Ο μανδύας της Συγχωρητικότητας

«Ο άγιος Κωνσταντίνος ο Μέγας, ο πρώτος Χριστιανός Αυτοκράτορ, μετά την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο, στη Νίκαια (325), προσκάλεσε όλους τους Πατέρες της Συνόδου (318) στην Κωνσταντινούπολη. Έτσι, του δόθηκε η ευκαιρία να επικοινωνήσει προσωπικά με όλους τους Επισκόπους της Εκκλησίας. Τους παρέθεσε επίσημο γεύμα και τους πρόσφερε αναμνηστικά δώρα. Με ένα προσωπικό τρόπο, τίμησε ιδιαίτερα τους ομολογητάς Επισκόπους, ασπαζόμενος τα ίχνη του Μαρτυρίου τους. Του αγίου Παφνουτίου , ασπάσθηκε τα τυφλωμένα μάτια και των άλλων Ομολογητών, τις πληγές και τα διαστρεβλωμένα μέλη του σώματός τους.

Στη συνάντηση αυτή, του υπεβλήθησαν και μερικές γραπτές καταγγελίες ορισμένων Επισκόπων. Τις αναφορές αυτές, ούτε  τις διάβασε ο Βασιλεύς ούτε διέταξε ανακρίσεις, αλλά μπροστά σε όλους τους Επισκόπους τις έκαψε λέγοντας: Εάν και με τα μάτια μου ακόμη έβλεπα κάποιον αρχιερέα να αμαρτάνει, θα τον σκέπαζα οπωσδήποτε με τον αυτοκρατορικό μου μανδύα» ! ( Συναξάρι 21 Μαΐου ).

Ο άγιος Κωνσταντίνος εγκαινίασε την τιμητική προσκύνηση των αγίων εικόνων. Ασπαζόμενος τις πληγές των Ομολογητών Πατέρων, καθιέρωσε την τιμητική προσκύνηση των εικονιζομένων Αγίων. Εάν οι Άγιοι ζούσαν ανάμεσά μας, θα θεωρούσαμε  πολύ φυσικό να ασπασθούμε τα ίχνη των μαρτυρίων τους. Η προσκύνηση και ο ασπασμός των ιερών εικόνων που καθιέρωσε πρώτος ο άγιος Κωνσταντίνος είναι απόδοση τιμής προς τα τίμια εκείνα μέλη της Εκκλησίας που αγωνίσθηκαν, τραυματίστηκαν, ακρωτηριάστηκαν και τελικά πέθαναν για την πίστη του Χριστού. Όταν ασπαζόμαστε τις ιερές εικόνες του Χριστού και των Αγίων αποδίδομε την οφειλόμενη τιμή στα μαρτύρια και το αίμα τους.

Ο Μ. Κωνσταντίνος καθιέρωσε και τον τρόπο, με τον οποίο πρέπει να αντιμετωπίζονται οι αμαρτάνοντες αρχιερείς. Ο αρχιερεύς και όταν αμαρτάνει δεν παύει να είναι αρχιερεύς. Ο πρώτος χριστιανός Βασιλεύς, καθιέρωσε να αντιμετωπίζονται οι περιπτώσεις αυτές, με τον τρόπο που οι δύο υιοί αντιμετώπισαν την γύμνωση του πατέρα τους Νώε  ( Γεν. θ΄  23). Αυτό σημαίνει , ότι τα προσωπικά αμαρτήματα των αρχιερέων δεν πρέπει να δημοσιεύονται. Όπως για κάθε αμαρτωλό, έτσι και για τον κάθε Αρχιερέα, πρέπει να παρέχεται χρόνος μετανοίας.

Η μόνη περίπτωση άμεσης κάθαρσης προσωπικών αμαρτημάτων Αρχιερέων είναι όταν τα αμαρτήματα αυτά προκαλούν πλέον δημόσιο σκάνδαλο ( πρβ. Α΄ Τιμ. γ΄7). Τότε δεν μπορεί να συνεχίσει ο Αρχιερεύς την επισκοπική του διακονία. Είναι η μόνη περίπτωση που ένας Αρχιερεύς πρέπει να οδηγείται στην μονή της μετανοίας του.

Από το βιβλίο: «+ Μητροπολίτου Αχελώου
ΕΥΘΥΜΙΟΥ (Κ. ΣΤΥΛΙΟΥ)
ΟΙ ΑΕΤΟΙ
Ορθόδοξο Θεολογικό Αγιολόγιο»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΤΕΓΗ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ