Η μνήμη του εορτάζεται στις 19 Ιουνίου
Αγιώτατε Απόστολε, Άγιε Ιούδα Θαδδαίε, πιστέ υπηρέτη και φίλε του Ιησού, η Ορθοδοξία, σ’ όλον τον κόσμο σε τιμά και σε επικαλείτε ως Προστάτη των απελπισμένων υποθέσεων, αυτών για τις οποίες έχει χαθεί κάθε ελπίδα.
Προσευχήσου για μένα. Είμαι τόσο απελπισμένος/η και μόνος/η. Σε ικετεύω κάνε χρήση αυτής της ιδιαίτερης Χάρης που σου έχει δοθεί, να φέρνεις ορατή και γρήγορη βοήθεια όπου δεν υπάρχει καμμία σχεδόν ελπίδα βοηθείας. Βοήθησέ με τούτη την ώρα της ανάγκης, για να μπορέσω να λάβω την παρηγοριά και την βοήθεια της Αγίας Τριάδος, σ’ όλες μου τις ανάγκες, δοκιμασίες, και βάσανα – (εδώ εκφράζετε το αίτημά σας) – και να μπορώ να υμνώ τον Χριστό μαζί με σένα και με όλους τους Ορθόδοξους Χριστιανούς.
Υπόσχομαι, ω ευλογημένε Άγιε Ιούδα Θαδδαίε, να ενθυμούμαι πάντοτε αυτή τη μεγάλη Χάρη. Να σε τιμώ πάντοτε, ιδιαίτερα ως τον πιο δυνατό προστάτη μου, και μ’ ευγνωμοσύνη να ενθαρρύνω την ευλάβεια προς εσένα, ΑΜΗΝ.
Είθε το όνομα της Αγίας Τριαάδος να λατρεύεται και να υμνείται απ’ όλους τους Ορθόδοξους Χριστιανούς, στους αιώνες των αιώνων, ΑΜΗΝ.
Είθε το όνομα του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, να υμνείται και να δοξάζεται τώρα και παντοτεινά, ΑΜΗΝ.
‘Αγιε Ιούδα Θαδδαίε δεήσου για μας και άκουσε τις προσευχές μας, ΑΜΗΝ.
Ας είναι ευλογημένο το όνομα του Ιησού Χριστού. Ας είναι ευλογημένο το όνομα της Υπεραγίας και Αειπαρθένου Μαρίας. Ας είναι ευλογημένος ο Άγιος Ιούδας ο Θαδδαίος.
Σ’ όλο τον κόσμο και σ’ όλους τους αιώνες, ΑΜΗΝ.
Πάτερ Ημών ……
Χαίρε Μαρία Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά Σου.
Ευλογημένη συ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου, ο Ιησούς.
Υπεραγία Θεοτόκε πρέσβευε υπέρ ημών των αμαρτωλών νυν και αεί και την ώρα του θανάτου ημών, ΑΜΗΝ.
++++++++++++++++++++++++++++++++++
Π Ρ Ο Σ Ε Υ Χ Η Ε Ν Ν Ε Α Η Μ Ε Ρ Ο Υ
Αυτή η προσευχή λέγεται όταν συναντάμε προβλήματα ή όταν δεν φαίνεται να υπάρχει βοήθεια και έχουμε σχεδόν απελπιστεί.
Οι προσευχές του εννεαημέρου πρέπει να απαγγέλονται εξ (6) φορές την ημέρα, επί εννέα (9) συνεχείς ημέρες. Οι προσευχές εισακούγονται την εννάτη και πριν και ποτέ μέχρι τώρα δεν απέτυχαν. Θα λάβετε τη Χάρη που ζητάτε, όσο απραγματοποίητη κι αν φαίνεται.
(Διαδώστε την ευλάβεια στον Άγιο Ιούδα τον Θαδδαίο).
Ο Άγιος Απόστολος Ιούδας έχει γράψει μία Επιστολή η οποία ευρίσκεται στην Καινή Διαθήκη, πριν από την Αποκάλυψη του Ιωάννου. Την διαδίδετε και αυτή με την παρούσα Ευλογία.
Αντιγραφή απο το www.pigizois.net
Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2009
Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2009
ΒΑΠΤΙΣΗ ΚΑΙ ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΙ
Για την Εκκλησία μας μέσω του βαπτίσματος ο άνθρωπος γίνεται χριστιανός,μέλος της Εκκλησίας του Χριστού.Στην κολυμβήθρα ο νεοφώτιστος απαλλάσεται από το προπατορικό αμάρτημα και δέχεται τη ζωή και το φως του Χριστού.Πριν το βάπτισμα ο ανάδοχος του μωρού αποκηρύσσει τον σατανά στραμμένος προς τη δύση,που συμβολίζει το βασίλειο του σκότους,ενώ απαγγέλλει το Σύμβολο της Πίστεως στραμμένος προς την ανατολή που συμβολίζει τον Χριστό,το αληθινό φως.
Ο ΑΝΑΔΟΧΟΣ
Είναι ο εγγυητής απέναντι στην Εκκλησία,που αναπληρώνει την έλλειψη βούλησης του νηπίου και ομολογεί ορθόδοξη πίστη εξ ονόματός του.Αναλαμβάνει την υποχρέωση να διδάξει μαζί με τους γονείς του,μόλις έρθει σε κατάλληλο ηλικία το περιεχόμενο της πίστεώς μας.Είναι πρόσωπο του αναδόχου είναι ιερό,συνάπτει δεσμούς πνευματικής συγγενείας,μαζί με την μητέρα του μωρού έχει ευθύνη σύμφωνα με τους Ιερού Κανόνες.
ΤΟ ΝΕΡΟ
Είναι βασικό στοιχείο του βαπτίσματος που συμβολίζει την αγνότητα και είναι πηγή ζωής που εξαγνύζει το παιδί και το προετοιμάζει για τη νέα του ζωή ως χριστιανού.Η τριπλή βύθιση του μωρού στο όνομα της Αγίας Τριάδας δηλώνει τη ταφή και την τριήμερο Ανάσταση του Χριστού,συμμετοχή του στο θάνατο και την Ανάσταση του Χριστού.
Η ΛΑΜΠΑΔΑ
Αποτελεί σύμβολο φωτισμού του Χριστού που δέχεται το μωρό,για να το καθοδηγεί στη ζωή του.Είναι η λαμπάδα της πίστης στη χριστιανική αλήθεια,για να δίνει η ζωή του φως στους γύρω του.
Ο ΣΤΑΥΡΟΣ
Ο βαφτιστικός σταυρός είναι το σύμβολο και η σφραγίδα της χριστιανικής πίστης και της σταυροαναστάσιμης ένταξής μας στο σώμα του Χριστού και στη Χριστιανική ζωή
ΤΟ ΛΑΔΙ
Κατά τη διάρκεια του βαπτίσματος ο νονός βάζει λαδάκι στο σώμα του μωρού.
Το λάδι συμβολίζει τη χάρη του Θεού και έχει αγιασθεί για να είναι σύμβολο αγώνα και θεραπείας,που θα απελευθερώσει κάθε αμαρτία μέσω του Βαπτίσματος.
Η ΤΡΙΧΟΚΟΥΡΙΑ
Το κόψιμο των μαλλιών είναι ένα είδος προσφοράς του νεοφώτιστου προς τονΘεό,δηλώνοντας ότι εφεξής ανήκει στο Θεό και είναι αφιερωμένος σε Αυτόν.
ΤΟ ΜΥΡΟ
Ο νεοφώτιστος αλείφεται σταυροειδώς με το Άγιο Μύρο σε διάφορα μέρη του σώματος του,δηλώνοντας όπως ο Χριστός χρίστηκε με το Άγιο Πνεύμα και το παιδί χρίζεται με την πνευματικότητα και την καθαρότητα του πνεύματος.
ΤΑ ΒΑΠΤΙΣΤΙΚΑ ΡΟΥΧΑ
Λέγονται φωτικά και συμβολίζουν την καινούργια λαμπρή και αμόλυντη ζωή του χριστιανού.Γι αυτό και πρέπει να είναι λευκά,αφού το λευκό συμβολίζει
τη λαμπρότητα της ψυχής του βαπτισθέντος.Επίσης ο νεοφώτιστος ντύνεται με λευκά όπως και οι Άγγελοι και ο εξ Αναστάσεως Χριστός.
ΔΑΦΝΗ για τη ΔΑΦΝΟΥΛΑ
Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2009
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ ΤΑΩ
Απολυτίκιον
Ήχος δ΄ Ο υψωθείς
Ως του Κυρίου αγιόλεκτοι άρνες εξωρμημένοι εκ χωρών διαφόρων,τη ποίμνη συνεδράμετε του Παντοκράτορος` όθεν θανατούμενοι απηνεία βαρβάρων,χαίροντες εξήλθετε εις ουράνιον μάνδραν,καθάπερ όσιοι και μάρτυρες Χριστού,εκδυσωπούντες υπέρ των ψυχών ημών.
ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ
Η Ιερά και σεβάσμια Μονή του Παντοκράτορος Ταώ,ιδρύθηκε τον 9ο αι. ως ανδρικό κοινόβιο.Στη διάρκεια της μακραίωνης ιστορίας γνώρισε αλλεπάλληλες καταστροφές και λεηλασίες,γνώρισε όμως και χρόνια μεγάλης άνθησης και αίγλης.Ιδίως κατά την πρώτη βυζαντινή περίοδο ανεδείχθη Δευτέρα Μονή των Βαλκανίων,με πολυπληθή αδελφότητα,που ξεπερνούσε τον αριθμό των 600 Μοναχών.Ακόμα όμως και στα δύσκολα χρόνια της Τουρκοκρατίας οι Πατέρες,που ασκούντο στην Μονή,ήσαν περισσότεροι από 100.Ενώ βρισκόταν σε πολύ μεγάλη ακμή,το βράδυ της Αναστάσεως του έτους 1680,εισέλαβαν στην Μονή Αγαρηνοί πειρατές,οι οποίοι,αφού κατέσφαξαν ολόκληρη την Αδελφότητα,179 Μοναχούς,ελεηλάτησαν και κατέστρεψαν ότι υπήρχε.Κατ’οικονομίαν Θεού σώθηκε μόνο ένας ιερέας,ο οποίος ελειτουργούσε σε Μετόχι της Μονής.Η Μονή έκτοτε ερημώθηκε μέχρι το 1963,οπότε εγκατεστάθη η σημερινή γυναικεία Αδελφότης.
ΗΧάρις του Παντοκράτορος Κυρίου ημών Ιησού Χριστού,3 αιώνεςμετά το Μαρτυρικό τέλος των 179 Οσιομαρτύρων Πατέρων αυτής της Μονής,μας εχάρισε την ευλογία της θαυματουργικής αποκαλύψεως των Ιερών Τους Λειψάνων.Η είδηση διεθόθη σε όλοτον Ορθόδοξο κόσμο,στη συνείδηση του οποίου εδραιώθηκε ένα βαθύ αίσθημα σεβασμού και ευλαβείας προς τους Παντοκρατορινούς Οσιομάρτυρες,αποδίδοντας στα Ιερά Τους Λείψανα,την πρέπουσα προσκύνηση,ευλάβεια και τιμή σε κάθε ευκαιρία.Έκτοτε οι 179 Καλλίνικοι Νεομάρτυρες της Ιεράς Μονής αποτελούν ένα ακόμη φάρο της Ορθοδοξης Εκκλησίας μας,αλλά και πηγή ιάσεων και παντοίας βοηθείας σε όσους καταφεύγουν σ΄Αυτούς για τις προς τον Θεόν πρεσβείες Τους.Η μνήμη των Αγίων Πατέρων των εν τη Ιερά Μονή Παντοκράτορος σφαγιασθέντων,εορτάζεται την Τρίτη της Διακαινησίμου.
ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ
Την Μεγάλη Εβδομάδα του 1680 Αγαρηνοί Πειρατές λεηλατούσαν και ερήμωναν τα παράλια της Ραφήνας.Κάποιος υπηρέτης της Μονής,από φθόνο κινούμενος,συνεννοήθηκε με τους πειρατές να τους οδηγήση ασφαλώς στην Μονή,μέσω ενός μυστικού περάσματος,που γνώριζε.Ο προδότης οδήγησε τους βαρβάρους στο Μοναστήρι ανήμερα της Αναστάσεως.Οι πειρατές αιφνιδίασαν τους Μοναχούς,που τους βρήκαν όλους συναγμένους στην Εκκλησία,με αναμμένες τις λαμπάδες,να ψάλλουν το τελευταίο « ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ» της Πασχαλινής Θείας Λειτουργίας.Η σφαγή που ακολούθησε υπήρξε καθολική και η λεηλασία ολοκληρωτική.Βρήκαν φρικτό μαρτυρικό θάνατο 179 Μοναχοί.Κατ’οικονομίαν Θεού,ένας τους Ιερομονάχους της Μονής λόγω του Πάσχα απουσίαζε στο Μετόχι «Χεροτσακούλι».Αυτός επιστρέφοντας το απόγευμα της Δευτέρας του Πάσχα στο Μοναστήρι του,είδε σκηνές φρίκης.
Είχαν φοβερή και αφόρητη σφαγή υποστεί οι δούλοι και Μάρτυρες του Χριστού. Ένας δέχτηκε το χτύπημα από τον ώμο μέχρι τον ομφαλό,άλλος πριονισμένος στα δύο κείτοταν κάτω,άλλος χωρίς χέρια και πόδια έμοιαζε το σώμα του σαν άψυχο ξύλο,ενώ άλλος δέχτηκε το χτύπημα από την κορυφή του κεφαλιού μέχρι τον τράχηλο.Είδε ιεροπρεπείς Γέροντες που κρατούσαν σφικτά ακόμη στο χέρι Τους το αντίδωρο να βρίσκονται άθλιοι κακοποιημένοι,γδαρμένοι,
ΘΑΥΜΑΣΤΕΣ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΠΟΥ ΘΕΡΑΠΕΥΘΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ
Ο Ιερέας π. Σεραφείμ ευλαβείται πολύ τους Αγίους Οσιομάρτυρες Πατέρες της Μονής μας.Πριν λίγα χρόνια έντονοι πονοκέφαλοι άρχισαν να τον ταλαιπωρούν.Ανέβηκε στη Θεσσαλονίκη για εξετάσεις και η μαγνητική έδειξε πως έπασχε από όγκο στο κεφάλι.Ο γιατρός μάλιστα,του τόνισε την κρισιμότητα της καταστάσεώς του και την ανάγκη άμεσα να γίνει επέμβαση.Π’ηρε αμέσως τηλέφωνο και με πόνο ανέφερε το πρόβλημά του.Η Γερόντισσα γνωρίζοντας την ευλάβειά του στους Αγίους τον προέτρεψε,πριν κάνει την επέμβαση,να έλθει στο μοναστήρι να προσκηνήσει.Πραγματικά ήρθε,προσκύνησε και με πολλά δάκρυα προσευχήθηκε στους Αγίους Πατέρες να τον βοηθήσουν.Η Σεβαστή μας Γερίντισσα ως ευλογία του έδωσε ένα φυλακτό,που περιείχε θρύψαλα από τα Άγια Λείψανα.Κατασυγκινημένος το πήρε μαζί του,το έβαλε μέσα σ’ένα ασημένιο κουτάκι και το απόθεσε στην Αγία Τράπεζα της Ενορίας του.Την άλλη ημέρα μπαίνοντας στο Ιερό για να τελέσει την Θεία Λειτουργία,έκπληκτος αντικρύζει πάνω στο κάλυμμα της Αγίας Τράπεζας κυκλικά γύρω από το κουτάκι με το φυλακτό,μία μεγάλη σαν πιάτο κηλίδα,από κάτι σαν λάδι.Συγκλονισμένος από αυτό που αντίκρυσε πήρε από την κηλίδα σ’ένα βαμβάκι κι άρχισε να σταυρώνει το κεφάλι του με πολλή πίστη.Μάλιστα πήρε απόφαση να μην βιαστεί για το χειρουργείο,αλλά να αφήσει τους Αγίους που έκαναν με τέτοιο σημάδι τόσο αισθητή την παρουσία τους,να κάνουν την εκβασή τους.Μετά το τέλος της Θείας Λειτουργίας επικοινώνισε με την Μονή,για να ενημερώσει για αυτό που του συνέβη και ταυτόχρονα έστειλε φωτοτυπία της φωτογραφίας,όπου φαίνεται καθαρά η κηλίδα επάνω στην Αγία Τράπεζα.Πραγματικά ο π. Σεραφείμ άφησε να περάσουν 6 μήνες χωρίς γιατρούς και εξετάσεις,μόνο με πολλή πίστη και προσευχή και μετά επανέλαβε την μαγνητική.Και ω του θαύματος!!!...ο όγκος δεν υπήρχε…!!!!Μία κύστη σαν μικρό κουμπί βρισκόταν στο ίδιο σημείο και οι γιατροί είπαν σταδιακά θα την απορροφούσε ο οργανισμός,πράγμα το οποίο έγινε.Έκτοτε η ευλάβεια και η ευγνωμοσύνη του π.Σεραφείμ εις τον Θεό και τους Αγίους Οσιομάρτυρες έγινε πίστη βαθειά και ακλόνητος,που τον ελέησε με τόσο θαυμαστό τρόπο δια πρεσβειών των Αγίων Του.
Από το βιβλιαράκι του Παρακλητικού Κανόνα εις τους Αγίους της Ιεράς Μονής Παντοκράτορος ΤΑΩ.
ΔΑΦΝΗ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΚΟΥΤΛΟΥΜΟΥΣΙΟΥ
Σύμφωνα με μία εκδοχή, κτήτορας της Μονής υπήρξε τον 11ο αιώνα κάποιος υπάλληλος της αυλής του Κουτλουμούς, του γενάρχου της ομώνυμης Μικρασιατικής δυναστείας Σελτζουκιδών. Πιθανότερη είναι όμως η εκδοχή που αναζητά τον κτήτορα στο μοναστικό περιβάλλον της Παλαιστίνης του 11ου αιώνα, αφού σε κάποια αρχαία Αραβική διάλεκτο η λέξη Κουτλουμούς δηλώνει τον ναό του Σωτήρος Χριστού, στον Οποίον ήταν ανέκαθεν αφιερωμένο το Καθολικό της Μονής. O ιδρυτής της έμεινε στους μεταγενέστερους ως ο όσιος Κουτλουμούσης, "ο εκλελεγμένος και πεφιλημένος Θεώ, ο τα πάντα άριστος και καλός Κουτλουμούσης εκείνος", κατά την μαρτυρία του Πρώτου Ισαάκ (14ος αι.). Πρώτος ευεργέτης του μοναστηριού ήταν ο αυτοκράτωρ Αλέξιος Α Κομνηνός. Η πρώτη υπογραφή Κουτλουμουσιανού ηγουμένου ανάμεσα σε υπογραφές εκπροσώπων 28 αγιορειτικών Μονών σώζεται σε έγγραφο του 1169. Τότε, και γιά έναν ακόμη αιώνα, το μοναστήρι δεν μπορούσε να καυχηθή ούτε για την οικονομική του επιφάνεια ούτε για την υψηλή θέση του στην ιεραρχία των Μονών. Ήταν και οι επιδρομές των Φράγκων και των Καταλανών τον καιρό της Φραγκοκρατίας πού το καταδίκαζαν σε οικονομική τελμάτωση. Ακόμη και ο στρατός του Μιχαήλ Η, που έφθασε στο Άγιον Όρος για να επιβάλη την ένωση με τον πάπα, την οποία είχε υπογράψει ο Έλληνας αυτοκράτωρ στην Λυών. Οι πατέρες τότε απαγχονίσθηκαν και τάφηκαν πίσω από το Καθολικό, σύμφωνα με την παράδοση. Η αιματηρή αυτή ομολογία δεν έμεινε άμισθη. Το 1263 ο Πρώτος του Αγίου Όρους παραχώρησε στο Κουτλουμούσι το εγκαταλελειμμένο μοναστήρι του Προφήτη Ηλία, ενώ το 1287 παραχώρησε την διαλυμένη τότε Μονή του Σταυρονικήτα. Τότε ο Πρώτος ήταν πρόσωπο εκλεγμένο με διοικητικές αρμοδιότητες εφ' όλου του Αγίου Όρους. Οι προσαρτήσεις αυτές μαζί με την φιλοπρόοδο διάθεση και τους πνευματικούς αγώνες των πατέρων οδήγησαν την Μονή σε αλματώδη ανάπτυξη.
Όμως οι ληστρικές επιδρομές των πειρατών συνεχίζονται. Στην κρίσιμη περίοδο φθάνει στο Κουτλουμούσι η βασιλική ενίσχυση στο πρόσωπο του Ανδρονίκου Β Παλαιολόγου και λίγο αργότερα της Θεοδώρας Καντακουζηνής. Η τελευταία αναφέρει στο έγγραφό της: "Σε αυτούς που ασκούν την αρετή και αγωνίζονται στους μεγάλους και υπερφυείς εκείνους αγώνες στην μονή την τιμωμένη στο όνομα του Σωτήρος Χριστού και επονομαζομένη του Κουτλουμουσίου...προσφέρω το καλούμενον Ελεούσα κτήμα των Σερρών, το οποίον αγόρασα από την σεβασμία μονή του κοινού Σωτήρος και Δημιουργού και Παντοκράτορος στην θεοδόξαστη Κωνσταντινούπολη", με την απαράβατη ρήτρα κανείς ποτέ να μη καταργήση κάτι από αυτά που η ίδια όρισε. Ως αντάλλαγμα ζητά να μνημονεύεται το όνομά της καθημερινά στην Θεία Λειτουργία και να ψάλλωνται ετησίως ευχές για την ανάπαυση της ψυχής της. Αλλά μετά το καθοριστικό χτύπημα των Φράγκων σταυροφόρων, η αυτοκρατορία δεν μπόρεσε να ξαναβρή ποτέ την οικονομική της ευρωστία. Έτσι, από τους αγιορείτες αναζητήθηκε άλλη λύση.
Ο Χαρίτων από την Ίμβρο ανέλαβε τους οίακας της Μονής λίγο πριν το 1362. Με παραστάσεις και ενέργειές του προσεταιρίζεται τους ηγεμόνες της Ουγγροβλαχίας, που βοηθούν με οικονομικές ενισχύσεις την αναστήλωση της Μονής και προβαίνουν σε κτηματικές δωρεές. Πρώτοι αρωγοί ήλθαν ο Αλέξανδρος Μπασαράμπ και ο διάδοχός του Ιωάννης Βλαδισλάβος. Αλλά ο τελευταίος απαίτησε με επιμονή από τον Ηγούμενο να καταργήση το κοινοβιακό σύστημα και να επιβάλη στην Μονή τον καινοφανή ιδιόρρυθμο βίο, που επιτρέπει ίδιον πρόγραμμα και ατομική ιδιοκτησία. Τούτο εξυπηρετούσε τους άμοιρους μοναστικής παραδόσεως Βλάχους μοναχούς, οι οποίοι ζητούσαν να εγκαταβιώσουν εκεί, πλην όμως δεν ήθελαν να προσαρμοσθούν στις απαιτήσεις της κοινοβιακής ζωής. Ο Χαρίτων γράφει πως "η κοινοβιακή κατάστασις είναι ο επίγειος ουρανός και κλήρος των πατέρων". Τελικώς, όμως, μπροστά στο οικονομικό αδιέξοδο υποχωρεί και εισάγει το ιδιόρρυθμο σύστημα, υπό τον όρο το Κουτλουμούσι να παραμείνη Ελληνικό Μοναστήρι.
Αποτέλεσμα των σχέσεων αυτών ήταν η βαθειά επίδραση του ελληνικού στοιχείου στον πνευματικό βίο των παρίστριων επαρχιών. Δεν είναι τυχαίο το ότι ο Οικουμενικός Πατριάρχης άγιος Φιλόθεος Κόκκινος χειροτονεί Μητροπολίτη Ουγγροβλαχίας τον Χαρίτωνα, ο οποίος δεν παύει να ασκή ταυτοχρόνως και τα καθήκοντά του ως Ηγούμενος της Μετανοίας του. Το 1574 το Μοναστήρι καταλαμβάνει την έκτη θέση στην ιεραρχική σειρά των Μονών του Άθω.
Οι συνέπειες, όμως, της διαλύσεως της Αυτοκρατορίας ήσαν δυσβάστακτες: οικονομική κρίση λόγω επαχθούς φορολογίας και αποσπάσεως μοναστηριακών κτημάτων, μείωση του αριθμού των μοναχών. Ευτυχώς εν καιρώ οι Μονές πέτυχαν να εξαρτώνται όλες οι πολιτικές υποθέσεις τους απ' ευθείας από τον Σουλτάνο. Παράλληλα το Κουτλουμούσι συντηρεί εστίες θερμής πίστεως και κέντρα προσανατολισμού του δουλωμένου Γένους σε μετόχια στις Σέρρες, την Άνδρο, την Ίμβρο, τον Μαρμαρά, την Σάμο, την Λήμνο, την Σιθωνία, την Κρήτη αλλά και στην Σλάτινα της Ρουμανίας. Ιερομόναχοι επίσης αποστέλλονται προς εξυπηρέτησιν των ανθηρών Ελληνικών κοινοτήτων της κεντρικής Ευρώπης. Τον 17ο και 18ο αιώνα για την Μονή φροντίζουν μόνον ευσεβείς Έλληνες. Η εκπνοή του αιώνα θα αναδείξη την δόξα της νεώτερης ιστορίας του Κουτλουμουσίου, τον Ίμβριο λόγιο Βαρθολομαίο, διδάσκαλο και διορθωτή των λειτουργικών βιβλίων.
Το 1856 με ομόφωνη αίτηση των πατέρων προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη η Μονή επανέρχεται στην αρχαία κοινοβιακή τάξη. Τις μέρες εκείνες αποτεφρώνεται η βόρεια πτέρυγα της Μονής. Ο ιερομόναχος Μελέτιος, διακεκριμένος για την αρετή και τα υψηλά διοικητικά του προσόντα, έφθασε με την ευλογία του Πατριαρχείου μέχρι την Ρωσσία και την Δυτική Ευρώπη με μοναστηριακά γράμματα, για να διενεργήση εράνους, παίρνοντας μαζί του και την θαυματουργό εικόνα της Παναγίας της Βηματάρισσας. Αποκαθιστά έτσι την βόρεια πτέρυγα αλλά η κοίμησή του διακόπτει το ευρύτερο ανακαινιστικό του σχέδιο.
Μετά τον Β Παγκόσμιο πόλεμο το Μοναστήρι παραδόθηκε σε λειψανδρία. Η φθορά του χρόνου μαζί με την ολοκληρωτική απώλεια της ακίνητης περιουσίας έθεσαν σε κίνδυνο την βιωσιμότητά του. Τελικά φανερώθηκε το θέλημα του Θεού για την συνέχεια και αυξητική του πορεία. Δεν είναι βέβαια μια ακύμαντη πορεία. Το 1980 αποτεφρώθηκε η ανατολική πτέρυγα, ενώ ραγδαίες βροχές προκάλεσαν κατολισθήσεις και ρηγματώσεις. Αλλά ο Θεός δίνει μαζί με τον πειρασμό και την έκβαση.
Απο τον Κώστα
Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2009
Ηδονή και οδύνη
Η αμαρτία κουβαλά πάνω της την ηδονή και παρασύρει τον άνθρωπο με το θέλγητρό της, αλλά, όταν τελεσθεί έρχεται αμέσως η μεγάλη οδύνη για τα πεπραγμένα. Είναι φοβερό πράγμα η γρήγορη αυτή εναλλαγή από την ηδονή στην οδύνη. Είναι ένα μαρτύριο εσωτερικό και μία πνευματική σχιζοφρένεια αδιανόητη. Είναι ο ψυχικός θάνατος που ζει ο άνθρωπος κατά την αμαρτία. Οι ενοχές στέκονται σαν δήμιος και σφοδρός κατήγορος και οδηγούν τον αμαρτωλό στην απελπισία. Πως μπορεί να ξεφύγει από τον φοβερό αυτό θάνατο; «ταλαίπωρος εγώ άνθρωπος! Τιεμε ρύσεται εκ του σώματος του θανάτου τούτου;» αναφωνεί ο Απ. Παύλος.
Πολύ όμορφα περιγράφει την κατάσταση αυτή ο Ιερός Χρυσόστομος:
Αυτός είναι ο τρόπος της αμαρτίας· από την μία μεριά, προτού προχωρήσει και γίνει πράξη , σκοτίζει τον λογισμό και απατά την σκέψη· όταν όμως πλέον έχει τελεστεί, τότε παρουσιάζει μπροστά μας πολύ έντονα την αθλιότητα της, και η σύντομη εκείνη και άνομη ηδονή γίνεται συνεχής οδύνη, και του αφαιρεί την καθαρότητα της συνείδησης και περιβάλλει με ντροπή τον πεπτοκώτα αμαρτωλό. Ο φιλάνθρωπος Δεσπότης φύτεψε μέσα μας αυτόν τον κατήγορο, ώστε ποτέ να μην ησυχάζει , αλλά αδιάλειπτα να είναι παρών και να φωνάζει και να δικάζει απαιτώντας ευθύνες για τα λάθη.
Κι αυτό μπορεί κανείς να το δει με σαφήνεια από την ίδια την πραγματικότητα. Ο πόρνος ή ο μοιχός, ή αυτός με τέτοιου είδους πτώσεις, ακόμη κι αν διαφύγει όλων την προσοχή , ούτε πάλι όμως είναι ήσυχος, διότι έχοντας μέσα του αυτόν τον «σφοδρό κατήγορο» ζει διαρκώς μέσα στους φόβους των υποψιών, τρέμει τις σκιές, φοβάται στην σκέψη αν τον είδαν ή δεν τον είδαν , έχοντας συνεχή φουρτούνα μέσα στην ψυχή του και αλλεπάλληλα κύματα.
Και ούτε χαίρεται τον ύπνο του, είναι γεμάτος από φόβους και αγωνίες· ούτε και το φαγητό του δεν μπορεί να απολαύσει, ούτε και η παρέα και ο λόγος των φίλων μπορεί να του δώσει χαρά ή να τον απαλλάξει από τον πόλεμο αυτό· αλλά σαν να περιφέρει έναν δήμιο, που τον ξεσχίζει και τον μαστιγώνει συνεχώς, έτσι ομοιάζει να ζει μετά από την αμαρτία· ακόμη και να μη τον είδε κανείς σηκώνει τις αφόρητες αυτές τιμωρίες και γίνεται δικαστής και κατήγορος του εαυτού του.
Αλλά αυτός που έπεσε σε τέτοιες αμαρτίες, αν θέλει πραγματικά να βοηθηθεί από την συνείδησή του , τότε να σπεύσει σε εξομολόγηση των αμαρτημάτων του και να δείξει την πληγή του στον γιατρό, που θεραπεύει και δεν κοροϊδεύει, και να δεχθεί τα φάρμακα και μόνο μ’ αυτόν να ομιλήσει, και, χωρίς να ξέρει κανείς άλλος, να τα πει όλα με ακρίβεια και έτσι γρήγορα θα διορθώσει τα λάθη του. Η εξομολόγηση των αμαρτημάτων είναι ο αφανισμός των αμαρτημάτων.
Μετάνοια και ψυχική υγεία
κατά τον Ιερό Χρυσόστομο
Αρχιμ. Σεβαστιανού Τοπάλη
Έκδοσις Ιερά Μητροπολη Φλωρίνης Πρέσπων και Εορδαίας.
Πολύ όμορφα περιγράφει την κατάσταση αυτή ο Ιερός Χρυσόστομος:
Αυτός είναι ο τρόπος της αμαρτίας· από την μία μεριά, προτού προχωρήσει και γίνει πράξη , σκοτίζει τον λογισμό και απατά την σκέψη· όταν όμως πλέον έχει τελεστεί, τότε παρουσιάζει μπροστά μας πολύ έντονα την αθλιότητα της, και η σύντομη εκείνη και άνομη ηδονή γίνεται συνεχής οδύνη, και του αφαιρεί την καθαρότητα της συνείδησης και περιβάλλει με ντροπή τον πεπτοκώτα αμαρτωλό. Ο φιλάνθρωπος Δεσπότης φύτεψε μέσα μας αυτόν τον κατήγορο, ώστε ποτέ να μην ησυχάζει , αλλά αδιάλειπτα να είναι παρών και να φωνάζει και να δικάζει απαιτώντας ευθύνες για τα λάθη.
Κι αυτό μπορεί κανείς να το δει με σαφήνεια από την ίδια την πραγματικότητα. Ο πόρνος ή ο μοιχός, ή αυτός με τέτοιου είδους πτώσεις, ακόμη κι αν διαφύγει όλων την προσοχή , ούτε πάλι όμως είναι ήσυχος, διότι έχοντας μέσα του αυτόν τον «σφοδρό κατήγορο» ζει διαρκώς μέσα στους φόβους των υποψιών, τρέμει τις σκιές, φοβάται στην σκέψη αν τον είδαν ή δεν τον είδαν , έχοντας συνεχή φουρτούνα μέσα στην ψυχή του και αλλεπάλληλα κύματα.
Και ούτε χαίρεται τον ύπνο του, είναι γεμάτος από φόβους και αγωνίες· ούτε και το φαγητό του δεν μπορεί να απολαύσει, ούτε και η παρέα και ο λόγος των φίλων μπορεί να του δώσει χαρά ή να τον απαλλάξει από τον πόλεμο αυτό· αλλά σαν να περιφέρει έναν δήμιο, που τον ξεσχίζει και τον μαστιγώνει συνεχώς, έτσι ομοιάζει να ζει μετά από την αμαρτία· ακόμη και να μη τον είδε κανείς σηκώνει τις αφόρητες αυτές τιμωρίες και γίνεται δικαστής και κατήγορος του εαυτού του.
Αλλά αυτός που έπεσε σε τέτοιες αμαρτίες, αν θέλει πραγματικά να βοηθηθεί από την συνείδησή του , τότε να σπεύσει σε εξομολόγηση των αμαρτημάτων του και να δείξει την πληγή του στον γιατρό, που θεραπεύει και δεν κοροϊδεύει, και να δεχθεί τα φάρμακα και μόνο μ’ αυτόν να ομιλήσει, και, χωρίς να ξέρει κανείς άλλος, να τα πει όλα με ακρίβεια και έτσι γρήγορα θα διορθώσει τα λάθη του. Η εξομολόγηση των αμαρτημάτων είναι ο αφανισμός των αμαρτημάτων.
Μετάνοια και ψυχική υγεία
κατά τον Ιερό Χρυσόστομο
Αρχιμ. Σεβαστιανού Τοπάλη
Έκδοσις Ιερά Μητροπολη Φλωρίνης Πρέσπων και Εορδαίας.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
