Όσιος Ιωάννης ο Ρώσος

http://www.saint.gr

Βιογραφία

Ο Όσιος Ιωάννης γεννήθηκε σε ένα χωριό της λεγομένης Μικράς Ρωσίας, περί το 1690 μ.Χ., από γονείς ευλαβείς και ενάρετους. Όταν έφθασε σε νόμιμη ηλικία στρατεύθηκε, ενώ βασίλευε στη Ρωσία ο Μέγας Πέτρος. Έλαβε μέρος στον πόλεμο που έκανε εκείνος ο τολμηρός τσάρος εναντίον των Τούρκων κατά το 1711 μ.Χ., και συνελήφθη αιχμάλωτος από τους Τατάρους. Οι Τάταροι τον πούλησαν σε έναν Οθωμανό αξιωματικό Ίππαρχο, που καταγόταν από το Προκόπιον της Μικράς Ασίας, το οποίο βρίσκεται πλησίον στην Καισάρεια της Καππαδοκίας. Ο αγάς τον πήρε μαζί του στο χωριό του. Πολλοί από τους αιχμαλώτους συμπατριώτες του αρνήθηκαν την πίστη του Χριστού και έγιναν Μουσουλμάνοι, είτε γιατί κάμφθηκαν από τις απειλές, είτε γιατί δελεάστηκαν από τις υποσχέσεις και τις προσφορές υλικών αγαθών. Ο Ιωάννης, όμως, ήταν από μικρός αναθρεμμένος με παιδεία και νουθεσία Κυρίου και αγαπούσε πολύ τον Θεό και την πίστη των πατέρων του. Ήταν από εκείνους τους νέους, όπου τους σοφίζει η γνώση του Θεού, όπως κήρυξε ο σοφός Σολομών, λέγοντας: «Ο δίκαιος είναι γνωστικός και στη νεότητά του. Διότι τιμημένο γήρας δεν είναι το πολυχρόνιο, ούτε μετριέται με τον αριθμό των ετών. Η φρονιμάδα πιο νέους ανθρώπους είναι σεβάσμια ωσάν να είναι φέροντες και ο καθαρός βίος τους κάνει ωσάν να είναι γέροντες πολύμαθοι». Έτσι, λοιπόν, και ο μακάριος Ιωάννης, έχοντας την σοφία που δίδει ο Θεός σε εκείνους που τον αγαπούν, έκανε υπομονή στη δουλεία και στην κακομεταχείρηση του αφέντη του και στις ύβρεις και τα πειράγματα των Οθωμανών, οι οποίοι τον φώναζαν «κιαφίρη», δηλαδή άπιστο, φανερώνοντάς του την περιφρόνηση και την απέχθειά τους. Στον αφέντη του και σε όσους τον παρακινούσαν να αρνηθεί την πίστη του, αποκρινόταν με σθεναρή γνώμη ότι προτιμούσε να πεθάνει, παρά να πέσει σε τέτοια φοβερή αμαρτία. Στον αγά είπε: «Εάν με αφήσεις ελεύθερο στην πίστη μου, θα είμαι πολύ πρόθυμος στις διαταγές σου. Αν με βιάσεις να αλλαξοπιστήσω, γνώριζε ότι σού παραδίδω την κεφαλή μου, παρά την πίστη μου. Χριστιανός γεννήθηκα και Χριστιανός θα αποθάνω». Ο Θεός, βλέποντας την πίστη του και ακούγοντας την ομολογία του, μαλάκωσε την σκληρή καρδιά του αγά και με τον καιρό τον συμπάθησε. σε αυτό συνήργησε και η μεγάλη ταπείνωση όπου στόλιζε τον Ιωάννη, καθώς και η πραότητά του. Έμεινε, λοιπόν, ήσυχος ο μακάριος Ιωάννης από τις υποσχέσεις και απειλές του Οθωμανού κυρίου του, ο οποίος τον είχε διορισμένο στον σταύλο του, για να φροντίζει τα ζώα του. Σε μία γωνιά του σταύλου ξάπλωνε το κουρασμένο σώμα του και αναπαυόταν, ευχαριστώντας τον Θεό, διότι αξιώθηκε να έχει ως κλίνη τη φάτνη στην οποία ανεκλίθη κατά την γέννησή Του ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός. Ήταν δε αφοσιωμένος στο έργο του, περιποιούμενος με στοργή τα ζώα του κυρίου του, τα οποία αισθάνονταν τόση την προς αυτά αγάπη του Αγίου, ώστε να τον ζητούν όταν απουσίαζε, να τον προσβλέπουν με αγάπη και να χρεμετίζουν με χαρά όταν τα χάιδευε, ωσάν να συνομιλούσαν μαζί του. Με τον καιρό ο αγάς τον αγάπησε, καθώς και η σύζυγός του, και του έδωσαν για κατοικία ένα μικρό κελλί κοντά στον αχυρώνα. Όμως ο Ιωάννης δεν δέχθηκε και εξακολούθησε να κοιμάται στον σταύλο, για να καταπονεί το σώμα του με την κακοπέραση και με την άσκηση, μέσα στη δυσοσμία των ζώων και στα ποδοβολητά τους. Κάθε νύχτα ο σταύλος γέμιζε από τις προσευχές του Αγίου και η κακοσμία γινόταν οσμή ευωδίας πνευματικής. Ο μακάριος Ιωάννης είχε εκείνο τον σταύλο ως ασκητήριο, και εκεί πορευόταν κατά τους κανόνες των Πατέρων, επί ώρες γονυπετής και προσευχόμενος, κοιμώμενος για λίγο επάνω στα άχυρα, χωρίς άλλο σκέπασμα παρά μία παλαιά κάπα, γευόμενος με διάκριση, πολλές φορές μόνο λίγο ψωμί και νερό, και νηστεύοντας τις περισσότερες ημέρες. Συνέχεια έψαλλε τους λόγους του ιερού ψαλμωδού: «Ὁ κατοικῶν ἐν βοηθείᾳ τοῦ Ὑψίστου, ἐν σκέπῃ τοῦ Θεοῦ τοῦ οὐρανοῦ αὐλισθήσεται. Ἐρεῖ τῷ Κυρίῳ· ἀντιλήπτωρ μου εἶ καὶ καταφυγή μου, ὁ Θεός μου καὶ ἐλπιῶ ἐπ’ Αὐτόν. Ὅτι Αὐτὸς ρύσεταί με ἐκ παγίδος θηρευτοῦ καὶ ἀπὸ λόγου ταραχώδους. Ἔθεντο με ἐν λάκκῳ κατωτάτῳ, ἐν σκοτεινοῖς καὶ ἐν σκιᾷ θανάτου. Ἐγὼ δὲ πρὸς τὸν Κύριον ἐκέκραξα ἐν τῷ θλίβεσθαί με καὶ εἰσήκουσέ μου. Κύριος φυλάξει τὴν εἴσοδόν μου καὶ τὴν ἔξοδόν μου ἀπὸ τοῦ νῦν καὶ ἕως τοῦ αἰῶνος. Πρὸς σὲ ἦρα τοὺς ὀφθαλμούς μου Κύριε, τὸν κατοικοῦντα ἐν τῷ οὐρανῷ. Ἰδοὺ ὡς ὀφθαλμοὶ δούλων εἰς χεῖρας τῶν κυρίων αὐτῶν, οὕτως οἱ ὀφθαλμοὶ ἡμῶν πρὸς Κύριον τὸν Θεόν ἡμῶν, ἕως οὗ οἰκτιρῆσαι ἡμᾶς». Ψαλμούς σιγόψαλλε και κατά την ώρα που ακολουθούσε πίσω από το άλογο του αφέντη του. Με την ευλογία που έφερε ο Άγιος στον οίκο του Τούρκου Ιππάρχου, αυτός πλούτισε και έγινε ένας από τους ισχυρούς του Προκοπίου. Ο Άγιος ιπποκόμος του, εκτός της προσευχής και της νηστείας, που έκανε ως άλλος Ιώβ, πήγαινε τη νύχτα και έκανε όρθιος αγρυπνίες στο νάρθηκα της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου, η οποία ήταν κτισμένη μέσα σε ένα βράχο και βρισκόταν κοντά στον οίκο του Τούρκου κυρίου του. Εκεί πήγαινε κρυφά τη νύχτα, κοινωνούσε δε κάθε Σάββατο τα Άχραντα Μυστήρια. και ο Κύριος, «ὁ ἐτάζων καρδίας καὶ νεφρούς», επέβλεψε επί τον δούλο του τον πιστό και έκανε, ώστε να πάψουν να τον περιπαίζουν και να τον υβρίζουν οι σύνδουλοί του και οι άλλοι αλλόθρησκοι. Αφού, λοιπόν, ο αφέντης του Ιωάννη πλούτισε, αποφάσισε να υπάγει για προσκύνημα στη Μέκκα, τη ιερά πόλη των Μωαμεθανών. Αφού πέρασαν αρκετές ημέρες από την αναχώρησή του, η σύζυγός του παρέθεσε τράπεζα και προσκάλεσε τους συγγενείς και τους φίλους του ανδρός της, για να ευφρανθούν και να ευχηθούν να επιστρέψει υγιής στον οίκο του από την αποδημία. Ο μακάριος Ιωάννης διακονούσε στην τράπεζα. Παρέθεσαν δε σε αυτή και ένα φαγητό, το οποίο άρεσε πολύ στον αγά, το λεγόμενο πιλάφι, το οποίο συνηθίζουν πολύ στην Ανατολή. Τότε η οικοδέσποινα θυμήθηκε τον σύζυγό της και είπε στον Ιωάννη: «Πόση ευχαρίστηση θα ελάμβανε, Γιουβάν, ο αφέντης σου, αν ήταν εδώ και έτρωγε μαζί μας από τούτο το πιλάφι!». Ο Ιωάννης τότε ζήτησε από την κυρία του ένα πιάτο γεμάτο πιλάφι και είπε ότι θα το έστελνε στον αφέντη του στη Μέκκα. Στο άκουσμα των λόγων του γέλασαν οι προσκεκλημένοι. Αλλά η οικοδέσποινα είπε στην μαγείρισσα να δώσει το πινάκιο με το φαγητό στον Ιωάννη, σκεπτόμενη ή ότι ήθελε να το φάει ο ίδιος μόνος του ή να το πάει σε καμιά φτωχή χριστιανική οικογένεια, όπως συνήθιζε να κάνει, δίδοντας το φαγητό του. Ο Άγιος το πήρε και πήγε στον σταύλο. Εκεί γονυπέτησε και έκανε προσευχή εκ βάθους καρδίας παρακαλώντας τον Θεό να αποστείλει το φαγητό στον αφέντη του με όποιον τρόπο οικονομούσε Εκείνος με την παντοδυναμία Του. Με την απλότητα που είχε στην καρδιά του ο Ιωάννης πίστεψε ότι ο Κύριος θα εισακούσει την προσευχή του και το φαγητό θα πήγαινε θαυματουργικά στη Μέκκα. Πίστευε, «μηδὲν διακρινόμενος» κατά τον λόγο του Κυρίου, χωρίς να έχει κανένα δισταγμό ότι αυτό που ζήτησε θα γινόταν. Και, όπως λέγει ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος, «τὰ ὑπερφυῆ ταῦτα σημεῖα συμβαίνουσι τοῖς ἁπλουστέροις τῇ διανοίᾳ καὶ θερμοτέροις τῇ ἐλπίδι», ότι, δηλαδή, αυτά τα υπερφυσικά θαύματα συμβαίνουν σε εκείνους που έχουν απλούστερη διάνοια και είναι θερμότεροι στην ελπίδα την οποία έχουν προς τον Θεό. Πράγματι! το πιάτο με το φαγητό χάθηκε από τα μάτια του Οσίου. Ο μακάριος Ιωάννης επέστρεψε στην τράπεζα και είπε στην οικοδέσποινα ότι έστειλε το φαγητό στη Μέκκα. Ακούγοντας οι προσκεκλημένοι τον λόγο αυτό γέλασαν και είπαν ότι το έφαγε ο Ιωάννης. Αλλά ύστερα από λίγες ημέρες γύρισε από την Μέκκα ο κύριός του και έφερε μαζί του το χάλκινο πιάτο, προς μεγάλη έκπληξη των οικίων του. Μόνο ο μακάριος Ιωάννης δεν εξεπλάγη. Έλεγε, λοιπόν, ο αγάς πιο οικίους του: «Την δείνα ημέρα (και ήταν η ημέρα του συμποσίου, κατά την οποία είπε ο Ιωάννης ότι έστειλε το φαγητό στον αφέντη του), την ώρα κατά την οποία επέστρεψα από το μεγάλο τζαμί στον τόπο όπου κατοικούσα, βρήκα επάνω στο τραπέζι, σε έναν οντά (δωμάτιο) όπου τον είχα κλειδωμένο, τούτο το σαχάνι (πιάτο) γεμάτο πιλάφι. Στάθηκα με απορία, σκεπτόμενος, ποίος άραγε είχε φέρει εκείνο το φαγητό και προ πάντων δεν μπορούσα να εννοήσω με τί τρόπο είχε ανοίξει την πόρτα, την οποία είχα κλείσει καλά. Μη γνωρίζοντας πως να εξηγήσω αυτό το παράδοξο πράγμα, περιεργαζόμουν το πιάτο μέσα στο οποίο άχνιζε το πιλάφι και είδα με απορία ότι ήταν χαραγμένο το όνομά μου επάνω στο χάλκωμα, όπως σε όλα τα χάλκινα σκεύη της οικίας μας. Ωστόσο, με όλη την ταραχή όπου είχα από εκείνο το ανεξήγητο περιστατικό, κάθισα και έφαγα το πιλάφι με μεγάλη όρεξη, και ιδού το πιάτο που το έφερα μαζί μου, και είναι αληθινά το δικό μας». Ακούγοντας αυτή τη διήγηση οι οικείοι του Ιππάρχου εξέστησαν και απόρησαν, η δε σύζυγός του, του εξιστόρησε πως ζήτησε ο Ιωάννης το πιάτο με το φαγητό και είπε ότι το έστειλε στη Μέκκα, και ότι, ακούγοντάς τον να λέγει ότι το έστειλε, γέλασαν. Αυτό το θαύμα μαθεύτηκε σε όλο το χωριό και στη γύρω περιοχή και όλοι θεωρούσαν πλέον τον Ιωάννη ως άνθρωπο δίκαιο και αγαπητό στον Θεό, τον έβλεπαν δε με φόβο και σεβασμό, και δεν τολμούσε κανείς να τον ενοχλήσει. Ο κύριός του και η σύζυγός του τον περιποιούνταν περισσότερο και τον παρακαλούσαν πάλι να φύγει από τον σταύλο και να κατοικήσει σε ένα οίκημα, το οποίο ήταν κοντά στον σταύλο, όμως εκείνος δεν ήθελε να αλλάξει κατοικία. Περνούσε, λοιπόν, τον βίο του με τον ίδιο τρόπο, ως ασκητής, εργαζόμενος όπως πριν στην περιποίηση των ζώων και κάνοντας με προθυμία τα θελήματα του αγά. Αλλά ύστερα από λίγα χρόνια, κατά τα οποία έζησε ο μακάριος Ιωάννης με νηστεία, προσευχή και χαμευνία, πλησιάζοντας στο τέλος της ζωής του, ασθένησε και ήταν ξαπλωμένος πάνω στα άχυρα του σταύλου, τον οποίο είχε αγιάσει με τις δεήσεις του και με την κακοπάθεια του σώματός του για το όνομα και την αγάπη του Χριστού. Προαισθανόμενος ο Όσιος το τέλος του, ζήτησε να κοινωνήσει των Αχράντων Μυστηρίων και γι' αυτό έστειλε και κάλεσε έναν ιερέα. Αλλά ο ιερεύς φοβήθηκε να μεταφέρει φανερά τα Άγια Μυστήρια στο σταύλο, εξαιτίας του φανατισμού των Τούρκων. Όμως σοφίστηκε, κατά Θεία φώτιση, και πήρε ένα μήλο, το έσκαψε, έβαλε μέσα την Θεία Κοινωνία και έτσι μετέβη στο σταύλο και κοινώνησε τον μακάριο Ιωάννη. Ο Ιωάννης, μόλις έλαβε το Άχραντο Σώμα και το Τίμιο Αίμα του Κυρίου, παρέδωσε την αγία ψυχή του στα χέρια του Θεού, τον Οποίο τόσο αγάπησε. Ήταν το 1730 μ.Χ. Το 1733 μ.Χ., το ακέραιο και ευωδιάζον ιερό λείψανο του Οσίου Ιωάννου μεταφέρθηκε, μετά την εκταφή του, αρχικά στη λατομημένη σε βράχο εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, αργότερα στο νεόδμητο ναό του Αγίου Βασιλείου και τέλος στο ναό που ανεγέρθηκε προς τιμήν του. Τοποθετήθηκε σε λάρνακα στο δεξιό μέρος της Εκκλησίας. Εκεί κατέφθαναν αναρίθμητοι προσκυνητές και πάσχοντες από διάφορα νοσήματα που εύρισκαν την θεραπεία τους. Όταν, κατά το 1832 μ.Χ., επί σουλτάνου Μαχμούτ του Β', επαναστάτησε εναντίον του ο αντιβασιλέας της Αιγύπτου Ιμπραχήμ πασάς, ο σουλτάνος έστειλε εναντίον του και τον Χαζνετάρ Ογλού Οσμάν πασά με 1.800 στρατιώτες. Ο Οσμάν πασάς, αφού πέρασε την Καισάρεια της Καππαδοκίας, έφθασε κοντά στο Προκόπιο, όπου σκεπτόταν να αναπαυθεί και να αναχωρήσει την άλλη ημέρα. Επειδή όμως οι περισσότεροι από τους Μουσουλμάνους του Προκοπίου, σαν γενίτσαροι που ήσαν, μισούσαν τον σουλτάνο, συμφώνησαν όλοι να μην δεχθούν τον Οσμάν πασά στο Προκόπι ούτε στα σύνορα. Οι Χριστιανοί, που ήσαν πιστοί στον σουλτάνο, προσπάθησαν να πείσουν τους συμπατριώτες τους να πειθαρχήσουν στον σουλτάνο και να δεχθούν τον στρατό που ερχόταν από εκείνον, λέγοντας μάλιστα σε αυτούς ότι μπορεί ο Οσμάν πασάς να αγανακτίσει και να καταστρέψει το χωριό. Εκείνοι όμως δεν άλλαζαν γνώμη. Τότε οι Χριστιανοί πήραν τα γυναικόπαιδα και έφυγαν στα γύρω χωριά και στις σπηλιές, για να μην πέσουν θύματα της ανόητης αντιδράσεως των γενιτσάρων. Πράγματι, την άλλη ημέρα, όταν ο Οσμάν πασάς εισήλθε στο Προκόπι, το λεηλάτησε και το κατέστρεψε. Κάποιοι από τους στρατιώτες εισήλθαν και στο ναό του Αγίου Γεωργίου. Άρπαξαν τα ιερά σκεύη και άνοιξαν τη λάρνακα του Οσίου ελπίζοντας να βρουν και εκεί χρυσαφικά και ασημικά. δεν βρήκαν όμως τίποτε. Από το κακό τους, που βγήκαν γελασμένοι και για να κοροϊδέψουν τη χριστιανική πίστη, αποφάσισαν να κάψουν το ιερό λείψανο. Το έβαλαν στο προαύλιο, μάζεψαν πολλά φρύγανα, έβαλαν φωτιά και έριξαν με ασέβεια το ιερό σκήνωμα μέσα στις φλόγες. Το ιερό λείψανο του Οσίου Ιωάννου όχι μόνο έμεινε άφλεκτο, αλλά και φάνηκε στους άπιστους ότι ζούσε, τους φοβέριζε και τους έδιωχνε από τον περίβολο της εκκλησίας. Την επόμενη ημέρα γέροντες Χριστιανοί βρήκαν τα ασημικά, που είχαν αφήσει από τον τρόμο τους οι Τούρκοι στρατιώτες, πήραν με ευλάβεια το ιερό λείψανο και το τοποθέτησαν πάλι μέσα στη λάρνακα. Το ιερό λείψανο μεταφέρθηκε στην Εύβοια τον Οκτώβριο του 1924 μ.Χ μαζί με τους πρόσφυγες της Μικράς Ασίας από το πλοίο «Βασίλειος Δεστούνης». και ενώ το πλοίο βρισκόταν στη Ρόδο δεν προχωρούσε, αλλά περιστρεφόταν μέσα στη θάλασσα και έμενε στον ίδιο τόπο. Ο κυβερνήτης του πλοίου φοβήθηκε. Τότε ο Παναγιώτης Παπαδόπουλος, που είχε πάρει μαζί του το ιερό λείψανο κρυφά, εξήγησε στον πλοίαρχο ότι μέσα στο πλοίο και μάλιστα στο αμπάρι ήταν το ιερό λείψανο του Οσίου Ιωάννου του Ρώσου. Αμέσως ο κυβερνήτης διέταξε την μεταφορά του ιερού σκηνώματος στο διαμέρισμα του πλοίου, το οποίο χρησιμοποιούταν ως ευκτήριος οίκος, όπου το εναπέθεσαν και άναψαν το καντήλι.

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε. Ἐκ γῆς ὁ καλέσας σε πρὸς οὐρανίους μονάς, τηρεῖ καὶ μετὰ θάνατον ἀδιαλώβητον τὸ σκῆνός σου ὅσιε. Σὺ γὰρ ἐν τῇ Ἀσία ὡς αἰχμάλωτος ἤχθης, ἔνθα καὶ ὠκειώθης τῷ Χριστῷ Ἰωάννη. Αὐτὸν οὖν ἱκέτευε, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ανάλυση ονόματος*

ΙΩΑΝΝΗΣ: (λεξ. εβρ.) = η χάρις και εύνοια του Θεού (προς τους ανθρώπους).

Ιστορικά στοιχεία ονόματος

1) ο υιός του ιερέα Ζαχαρία και της Ελισάβετ, ο πρόδρομος και βαπτιστής του Ιησού. 2) ο υιός του Ζεβεδαίου και της Σαλώμης, αδελφής της Θεοτόκου, ο μαθητής του Ιησού και Ευαγγελιστής, αποθανών εις βαθύ γήρας εν Πάτμω. 3) Ο μέγιστος των εκκλησιαστικών ρητόρων Ιωάννης ο Χρυσόστομος 4) Πλοίστοι άλλοι Άγιοι, βασιλείς και ιεράρχαι.

Ο Ψαλμός ΠΖ’ (87) σε απόδοση από τον Φώτη Κόντογλου.

http://periodikoendon.blogspot.com

ΚΥΡΙΕ  ὁ Θεὸς τῆς σωτηρίας μου, ἡμέρας ἐκέκραξα καὶ ἐν νυκτὶ ἐναντίον σου· 3 εἰσελθέτω ἐνώπιόν σου ἡ προσευχή μου, κλῖνον τὸ οὖς σου εἰς τὴν δέησίν μου. 4 ὅτι ἐπλήσθη κακῶν ἡ ψυχή μου, καὶ ἡ ζωή μου τῷ ᾅδῃ ἤγγισε· 5 προσελογίσθην μετὰ τῶν καταβαινόντων εἰς λάκκον, ἐγενήθην ὡσεὶ ἄνθρωπος ἀβοήθητος ἐν νεκροῖς ἐλεύθερος, 6 ὡσεὶ τραυματίαι καθεύδοντες ἐν τάφῳ, ὧν οὐκ ἐμνήσθης ἔτι καὶ αὐτοὶ ἐκ τῆς χειρός σου ἀπώσθησαν. 7 ἔθεντό με ἐν λάκκῳ κατωτάτῳ, ἐν σκοτεινοῖς καὶ ἐν σκιᾷ θανάτου. 8 ἐπ᾿ ἐμὲ ἐπεστηρίχθη ὁ θυμός σου, καὶ πάντας τοὺς μετεωρισμούς σου ἐπήγαγες ἐπ᾿ ἐμέ. (διάψαλμα). 9 ἐμάκρυνας τοὺς γνωστούς μου ἀπ᾿ ἐμοῦ, ἔθεντό με βδέλυγμα ἑαυτοῖς, παρεδόθην καὶ οὐκ ἐξεπορευόμην. 10 οἱ ὀφθαλμοί μου ἠσθένησαν ἀπὸ πτωχείας· ἐκέκραξα πρὸς σέ, Κύριε, ὅλην τὴν ἡμέραν, διεπέτασα πρὸς σὲ τὰς χεῖράς μου· 11 μὴ τοῖς νεκροῖς ποιήσεις θαυμάσια; ἢ ἰατροὶ ἀναστήσουσι, καὶ ἐξομολογήσονταί σοι; 12 μὴ διηγήσεταί τις ἐν τῷ τάφῳ τὸ ἔλεός σου καὶ τὴν ἀλήθειάν σου ἐν τῇ ἀπωλείᾳ; 13 μὴ γνωσθήσεται ἐν τῷ σκότει τὰ θαυμάσιά σου καὶ ἡ δικαιοσύνη σου ἐν γῇ ἐπιλελησμένῃ; 14 κἀγὼ πρὸς σέ, Κύριε, ἐκέκραξα, καὶ τὸ πρωΐ ἡ προσευχή μου προφθάσει σε. 15 ἱνατί, Κύριε, ἀπωθῇ τὴν ψυχήν μου, ἀποστρέφεις τὸ πρόσωπόν σου ἀπ᾿ ἐμοῦ; 16 πτωχός εἰμι ἐγὼ καὶ ἐν κόποις ἐκ νεότητός μου, ὑψωθεὶς δὲ ἐταπεινώθην καὶ ἐξηπορήθην. 17 ἐπ᾿ ἐμὲ διῆλθον αἱ ὀργαί σου, οἱ φοβερισμοί σου ἐξετάραξάν με, 18 ἐκύκλωσάν με ὡσεὶ ὕδωρ ὅλην τὴν ἡμέραν, περιέσχον με ἅμα. 19 ἐμάκρυνας ἀπ᾿ ἐμοῦ φίλον καὶ πλησίον καὶ τοὺς γνωστούς μου ἀπὸ ταλαιπωρίας. 

Αποδοση.

Κύριε, Θεέ της σωτηρίας μου , σε κράζω μέρα και νύχτα.
Ας έρθει ως εσένα η προσευχή μου, γύρε το αυτί σου στο παράπονό μου.
Γιατί γιόμισε πόνο η ψυχή μου, και η ζωή μου άγγιξε τον Άδη.
Λογαριάστηκα με εκείνους που κατεβαίνουν στο λάκκο, απόμεινα σαν άνθρωπος απροστάτευτος, ξεχασμένος μέσα στους νεκρούς.
Σαν τους πληγιασμένους που κοιμούνται μέσα στους τάφους και δεν τους θυμάσαι πια, που τους ξέγραψες απ’ την έννοιά σου.
Με βάλανε μέσα σε βαθύτατο λάκκο, μέσα στο σκοτάδι και τη σκιά του θανάτου.
Απάνω μου ξεθύμανε ο θυμός σου, και όλη την οργή σου απάνω μου την άδειασες.
Ξεμάκρυνες από κοντά μου τους δικούς μου, κατάντησα γι’ αυτουνούς σίχαμα.
Παραδόθηκα και δεν έφυγα, τα μάτια μου θολώσανε απ’ τη φτώχεια.
Φώναξα προς εσένα, Κύριε όλη μέρα, άπλωσα προς εσένα τα χέρια μου.
Μήπως θα κάνεις θάματα στους πεθαμένους; ή οι νεκροί θα αναστηθούνε και θα σε δοξολογήσουν;
Μην τάχα θα διαλαλήσει κανένας μέσα στον τάφο τη σπλαχνιά σου, και την αλήθεια σου μέσα στο χαμό;
Μήπως θα μαθευτούνε τα θάματά σου μέσα στο σκοτάδι; Και η δικαιοσύνη σου σε γη ξεχασμένη;
Κ’ εγώ, Κύριε, φώναξα εσένα να με συντρέξεις, και το πρωί θα σε προφτάξει η προσευχή μου.
Γιατί, Κύριε, αμπώχνεις την ψυχή μου, γιατί γυρίζεις το πρόσωπό σου από μένα;
Εγώ είμαι φτωχός και μέσα στα βάσανα απ’ τα νιάτα μου, κι αφού αναδείχτηκα, πάλι ταπεινώθηκα κ’ έγινα ένα τίποτα.
Από πάνω μου περάσανε οι θυμοί σου, οι φοβέρες σου με ταράξανε, με τριγυρίσανε σα να ‘τανε νερό όλη τη μέρα, και πήγανε να με πνίξουν.
Ξεμάκρυνες από κοντά μου κάθε φίλο και κάθε δικό μου.

Στον προϋπολογισμό μας ...πρώτος ο Χριστός ...

http://sotiriapsixis.blogspot.com

 

....Τί τιμή στον ιερέα αλλά και τι ευθύνη για τον ιερέα! Τα χέρια του θα αγγίξουν το ιερό θυσιαστήριο. Πρέπει να είναι πεντακάθαρα. Η γλώσσα του να μεταδώσει τον λόγο του αγίου πνεύματος. Πρέπει να είναι αγνή. Η ψυχή του θα υποδεχτεί το άγιο πνεύμα στην θεία λειτουργία. Πρέπει να είναι αμόλυντη. Σαν άγγελος πρέπει να ζεί ο ιερεύς. Κατά τον ιερό Χρυσόστομο. Αυτό είναι το αλίμονο σε μένα. Αγαπητοί μου Χριστιανοί. Είναι μεγάλο δώρο και μεγάλη ευκαιρία η θεία λειτουργία. Και δεν πρέπει να απουσιάζουμε. Γι’αυτό όταν έρχεται η Κυριακή μέρα, η μέρα της καταπαύσεως, ο σαββατισμός της Ορθοδόξου εκκλησίας, πρέπει κάθε χριστιανός συνειδητός ένας χριστιανός που ποθεί σωτηρία όχι μόνον τον εαυτόν του να πάρει στην εκκλησία αλλά να πάρει και τους οικείους. Δεν πρέπει να απουσιάζουν από την θεία λειτουργία κατά την Κυριακή και τις μεγάλες γιορτές, για να αγιαζόμεθα και συνεπώς να γινόμεθα καινούργιοι άνθρωποι στην ψυχή. Αλλά όχι μόνο στην ψυχή αλλά και στο σώμα. Διπλά ωφελείται ο άνθρωπος. Παίρνοντας το πνεύμα το άγιο, όχι μόνον η ψυχή μας θεραπεύεται, αλλά και σωματικά γινόμεθα καλά, αρκεί νά'χουμε πίστη. Είναι μεγάλο δώρο και μεγάλη ευκαιρία η θεία λειτουργία. Μας ξαναφέρνει στο υπερώο της Πεντηκοστής. Με την Πεντηκοστή, ανθρωπάκια με παθάκια, δηλαδή εμείς οι άνθρωποι με τα πάθη μας, έγιναν πλέοντες...πλέοντες. Και ποιοί είναι αυτοί; Οι απόστολοι. Ήσαν μικροί σαν άνθρωποι με πάθη και αδυναμίες αλλά έγιναν λιοντάρια. Έγιναν γίγαντες του πνεύματος. Πρόκειται για τους αποστόλους. Έτσι και εμείς μέσα στην θεία λειτουργία γινόμαστε κοινωνοί του αγίου πνεύματος. Όποιος κοινωνεί με προετοιμασία, με πίστη συχνά τα άχραντα μυστήρια, αυτός δεν είναι μόνος. Είναι ντυμένος την αλεξίσφαιρο στολή του αγίου πνεύματος. Υπάρχουν αστυνομικοί που φορούν αλεξίσφαιρο και όταν τους κτυπάν οι αντίπαλοι με σφαίρες δεν σκοτώνονται. Ούτω πως κι’ όταν ο δαίμονας με τα πάθη, με τις αδυναμίες μας κτυπάει, έχοντας το αλεξίσφαιρο, την θεία κοινωνία την χάρη του αγίου πνεύματος από την θεία λειτουργία, δεν σκοτωνόμεθα ψυχικά.... Μετά χαρά και λέγουν: «Ίδωμεν το φως το αληθινόν,ελάβομεν πνεύμα επουράνιον. Εύρομεν πίστην αληθήν, αδιαίρετον τριάδαν προσκυνούντες, αύτη γαρ ημάς έσωσεν». Αμήν γένοιτο εις πάντας ημάς αυτή η χάρη του αγίου πνεύματος, τω δε Θεώ δόξα ημοίς εις τους αιώνας των αιώνων. Αυτά. Δι’ευχών... Ο απόστολος Παύλος, είναι το στόμα του Χριστού μας. Οι πεφωτισμένες επιστολές του είναι κατάφορτες από πνευματική ωφέλεια από πνευματικό φώς και χαράζουν τον πιο φωτεινό δρόμο της σωτηρίας. Μέσα στις επιστολές του γράφει και την εξής φράση: «Οι δε τέκνα και κληρονόμοι. Κληρονόμοι δε Θεού, συγκλιρονόμοι δε Χριστού» Προς Ρωμαίους. Τι λοιπόν να πρωτοθαυμάσει κανείς. Το τί είναι κληρονομία Θεού, την οποία κληρονομούμεν; Το πως γινόμεθα παιδιά του Θεού, εμείς τα απόπαιδα της αμαρτία; και πως γινόμεθα όλοι κληρονόμοι του Θεού; Επίσης οχι το πως να θαυμάσουμε αλλά να συλλάβουμε, ει δυνατόν με τον ασθενικό μας και περιορισμένο νού, το πως άλλος πλήρωσε τον φόρο της κληρονομίας, ο Χριστός μας πάνω στον σταυρό κατέβασε τον φόρο της κληρονομίας, για να γίνουμε εμείς όχι κάτοχοι, αλλά μέτοχοι της αιωνίου ζωής. Μπορούμε να συλλάβουμε το νόημα, το τί είναι κληρονομία, συγκληρονομία μετά του Χριστού του Θεού; Γνωρίζουμε το τί κληρονομούμεν; Αυτό είναι το μεγάλο δίλημα εις την σύλληψην του νοήματος. Και πόσοι είναι οι κληρονόμοι του Θεού; Όσα είναι τα παιδιά του Θεού. Και πόσα είναι τα παιδιά του Θεού; Όσοι και οι άνθρωποι. Όλοι είναι, ή μάλλον όλοι μπορούν να γίνουν παιδιά του Θεού. Αν ο πατέρας σερβίρει στο τραπέζι μερίδα για όλα τα παιδιά του, φταίει ο πατέρας εάν ορισμένα παιδιά του δεν έχουν όρεξη και περιφρονούν την μερίδα τους; Ο Θεός πατέρας για όλους έστρωσε τραπέζι της σωτηρίας. Ο υιός του ήλθε για όλους. Αν τώρα πολλοί περιφρονούν το τραπέζι της αγάπης του Θεού, ασφαλώς δεν φταίει ο Θεός. Φταίνε οι καταφρονητές. Όσοι πιστοί, οι λίγοι πιστοί, ευχαριστούν μαζί με τον απόστολο Παύλο τον Θεό, διότι έχουν μερίδα στον κλήρο των αγίων. Και ποιοί είναι αυτοί που έχουν μερίδα και κλήρο εις την κληρονομίαν του Θεού μετά του αποστόλου Παύλου; Εκείνοι που τηρούν, όχι μόνο το Ευαγγέλιο, αλλά και τις παραγγελίες αυτού του μεγάλου αποστόλου. Ο Θεός έστειλε στην γη τον μονογενή του ιυό. Τον κύριο ημών Ιησού Χριστό. Για να μας κάνει κληρονόμους της βασιλείας του. Δεν ήταν εύκολο αυτό το πράγμα. Αυτό το κατόρθωμα, αυτό το μεγάλο και ασύλληπτο κατέβασμα, του υιού του Θεού από τους ουρανούς στην γη. Όχι βέβαια σαν άνθρωπος ότι ήταν στην γη. Σαν Θεός ήτανε και στον ουρανό και στην γή. Και εν θρόνο και εν πόλω. Ο Θεός έστειλε στην γη τον μονογενή του υιό, τον κύριο ημών Ιησού Χριστό, για να μας κάνει κληρονόμους της βασιλείας του. Έστειλε τον υιό του στην γη για να μαζέψει στον ουρανό, τον άσωτο υιό του, το αλητόπαιδο της αμαρτίας, εμένα και σένα. Κάποτε στην Παλαιά Διαθήκη, ζήτησε ο Θεός από τον Αβραάμ, να υπογράψει την πίστη του, με το αίμα του μονάκριβου παιδιού του του Ισαάκ.Κι ήταν έτοιμος να το κάνει. Αλλά την τελευταία στιγμή δεν τον άφησε ο Θεός. Τον σταμάτησε. Γιατί τον σταμάτησε; Διότι είδε στην πράξη την πίστη του. Το χέρι Του κράτησε το μαχαίρι και αυτό που ζήτησε από τον Αβραάμ και δεν τον άφησε να το κάνει, το έκανε ο ίδιος στο δικό του παιδί. Στο μονάκριβο παιδί Του. Τον Ιησού Χριστό. Το θυσίασε πάνω στον σταυρό. Για να σφραγίζει τη επαγγελία, την αξιοπιστία του, την Διαθήκη Του. Μπορούμε να συλλάβουμε το μεγαλείο αυτό της αγάπης του Θεού σε μάς; Εάν δούμε το πως εμείς συμπεριφερόμεθα στον Θεό, απέναντι σ’αυτήν την άπειρη αγάπη Του, πρέπει να μας καταλάβει καταισχύνη και ντροπή. Ο Θεός πατέρας θυσίασε τον μονογενή Του υιό, πάνω στον σταυρό και εμείς οι οποίοι απολαύσαμε αυτήν την θυσία και κερδίσαμε την συγκληρονομία μετά του υιού Του, φθάνουμε στο, φθάνουμε στο σημείο, να βλαστημούμε τον υιό του Θεού. Αυτόν που θυσιάστηκε επάνω στον σταυρό. Εάν θα ρίξουμε μία ματιά – ας αφήσουμε του απίστους στους Ορθοδόξους θα έρθω – εάν ρίξουμε μία ματιά, μια έρευνα, μια εξακρίβωση και θα δούμε ότι εις του δέκα άνδρες Ορθοδόξους Χριστιανούς, οι εννέα βλαστημούν το όνομα του Θεού. Είναι το μεγαλύτερο έγκλημα που μπορεί να διαπράξει ο Ορθόδοξος Χριστιανός. Όταν το διαπράττει αυτό, απλώς νομίζει ότι κάνει μια κακή πράξη. Λέει ότι δεν το θέλω να το κάνω. Ξέρω ότι είναι κακό, μα το κάνω από συνήθεια, μα δεν το κάνω σοβαρά, δεν θέλω να βλαστημήσω. Ναί, αλλά, εσένα άνθρωπε αν σε βλαστημήσει μια φορά το παιδί σου, αμέσως θα σηκώσεις το χέρι σου να το κτυπήσεις, να διαμαρτυρηθείς και θα πείς χίλια δυο πράγματα. Εσύ βλασφημείς ολόκληρα χρόνια τον Θεό, τον Χριστό μας, την Παναγία και ο Χριστός δεν κατέβασε το χέρι Του να σε τιμωρήσει. Όταν όμως αποφασίσει και το κατεβάσει, δεν θα γυρίσει πίσω άδειο. Θα κτυπήσει σοβαρά προς δυμμόρφωση, όχι για εκδίκηση. Ο Θεός δεν εκδικείται, αλλά μόνο και μόνο από αγάπη για να συνέλθεις να το σταματήσεις αυτό το έγκλημα, διότι εάν σε’βρει ο θάνατος δίκαια και αληθινά από το κρεβάτι θα οδηγηθείς στην κόλαση. Άνθρωπε, όταν έχεις ένα σπυράκι και σε πονάει και λές σπυράκι είναι, με πονάει λίγο δεν είναι τίποτε. Δεν παίρνεις σοβαρή θέση στην θεραπεία του. Όταν όμως περάσεις από τις ακτίνες και σου πεί ο γιατρός ότι είναι καρκίνος, αμέσως θα λάβεις όλα τα μέτρα να ξεκινήσεις θεραπεία και σωτηρία. Όταν σου πεί ο πνευματικός ότι δεν είναι απλή ύβρις το όνομα του Θεού και της Παναγίας, αλλά είναι έγκλημα Θείο, τότε πρέπει να αναλάβεις τον αγώνα το να σταματήσεις αυτό το έγκλημα. Και ερχόμεθα πάλι στην αγάπη του Θεού και στην ανάλυση της συκληρονομία μετά του Χριστού μας. Τί άλλο θέλουμε για να πιστέψουμε στην αγάπη Του Θεού; Μας κάνει κληρονόμους. Το σχετικό συμβόλαιο υπογράφει με το αίμα του υιού Του. Ο αρραβών της κληρονομίας ημών. Τί προσφέρουμε εμείς για την Διαθήκη αυτή; Την πίστη μας, που και αυτή δεν είναι δική μας. Είναι δωρεάν του Θεού. Ε τότε, γιατί δεν γίνονται όλοι κληρονόμοι του Θεού; Διότι δεν θέλουν. Δηλαδή ποιός θέλει; Εκείνος που έχει τις προϋποθέσεις για να γίνει κληρονόμος. Η επίγνωσις του Χριστού είναι προυπόθεσις. Να εξετάζουμε, να ξέρουμε τι είναι ο Χριστός. Τί ζητεί ο Χριστός από μας. Μας ζητεί να αγαπούμε του αδελφούς μας. Να τους αγαπώμεν μέχρι θυσίας. Με ταπείνωση και να μήν κατακρίνωμεν ο ένας τον άλλο. Πότε δύο αδελφοί λέγονται αδελφοί. Όταν έχουν το ίδιο αίμα. Μέσα στις φλέβες τρέχει αίμα αδελφικό. Κάτι τέτοιο και απείρως σπουδαιότερο έκανε ο Ιησούς Χριστός. Άνοιξε τις φλέβες του και μετάγγισε το αίμα του σε μας. Και το αίμα αυτό υπάρχει πάντοτε κατά μετάγγιση μέσα στην εκκλησία, την Ορθόδοξη εκκλησία. Αδελφοί μου, την ειδοποίηση αυτή ακούμε σε κάθε θεία λειτουργία. «ποίετε εξ’αυτού πάντες, τούτο εστί το αίμα μου το της Καινής Διαθήκης, το υπερ ημών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών και ζωήν την αιώνιο». Ελάτε όλοι όσοι πάσχετε από μεσογειακή αναιμία που λέγεται αμαρτία από την αμαρτία που μεταδίδει στο αίμα μας στο είναι μας στο μικρόβιο του θανάτου. Βεβαίως. Η αμαρτία γεννά τα μικρόβια όχι μόνο τα ψυχικά τα οποία μετδίδουν ψυχική αρρώστια, αλλά και σωματικά. Η αμαρτία δημιουργεί ασθένειες οι οποίες επιφέρουν βέβαιο θάναντο. Ελάτε και δεχθείτε την μετάνοια. Είναι το αίμα του Χριστού που μεταγγίζεται το πεντακάθαρο. Αυτό σας κάνει αδελφούς του Ιησού Χριστού. Αυτό σας χαρίζει την αιώνιο ζωή και δόξα. Σας κάνει κληρονόμους μεν Θεού, συγκληρονόμους δε Χριστού. Να γιατί μετά την θεία κοινωνία γινόμεθα αδελφοί του Χριστού και κληρονόμοι του. Γιατί το αίμα του Χριστού παίρνοντας το με την θεία κοινωνία γινόμεθα αδελφοί του Χριστού και επομένως συγκληρονόμοι του Θεού πατέρα. Να γιατί μέσα στην εκκλησία την Ορθόδοξη νοιώθομε ως μέλη του Χριστού. Όταν έρθει η χάρις του Θεού, η χάρις του αγίου πνεύματος και ιδιαίτερα στην θεία λειτουργία, ίσως να το έχετε γνωρίσει εν πράξη, όταν έρχεται η ευλογημένη χάρις του Θεού, νοιώθουμε να αγαπάμε όλους τους ανθρώπους και σε κατάσταση εί δυνατόν να αγκαλιάζουμε όλους τους ανθρώπους και να τους δώσουμε αυτό που εμείς νοιώθουμε μέσα μας. Αυτό φανερώνει και χαρακτηρίζει την αδελφοσύνη η οποία γεννάται μέσα στην εκκλησία και ιδιαίτερα μετά την θεία κοινωνία. Ο Χριστός μας είναι η κεφαλή. Η εκκλησία εμείς όλοι. Όλοι εμείς ήμεθα το σώμα του Χριστού. Αφού αναστήθηκε η κεφαλή, θα αναστηθούμε και τα μέλη, όλοι εμείς. Γι’αυτό ο απόστολος Παύλος δεν ονομάζει τον Χριστό μας μόνο πρωτότοκο υιόν του Θεού, τον ονομάζει και πρωτότοκο εκ των νεκρών. Δόξα ο Χριστός, δοξασμένοι και εμείς. Κληρονόμος εκείνος κληρονόμοι και εμείς. Ο Χριστός μας στην λίστα της αγάπης του μας έχει βάλει στην πρώτη θέση, βαθιά μες την καρδιά του. Γι’αυτό μας ανέχεται και μακροθυμοί στα τόσα που του κάνουμε. Εμείς οι πιστοί στην λίστα της αγάπης μας, έχουμε τον Ιησούν Χριστό μας πρώτο; Ίνα γένοιτε εν πολλοίς πρωτεύων; Πρώτος στην καρδιά μας που σημαίνει το κέντρο της αγάπης μας. Ο πρώτος έρωτας μας να είναι ο Χριστός. Πρώτος στο σπίτι μας, που σημαίνει στο σαλόνι του σπιτιού μας να δεσπόζει η εικόνα του Χριστού. Τη ζωή του σπιτιού μας να την κυβερνάει ο Χριστός. Εάν το τιμόνι της οικογένειας το δώσουμε στον μεγάλο κυβερνήτη τον Χριστό μας, το σπίτι το καράβι του σπιτιού μας θα πάει ίσια. Και στις φουρτούνες που συναντάει το καράβι και η οικογένεια στην ζωή, θα τύχει καλής οδηγήσεως με αποτέλεσμα να φτάσει στο λιμάνι της σωτηρίας. Συνεχίζω. Πρώτος στην εκλογή μας, που σημαίνει ψηφίζουμε για αρχηγό μας τον Χριστό μας. Πρώτος στην σκέψη μας που σημαίνει να σκεφτόμεθα να κάνουμε ότι θέλει ο Χριστός. Εάν σε κάθε πράξη μας σκεφτόμεθα, αυτό που θα κάνω, αυτό που θα πω, αυτή την πράξη που θα εκτελέσω, την θέλει ο Χριστός, τότε να την κάνω. Όταν όμως η συνείδηση μου πεί ότι αυτή η πράξη δεν του αρέσει του Χριστού, δεν πρέπει να την κάνω. Κι όμως εγώ την κάνω. Πρώτος ο Χριστός μας στον προυπολογισμό μας, που σημαίνει το μεγαλύτερο κονδύλιο στην ελεημοσύνη, στα έργα του Χριστού. Πρώτος παντού. Και γιατί να μην είναι πρώτος; Το αξίζει. Όχι μόνο γιατί είναι Θεός μας, αλλά και για το ότι μας κάνει κληρονόμους του. Πως το γνωρίζουμε ; Μας δίνει στην ζωή αυτή την προκαταβολή της κληρονομίας. Και ποιά είναι η προκαταβολή της κληρονομίας; Η άφεσις των αμαρτιών μας, η απολύτρωση. Η τελεία απαλλαγή από την κόλαση και η είσοδος εις την βασιλεία των ουρανών. Ήδη μας έχει κάνει την σπουδαία μετάθεση. Μας πήρε από το σκοτάδι και μας μετέθεσε στο φως. Αυτός που μας λυτρώνει από την αμαρτία μας σώζει και από τον θάνατο και μας κάνει κληρονόμους της αιωνίας ζωής και βασιλείας. Μας λυτρώνει από τον θάνατο, τον ψυχικό θάνατο, που σημαίνει τελεία αλλωτρίωσις από του Θεού. Αιώνιος χωρισμός από του Θεού. Τελεία αποξένωσις με ότι έχει σχέση με τον Θεό. Αυτό λέγεται ψυχικός θάνατος. Εμείς οι άνθρωποι δεν έχουμε συλλάβει και πρώτος εγώ, δεν έχουμε συλλάβει το νόημα, τί θα πεί ψυχικός θάνατος και σε πόσο καιρό μπορεί να μας συμβεί. Όπως είπαμε ο ψυχικός θάνατος είναι ο χωρισμός, ο αιώνιος από τον Θεό και μπορεί να συμβεί μέσα στις στιγμές του χρόνου, να μας έβρει ο θάνατος ο σωματικός, ανεξομολόγητους και αδιόθρωτους. Παρ’ ότι είμεθα αδιόρθωτοι ον πρώτος είμαι εγώ και πιστεύουμε ότι ο θάνατος μπορεί να μας έρθει μετά από στιγμές, παρά ταύτα το σκοτάδι της άγνοιας, δεν θα πω άγνοια, αλλά μάλλον από αδιαφορία και από το ότι δεν έχουμε συλλάβει σοβαρά το θέμα της σωτηρίας, μας κάνει να βρισκόμεθα ανά πάσα στιγμή, στην επικίνδυνο θέση να χάσουμε την ψυχή μας συγχρόνως. Μεταθέτουμε την εξομολόγηση, την διόρθωση, του καλού έργου για αργότερα. Και λέει η γραφή ότι : Κάτι που έχεις να κάνεις αύριο, μην το αφήσεις για την αύριο. Δεν ξέρεις αν θα την συναντήσεις την αύριο για να κάνεις αυτό το έργο. Σήμερα κάντο το καλό έργο. Αυτή την στιγμή εί δυνατόν. Και έχοντας αυτό το σοβαρότατον πρόβλημα ο καθένας μας, το θέμα της σωτηρίας, πρέπει να το κρατήσουμε με όλη την δύναμη του πιστεύω μας και να φροντίζουμε ανά πάσα στιγμή να είμεθα έτοιμοι. Να εξομολογούμεθα, η οποία εξομολόγηση είναι λουτρό, είναι αυτό που μας δίνει την δυνατότητα, μας δίνει το κλειδί με το οποίο ανοίγουμε την πόρτα της βασιλείας των ουρανών. Χωρίς αυτό το κλειδί δεν ανοίγει η πόρτα. Όσα καλά έργα κι αν κάνουμε, όσες θείες κοινωνίες και αν πάρουμε, εάν δεν θα οδηγηθεί το κλειδί αυτό να ανοίξει την θύρα της μετάνοιας της επιστροφής, σωτηρία δεν τυχάνουμε, δεν παίρνουμε. Γι’αυτό ακριβώς και ο Χριστός μας εις το άγιον Ευαγγέλιο μας φωνάζει, μας κράζει και μας λέγει «γρηγορείτε, ουκ είδατε την ημέρα, ουδέ την ώρα εν ή ο υιός του ανθρώπου έρχετε να σου κτυπήσει την θύρα της ζωής. Να ευχηθώ με όλη μου την καρδιά, να μας χαρίσει ο καλός Χριστός μας, ο μεγάλος μας αδελφός, ο συκληρονόμος της βασιλείας του Θεού και πατρός, να μας δώσει αυτή την αγιασμένη συναίσθηση, να καταλάβουμε το πόσο πρέπει να ετοιμαστούμε και να μας καταστήσει ετοίμους και μας πάρει σε μια στιγμή μετάνοιας και σωτηρίας. Αμήν. Γ. ΕΦΡΑΙΜ ΦΙΛΟΘΕΪΤΗΣ

Τα χαρίσματα και οι καρποί του Αγίου Πνεύματος

Τὰ Ἑπτὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι τὰ: σοφία, σύνεση, φόβος Θεοῦ, γνώση, εὐσέβεια, βουλή, ἰσχύς, ἐνῶ οἱ Καρποὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος (ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, ὑπομονή, μακροθυμία κ.λπ.) ἀπαριθμῶνται ἀπὸ τὸν μαθητὴ, ὅπως αὐτὸς ἀπαντᾶ, σύμφωνα μὲ τὴν Ἱερὰ Κατήχηση, τὴν Ὀρθόδοξη Ὁμολογία καὶ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο (Γαλ. κεφ. ε΄, ἐδ. κβ΄).

http://www.rare-books.gr/doc/alfavitario/17-20.pdf

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος-Τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος

http://www.enoriaka.gr
Μεγάλα είναι και ξεπερνούν την ανθρώπινη λογική τα χαρίσματα που μάς δώρισε σήμερα ο φιλάνθρωπος Θεός. Γι’ αυτό ας χαρούμε όλοι μαζί και σκιρτώντας από αγαλλίαση ας ανυμνήσουμε τον Κύριό μας. Γιατί η σημερινή ημέρα είναι για μάς εορτή και πανηγύρι.Όπως δηλαδή διαδέχονται η μια την άλλη οι εποχές και οι κινήσεις του ήλιου, έτσι ακριβώς και στην Εκκλησία η μία εορτή διαδέχεται την άλλη και με τον τρόπο αυτό απ’ τη μια πηγαίνουμε στην άλλη. Πριν από λίγο καιρό εορτάσαμε τον σταυρό, το πάθος και την Ανάσταση, και ύστερα από αυτά την Ανάληψη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού στους ουρανούς. Σήμερα φθάσαμε στην κορυφή των αγαθών, σ’ αυτήν την κορωνίδα των εορτών, βρισκόμαστε πια στην πραγματοποίηση των επαγγελιών του Κυρίου. «Γιατί αν φύγω –λέει- θα σάς στείλω άλλον Παράκλητο, και δεν θα σάς αφήσω ορφανούς». (Ιωάν. 16,6). Βλέπετε το πατρικό Του ενδιαφέρον; Βλέπετε την ανέκφραστη φιλανθρωπία Του; Πριν λίγες ημέρες ανελήφθη στον ουρανό, κάθισε στον βασιλικό θρόνο, στα δεξιά του Πατρός, και σήμερα μάς στέλνει ως δώρο τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος και μ’ αυτόν τον τρόπο μάς χορηγεί άπειρα ουράνια αγαθά. Γιατί, πες μου, ποιο από τα αγαθά που συμβάλλουν στη σωτηρία μας δεν μάς δόθηκε από το Άγιο Πνεύμα;
Με τη χάρη Του απαλλασσόμαστε απ’ τη δουλεία του διαβόλου, καλούμαστε στην ελευθερία του Χριστού, οδηγούμαστε στην ουράνια υιοθεσία, αναγεννιόμαστε απ’ την αρχή και ξεφορτωνόμαστε το βαρύ και δυσβάστακτο φορτίο των αμαρτιών μας. Με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος βλέπουμε να υπάρχουν τόσοι ιερείς κι έχουμε τάγματα διδασκάλων της Εκκλησίας. Απ’ την πηγή αυτή πήγασαν πλούτη προφητειών και χαρίσματα ιάσεων και όλα τα άλλα που συνήθως στολίζουν την Εκκλησία του Θεού από το Άγιο Πνεύμα προέρχονται. Και φωνάζει ο Παύλος και λέει: «Για όλα αυτά τα χαρίσματα ενεργεί το ένα και μοναδικό Πνεύμα, που τα μοιράζει όπως θέλει στον καθένα χωριστά» (Α’ Κορ. 12,11).
«Όπως θέλει», λέει, όχι όπως έχει διαταχθεί. «Μοιράζει», και δεν μοιράζεται. Έχει εξουσία, και δεν εξουσιάζεται. Γιατί ο Παύλος λέει πως έχει και το Άγιο Πνεύμα την ίδια εξουσία, που έχει και ο Πατήρ. Κι όπως είπε για τον Πατέρα «ο Θεός είναι εκείνος που ενεργεί παντού και πάντα» (Α’ Κορ. 12,6), έτσι λέει και για το Άγιο Πνεύμα «για όλα αυτά τα χαρίσματα ενεργεί το ένα και μοναδικό Πνεύμα, που τα μοιράζει όπως θέλει στον καθένα χωριστά». Είδες τέλεια εξουσία που έχει; Γιατί όσα πρόσωπα έχουν την ίδια φύση και ουσία είναι φανερό ότι έχουν και την ίδια εξουσία, και όσα έχουν την ίδια αξία, σ’ αυτά μία είναι η δύναμη και η εξουσία.
Χάρη στη δύναμη του Αγίου Πνεύματος απαλλαχτήκαμε από τις αμαρτίες, μ’ αυτήν ξεπλύναμε την ψυχή μας από κάθε ρύπο. Με τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος, ενώ ήμασταν άνθρωποι, γίναμε άγγελοι, όσοι βέβαια θελήσαμε να μάς βοηθήσει η χάρη Του, χωρίς να αλλάξει η φύση μας, αλλά, κι αυτό είναι το πιο αξιοθαύμαστο, διατηρήσαμε την ανθρώπινη φύση μας και μ’ αυτή επιδείξαμε αγγελική συμπεριφορά. Τόσο μεγάλη είναι λοιπόν η δύναμη του Αγίου Πνεύματος! Και όπως η πραγματική φωτιά όταν δεχτεί τον μαλακό πηλό τον καθιστά σκληρό κεραμίδι, έτσι ακριβώς και η φωτιά του Αγίου Πνεύματος, όταν δεχτεί μια ψυχή συνετή, ακόμη κι αν τη βρει πιο μαλακή κι απ’ τον πηλό, την κάνει πιο γερή κι απ’ το σίδερο. Και κάνει ξαφνικά πιο καθαρό απ’ τον ήλιο εκείνον που έως τώρα ήταν μολυσμένος απ’ την ακαθαρσία των αμαρτιών.[...]
«Με τη δύναμη του ονόματος του Κυρίου Ιησού Χριστού», λέει, «και με τη χάρη του Πνεύματος του Θεού μας». Είδες, αγαπητέ, τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος; Είδες ότι το Άγιο Πνεύμα, εξαφάνισε όλες αυτές τις κακίες, και ότι εκείνους που ήταν προηγουμένως υποδουλωμένοι στις αμαρτίες τους, τους ανέβασε ξαφνικά σε τόσο υψηλές τιμές;

Πάτερ Αντώνιος: Ο Ελληνας "άγιος" της Ουγκάντας

Στο χωριό Μόντε της Ουγκάντας, στην Ανατολική Αφρική, ένας ορθόδοξος ιεραπόστολος μαζί με την οικογένειά του δίνει καθημερινή μάχη με την πείνα, το AIDS, τη φτώχεια και την εξαθλίωση. Εχει αγκαλιάσει περίπου τετρακόσια ορφανά παιδιά και προσπαθεί με κάθε τρόπο να τα συντηρήσει με συσσίτιο, ελληνικά ...
γράμματα και τον Λόγο του Χριστού, φυτεύοντας στις παιδικές ψυχές τους τον σπόρο της ελπίδας.

«Κάθε μέρα σκέφτομαι και προσεύχομαι για την Ελλάδα» μας λέει ο πάτερ Αντώνιος, ο Ελληνας ιερέας που έφυγε από τη χώρα μας πριν από έξι χρόνια. Πήρε την απόφαση να εγκαταλείψει την Αθήνα και μαζί με την παπαδιά και τα παιδιά τους να εγκατασταθούν στην Ουγκάντα. «Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε εδώ είναι πολλά. Μόνον ο Θεός μπορεί να δώσει τη δύναμη να τα βγάλουμε πέρα. Ο χειρότερος εχθρός μας είναι οι ασθένειες που σκοτώνουν τα αθώα παιδιά» μας λέει ο πάτερ και συμπληρώνει: «Εδώ τα παιδιά πεθαίνουν από χολέρα, τύφο, ελονοσία και AIDS. Τρέφονται μόνο με καλαμπόκι και αλεύρι, δηλαδή παρασκευάζουμε κάτι που μοιάζει με μπομπότα. Αν τους εξασφαλίσουμε πού και πού λίγο ρύζι ή λίγα φασόλια είναι ευτυχισμένα. Τρώνε ίσα ίσα για να συντηρηθούν και διψούν».

Τα παιδιά που βρίσκονται υπό τη σκέπη του πατέρα Αντώνιου μιλούν και μαθαίνουν να γράφουν ελληνικά. «Σε αυτά τα παιδιά δεν λείπει μόνον η τροφή και η μόρφωση. Τις περισσότερες φορές λείπει και το χάδι του γονέα, καθώς οι πόλεμοι είναι η μεγάλη πληγή της χώρας αυτής» εξηγεί. Η ενορία του Αγίου Δημητρίου, στην οποία διακονεί ο πάτερ Αντώνιος, κατάφερε να χτίσει ένα σχολείο, όμως ακόμα έχει πολλές ελλείψεις, καθώς στις αίθουσες δεν υπάρχουν ούτε καν θρανία. Ενα παιδί για να λάβει τη στοιχειώδη εκπαίδευση, δηλαδή από το δημοτικό μέχρι και το γυμνάσιο, απαιτούνται συνολικά διακόσια ευρώ. «Για εμάς είναι εξαιρετικά δύσκολο να συγκεντρώσουμε αυτά τα χρήματα χωρίς βοήθεια» εξηγεί.

Ο ίδιος γνωρίζει πολύ καλά τι θα πει φτώχεια και εξαθλίωση. Ο πάτερ Αντώνιος γεννήθηκε στην Ουγκάντα, όμως σε πολύ μικρή ηλικία έφυγε και εγκαταστάθηκε στην Κρήτη. Ο ίδιος γλίτωσε από τις παιδικές ασθένειες και κατάφερε να επιβιώσει. Ωστόσο, γύρισε πίσω για να γιατρέψει τις πληγές των συνανθρώπων του.

troktiko

Βασιλεύ ουράνιε

Χρήσιμες οδηγίες για προσκυνητές

http://agioritikesmnimes.pblogs.gr

Στη γνωστή ιστοσελίδα ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ και στο χώρο συζήτησης των μελών, αποφασίστηκε πριν από καιρό να οργανωθεί μια ομαδική προσκυνηματική επίσκεψη στο Άγιο Όρος. Μετά από πολλές συζητήσεις, προτάσεις και προσπάθειες καταρτισμού προγράμματος, όλα πήγαν κατ' ευχή και την Κυριακή 16 Μαΐου μια ομάδα 23 φιλοαγιορειτών θα επισκεφθεί το Περιβόλι της Παναγίας.

.

.

Σήμερα δημοσιεύεται στη σελίδα ένας κατάλογος με κατευθυντήριες οδηγίες για τον απαραίτητο εξοπλισμό. Αξίζει να τον δούμε:

.

από panagiotisspy » Πέμ Απρ 29, 2010 9:55 am

.

Μετά από αίτημα κάποιων αδελφών, οι οποίοι δεν έχουν ξαναπάει στο Ορος, παραθέτω κάποιες βασικές κατευθύνσεις, όσο αφορά το τι πρέπει νάχει μαζί του ένας προσκυνητής.

Εμφαση πρέπει πάντα να δίδεται, στην ανάγκη να έχουμε μαζί μας όλα όσα θα χρειαστούμε, αλλά όμως χωρίς να κάνουμε καταχρήσεις σε θέματα όγκου και (κυρίως) βάρους.

Προτείνω λοιπόν τα εξής σε σχέση με τον ρουχισμό, καθώς και άλλα είδη, που πρέπει να υπάρχουν στην αποσκευή μας (η οποία πρέπει νάναι ΜΟΝΟ ΜΙΑ, όχι περισσότερες).

(Ισως φανεί σε κάποιους, κάπως γραφικό, αστείο, ή υπερβολικό, να γίνεται περί όλων αυτών λόγος, αλλά πολλές φορές έχει αποδειχθεί χρήσιμο, όσο αφορά εμένα τουλάχιστον είμαι παθών και μαθών!)

1. ΔΕΝ προτείνω, το να πάρει κάποιος μαζί του παπούτσια (εκτός φυσικά από αυτά που φοράει κατά την διάρκεια του ταξιδιού). Τα παπούτσια πρέπει νάναι γερά, αθλητικά ίσως, ή τύπου αρβύλας.

2. Μην πάρετε επίσης μαζί σας, παντόφλες, σαγιονάρες κλπ, κατά τη γνώμη μου. Εξάλλου αυτά συνήθως υπάρχουν στα μοναστήρια.

3. Ενα (1) παντελόνι και μόνο. Εννοείται ότι το δεύτερο, το οποίο επίσης απαιτείται, το φοράμε κατά το ταξίδι μας.

4. Δύο (2) μπλούζες κοντομάνικες ή πουκάμισα (συν ένα τρίτο, το οποίο φοράμε ήδη). Δέον εδώ να επισημανθεί, ότι ένα εκ των προηγουμένων, το προορίζουμε για ενδυμασία Εκκλησιασμού αποκλειστικώς.

5. Σημασία ιδιαίτερη να δοθεί στην ανάγκη άφθονων υποενδυμάτων και καλτσών.

6. Η χρονική συγκυρία του Μαΐου, είναι αμφιλεγόμενη, από άποψης ζέστης. Επομένως καλό είναι να έχετε, ένα κάπως πιό "βαρύ" ρούχο, ή μπουφάν, για το βράδυ, ή για νωρίς το ξημέρωμα (θα ξυπνάμε καθημερινά περίπου στις 3.00 - 4.00 π.μ.).

7. Απαραίτητο επίσης είναι, ένα καπελλάκι για τον ήλιο, κατά την διάρκεια των πεζοποριών.

8. Πολλοί παίρνουν μαζί τους πετσέτες, προσώπου ή σώματος κλπ. Δεν είναι υπερβολικό αυτό βέβαια. Αλλά πάντως σε όλα τα μοναστήρια διατίθενται πετσέτες στους προσκυνητές.

9. Οσοι, για οποιονδήποτε λόγο, ακολουθείτε αγωγές, θεραπείες, μην ξεχάσετε τα σχετικά σκευάσματα. Δεν μπορείτε να τα βρείτε στο Ορος.

10. Μιάς και ο λόγος περί φαρμάκων γενικώς, να αναφέρω: Αν κάποιος έχει για παράδειγμα, συχνούς πονοκεφάλους, ή ευαισθησία στο στομάχι, είτε εποχικές αλλεργίες, καλό είναι να φροντίσει, έστω και προληπτικά, νάχει κάτι μαζί του. Να σας πω για παράδειγμα, ότι εγώ, αν και δεν έχω τίποτα από όλα αυτά, παίρνω πάντα μαζί μου αναλγητικά. (Διότι μία φορά, προ πολλών ετών, με έπιασε πονόδοντος στο Ορος και υπέφερα για ολόκληρες μέρες).

11. Εγινε λόγος περί κουνουπιών και εντόμων. Η αλήθεια είναι, ότι τα τελευταία δυό-τρία χρόνια, δεν υπήρξε κανένα πρόβλημα. Παλιότερα όμως, αν δεν είχα μαζί μου φιδάκι (σπιράλ, που ανάβει και καίγεται), δεν την "πάλευα". Συνεχίζω επομένως να παίρνω (αχρείαστο νάναι). Επίσης έχω δει στο Ορος συχνά, αλοιφές για τσιμπήματα εντόμων. Δεν παίρνω κάτι τέτοιο προσωπικά. Αλλος όμως μπορεί να το κρίνει σκόπιμο να πάρει. Επίσης έχω δει και άλλα υπερ-ακραία φαινόμενα, όπως για παράδειγμα έναν αδελφό, ο οποίος κουβαλούσε αντι-οφικό ορό. Εντάξει έχει φίδια το Ορος, αλλά είπαμε!

12. Κινητά τηλέφωνα. Προσωπικά, δεν έχω πάρει ποτέ ως τώρα κινητό στο Ορος. Πείτε το παραξενιά από μέρους μου. Δεν θέλω να με "αποκόπτει" από την ηρεμία του τόπου. Φέτος θα πάρω, αλλά μόνο για τις ανάγκες συνεννόησης και οργάνωσης κατά την διαδρομή. Σκέφτομαι να το αφήσω στο αυτοκίνητο και να μην το πάρω στο Ορος. Εντός του Ορους, χρησιμοποιώ τηλεκάρτες ΟΤΕ. Φυσικά ας κάνει ο καθένας ό,τι θέλει, στο συγκεκριμένο ζήτημα. Επισημαίνω όμως, ότι είναι λίγα στο Ορος, τα σημεία εκείνα, στα οποία μπορεί να φορτιστεί το κινητό σας. Πολλές μονές έχουν ηλεκτροδοτήσεις, σε χαμηλότερη τάση (π.χ. 110 Volt), όπου οι φορτιστές δεν δουλεύουν. Υπάρχουν επίσης μονές (όπως η Κωνσταμονίτου στην οποία θα πάμε), που δεν υπάρχει ΚΑΘΟΛΟΥ ηλεκτρικό ρεύμα. Οσοι επομένως πάρετε μαζί σας κινητό, πρέπει να το απενεργοποιείτε για αρκετές ώρες ημερησίως, ώστε να "αντέξει" για μιά βδομάδα αφόρτιστο.

13. Πολλές φορές υπάρχει στο Ορος ανάγκη φακού. Τούτο βέβαια δεν σημαίνει, ότι πρέπει 23 προσκυνητές, να πάρουμε μαζί μας 23 φακούς. Χρειάζεται συνεννόηση σε όλα αυτά τα θέματα, για να μην γίνονται υπερβολές.

14. Στο θέμα της υγειϊνής. Στο Αγιον Ορος, θα βρείτε παντού σαπούνι χειρός. Δεν θα βρείτε όμως πουθενά σαμπουάν. Επίσης αυτό δεν σημαίνει, ότι πρέπει να πάρουμε 23 σαμπουάν μαζί μας! Επίσης, αλλού υπάρχει χαρτί υγείας, αλλού όχι. Χρειάζεται και επ' αυτού μέριμνα. Ομοίως φροντίστε για ξυριστικά, οδοντόβουρτσες κλπ. Ξαναλέω (και γίνομαι κουραστικός), ότι οξύμωρο θάταν να πάρουμε μαζί μας 23 αφρούς ξυρίσματος! Κάποιοι προσκυνητές έχω δει να χρησιμοποιούν πούδρες ή αλοιφές για πληγές που τους παρουσιάζονται, συγκάμματα κλπ. Δεδομένου ότι στο πρόγραμμά μας δεν υπάρχουν ιδιαίτερες πεζοπορίες (η γνώμη μου είναι ότι θα ιδρώσουμε μόνο την 1η μέρα ανηφορίζοντας για Κωνσταμονίτου), πιστεύω ότι είναι λίγο ακραίο να πάρει κάποιος, αλλά βεβαίως δεν είναι και καθόλου παράλογο.

15. Δεν κρίνω σκόπιμο, να πάρουμε τροφή, κονσέρβες, ξηρούς καρπούς ή ο,τιδήποτε βρώσιμο. Η μοναστηριακή διατροφή είναι υπερεπαρκής, αν και λιτή. Αν κάποιος όμως είναι συνηθισμένος σε κάτι παραπάνω, ας φροντίσει να μην πεινάσει. Εγώ δεν θα πάρω πάντως.

16. Καφέδες. Προσωπικά παίρνω πάντα στο Ορος νεσκαφέ και ζάχαρη. Ο καθένας όπως αγαπά.

17. Οσοι είστε καπνιστές, καλό είναι να έχετε μαζί σας, ολόκληρη την ποσότητα καπνού που θα χρειαστείτε.

18. Χρήματα. Η φιλοξενία στο Αγιον Ορος είναι απολύτως δωρεάν. Το μόνο που χρειάζεται είναι να πληρωθεί το διαμονητήριο (25 ευρώ), τα εισιτήρια των πλοίων, του λεωφορείου και τα όποια ταξί. Το maximum του κόστους όλων αυτών, δεν θεωρώ ότι υπερβαίνει τα 100 ευρώ (και πολλά λέω). Γενικά το κόστος ενός Αγιορείτικου προσκυνήματος, είναι σχεδόν αμελητέο, όσο αφορά τα εντός του Ορους. Οι μεγαλύτερες δαπάνες, αφορούν την διαδρομή από και προς. Ο καθένας βέβαια ας υπολογίσει το κόστος μετάβασης (βενζίνες, διόδια, καφεδάκια στη διαδρομή, φαγητό επίσης, κόστος ξενοδοχείων κλπ). Επίσης αγορές εντός του Αγίου Ορους (κειμήλια, σταυρούς, κομποσχοίνια, λιβάνι, εικόνες κλπ).

Και βέβαια τελειώνοντας να πω, ότι όλα τα ανωτέρω λίγη σημασία έχουν, μπροστά στην ύπαρξη καλής διάθεσης, αγάπης και αδελφικότητας.

Γιατί αν υπάρχουν αυτά, συνοδοιπόρος μας θα είναι η Παναγία μας. Και θα είναι υπερβολικά, έως και άχρηστα, όλα τα ενδεχόμενα "εκδρομικά αξεσουάρ".

http://www.agiooros.net/forum/viewtopic.php?f=35&t=10686&start=830#p147395

Παιδευτικοί Λόγοι του Μεγάλου Κωνσταντίνου προς τους υπηκόους του

http://koinoniaagion.blogspot.com

«…Σ' εμένα εμπιστεύτηκε ο Ύψιστος Θεός την επίγεια βασιλεία καί εγώ ανέθεσα σ' εσάς τις επιμέρους διοικήσεις. Προσέχετε, μην κάνετε κατάχρηση της εξουσίας. Μην αρπάζετε από το φτωχό, μην κλέβετε τον ξένο πλούτο. Μην αδικείτε τους ταπεινούς. Μη συσσωρεύετε αγαθά για τον εαυτό σας, στερώντας τα από κάποιους άλλους. Θα δώσετε λόγο στο βασιλέα Χριστό, καί αν ακόμα δε θα σας αντιληφθεί ο επίγειος βασιλεύς»...

Έπειτα πήρε ένα δόρυ καί χάραξε στη γη τα μέτρα του αναστήματος ενός ανδρός καί είπε: «Καί όλο τον πλούτο του κόσμου αν κερδίσομε, καί ολόκληρη τη γη αν αποκτήσομε, δε θα πάρομε μαζί μας τίποτε περισσότερο από αυτό το τεμάχιο της γης. Αν το πάρομε καί αυτό».

Έτσι μιλούσε ο Κωνσταντίνος στο λαό καί στις συνεδριάσεις. Όμως οι περισσότεροι κωφοί καί αμελείς δεν συμμορφώνονταν. Τον χειροκροτούσαν, χωρίς να συμφωνούν με τις αυστηρές νουθεσίες του. Εκείνος, όταν άκουγε τις εγκωμιαστικές φωνές, τους έκανε νεύμα να κοιτάζουν μόνο στον ουρανό καί μόνο τον Ύψιστο Βασιλέα να τιμούν καί να θαυμάζουν. Επίσης, οπουδήποτε μιλούσε, όταν άγγιζε θεολογικό θέμα ο ίδιος ή άκουγε από άλλους ιερό λόγο, σηκωνόταν οπωσδήποτε όρθιος από υπερβολικό σεβασμό στα θεία λόγια.

Μέσα στο παλάτι είχε ξεχωρίσει έναν ιερό τόπο, που διαμόρφωσε σε ναό. Εκεί απομονωνόταν πολλές ώρες την ημέρα καί προσευχόταν. Κάθε ημέρα συγκέντρωνε όλους τους αυλικούς, τους συγγενείς καί τους φίλους του παλατιού καί μελετούσαν όρθιοι αποσπάσματα από την Καινή καί από την Παλαιά Διαθήκη.

Έλεγε επίσης ότι, Δημιουργός όλων είναι ο Θεός και όχι η τύχη: «Είναι επιπόλαιοι και παράλογοι οι άνθρωποι, που αποδίδουν στην τύχη, όσα δεν μπορούν να κατανοήσουν. Η ακριβής και αρμονική πρόνοια του Θεού είναι, που ρυθμίζει τα πάντα, ώστε να είναι εξαίσιο θαύμα όλη η κτίση… Ο σκοπός της ενανθρωπήσεως του Χριστού ήταν η σωτηρία των ανθρώπων και η απόδειξη της φροντίδας και της αγάπης του Δημιουργού για τα δημιουργήματά του. Τα ευεργετήματα του Σωτήρος είναι μέγιστα. Η όραση αντί της τυφλότητος, η ευρωστία αντί της ασθενείας, η ζωή αντί του θανάτου… Οι δίκαιοι και οι σώφρονες οδηγούνται στον Όσιο Δικαστή όχι για να κριθούν, αλλά για να απολαύσουν τις τιμές, που τους υποσχέθηκε. Οι ακάθαρτοι και οι άδικοι θα προσαχθούν βίαια και οδυρόμενοι στη δίκη, όπου θα ακούσουν την καταδικαστική απόφαση του Θεού. Εκεί τους περιμένει άσβεστο πυρ και ακατάπαυστο, απότομο και κατηφορικό βάραθρο».

Είναι θαυμαστό και μεγαλειώδες και ασύλληπτο ο Μέγας κοσμοκράτωρ, Κωνσταντίνος, ευρισκόμενος στο απόγειο της δόξης, να μετανοιώνει, να ταπεινώνεται και να χαμηλώνει, για να περάσει τις πύλες του ουρανού. Διότι οι πύλες του ουρανού μόνο για τους ταπεινούς ανοίγουν. Αυτό το χαμήλωμα του Μεγάλου απαιτούσε πίστη ακράδαντη. Προϋπόθετε ανδρεία ψυχής. Ενείχε σύνεση και αγιότητα. Φανέρωνε μεγαλείο ψυχής. Όλα αυτά τα είχε ο Κωνσταντίνος. Γι’ αυτό κοντά στα επίγεια μεγαλουργήματά του, ενήργησε και τα «ουράνια έργα», ασφαλή ελπίδα για την Αιώνια Βασιλεία.

Από το βιβλίο «Ο πατήρ της Ρωμηοσύνης» της Μοναχής Ολυμπιάδος Ντίτορα – Ι.Μ. Αγ. Αθανασίου Ημαθίας

Ο Κωνσταντίνος Νικητής

Ο Κωνσταντίνος αποκαλούσε τον εαυτό του Victor, Νικητή. Έτσι ξεκινούσε τα διτάγματα του και τις επιστολές του και έτσι τα υπέγραφε. Το επίθετο αυτο δεν ήταν υπερβολικό και κενό απο περιεχόμενο. Ήταν η απόλυτη και ακριβής αλήθεια.

Ήταν νικητής. Σε κανένα παδίο μάχης δέ γνώρισε την ήττα.

Ήταν νικητής. Σε καμιά εσωτερική διαμάχη δέ νικήθηκε.

Ήταν νικητής. Στην ειρήνη κρατούσε το ξίφος, χωρίς να το χρησιμοποιήσει.

Ήταν νικητής. Στη διπλωματία χειρίστηκε με υποδειγματική στρατηγική τις προσωπικές του υποθέσεις χρησιμοποιώντας πότε την ισχύ και πότε το συμβιβασμό.

Ήταν νικητής. Θεμελίωσε και νομιμοποίησε τη δύναμη του, στηρίζοντας την στον Κλαύδιο, στον Ηρακλή, στον Ήλιο, στους δεσμούς του με τον Αύγουστο  και κυρίως στη Χριστιανική πίστη.

Ήταν νικητής. Με τη νομοθεσία του εξυγίανε και ανόρθωσε την οικουμένη.

Ήταν νικητής. Με το οικοδομικο έργο η αυτοκρατορία απολάμβανε την ευημερία, την ποιότητα ζωής και τα πολιτιστικά αγαθά.

Νικητής απαράμιλλος αποδείχτηκε και στις εκκλησιαστικές έριδες. Πέτυχε την πιό περίφανη νίκη της Ορθοδοξίας στην Α' Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας.

Ήταν νικητής. Κατήργησε τους φρικτούς διωγμούς και πάταξε τη διαφθορά των υπαλληλων.

Ήταν νικητής. Διάλεξε για τη νέα Πρωτεύουσα του τον πιο όμοφρο , τον πιο κατάλληλο , το μοναδικό τόπο του Βοσπόρου , την Κωνσταντινούπολη, για να ακουμπήσει εκεί την καρδιά της οικουμένης.

Αυτός έκτισε το θησαυροφυλάκιο  των πολιτιστικών αγαθών της αρχαιοτητος και της Ορθοδοξίας. Αυτός ευτρέπισε το λίκνο του βυζαντινού πολιτισμού , που συμπεριέλαβε και τα δύο.

Ο Κωνσταντίνος φανερώθηκε Νικητής περιφανέστατος, Μέγιστος.

Δεν θα παραλείψομε όμως να μνημονεύσομε και δύο περιπτώσεις στις οποίες ηττήθηκε. Στην προσωπική του ζωή ο Κωνσταντίνος δεν ευτύχησε. Έδειξε σκληρότητα  ο βασιλεύς στην περίπτωση της οικογένειας του όχι απο αγριότητα, αλλά απο πολιτική ανάγκη.

Ηττήθηκε επίσης και απο τις κακές επιρροές. Βρέθηκε απροσδόκητα στο θρησκευτικό βάλτο της Ανατολής, σε αντιδικίες και δογματικές αντιθέσεις και ως άπειρος κολυμβητής στα δογματικά , δεν κατάφερε να βγεί σώος.

Συμπερασματικά γράφομε, πως η τριακονταετής διακυβέρνηση της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας απο τον Κωνσταντίνο ήταν μιά "κωνσταντίνεια" επανάσταση.

Η προσωπικότητα του Μεγάλου Κωνσταντίνου ήταν η ανάμοιξη στο ίδιο πρόσωπο ανόμοιων προτραίτων και η σύνθεση μεγάλων αντιθέσεων. Αυτό έφερε την επανάσταση , που δεν είχε προηγούμενο, αλλά ούτε επαναλήφθηκε ποτέ στην ιστορία.

Έτσι ομολογείται πως ήταν ριζοσπάστης , αλλά και συντηριτικός.

Καινοτόμος, αλλά και θεματοφύλακας του έργου των προκατόχων του.

Ήταν ειδωλολάτρης αλλά και προτιμούσε το χριστιανισμό.

Ηράκλειος τετράρχης κατά τους εθνικούς, αλλά άγιος και ισαπόστολος για την Εκκλησία. Ήταν ο δημοφιλέστερος ηγέτης όλων των εποχών , αλλά και ο πιό αδικημένος απο την ιστορία. 

Συγκαταβατικός και καλοσυνάτος ήταν για τους πονεμένους και αδυνάτους, αλλά σκληρός και αμείλικτος για τους ισχυρούς και άδικους. Εγκρατής στην προσωπική του ζωή και συντηριτικός, αλλα ορμητικός στις αποφάσεις και στις δράσεις.

Συνήθως οι μεγάλοι και ξεχωριστοί ηγέτες έχουν μεγάλα χαρίσματα, αλλά και μεγάλα ελαττώματα. Το έργο τους  δηλαδή έχει δύο όψεις και μειώνετα απο την κριτική.

Στην περίπτωση του Κωνσταντίνου έχομε το εξής μοναδικό φαινόμενο. Την υπερβολή ενός χαρίσματος, ανταγωνίζεται η υπερβολή της αντίθετης αρετής. Ώστε έχομε το άριστο μέτρο, την τελειότητα. Αναφέρομε ένα παράδειγμα. Η εμείλικτη σκληρότητα του Κωνσταντίνου απένταντι στη διαφθορά, θα μποροπύσε να τον παρουσιάσει σαν τέρας. Όμως η υπερβολικη καλόσύνη ανέναντι στους αδυνάτους ημέρευε την αγριεμενη ψυχή του, μέτριαζε  την υπερβολή. Το αποτέλεσμα ήταν άριστο.

Έτσι έκανε την επανάσταση. Έτσι έκανε την ανατροπή του κατεστημένου. Θεμελίωσε έναν υγιή πολιτισμό, που είναι σε ισχύ μέχρι σήμερα, τον Ελληνοχριστιανικό πολιτισμό.

Πιστεύομε πως αυτός ο πολιτισμός της Ρωμιοσύνης, παρά την πολεμική, που δέχεται απο την παγκοσμιοποίηση , την άθεη και κοσμική κουλτούρα, θα αποδειχτεί Victor, Νικητής , όπως Νικητής ήταν και ο θεμελιωτής του Μέγας Κωνσταντινος.

ΜΟΝΑΧΗΣ ΟΛΥΜΠΙΑΔΟΣ ΝΤΙΤΟΡΑ

Ο ΠΑΤΗΡ ΤΗΣ ΡΩΜΙΟΣΥΝΗΣ

(Αφηγηματική βιογραφία του Αγίου και Μεγάλου Κωνσταντίνου)

Εξετάσεις και θέματα

http://sites.google.com/site/agrinioculture/

Χθές 19 Μαΐου άνημερα της Γενοκτονίας των Ποντίων τα παιδιά εξεταζόμενα στο μάθημα της λογοτεχνίας κλήθηκαν να σχολιάσουν το διήγημα «Στου Κεμάλ το σπίτι», που ανήκει στην συλλογή «Η μόνη κληρονομιά» και γράφτηκε το 1974 από τον Γιώργο Ιωάννου. Το κείμενο πραγματεύεται τις διαδοχικές επισκέψεις μίας τουρκάλας που είχε εγκαταλείψει την Θεσσαλονίκη με την ανταλλαγή των πληθυσμών, στο σπίτι που κατοικούσε, δίπλα ακριβώς σε αυτό που γεννήθηκε Κεμάλ, που σήμερα φιλοξενεί το τουρκικό προξενείο. Είναι το ίδιο σπίτι που το 1955 οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες τοποθέτησαν μιας μικρής ισχύος βόμβα και στην συνέχεια διέδωσαν πως ανατινάχθηκε από τους Έλληνες, με αποτέλεσμα την καταστροφή του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης με τα «Σεπτεμβριανά», κάτι που βέβαια τα παιδιά δεν θα μάθουν ποτέ γιατί πολύ απλά δεν το διδάσκονται. Την περασμένη Τρίτη στο μάθημα της ιστορίας οι μαθητές κλήθηκαν να απαντήσουν σχετικά με το Ολοκάυτωμα και τη Σφαγή των Εβραίων στη Θεσσαλονίκη, ενώ τη πρώτη μέρα των εξετάσεων στο μάθημα της έκθεσης οι μαθητές έπρεπε να αναπτύξουν της σκέψεις τους πάνω στις έννοιες "αυτομόρφωση, δια βίου μάθηση, αριστεία" που είναι τα δομικά υλικά με τα οποία η κα Διαμαντοπούλου χτίζει την Παιδεία με τις τάξεις των 30 μαθητών....

Τι δίδάσκονται οι Τούρκοι στο σχολείο

TΟΥΡΚΙΚΑ ΣΧΟΛΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ:

Ενώ το βιβλίο Ιστορίας που διδάσκονται τα Ελληνόπουλα στη ΣΤ'
Δημοτικού επευφημεί τις «προοδευτικές» προσπάθειες των Οθωμανών να
ενισχύσουν την εκπαίδευση των Ελλήνων κατά την Τουρκοκρατία
το αντίστοιχο βιβλίο των Τούρκων διδάσκει στους μαθητές ότι:

-Σελίδα19: «Τα νησιά του Αιγαίου βρίσκονται σήμερα υπό ελληνική κατοχή».

-Σελίδα 21: «Η Ελλάδα δεν έχει τη δύναμη να διατηρήσει στο Αιγαίο την ειρήνη». (!!!)

-Σελί δα 65: «Η ειρήνη στη Μέση Ανατολή και η ασφάλεια στην Ασία
είναι δυνατόν να διατηρηθεί με την επιστροφή αυτών των νησιών στην Τουρκία».

-Σελίδα 110: «Η Τουρκία καθόρισε τα χωρικά της ύδατα στα 6 μίλια
το 1930. Έτσι η Χίος, η Μυτιλήνη και η Σάμος βρίσκονται μέσα στα χωρικά
ύδατα της Τουρκίας.Το δικαίωμα κυριαρχίας μιας χώρας στα δικά της
χωρικά ύδατα της επιτρέπει να ασκεί τα ίδια δικαιώματα στα νησιά που
βρίσκονται σε αυτά τα ύδατα».

Αυτά και άλλα πολλά αντιλαμβάνεται κάποιος από την πρώτη κιόλας
ανάγνωση του βιβλίου Ιστορίας (έκδοση 1996) το οποίο διδάσκεται σήμερα
συστηματικά στις μεγαλύτερες τάξεις του τουρκικού σχολείου. Το συγκεκριμένο σύγγραμμα που τιτλοφορείται τα
«Τα δίκαια της Τουρκίας στο Αιγαίο» (EgeDenizinde TurkHaklari) και
κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1955! με την υπογραφή του
Τούρκου καθηγητή Ιστορίας Μεχμέτ Σακά.

Βάση των αυθαίρετων ιστορικών θεωριών τις οποίες σήμερα
διδάσκονται στις ιστορικές ακαδημίες και στις στρατιωτικές σχολές της
Τουρκίας, όλοι οι πολιτισμοί του Αιγαίου-μεταξύ αυτών και ο ελληνικός-
ήταν τουρκικής προέλευσης!

Φτάνουν στον παραλογισμό να θεωρούν Μινωίτες, Μυκηναίους, Ίωνες,
Τρώες και Πελασγούς προτουρκικές φυλές που κατοικούσαν στο Αιγαίο.
Σύμφωνα με αυτές τις απίστευτες θεωρίες, οι Έλληνες δεν ήταν παρά ένα
μικρό παρακλάδι του «μεγάλου τουρκικού λαού»,του «μοναδικού που είχε
τη δύναμη να δημιουργεί μεγάλα κράτη και πολιτισμούς»!

Ακόμη πιο προχωρήμενη είναι η εργασία του Σελαχατίν Σαλιζίκ
(Turk Yunaniliskilerive filiki eteria) όπου περιλαμβάνονται αλλόκοτοι
ισχυρισμοί όπως ότι ο ελληνικός πολιτισμός ήρθε από την
Ασία και δεν είχε κανένα πρωτότυπο στοιχείο,
ότι οι Τούρκοι ήρθαν στο Αιγαίο το...2480 π.Χ. και ότι
ο Δημόκριτος, Ηρόδοτος, Ιπποκράτης,Πυθαγόρας και Όμηρος  ήταν
όλοι τους τουρκικής καταγωγής.
Η εργασία του εγκρίθηκε απ' το τουρκικό υπουργείο Παιδείας και
διδάσκεται στα τουρκικά σχολεία. ..

http://kontari.blogspot.com/2010/05/blog-post_9330.html