Ο Χριστός , από τη στιγμή που γεννήθηκε μέχρι το θάνατό του υπήρξε θύμα του θρησκευτικού φανατισμού των συμπατριωτών του. Ως βρέφος ακόμη , η ζωή του απειλήθηκε με βίαιο θάνατο (πρβλ. σφαγή νηπίων της Βηθλεέμ). Αργότερα , οι συγχωριανοί του τον έσπρωξαν στον γκρεμό της Ναζαρέτ, για να τον σκοτώσουν. Ο μαθητής του, ο Ιούδας- πρότυπο φανατικού οπαδού- τον πρόδωσε και συνέβαλε στη σύλληψη του από τη θρησκευτική εξουσία. Οι θρησκευτικοί άρχοντες της πατρίδος του τον είχαν προκυρήξει και «εζήτουν το πώς ανέλωσιν αυτόν( με ποιόν τρόπο θα τον σκοτώσουν. Λου. Κβ΄2). Και τελικά το πέτυχαν , καταδικάζοντας τον και εκτελώντας τον με σταυρικό θάνατο.
Ο Χριστός , με τον λόγο και τα άπειρα θαύματα του είχε αποδείξει πως ήταν ένα πρόσωπο καλοσύνης, αγάπης και αγαθοεργίας. Ως εκ τούτου , οι Ιουδαίοι δεν είχαν κανένα σοβαρό λόγο να είναι δυσαρεστημένοι από τον Χριστό. Εν τούτοις, τους ετύφλωσε ο φανατισμός των αρχόντων , οι οποίοι τους υποκίνησαν να ζητήσουν την θανάτωση του Ιησού. Γι’ αυτό και το παράπονο του Χριστού, όπως το διατυπώνει ο ύμνος της Εκκλησίας, είναι απόλυτα δικαιολογημένο: «Λαός μου, τι εποίησα σοι και τι μοι ανταπέδωκας; Αντί του μάννα χολήν, αντί του ύδατος όξος, αντί του αγαπάν με , σταυρώ με προσηλώσατε…»
2. Ο Χριστός δεν ήταν φανατικός
Ο Χριστός , ως θρησκευτικός ηγέτης δεν ήταν καθόλου φανατικός. Δεν εκήρυξε τον πόλεμο εναντίων κανενός. Η βασική διδαχή του ως προς τους «άλλους» ήταν το εξής: «ός ούκ έστιν καθ’ ημών μεθ’ ημών εστί» (Λουκ.θ΄49). Ποτέ δεν διήγειρε τους ακροατές του σε πράξεις βίας. Δεν υποκίνησε τους μαθητές του να οργανώσουν ή να συμμετάσχουν σε ανατρεπτικά κινήματα. Όταν επρόκειτο να συλληφθεί , δεν επρόσταξε στους μαθητές του να αντιτάξουν βία. Αντίθετα στον Πέτρο που έβγαλε το μαχαίρι του και χτύπησε τον δούλο, του είπε με αυστηρότητα: « Βάλε την μάχαιρα σου εις τον τόπον αυτής» (Ματθ.κστ΄52). ως θεάνθρωπος είχε τη δυνατότητα «παρακαλέσαι τον Πατέρα του και παραστήει αυτώ πλείους ή δώδεκα λεγεώνας αγγέλων…ίνα μη παραδοθεί τοις Ιουδαίοις». (ΜΑτθ.κστ΄53. Ιωάν.ιη΄ 36). Και όμως δεν το έκαμε. Μετά την θριαμβευτική ανάστασή του, δεν εκύρυξε κάποιον ιερό πόλεμο εναντίων του αντιπάλων του για να τους εξολοθρεύσει.
Ο Χριστός δεν χρησιμοποίησε ποτέ τη θαυματουργική του ικανότητα για να εντυπωσιάσει και να φανατίσει τους ακροατές του. Μετά από κάθε θαύμα έδιδε σαφείς εντολές στους μαθητές του «μηδενί ειπείν το γεγονός» (Λουκ. η΄56).
Ο Χριστός δεν υποσχέθηκε σε κανένα αξιώματα ή άλλες αμοιβές , για να αποκτήσει οπαδούς. Το μόνο που υποσχέθηκε στους μαθητές σου ήταν ότι θα πιούν και αυτοί μαζί του το ποτήριο του μαρτυρίου. (Ματθ.κ΄23).
3. Πράος και ταπεινός.
Ο Χριστός ήταν «πράος και ταπεινός τη καρδίας» (Ματθ.ιά 29). Δεν διεκδίκησε για τον Εαυτό του κανένα κοσμικό αξίωμα. Δεν συναναστρεφόταν τους ισχυρούς της γης. Δεν σύχναζε στους χώρους των αρχόντων. Δεν ανήγειρε και δεν κατοίκησε σε πολυτελή μέγαρα.
Αντίθετα ο Χριστός απέφευγε κάθε τι που θα μπορούσε να προκαλέσει εκδηλώσει φανατισμού και προσωπολατρίας. Έξη μέρες πριν από το πάσχα και μετά την ανάσταση του Λαζάρου, όταν ο Ιησούς εισήλθε στα Ιεροσόλυμα, οι Ιουδαίοι του επεφύλαξαν θριαμβευτική υποδοχή , ζητωκραυγάζοντας «Ωσαννά ο βασιλεύς του Ισραήλ» (Ιωάν. ιβ΄13). Ο Χριστός , όμως , εμφανίστηκε πάνω σε ένα μικρό πουλάρι, δείχνοντας έτσι ότι δεν είχε καμιά απαίτηση κοσμικής εξουσίας και ότι « η βασιλεία του ούκ έστιν κε του κόσμου τούτου» (ωάν. Ιή 35).
Ο Χριστός , επίσης, απέκρυβε συστηματικά τη θεϊκή του ιδιότητα. Όταν, μάλιστα, τον ρωτούσαν «συ τις εί»; Εκείνος αναφερόνταν πάντα στην ανθρώπινη μόνο φύση του: Εγώ είμαι «ο υιός του ανθρώπου» (Ματθ. ιβ8 ). Τη δόξα της θεϊκής του φύσης, αποκάλυψε μόνο μια φορά κι αυτό παρουσία τριών μόνο μαθητών του και σε απόμακρο χώρο , στηνκ ορυφή του όρους Θαβώρ (Ματθ. ιζ΄ 1-9).
Ο φανατισμός μιάς οποιαδήποτε ομάδας , ξεκινάει από το πρόσωπο του αρχηγού της. Συνήθως, ένας φανατισμένος αρχηγός εμπνέει και μεταδίδει τον φανατισμό του και στους οπαδούς του
4. Η απομυθοποίηση της εξουσίας
Όλων των ειδών οι φανατισμοί , συνδυάζονται με μια ενδόμυχη επιθυμία άσκησης εξουσίας. Ένας φανατικός αρχηγός και οι φανατισμένοι οπαδοί του εκείνο που κατά βάθος επιθυμούν είναι να αποκτήσουν κάποια δύναμη εξουσίας για να επιβάλλουν υποχρεωτικά τις απόψεις τους σε όλους τους «άλλους».
Όσοι φανατίζονται από τα διάφορα ιδεολογικά και πολιτικοκοινωνικά συστήματα το πρώτο που επιδιώκουν είναι η κατάληψη της εξουσίας. Γιατί; Διότι , για να επιβάλουν στους άλλους τις ιδέες τους και τις απόψεις τους χρειάζονται τη δύναμη της εξουσίας. Τα ακραία , μάλιστα, από τα συστήματα αυτά, όπως λ.χ. ο Μαρξισμός, προσπαθούν να επιβάλλουν το «σύστημα» τους δια της βίας και διά των όπλων, όπως δυστυχώς συνέβη στη Ρωσία, τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και παρά λίγο και στην Ελλάδα!
Όσοι οπαδοί υποστήριξαν με φανατισμό διάφορα συστήματα και βοήθησαν τους αρχηγούς τους να καταλάβουν την εξουσία πρώτοι αυτοί δοκίμασαν τις συνέπειες του λάθους τους. Διότι οι «σύντροφοι « που κατέλαβαν την εξουσία, άρχισαν πολύ γρήγορα να εξοντώνουν τους «συντρόφους « τους, που τους βοήθησαν να επικρατήσουν. Ο φανατισμός , τελικά, αποδεικνύει ότι είναι το «κόλπο» των επιτήδειων , για να παρασύρουν κοντά τους τους απλοϊκούς, τους αφελείς, τους ανύποπτούς, και να τους μεταβάλουν σε πειθήνια όργανά τους για την κατάληψη της εξουσίας
5. Η αλήθεια που ελευθερώνει
Ο φανατισμός είναι η αποτελεσματική μέθοδος που χρησιμοποιούν μερικοί , για να κάνουν τους οπαδούς τους να μη σκέπτονται, να μη κρίνουν ακόμη και να μη.. βλέπουν! Ο φανατισμός είναι το «τυφλοπάνι» με το οποίο μερικοί κλείνουν τα μάτια πολλών , ώστε να μη βλέπουν και να μην ακούνε. Ο φανατισμός είναι ακριβώς ο μόνος τρόπος για να στερηθεί ένας άνθρωπος ή ένα σύνολο ανθρώπων το ύψιστο και θεϊκό χάρισμα της λογικής. Ενώ, λοιπόν , ο φανατισμός τυφλώνει τους ανθρώπους, ο Χριστός, αντίθετα , τους ελευθερώνει. Εκείνος είπε: «Γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς» (Ιωαν. Η΄32).
Ο Χριστός ήταν στον αντίποδα τους φανατισμού. Ο απελευθερωτικός του ρόλος έγκειται στο ότι εκήρυξε τον λόγο της αλήθειας. Ο Χριστός δεν εκάλεσε τους ανθρώπους να «πιστεύουν». Το «πίστευε και μη ερεύνα» δεν είναι σύνθημα του Ευαγγελίου. Ο Χριστός καλούσε τους ανθρώπους να γνωρίσουν την αλήθεια για τον Θεό, τον κόσμο και την ύπαρξη τους. Και τούτο , διότι ο πληροφορημένος , ο ενημερωμένος άνθρωπος είναι ο όντως ελεύθερος άνθρωπος. Αντίθετα, εκείνος που θέλει να κάνει τους άλλους φανατικούς οπαδούς του, τους παραπληροφορεί , τους κρύβει την αλήθεια, τους λέγει τη μισή αλήθεια ή ακόμη και ψέματα. Και το ψέμα είναι το πλούσιο έδαφος, πάνω στο οποίο καλλιεργείται και φυτρώνει το ζιζάνιο του φανατισμού.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου