Β. ΟΙ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΦΑΝΑΤΙΣΜΟΥ
1. Ο ψυχολογικός πόλεμος
Μια πρώτη εκδήλωση του φανατισμού είναι ο ψυχολογικός πόλεμος. Η
παραπληροφόρηση , η «προπαγάνδα». Η «πλύση εγκεφάλου». Η επανάληψη του
ψεύδους μέχρις ότου γίνει καθολικά πιστευτό , ως αλήθεια. Η έντεχνη
παραποίηση της αλήθειας και η απόκρυψη της πραγματικότητος. Η διαστροφή
των αποτελεσμάτων . Η ωραιοποίηση του κακού και η ελαχιστοποίηση του
εγκλήματος.
Οι απόψεις μου , το κοινονικοπολιτικό μου σύστημα, οι θρησκευτικές μου
πεποιθήσεις είναι ο «παράδεισος». Οι απόψεις του Άλλου , το
κοινωνικοπολιτικό του σύστημα , οι θρησκευτικές του αντιλήψεις είναι η
«κόλαση»! ο θρίαμβος της πόλωσης!
Ο ψυχολογικός πόλεμος δεν στρέφεται μόνο κατά του «Άλλου». Είναι πόλεμος
και προς τα «έσω». Η προπαγάνδα είναι όπλο για να υποταχθεί κυρίως ο
«δικός μας». να εξουδετερωθεί η όποια αντίδραση του. Σκοποί: η τύφλωση
του, ώστε να μη βλέπει, και η κώφωση του, ώστε να μην ακούει. Μια λαϊκή
παροιμία λέει: «Πως πάνε οι στραβοί στον Άδη; Ο ένας πίσω από τον
άλλον»! έτσι εξηγείται το γεγονός ότι τα θύματα του φανατισμού συνήθως
είναι πάρα πολλά. Πολλά εκ των έξω και πολλά εκ των έσω. Δηλαδή
αναρίθμητα.
2. Ο διωγμός του άλλου
Μια δεύτερη εκδήλωση των φανατικών συνόλων είναι η επιθετικότητα για την
εξόντωση των Άλλων, των διαφορετικών. «Όποιος δεν είναι σαν εμάς, είναι
εχθρός μας και πρέπει να εξοντωθεί»! ο Κάϊν δολοφόνησε τον αδελφό του
Άβελ, επειδή ή ταν διαφορετικός απ’ αυτόν (Γεν. δ8 ). Ο Χίτλερ από
φάσισε και σε μεγάλο βαθμό πέτυχε να εξοντώσει στα διάφορα κρεματόρια
εκατομμύρια ανθρώπους που δεν ανήκαν στην …καθαρή Αρεία φυλή! Οι «άλλοι»
, ιδίως οι άρρωστοι , οι ανάπηροι, οι ψυχοπαθείς, ο αλλόφυλοι , οι
αλλόθρησκοι πρέπει να εξοντωθούν. Γειτονικές οικογένειες , φυλές , λαοί
συγκρούονται μεταξύ τους, επειδή ακριβώς νιώθουν διαφορετικοί ο ένας
προς τον άλλον. Όλοι οι επιθετικοί πόλεμοι γίνονται εναντίων κάποιου
«άλλου» διαφορετικού.
Είναι εντυπωσιακό το μίσος κατά της διαφορετικότητας, της ποικιλίας. Ο
Θεός σφράγισε την κτίστη δημιουργία με διαφορετικότητα, με αφάνταστη
ποικιλία. Ο φανατισμός είναι μια αντίθεη αντίδραση και μια επανάσταση
εναντίων της διαφοράς, της ποικιλίας, εναντίων του «κάλλους» της
δημιουργίας του Θεού. Ο Θεός ευλογεί την πολλαπλότητα και την ποικιλία. Ο
φανατικός άνθρωπος αρέσκεται στο «μηδέν». Στη μοναξιά του ενός. Γίνεται
σύμμαχος του διαβόλου που έχει επιλέξει ως κατοικία του την.. έρημο
(Λούκ. Η΄29).
Ο Χριστός είπε ότι το πρόσωπο του Άλλου αντιπροσωπεύει τον Ίδιο: « εφ’
όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων , εμοί
εποιήσατε» (Ματθ. κε΄40). Ο φανατικός άνθρωπος, επομένως, εξοντώνοντας
τον άλλον , μάχεται και εγκληματεί εναντίων του ίδου του Θεού. Όσοι ,
από φανατισμό, όπλισαν το χέρι τους με μαχαίρι και τραυμάτισαν ή
σκότωσαν τον Άλλον , τον διαφορετικό, όταν κάποτε δουν τον Χριστό, θα
διαπιστώσουν τις πληγές που προκάλεσαν στο δικό του πανάγιο Πρόσωπο…
3. Η βία
Ο φανατισμός, για να πετύχει την ομοιομορφία, χρησιμοποιεί τη βία. Η
πρώτη μορφή βίας, που χρησιμοποιεί ο φανατισμός είναι η βίαιη στέρηση
της ελευθερίας της γνώμης , με τον εξής τρόπο: κατασκευάζει «καλούπια»,
μέσα στα οποία τυποποιεί τη σκέψη , το πνεύμα, της «αλήθεια». Οι
φανατικοί όχι μόνο οι ίδιοι έχουν τυποποιήσει και αγκυλώσει τη σκέψη
τους, αλλά επιχειρούν με βίαιο τρόπο να τυποποιήσουν και αγκυλώσουν τη
σκέψη και τη γνώμη των άλλων.
Ο δεύτερο τρόπος χρησιμοποίησης βίας είναι ο καταναγκασμός , τα
βασανιστήρια. Ο «Άλλος» παραδίδεται στα χέρια των δημίων , οι οποίοι
μέσα σε σκοτεινούς χώρους υποβάλλουν τα θύματα τους σε απίστευτα
μαρτύρια , για να παραδεχθούν την «αλήθεια», όπως την θέλουν αυτοί και
τα αφεντικά τους (πρβλ. τα πάθη του Χριστού στη φυλακή…)
Άλλη μορφή βίας είναι η απειλή και η χρήση των όπλων. Για την επιβολή
πάνω στη σκέψη του άλλου ,χρησιμοποιείται ο,τιδήποτε μπορεί να
λειτουργήσει ως όπλο: πέτρες, ξύλα, ξίφη , μαχαίρια, πυροβόλα όπλα ακόμη
και βόμβες με απεμπλουτισμένο (!0 ουράνιο (πρβλ. τους βομβαρδισμούς στη
Γιουγκοσλαβία…)
Η απειλή και η άσκηση βίας προκαλεί το φόβο. Ο φόβος είναι το ισχυρότερο
όπλο που χρησιμοποιούν οι φανατικοί για να καθηλώσουν και
εξουδετερώσουν τους άλλους. Ο φόβος μεταβάλλει τους ελεύθερους ανθρώπους
σε δούλους και τους κρατάει σε εξευτελιστική κατάσταση δουλεία για
αιώνες. «Γιατί τάσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκων’ η σκλαβιά»!
4.Η τρομοκρατία
Όταν ο «άλλος» είναι ισχυρότερος μου, τότε δεν μπορώ να τον εξοντώσω με
τη βία. Τότε καταφεύγω στην «τρομοκρατία». Στον ανέντιμο πόλεμο. Στο
δόλιο και ύπουλο χτύπημα. Χτυπώ τον «άλλον» , όταν κοιμάται, όταν τρώει,
όταν ταξιδεύει, όταν εργάζεται. Όταν δεν μπορώ να αντιμετωπίσω το
στρατό του στο μέτωπο, χτυπώ τον «άλλον «, στα μετώπισθεν, κτυπάω τον
άμαχο πληθυσμό. Η τρομοκρατία είναι ο παράνομος και ο άνομος , ο
χειρότερος πόλεμος.
Η μέθοδος της τρομοκρατίας είναι πολύ πιο αποτελεσματική από τη μέθοδο
του νομίμου πολέμου. Ο τακτικός πόλεμος έχει αρχές και διεξάγεται επί τη
βάσει στρατιωτικών κανόνων. Η νίκη είναι αποτέλεσμα πολεμικής
στρατιγηκής και τακτικής. Η ήττα είναι αποτέλεσμα μιας τακτικής και,
πολλές φορές , ένδοξης μάχης.
Η τρομοκρατία έχει μεγαλύτερα αποτελέσματα διότι έχει το πλεονέκτημα του
αιφνιδιασμού και του γενικευμένου μετώπου. Η τρομοκρατία χτυπάει σε
ανύποπτο χρόνο και όπου δεν το περιμένει. Η τρομοκρατία είναι η μέθοδος
του αιωνίου πολέμου. Η διαιώνιση του πολέμου.
Ο τρομοκράτης εν είναι στρατιώτης. Είναι ο φανατισμένος οπαδός μιάς
ιδεολογίας, μιάς θρησκείας, μιάς ομάδος. Ο στρατιώτης υπακούει σε
νόμιμες διαταγές. Ο τρομοκράτης ενεργεί αυτόβουλα, άνομα και παράνομα. Ο
στρατιώτης μάχεται, δεν σκοτώνει. Ο τρομοκράτης δεν μάχεται, σκοτώνει. Ο
στρατιώτης αντιμετωπίζει τον επιτιθέμενο άλλο. Ο τρομοκράτης είναι
επιτιθέμενος και δολοφόνος του άλλου.
5. Το έγκλημα
Ο φανατικός καταφεύγει και στο έγκλημα, χωρίς μια δυσκολία, χωρίς καμιά
τύψη. Και όχι μόνο αυτό, αλλά αισθάνεται και καύχηση και απαιτεί
πρόσκαιρη και αιώνια αντιμισθία…
Στην ευνομούμενη κοινωνία, η αν ψυχρώ αφαίρεση της ζωής του άλλου
θεωρείται ως έσχατο κακούργημα. Ο φόνος του άλλου είναι απαράδεκτος και
τιμωρείται με την εσχάτη των ποινών (σήμερα με ισόβια κάθειρξη).
Ο φανατικός παθαίνει υπαρξιακή διαστρέβλωση: την ύπαρξη του άλλου την
θεωρεί αφύσικη και της εξόντωση του φυσική. Το αναφαίρετο δικαίωμα της
ύπαρξης και της ζωής του άλλου , ο φανατικός το εξαρτά από τα δικά του
αποκλειστικά κριτήρια: εκείνος κρίνει αν πρέπει ο άλλος να υπάρχει και
να ζήσει ή όχι!
Ο φανατικός είναι ο κατ’ έξοχήν αντικοινωνικός τύπος. Ο φανατικός
καταλύει τους θεσμούς , τους νόμους και κυρίως το βασικό νόμο ενός
κράτους (το Σύνταγμα), το Στρατό, τα Σώματα Ασφαλείας, τη Δικαστική
εξουσία κλπ. Ο φανατικός είναι ο κατεξοχήν δικτάκτωρ. Ο ίδιος
Αποφασίζει-Κρίνει0 Διατάσσει και Εκτελεί! (πρβλ τα μέλη της 17 Νοέμβρη).
Ο φανατικός αυτοανακηρύσσεται θεός επί γης. Θεωρεί ότι μπορεί να πάρει
στα χέρια του το δικαίωμα της ζωής και του θανάτου του άλλου. Θεωρητικά
ο φανατικός θα νοιώθει ικανοποιημένος , μόνο όταν όλοι οι άλλοι
εκλείψουν από προσώπου γης!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου