Κοιτάζω
από το παράθυρο και βλέπω πιο κάτω να μετακομίζει ο κυρ Αντώνης. Ήσυχο ανθρωπάκι.
Από πολλά χρόνια έμεναν σε μία προσφυγική μονοκατοικία στην Νίκαια. Παρ’ότι δούλευε
50 σχεδόν χρόνια στο λιμάνι δεν μπόρεσε να πλουτίσει και να κάνει περιουσίες, αφού
ποτέ δεν άπλωσε το χέρι του σε πονηρά πράγματα. Αθώος και ανεπιτήδευτος σαν
μικρό παιδί. Γύρω στα εβδομήντα, μαζί με την γυναίκα του την κυρα-Βασιλεία. Φαίνονται
στεναχωρημένοι και κουρασμένοι. Ο γιος τους και παιδικός μου φίλος Γρηγόρης δεν
μπορεί να τους βοηθήσει πια , αφού πριν μισό χρόνο ξενιτεύθηκε στον Καναδά.
Θυμάμαι
από μικρό παιδί που μας έλεγε διάφορες ιστορίες απο την προσφυγιά και την Μικρά
Ασία όπως τις άκουσε και εκείνος από τον πατέρα του που καταγόταν από την Σμύρνη.
14ων χρονών έφυγε από τα άγια
εκείνα μέρη της Μικρασίας. Μάλιστα ένας Τούρκος τότε τον είχε αρπάξει στην προκυμαία από το σακάκι, για να τον καθαρίσει,
μα ‘κείνος κατάφερε να του αφήσει το σακάκι στο χέρι και να διαφύγει. Τελικά έφθασαν στην Ελλάδα με μόνες αποσκευές κάποιες Άγιες Εικόνες και ένα τσουβαλάκι κουκιά…
Με
500 ευρώ όμως σύνταξη και τα μισά στο νοίκι δεν βγαίνει το βιός. Έτσι αποφάσισαν
με κρύα καρδιά να πετάξουν παρελθόν και
μνήμες και να καταφύγουν σε ένα χαμόσπιτο στο χωριό της κυρά Βασιλείας σε ένα
ορεινό χωριό στην Φωκίδα αφού τουλάχιστον δεν θα έχουν και τι νοίκι βραχνά.
Λεφτά
για μεγάλες μετακομίσεις δεν τους περισσεύουν αλλά ούτε και το εγκατελειμένο
σπιτάκι στο χωριό που τους περιμένει χωρά το φτωχό νοικοκοιριο τους.
Βλέπω
από το παράθυρό μου λοιπόν την κρεβατοκάμαρα του κυρ Αντώνη πεταμένη, αλλά με
ευλάβεια τοποθετημένη ,σαν εικονοστάσι, εις τα εξ’ων συνετέθη με όλα της τα ξύλα δίπλα
από τον κάδο της γειτονιάς. Μάλλον θα
γίνει χρήσιμη για καυσόξυλα σε όσους δεν μπόρεσαν φέτος να ζεσταθούν.
Πιο
δίπλα να! Και το τραπεζάκι του Γρηγόρη που μικρό παιδί εκεί πάνω έμαθε την άλφα-βήτα
και έμαθε να ψελίζει τα γράμματα.Και αυτό ίσως το χρειαστεί κάποιος εξαθλιωμένος
αλλοδαπός για να ακουμπήσει πάνω την πραγμάτια του σε κάποια γωνιά του δρόμου.
Να και το σκαμπουδάκι της κυρά βασιλείας. Με αυτό
τόσα χρόνια πήγαινε στην Εκκλησιά του Άϊ Γιώργη , πάνω στον γυναικωνίτη, για να
λατρέψει τον πονεμένο Υιό της Παρθένου.Μεγάλες εβδομάδες, Χαιρετισμοί , Χριστούγεννα
και όλες οι γλυκύτατες λειτουργίες!ποια άραγε και η τύχη αυτού;
Μνήμες
, θύμισες, ιστορία, παρελθόν,αξιοπρέπεια… στα σκουπίδια!
Ρωμιοσύνη-ρωμιοσύνη δεν θα ησυχάσεις
πια, ένα χρόνο ζείς ειρήνη και σαράντα στην σκλαβιά!
Ιερεύς π.Διονύσιος Ταμπάκης
2013
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου