φωνή, τον γνώρισα ποιος ήτανε. Τότε κι εκείνος άνοιξε το στόμα του κι αναστέναξε. Μα η φωνή του σαν ν α ερχόταν από πολύ μακρυά, σα νάβγαινε από κανένα βαθύ πηγάδι. Έβλεπα πως βρισκότανε σε μια μεγάλη αγωνία κι υπόφερα κι εγώ μαζί του. Τα χέρια του , τα πόδια του, τα μάτια του, όλα φανερώνανε πως βασανιζότανε. Απάνω στην απελπισία μου, πήγα κοντά του να τον βοηθήσω, μα εκείνος μούκανε νόημα ε το χέρι του να σταματήσω. Άρχισε να βογγά, με τέτοιο τρόπο , που πάγωσα. Έπειτα μου λέγει: «Δεν ήρθα, με στείλανε. Εγώ ολότελα τρέμω! Βρίσκομαι σε ζάλη μεγάλη. Παρακάλεσα τον Θεό να με λυπηθή. Θέλω να πεθάνω μα δε μπορώ. Αχ! Όσα έλεγες βγήκαν αληθινά. Θυμάσαι, λίγες μέρες πρίν πεθάνω, που ήρθες στο σπίτι μου και μιλούσες για θρησκευτικά; Ήτανε και δυο άλλοι φίλοι μου, άπιστοι κι αυτοί σαν κι εμένα. Εκεί που μιλούσες, εκείνοι χαμογελούσανε. Σαν έφυγες, μου είπανε: Κρίμα, νάχει τέτοιο μυαλό , και να πιστεύει στις ανοησίες που πιστεύουνε οι γριές! Μια άλλη μέρα, σου είχα, πει, όπως και πολλές άλλες φορές: «Βρέ Φ., μάζευε λεφτά, θα πεθάνεις στην ψάθα. Βλέπεις εγώ πόσα έχω, και πάλι θέλω κι άλλα». Τότε μου είπες: «Έχεις κάνει συμβόλαιο με τον Χάρο πως θα ζήσεις τόσα χρόνια που θέλεις, για να καλοπεράσεις στα γερατειά σου;». Σου λέγω εγώ: «Θα δείς πόσω χρονώ θα πάγω: τώρα είμαι εβδομηνταπέντε. Θα περάσω τα εκατό. Έχω εξασφαλίσει τα παιδιά μου, ο γυιός μου βγάζει λεφτά πολλά, την κόρη μου την πάντρεψα μ’ έναν πλούσιον από την Αβυσσυνία, εγώ κι η γυναίκα μου έχουμε και παραέχουμε. Όχι σαν εσένα που ακούς αυτά που λένε οι παπάδες ‘ Χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών’. Τι θα βγάλεις από τα ‘Χριστιανά τα τέλη;’. Παρά νάχεις στην τσέπη σου , και μη σε μέλει. Εγώ να δώσω ελεημοσύνη; Και γατί έκανε φτωχούς ο πολυεύσπλαχνος Θεός σας; Για να τους θρέφω εγώ; Αμ βάζουνε εσάς και ταΐζετε τους τεμπέληδες, για να πάτε στον Παράδεισο! Ακούς εκεί Παράδεισος; Εγώ ξέρεις πως είμαι γυιός παπά, και τα γνωρίζω καλά αυτά τα κόλπα. Μα να τα πιστεύουνε αυτά οι μικρόμυαλοι. Όχι όμως κι εσύ, που έχεις τέτοια σπουδή, και να πας χαμένος. Εσύ, όπως πας, θα πεθάνεις πρίν από μένα, θα πάρεις και στον λαιμό σου την οικογένεια σου. Μα εγώ, σου λέγω και σου υπογράφω, σαν γιατρός που είμαι, πως θα ζήσω εκατόν δέκα χρόνια!...». Λέγοντας αυτά, στριφογύριζε από δω κι από κεί, σαν να ψηνότανε απάνω σε καμμιά σκάρα, βγάζοντας κάτι μουγκρίσματα από το στόμα του: «Αχ! Ούχ! Ού! Ου! Χού! Ούχ!». Ησύχασε για λόγο και ξαναείπε: Αυτά έλεγα, μα σε λίγες μέρες πέθανα! Πέθανα, κι έχασα το στοίχημα! Τι ταραχή! Τι τρομάρα τράβηξα! Σαστισμένος, μια βούλιαζα και μια ανέβαινα απάνω, και φώναζα: Έλεος! Μα κανένας δεν μ’ άκουγε. Ένα ρεύμα με κλωθογύριζε σαν νάμουνα κανένα ψόφιο ποντίκι. Τι τράβηξα ως τα τώρα, και τι τραβώ. Τι αγωνία είναι αυτή! Όλα όσα έλεγες βγήκανε αληθινά. Το κέρδισες το στοίχημα. Εγώ , τότε, που βρισκόμουνα στον κόσμο που ζείς , ήμουνα ο έξυπνος. Ήμουνα γιατρός, κι είχα μάθει να μιλώ και να μ’ ακούνε, να κοροϊδεύω τη θρησκεία, να συζητώ για χεροπιαστά πράγματα. Τώρα όμως, βλέπω πως χεροπιαστά είναι εκείνα που τα έλεγα παραμύθια και χαρτοφάναρα. Χεροπιαστή είναι η αγωνία που βρίσκομαι. Αχ! Τούτος θα είναι ο σκώληξ ο ακοίμητος, τούτος θα είναι ο βρυγμός των οδόντων!». Απάνω σ’ αυτά , χάθηκε από τα άτια μου, κι άκουγα μονάχα τα βογγητά του, που και κείνα σβήσανε σιγά-σιγά. Με πήρε λίγο ο ύπνος, μα σε μιά στιγμή, κατάλαβα να με σπρώχνει ένα παγωμένο χέρι. Άνοιξα τα μάτια μου , και τον βλέπω πάλι μπροστά μου. Τούτη τη φορά ήτανε ακόμα πιο φριχτός και πιο μικρόσωμος. Είχε γίνει ίσαμε ένα βυζανιάρικο παιδάκι, μ’ ένα μεγάλο γέρικο κεφάλι , που το κουνούσε από δω κι από κεί. Άνοιξε το στόμα του και μου είπε: «Σε λίγη ώρα θα ξημερώσει και θάρθουνε να με πάρουνε εκείνοι που με στείλανε!». Του λέγω: «Ποιοι σε στείλανε;» Είπε κάτι μπερδεμένα λόγια, δίχως να καταλάβω τίποτα. Ύστερα μου λέγει: «Εκεί που βρίσκομαι είναι κι άλλοι πολλοί από κείνους που σε περιπαίζανε για την πίστη σου, και τώρα καταλάβανε πως οι εξυπνάδες δεν περνούν παραπέρα από το νεκροταφείο. Είναι και κάποιοι άλλοι που τους έκανες καλό, κι αυτοί σε κακολογούσανε. Κι όσο τους συγχωρούσες, τόσο αυτοί γινότανε χειρότεροι. Γιατί ο πονηρός άνθρωπος αντί να τον κάνει η καλωσύνη να χαίρεται, αυτός πικραίνεται, επειδή τον κάνει να νοιώθει τον εαυτό του νικημένο. Τούτοι βρίσκονται σε χειρότερη κατάσταση από μένα, και δε μπορούνε να βγούνε από τη σκοτεινή φυλακή τους για νάρθουνε να σε βρούνε, όπως έκανα εγώ. Βασανίζονται πολύ σκληρά, γιατί δέρνονται με τη μάστιγα τη αγάπης, όπως είπε ένας άγιος. Πόσο αλλοιώτικος είναι ο κόσμος από ό,τι τον βλέπαμε! Ανάποδος από την έξυπνη αντίληψή μας. Τώρα καταλάβαμε πως η εξυπνάδα μας ήτανε βλακεία, οι κουβέντες μας πονηρές μικρολογίες, κι οι χαρές μας ψευτιά και απάτη. Είναι που έχετε στην καρδιά σας τον Χριστό, και που για σας ο λόγος του είναι η αλήθεια, εσείς κερδίσατε το Μεγάλο Στοίχημα, που μπαίνει ανάμεσα στους πιστούς και στους άπιστους, αυτό το στοίχημα που το έχασα εγώ ο ελεεινός, και χάθηκα, και τρέμω κι αναστενάζω, και δεν βρίσκω ησυχία. Αληθινά στον Άδη δεν υπάρχει πια μετάνοια. Αλλοίμονο σ’όσους πορεύονται όπως πορευθήκαμε εμείς, τον καιρό που είμαστε απάνω στη γη. Η σάρκα μας είχε μεθύσει , και εμπαίξαμε εκείνους που πιστεύανε στον Θεό και στη μέλλουσα ζωή, κι ο πολύς κόσμος μας χειροκροτούσε. Σας λέγαμε ανόητους , σας κάναμε περιπαίγματα, κι όσο εσείς δεχόσαστε με καλωσύνη τα πειράγματα μας, τόσο μεγάλωσε η δική μας η κακία. Βλέπω και τώρα πόσο θλιβόμαστε από το φέρσιμο τω κακών ανθρώπων, αλλά πως δεχόσαστε με υπομονή τις φαρμακερές σαΐτες που βγάζουνε από το στόμα τους, λέγοντας σας υποκριτές, θεομπαίχτες και λαοπλάνους. Αν βρισκόντανε, οι δυστυχείς, στη θέση που βρίσκομαι τώρα, και βλέπανε από δω που βλέπω, θα τρομάζανε για ό,τι κάνουνε, θέλω να φανερωθώ σ’ αυτούς και να τους πω να αλλάξουνε δρόμο, μα δεν έχω την άδεια , όπως δεν την είχε κι εκείνος ο πλούσιος και για τούτο παρακαλούσε τον Πατριάρχη Αβραάμ να στείλει τον φτωχό τον Λάζαρο. Μα και κείνον δεν τον έστειλε, και τούτο, για να γίνουνε ίδια άξιοι της καταδίκης όσοι αμαρτάνουνε, κι άξιοι σωτηρίας όσοι πορεύονται τη στράτα του Θεού. «Ο αδικών αδικησάτω έτι, και ο ρυπαρός ρυπαρευθήτω έτι, και ο δίκαιος διακαιοσύνην ποιησάτω έτι, και ο άγιος αγιασθήτω έτι». Με αυτά τα λόγια τον έχασα από μπροστά μου. Φ.ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ (Από το βιβλίο ΜΥΣΤΙΚΑ ΑΝΘΗ εκδόσεις ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ , Αθήναι)
ΔΑΦΝΗ
Απο: http://sotiriapsixis.blogspot.com/2009/10/blog-post_06.html
Τη Λαμπροδευτέρα το βράδυ, περασμένα μεσάνυχτα, πρίν να πλαγιάσω για να κοιμηθώ, εβγήκα στο μικρό περιβολάκι που έχουμε πίσ’ από το σπίτι μας, και στάθηκα για λίγο , κυττάζοντας τον σκοτεινόν ουρανό με τ’ άστρα. Σαν να τον έβλεπα πρώτη φορά. Μου φάνηκε πολύ βαθύς, και σαν να ερχότανε από πάνω μια μακρυνή ψαλμωδία. Το στόμα μου είπε σιγανά: «Υψούτε Κύριον τον Θεόν ημών , και προκυνείτε τω υποποδίω των ποδών αυτού». Ένας αγιασμένος γέροντας μου είχε πει μια φορά, πως κατά τούτες τις ώρες ανοίγουν τα ουράνια. Ο αγέρας μοσκοβολούσε από τα λουλούδια κι από τα αγιοχόρταρα, που έχουμε φυτέψει. «Πλήρης ο ουρανός και η γη της δόξης του Κυρίου». Θα στεκόμουνα εκεί πέρα μονάχος ως το ξημέρωμα. Σαν να μην είχα σώμα, μήτε κανένα δεσμό με τη γη. Αλλά συλλογίστηκα μήπως ξυπνήσει κανένας μέσα στο σπίτι και ανησυχήσουνε που έλειπα, και γι’ αυτό μπήκα μέσα και ξάπλωσα. Δε με είχε θολώσει καλά-καλά ο ύπνος, δεν ξέρω αν ήμουνα ξυπνητός ή κοιμισμένος, και βλέπω μπροστά μου έναν άνθρωπο με αλλόκοτη όψη. Ήτανε κατακίτρινος, σαν πεθαμένος, μα τα μάτια του ήτανε σαν ανοιχτά και μ’ έβλεπε τρομαγμένος. Το πρόσωπο του ήτανε σαν μάσκα, σαν μούμια, με το πετσί του γυαλιστερό, μαυροκίτρινο, και κολλημένο στο νεκροκέφαλο με όλα τα βαθουλώματα. Κοντανάσαινε σαν λαχανιασμένος. Στο να χέρι του βαστούσε κάποιο παράξενο πράγμα, που δεν κατάλαβα τι ήτανε, και με τα’ άλλο έσφιγγε το στήθος του, λες και πονούσε. Εκείνο το πλάσμα μ’ έκανε ν’ ανατριχιάσω. Το κοίταζα, και με κοίταζε, δίχως να μιλήσει, σαν να περίμενε να το γνωρίσω. Και στ’ αλήθεια, μ’ όλο που ήτανε τόσο αλλόκοτο, σαν να μου είπε μία φωνή: «Είναι ο τάδε!» μόλις άκουσα τη φωνή, τον γνώρισα ποιος ήτανε. Τότε κι εκείνος άνοιξε το στόμα του κι αναστέναξε. Μα η φωνή του σαν ν α ερχόταν από πολύ μακρυά, σα νάβγαινε από κανένα βαθύ πηγάδι. Έβλεπα πως βρισκότανε σε μια μεγάλη αγωνία κι υπόφερα κι εγώ μαζί του. Τα χέρια του , τα πόδια του, τα μάτια του, όλα φανερώνανε πως βασανιζότανε. Απάνω στην απελπισία μου, πήγα κοντά του να τον βοηθήσω, μα εκείνος μούκανε νόημα ε το χέρι του να σταματήσω. Άρχισε να βογγά, με τέτοιο τρόπο , που πάγωσα. Έπειτα μου λέγει: «Δεν ήρθα, με στείλανε. Εγώ ολότελα τρέμω! Βρίσκομαι σε ζάλη μεγάλη. Παρακάλεσα τον Θεό να με λυπηθή. Θέλω να πεθάνω μα δε μπορώ. Αχ! Όσα έλεγες βγήκαν αληθινά. Θυμάσαι, λίγες μέρες πρίν πεθάνω, που ήρθες στο σπίτι μου και μιλούσες για θρησκευτικά; Ήτανε και δυο άλλοι φίλοι μου, άπιστοι κι αυτοί σαν κι εμένα. Εκεί που μιλούσες, εκείνοι χαμογελούσανε. Σαν έφυγες, μου είπανε: Κρίμα, νάχει τέτοιο μυαλό , και να πιστεύει στις ανοησίες που πιστεύουνε οι γριές! Μια άλλη μέρα, σου είχα, πει, όπως και πολλές άλλες φορές: «Βρέ Φ., μάζευε λεφτά, θα πεθάνεις στην ψάθα. Βλέπεις εγώ πόσα έχω, και πάλι θέλω κι άλλα». Τότε μου είπες: «Έχεις κάνει συμβόλαιο με τον Χάρο πως θα ζήσεις τόσα χρόνια που θέλεις, για να καλοπεράσεις στα γερατειά σου;». Σου λέγω εγώ: «Θα δείς πόσω χρονώ θα πάγω: τώρα είμαι εβδομηνταπέντε. Θα περάσω τα εκατό. Έχω εξασφαλίσει τα παιδιά μου, ο γυιός μου βγάζει λεφτά πολλά, την κόρη μου την πάντρεψα μ’ έναν πλούσιον από την Αβυσσυνία, εγώ κι η γυναίκα μου έχουμε και παραέχουμε. Όχι σαν εσένα που ακούς αυτά που λένε οι παπάδες ‘ Χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών’. Τι θα βγάλεις από τα ‘Χριστιανά τα τέλη;’. Παρά νάχεις στην τσέπη σου , και μη σε μέλει. Εγώ να δώσω ελεημοσύνη; Και γατί έκανε φτωχούς ο πολυεύσπλαχνος Θεός σας; Για να τους θρέφω εγώ; Αμ βάζουνε εσάς και ταΐζετε τους τεμπέληδες, για να πάτε στον Παράδεισο! Ακούς εκεί Παράδεισος; Εγώ ξέρεις πως είμαι γυιός παπά, και τα γνωρίζω καλά αυτά τα κόλπα. Μα να τα πιστεύουνε αυτά οι μικρόμυαλοι. Όχι όμως κι εσύ, που έχεις τέτοια σπουδή, και να πας χαμένος. Εσύ, όπως πας, θα πεθάνεις πρίν από μένα, θα πάρεις και στον λαιμό σου την οικογένεια σου. Μα εγώ, σου λέγω και σου υπογράφω, σαν γιατρός που είμαι, πως θα ζήσω εκατόν δέκα χρόνια!...». Λέγοντας αυτά, στριφογύριζε από δω κι από κεί, σαν να ψηνότανε απάνω σε καμμιά σκάρα, βγάζοντας κάτι μουγκρίσματα από το στόμα του: «Αχ! Ούχ! Ού! Ου! Χού! Ούχ!». Ησύχασε για λόγο και ξαναείπε: Αυτά έλεγα, μα σε λίγες μέρες πέθανα! Πέθανα, κι έχασα το στοίχημα! Τι ταραχή! Τι τρομάρα τράβηξα! Σαστισμένος, μια βούλιαζα και μια ανέβαινα απάνω, και φώναζα: Έλεος! Μα κανένας δεν μ’ άκουγε. Ένα ρεύμα με κλωθογύριζε σαν νάμουνα κανένα ψόφιο ποντίκι. Τι τράβηξα ως τα τώρα, και τι τραβώ. Τι αγωνία είναι αυτή! Όλα όσα έλεγες βγήκανε αληθινά. Το κέρδισες το στοίχημα. Εγώ , τότε, που βρισκόμουνα στον κόσμο που ζείς , ήμουνα ο έξυπνος. Ήμουνα γιατρός, κι είχα μάθει να μιλώ και να μ’ ακούνε, να κοροϊδεύω τη θρησκεία, να συζητώ για χεροπιαστά πράγματα. Τώρα όμως, βλέπω πως χεροπιαστά είναι εκείνα που τα έλεγα παραμύθια και χαρτοφάναρα. Χεροπιαστή είναι η αγωνία που βρίσκομαι. Αχ! Τούτος θα είναι ο σκώληξ ο ακοίμητος, τούτος θα είναι ο βρυγμός των οδόντων!». Απάνω σ’ αυτά , χάθηκε από τα άτια μου, κι άκουγα μονάχα τα βογγητά του, που και κείνα σβήσανε σιγά-σιγά. Με πήρε λίγο ο ύπνος, μα σε μιά στιγμή, κατάλαβα να με σπρώχνει ένα παγωμένο χέρι. Άνοιξα τα μάτια μου , και τον βλέπω πάλι μπροστά μου. Τούτη τη φορά ήτανε ακόμα πιο φριχτός και πιο μικρόσωμος. Είχε γίνει ίσαμε ένα βυζανιάρικο παιδάκι, μ’ ένα μεγάλο γέρικο κεφάλι , που το κουνούσε από δω κι από κεί. Άνοιξε το στόμα του και μου είπε: «Σε λίγη ώρα θα ξημερώσει και θάρθουνε να με πάρουνε εκείνοι που με στείλανε!». Του λέγω: «Ποιοι σε στείλανε;» Είπε κάτι μπερδεμένα λόγια, δίχως να καταλάβω τίποτα. Ύστερα μου λέγει: «Εκεί που βρίσκομαι είναι κι άλλοι πολλοί από κείνους που σε περιπαίζανε για την πίστη σου, και τώρα καταλάβανε πως οι εξυπνάδες δεν περνούν παραπέρα από το νεκροταφείο. Είναι και κάποιοι άλλοι που τους έκανες καλό, κι αυτοί σε κακολογούσανε. Κι όσο τους συγχωρούσες, τόσο αυτοί γινότανε χειρότεροι. Γιατί ο πονηρός άνθρωπος αντί να τον κάνει η καλωσύνη να χαίρεται, αυτός πικραίνεται, επειδή τον κάνει να νοιώθει τον εαυτό του νικημένο. Τούτοι βρίσκονται σε χειρότερη κατάσταση από μένα, και δε μπορούνε να βγούνε από τη σκοτεινή φυλακή τους για νάρθουνε να σε βρούνε, όπως έκανα εγώ. Βασανίζονται πολύ σκληρά, γιατί δέρνονται με τη μάστιγα τη αγάπης, όπως είπε ένας άγιος. Πόσο αλλοιώτικος είναι ο κόσμος από ό,τι τον βλέπαμε! Ανάποδος από την έξυπνη αντίληψή μας. Τώρα καταλάβαμε πως η εξυπνάδα μας ήτανε βλακεία, οι κουβέντες μας πονηρές μικρολογίες, κι οι χαρές μας ψευτιά και απάτη. Είναι που έχετε στην καρδιά σας τον Χριστό, και που για σας ο λόγος του είναι η αλήθεια, εσείς κερδίσατε το Μεγάλο Στοίχημα, που μπαίνει ανάμεσα στους πιστούς και στους άπιστους, αυτό το στοίχημα που το έχασα εγώ ο ελεεινός, και χάθηκα, και τρέμω κι αναστενάζω, και δεν βρίσκω ησυχία. Αληθινά στον Άδη δεν υπάρχει πια μετάνοια. Αλλοίμονο σ’όσους πορεύονται όπως πορευθήκαμε εμείς, τον καιρό που είμαστε απάνω στη γη. Η σάρκα μας είχε μεθύσει , και εμπαίξαμε εκείνους που πιστεύανε στον Θεό και στη μέλλουσα ζωή, κι ο πολύς κόσμος μας χειροκροτούσε. Σας λέγαμε ανόητους , σας κάναμε περιπαίγματα, κι όσο εσείς δεχόσαστε με καλωσύνη τα πειράγματα μας, τόσο μεγάλωσε η δική μας η κακία. Βλέπω και τώρα πόσο θλιβόμαστε από το φέρσιμο τω κακών ανθρώπων, αλλά πως δεχόσαστε με υπομονή τις φαρμακερές σαΐτες που βγάζουνε από το στόμα τους, λέγοντας σας υποκριτές, θεομπαίχτες και λαοπλάνους. Αν βρισκόντανε, οι δυστυχείς, στη θέση που βρίσκομαι τώρα, και βλέπανε από δω που βλέπω, θα τρομάζανε για ό,τι κάνουνε, θέλω να φανερωθώ σ’ αυτούς και να τους πω να αλλάξουνε δρόμο, μα δεν έχω την άδεια , όπως δεν την είχε κι εκείνος ο πλούσιος και για τούτο παρακαλούσε τον Πατριάρχη Αβραάμ να στείλει τον φτωχό τον Λάζαρο. Μα και κείνον δεν τον έστειλε, και τούτο, για να γίνουνε ίδια άξιοι της καταδίκης όσοι αμαρτάνουνε, κι άξιοι σωτηρίας όσοι πορεύονται τη στράτα του Θεού. «Ο αδικών αδικησάτω έτι, και ο ρυπαρός ρυπαρευθήτω έτι, και ο δίκαιος διακαιοσύνην ποιησάτω έτι, και ο άγιος αγιασθήτω έτι». Με αυτά τα λόγια τον έχασα από μπροστά μου. Φ.ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ (Από το βιβλίο ΜΥΣΤΙΚΑ ΑΝΘΗ εκδόσεις ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ , Αθήναι)
ΔΑΦΝΗ
ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ: Άρθρο του Engin Ardic (Τουρκική Εφημερίδα SABAH) ...=
Άρθρο του Engin Ardic (Τουρκική Εφημερίδα SABAH)
Παρασκευή, 3 Ιούλιος 2009, 14:44
Με ένα εντυπωσιακά ειλικρινές άρθρο, που δημοσιεύεται στην έγκυρη εφημερίδα SABAH, από τον Engin Ardic, γνωστό συγγραφέα και δη?οσιογράφο στην Τουρκία στηλιτεύεται ο Τουρκικός τρόπος εορτασμού της πτώσης της Κωνσταντινούπολης στις 29 Μαϊου:
"Τούρκοι συμπατριώτες, σταματήστε πιά τίς φανφάρες καί τίς γιορτές γιά τήν Άλωση, αρκετή βία έχουμε δώσει στήν Ανατολή με τίς πράξεις μας..."
ΑΝ οργανωνόταν στην Αθήνα συνέδριο με θέμα «Θα πάρουμε πίσω την Πόλη».
ΑΝ έφτιαχναν μακέτα με τα τείχη της πόλης και τους στρατιώτες με τις πανοπλίες τους να επιτίθενται στην Πόλη. (όπως εμείς στην Τουρκία κάνουμε κάθε χρόνο !)
ΑΝ ένας τύπος ντυμένος όπως ο περίφημος Έλληνας νικηφόρος και σχεδόν μυθικός Διγενής Ακρίτας έπιανε τον δικό μας Ulubatlι Hasan και τον γκρέμιζε κάτω.
ΑΝ ξαφνικά έμπαινε στην πόλη κάποιος ντυμένος Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος πάνω σε ένα λευκό άλογο και δίπλα του άλλος ως Λουκάς Νοταράς, ως Γεώργιος Φραντζής κι έμπαιναν ως αντιπρόσωποι της πόλης. (όπως εμείς στην Τουρκία κάνουμε κάθε χρόνο !)
ΑΝ έφτιαχναν μια χάρτινη Αγία Σοφία που δεν είχε μιναρέδες αλλά Σταυρό.
ΑΝ έκαιγαν λιμάνι και έλεγαν ύμνους, θα μας άρεσε; Δε θα μας άρεσε, θα ξεσηκώναμε το κόσμο, μέχρι που θα καλούσαμε πίσω τον πρέσβη μας από την Ελλάδα.
Τότε, γιατί το κάνετε εσείς αυτό, κάθε χρόνο; Πέρασαν 556 χρόνια και γιορτάζετε (την Αλωση) σαν να ήταν χθες; Γιατί κάθε χρόνο τέτοια εποχή, ( μ΄ αυτές τις γιορτές πού κάνετε ) διακηρύσσετε σε όλο τον κόσμο ότι: «αυτά τα μέρη δεν ήταν δικά μας, ήρθαμε εκ των υστέρων και τα πήραμε με τη βία». Για ποιο λόγο άραγε φέρνετε στη μνήμη μια υπόθεση 6 αιώνων; Μήπως στο υποσυνείδητό σας υπάρχει ο φόβος ότι η Πόλη κάποια μέρα θα δοθεί πίσω;
Μη φοβάστε, δεν υπάρχει αυτό που λένε μερικοί ηλίθιοι της Εργκενεκόν περί όρων του 1919. Μη φοβάστε, τα 9 εκατομμύρια Ελλήνων δε μπορούν να πάρουν τη πόλη των 12 εκατομμυρίων, και αν ακόμα τη πάρουν δε μπορούν να τη κατοικήσουν. Κι οι δικοί μας που γιορτάζουν την Άλωση είναι μια χούφτα φανατικοί μόνο που η φωνή τους ακούγεται δύσκολα.
Ρε 'σεις, αν μας πούνε ότι λεηλατούσαμε τη Πόλη τρεις τρεις και τρεις νύχτες συνεχώς τι θα απαντήσουμε; Θα υπερασπιστούμε τον εαυτό μας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ή θα αφήσουμε το θέμα στους ιστορικούς; Αντί να περηφανευόμαστε με τις πόλεις που κατακτήσαμε, ας περηφανευτούμε με αυτές που ιδρύσαμε, αν υπάρχουν. Αλλά δεν υπάρχουν. Όλη η Ανατολή είναι περιοχή μέ τη βία κατακτημένη... Ακόμα και το όνομα της Ανατολίας δεν είναι αυτό που πιστεύουν (ana=μανα, dolu=γεμάτη) αλλά προέχεται από την ελληνική λέξη η Ανατολή. Ακόμα και η ονομασία της Ινσταμπούλ δεν είναι όπως μας λέει ο Ebliya Celebi «εκεί όπου υπερτερεί το Ισλά?» τραβώντας τη λέξη από τα μαλλιά, αλλά προέρχεται από το «εις την Πόλιν».
Εντάξει, λοιπόν, αποκτήσαμε μόνιμη εγκατάσταση, τέλος η νομαδική ζωή και γι' αυτό ο λαός αγοράζει πέντε - πέντε τα διαμερίσματα. Κανείς δε μπορεί να μας κουνήσει, ηρεμήστε πια.Οι χωριάτες μας ας αρκεστούν στο να δολοφονούν την Κωνσταντινούπολη χωρίς όμως πολλές φανφάρες.".
http://www.sabah.com.tr/Yazarlar/ardic/2009/05/29/hatirlatmayin_sunu_kefereye
Δάφνη
Παρασκευή, 3 Ιούλιος 2009, 14:44
Με ένα εντυπωσιακά ειλικρινές άρθρο, που δημοσιεύεται στην έγκυρη εφημερίδα SABAH, από τον Engin Ardic, γνωστό συγγραφέα και δη?οσιογράφο στην Τουρκία στηλιτεύεται ο Τουρκικός τρόπος εορτασμού της πτώσης της Κωνσταντινούπολης στις 29 Μαϊου:
"Τούρκοι συμπατριώτες, σταματήστε πιά τίς φανφάρες καί τίς γιορτές γιά τήν Άλωση, αρκετή βία έχουμε δώσει στήν Ανατολή με τίς πράξεις μας..."
ΑΝ οργανωνόταν στην Αθήνα συνέδριο με θέμα «Θα πάρουμε πίσω την Πόλη».
ΑΝ έφτιαχναν μακέτα με τα τείχη της πόλης και τους στρατιώτες με τις πανοπλίες τους να επιτίθενται στην Πόλη. (όπως εμείς στην Τουρκία κάνουμε κάθε χρόνο !)
ΑΝ ένας τύπος ντυμένος όπως ο περίφημος Έλληνας νικηφόρος και σχεδόν μυθικός Διγενής Ακρίτας έπιανε τον δικό μας Ulubatlι Hasan και τον γκρέμιζε κάτω.
ΑΝ ξαφνικά έμπαινε στην πόλη κάποιος ντυμένος Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος πάνω σε ένα λευκό άλογο και δίπλα του άλλος ως Λουκάς Νοταράς, ως Γεώργιος Φραντζής κι έμπαιναν ως αντιπρόσωποι της πόλης. (όπως εμείς στην Τουρκία κάνουμε κάθε χρόνο !)
ΑΝ έφτιαχναν μια χάρτινη Αγία Σοφία που δεν είχε μιναρέδες αλλά Σταυρό.
ΑΝ έκαιγαν λιμάνι και έλεγαν ύμνους, θα μας άρεσε; Δε θα μας άρεσε, θα ξεσηκώναμε το κόσμο, μέχρι που θα καλούσαμε πίσω τον πρέσβη μας από την Ελλάδα.
Τότε, γιατί το κάνετε εσείς αυτό, κάθε χρόνο; Πέρασαν 556 χρόνια και γιορτάζετε (την Αλωση) σαν να ήταν χθες; Γιατί κάθε χρόνο τέτοια εποχή, ( μ΄ αυτές τις γιορτές πού κάνετε ) διακηρύσσετε σε όλο τον κόσμο ότι: «αυτά τα μέρη δεν ήταν δικά μας, ήρθαμε εκ των υστέρων και τα πήραμε με τη βία». Για ποιο λόγο άραγε φέρνετε στη μνήμη μια υπόθεση 6 αιώνων; Μήπως στο υποσυνείδητό σας υπάρχει ο φόβος ότι η Πόλη κάποια μέρα θα δοθεί πίσω;
Μη φοβάστε, δεν υπάρχει αυτό που λένε μερικοί ηλίθιοι της Εργκενεκόν περί όρων του 1919. Μη φοβάστε, τα 9 εκατομμύρια Ελλήνων δε μπορούν να πάρουν τη πόλη των 12 εκατομμυρίων, και αν ακόμα τη πάρουν δε μπορούν να τη κατοικήσουν. Κι οι δικοί μας που γιορτάζουν την Άλωση είναι μια χούφτα φανατικοί μόνο που η φωνή τους ακούγεται δύσκολα.
Ρε 'σεις, αν μας πούνε ότι λεηλατούσαμε τη Πόλη τρεις τρεις και τρεις νύχτες συνεχώς τι θα απαντήσουμε; Θα υπερασπιστούμε τον εαυτό μας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ή θα αφήσουμε το θέμα στους ιστορικούς; Αντί να περηφανευόμαστε με τις πόλεις που κατακτήσαμε, ας περηφανευτούμε με αυτές που ιδρύσαμε, αν υπάρχουν. Αλλά δεν υπάρχουν. Όλη η Ανατολή είναι περιοχή μέ τη βία κατακτημένη... Ακόμα και το όνομα της Ανατολίας δεν είναι αυτό που πιστεύουν (ana=μανα, dolu=γεμάτη) αλλά προέχεται από την ελληνική λέξη η Ανατολή. Ακόμα και η ονομασία της Ινσταμπούλ δεν είναι όπως μας λέει ο Ebliya Celebi «εκεί όπου υπερτερεί το Ισλά?» τραβώντας τη λέξη από τα μαλλιά, αλλά προέρχεται από το «εις την Πόλιν».
Εντάξει, λοιπόν, αποκτήσαμε μόνιμη εγκατάσταση, τέλος η νομαδική ζωή και γι' αυτό ο λαός αγοράζει πέντε - πέντε τα διαμερίσματα. Κανείς δε μπορεί να μας κουνήσει, ηρεμήστε πια.Οι χωριάτες μας ας αρκεστούν στο να δολοφονούν την Κωνσταντινούπολη χωρίς όμως πολλές φανφάρες.".
http://www.sabah.com.tr/Yazarlar/ardic/2009/05/29/hatirlatmayin_sunu_kefereye
Δάφνη
Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2009
Οι προσφωνήσεις , η ιεραρχία κλπ στην Ορθόδοξη Εκκλησία
• Πατριάρχης: Μακαριώτατος.
• Διευκρίνιση: 4 Πρεσβυγενή Πατριαρχεία (Κων/πόλεως, Αλεξανδρείας, Αντιοχείας, Ιεροσολύμων) Προσαγορεύονται και Θειότατοι.
• Ειδικά ο Κων/πόλεως : Παναγιώτατος
Επιστολές απευθύνονται: προς την ΑΘΠ τον Οικουμενικόν Πατριάρχην Κων/πόλεως ΑΘΠ=την Αυτου Θειοτάτην Παναγιότητα κύριον κύριον Βαρθολομαίον
• Οι λοιποί Πατριάρχαι (Μόσχας, Σερβίας, Ρουμανίας, Βουλγαρίας, Γεωργίας) και Αρχιεπίσκοποι, επικεφαλής Αυτοκεφάλων Εκκλησιων (Αθηνών, Κύπρου, Πολωνίας, Αλβανίας, Τσεχίας) Μακαριώτατος
• Οι Αρχιεπίσκοποι, που δεν είναι όμως επικεφαλής Εκκλησιών (Κρήτης, Αμερικής, Αυστραλίας,Αγγλίας = ημι-αυτόνομοι, υπάγονται στο Οικουμ.Πατριαρχείο, Αρχιεπ.Σινά κ.α. του Πατριαρχ.Ιεροσολύμων) Σεβασμιώτατος
• Οι Μητροπολίτες Σεβασμιώτατος.
• Εξαίρεση για τον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης, μέσα στην Επαρχία του μόνο: Παναγιώτατος.
• Τιτουλάριοι Μητροπολίτες (χωρίς Επαρχία & διοικητική Αρχή) Πανιερώτατος.
• Ομοίως και οι Μητροπολίτες Κύπρου. Πανιερώτατος.
• Απλοί Επίσκοποι (βοηθοί) Θεοφιλέστατος.
• Αρχιμανδρίτες με πτυχ.Ανωτ.Σχολής Πανοσιολογιώτατος.
• Άνευ τούτου Πανοσιώτατος.
• Μοναχοί απλοί ή Μοναχοί με Ιερωσύνη (Ιερομόναχοι) με πτυχ.Ανωτ.Σχολής Οσιολογιώτατος.
• Άνευ τούτου Οσιώτατος.
• Ιερείς έγγαμοι με πτυχ.Ανωτ.Σχολής Αιδεσιμιολογιώτατος.
• Άνευ τούτου Αιδεσιμώτατος.
• Διάκονοι με πτυχ.Ανωτ.Σχολής Ιερολογιώτατος.
• Άνευ τούτου Ευλαβέστατος
βλ.Δίπτυχα Εκκλησίας 2005 σελ.1153-1154 εκδ.Απ.Διακονίας
• Πέρα απ'αυτά υπάρχουν Αξιώματα Διοικητικά: Πρωτοσύγκελος (ο άμεσος συνεργάτης ενός Μητροπολίτη, κατά κανόνα Αρχιμανδρίτης)
• Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος (ο Διοικητικά Προϊστάμενος των Μητροπολιτικών Περιφερειών) και ....
• Αρχιερατικός Επίτροπος (ο Διοικητικά Προϊστάμενος μιας επιμέρους Μητροπολιτικής Περιφέρειας πχ Τριπόλεως: Βαλτετσίου, Κεντρ.Μαντινείας, Τεγέας, Παλλαντίου, Καστρίου, Αστρους, Λεωνιδίου). Προσφώνηση κατά την ιερατική τάξη τους, ως ανωτέρω.
• Επίσης Αξιώματα Τιμητικά - Οφφίκια για τους εγγάμους Ιερείς, τα οποία εμφαίνονται από κάποιο διάσημο, όπως επιγονάτιο, σταυρό: Πρωτοπρεσβύτερος, Οικονόμος, Σακελάριος κ.α. Προσφώνηση κατά την ιερατική τάξη τους, ως ανωτέρω.
• Υπάρχει και τίτλος Πρωθιερεύς ή Πρωτόπαπας. Αυτός χρησιμοποιήθηκε κυρίως στα Επτάνησα, στους χρόνους της Ενετο- Αγγλο- Γαλλο- κρατίας, όταν οι Λατίνοι δεν επέτρεπαν την ύπαρξη Μητροπολίτη, επειδή ήθελαν να προβάλουν το Λατίνο Επίσκοπο. Σ'αυτήν την περίπτωση ο Πρωτόπαπας ( έγγαμος Ιερέας) διοικούσε υπηρεσιακά τη Μητρόπολη, χωρίς να έχει το δικαίωμα, φυσικά, να ενεργεί τα του Επισκόπου (χειροτονίες κοκ).
Αντιγαφή απο: http://exypno.blogspot.com/
• Διευκρίνιση: 4 Πρεσβυγενή Πατριαρχεία (Κων/πόλεως, Αλεξανδρείας, Αντιοχείας, Ιεροσολύμων) Προσαγορεύονται και Θειότατοι.
• Ειδικά ο Κων/πόλεως : Παναγιώτατος
Επιστολές απευθύνονται: προς την ΑΘΠ τον Οικουμενικόν Πατριάρχην Κων/πόλεως ΑΘΠ=την Αυτου Θειοτάτην Παναγιότητα κύριον κύριον Βαρθολομαίον
• Οι λοιποί Πατριάρχαι (Μόσχας, Σερβίας, Ρουμανίας, Βουλγαρίας, Γεωργίας) και Αρχιεπίσκοποι, επικεφαλής Αυτοκεφάλων Εκκλησιων (Αθηνών, Κύπρου, Πολωνίας, Αλβανίας, Τσεχίας) Μακαριώτατος
• Οι Αρχιεπίσκοποι, που δεν είναι όμως επικεφαλής Εκκλησιών (Κρήτης, Αμερικής, Αυστραλίας,Αγγλίας = ημι-αυτόνομοι, υπάγονται στο Οικουμ.Πατριαρχείο, Αρχιεπ.Σινά κ.α. του Πατριαρχ.Ιεροσολύμων) Σεβασμιώτατος
• Οι Μητροπολίτες Σεβασμιώτατος.
• Εξαίρεση για τον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης, μέσα στην Επαρχία του μόνο: Παναγιώτατος.
• Τιτουλάριοι Μητροπολίτες (χωρίς Επαρχία & διοικητική Αρχή) Πανιερώτατος.
• Ομοίως και οι Μητροπολίτες Κύπρου. Πανιερώτατος.
• Απλοί Επίσκοποι (βοηθοί) Θεοφιλέστατος.
• Αρχιμανδρίτες με πτυχ.Ανωτ.Σχολής Πανοσιολογιώτατος.
• Άνευ τούτου Πανοσιώτατος.
• Μοναχοί απλοί ή Μοναχοί με Ιερωσύνη (Ιερομόναχοι) με πτυχ.Ανωτ.Σχολής Οσιολογιώτατος.
• Άνευ τούτου Οσιώτατος.
• Ιερείς έγγαμοι με πτυχ.Ανωτ.Σχολής Αιδεσιμιολογιώτατος.
• Άνευ τούτου Αιδεσιμώτατος.
• Διάκονοι με πτυχ.Ανωτ.Σχολής Ιερολογιώτατος.
• Άνευ τούτου Ευλαβέστατος
βλ.Δίπτυχα Εκκλησίας 2005 σελ.1153-1154 εκδ.Απ.Διακονίας
• Πέρα απ'αυτά υπάρχουν Αξιώματα Διοικητικά: Πρωτοσύγκελος (ο άμεσος συνεργάτης ενός Μητροπολίτη, κατά κανόνα Αρχιμανδρίτης)
• Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος (ο Διοικητικά Προϊστάμενος των Μητροπολιτικών Περιφερειών) και ....
• Αρχιερατικός Επίτροπος (ο Διοικητικά Προϊστάμενος μιας επιμέρους Μητροπολιτικής Περιφέρειας πχ Τριπόλεως: Βαλτετσίου, Κεντρ.Μαντινείας, Τεγέας, Παλλαντίου, Καστρίου, Αστρους, Λεωνιδίου). Προσφώνηση κατά την ιερατική τάξη τους, ως ανωτέρω.
• Επίσης Αξιώματα Τιμητικά - Οφφίκια για τους εγγάμους Ιερείς, τα οποία εμφαίνονται από κάποιο διάσημο, όπως επιγονάτιο, σταυρό: Πρωτοπρεσβύτερος, Οικονόμος, Σακελάριος κ.α. Προσφώνηση κατά την ιερατική τάξη τους, ως ανωτέρω.
• Υπάρχει και τίτλος Πρωθιερεύς ή Πρωτόπαπας. Αυτός χρησιμοποιήθηκε κυρίως στα Επτάνησα, στους χρόνους της Ενετο- Αγγλο- Γαλλο- κρατίας, όταν οι Λατίνοι δεν επέτρεπαν την ύπαρξη Μητροπολίτη, επειδή ήθελαν να προβάλουν το Λατίνο Επίσκοπο. Σ'αυτήν την περίπτωση ο Πρωτόπαπας ( έγγαμος Ιερέας) διοικούσε υπηρεσιακά τη Μητρόπολη, χωρίς να έχει το δικαίωμα, φυσικά, να ενεργεί τα του Επισκόπου (χειροτονίες κοκ).
Αντιγαφή απο: http://exypno.blogspot.com/
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
