Ιστολόγιο Τάλαντο

Αγιορείτου Μοναχού
«Αδιαλείπτως προσεύχεσθε»

Κάποιος Γέροντας διηγήθηκε στους πατέρες, ότι στα προάστια της Αντιόχειας υπάρχει ένα μεγάλο γυναικείο μοναστήρι, μ’ εξήντα Μοναχές. Είναι καστρογυρισμένο και πολύ καλά οχωρωμένο. Κάποιοι ληστές, όμως, γύρω στους δώδεκα, μ΄έναν φοβερό αρχιληστή , το έβαλαν στο μάτι και θέλησαν να πέσουν νύχτα επάνω του και να το κυριέψουν . Έπιασε , λοιπον , ο αρχιληστής να ρωτάει έναν – έναν τους συντρόφους.

-Πως , μπορούμε να μπούμε και να κυριέψουμε το μοναστήρι;
Ένας απ’ αυτούς αποκρίθηκε , λέγοντας
-Θα γυρίσω τα τειχογυρίσματα όλου του μοναστηριου, και θα βρώ- δεω γίνεται – κάποιο πέρσμα ή άλλο πάτημα για να μπορέοσυμε να μπούμε.

-Δεν λές τίποτε, του λέει ο αρχιληστής.

Με τον ίδιο τρόπο ρώτησε και όλους του άλλους· μα , όταν τους άκουγε, απαντούσε σ’ όλους με τον ίδιο τρόπο:

-Δεν ξέρεις τίποτε· δεν λές τίποτε!

Στο τέλος, τον ρώτησαν κ’ εκείνον οι ληστές με τη σειρά τους

-Εσύ , τι προτείνεις, καπετάνιε;

-Ακούστε τι λέω εγώ, τους απαντά: Παίρνω και φορώ στο κεφάλι μου ένα κουκούλιο, σαν τους Μοναχούς της Μεσοποταμίας, ώστε να κρύβει τ’ανασηκωμένα αγριομάλλια μου· μετά, φορώ και το παλλιόν, δηλαδή τον καλογερικό μανδύα, που να σκεπάζει το σπαθί μου που θα’χω δέσει επάνω στο μηρό μου. Και , μόλις νυχτώσει , σαν ένας ξένος μοναχός , πάω και χτυπάω την πόρτα του μοναστηριού· στη θύρωρό, που θα μου ανοίξει, θα πω: ''είμαι ξένος και ντρέπομαι να μπώ και να μείνω στην πόλη, όπου υπάρχουν γυναίκες και πειρασμοί· γιά τ’όνομα του Θεού , κάνετε μου τη χάρη και δώστε μου μιά ψάθα να στρώσω και να κοιμηθώμέσ’ απο τη θύρα , και το πρωΐ παίρνω πάλι το δρόμο μου και φεύγω’’.

Άρεσε σε όλους το σχέδιο του αρχιληστή και το έβαλαν σ’ ενέργεια. Όταν η θυρωρός του μοναστηριού άκουσε απο το στόμα του τέτοια λόγια, τον πήρε για άγιο ερημίτη , και με πολλή χαρά έτρεξε να το αναγγείλει στη αγία Ηγουμένη. (Φυσικά, μέσα στο σχέδιο του αρχιληστή ήταν και το ν’ ανοίξει τα μεσάνυχτα την πύλη και να ορμήσουν μέσα όλοι τους).

Η Ηγουμένη , νομίζοντας πως είναι κάποιος μεγάλος αναχωρητής, τον κάλεσε να μπεί στα επίσημα δωμάτια του μοναστηριού κ' εκάλεσε και όλες τις Μοναχές, να πάρουν την ευχή και την ευλογία του Γέροντα. Έδωσε , αμόμη , εντολή να ζεστάνουν νερό και νε φέουν κοντά το νιπτήρα. Μετά, στάθηκαν όλες οι Μοναχές σε δύο σειρές και άρχισαν να ψάλλουν. Όταν νίφτηκε ο αρχιληστής, που ήταν ντυμένος μοναχός, πήραν το απόπλυμα και το ράντισαν σε όλες τις μναχές, για ευλογία. Μάλιστα μιά μοναχή διακονούσε μιά άρρωστη καλόγρια , που ήταν κατάκοιτη για ένα χρόνο· αυτή , λοιπόν , που διακονουσε την άρρωστη ,πήγε και πήρε λίγο απο το απόπλυμα και λέει στην κατάκοιτη:
-Μεγάλος άνθρωπος και σκητής ήρθε στο μοναστήρι μας, του ρίξαμε νερό να νιφτεί , και μετά ευλογηθήκαμε όλες απ’ το νερό εκείο. Πήρα λοιπόν , κ’ έφερα και σ’ εσένα απ’ το άγιο αυτό νερό, για να ευλογηθείς.

Και τότε συνέβη το παράδοξι τούτο: πήρε απ’ το νερό αυτο η άρρωστη και με πολλή πίστη νίφτηκε, - και αμέσως έγινε καλά! Κ’ ενώ ετοιμαζόνταν η διακονούσα μοναχή να κατέψει και να πάει με τις άλλες, της λέει θαρρετά η άρρωστη:

-Περίμενε με λίγο, σε παρακαλώ,γιατί θα κατέω κ’ εγώ μαζί σου. Θέλω να πάρω κ’εγώ την ευλογία του αγίου Γέροντα.

Σηκλώθηκε , λοιπόν , και κατέβηκαν μαζί. Την πήγε στον νομοιζόμενο για άγιο και διηγήθηκε μπροστά σε όλους το θαύμα.Βλέπονας με πολλή μεγάλη έκπληξη όλες οι μοναχές , το παράδοξο αυτό θαύμα, εδόξασαν το Θεό , και άρχισαν να πέφτουν μιά – μιά στα πόδια του αρχιληστή , ζητώντας την ευχή του.

-Ο Θεός γνωρίζει , Μητέρες και Αδελφές, ότι είμαι αμαρτωλός και αρχιληστής· αυτή τη νύχτα, μάλιστα, είναι να ρθούν κατεπάνω στο μναστήρι και σε σας άλλοι δώδεκα ληστές. Ωστόσο, μη φοβηθείτε· δεν πρόκειται να σας κάνουν κακό!

Κ’ εκείνη τη στιγμή , ξεζώστηκε το σπαθί του και το πέταξε μπρός στα πόδια τους. Οι Μοναχές , άκουσαν όλα τούτα και βλέποντας και το σπαθί του καταγής πάγωσαν! Κ’ έμειναν , απο το βραδυ ίσαμε το πρωΐ, να ψάλλουν κατα χορούς , απο το μεγάλο φρόβο τους…

Όταν προχώρησε η νύχτα και ήρθαν και οι ληστές, βγήκε ο ίδιος ο αρχιληστής και τους διηγήθκε με το νι και με στο σίγμα, όλα όσα συνέβησνα , προσθέντοντας στο τέλος:

-Απο τουτη τη στιγμή αποφάσια κέγώ να γίνω μοναχός και να παρατήσω την ως τώρα ληστρική ζωή μου. Γιατί έτσι μ’εταξε η πρόνοια του Θεού , που μέφερε σ’α υτό το σημείο, εμάνα τον αμαρτολό!

Τότε κ’ εκείνοι, μ’ένα σχεδόν στόμα, του λένε:

-Κι αφού εσύ, ένας τόσο δυνατός και φημισμένος για την αγριότητα του ληστής, τ’α φήνεις όλα και γίεσαι καλόγερος, τότε κ’εμείς αληθινά γινόμαστε Μοναχοί , απο αυτή την ώρα!

Κ΄εγιναν αληθινοί Μοναχοί , όπως μας εμπιστεύτηκαν και μας πληροφόρησαν όσοι τους είσαν , κ’ επρόκοψαν στην μοχαχική ζωή και σε κάθε αρετή. Κ’ εμείς που ακούγαμε, δοξάσαμε την μεγάλο Θεό , που δεν θέλει να χαθεί καμμιά ψυχή , μα οδηγεί όλους τους ανθρωπους στη μετάνοια και στην αλλαγή του βίου , για ν’ απολαύσουν τ’ αγαθά της αιώνια ζωής.

Γυναίκες της Ερήμου.Μικρό Γεροντικό Γ΄.
Π.Β. Πάσχου
ΑΚΡΙΤΑΣ

Ο αββάς Τιμοόθεος ο πρεσβύτερος, είπε μιά μέρα στον αββά Ποιμένα:

-Ξέρεις Γέροντα, υπάρχει στην Αίγυπτο μιά γυναίκα , η οποία είναι δοσμένη στην πορνεία· μα τα χρήματα που παίρνει τα δίνει σε ελεημοσύνες.

Ο αββάς Ποιμήν του αποκρίθηκε, λέγοντας:

-Σίγουρα η γυναίκα αυτή δεν προκειται να μείνει στην πορενία· γιατί μου φαίνεται πως υπάρχει κάοιος καρπός μέσα της.

Εκείνες τις ημέρες έτυχε να έρθει και η μητέρα του αββά Τιμόθεου, για να τον ιδεί, και τη ρώτησε για το θέμα αυτό:

-Εκείνη η γυναίκα τι έγινε; Έμεινε , όπως ήταν δοσμένη στην πορνεία;

Και η μητέρα του του αποκρίθηκε:

-Ναι δυστυχώς, και μεγάλωσε πιό πολύ τον αριθμό των εραστών της. Αλλά πρέπει να σου πω ακόμη, πως τώρα κάνει πιό πολλές ελεημοσύνες.

Φεύγει τότε ο αββάς Τιμόθεος και πάει πάλι στον αββά Ποιμένα, να του πει τα καθέκαστα. Κ’ εκείνος επιμένει στην πρώτη του γνώμη:

-Όπως σου είπα και την πρώτη φορά, δεν πρόκειται να μείνει στην πορνεία.

Ύστερ’ απο λόγον καιρό, ήρθε πάλι στο μοναστήρι τους μητέρα του Τιμόθεου του πρεσβύτερου, και του λέει:

-Ξέρεις, εκείν’ η πόρνη για την οποία με ρώτησες την άλλη φορά, ήρθε ως εδώ μαζί μου· ήθελε να σε ιδεί , για να προσευχηθείς γι’ αυτήν, μα εγώ δεν τη δέχτηκα.

Μόλις τ’ άκουσε αυτά ο Τιμόθεος, πήγε και τα είπε στον αββά Ποιμένα. Και τότε του λεέι ο Γέροντας:

-Μάλλον εσύ πρέπει, αδελφέ μου, να πας και να τη συναντήσεις.

Σηκώθηκε , λοιπόν , ο Τιμόθεος και πήγε να τη βρεί. Στη συνάντηση , της μίλησε με τα συνήθη πνευματικά λόγια και τις παραινέσεις για τέτοιος πειριστάσεις. Εκείνη άκουσε μ’ ευχαρίστηση μεγάλη και πολύ πόθο, απ’ το στόμα του, τον λόγο του Θεού· έδειξε να ωφεληθηκε πολύ και άρχισε να κλαίει απο κατάνυξη . Σε μιά στιγμή του λέει:

- Εγώ, γέροντα, παύω απο σήμερα να δίνει το σώμα μου στην πορνεία, και ντύνομαι κατάσαρκα το φόβο του Θεού.

Πήρε τότε όλα τα υπάρχοντα της και τα μοίρασε· παράτησε μετά, τους πάντες και τα πάντα, και μπήκε σ’ ένα γυναικείο μοναστήρι, όποθ απο κείνη τηνημέρα έκανε μεγάλη πρόοδο στα πνευματικά, όκως αγαπάει και θέλει ο Θεός.

Βιβλίο Γυναίκες της Ερήμου
Π.Β Πάσχου
Μικρό Γεροντικό
Ακρίτας.

ΟΜΙΛΙΑ ΙΓ΄

Το πάθος της βλασφημίας

Αγαπητά μου παιδιά,

Σήμερα θα μιλήσουμε για το επάρατον πάθος της βλασφημίας. Είναι κάτι πολύ φοβερό. Η γη μας σηκώνει ένα ασήκωτο βάρος βλασφημίας από τους υιούς των ανθρώπων. Βογγάει η γη από το έγκλημα αυτό. Το βλέπουμε στην πράξι. Δεν ξέρω πόσο είναι το ποσοστό ,κυρίως βέβαια των ανδρών, που προφέρουν τις φοβερές βλασφημίες εναντίον Εκείνου, που κρατά το σύμπαν με το νεύμα Του. Εγκληματούν κάθε στιγμή. Αν θα ρίξουμε μια ματιά με την φαντασία μας στο πλήθος των ανθρώπων, θα μπορέσουμε να υπολογίσουμε σε κάθε στιγμή χρόνου, πόσες τρομερές βλασφημίες εκτοξεύονται προς τον ουρανό και συναντούν ή μάλλον πληγώνουν την καρδιά Εκείνου, που σταυρώθηκε γι’ αυτούς.
Έχουμε και το άπειρον πλήθος των δαιμόνων, που βλασφημούν απεριόριστα και ασίγαστα. Η ζωή τους, η ύπαρξίς τους ,το νόημα της υπάρξεώς τους ,δεν είναι τίποτε άλλο∙ δεν έχουν κανένα άλλο σκοπό να ζουν, παρά μόνον το πώς να κατεβάζουν τον Θεό κάτω από τα πόδια τους. Δισεκατομμύρια δαίμονες βλασφημούν απεριόριστα∙ ακολουθούν οι άνθρωποι πίσω απ’ αυτούς ,που συνεχίζουν και συμπληρώνουν το έργο των δαιμόνων. Κι έτσι ο καλός μας Χριστός βρίσκεται ανά πάσαν στιγμήν Εσταυρωμένος από τα πλάσματά Του.
Οι Εβραίοι μία φορά Τον σταύρωσαν. Ενώ εμείς οι Χριστιανοί, οι Ορθόδοξοι, οι λυτρωθέντες από την αιώνιο καταδίκη με το Πανάγιον Αίμα Του, εμείς Τον ξανασταυρώνουμε ,τον ξαναπληγώνουμε, του ξαναβάζουμε το ακάνθινο στεφάνι στην Άχραντον Κεφαλήν Του και Του προξενούμε τόσον πόνο – περισσότερο και από τον πόνο των Ιουδαίων, οι οποίοι δεν τον πίστευαν. Εμείς Τον πιστεύουμε, έχουμε λουσθή στο Ιερόν Βάπτισμα, Τον κοινωνούμε, και μετά Τον βλασφημούμε. Αυτό μπορώ να πω ότι είναι το μεγαλύτερο αμάρτημα και έγκλημα από όλα τα αμαρτήματα και εγκλήματα, που μπορεί να διαπράξη ο άνθρωπος. Όσα άλλα κι αν κάνη, θα είναι ή στον εαυτό του ή στους άλλους. Αυτό όμως αναφέρεται κατ’ ευθείαν στον Χριστό ή στην Παναγία μας.
Ο βλάσφημος άνθρωπος βλασφημεί, όχι γιατί του φταίει ο Θεός. Κάτι άλλο του συμβαίνει ή στην δουλειά του ή στο σπίτι του ή στα παιδιά του ή στη γυναίκα του κ.λπ. , και αντί να βλασφημήση αυτά τα πρόσωπα, αθέλητα και ανεξέλεγκτα κατεβάζει τον Θεό κάτω, και Τον ποδοπατεί με βλασφημίες κι απαίσια λόγια.
Να σκεφθούμε την καρδιά του Χριστού και της Παναγίας, πόσο πολύ πληγώνονται, όταν συνεχώς ,συνεχώς ακούνε βλασφημίες. Παρ’ όλην αυτήν την κατάστασι ο Χριστός μας ανά πάσαν στιγμήν είναι έτοιμος, η καρδιά Του ανοιχτή, να δεχθή αυτόν τον βλάσφημο , να τον συγχωρέση, να τον αγκαλιάση, να τον ασπασθή και να του ανοίξη την Πύλη του Παραδείσου. Η μακροθυμία του Θεού δεν έχει όρια. Εμείς οι άνθρωποι αμαρτάνουμε συνεχώς, πότε με το ένα αμάρτημα, πότε με το άλλο και συνεχώς πικραίνουμε τον Θεό. Ευτυχώς που υπάρχουν ελάχιστοι άνθρωποι ακόμη, οι οποίοι του δίνουν παρηγορία∙ «και επί τοις δούλοις αυτού παρακληθήσεται» ( Δευτερ. 32, 36 ) .
Και η Παναγία μας πολύ πικραίνεται μ’ αυτό το συνεχές αμάρτημα ! Θα σας πω το εξής: Οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας θέλοντας να στολίσουν την Μεγάλη Τεσσαρακοστή, αλλά και να προσφέρουν ιδιαίτερη τιμή και δόξα και λατρεία στην Μεγάλη μας Μητέρα, την Παναγία μας, κανόνισαν ώστε ο Ακάθιστος Ύμνος με τα αμέτρητα «Χαίρε» προς Αυτήν, να ψάλλεται κάθε Παρασκευή βράδυ τις πέντε εβδομάδες της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Αυτά τα «Χαίρε» τα ψάλλουμε από ευγνωμοσύνη στην Παναγία μας, λέγοντάς της να χαίρεται ,διότι έφερε την λύτρωσι στον κόσμο.
Μέσα όμως από αυτά τα πολλά «Χαίρε» ακούγεται μία φωνή ,η οποία μας λέγει: «Γιατί μου λέτε να χαίρωμαι;»- είναι η φωνή της Παναγίας μας. «Πώς να χαίρωμαι , καθ’ ην στιγμήν εσείς οι ορθόδοξοι Χριστιανοί ,που αναγνωρίζετε όλο αυτό το μεγαλείο της ενανθρωπήσεως του Υιού μου, φθάνετε στο σημείο να σταυρώνετε το Παιδί Μου!»….

…Ξανασταυρώνουμε τον Κύριον της Δόξης ημείς οι ταλαίπωροι κι μετά περιμένουμε να μας έρθουν ημέρες καλές, ημέρες ευλογίας. Δυστυχώς μας έρχονται όλο και χειρότερες ημέρες από αυτήν την βλασφημίαν του Θεού…

Μήπως ο Θεός ζητά πολλά πράγματα; Όχι. Το βλέπουμε στην παραβολή του ασώτου υιού. Εκείνος ζήτησε το μερίδιό του, το πήρε, το σπατάλησε, και μετά με την φώτησι του Θεού Πατέρα επιστρέφει. Μόλις σκέφθηκε ότι απέτυχε στην προσπάθειά του να ζήση μόνος του κι ότι πρέπει να γυρίση πίσω, ο Θεός και Πατέρας βγήκε από το σπίτι Του και τον περίμενε. Έτσι περιμένει τον κάθε αμαρτωλό άνθρωπο.
Κι αφού ο Θεός αγαπά τον βλάσφημο και τον περιμένει, κι εμείς πρέπει να τους αγαπάμε τους ανθρώπους αυτούς και να αναλάβουμε τον αγώνα να τους βοηθήσουμε να σταματήσουν αυτό το έγκλημα. Ο κάθε ένας από μας, όταν βλέπουμε τους γύρω μας , τον άνδρα, το παιδί , τον γείτονα, να υποπίπτη στο έγκλημα της βλασφημίας, με την προσευχή μας και με διάκρισι να τους βοηθούμε, όσο μπορούμε. Να τους διαφωτίζουμε, να τους νουθετούμε καταλλήλως με αγάπη και καλό τρόπο, ώστε να μην πληγώνουν άλλο την καρδιά του Χριστού και της Παναγίας μας και να μην πανηγυρίζη άλλο ο διάβολος. Διότι ξέρει ότι με τον θάνατο αυτοί θα αντιμετωπίσουν αδέκαστο Κριτή τον Θεό, οπότε θα τους κερδίση εκείνος, ο δαίμονας.
Είναι πολύ ευχάριστο και ενθαρρυντικό το ότι έρχονται άνδρες στην εξομολόγησι, που επιστρέφουν, κλαίνε κι αλλάζουν τρόπο ζωής. Κι αυτό προέρχεται από την φώτησι του Θεού κι από τις προσευχές και την βοήθεια των Χριστιανών και ιδιαίτερα των γυναικών.
Γι’ αυτό, ας βοηθούμε, όσο μπορούμε, με την Χάρι του θεού, ώστε να χάνη ο διάβολος συνεχώς ψυχές και να τις κερδίζη ο Χριστός μας. Αμήν.

Από το βιβλίο «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ΦΙΛΟΘΕΪΤΟΥ
Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ»
(ΟΜΙΛΙΑΙ)
ΤΟΜΟΣ Α΄
ΕΚΔΟΣΙΣ
ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΦΙΛΟΘΕΟΥ
ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ
2005

Του λόγου μου ο Μοναχός Παΐσιος, όπως εξέτασα τον εαυτόν μου, ίδα ότι όλες της εντολές του Κυρίου της παρέβην, όλες της αμαρτίες της έχω κάνη. Δεν έχει σημασία εάν, ορισμένες έχουν γίνη σε μικρότερο βαθμό, διότι δεν έχω καθόλου ελαφριντικά, επειδή με έχει εβεργετίση πολύ ο Κύριος.

Εύχεσθε να με ελεήση ο Χριστός. Συνχωρέστε με, και συνχωρημένοι να είναι όσοι νομίζουν ότι με λύπησαν.

Ευχαριστώ πολύ, και πάλη εύχεσθε.
Μοναχός Παΐσιος

Απο το :

Άρχισε να διδάσκει ο μακάριος Ζωσιμάς , αφού σφράγισε πρώτα το στόμα του με το σημείο του σταυρού

Ο άνθρωπος του Θεού προχωρώντας και προκόβοντας πνευματικά, όλα τα θεωρεί σαν σκουπίδι , έστω κι αν όλος ο κόσμος είναι δικός του. Διότι , όπως λέω, δεν βλάπτει το να έχεις, αλλά το να είσαι προσκολλημένος σε όσα έχεις.

Θυμήθηκε τότε την περίπτωση του αδελφού με τα λαχανικά και αναρωτήθηκε.
Μήπως δεν έσπειρε, δεν κοπίασε, δεν καλλιέργησε; Μήπως τα ξερρίζωσε και τα πέταξε; Όχι. και όμως τα είχε σαν να μην τα είχε∙ απόδειξη ότι όταν πήγε ο γέροντας εκείνος θέλοντας να τον δοκιμάσει και άρχισε α τα καταστρέφει, δεν τα λογάριασε καθόλου ο αδελφός∙ αλλά όταν απόμεινε μια ρίζα του είπε:
-Αν θέλεις, πάτερ, άφησε την αυτή για να σου κάνω το τραπέζι.
Τότε κατάλαβε ο άγιος ότι ήταν γνήσιος δούλος του Θεού και όχι των λαχανικών και του λέει:
-Το Πνεύμα του Θεού , αδελφέ, έχει αναπαυθεί επάνω σου!
Αν όμως είχε προσπάθεια στα λαχανικά θα φανερωνόταν αμέσως, με τη θλίψη και την ταραχή.

Και έλεγε ότι αν δούν οι δαίμονες ότι κάποιος υβρίσθηκε ή ατιμάσθηκε ή ζημιώθηκε ή έπαθε ο,τιδήποτε παρόμοιο και θλίβεται όχι γιατί έπαθε άδικα, αλλά γιατί δεν υπέμεινε με γενναιότητα, φοβούνται, γιατί ξέρουν ότι μπήκε στον δρόμο της αλήθειας και θέλει να βαδίσει κατά τις εντολές του Θεού.

Θυμήθηκε τότε τον άγιο Παχώμιο που ήθελε να μεγαλώσει το μοναστήρι και γι’ αυτό τον μάλωσε ο μεγαλύτερος αδελφός του λέγοντας:
-Πάψε να είσαι υπερήφανος!
Και ο άγιος Παχώμιος αν και είχε δεχθεί θεία αποκάλυψη γι’ αυτό το έργο, είπε μόνο:
-Παρακινήθηκα από την ιδέα ότι θα ήταν καλό.
Κυριάρχησε στη καρδιά του και δεν αντιμίλησε καθόλου. Την νύχτα κατέβηκε σ’ ένα μικρό υπόγειο και άρχισε να κλαίει και να προσεύχεται λέγοντας:
¨Ω Θεέ μου, το φρόνημα της σαρκός ακόμη ζει μέσα μου…Αλλοίμονο μου! μετά από τόση άσκηση και προετοιμασία της καρδιάς , πάλι αρπάζομαι από τον θυμό, έστω και για καλό. Ελέησέ με να μη χαθώ, Κύριε».
Μ’ αυτά τα λόγια προσευχόταν . έμεινε όλη τη νύχτα επαναλαμβάνοντας τα με κλάματα, ώσπου ξημέρωσε. Και ήταν τόσος ο ιδρώτας που έχυσε-γιατί ήταν καλοκαίρι και φλεγόταν ο τόπος- ώστε τα’ αχνάρια των ποδιών του λάσπωσαν.

Μιαν άλλη φορά είπε:
Αν κανείς φέρει στο νού του κάποιος που τον λύπησε ή τον ζημίωσε ή τον ντρόπιασε ή τον διέσυρε χωρίς λόγο ή του έκανε οποιοδήποτε άλλο κακό, και αρχίσει να πλέει λογισμούς εναντίον του , αυτός επιβουλεύεται την ίδιδα του τη ν ψυχή , όπως οι δαίμονες, και είναι αρκετός μόνος του για την καταστροφή του. Αλλά τι λέω «να πλέκει»; Αν δεν τον θυμάται σαν γιατρό και ευεργέτη , αδικεί τρομερά τον ευατό του! Γιατί λές ότι πάσχεις αυτός σε καθαρίζει και οφείλεις να τον θεωρείς σαν γιατρό σταλμένο από τον Χριστό. Αυτό καθ’ εαυτό άλλωστε το ότι πάσχεις είναι δείγμα αρρωστημένης ψυχής∙ αν δεν ήσουν άρρωστος δεν θα έπασχες∙ και χρωστάς χάρη στον αδελφό διότι μέσω αυτού έμαθες την πορεία της αρρώστειας σου. Οφείλεις επομένως να δέχεσαι όσα σου κάνει σαν θεραπευτικά φάρμακα σταλμένα από τον Ιησού.
Αν όμως , όχι μόνο δεν τον ευχαριστείς αλλά και λυπάσαι και τον κατηγορείς και πλέκεις λογισμούς εναντίον του , είναι σαν να λές στον Ιησού:
-Δεν θέλω να γιατρευτώ από σένα! Δεν θέλω τα φάρμακα σου Θέλω να σαπίσω στα τραύματά μου! Θέλω να γίνω υπήκοος των δαιμόνων!
Αυτή όμως η αντίδραση είναι όλεθρος και κόλαση αιώνια για την ψυχή. ενώ αντίθετα σωτηρία της είναι η τήρηση των εντολών του Χριστού , γιατί αυτές σαν όργανα καυτηριασμού και καθαρτικά την καθαρίζουν από τις κακίες. Όποιος επομένως θέλει
Και ποθεί να γιατρευτεί , είναι ανάγκη να υπομένει όσα επιβάλλει ο γιατρός. Άλλωστε ούτε ο άρρωστος ευχαριστείται όταν εγχειρείται ή καυτηριάζεται ή πίνει καθάρσιο∙ πείθει όμως τον εαυτό του ότι χωρίς αυτά είναι αδύνατο ν’ απαλλαγεί απο την ασθένεια., παραδίνεται λοιπόν στο γιατρό ξέροντας ότι με λίγη ταλαιπωρία θα γλυτώσει από πολλή αδιαθεσία και πολυχρόνια νόσο.
Καυτήρας του Ιησού είναι όποιος μας βλάπτει.

Αφαίρεσε τους πειρασμούς και τον πόλεμο των λογισμών και δεν γίνεται κάνεις άγιος. «Όποιος αποφεύγει ωφέλιμο πειρασμό, αποφεύγει την αιώνια ζωή», είπε κάποιος άγιος.
Ποιος προξένησε στους αγίους μάρτυρες εκείνα τα στεφάνια, αν όχι όσοι τους αδίκησαν; Ποιος έγινε αιτία να δωρηθεί στον άγιο Στέφανο τέτοια δόξα, αν όχι όσοι τον λιθοβόλησαν;

Πρέπει να καταλάβουμε ένα πράγμα∙ ότι κανένας δεν λέει τόσο την αλήθεια , όσο αυτοί που μας κατηγορούν. Γνωρίζει ο Κύριος, «ο ετάζων καρδίας και νεφρούς» (Ψαλμ. 7,10), ότι αν όλοι οι άνθρωποι επαινούν και μακαρίζουν όλες τις πράξεις μου, στην πραγματικότητα είναι άξιες ψόγου και «αισχύνης εμπτυσμάτων» ( Ησ. 1,6). Ενώ αν πουν , «αυτό κι αυτό το κακό έκανες», εγώ θα πω, «μα μήπως έκανα και κανένα καλό»; Γιατί κανένας δεν ψεύδεται τόσο όσο αυτοί που με επαινούν και με μακαρίζουν∙ και κανείς δεν αληθεύει τόσο, όσο εκείνοι που με ψέγουν και μ’εξευτελίζουν, καθώς προείπα. Και πάλι δεν λένε όλη την αλήθεια. Διότι αν μπορούσαν, ( δεν λέω το πέλαγος, αλλά) έστω και κάποιο μέρος των κακών μου να δούν, θ’ αποστρεφόταν τη ακαθαρσία , τον βόρβορο και την δυσωδία της ψυχής μου.
Αν γίνουν τα σώματα των ανθρώπων γλώσσες, για να μας λοιδωρούν , είμαι βέβαιος ότι και πάλι δεν θα μπορέσει να περιγράψει την ατιμία μας∙ διότι καθένας που μας κατηγορεί , λέει μόνο ένα μέρος∙ όλα είναι αδύνατον να τα ξέρει. Αν ο δίκαιος Ιώβ είπε, «είμαι γεμάτος ατιμία» (Ιώβ 10,15), - και το «γεμάτος», δεν επιδέχεται καμία προσθήκη – τι να πούμε εμείς που είμαστε πέλαγος όλων των κακών; Ο διάβολος μας ταπείνωσε σε κάθε είδος αμαρτήματος. Οφείλουμε ωστόσο να ευγνωμονούμε τον Θεό που έτσι ταπεινωθήκαμε. Όσοι ευγνωμονούν γιατί ταπεινώθηκαν συντρίβουν τον διάβολο, αφού , καθώς είπαν οι πατέρες, αν κατέβει η ταεπινωση στον άδη, ανεβάζεται στον ουρανό και αν υψωθεί η υπερηφάνεια στον ουρανό καταποντίζεται στον άδη.
Ποιος πορεί τάχα να πείσει τον ταπεινό να πλέξει λογισμούς εναντίον κάποιου ή να τον κατηγορήσει ή έστω ν’ανεχθεί μομφή κατά του πλησίον; Ό,τι πάθει ή ακούσει ο ταπεινός παίρνει αφορμή για να κατηγορήσει και να υβρίζει τον εαυτό του.
Και έφερε σαν παράδειγμα τον αββά Μωϋσή , όταν τον έδιωξαν οι κληρικοί από το ιερό βήμα λέγοντάς του:
-Πήγαινε έξω , αράπη!
Κι εκείνος άρχισε να τα βάζει με τον εαυτό του:
Ακάθαρτε μαύρε! Καλά σου έκαναν! Αφού δεν είσαι άνθρωπος τι θες και πας με τους ανθρώπους;

Πράγματι , πρόσθεσε ο αββάς Ζωσιμάς, όποιος ποθεί τη αληθινή ευθεία οδό , μαλώνει αυστηρά τον εαυτό του όταν ταράζεται , και τον ελέγχει αδιάκοπα: « Τι μαίνεσαι ψυχή μου; τι ταράζεσαι και αφρίζεις; Μ’ αυτόν τον τρόπο δείχνεις ότι νοσείς∙ αν δεν νοσούσες δεν θα πονούσες! Γιατί, αντί να μέμφεσαι τον εαυτό σου , τα βάζεις με τον αδελφό , που σου φανέρωσε την αρρώστεια σου; μάθε αληθινά και στην πράξη τις εντολές του Χριστού, «ο οποίος όταν υβριζόταν δεν ύβριζε, και όταν έπασχε δεν απειλούσε» (Α΄ Πέτρ.2,22). Άκουσε Τον να λέει και εμπράκτως να το δείχνει: « έδωσα τη ΄ραχη μου σε μαστίγωμα, τις σιαγόνες σε ραπίσματα, το πρόσωπό μου δεν το απέστρεψα από την εντροπή των εμπτυσμάτων « (Ησ. 1,6). Και σύ , άθλια ψυχή, για μία ύβρη και προσβολή, παραδίνεσαι στο πλέξιμο χίλιων δυο λογισμών κι έτσι επιβουλεύεσαι τον ίδιο τον εαυτό σου , όπως οι δαίμονες. Τον σταυρό του Χριστού τον βλέπουμε∙ τα πάθη Του που πέρασε για μας τα διαβάζουμε κάθε μέρα∙ και όμως δεν ανεχόμαστε καμμία προσβολή …Πάει , ξεφύγαμε από τον ίδιο δρόμο».

Κάποτε τον ρώτησαν:
-Πως μπορεί κανείς όταν τον κακολογούν και τον εξευτελίζουν να μη θυμώνει;
Και αποκρίθηκε:
-Όποιος θεωρεί τον εαυτό του τιποτένιο, δεν ταράζεται, καθως είπε και ο αββάς Ποιμήν: «Εάν εξευτελίσεις τον εαυτό σου , θα βρείς ανάπαυση».

Ένας από τους αδελφούς που έμειναν μαζί μου και πήραν από μένα το μοναχικό σχήμα, μου λέει μια μέρα:
-Αββά μου, σε αγαπώ πολύ.
-Δεν βρήκα ακόμη κάποιον που να μ’ αγαπάει όπως τον αγαπώ εγώ, του απάντησα. Να, τώρα λές εσύ «σ’ αγαπώ»∙ το πιστεύω∙ αν όμως γίνει κάτι που δεν σ’ αρέσει δεν θα μείνεις ο ίδιος. Ενώ εγώ ό,τι κι αν πάθω από σένα δεν μπορώ ν’ απομακρυνθώ από την αγάπη σου.

Δεν πέρασε πολύς καιρός και δεν ξέρω τι του συνέβη∙ άρχισε να λέει πολλά εναντίον μου, ακόμη και αισχρά λόγια. τα μάθαινα όλα κι έλεγα στον εαυτό μου:
«Είναι καυτήρας του Ιησού , που στάλθηκε για να γιατρέψει την κενόδοξη ψυχή μου. από κάτι τέτοιους μπορεί κανείς να βγεί κερδισμένος αν βρίσκεται σε πνευματική εγρήγορση , όπως από εκείνους που τον επαινούν ζημιώνεται. Αυτός είναι αληθινός ευεργέτης μου»!
Έλεγα μάλιστα στους αγγελιοφόρους:
-Μόνο τα φανερά μου κακά ξέρει κι αυτά όχι όλα, αλλά ένα μικρό μέρος. Τα κρυφά όμως είναι αναρίθμητα.
Μετά από καιρό με συναντάει στην Καισάρεια. Έρχεται κατά τη συνήθεια του, με αγκαλιάζει και με καταφιλάει κι εγώ εκείνον σάν να μη συνέβη τίποτε. (Διότι κι ενώ έλεγε όλα αυτά, όταν με συναντούσε με αγκάλιαζε μ’ εγκαρδιότητα κι εγώ δεν του έδειχνα καμμίαν επιφυλακτικότητα ούτε το παραμικρό σημάδι , αν και τα μάθαινα όλα).
Αυτή τη φορά λοιπόν πέφτει στα πόδια μου και μου λέει:
-Συγχώρεσέ με, αββά μου, για τ’ όνομα του Κυρίου, διότι πολλά και φοβερά είπα εις βάρος σου.
Κι εγώ καταφιλώντας τον του απάντησα χαριεντιζόμενος:
-Θυμάται η θεοφιλία σου , πάτερ, τον λόγο που μου είπες κάποτε; Ας πληροφορηθεί λοιπόν η καρδιά σου ότι τίποτε δεν αγνοώ από όσα έχεις πει, αλλά όλα τα έμαθα και που και σε ποιους τα είπες. Δεν είπα όμως ποτέ ότι δεν είναι έτσι , ούτε με έπεισε κανείς να πω κάτι εις βάρος σου. Δεν παρέλειπα ποτέ να σε μνημονεύω στις προσευχές μου και θα σου φέρω ένα τεκμήριο αγάπης: Κάποτε πόνεσε πολύ το μάτι μου∙ τότε σ’έφερα στο νού μου και σταυρόνοντας το είπα: «Κύριε , Ιησού Χριστέ, με τις ευχές του αδελφού , θεράπευσε με». Και αμέσως γιατρεύτηκα!

Θυμήθηκε τότε ο μακάριος κάποιον αββά πραότατο, που για τη μεγάλη του αρετή και τα θαυμαστά σημεία που επιτελούσε, όλη η χώρα τον τιμούσε σάν άγγελο Θεού:
Μια μέρα πήγε κάποιος παρακινημένος από τον πονηρό και τον έβρισε βαρειά μπροστά σε όλους. Ο γέροντας στεκόταν προσέχοντας τον μέσα στο στόμα και λέγοντας:
-Χάρη Θεού στο στόμα σου αδελφέ.
-Ναι, φαύλε, γεροφαγά!...συνέχιζε μανιασμένος εκείνος. Αυτά τα λές για να φανείς στους άλλους πράος.
-Πράγματι, αδελφέ μου, παραδέχτηκε ο γέροντας, αυτό που λές είναι αληθινό.
Μετά το επεισόδιο τον ρώτησε κάποιος:
-Δεν ταράχτηκες καθόλου καλόγερε;
-Όχι! αποκρίθηκε. Αλλά ένιωθα σαν να σκέπαζε την ψυχή μου ο Θεός.

Όταν ήμουν σ’ ένα μοναστήρι της Τύρου – πριν βγώ στην έρημο- μας επισκέφθηκε ένας ενάρετος γέροντας την ώρα που διαβάζαμε τα «Αποφθέγματα των αγίων Γερόντων»
Διαβάζοντας φθάσαμε στον ασκητή εκείνο προς τον οποίο πήγαν οι λησταί και του είπαν:
-Θέλουμε όλα όσα έχεις στο κελλί σου.
Κι εκείνος απαντούσε:
-Όσα σας φαίνονται καλά, παιδιά μου , πάρτε τα.
Τα πήραν λοιπόν όλα και έφυγαν. Άφησαν μόνο ένα σκαλιστήρι. Το παίρνει αμέσως ο γέροντας και τρέψει πίσω τους φωνάζοντας:
-Παιδιά , πάρτε αυτό που ξεχάσατε.
Οι λησταί τότε, θαυμάζοντας την ανεξικακία του, τα επέστρεψαν όλα στο κελλί τους και μετανοημένοι είπαν μεταξύ τους:
-Πραγματικά ο άνθρωπος αυτός είναι του Θεού…
Μόλις λοιπόν το διαβάσαμε αυτό , μου λέει ο επισκέπτης μας γέροντας:
-Ξέρεις, αββά μου, αυτό το περιστατικό πολύ με ωφέλησε.
-Πως , πάτερ, τον ρώτησα εγώ.
Και μου διηγήθηκε:
-Κάποτε που έμενα στα μέρη του Ιορδάνη, το διάβασα, θαύμασα τον γέροντα κι έλεγα:
«Κύριε, Συ που με αξίωσες να έλθω στο σχήμα των αγίων αυτών γερόντων, αξίωσέ με ν’ ακολουθήσω και τα ίχνη τους».
Καθώς λοιπόν είχα τούτο τον πόθο, μετά δυο μέρες φθάνουν λησταί. Μόλις χτύπησαν την πόρτα και κατάλαβα ότι ήταν λησταί, είπα: «Δόξα τω Θεώ, τώρα είναι καιρός να δείξω τον καρπό του πόθου μου». άνοιξα και τους δέχθηκα με ιλαρόηττα. Άναψα ένα λυχνάρι και άρχισα να τους δείχνω τα πράγματα λέγοντας.
-Μην ανησυχείτε. Πιστεύω ότι με τη χάρη του Κυρίου δεν θα σας κρύψω τίποτε.
-Έχεις χρυσάφι; Με ρωτούν.
-Ναι, έχω τρία νομίσματα.
Και άνοιξα μπροστά του ένα κουτί. Τα πήραν κι έφυγαν με ειρήνη.
Τότε εγώ-συνεχίζει ο αββάς Ζωσιμάς- αστειευόμενος του είπα:
-Γύρισαν , όπως και στον γέροντα;
Μου απαντάει αμέσως:
-Ο Θεός να μην το δώσει, γιατί εγώ δεν ήθελα να επιστρέψουν.

Ο μακάριος Σέργιος μου διηγήθηκε τα εξής:
Βαδίζαμε κάποτε μ’ έναν άγιο γέροντα και χάσαμε τον δρόμο. Χωρίς να ξέρουμε που πάμε, βρεθήκαμε σ’ ένα σπαρμένο χωράφι και πατήσαμε κατά λάθος λίγα σπαρτά. Μόλις μας αντιλήφθηκε ο γεωργός, οργίσθηκε πολύ κι άρχισε να μας βρίζει:
-Μοναχοί είστε σείς; Αν φοβόσασταν τον Θεό, δεν θα το κάνατε αυτό!
Τότε μας λέει ο άγιος:
-Για το όνομα του Κυρίου, μη μιλήσει κανείς.
Και είπε στον γεωργό με πραότητα:
-Καλά λές παιδί μου! Αν είχαμε φόβο Θεού, δεν θα το κάναμε.
Εκείνος όμως συνέχισε να βρίζει αγριεμένος.
Ο γέροντας πάλι παραδέχθηκε:
-Έχεις δίκιο∙ αν είμαστε πραγματικοί μοναχοί , δεν θα σου κάναμε τέτοια ζημιά! Αλλά, για τον Κύριο, συγχώρησε μας, σε παρακαλούμε, που αμαρτήσαμε.
Έκπληκτος τότε πια εκείνος ρίχνεται στα πόδια του γέροντα λέγοντας:
-Συγχώρεσέ με συ , αββά, για τον Κύριο, και πάρε με μαζί σου.
Και ο μακάριος Σέργιος με βεβαίωσε:
-Π{πραγματικά μας ακολούθησε κι έλαβε το μοναχικό σχήμα.
Και τονίζει ο αββάς Ζωσιμάς:
Να τι κατόρθωσε μετά τον Θεό η πραότητας και η ειλικρινής ομολογία του αγίου: Να σώσει ψυχή πλασμένη «κατ’ εικόνα» Θεού , που την προτιμάει ο Κύριος περισσότερο από μύριους κόσμους με όλα τα αγαθά τους!

Μου διηγήθηκε ένας αγαπητός αδελφός τα ακόλουθα
Είχαμε πολλή αγάπη με κάποιο διάκο της λαύρας του αβά Γερασίμου στον Ιορδάνη. Κάποτε όμως, χωρίς να ξέρω για ποιο λόγο, άρχισε να μου φέρεται ψυχρά. Τον ρώτησα να μάθω την αιτία και μου είπε∙ «Αυτό κι αυτό έκανες». Εγώ τον βεβαίωνα ότι δεν συνέβη τίποτε τέτοιο, μα εκείνος μου απάντησε:
-Συγχώρησέ με, αλλά δεν πείθομαι ότι είσαι έτσι που τα λές.
Γυρίζοντας στο κελλί μου άρχισα να ερευνώ τη συνείδησή μου, αν είχα κάνει κάτι τέτοιο, αλλά δεν εύρισκα.
Η ψυχρότητα όμως με τον διάκο συνεχιζόταν. Τότε θυμήθηκα τα λόγια των αγίων Πατέρων και στρέφοντας λίγο τον λογισμό μου λέω στον εαυτό μου:
«Ο διάκονος με αγαπάει γνήσια και γι’ αυτό πήρε το θάρος να μου φανερώσει ό,τι είχε η καρδιά του για μένα, ώστε να μην το ξανακάνω. Αλλά εσύ αθλία ψυχή λές: «δεν το έκανα αυτό». μύρια κακά έχεις διαπράξει και τα έχεις λησμονήσει. Που είπαν όσα έκανες χθες ή πριν δέκα μέρες; Τα θυμάσαι; Κι αυτό λοιπόν το έκανες, όπως κι εκείνα, και το ξέχασες, όπως κι εκείνα»
Με τέτοιο λογισμό σηκώθηκα και πήγα να του βάλω ματάνοια. Χτύπησα την πόρτα. Μόλις όμως άνοιξε , μου έβαλε πρώτος εκείνος μετάνοια λέγοντας:
-Συγχώρησέ με, αδελφέ, γιατί με εξαπάτησαν οι δαίμονες και σε υποψιάσθηκα άδικα για κείνη την περίπτωση. Με πληροφόρησε όμως ο Θεός ότι πραγματικά εσύ ήσουν αθώος.
Και δεν με άφησε να του πω τίποτε, επιμένοντας ότι δεν υπάρχει πια λόγος.

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ
2003

Ένας αδελφός που έτυχε να αδικηθεί από κάποιον άλλο επήγε στον Αββά Σισώη και του εξωμολογήθη∙
-Πάτερ, ο τάδε αδελφός με αδίκησε κι’ ο λογισμός μου με βασανίζει να τον εκδικηθώ.
-Όχι τέκνον μου , άρχισε να τον συμβουλεύει ο Όσιος. Άφησε την εκδίκηση στα χέρια του Θεού.
- Δεν θα ησυχάσω, αν δεν τον κάνω να πονέση, όπως πόνεσα κι’ εγώ, εξακολούθησε να λέγη συνεπαρμένος από το πάθος του ο νέος.
Αφού δεν έπαιρνε από λόγια , ο Όσιος τον φώναξε να κάνουν προσευχή μαζί, για να τον φωτίση ο Θεός να καταλάβη ποιο ήτο το ψυχικό του συμφέρον. Εγονάτισαν ο ένας δίπλα σστον άλλον και ο Αββάς Σισώης, σηκώνοντας τα χέρια προς τον ουρανό, είπε αυτή την προσευχή∙
-Κύριε και Θεέ μας, εμείς τα παιδία σου σου δηλώνουμε σήμερα με τας πράξεις μας, ότι δεν έχομε πια ανάγκη να έχης Συ την φροντίδα μας, γιατί εμάθαμε μόνοι να φροντίζουμε για τον εαυτό μας και αυτοπροσωπως να εκδικούμεθα για λογαριασμό μας.
Ταράχτηκε ο αδελφός ακούγοντας τα λόγια της προσευχής , έστω και αν ήσαν απολύτως σύμφωνα με την ψυχική του κατάσταση.
-Συγχώρεσέ με, Πάτερ, είπε μετανοημένος στον Άγιο Γέροντα. Δεν επιθυμώ πια να εκδικηθώ τον αδελφό μου.

Κάποιος Χριστιανός πήγε να συμβουλευθή τον Αββά Σιλουνανό.
-Έχω ένα θανάσιμο εχθρό, Πάτερ, του εξωμολογήθηκε. Τα κακά που μου έχει προξενήσει αυτός ο άνθρωπος είναι αναρίθμητα. Πρό καιρού κέρδισε με απάτη ένα μεγάλο κομμάτι από το χωράφι μου. Με συκοφαντεί, όπου βραθή, κακολογεί κι’ εμένα και την οικογένειά μου. μου έχει κάνει το βίο αβίωτο. Τώρα τελευταία μάλιστα επιβουλεύεται και την ζωή μου. Πρίν λίγες ημέρες έμαθα πως αποπειράθηκε να με δηλητηριάση. Δεν παίνει άλλο λοιπόν. Είμαι αποφασισμένος να τον παραδώσω στη δικαιοσύνη.
- Κάνε όπως θέλεις, του είπε με αδιαφορία ο Αββάς Σιλουανός.
-Δεν νομίζεις, Πάτερ, πως όταν τιμωρηθή και μάλιστα αυστηρά, όπως του πρέπει , θα σωθή η ψυχή του; ρώτησε ο άνθρωπος, που τώρα άρχισε να ενδιαφέρεται και για την ψυχική ωφέλεια του εχθρού του.
-Κάνε όπως σε αναπαύει, εξακολούθησε να λέγη με το ίδιο ύφος ο Όσιος.
_Πηγαίνω, λοιπόν , στο δικαστή κατ’ ευθείαν, είπε ο χριστιανός κι’ εσήκωθηκε να φύγη.
-Μη βιάζεσαι τόσο, του είπε με ηρεμία ο Όσιος. Ας προσευχηθούμε πρώτα να κατευοδώση ο Θεός την πράξη σου.
Άρχισε το «Πάτερ ημών»
« Και μη αφίης ημίν τα οφειλήματα ημών, ως ουδέ ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών», ακούστηκε να λέγη μεγαλοφώνως ο Όσιος, σαν έφτασε σ’ αυτόν τον στίχο.
-Λάθος, Αββά , δε λέγει έτσι έτσι η Κυριακή Προσευχή, έσπευσε να διορθώση ο χριστιανός.
-Έτσι όμως είναι, απεκρίθη μ’ όλη του την απάθεια Γέρων. Αφού αποφάσισες να παραδόσεις τον αδελφό σου στο δικαστή , ο Σιλουανός δεν κάνει άλλη προσευχή για σένα.

Ένας από τους Γέροντες είδε μια μέρα δύο αδελφούς να μεταφέρουν ένα λείψανο.
-Τους νεκρούς βαστάζετε; τους φώναξε. Δεν πηγαίνετε να βαστάζετε τους ζωντανούς;

ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ
ΘΕΟΔΩΡΑΣ ΧΑΜΠΑΚΗ
ΗΓΟΥΜΕΝΗ Ι. ΜΟΝΗΣ ΟΣΙΟΥ ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ

Ένας κυνηγός, βλέποντας τον «πατριάρχη της ερήμου» Μ. Αντώνιο (251-356) ν’ αστειεύεται με τους υποτακτικούς του, σκανδαλίσθηκε. Θέλοντας ο όσιος να τον διδάξει ότι μερικές φορές η διάκριση επιβάλει κάποια συγκατάβαση στην πολλή αυστηρότητα, του είπε:

-Τέντωσε το τόξο σου.

Ο κυνηγός υπάκουσε. Ο όσιος του είπε πάλι:

-Τέντωσέ το περισσότερο.

Ο κυνηγός το τέντωσε περισσότερο, οπότε ο όσιος του είπε ξανά:

-Τέντωσέ το ακόμα πιο πολύ.

Ο κυνηγός διαμαρτυρήθηκε:

-Αν το τεντώσω περισσότερο, θα σπάσει.

-Το ίδιο θα συμβεί, αποκρίθηκε ο όσιος, και με τους αδελφούς, εάν αγωνίζονται συνεχώς σκληρά, χωρίς καμιά ανάπαυση και αναψυχή.

Μια ύαινα που είχε ένα τυφλό νεογνό, το πήρε με το στόμα της και το έφερε στον όσιο Μακάριο τον Αλεξανδρέα. Έσπρωξε το πορτάκι της αυλής του με το κεφάλι της ,μπήκε μέσα κι έριξε το νεογνό της στα πόδια του.

Ο όσιος Μακάριος το σήκωσε , διαπίστωσε ότι ήταν τυφλό και, αφού έφτυσε στα μάτι του, προσευχήθηκε. Αμέσως τότε το νεογνό άνοιξε τα μάτια του. Η μητέρα του το θήλασε και έφυγαν.
Την επόμενη η ύαινα έφερε στον όσιο Μακάριο ένα δέμα μεγάλου προβάτου. Ο άγιος το κοίταξε και της είπε:
-Που το βρήκες αυτό; Ασφαλώς έφαγες κάποιο πρόβατο. Αφού λοιπόν προέρχεται από αδικία , εγώ δεν το δέχομαι από σένα.
Η ύαινα τότε κατέβασε το κεφάλι , γονάτισε και άφησε το δέμα στα πόδια του αγίου. Εκείνος της είπε:
-Σου λέω ότι δεν το δέχομαι, εκτός εάν μου ορκιστείς ότι δεν θα ξαναλυπήσεις τους φτωχούς τρώγοντας τα πρόβατά τους.
Εκείνη και σ’ αυτό κούνησε το κεφάλι, σαν να συμφωνούσε με τον όσιο Μακάριο. Τότε δέχθηκε το δέρμα που του πρόσφερε η ύαινα.
(Λαυσαϊκή ιστορία)

Στο βίο του οσίου Σάββα του Ηγιασμένου υπάρχει ένα αξιόλογο ανέκδοτο, που δείχνει με πόση σοφή μέθοδο ενέπνεε στους μοναχούς του ο Άγιος το πνεύμα της οικονομίας και της νοικοκυροσύνης.

Στο ξενοδοχείο της Λαύρας διακονούσε ο μοναχός Ιάκωβος. Ο μοναχός αυτός μαγείρεψε κάποτε μεγάλη ποσότητα φάβας και όση του περίσσευσε την πέταξε από το παράθυρο στον χείμαρρο. Ο άγιος από τον πύργο απέναντι το πήρε είδηση. Και αργότερα χωρίς να γίνει αντιληπτός πήγε και την μάζεψε.

Μετά από λίγες ημέρες παρέθεσε γεύμα στον Ιάκωβο. Όταν τελείωσε, του λέει:
-Συγχώρεσέ με, αδελφέ, γιατί δεν σε ευχαρίστησα με το μαγείρεμά μου.
-Αντίθετα, άγιε πάτερ, πολύ με ευχαρίστησες. Σου ομολογώ ότι έχω πολλά χρόνια να δοκιμάσω τόσο νόστιμο και καλομαγειρεμένο φαγητο.
-Ώστε σου άρεσε! Ξέρεις όμως ποια φάβα ήταν αυτή;
-Ποια;
-Εκείνη που πέταξες προ ημερών στον χείμαρρο!
Σ’ αυτά τα τελευταία λόγια ο μοναχός ένιωσε πολύ άσχημα. Με σκυμμένο το κεφάλι , ντροπιασμένος, αμίλητος σκεπτόταν το μάθημά που του έδωσε ο Άγιος. Και με όσα εν συνεχεία άκουσε, κατάλαβε ότι τα πράγματα της Μονής, είτε τρόφιμα είναι, είτε οτιδήποτε άλλο, πρέπει να τα διαχειρίζεται με πολλή φειδώ και οικονομία.

Ιστολόγιο Τάλαντο

Σελίδες

Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2009

Αγιορείτου Μοναχού: Αδειαλείπτως προσεύχεσθε

Περί αρχιληστού μετανοήσαντος.

Περί πορνείας και ελεημοσύνης

"Το πάθος της βλασφημίας"

Η ιδιόχειρη διαθήκη του πατρός Παϊσίου του Αγιορείτου

Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου 2009

Αββά Ζωσιμά: Όταν σε αδικούν

Ανεξικακία

Ο Μ. Αντώνιος και ο κυνηγός

Ο όσιος Μακάριος και η ύαινα

Η πεταμένη φάβα

Παρασκευή 21 Αυγούστου 2009

ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΜΟΥ ΕΔΕΙΞΕΝ Ο ΘΕΟΣ ΤΗΝ ΚΑΚΙΑΝ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ

Λίστα ιστολογίων

Διαδικτυακές Αναρτήσεις

Το Ιστολόγιο Τάλαντο εφαρμογή στο κινητό τηλεφώνο

Δημοφιλείς αναρτήσεις εβδομάδας

Αρχειοθήκη ιστολογίου

Ηλεκτρονικό Τ@χυδρομείο:

Αγαπημένα Θέματα

Αναγνώστες