Ένας, κατά τα άλλα άγιος, είναι οπωσδήποτε και σοφός;
Όχι, γιατί η σοφία δε συμβαδίζει αναγκαστικά με την
αγιότητα. Πολλοί άγιοι ήταν άγιοι, αλλά δεν είχαν
τη σοφία που είχαν άλλοι άγιοι. Στις Οικουμενικές
Συνόδους όλοι ήταν άγιοι αλλά δεν είχαν όλοι τη σοφία
που είχαν λίγοι από αυτούς, για να μη αναφερθούν
παραδείγματα που άλλωστε είναι γνωστά. Η αγιότητα
αναφέρεται σε όλη την ανθρώπινη φύση ενώ η σοφία
μόνο στο νου. Ο νους έχει σοφία και όχι το πόδι. Τα
μέλη του σώματος είναι πολλά η κεφαλή όμως είναι
μία. Κεφαλή του σώματος είναι ο Χριστός και οι πιστοί
είναι τα μέλη. Τα μέλη είναι άγια χωρίς όμως σοφία,
γιατί την έχει η κεφαλή που είναι μόνο Μία. Επειδή
όμως η κεφαλή ανήκει στα μέλη και έχει σύνδεσμο μ’
αυτά, είναι δυνατό, «...κατά το μέτρον της δωρεάς του
Χριστού» (Εφ. δ ́,7), ένα μέλος ή γενικότερα τα μέλη
να έχουν, εκτός από την αγιότητα και σοφία σε κάποιο
βαθμό. Αυτό είναι δυνατό, γιατί τα μέλη έχουν και
αυτά νουν που είναι δέκτης της σοφίας. Όμως και στην
περίπτωση αυτή τα μέλη δεν οικειοποιούνται τη σοφία
αυτή, αλλά δια στόματος του Παύλου λένε, «ημείς
δε νουν Χριστού έχομεν» (Α ́ Κορ. β ́,16). Έτσι είναι
φρόνιμο και σοφό να μη λέει κανείς ότι είναι σοφός,
αλλά να λέει ότι όλα τα γνωρίζει ο Χριστός. Όταν
κανείς έχει το Χριστό, έχει και τη σοφία και μάλιστα
κηρύττει «Χριστόν Θεού δύναμιν και Θεού σοφίαν»
(Α ́ Κορ. α ́,24).
Ύστερα από αυτά γίνεται περισσότερο κατανοητό ότι
η σοφία του Θεού δε δεσμεύεται ώστε να συμβαδίζει
με την αγιότητα και μάλιστα να την προϋποθέτει
οπωσδήποτε.
Ιωάννης Χ. Δήμος πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου